Του Πολυτεχνείου οι Ήρωες (αναδημοσίευση)

από http://denplirono.wordpress.com
της Κατερίνας Στυψανέλλη
γραμμένο για την 39η επέτειο του Πολυτεχνείου

Οι πραγματικοί ήρωες του Πολυτεχνείου (όπως αναδείχθηκαν την χρονική αυτή περίοδο) δεν ήταν αυτοί που εξαργύρωσαν πολύ ακριβά την εκπομπή του ραδιοσταθμού, την παραμονή τους στις αίθουσες των συνελεύσεων, στο Πολυτεχνείο.

Οι ήρωες λοιπόν του Πολυτεχνείου δεν ήταν αυτοί που εμφανίστηκαν ως παρατρεχάμενοι, στελέχη υπουργείων και περιέφεραν αντιστασιακές περγαμηνές μεταξύ καναλιών, κομματικών γραφείων, ευρωβουλής, εν μέσω αμφισβητήσεων και διαπλοκής με τις εκάστοτε κυβερνητικές εξουσίες.

Οι ήρωες του Πολυτεχνείου δεν ήταν αυτοί, που γλείφοντας και έρποντας, τρέχανε στα κομματικά γραφεία να αρπάξουνε χαρτιά που βεβαίωναν την αντίσταση με μικρό ή μεγάλο οικονομικό όφελος.

Ήρωες του Πολυτεχνείου ήταν οι αφανείς άνθρωποι του μόχθου, οι εργάτες και οι αγρότες της Ελευσίνας και των Μεγάρων, οι μεροκαματιάρηδες, οι φοιτητριούλες και οι φοιτητές που δούλευαν το πρωί για να εξασφαλίσουν το χαρτζιλίκι και βρέθηκαν το μεσημεράκι έξω από τις πύλες του Πολυτεχνείου για να ενωθούν με τη φωνή και την αντίσταση των μαχόμενων φοιτητών.

Ήρωες ήταν αυτοί που αναρριχήθηκαν στα κάγκελα με τον ενθουσιασμό της νιότης, με πόθο για την ελευθερία και την ανατροπή της οστεωμένης χούντας των συνταγματαρχών. Δυστυχώς όμως, αργά το μεσημέρι οι πόρτες είχαν κλείσει. Γι’ αυτούς το Πολυτεχνείο ήταν και έμεινε ένα όνειρο ανεκπλήρωτης αντίστασης και ανατροπής.

Ήρωες ήταν αυτοί που βοήθησαν ενεργά με φάρμακα, τροφή και υλικά τους εγκλωβισμένους.

Ήρωες ήταν αυτοί που ξεχύθηκαν στους δρόμους προς την Ομόνοια, ύστερα από ανθρωποκυνηγητό και άλλοι κατέφυγαν στις διπλανές πολυκατοικίες γιατί ρίχναν στο ψαχνό, άλλους μαζέψανε και βασανίσανε στην Ασφάλεια και άλλοι γυρνάγανε την επόμενη μέρα στους δρόμους, ψάχνοντας συγγενείς και φίλους.

Ηρωίδα ήταν η φίλη συντρόφισσα, συναδέλφισα Αγγελική, που βασανίστηκε φρικτά στην Ασφάλεια με φάλαγγα, έγινε κουρέλι γιατί την ανάγκασαν να ξαναδεί τους βασανιστές της στη δίκη της Χαλκίδας και ποτέ της δεν εξαργύρωσε τίποτα.

Ήρωες τελικά είναι οι πολλές δεκάδες νεκροί που πέρασαν στην Αθανασία.

Οι άνθρωποι, που με σεμνότητα αναζήτησαν άλλους συντρόφους να στήσουνε το σπίτι τους και να μεταφυτεύσουν στα παιδιά τους την αξία της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας είναι και αυτοί ήρωες.

Έγιναν θεατές της καθημερινής γελοιότητας, της ασυδοσίας των καναλιών, της διαφθοράς, της εξαγοράς και της αναλγησίας των δήθεν ηρώων του Πολυτεχνείου. Έγιναν θεατές της πολιτιστικής υποκουλτούρας και του καθημερινού βιασμού των συναισθημάτων, της καθημερινής υποτίμησης της νοημοσύνης από τους ήρωες του Πολυτεχνείου.

Ήταν όλοι εκεί οι ήρωες στην πορεία φέτος. Μεσήλικες πια, λίγο σκυφτοί, μα με πύρινη ματιά και φλόγα στην καρδιά. Με ανεκπλήρωτο έρωτα για τη δημοκρατία, την ελευθερία και την ανατροπή. Αυτοί είναι η καθαρή ηρωική γενιά του Πολυτεχνείου μαζί με τα παιδιά τους, τους συγγενείς και τους φίλους. Φώναξαν το ίδιο σύνθημα που φώναζαν πριν 39 χρόνια «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». «Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73». Από την χούντα των συνταγματαρχών στη χούντα της εξωτερικής και εσωτερικής τρόικας.

Ήταν και οι καλλιτέχνες, οι μουσικοί, οι ηθοποιοί και οι ποιητές. Αυτοί που μετρούν τ’ αστέρια, αγκαλιάζουν τις ρυτίδες, κατεβαίνουν σε απεργίες και διαδηλώσεις, γράφουν ποιήματα για την πύλη και τα τάνκς, για την πενηντάχρονη νεόπτωχη που ζητιανεύει στους δρόμους, για τον μετανάστη στη γωνία του δρόμου. 

Είναι αυτοί που ερωτεύονται και ονειρεύονται. Κρατάνε τη ζωή τους στα χέρια τους.

Κ.Σ.

Η Νύχτα πέφτει στο Παλέρμο… Ξημέρωσε. Ανοίγουμε τα μάτια!

Η άποψη του Αυτόνομου Στεκιού για τις δολοφονίες των δύο χρυσαβγιτών στο Νέο Ηράκλειο

Η εν ψυχρώ εκτέλεση των δυο μελών της Χρυσής Αυγής και ο βαρύς τραυματισμός ενός ακόμα στο Ν. Ηράκλειο λειτούργησαν, αντικειμενικά, ως η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Μετά τις δολοφονίες και με την κατάλληλη επικοινωνιακή διαχείριση, τα μέλη της Χ.Α από «τάγματα εφόδου», «τέρατα», «νοσταλγοί του Χίτλερ», «εχθροί της δημοκρατίας» και άλλα τοιαύτα απεχθή, μετατράπηκαν σε «παλικάρια» και «παιδιά». Αυτή η εξόφθαλμη καμπάνια εξανθρωπισμού μέσω της θυματοποίησής τους, στοχεύει στη επανανομιμοποίηση της οργάνωσης στην συνείδηση της κοινής γνώμης. Επιπλέον, οι δολοφονίες έδωσαν την ευκαιρία στην Χ.Α. να ενωθεί με τις υπόλοιπες κοινοβουλευτικές δυνάμεις απέναντι στον κοινό εχθρό της τρομοκρατίας. Να αφήσει πίσω της τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τις αμέτρητες επιθέσεις και τους φόνους μεταναστών, την προκλητική, επιθετική και «αντισυστημική» της στάση και να φορέσει τη μάσκα της σοβαρότητας, της εθνικής ενότητας και της ευθύνης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν ήταν ο “κρατικός αντιφασισμός” του Σαμαρά και του Δένδια, αυτός που μετέτρεψε την δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα σε μαζική διαμαρτυρία…… 

