Πλειστηριασμοί: Οι γείτονες να έχουν το νου τους! (αναδημοσίευση)

του Νίκου Μπογιόπουλου

από http://www.enikos.gr/print/196608.html

 

Στις ΗΠΑ (που δεν έχουν… μνημόνιο) , από την εκδήλωση της κρίσης – μια κρίση για την οποία οι τράπεζες μόνο «ανεύθυνες» δεν είναι – πάνω από 7 εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν χάσει τα σπίτια τους! Στις ΗΠΑ το ποσοστό της ιδιοκατοίκησης (σσ: η ιδιοκατοίκηση αποτέλεσε συστατικό στοιχείο του λεγόμενου «αμερικανικού ονείρου») έχει κατρακυλήσει στα επίπεδα της δεκαετίας του ‘60! Οι τράπεζες πρώτα έπαιξαν και κερδοσκόπησαν με τη στεγαστική φούσκα. Τώρα, στα χρόνια της κρίσης, κατάσχουν κατά εκατομμύρια τα σπίτια των ανθρώπων που χρεοκόπησαν. Οι τελευταίοι, ακόμα κι αν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν, δεν τους δίνεται καμία ευκαιρία ρύθμισης των χρεών τους. Πώς αντιμετωπίζεται εκεί η ασυδοσία των τραπεζών; Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό: Το αμερικανικό κράτος έχεi εντοπίσει 500.000 περιπτώσεις καταχρηστικής εφαρμογής του νόμου για τις κατασχέσεις κατοικιών από τις τράπεζες. Πώς αποζημιώνει τους ανθρώπους που υπέστησαν την κατάσχεση των σπιτιών τους από την καταχρηστική λειτουργία των τραπεζών; Παρέχοντάς τους το εφάπαξ επίδομα… των 300 δολαρίων! Τέτοια «κοινωνικά κριτήρια» στο Αμέρικα…

Στην Ισπανία (που δεν έχουν μνημόνιο…) από την εκδήλωση της κρίσης υπολογίζονται σε πάνω από 400.000 οι Ισπανοί που έχουν χάσει τα σπίτια τους! Προφανώς δεν πρόκειται για «μπαταξήδες», ούτε για κατοίκους της «Εκάλης» της Μαδρίτης, αλλά για τα θύματα μιας πολιτικής που έχει οδηγήσει 1,5 εκατομμύρια οικογένειες να μην εργάζεται κανένα μέλος τους, που έχει οδηγήσει τον έναν στους δυο νέους στην ανεργία. Τι γίνεται εκεί με τις τράπεζες; Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Bankia. Η Bankia έφτασε στα όρια της κατάρρευσης εξαιτίας της μεγάλης έκθεσης που είχε σε στεγαστικά δάνεια, ύψους 32 δισ. ευρώ, τα οποία ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν. Σαν αποτέλεσμα η ισπανική κυβέρνηση πήρε υπό την προστασία της την τράπεζα, την «εθνικοποίησε», της έχει δώσει ενισχύσεις που φτάνουν τα 40 δισ. ευρώ και την ίδια ώρα η Bankia και οι άλλες τράπεζες που τυγχάνουν της αρωγής του ισπανικού κράτους βουτάνε τα σπίτια του κόσμου, τον οποίο πρώτα τον χρεοκόπησαν!

Ας έρθουμε τώρα στην Ελλάδα (σσ: όπου έχουμε και μνημόνιο…). Εμφανίστηκε χτες ο πρωθυπουργός να δηλώνει ότι οι πλειστηριασμοί θα γίνουν (με κοινωνική ευαισθησία, φυσικά…) για την «αποκατάσταση της υγιούς τραπεζικής»! Μήπως, πριν οι τράπεζες αρχίσουν να βουτάνε και τα σπίτια του κόσμου, θα πρέπει να μας πει κάποια στιγμή τι έχει γίνει με εκείνα τα εκατοντάδες δισ. ευρώ, που από την έναρξη της κρίσης έχουν φορτωθεί στις πλάτες του ελληνικού λαού και έχουν πάει με τη μορφή ενισχύσεων στις τράπεζες για την «αποκατάσταση της υγιούς τραπεζικής»;

Εμφανίστηκε προχτές ο κ.Βενιζέλος και μαζί του ένα σμήνος από λεβέντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (που όλοι τους έχουν ψηφίσει τα Μνημόνια) και προτάσσουν τα στήθη τους ενάντια στις «παράλογες απαιτήσεις της τρόικας» για τους πλειστηριασμούς. Θυμηθείτε: Είναι τόσο ηρωικό το «λεβέντικο» που έχουν σηκώσει, που το μόνο που έχουμε να περιμένουμε είναι να τους θαυμάσουμε – για μια ακόμα φορά – να παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης ότι κατάφερε να πείσει την τρόικα για «λογικούς» πλειστηριασμούς αφού σε συνθήκες χρεοκοπίας, φτωχοποίησης και λεηλασίας υπάρχουν (κι αν δεν το ξέρετε να το μάθετε) και «λογικοί πλειστηριασμοί»! Οι οποίοι θα γίνονται με «κοινωνικά κριτήρια»! Όπως, για παράδειγμα, τα «κοινωνικά κριτήρια» με τα οποία 8 στους 10 Έλληνες μένουν χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης. Ή τα άλλα «κοινωνικά κριτήρια» με τα οποία 3 στους 4 άνεργους δεν παίρνουν ούτε καν το επίδομα ανεργίας. Ή τα άλλα «κοινωνικά κριτήρια» με τα οποία ο κ.Στουρνάρας θεωρεί ότι στην Ελλάδα των χαρατσιών δεν υπάρχει υπερφορολόγηση…

Ας σταθούμε, όμως, σε ένα ακόμα «εργάκι». Τίτλος του: «Η κακή τρόικα που επιτίθεται και η καλή κυβέρνηση που… αντιστέκεται». Την περασμένη Τρίτη στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου στον Real ο αρμόδιος υφυπουργός Θανάσης Σκορδάς ρωτήθηκε τι συζητά η κυβέρνηση με την τρόικα για τους πλειστηριασμούς. Αρνήθηκε να απαντήσει με το φοβερό επιχείρημα ότι δεν θα κοινοποιήσει στοιχεία της «διαπραγμάτευσης» (σσ: εδώ μπορείτε να γελάσετε) διότι η κυβέρνηση το έχει παρακάνει με τη… διαφάνεια (σσ: εδώ μην κάνετε τίποτα γιατί θα φάμε πρόστιμο από το ΕΣΡ…). Ρωτήθηκε επανειλημμένως ποια θα είναι τα περίφημα «κοινωνικά κριτήρια». Τσιμουδιά. Ρωτήθηκε πώς ορίζεται ο «οικονομικά αδύναμος». Απάντησε ότι αυτό είναι «αντικείμενο της διαπραγμάτευσης»! Στο μόνο που ήταν σαφής ο κύριος υφυπουργός ήταν σε τούτο: Θα γίνουν πλειστηριασμοί! «Σταδιακή έξοδος από τις διατάξεις» προστασίας της πρώτης κατοικίας, ήταν η ευγενική του διατύπωση… 

Αλλά τους πλειστηριασμούς που θα γίνουν, τους θέλει μόνο η κακή τρόικα; Η κυβέρνηση δεν τους θέλει ; Αν θυμόμαστε καλά (και θυμόμαστε περίφημα) μήνες πριν, τον περασμένο Ιούνιο για την ακρίβεια, στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή επί του νομοσχεδίου για τη διευκόλυνση - τάχα - των δανειοληπτών, ήταν ο ίδιος άνθρωπος, ο κ.Σκορδάς, που έθεσε το ζήτημα άρσης της απαγόρευσης των κατασχέσεων πρώτης κατοικίας που είναι υποθηκευμένες στις τράπεζες. Διαβάστε τι έλεγε, από τότε, ο κύριος αυτός και φρίξτε: «Μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2013 στην Ισπανία έγιναν 42.000 κατασχέσεις σε δανειολήπτες. Εδώ δεν έγινε καμία. Αυτό έτσι το περνάμε; Άνευ αξίας;»... Και συνέχισε (ο κύριος αυτός) λέγοντας ότι αν το καθεστώς του παγώματος των πλειστηριασμών παραταθεί, τότε«θα οδηγήσει στο φαινόμενο των μαζικών πλειστηριασμών με το τέλος της οικονομικής κρίσης, που θα έχει ως συνέπεια να πέσει δραματικά η αξία της ακίνητης περιουσίας των πολιτών»! Να τα πάρουν, δηλαδή, τώρα τα σπίτια οι τράπεζες, όσο ακόμα έχουν αξία!

