Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Τέσσερις επιστολές προς φορολογουμένους (αναδημοσίευση)

 
Επιστολή προς απολυμένους 


Απολύθηκες; Πήρες κι αποζημίωση από πάνω;
Τελειώσανε αυτά που ήξερες!
Με το νέο φορολογικό της αναπτυξιακής μας κυβέρνησης καταργείται η φοροελάφρυνση της αποζημίωσης της απόλυσής σου και πλέον φορολογείται με κλίμακα μισθού. Δηλαδή 42%.
Αμ τι νόμισες;
Πως θα απολυθείς και θα ξεφύγεις απ' τα δίχτυα;
Πλήρωνε μ@λ@κ@!
Και απολύθηκες και θα πληρώσεις!

Γι' αυτό ξέρεις τι πρέπει να κάνεις;
Να συνεννοηθείς με τον εργοδότη σου να υποβάλλεις εσύ παραίτηση, ώστε να μη χρειαστεί να δοθεί αποζημίωση απόλυσης.Θα τα βρείτε με το 70% της αποζημίωσης στο χέρι, "μαύρα", κι έτσι θα βγείτε όλοι ευχαριστημένοι.
Εσύ που θα απολάμβανες το 58% της αποζημίωσης (αφού το 42% θα πάει στο φόρο), τώρα θα πάρεις 70%. Και μάλιστα με το να μην συμπεριλαμβάνεται η αποζημίωση στη φορολογική δήλωση έχεις ελπίδες να πας σε χαμηλότερο φορολογικό συντελεστή. Κερδίζεις δηλαδή.
Ο εργοδότης σου αντί να πληρώσει ολόκληρη την αποζημίωση, θα πληρώσει περίπου τα 2/3 της. Κερδίζει κι αυτός.
Άρα τα βρήκαμε όλοι!
Να ένας πολύ ωραίος (και έμμεσος, άρα αναίμακτος) τρόπος για να μειωθεί στην πραγματικότητα η αποζημίωση της απόλυσης!
Κι έτσι ικανοποιεί και η κυβέρνηση το αίτημα των εργοδοτών για ελαστικοποίηση των υποχρεώσεων της απόλυσης.
Δε μιλάμε απλά για κυβέρνηση. Μιλάμε για επιστήμονες!



Επιστολή προς αυτοαπασχολουμένους


Eίσαι ελεύθερος επαγγεματίας ή αυτοαπασχολούμενος;
Δηλώνεις τα έσοδά σου στην εφορία;
Θα δεις κι εσύ τη γλύκα!
Τη φορολογία που θα σου επιβληθεί δε θα μπορείς πλέον να την εξοφλήσεις σε δόσεις, όσο γουστάρεις κι όσο έχεις.
Τέλος αυτά! Είπαμε! Τελειώσανε αυτά που ήξερες!
Με το νέο αναπτυξιακό φορολογικό, θα προκαταβάλλεις το 90% της φορολογίας σου!
Κι επειδή φυσικά κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να δώσει προκαταβολή το 90% και το υπόλοιπο 10% σε... δόσεις, τελικά θα πληρώσεις εφ' άπαξ όλο το ποσό!
Φαντάσου να θέλεις να γράψεις συντομογραφία και να είναι κάπως έτσι:
Ηλεκτρικ. Σιδηρόδρομ. Αθην. Πειραι.
Ποιος ο λόγος; Ή θα γράψεις συντομογραφία Η.Σ.Α.Π. ή θα γράψεις τις λέξεις ολόκληρες.
Έτσι και με το φόρο και την προκαταβολή του.
Άμα ήταν στο 30%, στο 40% ή στο 50% θα είχε κάποιο νόημα να δώσεις προκαταβολή.
Αφού πάει στο 90%, καθίσταται ηλίθια η ιδέα της προκαταβολής.

Κι έτσι, έχεις-δεν έχεις, θα τα πληρώσεις ντούκου και στο χέρι.
Και όλα αυτά βέβαια για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις.
Το ότι, ας πούμε, τα μαγαζιά βαράνε μύγες και δεν έχουν για να πληρώσουν το φόρο ούτε σε... δόσεις, αυτό δεν απασχολεί κανέναν. Ή μάλλον απασχολεί κάποιους, από την... ανάποδη όμως.
Τους απασχολεί να σε κλείσουν.
Δεν είσαι δα και Κινέζος, Ρώσος ή Γερμανός μεγαλοεπενδυτής για να σε πληρώνουν να "επενδύσεις".
Ένας μ@λ@κ@ς φορολογούμενος πολίτης και ψηφοφόρος είσαι, που η ζωή του δεν έχει καμιά αξία, αν δεν είμαστε δυο μήνες πριν τις εκλογές.


Επιστολή προς επιχειρηματίες που έβαλαν λουκέτο



Kι αν πάλι το κλείσεις το μαγαζάκι σου και βάλεις το λουκετάκι;
Μέχρι χθες δεν σε εντάσσανε οι απάνθρωποι στο ταμείο ανεργίας.
Τώρα όμως βρέθηκε μια αναπτυξιακή κυβέρνηση με ανθρώπινο πρόσωπο που επιτέλους αποκατέστησε αυτήν την αδικία.
Πλέον σε δέχονται στον ΟΑΕΔ και μπορείς να πάρεις και το επίδομά του για μερικούς μήνες.
Υπό έναν όρο όμως: να έχεις εξοφλήσει όλα τα χρέη σου (μέχρις ενός) προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Και ρωτώ εγώ ο βλαξ:
αν έχεις καταφέρει να εξοφλήσεις τα χρέη σου προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία, ποιος ο λόγος να βάλεις λουκέτο στο μαγαζί;
Αφού όπως είναι φανερό, κάπως τα καταφέρνεις και τα κουτσοβγάζει το μαγαζάκι...
Και βέβαια θα ήταν ενδιαφέρον να μετρηθούν οι επιτηδευματίες που έχουν μαγαζί και έχουν εξοφλημένα όλα τους τα χρέη.
Φτάνει το ένα χέρι (για να μετρήσω) ή να βάλω και τ' άλλο;


Επιστολή προς νέους επιχειρηματίες



Kαι βέβαια επειδή η αναπτυξιακή μας κυβέρνηση (και ιδίως τα δυο μικρά της αδερφάκια) κόπτονται ιδιαιτέρως για την νεανική επιχειρηματικότητα και την καινοτομία, αρμόζει εδώ να σημειώσουμε και ένα ακόμη επίτευγμά της με το νέο φορολογικό.
Καταργείται η φορολογική ελάφρυνση για τους νέους επαγγελματίες που καθιερώθηκε με τον τελευταίο φορολογικό νόμο και προβλέπει ότι οι νέοι επιτηδευματίες, δικαιούνται μειωμένης κατά 50% φορολόγησης για τα πρώτα 10.000 ευρώ του ετησίου εισοδήματός τους.
Τώρα δέσαμε!
Αφού νεαρέ ψιλομ@λ@κ@ σε ψήσανε να δημιουργήσεις μια θέση εργασίας για τον εαυτό σου και για άλλους επενδύοντας κάπου τις οικονομίες σου -υποσχόμενοι πως θα σε ελαφρύνουν φορολογικά-, τώρα σου ανακοινώνουν πως αυτό που σου είχαν ανακοινώσει πρωτύτερα δεν ισχύει.
Ε, λαγοί είναι... Λένε και καμιά μ@λ@κί@ να περνάει η ώρα...


 
Χαιρετισμούς στην επενδυτοκρατούμενη χώρα!
Καλή ανάπτυξη! 

Megafonen: Δεν ανάβουμε εμείς τις φωτιές (αναδημοσίευση)


Μετάφραση: Athens Indymedia

Η Pantrarna (Πάνθηρες) και η αδελφική της οργάνωση Megafonen (Μεγάφωνο) είναι δυο κοινοτικές ακτιβιστικές ομάδες που εδρεύουν στα Σουηδικά προάστια. Η Pantrarna βρίσκεται στο Biskopsgården έξω απο το Γκέτεμποργκ και η Megafonen στο Husby έξω από την Στοκχόλμη, όπου ξέσπασαν οι πρόσφατες εξεγέρσεις των τελευταίων ημερών. Και οι δυο ομάδες εργάζονται για την κοινωνική δικαιοσύνη, την βελτίωση των προαστίων και την αξιοποίηση τους, την αυτο-οργανωμένη βοήθεια για τα σχολικά μαθήματα στο σπίτι και στα κέντρα νεότητας, και για άλλες δραστηριότητες. Πρόσφατα η Megafonen κατηγορήθηκε στον Σουηδικό τύπο γιατί δεν πήρε μια ξεκάθαρη θέση καταδικάζοντας τους εξεγερμένους.

 Καλέσαμε σε συνέντευξη τύπου για να εξηγήσουμε τους λόγους γιατί η γειτονιά μας βρίσκεται στις φλόγες. Απευθυνθήκαμε στους πολιτικούς, την αστυνομία και τους δημοσιογράφους. Τα media δημοσιεύουν και απευθύνονται στην κυβέρνηση, η κυβέρνηση απευθύνεται στην αστυνομία. Η αστυνομία απευθύνεται στον εαυτό της και πολλαπλασιάζει την παρουσία της. Απευθυνθήκαμε και σε εσάς, πολύ νωρίτερα, άλλα οι εκκλήσεις μας έπεσαν σε κουφά αυτιά.

Η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο της αστυνομίας. Την πρώτη βραδιά έστελναν όλο και περισσότερους μπάτσους. Είναι χαρακτηριστικό της κυβερνητικής πολιτικής αυτό. Ο έλεγχος. Και η παρακολούθηση ώστε να μην τον χάσουν πότε. Αν και μέρη της κοινωνίας έχουν ήδη χάσει κάθε εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Η περιοχή βρίθει αστυνομικής παρουσίας και δημοσιογράφων άλλα οι φωτιές δεν θέλουν να σβήσουν. Περισσότεροι αστυνομικοί καλούνται, ο πρωθυπουργός ρίχνει τις ευθύνες στους νέους οργισμένους άνδρες, και η σύγκρουση συνεχίζει να κλιμακώνεται. Όλο και περισσότερες γειτονιές καίγονται.

Είναι τραγικό ότι οι δημόσιες συγκοινωνίες, οι υπηρεσίες άμεσης βοηθείας και η αστυνομία δέχονται επιθέσεις. Λυπηρό ότι καίγονται αυτοκίνητα, ότι σπίτια και εμπορικά κτίρια καταστρέφονται. Μοιραζόμαστε την ίδια απελπισία με όλους όσους παρακολουθούν την καταστροφή στις γειτονιές μας. Είναι αυτή η απόγνωση που μας υποχρεώνει να αναζητήσουμε τις δομικές εξηγήσεις που επιτίθενται στα αίτια της καταστροφής αυτής.

Η Megafonen δεν ανάβει καμιά φωτιά. Για ποιον λόγο οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί ενδιαφέρονται τόσο για την αποκήρυξη της εξέγερσης από την Megafonen; Οι νέοι άνθρωποι δαιμονοποιούνται για να αποτραπούμε όλοι από το να δούμε την αλήθεια – γιατί η αλήθεια θα τσούξει. Τα πρωτοσέλιδα και η αστυνομία δαιμονοποιούν και εμάς στην Megafonen, λέγοντας ότι είμαστε υπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν – γιατί δεν μείναμε βουβοί.

Κατανοούμε ότι είναι άβολο, θλιβερό ακόμα, να πρέπει να στοχαστείς για όσα συμβαίνουν στην Σουηδία σήμερα. Είναι ακόμα πιο δύσκολο για την κυβέρνηση, τις αστυνομικές δυνάμεις, και το μεγαλύτερο κομμάτι των media να αποδεχτούν ότι είναι εν μέρει υπαίτιοι για όλα όσα συμβαίνουν.

Από την πλευρά μας, βλέπουμε μια κυβέρνηση που έχει ως μοναδική απάντηση στα κοινωνικά προβλήματα την αύξηση της αστυνομίας. Βλέπουμε την αστυνομική κτηνωδία και τις παρενοχλήσεις στις γειτονίες μας. Βλέπουμε την λεκτική ρατσιστική κακοποίηση, τις γροθιές που τσακίζουν πρόσωπα, τις οργισμένες επιθέσεις με τα γκλομπ. Βλέπουμε τους αστυνομικούς να σημαδεύουν με τα υπηρεσιακά τους περίστροφα τους νεαρούς κραυγάζοντας: «Θα πυροβολήσω!»

Βλέπουμε ένα σχολικό σύστημα να «αναμορφώνεται» ξανά και ξανά, όπου εμείς, οι φίλοι μας, και τα αδέλφια και οι αδελφές μας αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα σε σχολεία που στερούνται υποδομών. Βλέπουμε ότι μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε άλλα σχολεία. Βλέπουμε τις στεγαστικές πολιτικές που δημιουργούν στεγαστικές ελλείψεις. Το ανθρώπινο δικαίωμα στην κατοικία που πετάγεται στα σκουπίδια για να κατασκευαστούν πολυτελείς μεζονέτες. Βλέπουμε το νοίκι μας να αυξάνεται κάθετα με την πρόφαση ότι το κτίριο μας αναπαλαιώνεται ενώ είναι μόνο η πρόσοψη του που έχει βαφτεί.

Τώρα οι πάντες είναι στο πλευρό των προαστίων και ανταγωνίζονται στην πρόταση λύσεων. Που ήσασταν όλοι εσείς προτού ξεσπάσουν όλα αυτά; Εμείς ήμασταν εδώ και κανονίζαμε για την βοήθεια των μαθητών στο σπίτι, για τις διαλέξεις και τις συναυλίες. Αγωνιστήκαμε για τα κοινοτικά κέντρα και τις κατοικίες. Τώρα συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τις γειτονιές μας και την πόλη μας.

Θέλουν να αναλάβουμε εμείς την ευθύνη. Δεν κατέχουμε καμιά εφημερίδα και δεν ελέγχουμε καμιά κρατική αρχή. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη ξεκινώντας διάλογους με εκείνους που ζουν στις γειτονιές μας, με την οργάνωση και την δημιουργία διεξόδων για τους νέους ανθρώπους που δαιμονοποιούνται διαρκώς. Ξεκινάμε έναν έρανο για τους κατοίκους στην γειτονιά μας που έχασαν τα αυτοκίνητά τους στις φωτιές. Τείναμε ένα χέρι βοηθείας. Κανίς δεν πρέπει να ζει στην απόγνωση.

Καλούμε όλους στην περιοχή μας να οργανωθούν για την δικαιοσύνη – έτσι τα αυτοκίνητα δεν θα καιγονται, οι πέτρες δεν θα εκτοξεύονται. Θα εξελίξουμε την δουλειά μας ενάντια στην αστυνομική βια, θα συνεχίσουμε να αναπτύσσουμε τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα, θα συνεχίσουμε να κτίζουμε την κοινότητα μας, να φροντίζουμε τις γειτονιές μας και να δείχνουμε ότι υπάρχει ένας δρόμος προς τα εμπρός για τις περιοχές μας.

Ένας συναγερμός στα βραχιόλια επόπτευσης στον αστράγαλο χτυπάει κάθε φορά που εναντιωνόμαστε σε ο,τι είναι αναμενόμενο. Συνεχίζουμε να βαδίζουμε παρά το κουδούνισμα του. Βαδίζουμε γιατί πιστεύουμε σε αυτό, ακόμη και όταν το βραχιόλι αρχίζει να μας χλευάζει. Όπως έγραψε ο Stig Dagerman, «Η αλυσίδα επιλέγει το πόδι, εμείς επιλέγουμε την περιπλάνηση».

Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, θα κάνετε και εσείς το ίδιο;

Megafonen μέχρι το τέλος!

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Κάτω ο έρωτάς σας! Κάτω η τέχνη σας! Κάτω το καθεστώς σας! Κάτω η θρησκεία σας! (αναδημοσίευση)

 Με μια μόνο γρήγορη ματιά στις ειδήσεις των τελευταίων ημερών, θυμόμαστε ξανά πώς όριζε τη μάχη μας ο μεγάλος Βλαδίμηρος.

Κάτω η τέχνη σας!



Κάτω το καθεστώς σας! 






Κάτω η θρησκεία σας!



Κάτω ο έρωτάς σας!    




Πύλη ή κερκόπορτα; (αναδημοσίευση)


Από τον ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr)
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη στήλη Ελεύθερος Σκοπευτής της εφημερίδας Επενδυτής, (25/5/2013)

Η όλη υπόθεση μου θυμίζει τον Φωτόπουλο στην ταινία του Σακελλάριου «Ούτε γάτα ούτε ζημιά», στον ρόλο του σταθμάρχη της Θυμαριάς, όπου εκτυλίσσεται ένα γαϊτανάκι συζυγικής απιστίας. Η Θυμαριά είναι ένα μικρό χωριό -μου είναι άγνωστο αν πράγματι υπάρχει- για το οποίο ο σταθμάρχης Φωτόπουλος θυμίζει με κάθε ευκαιρία ότι είναι «μικρό, αλλά κόμβος». Κάπως έτσι και η εκτός παγκοσμίου παραγωγικού και εμπορικού χάρτη Ελλάδα υποτίθεται ότι επιχειρεί να ανακτήσει τη θέση που είχε στο πέρασμα των αιώνων ως κόμβος μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Μικρά, παρηκμασμένη, υπερχρεωμένη, αλλά κόμβος. Ή πύλη, κατά την ορολογία που επισήμως υιοθέτησε ο πρωθυπουργός στο Πεκίνο και στη Σανγκάη. Για την ακρίβεια πύλη της Κίνας προς την Ευρώπη. 

Θεμιτή η φιλοδοξία, αλλά πρέπει να σκεφτεί κανείς τα χωροταξικά, τα γεωοικονομικά, τα γεωπολιτικά και τα λοιπά όριά της. Για πόσους και ποιους «περαστικούς» η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει πύλη; Πύλη τις Κίνας, του εργοστάσιου του κόσμου, προς τη Δύση και αντιστρόφως. Ενεργειακή πύλη της Ρωσίας προς την Ευρώπη, αλλά και πύλη για το αζερικό αέριο προς τον ίδιο προορισμό. Πύλη, ή για την ακρίβεια κόμβος, των δικτύων μεταφοράς, εμπορευματικών και επιβατικών, από ανατολάς προς δυσμάς και τούμπαλιν. Και για να μην ξεχνιόμαστε, η Ελλάδα παραμένει βασική πύλη για τα μεταναστευτικά ρεύματα της Ασίας και της Αφρικής προς τη Δύση, ρεύματα τα οποία κατά κανόνα τροφοδοτεί η Δύση με τις πολεμικές και αποικιοκρατικές αθλιότητες στις οποίες συχνότατα επιδίδεται στην Ανατολή. Σημειωτέον, επίσης, ότι η Ελλάδα παραμένει πάντα πύλη, τουλάχιστον εφεδρική, για τις εκστρατευτικές εξόδους του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ προς Ασία και Αφρική. Επίσης, αντιμετωπίστηκε στο παρελθόν ως πύλη για την οικονομική επέκταση της Ευρώπης στα Βαλκάνια, αλλά και ως πύλη εισόδου των μεταναστευτικών πληθυσμών που εξόρισε η «ανασυγκρότηση» των Βαλκανίων και των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. 

Το να γίνει μια χώρα «πύλη» ακούγεται ελκυστικό, προνομιακό. Υπόσχεται πλούτο, υπεραξίες, επενδύσεις, απασχόληση και εισόδημα. Ενέχει, ωστόσο, και τον κίνδυνο να τη μετατρέψει σε κέντρο διερχομένων. Το Χρηματιστήριο, για παράδειγμα, είναι εδώ και εβδομάδες μια «πύλη» κεφαλαίων που περνούν, κάνουν την αρπαχτή τους και εξαφανίζονται. Τίποτα δεν έρχεται για να μείνει ή έστω να σταθμεύσει για λίγους μήνες. Το τραπεζικό σύστημα, επίσης, εδώ και τρεις δεκαετίες χρησιμοποιήθηκε ως «πύλη» από την οποία πέρασαν κεφάλαια πολλών δισεκατομμυρίων, και σ’ αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το χρηματοπιστωτικό big bang, από το οποίο σήμερα έχει απομείνει μόνο μια ισχνή σκιά. Τα δεκάδες δισεκατομμύρια των ΚΠΣ που ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’90 πέρασαν επίσης από την «πύλη» της ελληνικής οικονομίας και σήμερα δεν έχουν απομείνει παρά ελάχιστα ίχνη τους. Και το ολυμπιακό πάρτι του 2004 χρησιμοποιήθηκε ως μια τεράστια «πύλη» από κατασκευαστικούς και τεχνολογικούς κολοσσούς, αλλά τα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που πέρασαν από το κατώφλι του απλώς διεύρυναν τη μαύρη τρύπα του χρέους. 