Διαβάστε ολόκληρη την Ανακοίνωση εδώ: Η Νύχτα πέφτει στο Παλέρμο…

Η προχειρότης του βίου (αναδημοσίευση)

από τον ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr) 

το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επενδυτής στις 16/11/2013)

Κοιτάζω βίντεο και φωτογραφίες από τις Φιλιππίνες. Ο φακός έχει ρουφήξει αχόρταγα κάθε εκδοχή καταστροφής. Εστιάζει με υπόρρητο σαδισμό στα πρόσωπα που κραυγάζουν τον πόνο και την απελπισία. Οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σαρώθηκαν από τη μανία του ωκεανού που γεννά τυφώνες. Κανείς δεν ξέρει πόσοι νεκροί, άστεγοι και πεινασμένοι θα μείνουν για καιρό ξεχασμένοι στα 7.000 νησιά του Αρχιπελάγους. «Όπου φτωχός κι η μοίρα του», «τους τιμωρεί και ο καιρός και ο Θεός», τα κοινότοπα σχόλια που αναμειγνύουν τον οίκτο με την ανακούφιση για το γεγονός ότι δεν είμαστε στη θέση τους κι είμαστε πολύ μακριά τους. Τώρα, αυτός ο δυστυχισμένος πληθυσμός των 100 εκατομμυρίων ανθρώπων, που γνώρισε τα «αγαθά» της δικτατορίας, των μεταρρυθμίσεων του ΔΝΤ και του «θαύματος» της ανάπτυξης, θα πρέπει να συμβιβαστεί σ’ ένα ακόμη κατώτερο σκαλοπάτι ανέχειας, κάτω κι από τα 1.700 δολάρια κατά κεφαλή που του αντιστοιχούσαν μέχρι σήμερα. Το μόνο σχέδιο ζωής που απομένει για μια τεράστια μάζα Φιλιππινέζων είναι η επιβίωση. Όχι για την επόμενη χρονιά, τον επόμενο μήνα, την επόμενη μέρα. Αλλά για την επόμενη ώρα.

Μου ’ρχεται ντροπή να τολμήσω την οποιαδήποτε σύγκριση. Άλλο να σ’ απειλεί ο δικαστικός επιμελητής με το κατασχετήριο του σπιτιού σου κι άλλο να σου ’χει πάρει ο τυφώνας και το σπίτι και το έδαφος κάτω από τα πόδια σου κι ολόκληρο το τοπίο που ήταν κάποτε το τροπικό ενδιαίτημά σου. Άλλο να αγχώνεσαι για το χαράτσι, για τα φορολογικά χρέη, για τους απλήρωτους λογαριασμούς κι άλλο να θρηνείς τη χαμένη σου οικογένεια, το εξαφανισμένο σου χωριό. Άλλο να μην έχεις δουλειά κι άλλο να μην έχεις ζωή. Άλλο να μην έχεις λεφτά κι άλλο τα λεφτά να μην έχουν κανένα απολύτως νόημα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να αγοράσεις και κανείς να εξαγοράσεις. Ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι να λεηλατήσεις, ν’ αρπάξεις, να φας και να πιεις ό,τι βρεις.

Παρ’ όλα αυτά τολμώ τη σύγκριση, διατηρώντας τις αναλογίες ανάμεσα στην ανθρωπιστική καταστροφή που κεραυνοβόλησε σε διάστημα ωρών τις Φιλιππίνες κι αυτήν που εξελίσσεται εδώ, αργόσυρτα, βασανιστικά, στατιστικά απροσδιόριστη ακόμη και από τους ζοφερούς αριθμούς της ανεργίας και της αυξανόμενης φτώχειας. Ο αριθμητής κάνει την τεράστια διαφορά, αλλά ο κοινός παρονομαστής ανάμεσα στη μία και στην άλλη καταστροφή είναι η προχειρότης του βίου που επιβάλλεται στους ανθρώπους. Η στέρησή τους από την ελάχιστη δυνατότητα να προβλέψουν και να σχεδιάσουν με κάποια ασφάλεια τη ζωή τους για την επόμενη ώρα, την επόμενη ημέρα, εβδομάδα, μήνα, χρόνο. Για τον Φιλιππινέζο, που έπεσε θύμα της μανίας του «Χαϊγιάν», αυτή η αδυναμία προέρχεται από το μέγεθος της καταστροφής και από την απόλυτη εξάρτησή του από τη διεθνή βοήθεια, που είναι άγνωστο πότε κι αν θα καταλήξει στους φυσικούς αποδέκτες της. Για τον νεοέλληνα που έχει πέσει θύμα του μνημονίου, η προχειρότης του βίου επιβάλλεται από τους δανειστές που χαράσσουν μια διαδρομή γεμάτη ζιγκ ζαγκ, παλινδρομήσεις, ανασχεδιασμούς και αναδιαπραγματεύσεις, σ’ έναν οδικό χάρτη σχεδόν χωρίς προορισμό.

Υπάρχει ένας αξιοσημείωτος συγχρονισμός ανάμεσα στην προχειρότητα των πάνω και στην προχειρότητα των κάτω. Ο πολιτικός βίος της χώρας και η διακυβέρνησή της εξελίσσονται πάνω σε απόλυτο στρατηγικό κενό. Όλα διαμορφώνονται από Eurogroup σε Eurogroup, από τη μία επίσκεψη της τρόικας στην άλλη, από δόση σε δόση. Κανείς δεν πιστεύει πια μεγαλόστομες κοινοτοπίες περί αρχής του τέλους, περί φωτός στην άκρη του τούνελ, περί επανεκκίνησης και αποδέσμευσης από το μνημόνιο. Αυτό που βλέπουν όλοι είναι η απόλυτη αδυναμία του κρατικού μηχανισμού και της οικονομικής ελίτ που τον πλαισιώνει να προγραμματίσουν την επόμενη εβδομάδα ή τον επόμενο μήνα. Τη μια μέρα η τρόικα δαιμονοποιείται ως ενσάρκωση του κακού, την άλλη εξαίρεται ως από μηχανής θεός. Τη μια μέρα το μνημόνιο είναι το πληρέστερο κείμενο του κράτους, την άλλη κατακεραυνώνεται ως συνταγή καταστροφής. Τη μια είναι ορόσημο ο Ιούνιος, την άλλη ο Δεκέμβριος. Τη μια φταίει ο Τόμσεν, την άλλη ο Βίζερ. Τη μια η Μέρκελ είναι σωτήρας, την επομένη γίνεται ολετήρας. Η διακυβέρνηση που προκύπτει απ’ αυτή την εικόνα αντιστοιχεί σε μια λέξη: μπάχαλο. Η χώρα δεν κυβερνάται. Απλώς σέρνεται από το ένα εμπόδιο στο άλλο, με μόνο σχέδιο να υπερπηδήσει κάθε φορά αυτό που έχει μπροστά της, μόλις στο ένα μέτρο.

