Πέμπτη 23 Μαΐου 2013
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ (αναδημοσίευση)
Γιώργος Μουλουδάκης, 18 Απριλίου 2013
Το τυφλό βομβιστικό χτύπημα στη Βοστώνη ήρθε χθες να αναδεύσει νερά λιμνάζοντα και να υπενθυμίσει κάτι που μέσα στην κανονική ροή των ημερών -εκτός πολέμου, ας πούμε- ξεχνάμε: Ο πόλεμος είναι μια συνεχής πραγματικότητα, ένα στοιχείο της πρωτόγονης φύσης μας, μια έκφραση της ψυχικής μας στάσης απέναντι στον κόσμο. Τον περιέχουμε, τον πριμοδοτούμε, σχεδόν τον αποζητάμε μέσα στην ακινησία των πραγμάτων.
Το γεγονός ότι οι βόμβες έσκασαν στον τερματισμό του Μαραθωνίου υπενθυμίζει κάτι επιπλέον: Κανένα αρχαίο ήθος, καμιά εκεχειρία δεν πρόκειται να σταθεί εμπόδιο σε ανίερα σχέδια, καμιά ηθική συμφωνία δεν θα αποτρέψει το κακό όπως αναδύεται και εκρήγνυται εν είδει κεραυνού του Δία ή μυστηριώδους ζαριάς του Χάρου, που εδώ μοιάζει κι ο ίδιος να αγνοεί το σχέδιό του. Ποιος αποφασίζει για το ποιος θα περπατήσει δίπλα του όλον τον δρόμο ως τον Αχέροντα; Κανείς δεν θα μάθει. Μια απρόσεχτη θεϊκή πατούσα τσαλαπατά μυρμήγκια του σύμπαντος, εδώ, πάνω σ’ αυτή τη γη, σ’ αυτό το “θαλασσινό φτερό” που ταξιδεύει για δισεκατομμύρια χρόνια το άπειρο χωρίς εμφανή λόγο, και που αναρωτιέται κανείς στη σκιά τέτοιων γεγονότων αν ακόμα και το ίδιο το μάτι μιας ανώτερης δύναμης είναι ικανό να αντιληφθεί κάποια έστω δαιδαλώδη αιτιότητα στα μικρά-μεγάλα πράγματα που του συμβαίνουν. Η βία των καρφιών μέσα στη χύτρα-βόμβα και το κοντράστ αυτής της εικόνας με το τρυφερό αίμα ενός οχτάχρονου κορμιού που τα δέχεται, σαν εκούσια ανθρωποθυσία-εξαγνισμό ενός απάνθρωπου θεού, είναι ακατανόητα ακόμα και μέσα στο πιο πολύπλοκο σχέδιο.
Η ομορφιά είναι ένας τρόπος να ξεχνάμε τον θάνατο, μια υπόσχεση αιωνιότητας απ’ το ίδιο το χέρι που μας πετά εδώ και που μας παίρνει πάλι πίσω, ένα κόλπο, μια πλαστή υπόσχεση που μας καθησυχάζει, μια πρόνοια, ένα δώρο της τυχαιότητας (ή ενός πιο συμπαγούς σώματος συμπτώσεων -δεν ξέρω) για να αντέξουμε το ακατανόητο. Η Τέχνη προτείνει μια τέτοια ομορφιά με διάφορους τρόπους. Υποτίθεται πως την ακούμε.
Αν κάνουμε τη σκέψη πως ο κόσμος χωρίζεται σε δυο μεγάλα στρατόπεδα, της βίας και της μη βίας, θα λέγαμε σήμερα με βεβαιότητα πως ένα χτύπημα σαν αυτό στη Βοστώνη κρύβει παράλληλες επιδιώξεις πέραν της καιόμενης σάρκας, που παραμένει ένα σύμβολο μοναχά του τρόμου. Έχει ίσως σαν κύριο στόχο τη συναίνεση σε μια διαρκή θωράκιση της ζωής μας με ασήκωτες πανοπλίες, τη διολίσθηση σε αστυνομικού τύπου εξουσίες που θα μας προφυλάξουν όσο και θα μας ακινητοποιήσουν. Αν κάποιος ωφελείται απ’ αυτές, αυτός δεν βρίσκεται ανάμεσά μας. Έμποροι όπλων και συστημάτων παρακολούθησης και κάθε λογής υπάλληλοι μυστικών υπηρεσιών που θα δουν τους μισθούς τους να εκτινάσσονται είναι στη δεξαμενή αυτών των “τυχερών”. Καμιά ανεργία σε τέτοια μέρη. Ανάμεσά τους οι πολιτικοί μιας πολυπληθούς κατηγορίας (σχεδόν όλοι, δηλαδή), που θα στηρίξουν την επανεκλογή τους στον τρόμο των ψηφοφόρων, κάτι που -θυμάστε- έκανε με εκπληκτική για τον κοινό νου επιτυχία ο Μπους ο “νεότερος” πριν από μερικά χρόνια. Το πόσοι άνθρωποι χάθηκαν για να “προστατευθεί” αυτός ο περιούσιος λαός που θεωρεί τον θεό σύμμαχό του και που προσεύχεται σ’ αυτόν (κατά τον τότε ηγέτη του) για να αφανιστούν οι εχθροί του από προσώπου γης, είναι φυσικά ένα ερώτημα που ποτέ δεν θα τεθεί σε κανένα διεθνές μέσο ενημέρωσης που υπερασπίζεται την αναγκαιότητα του πολέμου, το δικαίωμά μας να εξολοθρεύουμε σαν κουνούπια μερικές χιλιάδες αλλόφυλους για να τη γλιτώνουμε εμείς.
Ωφελείται επίσης μια συγκεκριμένη θέαση του κόσμου, κατά την οποία η “ζωή”, ως επιβίωση, είναι το ύψιστο αγαθό. Το να δηλώσεις ευθαρσώς ότι το υψηλότερο αγαθό είναι η Πραγματική Ζωή -κάτι ασφαλώς διαφορετικό από την επιβίωση από ένα τρομοκρατικό χτύπημα- είναι κάτι σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω, κάτι που λίγοι θα κατανοήσουν.
Κανένα ισοζύγιο (θα έλεγα “κατά την ταπεινή μου γνώμη” εάν δεν επρόκειτο για βεβαιότητα στην οποία δεν χωρά καμιά αμφιβολία) δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τις κινήσεις εκείνων των πολιτικών που αύριο θα θελήσουν να θωρακίσουν τη ζωή μας με σίδερα που θα εμποδίζουν τους “κακούς” να εισέρχονται όσο κι εμάς να ζούμε.
