Κάποτε υπήρχαν άντρες! (αναδημοσίευση)

Γράφει ο Δευκαλίωνας

από http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/

Θα μιλήσω σήμερα για μία ανθρώπινη ιστορία. Μία ιστορία που μου συνέβη πριν λίγες ημέρες. Μία ιστορία που με συγκλόνισε.

Είχα επισκεφθεί ένα δημόσιο νοσοκομείο για ένα πρόβλημα στενού συγγενικού μου πρόσωπου. Εκεί που περίμενα σ’ ένα διάδρομο κάποιες απαντήσεις ακούω να με φωνάζουν. Γυρνώ για να δω ποιος με φώναξε.

Μία μεγάλης ηλικίας γυναίκα, της οποίας ναι μεν το παρουσιαστικό και οι τρόποι έδειχναν παλιό μεγαλείο αλλά το φτωχό ντύσιμο και οι κακουχίες της ζωής ήταν...

έντονα αποτυπωμένα στο παρουσιαστικό της. Την κοίταξα αρκετά αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ ποια ήταν παρ’ ότι κάτι μου θύμιζε έντονα την γυναίκα που έβλεπα απέναντι μου.

Την πλησίασα λοιπόν και την ρώτησα: «Ποία είστε, κυρία;»

Η απάντηση της με συγκλόνισε. Ήταν η κα. Χ.Χ., διαπρεπής δικηγόρος η ίδια και χήρα ενός από τους πρωτοκλασάτους βουλευτές και υπουργούς της πρώτης περιόδου του ΠΑΣΟΚ. Ενός ανθρώπου που υπήρξε πέραν πάσης αμφισβήτησης πρωτοπόρος αγωνιστής της δημοκρατίας, που καταδικάσθηκε σε θάνατο από το απριλιανό καθεστώς αφού πρώτα βασανίσθηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο.

Έμεινα αποσβολωμένος. Ήταν δυνατόν η κα. Χ.Χ. να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση που πρόδιδε το παρουσιαστικό της; Την αγκάλιασα και την φίλησα. Μνήμες από την αντίσταση και τους αγώνες για την επάνοδο της δημοκρατίας με συνεπήραν. Είχα χρόνια να την συναντήσω. Τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της πέρσι το καλοκαίρι τον πληροφορήθηκα ετεροχρονισμένα αφού βρισκόμουν εκτός Αθηνών.

Επειδή δεν συμπαραστάθηκα όταν έπρεπε στο προσωπικό της δράμα ντράπηκα να την ενοχλήσω για κάποια απλά τυπικά συλλυπητήρια. Προτίμησα να απουσιάσω. Τι να πει κάνεις άλλωστε σε αυτήν την γυναίκα; Ότι όλοι οι αγώνες οι δικοί της και του άξιου συντρόφου της είχαν πάει χαμένοι αφού η πατρίδα μας ήταν πλέον δέσμια μίας οικονομικής χούντας που φαλκίδευε την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, και καταργούσε στην πράξη την δημοκρατική λειτουργία και ανθρώπινα δικαιώματα.

Κάτω από αυτό το δυσμενές συναισθηματικό πλαίσιο καθίσαμε να πιούμε ένα καφέ. Μου διηγήθηκε το προσωπικό της δράμα. Μόνη, με προβλήματα υγείας και χωρίς παιδιά απόρροια της αντιδικτατορικής-αντιστασιακής δράσης, προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τα χρέη που της είχε αφήσει ο σύζυγος της. Ναι, καλά διαβάσατε! Πρωτοκλασάτος βουλευτής και επί χρόνια υπουργός είχε αποχωρίσει από την πολιτική με χρέη, αφού ποτέ δεν καταδέχτηκε να πάρει ούτε μια δραχμή, ένα ευρώ για τις δαπανηρές προεκλογικές εκστρατείες των πρώτων χρόνων μετά την μεταπολίτευση.