Αν η ηγεσία της χώρας πορεύεται έτσι πρόχειρα, παραιτημένη από κάθε ίχνος σχεδίου, τι διαφορετικό να κάνουν οι απελπισμένοι της υπήκοοι; Τα συμπτώματα είναι γύρω μας και πάνω μας: Έχω σταματήσει να προσέχω τι φοράω κάθε μέρα, κατά σύμπτωση οι κάλτσες είναι πάντα από το ίδιο ζευγάρι, δεν ξέρω αν περνάω τσατσάρα μου απ’ το κεφάλι πριν βγω, βάζω βενζίνη μόνο όταν το ηχητικό σήμα του άδειου ρεζερβουάρ με αιφνιδιάσει, στο σέρβις τρέχω μόνο αφού η μηχανή μουγκρίσει άγρια, τους λογαριασμούς τους πληρώνω σταθερά μετά τη λήξη τους. Μια εικόνα ατημελησίας και παραίτησης κάθεται σαν λεπτή πάχνη στα σώματα, στα σπίτια, στ’ αυτοκίνητα, στους δρόμους. Οι γυναίκες μοιάζουν να ’χουν παραιτηθεί απ’ την προσπάθεια να προσελκύσουν τα βλέμματα των ανδρών, οι άνδρες ίσως έχουν ήδη παραιτηθεί. Οι έφηβοι δεν ανησυχούν τόσο για τους εξεταστικούς μαραθωνίους που τους περιμένουν, οι φοιτητές δεν βιάζονται ν’ αποφοιτήσουν, οι απόφοιτοι περιφέρουν τα βιογραφικά τους σε δουλειές του ποδαριού, οι άνεργοι είναι ευτυχείς αν μπουν σε πεντάμηνη επιδοτούμενη απασχόληση, οι απασχολούμενοι αισθάνονται τυχεροί αν παίρνουν τον Νοέμβριο τον μισθό του Ιουλίου, οι δημόσιοι υπάλληλοι βιάζονται να πάρουν σύνταξη οι μισοί κι οι άλλοι μισοί ξέρουν ότι κάθονται σε προσωρινές καρέκλες. Οι επιχειρήσεις φορτώνουν με οφειλές τους προμηθευτές τους, οι προμηθευτές φορτώνουν το κράτος, τους υπαλλήλους τους, τις τράπεζες. Η νέα επιχειρηματικότητα που ανθεί στους δρόμους των πόλεων είναι κι αυτή προσαρμοσμένη στο πρόχειρο και στο προσωρινό, «ψωμί, γλυκό, καφές», άντε και σουβλατζίδικα, με πέντε ευρώ καβαλάς τη μέρα και πορεύεσαι. Τα νοικοκυριά έχουν εγκαταλείψει τα ταπεινά σχέδια για εκείνο ή το άλλο μερεμέτι στο σπίτι, οι διαχειριστές των πολυκατοικιών δεν ανησυχούν για τα ανείσπρακτα κοινόχρηστα - έτσι κι αλλιώς δεν προβλέπεται παραγγελία πετρελαίου-, στα μπαλκόνια και στις αποθήκες ντανιάζονται καυσόξυλα, στα σούπερ μάρκετ μπαίνουν σε περίοπτη θέση ηλεκτρικές σόμπες των 20-50 ευρώ. «Τούτο τον χειμώνα άμα τον πηδήξουμε, για άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε». Ούτε λόγος για τέτοιες φιλοδοξίες. Η προχειρότης του βίου περιορίζει το μακροπρόθεσμο στις δέκα εβδομάδες το πολύ.

Παρατήρησα πως οι πιάτσες των αστέγων κατεβαίνουν προς τη Συγγρού. Βοηθούν πια τα κλειστά ισόγεια καταστήματα κάτω από τα υπόστεγα πολυώροφων, άδειων κτιρίων, βοηθούσε κι ο καιρός, το γλυκό μέχρι τώρα φθινόπωρο. Ένας ώριμος άνδρας κι ένα κορίτσι γύρω στα 11, πιθανά κόρη του, στρώνουν με επιμέλεια τα χαρτόκουτα στο πεζοδρόμιο, έπειτα μια κουβέρτα, τοποθετούν δίπλα τους τις σακούλες με τα υπάρχοντά τους και πιάνουν το στασίδι της νύχτας. Είναι λίγοι οι άστεγοι της Αθήνας, ελάχιστοι σε σχέση με τον πληθυσμό που δυσφορεί για όσα του συμβαίνουν. Αλλά αυτή η τελετουργία της προσωρινής εγκατάστασης για «να περάσει κι αυτή η νύχτα» συμπυκνώνει τη νέα συνθήκη της εποχής, την προχειρότητα του βίου στην οποία καθηλώνει τους ανθρώπους η προχειρότητα της πολιτικής, φέρνοντας τις Φιλιππίνες πολύ πιο κοντά μας απ’ όσο νομίζουμε. 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Κι όμως, το μάτι από τα παράθυρα του τρένου, το ξέχασαν. Αλλά υπάρχει και βλέπει την τεμπελιά και τη φροντίδα για την ομορφιά που ξεχάστηκε εμπρός στο κουτί που βγάζει ασταμάτητα εικόνες ενός κόσμου άλλου, αστραφτερού, που μπορεί να μην είναι ο δικός τους, αλλά τους βάζει να φαντάζονται αυτά που πρέπει να έχουν όλοι – κι αυτοί, γιατί όχι; Πού χρόνος πια! Φαγώνεται. Πού χρόνος για κήπια, κληματαριές κι ασβεστώματα!

Κι όμως, τα θυμάμαι. Άλλοτε τα είχα δει. Υπήρχαν όταν στα δώδεκα είχα περάσει με το τρένο για την Ολυμπία. Πάντα τα έφερνα στο μυαλό μου, όλα αυτά τα χρόνια, με τον τρόπο που γράφει τις εντυπώσεις ένα παιδί. Τους κήπους με τις πασχαλιές και τα τριαντάφυλλα, που ξεχείλιζαν από χρώματα μέσα στο μεσημεριάτικο φως στις μάντρες. Νόμιζα πως θα ήταν πάντα εκεί. Μοιάζει να βαριούνται την ίδια τους τη ζωή οι άνθρωποι και το κέρδος της να έχει μετατοπιστεί.

