George Orwell: «Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος, όχι ζωντανός»

Στις 25 Ιουνίου του 1903, γεννήθηκε ο μεγάλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Eric Arthur Blair, γνωστός ως George Orwell. Τα δύο όψιμα και γνωστότερα έργα του, η πολιτική σάτιρα «Φάρμα των Ζώων» και το «1984», έχουν προκαλέσει πολλές και επίμονες συζητήσεις γύρω από τα πολιτικά πιστεύω του Βρετανού συγγραφέα, αδικώντας συχνά την ευρύτερη σημασία του έργου του.

Ο Eric Arthur Blair, γεννήθηκε στην τότε αποικιακή κτήση της Βρετανίας, Βεγγάλη της Ινδίας, όπου δεν έμεινε πολύ καθώς η μητέρα του τον πήγε στην Αγγλία σε ηλικία ενός έτους. Από το 1917 έως το 1921, παίρνοντας υποτροφία, φοιτά το κολέγιο του Ήτον. Μετά το τέλος των σπουδών του, ο Eric υπηρέτησε ως μέλος της Αυτοκρατορικής Αστυνομίας Ινδιών στη Βιρμανία όπου εμπνεύστηκε το πρώτο του μυθιστόρημα «Burmese days» (1934) και δοκίμια όπως τα «A Hanging» και «Shooting an Elephant».

Ο Eric Arthur Blair αλλάζει το όνομα του σε George Orwell, μετά την παραίτησή του από το βασιλικό Αστυνομικό Σώμα, λόγω διαφωνίας με την ιμπεριαλιστική πολική της βρετανικής αυτοκρατορίας. Στη συνέχεια ζει για ένα διάστημα στο Παρίσι και στο Λονδίνο, κοντά σε φτωχούς ανθρώπους, κάποιες φορές άστεγος και ο ίδιος, κάνοντας διάφορες δουλειές. Αυτή την περίοδο της ζωής του αποτυπώνει στο «Down and Out in Paris and London» (1933).

Λίγο μετά το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου, ο Orwell συμμετέχει εθελοντικά στη δημοκρατική πολιτοφυλακή εναντίον των Ισπανών Εθνικιστών. Ως υποστηρικτής του Ανεξάρτητου Δημοκρατικού Κόμματος, τάχθηκε στο πλευρό του αδελφού ισπανικού επαναστατικού (μαρξιστικού) Κόμματος POUM, με το οποίο πολέμησε ως πεζικάριος. Ο Orwell τραυματίστηκε στον λαιμό, το 1937, και μαζί με την γυναίκα του εγκατέλειψαν την Ισπανία όταν κατηγορήθηκαν ως τροτσκιστές από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας.

Οι εμπειρίες του από τον Ισπανικό Εμφύλιο καταγράφονται στο έργο του «Homage to Catalonia», στο οποίο εκφράζει τον θαυμασμό του για την απουσία ταξικής διάρθρωσης στις επαναστατημένες περιοχές της Ισπανίας αλλά κυρίως χαιρετά την καλοσύνη των ανθρώπων και εξαίρει «τα ξεσπάσματα του μεγαλείου της ψυχής» τους. Αντίθετα, απεικονίζει την προδοσία της επανάστασης από το κομμουνιστικό κόμμα, υποστηριζόμενο από την Σοβιετική Ένωση.

Το 1938, εισήχθη σε σανατόριο και από τότε δεν ανάνηψε ποτέ εντελώς. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εργάστηκε στην Ανατολική Υπηρεσία του BBC, προσφέροντας ουσιαστικά τις υπηρεσίες του στον Βρετανικό Στρατό που προσπαθούσε να κερδίσει την στήριξη της Ινδίας και της Ανατολικής Ασίας. Το 1944 ο Orwell, τελειώνει το αξεπέραστο βιβλίο του «Η φάρμα των ζώων» που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό, ενώ η φήμη του έφτασε στο απόγειό της με το σκοτεινό, «προφητικό» «1984» (1949). Το πρώτο θεωρείται μία αλληγορία της διαφθοράς των σοσιαλιστικών ιδανικών της Ρωσικής Επανάστασης από τον Σταλινισμό, ενώ το δεύτερο ως μία προφητική ματιά στα αποτελέσματα του ολοκληρωτισμού. Στο οργουελικό κράτος υπήρχε μια ολόκληρη υπηρεσία που σκοπό είχε να αλλάζει φωτογραφίες, ντοκουμέντα, πίνακες και άλλα ιστορικά στοιχεία, με στόχο να ελέγξει τον πληθυσμό διά της πλαστογράφησης της ιστορίας.

Ο Orwell είναι ακόμη γνωστός για τη σκέψη του ως προς τις πολιτικές επιπτώσεις της χρήσης της γλώσσας. Στο δοκίμιό του «Politics and the English Language», επικρίνει την κυριαρχία των κλισέ, της γραφειοκρατικής γλώσσας και της ακαδημαϊκής γλώσσας. Η ανησυχία του για την επίδραση της γλώσσας στην διαμόρφωση της πραγματικότητας, φανερώνεται στο 1984, με το εύρημα της γλώσσας Newspeak, η οποία περιορίζει την έκφραση ιδεών που αντιλέγουν στην επίσημη γραμμή της εξουσίας.

Ο Orwell πέθανε την 21η Ιανουαρίου 1950, σε ηλικία 47 ετών, και θάφτηκε σύμφωνα με το αγγλικανικό τελετουργικό όπως είχε ζητήσει, όμως η επιθυμία του να μην εκδοθεί η βιογραφία του μετά τον θάνατό του δεν εκπληρώθηκε.

πηγή: http://tvxs.gr/

Επιστροφή στο χωριό... Ο απόλυτος τρόμος του κράτους και των “μεσαζόντων”..!! (αναδημοσίευση)

Ο κόσμος έχει παγιδευτεί μέσα στις πόλεις και απελπισμένα ψάχνει διέξοδο απο την οικονομική κρίση. Δεν μπορεί όμως να δεί την πόρτα που οδηγεί έξω απο τον λαβύρινθο. Η πόρτα αυτή υπάρχει και δείχνει προς την ΥΠΑΙΘΡΟ.

Μας απέκοψαν απο την γή μας. Μας φυλάκισαν στις πόλεις.

Υπήρξαν άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο (κάποτε !) που έσπαγαν το κρεμμύδι με τη γροθιά και το έτρωγαν με τα φασόλια που οι ΙΔΙΟΙ είχαν καλλιεργήσει. Ανθρωποι που χτυπούσαν σκορδαλιά με τα ΔΙΚΑ τους σκόρδα , απο τον κήπο τους , και αλάτι που είχαν μαζέψει απο τη θάλασσα. Άνθρωποι που έψηναν στον φούρνο τους το ΔΙΚΟ τους ψωμί απο το ΔΙΚΟ τους σιτάρι. Πόσοι απο εμάς έχουν φάει σκορδαλιά απο ΔΙΚΑ τους σκόρδα, πρασσόπιτα απο δικά τους πράσσα και κρεμμύδια απο τον κήπο τους ; Ίσως ο ομιλών είναι απο τους λίγους τυχερούς που το 1973 έφαγε για τελευταία φορά σκορδαλιά απο τα δικά του σκόρδα. Μετά, δυστυχώς , ΕΠΛΟΥΤΙΣΑΜΕΝ (με δανεικά) !

Δείτε τους πολίτες αυτής της χώρας, την γενιά της πολυκατοικίας. Του άσπρου ψωμιού . Του σούπερ μάρκετ. Φοβάται το σκόρδο και το κρεμμύδι. Μυρίζουν ! Φοβάται το χωράφι και παρακαλά τον βουλευτή για θεσούλα στο Δημόσιο. Φοβάται τον ιδρώτα ! Δεν μπορεί να ζήσει δίχως κλιματιστικό και αποσμητικό !

“Οι γενναίοι γεννιούνται στην ύπαιθρο. Στις πόλεις γεννιούνται οι δειλοί” (αυτό το είπε Χάϊνριχ Χίμλερ, αλλά φαντάζομαι το αντιλαμβάνεστε και μόνοι σας όταν βλέπετε αυτή τη νεολαία που μεγάλωσε στην πολυκατοικία και στην καφετέρια, δεν χρειαζόταν ο Χίμλερ να σας το πεί). Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι καπιταλιστές αλλά δεν το λένε στον κόσμο. Γι’ αυτό φροντίζουν να στοιβάξουν όσο το δυνατόν περισσότερους στις πόλεις.

