Να γίνεσαι χάλια. Να μεθάς στο μπαρ και να είναι απόγευμα Δευτέρας, τα τσιγάρα σου βρεγμένα απ’ τη χυμένη μπύρα πάνω στην μπάρα. Να πίνεις βότκα σε ψηλό, να τρελαθείς. Να λες ότι και μόνος σου θα ζήσεις εκστατικά ευτυχισμένος, μετά να πέφτεις απ’ το σκαμπό. Να μιλάς γι’ αυτήν σε άγνωστους θαμώνες, να πίνεις ό,τι σε κερνάνε, να κοιμάσαι στα παγκάκια. Να σε κόβει στα δύο η απουσία κι όλα τα καψουροτράγουδα να ‘ναι γι’ αυτήν γραμμένα. Να της τα λες πρόστυχα, σαν να είναι κι αυτή εκεί, να της τα λες στοργικά, να της τα λες βρώμικα, να της τα λες πατρικά. Να της τα λες δυνατά κι ας ξέρεις πως πια δεν σ’ ακούει. Να της τα λες και να ξέρεις καλά πως πάντα θα ‘ναι εκεί για να σ’ ακούσει. Να της μιλάς για το μεσημέρι που τη γνώρισες στην Πέτρου Ράλλη και για τότε που την κατασκόπευες στην Καλλιδρομίου, το πρωινό που μαλώσατε άγρια στη Στουρνάρη, το βράδυ που σου δόθηκε οριστικά σε ένα στενό της Λένορμαν. Να την περιμένεις ακόμα. Να της γράφεις γράμματα και μετά να τα σκίζεις. Να πηγαίνεις σινεμά κι όλα να τη θυμίζουν. Τα πράγματα της να είναι ακόμα σε κούτες κι όλα να τη θυμίζουν. Να σε μαζεύουν οι φίλοι στις τρεις το πρωί κι όλη η Χαρούλα να μη σε φτάνει. Να λες, μακάρι να μην την είχες γνωρίσει ποτέ, αμέσως μετά να το μετανιώνεις. Να ακούς εναλλάξ Pearl Jam και Μοσχολιού, να ακούς P.J. Harvey και Μητροπάνο και να κοντεύουν ξημερώματα, να σκίζεις φωτογραφίες, να λες μου γάμησε τη μνήμη. Μετά να περιμένεις κι άλλο. Να πηγαίνεις για ψάρεμα. Να λες ο έρωτας σου είναι φως και να φυτεύεις λουλούδια. Να λες ο έρωτας σου είναι σκοτάδι και να λιποθυμάς απ’ το ποτό. Να γυρνάς μόνος σε άδειους δρόμους. Να τη ζηλεύεις, να την ποθείς. Να τρέχεις μεσάνυχτα τσίτα στην εθνική διαδηλώνοντας τον έρωτα σου, που ‘ναι μαζί λυγμικός και διθυραμβικός, καταστασιακός. Κι αυτή να ‘ναι ακόμα η μονάκριβη σου αγάπη, η μόνη σου καψούρα. Και να της λες πως μια μέρα θα γυρίσεις, κι ας μην το πιστεύεις στ’ αλήθεια. Κι αν εσύ έφυγες μακριά, η καρδιά σου πάντα για ‘κείνη θα σκιρτά. Για την Αθήνα μοναχά. Και να της το λες συχνά. Σ’ αγαπάω να της λες.
Η αναρχία είναι μια κατάσταση φυσική. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος δε μπορεί παρά να νιώθει άσχημα όταν κάποιος ή κάποιοι προσπαθούν να περιορίσουν τη φυσική για κάθε άνθρωπο τάση να φέρεται φυσικά. Η εξουσία είναι κάτι το παρά φύση. Στη φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία. Ηγέτης είναι αυτός που ηγείται, που προηγείται και δείχνει το δρόμο στους άλλους για να μη χαθούν.
Το κριάρι δεν ασκεί εξουσία στο κοπάδι, απλώς ηγείται του κοπαδιού. Μια μικρή ή μεγάλη ομάδα ανθρώπων εύκολα δέχεται ως φυσικό ηγέτη αυτόν που αναδεικνύεται φυσικά, μέσα από φυσικές, μη καταναγκαστικές, αυτόματες διαδικασίες. Οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν δεν το δείχνουν, πάντα δυσφορούν όταν ο ηγέτης έρχεται έτοιμος απέξω ή πέφτει με αλεξίπτωτο από πάνω. Αναρχία, λοιπόν, είναι η άρνηση κάθε μορφής εξουσίας που δεν είναι φυσική και κοινά αποδεκτή από όλους και όχι μόνον από την πλειοψηφία. Η αναρχία πάει σταθερά κόντρα σε κάθε είδους αρχή, σε κάθε μορφή εξουσίας, θρησκευτική, πολιτική, κομματική. Η αναρχία και η ελευθερία είναι σχεδόν συνώνυμα.