Και μένει να διερευνηθεί, με βάση το κίνητρο, ποιοι είναι εκείνοι που περισσότερο είχαν όφελος απ’ την τρομοκράτηση ανθρώπων που γιόρταζαν μια γιορτή του σώματος και του νου, έναν Μαραθώνιο, το ίδιο το σύμβολο της υπέρβασης προς κάτι υψηλότερο και ιερότερο.
(Ο Μαραθωνομάχος Ευκλής -κατά τον Θουκυδίδη- προσέφερε τη ζωή του για να έχει την τιμή να πει πρώτος και πάνοπλος στους Αθηναίους ένα “Νενικήκαμεν” τόσο ηχηρό και ψυχικά φορτισμένο στη χροιά του ώστε να ακούγεται στ’ αυτιά μας ακόμα και σήμερα. Ναι, ήταν Τέχνη αυτό το “Νενικήκαμεν!”)
Ποιοι λοιπόν, δυόμισι χιλιετίες μετά, είχαν το πιο διάφανο κίνητρο, άρα ήταν με βάση τους νόμους των πιθανοτήτων οι κύριοι αίτιοι -το ελάχιστον ως ηθικοί αυτουργοί- των εκρήξεων που ζητούν να αποπροσανατολίσουν τη ζωή μας; Για μένα είναι σαφές ότι εκείνοι που είχαν ένα τέτοιο κίνητρο είναι οι ίδιοι που αύριο θα έρθουν για να μας προστατεύσουν απ’ αυτούς τους τρομοκράτες.
Δοκιμάζοντας τώρα μια αυτόματη αναγωγή, θα πω ότι οι μορφές τρομοκρατίας είναι όσες και οι τρίχες στην κεφαλή της Ραπουνζέλ. Μια απ’ αυτές είναι η οικονομική τρομοκρατία που βιώνουμε και που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μας πείσει πως ο τρόπος της είναι το μείζον αίτημα της ζωής μας και της ζωής των επερχόμενων γενεών. Το να της το επιτρέψουμε ισοδυναμεί με υπόκλιση σκλάβου στον ρυθμό του τύμπανου που του ζητά μια ομόθυμη και ομόρρυθμη ενέργεια για να κινηθεί η γαλέρα των άλλων -ας πούμε, εδώ, των τραπεζών. Αν καθίσουμε ακίνητοι παρατηρώντας το ανίερο πλεούμενο να προσαράζει στις ίδιες τις ακαθαρσίες των ναυπηγών του, ίσως ανακαλύψουμε ότι το απύθμενο πέλαγος που μας υπόσχονταν, το πλήρες καρχαριών και λοιπών τεράτων, είναι μια γυάλα με ακίνδυνα χρυσόψαρα.
Αλλά δεν είναι μόνο οι τράπεζες που υλοποιούν αυτή τη φαντασιακή μας γαλέρα. Ο χορός των μετονομασιών καλά κρατεί, διατηρεί την προσφιλή του συνήθεια να ντύνεται ευφάνταστες μουτσούνες και να κινείται σε μονότονους ρυθμούς εν είδει πολυπλόκαμου τέρατος, μιας Λερναίας Ύδρας που κανείς Ηρακλής δεν θα κατάφερνε σήμερα να εξολοθρεύσει.
Τρομοκρατία λέω το σκάσιμο όποιας απρόβλεπτης “βόμβας”, πραγματικής ή μη, με στόχο τη συναίνεσή μας στην υιοθέτηση της ανηθικότητας ως αναπόσπαστου στοιχείου της καθημερινότητας, στοιχείου που θα πρέπει με τη σειρά μας να αποδεχτούμε ως δεδομένο στη ζωή. Αποτέλεσμα θα ήταν μια κάθετη και οριστική απο-ιεροποίηση του βίου, το κοίταγμα του θανάτου απ‘ την πλευρά του απελπισμένου.
Σε αυτή τη θέση βρέθηκα πρόσφατα, όταν από άνθρωπο “της οικογενείας” (και να ένα στοιχείο που τονίζει την διεισδυτικότητα των ιών και την ικανότητά τους να αντέχουν ακόμα και σε αγαπητικές θερμοκρασίες) εκλάπη απ’ το συρτάρι μου ένα έργο-Δώρο άλλης εποχής και παρουσιάστηκε δημόσια ως εκπορνευόμενη νεανίς. Ο καημένος ο κλέφτης δεν μπορούσε να διανοηθεί πως δεν επρόκειτο για δεσποινίδα αλλά για τη σύζυγό μου, οπότε αύριο θα γελά και το παρδαλό κατσίκι μαζί του. Κρατάω ασφαλώς μόνο το διδακτικόν του πράγματος, με τον τρόπο που θα εξηγήσω παρακάτω.
Σε έναν πόλεμο ξέρεις ότι θα πυροβολήσεις τον εχθρό -αν είσαι κουρντισμένος στην αναγκαιότητα αυτής της πράξης και αν συμφωνείς να πυροβολήσεις ένα απλό σύμβολο όπως είναι ο απέναντί σου φαντάρος. Σε έναν μη πόλεμο, περιμένεις μια σειρά από αρχές να σε καθησυχάσουν, τη βεβαιότητα ύπαρξης μιας κοινής οικογένειας που στην αγάπη της, στο νιάσιμό της και στους κοινούς της στόχους μπορείς να βασιστείς. Τρομοκρατικό χτύπημα είναι εκείνο που δηλώνει περίτρανα πως στο εξής πρέπει να περιμένεις ακόμα κι απ’ τον ίδιο σου τον αδερφό να σε μαχαιρώσει. Σου προτείνει να θωρακιστείς, να τραβήξεις κι εσύ το μαχαίρι, να γίνεις ένα κτήνος για να προστατευθείς απ’ το κτήνος.
Αρνούμαι να “προστατεύσω” τη ζωή μου με τη βαριά πανοπλία της καχυποψίας, με το να τη φορτώσω τόνους λάσπης που δεν θα άντεχε. Το ισχυρότερο χτύπημα εναντίον της θα ήταν αυτή η δική μου εξομοίωση με το κτήνος.
Κατά τα λοιπά, μια βόμβα μπορεί να σκοτώσει αυτούς που θα είναι ατυχώς κοντά της, ή εκατομμύρια άλλους τη στιγμή που διασπείρει τον ιό του φόβου στην ψυχή κάθε τηλεθεατή. Ας φτιάξει ο καθείς το δικό του antivirus.