Όλοι γνωρίζαμε ότι ο σύζυγος της είχε υποθηκεύσει την ακίνητη περιουσία του που είχε αποκτήσει από την δικηγορία, για να ασχοληθεί απερίσπαστός με την πολιτική, διάγοντας ταυτόχρονα ασκητικό βίο. Στόχος του να μην έρθει σε οποιαδήποτε οικονομική συνδιαλλαγή με τους οικονομικά ισχυρούς του τόπου, παρ’ ότι ήταν για πολλά χρόνια προϊστάμενος υπουργός όλης της επιχειρηματικής δραστηριότητας της χώρας.

Ναι καλά διαβάσατε! Η χήρα του επί πολλά χρόνια προϊστάμενου υπουργού της επιχειρηματικής κοινότητας της χώρας και διαπρεπής δικηγόρος η ίδια, που δεν ασκούσε όμως το επάγγελμα της για να μην θεωρήσει η κοινή γνώμη ότι είχε προνομιακή μεταχείριση λόγω του προβεβλημένου συζύγου της, αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα.

Εσείς τι λέτε; Υπάρχει σύγχρονο παράδειγμα πολιτικού που να έχει φύγει με χρέη από την πολιτική. Σίγουρα ΟΧΙ! Όλοι ή οι περισσότεροι φεύγουν πάμπλουτοι!

Το τι ειπώθηκε από εκεί και πέρα δεν είναι αντικείμενο δημοσιοποίησης. Δυστυχώς για όλους μας τα στοιχεία κι η ιστορία είναι απόλυτα αληθινά. Την ίδια ώρα στον δημόσιο διάλογο της χώρας κύριο θέμα ήταν η οπλοφορία των βουλευτών στο κτίριο της Βουλής. Κατάντια και καταισχύνη!

Δεν μπορεί να προσθέσει κανείς πολλά. Ντροπή θα σκεφθεί ο οποιοσδήποτε καλόπιστος άνθρωπος ιδιαίτερα αν συνυπολογίσει και τα παραπάνω.Η στήλη απλά θα προσθέσει… Κάποτε υπήρχαν άντρες!!!

Ταφές ονείρων (αναδημοσίευση)

Αναδημοσίευση αποσπάσματος από τν ομιλία του Αλέκου Αλαβάνου στη Συνδιάσκεψη του πολιτικού φορέα "Σχέδιο Β". Ολόκληρη η ομιλία εδώ

...Ο Ηρόδοτος έγραφε ότι ειρήνη είναι όταν τα παιδιά θάβουν τους γονείς. Πόλεμος είναι όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους. Σήμερα θάβουμε τα όνειρα των παιδιών μας. Και ζούμε εμείς μαζί με τις Ερινύες. 

Πολύ πιο βαρύ από της εκροή πόρων στους δανειστές, από την καταστροφή του υλικού κεφαλαίου στην οικονομία της χώρας μας, από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι το τίμημα που πληρώνουμε με την καταστροφή του ανθρώπινου κεφαλαίου. Πίσω από κάθε νέο που παίρνει τον δρόμο της μετανάστευσης είναι οι αποταμιεύσεις μιας ζωής της οικογένειας και οι πόροι του ελληνικού κράτους από τη φορολόγηση των εργαζομένων. Αυτή την επένδυση εικοσαετίας οικογένειας και κράτους την παραλαμβάνει χωρίς τιμή, και ατιμωτικά για μας, η Γερμανία ή η Μεγάλη Βρετανία ή η Σουηδία. 

Τα παιδιά μας, τα ανίψια, τα γειτονόπουλα δεν είναι «κεφάλαιο». Είναι η «ψυχή» μας. Είναι από τα μεγάλα κεφάλαια της ύπαρξής μας. Είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας που τώρα γίνονται «πέτρινα».