Οι προσπάθειες των φιλοσόφων να τοποθετήσουν τα όρια της ατομικής ελευθερίας ενός ανθρώπου δίπλα στα όρια της ατομικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου, δεν είναι παρά μια θεωρητική επιβεβαίωση του κύριου αιτήματος του αναρχισμού για σεβασμό της ατομικότητας και της προσωπικότητας του καθένα. Αρκεί, βέβαια, τούτη η προσωπικότητα να μην είναι χονδροειδώς ετεροκαθορισμένη, και με τον ψυχολογικό μηχανισμό της «ψευδούς συνειδήσεως» να γίνεται αντιληπτή από το άτομο σαν αβίαστα αυτοκαθορισμένη.
Δεν είναι δυνατόν κάποιος να πιστεύει πως είναι άνθρωπος με προσωπικότητα, όταν είναι καταφάνερο πως το συνειδησιακό περιεχόμενο της προσωπικότητάς του δε δημιουργήθηκε κάτω από μια πολύ μεγάλη δέσμη ανεμπόδιστων επιδράσεων, αλλά μπήκε στη συνείδηση με «μετάγγιση» από μια κοινή δεξαμενή, ας πούμε από τον Θεό, από την κομματική ιδεολογία, από τη συλλογική «εθνική ψυχή», από τον Αρχηγό. Το αναρχικό κίνημα, με τις πολλές και ποικίλες παραλλαγές του, αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση στην κοινωνία καθεστώτος πραγματικής ισότητας, πραγματικής αδελφοσύνης, πραγματικής δικαιοσύνης, έξω και πέρα από κάθε καταναγκασμό που βάζει όρια και στην ισότητα, και στην αδελφοσύνη, και στη δικαιοσύνη.
Ο αναρχισμός, η απόρριψη της Αρχής, της εξουσίας σε όλες της τις μορφές, είναι ένα ιδανικό για την αβίαστα και ελεύθερα αυτορυθμιζόμενη προσωπικότητα. Μια συγκεκριμένη «κοινωνία ζώων» δεν αλληλοσπαράσσεται. Τα μέλη της ανακαλύπτουν την αξία της φυσικής κοινωνικότητας μόνα τους, με βάση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το φυσικό δίκαιο δεν είναι το δίκαιο της ζούγκλας. Γίνεται, όμως, δίκαιο της ζούγκλας όσον αφορά στις «εξωτερικές σχέσεις». Μια ομάδα ζώων του ίδιου είδους μπορεί να βρίσκεται σε σταθερά εχθρικές σχέσεις με μια άλλη ομάδα ζώων διαφορετικού είδους. Αν αντιμετωπίζουμε τις ανθρώπινες φυλές σαν διαφορετικά ζωικά είδη που αλληλοσπαράσσονται μέχρι εξοντώσεως, τότε δεν είμαστε μόνο ρατσιστές, είμαστε ζώα, αφού ξέρουμε πως όλοι οι άνθρωποι, ασχέτως φυλής, ανήκουν στο ίδιο βιολογικό είδος.
Κανένας άνθρωπος δε διαφέρει από τον άλλο όσον αφορά στις βιολογικές λειτουργίες. Κάθε διαφορά στην εξωτερική εμφάνιση έχει σχέση μάλλον με το περιβάλλον παρά με τη βιολογία. Όταν ζεις στη διακεκαυμένη ζώνη είναι σαν να κάνεις μια διαρκή, καταναγκαστική ηλιοθεραπεία. Το δέρμα σου μαυρίζει και το επίκτητο χαρακτηριστικό γίνεται κληρονομικό με την εγγραφή του στο DNA. Κάθε λευκός θα μαυρίσει ύστερα από χίλιες γενιές απογόνων, αν εγκατασταθεί σήμερα στη Νιγηρία, για παράδειγμα. Κάθε διαφορά, λοιπόν, ανάμεσα σε φυλές είναι διαφορά ανάμεσα σε συμφέροντα και όχι σε αίματα. Ο εθνικισμός είναι πολιτιστικό δεδομένο. Στηρίζεται στη διαφορετικότητα των πολιτισμών ή μάλλον στην ιεράρχηση των πολιτισμών, αν δεχτούμε πως θα ήταν δυνατό να υπάρξει μια τέτοια ιεράρχηση, πράγμα που ο μεγάλος εθνολόγος και δημιουργός του δομισμού (στρουχτουραλισμού) Λεβί-Στρός το απορρίπτει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος πολιτισμός, λέει ο Λεβί-Στρος.