Νεκροί for sale (αναδημοσίευση)
Του Θανάση Καρτερού
από εφημερίδα Αυγή
Ντροπή, θυμό, αποτροπιασμό, αηδία ή και χρυσαυγίτικη αγαλλίαση έχει δικαίωμα να αισθανθεί κανείς για το γεγονός ότι οι εμπορικοί αντιπρόσωποι της τρόικας βγάζουν στο σφυρί το Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αλλά δεν έχει το δικαίωμα να αισθανθεί έκπληξη. Πρώτα-πρώτα γιατί ανάμεσα στους εκτελεσμένους στον υπό εκποίηση τόπο μαρτυρίου δεν βρίσκεται κανένας πολιτικός συγγενής ούτε του Σαμαρά ούτε του Βορίδη ούτε φυσικά του Παναγιώταρου....
Και ουδείς με το επώνυμο Σουκατζίδης, για παράδειγμα, συμμετέχει είτε στην κυβέρνηση είτε στο Δ.Σ. του ΤΑΙΠΕΔ.
Ύστερα, είναι ψέμα ότι στο Σκοπευτήριο εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς Έλληνες πατριώτες. Διότι μπορεί οι εκτελεσμένοι να αναγνωρίστηκαν δεκαετίες μετά την εκτέλεσή τους ως Έλληνες, και πατριώτες, αλλά οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν, ως γνωστόν, κομμουνιστές. Άνθρωποι δηλαδή που υπηρετούσαν την ιδεολογία ενός εκ των δύο άκρων - την ιδεολογία του άλλου άκρου υπηρετούσαν εκείνοι που φορώντας κουκούλες βοήθησαν στην εκτέλεσή τους και οι πολιτικοί τους απόγονοι παίζουν σήμερα την κολοκυθιά με τον Σαμαρά για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
Τρίτον, μιλάμε για 99 στρέμματα φιλέτο. Γίνεται η Ιστορία, έστω κι αν απορρίψει κανείς τα ιδεολογικά επιχειρήματα των Σαμαρολιάκων, να καταλαμβάνει τόσο μεγάλη έκταση; Θα χάσει δηλαδή κάτι η πατρίς αυτών των έξοχων κυρίων αν η έκταση αντί για πάρκο μνήμης μεταμορφωθεί από κάποιον επενδυτή σε πάρκο της τρελής χαράς, ή αν χτιστούν εκεί εμπορικά κέντρα - κατά προτίμηση με γερμανικά κεφάλαια; Στο κάτω-κάτω, δεν είναι δυνατόν σε μια γωνιά της αξιοποιημένης έκτασης να υπάρχει και μια μαρμάρινη στήλη αφιερωμένη στους εκτελεσμένους ή ακόμα καλύτερα στα θύματα εν γένει των άκρων;
Ως εκ τούτου απαιτείται εμπορικό πνεύμα και στην περίπτωση αυτή - πνεύμα Στουρνάρα, θα λέγαμε. Ας τα βάλουν κάτω κι ας μετρήσουν όλοι τα οφέλη της επένδυσης για τους ζωντανούς σε μια έκταση που αυτή τη στιγμή είναι δεσμευμένη από τους νεκρούς. Ένα μόνο πρόβλημα θα έχουν τόσο οι επίδοξοι πωλητές όσο και οι επίδοξοι αγοραστές της for sale έκτασης. Να πείσουν για τη σημασία της επένδυσης τους πεισματάρηδες νεκρούς, που στήθηκαν στον τοίχο ακριβώς γιατί δεν καταλάβαιναν ούτε από τρόικες ούτε από συσχετισμούς ούτε από επενδύσεις.
Διότι, παραδόξως και ενώ δεν μιλούν, οι νεκροί έχουν ένα τεράστιο ακροατήριο έτοιμο να υπερασπιστεί το πείσμα τους...
Ο Μανώλης Γλεζος για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά (Βίντεο)
Ομιλία στην πρόταση νόμου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.
Οι επόμενες φούσκες (αναδημοσίευση)
Δημοσιεύθηκε στη στήλη Ελεύθερος Σκοπευτής της εφημερίδας Επενδυτής, την 18/05/2013
Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα; Γιατί οι «φίτσιδες», οι «μούντιδες» και οι «εσεντπίδες» ξαφνικά αγαπάνε Ελλάδα; Γιατί οι Ευρωπαίοι χαρτογιακάδες αλληλοσυγχαίρονται για τα success stories του στην άτακτη περιφέρεια; Γιατί τα χρηματιστήρια της κολλημένης στην ύφεση Γιουρολάνδης κάνουν πάρτι μέρα παρά μέρα και ανταγωνίζονται σε ρεκόρ; Γιατί οι πολύφερνοι ξένοι επενδυτές ανακάλυψαν ακόμη και το χαροξεχασμένο από το 2000 ελληνικό Χρηματιστήριο; Γιατί γίνονται ανάρπαστα τα κουρελόχαρτα των διασωληνωμένων στην εντατική της κρατικής διάσωσης τραπεζών; Γιατί η μητέρα όλων των αγορών Wall Street καταρρίπτει το ένα ιστορικό ρεκόρ μετά το άλλο; Πώς δικαιολογείται ο υπερδιπλασιασμός του «Ντάου Τζόνι» από το 2009 μέχρι σήμερα; Αντιστοιχεί αυτή η έκρηξη στην ισχνή αμερικανική ανάκαμψη, μετά βίας πάνω από το 1% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο την πενταετία της κρίσης; Τι χρηματοδοτεί τελικά η πλημμυρίδα χρήματος που εκπορεύτηκε από τις μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες του κόσμου -7 τρισ. δολάρια και συνεχίζουν!- από το 2008 και εντεύθεν; Την ανάκαμψη, την απασχόληση, το εισόδημα, το δημοσιονομικό καθαρτήριο της Μέρκελ ή μήπως ένα ανελέητο κερδοσκοπικό παιχνίδι που τρέφει την επόμενη φούσκα;
Όσοι έχουν χάψει το παραμύθι ότι αυτή τη φορά η καινούργια φάση «δημιουργικής καταστροφής» του καπιταλιστικού σύμπαντος θα έχει κάτι βαθιά εξυγιαντικό, καλό θα είναι να κρατήσουν λίγη από την όρεξή τους για τη συνέχεια. Θα σερβιριστεί και γλαρόσουπα. Το ίδιο ισχύει για όσους έχουν καταπιεί αμάσητη την προτεσταντική φλυαρία της γερμανικής ελίτ και όσων την περιβάλλουν περί κοπής του ομφαλίου λώρου κρατικού και τραπεζικού χρέους και τα άλλα χαριτωμένα για ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, «λουκέτο» στους φορολογικούς παραδείσους και «αμείλικτο κυνήγι» της φοροδιαφυγής. Δεν λέω ότι είναι ανύπαρκτες οι σχετικές καλές προθέσεις, αλλά ως γνωστόν με τέτοιες είναι σπαρμένος και ο δρόμος προς την κόλαση. Και να μην έχετε αμφιβολίες ότι βαδίζουμε σε άλλο δρόμο, εκτός απ’ αυτόν.