Βλέπουμε νέους να έχουν χάσει την ελπίδα σε μια ηλικία που η αισιοδοξία έχει κανονικά ορθάνοικτα τα φτερά της. Βλέπουμε να τους προσβάλουν με τον πιο άγριο τρόπο προτείνοντάς τους δουλειές χωρίς μισθό. Βλέπουμε τις σύριγγες να φυτρώνουν στα πάρκα σαν παπαρούνες. Βλέπουμε κάποια παιδιά από τη γενιά του Δεκέμβρη του 2008 που σαν τον Τειρεσία, με το ένστικτό της προείδε τον κατακλυσμό, να κυνηγούν με καντρόνια τις νύχτες τους μετανάστες. Βλέπουμε τους νέους να φοβούνται να κάνουν οικογένεια και να φέρουν παιδιά σε ένα κόσμο όλο ματαιώσεις και στερήσεις. Τους βλέπουμε να γυρίζουν ηττημένοι στο παιδικό τους δωμάτιο από το οποίο νόμιζαν ότι απελευθερώθηκαν. Τους βλέπουμε να γίνονται γέροι πριν από μας. Τους βλέπουμε να χάνουν από την αχρησία κάθε ικανότητα και ειδίκευση που με τόση προσπάθεια και πίεση απόκτησαν. Τους βλέπουμε να χάνουν το νόημα στη ζωή τους πριν ακόμα αρχίσει να γίνεται δική τους .

Τους βλέπουμε να αποκαλύπτουν μετά δύο δεκαετίες ότι τελικά ο λύκος έφαγε την Κοκκινοσκουφίτσα. Τους βλέπουμε αβοήθητους μέσα στα πειραματικά εργαστήρια των εταιριών δημοσκοπήσεων. Τους βλέπουμε να λαχταρούν αυτό που η αριστερά πάντα κατάγγελλε, μια Ελλάδα σερβιτόρων, μια οποιαδήποτε δουλειά παρά τα μεταπτυχιακά τους και να μη τους πετάξουν σε μια βδομάδα στο δρόμο σα σκυλιά. Τους βλέπουμε να τους πλησιάζουν αποπλανητικά οι αλχημιστές και κλόουν κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, να τους ψιθυρίζουν γλυκά στο αυτί «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα», «εμείς είμαστε πολύ μάγκες στις διαπραγματεύσεις», και στις αγωνίες τους να απαντάνε κυνικά με ψέματα και διαψεύσεις. Τους βλέπουμε όταν βρίσκονται ως φοιτητές ή εργαζόμενοι σε ευρωπαϊκές χώρες να τους φτύνουν προσβολές και υπαινιγμούς κατάμουτρα, γιατί είναι ελληνίδες και έλληνες. 

Βλέπουμε τα παιδιά μας να περιφέρονται στους δρόμους των πόλεων όπως πριν εκατό σχεδόν χρόνια οι Μικρασιάτες πρόσφυγες και οι «παστρικές» τους, σε ελληνικό έδαφος, αλλά χωρίς πατρίδα.

Το νόμισμα είναι μια από τις πολλές πολιτικές του Σχέδιου Β. Αντίθετα εδώ βρίσκεται ο βαθύτερος πυρήνας του Σχέδιου Β: Να δημιουργήσουμε τις απελευθερωτικές εκείνες συνθήκες μαζί με τη νεολαία, ώστε εκείνη να κτίσει την καινούργια δική της πατρίδα. 

Σε αυτή την εποχή πολιτικής αντιπαράθεσης με τη Γερμανία, εμάς εδώ μας εκφράζουν απόλυτα τα λόγια ενός εντελώς παρεξηγημένου ως αντιδραστικού και ολοκληρωτικού, βασανισμένου από τη ζωή εικονοκλαστικού φιλόσοφου από τη Γερμανία, του Friedrich Nietzsche:

«Αγαπώ μόνο την πατρίδα των παιδιών μου, την άγνωστη, στις μακρινές θάλασσες: αυτήν το καράβι μου θα αναζητά πάντα και πάντα».

H Iερισσός σ' ένα βλέμμα

Το τελευταίο βλέμμα μια νεαρής Ιερισ-σιώτισσας λίγο πριν φύγουμε χθες, δεν φεύγει από το μυαλό μου.

Ένα βλέμμα που μιλούσε στην γλώσσα της αδούλωτης ψυχής κάθε ελεύθερου ανθρώ-που.

Ένα βλέμμα που φώναζε "Δεν φοβόμαστε, Δεν υποχωρούμε, Θα Νικήσουμε!"