Κάθε πολιτισμός υπάρχει «καθ’ εαυτόν και διά τον εαυτό του», όπως θα έλεγαν οι υπαρξιστές. Μόνο η τερατώδης αλαζονεία του αποικιοκράτη ευρωπαίου θα κάνει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό μέτρο σύγκρισης για όλους τους άλλους. Γιατί οι ινδιάνοι της Αμερικής να μη βλέπουν σαν κατώτερο του δικού τους τον εξοντωτικό ευρωπαϊκό πολιτισμό που τους καθυπόταξε; Και τι θα μπορούσε να σημαίνει η νοσταλγία του «πολιτισμένου» για το «χαμένο παράδεισο», αν όχι μια αναγνώριση της αξίας πολιτισμών που δε μοιάζουν με το δικό του;
Ο αναρχισμός πριν απ’ όλα είναι μια αποδοχή της ετερότητας, ένας σεβασμός του διαφορετικού, μια συνεργασία με το «όλως άλλο», όπως θα έλεγε ο Κροπότκιν. Ο αναρχισμός, δίνοντας έμφαση στην αυτοκαθοριζόμενη προσωπικότητα, είναι φυσικό να απεχθάνεται κάθε αγελαία συμπεριφορά ακόμα και την εθνικιστική, πολύ περισσότερο τη ρατσιστική. Ωστόσο, κάθε τόσο εμφανίζονται αγέλες «αναρχικών». Βέβαια, δεν πρόκειται για κλασικού τύπου αναρχικούς, αλλά για «αναρχοαυτόνομους», που είναι το ακριβώς αντίθετο των αναρχικών. Οι αναρχικοί είναι εξόχως κοινωνικοποιημένα άτομα. Κύριος στόχος τους είναι η δημιουργία μιας όσο το δυνατόν πιο φυσικής κοινωνίας, χωρίς καταναγκασμούς και καταπίεση. Οι αναρχοαυτόνομοι, αντίθετα, είναι τέρατα εγωισμού, επιδεικτικά εχθρικοί όχι μόνο προς τον αντιφρονούντα, αλλά και προς τον ομοϊδεάτη τους. Είναι αυτοί ακριβώς που γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το αναρχικό κίνημα, με την ίδια περίπου έννοια που οι γραφειοκράτες κομμουνιστές γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το κομμουνιστικό κίνημα.
Βασίλης Ραφαηλίδης, Η μεγάλη περιπέτεια του Μαρξισμού
Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί στα Εξάρχεια καταφέρνουν πάντα να μας εκπλήσσουν. Μετά από τις αναίτιες επιθέσεις και μηνύσεις σε κατοίκους από τα ΜΑΤ, την τρομοκράτηση και τις προκλητικές προσαγωγές κατοίκων και επισκεπτών, οι οποίοι συμμετείχαν στο Φεστιβάλ της Λαϊκής Συνέλευσης Εξαρχείων (που έγινε στα πλαίσια των δράσεών της με στόχο το διωγμό του εμπορίου ναρκωτικών και των μαφιών από τη γειτονιά), η φάμπρικα των δικαστικών και των αστυνομικών οργάνων του κράτους έφτασε σε σημείο γελοιότητας.
Με βάση ένα ανώνυμο και κατασκευασμένο, όπως αποδείχτηκε, τηλεφώνημα και παρά τις καταθέσεις άγνοιας των καταστηματαρχών της Πλατείας Εξαρχείων κατηγορούνται τρία μέλη της Λαϊκής Συνέλευσης, ο Γιώργος Καλαϊτζίδης, Θανάσης Λιακόπουλος και Θανάσης Πετράτος, για οπλοφορία και αρπαγή ατόμου στις 22/3 κατά τη διάρκεια παρέμβασης αναρχικών στην πλατεία Εξαρχείων με στόχο την εκδίωξη των εμπόρων ναρκωτικών.
Το ανυπόστατο της κατηγορίας είναι τόσο προφανές που δεν χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση. Απλά επισημαίνεται η αναβάθμιση της μεθοδολογίας των “ανώνυμων” τηλεφωνημάτων, η οποία μέχρι τώρα αποτελούσε αιτία έναρξης ερευνών και μόνο. Η εξέλιξη αυτή καταστρατηγεί θεμελιώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Η δίωξη αυτή αποδεικνύει περίτρανα την τεράστια υποκρισία των διωκτικών μηχανισμών, οι οποίες, από ό,τι φαίνεται, δεν κινητοποιούνται εναντίον των εμπόρων και των μαφιών, αλλά μόνο ενάντια σε αυτούς που αντιστέκονται.
Η γελοιότητα της κατηγορίας και το πρωτοφανές της κακουργηματικής δίωξης δεν μας τρομοκρατεί. Αντίθετα, μας χαλυβδώνει και μας συσπειρώνει, καθώς αποτελεί απόδειξη ότι ο αγώνας μας είναι σωστός και δίκαιος. Τα μέλη της Λαϊκής Συνέλευσης Εξαρχείων που κατηγορούνται δεν είναι μόνα. Μαζί τους κατηγορούμαστε όλοι εμείς που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της γειτονιάς μας με συνέπεια, αλληλεγγύη και ακεραιότητα.
-Το ανυπόστατο κατηγορητήριο θα καταπέσει, ο αγώνας μας θα δικαιωθεί.