Ωστόσο, το ερώτημα που προκύπτει από την κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα στον πολλαπλό οργασμό των αγορών και την έρπουσα πραγματική οικονομία, τουλάχιστον στην καπιταλιστική Δύση και πρωτίστως στην αληθινά Γηραιά (άρα, καταδικασμένη στο μοιραίο) Ήπειρο, είναι βάσιμο. Αφού τα θεμελιώδη δεδομένα των οικονομιών και των επιχειρηματικών κολοσσών της Ευρώπης και των ΗΠΑ είναι επιεικώς άθλια, τουλάχιστον με βάση τα κριτήρια της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ορθοφροσύνης, γιατί οι «επενδυτές» τα επιβραβεύουν γενναιόδωρα; Μήπως τα πράγματα έχουν αντιστραφεί και δεν το πήραμε είδηση; Μήπως τον ανταγωνισμό της ανάπτυξης, της μεγέθυνσης και της πλήρους απασχόλησης τον αντικατέστησε κάποιο πρωτάθλημα ύφεσης, ανεργίας και αποεπένδυσης; Τότε η Ελλάδα δικαιούται το έπαθλο. Είναι η υπερδύναμη της κρίσης.
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, δεν συμβαίνει κάτι παράταιρο και ξένο προς τη φύση του καπιταλιστικού κινητήρα. Η αντίφαση στην οποία έχουν χαθεί οι πολιτικοί σχεδιαστές του νέου «υγιούς», απαλλαγμένου από ακραία κερδοσκοπία, φούσκες και εικονικό πλούτο, καπιταλισμού είναι η αδυναμία τους να κατανοήσουν τις κρίσεις υπερσυσσώρευσης. Η «μαρξίστρια» Μέρκελ, που πάντρεψε γλυκά τα «απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας» από τηνFDJ με τα ταχύρρυθμα μαθήματα «προτεσταντικού καπιταλισμού» πλάι στον Κολ, φιλοδοξεί να σκάσει όσο το δυνατό περισσότερες από τις φούσκες που καταδυναστεύουν τον «παραγωγικό καπιταλισμό»: τη χρηματοπιστωτική, τη φούσκα των ακινήτων, τη φούσκα του κρατικού και ιδιωτικού χρέους, τη νομισματική φούσκα, την τεράστια φούσκα ενεργητικού του καπιταλιστικού κόσμου που στο τέλος αυτής της δεκαετίας υπολογίζεται πως θα ξεπεράσει τα 100 τρισ. δολάρια. Αλλά, για να σκάσει αυτή η φούσκα, θα πρέπει να μηδενιστεί το κοντέρ, να σταματήσει να δουλεύει εντελώς η «μηχανή». Όπερ αδύνατον.
Γιατί αυτό; Η δημιουργία πλούτου με διαρκή οικονομική μεγέθυνση και με αδιαπραγμάτευτο κίνητρο το κέρδος γεννά αυτό που αποκαλείται πλεονάζουσα ρευστότητα κεφαλαίου. Αυτοί που κατέχουν αυτή τη ρευστότητα, εφόσον θέλουν να παραμείνουν καπιταλιστές, πρέπει να επανεπενδύσουν ένα μέρος της με τρόπο και σε σφαίρες που τους αποδίδει κέρδος. Και τώρα πια έχουν να ανταγωνιστούν σ’ αυτό το πεδίο όχι τον ανταγωνιστή της γειτονιάς τους, της περιφέρειάς τους σε ακτίνα μερικών χιλιομέτρων ή της χώρας τους. Αλλά χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια κατόχους πλεονάζουσας ρευστότητας που αναζητούν περισσότερες και μεγαλύτερες αγορές σ’ όλον τον πλανήτη. Ωστόσο, ο πλανήτης των κατόχων ρευστότητας είναι και ενδιαίτημα υποαμειβόμενων μισθωτών και αδύναμων καταναλωτών. Και γι’ αυτό έχει όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες να απορροφήσει επενδυτικά την πλεονάζουσα ρευστότητα. Θα χρειαζόταν ένας παγκόσμιος μέσος ρυθμός ανάπτυξης τουλάχιστον 5%, όσος ήταν όλη τη μεταπολεμική περίοδο, για να αποδώσει ένα εύλογο κέρδος η επανεπένδυση ενός αντίστοιχου μέρους του πλεονάζοντος κεφαλαίου. Με έναν ρυθμό ανάπτυξης 3% και κάτω, και τόσο άνισα κατανεμόμενο στον κόσμο, με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες καθηλωμένες στην ύφεση και την αμερικανική στην υποκατανάλωση, το πράγμα στραβώνει. Οι κάτοχοι του πλεονάζοντος κεφαλαίου έχουν, λοιπόν, δύο επιλογές: ή να ξεχάσουν ότι είναι καπιταλιστές, να παραιτηθούν από κάθε φιλοδοξία αύξησης κέρδους και να ξεκοκαλίσουν τα έτοιμα – που η αλήθεια είναι πως τους φτάνουν και για τα τρισέγγονα τους. Ή να ακολουθήσουν τη «φύση» τους, αναζητώντας εναλλακτικές πηγές κερδοφορίας. Η εικονική πραγματικότητα του χρήματος και των παραγώγων του σε κάθε δυνατή μορφή είναι η ιδεώδης εναλλακτική. Εξ ου και ο φλογερός έρωτας για τις μετοχές ακόμη και επιχειρηματικών κουφαριών, η λατρεία για τα ομόλογα ακόμη και της υποσαχάριας Αφρικής, το κυνήγι των κρατικών επιχειρήσεων που ξεπουλιούνται για μια τηγανιά πατάτες, οι τιτλοποιήσεις κάθε είδους μελλοντικής αξίας που, προς το παρόν, υπάρχει μόνο στη διεστραμμένη φαντασία τους ή το πάθος για την τέχνη – όσο πιο αφηρημένη και ακατάληπτη τόσο περισσότερα σκάνε γι’ αυτήν (60 εκατ. δολάρια για έναν Τζάκσον Πόλοκ έσκασε προ ημερών στη Νέα Υόρκη ένας ζαμπλουτίδης. Πού θα τον βάλει; Στο WC των επισκεπτών;). Εν ολίγοις, η διέξοδος για την πλεονάζουσα ρευστότητα κεφαλαίου είναι οι φούσκες του εγγύς μέλλοντός μας.