Κλεοπάτρα Δίγκα, «Θέση 44, Παράθυρο»

Ειρηνοδικεία Αττικής όπου γίνονται πλειστηριασμοί

Γενικές πληροφορίες

Οι πλειστηριασμοί (κατάθεση ενδιαφέροντος και εκφώνηση από τον κήρυκα) γίνονται κάθε Τετάρτη στο ειρηνοδικείο που υπάγεται το ακίνητο και από ώρα 16.00 έως 17.00 (ώρα λήξης της όλης διαδικασίας). Ακολουθεί χρονικά η αποσφράγιση. Σε παλαιότερες νομολογίες προβλεπόταν η διενέργεια των πλειστηριασμών σε έδρες Δήμων ή Κοινοτήτην (όπου ευρίσκετο το ακίνητο και σε μέρα Κυριακή πρωί.  
Η εκφώνηση από τον κήρυκα είναι θεμελιώδες στοιχείο της εγκυρότητας κάθε πλειστηριασμού. Μη εκφώνηση είναι νομικό επιχείρημα ακυρότητας του πλειστηριασμού. Επίσης οι προσφορές μπορεί να έχουν κατατεθεί και πριν τη διαδικασία.

ΠΡΟΣΟΧΗ ! Αυτή η διάταξη τροποποιήθηκε με το νόμο 3714/2008 και προβλέπει ότι οι πλειστηριασμοί θα γίνονται στα Ειρηνοδικεία ως ανωτέρω. 

Σχετική Νομολογία και άρθρα

-http://www.kostasbeys.gr/articles.php?s=3&mid=1096&mnu=1&id=21191

-http://www.nomikosodigos.info/guide/simple-legal/91-2008-10-12-16-40-44.html

-http://www.dsanet.gr/Epikairothta/Nomothesia/n3714_08.htm

-http://www.buildnet.gr/default.asp?pid=212&catid=195&artid=459

 Ειρηνοδικεία Αττικής (αλφαβητικά) και Δήμοι αρμοδιότητας

Ειρηνοδικείο Αθηνών: Κυρίλλου Λουκάρεως 14, Όπισθεν Εφετείου, 11475, 210 3247374, 210 3247434

Περιλαμβάνει τους Δήμους Αθηναίων, Αγίας Βαρβάρας, Αγίου Δημητρίου, Αιγάλεω, Αλίμου, Αργυρούπολης, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βύρωνα, Γαλατσίου, Γλυφάδας, Δάφνης, Εληνικού, Ζωγράφου, Ηλιούπολης, Καισαριανής, Μοσχάτου, Π. Φαλήρου, Υμηττού, Χαϊδαρίου, Ν. Μάκρης και Ασπροπύργου.

Ειρηνοδικείο Αιγίνης: Μυρτιδιωτίσσης 5, Αίγινα,  ΑΙΓΙΝΑ Τ.Κ.18010. Τηλ.: 22970-22636. 

Περιλαμβάνει την Αίγινα.

Ειρηνοδικείο Αμαρουσίου: Πεντέλης 14  210-8020312

Περιλαμβάνει τους Δήμους Αμαρουσίου, Κηφισιάς, Δροσιάς, Εκάλης, Λυκόβρυσης, Μελισσίων, Πεύκης και Ν. Ερυθραίας.

Ειρηνοδικείο Αχαρνών: ΗΡΩΩΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 73 ΑΧΑΡΝΕΣ Τ.Κ. 13671   210-2467180

Περιλαμβάνει τους Δήμους Αχαρνών, Α. Λιοσίων, Καματερού, Φυλής, Ζεφυρίου, Κρυονερίου και Θρακομακεδόνων.

Ειρηνοδικείο Ελευσίνας:  Καραϊσκάκη 68Α και Βασιλείου Λάσκου 35.   210-5542776 2105546055

Περιλαμβάνει τους Δήμους Ελευσίνας, Βιλλίων, Μαγούλας, Μάνδρας και Οινόης.

Ειρηνοδικείο Καλαυρίας: Πόρος, 22980-22045

Περιλαμβάνει τον Πόρο.

Ειρηνοδικείο Καλλιθέας: ΘΗΣΕΩΣ 273 ΚΑΙ ΣΟΛΩΝΟΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑ 210-9480181, 210-9480184

Περιλαμβάνει τους Δήμους Καλλιθέας, Ν. Σμύρνης και Ταύρου.

Ειρηνοδικείο Ιλίου: ΜΑΝΑΚΗ 11 Τ.Κ. 131 22 210-2616796    210-2692193 210-2616796

Περιλαμβάνει τους Δήμους Ιλίου, Αγ. Αναργύρων και Πετρούπολης

Ειρηνοδικείο Κρωπίας: ΝΙΚ.ΝΤΟΥΝΗ 4 Τ.Κ. 19400 ΚΟΡΩΠΙ 210-6627431, 210-6627431 210-6622506

Περιλαμβάνει τους Δήμους Κρωπίας, Ραφήνας, Λούτσας, Γλυκών Νερών, Παλλήνης, Παιανίας, Σπάτων, Βάρκιζας, Γέρακα, Βάρης, Πόρτο Ράφτη, Πικερπίου, Ανθούσας και Μαρκόπουλου.

Ειρηνοδικείο Κυθήρων: 22360-31650

Περιλαμβάνει τα Κύθηρα

Ειρηνοδικείο Λαυρίου: ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΓΛΑΤΖΗ & ΚΑΚΑΒΑ Τ.Κ. 19500 ΛΑΥΡΙΟ  22920-25238 22920-60132 

Περιλαμβάνει τους Δήμους Λαυρίου, Αγ. Κωνσταντίνου, Αναβύσσου, Ιουλίδος, Καλυβίων Θορικού, Κερατέας, Κορρησίας, Κουβαρά, Π. Φώκαιας και Σαρωνίδας.

Ειρηνοδικείο Μαραθώνος: ΚΑΠΑΝΔΡΙΤΙ Τ.Κ. 19014  22950-54133 22950-52633

Περιλαμβάνει τους Δήμους Μαραθώνος, Αγ. Στεφάνου, Ανοίξεως, Αυλώνας, Αφιδνών, Βαρνάβα, Γραμματικού, Διονύσου, Καλάμου, Καπανδριτίου, Μαλακάσας, Μαρκοπούλου Ωρωπού, Μπάλας, Ν. Παλατίων, Πολυδεντρίου, Σκάλας Ωρωπού, Σταμάτας, Συκαμίνου και Ωρωπού.

