Το ημερολόγιο μιας τρελής (αναδημοσίευση)

της Ελένης Χαλβαδάκη

Το ραδιόφωνο στη διαπασών.

Στο σωτήριο έτος 2014, λίγο πριν την εκπνοή του.

Και εσύ επιμένεις να κάνεις ακροβατικά κάτω από έναν ουρανό γεμάτο με ήλιους και αστέρια.

Μέσα στο υποσύνολο ενός χυδαίου συστήματος συνεχίζοντας να πρωταγωνιστείς αθέλητα.

Κυκλωμένες ζωές. 

Προκαθορισμένα τα τέρματα.

Δώσε σάρκα στα όνειρά σου και κάνε σάλτο με ανατροπή στο απόλυτο κενό τους.

Αλλιώς...

Βυθίσου στον χώρο της ανυπαρξίας και εκεί θα συναντήσεις το σχιζοφρενικό σου Είναι, ανάκατο με κοσμική ύλη και σκατά.

Το σύνθημά σου θα είναι: Μαλάκες όλου του κόσμου ενωθείτε να ταΐσουμε τα δίποδα που μπολιάστηκαν με το φύτεμα εξουσίας, κατά την αφαίρεση του νωτιαίου μυελού.

Ελάτε να χορτάσουμε τις φυλακές και τα τρελάδικα, ή να χορέψουμε τον χορό του Ζαλόγγου στις ταράτσες των πολυκατοικιών!

Δρασκέλισε επιτέλους τις αχανείς εκτάσεις του μυαλού σου.

Άνοιξε μία μία τις αχανείς εκτάσεις του και βρες τα ζωώδη σου ένστικτα που σε οδήγησαν να γίνεις ο άρχων του τρόμου. 

Ξέρασε πάνω στο άδικο των αιώνων και άπλωσέ το στα κλαδιά της τρέλας τους να ριζώσει. 

Να ανοίξει τρύπες το πάτωμα της κοινωνίας τους που θρέφει μόνο τα άντερά τους.

Υ.Γ : 

Υπάρχω ακόμα στο σύννεφο μέσα στα σίδερα της ύπαρξής μου. 

Καιρός να ελευθερωθώ. 

Εσύ;

Δεκεμβριανά 1944: Η μάχη των φοιτητών του ΕΛΑΣ στα Εξάρχεια

του Μενέλαου Χαραλαμπίδη

Το παρακάτω απόσπασμα αναφέρεται στη μάχη του έδωσε ο Λόχος Σπουδαστών του ΕΛΑΣ, γνωστός και ως Λόχος Μπάϋρον, στα Εξάρχεια τις τελευταίες μέρες των Δεκεμβριανών. Τμήμα του αρχικά εγκλωβίστηκε στην πολυκατοικία στη συμβολή των οδών Μαυρομιχάλη και Ναυαρίνου, πίσω από το Χημείο. Εκεί εντοπίστηκε από τις κυβερνητικές δυνάμεις, οι οποίες ζήτησαν την υποστήριξη βρετανικών αρμάτων μάχης για ν’ αναγκάσουν τους ελασίτες να παραδοθούν. 

«Λόγω της δυσκολίας που είχαν οι δυνάμεις πεζικού να εισέλθουν στις οχυρωμένες από τον ΕΛΑΣ πολυκατοικίες, η λύση δινόταν από τα βρετανικά άρματα μάχης. Ένα από αυτά κατέβηκε την οδό Μαυρομιχάλη και σταμάτησε ακριβώς έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας. Όπως θυμάται ο Σπύρος Τζουβέλης, ένας από τους εγκλωβισμένους ελασίτες, μόλις σταμάτησε ο χαρακτηριστικός ήχος της περιστροφής του πυργίσκου του άρματος, η βολή του τράνταξε συθέμελα το κτίριο. Ο Τζουβέλης στάθηκε τυχερός καθώς η οβίδα δεν έσκασε στο πρώτο δωμάτιο στο οποίο βρισκόταν εκείνη τη στιγμή, αλλά τρύπησε τον τοίχο και πέρασε στο επόμενο, όπου βρίσκονταν τρεις συναγωνιστές του, μεταξύ των οποίων και ο μετέπειτα γνωστός μουσικοσυνθέτης Ιάννης Ξενάκης. Αμέσως μόλις συνήλθαν από την έκρηξη και καθάρισε λίγο ο χώρος από τη σκόνη και τα χώματα, ο Τζουβέλης και άλλοι συναγωνιστές του μπήκαν στο διπλανό δωμάτιο όπου έγινε η έκρηξη. Το θέαμα που αντίκρισαν ήταν ανατριχιαστικό:

Ένας άντρας είναι ξαπλωμένος ανάσκελα, στη μέση του δωματίου, ανάμεσα σε τούβλα, χώματα […]. Του λείπει τελείως το κεφάλι. Στη θέση του λαιμού φαίνονται κάτι κόκκινα, ματωμένα κρέατα. Θεέ μου, πρέπει να 'ναι ο Τάσος! Ναι, βέβαια, φαίνεται από τα ρούχα του. […] Μια κοπέλα, τη λέγανε Ρίτσα, είναι κι αυτή ξαπλωμένη στην άκρη του δωματίου ακίνητη. […] Είναι νεκρή […]. Και να, στο βάθος του δωματίου ο Ξενάκης, καθιστός, με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο και βογκάει. Το πρόσωπό του είναι γεμάτο αίματα. Ένα θραύσμα τον είχε χτυπήσει στο ζυγωματικό, κάτω από το αριστερό μάτι, που φαίνεται να έχει πεταχτεί προς τα έξω.

[…] Ανοίγοντας τρύπες στις μεσοτοιχίες, το εγκλωβισμένο τμήμα του ΕΛΑΣ, αφού πρώτα άνδρες του μετέφεραν τον τραυματία Ξενάκη στην κλινική Σμπαρούνη, κατάφερε να διαφύγει από την επικίνδυνη πλέον πολυκατοικία και να περάσει στην άλλη πλευρά του οικοδομικού τετραγώνου, στην πολυκατοικία της οδού Διδότου 47. Εκεί συνάντησαν περίπου 15 μαχητές του ΕΛΑΣ που είχαν βρει καταφύγιο στα υπόγεια του κτιρίου. Η δύναμη αυτή έδωσε την επόμενη ημέρα τη σημαντικότερη μάχη του λόχου Μπάϋρον στα Δεκεμβριανά.

Οι εθνοφύλακες, αφού πρώτα περικύκλωσαν την πολυκατοικία, στη συνέχεια κάλεσαν με τηλεβόα τους ελασίτες να παραδοθούν. Μετά την άρνησή τους, βρετανικό άρμα μάχης χτύπησε με τέσσερις διαδοχικές βολές την πρόσοψη του κτιρίου με αποτέλεσμα να καταρρεύσει όλο το μπροστινό του τμήμα. Τόσο οι εθνοφύλακες, που επιχείρησαν να εισέλθουν στο κτίριο μετά τον πρώτο βομβαρδισμό, όσο και οι Βρετανοί, που έκαναν το ίδιο μετά τον δεύτερο γύρο πυρών, δεν κατάφεραν να κάμψουν την αντίσταση. Οι μαχητές και μαχήτριες του ΕΛΑΣ προσπαθούσαν απεγνωσμένα να σβήσουν τις φωτιές που είχαν ανάψει παντού για να μην καούν ζωντανοί αυτοί και οι περίπου 20 ένοικοι της πολυκατοικίας που βρίσκονταν μαζί τους στα υπόγεια. Τελικά οι αμυνόμενοι, αφού πρόβαλαν ηρωική αντίσταση σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, όταν νύχτωσε, εκμεταλλευόμενοι το σκοτάδι, επιχείρησαν έξοδο. Μια ομάδα κινήθηκε αριστερά με κατεύθυνση την Πλάζα κοντά στην πλατεία Εξαρχείων και η άλλη δεξιά ανεβαίνοντας τη Χαριλάου Τρικούπη».

* Το απόσπασμα προέρχεται από το νέο βιβλίο του ιστορικού Μενέλαου Χαραλαμπίδη με τίτλο«Δεκεμβριανά 1944. Η μάχη της Αθήνας» που κυκλοφόρησε πριν ένα μήνα από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια. Το βιβλίο βρίσκεται ήδη στη δεύτερη έκδοση καθώς η πρώτη (2.000 αντίτυπα) εξαντλήθηκε σε λιγότερο από ένα μήνα, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο για επιστημονική μελέτη.

Τα οχυρά πέφτουν, η ελπίδα νικάει (αναδημοσίευση)

 Από Barikat.gr

της Κατερίνας Σκαργιώτη

Αυτές τις μέρες ζούμε καταστάσεις πρόδηλης ωμότητας, αυταρχισμού και αδιαφορίας για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Περιπτώσεις όπως ,η απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού και το αίτημα των σύρων προσφύγων για πολιτικό άσυλο αποτελούν τα τελευταία οχυρά μιας αντιδραστικής κυβέρνησης που «ζυγίζει» την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια ανάλογα με την ιδεολογία.

Η απόφαση για το αίτημα του Νίκου Ρωμανού αποδεικνύει ότι οι λύσεις στα ζητήματα που ανακύπτουν, υπάρχουν(και προβλέπονται) αρκεί το κράτος να θέλει να τις δώσει . Η εξέλιξη αυτή όμως μας θυμίζει και κάτι άλλο: πως οι χαμένες μάχες είναι εκείνες που δε δίνονται. Και για το δικαίωμα του Ρωμανού στη μόρφωση (και συνάμα πολλών άλλων φοιτητών-κρατούμενων) δόθηκε μάχη μέσα στη βουλή, αλλά και μάχη στο δρόμο. Στο πρόσωπο του Νίκου Ρωμανού ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας είδε την ελπίδα , πήρε θάρρος από τον αγώνα που έδωσε και στάθηκε στο πλευρό του . Από την άλλη είδε μια αντιδραστική κυβέρνηση που -με ακροδεξιές κορόνες –«υπερασπιζόταν» τη νομιμότητα και το κράτος δικαίου. Ένα ανάλγητο κράτος που δεν είχε πρόβλημα να βάψει τα χέρια του με αίμα, ένα κράτος που μισεί όσους διεκδικούν και όσους δεν αρκούνται να ζουν στο φόβο και την απάθεια. Η πρώτη μάχη κερδήθηκε .

Η επόμενη μάχη που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι αυτή των προσφύγων από τη Συρία, που για τη κυβέρνηση είναι «λαθραίοι» και «παράνομοι». Η αστυνομική επιχείρηση εναντίων των σύρων μεταναστών είναι ακόμα μια απόδειξη ότι υπάρχει μόνο ένα σχέδιο: φόβος. Φόβος με την επίφαση της «νομιμότητας» και της «ασφάλειας». Ηχούν ακόμη τα τύμπανα του πολέμου. Δεν έχουμε τελειώσει. Όμως είμαστε κοντά. Τα οχυρά πέφτουν, η ελπίδα νικάει.

Ζούμε τις τελευταίες μέρες μιας επικίνδυνης κυβέρνησης . Ίσως αυτή η έξαρση αυταρχισμού να είναι ο «επιθανάτιος ρόγχος» και ο πανικός μιας αρρωστημένης κατάστασης που τελειώνει. Μιας κατάστασης που προσποιούνταν μια κανονικότητα που, εδώ και χρόνια, δεν υπάρχει.

Ο φόβος και η ένταση της κατάρρευσης αποτυπώνεται σε όλα τα εργαλεία αυτού του αποτυχημένου κράτους: καθοδική πορεία στους χρηματιστηριακούς δείκτες, καλλιέργεια πανικού από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ωστόσο, ο φόβος του αντιπάλου είναι το κλειδί της επιτυχίας για το καινούργιο που έρχεται. Ξέρουμε γιατί δε πρέπει να φοβόμαστε και σε τι μπορούμε να ελπίζουμε. Τώρα που αντίπαλος πέφτει θα κάνει ότι μπορεί για μην αφήσει χώρο στη ελπίδα γιατί μόνο έτσι μπορεί να εμφανιστεί σαν «σωτήρας». Η συνειδητοποίηση ότι, η ασφάλεια που επικαλείται (ο αντίπαλος) είναι μια απάτη με την οποία θρέφεται ο φόβος που μας έχει καλλιεργήσει, είναι και η λύση για να αγωνιστούμε και να επανακτήσουμε όλα όσα μας στέρησε.

Αυτές οι μέρες είναι οι τελευταίες μιας «ανοχύρωτης πόλης» όπου αντί για συντρίμμια υπάρχει μια κοινωνία που δεν αναπνέει πια. Αυτή η κοινωνία που έχει πάψει να ζει, η κοινωνία των ανέργων των επισφαλώς εργαζομένων η κοινωνία των voucher . Αυτή η κοινωνία που έχει διαλυμένο σύστημα υγείας, κατακερματισμένη παιδεία και ανύπαρκτο «δίχτυ κοινωνικής προστασίας» έχει λόγο να παλέψει, έχει λόγο να μείνει όρθια για να ισοπεδώσει το φόβο με την ελπίδα. Γιατί ξέρει πως μπορεί να μπει νικήτρια στην «ανοχύρωτη πόλη». Γιατί θα πάψει πια να ζει υπό το φόβο των μνημονίων, των δόσεων , της σωτηρίας των τραπεζών και της καταστολής.

Καλλιεργείται συνεχώς μια εικόνα τρόμου, υστερίας και χάους που μέρα με τη μέρα κορυφώνεται. Πανικός γιατί η κυβέρνηση καταρρέει. Φόβος γιατί έννοιες όπως αξιοπρέπεια , ελευθερία , ανάγκη για καλύτερη ζωή θα αποκτήσουν ξανά νόημα. Η κυβέρνηση επικαλείται αστάθεια και αδιέξοδο αν φύγει από την εξουσία. Μα η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης είναι ο στόχος, έτσι θα βγούμε από το αδιέξοδο που ζούμε. Είναι η ευκαιρία όλων μας όχι να αντισταθούμε, είναι η ευκαιρία να αντεπιτεθούμε και να νικήσουμε!

Τίποτα δε θα είναι εύκολο αλλά τίποτα δε θα θυμίζει και το παλιό κόσμο που θα μείνει πίσω. Η ελπίδα και η προσπάθεια για το καινούργιο , το αδοκίμαστο θα είναι η ταφόπλακα μιας κατάστασης που δε μας αφορά πια. Ή καλύτερα , που δε μας αφορούσε ποτέ.

Αυτοί που μας οδήγησαν να εξηγούμε και να διεκδικούμε τα αυτονόητα παίρνουν την άγουσα προς την έξοδο. Εμείς μένουμε, νικάμε, ζητάμε τις ζωές μας πίσω. Η νίκη έρχεται στο τέλος -μετά από πολύ πόνο- αλλά έρχεται . Το τέλος του αντιπάλου είναι η αρχή του δικού μας κόσμου. Οι μέρες που έρχονται είναι οι δικές μας μέρες.

Eικονική ελευθερία (αναδημοσίευση)

Γιώργος Κουτσαντώνης 

στο http://eagainst.com/articles/fakefreedom/

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κατά την παγκόσμια ιστορία τα πολιτικά συστήματα (μοναρχικά, ολιγαρχικά, αντιπροσωπευτικά) οδήγησαν σε μια κατάσταση που, grosso modo, υποχρέωσε τους ανθρώπους σε δυο στάσεις ζωής. Η πρώτη στάση διαμορφώθηκε από την αυστηρή πειθαρχία (μοναρχίες, ολιγαρχίες) η οποία επέβαλε την κονιορτοποίηση των προσωπικών επιθυμιών και την υπονόμευση του αυτοκαθορισμού (με την έννοια να μπορούν οι όποιοι και οι όποιες να καθορίζουν τις τύχες τους). 

Η δεύτερη (αντιπροσωπευτικά συστήματα) ενώ αρχικά, μέσα από τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες, δημιούργησε τα θεμέλια για τη διεκδίκηση της ελευθερίας, σταδιακά διαμόρφωσε μια φαντασιακή αίσθηση, με άλλα λόγια μια εικονική ελευθερία. Βαθμιαία τέθηκε στο επίκεντρο της ύπαρξης η υλική υπόσταση του ανθρώπου ως καταναλωτή, η αέναη οικονομική ανάπτυξη, ο ατέρμονας πλανήτης ως πάροχος ύλης, η αυταπάτη μιας κοινωνίας ελεύθερων αγορών.

Ασφαλώς και δικαίως η δεύτερη στάση (ως απόρροια των αντιπροσωπευτικών πολιτικών συστημάτων) αποτέλεσε και την καλύτερη δυνατή έκβαση. Υπό αυτή την οπτική του συμβιβασμού – που φέρει αξιωματικά το μη χείρον βέλτιστο – πορεύτηκαν και συνεχίζουν να πορεύονται οι δυτικές κοινωνίες. Ωστόσο – με την κυριαρχία της οικονομοκρατίας – η φύση και η μορφή (κατ’ επέκταση οι επιπτώσεις σε ατομικό επίπεδο) αυτού του συμβιβασμού, άρχισαν να αλλάζουν. Η πορεία που αρχικά φαινόταν ότι θα εξασφάλιζε την ελευθερία ατομικής δράσης, έκφρασης και ανάδειξης των ικανοτήτων, άρχισε να εδραιώνει μια νέα κατάσταση.

Ο μηχανισμός του ανεξέλεγκτου δανεισμού (σε ατομικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο) οδήγησε τους πάντες σε τεράστια χρέη. Ο καπιταλισμός, σε μια ευτελή συμμαχία με την τεχνολογία, άρχισε σταδιακά να κυριεύει την πολιτική, αναζητώντας τεχνητά (ανύπαρκτα) πεδία εκμετάλλευσης σε ένα όργιο απληστίας.

Σταδιακά, όπως καθετί άλλο που καθορίζεται από το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα, έτσι και η ελευθερία απέκτησε χρηματικό αντίτιμο. Η ιδιώτευση και ο εγκλεισμός στον στενό οικογενειακό πυρήνα, απέκτησαν θεσμική υπόσταση και ο άνθρωπος, δίχως να το συνειδητοποιεί, ξεκίνησε να υποδουλώνει σταδιακά τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό επομένως που διαρρηγνύεται σήμερα είναι η οικονομο-κεντρικής φύσης υπόσταση της ανθρώπινης ζωής. Ο δυτικός άνθρωπος άρχισε να αισθάνεται υποδούλωση, μόνο τώρα όπου η οικονομία του χτυπά την πόρτα.

Στην πραγματικότητα με την παθητικότητά του, την αδιαφορία του για την προσωπική του καλλιέργεια και την απουσία του από τα πολιτικά πράγματα, υπονόμευσε συνολικά ο ίδιος την ελευθερία του πολύ νωρίτερα.

«Πριν από 30 ή 60 χρόνια οι αριστεροί θα σου μιλούσαν για την ένδοξη νύχτα της επανάστασης και οι δεξιοί για την απεριόριστη πρόοδο κ.ο.κ. Σήμερα κανείς δεν τολμά να εκφράσει κάποιο μεγαλεπήβολο ή έστω μετριοπαθώς λογικό πρόταγμα το οποίο να υπερβαίνει τον προϋπολογισμό ή τις επόμενες εκλογές. Υπάρχει συνεπώς ένας χρονικός ορίζοντας. Υπό αυτή την έννοια, η «επιβίωση» είναι ένας όρος στον οποίο μπορούμε να ασκήσουμε κριτική, διότι, φυσικά, όλοι μας νοιαζόμαστε για τη σύνταξή μας και για την εκπαίδευση των παιδιών μας. Αυτός όμως ο χρονικός ορίζοντας είναι ιδιωτικός. Κανείς δε συμμετέχει σε ένα δημόσιο χρονικό ορίζοντα, κατά τον ίδιο τρόπο που κανείς δε συμμετέχει σε ένα δημόσιο χώρο» (Κορνήλιος Καστοριάδης).

Επιπροσθέτως η ιστορία διδάσκει με σαφήνεια, ότι στις κοινωνίες δεν δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να επιλέξουν, ούτε φυσικά να αναζητήσουν συλλογικά τη λύση στα μεγάλα ζητήματά τους. Κάθε φορά, μικρά ή μεγαλύτερα τμήματα των κοινωνιών απαιτούν (με δική τους πρωτοβουλία, κατευθυνόμενη ή μη), διεκδικούν και τελικά κερδίζουν. Τίποτε δεν προσφέρεται (ούτε καν ως επιλογή) και ασφαλώς δεν χαρίζεται από τους λίγους ισχυρούς εξουσιαστές στους πολλούς. Τα ζητήματα επομένως που θα έπρεπε να μας απασχολήσουν καθολικά σήμερα είναι:

-Πώς ο άνθρωπος μπορεί να εξέλθει από την παθητικότητα και την ιδιώτευση περνώντας στην ενεργή συμμετοχή και την συλλογικότητα;

-Πώς μπορεί να γίνει αυτόνομος και ολιγαρκής χωρίς να αισθάνεται μικρός και ασήμαντος;

Με άλλα λόγια, πως μπορεί να διεκδικήσει την ισότητα και την ελευθερία του; Θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η εύρεση απαντήσεων στα παραπάνω ερωτήματα δίχως ανυπέρβλητες αντιφάσεις. Στην αναζήτηση των απαντήσεων δεν μπορεί η συλλογική βούληση να ταυτιστεί ή να διαμορφωθεί από επιστημονικές νόρμες και κεντρικές αποφάσεις. Ακριβώς γιατί αυτές οι απαντήσεις (με γνώμονα τη συλλογική βούληση), μπορούν να σηματοδοτήσουν την απαρχή μιας νέας στάσης ζωής και επομένως ενός νέου πολιτικού αιτήματος που θα έχει ως πυλώνα του την ενεργή πολιτική συμμετοχή όλων.

Ο άνθρωπος που σήμερα αισθάνεται αδύναμος και εγκλωβισμένος στα οικονομικά και μη προβλήματά του φέρει και ο ίδιος, τεράστια προσωπική ευθύνη. Είναι όμως βέβαιο πως μπορεί να γίνει και δυνατός και ελεύθερος. Ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι να συνειδητοποιήσει ότι τα παραπάνω ερωτήματα πρέπει και μπορούν να απαντηθούν μόνον συλλογικά.

H αντιξοότητα μπορεί να αποτελέσει αφορμή για την αναζήτηση μιας ευημερίας (ευτοπίας) που θα βασίζεται στην ολιγάρκεια, την ισότητα και την πραγματική ελευθερία και όχι στην υπερκατανάλωση και στην εθελούσια αυτο-υποδούλωση. Άλλωστε η μετατροπή της όποιας θεωρίας σε πολιτική πράξη ενώ από την μια απαιτεί συλλογικότητα, από την άλλη δεν μπορεί παρά να έχει στο κέντρο της τον ίδιο τον άνθρωπο και αυτό δεν συνθέτει κάποια ακόμη αντίφαση, αλλά το μεγαλείο της κοινωνικής ύπαρξης…

Αν είχαμε άπειρο χρόνο (αναδημοσίευση)

από τον Αδέσποτο Σκύλο

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Είναι κλεισμένα τα χάδια σου σε κουτί αιωνιότητα. 

Τα χείλη σου περιμένουν στο κατώφλι της αγάπης. 

Αν είχαμε άπειρο χρόνο θα ψαρεύαμε στην όχθη σου φιλιά. 

Θα κάναμε θραύση εις το όρος Αραράτ,

 θα γεμίζαμε σπόρια την ποδιά σου 

και το καθρεφτάκι σου αχνό.

Αν είχαμε χρόνο άπειρο δε θα κωλώναμε πουθενά. 

Ο φόβος θα κυκλοφορούσε στα βιβλία και στο σινεμά. 

Στα φαράγγια τη νύχτα με τους λύκους. 

Στους χέρσους τάφους. 

Αν είχαμε άπειρο χρόνο δε θα κάναμε σπουδές 

και δε θα κορνιζάραμε πτυχία. 

Θα βγάζαμε γλώσσα στο θεό της φθοράς. 

Στον ακόρεστο φονιά των ατίθασων βυζιών 

θα βάζαμε φωτιά.

Νυχθημερόν θ’ ακούγαμε διαβολικά γουργουρητά. 

Γέλια της γύμνιας κελαρυστά. 

Δεν θα είχαμε χρονολογίες θανάτου εντός παρενθέσεως, 

επικήδειους, φέρετρα σκεπασμένα με σημαίες.

Χριστιανούς σταυροφόρους με χατζάρες

και μάνατζερ με κοφτερά χαμόγελα. 

Δεν θα είχαμε διαφθορά μόλυνση σφαγές 

παρά μονάχα του τραπεζίτη ήλιου τα δόντια

να ροκανίζουν τις καταθέσεις μας.

H μοναξιά του αρθρογράφου μεγάλων αποστάσεων (αναδημοσίευση)

Από τον Θωμά Τσαλαπάτη
(στην εφημερίδα Εποχή)

Περνούν οι μέρες, περνούν τα άρθρα. Κείμενο πέφτει πάνω σε άλλο κείμενο, σκόνη πάνω σε άλλη σκόνη, λόγια που μοιράζονται σε γραμμές, σε παραγράφους, σε οθόνες. Πρόχειρες σκέψεις, σκέψεις μελετημένες, γραμμένες στη βιασύνη της διορίας, στον άπλετο χρόνο εκτός ωραρίου. Υποσημειώσεις και παρατηρήσεις στο οπισθόφυλλο της μέρας, της κάθε μέρας. Στην περιοδικότητα των περιοδικών, στο εφήμερο των εφημερίδων, ανάμεσα σε ένα κλικ που γεννά και ένα κλικ που σβήνει. Άρθρα πάντοτε φρέσκα, ένα βήμα πριν το φέρετρο της ταξινόμησης, το ρηχό τάφο του αρχείου.

Πού πάνε τα άρθρα όταν πεθαίνουν;

Ποια η διάρκεια ενός άρθρου; Είναι ο χρόνος που καταναλώνει κάποιος να το διαβάσει; Η στιγμή μέχρι να αντικατασταθεί από ένα νέο κείμενο του ίδιου αρθρογράφου; Ο χρόνος που διεκδικεί στη σκέψη του αναγνώστη μέχρι να σβηστεί από άλλα γεγονότα, σημειώσεις, παρατηρήσεις ή και άλλα άρθρα; Και που πάνε τα άρθρα όταν πεθαίνουν; Όταν βγαίνουν εκτός κυκλοφορίας, εκτός αφής και εκτός μνήμης. Άραγε συνεχίζουν να συνομιλούν και τότε; Να επαναλαμβάνουν τα ίδια λόγια, τα ίδια σχόλια, την ίδια εκείνη μέρα που περιέχουν; Και αν όχι, τότε για τι θέματα μιλούν; Μήπως παραφράζουν τους εαυτούς τους; Μήπως αλλάζουν τη σειρά των λέξεών τους για να πούνε άλλες ιστορίες, άλλες παρατηρήσεις και άλλα σχόλια; Μήπως ακόμη σχολιάζουν -με ελαφριά διάθεση κουτσομπολιού- τους γραφιάδες και τους αναγνώστες τους; Προδίδουν τα μυστικά πίσω από τις γραμμές, τους συνειρμούς που ξεκινούν από τις δικές τους φράσεις, τις παραφράσεις και τις παρερμηνείες, τη σιωπή που κρύβει κάθε τι που ειπώνεται; (ίσως να είπαμε πολλά, άλλωστε και αυτό εδώ είναι ένα άρθρο και πολύ φοβάμαι πως θα μαρτυρήσει τις σκέψεις που μόλις διατυπώσαμε στα άλλα άρθρα που θα πάει να συναντήσει ακριβώς τη στιγμή που θα τελειώσετε την ανάγνωση του).

Μα η ερώτηση καμιά φορά είναι πολυτέλεια και πού χρόνος για τέτοια. Με το μάτι σε υπερένταση για την ανεύρεση του θέματος, κάθε φορά του νέου θέματος, κάθε φορά του ίδιου θέματος, σε τίτλους εφημερίδων, σε διαδικτυακά σχόλια, στα ψυγεία των φυλαγμένων για ώρα ανάγκης θεμάτων, σε άγραφα άρθρα που τριγυρνούν τους δρόμους, που στριμώχνονται σε λεωφορεία, διαδρόμους και μαγαζιά. Εδώ θα πλανηθούμε, στους χειρόγραφους δρόμους, με τους τροχούς βουλιαγμένους στη λάσπη της μελάνης, επαναλαμβάνοντας την ίδια φράση σαν τελετουργία ή σαν λόξυγκα, λερωμένοι από επιφωνήματα και από σημεία στίξης, ειπωμένοι μέσα στη φωνή της μέρας. 

Ποια η απόσταση που καλύπτουμε γράφοντας; 

Καμιά φορά γυρνάς πίσω σε παλιά γραφτά αναζητώντας τις μέρες που πέρασαν, τα γεγονότα, αναζητώντας την πορεία που σε έφερε πάλι σήμερα μπροστά στη λευκή σελίδα. Άρθρα που ξέχασες, ή που σε ξέχασαν, παρατηρήσεις και σχόλια που προσπαθείς να καταλάβεις τι σημαίνουν, καινούρια αδιέξοδα δρόμων παλιών. Προσπαθώντας να αναστήσεις τα περασμένα γραπτά –έστω για λίγο, όσο κρατά η ανάγνωση. Σαν μια μάταιη τεχνητή αναπνοή με το βλέμμα σου. Ανατρέχεις έτσι ανάποδα προς τα πίσω. Διαβάζεις τον εαυτό σου ανάποδα, σαν κρεμασμένο από τα πόδια. Μαζί με σένα και τα κείμενά σου ανάποδα, με όλες σου τις λέξεις να στάζουν τόνους. Και όλα μαζί σε αυτή την άβολη στάση παρακάμπτουν τα πολλά ερωτήματα για να συνηγορήσουν στο ένα Ερώτημα: 

Ποια η απόσταση που καλύπτουμε γράφοντας; Ό,τι και να καταφέρεις, ό,τι και να προσπαθήσεις, ό,τι και να φοβηθείς είσαι πάντοτε δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Γιατί πάντοτε προσπαθείς να καλύψεις τη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση. Την απόσταση αυτή που εκτείνεται από την σιωπή στη λέξη και από εσένα στον Άλλο. Να μιλήσεις, απλά να μιλήσεις και αν είσαι τυχερός να μιλήσεις με τον άλλο. Κουβαλώντας πάντοτε την ψευδαίσθηση πως και εκείνος σου απαντά (μια ψευδαίσθηση που κάνει τα πάντα πιο αληθινά). Και τελικά –έστω για απόψε μόνο- το άρθρο σου να είναι ταυτόχρονα και το θέμα σου. Επιτρέποντας σου να αφιερώσεις λίγες λέξεις παραπάνω, στις λεγεώνες των τόσων άρθρων που ξεχάστηκαν και κυρίως στην μοναξιά των αρθρογράφων μεγάλων αποστάσεων.

Λόγια σαν ψίθυροι προς τη νέα ζωή (αναδημοσίευση)

από τον Ανιχνευτή

 

Σε αγαπώ πολύ μωρό μου! Πάντα θα είμαι εδώ για εσένα ζωή μου! Γι'αυτό καθώς σε κοιτώ να κοιμάσαι γαλήνια στην κούνια σου, μ'ένα χαμογελάκι χαραγμένο στο προσωπάκι που μου δίνει τη δύναμη να τα βάλω με όλα τα τέρατα και τα κακά στοιχειά του κόσμου για χάρη σου, νιώθω μια έντονη ανάγκη να σου μιλήσω. Με το μυαλό μου. Ελπίζοντας να μην ταράξω την ονειρική σου γαλήνη και πιθανή παραμονή σε νεραϊδότοπους και μαγεμένα τοπία που εμείς χάσαμε πια την πρόσβαση σε αυτά γιατί μας ενηλικίωσαν οι καταστάσεις της "κανονικότητας" πρόωρα. 

Όμως δεν θέλω να σου κρύψω τίποτα. Και καθώς όταν είσαι ξύπνιο και καθώς μεγαλώνεις θα προσπαθούμε να απαλύνουμε για εσένα την ασχήμια και τον παραλογισμό αυτού του κόσμου, δίνοντας έμφαση στις όμορφες και μαγικές πτυχές του που πάντα υπάρχουν εδώ για να ανακαλύψεις, ωστόσο τώρα που κοιμάσαι θα σου μιλήσω. Ελπίζοντας πως δεν θα με ακούσεις και όταν θα μπορείς να με ακούσεις και να καταλάβεις...εγώ να βρω τους κατάλληλους τρόπους να σου εξηγήσω, να σε συμβουλέψω χωρίς να σε γαλουχήσω, να σε μάθω πράγματα χωρίς να σου επιβάλλω, να σου δείξω εικόνες χωρίς να κάψω τα μάτια σου, να φυσήξω μέσα σου δύναμη χωρίς να σκληρύνω την καρδούλα σου ώστε αυτή να γίνει πέτρα, να συμβάλλω στο να διατηρηθεί μέσα σου ζωντανή η ζέστα της αγνότητας και παιδικότητας ενάντια σε όλη την κακότητα και μονολιθικότητα και υπουλία των πάσης φύσεως ιερατείων του κόσμου, την επιδημική βλακεία και μεγαλομανία, την απάτη κι αλληλοεξαπάτηση και μαζική βοσκή και μονίμως άλυτα αδιέξοδα παρά το σάλεμα της απλότητας και λειτουργικότητας των λύσεων... που σαλεύουν με αγωνία φιμωμένες κι εξορισμένες στο χλευασμό και την δημόσια-εμφυτευμένη από τα πάνω-δυσπιστία. Κάτι σαν τα μικρά μυστικά που χρειάζονται προστασία, γιατί τα μεγάλα προστατεύονται από τη δημόσια δυσπιστία. 

Σου μιλάω εγώ, ο πατέρας σου. Αυτός που μαζί με τη μητέρα σου αποφασίσαμε συνειδητά να σε φέρουμε στο συγκεκριμένο κόσμο, να ανοίξεις τα ματάκια σου στο συγκεκριμένο γεωγραφικό και ιστορικό χωροχρόνο, στη συγκεκριμένη εγχώρια και διεθνή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, κάτω από τις τρύπιες και αποπνικτικές φτερούγες των συγκεκριμένων αντι-ανθρώπινων και υπερφίαλων και αντι-ερωτικών ιδεολογημάτων, μέσα στη διανοητική ρύπανση αιμοσταγών και άκρως υποκριτικών και δογματικών θρησκειών και παρασιτικών σε βάρος των χαρών και των δυνατοτήτων της ζωής, κάτω από τα δηλητηριώδη κεντριά και τα αρπαχτικά νύχια φρενοβλαβών και ασύμβατων με την ανάπτυξη της ζωής χρηματοπιστωτικών κρεματορίων και ιδρυμάτων, στο στόχαστρο της αδιαφορίας και του περιθωρίου πλάνων και πρότζεκτ και μεθοδεύσεων από γλοιωδέστατα και ανάξια λόγου αποβράσματα (αστειότατοι συνήθως νάνοι που συχνά φαντάζουν ως γίγαντες στα ζαλισμένα μάτια των μαζανθρώπων), ανδρείκελα και γύναια, τα οποία οι άνθρωποι επιλέγουν με μοιρολατρία, εθελοδουλία και παρωδίες πολιτικών διαδικασιών ώστε να κακοποιούνται ψυχοσωματικά από αυτά και τα οποία δεν δίνουν δεκάρα για εσένα και όλα τα μωράκια που έρχονται μέσα στο κλάμα και την περιέργεια να αδράξουν την σάρκα και την ψυχή του κόσμου... Που τα υποδέχεται με μέτρα σκληρής μα "αναγκαίας" λιτότητας και υποθηκευμένης σε τραπεζίτες και πολυεθνικές επιβίωσης, μέσα σε τσιφλίκια προκλητικής μειοψηφικής αφθονίας και τους προσφέρει ως καλωσόρισμα από νωρίς την επαφή με πληγές σαρκικές και πνευματικές και την τρομαχτική ψύχρα μιας ανύπαρκτης ή στην καλύτερη περίπτωση λειψής στην υπόστασή της ψυχής.

Σταματώ για λίγο να πάρω μια ανάσα, όντας κι εγώ κάπως τρομαγμένος με όλες αυτές τις διαπιστώσεις και το βάρος τους στις πλάτες και το κεφάλι μου. Όμως δεν με παίρνει ούτε για αστείο να λιποψυχήσω...να τις αποδεχτώ ως "φυσιολογικότητα", ως μη αναστρέψιμη κανονικότητα, ως status quo! Για χάρη σου, πάνω απ'όλα μάτια μου, γιατί είμαι υπεύθυνος που βρίσκεσαι εδώ, που γεμίζεις τη ζωή μου με μια πρωτόγνωρη χαρά, προερχόμενη από την ίδια τη φύση και ουσία της ζωής και μεταφερόμενης και πέρα από αυτή. Πέρα από το εφήμερο αυτού του κόσμου...Αν ποτέ με ρωτήσεις λοιπόν μεγαλώνοντας και βλέποντας και κατανοώντας..."γιατί σε έφερα εδώ"...Κάτι που σημαίνει ότι τίποτε δεν θα έχει αλλάξει προς το καλύτερο κι έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης γι'αυτό...Το μόνο που θα μπορώ να σου απαντήσω είναι μάλλον αυτό: γιατί η παρουσία σου κάνει αυτόν τον κόσμο πιο όμορφο (και θέλω να πιστεύω ότι έτσι νιώθουν οι γονείς, τουλάχιστον ο περισσότεροι, για τα παιδιά τους) και γιατί μου δίνει το κίνητρο ποτέ να μη σταματήσω να προσπαθώ, όπως μπορώ, μπας και γίνει αυτός ο κόσμος λίγο πιο υποφερτός και ανθρώπινος, ματάκια μου. Για σένανε και για όλα τα παιδάκια του κόσμου, όπου κι αν βρίσκονται αυτά. Και κλαίνε από χαρά, λύπη, πείνα, εγκατάλειψη, στομφώδεις ατζέντες "ανάπτυξης" ή σωτηριολογίας και παραληρήματα κάθε είδους σχιζοφρενικού φανατισμού, που όλα τα τερατώδη αυτά μαζί πατάνε πάνω σε κουφάρια ανθρώπινα...Θα τα καταφέρουμε όμως μωρό μου! Έτσι; Έστω εσύ και η γενιά σου, θέλω τόσο πολύ να πιστεύω κι ας μην είμαι πια εγώ εδώ...

Η έκφραση «δεν γίνεται» αφορά μόνο στους δειλούς και βολεμένους (αναδημοσίευση)

από http://ta4mx.blogspot.gr/2014/12/blog-post_7.html

Ένα σχολείο στο Φουρφουρά της Κρήτης που έχει γίνει δεκτό στην παγκόσμια λίστα των Σχολείων της Εναλλακτικής Εκπαίδευσης! Μεταξύ των δράσεων που έχει εισαγάγει στο σχολικό του πρόγραμμα είναι και η δημιουργία ενός «καναλιού» εκπαιδευτικής τηλεόρασης τον Οκτώβριο του 2011 με το όνομα «Τα Μικρά Αμαριωτάκια», με την στήριξη του υπουργείου Παιδείας. Το τελευταίο κατόρθωμα αυτού του σχολείου είναι η αντικατάσταση των παραδοσιακών καρεκλών με ελβετικές μπάλες! Ιδού η ανακοίνωση του σχολείου: «Σήμερα ήταν μια ιδιαίτερη μέρα! Τα τελευταία 5 χρόνια λέγαμε ότι θέλαμε να κάνουμε τα θρανία και οι καρέκλες να μοιάζουν περιττά στην τάξη. Να αντικατασταθούν αν είναι δυνατόν με αντικείμενα πιο χρηστικά και καλαίσθητα. Έτσι λοιπόν η μαμά Ζωή, νεοαφιχθείσα με τα παιδάκια της από την Κέρκυρα, έδωσε τη λύση. Οι καρέκλες του σχολείου σιγά σιγά εκτοπίζονται από… μπάλες! Σε αντίθεση με τις καρέκλες, που εμποδίζουν τη σωστή ανάσα, την καλή κυκλοφορία του αίματος και που επιβαρύνουν το σώμα με τη λανθασμένη στάση, οι ελβετικές μπάλες γυμναστικής ή όπως είναι γνωστές «οι μπάλες για πιλάτες», κρατούν το σώμα σε εγρήγορση, βοηθούν στη συγκέντρωση, ενώ γυμνάζουν, διευκολύνοντας την αναπνοή και την καλύτερη κυκλοφορία του αίματος. Δεν είναι τυχαίο που τις μπάλες αυτές τις χρησιμοποιούν σε κέντρα πληροφορικής, σε εργασίες που απαιτούν πολύ καθισιό, ενώ βοηθούνε ιδιαίτερα παιδιά με αυτισμό. Με χαρά λοιπόν σας δίνουμε μια γεύση από χοροπήδημα!!!» 

Όταν ο Άγγελος Πατσιάς, ο δάσκαλος του σχολείου στο Φουρφουρά της Κρήτης, ανέβηκε στη σκηνή φανερά τρακαρισμένος και άρχισε να ξετυλίγει το γοητευτικό παραμύθι του θαύματος που συντελείται στο Φουρφουρά, για πρώτη φορά σε ομιλία τα τελευταία χρόνια μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Αν και ο λόγος του ήταν εξαιρετικά χιουμοριστικός, όσα έλεγε ήταν ανέλπιστα αισιόδοξα και οι εικόνες που μας έδειχνε μιλούσαν από μόνες τους, εμένα με χτύπησε κατακούτελα ένα κύμα τρομακτικής συγκίνησης.

Ο σεμνός δάσκαλος περιέγραψε ένα σχολείο που όλοι θα θέλαμε να δούμε τα παιδιά μας να φοιτούν. Ένα σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων, που τα παιδιά καλλιεργούν κήπους, παίζουν θέατρο, έχουν θερμοκήπιο, blog και web tv, τραγουδάνε και χορεύουν, μαθαίνουν γαλλικά μέσω skype και κυρίως λατρεύουν το δάσκαλο τους και δε βλέπουν την ώρα να ξυπνήσουν για να πάνε σχολείο. Και ένα χωριό που κατάλαβε την ευλογία που του έτυχε και αγκάλιασε ομαδικά την προσπάθεια του πιο όμορφου σχολείου στη χώρα που είναι αυτοσυντηρούμενο και βγάζει τα έξοδα του από τις καλλιέργειες.

Τα παιδιά στα βίντεο που είδαμε αλλά και αυτά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο κοιτάζουν το δάσκαλο στα μάτια με λατρεία, μοιάζουν να αντιλαμβάνονται απόλυτα την τύχη τους.

Ο φύλακας Άγγελος και όσα μας είπε για τη δουλειά που κάνει στην Κρήτη ήταν το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που πήρα τον τελευταίο καιρό. Ήταν η πιο ουσιαστική έκφραση της φράσης του φετινού Ted «το κουράγιο να δημιουργείς» και η μεγαλύτερη απόδειξη πως στη ζωή η έκφραση «δεν γίνεται» αφορά μόνο στους δειλούς και βολεμένους.

Η ομιλία του θα έπρεπε για μένα να διδάσκεται στις πανεπιστημιακές σχολές και να παίζεται υποχρεωτικά σε όλα τα σχολεία της χώρας. Είναι το απόλυτο παράδειγμα του τι σημαίνει δεν μένω στη διαπίστωση και την αγανάκτηση αλλά βρίσκω τους τρόπους να πάω τα πράγματα παρακάτω. Ο Άγγελος και προς τιμή του δεν μας μίλησε στιγμή για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Και που βέβαια είμαι σίγουρος θα ήταν χιλιάδες. Μας μίλησε μόνο για το πως τις νίκησε. Και αυτό ήταν το μάθημα ζωής. Ήταν η ελπίδα πως ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια η ζωή θριαμβεύει. Αρκεί νατο πιστέψεις.

Είν’ ωραίο μέρος ο κόσμος (αναδημοσίευση)

από Jaquou vs L' Outopie

Το βράδυ της Τρίτης ένας τυχάρπαστος βουλευτής Ουζουνίδης παραπονιόταν για τον θεό που «προκαλεί μεγάλες καταστροφές στη Βόρεια Ελλάδα». Το μέγεθος του βάλτου ώρες ώρες τον κάνει να φαντάζει τρομακτικός μπροστά σου. Νιώθεις πως είναι αδύνατο να τον διασχίσεις, θα βουλιάξεις. Κι αυτοί βγάζουν απ’ το στόμα σκοτάδι που τυφλώνει.

Ο Ρωμανός θα πέθαινε στην απεργία πείνας κι η μάνα μου με αγωνία κρέμονταν στο κανάλι της Βουλής περιμένοντας να ακούσει τα λόγια που θα της έδιναν ελπίδα. Ο πρόεδρος φώναξε «Ησυχία επιτέλους! Μιλάει ο Υπουργός!». Κι άκουσε τον υπουργό να μιλά για τον Χριστό, τον Άνα, τον Καϊάφα και τον Πόντιο Πιλάτο και τα ιδανικά μαθήματα εξ’ αποστάσεως. Αυτή, που δεν ξέρει πως ν’ αντέξει όταν πονάνε οι άνθρωποι, όταν τελείωσε η συνεδρίαση δεν ήξερε πως ν’ αντιδράσει χωρίς ελπίδα. Της λείπει από γεννησιμιού της ο τρόπος να διακρίνει αν υπάρχει κανείς που να αξίζει τιμωρία. Μπορεί να είναι κι αυτό ένα κουσούρι. Ακούει για πλημμύρες, λέει κρίμα οι άνθρωποι και προσπαθεί να ξορκίσει τη φτώχεια. Ακούει για τους Σύρους στο Σύνταγμα και πνίγει ένα λυγμό γιατί τους έδιωξαν απ’ τα σπίτια τους και κοιμούνται στη βροχή. Ρωτάει για τα παιδιά τους. Διαβάζει στην εφημερίδα για τον Ρωμανό και θέλει να της απαντάω κάθε μέρα για το τι κάνει και αν θα τον αφήσουν τώρα που σταμάτησε την απεργία πείνας να μείνει στο νοσοκομείο μέχρι να συνέλθει. Είναι υπερήφανο κουσούρι, κι ας μην στέκεσαι έτσι πουθενά στον κόσμο.

Υπάρχει μια παράξενη συνομοταξία ανθρώπων. Όσο ζεις μαζί τους νομίζεις πως έτσι είναι όλοι τριγύρω σου και τους συνηθίζεις. Αυτοί οι άνθρωποι επειδή δεν έχουν θεό να πιαστούν όταν ζορίζονται φτιάχνουν γλυκά του κουταλιού και γράφουν τις λεπτομέρειες σε τετράδιο με σκληρό κάλυμμα. Όταν τελειώνουν απ’ τη δουλειά βιάζονται για να κρεμάσουν τα κόκκινα και πορτοκαλί πανέλα στους τοίχους για να μην κάνει αντήχηση. Όταν μένουν άνεργοι μετατρέπουν ξαφνικά ένα δωμάτιο του σπιτιού σ’ εργαστήρι. Όταν τους τρυπάνε τις φλέβες στο νοσοκομείο γράφουν ποίηση όπου βρουν, μιλούν ποίηση σε όποιον τους μιλάει. Τις Κυριακές κατεβαίνουν άρον άρον απ’ τα Εξάρχεια στο Σύνταγμα για να σταματήσουν τα ΜΑΤ ή πηγαινοέρχονται Πατήσια – Γκάζι για να συνδέσουν το δίκτυο που όλο ρίχνει τη μουσική. Δεν αντέχουν τους υπουργούς και τις διαταγές κι όταν καμιά φορά ξεχνιούνται τότε μπορούν και φτιάχνουν ήχους σε υπολογιστές. Σε παίρνουν τηλέφωνο και δεν ξέρεις πώς να τους προλάβεις. Έχουν πάντα κάτι να τους βασανίζει και δεν έχεις ποτέ κάτι να τους παρηγορήσει. Δεν μπορούν να κοιμηθούν και πάνε άυπνοι το παιδί στο νηπιαγωγείο. Προσπαθούν μόνοι τους να κουβαλήσουν όλο το βάρος του κόσμου. Αυτούς τους ανθρώπους όταν συνειδητοποιείς τον χρόνο ψάχνεις να βρεις τρόπο να τους φυλάξεις παντοτινούς. Και ψάχνεις. Και ψάχνεις με μανία.

Τους βλέπεις που πειραματίζονται με το αντίδοτο στην αδικία και λες έτσι απλά θα ξεφορτωθούμε το δηλητήριο. Περπατάς μαζί τους με νεύρα και με παράπονα χαμογελώντας. Ή γράφεις απλοϊκές προτάσεις με κόμματα και τελείες και τις στέλνεις να συμπληρώσουν τη βουή για να τινάξεις από πάνω σου τη σκόνη του βολέματος. Όταν πεισμώνουν και φωνάζουν στο τηλέφωνο για να ακούσει κάποιος πατάτε μαζί το μηδέν στην οθόνη αφής. Κρατιέστε όρθιοι από τις ιστορίες, από τα εβραϊκά μοιρολόγια, από τους γαλάζιους ουρανούς σε πίνακες, από τις φθινοπωρινές φτέρες. Στροβιλίζεστε πότε πότε για το μεθυστικό μούδιασμα της ζαλάδας. Επιμένετε στην άχνη ζάχαρη και το βούτυρο, στα καραβόπανα στο ταβάνι, στην δικαίωση των προσφύγων στο πεζοδρόμιο, στα κατσαβιδάκια και τα καλάι στο τραπέζι, στις κυριακάτικες αργίες του Δεκέμβρη, στο τσίπουρο με σαφράν στο μπουκάλι, στα κανάλια της κονσόλας στο studio, στα μολύβια Faber στην τσάντα, στα παιδιά και τα καρότσια, στα άδεια ποτήρια, στα ποιήματα, στους ανθρώπους.

Μελό φορτωμένοι εκεί έξω, τον κυνισμό τον πίνουμε μόνοι μας.

Έχεις δίκιο. Είν’ ωραίο μέρος ο κόσμος, κι ας χάσαμε. Και μια ζωή να χάνουμε, μια ζωή θα προσπαθούμε να ξανασηκωθούμε. Τι άλλο να κάνουμε;

Υπουργός ανάπτυξης: Τέλος η προστασία από τους πλειστηριασμούς στην πρώτη κατοικία

Ο υπουργός Ανάπτυξης, Κώστας Σκρέκας, επιβεβαίωσε με δηλώσεις του τις πληροφορίες πως η κυβέρνηση δεν πρόκειται να δώσει παράταση στις διατάξεις του νόμου που προστατεύει τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, η ισχύς των οποίων λήγει στο τέλος του 2014.

Ο υπουργός Ανάπτυξης υποστήριξε πως «η πρώτη κατοικία δεν κινδυνεύει» καθώς «υπάρχει κώδικας δεοντολογίας της Τράπεζας της Ελλάδας». Ο εν λόγω «κώδικας δεοντολογίας», στον οποίο αναφέρθηκε ο Κώστας Σκρέκας, αναγνωρίζει ως προϋποθέσεις τον «συνεργάσιμο Δανειολήπτη» και τις «εύλογες δαπάνες διαβίωσης».

Ο «κώδικας δεοντολογίας», ανέφερε ο υπουργός, προβλέπει πως τα νοικοκυριά μπορούν να αποφύγουν τους πλειστηριασμούς με την προϋπόθεση πως θα ρυθμίζουν την εξόφληση των δανείων τους με τις τράπεζες.

tvxs.gr

Ανακοίνωση της ΕΚΠΟΙΖΩ

Πλειστηριασμοί: «Η κυβέρνηση αφήνει το λύκο να φυλάει τα πρόβατα»

Στην ουσία στο θέμα των πλειστηριασμών «η κυβέρνηση σκοπεύει να αφήσει το λύκο να φυλάει τα πρόβατα» τονίζει χαρακτηριστικά η ΕΚΠΟΙΖΩ, σχολιάζοντας τις τελευταίες δηλώσεις του υπουργού Ανάπτυξης, Κώστα Σκρέκα. Ο τελευταίος, άφησε να εννοηθεί ότι δεν θα υπάρξει νέα παράταση του νόμου περί απαγόρευσης των πλειστηριασμών παραπέμποντας στον κώδικα δεοντολογίας των τραπεζών της ΤτΕ και στο νόμο για υπερχρεωμένα νοικοκυριά. 

Οι πολίτες παραμένουν απροστάτευτοι τονίζει η Ένωση Καταναλωτών - Η Ποιότητα της Ζωής (ΕΚΠΟΙΖΩ) και ζητά στην κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα σε παράταση αναστολής των πλειστηριασμών, σύμφωνα με το προ του 2014 καθεστώς (προστασία όλων των ακινήτων), μέχρι να λυθεί ουσιαστικά και υπεύθυνα το πρόβλημα των κόκκινων δανείων.

Σχολιάζοντας δε την καθησυχαστική -και βολική για την κυβέρνηση- δήλωση από πολλά τραπεζικά στελέχη ότι οι τράπεζες δεν ενδιαφέρονται να προχωρήσουν σε πλειστηριασμούς κατοικιών, η ΕΚΠΟΙΖΩ σημειώνει χαρακτηριστικά ότι «την ίδια στιγμή [...] κάθε Τετάρτη, στα ειρηνοδικεία όλης της χώρας, βγαίνουν ακίνητα στο σφυρί».

Ειδικότερα η ΕΚΠΟΙΖΩ εξηγεί σε ανακοίνωσή της γιατί το πλαίσιο που προτείνει η κυβέρνηση δεν προστατεύει την κατοικία από πλειστηριασμό. 

Όπως αναφέρει «οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Ανάπτυξης Κώστα Σκρέκα φανερώνουν είτε έλλειψη κοινωνικής ευθύνης εκ μέρους της κυβέρνησης είτε ελλιπή πληροφόρηση σχετικά με το πολύ κρίσιμο ζήτημα της αναστολής των πλειστηριασμών. Προκαλεί πραγματικά σοκ η διατύπωση της θέσης της κυβέρνησης ότι δεν υφίστανται λόγοι ανανέωσης της απαγόρευσης πλειστηριασμών, επειδή τάχα εξασφαλίζουν προστασία ο κώδικας δεοντολογίας και ο νόμος για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική:

» Οι διατάξεις του κώδικα δεοντολογίας δεν αφορούν οφειλές που έχουν καταγγελθεί και κινδυνεύουν να οδηγήσουν σε αναγκαστική εκτέλεση, αλλά οφειλές που πρόκειται ή μόλις έχουν βρεθεί σε καθυστέρηση. Με άλλα λόγια, ο κώδικας δεοντολογίας έχει ως σκοπό να προλάβει την υπερχρέωση και όχι να τη θεραπεύσει και καταδεικνύει άγνοια και μόνο η αναφορά του κώδικα και των πλειστηριασμών στην ίδια πρόταση.

» Ο Ν.3869/2010 για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, αν και αποτελεί ένα εξαιρετικά προστατευτικό νομοθετικό πλαίσιο, δεν είναι δυνατό να απορροφήσει όλους τους υπερχρεωμένους δανειολήπτες. Οι διατάξεις του αφορούν οφειλέτες που βρίσκονται σε μόνιμη αδυναμία και δεν είναι έμποροι. Εξάλλου, ακριβώς λόγω της υπερφόρτωσης αιτήσεων στα Ειρηνοδικεία όλης της χώρας, οι δικάσιμοι δίνονται ακόμα και για το 2030.

» Η αναστολή που δόθηκε με το Ν.4224/2013, η ισχύς του οποίου λήγει, ήταν πολύ πιο περιοριστική σε σχέση με το προ του 2014 καθεστώς, επομένως ήταν πολύ φυσικό να υπαχθούν πολύ λιγότεροι δανειολήπτες στις διατάξεις του. Εξάλλου, έθετε ασφυκτικές προθεσμίες στους οφειλέτες, πολλοί από τους οποίους τις έχασαν, αντιμετωπίζοντας άμεσα τον κίνδυνο πλειστηριασμού».

«Την ίδια στιγμή που στελέχη τραπεζών διαμηνύουν ότι δεν τους ενδιαφέρουν οι πλειστηριασμοί, κάθε Τετάρτη, στα ειρηνοδικεία όλης της χώρας, βγαίνουν ακίνητα στο σφυρί. Στην ουσία, η κυβέρνηση σκοπεύει να αφήσει το λύκο να φυλάει τα πρόβατα» καταλήγει η ΕΚΠΟΙΖΩ.