Κατά πώς έλεγε και ο θείος Κάρολος -τον οποίο η «μαρξίστρια» Μέρκελ είναι απίθανο να είχε καταλάβει από τα μαρξιστικά ακτίφ της FDJστην Ανατολική Γερμανία- κατά την περίοδο της ανάπτυξης ο κάτοχος κεφαλαίου λατρεύει τα χειροπιαστά αγαθά, ενώ την περίοδο της κρίσης αναγνωρίζει το άυλο χρήμα ως μοναδικό πλούτο: «Μόλις πριν από λίγο ο μεθυσμένος από τη βιομηχανική άνθηση αστός διακήρυσσε ότι το χρήμα είναι κούφια ιδέα και ότι “μόνο το εμπόρευμα είναι χρήμα, μόνο το χρήμα είναι εμπόρευμα!” – αυτή η φωνή αντηχεί τώρα πάνω από την παγκόσμια αγορά». Πώς τα ’λεγε, όμως, ο άτιμος! Σαν να είχε ακούσει τον Μπερνάνκι τηςFed, τον Κουρόντα της BoJ ή τον Ντράγκι της ΕΚΤ, που με τις ποσοτικές τους χαλαρώσεις και τις ανακυκλώσεις εικονικής ρευστότητας θεωρούν ότι χτυπούν φλέβες πλούτου, όπως ο Μωυσής χτυπούσε τον βράχο κι ανάβλυζε νερό. Η ίδια ψευδαίσθηση οδηγεί μονεταριστές και νεοκεϊνσιανούς να διαπληκτίζονται πάνω στην «κούφια ιδέα του χρήματος» και να ανταγωνίζονται στα τρικ με τα οποία θα το δημιουργήσουν σε νέα αφθονία και σε νέες, ευφάνταστες, τοξικές μορφές.
Είναι μάλλον απίθανο να αφήσει ασυγκίνητους τους κατόχους της πλεονάζουσας ρευστότητας αυτή η γενναιόδωρη προσφορά. Γύρω από τον πυρήνα χρήματος που προσπαθούν να «γεννήσουν» οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες για να τροφοδοτήσουν μια επενδυτική ανάκαμψη στήνονται οι επόμενες φούσκες: εταιρικά και κρατικά ομόλογα, μετοχές, μυστήριοι τζογαδόρικοι τίτλοι, ψηφιακά νομίσματα, υποθηκεύσεις της σοδειάς που δεν ξέρουμε αν θα μαζευτεί και πετρελαίου που δεν ξέρουμε αν ποτέ θα εξορυχθεί.
Τελικά, ίσως η χειρότερη φούσκα που μας απειλεί δεν είναι αυτή στην οποία δίνουν κάθε ανάσα τους οι κυνηγοί του κέρδους. Αλλά η φούσκα την οποία συνθέτουν οι πολιτικοί σχεδιαστές που θαρρούν πως μπορούν να απαλλάξουν τον καπιταλισμό από τις φούσκες και τον τοξικό τους αέρα.
ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
Τα τελευταία 40 χρόνια, τα οργανωμένα θεσμικά πλαίσια αυτής της αντίστασης στην εξαχρειωτική αποστολή του κεφαλαίου έχουν συντριβεί, αφήνοντας πίσω τους ένα αλλόκοτο μείγμα παλιών και νέων θεσμών…, οι οποίοι δυσκολεύονται να αρθρώσουν μια συγκροτημένη ένσταση ή ένα συνεκτικό εναλλακτικό πρόγραμμα. Πρόκειται για μια κατάσταση που προμηνύει συμφορές τόσο για το κεφάλαιο όσο και για τον λαό. Οδηγεί σε μια πολιτική του τύπου «μετά από μένα το χάος», στην οποία οι πλούσιοι φαντασιώνονται ότι μπορούν να αποπλεύσουν ασφαλείς, με τις πάνοπλες και γεμάτες προμήθειες κιβωτούς τους(…), αφήνοντας εμάς τους υπόλοιπους να τα βγάλουμε πέρα με τον κατακλυσμό. Ωστόσο, οι πλούσιοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να επιπλεύσουν σε έναν κόσμο φτιαγμένο από το κεφάλαιο, διότι πλέον στην κυριολεξία δεν υπάρχει κρυψώνα γι’ αυτούς.
Ντέιβιντ Χάρβεϊ, «Το αίνιγμα του κεφαλαίου και οι κρίσεις του καπιταλισμού»
Λίπανση γραναζιών συστήματος (αναδημοσίευση)
Η απαγόρευση καλλιέργειας παραδοσιακών ποικιλιών και η πλήρης τροφική εξάρτηση των καταναλωτών από τις τεχνητές ποικιλίες είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του ότι άλλο είναι η ζωή κι άλλο αυτό που ζουν όσοι έχουν παραδώσει εαυτούς στο καπιταλιστικό σύστημα.
Αποκομμένοι πλήρως από το οικοσύστημα, υπάρχουν μόνο για ανακυκλώνονται μες στο σύστημα, να τρέφονται, να αρρωσταίνουν και να “γιατρεύονται” από αυτό, πάντοτε βέβαια πληρώνοντας σε χρήμα, και στο τέλος πεθαίνουν εντός του (πριν τη σύνταξη), έχοντας φθαρεί σωματικά όπως κάθε γρανάζι μηχανής αλλά κυρίως ψυχικά χάνοντας την ανθρώπινή τους υπόσταση.
Η τόση σπουδή του συστήματος να αποκόψει εντελώς τον καταναλωτή από τη φύση και να τον λιπαίνει ως γρανάζι δίνοντάς του μόνο όσα κατασκευάζει ως τρόφιμα, προδίδει ακριβώς πλέον ότι στόχος του είναι να δημιουργήσει ένα άλλο “οικοσύστημα”, το χρηματιστηριακό, το οποίο καμία σχέση δεν θα έχει με το αυθύπαρκτο και αληθινό οικοσύστημα.
Όποιος θέλει να βρει πού είναι η Ζωή και τι είναι η Ζωή, ευτυχώς μπορεί ακόμα να κοιτάξει λίγο πάνω από τις παρωπίδες του και να δει πιο έξω από το κλουβί του. Υπάρχουν ακόμη οι ενδείξεις της και καλούν τον καταναλωτή να ξαναγίνει άνθρωπος.
25η Μάη: Μέρα δράσης ενάντια στη Monsanto και τα μεταλλαγμένα τρόφιμα
Την 25η Μαΐου, ακτιβιστές ανά τον κόσμο διαδηλώνουν ενάντια στη Monsanto.
Γιατί διαδηλώνουμε;
Έρευνες έχουν αποδείξει ότι η κατανάλωση των γενετικώς τροποποιημένων προϊόντων της Monsanto μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως είναι η ανάπτυξη καρκινικών όγκων, η στειρότητα και οι γενετικές ανωμαλίες.