Ειρηνοδικείο Μεγάρων: Γ. ΜΕΝΙΔΙΑΤΗ & ΠΡΥΤΑΝΕΙΟΥ ΜΕΓΑΡΑ ΑΤΤΙΚΗΣ   22960-22868  22960-25433 

Περιλαμβάνει τους Δήμους Μεγαρέων και Ν. Περάμου.

Ειρηνοδικείο Ν. Ιωνίας: 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ & ΛΕΩΦ.ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 269, Εμπορικό Κέντρο "ΙΩΝΙΑ"  Ν.ΙΩΝΙΑ 210-2759826  210-2796400 

Περιλαμβάνει τους Δήμους Ν. Ιωνίας, Ν. Ηρακλείου, Ν. Φιλαδέλφειας, Ν. Χαλκηδόνας και Μεταμόρφωσης.

Ειρηνοδικείο Νίκαιας:  ΕΡΜΟΥ 6 & ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΣΑΛΔΑΡΗ ΝΙΚΑΙΑ Τ.Κ.18450  210-4914531   210-4919615 

Περιλαμβάνει τους Δήμους Νίκαιας, Κορυδαλλού και Αγίου Ιωάννη Ρέντη.

Ειρηνοδικείο Πειραιώς: ΝΙΚΗΤΑ 12 ΠΕΙΡΑΙΑΣ Τ.Κ.18531  210-4172467  210-4113326  210-4178653

Περιλαμβάνει τους Δήμους Πειραιά, Κερατσινίου, Ν. Φαλήρου, Περάματος και Δραπετσώνας.

Ειρηνοδικείο Περιστερίου: ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ 14 & ΚΡΗΤΩΝ 2 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ Τ.Κ. 12100 210-5711781

Περιλαμβάνει το Δήμο Περιστερίου

Ειρηνοδικείο Σαλαμίνας:  Σαλαμινομάχων 2, Παλούκια, 210-4672166 210-4651465

Περιλαμβάνει το Δήμο Σαλαμίνας

Ειρηνοδικείο Σπετσών:   Σπέτσες, 22980-73410 

Περιλαμβάνει το Δήμο Σπετσών

Ειρηνοδικείο Χαλανδρίου: Βασ. Γεωργίου 44 & Κάλβου. Τ.Κ. 15232 ΧΑΛΑΝΔΡΙ  210-6848055, 210-6842736.

Περιλαμβάνει τους Δήμους Χαλανδρίου, Χολαργού, Αγίας Παρασκευής, Βριλησσίων, Πεντέλης, Ν. Πεντέλης, Ψυχικού, Ν. Ψυχικού, Παπάγου, Πολύδροσου και Φιλοθέης.

Δήμοι Αττικής και νήσων (αλφαβητικά) και αρμοδιότητα Ειρηνοδικείων

Αγίας Βαρβάρας (Αθηνών)

Αγίας Παρασκευής (Χαλανδρίου), 

Αγίου Δημητρίου (Αθηνών) 

Αγίου Ιωάννη Ρέντη (Νίκαιας)

Αγίου Κωνσταντίνου (Λαυρίου)

Αγίου Στεφάνου (Μαραθώνος)

Αγίων Αναργύρων (Ιλίου)

Αθηναίων (Αθηνών)

Αιγάλεω (Αθηνών) 

Αιγίνης (Αιγίνης)

Αλίμου (Αθηνών) 

Αμαρουσίου (Αμαρουσίου)

Αναβύσσου (Λαυρίου)

Ανθούσας (Κρωπίας)

Ανοίξεως (Μαραθώνος)

Ανω Λιοσίων (Αχαρνών)

Αμαρουσίου (Αμαρουσίου)

Αργυρούπολης  (Αθηνών)

Αρτέμιδος ή Λούτσας (Κρωπίας)

Ασπροπύργου (Αθηνών)

Αυλώνας (Μαραθώνος)

Αφιδνών (Μαραθώνος)

Αχαρνών (Αχαρνών)

Βάρης (Κρωπίας)

Βάρκιζας (Κρωπίας) 

Βαρνάβα (Μαραθώνος)

Βιλλίων (Ελευσίνας)

Βούλας (Αθηνών)

Βουλιαγμένης (Αθηνών)

Βριλησσίων (Χαλανδρίου)

Βύρωνα (Αθηνών)

Γαλατσίου (Αθηνών)

Γέρακα (Κρωπίας) 

Γλυκών Νερών (Κρωπίας)

Γλυφάδας (Αθηνών)

Γραμματικού (Μαραθώνος)

Δάφνης (Αθηνών)

Διονύσου (Μαραθώνος)

Δραπετσώνας (Πειραιώς)

Δροσιάς (Αμαρουσίου)

Εκάλης (Αμαρουσίου)

Ελευσίνας (Ελευσίνας)

Ελληνικού (Αθηνών)

Ζεφυρίου (Αχαρνών)

Ζωγράφου (Αθηνών)

Ηλιούπολης (Αθηνών)

Θρακομακεδόνων (Αχαρνών)

Ιλίου (Ιλίου)

Ιουλίδος (Λαυρίου)

Καισαριανής (Αθηνών)

Καλάμου (Μαραθώνος)

Καλλιθέας (Καλλιθέας)

Καλυβίων Θορικού (Λαυρίου)

Καματερού (Αχαρνών)

Καπανδριτίου (Μαραθώνος)

Κερατέας  (Λαυρίου)

Κερατσινίου (Πειραιώς)

Κηφισιάς (Αμαρουσίου)

Κουβαρά (Λαυρίου)

Κορρησίας (Λαυρίου)

Κορυδαλλού (Νίκαιας)

Κρυονερίου (Αχαρνών)

Κρωπίας (Κρωπίας)

Κυθήρων (Κύθηρα)

Λαυρίου (Λαυρίου)

Λούτσας ή Αρτέμιδος (Κρωπίας)

Λυκόβρυσης (Αμαρουσίου)

Μαγούλας (Ελευσίνας)

Μαλακάσας (Μαραθώνος)

Μάνδρας (Ελευσίνας)

Μαραθώνος (Μαραθώνος)

Μαρκόπουλου (Κρωπίας)

Μαρκοπούλου Ωρωπού (Μαραθώνος)

Μεγαρέων (Μεγάρων)

Μελισσίων (Αμαρουσίου)

Μεταμόρφωσης (Ν. Ιωνίας)

Μοσχάτου (Αθηνών)

Μπάλας (Μαραθώνος)

Ν. Ερυθραίας. (Αμαρουσίου)

Ν. Ηρακλείου (Ν. Ιωνίας)

Ν. Ιωνίας (Ν. Ιωνίας)

Ν. Μάκρης (Αθηνών)

Ν. Παλατίων (Μαραθώνος)

Ν. Πεντέλης (Χαλανδρίου)

Ν. Περάμου (Μεγάρων)

Ν. Σμύρνης (Καλλιθέας)

Ν. Φαλήρου (Πειραιώς)