Ένα βλεμμα που καλούσε "Να ξαναρθείτε, ο πόλεμος εδώ θα κρατήσει καιρό ..."

Ένα βλέμμα που ήταν γεμάτο αδερφοσύνη και ευγωνομοσύνη μαζί ...

Ένα βλέμμα περηφάνιας και θάρρους μαζί ...

Ένα βλέμμα που λεγε γλυκά: "Καλή Αντάμωση" και "Σας ευχαριστούμε ..."

Στο τέλος, τα χέρια της να μας αποχαιρετούν και μετά δυό φιλιά στον αέρα.

Η νεαρή Ιερισσιώτισα "Γυναίκα, Μάνα και Αδερφή" που ανησυχεί για τους δύο κρατούμενους συντοπίτες της και κάθε μέρα δίνει το παρών στις κινητοποιήσεις στην Ιερισσό και μέσα στις δασικές διαδρομές του Κάκαβου, ήταν εκεί μπροστά μας!

Δεν ξέρω αν είναι δυνατόν γράφοντας να μεταφέρει κανείς την "Αίσθηση" για το τι συμβαίνει στην Ιερισσό ...

Στην Ιερισσό όπου τα μικρά παιδιά παίζουν παιχνίδια στις γειτονιές και ανταλλάσουν για εκφοβισμό συνθήματα εναντίον της Εξόρυξης και της Eldorado ... Ακούγεται σχεδόν σουρεαλιστικό αλλά έτσι όντως συμβαίνει ... και ίσως αυτό εξηγεί και πολλά που εμείς από μακρυά δεν μπορούμε να καταννοήσουμε για αυτό το "Γαλατικό Χωριό" της Αντίστασης ...που μπορεί να αποτελέσει την σπίθα της νέας Ελληνικής Αντίστασης.

Σε μια πόλη όπου πλέον δεν υπάρχει Αστυνομία και όμως όλα είναι εντάξει.

Εκεί όπου τα μπλόκα και οι περιπολίες με μηχανές και τζίπ δεν είναι της Αστυνομίας αλλά των κατοίκων που έχουν αναλάβει να φυλούν τον τόπο τους 24 ώρες το 24ωρο.

Μια πόλη που αγωνίζεται κόντρα στο Καθεστώς δίνοντας αγώνα Ζωής με όπλο το δίκιο της, την ενότητα των κατοίκων, την Αυτοοργάνωση και την Αλληλεγγύη.

Η πόλη αυτή υποδέχθηκε το Σάββατο 25 Μαϊου 2013, πάνω από 10.000 άτομα από όλη την Ελλάδα για την συναυλία συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους κρατούμενους αγωνιστές κατοίκους και δεν σημειώθηκε το παραμικρό παρατράγουδο!!!

Με μια διοργάνωση που θα ζήλευαν πραγματικά οι πιο ακριβοπληρωμένες εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών, οι Ιερισσιώτες είχαν από νωρίς το Σαββάτο αναλάβει τα πόστα τους: άλλοι στα ψησίματα για να φάνε οι καλεσμένοι από όλη την Ελλάδα, άλλοι στην καθαριότητα, άλλοι για πληροφορίες και άλλοι βοηθοί στα Ιατρεία που βρίσκονταν δίπλα στον χώρο της Συναυλίας.

Και την επόμενη ημέρα της Κυριακής από τις 9:00 το πρωϊ όπου οι δρόμοι και η πλατεία ήταν πεντακάθαρα, ήδη προετοίμαζαν τα αγροτικά αυτοκίνητα τους για την διαδρομή στις 11:00 προς τον Κάκαβο για να δουν οι φιλοξενούμενοι τους γιατί παλεύουν, για το βουνό και το Δάσος που δεν πρέπει να χαθεί, να δουν που δίνονται πραγματικά οι μάχες για το μέλλον του τόπου τους, για την ζωή των παιδιών τους, να πλησιάσουν όσο γίνεται πιο κοντά στο σημείο αποκλεισμού τους από τις εγκατάστασεις της εταιρεία που "τρώει τις σάρκες του βουνού".