Αναρωτιόμαστε: Τότε ο κύριος Σκορδάς ως τι μιλούσε; Ως εκπρόσωπος της τρόικας ή ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης; Η τρόικα τον είχε βάλει να πει ό,τι είπε ή η κυβέρνηση; Για λογαριασμό της κυβέρνησης δεν μιλούσε; Ο κύριος αυτός μιλούσε (ή μήπως όχι;) με τη θεσμική του ιδιότητα ως υφυπουργός της συγκυβέρνησης και όχι ως εισπράκτορας των τραπεζιτών ή των τροϊκανών. Και ήταν με αυτή του την ιδιότητα που είχε καταστήσει σαφές ότι η κυβέρνηση εμπνέεται από το παράδειγμα των Ισπανών τραπεζιτών, όπου – επαναλαμβάνουμε - με τις ευλογίες της κυβέρνησής τους έχουν κατασχέσει την τελευταία 3ετία 400.000 σπίτια αφήνοντας άστεγα εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά!

Θυμίζουμε ότι: Αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα, περισσότερα από 60.000 ακίνητα, σύμφωνα με στοιχεία τραπεζών, βρίσκονται υπό την απειλή πλειστηριασμού. Για 62.000 ακίνητα έκανε λόγω πρόσφατο δημοσίευμα του «Βήματος» (27/10/2013). Μπορεί να μην έχουν βγει ακόμη στο σφυρί, λόγω της ισχύουσας αναστολής, αλλά για τα ακίνητα αυτά έχουν ήδη εκδοθεί διαταγές πληρωμής και έχουν συνταχθεί κατασχετήριες εκθέσεις! Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι το 25% των στεγαστικών δανείων - σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας - έχουν χαρακτηριστεί ήδη «κόκκινα» και έχουν μπει σε οριστική καθυστέρηση. Σε αυτές τις συνθήκες είναι που έρχεται η κυβέρνηση - αφού πρώτα φρόντισε οι τράπεζες να αρμέξουν και τα λεφτά της «ανακεφαλαιοποίησης» - για να κάνει δυο πράγματα: Πρώτο, να προχωρήσει στους πλειστηριασμούς και δεύτερο, να παραστήσει ότι κάνει «αντάρτικο» (!) απέναντι στην τρόικα για το θέμα των πλειστηριασμών που η ίδια το άνοιξε εδώ και 6 μήνες!

Να υπενθυμίσουμε, επίσης, ότι τότε, τον Ιούνιο, όταν ξέσπασε σάλος με τις δηλώσεις του κ.Σκορδά, στην προσπάθεια να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις ο κύριος υφυπουργός είχε προσπαθήσει να ανασκευάσει μιλώντας για «προβληματισμό»! Μπα! Και σε τι συνίστατο ο... προβληματισμός; Σε τι αφορούσε; «Στην ομαλή μετάβαση μετά την έξοδο από την κρίση, που θα αποτρέπει τον μαζικό πλειστηριασμό ακινήτων, ώστε σε καμία περίπτωση να μην τεθεί σε κίνδυνο η αξία της ιδιοκτησίας των πολιτών». Αυτά είχε... διευκρινίσει ο κύριος (ο υφυπουργός). Και για όσους δεν κατάλαβαν τι σήμαιναν και τι σημαίνουν αυτά, να τα «μεταφράσουμε»: Η κυβέρνηση των «σωτήρων», αφού πρώτα χρεοκόπησε το λαό, πλέον... «προβληματίζεται» για το πώς οι τράπεζες θα βουτήξουν τα υποθηκευμένα σπίτια των χρεοκοπημένων ανθρώπων, αν όχι τώρα, αν όχι σήμερα, πάντως το συντομότερο! Και πάντως όσο αυτά τα σπίτια θα έχουν ακόμα κάποια αξία... Με αυτό τον τρόπο θα εξυπηρετηθούν και οι τράπεζες και τα κάθε λογής «κοράκια», από «funds» μέχρι ξένες κοινοπραξίες «επενδυτών», που ήδη έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον αφενός να αγοράσουν στο 30% ή 40% της ονομαστικής τους αξίας τα ακίνητα και να τα μεταπουλήσουν, αφετέρου να αξιοποιούν τις αξίες που θα έχουν βουτήξει από τον κοσμάκη ως εγγύηση για τον δανεισμό τους και για τα κάθε λογής παιχνίδια τους στην διατραπεζική αγορά.

Αυτή είναι η πολιτική των πλειστηριασμών. Κι όσοι την προωθούν δεν έχουν ούτε όσιο, ούτε ιερό! Η απανθρωπιά τους δεν έχει όριο! Είναι αδίστακτοι! Και το θέμα δεν είναι προσωπικό. Δεν αφορά τα πρόσωπα. Αν αφορούσε τα πρόσωπα θα ήταν μικρό το κακό. Εδώ μιλάμε για ένα σύστημα λεηλασίας, αρπαγής και εξολόθρευσης του λαού! Εδώ μιλάμε για μια πολιτική ταξικού κανιβαλισμού! Απέναντι στον κανιβαλισμό η απάντηση δεν είναι – τάχα μου - η παράταση της αναστολής των πλειστηριασμών, ούτε τα «κοινωνικά τους κριτήρια». Η απάντηση είναι: Κανένας πλειστηριασμός, ούτε ενός σπιτιού ανθρώπου του μόχθου, ποτέ! Η απάντηση είναι: Να μην τολμήσουν ούτε να το σκεφτούν ότι θα ξεσπιτώσουν άνθρωπο από τα σπίτι του! Οι γειτονιές – να το ξέρουν – θα έχουν το νου τους…

Πάμε Μέγαρο απόψε;

από φιλικό ιστολόγιο

Δύσκολο μού είναι να ζήσω το πένθος της απώλειας ενός παιδιού. Γιατί δεν έχω παιδιά, γιατί δεν έζησα τον καημό να αποχτήσω, να ξαγρυπνώ δίπλα τους, να τα μεγαλώνω, να βλέπω τις ζωγραφιές των ονείρων τους στα πρόσωπά τους, στα μάτια τους, στο χαμόγελό τους. Μου είναι δύσκολο. Όμως μπορώ να βάλω το μισοσαπισμένο μυαλό μου να τρέξει λιγάκι, τη σαστισμένη ψυχή μου να αφουγκραστεί το θρήνο αυτής της γυναίκας που κάπου στα 40 χρόνια της έφερε στον κόσμο μια ζωή, μιαν ελπίδα παραπάνω, μια παιδική φωνούλα στο δρόμο, μια υπόσχεση παρουσίας άφθαρτου κάλλους πάνω στη γή.

Μα πιο δύσκολο μού είναι να κατανοήσω την αδιαφορία μας, το προσπέρασμα της σκέψης από το άκουσμα της φρικτής είδησης για την απώλεια ενός παιδιού. Και είναι τούτο το προσπέρασμα που αναδεικνύει έναν άλλον τύπο δολοφόνου: κατ' επάγγελμα και κατά συνήθεια. 

Δολοφόνος δεν είναι η κακιά στιγμή, το μαγκάλι, η μάνα. Δολοφόνος δεν είναι ο εχθρός του λαού μόνον. Έχει συνεργό. και είναι αυτός ο αόρατος εχθρός της υπόστασής μας, η αδιαφορία, τα παχειά λόγια, το βιαστικό βάδισμα των λέξεων πάνω από τα χείλη, η απαγόρευση να μπούν μέσα μας, να φτάσουν στο νού και την ψυχή, να γίνουν άρτος ζωής και ελπίδας. 

Δολοφόνου όπλα είναι τα λόγια που δεν γίνονται πράξεις αντιβίας απέναντι στη βία των καιρών, στη βία του ηθελημένου ολέθρου. Κι' άκουσα χθές βράδυ στόματα να λαλούν παράφωνα μέσα στον πακτωλό του πένθους. Στόματα να στέκονται μόνο για μια στιγμή να συλλαβήσουν ένα κρίμα, να ζωγραφίσουν μια θλίψη πρόσκαιρη κι' ανάλαφρη, ικανή να την πάρει το πιο αδύναμο αεράκι, να τη σκορπίσει μακρυά. 

Ναι, το ξέρουμε όλοι, τόχουμε παραδεχτεί, έχουμε αποδείξεις ατράνταχτες ποιός είναι ο δολοφόνος. Δεν είμαστε εμείς, αλλά το κράτος, η εξουσίες, ο ταξικός εχθρός, οι ανάλγητες διοικήσεις, η τρόϊκα, το ΔΝΤ. Και άπαξ και πιστοποιήθηκε ο εχθρός νοιώθουμε ανάλαφροι και εφησυχασμένοι, τόσο όσο μεγαλύτερος είναι ο εχθρός. Έ, τί να κάνουμε, μπορούμε να τα βάλουμε με τους δανειστές ;

Να όμως που το δρεπάνι των δανειστών φτάνει δίπλα μας, κόβει τον αέρα φέτες, τις ζωές του καθενός μας φέτες, αποχρωματίζει τα όνειρα χιλιάδων παιδιών. Κι' εμείς ανάλαφροι, αφήνουμε να μας παρασύρει η ελαφρότητα της συνείδησής μας σε έναν άλλο τόπο ευδαιμονίας, εκεί που το μέτωπο των καθημερινών μαχών αποτελεί το αγαπημένο συνοδευτικό του καφέ μας. 