Ν. Φιλαδέλφειας (Ν. Ιωνίας)

Ν. Χαλκηδόνας (Ν. Ιωνίας)

Ν. Ψυχικού (Χαλανδρίου)

Νίκαιας (Νίκαιας)

Οινόης (Ελευσίνας)

Παιανίας (Κρωπίας)

Παλαιάς Φώκαιας (Λαυρίου)

Παλαιού Φαλήρου (Αθηνών)

Παλλήνης (Κρωπίας)

Παπάγου (Χαλανδρίου)

Πειραιά (Πειραιώς)

Πεντέλης (Χαλανδρίου)

Περάματος (Πειραιώς)

Περιστερίου (Περιστερίου)

Πετρούπολης (Ιλίου)

Πεύκης (Αμαρουσίου)

Πικερπίου (Κρωπίας)

Πολυδεντρίου (Μαραθώνος)

Πολύδροσου (Χαλανδρίου)

Πόρου (Καλαυρίας)

Πόρτο Ράφτη (Κρωπίας)

Ραφήνας (Κρωπίας)

Σαλαμίνας (Σαλαμίνας)

Σαρωνίδας (Λαυρίου)

Σκάλας Ωρωπού (Μαραθώνος)

Σπάτων (Κρωπίας)

Σπέτσες (Σπετσών)

Σταμάτας (Μαραθώνος)

Συκαμίνου (Μαραθώνος)

Ταύρου (Καλλιθέας)

Υμηττού (Αθηνών)

Φιλοθέης (Χαλανδρίου)

Φυλής (Αχαρνών)

Χαϊδαρίου (Αθηνών)

Χαλανδρίου (Χαλανδρίου)

Χολαργού (Χαλανδρίου(

Ψυχικού (Χαλανδρίου)

Ωρωπού (Μαραθώνος)

Πώς μπορεί κανείς να πουλά ή να αγοράζει τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης;

το βρήκαμε στο http://anartisas.blogspot.gr/ 

 «Ο ουρανός που πάντα έχει ένα δάκρυ συμπόνιας για το λαό μου, που μας φαίνεται αιώνιος και αμετάβλητος μπορεί τώρα να αλλάξει. Σήμερα είναι καθαρός αύριο όμως ίσως σκεπαστεί με σύννεφα. Τα λόγια μου είναι σαν τα αστέρια που ποτέ δεν αλλάζουν.

Σ’ αυτά λοιπόν που θα πει ο Σηάτλ μπορεί ο Μεγάλος Λευκός Αρχηγός της Ουάσινγκτον να βασιστεί με σιγουριά. Όπως βασίζεται στις εναλλαγές των εποχών. Ο Μεγάλος Αρχηγός της Ουάσινγκτον μας στέλνει μήνυμα πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Καλοσύνη του, παρ’ όλο που ξέρουμε ότι δεν έχει ανάγκη τη φιλία μας. Την πρότασή του πάντως θα τη σκεφτούμε καλά, γιατί ξέρουμε πως αν δε δεχτούμε ο λευκός θα θελήσει με τα όπλα ν’ αρπάξει τη γη μας.

Ρωτάω όμως: Πώς μπορεί κανείς να πουλά ή να αγοράζει τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης; Η ιδέα μας φαίνεται περίεργη. Επειδή ακριβώς δε μας ανήκουν η δροσιά του αέρα και η διαύγεια του νερού. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να τα αγοράσετε; Πάντως μην ανησυχείτε: Θα πάρουμε την απόφασή μας. Καθετί πάνω σ’ αυτή τη γη είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερή πευκοβελόνα. Κάθε αμμουδερή ακρογιαλιά. Κάθε κομματάκι ομίχλης. Κάθε ξέφωτο στα σκοτεινά δάση. Κάθε βούισμα εντόμου είναι ιερό στη μνήμη του λαού μου.

Είμαστε κομμάτι της γης και αυτή πάλι ένα κομμάτι από μας. Οι χυμοί που τρέχουν μέσα στα δέντρα μεταφέρουν τις μνήμες του ερυθρόδερμου ανθρώπου. Τα ευωδιαστά λουλούδια είναι αδελφές μας. Το ελάφι, το άλογο, ο μεγάλος αετός είναι τ’ αδέλφια μας. Οι απότομες, ψηλές κορυφές, τα καταπράσινα λιβάδια, η ζεστασιά του πόνεϊ, ο άνθρωπος, όλα ανήκουν στην ίδια οικογένεια.

Καταλαβαίνει λοιπόν τι μας ζητάει ο Μεγάλος Αρχηγός της Ουάσινγκτον όταν μας παραγγέλνει ότι θέλει ν’ αγοράσει τη γη μας; Γρήγορα θα κατακλύσετε όλη τη χώρα. Ο Μεγάλος Αρχηγός μας παραγγέλνει ότι θα μας εξασφαλίσει ένα μέρος όπου θα μπορούμε να ζούμε άνετα μεταξύ μας. Όπως ο πατέρας που αποφασίζει για τα παιδιά του.

Ξέρουμε ότι ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Ένα κομμάτι γης μοιάζει σ’ αυτόν μ’ ένα οποιοδήποτε κομμάτι, γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μέσα στη νύχτα και παίρνει ό,τι έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι σύντροφός του, αλλά εχθρός του. Με την απληστία του θα την καταβροχθίσει και δε θ’ αφήσει πίσω του τίποτα, παρά μόνο έρημο. Εμείς βρίσκουμε χαρά στα δάση…

Ίσως να μην το καταλαβαίνετε αυτό, διότι οι συνήθειές μας είναι διαφορετικές απ’ τις δικές σας. Το πεντακάθαρο νερό που κυλά στα ρυάκια και στα ποτάμια μεταφέρει στο διάβα του και το αίμα των προγόνων μας. Το μουρμουρητό του είναι η φωνή τους. Κάθε φευγαλέα αντανάκλαση του φωτός πάνω στο διάφανο νερό των λιμνών εξιστορεί γεγονότα και παραδόσεις απ’ τη ζωή του λαού μας. Τα ποτάμια είναι αδέρφια μας. Σβήνουν τη δίψα μας, μεταφέρουν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, μην ξεχάσετε να μάθετε και στα δικά σας παιδιά, πως τα ποτάμια είναι αδέρφια όλων μας.

Δεν σας καταλαβαίνουμε. Οι τρόποι μας είναι διαφορετικοί απ’ τους δικούς σας. Η όψη των πόλεών σας κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Ο θόρυβος ταράζει τ’ αυτιά μας. Αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή είμαι ένας άγριος και δεν καταλαβαίνω. Την αδικαιολόγητη απαίτηση ν’ αγοράσετε τη γη μας θα τη σκεφτούμε προσεκτικά.