Η αγάπη για την πατρίδα χαλκεύεται σε μικρή ηλικία όταν δένεσαι συναισθηματικά με τα ρυάκια, τα δέντρα, τις ράχες, το χωράφι σου. Ολοι αυτοί που σήμερα πουλιούνται στο τουρκικό προξενείο ή στην αμερικάνικη πρεσβεία πού μεγάλωσαν άραγε ;

Ζούμε στην κοινωνία των “μεσαζόντων”. Για να φθάσει το φαγητό απο τα χωράφια στις πόλεις χρειάζεται κάποιος μεσάζων (χονδρέμπορος). Για να φθάσει ο άνεργος της πόλης σε κάποια δουλειά χρειάζεται κάποιος μεσάζων (βουλευτής). Ούτε κάν οι θρησκευόμενοι δεν μπορούν πια να επικοινωνήσουν με τον Θεό τους απ’ ευθείας : Και εκεί χρειάζεται ένα ιερατείο να μεσολαβήσει! Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός οτι όλοι αυτοί οι “μεσάζοντες” ήταν και είναι πάντοτε συνεργάτες και φίλοι καρδιακοί. Δεν θέλουν να ξαναγυρίσουμε στην ύπαιθρο διότι τότε κανείς δεν θα τους χρειάζεται. Ο καθένας θα παράγει και θα καταναλώνει το φαγητό του χωρίς να χρειάζεται τη βοήθεια κανενός. Η ανεργία θα είναι στο ναδίρ ( στο χαμηλότερο σημείο ) και η αξιοπρέπεια ζενίθ. Πάνω απο το κεφάλι μας θα έχουμε μόνο τον ήλιο, τον άνεμο και τη βροχή. Απο αυτά τα τρία μόνο θα εξαρτάται η τροφή μας. Μόνο αν δεν φυσήξει άνεμος και δεν βρέξει μια χρονιά θα πεινάσουμε. Τώρα στις πόλεις η τροφή μας εξαρτάται ΚΑΙ απο τον ήλιο ΚΑΙ απο την βροχή αλλά ΚΑΙ απο τις τιμές του πετρελαίου ΚΑΙ απο τα κέφια του εργοδότη μας. 

“ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ” . Αυτό το είπε ο Όττο Στράσσερ, αλλά υποθέτω οτι και να μην το είχε πεί, ο καθένας σας το έχει αντιληφθεί ήδη. Φαντασθείτε οτι με τις πρόσφατες βροχές άρχισαν να φυτρώνουν τα σιτάρια στα χωράφια. Με τον ανοιξιάτικο ήλιο θα μεγαλώσουν και θα δέσουν καρπό. Η γή μας θα βγάλει τροφή. Εμείς όμως στις πόλεις θα πεινάμε ! Γιατί ; Διότι η τροφή θα πουληθεί έξω για να πληρωθούν οι σπόροι της Μονσάντο, τα φυτοφάρμακα της Μπάγιερ και το πετρέλαιο των Αράβων ! Με έναν πρόχειρο υπολογισμό εκτιμώ ότι μόνο 4 εκατομμύρια κατοίκων της Ελλάδας τρέφονται απο την αγροτική παραγωγή μας. Οι υπόλοιποι ζούν με δανική τροφή ! Αυτή είναι η ουσία της οικονομικής κρίσης. Και κανείς δεν μας τα είπε αυτά έως τώρα.

http://galaktokomika.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html

Ένας πρακτικός οδηγός ουτοπίας για την επερχόμενη κατάρρευση (αναδημοσίευση)

από http://rednotebook.gr/

του David Graeber

Τι είναι μια επανάσταση;

Τι είναι μια επανάσταση; Αυτό που νομίζαμε ότι ξέραμε. Οι επαναστάσεις ήταν πραξικοπήματα από λαϊκές δυνάμεις με στόχο τον μετασχηματισμό της ίδιας της φύσης του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού συστήματος, σύμφωνα συνήθως με κάποιο όραμα για μια δίκαιη κοινωνία. Σήμερα, ζούμε σε μια εποχή όπου αν οι αντάρτες έρθουν να σαρώσουν μια πόλη ή μαζικές εξεγέρσεις ανατρέψουν έναν δικτάτορα είναι απίθανο να υπάρξουν τέτοιου τύπου επιπτώσεις. Όταν συμβεί κάποιος ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός –όπως, ας πούμε, η άνοδος του φεμινισμού– είναι πιθανό να λάβει μια εντελώς διαφορετική μορφή. Δεν είναι ότι τα επαναστατικά όνειρα δεν βρίσκονται εκεί έξω, αλλά οι σύγχρονοι επαναστάτες σπάνια πιστεύουν ότι μπορούν γίνουν ένα σύγχρονο ισοδύναμο της εφόδου στη Βαστίλη. Σε στιγμές όπως αυτή, αξίζει γενικώς να πάμε πίσω στην ιστορία και να αναρωτηθούμε: ήταν ποτέ οι επαναστάσεις πραγματικά αυτό που νομίζαμε ότι είναι; Για μένα, ο άνθρωπος ο οποίος έχει θέσει πιο αποτελεσματικά την ερώτηση είναι ο Ιμμάνιουελ Βαλερστάιν. Ισχυρίζεται ότι για το τελευταίο περίπου τέταρτο της χιλιετίας οι επαναστάσεις αποτελούν πρωταρχικά τους ανά τον κόσμο μετασχηματισμούς της πολιτικής κοινής λογικής.

Ήδη, από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, ο Βαλερστάιν επισημαίνει ότι υπήρχε μια ενιαία παγκόσμια αγορά, καθώς και ένα ολοένα και περισσότερο ενιαίο παγκόσμιο πολιτικό σύστημα, κυριαρχούμενο από τις τεράστιες αποικιακές αυτοκρατορίες. Ως εκ τούτου, η έφοδος στη Βαστίλη, στο Παρίσι θα μπορούσε κάλλιστα να έχει επιπτώσεις για τη Δανία ή ακόμα και για την Αίγυπτο, τόσο ριζικές όσο στην ίδια την Γαλλία. Ως εκ τούτου, μιλά για την «παγκόσμια επανάσταση του 1789», που την ακολούθησε η «παγκόσμια επανάσταση του 1848», χρονιά κατά την οποία ξεσπούν επαναστάσεις σχεδόν ταυτόχρονα σε 50 χώρες, από τη Βλαχία μέχρι τη Βραζιλία. Αυτές οι επαναστάσεις σε καμιά περίπτωση δεν πέτυχαν να καταλάβουν την εξουσία, αλλά, αργότερα, οι θεσμοί που εμπνεύστηκαν από τη Γαλλική Επανάσταση –κυρίως τα παγκόσμια συστήματα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης– τέθηκαν σε εφαρμογή λίγο πολύ παντού. Παρομοίως, η Ρωσική Επανάσταση του 1917 ήταν μια παγκόσμια επανάσταση που τελικά ήταν υπεύθυνη τόσο για το New Deal και τα ευρωπαϊκά κράτη πρόνοιας, όσο και για τον σοβιετικό κομμουνισμό. Η τελευταία στη σειρά ήταν η παγκόσμια επανάσταση του 1968 –η οποία, όπως και του 1848, ξέσπασε σχεδόν παντού, από την Κίνα μέχρι το Μεξικό, χωρίς την κατάληψη της εξουσίας, αλλά παρόλα αυτά άλλαξε τα πάντα. Αυτή ήταν μια επανάσταση ενάντια στις κρατικές γραφειοκρατίες και στο μη διαχωρισμό της ατομικής και πολιτικής απελευθέρωσης, της οποίας η πιο επικρατούσα κληρονομιά θα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, η γέννηση του σύγχρονου φεμινισμού.

Ως εκ τούτου, οι επαναστάσεις είναι κάτι παραπάνω από πλανητικά φαινόμενα. Αυτό που πραγματικά κάνουν είναι να μετασχηματίζουν τις βασικές παραδοχές σχετικά με το τι τελικά είναι πολιτική. Στον απόηχο της επανάστασης, ιδέες που είχαν θεωρηθεί ως πραγματικά τρελές και περιθωριακές γίνονται αποδεκτές στην τρέχουσα συζήτηση. Πριν από την Γαλλική Επανάσταση, οι ιδέες ότι η αλλαγή είναι καλή, ότι η κυβερνητική πολιτική είναι ο κατάλληλος τρόπος για να τη διαχειριστεί και ότι οι κυβερνήσεις αντλούν την εξουσία τους από μια οντότητα που ονομάζεται «λαός» θεωρήθηκαν περιθωριακές και θα μπορούσε κάποιος να τις ακούσει μόνο από εκκεντρικούς και δημαγωγούς ή στην καλύτερη των περιπτώσεων από μια χούφτα ελεύθερα σκεπτόμενων διανοουμένων οι οποίοι περνούσαν το χρόνο τους συζητώντας στις καφετέριες. Μια γενιά αργότερα, ακόμα και οι πιο σχολαστικοί δικαστές, ιερείς και διευθυντές έπρεπε υποκριτικά τουλάχιστον να σεβαστούν αυτές τις ιδέες.