Στις ΗΠΑ, η FDA, η υπηρεσία ελέγχου τροφίμων, διευθύνεται από πρώην στελέχη της Monsanto και πιστεύουμε ότι είναι αμφίβολη η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των δύο, κάτι που φανερώνεται μέσω της έλλειψης κυβερνητικών ερευνών σχετικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των ΓΤΟ .
Πρόσφατα, το Κογκρέσο και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ενέκριναν το επονομαζόμενο ‘’Monsanto protection act’’, άρθρο που μεταξύ άλλων απαγορεύει τη δικαστική παρέμβαση στη διάθεση των γενετικώς τροποποιημένων σπόρων της Monsanto.
Για πολύ καιρό, η Monsanto υπήρξε δωροδόκος εταιρειών και ευνοούσε τον πολιτικό νεποτισμό. Καλλιεργητές βιολογικών προϊόντων και μικροκαλλιεργητές συνεχώς ζημιώνονται, καθώς το μονοπώλιο της Monsanto στη παγκόσμια κατανομή τροφίμων ενισχύεται, όπως επίσης και τα αποκλειστικά δικαιώματά της επί των σπόρων και της γενετικής τροποποίησης.
Οι γενετικώς τροποποιημένοι σπόροι της Monsanto είναι επιβλαβείς για το περιβάλλον. Επιστήμονες έχουν χαρακτηριστικά δηλώσει ότι ευθύνονται για την εξαφάνιση αποικιών μελισσών σε παγκόσμιο επίπεδο.
ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ;
Προτιμάτε βιολογικά προϊόντα, αποκλείοντας τις εταιρείες που χρησιμοποιούν τις γενετικώς τροποποιημένες πρώτες ύλες της Monsanto.
Υποχρεωτική σήμανση των ΓΤΟ, έτσι ώστε οι καταναλωτές να κάνουν συνειδητά τις αγορές τους.
Κατάργηση του ‘’Monsanto protection act’’.
Περαιτέρω έρευνες για τις επιπτώσεις των ΓΤΟ στην υγεία.
Να εκτεθούν τα στελέχη της Monsanto και οι πολιτικοί που την υποστηρίζουν μέσω άμεσου διαλόγου, κοινωνικών δικτύων κ.ο.κ.
Συνεχή ενημέρωση του κοινού για τις ενέργειες της Monsanto.
Δηλώνουμε στη Monsanto και τον υπόλοιπο κόσμο ότι δε θα μείνουμε άπραγοι απέναντι σε αυτές τις αδικίες.
ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΟΚΡΑΤΙΑ. ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑ. ΓΙ’ΑΥΤΟ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ MONSANTO.
Ανακοινώνεται ότι την 25η Μαΐου, δεκάδες χιλιάδες ακτιβιστές ανά τον κόσμο θα διαδηλώσουν ενάντια στη Monsanto. Μέχρι στιγμής, δράσεις έχουν διοργανωθεί σε 6 ηπείρους, 36 χώρες, με εκδηλώσεις παντός τύπου να έχουν προγραμματιστεί σε περισσότερες από 250 πόλεις. Στην Ελλάδα, δράση θα πραγματοποιηθεί επί της πλατείας Συντάγματος, ώρα 18:ΟΟ και θα περιλαμβάνει ομιλίες, ανοικτή συζήτηση και δραστηριότητες ενημερωτικού χαρακτήρα για μικρούς και μεγάλους. Θα συμμετάσχουν περιβαλλοντικές οργανώσεις και φορείς υπέρ της διατήρησης των παραδοσιακών σπόρων.
Η Tami Monroe Canal, επικεφαλής διοργανώτρια της δράσης ενάντια στη Monsanto, εξηγεί πως έμπνευσή της για την κινητοποίηση αυτή ήταν η ανάγκη που αισθάνθηκε να προστατεύσει τις δύο κόρες της.
Αισθάνομαι πως η Monsanto απειλεί την υγεία των επόμενων γενεών, τη γονιμότητα και τη μακροζωία τους. Δε μπορούσα να μείνω άπραγη, περιμένοντας κάποιος άλλος να λάβει δράση.
Μια διοργανώτρια της δράσης στην Αθήνα, η Ρομπέρτα Γώγου, τόνισε τη σημασία των εκδηλώσεων αυτών για την πληγμένη από τη λιτότητα Ευρώπη.
Η Monsanto προσπαθεί να ανατρέψει τους κανονισμούς της Ε.Ε. για την υποχρεωτική σήμανση των προϊόντων (αμφίβολο αν πράγματι επιβάλλεται σε κάθε περίπτωση) και δεν αποκλείεται να επιτύχει τους σκοπούς της στο τέλος. Η Ελλάδα, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται σε επισφαλή θέση. Το να πέσουν οι Έλληνες αγρότες θύματα του γίγαντα των πετροχημικών δεν είναι πλέον υποθετικό σενάριο.
Φορείς που στηρίζουν τη δράση είναι οι The Anti-Media, Activists’ Free Press και A Revolt-Digital Anarchy. Επίσημη ιστοσελίδα: www.march-against-monsanto.com
Original Press Release (in English) http://www.opednews.com/articles/March-Against-Monsanto-P-by-Press-Release-130507-848.html
Τετάρτη 22 Μαΐου 2013
ΜΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ; (αναδημοσίευση)
Η κυβέρνηση κάθε φορά που κάποιος κλάδος γίνεται στόχος της πολιτικής της και απεργεί, γίνεται το μαύρο πρόβατο. Οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς αποκαλέστηκαν συντεχνία. Το ίδιο λίγο αργότερα οι ναυτεργάτες, οι περισσότεροι εκ των οποίων μένουν απλήρωτοι για μήνες.
Συντεχνία ήταν και οι αγρότες για την κυβέρνηση, αφού θα “παρέλυαν την χώρα”. Συντεχνία....αποκάλεσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τους φαρμακοποιούς, επειδή δεν ήθελαν να βάζουν λεφτά από τις τσέπες τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, που έγιναν ο πρώτος και εύκολος στόχος λόγω δεδομένων παθογενειών του συστήματος δημόσιας διοίκησης, μαντέψτε…πήραν την ταμπέλα της συντεχνίας.