Αν δεχτούμε θα βάλω ένα όρο: Ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα σα να ‘ταν αδέρφια του. Είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω γιατί ο λευκός αφήνει πίσω του χιλιάδες νεκρά αγριοβούβαλα πυροβολώντας τα μόνο για το κέφι του μέσα από το σιδερένιο άλογό του που καπνίζει, ενώ εμείς δε σκοτώνουμε παρά μόνο για να τραφούμε. Τί είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα; Αν εξαφανίζονταν όλα τα ζώα ο άνθρωπος θα πέθαινε από μεγάλη πνευματική ερημιά. Ό,τι συμβεί στα ζώα θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο. Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Κι ακόμα πως εμείς δε δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής αλλά αποτελούμε μόνο μια ίνα μέσα σ’ αυτόν. Αν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό οι συνέπειες θα έρθουν και σε μας τους ίδιους.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Η νύχτα και η μέρα δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί την ίδια στιγμή. Ο λαός μου λέει: Την αδικαιολόγητη απαίτηση του λευκού να αγοράσει τη γη μας θα τη σκεφτούμε καλά. Όμως, ο λαός μου ρωτά: Τι θέλει να αγοράσει ο λευκός;

Γίνεται να αγοράσει κανείς τον ουρανό ή τη γρηγοράδα της αντιλόπης; Θα κάνετε λοιπόν τη γη ό,τι θέλετε επειδή ο ερυθρόδερμος θα υπογράψει ένα κομμάτι χαρτί και θα το παραδώσει στο λευκό; Τη στιγμή που δε μας ανήκει η δροσιά του αέρα και το άφρισμα του νερού γιατί επιμένετε να τ’ αγοράσετε; Όλα μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα. Ο αέρας που έδωσε στον παππού μας την πρώτη του αναπνοή, θα πάρει και τον τελευταίο του στεναγμό. Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει σημασία στον αέρα που αναπνέει: Όπως ο άρρωστος που του έχει εξασθενίσει η όσφρηση.

Πουθενά στις πολιτείες του λευκού δεν υπάρχει μια ήσυχη ειρηνική γωνιά. Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς ν’ ακούσεις το ξεπέταγμα των φύλλων την άνοιξη ή το βουητό των εντόμων. Αλλά τί απομένει απ’ τη ζωή, αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί το μοναχικό κάλεσμα του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων τη νύχτα στη μικρή λίμνη; Ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω. Θα τη σκεφτούμε την πρότασή σας. Δεν έχει σημασία που θα ζήσουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Τα παιδιά μας είδαν τους πατεράδες τους ταπεινωμένους. Οι πολεμιστές μας ντροπιάστηκαν. Μετά τις ήττες περνούν τις ημέρες τους άσκοπα και δηλητηριάζουν τα κορμιά τους με δυνατό ποτό. Μετά από λίγους χειμώνες, μετά από λίγα φεγγάρια, κανένα παιδί των μεγάλων φυλών δε θ’ απομείνει να πενθήσει ένα λαό, που κάποτε ήταν δυνατός και με πολλές ελπίδες, όπως ο δικός μας σήμερα.

Τι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά, αλλά θα ‘ρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του. Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ….

Ο θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.

Που είναι η λόχμη; Εξαφανισμένη. Που είναι ο αετός; Εξαφανισμένος. Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου. Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός φέρνει στη μνήμη του το λαό μου σαν ένα θρύλο, οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο πάνω στον κάμπο. Θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς.

Ο λευκός δε θα ’ναι ποτέ μόνος σε αυτό τον τόπο. «Όλοι μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα». Ας μεταχειριστεί λοιπόν το λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.

Μίλησα για θάνατο; Δεν υπάρχει θάνατος, μόνο η εναλλαγή των κόσμων.

Όπως λέγεται, το παραπάνω κείμενο εκφωνήθηκε από τον αρχηγό Si’ahl σε μία δημόσια συνάντηση διοργανωμένη από τον κυβερνήτη Isaac Ingalls Stevens στις 11 Μαρτίου του 1854, με στόχο την παράδοση ή πώληση της γης των αυτοχθόνων στους λευκούς εποίκους. Ο αρχηγός Si’ahl μίλησε στα lushootseed κι εν συνεχεία η ομιλία του μεταφράστηκε αρχικά στα chinook (μια μικτή διάλεκτο της περιόδου που χρησιμοποιούνταν για εμπόριο) και τελικά στα αγγλικά βασισμένη σε σημειώσεις του Henry A. Smith. Ο ίδιος ο Smith υποστήριζε ότι το γραπτό κείμενο δεν αποτελεί παρά μικρό απόσπασμα της συνολικής ομιλίας. Και παρόλο που κάποιοι ιστορικοί αμφισβητούν την αξιοπιστία της καταγραφής αυτής, έκτοτε τα λόγια του αρχηγού Si’ahl ταξίδεψαν πολλές φορές μέσα στο χρόνο κι από τόπο σε τόπο. Μύθος ή πραγματικότητα, η αξία τους έγκειται στον τρόπο με τον οποίο μας αγγίζουν και μας συγκινούν. Διαβάζοντάς τα, κάτι δονείται εντός μας. Και για λίγο, είμαστε εμείς ο αρχηγός Si’ahl και τα λόγια του λέξεις δικές μας.

σημείωση διαχειριστή: οι επισημάνσεις στο κείμενο έγιναν απ' αυτόν.

Η τέχνη της συμβίωσης. Ένας Ινδιάνικος μύθος

από το Αντικλείδι (http://antikleidi.com)

Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.

"Αγαπιόμαστε" αρχίζει ο νέος.

"Και θα παντρευτούμε" λέει εκείνη.

"Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε..."

"Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό..."

"Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί."

"Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου".

"Σε παρακαλούμε" ικετεύουν, "πες μας τί μπορούμε να κάνουμε..."

Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.

"Υπάρχει κάτι ..." λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. "Αλλά δεν ξέρω...είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες."

"Δεν μας πειράζει" λένε και οι δύο.

"Ό,τι και να' ναι" επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.

"Ωραία" λέει ο μάγος. "Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;"

Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.

"Κι εσύ Άγριε Ταύρε" συνεχίζει ο μάγος, "πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ' όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο....Πηγαίνετε τώρα."

Οι δυο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο...

Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.

Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.

"Πετούσαν ψηλά;" ρωτάει ο μάγος.

"Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε....Και τώρα;" ρωτάει ο νέος. "Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;"

"Όχι" λέει ο γέρος.

"Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;" προτείνει η νεαρή.

"Όχι" ξαναλέει ο γέρος. "Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ' αυτές τις δερμάτινες λωρίδες...Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα."

Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.

Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.

"Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι."

Χόρχε Μπουκάι Ο δρόμος της συνάντησης.

αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση (αναδημοσίευση)

Ιερώνυμου Μπος (Ολλανδία 1450-1516) Ο Ταχυδακτυλουργός

από ΙΣΤΟΡΙΕΣ λέξεων με αρχή μέση και ΓΑΜΑ Λυκείου (http://ta4mx.blogspot.gr/)

Μ’ όποιον δάσκαλο «καθίσεις»: 

«αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση»

«Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: είναι ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση! 

Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη - και στο πανεπιστήμιο ακόμη - τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει. Λοιπόν, για να τα πω επίσης καθαρά και για να γίνω πλήρως απεχθής σ’ αυτούς που με ακούνε, σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις επαγγελματικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα «χαρτί» και τα παιδιά ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν. Λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκπαίδευση.»

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης για την Εκπαίδευση (http://youtu.be/I1ouePjBA1w) 

[ΠΗΓΗ: Κορνήλιος Καστοριάδης (Κωνσταντινούπολη, 11 Μαρτίου 1922 – Παρίσι, 26 Δεκεμβρίου 1997) Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής. Από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα, συνένωσε στο έργο του την πολιτική, τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση]

Πάρκο Ναυαρίνου: Σεμινάριο παραδοσιακού χτισίματος με πέτρα (2η συνάντηση)

Σεμινάριο παραδοσιακού χτισίματος με πέτρα και πρακτική εξάσκηση, για όποιον έχει όρεξη να μάθει μυστικά και τεχνικές, θα γίνει από έμπειρο ''πετρά'' στο Αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου και Ζωοδόχου Πηγής.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου, 11:00 το πρωί.
Ελεύθερη συμμετοχή.

από την πρώτη συνάντηση

η ομορφιά του κόσμου (αναδημοσίευση)

από τον costinho

Στο τρένο. Μπαίνει το πιο όμορφο κοριτσάκι του κόσμου. Φωτεινό, καθαρό πρόσωπο, το μαλλί σε περιποιημένη πλεξούδα. Το χαμόγελό του σκάει τρυφερά και αδυσώπητα φυσικά, σε κάνει να θες να βάλεις τα κλάματα. Του λείπουν δύο δόντια μπροστά, σημάδι υγείας, σημάδι παιδικότητας. Η ομορφιά του δεν χαλάει. Ούτε κι όταν απλώνει το χέρι για λίγα ψιλά, πάντα διακριτικά· με συστολή, με σιγουριά. Δεν επαιτεί, μόνο ομορφαίνει αυτούς που κοιτάζει. Πίσω έρχεται η αδερφή του, λίγο μεγαλύτερη, παίζει μια ήσυχη μελωδία στο ακορντεόν, αναταράζοντας μια αδυσώπητα φυσική μελαγχολία, κουρδισμένη σ'ένα καθημερινό μινόρε. Δεν παίζει τέλεια, παίζει με δυσκολία· σημάδι υγείας, σημάδι παιδικότητας. Η στιγμή είναι εκεί, υπάρχει. Η απόσταση ανάμεσα Αττική και Βικτώρια μεγαλώνει. Γίνεται τραγούδι, γίνεται χαμόγελο. Γίνεται ομορφιά του κόσμου.

Για λίγο, απογειώνομαι. Δεν υπερβάλλω. Το νιώθω πως αφαιρούμαι, αιωρούμαι, κλέβω εκατοστά, κλέβω χρόνο. Μουσική στην πόλη που μισεί τη μουσική, που την πνίγει όπως μπορεί. Βικτώρια. Ανοίγει η πόρτα και τα κορίτσια κινούν για να ομορφύνουν το επόμενο βαγόνι. Το θλιβερό ισοκράτημα του ανήλιαγου βίου γρήγορα επιστρέφει, στης κατήφειας το σκοπό. Είναι ένα άλλο μινόρε, το μινόρε της χρυσής αυγής. Σου'ρχεται με βία στο μυαλό όλη η ασχήμια της εβδομάδας, οι σκατόψυχοι λαϊκοί τραγουδιστές, οι ξασμένες θεούσες τραγουδιάρες της επαγγελματικής ορθοδοξίας, οι ανήθικες τηλεπερσόνες που κρώζουν μίσος μέσα από τα κουφάρια τους, οι κωμικοτραγικοί καμποτίνοι της δημοσιολαγνικής συνάφειας, οι ξεπεσμένοι ανέστιοι σαββόπουλοι που δεν έχουν πλέον μελωδίες, παρά μόνο λύσεις και προτάσεις· προτάσεις για έναν καλύτερο κόσμο όπου οι ξένοι θα δουλεύουν για σένα, όπου οι ξένοι θα'ναι πάντα ξένοι, η γυάρος θα'ναι πάντα γυάρος, φίλος δεν θα υπάρχει, μόνο ξένος, θα είναι μόνο ξένοι, θα είναι ξερονήσια, θα είναι χωρίς ζωή. Ξενονήσια· χωρίς φίλους.

Σου'ρχεται με βία στο μυαλό η σκοτεινιά των ημερών, των ημερών που ξημέρωσαν άγριες νύχτες, μαχαιρώματα στον διπλανό, ανήλιαγες πράξεις, ανήλιαγα μυαλά, οι ιππότες του ζόφου, οι ιερολοχίτες του ψεύδους, τα χρύσαυγα κατακάθια της μηδέν παραγωγής, του caps lock πνεύματος και της ανορθόγραφης μαγκιάς, όλη η ασχήμια που έχει κατακαθίσει στη μέρα σου και στην τρώει λίγο λίγο, σε τρώει λίγο λίγο, σου λέει να είναι μαύρη η μέρα σου και σου σφυρίζει στης κατήφειας το σκοπό, σου λέει καρκίνος, σου λέει δεν υπάρχει ομορφιά του κόσμου, δεν υπάρχει κοριτσάκι, δεν υπάρχει ακορντεόν, δεν υπάρχει μουσική, είναι αλλοδαπό, είναι λαθραίο, είναι θύμα, είναι πρόβλημα, είναι θέμα, είναι να γυρίσεις από την άλλη και να κοιτάξεις τη δουλειά σου, να μην διαλυθείς από τη μελωδία του, να μην κολλήσεις το χαμόγελό του για ήλιο στο μέτωπό σου, εκεί που πλέον έχουν φυτρώσει δόντια.

Μόνο αγάπη ρε μουνιά. Μόνο αγάπη. Κι ένα κονσερβοκούτι για τον καθένα σας φυλαγμένο, για όταν θα έρθει η ώρα. Για όταν θα ξεκουρδιστεί ολότελα το καθημερινό μινόρε. Για όταν δεν θα μου φτάνει η ομορφιά για να εξηγήσω τον κόσμο· για όταν δεν θα μου φτάνει η ομορφιά που του δίνει σχήμα. Για όταν δεν θα είναι αρκετό ένα ακορντεόν να ξεπλένει τη γλίτσα σας.

Για όταν θα καταφέρετε να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου.