Δρόμος Ονείρων (αναδημοσίευση)

από τον Τοίχο

Ιάκωβος Πέτρου

Βαρέθηκα να συζητάω για όσα μου πελεκάνε τη ζωή, σαν τα τσεκούρια το ξερό ξύλο, καθημερινά, πόσο μάλλον να γράφω συνεχώς γι’ αυτά. Αλλάζω τροπάρι μέχρι νεωτέρας, να ξεφύγω λιγάκι, ρε παιδί μου, να δούμε παρέα ένα σκηνικό ομαλότητας.

Να κουβεντιάσουμε λίγο για τα όνειρά μας. Για εκείνα που κάναμε σαν παιδιά, αλλά και για αυτά που κάνουμε σήμερα σαν «μεγάλοι». Όταν το καλοσκεφτούμε νομίζω όλοι μας, μπορούμε να διακρίνουμε μέσα μας ακόμη την ίδια παιδικότητα που μας διέκρινε τότε. Όσο κι αν πιεζόμαστε, στην παραμικρή ευκαιρία, το μυαλό μας ξεφεύγει, πεταρίζει, ταξιδεύει σε άλλες εποχές, σε άλλα μέρη, σε άλλες συνθήκες. Μπορεί πλέον, η αντίστοιχη απάντηση στην ερώτηση «τι θα κάνεις όταν μεγαλώσεις;» να αφορά το παρόν, ζόρι και την επόμενη μέρα, αλλά δεν παύει να αποτελεί αφορμή εκστρατείας! Αρκεί να το επιδιώκουμε και να το κυνηγάμε.

Κάνε την αφεντιά σου για λίγο πρωταγωνιστή σε μια ταινία που κουμαντάρεις εξολοκλήρου ο ίδιος. Εσύ διαλέγεις τον τόπο, το χρόνο, τα σκηνικά, τους συμπρωταγωνιστές και τους κομπάρσους, το σενάριο, τη φωτογραφία και τη μουσική και προπαντός, εσύ επιλέγεις το φινάλε. Για την ακρίβεια, επιλέγεις αν θα υπάρχει φινάλε ή αν θα έχει και συνέχεια.

Λες είναι σκληρή η πραγματικότητα και δεν υπάρχουν περιθώρια. Δίκιο έχεις, αλλά από τη στιγμή που σαν κοινωνία έχουμε αποφασίσει ότι παλεύουμε μόνο για την επιβίωσή μας και όχι για την αλλαγή της ζωής μας, γιατί να μην αφήσουμε ένα μικρό παραθυράκι στη φαντασία μας;

Μπορεί σαν παιδί, να έδωσα πολλές και διαφορετικές απαντήσεις στο «τί θα γίνω», οι οποίες να μην πραγματοποιήθηκαν ποτέ, αλλά υπήρξα τυχερός σε πολλές άλλες φαντασιακές αποκρίσεις. Τυχερός, γιατί υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπάνε ανυστερόβουλα και για τους άλλους, καλή καρδιά. Τυχερός, γιατί πάντα φανταζόμουν πτυχία στα κάδρα, σπουδές και πανεπιστήμια, πράγματα που ακόμη έρχονται, έστω κι αν η ικανοποίηση είναι μόνο ηθική και ψυχική. Τυχερός, ακόμη και για τον επιούσιο, διότι, δε θα πω ψέματα πως δε φανταζόμουν τη ζωή μου πιο άνετη, αλλά και μικρούλης ων δεν αναζητούσα ποτέ κάτι πολύ περισσότερο. Κυριότερα, είμαι πραγματικά τυχερός, διότι πολλές φορές που αναπολώ πίσω τη ζωή μου και φέρνω εικόνες, ανθρώπους και στιγμές στο νου μου, δακρύζω γιατί περισσεύουν οι ξεχωριστές στιγμές.

Μπορεί να μην έφυγα, ηθελημένα και συνειδητά από τη χώρα, όπως φανταζόμουν παλιότερα κι έλεγα στο περιβάλλον μου, αλλά είμαι εδώ να παλέψω όσο μπορώ και να αναμένω πότε θα επιχειρήσουμε να ζήσουμε κι όχι να απλώς να επιβιώνουμε. Δυστυχώς, δεν κατάφερα να φτάσω στο μουσικό εκείνο επίπεδο που επιθυμούσα από παιδί, κυρίως διότι δεν είμαι τόσο αντισυμβατικός, ώστε να αφιερώσω εξολοκλήρου τον εαυτό μου σε έναν τέτοιο σκοπό, και γιατί είναι βαριά η επαγγελματική καλογερική σε αυτό τον κλάδο.

Αυτά είναι ίσως τα μικρά και απλά, αλλά όρια στα όνειρά σου δεν μπορείς να βάλεις. Εκεί χωράνε και τα ιδανικά σου και τα πιστεύω σου. Χωράνε και οι έννοιες της τιμιότητας, της ισότητας, της δημιουργίας και μάλιστα όχι αφηρημένα. Δώσε τους πρόσωπο, σώμα κάνε τις φίλες σου, γνωστές σου, αγαπημένες σου. Πού ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να θελήσεις εκτός από «τον ύπνο σου» να τα ζήσεις και στον ξύπνιο σου. 

Εξακολουθώ να ονειρεύομαι, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, γνωρίζοντας πως τα περιθώρια πραγμάτωσης ονείρων και επιδιώξεων στενεύουν συνεχώς, αλλά όπως θα μου έλεγε ο μπάρμπας μου «μην είσαι μαλάκας, τσάμπα είναι»!

Λέσβος: Ενθάδε κείται... «Άγνωστος» πρόσφυγας

Από Αριστερή Διέξοδος

Καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες επιχειρούν το ταξίδι προς την Ευρώπη. Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, πολλοί δεν τα καταφέρνουν και αφήνουν την τελευταία τους πνοή στο Αιγαίο. Καθρέφτης αυτής της τραγωδίας είναι το νεκροταφείο του Αγίου Παντελεήμονα στη Μυτιλήνη.

Μέχρι και σήμερα το συγκεκριμένο νεκροταφείο χρησιμοποιείται ως τελευταία κατοικία για όσους χαρακτηρίζονται από την Εκκλησία «αιρετικοί», «μάρτυρες του Ιεχωβά», ή πάμφτωχοι μοναχικοί τρόφιμοι του Γηροκομείου. Εκεί θάφτηκε και ο μεγάλος λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, πριν γίνει «μεγάλος».

Τον τελευταίο καιρό σε αυτό τον χώρο, σε μια μικρή γωνιά θάβονται χριστιανοί αλλά κυρίως μουσουλμάνοι πρόσφυγες που έχασαν τη ζωή τους σε ναυάγια κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους προς την Λέσβο. Σπασμένες μαρμάρινες πλάκες σηματοδοτούνται κάπου 80 ταφές, μουσουλμάνων στην πλειονότητά τους και ελάχιστων χριστιανών. Οι περισσότερες από αυτές τις πλάκες χωρίς ονόματα. Αντί για όνομα, με λαδομπογιά γραμμένη σε αυτές τις πλάκες η μοναδική ταυτότητα του νεκρού. «ΑΦΓΑΝΟΣ», «ΑΓΝΩΣΤΟΣ». Κι ένας αριθμός με την ημερομηνία ταφής.

Όμως το Κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονα γέμισε από τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των θανάτων. Δέκα σωροί βρίσκονται είδη σε «αναμονή» για την εκταφή τους και παραμένουν στο ψυγείο μέχρι να βρεθεί κάποιος χώρος. Οπότε και δεδομένων όλων των παραπάνω προέκυψε το αδιέξοδο.

Το Διοικητικό Συμβούλιο των Φιλανθρωπικών καταστημάτων Μυτιλήνης, στην ερχόμενη συνεδρίαση, του την επόμενη Δευτέρα, αναμένεται να αποφασίσει πως δεν θα δέχονται άλλες ταφές προσφύγων. Ενώ, όπως σημειώνεται, έχει ενημερωθεί ο Δήμος Λέσβου και όλες οι υπόλοιπες εμπλεκόμενες αρχές πως δεν υπάρχει άλλος χώρος στο νεκροταφείο, έχουν δε υποδειχθεί δυο λύσεις: Η μία είναι να πραγματοποιούνται οι ταφές των προσφύγων σε νεκροταφεία του νησιού που ανήκουν στον Δήμο Λέσβου και η δεύτερη είναι να βρεθεί χώρος ειδικά για αυτή τη χρήση.

Ήδη η δημοτική αρχή αναζητά τρόπο να ξεπεραστούν οι πολύπλοκες στην περίπτωση γραφειοκρατικές διαδικασίες και να λειτουργήσει άμεσα ένα νεκροταφείο.

Πληροφορίες από το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Η ζωή δεν αναβάλλεται (αναδημοσίευση)

από το Αντικλείδι

Είναι στη φύση μας να επιδιώκουμε την ευχαρίστηση, την ηδονή, και να αποφεύγουμε το δυσάρεστο, τον πόνο… Κάτι που προφυλάσσει την επιβίωσή μας… Είναι όμως κάποιες φορές που που πράγματα που ζήσαμε, μπερδεύουν τα ένστικτά μας…

Εκείνη ήταν ένας άνθρωπος που κάθε καλοκαίρι, λάτρευε να πηγαίνει κάθε μέρα στην παραλία… Ήταν μόνη της για αρκετό καιρό, χωρίς κάτι ουσιαστικό στη ζωή της… Καθόταν με τις ώρες δίπλα στην θάλασσα, ζωγραφίζοντας σχέδια στην βρεγμένη άμμο με τα δάχτυλά της… Μικρή είχε τρομάξει όταν φίλοι της έκαναν πατητή σε βαθιά νερά και το αλμυρό νερό έφτασε μέχρι τα πνευμόνια της, τόσο πολύ, που νόμισε πως θα πνιγεί… Από τότε θαύμαζε τη θάλασσα με ασφάλεια, μέχρι το σημείο που το νερό σκέπαζε τα πόδια της… Ίσα ίσα να νιώθει το αγκάλιασμα του νερού σε ένα έστω σημείο του σώματός της.