-Αρνούμαστε τις κατασκευασμένες κατηγορίες που έχουν ως στόχο την δαιμονοποίηση των Εξαρχείων και την ποινικοποίηση της αντίστασης.
-Καλούμε όλους τους κατοίκους των Εξαρχείων σε συγκέντρωση αλληλεγγύης την Δευτέρα 3 Νοεμβρίου, στις 09:00 στα δικαστήρια της Ευελπίδων, κτήριο 9, αίθουσα 115.
δεν είσαι πια ούτε ιδιοκτήτης ούτε ενοικιαστής. Είσαι άστεγος !
Διαβάστε την περιπέτεια μιας "οφειλέτριας" της τράπεζας Πειραιώς που από ιδιοκτήτρια ενός πατρικού βρέθηκε χωρίς να το καταλάβει στο δρόμο. Και αυτό για μια εξευτελιστική οφειλή.
Να σημειώσουμε ότι την εποχή που έγινε ο πλειστηριασμός (2008) δεν ίσχυε ούτε ο νόμος Κατσέλη ούτε ο νόμος Χατζηγάκη (ψηφίστηκε τον Νοέμβρη του 2008) που προστάτευαν την πρώτη κατοικία αλλά και κάθε περιουσιακό στοιχείο (ο δεύτερος) για οφειλή έως και 200.000 ευρώ.
Τη Δευτέρα 3/11 για να αποτραπεί η έξωση της κας Σαρίδου από το σπίτι της αλληλέγγυοι με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ της τοπικής Παύλου Μελά και σύνθημα “Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” διοργανώνουν διαμαρτυρία στην Τράπεζα Πειραιώς στην οδό Λαγκάσα με αίτημα να σταματήσει η έξωση Το μη-περίεργο είναι ότι το ΚΚΕ και άλλες "επαναστατικές" δυνάμεις πιστές στις "αρχές" τους ("δεν αγωνιζόμαστε για ιδιοκτησίες") τηρούν μέχρι στιγμής σιγή ιχθύος.
Το σχετικό ρεπορτάζ (φωτογραφίες, βίντεο) μας κοινοποιήθηκε από το Alterthes και από μέλος της Αλληλεγγύης για Όλους που ανέλαβε τη διερεύνηση της υπόθεσης και το συντονισμό της αλληλεγγύης προς την παθούσα.
το ρεπορτάζ
Η Τράπεζα Πειραιώς πετάει έξω απο το σπίτι της 48χρονη άνεργη στην Θεσσαλονίκη.
Το πρώτο κρούσμα έξωσης από την πρώτη κατοικία εμφανίζεται και στην Θεσσαλονίκη με θύμα μια άνεργη γυναίκα 48 χρονών, μητέρα δύο παιδιών που μένει εντελώς αβοήθητη απέναντι στην αναλγησία της τράπεζας Περαιως. Σήμερα το πρωί ο δικαστικός επιμελητής θα ερχόταν να αλλάξει κλειδαριά στο σπίτι της στην Σταυρούπολη ενώ η ίδια δεν έχει ούτε που να μείνει ούτε που να μεταφέρει τα πράγματα της.
Η ιστορία της Ευρώπης Σαρίδου δεν διαφέρει από τις ιστορίες των χιλιάδων ανέργων της πόλης μας που ξαφνικά βρίσκονται χωρίς δουλειά, χωρίς φαγητό και χωρίς κανέναν να μπορεί να τους στηρίξει στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους.
“Το σπίτι αυτό ήταν δικό μου, παροχή από τους γονείς μου. Πριν κάποια χρόνια είχα πάρει ένα δάνειο επισκευαστικό προκειμένου να γίνουν κάποιες επισκευές στο σπίτι και να βοηθήσω και τον πρώην σύζυγο μου στην δουλειά του” λέει η κα Σαρίδου ξεκινώντας την αφήγηση της τραγικής ιστορίας της λίγο πριν την έξωση από το σπίτι της.
Η κα Σαρίδου αντιμετώπιζε και πριν έξι χρόνια μεγάλα προβλήματα στην εύρεση εργασίας και δούλευε περιστασιακά καθαρίζοντας σπίτια χωρίς όμως να μπορεί να αποπληρώσει τις δόσεις του δανείου.
Έτσι το 2008 η Τράπεζα Πειραιώς βάζει σε πλειστηριασμό το σπίτι χωρίς όμως να την ειδοποιεί. Το χαρτί της ειδοποίησης δεν έφτασε ποτέ στο σπίτι της με αποτέλεσμα μια μέρα να σηκώσει το τηλέφωνο όπου η τράπεζα την ειδοποιούσε ότι το σπίτι δεν είναι πια δικό της!