Πάμε Μέγαρο* απόψε ; Έξω από τη ΔΕΗ θάχει κρυόβροχο, που να κουβαλιόμαστε στη Χαλκοκονδύλη.

*λέξη εις αντικατάσταση άλλης στην πρωτότυπη δημοσίευση

Υπάρχει κάτι ΩΡΑΙΟ ΕΚΕΙ ΕΞΩ και ξεκινά ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ! (αναδημοσίευση)

από Αλληλέγγυα Δύναμη

http://antidras.blogspot.gr/

(Αυτό το κείμενο, καλώς ή κακώς, ούτε απευθύνεται σε όλους ούτε φιλοδοξεί να τους αγγίξει όλους. Ωστόσο, ο κειμενογράφος ευελπιστεί να προσφέρει χρήσιμα ερεθίσματα και να προβληματίσει όσους κουράστηκαν από την κυριαρχία του άσπρου-μαύρου στη ζωή και

γυρεύουν μια νέα προοπτική..Χωρίς έτοιμες συνταγές και "σωτήριες λύσεις".)

Μη γυρεύεις άλλο την ελπίδα σε αυτά τα μέρη! Όχι σε αυτά τα κενοτάφια κάθε ελπίδας! Η ελπίδα χρειάζεται ανοιχτούς ορίζοντες για να υψώνεται, κουβαλώντας στα φτερά της φωτεινές υποσχέσεις.

Από την άλλη, η ελπίδα ευδοκιμεί και στα πιο πηχτά σκοτάδια. Εκπλήσσει σαν εύθραυστο μικρό άνθος, απρόσμενα ξεπεταγμένο στη σχισμή του τσιμέντου, βρίσκοντας απλά έστω και μια ιδέα χώματος για να βλαστήσει.

Η ελπίδα δολοφονείται βίαια και το πτώμα της παραχώνεται κάτω από σωρούς πολιτιστικών σκουπιδιών και κατεστημένων μπάζων. Σε τέτοιες περιοχές, σε τέτοια κρεματόρια, όπου οι παρασιτικοί ύπουλοι φύλακές τους φιλοδοξούν να μην αφήσουν κανέναν αλώβητο, ακόμα κι αν πιστεύει ότι οι διεργασίες εντός αυτών των "στρατόπεδων συγκέντρωσης τροφίμων" δεν τον αγγίζουν. Εδώ μέσα! Σε αγορές όπου διακινούνται και πωλούνται όχι απλά εμπορικά προϊόντα, αλλά ανθρώπινες αγέλες και κοπάδια σε εξευτελιστικές τιμές για τους εμπόρους. Σε σκλαβοπάζαρα που οι φύλακες νομιμοποιούν ως "αγορές εργασίας" για να ξεγελούν τους κρατούμενους. Και να τους πείθουν να τρώνε και τις σάρκες τους μεταξύ τους για να εξασφαλίσουν μια γωνιά στις γαλέρες της δουλείας. Σε ιδεολογικά "νυφοπάζαρα" μπρος στα κάλλη της αρπαχτικής εξουσιαστικής φύσης. Σε παζάρια με την ανούσια επωνυμία της "λαϊκής ετυμηγορίας" και στημένες διαδικασίες όπου διακορεύεται κι εξευτελίζεται η πραγματική δύναμη της ανθρώπινης βούλησης και των δυνατοτήτων της. Όσον αφορά και τη διαχείριση όλων εκείνων των ατομικών και συλλογικών δραστηριοτήτων κι ευθυνών που έχουν να κάνουν με την αυτο-οργάνωση της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στον υπαρκτό κόσμο κι όχι μέσα σε σφαίρες φαντασιακών κοινωνικών σημασιών.

Όχι, η ελπίδα και τα νοήματα που αυτή ξεδιπλώνει ώστε ο υπαρκτός κόσμος να γίνει καλύτερος για τους ανθρώπους, δεν έχει σχέση με αυταπάτες κι εθελούσιο ευτελισμό. Έχει στενή σύνδεση με την απελευθέρωση της καρδιάς, τη δύναμη του πνεύματος αδιαχώριστη από τη συνείδηση του σώματος, την ανεξαρτησία της αντίληψης, την επιλογή του να επιλέγεις, τη χαρά του να μοιράζεσαι με τον άλλο και να ολοκληρώνεσαι μέσα από τη σχέση σου με αυτόν, την απαλλαγή από τις αλυσοδεμένες εξαρτήσεις του Φόβου..(Διασχίζοντας τα βασίλεια του Φόβου και των κλώνων του...) 

Ναι, υπάρχει κάτι ωραίο εκεί έξω! Όσο κι αν πασχίζουν να μολύνουν την ψυχή σου με τα ξόρκια της ασχήμιας, της αισθητικής ευτέλειας που σαρώνει κάθε πτυχή της κοινωνικής και πνευματικής ζωής. Όσο κι αν στήνουν ολόκληρες σχολές, θεωρίες και δόγματα για να δηλητηριάζουν το μυαλό σου με στρατευμένα καθήκοντα και ηθικές υποχρεώσεις απέναντι σ'αυτά. Με ιδεολογικές απαγορεύσεις της δημιουργικής χαράς της ζωής και ψυχολογικές παραιτήσεις απ'όσα σου αξίζουν να αδράξεις και να βιώσεις στο ανεπανάληπτο θαύμα της ζωής. Με νευρωτικές, υστερικές ακυρώσεις των ίδιων των δώρων και θαυμάτων που απλόχερα σου προσφέρει η ζωή και η φύση.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΩΡΑΙΟ ΕΚΕΙ ΕΞΩ! "Τα παλάτια και οι εκκλησίες"*, τα πολιτικά και κοινωνικά "οικόσημα", οι πατέρες-φαμίλιες φατριών, κλειστών λεσχών, συναγωγών, σεχταριστικών κελιών και οι τηλεσυνταγές επιτυχίας κι ευτυχίας, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟ!

Και τα "παλάτια" αρχίζουν να μοιάζουν με αξιοθρήνητες παραγκουπόλεις, τα τείχη της προκατάληψης να γεμίζουν ρωγμές έως την κατάρρευση μ'εντυπωσιακή βοή και μια πρωτόγνωρη μεθυστική δόνηση ελευθερίας και περίσσιας ενέργειας να σε κοινωνεί στις πιο συναρπαστικές ιστορίες και μυστικά που ως τώρα πάσχιζαν να σε κρατούν μακριά τους! Όταν αρχίζεις να συντονίζεσαι στις συχνότητες του ανέλπιστου και ξεκινάς να κινείσαι προς τις δικές του περιοχές. Πόσο ακόμα πιο καλότυχος είσαι κι αν βρεθείς και περπατήσεις αυτούς τους δρόμους με τους συνοδοιπόρους σου! Κλείνοντας, άλλοτε ευγενικά κι άλλοτε με πάταγο, την πόρτα στους χώρους που το δυσφήμιζαν, χλεύαζαν και συκοφαντούσαν, ουρλιάζοντας για ου-τοπίες (Η ΟΥ-ΤΟΠΙΑ ΕΙΝ' ΕΔΩ!), κυρώσεις και ποινές κι επερχόμενες συμφορές..

 Η μόνη σου συμφορά είναι αν πιστεύεις ακόμα τέτοιου είδους κραυγές. Και τις υπερτιμάς.

Άδραξε το μεδούλι του και στήσε τον κόσμο με τα πιο όμορφα και συναρπαστικά δομικά υλικά! Μέσα σου βρίσκεται η..κεντρική διάθεσή τους.

Ο Ένοικος

*"Τα παλάτια και οι εκκλησίες είναι παγίδες, δίχτυα και θηλές για να πιάνουν τις αιώνιες χαρές" ΓΟΥΙΛΛΙΑΜ ΜΠΛΕΗΚ

Κι' αν αξίζουμε τη χρεοκοπία; (αναδημοσίευση)

από http://strangejournal.wordpress.com/

Το έχουμε θέσει ως ερώτημα στον εαυτό μας άραγε; Θα αποφύγω αυτή την φορά να ασχοληθώ με τις πολιτικές επιλογές των πολιτών αυτής της χώρας, για τις εμμονές τους σε κόμματα και κλίκες, καθώς πλέον την περίπτωση αυτή πρέπει να την διαλευκάνει η ψυχιατρική επιστήμη. Αυτή είναι η μια πλευρά της κρίσης. 

Υπάρχει και άλλη μια, που περιγράφεται από τις συμπεριφορές, από την διαμόρφωση της καθημερινότητας, από τα memes της μάζας, από την αισθητική και τις αξίες. Φυσικά δεν έχω πρόθεση να αποπολιτικοποιήσω όλα τα παραπάνω, καθώς όλα είναι πολιτική. Αλλά σε διάφορες πτυχές της ζωής στην ελληνική πραγματικότητα, αντιλαμβάνεσαι πως άλλα πράγματα είναι αυτά που μας οδηγούν και πιο βαθιά στον βούρκο.