Όμως δεν σταμάτησε εκεί η ακροδεξιά κυβέρνηση. Συντεχνία αποκαλέστηκαν οι οδηγοί των φορτηγών και φυσικά σήμερα οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Σαν πολλές…συντεχνίες δεν μαζεύτηκαν; Αν κάθε εργασιακή ομάδα ή κάθε κοινωνική τάξη, ή οι κάτοικοι μιας περιοχής όπως π.χ της Ιερισσού αντιστέκεται επειδή κινδυνεύει το βιοποριστικό της επίπεδο ή διακυβεύεται η ποιότητα ζωής ή ή ίδια η ζωή της, αντιμετωπίζεται ως “συντεχνία”, τότε θα πρέπει να μας πει ο πρωθυπουργός ποιος τις φτάνει σ’ αυτό το σημείο. Γιατί το 2011, έλεγε ο Σαμαράς ότι η επιστράτευση είναι χουντική μέθοδος.
Επίσης, συχνά, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, έχοντας εξελίξει το τέχνασμά του. λέγοντας ότι η Χ συντεχνία “είναι εναντίον της κοινωνίας” (sic). Αν η κάθε “συντεχνία” κατά την κυβέρνηση είναι εναντίον της κοινωνίας, άρα όχι μέρος της, ποιοι τέλος πάντων απαρτίζουν την κοινωνία;
Οι απόφοιτοι του Harvard και των ιδιωτικών κολεγίων; Οι μεγαλοδημοσιογράφοι που σκούζουν στα κανάλια για τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων, που φυτεύουν διόδια όπου θέλουν; Οι τραπεζίτες πρώην και νυν που παίρνουν θέσεις εξουσίας; Τα golden boys των “αγορών”; Οι ξένοι επενδυτές που θα έρθουν να σώσουν την χώρα; Ας κάνει αυτή την διευκρίνιση, ας θέσει τους διαχωρισμούς, για να μάθουμε τελικά αν χρειάζεται να γίνουμε…αντικοινωνικοί.
Ένας άλλος κόσμος (αναδημοσίευση)
πηγή: http://pitsirikos.net
Το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ μεγάλης διάρκειας «Ένας άλλος κόσμος» (90′, 2013)
Το τρέιλερ διαρκεί 6 λεπτά
Αυτή τη στιγμή στο πλανήτη παρατηρείται μια κοινωνικά άνιση κατανομή (και συσσώρευση) του πλούτου, διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων, περιορισμός βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, καθώς και μια άνευ προηγουμένου εξάντληση των φυσικών πόρων.
Η συνεχής οικονομική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών, με έμφαση στη βρώμικη οικονομία του άνθρακα, αποδείχθηκε μη βιώσιμη αφού ενέτεινε τις ανισότητες, μείωσε το βιοτικό επίπεδο, κατέστρεψε τους φυσικούς πόρους και μεταμορφώθηκε τελικά σε μια υπανάπτυξη αποσυνδεδεμένη από την κοινωνική ευημερία.
Αυτή η οικονομία της αγοράς και της κατανάλωσης κατάφερε να σβήσει από τη μνήμη των περισσότερων ανθρώπων ότι ένας άλλος κόσμος κάποτε έθετε όρια στην ανάπτυξη, τόνιζε τη συνεργασία αντί για τον ανταγωνισμό και εκτιμούσε τα δώρα και την ανταλλαγή ως δεσμό της ανθρώπινης αλληλεγγύης.
Στην Ελλάδα της κρίσης, από το 2010 έχουν αναπτυχθεί σαν τα μανιτάρια δεκάδες κινήματα και πρωτοβουλίες πολιτών με στόχο την επανάκτηση της ζωής, των κοινών αγαθών, του ελεύθερου δημιουργικού χρόνου και των παραγωγικών διαδικασιών.
Οικοκοινότητες και οικοχωριά, επανακτήσεις αγροτικής γης, καταλήψεις στέγης και κέντρα κοινωνικής συμβίωσης, συνεταιρισμοί παραγωγών- καταναλωτών, κοινοτικοί αυτοδιαχειριζόμενοι αγρόκηποι, αεικαλλιέργεια (permaculture) και βιολογικές καλλιέργειες, ανταλλακτήρια και τράπεζες παραδοσιακών σπόρων, εργασιακές κολεκτίβες, ηθικές τράπεζες, αυτοδιαχειριζόμενα κοινωνικά κέντρα, τοπικά ανταλλακτικά δίκτυα προϊόντων και υπηρεσιών (αχρήματη οικονομία), λαϊκές συνελεύσεις και συμμετοχικοί προϋπολογισμοί σε επίπεδο κοινότητας συνθέτουν ένα πολύχρωμο και πολύμορφο παζλ εναλλακτικών προτάσεων σαν απάντηση στην πολλαπλή κρίση που βιώνουμε.
Το ντοκιμαντέρ μεγάλης διάρκειας «Ένας άλλος κόσμος» γυρίστηκε με αφορμή το 1ο Εναλλακτικό Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας που διοργανώθηκε τον Οκτώβριο του 2012 στο Ελληνικό από μια ανοιχτή αμεσοδημοκρατική συνέλευση και υποστηρίχθηκε από δεκάδες συλλογικότητες. Επιχειρεί μια ενδεικτική καταγραφή μερικών από τις κυριότερες πρωτοβουλίες που ασχολούνται με τη μετάβαση σε ένα άλλο κόσμο εδώ και τώρα, πέρα από τον καπιταλισμό και την κρίση.
Ακόμη αποτελεί μια συνέχεια παρουσίασης και ενδυνάμωσης αυτού του «άλλου κόσμου» που έγινε μέσα από την μετάφραση του ντοκιμαντέρ «Φόρος τιμής στην Καταλωνία ΙΙ» αλλά και την πλατφόρμα δικτύωσης «Ένας άλλος κόσμος».
Υπό διωγμό οι τοπικές παραδοσιακές ποικιλίες φυτών
παραδοσικαή ποικιλία ντομάτας από την κυρά 'Λένη
(το ότι είσαι υπό διωγμό το ξέρει ;)
πηγή: vivanews.gr
Σύμφωνα με απόφαση των 14 επιτρόπων της Ε.Ε. που ελήφθη 6 Μαΐου, μπαίνουν τέτοιοι όροι και περιορισμοί στην καλλιέργεια των τοπικών παραδοσιακών σπόρων και ποικιλιών, ώστε πρακτικά... καθιστούν πολύ δύσκολη ως αδύνατη την καλλιέργεια τους.
Ετσι, η συστηματική εξαφάνιση των τοπικών ποικιλιών συνεχίζεται τώρα και με την σφραγίδα της ΕΕ και θα οδηγήσει σύντομα να μην έχουμε άλλη επιλογή παρά μόνον υβριδισμένους ή μεταλλαγμένους σπόρους.
Οι φυτικές καλλιέργειες των οποίων οι σπόροι παράγονται από τους γεωργούς είναι δημόσια ιδιοκτησία και αποτελούν κοινό αγαθό δηλαδή μπορούν να αναπαραχθούν από όλους.
Αντίθετα οι σπόροι που παράγονται από τις ιδιωτικές βιομηχανίες σπόρων προστατεύονται από κανονισμούς πνευματικής ιδιοκτησίας και ευρεσιτεχνίες και συνεπώς δεν μπορούν ελεύθερα να αναπαραχθούν. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) και η ΕΕ στηρίζουν τις βιομηχανίες σπόρων ενώ ταυτόχρονα επιβάλουν παράλογες απαιτήσεις στους σπόρους των αγροτών περιορίζοντας την εμπορική κυκλοφορία τους
. Ως αποτέλεσμα ο πολύτιμος αυτός φυσικός πόρος το δημόσιο αυτό αγαθό ,πού αποκαλείται αγροτική βιοποικιλότητα και αποτελεί την βάση της διατροφικής μας ασφάλειας, της υγιεινής διατροφής και της φυσικής εξέλιξης των φυτών απειλείται σοβαρά από τα μεγάλα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών σπόρων.
Οι μοναδικές ποικιλίες φυτών ,οπωροκηπευτικών,κ.α. σε νησιωτικές και άλλες γεωγραφικά απομονωμένες περιοχές της χώρας μας πού προσαρμόστηκαν και επιβίωσαν επί χιλιετίες απειλούνται με εξαφάνιση κατόπιν της πρόσφατης απόφασης των 14 Επιτρόπων της ΕΕ.Οι φυτικές αυτές ποικιλίες χρειάστηκαν αιώνες για να προσαρμοστούν γενετικά στις διαφορετικές συνθήκες των νησιών και των άλλων γεωγραφικά απομονομένων περιοχών παραλιακών ή ορείνων όπως η έλλειψη νερού,οι έντονοι άνεμοι,το φτωχό σε θρεπτικά συστατικά χώμα,τα τοπικά φυτοπαθογόνα και γενικά το μικροκλίμα της περιοχής. Η γεωγραφική απομόνωση των νησιών και των άλλων ελληνικών περιοχών οδήγησε στην ανάπτυξη διαφορετικών τοπικών ποικιλιών οι οποίες είναι προσαρμοσμένες στις εδαφοκλιματικές συνθήκες της κάθε περιοχής. Έτσι μπορούν να αναπτύσσονται έχοντας καλή απόδοση, περιορισμένες ανάγκες νερού και θρεπτικών συστατικών, χωρίς να χρειάζονται λιπάσματα ή φυτοφάρμακα. Συνεπώς είναι υγιεινά,σχετικά φθηνά,με ιδιαίτερη οσμή και γεύση και φυσικά απαλλαγμένα από λιπάσματα και φυτοφάρμακα..
Οι τοπικές παραδοσιακές ποικιλίες ενώ χρειάζονται αιώνες για να εξελιχθούν βλέπουμε μέσα σε μόνο λίγες δεκαετίες να εξαφανίζονται με ανησυχητικούς ρυθμούς.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι στην Ελλάδα σε μόνο λιγες δεκαετίες από τις 200 ποικιλίες σταριού που καλλιεργούνταν έχουν μείνει μόνο 7 δηλαδή μειώθηκαν πάνω από 95%. Πρόσφατες επίσης έρευνες έχουν δείξει οτι μόνο το 2-3% των ποικιλιών λαχανικών που υπήρχαν πριν 50 χρόνια έχουν διασωθεί και καλλιεργούνται μέχρι και σήμερα στην χώρα μας.
Οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες σπόρων πού είναι συγχρόνως και οι ίδιες εταιρείες που παράγουν τα λιπάσματα,τα φυτοφάρμακα και τα μεταλλαγμένα με την υποστήριξη του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου και της ΕΕ επέτυχαν να ελέγχουν το 73% της παγκόσμιας παραγωγής σπόρων. Μεταξύ των δέκα μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιρειών παραγωγής και εμπορίας σπόρων είναι οι: Monsanto, DuPont, Sygenta, Bayer, BASF,κ.α.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ σήμερα καλλιεργείται μόνο το 10% των παραδοσιακών ποικιλιών σπόρων πού καλλιεργούνταν πρίν 100 χρόνια.Αυτό το γεγονός είναι καταστροφικό για την βιοποικιλότητα ,την συνέχεια της ποικιλίας στήν φύση δηλ.την συνέχεια στην ζωή.
Βέβαια η πολιτική διαχρονικά των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν ανύπαρκτη εως εγκληματική στον τοέα αυτόν.Η ελληνική πολιτεία ουδέποτε έκανε την παραμικρή προσπάθεια για την διατήρηση,διάδοση και βελτιωση του γενετικού υλικού των ελληνικών σπόρων και του πολλαπλασιαστικού υλικού..Η τράπεζα σπόρων του ΕΘΙΑΓΕ στην Θες/νίκη είναι ανεπαρκής,η συμβολή των ελληνικών σπόρων στην Παγκόσμια Τράπεζα (κιβωτός του Νώε στην Αρκτική) είναι περιορισμένη παρά το μηδενικό κόστος,και η αξιόλογη δραστηριότητα της ΜΚΟ ΠΕΛΙΤΙ αξίζει συγχαρητηρίων.
Μιλάμε για Μεσογειακή διατροφή αλλά ξεχνάμε ότι η Ελληνική Μεσογειακή Διατροφή στηρίζεται σε τοπικές παραδοσιακές ποικιλίες σπόρων.
Η εγκληματική αδιαφορία της πολιτείας που απο την μία μεριά εμφανίζεται να στηρίζει την γεωργική παραγωγή και απο την άλλη να καταδικάζει σε αφανισμό τις τοπικές παραδοσιακές ποικιλίες πρέπει να ενεργοποιήση τον κάθε Έλληνα και όχι μόνο τους γεωργούς. Οι Έλληνες πολίτες πρέπει να αντιδράσουν δυναμικά και να απαιτήσουν απο την ελληνική κυβερνηση να προστατεύσει τους τοπικούς παραδοσιακούς σπόρους .Να ζητήσουν την ακύρωση της απόφασης των 14 Ευρωπαίων Επιτρόπων και η ελληνική κυβέρνηση να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για την καταψήφιση της πρότασης στο Συμβούλιο Υπουργών και το Ευρωκοινοβούλιο.
Παράλληλα πιστεύω ότι πρέπει να πραγματοποιηθούν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε ολες τις μεγάλες πόλεις της χώρας στις 5 Ιουνιου Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος διότι η βιοποικιλότητα και συνεπώς το περιβάλλον απειλείται.Η σωτηρία των ελληνικών παραδοσιακών σπόρων εξαρτάται απο εμάς.
Νίκος Κατσαρός
Π. Πρόεδρος ΕΦΕΤ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)