Μέχρι το 1968, οι περισσότερες παγκόσμιες επαναστάσεις εισήγαγαν πραγματικά πρακτικές βελτιώσεις: ένα διευρυμένο προνόμιο αποκλειστικής διάθεσης αγαθών, καθολική πρωτοβάθμια εκπαίδευση, κράτος πρόνοιας. Αντίθετα, η παγκόσμια επανάσταση του 1968 –τι κι αν πήρε τη μορφή που πήρε στην Κίνα, μιας εξέγερσης φοιτητών και νέων στελεχών που υποστήριζαν την έκκληση του Μάο για μια Πολιτιστική Επανάσταση, ή στο Μπέρκλεϋ και τη Νέα Υόρκη, όπου υπήρξε μια συμμαχία φοιτητών, περιθωριακών στοιχείων και πολιτιστικών ανταρτών, ή ακόμα και στο Παρίσι, όπου υπήρξε μια συμμαχία φοιτητών και εργατών –ήταν μια εξέγερση ενάντια στην γραφειοκρατία, τον κομφορμισμό ή σε οτιδήποτε εγκλώβιζε τη φαντασία του ανθρώπου, ένα σχέδιο για την επαναστατικοποίηση όχι μόνο της πολιτικής ή οικονομικής ζωής, αλλά κάθε πλευράς της ανθρώπινης ύπαρξης. Ως αποτέλεσμα, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι επαναστάτες δεν προσπάθησαν καν να καταλάβουν την κρατική εξουσία και θεωρούσαν την ίδια την ιδέα ως προβληματική.

Στις μέρες μας, είναι της μόδας να θεωρούμε τα κοινωνικά κινήματα του τέλους της δεκαετίας του ΄60 ως μια ντροπιαστική αποτυχία. Αναφορικά με αυτήν την άποψη μπορεί να γίνει μια υπόθεση. Είναι αληθές ότι σε πολιτικό επίπεδο ο άμεσα ωφελημένος κάθε εκτεταμένης αλλαγής στην κοινή πολιτική λογική ήταν η πολιτική Δεξιά. Πάνω απ’ όλα, τα κινήματα της δεκαετίας του ΄60 επέτρεψαν την μαζική αναβίωση των δογμάτων της ελεύθερης αγοράς που είχε εγκαταλειφθεί σε μεγάλο βαθμό από τον 19ο αιώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια γενιά που, ως έφηβοι, έκανε την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα ήταν οι ίδιοι που, στα σαράντα τους χρόνια, ήταν πρωτεργάτες της εισαγωγής του καπιταλισμού. Από τη δεκαετία του ΄80, η «ελευθερία» είχε φτάσει να σημαίνει «αγορά» και «αγορά» είχε φτάσει να είναι συνώνυμη του καπιταλισμού – ακόμα και, κατά ειρωνεία της τύχης, σε κάποια μέρη όπως στην Κίνα, η οποία είχε γνωρίσει αναπτυγμένες αγορές για χιλιάδες χρόνια, αλλά σπανίως κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως καπιταλισμός.

Οι ειρωνείες δεν έχουν τέλος. Ενώ η νέα ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς πλαισιώνεται πάνω απ’ όλα ως μια απόρριψη της γραφειοκρατίας, στην πραγματικότητα είναι υπεύθυνη για το πρώτο σύστημα διοίκησης το οποίο έχει λειτουργήσει σε πλανητική κλίμακα, με ατελείωτες διαστρωματώσεις δημόσιων και ιδιωτικών γραφειοκρατιών: το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον ΠΟΕ, συνδικαλιστικές οργανώσεις, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πολυεθνικές, ΜΚΟ. Αυτό ακριβώς είναι το σύστημα το οποίο έχει επιβάλει την ορθόδοξη άποψη της ελεύθερης αγοράς και έφερε τον κόσμο αντιμέτωπο με την χρηματοοικονομική λεηλασία, υπό την άγρυπνη φροντίδα των αμερικανικών όπλων. Μόνο αίσθηση προκάλεσε το γεγονός ότι η πρώτη προσπάθεια για αναδημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος, το Παγκόσμιο Κίνημα Δικαιοσύνης που άνθισε μεταξύ 1998 και 2003, ήταν ουσιαστικά μια εξέγερση ενάντια στην κυριαρχία της τεράστιας πλανητικής γραφειοκρατίας.

Μελλοντική στάση

Εκ των υστέρων, όμως, πιστεύω ότι οι μετέπειτα ιστορικοί θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η κληρονομιά της επανάστασης της δεκαετίας του ΄60 ήταν βαθύτερη και ο θρίαμβος των καπιταλιστικών αγορών και των διαφόρων πλανητικών διοικήσεων και επιβολών ήταν στην πραγματικότητα εφήμερος.

Θα πάρω ένα προφανές παράδειγμα. Συχνά ακούει κάποιος ότι οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν τελικώς μια αποτυχία, από τη στιγμή που δεν επιτάχυναν σημαντικά την απόσυρση των ΗΠΑ από την Ινδοκίνα. Αλλά αργότερα, αυτοί που είχαν τον έλεγχο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ ήταν τόσο ανήσυχοι σχετικά με το να έρθουν αντιμέτωποι με μια παρόμοια λαϊκή αναταραχή που αρνήθηκαν να συμπράξουν με τις αμερικανικές δυνάμεις σε κάθε σημαντική εδαφική σύγκρουση, για περίπου 30 χρόνια. Χρειάστηκε η 11η Σεπτεμβρίου για να ξεπεραστεί πλήρως το περιβόητο «Σύνδρομο του Βιετνάμ» και ακόμη και τότε οι σχεδιαστές του πολέμου προσπάθησαν σχεδόν με εμμονή να εξασφαλίσουν ότι οι πόλεμοι ήταν μια αποτελεσματική απάντηση. Η προπαγάνδα ήταν αδιάκοπη, τα μέσα ενημέρωσης ανέλαβαν δράση και ειδικοί παρείχαν ακριβείς υπολογισμούς σε πτώματα….

Σαφώς, το αντιπολεμικό κίνημα τη δεκαετία του ΄60 που εξακολουθεί να κρατά δεμένα τα χέρια των αμερικανικών στρατιωτικών σχεδιαστών το 2012 δεν μπορεί να θεωρηθεί μια αποτυχία. Αλλά θέτει μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: Τι συμβαίνει όταν η δημιουργία αυτής της αίσθησης αποτυχίας, της πλήρους αναποτελεσματικότητας της πολιτικής δράσης ενάντια στο σύστημα γίνεται ο κυρίαρχος στόχος των κυβερνώντων; Ήταν η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό όταν συμμετείχα στις δράσεις ενάντια στο ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον, το 2002. Όταν φτάσαμε στην αχίλλειο πτέρνα της 11/9, ήμασταν συγκριτικά λίγοι και αναποτελεσματικοί, ο αριθμός των αστυνομικών δυνάμεων ήταν συντριπτικός. Δεν υπήρχε καμιά αίσθηση ότι θα μπορούσαμε να επιτύχουμε την ακύρωση των συναντήσεων. Πολλοί από εμάς έφυγαν έχοντας ένα αίσθημα κατάθλιψης. Λίγες μέρες αργότερα, όταν συζητούσα με κάποιον ο οποίος είχε φίλους που συμμετείχαν στις συνεδριάσεις, έμαθα ότι όντως τους εμποδίσαμε: η αστυνομία έθεσε σε εφαρμογή αυστηρά μέτρα ασφάλειας, ακυρώνοντας τις συνεδριάσεις και οι περισσότερες συναντήσεις έγιναν στην πραγματικότητα μέσω διαδικτύου. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση είχε αποφασίσει ότι ήταν προτιμότερο οι διαδηλωτές να αποχωρήσουν με ένα αίσθημα αποτυχίας, παρά να γίνουν οι συνεδριάσεις του ΔΝΤ… Τι θα συμβεί αν αυτοί που κυβερνούν σήμερα έχουν εμμονή με την προοπτική επαναστατικών κοινωνικών κινημάτων τα οποία, για μια ακόμη φορά, αμφισβητούν την κυρίαρχη κοινή λογική;

Στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, τα τελευταία 30 χρόνια έχουν γίνει γνωστά ως η εποχή του νεοφιλελευθερισμού –αυτού που κυριαρχούσε ως μια αναβίωση του παλιού εγκαταλελειμμένου συστήματος ηθικών αξιών του 19ου αιώνα, σύμφωνα με το οποίο οι ελεύθερες αγορές και η ανθρώπινη ελευθερία ήταν, σε γενικές γραμμές, το ίδιο. Ο νεοφιλελευθερισμός βασίζεται πάντα σε ένα θεμελιώδες παράδοξο. Διακηρύσσει ότι οι οικονομικές επιταγές πρόκειται να έχουν προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων. Η ίδια η πολιτική είναι απλώς ένα ζήτημα δημιουργίας των προϋποθέσεων για την ανάπτυξη της οικονομίας, επιτρέποντας στη μαγεία της αγοράς να κάνει τη δουλειά της. Όλες οι άλλες ελπίδες και τα όνειρα πρόκειται να θυσιαστούν για τον πρωταρχικό στόχο της οικονομικής παραγωγικότητας. Αλλά η παγκόσμια οικονομική απόδοση κατά τα τελευταία 30 χρόνια υπήρξε αναμφισβήτητα μια μετριότητα. Με μια ή δυο θεαματικές εξαιρέσεις, οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι αρκετά χαμηλοί. Σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα, το πρόγραμμα ήταν ήδη μια κολοσσιαία αποτυχία ακόμα και πριν την κατάρρευση του 2008.