Η κα Σαρίδου στην προσπάθειά της να μείνει στο πατρικό της σπίτι και χωρίς και τότε να έχει καμία εναλλακτική επιβίωσης κάνει διακανονισμό με την τράπεζα η οποία συμφώνησε να της το νοικιάζει έναντι κάποιου μισθώματος της τάξης των 250 ευρώ το οποίο θα έληγε τον Ιούλιο του 2015. Τα πρώτα χρόνια κατάφερνε να πληρώνει το ενοίκιο μέσω περιστασιακών εργασιών που της απέφεραν περίπου 500 ευρώ αλλά λόγω της όξυνσης της κρίσης και της επιδείνωσης της οικονομικής της κατάστασης τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα για αυτήν. Σιγά σιγά σε ένα διάστημα 16 μηνών λόγω της ανεργίας αλλά και του γεγονότος ότι κανένας δεν μπορούσε να την στηρίξει οικονομικά, συσσώρευσε χρέη 3.800 ευρώ. Να αναφερθεί ότι αντίστοιχες δυσκολίες αντιμετώπιζε και με τους λογαριασμούς του ρεύματος ενώ τους τελευταίους μήνες σιτιζόταν από το συσσίτιο της εκκλησίας του Αγ. Ελευθερίου στην Σταυρούπολη. Προφανώς καμια κοινωνική υπηρεσία ή δημόσια δομή δεν βρέθηκε να την ρωτήσει αν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα και κυρίως να την παράσχει κάποια στήριξη ή διευκόλυνση.
“Δύο φορές μου έχουν κόψει το ρεύμα, έχω κάνει διακανονισμό όπου ξεπλήρωσα στην ΔΕΗ ένα μέρος του χρέους αλλά και πάλι χρωστάω” λέει η κα Σαρίδου και συνεχίζει :
“Τον Σεπτέμβριο η τράπεζα ξεκίνησε να μου κάνει έξωση. Το δικαστήριο είναι να γίνει στις 11 Νοεμβρίου, ζήτησα να πάρω αναβολή για την έξωση, αυτό δεν κατέστη εφικτό και ο δικαστικός επιμελητής με ειδοποίησε ότι θα ερχόταν να μου αλλάξει την κλειδαριά παρά το γεγονός ότι τον ενημέρωσα ότι δεν έχω που να μείνω αλλά ούτε και που να μεταφέρω τα πράγματά μου”
“Μοναδικό καταφύγιο μου ένα αυτοκίνητο ενός φίλου ο οποίος έμεινε άστεγος και κοιμάται σε ένα αμάξι. Σήμερα μάζεψα τα εντελώς απαραίτητα, μία κουβέρτα και λίγα ρούχα και περίμενα τον δικαστικό επιμελητή” τονίζει ακόμη.
Να σημειωθεί ότι η κα Σαρίδου έκανε αίτηση ανακοπής του πλειστηριασμού προσπαθώντας να βρει προστασία στο νόμο Κατσέλη ο οποίος απαγορεύει τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, αίτημα το οποίο όμως θα εκδικαστεί το 2016.
“Έχω ζητήσει από την τράπεζα μια παράταση έτσι ώστε να μπορέσω να βρω μια λύση στο πρόβλημά μου και να ξεκινήσω να πληρώνω σιγά σιγά τα χρέη μου. Για μένα αυτό που κάνει η τράπεζα είναι εντελώς ανήθικο”. “Αν ήταν ιδιώτης και συντηρούνταν από το σπίτι αυτό θα το καταλάβαινα. Αλλά η τράπεζα καίγεται για τα δικά μου 3.000 ευρώ;” αναρωτιέται. “Χρειάζομαι λίγο χρόνο και έναν βιώσιμο δικανονισμό. Θέλω να ξανακερδίσω το σπίτι μου” καταλήγει.
Η τράπεζα Πειραιώς αδιαφορώντας όχι μόνο για την προστασία της πρώτης κατοικίας αλλά και για το τι μέλλει γενέσθαι με την ζωή της μιας γυναίκας που γνωρίζει σε ποια κατάσταση βρίσκεται, τολμάει την πιο απάνθρωπη κίνηση: την έξωση από το σπίτι της για να την βλέπει να κοιμάται μαζί με τους υπόλοιπους άστεγους σε μια περίοδο που το κρύο μετατρέπει την ζωή στους δρόμους σε καθημερινό στοίχημα.
Κατά τα άλλα η Τράπεζα Πειραιώς θα συνεχίζει να μας βομβαρδίζει με τηλεοπτικές διαφημίσεις με χαρούμενα παιδάκια σε ζεστά σπίτια να παίζουν δίπλα στο τζάκι υπό το κυνικό μότο... “Μια τράπεζα στα μέτρα σου”
Για το alterthess
Σταυρούλα Πουλημένη
Φωτογραφία: Δημήτρης Τοσίδης
άλλο ρεπορτάζ
Ε. Σαρίδου: Η τράπεζα Πειραιώς με πετάει έξω από το σπίτι μου για 3χιλ. ευρώ (βίντεο)
“Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ περιμένοντας τον δικαστικό επιμελητή να μου κάνει έξωση” είναι οι πρώτες κουβέντες της Ευρώπης Σαρίδου, μόλις μπαίνουμε στο σπίτι της στην Σταυρούπολη. Προχθές ο δικαστικός Επιμελητής την ειδοποίησε ότι πρέπει να αλλάξει κλειδαριά καθώς η τράπεζα δεν δέχτηκε το αίτημά της για μια αναβολή της έξωσης μέχρι να καταφέρει να βρει μια δουλειά προκειμένου να αποπληρώσει το....φοβερό χρέος της προς την τράπεζα ύψους 3.800 ευρώ.