Οδηγική συμπεριφορά του Έλληνα

Πολλοί σε φανάρια περνάνε την ουρά και δημιουργούν μια δεύτερη ακριβώς μπροστά για να έχουν ένα προβάδισμα λίγων δευτερολέπτων. Παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια και μπάρες για αμαξίδια, διπλοπαρκάρουν σε ήδη στενούς δρόμους χωρίς αλάρμ, αδιαφορούν για διαβάσεις πεζών, περιφρονούν τους ίδιους τους πεζούς. Δεν είναι τυχαίο που είμαστε δυστυχώς, η πρώτη χώρα στην Ευρώπη στον αριθμό θυμάτων από τροχαία.

Συμπεριφορά σε δημόσιους χώρους

Ο ελληναράς νομίζει πως τα πάντα του ανήκουν. Καπνίζει σε δημόσιους χώρους θεωρώντας πως οι μη καπνιστές πρέπει να βγουν έξω, πετάει σκουπίδια όπου βρει, σπάνια μαζεύει τα σκατά του σκύλου του και δεν σέβεται υποδομές που και ο ίδιος χρησιμοποιεί και οι συμπολίτες του. Αδιαφορεί για την τυχόν ασχήμια του χώρου που ζει, συμβάλλοντας στο να γίνει περισσότερο άσχημος ακριβώς επειδή δεν κάνει τίποτα.

Οι ίδιοι οι δημόσιοι χώροι

Η Αθήνα είναι μια τσιμεντούπολη, μια πρωτεύουσα με ελάχιστο πράσινο, με λίγους χώρους άθλησης, με παρατημένα πάρκα, χωρίς επαρκή χώρο για τους πεζούς. Αυτό που χαρακτηρίζει τις ελληνικές μεγαλουπόλεις είναι η προχειρότητα και η άτακτη αστικοποίηση. Συνήθως η καθαριότητα είναι πάντα το ζητούμενο, ενώ η μυρωδιά που επικρατεί στο κέντρο της πρωτεύουσας προκαλεί θλίψη.

Κοινωνική συνείδηση

Η Ελλάδα είναι τελευταία στην Ευρώπη των 27 σε συμμετοχή σε εθελοντικές οργανώσεις. Επίσης είναι τελευταία στην εθελοντική αιμοδοσία. Ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα θεωρούνται απαραίτητα για το “εγώ”, αλλά όχι για το “εσύ”.

Πολιτισμικές επιλογές και κουλτούρα

Η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει τίποτα για να περηφανεύεται. Ο πολιτισμός της περιορίζεται στα μπουζούκια και την παραλιακή, ενώ η δήθεν εναλλακτική τέχνη, που φιλοξενείται σε δήθεν παρακμιακούς χώρους δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια, αφού εξαρτιέται από τα κρατικά κονδύλια και δίνει άλλοθι για την μηδενική στήριξη σε πραγματικούς καλλιτέχνες, που πεθαίνουν στην ψάθα.

Επίσης ο Έλληνας είναι από αυτούς που διαβάζουν λιγότερο και κατά κάποιον τρόπο “σνομπάρει” ως “κουλτουριάρικα” οτιδήποτε ξεφεύγει από την αισθητική του τουρκομπαρόκ.

Τελικά τι φταίει;

Η ελληνική κοινωνία δεν μοιάζει καν ως κοινωνία, αλλά ως ένα παζλ όπου ο καθένας ανέχεται το διπλανό του κομμάτι. Δεν συνυπάρχουμε, δεν αντέχουμε τους διπλανούς μας, συμπεριφερόμαστε εγωιστικά σαν να μην έχουμε ανάγκη τους άλλους, γι’ αυτό δεν τους υπολογίζουμε και δεν τους σεβόμαστε.

Οι δικαιολογίες για αυτή την κατάσταση συνέχεια περιστρέφονται γύρω από το πόσα χρόνια ήμασταν σκλαβωμένοι στους Τούρκους, για την Κατοχή, για την Χούντα (καλά εκεί υπάρχουν και κάποιοι που…περνούσαν καλά) και τις καταστροφές που περάσαμε γενικά ως λαός. Ακόμα και όμως μετά απ’ όλα αυτά, μετά και από την κρίση που περνάμε, ενώ είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά και να στήσουμε τα θεμέλια μιας κοινωνίας πολιτών, δεν το κάναμε. Μπορούμε να κάνουμε πράγματα στην καθημερινότητα για να την κάνουμε λιγότερο επώδυνη.

Στην Ελλάδα υστερούμε σε οργανωμένες μειοψηφίες που οργανωμένα θα συμπαρασύρουν δημιουργικά και τους υπόλοιπους. Δεν περάσαμε αντίστοιχο Διαφωτισμό και η όλη μας ευημερία αποδείχθηκε επίπλαστη και υλιστική. Δεν παράγαμε πολιτισμικά προϊόντα τα τελευταία -αρκετά- χρόνια, αλλά θέλαμε να βγάλουμε χρήματα, όλο και περισσότερα χρήματα.

Αντιθέτως, εμφανίστηκαν πολλές ομάδες συμφερόντων που ακόμα και σήμερα ενδιαφέρονται μόνο για την προάσπιση των δικών τους συμφερόντων. Κι αυτό όχι μόνο λόγω του ατομοκεντρισμού που προκρίθηκε στο θυμικό αυτό του λαού, αλλά γιατί η κοινωνία είναι κατακερματισμένη.

Πρώτος στόχος μας θα πρέπει (ή θα έπρεπε) να είναι να γίνουμε πρώτα κοινωνία, δηλαδή ένα σύνολο ανθρώπων με σχέσεις και δίκτυα, αρκετά ανεπτυγμένα ώστε να αλληλλοστηρίζονται συνειδητά. Μέχρι τότε, το διαίρει και βασίλευε θα βρίσκει στην ελληνική περίπτωση την τέλεια εφαρμογή.

Κόκκινα δάνεια ; Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος (αναδημοσίευση)

Του Παύλου Δερμενάκη

http://e-dromos.gr

«Παιδί» των μνημονιακών πολιτικών τα «κόκκινα» δάνεια – Κορυφώνεται η ανθρωπιστική κρίση. 

Η ελληνική οικονομία βυθίζεται για 6ο συνεχή χρόνο, ακολουθώντας το σπιράλ της ύφεσης. Τα μηνύματα και για τον 7ο χρόνο (2014) τα έδωσε μόλις προχθές ο ΟΟΣΑ, προβλέποντας συνέχιση της πτώσης (-0,4%). Ολόκληρη η κοινωνία στραγγαλίζεται οικονομικά από την επιδρομή κυβέρνησης, τρόικας και φυσικά του μεγάλου κεφαλαίου που πάντοτε βγαίνει συνολικά κερδισμένο σε τέτοιες περιόδους. Τα εισοδήματα των νοικοκυριών έχουν μειωθεί δραματικά. Για τους εργαζόμενους οι ονομαστικοί μισθοί στην περίοδο 2009-2013 έχουν μειωθεί κατά 34% και σε πραγματικούς όρους, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το κόστος ζωής, κατά 44%. Η ανεργία έχει φτάσει στο 30%, οι συντάξεις έχουν μειωθεί κατά μέσο όρο στο μισό. Όταν σε αυτά προστεθεί η αμείλικτη φοροεπιδρομή στα πλατιά λαϊκά στρώματα σε συνδυασμό με τη μείωση των κοινωνικών παροχών και τις αυξήσεις συμμετοχής σε νοσήλια, φάρμακα κ.λπ. προκύπτει μια δραματική μείωση των εισοδημάτων για το σύνολο των νοικοκυριών που ξεπερνά το 60% συγκριτικά με το δεδομένα του 2009. 

Σε αυτές τις συνθήκες τα νοικοκυριά καλούνται να εξυπηρετήσουν τα δάνεια που έλαβαν κατά την περίοδο που οι τράπεζες μοίραζαν τις πιστωτικές κάρτες στο δρόμο και χρηματοδοτούσαν το 120% και πλέον της αξίας των ακινήτων προς αγορά. Φυσικό είναι όταν η κρίση βαθαίνει τα νοικοκυριά σταδιακά να αδυνατούν να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις και οι τράπεζες να μειώνουν τη χρηματοδότηση. Τα στοιχεία του πίνακα είναι ξεκάθαρα.

 

(ΚΛΙΚ στη φωτο να δείτε καλύτερα)

(*) Εκτίμηση ΚΕΠΕ για το τέλος του 2013

(**) Εκτίμηση σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα

σημειώσεις

1. Η τραπεζική χρηματοδότηση μειώνεται συνεχώς σε όλη την περίοδο της μνημονιακής πολιτικής. Η μείωση της χρηματοδότησης προς τα νοικοκυριά είναι μεγαλύτερη.

2. Η ραγδαία επιδείνωση της οικονομίας οδηγεί σε αδυναμία αποπληρωμής των δανείων. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια έχουν ξεπεράσει τα 70 δισ. ευρώ και αντιπροσωπεύουν το 32% της συνολικής τραπεζικής χρηματοδότησης. Δηλαδή, 1 στα 3 δάνεια πλέον δεν εξυπηρετείται. Από αυτά πάνω από τα μισά αφορούν τα νοικοκυριά (καταναλωτικά και στεγαστικά). 

3. Η συσχέτιση της επιδεινούμενης συνολικά οικονομικής θέσης των νοικοκυριών, λόγω της πολιτικής των μνημονίων με την αλματώδη αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων είναι προφανής. Ενδεικτική είναι η εικόνα και στο σχετικό γράφημα που παρουσιάζει την εξέλιξη της αύξησης του ποσοστού της ανεργίας με την αντίστοιχη εξέλιξη αύξησης του ποσοστού των μη εξυπηρετούμενων δανείων.

Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό το μέγεθος του προβλήματος, σχετικά με το τι σημαίνουν αυτά τα μεγέθη, σημειώνεται ότι στην επίσης σε δύσκολη οικονομική κατάσταση Ισπανία, με τα πολλά προβλήματα στον τραπεζικό κυρίως τομέα και ιδιαίτερα στην κτηματική πίστη, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια έφτασαν σε ποσοστό που θεωρείται ρεκόρ 12,68% το Σεπτέμβριο του 2013 και αφορούν χορηγήσεις 188 δισ. ευρώ επί συνόλου χορηγήσεων 1,48 τρισ. ευρώ.

Επίσης, για να διαπιστωθεί το μέγεθος του προβλήματος στις τράπεζες στην Ελλάδα, όσον αφορά την φερεγγυότητά τους, αρκεί να σημειωθεί ότι έναντι των 70 δισ. ευρώ που είναι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια τα κεφάλαια των τραπεζών, μετά και την πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση, είναι περίπου 30 δισ. ευρώ.

Σημειώνεται, δε, τέλος ότι στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια δεν έχουν συμπεριληφθεί τα δάνεια που έχουν αναδιαρθρωθεί λόγω αδυναμίας ανταπόκρισης των δανειοληπτών. Τα δάνεια αυτά αντιπροσωπεύουν ένα ποσοστό της τάξης περίπου του 6% στο σύνολο του τραπεζικού δανεισμού. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν: α) το γεγονός ότι οι τράπεζες προχωρούν σε συνεχείς ρυθμίσεις των ίδιων δανείων, β) το παράλογο ύψος των επιτοκίων αλλά και τη φύση των ρυθμίσεων που προτείνουν οι τράπεζες και είναι θνησιγενείς (για το λόγο αυτό επαναρρυθμίζουν το ίδιο δάνειο για τρίτη ή ακόμα και τέταρτη φορά) και γ) τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας υπό μνημονιακή-τροϊκανή εποπτεία, είναι σαφές ότι και αυτά τα δάνεια εντός ολίγου θα ενταχθούν στα μη εξυπηρετούμενα μαζί με αυτά που σταδιακά θα δημιουργούνται από τη συνεχή μείωση των λαϊκών εισοδημάτων.

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι με την ακολουθούμενη μνημονιακή πολιτική, όσον αφορά τα δάνεια, λόγω της πραγματικής αδυναμίας να τα «βγάλουν πέρα» τα νοικοκυριά θα μεγαλώνουν όλο και περισσότερο τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και συνεπώς θα αναζητούνται συνεχώς λύσεις κεφαλαιακής ενίσχυσης των τραπεζών. 

Σχετικά, δε, με το ποιες είναι οι πραγματικές προοπτικές του τραπεζικού τομέα στην Ελλάδα των μνημονίων, δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ για να τις ανακαλύψουμε. Τις είπαν με τον «καλύτερο» τρόπο οι τραπεζίτες της Credit Agricole της Societe General και της Πορτογαλικής BCP που παρέδωσαν τις Τράπεζες που κατείχαν Εμπορική, Γενική και Millennium και αποχώρησαν από την Ελληνική αγορά.

* Ο Παύλος Δερμενάκης 

είναι M.Sc. οικονομολόγος - ερευνητής

Read 60 times

Ferienhaus «Griechenland»:Γιατί ανοίγουν τώρα το θέμα των πλειστηριασμών- Ενοικιαστή του τόπου του θέλουν να κάνουν τον λαό.

πηγή: http://www.edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=13408:ferienhaus-griechenland&Itemid=51

Η απελευθέρωση των πλειστηριασμών που απαιτεί η τρόικα από την εθελόδουλη κυβέρνηση οδηγεί στο ξεπούλημα και των κατοικιών πλέον στους δανειστές και τα αρπακτικά των funds που καραδοκούν. Θα αποτελέσει το τελικό χτύπημα για τη μετατροπή (και με τη βούλα) της χώρας σε αποικία, για την μετατροπή του λαού κυριολεκτικά σε ενοικιαστή του τόπου του. Εξοχικό «Η Ελλάς», λοιπόν, όπως αναφέρει ο κεντρικός τίτλος του Δρόμου στα γερμανικά για να είναι πιο… ευκολοδιάβαστος από τους πραγματικούς νομοθέτες της χώρας.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που επισημαίνουν, καιρό τώρα, πως τυχόν απελευθέρωση θα αγγίξει πλέον τις εσωτερικές εκείνες χορδές πολλών χιλιάδων Ελλήνων που δεν τις έχουν αγγίξει όλα τα προηγούμενα μνημονιακά μέτρα και οι συνέπειες στην οικονομία. Πως αυτό θα σημάνει μια αντίδραση των πληττόμενων πολύ ισχυρότερη από τις μέχρι τώρα. Πως από πολλές πλευρές μια τέτοια κίνηση από την πλευρά της κυβέρνησης και των υπηρετούντων την τρόικα δημιουργεί απέναντί της όλες τις προϋποθέσεις για ένα αποφασιστικό «ώς εδώ!» της κοινωνίας. Έχουν δίκιο.

Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός επέδειξε, άθελά του, μια τουλάχιστον ακόμη φορά, στην περίπτωση της ΕΡΤ, το πόσο μέσα στον ακροδεξιό του οίστρο δεν διαθέτει καν επίγνωση ή συναίσθηση των διαστάσεων, του μεγέθους όσων, χωρίς προηγούμενο, επιχειρούνται πάνω στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας εν είδει πειραματόζωου. Κάτι που δεν είχαν υπολογίσει στην περίπτωση της ΕΡΤ ήταν οι διεθνείς αντιδράσεις για κάτι τόσο εξωφρενικό όπως το να παύεις τη δημόσια ραδιοτηλεόραση με διάταγμα.

Δεν θα υπάρξουν του ίδιου είδους αντιδράσεις τώρα αν πάρουν τα σπίτια του κόσμου. Ίσως δεν αντιδράσουν οι δημοσιογράφοι, οι δημόσιες ραδιοτηλεοράσεις, οι σύλλογοι ομογενών κ.λπ. Θα προκαλέσει όμως διεθνώς αίσθηση ανάμεσα στον απλό κόσμο η εικόνα μιας Ελλάδας που σε συνθήκες ανέχειας λόγω της κρίσης και του Μνημονίου, εφορία, τράπεζες και δανειστές κατάσχουν, επιπλέον, μαζικά τα σπίτια από τον κόσμο. Κάτι τέτοιο υπερβαίνει ακόμη και την εικόνα μιας ανθρωπιστικής καταστροφής όπου, καλώς ή κακώς, ενυπάρχει η έννοια του αναπόδραστου, της φυσικής καταστροφής: Εδώ σε συνθήκες ήδη ανθρωπιστικής καταστροφής είναι η κυβέρνηση που αντί να ανακουφίσει τα θύματα βρίσκει την ευκαιρία να επιδράμει στα σπίτια των ίδιων των θυμάτων.

Όχι, αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει και στην Ισπανία, την Ιταλία, τις ΗΠΑ. Αυτό που θα συμβεί στην Ελλάδα θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο. Και είναι το μέγεθος που δίνει, σε αυτή την κίνηση, διαστάσεις μιας μεγάλης σκοπούμενης ανθρωπιστικής καταστροφής. Είναι στο χέρι μας να προβάλουμε αυτή την πραγματικότητα διεθνώς με τον πιο μαζικό τρόπο. 

Μέσα στη χώρα. Ένα κράτος που σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης αντί να προστατέψει τους πολίτες βάζει πλέον χέρι στο βιος εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών, βιος που απέκτησαν τα περισσότερα με μόχθο δεκαετιών, που έγιναν υπερχρεωμένα από τα χαράτσια ή από στεγαστικά δάνεια που -όχι από δική τους ευθύνη- δεν μπορούν πια να εξυπηρετήσουν, μπορεί τελικά να οδηγήσει (αν οργανωθεί κατάλληλα) σε ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης. Αυτό που δεν καταφέρθηκε να γίνει σε άλλες περιπτώσεις, μπορεί τώρα να γίνει. Πρώτον, γιατί δεν υπάρχει καμιά διασπαστική προπαγάνδα όπως μπορούσε να υπάρξει π.χ. για τους δημοσίους υπαλλήλους, για τη ζημιογόνα ΕΡΤ κ.λπ. Δεύτερον, γιατί μπορούν να ενωθούν πολλοί, αριστεροί και δεξιοί, νυν και πρώην, για να υπερασπιστούν από κοινού αυτό που όλοι αντιλαμβάνονται ως θεμελιακό κοινωνικό δικαίωμα, να προστατέψει κανείς το βιος του. Δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα που να χωρίζει όλους εμάς από το να προστατέψουμε τους χιλιάδες συνανθρώπους μας από αυτή τη νέα ανθρωπιστική καταστροφή που ετοιμάζεται. Μόνο κολλημένοι σε ιδεοληψίες μπορεί να μην αντιλαμβάνονται αυτή την ευκαιρία να μπει -επιτέλους- ένα στοπ.

Η κυβέρνηση πρέπει και μπορεί να σπάσει τα μούτρα της μπροστά στο νέο έγκλημα που σχεδιάζει. Όσο ισχύει ότι η αγανάκτηση του κόσμου υπάρχει ή δεν υπάρχει, εκδηλώνεται ή δεν εκδηλώνεται και δεν είναι κάτι που μπορεί να παραγγελθεί, άλλο τόσο ισχύει ότι η συμβολή των οργανωμένων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων μπορεί να βοηθήσει αποφασιστικά. Να βοηθήσει να μην κατασπαταληθεί αυτή η αγανάκτηση σε επικοινωνιακά τρικ, αλλά να φουντώσει καταφέρνοντας μικρές και μεγαλύτερες νίκες που τελικά θα αποτρέψουν αυτό το νέο έγκλημα. Το πιθανότερο ρίχνοντας και την κυβέρνηση… Θα γίνει μια από τα ίδια ή αυτή τη φορά θα πετύχουμε;

Η κραυγή της σιωπής (αναδημοσίευση)

του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Είναι στιγμές που ο θυμός, σου φουσκώνει τις φλέβες στους κροτάφους ανεβάζοντάς σου την πίεση σε επικίνδυνες τιμές.

Είναι στιγμές που η οργή σου δεν μπορεί να περιοριστεί με τους απλούς κανόνες ευγενείας, αλλά χρειάζεται να επιστρατεύσεις όση λογική διαθέτεις για να μπορέσεις να την κουλαντρίσεις.

Είναι, πάλι, στιγμές που νιώθεις τόσο δυνατός ώστε να θεωρείς πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Είναι, όμως, και φορές που η θλίψη, η στενοχώρια και η απογοήτευση μαζί, έχουν διαποτίσει τόσο το κορμί και το μυαλό σου, ώστε να μην μπορείς ούτε μία λέξη να αρθρώσεις, ούτε μία βρισιά, ούτε ένα σιχτίρισμα. Το μόνο που μπορείς και το μόνο που θέλεις, είναι να κλάψεις.

Να κλάψεις για να ξεσπάσεις, για να εκτονωθείς, για να πάρεις δύναμη.

Όποιος είδε μαυροφορεμένη και ηλικιωμένη γυναίκα να κλαίει έξω από το φούρνο επειδή διαπίστωσε ότι δεν έχει ούτε 2 ευρώ για να πάρει το γάλα και το ψωμί της ημέρας, καταλαβαίνει τι εννοώ.

Όποιος συνάντησε 26χρονο πτυχιούχο να δουλεύει με 280 ευρώ βασικό και να μην μπορεί να χαρεί τη ζωή επειδή δεν μπορεί να ονειρευτεί, είναι σε θέση να καταλάβει την ψυχολογία της κατεστραμμένης νεολαίας.

Όποιος παρατήρησε τους μαθητές που αποφεύγουν να πλησιάζουν το κιλικίο του σχολείου τους γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν κάτι από αυτό, μπορούν να συνειδητοποιήσουν πόσο βαρύ φορτίο που κουβαλούν οι ίδιοι και οι γονείς τους.

Δεν είναι μόνο η φτώχια, δεν είναι μόνο η ανέχεια και η εξαθλίωση. Το κυριότερο είναι η ψυχολογική ισοπέδωση την οποία έχουν υποστεί μεγάλες ομάδες του ελληνικού πληθυσμού.

Είναι η απαξίωση της ίδιας τους της ύπαρξης και η αδυναμία τους να εξηγήσουν πώς βρέθηκαν στη σημερινή κατάσταση χωρίς να ευθύνονται σε τίποτα οι ίδιοι.

Στην εφορία, τις προάλλες, μία συνταξιούχος, με πόνο ψυχής, εξηγούσε στην υπάλληλο πόσο άσχημα νιώθει που δεν μπορεί να πληρώσει την τελευταία δόση του χαρατσιού. Άλλο ήθος και φιλότιμο που περισσεύει σε μια συνταξιούχο, τόσο όσο λείπει από τα καθώς πρέπει λαμόγια που με τα χρωστούμενα στο κράτος εξαργύρωναν τις ακριβές ζωές τους και από όσους τόσα χρόνια τους ανάθρεψαν, τους κάλυψαν και συνεχίζουν να τους θρέφουν και να τους καλύπτουν.

Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας, όπου κι αν κοιτάξουμε είναι σκυφτοί, σκυθρωποί βουτηγμένοι στις σκέψεις και στη σιωπή.

Μια σιωπή τόσο εκκωφαντική που σου τρυπάει τα τύμπανα και την ψυχή.

Δεν είναι ότι δεν έχουν τίποτα να πουν, δεν είναι ότι δεν έχουν τον τρόπο να τα πουν, είναι ότι δεν έχουν ούτε αυτό το λίγο κουράγιο που χρειάζεται κάποιος, για να αρθρώσει μια λέξη.

Μιλάει κάποιος όταν ξέρει ότι κάποιος άλλος τον ακούει, έστω και είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.

Όταν αισθάνονται ότι κανένας δεν τους ακούει, όταν τους έχουν κλέψει τον ίδιο τους τον εαυτό, όταν είναι νέοι και τους έχουν ακρωτηριάσει τα όνειρά τους, τότε η σιωπή δεν είναι άμυνα, είναι επίθεση.

Επίθεση στα μεγάλα λόγια, στις ψεύτικες ελπίδες, στα απανωτά ξεπουλήματα, στην έλλειψη προοπτικής.

Είναι φτύσιμο και απαξίωση στους «δήθεν», στους εμπόρους ελπίδων, στους όψιμους «προστάτες» τους, στους τηλεοπτικούς υποκριτές και στους «πονόψυχους» βουλευτές, υπουργούς και πρωθυπουργούς.

Είναι προσπάθεια να ξαναποκτήσουν τη χαμένη τους υπερηφάνεια και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια για να μπορέσουν να συμμαζέψουν τα συντρίμμια τους και να πορευτούν.

Είναι η αρχή μιας παρατεταμένης ανάτασης, γιατί όποιος δεν μιλάει σκέφτεται και όποιος σκέφτεται ανακαλύπτει.

Ανακαλύπτει αιτίες, φταίχτες και κυρίως τρόπους ανάκαμψης και αντεπίθεσης.

Ανακαλύπτει πως δεν είναι μόνος αλλά ένας από τους πολλούς που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση.

Έτσι, όχι μόνο αισθάνεται αλλά γίνεται και πιο δυνατός, φοβάται λιγότερο μέχρι που διώχνει το φόβο και τον στέλνει στους δυνάστες του, τον στέλνει στους φταίχτες.

Είναι τόσο επικίνδυνη για το σύστημά τους, αυτή η σιωπή όσο ακίνδυνα αποδεικνύονται τα βελάσματα των αρνιών πριν την επικείμενη σφαγή τους.

Καταλαβαίνουν πολύ καλά, όλοι αυτοί που σχεδιάζουν την ισοπέδωσή μας ότι τα αρνιά μετατρέπονται σιγά-σιγά σε κριάρια.

Και τα κριάρια, όταν αποφασίσουν να επιτεθούν στον αντίπαλο, δεν βελάζουν ποτέ. Κάνουν την επίθεσή τους πάντα σιωπηλά.

Ο μύθος του μηδενικού χρέους της χούντας

Το άρθρο του Περικλή Κοροβέση που ακολουθεί διαλύει το μύθο που καλλιεργούν διάφοροι ρέκτες της χούντας αλλά και οι σύγχρονοι ελληναράδες του Άρδην του Καραμπελιά περί μηδενικού ελλείμματος στα δημόσια οικονομικά την περίοδο της δικτατορίας. Πρόσφατα μάλιστα γνωστός ελληναράς της παρέας του "Άρδην" σε μελέτη του για την οικονομική κατάσταση της χώρας διατύπωνε τον ισχυρισμό ότι η χούντα παρέδοσε μηδενικό χρέος και έλλειμμα !!!

 Η χούντα των δανείων

Του Περικλή Κοροβέση

Μιλάμε για το απάνθρωπο δικτατορικό καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών και για τα στυγερά εγκλήματά της, αλλά λέμε ελάχιστα για το χρέος που φόρτωσε στις πλάτες μας και τη διόγκωση των κρατικών δαπανών. 