Από την άλλη πλευρά, αν σταματήσουμε να λαμβάνουμε υπόψη το λόγο των παγκόσμιων ηγετών και αντ’ αυτού σκεφτούμε το νεοφιλελευθερισμό ως ένα πολιτικό σχέδιο, ξαφνικά φαίνεται θεαματικά αποτελεσματικό. Οι πολιτικοί, οι διευθύνοντες σύμβουλοι, οι γραφειοκράτες του εμπορίου, κλπ οι οποίοι συναντιούνται συχνά σε συνόδους κορυφής, όπως το Νταβός ή το G20, ίσως να έχουν κάνει κακή δουλειά δημιουργώντας μια παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της πλειοψηφίας των κατοίκων του πλανήτη μας, αλλά έχουν πετύχει στο να πείσουν τον κόσμο ότι ο καπιταλισμός – και όχι απλώς ο καπιταλισμός, αλλά συγκεκριμένα ο χρηματιστικοποιημένος, ημι-φεουδαρχικός καπιταλισμός που συμβαίνει να έχουμε σήμερα - είναι το μόνο βιώσιμο οικονομικό σύστημα. Αν το σκεφτείτε αυτό, είναι ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα.

Η ακύρωση του χρέους θα μπορούσε να είναι μια τέλεια επαναστατική απαίτηση

Πως θα αποδεσμευτούμε από αυτό; Η στροφή προς τα κοινωνικά κινήματα είναι σαφώς μέρους αυτού. Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες δεν μπορούν οι εναλλακτικές ή όποιος προτείνει εναλλακτικές να βιώσουν την εμπειρία της επιτυχίας. Αυτό διευκολύνει να εξηγήσουμε την σχεδόν ασύλληπτη επένδυση στα «συστήματα ασφάλειας» του ενός ή του άλλου είδους: το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, που στερούνται σοβαρού αντιπάλου, ξοδεύουν περισσότερα για τις ένοπλες δυνάμεις και τις υπηρεσίες πληροφοριών από αυτά που ξόδευαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, μαζί με την εκπληκτική συγκέντρωση ιδιωτικών υπηρεσιών ασφάλειας, υπηρεσιών πληροφοριών, αστυνομικών, φυλάκων και μισθοφόρων. Έπειτα, υπάρχουν και τα όργανα προπαγάνδας, μαζί με τη βιομηχανία των μέσων ενημέρωσης που δεν υπήρχε πριν τη δεκαετία του ΄60. Αυτά τα συστήματα δεν επιτίθενται τόσο άμεσα στους διαφωνούντες, αλλά συνεισφέρουν σε ένα μόνιμο κλίμα φόβου, σοβινιστικής συμμόρφωσης, ανασφάλειας και καθαρής απελπισίας που κάνει οποιαδήποτε σκέψη αλλαγής του κόσμου να φαίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ωστόσο, αυτά τα συστήματα ασφάλειας είναι επίσης υπερβολικά ακριβά. Μερικοί οικονομολόγοι υπολογίζουν ότι το ένα τέταρτο του αμερικανικού πληθυσμού έχει εμπλακεί σε εργασίες φύλαξης. Από οικονομική άποψη, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της πειθαρχικής μηχανής είναι εντελώς άχρηστο.

Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες οικονομικές καινοτομίες των τελευταίων 30 χρόνων είχαν νόημα περισσότερο πολιτικά, παρά οικονομικά. Ο περιορισμός της ελάχιστης εγγυημένης εργασιακής ζωής δεν δημιουργεί πραγματικά ένα πιο αποτελεσματικό εργατικό δυναμικό, αλλά είναι υπερβολικά αποτελεσματικός στο να διαλύει τα συνδικάτα ή αλλιώς να αποπολιτικοποιεί την εργασία. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τις συνεχώς αυξανόμενες ώρες εργασίας. Κανένας δεν έχει χρόνο για πολιτική δραστηριοποίηση αν δουλεύει 60 ώρες τη βδομάδα. Οπότε, υπάρχει μια δυνατότητα μεταξύ μιας επιλογής που κάνει τον καπιταλισμό να φαίνεται ως το μόνο εφικτό οικονομικό σύστημα και μιας άλλης, που θα έκανε πραγματικά τον καπιταλισμό ένα πιο βιώσιμο οικονομικό σύστημα.

Ο νεοφιλελευθερισμός σημαίνει ότι πάντα επιλέγουμε την πρώτη. Το συλλογικό αποτέλεσμα είναι μια αμείλικτη εκστρατεία ενάντια στην ανθρώπινη φαντασία. Ή, για ναι είμαστε πιο ακριβείς: απέναντι στην φαντασία, την επιθυμία, την ατομική δημιουργικότητα, όλα αυτά τα πράγματα που ήταν απελευθερωμένα στην τελευταία μεγάλη παγκόσμια επανάσταση. Αναφερόμαστε στη δολοφονία των ονείρων, την επιβολή ενός καθεστώτος απελπισίας, σχεδιασμένο να φιμώνει κάθε έννοια εναλλακτικού μέλλοντος. Ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι να βάζουμε σχεδόν όλες τις προσπάθειές τους σε ένα πολιτικό καλάθι και να βρισκόμαστε στην περίεργη κατάσταση να παρακολουθούμε το καπιταλιστικό σύστημα να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, τη στιγμή που ο καθένας έβγαζε τελικά το συμπέρασμα ότι κανένα άλλο σύστημα δεν θα ήταν εφικτό.

Βρίσκοντας λύση, επιβραδύνοντάς το

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, όταν προκαλείς τη συμβατική σοφία –ότι το σημερινό οικονομικό και πολιτικό σύστημα είναι το μόνο δυνατό– η πρώτη αντίδραση που είναι πιθανόν να έχεις είναι μια απαίτηση για ένα λεπτομερές αρχιτεκτονικό σχέδιο του τρόπου που ένα εναλλακτικό σύστημα θα μπορούσε να λειτουργεί, υπό το καθεστώς των φυσιολογικών χρηματοοικονομικών εργαλείων του, τον ενεργειακό εφοδιασμό και τις πολιτικές της αποτυχημένης διατήρησης. Στη συνέχεια, είναι πιθανόν να σου ζητηθεί ένα λεπτομερές πρόγραμμα για τον τρόπο που αυτό το σύστημα θα μπορέσει να τεθεί σε εφαρμογή. Αυτό ιστορικά είναι γελοίο. Πότε συνέβη κοινωνική αλλαγή σύμφωνα με το σχέδιο κάποιου; Είναι σαν ένας μικρός κύκλος οραματιστών στην αναγεννησιακή περίοδο στην Φλωρεντία να σκέφτηκε κάτι το οποίο αποκάλεσαν «καπιταλισμό», υπολογίζοντας τις λεπτομέρειες του τρόπου με τον οποίο οι αγορές συναλλάγματος και τα εργοστάσια θα λειτουργούσαν κάποια μέρα και τότε να έθεταν σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα για να κάνει τα οράματά τους πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, η ιδέα ήταν τόσο παράλογη που ίσως κάλλιστα μπορούμε να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας πως μας ήρθε να φανταστούμε τον τρόπο που αυτή η αλλαγή πρόκειται να ξεκινήσει. Αυτό δεν είναι για να πούμε ότι δεν υπάρχει κάτι λάθος με τα ουτοπικά οράματα ή τα σχέδια. Απλώς πρέπει να μένουν στη θέση τους.

Ο θεωρητικός Michael Albert έχει εκπονήσει ένα λεπτομερές σχέδιο για τον τρόπο με τον οποίον μια σύγχρονη οικονομία θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς χρήματα σε μια δημοκρατική, συμμετοχική βάση. Αυτό πιστεύω ότι είναι ένα σημαντικό κατόρθωμα όχι επειδή θεωρώ ότι αυτό ακριβώς το μοντέλο θα μπορούσε ποτέ να θεμελιωθεί, στην ακριβή μορφή που αυτός το περιγράφει, αλλά επειδή καθιστά αδύνατο να πει κανείς ότι κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο. Παρόλα αυτά, τέτοιου τύπου μοντέλα μπορούν να θεωρηθούν μόνο ως πειράματα. Δεν μπορούμε πραγματικά να αντιληφθούμε τα προβλήματα που θα προκύψουν όταν αρχίσουμε να οικοδομούμε μια ελεύθερη κοινωνία. Αυτά που σήμερα εμφανίζονται ως τα πιο ακανθώδη προβλήματα ίσως να μην είναι καθόλου προβλήματα και άλλα που ποτέ δεν θεωρούσαμε προβλήματα ίσως αποδειχθούν διαβολικά δύσκολα. Υπάρχουν αναρίθμητοι άγνωστοι παράγοντες. Η τεχνολογία είναι ο πιο προφανής. Αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο παράλογο να φανταστούμε τους ακτιβιστές της ιταλικής Αναγέννησης να βρίσκουν ένα μοντέλο για μια αγορά συναλλάγματος και εργοστασίων. Αυτό ίσως εξηγεί, για παράδειγμα, γιατί τόσα πολλά από τα συναρπαστικά οράματα μιας αναρχικής κοινωνίας έχουν περιγραφεί από συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας (Ursula K. Le Guin, Starhawk, Kim Stanley Robinson). Στο μυθιστόρημα, παραδέχεσαι τουλάχιστον ότι η τεχνολογική πτυχή είναι μια εικασία.

Δεν ενδιαφέρομαι τόσο για την απόφαση του είδους του οικονομικού συστήματος που θα έπρεπε να έχουμε σε μια ελεύθερη κοινωνία όσο για τη δημιουργία των μέσων με τα οποία οι άνθρωποι μπορούν να λάβουν οι ίδιοι τέτοιες αποφάσεις. Πως θα έμοιαζε ίσως η επανάσταση για την κοινή λογική; Δεν γνωρίζω, αλλά μπορώ να σκεφτώ οποιονδήποτε αριθμό μερών συμβατικής σοφίας που σίγουρα χρειάζεται να προκαλέσουμε εάν πρόκειται να δημιουργήσουμε οποιοδήποτε είδος βιώσιμη ελεύθερης κοινωνίας. Το έχω ήδη αναλύσει – τη φύση του χρήματος και του χρέους – λεπτομερώς σε ένα πρόσφατο βιβλίο. Πρότεινα ακόμα μια επέτειο χρέους, μια γενική ακύρωση, εν μέρει μόνο για να επαναφέρουμε τη θέση ότι το χρήμα είναι μόνο ένα ανθρώπινο προϊόν, μια σειρά από υποσχέσεις και ότι από τη φύση του μπορεί πάντα να αποτελέσει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης. Παρομοίως, η εργασία θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης. Υποβάλλοντας κάποιος τον εαυτό του στην εργασιακή πειθαρχία – επίβλεψη, έλεγχο, ακόμα και αυτο-έλεγχο των φιλόδοξων αυτο-απασχολούμενων – αυτό δεν τον κάνει έναν καλύτερο άνθρωπο, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ίσως τον κάνει χειρότερο. Είναι μια ατυχία που υφίσταται και στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι πολλές φορές αναγκαία. Ωστόσο, αυτό συμβαίνει μόνο όταν απορρίψουμε την ιδέα ότι τέτοιου τύπου εργασία είναι ιδία ενάρετη και έτσι μπορούμε να ξεκινήσουμε να θέτουμε το ερώτημα τι είναι ενάρετο σχετικά με την εργασία. Στο οποίο η απάντηση είναι προφανής. Η εργασία είναι ενάρετη εάν βοηθά τους άλλους. Μια επαναδιαπραγμάτευση του ορισμού της παραγωγικότητας θα πρέπει να διευκολύνει το να φανταστούμε εκ νέου την ίδια τη φύση της εργασίας, από τη στιγμή, που μεταξύ άλλων, αυτό θα σημαίνει ότι η τεχνολογική ανάπτυξη θα επανακατευθυνθεί λιγότερο προς τη δημιουργία ακόμα περισσότερων καταναλωτικών προϊόντων και την ολοένα και πιο πειθαρχημένη εργασία και θα στραφεί προς την ολοκληρωτική εξάλειψη αυτών των μορφών εργασίας.

Αυτό που θα έχει απομείνει είναι το είδος της εργασίας που μόνο τα ανθρώπινα όντα θα μπορούν να κάνουν: εκείνες οι μορφές της εργασίας που βασίζονται στην φροντίδα και τη βοήθεια. Αυτές που είναι στο κέντρο της κρίσης και έφεραν στο προσκήνιο το κίνημα «Occupy Wall Street». Τι θα συνέβαινε αν σταματούσαμε να λειτουργούμε ωσάν η αρχέγονη μορφή εργασίας είναι η δουλειά σε μια γραμμή παραγωγής και αντ’ αυτού ξεκινούσαμε από μια μητέρα, έναν δάσκαλο; Ίσως αναγκαζόμασταν να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι η πραγματική δραστηριότητα της ανθρώπινης ζωής δεν είναι να συνεισφέρει σε αυτό που αποκαλούμε «οικονομία» (μια ιδέα που δεν υπήρχε 300 χρόνια πριν), αλλά το γεγονός ότι όλοι είμαστε και πάντα ήμασταν έργα αμοιβαίας δημιουργίας.

Είναι σαν οι αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ να ηττήθηκαν τελικά από το φάντασμα του Abbie Hoffman.

Αυτή τη στιγμή, ίσως η πιο επιτακτική ανάγκη είναι απλώς να επιβραδύνουμε τις μηχανές παραγωγικότητας. Αυτό που λέμε ίσως είναι παράξενο –η σπασμωδική μας αντίδραση σε κάθε κρίση είναι να υποθέσουμε ότι η λύση για τον καθένα βρίσκεται στο να εργαστεί ακόμα περισσότερο, αν και ασφαλώς, αυτού του είδους η αντίδραση είναι πραγματικά ακριβώς το πρόβλημα – αλλά αν σκεφτεί κανείς συνολικά την κατάσταση στον κόσμο, το συμπέρασμα είναι προφανές. Φαίνεται ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δυο άλυτα προβλήματα. Από τη μια πλευρά είμαστε μάρτυρες μιας ατέλειωτης σειράς παγκόσμιων κρίσεων χρέους, που έχουν γίνει αυξητικά ολοένα και πιο σοβαρές από τη δεκαετία του ΄70, σε σημείο όπου η συνολική επιβάρυνση του χρέους – κρατικών, δημοτικών, επιχειρηματικών, ατομικών – είναι προφανώς μη βιώσιμη. Από την άλλη, έχουμε μια οικολογική κρίση, μια καλπάζουσα διαδικασία κλιματικής αλλαγής που απειλεί να ρίξει ολόκληρο τον πλανήτη στην ξηρασία, στις πλημμύρες, στο χάος, στην πείνα και στον πόλεμο. Μπορεί να φαίνονται άσχετα μεταξύ τους. Αλλά τελικά είναι το ίδιο. Τι είναι το χρέος τελικά αν όχι η υπόσχεση μελλοντικής παραγωγικότητας; Λέγοντας ότι τα παγκόσμια επίπεδα χρέους συνεχίζουν να αυξάνονται είναι απλώς ένας άλλος τρόπος να πούμε ότι τα ανθρώπινα όντα, ως μια συλλογικότητα, υπόσχονται ο ένας στον άλλον να παράγουν στο μέλλον έναν ακόμα μεγαλύτερο όγκο αγαθών και υπηρεσιών από αυτόν που δημιουργούν σήμερα. Αλλά ακόμη και τα τρέχοντα επίπεδα είναι εμφανώς μη βιώσιμα. Είναι ακριβώς αυτό που καταστρέφει τον πλανήτη με ένα συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό. Ακόμα και αυτοί που υπερασπίζονται το σύστημα αρχίζουν απρόθυμα να φτάνουν στο συμπέρασμα ότι ένα είδος μαζικής διαγραφής του χρέους είναι αναπόφευκτο. Γιατί μια πλανητική διαγραφή χρέους να μην έχει ως επακόλουθο μια μαζική μείωση των ωρών εργασίας; Μια 4ωρη ημερήσια εργασία ή ίσως μια 5μηνη εγγυημένη διακοπή εργασία; Αυτό ίσως δεν θα σώσει μόνο τον πλανήτη, αλλά επίσης θα ξεκινήσει να αλλάζει τις βασικές αντιλήψεις μας για το τι ίσως πραγματικά δημιουργεί την αξία της εργασίας.