Το να επιλέγει μια χώρα να γίνει «πύλη» δεν επιφέρει αυτονόητα αγαθά. Μπορεί να επισωρεύει και δεινά. Υπάρχουν τουλάχιστον δύο παραδείγματα παγκόσμιων «πυλών» που πλήρωσαν το προνόμιό τους με πολύχρονη αποικιοκρατία, συρράξεις, στρατιωτικές επεμβάσεις, πραξικοπήματα. Οι διώρυγες του Σουέζ και του Παναμά, τεχνητές πύλες τις διεθνούς ναυτιλίας και δίκτυα κατάκτησης των παγκόσμιων αγορών από τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, υπήρξαν ταυτόχρονα πυλώνες της αποικιοκρατίας για τους Αιγύπτιους και τους Παναμέζους. Οι δυο χώρες πλήρωσαν ακριβά, και μάλιστα αιματηρά, το προνόμιό τους. 

Από πολλές απόψεις κάτι ανάλογο συνέβη και με το νεότερο ελληνικό κράτος. Η υποστήριξη της συγκρότησής του από τις τότε Μεγάλες Δυνάμεις σχετίζεται ακριβώς με το γεγονός ότι το αντιμετώπιζαν σαν μοναδική γεωγραφικά πύλη για τις οικονομικές, αποικιοκρατικές και επεκτατικές βλέψεις τους. Έστω κι αν οι βλέψεις αυτές ήταν ανταγωνιστικές -τα σχέδια της βρετανικής αυτοκρατορίας, της Ρωσίας και της Γαλλίας συγκρούονταν στην κατανομή της ισχύος και της επιρροής στη διαμελιζόμενη Οθωμανική Αυτοκρατορία-, ευνόησαν την απελευθέρωση και τη συγκρότηση κράτους. Ωστόσο, το γεγονός ότι το κράτος αυτό παρέμεινε βασικά μια «πύλη», μια συμπληρωματική στις ισχυρές χώρες κρατική οντότητα και οικονομία, χωρίς ουσιώδη πολιτική και οικονομική αυτονομία, εξηγεί πολλές από τις αιματηρές περιπέτειες που διατρέχουν την ελληνική ιστορία από τα τέλη του 19ου και μετά. Ίσως και μέχρι τις μέρες μας, στους μνημονιακούς σκοτεινούς χρόνους. 

Το αντεπιχείρημα που ενδεχομένως θα ακουστεί από τους ζηλωτές της μετατροπής της Ελλάδας σε «πύλη» είναι ότι ο ελλαδικός χώρος υπήρξε τέτοια πύλη ανέκαθεν. Από τους μυκηναϊκούς χρόνους και μετά, αυτή η έντονα διαμελισμένη κόγχη της Μεσογείου με τις δεκάδες νησιωτικές γέφυρες, που καθιστούσαν ασφαλέστερο ένα ναυτικό ταξίδι από την Πύλο στη Βόρεια Αφρική ή από τη Σικελία στα μικρασιατικά παράλια, αποτελεί τη σταθερή «πύλη» επικοινωνίας Ανατολής και Δύσης, Βορρά και Νότου. Ορθό, με τη διαφορά ότι ταυτόχρονα αποτέλεσε διαδοχικά την ενδοχώρα πολιτικά ισχυρών και οικονομικά ανθηρών ηγεμονιών ή αυτοκρατοριών επί σχεδόν 3.000 χρόνια, με μακρά σκοτεινά διαλείμματα, βεβαίως. Η αθηναϊκή θαλασσοκρατορία, η αλεξανδρινή αυτοκρατορία, τα ελληνιστικά βασίλεια, η ρωμαϊκή, η βυζαντινή και η οθωμανική αυτοκρατορία, με διακυμάνσεις και διαβαθμίσεις, προσέδιδαν στον ελλαδικό χώρο όχι απλά τον χαρακτήρα μιας «πύλης», αλλά μιας οικονομικής και κοινωνικής οντότητας που δεν εξαρτιόταν θανάσιμα από τους κύκλους της παγκόσμιας οικονομίας και του διεθνούς εμπορίου. 

Επομένως, ακόμη κι αν κάποιος θεωρήσει σήμερα ως λύση ανασυγκρότησης τη μετατροπή της Ελλάδας σε πύλη του διεθνούς εμπορίου, ακόμη κι αν μετατρέψει όλα τα λιμάνια σε «πάρκινγκ» εμπορευματοκιβωτίων στη διαδρομή τους από την Ανατολή προς τη Δύση και αντίστροφα, ακόμη κι αν διαθέσει όλα τα μεταφορικά δίκτυα, τις σιδηροδρομικές ράγες, τους οδικούς άξονες, τα αεροδρόμια, το έδαφος από το οποίο περνούν αγωγοί πετρελαίου και αερίου, αυτό δεν εξασφαλίζει μακρόχρονη επιβίωση. Η μετατροπή μιας χώρας σε «διάδρομο» αγαθών και κεφαλαίων με τους σημερινούς όρους δεν αποτελεί παρά συγκεκαλυμμένη μορφή αποικιοποίησης μιας οικονομίας χωρίς έναν ελάχιστο παραγωγικό ιστό. Εκτός από κούληδες, βαστάζοι και σερβιτόροι, οι Έλληνες κάτι πρέπει να παράγουμε στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Πολύ περισσότερο που διαθέτουμε μια πολλά υποσχόμενη γη, με ό,τι αυτή περιλαμβάνει στο υπέδαφος και στην επιφάνειά της, κάτω από τη θάλασσα και στον αφρό της. 

Το λέει, άλλωστε, και η Μέρκελ -«δεν νοείται χώρα χωρίς βιομηχανικό τομέα»-, με τη διαφορά ότι είναι η ίδια η χώρα που πρέπει να επιλέγει το είδος παραγωγικής δραστηριότητας που την καθιστά απαραίτητη κι όχι συμπληρωματική στις οικονομίες των ηγεμόνων της. 

Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, το «όραμα» της μετατροπής της Ελλάδας σε πύλη της Κίνας, της Ρωσίας, της Γερμανίας και οποιουδήποτε άλλου εξελίσσεται σε μια αποδοχή της νέας αποικιοποίησής της. Εκτός από αποικία χρέους, η ελληνική οικονομία προορίζεται για μια κανονική εμπορευματική αποικία, με τους όρους της σκληρής αποικιοκρατίας των προηγούμενων αιώνων. Το πλεονέκτημα της πύλης μετατρέπεται σε μια κερκόπορτα άλωσης της επικράτειας, των υποδομών της, του πλούτου της και των ανθρώπων της. Αν μάλιστα ο αποικισμός συνεχιστεί με τους κινεζικούς όρους απασχόλησης που φημολογείται πως επικρατούν στο λιμάνι του Πειραιά ή τους όρους «απελευθέρωσης» της αγοράς εργασίας που επιβάλλει η τρόικα (οποία αγαστή συνέργεια!), τότε η «πύλη» της Ανατολής για τη Δύση, και αντιστρόφως, για τους ιθαγενείς καταλήγει απλώς μια πύλη για την κόλαση. 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Mεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά
παιδιά με μαύρα μάτια, αγάλματα πικρά
Γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό,
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό.
Μεσ’ τη Μεσόγειο

Το αίμα τους αιώνες σκάλισε εκεί
τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή.
Νησιά σαν περιστέρια, αιώνιες φυλακές,
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές.
Μεσ’ τη Μεσόγειο…

Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά,
τα χέρια μένουν μόνα κι άδεια τα κορμιά.
Λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου,
το καλοκαίρι εκεί δε χάνει τα φτερά του.
Μεσ’ τη Μεσόγειο…

Εδώ, στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ.
Mεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών.
Τα όνειρα που ’παίζαν στα βαθιά νερά
γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά.
Μεσ’ τη Μεσόγειο…

Τον Παρθενώνα κρύβουν σύννεφα βαριά.
Στην Ισπανία εχάθη η λέξη «λευτεριά».
Πάντα η Αθήνα μένει όνειρο πικρό.
Το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό.
Μεσ’ στη Μεσόγειο…

Δημήτρη Χριστοδούλου, «Μεσόγειος» (Μουσική Ζορζ Μουστακί)

Ιδιωτικές φυλακές (αναδημοσίευση)

από Παραλληλογράφο (http://parallhlografos.wordpress.com/)
Γράφουν οι catalternative και koula

Με αφορμή επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Χρ. Δήμα προέκυψε ότι η κυβέρνηση είναι κοντά στο να επιτρέψει σε ιδιωτική εταιρεία τη συμμετοχή στη φύλαξη του Κέντρου Κράτησης Μεταναστών στην Κόρινθο. Ψάχνοντας λίγο παραπάνω παρατηρήσαμε ότι το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια αυξημένη ροή δημοσιευμάτων που ασχολούνται με το θέμα των φυλακών, είτε μιλώντας για αποδράσεις (πχ απόδραση από τις φυλακές Τρικάλων), είτε μιλώντας για νέα μέτρα “ασφάλειας” (πχ βραχιολάκι γεωεντοπισμού), είτε για τις άσχημες συνθηκες εντός φυλακων και καταγγελίες για ελλείψεις στην σίτιση και στην θέρμανση. Προσθέτοντας σε ολα αυτά ως κερασάκι στην τούρτα τις φήμες για αναζήτηση φυλακής για να στεγαστούν οι κρατούμενοι οφειλέτες του Δημοσίου το σύνολο μυρίζει “ανάπτυξη”. “Ανάπτυξη” που ακούει στο όνομα ιδιωτικές φυλακές.

Και πως βγάζεις κέρδος από μια φυλακή; Την απάντηση μπορούμε να την βρούμε πηγαίνοντας στις μακρινές ΗΠΑ όπου οι ιδιωτικές φυλακές είναι must. Αρχικά η ιδιωτικοποίηση των φυλακών ξεκίνησε αναθέτοντας σε ιδιώτες συγκεκριμένες υπηρεσίες, όπως σίτιση, φύλαξη (καλή ώρα), μεταφορά κρατουμένων, ιατρική κάλυψη, ρουχισμός κτλ, ενώ από το 1984 υπάρχουν φυλακές που όλη η λειτουργία τους βρίσκεται κάτω από ιδιωτικό έλεγχο. Δύο μεγάλες ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες, οι Corrections Corporation of America (CCA) και ο όμιλος GEO, μονοπωλούν σχεδόν την αγορά ιδιωτικών φυλακών με πάνω από 139.000 κρεββάτια και πάνω από 120 κέντρα.Το 2010 οι ίδιες εταιρείες είχαν ετήσια κέρδη σχεδόν 3 δις δολλάρια! Τα κέρδη των εταιρειών αυτών σχετίζονται με την στέγαση των κρατούμενων, και αυξάνονται όσο αυξάνεται ο πληθυσμός των φυλακών. Και υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι για να το επιτύχεις αυτό, είτε δίνοντας όλο και μεγαλύτερες ποινές σε όλο και μικρότερα εγκλήματα (βλέπε Three Strikes law - wikipedia – video) , είτε δημιουργώντας νέες κατηγορίες (βλέπε Proposition 8). Η μεγαλύτερη αστυνόμευση, οι σκληρότερες ποινές και η άρνηση για διεκδίκηση αναστολής οδηγούν όλο και μεγαλύτερο πληθυσμό στις φυλακές.

Ακολουθεί βίντεο από την συναυλία του Jello Biafra (πρώην τραγουδιστής/στιχουργός του πανκ συγκροτήματος Dead Kennedys) την οποία είχε δώσει μαζί με τους Guantanamo School of Medicine τον Οκτώβριο του 2012 στην Ελλάδα, όπου μιλάει σχετικά με την τάση που επικρατεί (αναφέρθηκε ειδικά στην Καλιφόρνια και μας προειδοποίησε για την Ελλάδα) για αυστηροποίηση των ποινών και αύξηση του αριθμού των κρατουμένων και συνεπώς των φυλακών.

Υπάρχει μία βιομηχανία που μεγαλώνει στην εποχή της εταιρικής φασιστικής λιτότητας.

Στην Αμερική, προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση δεν έχει καθόλου χρήματα – και δε θα ενοχλούσαμε τους πλούσιους να πληρώσουν φόρους, αλλά πρέπει εμείς να πληρώσουμε για να είναι εκείνοι πλούσιοι – οπότε αντί γι αυτό, όλες οι υπηρεσίες που η κυβέρνηση τελεί για τους πολίτες, θα πρέπει να χαριστούν σε εταιρείες και να ιδιωτικοποιηθούν.

Η ιδιωτικοποίηση είναι μαλακία. Η ιδιωτικοποίηση είναι μια απάτη. Η ιδιωτικοποίηση είναι ένα σεξουαλικό φετίχ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Λοιπόν, μαντέψτε τι έχουν ιδιωτικοποιήσει στην Αμερική.

Φυλακές!
Φυλακές! Για κέρδος!
Φυλακές;; … Για κέρδος;;
Πώς βγάζεις κέρδος λειτουργώντας μια φυλακή;
Χώνεις όλο και περισσότερο κόσμο μέσα στη φυλακή, για όλο και μεγαλύτερες ποινές, για όλο και μικρότερα αδικήματα.
Για αυτόν τον λόγο έχουμε τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών» (War on Drugs).
Για αυτόν τον λόγο μαζεύουμε μετανάστες.

Και για αυτό αυτές οι εταιρείες φυλακών αγοράζουν τηλεοπτικό χρόνο και πολιτικές καμπάνιες, για να πείσουν τους ψηφοφόρους στην «Χώρα του Πανικού» (Panic Land – μια διανοητική φυλακή του μυαλού, όπου καταλήγουν όσοι υπόκεινται στην πλύση εγκεφάλου από τα μίντια και αποπροσανατολισμένοι μισούν και κατηγορούν τους μη-ένοχους) να ψηφίσουν υπέρ όλο και χειρότερων νόμων.

Έτσι, στην Καλιφόρνια τώρα, υπάρχει ένας νόμος που λέγεται «3 χτυπήματα» (3 Strikes) και σημαίνει το εξής: τρία εγκλήματα, ακόμα και αν το τελευταίο είναι ένα πολύ-πολύ μικρό αδίκημα και πηγαίνεις φυλακή ισόβια!… έτσι ώστε μια εταιρεία-ιδιωτικών φυλακών να μπορέσει να βγάλει λεφτά!

Ό,τι κι αν κάνετε, μην αφήσετε να ιδιωτικοποιηθούν οι φυλακές! Ποτέ να μη συμβεί στην Ελλάδα!

Μην το αφήσετε να συμβεί! Γιατί από τη στιγμή που ξεκινάει, είναι πολύ δύσκολο να το σταματήσεις.

Ναόμι Κλάιν: Ο μεγαλύτερος φόβος του συστήματος είναι η αντίσταση


H Ναόμι Κλάιν, ακτιβίστρια και συγγραφέας του διάσημου «Δόγματος του Σοκ» στο πλαίσιο επίσκεψής της στην Αθήνα παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στον Στέλιο Κούλογλου. Η συγγραφέας και δημοσιογράφος ανέφερε ότι υπό την επήρεια του σοκ οι χώρες που το βιώνουν χάνουν την εθνική τους κυριαρχία, κάτι που όπως σχολιάζει συνέβη και στην Ελλάδα. Επεσήμανε ότι στις μέρες μας οι κυβερνήσεις έχουν γίνει οι λομπίστες των πολυεθνικών, ενώ χαρακτήρισε παράλογη την πρόθεση της κυβέρνησης να πουλήσει κάθε επικερδή επιχείρηση σε περίοδο ύφεσης, όταν είναι βέβαιο ότι οι συμφωνίες θα είναι οι χειρότερες που θα μπορούσε κάθε χώρα να πετύχει. Υπογράμμισε τέλος ότι ο ευρωπαϊκός νότος θα πρέπει να συγκροτήσει κοινό μέτωπο απέναντι στους δανειστές. 

Σ.Κ.: Αν ξαναγράφετε το Δόγμα του Σοκ, θα είχατε ειδικό κεφάλαιο για την ελληνική περίπτωση; 
Ν.Κ.: Θα υπήρχε ένα ειδικό κεφάλαιο για την Ελλάδα, ίσως όλο για τον ευρωπαϊκό νότο. Αλλά ο στόχος μου δεν ήταν το βιβλίο απλώς να καταγράψει την ιστορία αλλά να γίνει ένα εργαλείο ώστε να μπορέσουμε να προβλέψουμε το επόμενο σοκ. Έτσι άλλωστε τελειώνει και το βιβλίο : «Πότε θα δούμε το επόμενο σοκ;». Έχουμε ένα οικονομικό μοντέλο που δημιουργεί από μόνο του κρίσεις . Εάν έγραφα λοιπόν ένα βιβλίο τώρα θα ήταν για την Ελλάδα. Η κρίση εδώ χρησιμοποιήθηκε για να λεηλατήσουν την χώρα και να καταστρέψουν τα κοινωνικά κινήματα και τις κοινωνικές κατακτήσεις.

Σ.Κ.: Δυο παράγοντες θεωρώ ότι έχουν καθοριστικό ρόλο. Ο ένας είναι ο παράγων του φόβου. Αυτό δεν έγινε και στην Λατινική Αμερική; 
Ν.Κ.: Ακριβώς. Είναι ο φόβος του τι θα γίνει εάν δεν πάρεις το «φάρμακο». Για αυτό χρησιμοποιούνται πάντα μεταφορές από την ιατρική. Λένε ότι διέγνωσαν στην τάδε χώρα καρκίνο. Οπότε δημιουργείται ο φόβος του τι θα γίνει, εάν ο ασθενής δεν πάρει την χημειοθεραπεία του. Η μεταφορά, ο συμβολισμός που επιλέγεται έχει τεράστια σημασία.
Σημαντικό ρόλο, όμως, έχουν και τα ΜΜΕ. Οι πολιτικοί λένε ότι έχουν να πουν. Τα μίντια όμως διογκώνουν τον φόβο για να σωθεί υποτίθεται αυτό που είπαν ότι είναι «άρρωστο». Αυτή είναι και η μεγάλη ειρωνεία αυτής της κρίσης. Δημιουργήθηκε από τις ελίτ που τζογάραν ανεξέλεγκτα κερδοσκοπώντας, αλλά είμαστε εμείς που πρέπει να ζήσουμε πιο ανασφαλείς ζωές.
Το βλέπουμε αυτό και στην περίπτωση της Ελλάδας: οι άνθρωποι έχουν χάσει την ασφάλειά τους, είτε είναι η εργασιακή είτε είναι η οικονομική είτε είναι η υγειονομική. Εσείς οι Έλληνες έχετε αναλάβει τις ζημιές για τα ρίσκα που πήραν κάποιοι άλλοι.Εκείνοι είναι υπεύθυνοι αλλά εμείς εμφανιζόμαστε ως ένοχοι. Και τα χειρότερα δεν έχουν περάσει.

Σ.Κ.: Υπήρξε η περίφημη φράση του Θ. Πάγκαλου: «Μαζί τα φάγαμε». Η συλλογική ενοχοποίηση επηρέασε πολύ την ψυχολογία των ανθρώπων.
Ν.Κ.: Αυτή ήταν σίγουρα η πρακτική σε αυτή την κρίση. Γιατί ο κόσμος κατάλαβε ότι για τα όσα συμβαίνουν έφταιγαν οι τραπεζίτες που ζούσαν πλουσιοπάροχες ζωές και συνεχίζουν να ζουν. Αλλαξαν το τροπάριο και είπαν ότι έφταιγαν οι φτωχοί που ήθελαν να ζήσουν πλουσιοπάροχα. Όχι εκείνοι που κερδοσκοπούσαν στις ΗΠΑ με τα στεγαστικά δάνεια δημιουργώντας φούσκες και έφεραν την καταστροφή. Αλλά μια οικογένεια Αφροαμερικάνων που ζούσε με 50.000 δολάρια τον χρόνο και τόλμησε να θέλει ένα σπιτάκι.

Είμαστε σε πόλεμο. Και σε κάθε πόλεμο υπάρχει οργή. Δικαιολογημένη οργή αφού ο κόσμος είδε να λεηλατείται ο τόπος του μπροστά στα μάτια του. Το ερώτημα είναι που θα εκφραστεί αυτή η οργή, όχι με εκδικητικό τρόπο ή σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά απέναντι σε εκείνο το σύστημα που καθιέρωσε την απληστία.

Όμως βλέπουμε ότι ακόμη και τώρα προσπαθεί το σύστημα να στρέψει την οργή στους πιο ευάλωτους. Στις ΗΠΑ είναι εκείνος που ήθελε το σπίτι. Εδώ στην Ελλάδα είναι ο μετανάστης που θέλει την δουλειά σου. Να διοχετεύσουν την οργή στους πιο ευάλωτους ώστε να την γλιτώσουν αυτοί που πραγματικά ευθύνονται. Η κρίση βοηθά τις ελίτ να την αξιοποιήσουν και να επωφεληθούν από αυτήν.

Σ.Κ.: Λέτε δηλαδή ότι η άνοδος του φασισμού ήταν αναμενόμενη; 
Ν.Κ.: Όχι απλά αναμενόμενη. Την είχαν προβλέψει! Αυτή είναι η ιστορία της Ευρώπης. Είναι το μάθημα που θα έπρεπε να πάρουμε από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και την συνθήκη ειρήνης στις Βερσαλλίες. «Η εκδικητικότητα δεν θα κάνει καλό». Η ταπείνωση της Γερμανίας λειτούργησε σαν μπούμεραγκ, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Αυτό με εκνευρίζει περισσότερο: Η σχολή του Σικάγου με τις μειώσεις και τις περικοπές ενισχύει τον φασισμό – κάτι που έγινε ολοφάνερα στην Ελλάδα.

Η ελεύθερη αγορά είναι από την φύση της υστερική γιατί ξέρει ότι στηρίζεται στην απληστία και στον φόβο. Για αυτό και για να επιβιώσουν προσπαθούν να τιμωρήσουν παραδειγματικά κάποιες χώρες. Το ότι η Ελλάδα είπε κάποια «όχι» δημιουργεί και ένα παράδειγμα ανταρσίας! Το ότι θα αντισταθεί στην λιτότητα η Ελλάδα δεν σημαίνει ότι δεν θα εξαπλωθεί και στην Πορτογαλία – όπως και έγινε. Ο μεγαλύτερος φόβος του συστήματος είναι η επιδημία της αντίστασης.

Σ.Κ.: Εχετε υπ όψιν σας και τα στερεότυπα εναντίον των Ελλήνων, όπως και όλων των ανθρώπων στην Νότια Ευρώπη, ότι είναι τεμπέληδες, έχουν πολλές διακοπές κλπ. Αν και στην πραγματικότητα όλα αυτά έχουν αποδειχθεί εσφαλμένα από στατιστικές μελέτες. 
Ν.Κ.: Τα ακούσαμε και εμείς αυτά, εναντίον της Ελλάδας. Οι άνθρωποι γενικά είναι θλιμμένοι. Είναι στην κουλτούρα μας να γκρινιάζουμε γιατί δουλεύουμε πολύ χωρίς να παίρνουμε πίσω αυτά που θέλουμε. Ίσως είναι και λίγο σαδιστικό, μας άρεσε λίγο να βλέπουμε να τιμωρούνται οι χώρες της Μεσογείου με τον ήλιο τους, τις φυσικές τους ομορφιές και ένα διαφορετικό τρόπος ζωής!

Αλλά τα στερεότυπα που επικράτησαν στις γερμανικές εφημερίδες για την Ελλάδα και τις χώρες του Νότου ήταν ξεκάθαρα ρατσιστικά. Είναι ταπεινωτικό να μιλάνε για εσένα έτσι.

Σ.Κ.: Μαθαίνω ότι είστε κατά των ορυχείων στις Σκουριές;
Ν.Κ.: Ναι. Γράφω ένα νέο βιβλίο για το περιβάλλον και για την ανάγκη να το σώσουμε. Είναι δύσκολο να σκεφτείς για το περιβάλλον όταν έχεις άλλα οικονομικά προβλήματα τόσο σοβαρά. Στην Ευρώπη η περιβαλλοντική πολιτική δεν ήταν τέλεια αλλά ήταν πρωτοπόρα σε σχέση με την Κίνα ή τις ΗΠΑ μέχρι το 2009, που ξέσπασε η κρίση. Τώρα όμως έχουν αποφασίσει να θυσιάσουν την οικολογία στο όνομα της οικονομίας. Είναι παθογένεια να ξεχωρίζεις αυτές τις δυο έννοιες. Θα δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερη κρίση ακόμη και οικονομική εάν πάψει να μας ενδιαφέρει το περιβάλλον. Δεν είναι μια πολυτέλεια την οποία μπορούμε να αναβάλλουμε για αργότερα.

Τώρα για τον εθνικό πλούτο της Ελλάδας, έχουν συνηθίσει στην ιδιωτικοποίηση των πάντων και βλέπουν εδώ προοπτικές κέδρους. Είναι μια ευκαιρία για εύκολο πλουτισμό. Πλέον οι πολυεθνικές εταιρίες έχουν ως λομπίστες τους τις εθνικές κυβερνήσεις.

Σ.Κ.: Η ελληνική κυβέρνηση λέει ότι με τις ιδιωτικοποιήσεις θα έρθουν νέοι επενδυτές.
Ν.Κ.: Δεν κάνεις ιδιωτικοποιήσεις σε περίοδο ύφεσης. Είναι κανόνας αυτός. Δεν θα πετύχεις ποτέ την καλύτερη συμφωνία αλλά την χειρότερη. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για την ελληνική οικονομία. Θα βγείτε χαμένοι. Όσοι έρθουν θα επιβάλλουν τους όρους τους γιατί απλά δεν έχει η ελληνική κυβέρνηση την δυνατότητα να θέσει τους δικούς της.

Σ.Κ.: Οι λαοί βρίσκονται σε σύγχυση όμως...
Ν.Κ.: Τι συμβαίνει σε ένα σοκ; Χάνεις αυτά που είχες και δεν ξέρεις που βαδίζεις. Σου αλλάζει τον αδόξαστο. Σε βγάζει από την γραμμή πλεύσης και τον προγραμματισμό σου. Όταν δημιουργηθεί αυτό το κενό έρχεται κάποιος και σου λέει ότι αυτό πρέπει να γίνει. Και το ακούς γιατί δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τι είναι σωστό και τι όχι.

Στις ΗΠΑ για παράδειγμα είχαμε το σοκ με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Το βασικότερο πρόβλημα δεν ήταν οι υλικές καταστροφές, αλλά ότι ο κόσμος βρέθηκε σε πλήρη σύγχιση. Και ήρθε ο Τζωρτζ Μπους και είπε ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο με την τρομοκρατία. Σε ένα πόλεμο μεταξύ του καλού και του κακού». Ο κόσμος το αποδέχθηκε γιατί ειχε χάσει τον προσανατολισμό του. Αυτό είναι το πιο τρομακτικό που συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.

Η μεγαλύτερη επίπτωση ενός σοκ είναι η παραχώρηση της κυριαρχίας. Η Ελλάδα είναι η κοιτίδα της δημοκρατίας. Παλέψατε για αυτή. Σκοτωθήκατε για αυτή. Και ξαφνικά ξυπνάτε και βλέπετε ότι δεν είστε εσείς αυτοί που έχετε τον έλεγχο αλλά κάποιος άλλος. Αυτό δίνει τροφή και στην ξενοφοβία, στον ρατσισμό, στον νεοφασισμό. Παραχωρήσατε την κυριαρχία σας και τον έλεγχο της εξουσίας. Δεν μπορείς να κάνεις αυτό που θες. Είναι επικίνδυνο και σοκαριστικό όταν το συνειδητοποιείς.

Σ.Κ.: Σε έναν συμβατικό πόλεμο υπάρχει πάντα η ελπίδα για το αύριο. Τώρα δεν βλέπει κανείς φως στην άκρη του τούνελ. 
Ν.Κ.: 'Ολοι δουλεύουν και ζουν σε ανασφάλεια. Αυτό δεν σου επιτρέπει να έχεις εξουσία στον εαυτό σου. Έτσι είτε θα οδηγηθούμε στον φασισμό ή θα επιλέξουμε άλλες λύσεις, όπως η αλληλεγγύη ,η οργάνωση των ευάλωτων στρωμάτων του πληθυσμού, των ανέργων, των εγκαταλελειμμένων γειτονιών, της ενέργειας, του νερού, της τροφής. Έτσι θα μπορούμε να ξαναγίνουμε κύριοι των εαυτών μας, να ξεπεράσουμε τον φόβο.

Υπάρχει επίσης στρατηγική για να μείνουν οι χώρες του νότου μακριά η μία από την άλλη. Γιατί, ξέρετε, οι δανειστές είναι ευάλωτοι. Εάν μαζευτούν οι οφειλέτες και παλέψουν μαζί θα κερδίσουν. Εάν οι οφειλέτες πουν ότι «δεν σας πληρώνουμε» εκείνοι έχουν πια την κρίση όχι αυτοί που χρωστάνε. Αυτό λέγεται «το καρτέλ των οφειλετών» και ήταν ο μεγαλύτερος φόβος του ΔΝΤ στην Λατινική Αμερική την δεκαετία του 1980. Μου κάνει τρομερή εντύπωση πως αυτό δεν έχει γίνει ακόμη στην Ε.Ε. Γιατί καθίσατε σε ένα τραπέζι μαζί τους και δεν συνεργάστηκαν οι χώρες του Νότου;

Θα πρέπει να γίνει αυτό και θα πρέπει να το απαιτήσουν και οι κοινωνίες. Ξέρω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει σε αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί να ξεκινήσει και από την βάση – από τα κινήματα και τις συλλογικότητες σε κάθε μια χώρα του νότου.

Σ.Κ.: Γράφατε κατά τις ημέρες του Occupy Wall Street ότι ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που συνέβαινε τότε στον κόσμο. 'Ομως σήμερα το Κόμμα του τσαγιού έχει μεγαλύτερη επιρροή στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ από ότι αυτά τα κινήματα. Ποια θα ήταν η σωστή πορεία για το κίνημα ώστε να καταφέρει τους στόχους του;
Ν.Κ.: Δεν νομίζω ότι μπορούμε να συγκρίνουμε το Occupy με το Κόμμα του Τσαγιου, που υποστηρίζεται από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η ελπίδα μου είναι ότι θα υπάρξει ένα κίνημα τόσο μεγάλο που θα χτυπήσει την αρρώστια στην καρδιά του συστήματος των ΗΠΑ το οποίο διάβρωσαν οι εταιρίες.

Θα πρέπει οι πολίτες να απαιτήσουν διαρθρωτικές αλλαγές ουσίας. Αλλά το σύμπτωμα της εποχής μας είναι ότι είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας και δεν έχουμε χώρους να βρεθούμε συλλογικά.
Αυτό συνέβη και με το κίνημα occupy, όταν το έδιωξαν από τις πλατείες. Οι ιδέες θέλουν και ένα “σπίτι”, ένα χώρο για να ζήσουν.

Η Νοσταλγία της ευτυχίας (αναδημοσίευση)

Άσε με να πέσω όπως τότε...

Από Τα Κακώς Κείμενα (http://kakoskeimena.net)


Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτήν τη διαρκή μου επιστροφή στο χθες. Με την παραμικρή αφορμή που θα βρεθεί μπροστά μου, θα φορέσω τη στολή της νοσταλγίας και θα καβαλήσω τη μηχανή του χρόνου, επιδιώκοντας ακόμα ένα ταξίδι σε εποχές άλλες, περασμένες. Και δεν είναι βέβαιο ότι έζησα σ’ αυτές όλες τις εποχές. Συχνά, αρκεί και μόνο να μου τις αφηγηθεί κάποιος, να μου τις περιγράψει και θα ‘ναι σαν να τις έχω ζήσει κι εγώ. Ειδικά αν το κάνει με πάθος, αναφέροντας όλες εκείνες τις χαρακτηριστικές λεπτομέρειες, όπως κάνανε κάποτε οι γιαγιάδες, κάθε φορά που διαβάζαν παραμύθια στα εγγόνια τους. Τότε που έβλεπες την απόλαυσή τους σε κάθε συλλαβή, καθώς ξεστόμιζαν τις λέξεις, τόσο που νόμιζες ότι υπήρξαν στ’ αλήθεια όλες εκείνες οι ιστορίες και ότι οι δράκοι ήταν πραγματικοί και εκείνη η πανέμορφη πριγκήπισσα έμενε λίγα στενά παρακάτω από το σπιτάκι σου. Καμιά φορά πάλι, όταν πετυχαίνω κανέναν από εκείνους τους ηθοποιούς του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου να δίνουν κάποια από τις αναλυτικές τους συνεντεύξεις, παρασύρομαι. Ο τρόπος με τον οποίο μιλάνε για την Ελλάδα τού τότε είναι τόσο ζωηρός που μεταφέρομαι μέσα σε δευτερόλεπτα κι εγώ εκεί, στις αλάνες, στα βράδια με τις κούρσες, τις φωταγωγημένες αφίσες, τα πολυάριθμα, χαμογελαστά πρόσωπα. Ωχού, αυτές οι ρημαδιασμένες διαφημίσεις θα πέσουν πάλι στο καλύτερο σημείο. Ειδικά αυτό το επαναλαμβανόμενο σποτ για το αποψινό δελτίο ειδήσεων, μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι. “Έρχεται φοροκαταιγίδα. Οι περισσότεροι άνεργοι της Ευρώπης. Ηλικιωμένη απανθρακώθηκε. Στα χέρια της βρέθηκαν σελίδες από παραμύθια”. Και τώρα, η συνέχεια.

Ποια συνέχεια τελικά; Γιατί, αναρωτιέσαι αν υπήρξε ποτέ συνέχεια και μήπως στην πορεία χάσαμε το δρόμο και απομακρυνθήκαμε μια για πάντα από τις ημέρες εκείνες και βρεθήκαμε όλοι, σωριασμένοι εδώ, να περιεργαζόμαστε το απανθρακωμένο σήμερα. Όχι, δεν είναι απαισιόδοξες οι σκέψεις, όλο αυτό δεν είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια διαφυγής, ούτε κάποια αχαλίνωτη λαγνεία για το παρελθόν. Αυτό που νιώθω να μου λείπει δεν είναι ούτε οι τόποι, ούτε οι εποχές, ούτε τα δειλινά. Πιο πολύ είναι ότι συνεχώς γυρίζω πίσω, ψάχνοντας παλιά, ξεχασμένα συναισθήματα. Μιας και λέγαμε για ηθοποιούς, με πιάνει, για παράδειγμα, μια περίεργη αναπόληση για τον ενθουσιασμό που είχαμε όταν ερχόταν ο κινηματογράφος στο χωριό μου, τότε που βλέπαμε από μακριά εκείνο το πράσινο, μικρό φορτηγάκι με τα άσπρα, καλλιγραφικά γράμματα, “ΣΙΝΕΜΑ, Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ”, και πανηγυρίζαμε και τρέχαμε όλοι μαζί με τις πλαστικές μας τις καρέκλες για να πάρουμε όσο καλύτερη θέση μπορούσαμε μπροστά στο πανί, καθώς αυτό πηγαινοερχόταν σε κάθε ανάσα του ανέμου. Τότε, που μας έβαζαν στα γόνατά τους οι παπούδες και αν δεν είχαμε το πεντακοσάρικο για το εισιτήριο, μας το χώνανε διπλωμένο κρυφά στην τσέπη, για να να μην απογητευτούμε και χάσουμε αυτόν τον πολύτιμο, πηγαίο ενθουσιασμό μας. Τώρα, βλέπεις τα παιδιά να στραβώνονται μ’ εκείνα τα πολύχρωμα, τρισδιάστατια γυαλιά στα μάτια, που τα κάνουν να φαίνονται λες και είναι πλάσματα εξωγήινα. Και οι παπούδες κρύβονται γιατί δεν έχουν να δώσουν πια χαρτζηλίκι. Κι εκείνος ο κινηματογράφος έπαψε να έρχεται στη γειτονιά. Γιατί και η γειτονιά έπαψε να υπάρχει.

“Έλα, μην αργείς, έχω ετοιμάσει φαγητό έξω, στην αυλή”. Ακόμα έχω τη φωνή της μάνας στα αυτιά μου, τότε που πήγαινε πέρα δώθε διαρκώς, μεταφέροντας σαλάτες και πιάτα και φρούτα κομμένα από τον κήπο μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απίθανη, σχεδόν μαγική αίσθηση που μου άφηνε στο στόμα εκείνη η ντομάτα, λες και ήταν ένα παράξενο, σπάνιο γεύμα της φύσης, έτσι όπως τη σέρβιρε, χαραγμένη στα τέσσερα, με λίγο αλάτι μόνο, χωρίς πολλά-πολλά, όπως δηλαδή οι περισσότερες εμπειρίες της ζωής μας εκείνη την εποχή. Λιτές, ατόφιες και αξέχαστες. Και το απαλό αεράκι του μεσημεριού να μας προσπερνά, λίγο πριν παρασύρει μακριά τις λευκές χαρτοπετσέτες, την ώρα που τα γειτονόπουλα ξεπόρτιζαν για παιχνίδι και κυνηγητό. Τρέχανε τόσο γρήγορα και φωνάζανε τόσο δυνατά, λες και ο καλύτερος θα ήταν αυτός που θα έκανε την περισσότερη φασαρία. Δεν ήταν λίγες οι φορές που παραλίγο να πέσουν πάνω στο τραπέζι μας, έτσι όπως ερχόντουσαν με φόρα και χωρίς να κοιτάνε μπροστά τους. Ακόμα κι αν έπεφταν και χτύπαγαν όμως, θα συνέχιζαν, με τα γδαρμένα τα γόνατα και τα σκισμένα παντελόνια, λες και δεν πόνεσαν ποτέ τους, κι ας μάτωναν φορές χιλιάδες. Όχι, δεν ήταν γιατί υπήρχε η λεγόμενη “άγνοια κινδύνου”, όπως θα πούνε μερικοί μπουρδολόγοι αναλυτές, ήταν γιατί υπήρχε η ανάγκη της υπέρβασης, ναι, τότε ο κόσμος δεν είχε το νου του στα εμπόδια που μπορεί να μπαίνανε στο διάβα του, τον απασχολούσε κυρίως η διαδρομή, η προσπάθεια, έχοντας την πεποίθηση ότι στο τέλος θα τα καταφέρει και ότι θα στεκόταν στα πόδια του, όσες φορές και αν έπεφτε. Ένας κόσμος που πήγαινε μπροστά, χωρίς να κοιτά μπροστά του.

Με αφορμή τις ντομάτες, να μην ξεχάσω να κατέβω στο super market να πάρω εκείνες τις εισαγόμενες που λύσσαξε να διαφημίζει στο ραδιόφωνο το τελευταίο δεκαήμερο αυτός ο κωλοσταθμός. Που τετραγωνικά πια για κήπους και καλλιέργεια και παιδιά που κυλιούνται πάνω στους κήπους. Δεν ξέρω, σταδιακά συνειδητοποιείς ότι ένα σωρό συνήθειες σταμάτησαν απλά με το πέρασμα του χρόνου να υπάρχουν. Πικ-νικ. Πάει κι αυτό. Θυμάμαι, με το που έμπαινε η Άνοιξη, μόλις ο ήλιος γινόταν λιγάκι πιο θερμός και η υγρασία στέγνωνε στα δέντρα, βρίσκαμε ευκαιρία να φύγουμε από το σπίτι και να πάμε οικογενειακώς στο πρώτο λιβάδι που θα πετύχουμε. Εκεί θα απλώναμε τα τριανταφυλλένια σεντόνια μας, με πολύχρωμα τάπερ και τραγούδια και μετά θα αποκοιμιόμασταν αγκαλιά, την ώρα που το τρανζιστοράκι θα έπαιζε μελωδίες πίσω από τα ελαφρά αλλά τόσο ρομαντικά παράσιτά του. Και από το δρόμο θα μας βλέπανε άλλοι περαστικοί και οδηγοί που θα μας κορνάρανε, δίχως να μας ξέρουν, και εμείς θα χαιρετούσαμε με γέλια και τα χέρια ψηλά, λες και πανηγυρίζαμε όλοι μαζί κάποια εθνική επιτυχία. Ακόμα δεν βρήκα απάντηση στο γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά. Ίσως να μου έχει ανοίξει η όρεξη για ομοψυχία, ίσως πάλι να μου κόβεται τελείως, μ’ αυτούς όλους που νοσταλγούν αλλιώς την Ελλάδα και λένε ότι μόνο μια φορά υπήρξε τάξη και προκοπή και ότι όλο το πολιτικό σύστημα θυμίζει σάπιο ζαρζαβατικό, που τώρα το παίρνουν στα χέρια τους και το πετάνε μαζί με αβγά και φτυσίματα σε όποιον τους αμφισβητίσει. Ελλάς, Ελλήνων, ζαρζαβατικών.

Ας διαβάσω την εφημερίδα μου, μήπως και σταματήσω να θυμάμαι. Την έχω ξεφυλλίσει από την αρχή τόσες φορές, αλλά δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τούτο το άρθρο που μιλάει για ένα πολύ πρωτότυπο ζήτημα. Σε μερικές χώρες, λέει, πρόκειται να εισαχθεί στο πρόγραμμα των σχολικών μαθημάτων ακόμα ένα, το μάθημα της ευτυχίας. Είναι αληθινή είδηση, δεν πρόκειται για φάρσα. Μαζί με τη γεωγραφία, την ιστορία, τα μαθηματικά, ο άνθρωπος θα διδάσκεται την ευτυχία. Αυτό αποφασίστηκε, λέει, γιατί αυξήθηκαν ανησυχητικά τα ποσοστά των αυτοκτονιών στους νέους, με το μέσο όρο ηλικίας όσων αυτοκτονούν να πέφτει στα 14 από τα 30. Δεν μένουν εκεί όμως όλες αυτές οι πρωτοποριακές ιδέες. Στο άμεσο μέλλον θα διαμορφωθεί μαζί με τον δείκτη του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, ένας άλλος δείκτης, αυτός της Ακαθάριστης Εγχώριας Ευτυχίας. Για να εξάγονται χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με το πώς μπορεί ένας λαός να είναι ευτυχισμένος και ποια μέτρα να λαμβάνει, όταν η ευτυχία του ξεφεύγει. Που ‘σαι ρε πατέρα, να ακούσεις. Ακόμα έρχονται οι παλιόφιλοί σου και μου λένε για το πόσο ωραία περνούσατε τότε, ακόμα μου μιλάνε για την “ωραία ζωή” που ζήσατε. Χωρίς σπίτια δανεικά, χωρίς άγχη τοκοχρεωλυτικών δόσεων, χωρίς αναβαθμισμένα προγράμματα κινητής τηλεφωνίας μιας ζωής που έπαψε προ πολλού να κινείται. Να κάτσουμε παρέα, να τα πούμε, να βάλουμε τα γέλια και τα κλάμματα με τούτο τον κόσμο τον παράξενο. Να με δεις πως ρυτίδιασα και με πιάνουν αναμνήσεις για συναισθήματα. Νοσταλγίες και ερωτήματα. Που ‘ναι τα χρόνια, πατέρα.

Ωραία χρόνια.

Πάνος Μουχτερός

Κάποτε υπήρχαν άντρες! (αναδημοσίευση)


Γράφει ο Δευκαλίωνας

Θα μιλήσω σήμερα για μία ανθρώπινη ιστορία. Μία ιστορία που μου συνέβη πριν λίγες ημέρες. Μία ιστορία που με συγκλόνισε.

Είχα επισκεφθεί ένα δημόσιο νοσοκομείο για ένα πρόβλημα στενού συγγενικού μου πρόσωπου. Εκεί που περίμενα σ’ ένα διάδρομο κάποιες απαντήσεις ακούω να με φωνάζουν. Γυρνώ για να δω ποιος με φώναξε.

Μία μεγάλης ηλικίας γυναίκα, της οποίας ναι μεν το παρουσιαστικό και οι τρόποι έδειχναν παλιό μεγαλείο αλλά το φτωχό ντύσιμο και οι κακουχίες της ζωής ήταν...
έντονα αποτυπωμένα στο παρουσιαστικό της. Την κοίταξα αρκετά αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ ποια ήταν παρ’ ότι κάτι μου θύμιζε έντονα την γυναίκα που έβλεπα απέναντι μου.
Την πλησίασα λοιπόν και την ρώτησα: «Ποία είστε, κυρία;»

Η απάντηση της με συγκλόνισε. Ήταν η κα. Χ.Χ., διαπρεπής δικηγόρος η ίδια και χήρα ενός από τους πρωτοκλασάτους βουλευτές και υπουργούς της πρώτης περιόδου του ΠΑΣΟΚ. Ενός ανθρώπου που υπήρξε πέραν πάσης αμφισβήτησης πρωτοπόρος αγωνιστής της δημοκρατίας, που καταδικάσθηκε σε θάνατο από το απριλιανό καθεστώς αφού πρώτα βασανίσθηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο.

Έμεινα αποσβολωμένος. Ήταν δυνατόν η κα. Χ.Χ. να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση που πρόδιδε το παρουσιαστικό της; Την αγκάλιασα και την φίλησα. Μνήμες από την αντίσταση και τους αγώνες για την επάνοδο της δημοκρατίας με συνεπήραν. Είχα χρόνια να την συναντήσω. Τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της πέρσι το καλοκαίρι τον πληροφορήθηκα ετεροχρονισμένα αφού βρισκόμουν εκτός Αθηνών.

Επειδή δεν συμπαραστάθηκα όταν έπρεπε στο προσωπικό της δράμα ντράπηκα να την ενοχλήσω για κάποια απλά τυπικά συλλυπητήρια. Προτίμησα να απουσιάσω. Τι να πει κάνεις άλλωστε σε αυτήν την γυναίκα; Ότι όλοι οι αγώνες οι δικοί της και του άξιου συντρόφου της είχαν πάει χαμένοι αφού η πατρίδα μας ήταν πλέον δέσμια μίας οικονομικής χούντας που φαλκίδευε την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, και καταργούσε στην πράξη την δημοκρατική λειτουργία και ανθρώπινα δικαιώματα.

Κάτω από αυτό το δυσμενές συναισθηματικό πλαίσιο καθίσαμε να πιούμε ένα καφέ. Μου διηγήθηκε το προσωπικό της δράμα. Μόνη, με προβλήματα υγείας και χωρίς παιδιά απόρροια της αντιδικτατορικής-αντιστασιακής δράσης, προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τα χρέη που της είχε αφήσει ο σύζυγος της. Ναι, καλά διαβάσατε! Πρωτοκλασάτος βουλευτής και επί χρόνια υπουργός είχε αποχωρίσει από την πολιτική με χρέη, αφού ποτέ δεν καταδέχτηκε να πάρει ούτε μια δραχμή, ένα ευρώ για τις δαπανηρές προεκλογικές εκστρατείες των πρώτων χρόνων μετά την μεταπολίτευση.

Όλοι γνωρίζαμε ότι ο σύζυγος της είχε υποθηκεύσει την ακίνητη περιουσία του που είχε αποκτήσει από την δικηγορία, για να ασχοληθεί απερίσπαστός με την πολιτική, διάγοντας ταυτόχρονα ασκητικό βίο. Στόχος του να μην έρθει σε οποιαδήποτε οικονομική συνδιαλλαγή με τους οικονομικά ισχυρούς του τόπου, παρ’ ότι ήταν για πολλά χρόνια προϊστάμενος υπουργός όλης της επιχειρηματικής δραστηριότητας της χώρας.

Ναι καλά διαβάσατε! Η χήρα του επί πολλά χρόνια προϊστάμενου υπουργού της επιχειρηματικής κοινότητας της χώρας και διαπρεπής δικηγόρος η ίδια, που δεν ασκούσε όμως το επάγγελμα της για να μην θεωρήσει η κοινή γνώμη ότι είχε προνομιακή μεταχείριση λόγω του προβεβλημένου συζύγου της, αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα.

Εσείς τι λέτε; Υπάρχει σύγχρονο παράδειγμα πολιτικού που να έχει φύγει με χρέη από την πολιτική. Σίγουρα ΟΧΙ! Όλοι ή οι περισσότεροι φεύγουν πάμπλουτοι!

Το τι ειπώθηκε από εκεί και πέρα δεν είναι αντικείμενο δημοσιοποίησης. Δυστυχώς για όλους μας τα στοιχεία κι η ιστορία είναι απόλυτα αληθινά. Την ίδια ώρα στον δημόσιο διάλογο της χώρας κύριο θέμα ήταν η οπλοφορία των βουλευτών στο κτίριο της Βουλής. Κατάντια και καταισχύνη!

Δεν μπορεί να προσθέσει κανείς πολλά. Ντροπή θα σκεφθεί ο οποιοσδήποτε καλόπιστος άνθρωπος ιδιαίτερα αν συνυπολογίσει και τα παραπάνω.Η στήλη απλά θα προσθέσει… Κάποτε υπήρχαν άντρες!!!

Ταφές ονείρων (αναδημοσίευση)


Αναδημοσίευση αποσπάσματος από τν ομιλία του Αλέκου Αλαβάνου στη Συνδιάσκεψη του πολιτικού φορέα "Σχέδιο Β". Ολόκληρη η ομιλία εδώ

...Ο Ηρόδοτος έγραφε ότι ειρήνη είναι όταν τα παιδιά θάβουν τους γονείς. Πόλεμος είναι όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους. Σήμερα θάβουμε τα όνειρα των παιδιών μας. Και ζούμε εμείς μαζί με τις Ερινύες. 

Πολύ πιο βαρύ από της εκροή πόρων στους δανειστές, από την καταστροφή του υλικού κεφαλαίου στην οικονομία της χώρας μας, από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι το τίμημα που πληρώνουμε με την καταστροφή του ανθρώπινου κεφαλαίου. Πίσω από κάθε νέο που παίρνει τον δρόμο της μετανάστευσης είναι οι αποταμιεύσεις μιας ζωής της οικογένειας και οι πόροι του ελληνικού κράτους από τη φορολόγηση των εργαζομένων. Αυτή την επένδυση εικοσαετίας οικογένειας και κράτους την παραλαμβάνει χωρίς τιμή, και ατιμωτικά για μας, η Γερμανία ή η Μεγάλη Βρετανία ή η Σουηδία. 

Τα παιδιά μας, τα ανίψια, τα γειτονόπουλα δεν είναι «κεφάλαιο». Είναι η «ψυχή» μας. Είναι από τα μεγάλα κεφάλαια της ύπαρξής μας. Είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας που τώρα γίνονται «πέτρινα».

Βλέπουμε νέους να έχουν χάσει την ελπίδα σε μια ηλικία που η αισιοδοξία έχει κανονικά ορθάνοικτα τα φτερά της. Βλέπουμε να τους προσβάλουν με τον πιο άγριο τρόπο προτείνοντάς τους δουλειές χωρίς μισθό. Βλέπουμε τις σύριγγες να φυτρώνουν στα πάρκα σαν παπαρούνες. Βλέπουμε κάποια παιδιά από τη γενιά του Δεκέμβρη του 2008 που σαν τον Τειρεσία, με το ένστικτό της προείδε τον κατακλυσμό, να κυνηγούν με καντρόνια τις νύχτες τους μετανάστες. Βλέπουμε τους νέους να φοβούνται να κάνουν οικογένεια και να φέρουν παιδιά σε ένα κόσμο όλο ματαιώσεις και στερήσεις. Τους βλέπουμε να γυρίζουν ηττημένοι στο παιδικό τους δωμάτιο από το οποίο νόμιζαν ότι απελευθερώθηκαν. Τους βλέπουμε να γίνονται γέροι πριν από μας. Τους βλέπουμε να χάνουν από την αχρησία κάθε ικανότητα και ειδίκευση που με τόση προσπάθεια και πίεση απόκτησαν. Τους βλέπουμε να χάνουν το νόημα στη ζωή τους πριν ακόμα αρχίσει να γίνεται δική τους .

Τους βλέπουμε να αποκαλύπτουν μετά δύο δεκαετίες ότι τελικά ο λύκος έφαγε την Κοκκινοσκουφίτσα. Τους βλέπουμε αβοήθητους μέσα στα πειραματικά εργαστήρια των εταιριών δημοσκοπήσεων. Τους βλέπουμε να λαχταρούν αυτό που η αριστερά πάντα κατάγγελλε, μια Ελλάδα σερβιτόρων, μια οποιαδήποτε δουλειά παρά τα μεταπτυχιακά τους και να μη τους πετάξουν σε μια βδομάδα στο δρόμο σα σκυλιά. Τους βλέπουμε να τους πλησιάζουν αποπλανητικά οι αλχημιστές και κλόουν κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, να τους ψιθυρίζουν γλυκά στο αυτί «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα», «εμείς είμαστε πολύ μάγκες στις διαπραγματεύσεις», και στις αγωνίες τους να απαντάνε κυνικά με ψέματα και διαψεύσεις. Τους βλέπουμε όταν βρίσκονται ως φοιτητές ή εργαζόμενοι σε ευρωπαϊκές χώρες να τους φτύνουν προσβολές και υπαινιγμούς κατάμουτρα, γιατί είναι ελληνίδες και έλληνες. 

Βλέπουμε τα παιδιά μας να περιφέρονται στους δρόμους των πόλεων όπως πριν εκατό σχεδόν χρόνια οι Μικρασιάτες πρόσφυγες και οι «παστρικές» τους, σε ελληνικό έδαφος, αλλά χωρίς πατρίδα.

Το νόμισμα είναι μια από τις πολλές πολιτικές του Σχέδιου Β. Αντίθετα εδώ βρίσκεται ο βαθύτερος πυρήνας του Σχέδιου Β: Να δημιουργήσουμε τις απελευθερωτικές εκείνες συνθήκες μαζί με τη νεολαία, ώστε εκείνη να κτίσει την καινούργια δική της πατρίδα. 

Σε αυτή την εποχή πολιτικής αντιπαράθεσης με τη Γερμανία, εμάς εδώ μας εκφράζουν απόλυτα τα λόγια ενός εντελώς παρεξηγημένου ως αντιδραστικού και ολοκληρωτικού, βασανισμένου από τη ζωή εικονοκλαστικού φιλόσοφου από τη Γερμανία, του Friedrich Nietzsche:

«Αγαπώ μόνο την πατρίδα των παιδιών μου, την άγνωστη, στις μακρινές θάλασσες: αυτήν το καράβι μου θα αναζητά πάντα και πάντα».

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

H Iερισσός σ' ένα βλέμμα


Το τελευταίο βλέμμα μια νεαρής Ιερισ-σιώτισσας λίγο πριν φύγουμε χθες, δεν φεύγει από το μυαλό μου.
Ένα βλέμμα που μιλούσε στην γλώσσα της αδούλωτης ψυχής κάθε ελεύθερου ανθρώ-που.
Ένα βλέμμα που φώναζε "Δεν φοβόμαστε, Δεν υποχωρούμε, Θα Νικήσουμε!"
Ένα βλεμμα που καλούσε "Να ξαναρθείτε, ο πόλεμος εδώ θα κρατήσει καιρό ..."
Ένα βλέμμα που ήταν γεμάτο αδερφοσύνη και ευγωνομοσύνη μαζί ...
Ένα βλέμμα περηφάνιας και θάρρους μαζί ...
Ένα βλέμμα που λεγε γλυκά: "Καλή Αντάμωση" και "Σας ευχαριστούμε ..."

Στο τέλος, τα χέρια της να μας αποχαιρετούν και μετά δυό φιλιά στον αέρα.

Η νεαρή Ιερισσιώτισα "Γυναίκα, Μάνα και Αδερφή" που ανησυχεί για τους δύο κρατούμενους συντοπίτες της και κάθε μέρα δίνει το παρών στις κινητοποιήσεις στην Ιερισσό και μέσα στις δασικές διαδρομές του Κάκαβου, ήταν εκεί μπροστά μας!

Δεν ξέρω αν είναι δυνατόν γράφοντας να μεταφέρει κανείς την "Αίσθηση" για το τι συμβαίνει στην Ιερισσό ...

Στην Ιερισσό όπου τα μικρά παιδιά παίζουν παιχνίδια στις γειτονιές και ανταλλάσουν για εκφοβισμό συνθήματα εναντίον της Εξόρυξης και της Eldorado ... Ακούγεται σχεδόν σουρεαλιστικό αλλά έτσι όντως συμβαίνει ... και ίσως αυτό εξηγεί και πολλά που εμείς από μακρυά δεν μπορούμε να καταννοήσουμε για αυτό το "Γαλατικό Χωριό" της Αντίστασης ...που μπορεί να αποτελέσει την σπίθα της νέας Ελληνικής Αντίστασης.

Σε μια πόλη όπου πλέον δεν υπάρχει Αστυνομία και όμως όλα είναι εντάξει.
Εκεί όπου τα μπλόκα και οι περιπολίες με μηχανές και τζίπ δεν είναι της Αστυνομίας αλλά των κατοίκων που έχουν αναλάβει να φυλούν τον τόπο τους 24 ώρες το 24ωρο.

Μια πόλη που αγωνίζεται κόντρα στο Καθεστώς δίνοντας αγώνα Ζωής με όπλο το δίκιο της, την ενότητα των κατοίκων, την Αυτοοργάνωση και την Αλληλεγγύη.

Η πόλη αυτή υποδέχθηκε το Σάββατο 25 Μαϊου 2013, πάνω από 10.000 άτομα από όλη την Ελλάδα για την συναυλία συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους κρατούμενους αγωνιστές κατοίκους και δεν σημειώθηκε το παραμικρό παρατράγουδο!!!

Με μια διοργάνωση που θα ζήλευαν πραγματικά οι πιο ακριβοπληρωμένες εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών, οι Ιερισσιώτες είχαν από νωρίς το Σαββάτο αναλάβει τα πόστα τους: άλλοι στα ψησίματα για να φάνε οι καλεσμένοι από όλη την Ελλάδα, άλλοι στην καθαριότητα, άλλοι για πληροφορίες και άλλοι βοηθοί στα Ιατρεία που βρίσκονταν δίπλα στον χώρο της Συναυλίας.

Και την επόμενη ημέρα της Κυριακής από τις 9:00 το πρωϊ όπου οι δρόμοι και η πλατεία ήταν πεντακάθαρα, ήδη προετοίμαζαν τα αγροτικά αυτοκίνητα τους για την διαδρομή στις 11:00 προς τον Κάκαβο για να δουν οι φιλοξενούμενοι τους γιατί παλεύουν, για το βουνό και το Δάσος που δεν πρέπει να χαθεί, να δουν που δίνονται πραγματικά οι μάχες για το μέλλον του τόπου τους, για την ζωή των παιδιών τους, να πλησιάσουν όσο γίνεται πιο κοντά στο σημείο αποκλεισμού τους από τις εγκατάστασεις της εταιρεία που "τρώει τις σάρκες του βουνού".

Τα αυτοκίνητα τους και οι μηχανές τους σε πομπή και μετά να φορτώνουν όσους χωρούσαν και να κάνουν δρομολόγια από και προς τα σημεία συγκέντρωσης για πεζοπορεία μέσα στον Κάκαβο. Όλα αυτά, απλά και φυσικά σαν να το κάνουν για όλη τους τη ζωή, χωρίς κανένα ατύχημα ή πρόβλημα.

Στον δρόμο της επιστροφής μας, όλα αυτά γυρνούσαν μέσα στο μυαλό μου και δεν με άφηναν να ηρεμήσω παρά την κούραση μας και τον λιγοστό ύπνο.

Η συγκίνηση και η ένταση είναι μεγάλη. Τώρα ξέρω ...

Υπάρχει ένας τόπος στην Ελλάδα όπου οι στίχοι του Εθνικού μας ποιητή στον "Ύμνο εις την Ελευθερία" έχουν ακόμα νόημα, είναι ακόμη ζωντανοί μέσα στις ψυχές αυτών των Ελλήνων που αγωνίζονται για τον τόπο τους και της ζωή τους ...

Ο τόπος αυτός λέγεται Ιερισσός ....

από dostoglouermis