Το χρέος, από 32 δισεκατομμύρια δραχμές που ήταν το 1966, έφτασε το 1974 στο 114 δισ. Και για την ίδια περίοδο οι κρατικές δαπάνες από 38 έφτασαν στα 129 δισ. Η χούντα δεν πρωτοτύπησε. Παγκοσμίως οι δικτατορίες της περιόδου 1965-1985 υπερχρεώθηκαν για να δανειστούν ή για να ενισχύσουν και να εκσυγχρονίσουν τον κατασταλτικό τους μηχανισμό ή για να τα τσεπώσουν οι ίδιοι οι δικτάτορες, όπως στην περίπτωση του Μάρκο στις Φιλιππίνες ή του Μομπούτου στο Κονγκό και ακόμα του Πινοσέτ. Η προσωπική τους περιουσία ισοδυναμούσε με το εξωτερικό χρέος.

Η Παγκόσμια Τράπεζα, που ξεκίνησε σαν εργαλείο του ΟΗΕ για να βοηθήσει τις αποδεκατισμένες πρώην αποικίες, πέρασε στα χέρια των πιο πλούσιων χωρών και με το σύστημα του δανεισμού, έκαναν τις πρώην αποικίες πάλι αποικίες. Τριάντα χώρες που αντιπροσωπεύουν το 16% του παγκόσμιου πληθυσμού διαθέτουν το 59% των ψήφων στην Παγκόσμια Τράπεζα και οι υπόλοιπες 157 χώρες που έχουν το 84% των πολιτών του πλανήτη, έχουν μόνο το 41% των ψήφων. Στην ουσία είναι μια μηχανή για να κάνει το 1% των κατοίκων της Γης ακόμα πιο πλούσιους και το υπόλοιπο 99% να βυθίζεται σε όλο και μεγαλύτερη φτώχεια και εξαθλίωση. Εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι παράγουν τα 9/10 του παγκόσμιου ΑΕΠ και το υπόλοιπο 1/10 είναι η περιουσία περίπου δύο χιλιάδων ανθρώπων. Αν αυτοί οι άνθρωποι πωλούσαν μόνο τα γιοτ τους θα εξαλειφόταν η πείνα σε παγκόσμιο επίπεδο για 8 μήνες.

Σήμερα υπάρχουν 127 χώρες χρεωμένες ώς τα μπούνια και μόνο 36 έχουν πλεόνασμα. Αν υπήρχαν κυβερνήσεις που να ενδιαφέρονταν για το καλό του τόπου τους και όχι για τις τσέπες των τοκογλύφων, θα έπρεπε να διαγράψουν μονομερώς το χρέος. Αυτό ισχύει απολύτως για τα χρέη που δημιούργησαν οι δικτατορίες. Για ποιο λόγο να πληρώνουμε τα χρέη της χούντας των συνταγματαρχών; Επειδή εκτέλεσαν, βασάνισαν, φυλάκισαν και εξόρισαν; Αποδοχή του χρέους των Απριλιανών σημαίνει άμεση αναγνώριση του καθεστώτος. Και όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά κάποια άλλη εποχή. Η Κούβα αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος της στην Ισπανία όταν έπαψε να είναι αποικία της. Το ίδιο έπραξαν και οι Μπολσεβίκοι, το 1918, και δεν αναγνώρισαν το τσαρικό χρέος. Και όταν η Πολωνία έγινε ανεξάρτητη, διέγραψε το χρέος της. Και όταν έπεσε η δικτατορία του Τινόκο στην Κόστα Ρίκα, δεν πλήρωσε φράγκο στους πιστωτές της, στον Καναδά, και μάλιστα με διαιτησία των ΗΠΑ.

Ολα αυτά οδήγησαν τον σοφό καθηγητή Αλεξάντερ Σακ, έναν από τους θεμελιωτές του Διεθνούς Δικαίου, να γράψει ήδη από το 1927: «Εάν ένα δεσποτικό καθεστώς συνάψει ένα δάνειο, όχι για τις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά για να ισχυροποιήσει την τυραννία του, τότε αυτό το χρέος είναι απεχθές. Και αυτό το χρέος δεν είναι υποχρεωτικό για ένα έθνος». Με άλλα λόγια, ένα εξωτερικό δάνειο που δίνεται για την ανάπτυξη ενός έθνους, δηλαδή για παιδεία, υγεία, δημόσια έργα, κράτος πρόνοιας κ.λπ., είναι επενδύσεις κερδοφόρες και μπορούν να πληρώσουν ένα τίμιο δάνειο. Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται ένα εθνικό κράτος και όχι κυβερνήσεις τραπεζιτών και διεθνών τοκογλύφων, που επενδύουν στην κομπίνα και τη ρεμούλα. Και αυτό το χρέος είναι ανέντιμο και δεν το πληρώνουμε.

Δεν είναι τυχαίο πως δύο νομπελίστες οικονομολόγοι, ο Πολ Κρούγκμαν και ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, πιστεύουν πως η Ε.Ε. είναι κλινικά νεκρή, αγνοεί τους νόμους της οικονομίας και έχει μπει σε μια αυτοκτονική φάση, σύμφωνα με τα λεγόμενα της Σούζαν Ζορζ. Οι Βρετανοί αποικιοκράτες εκπαίδευαν στα καλύτερα πανεπιστήμιά τους τις ελίτ από κάθε αποικία και τους έκαναν κυβερνήτες, με το επιχείρημα πως η ανάπτυξη της μητρόπολης θα σημαίνει και ανάπτυξη της αποικίας. Οι αντίστοιχοι απόφοιτοι του σημερινού Χάρβαρντ είναι συνάδελφοι των υπαλλήλων της τρόικας και αρκούνται στον μισθό τους. Είναι αυτό που λέμε (λέτε) πετυχημένη καριέρα, βουτηγμένη στο αίμα των πολλών.

Τόσες εξεταστικές επιτροπές έχουν γίνει στη Βουλή. Θα βρεθεί κανείς να προτείνει μια επιτροπή για το χρέος; Εσένα το λέω, πεθερά, για να το ακούσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή κάποιoς άλλος. Περιττό να δηλώσω πως είμαι ανεξίθρησκος.

perkor29@gmail.com

Πηγή:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Συλλυπητήρια στους εφησυχασμένους: Γιατί θάναι αυτοί οι πρώτοι που θα χάσουν τα σπίτια τους

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑΚΗ ΠΟΥ ΧΡΩΣΤΑΕΙ

Του Γιώργου Δελαστίκ

από εφημερίδα το ΕΘΝΟΣ

Μια αυταπάτη ευρύτατα διαδεδομένη στα λαϊκά στρώματα ενδέχεται να έχει μοιραίες συνέπειες για όσους έχουν αποκτήσει την πρώτη τους κατοικία με στεγαστικό δάνειο, στις δόσεις του οποίου αδυνατούν πλέον να ανταποκριθούν και να τις πληρώνουν στην τράπεζα κανονικά. Καθώς απέχει πλέον ελάχιστα περισσότερο από έναν μήνα η εφιαλτική ημερομηνία της 1ης Ιανουαρίου 2014, οπότε η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου έχει αποφασίσει υπό την πίεση και της τρόικας να αρχίσουν και πάλι οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας δανειοληπτών που δεν πληρώνουν κανονικά τις δόσεις των δανείων τους, οι περισσότεροι από τους ασυνεπείς οφειλέτες προς τις τράπεζες δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος του κινδύνου που τους απειλεί. Νομίζουν ότι η τράπεζα... δεν θα τους πάρει το σπίτι!

Αυταπατώνται ότι κάτι θα γίνει στο τέλος και θα τη γλιτώσουν!

Τι να το κάνει η τράπεζα ένα ασήμαντο δυάρι ή τριάρι διαμέρισμα στους Αγίους Αναργύρους ή στο Περιστέρι; Σε ποιον θα το πουλήσει αφού αυτήν την εποχή στην Ελλάδα κανένας δεν έχει λεφτά κι όσοι έχουν δεν τα δίνουν φυσικά για κάποιο διαμέρισμα σε μια λαϊκή συνοικία της Αθήνας ή σε κάποια επαρχιακή πόλη; Αν, όμως, δεν μπορούν να πουλήσουν αυτά τα διαμερίσματα ή σπίτια γιατί να κατασχέσει μια μεγάλη τράπεζα π.χ. δέκα ή είκοσι χιλιάδες σπίτια; Τι θα τα κάνει; Θα γίνει... μεσιτικό γραφείο; Χώρια που αν πρέπει να πληρώσει και ενιαίο φόρο ακινήτων για χιλιάδες κατασχεμένα σπίτια, θα κοστίσει στην τράπεζα τα μαλλιοκέφαλά της! Οι σκέψεις αυτές και άλλες παρόμοιες ακούγονται λογικοφανείς στους άσχετους και τους αδαείς. Είναι, όμως, βαθύτατα λανθασμένες. Ηταν εν μέρει σωστές σε άλλες, παλαιότερες εποχές.

Δεν ισχύουν, όμως, ούτε κατ' ελάχιστο σήμερα. Αυτό που αγνοεί ο κόσμος, και παθαίνει σοκ όταν το αντιλαμβάνεται, είναι ότι η τράπεζα που του κατάσχει το σπίτι δεν έχει καμιά έγνοια να... πουλήσει ή έστω να νοικιάσει σε κάποιον το σπίτι που κατάσχεσε! Της αρκεί που απέκτησε αυτή τους τίτλους ιδιοκτησίας! Φαίνεται εξωφρενικό, αλλά δυστυχώς έτσι είναι - και ο λόγος είναι απλούστατος. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε πως μια τράπεζα προχωράει σε κατάσχεση 10.000 σπιτιών, καθένα από τα οποία έχει αντικειμενική αξία 100.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι η συνολική αντικειμενική αξία των 10.000 διαμερισμάτων επί 100.000 ευρώ το καθένα είναι 1.000.000.000 ευρώ. Η τράπεζα, αντί να ψάχνει να βρει 10.000 αγοραστές που έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να τους βρει ποτέ, κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Βγαίνει στη διατραπεζική αγορά, στις αγορές του χρηματοπιστωτικού συστήματος και λέει: "Κατέχω τίτλους ιδιοκτησίας ακινήτων αντικειμενικής αξίας ενός δισεκατομμυρίου ευρώ και τους πουλάω για π.χ. επτακόσια εκατομμύρια ή τριακόσια εκατομμύρια ευρώ!". Μια τράπεζα από το Χονγκ Κονγκ ή από την Ουρουγουάη τούς αγοράζει τους τίτλους αυτούς για να τους πουλήσει κι αυτή την επόμενη μέρα ή τον επόμενο μήνα!

Ο τίτλος ιδιοκτησίας του σπιτιού που σας κατάσχεσε η ελληνική τράπεζα επειδή δεν πληρώνατε τις δόσεις του δανείου σας βρίσκεται έτσι σήμερα... στο Κατάρ, αύριο στο Μεξικό, μεθαύριο στο Ναούρου. Το πιο επώδυνο σημείο αυτής της τραγωδίας είναι ότι κανένας από τους εφήμερους, εναλλασσόμενους ιδιοκτήτες -δηλαδή κάποια τράπεζα ανά την υφήλιο- δεν δίνει δεκάρα τσακιστή αν ρημαδιάζει το διαμέρισμα από το οποίο σας ξεσπίτωσε η τράπεζα επειδή δεν είχατε να πληρώσετε τις δόσεις! Τους αρκεί ο τίτλος ιδιοκτησίας και η αντικειμενική κατ' αρχάς αξία. Ισως κάποια στιγμή αργότερα να τους ενδιαφέρει και η εμπορική αξία, αλλά και πάλι για να παιχτεί στη διατραπεζική αγορά.

Τώρα, από τα 10.000 σπίτια του παραδείγματος μπορεί τα 500 ή τα 1.000 να πουληθούν σε κάποιον κερδοσκοπικό οίκο-γύπα με έκπτωση... 60% ή 80% (!), αν κάποια τράπεζα που κατέχει τους τίτλους βρεθεί "ζορισμένη" κάποια στιγμή. Τότε οι "γύπες" μπορεί να πουλήσουν το διαμέρισμά σας στη Δάφνη ή στα Ανω Λιόσια σε κάποιο Γερμανό ή Αγγλο συνταξιούχο σε γελοία τιμή, βγάζοντας τα τριπλά λεφτά από όσα το αγόρασαν! Ετσι σκοπεύουν να χειριστούν τα διαμερίσματα ή τα σπίτια όσων δεν ανταποκρίνονται στις δανειστικές υποχρεώσεις τους, γι' αυτό και οι τράπεζες θα τους τα κατασχέσουν οπωσδήποτε, μόλις η κυβέρνηση δώσει το "πράσινο φως" σε έναν μήνα από τώρα!

Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Ας απαλλαχτούμε από την τυραννία της τυχαιότητας και ν'αγκαλιάσουμε τη Δράση και την υπευθυνότητα που αυτή συνεπάγεται (αναδημοσίευση)

από Αλληλέγγυα Δύναμη

http://antidras.blogspot.gr/

Λέξεις και εκφράσεις όπως "καλότυχος" και αντίθετα, "ήταν γραφτό να συμβεί", "τον καταράστηκε η μοίρα" ή "γαμώ την τυχη μου", μου μοιάζουν τόσο κενές ουσίας όσο και άδεια κελύφη κοχυλιών. Που τα παρασύρουν τα ρεύματα αφηρημένων εννοιών και συλλήψεων -όπως έχει καταντήσει η ελευθερία στις σύγχρονες "πολιτισμένες" αντιλήψεις- και τα ξεβράζουν σε αχανείς παραλίες αυταπάτης. Και ατέρμονης μοιρολατρίας. Που ζέχνει παθητικότητα και νοσηρή στωικότητα, για ν'αναπαράγεται η εμπορευματική εξουσία της οικονομίας πάνω στη φύση και τον άνθρωπο. Σύμφωνα και με το Νίτσε, η τυχαιότητα δεν υπάρχει και το τυχαίο είσαι εσύ ο ίδιος που συμβαίνεις σε σένα τον ίδιο! Δηλ. οι δράσεις και μη-δράσεις σου, οι επιλογές σου ή η αδυναμία επιλογών, η κίνηση ή στατικότητά σου, οι διαστρεβλωμένες οπτικές ή οι καθαρές ματιές σου.

Ίσως αυτό σημαίνει ότι φράσεις όπως "ο παράγοντας τύχη" και λέξεις σαν το "μοιραίο", που παρερμηνεύουν με στρεβλή αντίληψη την πραγματικότητά μας και την αλυσοδένουν στο συμβιβασμό και την εθελοντική παραίτηση, καλό θα ήταν να αντικατασταθούν. Και στη γλώσσα και στη συνείδηση. Από άλλες πιο πραγματικές έννοιες: η διάθεση να γυρεύεις αυτό που θες και η αναγνώριση των ευθυνών για ό,τι σου συμβαίνει ή προκαλείς με τη δράση σου και τηναντίδραση που επιφέρει.

 Κι ας μη ξεχνάμε πως αυτό που φαίνεται ως σωστό σε κάποιον, τόσο για τον εαυτό του όσο και για λογαριασμό των άλλων, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι και να αποδειχτεί τελείως λάθος έως ολέθριο. Και για τον εαυτό και για τον άλλο. Όμως στο απρόβλεπτο ταξίδι της ζωής και στην αναζήτηση της πολύτιμης αυτοεπίγνωσης για αυτόν που συνειδητοποιεί αυτή την πολυτιμότητα, στα πλαίσια και πλέγματα των αλληλοεπιδράσεων και της ανταλλαγής ενεργειών,αστοχίες και λανθασμένες εκτιμήσεις συμβαίνουν. 

Μέσα σε αυτό το τεράστιο δονητικό δίκτυο σχέσεων μεταξύ ατόμων και κοινωνιών, μικρών και μεγάλων αποφάσεων κι εφαρμογών τους που λαμβάνουν χώρα και διαμορφώνουν κάθε αέναη στιγμή την πραγματικότητα! Πόσο σημαντικό είναι λοιπόν τα γινόμενα "που ουκ απογίγνονται"- να αποτελούν και μάθηση! Κι ευκαιρίες για νοηματοδότηση εκ νέου των εννοιών. Με διάθεση όχι για ανέξοδη κι εύκολη κριτική του εαυτού και των άλλων, αλλά για ειλικρινή προσπάθεια κατανόησης και του μεν και των δε. Με απαραίτητη προϋπόθεση τηναναγνώριση κι ανάληψη προσωπικών ευθυνών. Είτε πρόκειται για μεμονωμένα άτομα, είτε για ομάδες ατόμων, είτε για λαούς ολόκληρους...

Κι αυτό σημαίνει συναισθηματική και πνευματική ωριμότητα. Που οδηγεί στη χειραφέτηση, όχι ως αγχώδη ηθική υποχρέωση κι ως απόρροιακαθήκοντος βεβαρυμένου ιδεολογικά, δηλαδή στρατευμένου. Άρα στον ξεπεσμό σε νέο κύκλο παρανοήσεων κι αδιαλλαξίας. Αλλά χειραφέτηση στενά δεμένης με την επίγνωση της ανθρώπινης φύσης και των δυνατοτήτων της και με τη δημιουργική χαρά της ζωής. Άρα και χάραξη της ρότας προς έναν άλλο κόσμο, άτμητων υποστάσεων που συνέχουν αυτόνομα και διαρκώς εξελισσόμενα σύνολα.

Όπου πρωταρχικό τους μέλημα θα αποτελεί η απόλαυση των δώρων της ζωής σε συνεργασία με τη φύση και σε αρμονία με την ανθρώπινη φύση που ολοκληρώνεται μέσα στο φυσικό της περιβάλλον. Και όχι -όπως συμβαίνει με τούτο τον παλιό πια κόσμο- το κύλισμα στη μνησικακία εναντίον της ζωής, στη μισαλλοδοξία και τις προκαταλήψεις, στην κυριαρχία φαντασιακών σημασιών επί των κοινωνιών και στη συναισθηματική αναπηρία...