Η ηθική του χρέους και η ηθική της εργασίας είναι τα πιο ισχυρά ιδεολογικά όπλα στα χέρια εκείνων που κυβερνούν. Αυτός είναι και ο λόγος που προσκολλώνται σε αυτά ακόμα κι αν καταστρέφουν καθετί άλλο. Επίσης, αυτός είναι ο λόγος που μια διαγραφή χρέους θα αποτελέσει την τέλεια επαναστατική απαίτηση. Όλα αυτά ίσως φαίνονται πολύ μακρινά. Αυτή τη στιγμή, ο πλανήτης ίσως φαίνεται περισσότερο έτοιμος για μια σειρά από πρωτόγνωρες καταστροφές παρά για ένα είδος ηθικού και πολιτικού μετασχηματισμού που θα άνοιγε το δρόμο για έναν τέτοιο κόσμο. Αλλά αν υπάρχει μια δυνατότητα να αποφύγουμε αυτές τις καταστροφές, θα πρέπει να αλλάξουμε τον συνηθισμένο τρόπο σκέψης. Και, όπως αποκαλύπτουν τα γεγονότα του 2011, η εποχή των επαναστάσεων δεν έχει σε καμιά περίπτωση τελειώσει. Η ανθρώπινη φαντασία αρνείται πεισματικά να πεθάνει.

Μετάφραση: Αιμιλία Κουκούμα

Και συ Νόμε, των άνομων ασπίδα,....

Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα,

και βλόγα το Φονιά, βρίζε το Θύμα!

Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα,

τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα. 

Και συ Νόμε, των άνομων ασπίδα,

σαν τη μαϊμού από κλώνο σ' άλλον πήδα

κι απ' την κορφή με την ουρά κρεμάσου,

να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου......

Λευτεριά της χανάκας και του ξύλου,

σφιχτόδενε τ' αξύπνητο χαϊβάνι.

Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ' αψήλου

κάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει! 

Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,

της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,

και συ, πρόστυχη Πένα και φοφίμι,

του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα! 

Κώστας Βάρναλης - Ελεύθερος Κόσμος 

Aπό το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Αφού μας φτώχυναν, τώρα αρπάζουν και τα σπίτια μας...

Θέσεις του Δι.Κ.Α. Εξαρχείων για το θέμα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών

Η μεθοδευμένη εδώ και χρόνια φτωχοποίηση του λαού είτε μέσω της αρπαγής του εισοδήματός του είτε μέσω της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους έφερε εκατομμύρια πολιτών στα όρια της ανέχειας. 

Η τοκογλυφική πολιτική των τραπεζών και η φοροληστεία του κράτους των μνημονιακών καιρών οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια πολύ σύντομα στο να ολοκληρωθεί ο οικονομικός και κοινωνικός αφανισμός εκατομμυρίων οικογενειών, να χαθεί και το τελευταίο τους αποκούμπι, το σπίτι τους. 

Η λαίλαπα των επερχόμενων κατασχέσεων μισθών, συντάξεων, μικροκαταθέσεων, σπιτιών και οποιασδήποτε άλλης περιουσίας έρχεται να λύσει το λεγόμενο πρόβλημα του χρέους, το πρόβλημα των τραπεζών, το πρόβλημα κάθε επενδυτή που συσώρευσε κέρδη από τη λεγόμενη κρίση και ψάχνει εναγωνίως τρόπους να τα επενδύσει σε εμπράγματες αξίες, να δώσει σάρκα και οστά στα κέρδη κάθε φούσκας που ευδοκίμησε τις τελευταίες δεκαετίες στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι. 

Είπαν ότι η κρίση ξεκίνησε από τη φούσκα των ακινήτων, δεν είπαν μόνο ότι αυτή η φούσκα της κρίσης δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο υπερσυσώρευσης κερδών σε εγχρήματες μορφές αλλά και άυλους τίτλους. Αυτά θα είναι τα κεφάλαια που ευελπιστεί η εγχώρια κλίκα της ανάπτυξης ότι θα εισρεύσουν στην ντόπια οικονομία. Αυτά είναι τα κεφάλαια που θα μας πάρουν τα κεφάλια μας. 

Οι τράπεζες και το κράτος μαζί, χέρι-χέρι χάραξαν ένα μέλλον για μας χωρίς στέγη, χωρίς ουρανό. Μαζί θα αρπάξουν ότι μας έχει απομείνει για να εξυπηρετήσουν το λεγόμενο χρέος μας, μετατρέποντας μας σε άστεγους ή στην καλύτερη περίπτωση σε ενοικιαστές των σπιτιών μας. 

Χιλιάδες δάνεια είναι ήδη στο κόκκινο, εκατοντάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες κινδυνεύουν στο πολύ άμεσο μέλλον να χάσουν το σπίτι τους. Τα σενάρια μη ανανέωσης των λιγοστών προστατευτικών διατάξεων του νόμου Κατσέλη κάνουν διαρκώς την εμφάνισή τους. Στις επόμενες μέρες θα γίνουν νομικό μόρφωμα, που θα αποτελέσει ένα πανίσχυρο όπλο των τραπεζών για την άμεση αρπαγή των σπιτιών μας. Γίνεται σαφές ότι η λύση του προβλήματος αλα ισπανικά (δηλαδή μαζικές και με συνοπτικές διαδικασίες κατασχέσεις και πλειστηριασμοί ακινήτων) είναι πολύ κοντά, εντάσοντας στο διευρυμένο πλιάτσικο του εγχώριου πλούτου ακόμη και τις πρώτες κατοικίες. 

Ήδη τα δύο τελευταία χρόνια (2011-2012) έχουν επιδικασθεί 117.000 παριπτώσεις κατασχέσεων ακινήτων (το 80% από τράπεζες), ενώ συνολικά τα δύο αυτά χρόνια έχουν κατατεθεί περίπου 230.000 αιτήσεις επιδίκασης σε ειρηνοδικεία και πρωτοδικεία. Το πρώτο 15νθήμερο του Γενάρη του 2013 κατατέθηκαν 2.500 αιτήσεις. Και όσο ο νόμος Κατσέλη απαγορεύει τους πλειστηριασμούς κύριας κατοικίας, μπορούμε ακόμη να έχουμε ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας. Πολύ σύντομα και πριν καν την 31η Δεκέμβρη ο νόμος αυτός θα έχει περάσει στην ιστορία όπως και οι όποιες χαριστικέα διατάξεις του που εμπόδιζαν καθώς παραπονούνται οι τροϊκανοί τις τράπεζες να κάνουν τη δουλειά τους. 

Για να γίνει η κατάσταση ακόμη πιο ζοφερή, για να μας αναγκάσουν να παραιτηθούμε από το όνειρο νάχουμε ένα σπίτι, έρχεται να προστεθεί και να μονιμοποιηθεί η φορομπηξία μέσω της μονιμοποίησης όλων των προσωρινών μέτρων και των ειδικών τελών για τα ακίνητα που θεσπίστηκαν τα τελευταία χρόνια, μέτρο που θα έχει ως άμεση συνέπεια όχι μόνο την οικονομική ασφυξία χιλιάδων οικογενειών οι οποίες ήδη τα βγάζουν πέρα μόλις και μετά βίας, αλλά και η μετατροπή της μικροιδιοκτησίας σε ασήκωτο φορολογικό βάρος, σε αντίθεση με τις φοροαπαλλαγές των εχόντων και κατεχόντων. Οι άνεργοι, οι επισφαλώς απασχολούμενοι, οι αμειβόμενοι με ψίχουλα, όλοι εμείς είμαστε υποψήφιοι άστεγοι, είτε χρωστάμε σε τράπεζα είτε όχι. 

Η ένταση λοιπόν της επίθεσης στα λαϊκά εισοδήματα αλλά και οι μεθοδεύσεις τις κυβέρνησης στα ζητήματα της ακίνητης περιουσίας, της προστασίας της πρώτης κατοικίας και της προνοιακής πολιτικής όσον αφορά τη στέγαση (κατάργηση Ο.Ε.Κ. κλπ) δέν αφήνουν καμία αμφιβολία για το τί μέλλει γενέσθαι. Η διεθνής άλλωστε εμπειρία τόσο στην Ισπανία όσο και στην Αμερική είναι αποκαλυπτική. Το μόνο ερώτημα λοιπόν που μένει να απαντηθεί, είναι το ποιά θα είναι η δική μας απάντηση απέναντι στον εξανδραποδισμό και την ακραία υποβάθμιση των ζωών μας. 