Έλεγε ότι λάτρευε αυτή την επαφή με τη θάλασσα, και ότι της έφτανε… Ήταν μία επαφή με ασφάλεια βέβαια… Όμως έτσι ήταν σίγουρη ότι δεν θα κινδύνευε ποτέ ξανά…Περίεργο να λαχταράς κάτι πολύ και να το φοβάσαι μαζί… Το να πείθεις τον εαυτό σου ότι δεν το λαχταράς, επίσης…Έκρυβε με δεξιοτεχνία τον φόβο από τον εαυτό της… τόσο που αναρωτιόσουν αν ήξερε ότι πολεμούσε την λαχτάρα της…

Αναρωτιόσουν αν φοβόταν πιο πολύ τη θάλασσα ή την ουσιαστική μοναξιά της… Και τη μοναξιά, κι αυτή έλεγε ότι την αγαπούσε…Πώς να της έλεγες ότι δε γνώρισα ποτέ κανέναν που να έλεγε ότι αγαπά τη μοναξιά του και να μην το έλεγε από φόβο… Ο φόβος της θάλασσας σε κάνει να μην δοκιμάζεις να κολυμπήσεις, μόνο να την γεύεσαι μερικώς…

Η τελευταία φορά που είχε δεθεί στη ζωή της την είχε κάνει επιφυλακτική, όπως και με την θάλασσα… Κάποιος της μίλησε για το μπέρδεμα των ενστίκτων…

«Κάποιες φορές το ένστικτό σου σου λέει προτίμησε τη γλυκιά ασφάλεια της αδράνειας. Όσο δεν ρισκάρεις, δεν κινδυνεύεις να ξαναπονέσεις. Θωρακίζεσαι από οτιδήποτε δυσάρεστο έτσι… Βέβαια από το βάρος της πανοπλίας που κουβαλάς, μένεις στην αδράνεια»

– «Και τι να κάνω»; ρώτησε εκείνη…

Πέταξε μακριά την πανοπλία σου, το μόνο που κάνει είναι να σε βαραίνει.. Αναγνώρισε τον φόβο σου, τότε μόνο μπορεί να τον αλλάξεις…Σταμάτα να πείθεις τον εαυτό σου ότι σου φτάνει το να κάθεσαι δίπλα μόνο στην θάλασσα… κολύμπα!

Λίγο καιρό μετά, εκείνη άρχισε να πλησιάζει την θάλασσα περισσότερο… Άφηνε να φτάνει το νερό μέχρι τα γόνατα… Τότε μπήκε κι ένας άνθρωπος στη ζωή της, ο οποίος κολυμπούσε πολύ συχνά εκεί… Μια μέρα, δεν κρατήθηκε, τον ακολούθησε, κολυμπώντας μαζί του ξανά, σε βαθιά νερά…

Πλατεία Βικτωρίας - Δράση αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, Παρασκευή 30/10

Ανοιχτή επιστολή στους κατοίκους της Πλατείας Βικτωρίας  

Δράση αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, Παρασκευή 30/10

Σας καλούμε όλες και όλους την Παρασκευή 30/10, στις 17:00 το απόγευμα στην πλατεία της γειτονιάς μας, στην πλατεία Βικτωρίας για να στείλουμε ένα δυνατό μήνυμα αλληλεγγύης, αντίστασης και αξιοπρέπειας.

Την εκδήλωση μας θα πλαισιώσουν παιδικά δρώμενα, προβολή ντοκιμαντέρ, συζήτηση, συλλογική κουζίνα και συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης (όχι ρούχα). 

Γείτονες, γειτόνισσες

Εδώ και λίγες βδομάδες εκατοντάδες πρόσφυγες είχαν βρει καταφύγιο στην Πλατεία Βικτωρίας, στην γειτονιά μας.

Στις 2/10 μεταφέρθηκαν στο Ολυμπιακό Ακίνητο του Γαλατσίου. Ένα μέρος των προσφύγων βρίσκει πλέον "καταφύγιο" στους γύρω δρόμους από την Πλατεία (Χέϋδεν, Αριστοτέλους κτλ).".

Εκατοντάδες άνθρωποι που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, για να σωθούν από τον πόλεμο στη Συρία και το Αφγανιστάν, για να σώσουν τα παιδιά τους.

Άνθρωποι που ξεπούλησαν ότι είχαν και δεν είχαν για να εξασφαλίσουν τα λεφτά για τον διακινητή στην Τουρκία, στην Ειδομένη , στη Γευγελή, στη Σερβία. 

Άνθρωποι που για να ξεφύγουν από τον πόλεμο ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους μπαίνοντας σε όποια βάρκα τους δώσει ο διακινητής.

Σχεδόν καθημερινά μαθαίνουμε για ναυάγια, για άψυχα κορμιά που ξεβράζονται στα τουρκικά ή τα ελληνικά παράλια. Κυρίως γυναίκες και παιδιά, πολλά παιδιά. 

Τέτοιοι άνθρωποι βρίσκουν καταφύγιο στην Πλατεία μας, οι οποίοι το μόνο που θέλουν είναι να ξαποστάσουν πριν συνεχίσουν το μεγάλο και δύσκολο ταξίδι τους για την Κεντρική και βόρεια Ευρώπη. 

Για ακόμη μια φορά η πολιτεία φάνηκε ανέτοιμη να αντιμετωπίσει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να διαχειριστεί τις αυξημένες ροές προσφύγων που φτάνουν στη χώρα. Την ανακούφιση αυτών των ανθρώπων ανέλαβαν αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες κατοίκων και αλληλέγγυων φορέων και οργανώσεων.

Δεν αποτελεί λύση η απλή καταδίκη. Ούτε και πρέπει να επιτρέψουμε στους δήθεν «αγανακτισμένους κατοίκους» της περιοχής να δρουν εναντίον ταλαιπωρημένων και εξαθλιωμένων ανθρώπων. Κανείς δε μπορεί να μας πείσει ότι για τη φτώχεια και την υποβάθμιση της ζωής μας ευθύνονται αυτοί οι άνθρωποι. Κανένας δε μπορεί να μας μπολιάσει με μίσος για τους πρόσφυγες. 

Η ουσιαστική και συγκεκριμένη λύση είναι να αντισταθούμε στον ρατσισμό και την αδιαφορία και όλοι μαζί να σταθούμε στο πλευρό αυτών των ανθρώπων. Να διεκδικήσουμε τη δημιουργία ανοιχτών κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας, την ιατρική τους περίθαλψη και την αξιοπρεπή τους διαβίωση, την ελεύθερη και ασφαλή τους μετακίνηση και εγκατάσταση σε όποια χώρα της Ευρώπης επιθυμούν.

Να θυμηθούμε ότι οι λογικές της Ευρώπης-φρούριο και οι νάρκες ή οι φράχτες στον Έβρο το μόνο που κατάφεραν είναι να κάνουν το Αιγαίο και τη Μεσόγειο μαζικούς υγρούς τάφους.

Ο φασισμός και ο ρατσισμός ποτέ δεν ήταν η λύση.

Μόνη λύση είναι η αλληλεγγύη και ο κοινός αγώνας.

Γι αυτό σας καλούμε όλες και όλους την Παρασκευή 30/10, στις 17:00 το απόγευμα στην πλατεία της γειτονιάς μας, στην πλατεία Βικτωρίας για να στείλουμε ένα δυνατό μήνυμα αλληλεγγύης, αντίστασης και αξιοπρέπειας.

Την εκδήλωση μας θα πλαισιώσουν παιδικά δρώμενα, προβολή ντοκιμαντέρ, συζήτηση, συλλογική κουζίνα και συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης (όχι ρούχα). 

Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας – Πειραιά / Κάτοικοι και συλλογικότητες της γειτονιάς

antifasistikossyntonismos.blogspot.gr

antifasistikos.syntonismos@gmail.com

Τηλ. Επικοινωνίας: 6976436302 – 210 3813928 – 210 3306286

Δύο θεωρίες για τη σωτηρία.*

* αντί του αποχαιρετισμός που είναι ο αρχικός τίτλος της ανάρτησης στο Βυτίο

δεν ξέρω τίποτα, δεν έχω γνώση, δεν έχω συγκρότηση. Μ’ αρέσει να γενικεύω και να ισοπεδώνω. Δεν γράφω πολιτικά κείμενα. Τα παρακάτω δεν επιδέχονται σοβαρή συζήτηση. 

Όπου αριστερά= η επίσημη αριστερά, όχι οι άνθρωποί της.

***

Κάντε μια βόλτα σ ‘ένα δημόσιο νοσοκομείο, εκεί κατά τις 9 το βράδυ.

Έχει καταλάβει η αριστερά ότι το ελληνικό κράτος έχει καταρρεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά; Αν ναι, έχει επηρεάσει σε κάτι τη σκέψη της, την οπτική της και την (όποια) πρότασή της αυτή η διαπίστωση. (ή η εθνικοποίηση τραπεζών/διαγραφή χρέους/παραγωγική ανασυγκρότηση είναι ο παπάς που θάβει όποιον βρει μπροστά του). Έχει καταλάβει η αριστερά ότι η κοινωνία επίσης έχει καταρρεύσει;

Μιλάω πάντα για την αριστερά εκτός κυβέρνησης. Η άλλη δεν μας απασχολεί, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει τίποτα να πεις. Άλαλα τα χείλη των τηλεθεατών.

δύο θεωρίες για τη σωτηρία.

Γράφει ο Φανόν:

«το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ο ιθαγενής είναι να μένει στη θέση του, να μην περνάει τα όρια. Γι’ αυτό τα όνειρα του ντόπιου είναι όνειρα μυώδη, όνειρα δράσης, όνειρα επιθετικά. Ονειρεύομαι πως πηδώ, πως κολυμπώ, πως τρέχω, πως σκαρφαλώνω. Ονειρεύομαι πως σκάω στα γέλια, πως περνάω το ποτάμι με μια δρασκελιά, πως με κυνηγάνε κοπάδια αυτοκίνητα που δεν θα με φτάσουν ποτέ. Κατά τη διάρκεια της αποικιοποίησης ο αποικιοκρατούμενος δεν παύει να απελευθερώνεται ανάμεσα στις εννιά το βράδυ και στις έξι το πρωί».

Κακό πράγμα οι αναλογίες, ειδικά οι χοντροκομμένες. Αλλά αν παίζουμε το ρόλο του ντόπιου και η αποικιοποίηση παριστάνει τον καπιταλισμό σήμερα, θα μπορούσαμε άραγε να πούμε ότι η αριστερά παίζει το ρόλο εκείνου του ψυχιάτρου που όχι μόνο μας λέει ότι είναι φυσιολογικό και υγιές να απελευθερωνόμαστε μόνο στον ύπνο μας, αλλά ότι αυτό είναι και το μοναδικό ενδεχόμενο. Και δεν μιλάω σε σχέση με το μνημόνιο – αντιμνημόνιο, αλλά γενικότερα για το πώς ζούμε.

*****

Δεν έχω καταλάβει τι προτείνει η αριστερά πρακτικά. Πέρα απ’ την εθνικοποίηση των τραπεζών και την παραγωγική ανασυγκρότηση (που εγώ δεν ξέρω τι είναι και τα δύο) τι προτείνει συγκεκριμένα για το εδώ και τώρα στη ζωή μας. Ποια είναι η αλλαγή που ονειρεύεται σήμερα, όχι στο επέκεινα. Τι προτείνει στους ανθρώπους σήμερα, όπως είναι τα πράγματα; Έχει κάτι να πει; Λέει πήγαινε δούλεψε όπου λάχει κι αν οι συνθήκες δεν είναι σωστές, συνδικαλίσου; Κι ύστερα περίμενε να πιάσουν τόπο οι ρωγμές στην Ευρώπη (λολ) ή να έρθει η ώρα που θα έχει νόημα το να βγούμε απ’ την Ε.Ε. γιατί τώρα δεν γίνεται τίποτα έτσι κι αλλιώς, ό,τι κι αν κάνουμε είμαστε καταδικασμένοι; 

Τι προτείνει η αριστερά για την καθημερινή ζωή; Δουλειά στα πάμπλικ για 400€ και συναυλία Μποφίλιου (ή έτερου έντεχνου) το βράδυ στο σταυρό του νότου με τιμές μπουζουξίδικου; Πως προτείνει να περάσουμε τις μέρες και τις νύχτες μας; Με υπομονή και συμμετοχή στις πορείες της ΓΣΕΕ; Με υπομονή και συμμετοχή στις εθνικές εκλογές; Με υπομονή και συμμετοχή στις κοινωνικές δομές; (εδώ ένα χμ. Γιατί όλα καλά με τις κοινωνικές δομές αλλά όταν αρχίζει η σοβαρή κουβέντα για τους αριστερούς το ξαναγυρνάνε στις εθνικοποιήσεις τραπεζών, οπότε τα εγχειρήματα αλληλεγγύης κλπ είναι κυρίως παραδείγματα του φρονήματος του «λαού» μας και ωραίες κινήσεις μέχρι να γίνουν εκλογές. Εκεί υποτιμάται διαρκώς η πολιτική σημασία τους και τις κοιτάμε κυρίως από κοινωνική σκοπιά, από τη σκοπιά της δημιουργίας κουλτούρας ή κάτι ακόμη χειρότερο: από τη σκοπιά του κυβερνώντος που λέει: κάντε εσείς δομές και θα συνεργαστούμε, θα καλύψετε τα κενά, εκεί που εμείς δεν τα καταφέρνουμε λόγω έλλειψης πόρων. Κι όμως οι διάφορες δομές αλληλεγγύης υπαινίσσονται κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτά).

Για να επανέλθω, τι προτείνει η αριστερά στην καθημερινή ζωή; Πως προτείνει να ανταπεξέλθουμε στις βασικές αντιφάσεις του καπιταλισμού; Τι προτείνει να επιδιώξουμε για την επιβίωσή μας; Πως βλέπει την εργασία μας; Πως μετράει το ψυχικό κόστος;

Για την αριστερά έχει εντέλει σημασία το να ζούμε έτσι ή αλλιώς;

*****

Πόσο σημαντικό είναι ότι σκοτώνονται καθημερινά μετανάστες στις ακτές της χώρας; Όχι τόσο σημαντικό όσο το ποιος πρόδωσε ποιον, η λαε τον τσίπρα ή ο τσίπρας το όχι. Είναι αρκετά σημαντικό ώστε να κάνουμε απεργία; Είναι αρκετά σημαντικό ώστε να παραλύσει η χώρα; Είναι αρκετά σημαντικό ώστε να είναι προτεραιότητα; Είναι αρκετά σημαντικό ώστε να έρθει σε δεύτερη μοίρα η προεκλογική περίοδος ή έστω να τεθεί το θέμα ως πρωταρχικό σε αυτή; (και δεν εννοώ βέβαια να τεθεί ως θέμα ασφάλειας).

Είναι αρκετά σημαντικό ώστε να πάει η αριστερά να ρίξει το φράχτη στον έβρο; Όχι πιέζοντας και αναμένοντας και περιμένοντας μια κυβερνητική απόφαση, αλλά με τα ίδια της τα χέρια.

Τελικά πόσοι χωράνε σ’ αυτόν τον τόπο; Έχουμε καταλήξει στο νούμερο;

*****

Είναι σημαντικός λόγος να χαιρόμαστε αν ένας αριστερός βουλευτής τα χώνει σ’ ένα αβγό στη βουλή ή τους τα λέει στα ίσα στους διαδρόμους του κοινοβουλίου; Γενικά ποια είναι η πρόταση (η πρακτική) της αριστεράς για τα αβγά; Το 2012 τα αβγά χτυπούσαν αριστερούς ανθρώπους προεκλογικά και υιοθετήθηκε η στάση δεν απαντάμε για να μην τροφοδοτήσουμε τη θεωρία των δύο άκρων. Η στάση αυτή κρίνεται πετυχημένη; Όλο τον προηγούμενο καιρό η αριστερά αναρωτήθηκε αν πέρα απ’ την καταγραφή και το δελτίο τύπου, υπάρχει κάτι περισσότερο να κάνει για τους μετανάστες που απειλούνταν, που κυνηγιούνταν και κάποτε σκοτώνονταν; Υπήρξε ανάγκη να προστατευτούν οι πλέον αδύναμοι της ιστορίας αυτή τη στιγμή;

Σήμερα στη δίκη των αβγών η στάση της αριστεράς πως κρίνεται, ειδικά και με βάση τα νέα στοιχεία που έχουν προκύψει;

*****

Μου κάνει εντύπωση ότι σε κάθε συζήτηση για το τι συμβαίνει και πώς να το αντιμετωπίσουμε, η αντίδραση των περισσότερων αριστερών (κομματικοποιημένων χαλαρά ή στενά) ανθρώπων μοιάζει να απαντάει όχι στο πως θα ζήσουμε αλλά στο πως θα πετύχουμε την ενότητα της αριστεράς. Με τον ίδιο τρόπο η απάντηση στο τι έχει πάει λάθος ως προς τις αντιστάσεις τα τελευταία χρόνια, είναι ότι αν είχαμε πει κάτι διαφορετικό προεκλογικά (πχ. έξω απ’ την Ε.Ε.) όλα θα ήταν καλύτερα. Λες και το πρόβλημα ήταν μια μικρή ή μεγαλύτερη ρύθμιση στο πρόγραμμα, μια εξαγγελία διαφορετική και όλα θα λύνονταν μαγικά. Ο κόσμος θα ψήφιζε το *σωστό* πρόγραμμα, αυτό επιτέλους θα εφαρμοζόταν και όλοι θα ήμαστε ευτυχισμένοι και αυτάρκεις. Η επιβίωση της εργατικής τάξης (καταχρηστικά χρησιμοποιώ τον όρο) όμως δεν ταυτίζεται με την ενότητα της αριστεράς ή τουλάχιστον όποιος το υποστηρίζει θα πρέπει να το αποδεικνύει με σημερινά επιχειρήματα και όχι με ιστορικές αναλογίες. Επίσης η απάντηση στο πως θα ζήσουμε δεν ταυτίζεται με την απόσταση του προγράμματος ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

*****

Συζητάμε διαρκώς από την ανάποδη. Έχουμε πέσει σε μια λακκούβα και αναπαράγουμε την οπτική του πρετεντέρειου κόσμου. Για κάθε νόμο, για κάθε μέτρο, για κάθε ρύθμιση συζητάμε πως θα βρεθούν τα λεφτά, πως θα βρεθούν τα ισοδύναμα, πως θα πειστεί η τρόικα, πως θα λειτουργήσει το κράτος, πως θα πειστούν οι εργοδότες, πως θα είναι βιώσιμο το πράγμα και για τους εργοδότες. Δεν είμαστε εδώ για να συζητήσουμε τη ζωή με όρους κένεντι. Δεν είμαστε εδώ για να φροντίσουμε να πάνε όλα καλά για το κράτος, για τους εργοδότες και παρεμπιπτόντως και για μας. Όταν λέμε ότι θέλουμε μεγαλύτερους μισθούς, δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να μπαίνουμε στη λογική να βρούμε τι θετική συνέπεια θα έχει αυτό για το κράτος ή τον επιχειρηματία. Δε ζητάμε καλύτερους μισθούς για να λειτουργήσει το σύστημα καλύτερα, αλλά για να ζήσουμε εμείς. Δεν μπορεί να μας απασχολεί το περιθώριο κέρδους του επιχειρηματία ή οι δύσκολες αποφάσεις μιας όποιας κυβέρνησης. Δεν μπορεί να μας απασχολεί το νομικό πλαίσιο της Ε.Ε. ή διεθνείς σχέσεις της χώρας για να ζητήσουμε να πάρουν χαρτιά όλοι οι μετανάστες. Εμείς δεν είμαστε κάποιοι που βρίσκονται έξω και μακριά, σε απόσταση από τον κόσμο, για να ζητάμε τρόπους να γίνει λειτουργικός (και για μας, για τους άλλους ήδη είναι) ο ελληνικός καπιταλισμός. Εμείς παλεύουμε για τα δικαιώματά μας ή για τη ζωή μας, έτσι κι αλλιώς και δίχως δεύτερες σκέψεις, δίχως αυτό που θέλουμε να συναρτάται από τις υποχρεώσεις της χώρας και τις απαιτήσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής. Είμαστε η εργατική τάξη, όχι οι ισορροπιστές του συστήματος. Δεν μπορούμε να πορευόμαστε εσωτερικεύοντας το «αυτό δεν γίνεται» των αφεντικών.

Στο σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας αναφέρεται ένα περιστατικό. Σ’ ένα εργοστάσιο παραγωγής μπύρας γίνονται κάποιες απολύσεις. Οι εργάτες απεργούν. Η απόφαση για τις απολύσεις όμως δεν αλλάζει. Οι εργάτες παίρνουν τα όπλα, μπουκάρουν στα μπαρ της Βαρκελώνης και απαιτούν να μην πωλείται η συγκεκριμένη μπύρα μέχρι να ανακληθούν οι απολύσεις. Οι εργάτες επαναπροσλαμβάνονται.

*****

Σε ποιο επιχείρημα στηρίζεται η ιδέα ότι ο αγώνας δίνεται με μια μεγάλη διαδήλωση έξω απ’ τη βουλή τη μέρα της ψήφισης ενός νομοσχεδίου και όχι με μια απεργία που προσπαθεί να επιβάλλει πχ. αύξηση μισθών ασχέτως του που βρίσκεται η ρημάδα η διαπραγμάτευση;

*****

Υπάρχει δυνατότητα αριστερής διακυβέρνησης στον δυτικό κόσμο αυτή τη στιγμή as we speak; Και σε τι συνίσταται αυτή;

*****

Ως πότε η αριστερά θα τραγουδάει τραγούδια διώξεων και αγώνων παλιότερων χρόνων παπαγαλίζοντας από τηλεοπτικού άμβωνος ότι σήμερα δεν μπορεί να γίνει κάτι; Τι ήχος ακούγεται και τι νόημα βγαίνει όταν παίζεται το bella ciao σε κυβερνητική διαδήλωση; Τι νόημα παράγεται όταν ο Μικρούτσικος βγαίνει στο στην υγειά μας και καπάκι στη συναυλία για το «ΟΧΙ»;

Τι σημαίνει η συνάντηση Θεοδωράκη Τσίπρα και πότε σπάει το γραφικόμετρο;

Ως πότε η επίκληση της μακρονήσου θα αποτελεί άλλοθι για την απραξία για τα σημερινά στρατόπεδα συγκέντρωσης; Για την απραξία γενικά.

Είναι αστεία η αναφορά σε γουναράδικα από το βήμα της βουλής σε οποιαδήποτε συνθήκη;

Ως πότε κάθε φορά που θέλουμε να πολλαπλασιάσουμε το ακροατήριο θα μιλάμε για «εθνική αξιοπρέπεια»;

Ως πότε αρχηγός αριστερού κόμματος (βλ. Κουτσούμπας) θα λέει ότι δεν είναι σωστό να κλείσει το εργοστάσιο και να χαθούν οι δουλειές στις Σκουριές; Απλά πρέπει να γίνουν όλα με σεβασμό στο περιβάλλον. Έχει η οποιαδήποτε αριστερά αληθινή άποψη για το τοπίο, για το χώρο; Άποψη όχι για να γεμίζει τις εφημερίδες της, αλλά για να φτιάχνει την πολιτική της.

Ως πότε θα μιλάμε με την αόριστη και δραματική φράση «παραγωγική ανασυγκρότηση»;

Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα βουνά;

Ως πότε θα κάνουμε ότι δεν βλέπουμε το μέγεθος της καταστροφής;

Ως πότε θα περπατάμε αμέριμνοι πάνω στα ερείπια;

***

υγ. κυκλοφόρησε ένα κείμενο που ονομαζόταν «αποχαιρετισμός στην ελλάδα». Στη δυστοπία που έχει χτιστεί και που το πλήρες πορτρέτο της θα μας αποκαλύπτεται σιγά σιγά, η απάντηση ας μην είναι μονίμως μια άμυνα (να μην περάσει το ένα ή το άλλο, να υπάρχει μια αντημνημονιακή φωνή στη βουλή κλπ). η χώρα που ξέραμε έχει τελειώσει, καλώς ή κακώς. Το θέμα είναι πως βλέπουμε εμείς τη ζωή και πως την επιδιώκουμε, κυρίως εκτός του εκλογικού παραβάν.

Η εργαλειοθήκη και το ζήτημα της κατοικίας (αναδημοσίευση)

Της Μαρίας Θ. Μάρκου

από τον Δρόμο της Αριστεράς

Tο 2010, έκθεση του ΟΟΣΑ περιέγραφε τις «ακραίες εξελίξεις στις αγορές κατοικίας» ως «βασικό χαρακτηριστικό της οικονομικής κρίσης» καθώς, στις ανεπτυγμένες χώρες, οι πραγματικές τιμές των κατοικιών ήταν σε συνεχή άνοδο από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 μέχρι την κρίση του 2008 και «η σημαντική διόρθωσή τους έκτοτε, έχει μειώσει τα περιουσιακά στοιχεία και την κατανάλωση των νοικοκυριών, όπως και τις επενδύσεις σε κατοικίες». Στην Ελλάδα δεν γνωρίσαμε «διόρθωση» αλλά κατάρρευση της αγοράς ακινήτων και ενοικίων, βίαιη επιδείνωση των όρων πρόσβασης στην κατοικία, κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των αστέγων, πολλαπλασιασμό των εξώσεων, αναγκαστικές συγκατοικήσεις, ενεργειακή φτώχεια.

Κι όμως, ήταν στρατηγική. Η πολιτική παροχής φθηνών ενυπόθηκων δανείων αποσκοπούσε στην τεχνητή άνοδο της ζήτησης για κατοικία, σε εποχή που προγραμματικά αυξανόταν η ανεργία, μειώνονταν οι μισθοί και περικόπτονταν οι δαπάνες του κοινωνικού κράτους, ιδιαίτερα στον τομέα της κοινωνικής στέγης. Η απάντηση της αγοράς στην άνοδο της ζήτησης ήταν αναμενόμενη: αύξηση των τιμών στην κατοικία (30% κατά μέσο όρο στις χώρες του ΟΟΣΑ), κερδοσκοπικό παιχνίδι με τα δάνεια. Η φούσκα των ακινήτων παρήγε εκατομμύρια υπερχρεωμένα νοικοκυριά και νέες τάσεις συγκέντρωσης του στεγαστικού αποθέματος.

* * *

Διαπρεπείς οικονομολόγοι ενοχοποιούν γι’ αυτή την εξέλιξη τη ρύθμιση του χώρου. Μπορεί, λένε, να εξέλιπε ο μεγάλος ανταγωνιστής της αγοράς κατοικίας (τα δημόσια προγράμματα στέγης), όμως άλλες «στρεβλώσεις», όπως ο έλεγχος της δόμησης και των χρήσεων γης, περιορίζουν την προσφορά νέων κατοικιών αυξάνοντας τις τιμές. Από το συλλογισμό λείπει, βεβαίως, το ότι η αναδιανεμητική και περιβαλλοντική στόχευση τέτοιων ελέγχων διατηρεί χαμηλή την αξία γης και οι αποδόσεις που εξασφαλίζει στους επενδυτές η φθηνή γη δικαιολογούν τις πιέσεις για άρση των κανόνων προστασίας. Η ορθολογικότητα της αγοράς λέγεται κερδοσκοπία και έχει σαν όχημα την απορρύθμιση του χώρου. Το πρόβλημα είναι ότι, με τη διαχείριση του δημόσιου χρέους, η ορθολογικότητα της αγοράς επιβάλλεται ως ρυθμιστική αρχή της κοινωνίας. Έτσι η κρίση γίνεται ευκαιρία, η χωροταξική μεταρρύθμιση γίνεται μνημονιακή υποχρέωση και ο ΕΝΦΙΑ, πέρα από τη δημοσιονομική του στόχευση, συνδέει την ανάπτυξη της κτηματαγοράς με την αναδιάταξη των διεθνών αγορών εργασίας.

Αυτό φαίνεται πιο καθαρά σε νεότερη έκθεση του ΟΟΣΑ, με τίτλο Οικονομικές μεταρρυθμίσεις 2011: Στόχος η ανάπτυξη. Βεβαιώνοντας το τέλος της οικονομικής κρίσης, η έκθεση αυτή τονίζει ότι η πραγματοποίηση υψηλών ρυθμών ανάπτυξης προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, «να σχεδιάσουμε πολιτικές στέγης που θα στηρίξουν το βιοτικό επίπεδο και θα ενισχύσουν τη μακροοικονομική σταθερότητα». Αναγνωρίζει βέβαια ότι «το είδος απορρύθμισης» που αντιπροσωπεύουν ορισμένες «καινοτομίες» στις αγορές ενυπόθηκων δανείων «μπορεί να θέσει σε κίνδυνο αυτή τη σταθερότητα, μέσω των ληξιπρόθεσμων δανείων». Γι’ αυτό, αντί της ζήτησης, προτείνει να ενισχυθεί «η ευελιξία της προσφοράς», ακόμα κι αν «κάποιο επίπεδο δημόσιας παρέμβασης στην αγορά κατοικίας δεν μπορεί να αποφευχθεί».

* * *

Θεωρείται σημαντικός ο αντίκτυπος που έχουν οι στεγαστικές πολιτικές στη συνολική οικονομική επίδοση μιας χώρας, επηρεάζοντας τον τρόπο με τον οποίο τα νοικοκυριά χρησιμοποιούν τις αποταμιεύσεις τους. Η ελαστικότητα της προσφοράς κατοικίας θα πρέπει λοιπόν να ενισχυθεί με «σύνεση», για ν” αποφευχθεί η αστάθεια στις τιμές και στις επενδύσεις, αλλά με επιμονή στην «απελευθέρωση από τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις», δηλαδή στην εκτός ελέγχου επενδυτική δραστηριότητα. Ουσιώδης, σ’ αυτή την κατεύθυνση, θεωρείται η «ενθάρρυνση» της εκμετάλλευσης των ακινήτων (έναντι της χρήσης) κι αυτό, όπως μάθαμε στην Ελλάδα, γίνεται με φορολογικά εργαλεία.

Το κέντρο όμως του ενδιαφέροντος βρίσκεται στη διαπίστωση ότι οι στεγαστικές πολιτικές έχουν αντίκτυπο στη «στεγαστική κινητικότητα» η οποία «διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στην κλαδική και γεωγραφική αναδιάταξη της αγοράς εργασίας», επιτρέποντας «την προσαρμογή του εργατικού δυναμικού στις μεταβολές των ευκαιριών απασχόλησης». Όπως κυνικά διατυπώνεται, «κατά τη φάση ανάκαμψης από την πρόσφατη οικονομική κρίση, είναι σημαντικό οι εργαζόμενοι να είναι σε θέση να μεταναστεύσουν σε αναπτυσσόμενους τομείς και περιοχές για να μπορέσουν οι χώρες να ανακτήσουν σταδιακά το προηγούμενο ποσοστό απασχόλησής τους». Επισημαίνεται μάλιστα ότι, στις χώρες του ΟΟΣΑ, το 6% των νοικοκυριών κατά μέσον όρο αλλάζουν κάθε χρόνο τόπο διαμονής, με τις χώρες της Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης να υπολείπονται σημαντικά από τις αγγλόφωνες και τις σκανδιναβικές, όπου τα νοικοκυριά έχουν διπλάσιες πιθανότητες αλλαγής του τόπου διαμονής. Κάτι που δείχνει ότι η στοχοποίηση της μικροϊδιοκτησίας στην Ελλάδα είναι μέρος ενός παιχνιδιού σημαντικότερου από την κάλυψη του Προϋπολογισμού.

Η έκθεση επιμένει, άλλωστε, στις παραμέτρους της στεγαστικής κινητικότητας που θα υποδείξουν τα κατάλληλα εργαλεία πολιτικής. Διαπιστώνοντας, για παράδειγμα, ότι οι ιδιοκατοικούντες έχουν την τάση να αλλάζουν τόπο διαμονής σπανιότερα από τους ενοικιαστές και οι ενοικιαστές κοινωνικής κατοικίας σπανιότερα από τους ενοικιαστές του ιδιωτικού τομέα, θα υποστηρίξει ότι επιβάλλεται η ρευστοποίηση της ιδιόκτητης όσο και της κοινωνικής στέγης υπέρ της ιδιωτικής αγοράς ενοικίου, η οποία θα ενισχύεται μάλιστα από το δημόσιο με μεταβιβάσιμα επιδόματα. Διαπιστώνοντας ότι οι έλεγχοι στα ενοίκια και τις σχέσεις μίσθωσης αποθαρρύνουν τη διάθεση ενοικιαζόμενων κατοικιών και διαφοροποιούν τις τιμές από τόπο σε τόπο, θα υποστηρίξει «μια χαλάρωση των ελέγχων», με παράλληλα κίνητρα για τη χωρική εξομάλυνση των τιμών. Όχι βέβαια με τον έλεγχο της κερδοσκοπίας (αυτή τη «στρέβλωση του ανταγωνισμού») αλλά με την απελευθέρωση των επαγγελμάτων που διαμεσολαβούν στις κτηματικές συναλλαγές (συμβολαιογράφοι, κτηματομεσίτες και δικηγόροι). Και πρώτα απ’ όλα, οι «αποτελεσματικές και δίκαιες πολιτικές στέγασης» για τους συντάκτες της έκθεσης επιβάλλουν να καταργηθούν οι «φορολογικές στρεβλώσεις», ώστε οι στεγαστικές δαπάνες των νοικοκυριών να φορολογούνται σαν παραγωγικές επενδύσεις.

* * *

Στη λογική της ελεύθερης αγοράς οι άνθρωποι εξισώνονται με επιχειρήσεις και η απόλαυση των βιοτικών αγαθών εξισώνεται με επένδυση, την ίδια στιγμή που η φορολόγηση των επιχειρήσεων θεωρείται ότι ανακόπτει την ανάπτυξη. Η έκθεση υποστηρίζει έτσι τη φορολόγηση του τεκμαρτού ενοικίου από την ιδιοκατοίκηση, ώστε οι αποταμιεύσεις των νοικοκυριών να προωθούνται σε παραγωγικές επενδύσεις. Στην ίδια λογική κρίνεται απαραίτητο να αναθεωρηθούν προς τα πάνω οι φόροι των ακινήτων. Όσο για τα συστήματα κοινωνικής στέγης, συνιστάται να προτιμώνται τα «σωστά σχεδιασμένα και στοχευμένα… προς εκείνους που έχουν περισσότερο ανάγκη τη βοήθεια, κι όχι προς μεγάλα τμήματα του πληθυσμού». Από εδώ είχαμε ξεκινήσει, όταν ο Φρίντριχ Χάγεκ αντιπαρέθετε στην ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που θα πει εισόδημα εγγυημένα ελάχιστο για τους απόβλητους του υγιούς ανταγωνισμού.

Μέσα από τέτοια συνταγολόγια πολιτικών «για την προώθηση της ελεύθερης αγοράς και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας», όπως προβλέπει η καταστατική Αρχή του ΟΟΣΑ, δεν βλέπουμε μόνο ποιοι σχεδιάζουν (πολλά χρόνια πριν) ό,τι ψηφίζεται στα Κοινοβούλια κυρίαρχων χωρών. Βλέπουμε την κοινοτοπία του κακού, την αφόρητη αναίδεια με την οποία εννοούν να σχεδιάσουν από την αρχή τον κόσμο στα μέτρα τους. Πόσα ερείπια θα σωριάσουν πριν ταφούν κάτω από αυτά;

Ανθρώπινο ανακοινωθέν (αναδημοσίευση)

της Κατερίνας Γκαράνη

Εκεί που λες ότι χαθήκαν όλα, ότι ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια έχει φύγει ανεπιστρεπτί, ένα κλικ μιας φωτογραφικής μηχανής σε κάνει να πιστεύει ότι οι στιγμές αλλάζουν την ζωή και δεν έχει καμία σημασία αν ο κόσμος ποτέ δεν θα αλλάξει.

Ο γιατρός Ανδρέας Ηλιάδης δεν θα γινόταν τόσο γνωστός στο ευρύ κοινό αν το δράμα των προσφύγων δεν ήταν στην επικαιρότητα. Πρόκειται για τον διευθυντή της ΜΕΘ Παίδων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών, ο οποίος με μία ομάδα 18 γιατρών από την Αχαΐα κάνει το λειτούργημα του στα νησιά που φθάνουν κατά χιλιάδες παιδιά ανάμεσα στα ανθρώπινα ερείπια. Θα περίμενε κανείς από έναν γιατρό να θεωρεί ότι η διάκριση σε κάποιο ιατρικό συνέδριο να είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του. Ο ίδιος όμως ανεβάζοντας την φωτογραφία στην προσωπική του διαδικτυακή σελίδα σχολιάζει: "Από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου το χαμόγελο ενός βρέφους στο ιατρείο των γιατρών της Αχαΐας στη Συκαμιά Λέσβου".

Έχει δίκιο να λέει από τις ομορφότερες διότι οι στιγμές τέτοιων νικών για τον γιατρό Ηλιάδη ήταν αρκετές κατά την άσκηση του λειτουργήματός του, όπως ισχυρές ήταν και οι ήττες του παρά τις πολυήμερες μάχες που έδινε για μια παιδική ζωή. 

Μία αναζήτηση στο διαδίκτυο δείχνει ότι ο κ. Ηλιάδης έχει μεγάλη πορεία στην στήριξη παιδιών και στην στήριξη των γονιών τους με βαριές ασθένειες ή σοβαρά ατυχήματα που φτάνουν στην Παιδιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού νοσοκομείου Πατρών. Τα δημόσια ευχαριστήρια γονιών για τις μάχες που έδωσε ο κ. Ηλιάδης για να κρατήσει τα παιδιά τους στην ζωή είναι πολλά. Κάποια περιστατικά μάλιστα θεωρούνταν "χαμένες υποθέσεις".

Οι γονείς της Όλγας, Γιώργος Γιαννακόπουλος και Κωνσταντίνα Μιχαλοπούλου έγραφαν πριν μήνες: "Το Μάρτιο του 2014 το 4,5 χρονών μωρό μας, ύστερα από λάθος αξιολόγηση συμπτωμάτων, έλλειψη συνδυαστικής σκέψης, επιπολαιότητας και χρονοτριβής παιδιάτρων (ιδιώτη και μη), έφτασε – ευτυχώς – στα έμπειρα χέρια των ειδικών – επιστημόνων – ιατρών – ανθρώπων, κ. Ανδρέα Ηλιάδη και κ. Νικήτα Χατζηγιάννη και όλης της ομάδας της ΜΕΘ Παίδων που λειτουργεί με τις καλύτερες προδιαγραφές και άριστο ιατρικό και φαρμακευτικό εξοπλισμό.

Και στη δική μας περίπτωση ο Διευθυντής της ΜΕΘ Παίδων, κ. Ανδρέας Ηλιάδης και ο επιμελητής ιατρός της Μονάδας, κ. Νικήτας Χατζηγιάννης, έμειναν πάνω από το προσκέφαλο του παιδιού μας συνεχόμενα εικοσιτετράωρα και δεν έπαψαν στιγμή να μας ενημερώνουν τόσο για την κατάστασή του όσο και για τα επόμενα βήματα τους. Μας καθοδήγησαν και μας βοήθησαν ανιδιοτελώς, με χαμόγελο και καλοσύνη. Ακόμα και σήμερα, ένα χρόνο μετά, το ενδιαφέρον τους για την υγεία του παιδιού μας παραμένει αμείωτο".

Σε ένα άρθρο του ο πατρινός αρθρογράφος, Διονύσης Ζακυνθινός τον Ιούνιο του 2014 τόνιζε: "Η πρώτη φορά που άκουσα για τον Ανδρέα Ηλιάδη ήταν πριν από μερικά χρόνια, όταν ένα πιτσιρίκι του περίγυρού μου προσβλήθηκε από μηνιγγίτιδα. Ο διευθυντής της ΜΕΘ Παίδων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου τα έδωσε όλα και ήταν συνεχώς στο πλευρό του. Και όταν το παιδάκι έγινε καλά, πήρε το… πτυχίο της αποφοίτησης του από κει.

Ναι, πτυχίο! Πρόκειται για ένα τρικ που επινόησε αυτός ο μεγάλος γιατρός και άνθρωπος για να κάνει τα παιδάκια να βγαίνουν από το νοσοκομείο σε όσο το δυνατόν γίνεται καλύτερη ψυχολογική κατάσταση και για να μην τους μείνει η νοσηλεία στο μυαλό ως μια τραυματική εμπειρία".

Αλλά και ο ίδιος ο κ. Ηλιάδης μιλάει για τους ασθενείς του ως άνθρωπος πάνω απ' όλα και όχι ως επιστήμονας. Στην περίπτωση της 11χρονης Αλίσιας που ξαφνικά έπεσε σε κώμα εξαιτίας σοβαρής εγκεφαλικής αιμορραγίας ο κ. Ηλιάδης είχε πει τότε: "Αυτή η μικρούλα είναι η πρώτη μαθήτρια στην τάξη της και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Ξυπνάει κάθε πρωί από τις 6.00, προετοιμάζει το αδερφάκι της, το ταΐζει, το ντύνει και το περιποιείται, γιατί οι γονείς τους πιάνουν δουλειά πολύ νωρίς. Επειτα ετοιμάζεται κι εκείνη και στις 7.15 είναι στο σχολείο της για να διαβάσει, ώσπου να χτυπήσει το κουδούνι». Μετά από 12 ημέρες μάχης στην ΜΕΘ η Αλίσια δεν τα κατάφερε όμως η αξιοπρέπεια που της άξιζε από έναν γιατρό την πήρε μέχρι τελευταίας πνοής.

Ο ανασφάλιστος 7χρονος Δημήτρης από την Κέρκυρα που διακομίστηκε με σπάνια ηπατική ανεπάρκεια στην ΜΕΘ Πατρών είχε την τύχη να έχει στο πλάι του τον γιατρό σύμβολο. Ο διοικητής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών κ. Μπονάτος μετά την μάχη που δόθηκε ο Δημήτρης να βρει μια ελπίδα μεταμόσχευσης στο Ανόβερο είχε δηλώσει: "Επί έξι μερόνυχτα ο κ. Ηλιάδης δεν έφυγε από το προσκεφάλι του παιδιού.Υπάρχουν γιατροί που δείχνουν κάθε φορά στην πράξη την ανθρωπιά τους και ένας από αυτούς είναι ο Ανδρέας Ηλιάδης".

Ο Γιώργος Παγώνης και η Μάχη Αθανασίου αφηγούνται τον δικό τους εφιάλτη που είχε αίσιο τέλος: "Στις 17 Μαΐου 2010 ο 12χρονός γιος μας Χρήστος Παγώνης μεταφέρθηκε στη ΜΕΘ Παίδων στο Ρίο με βαριά κρανιοεγγεφαλική κάκωση. Ο ταπεινός ο ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΓΙΑΤΡΟΣ-ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΗΣ, Ανδρέας Ηλιάδης, φρόντισε το παιδί μας σαν να ήταν το δικό του παιδί και σήμερα μπορούμε και έχουμε πάλι το γιο μας κοντά μας. Το ευχαριστώ είναι μικρή λέξη όταν σώζεται μια ζωή και ειδικά η ζωή ενός παιδιού. Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες μας, στο Διευθυντή Εντατικολόγο Ανδρέα Ηλιάδη ,στην ομάδα του και το νοσηλευτικό προσωπικό της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας Παίδων του Ρίου. Συγχαρητήρια για το εξαίρετο έργο, για την επιστήμη που υπηρετείτε και την αυταπάρνηση που δείχνετε σε ανθρώπους που πραγματικά το έχουν ανάγκη".

«Έζησα ένα θαύμα με πρωταγωνιστές τους κυρίους Τζωρτζίδη και Ηλιάδη, οι οποίοι, πλαισιωμένοι από άλλους γιατρούς και νοσηλευτές, μου έδωσαν το παιδί μου πίσω. Έφτασε στο Νοσοκομείο ετοιμοθάνατο κι αυτοί το κράτησαν στη ζωή. Είχα αμφιβολίες για το επίπεδο του νοσοκομείου, αλλά αυτό που έζησα ήταν πρωτοφανές». Με δάκρυα στα μάτια ο πατέρας της Βενετίας, Μιχαήλ Σερβές, περιγράφει την μάχη που έδωσε ο κ. Ηλιάδης και οι συνάδελφοί του κάνοντας το σοβαρότατο χειρουργείο εγκεφάλου στην μικρή Βενετία. Αυτό που δεν θα ξεχάσει ποτέ ο πατέρας της Βενετίας είναι τον κ. Ηλιάδη με την ομάδα του να σπρώχνουν τρέχοντας το φορείο με το παιδί για να μπει έγκαιρα στο χειρουργείο.

Το να πολεμάς τον θάνατο είναι δύσκολο αλλά να τον πολεμάς διεκδικώντας την ζωή ενός παιδιού που κρέμεται από τα χέρια σου είναι κατόρθωμα. Είναι ηρωικό να χάνεις ένα παιδί και να συνεχίζεις για να σώσεις το επόμενο. Άνθρωποι σαν τον γιατρό Ηλιάδη υπάρχουν δεκάδες ανάμεσά μας και μάλιστα σε καίρια σημεία που παίζεται η ζωή και ο θάνατος κορώνα γράμματα. Σε σημεία αυτής της Πολιτείας που πρέπει η αξιοπρέπεια να είναι πρώτο απ' όλα και όχι το πώς ο νόμος μπορεί να συντρίψει αυτή ανελέητα.

Σε αυτές τις ημέρες που τα συντρίμμια της χώρας αρχίζουν να στοιβάζονται πλάι μας η απόδειξη ότι η ελπίδα δεν κρύβεται σε πολιτικές λίστες αλλά στην ηθική που κουβαλάει ο καθένας μας, είναι ο γιατρός Ανδρέας Ηλιάδης ο οποίος απέδειξε ότι και στις εύκολες και στις δύσκολες εποχές, σημασία έχει να παραμένεις ο ίδιος άνθρωπος και να λες ότι μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής είναι το χαμόγελο ενός βρέφους ακόμα κι αν ο κόσμος γύρω συντρίβεται.

Πάρτε τα όλα! Αν αντέξουμε τότε θα ξεκινήσει το γλέντι … (αναδημοσίευση)

από inRed

Έχετε δει τρελό να βλέπει τ΄αντερά του έξω και να γελάει; Κάπως έτσι μεταλλάσσομαι. Κάπως έτσι μεταλλάσσονται χιλιάδες από εμάς. Κι όποιος αντέξει. Τρως το πρώτο κατρακύλισμα, σοκάρεσαι, τα χάνεις. Ξεκινάς μ΄ εκείνο το κλαψιάρικο «τι θα απογίνω» και βλέπεις μπροστά δυο δρόμους. Την επιλογή να συνεχίσεις να είσαι κλαψο…. ή την επιλογή να ξεπεράσεις αυτό που ήσουν. Αυτό που είσαι. Αυτό που σου λένε να γίνεις.

Τα βάζεις όλα στο τραπέζι. Δεν βγαίνει ο λογαριασμός με τίποτα συνεχίζοντας να είσαι εκείνο που ήσουν. Όσο και να το τραβήξεις δεν υπάρχει εκατοστό περιθώριο. Ο φόβος είναι η εύκολη επιλογή. Το κλαψούρισμα ακόμα πιο εύκολο. Ένα συνεχές συναίσθημα απόγνωσης, αυτό κι αν είναι. Σε στέλνουν με μελετημένες κινήσεις στη τρέλα ή στο μπαλκόνι. Η στη θηλιά. Όπως το προτιμάτε.

Και τότε αρχίζει και γυρίζει το μυαλό και παίρνει στροφές απίστευτες. Πρώτα η τσαντίλα. Μετά εκείνο το συναίσθημα να ξεσπάσεις όπου βρεις, σε όποιον βρεις. Κι αν γυρίσεις λίγες στροφές ακόμα, καταλαβαίνεις πως η μόνη λύση είναι να μην καταπιείς τη φόλα που σου έχουν πλασάρει. Η εικόνα στο κάδρο αλλάζει. Εκεί που έβλεπες ένα θηρίο από πάνω σου και το μέγεθος σου περίπου μυρμήγκι κι ακόμα μικρότερο μπροστά σου, έρχεται το πάνω κάτω και τους κοιτάς σαν να είσαι θεόρατος. Άπιαστος. Κάνεις ένα γρήγορο υπολογισμό τι έχεις πια να χάσεις που να μην μπορείς να το αντέξεις. Τι;

Βάζεις στη μια μεριά ένα βουνό από χαράτσια, εκβιασμούς, απειλές, τρομοκρατία, συμμορίες που σε κοιτάνε απειλητικά στη γωνία, θέλουν να σου μετρήσουν και το τελευταίο εκατοστό ξύγκι που έχεις πάνω σου και ποντάρουν, αυτό είναι το ένα και μοναδικό ποντάρισμα που μπορούν να κάνουν, ποντάρουν στο φόβο σου. Στη τρομοκρατία που σε πιάνει στο σκοτάδι. Στο αδιέξοδο. Στο άγνωστο τοπίο που σ΄ έχουν ρίξει και σε παραφυλάνε. Κι βλέπεις σιγά σιγά πως πολύ απλά μπορούν να σου πάρουν, ότι φοβάσαι να χάσεις.

Το σπίτι, το αυτοκίνητο, ένα κρεβάτι να κοιμάσαι, το φαΐ, τις ήσυχες μέρες, τα μικρά και μεγάλα κλειδιά ασφαλείας που αμπαρώνουν τη φωλίτσα σου. Και τότε φωνάζεις ένα μεγαλοπρεπές. Πάρτα μαλάκα όλα. Πάρτα. Πάρε το σπίτι θα περιφέρομαι σαν την άδικη κατάρα και δεν θα με βρεις πουθενά, πάρε το αυτοκίνητο και θα βγάλουν τα πόδια μου κάλους, πάρε τις ήσυχες μέρες μου και κάντες κομπολόι, πάρε όλα τα κλειδιά ασφαλείας θα κοιμάμαι μ΄ ανοιχτές τις πόρτες κι ότι βρέξει ας κατεβάσει. Με απειλείς και με τα παιδιά μου. Θα τα μάθω να σε λένε επίσης μαλάκα. Θα τα μάθω να κοιμούνται στο ύπαιθρο και να επιβιώνουν σαν αδέσποτα. Με απειλείς με τους γέρους μου που δεν μπορούν να περπατήσουν; Θα τους πάρω στον ώμο να τους κουβαλήσω σε τόπο που δεν θα τους βρεις.

Πάρτα μαλάκα όλα και βάλτα όπου νομίζεις. Στο σκοτάδι που απλώνεις μυρίζω τη σαπίλα σου, σε εντοπίζω. Εσύ όμως όταν θα μ΄ έχεις επί τέλους απαλλάξει από όλα τα σκουπίδια που μου είχες φορτώσει για να με κρατάς φυλακισμένο στο ψεύτικο κατασκεύασμά σου, δεν θα υπάρχει τίποτα πια να βρεις για να με κρατήσεις σκλάβο. Μαλάκα!

Αφιερωμένο στους φίλους, που τους βλέπω να γυρνάνε ζαλισμένοι, με τα μάτια πρησμένα και το φόβο να τρώει τα σωθικά τους. Αφιερωμένο στους συνανθρώπους μου, που πρέπει άμεσα να δουν τον εαυτό τους τεράστιο. Άπιαστο. Πριν να είναι αργά. 

Ένα βήμα μας χωρίζει ανάμεσα από αυτό που μας έχουν πείσει πως είμαστε, κι αυτό που στ΄ αλήθεια κρύβουμε μέσα μας. Πιάσου από το βράχο γερά και σκαρφάλωσε. Μη κοιτάς κάτω.

Marinaleda: Η ουτοπία βρίσκεται στην Ανδαλουσία, και είναι πραγματική (αναδημοσίευση)

από το http://www.hitandrun.gr/

Με σχεδόν καθόλου αστυνομία,έγκλημα ή ανεργία, η ισπανική πόλη περιγράφεται ως μια δημοκρατική, σοσιαλιστική ουτοπία. Η ανεργία είναι ανύπαρκτη στη Marinaleda, ένα χωριό της Ανδαλουσίας στη νότια Ισπανία, που είναι ευημερούσα, χάρη στον γεωργικό συνεταιρισμό του.

Μια πόλη όπου όλοι δουλεύουν, δεν υπάρχει αστυνομία, ενώ οι μισθοί είναι 1200 Ευρώ

Εκ πρώτης όψεως, η ισπανική πόλη της Marinaleda δεν διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη στην περιοχή της. Τοποθετημένη στην γραφική κοιλάδα Campiña, η γύρω περιοχή αποτελείται από καταπράσινους λόφους, μίλια από ελαιώνες και χρυσαφένιες εκτάσεις με σιτάρι που εκτείνεται όσο το μάτι μπορεί να δει. Η πόλη είναι όμορφη, ήσυχη και χαρακτηριστική αυτών που βρίσκονται στην Ανδαλουσία, την φτωχότερη,νότια επαρχία της Ισπανίας.

Είναι επίσης μια δημοκρατική, αντι-καπιταλιστική πόλη της οποίας ο δήμαρχος ενθαρρύνει ενεργά τις «κλοπές σε καταστήματα».

Δεδομένου ότι η οικονομική κρίση άρχισε το 2008, η Marinaleda απέκτησε φήμη – χάρις στον δήμαρχο Χουαν Μανουέλ Σάντσεζ Γκορντίγιο, ο οποίος κέρδισε το παρατσούκλι, « Ο ισπανός Ρομπέν των Δασών», μετά τη διοργάνωση και τη διεξαγωγή μιας σειράς επιδρομών σε σούπερ μάρκετ, κινήσεις διαμαρτυρίας άμεσης δράσης, τον περασμένο Αύγουστο.

Βασικά είδη παντοπωλείου, όπως το πετρέλαιο, ρύζι και φασόλια φορτώθηκαν σε κάρα,και έφυγαν από τα καταστήματα και πήγαν σε μια τοπική «τράπεζα τροφίμων» για να βοηθήσουν τους φτωχούς, με τους ταμίες των καταστημάτων να τους κοιτούν σαστισμένοι, και κάποιους να κλαίνε.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε μετά την δράση, ο Γκορντίγιο, ο δημοκρατικά εκλεγμένος δήμαρχος από το 1979, είπε ότι δεν ήταν κλοπή, αλλά μια μη βίαιη πράξη ανυπακοής.

«Υπάρχουν πολλές οικογένειες που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να φάνε», υποστήριξε. «Στον 21ο αιώνα αυτό είναι ντροπή. Το φαγητό είναι ένα δικαίωμα, δεν είναι κάτι με το οποίο μπορεί κανείς να κάνει παιχνίδια. «

Μόνο στην επαρχία αυτή, υπάρχουν 690.000 άδειες κατοικίες ή φάρμες, λόγω των κατασχέσεων από τις τράπεζες. Αλλά όχι στη Marinaleda, επειδή ο Γκορντίγιο έχει μια λύση: όποιος θέλει να χτίσει το δικό του σπίτι μπορεί να το κάνει δωρεάν. Τα υλικά και ειδικευμένοι εργάτες παρέχονται από το δημαρχείο, και η γενναιόδωρη αποζημίωση των 192 τετραγωνικών μέτρων σημαίνει ότι τα σπίτια είναι ευρύχωρα. Οι οικογένειες στη συνέχεια πληρώνουν μόνο € 15 το μήνα για το υπόλοιπο της ζωής τους, με τη συμφωνία ότι το σπίτι δεν μπορεί να πωληθεί για ίδιον όφελος.

Στην Ανδαλουσία, η ανεργία ανέρχεται σήμερα στο 37 τοις εκατό (ένα εντυπωσιακό 55 τοις εκατό για τους νέους). Αλλά στη Marinaleda, ο πληθυσμός 2700 ατόμων έχει σχεδόν πλήρη απασχόληση μέσω του γεωργικού συναιτετισμού της πόλης, όπου οι εργάτες κερδίζουν ίσους μισθούς των € 1,200 ανά μήνα. Εδώ, σε μια περιοχή όπου 1 στους 3 ανθρώπους είναι άνεργοι, αυτό το επίτευγμα δεν μπορεί να υποτιμηθεί.

«Πρέπει να επανεξετάσουμε τις αξίες μας, την καταναλωτική κοινωνία, την αξία που δίνουμε για τα χρήματα, τον εγωισμός και τον ατομικισμό», παρατηρεί ο Γκορντίγιο. «Η Marinaleda είναι ένα μικρό παράδειγμα, και θέλουμε αυτή η εμπειρία να επεκταθεί σε όλο τον κόσμο.»

Μετάφραση από το peacefulwarriors.net

Κάποτε Ήμασταν Πολεμιστές (και ερωτευμένοι)

από τον Γελωτοποιό

Είναι μια ταινία που είδα κάποτε, τυχαία, και δεν θέλω να την ξαναδώ. Προτιμώ να τη θυμάμαι έτσι όπως θέλω να τη θυμάμαι.

Είναι μια ταινία γυρισμένη στη Νέα Ζηλανδία, αλλά χωρίς χόμπιτ, ορκ και βασιλιάδες, μόνο με ανθρώπους.

Είναι μια ταινία για τον ξεπεσμό των Μαορί, των άγριων αυτόχθονων που εξαθλιώθηκαν μέσα στον πολιτισμό που επέβαλαν οι Ευρωπαίοι κατακτητές.

Είναι μια ταινία όπου οι κουρελιασμένοι και λούμπεν απόγονοι των πολεμιστών πίνουν το επίδομα ανεργίας στα μπαρ, τσακώνονται στους δρόμους και δέρνουν τη γυναίκα τους, τα παιδιά τους.

Είναι μια ταινία όπου η κόρη έχει άσχημο τέλος κι ο πατέρας της, που κάποτε ήταν πολεμιστής, γονατίζει ανήμπορος μπρος στο άψυχο της σώμα.

Είναι μια ταινία που τη θυμάμαι έτσι όπως θέλω να τη θυμάμαι.

~~

Κάποτε ήμασταν πολεμιστές κι εμείς.

Απόγονοι ανθρώπων που αγωνίζονταν, που διεκδικούσαν, που ματώναν, που ένιωθαν περήφανοι για κείνο το μικρό κομμάτι γης κι εκείνη τη χαμοκέλα. Που πήγαιναν να χτίσουν ένα καλύβι κι έπαιρναν μαζί τους τον βιολιτζή, να παίζει όσο μοχθούσαν.

Άγριοι ήμασταν κι εμείς, κατσαπλιάδες φουστανελοφόροι, μας έβλεπαν οι Φράγκοι κι έκλειναν τη μύτη τους.

Κάποτε ήμασταν παιδιά κι εμείς.

Παίζαμε μπάλα στους δρόμους με τρύπια σκαρπίνια, διαβάζαμε δανεικά βιβλία του Βερν και του Καρκαβίτσα, κάναμε ποδήλατο εκ περιτροπής, αγαπούσαμε τη συμμαθήτρια με τα ξανθά μαλλιά, αλλά ντρεπόμασταν να της το πούμε. Κι η μάνα μας κοιτούσε με απόγνωση το μόνο μας καλό παντελόνι, που μόλις είχαμε σκίσει.

Κάποτε ήμασταν ονειρευτές κι εμείς.

Έφηβοι με λίγες τρίχες στο πηγούνι, έφηβοι που θέλανε ν” αλλάξουνε τον κόσμο, να τον φτιάξουνε απ” την αρχή. Μισούσαμε το σχολείο και τον επερχόμενο στρατό, κωφεύαμε στα κηρύγματα των βαρετών γονιών και των δασκάλων, συνομιλούσαμε με τους αυτόχειρες ποιητές -για τους ποιητές, κοιτούσαμε τις αφίσες των νεκρών ειδώλων μας στο δωμάτιο κι ορκιζόμασταν να γίνουμε σαν κι εκείνους.

Ήρωες, όχι νεκροί. Οι έφηβοι είναι αθάνατοι, γι” αυτό ορκίζονται στους νεκρούς.

Κάποτε ήμασταν εραστές κι εμείς.

Ξυπνούσαμε και κάναμε έρωτα, τρώγαμε και κάναμε έρωτα, μεθούσαμε και κάναμε έρωτα. Κοιτιόμασταν στα μάτια το πρωί, κρατιόμασταν απ” το χέρι όλη μέρα. Χουφτωνόμασταν δημοσίως, κάνοντας τους γέρους ν” αναθεματίζουν τη νέα γενιά, που δεν σέβεται τίποτα. Κι έπειτα βρίσκαμε μια γωνιά, μια παραλία, ένα αυτοκίνητο, ένα δωμάτιο χωρίς κρεβάτι, για να πηδηχτούμε φωνάζοντας, λες και δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο απ” την ηδονή μας.

Κάποτε ήμασταν ταξιδευτές κι εμείς.

Μ” ένα σακίδιο στην πλάτη, λίγα λεφτά στην τσέπη και τα βιβλία του Κέρουακ στο χέρι. Παίρναμε το νυχτερινό τρένο, για να γλιτώσουμε το ξενοδοχείο και πλέναμε τις μασχάλες μας στα καφέ της Φλωρεντίας. Τρώγαμε φαλάφελ στον δρόμο και κοιμόμασταν στα youth hostel, μυρίζοντας τα πόδια όλων των λαών της οικουμένης. Μοιραζόμασταν το μπουκάλι και το τσιγάρο με άγνωστα χείλη, πού καιρός για ποτήρια κι αρρώστιες.

Κάποτε ήμασταν καλλιτέχνες κι εμείς.

Ξυπνούσαμε και δεν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τα όνειρα μας απ” τις ιστορίες μας, ζωγραφίζαμε με ό,τι είχαμε στο χέρι, απαθανατίζαμε την κάθε στιγμή, τραγουδούσαμε σαν να μην υπήρχε θάνατος. Μόνο μας μέλημα ήταν η τέχνη, πώς θα την εξελίξουμε και πώς θα εξελιχτεί ο κόσμος μ” αυτή. Πίναμε ως το ξημέρωμα μιλώντας για τον Χέμινγουεϊ, τον Μοντιλιάνι, τον Χέντριξ και τον Κουντέλκα.

Κάποτε ήμασταν γονείς κι εμείς.

Παίζαμε με το παιδί μας μέχρι που να πονέσουν τα γόνατα μας. Τρέχαμε στις παιδικές χαρές ξοπίσω τους και διαβάζαμε παραμύθια μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Και συνέχεια το αγκαλιάζαμε, το χαϊδεύαμε, το ταΐζαμε, το κοιτούσαμε, για να χορτάσει η ψυχή μας απ” τη δροσιά του.

Κάποτε ήμασταν άνθρωποι κι εμείς.

Παίζαμε, ονειρευόμασταν, κάναμε έρωτα, ταξιδεύαμε, κάναμε τέχνη, αγκαλιάζαμε το παιδί μας.

Είναι μια ζωή που τη θυμάμαι έτσι όπως θέλω να τη θυμάμαι. Η δική μου ζωή.

~~

Τώρα, σ” αυτόν το χρόνο, εδώ, σ” αυτή τη χώρα, δεν έχουν μείνει και πολλά.

Δεν είμαστε άνθρωποι πια, είμαστε ποντίκια, τυφλά ποντίκια που τριγυρνάνε άσκοπα στον λαβύρινθο του εργαστηρίου.

Άγριοι χωρίς πολιτισμό, που μοχθούν για να πληρώνουν λογαριασμούς. Δίχως παιχνίδι, δίχως όνειρα, δίχως έρωτα, δίχως ταξίδια, δίχως τέχνη, δίχως παιδιά.

~~

Για ποιο πράγμα μοχθούμε κι αγωνιούμε;

Για να πληρώσουμε όλους τους λογαριασμούς, όλους τους φόρους; Μα αυτοί ποτέ δεν τελειώνουν, όσα και να πληρώσεις.

Για να συντηρήσουμε τις τράπεζες και τις πολυεθνικές; Μα αυτές ποτέ δεν χορταίνουν, όσα κι αν πάρουν.

Για να πληρώσουμε τους διαχειριστές της καταστροφής μας, τους πολιτικούς; Μα αυτοί είναι αναλώσιμοι, κι άλλος καινούριος θα έρθει να πάρει τη θέση του παλιού.

Για να επιβιώνουμε; Μα αυτή δεν είναι ζωή.

~~

Κάποτε ήμασταν πολεμιστές, παιδιά, ονειρευτές, εραστές, ταξιδευτές, καλλιτέχνες, γονείς, άνθρωποι.

Θα ξαναγίνουμε.