Η Ευρώπη Σαρίδου, 48χρονών, καθαρίστρια στο επάγγελμα έχει μείνει άνεργη εδώ και χρόνια δουλευόντας περιστασιακά σε σπίτια και παλαιότερα σε ξενοδοχείο της πόλης. Έχασε το σπίτι της το 2008 σε πλειστηριασμό λόγω ενός δανείου που πήρε από την Τράπεζα Πειραιώς και το οποίο δεν μπορούσε να αποπληρώσει λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης στην οποία ξαφνικά βρέθηκε.
Το σπίτι της βρέθηκε μέσω του πλειστηριασμού στα χέρια της τράπεζας με την οποία η κα Σαρίδου προχώρησε σε ρύθμιση να το νοικιάζει με ένα ενοίκιο 250 ευρώ. Η κα Σαρίδου λοιπόν, η οποία έκανε εκ των υστέρων αίτημα για προστασία στο νόμο Κατσέλη (θα εκδικαστεί το 2016), νοικιάζει εδώ και κάποια χρόνια το δικό της σπίτι από την τράπεζα που της το πήρε. Λόγω του ότι όμως παραμένει άνεργη αδυνατεί να πληρώσει το ενοίκιο με αποτέλεσμα τους τελευταίους 16 μήνες να έχει συσσωρεύσει ένα χρέος περίπου 3.800 ευρώ. Για το γελοίο ποσό των 3.800 ευρώ η τράπεζα αποφασίζει να την κάνει έξωση και έτσι κα Σαρίδου που δεν έχει κανέναν άλλο άνθρωπο να την βοηθήσει οικονομικά θα βρεθεί αν δεν ανατραπεί η απόφαση της τράπεζας στο δρόμο.
Έξω από το σπίτι της από το πρωί συγκεντρώθηκαν κάτοικοι της Σταυρούπολης που πληροφορήθηκαν το θέμα και περιφρορούσαν το σπίτι στο ενδεχόμενο να έρθει ο δικαστικός επιμελητής.
“Είναι απάνθρωπο αυτό που κάνει η τράπεζα, έχει τόσο πολύ ανάγκη τα δικά μου 3.000 ευρώ, εγώ έχω ανάγκη το σπίτι μου γιατί δεν έχω που αλλού να πάω” επαναλαμβάνει συνεχώςη κα Σαρίδου.
Ένας από τους λιγοστούς ανθρώπους που έχουν βρεθεί στο πλάι της κα Σαρίδου ο Κώστας Μαγαλιός επίσης άνεργος που ζει ...σε ένα αμάξι μοναδικό του απόκτημα, το οποίο όμως χρωστάει στην τράπεζα η οποία απειλεί να του το κατάσχει. Του έχει ήδη στείλει αρκετά κατασχετήρια αδιαφορώντας για το γεγονός ότι είναι άστεγος. Ο κ. Μαγαλιός βρέθηκε επίσης στη δεινή θέση μαζί με ακόμη χιλιάδες συμπολίτες μας να μείνει κάποια στιγμή χωρίς δουλειά. Μέχρι και πριν τρία χρόνια δούλευε ως αποθηκάριος σε κατεψυγμένα προϊόντα αλλά λόγω περικοπών στους μισθούς δεν κατάφερνε ούτε να αποκτήσει μία στέγη αλλά ούτε και να ξεπληρώσει το δάνειο του προς την τράπεζα για το αυτοκίνητο. Τελικά η εταιρεία στην οποία δούλευε τον απέλυσε και ζει εδώ και δύο χρόνια στο υπό κατάσχεση αυτοκίνητο του. Τρώει από τα συσσίτια και μερικές φορές στο σπίτι της κας Σαρίδου το οποίο όμως κινδυνεύει να χάσει.
Έτσι δύο άνθρωποι θα ζήσουν στο δρόμο γιατί το απόφασισε μια Τράπεζα η οποία είναι γνωστή στην παροχή θαλασσοδανείων που σε μεγάλο βαθμό κατευθύνθηκαν σε αυξήσεις του μετοχικού της κεφαλαίου. Προφανώς για κάποια κατηγορία πολιτών τα δανεικά εκατομμυρίων είναι και.... αγύριστα αλλά για την πλειοψηφία της κοινωνίας η Τράπεζα δεν μπορεί να κάνει υπομονή ούτε λίγων μηνών.
Στην Γαλλία σκοτώθηκε 21χρονος που διαδήλωνε ενάντια στην κατασκευή φράγματος σε κάποια περιοχή στα νότια της χώρας.
Μα γιατί διαδηλώνουν οι άνθρωποι ενάντια σε τέτοιου είδους έργα; Το φράγμα δεν είναι πράσινη ανάπτυξη; Είναι δυνατόν τόσο νερό που τρέχει στα ποτάμια να πηγαίνει χαμένο στη θάλασσα (και όχι να έρχεται στα καζανάκια των διαμερισμάτων μας); Τι επιτέλους θέλουν όλοι αυτοί οι μηδενιστές, οι μόνιμοι διαφωνούντες με όλα και στέκονται τροχοπέδη στην ανάπτυξη;
Ερωτήματα ασυνείδητων και απαίδευτων που έχουν αυτοαναγορευθεί παράγοντες και μπροστάρηδες της ανεξέλεγκτης πλέον πορείας των καταναλωτών προς την ύβρη και την κατάρρευση.
Προφανώς το εν λόγω φράγμα όπως και όλα τα τέτοιου είδους φράγματα και άλλα παρόμοια έργα εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σταματούν να είναι “πράσινα” όταν η κλίμακά τους ξεπερνά τα όρια αντοχής του τόπου και του τοπίου, όταν, απλούστατα, η καταστροφή που προξενούν για να κατασκευαστούν είναι περισσότερη από το όφελος που θα προσφέρουν αφού και αν λειτουργήσουν.
Αυτή την απλής λογικής και αυτονόητη παράμετρο όμως επιλέγουν να μην την παρουσιάζουν ποτέ οι τιμητές της “πράσινης ανάπτυξης”, είτε επειδή οι ίδιοι είναι αργυρώνητοι πολιτικοί είτε μίσθαρνα εργολάβων και πολυεθνικών δημοσιογραφικά φερέφωνα. Οπότε έχοντας ως πρόσχημα και άλλοθι μιαν ανύπαρκτη πράσινη ανάπτυξη φωνασκούν διαβάλλοντας κινήματα ανθρώπων και σκοτώνουν διαδηλωτές με χειροβομβίδες τα όργανά τους.
Η ανθρωπότητα τώρα που έχει πλέον φτάσει στην μέγιστη ύβρη και παραπαίει ετοιμόρροπη, θα έχει ολοένα και περισσότερες, ολοένα και βιαιότερες τέτοιου είδους συγκρούσεις στα πεδία των μαχών αλλά και στα πεδία της έκφρασης.
Στόχος των μεν η απόλυτη επικράτηση των ασυνείδητων καταναλωτών επί του οικοσυστήματος και η πλήρης άλωσή του που θα επιφέρει φυσικά τον απόλυτο θάνατο και αφανισμό ειδών και ανθρωπότητας, στόχος των δε η αντίσταση και η υπεράσπιση του ανθρώπου και των άλλων πλασμάτων, η αλλαγή κατεύθυνσης στην πορεία της ανθρωπότητας, η σμίκρυνση, η τούβλο προς τούβλο ελεγχόμενη κατακρήμνιση του πύργου της ύβρης πριν την μεγάλη παταγώδη και καταστροφική κατάρρευση που διαφαίνεται ήδη.
Οι βίαιοι θάνατοι υπερασπιστών της ζωής είναι απόδειξη της μαυρίλας που φέρνει η πράσινη ανάπτυξη, όπως την προωθούν τα μεγάλα συμφέροντα των καταναλωτών μέσω της διαπλοκής των κυβερνήσεων και των ΜΜΕ.
Οι βίαιοι θάνατοι των υπερασπιστών της ζωής και οι ολοένα και περισσότερες τέτοιου είδους αντιδράσεις ανθρώπων ενάντια στις πολιτικές αποφάσεις των καταναλωτών και των πολυεθνικών που τους ποδηγετούν και τους εκμεταλλεύονται είναι η υγιής παρακαταθήκη της ανθρωπότητας στην πορεία της προς την συνειδητότητα. Οι νεκροί αυτοί είναι οι πράσινοι “ήρωες” του άμεσου μέλλοντός μας ως ανθρωπότητα.
Τα τελευταία χρόνια, της «κρίσης», ακούμε καθημερινά όλο και περισσότερα χείλη να ξεστομίζουν τη λέξη «αλληλεγγύη». Για αλληλεγγύη μιλούν οι δυνάστες, για αλληλεγγύη και οι καταπιεσμένοι. Για τους γεννημένους και μεγαλωμένους στο καπιταλιστικό σύστημα η έννοια της λέξης «αλληλεγγύη» παραμένει σκόπιμα θολή ή παρουσιάζεται παρερμηνευμένη, γιατί έτσι συμφέρει την τάξη που έχει την εξουσία.
Στις μέρες μας, στην Ελλάδα, η αλληλεγγύη βαφτίζεται από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης «κοινωνικές δράσεις». Μέσα από τη συστηματική και στοχευμένη στο θυμικό των ανθρώπων προπαγάνδα και με καμπάνιες τύπου «όλοι μαζί μπορούμε», οι κρατούντες πασχίζουν να πείσουν το λαό πως αλληλεγγύη είναι τα «κοινωνικά παντοπωλεία» των δήμων, τα σάντουιτς του “μίστερ Easy”, το «κουλούρι με τυρί» στα σχολεία, τα ψίχουλα του «κοινωνικού μερίσματος», η «φιλανθρωπία» των «μεγαλοκυριών» της αστικής τάξης, δηλαδή, με δυο λέξεις, τα αποφάγια των χορτασμένων.
Από τη σοσιαλιστική Κούβα, από το 1960, στο μεγάλο σεισμό της Χιλής, μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και που εκατοντάδες Κουβανοί γιατροί και υγειονομικό προσωπικό δίνουν μάχη με τον θανατηφόρο ιό «έμπολα» στην Αφρική, περισσότεροι από 800.000 Κουβανοί πολίτες βρέθηκαν σε 147 χώρες του πλανήτη για να προσφέρουν εθελοντικά την αλληλεγγύη του λαού τους σε λαούς που υπέφεραν από φυσικές καταστροφές, επιδημίες, αλλά και από την καταπίεση των αποικιοκρατών.
Όταν οι Κουβανοί έσπευσαν στην Αγκόλα για να βοηθήσουν το λαό της που πολεμούσε για την ανεξαρτησία του, κάποιοι δυτικοί ρώτησαν τον Ραούλ Κάστρο τι θα πάρει η Κούβα ως αντάλλαγμα για την προσφορά της αυτή. Ο κομαντάντε Ραούλ τους απάντησε: «Από την Αγκόλα θα πάρουμε πίσω μόνο τους νεκρούς μας»! Μια τέτοια απάντηση και, κυρίως, στάση φαντάζει σχεδόν εξωπραγματική για τους πολίτες της καπιταλιστικής δύσης. Για τους Κουβανούς η αλληλεγγύη, αυτή η βαθιά και ουσιαστική αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, είναι κάτι το αυτονόητο όσο και ο αέρας που αναπνέουν. Η Κουβανική Επανάσταση έδωσε στη λέξη αλληλεγγύη την πραγματική της υπόσταση: «Δεν χαρίζουμε από αυτό που μας περισσεύει, μοιραζόμαστε αυτό που έχουμε»!* Ο πρωτοπόρος λαός της Κούβας με τις λίγες υλικές δυνατότητες λόγω του πολύχρονου οικονομικού αποκλεισμού του από τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές και τους συμμάχους τους (μεταξύ των οποίων και η Ελληνική κυβέρνηση) κρατά ψηλά τη σημαία της διεθνιστικής αλληλεγγύης, δείχνοντας στην πράξη ότι οι ανθρώπινες αξίες δεν «κοστολογούνται» ούτε λογίζονται ως «ισοδύναμα»…
* Η φράση αυτή βγήκε από τα χείλη της Ίβις Αλμπίσα Γκονζάλες, αντιπροσώπου του Κουβανικού Ινστιτούτου Φιλίας των Λαών (ICAP) της Αβάνας, που μίλησε στην εκδήλωση που διοργάνωσαν προχτές το βράδυ (Παρασκευή 24/10) ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Χοσέ Μαρτί», η Hasta la Victoria Siempre, το Ελληνικό Δίκτυο Αλληλεγγύης (μπλόγκερς) La Red Solid@ria Griega και οι εκδόσεις Διεθνές Βήμα, με θέμα: "Η Κούβα και η διεθνιστική αλληλεγγύη σήμερα". Στον κατάμεστο φιλόξενο χώρο του Ερνέστο Art Café στη Νέα Φιλαδέλφεια, παρουσία των πρέσβεων της Κούβας Οσβάλντο Κομάτσο Μαρτίνεζ και Βενεζουέλας Φαρίντ Φερνάντεζ, εκπροσώπων της τέχνης και του αθλητισμού, και πολλών ακόμα φίλων της Κούβας, την ώρα που έξω, ανάμεσα σε αστραπές και βροντές, ο μαύρος αττικός ουρανός «άνοιγε» και το νερό πλημμύριζε τους δρόμους, τα λόγια της εκπροσώπου του Κουβανικού λαού ήταν μια αποστομωτική απάντηση στις «αξίες» της καπιταλιστικής δύσης και παράλληλα μια φωτεινή αχτίδα αισιοδοξίας για τους καταπιεσμένους όπου γης: Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα διαφυλάσσουν ζωντανά, θα υπερασπίζονται και θα παλεύουν για τα πανανθρώπινα ιδανικά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, η ανθρωπότητα δικαιούται να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον.