Οργανώνοντας την ενημέρωσή μας και την αντίστασή μας σας καλούμε στην ανοιχτή εκδήλωση με θέμα Μπροστά στη λαίλαπα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών ποιά είναι η απάντησή μας ; 

Η οργάνωση πλατειών δικτύων αλληλεγγύης με στόχο την αποτροπή των εξώσεων, των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών. Κανένα ευνοϊκό μέτρο δεν πρόκειται να νομοθετηθεί εαν οι συλλογικοί φορείς, οι οργανώσεις, ο καθένας και η καθεμία απο εμάς δεν κινητοποιηθεί έμπρακτα απέναντι στον κοινωνικό οδοστρωτήρα της κυβέρνησης και της τρόικας, αν δεν δώσουμε αποφασιστικά τη μάχη για αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, για να κατοχυρωθεί το καθολικό δικαίωμα στη στέγαση, να αποκτήσει νόημα η συνταγματική εντολή…"H απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Kράτους." 

Κανένας άνθρωπος χωρίς σπίτι, κανένα σπίτι χωρίς άνθρωπο. 

Καμία έξωση-Κανένας πλειστηριασμός-Κανένας συμπολίτης μας στο δρόμο. 

Κάθε απόπειρα κατάσχεσης, κάθε πλειστηριασμός σε εισοδήματα, σπίτια και περιουσίες των λαϊκών στρωμάτων θα μας βρεί αντιμέτωπους. 

Κάθε εφορία και κάθε στέλεχός της, κάθε τράπεζα και κάθε μηχανισμός της, κάθε ΔΕΚΟ, που θα οδηγούν πολίτες στο δρόμο θα έχουν τη συλλογική μας απάντηση. 

Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων

Μπροστά στη λαίλαπα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών. Τι κάνουμε (εκδήλωση-συζήτηση)

Τα λάθη μας (αναδημοσίευση)

από http://ann-lou.blogspot.gr

της Αννίτας Λουδάρου 

Μάθαμε τις κρυφές αλήθειές μας να τις ονομάζουμε λάθη...

Κάθε έργο μας, κάθε ανθρώπινη δημιουργία περιέχει λάθη. Απροσεξίες, αστοχίες, σημεία που μπορούν να διορθωθούν. Διαφορετικά δεν θα ήταν ανθρώπινα έργα. Οι προσδοκίες μας τις περισσότερες πολλές φορές αυτό το αγνοούν.

Ανέκαθεν με συγκινούσαν τα λάθη. Περισσότερο άρχισαν να με συγκινούν όταν άρχισα να δουλεύω κοντά σε ανθρώπους που προσπαθούν να τα αναγνωρίσουν, να τα παραδεχθούν και να τα διορθώσουν. Μια προσπάθεια που δοκιμάζει πολλές ήττες, αφού στην κάθε νέα στιγμή, μας περιμένει ένα καινούργιο ανθρώπινο λάθος, με αναίδεια και γοητεία να μας μπλέξει στα δίχτυα του. 

Λάθη, περίτεχνες χάντρες σε ένα βραχιόλι που δένει γύρω από τον καρπό των χεριών μας. Μοναδικό στολίδι. Οι εμπειρίες της ζωής του καθένα μας. Αλήθεια πόσο ανιαρή θα ήταν μια ζωή χωρίς λάθη. Καθόλου δεν θα ήθελα να ζω μια ζωή χωρίς λάθη.

Δείχνει η εποχή μας να μην έχει πολλή ανάγκη την αναγνώριση ''Ναι έκανα λάθος, δεν ντρέπομαι να το πω, το παραδέχομαι. Όλοι κάνουμε έτσι κι άλλιως ας δούμε τώρα πως θα πάμε παρακάτω''. Αντιθέτως, όλοι επιδιδόμαστε με μεγάλη διάθεση να βρούμε το λάθος του άλλου. Λογικό. Αφού στην ουσία δεν μας ενδιαφέρει η βελτίωση αλλά το κυνήγι των εντυπώσεων. Καταλήγει τότε αυτός που παραδέχεται το λάθος του να θεωρηθεί κυρίως αδύναμος, ευαίσθητος, παράξενος, διαφορετικός, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά σπάνιος. Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, στις σχέσεις, στην πολιτική.

Οι νοοτροπίες που δεν αλλάζουν είναι μονότονες εικόνες που χαμογελούν χαιρέκακα, μιας και κανείς δεν μπορεί να τις αλλάξει. Νιώθουμε βάρος ν΄ αναγνωρίσουμε τα λάθη μας. Και έτσι αφηνόμαστε δεμένοι μαζί τους να ταξιδεύουμε, αλυσοδεμενοι. Ούτε καν στην χώρα του επόμενου λάθους δεν μπορούμε να φθάσουμε... Το παλιό μας θέλει ολόδικούς του. Και πως να τα καταφέρεις άραγε τότε "οι ικανοί να μην αδικηθούν" ;

Όλο και περισσότερο πιστεύω πως αν σαν μονάδα, δεν δεις διαφορετικά τα πράγματα, τίποτα δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο. Όμως δεν απελπίζομαι. Ίσως γιατί έχω ανακαλύψει με χαρά πως η ζωή μας δεν αποτελείται κυρίως από μεγάλες αποφάσεις, κομβικές επιλογές και άλλα τέτοια μεγαλόστομα. Όλες αυτές οι φανφάρες "άδραξε την μέρα" πασχίζουν να ανακαλύψουν ένα νόημα που πιθανότατα δεν κρύβεται, γιατί απλά δεν υπάρχει. Αντιθέτως είναι όλες αυτές οι ενδιάμεσες διάρκειες, όλα αυτά τα καθημερινά μεταξύ οριακών στιγμών που ξεσπούν στα κεφάλια μας. Ζούμε με αυτούς που θέλουμε κάθε μέρα, κάθε νύχτα, περιμένοντας να γίνει κάτι φοβερά οριακό και να αναλάβει ίσως αυτό την δική μας ευθύνη, απέναντι σε μια πιο ουσιαστική ζωή. 

Περιμένοντας όμως ζούμε. Εκεί σ΄αυτά τα ενδιάμεσα θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε ο καθένας με τα λάθη του, για να πάψουν να είναι αδόμητα τα οράματα του. Η παραδοχή τους, θα μας έδινε μια διαφορετική αίσθηση του χώρου, αφού θα έπρεπε να πλατύνουμε για να δεχθούμε το διαφορετικό και το εξίσου σημαντικό. Θα μας έδινε μια βαθύτερη αίσθηση ελευθερίας στα χείλη. Μια διάρκεια μεγαλύτερη. Και μια συνέχεια. Χωρίς διάρκεια και συνέχεια ούτε ένα καινούργιο λάθος δεν μπορείς να κάνεις. Αλήθεια πόσο θυμό θα πρέπει να φέρνει αυτό.

Φωτογραφία Anna Shakina

Το Όνειρο του γερο-Αντόνιο

Ονειρεύεται ο Αντόνιο ότι η γή που δουλεύει του ανήκει, ονειρεύεται ότι ο ιδρώτας του πληρώνεται με δικαιοσύνη και αλήθεια, ονειρεύεται ότι υπάρχει σχολείο για να γιατρέψει την άγνοια και φάρμακο για να τρομάξει τον θάνατο, ονειρεύεται ότι το σπίτι του φωτίζεται και ότι το τραπέζι του γεμίζει, ονειρεύεται ότι η γή του είναι λεύτερη και ότι είναι θέμα του λαού του να κυβερνά και να κυβερνιέται, ονειρεύεται πως είναι εντάξει με τον ίδιο του τον εαυτό και με τον κόσμο. Ονειρεύεται ότι πρέπει να αγωνιστεί για να αποκτήσει αυτό το όνειρο, ονειρεύεται πως πρέπει να υπάρξουν νεκροί για να υπάρξει ζωή.

Ονειρεύεται ο Αντόνιο και ξυπνάει...

τώρα ξέρει τι να κάνει και βλέπει τη γυναίκα του καθισμένη στις φτέρνες να φυσά τη φωτιά, ακούει το παιδί του να κλαίει, βλέπει τον ήλιο να χαιρετά την Ανατολή και ακονίζει τη ματσέτα του χαμογελώντας.

Ένας άνεμος σηκώνεται και ανακατεύει τα πάντα, αυτός σηκώνεται και πηγαίνει να συναντήσει άλλους. Κάτι του λέει πως η επιθυμία του είναι επιθυμία πολλών και πηγαίνει να τους βρεί.

*****

Ονειρεύεται ο αντιβασιλιάς ότι η γή του σείεται από έναν άνεμο φοβερό που τα πάντα σηκώνει, ονειρεύεται πως αυτό που έκλεψε τού το παίρνουν, ονειρεύεται πως το σπίτι του καταστρέφεται και ότι το βασίλειο που κυβέρνησε καταρρέει.

Ονειρεύεται και δεν κοιμάται. Ο αντιβασιλιάς πηγαίνει στους φεουδάρχες και αυτοί του λέν πως ονειρεύονται το ίδιο. Ο αντιβασιλιάς δεν ξεκυράζεται, πηγαίνει στους γιατρούς και όλοι μαζί καταλήγουν πως πρόκειται για ινδιάνικη μαγεία και όλοι μαζί καταλήγουν πως μονάχα με αίμα θα λευτερωθεί από αυτή την κατάρα κι' ο αντιβασιλιάς διατάζει να σκοτώσουν και να φυλακίσουν και χτίζει περισσότερες φυλακές και φυλάκια και το όνειρο συνεχίζει να τον κρατά άγρυπνο.

Σ' αυτήν τη χώρα όλοι ονειρεύονται. Πλησιάζει η ώρα του ξυπνήματος.

από τις Ιστορίες του Γερο-Αντόνιο, του υποδιοικητή Μάρκος (SubComandante Marcos).

Μετάφραση Γιώργος Καρατζάς

Εκδόσεις Ροές

Ξεχερσώνοντας τα χωράφια των ονείρων μας

Διάβασα εδώ ένα κείμενο με τίτλο Το θέμα δεν είναι η ΕΡΤ. Εγώ είμαι. Κείμενο που με άγγιξε περισσότερο από όσα γράφτηκαν αυτές τις μέρες για τον σφαγιασμό της ΕΡΤ. Σε αυτό το κείμενο θάθελα να προσθέσω μερικές φράσεις. Ίσως να το ερμηνεύουν ίσως και να παρεκτρέπουν την σκέψη απ' όσα ο συντάκτης του ήθελε να διατυπώσει.

Η διαγραφή της πολιτιστικής μνήμης, του παρελθόντος χρόνου δεν είναι απλά ένα επεισόδιο του αποφασίζουμε και διατάζουμε. Δεν είναι ένας κρίκος σε μια αλληλουχία γεγονότων εκφασισμού και καταστολής της δημόσιας ζωής. Είναι κάτι πιο ουσιαστικό. Είναι  μια λοβοτομή του σώματός μας, των αισθητηρίων οργάνων  μας, της μνήμης.

Και πάντως δεν είναι ο φασισμός της μιας νύχτας, του μπάτσου το  περίστροφο, του ναζιστή ο σουγιάς, η εκτροπή μιας επταετίας. Γιατί στο κελί ή στο ξερονήσι η ελπίδα δεν σε εγκαταλείπει, το Μηδέν της ύλης υπάρχει να ξαναρχίσεις, ο βασανισμός της σάρκας μπορεί να γίνει η πορεία για την κατάκτηση του πνεύματος. Γιατί σε τελευταία ανάλυση η ήττα και οι συνέπειές της μπορούν να σε μετατρέψουν σε νικητή. 

Γιατί ο φασισμός που έχει στόχο την ύλη δεν είναι ανίκητος. Και αυτό το δίδαξε η ιστορία εξήντα χρόνια πριν.  Και δίδαξε η ιστορία αυτούς που θέλουν να την κάνουν αποκλειστικό τους κτήμα πως η επιλεκτική χρήση της ιστορίας, η προσεγμένη εκκένωση της μνήμης, δεν αρκεί και πως ένας άλλος φασισμός είναι πιο "αποτελεσματικός". Εκείνος που δεν επιστρατεύει μόνο την ύλη των όπλων και των μισθοφόρων αλλά και το κάψιμο των βιβλίων, την πυρπόληση των βιβλιοθηκών, την ολοκληρωτική εκκένωση της μνήμης. Που επιστρατεύει την μαύρη ύλη που απορροφά ολοκληρωτικά τον νού, που εκριζώνει κάθε νευρικό κύτταρο που ωθεί το σώμα να ακολουθεί το νού και αυτός την ψυχή. Που κάνει την σάρκα πιο αδύναμη, το μυαλό ά-βουλο, την ψυχή δηλητηριώδες μόσχευμα.   

Είναι ο φασισμός που διαμορφώνει το dna της Ύπαρξής μας. Που αποδομεί την ύπαρξη, που καταργεί την ιστορία των λέξεων, τα χρώματα από τη θύμιση, την αψηλάφιστη των πραγμάτων διάσταση, τη διαφάνεια του χρόνου. Είναι η αποπλάνηση των περιπλανήσεών μας, η διάσταση της διανόησης με την ιστορία.  

Είναι η μαύρη ύλη που απορροφά την αιτία του να ρωτάμε και να αναρωτιόμαστε, να χαιρόμαστε και να κλαίμε, να αγαπάμε και να απεχθανόμαστε.  Είναι το μπάζωμα των πηγαδιών, η ασέλγεια της πηγής, το στέρεμα των δακρύων, ο σφαγιασμός της νοσταλγίας, ο νηπιασμός της χαράς. Είναι η διαγραφή του χρόνου που μας δίδαξε και διασφάλισε την ευπρέπεια του λόγου μας.

(Γή άγονη, χρόνος α-διάστατος). 

Είναι η κατάργηση των αποχρώσεων που αποδεικνύουν το Νόημά μας, που ντύνουν την ύπαρξή μας, που ποτίζουν τη σπουδαιότητα του Είναι μας, που αναβλύζουν το Φώς και το ευδιάκριτο της αλήθειας από το ψέμα. Είναι η σιγή των παλμών της ψυχής μας, η νύχτα που δεν οδηγεί στο ξημέρωμα.

*****

Στερεύουν μία μία οι πηγές μας, η φτωχοποίηση της ύλης μας γίνεται μοχλός της εξουσίας για την φτωχοποίηση του νού και της ψυχής. Και όταν δεν τους αρκεί να σου πάρουν το σπίτι, σου αρπάζουν το πιο πολύτιμο, τη μνήμη. Και γινόμαστε και θα γενιόμαστε φτωχοί όσο ποτέ άλλοτε, γένους απροσδιόριστου, σώματα ακατοίκητα, ζόμπι περιφερόμενα σ' έναν πλανήτη μόρφωμα ενός πάνοπλου φασισμού.

κείμενο δανεικό από φιλικό ιστολόγιο

''..Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων..'' (αναδημοσίευση)

* ''Προφητικόν'' του Οδυσσέα Ελύτη από το Άξιον Εστί.

Τους εμπόρους των λαών,τους εμπόρους των ελπίδων, των ψεμάτων, των ψυχών..

Τους εμπόρους της απελπισίας,των παιδιών που λιποθυμούν στα σχολεία, των παιδιών μας που φεύγουν, των πατεράδων μας που φεύγουν γι αλλού, με την πίκρα στα μάτια..

Τους εμπόρους της ανεργίας και της δουλείας, τους εμπόρους των άστεγων που βρίσκονται το πρωϊ νεκροί, αυτών που ψάχνουν στα σκουπίδια, αυτών που ζουν σαν σκουπίδια, τους εμπόρους των ανήμπορων χωρίς φάρμακα..

Τους εμπόρους της χαράς, του χαμόγελου, της ευτυχίας, της οικογένειας, τους εμπόρους της χαράς να γεννάς ένα παιδί, να οραματίζεσαι το μέλλον του..

Τους εμπόρους της παρέας, της φιλίας, της συντροφιάς, του Κυριακάτικου οικογενειακού τραπεζιού, τους εμπόρους της γιορτής, της ανάπαυσης, της ηρεμίας..

Τους εμπόρους της αξιοπρέπειας, του φιλότιμου, της ανιδιοτέλειας, της πραότητας, της ηθικής..

Τους εμπόρους, τέλος, αυτών που δεν αντέχουν, που πηδούν απ' τα μπαλκόνια, που κρεμιούνται μόνοι τους, που ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ..

Όλους αυτούς τους εμπόρους, αξίωσέ μας Θεέ μου να τους δούμε σκυφτούς, πνιγμένους στο αίμα των αμαρτιών και των θυμάτων τους, να εκλιπαρούν για λίγο έλεος, μία συγχώρεση..

Μία συγχώρεση που δεν θα μπορέσει να αναβλύσει από καρδιές που στέγνωσαν..

από http://mandatoforos.blogspot.gr