Τα αυτοκίνητα τους και οι μηχανές τους σε πομπή και μετά να φορτώνουν όσους χωρούσαν και να κάνουν δρομολόγια από και προς τα σημεία συγκέντρωσης για πεζοπορεία μέσα στον Κάκαβο. Όλα αυτά, απλά και φυσικά σαν να το κάνουν για όλη τους τη ζωή, χωρίς κανένα ατύχημα ή πρόβλημα.

Στον δρόμο της επιστροφής μας, όλα αυτά γυρνούσαν μέσα στο μυαλό μου και δεν με άφηναν να ηρεμήσω παρά την κούραση μας και τον λιγοστό ύπνο.

Η συγκίνηση και η ένταση είναι μεγάλη. Τώρα ξέρω ...

Υπάρχει ένας τόπος στην Ελλάδα όπου οι στίχοι του Εθνικού μας ποιητή στον "Ύμνο εις την Ελευθερία" έχουν ακόμα νόημα, είναι ακόμη ζωντανοί μέσα στις ψυχές αυτών των Ελλήνων που αγωνίζονται για τον τόπο τους και της ζωή τους ...

Ο τόπος αυτός λέγεται Ιερισσός ....

από dostoglouermis

Μεταξύ χρεών και... θανάτου χιλιάδες ανασφάλιστοι!

της Ντίνας Καράτζιου

enet.gr

Οι διοικήσεις στα δημόσια νοσοκομεία αγνοούν υπουργική απόφαση για τη δωρεάν περίθαλψη πολιτών με εισόδημα κάτω των 6.000 ευρώ, η κυβέρνηση χορηγεί... ασπιρίνες με το (ουσιαστικά άχρηστο) «Εισιτήριο Ελεύθερης Πρόσβασης στην ΠΦΥ» και 1.500.000 πολίτες προτιμούν να πεθάνουν σπίτι τους για να μην τα βάλουν με την Εφορία! 

Θάνατος ή χρέος; Χιλιάδες ανασφάλιστοι πολίτες θα κληθούν να επιλέξουν μεταξύ των δύο. Το κόστος νοσηλείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που αδυνατεί να πληρώσει ο ανασφάλιστος ασθενής μετακυλίεται στην Εφορία.

Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες πολίτες έχουν απαντήσει στο βασανιστικό δίλημμα με τον εξής τρόπο: «Επιλέγουν συνειδητά πλέον το θάνατο από το να κουβαλούν ένα χρέος που δύσκολα με αυτές τις συνθήκες μπορούν να διαχειρισθούν, καθώς κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να φυλακιστούν, αλλά και να επιβαρύνουν με αυτό τα παιδιά και τις οικογένειές τους», εξηγεί ο καρδιολόγος του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού, Γ. Βήχας.

Εξυπακούεται ότι με τις νέες στρατιές ανέργων που δημιουργούνται καθημερινά οι άνθρωποι που έχουν εξοβελιστεί από το κατ' όνομα τουλάχιστον ακόμη δημόσιο σύστημα υγείας αποτελούν πια μια ευρύτατη κοινωνική πλειονότητα. Μπροστά σε αυτό το βατερλό του κοινωνικού κράτους, το αρμόδιο...

υπουργείο «απάντησε» με το «Εισιτήριο Ελεύθερης Πρόσβασης στην ΠΦΥ», το οποίο καταδικάστηκε σχεδόν από το σύνολο του ιατρικού κόσμου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι για το υπουργείο οι ανασφάλιστοι αριθμούν περί τους 200.000, καθώς τόσους θα εντάξει στο πρόγραμμα. Αντίθετα, για τον πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, Γ. Πατούλη, ανέρχονται σε 1,5 εκατομμύριο μαζί με τα προστατευόμενα μέλη. Οι υπολογισμοί του κ. Βήχα, πάλι, βάσει του αριθμού των περιστατικών που έχει δεχθεί το Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού, κάνουν λόγο για το 35% με 40% του συνόλου του ελληνικού πληθυσμού.

«Κοροϊδία»

«Αποτελεί όνειδος για τη σημερινή ιατρική πραγματικότητα. Η υπόσχεση δύο ή τριών κλινικών εξετάσεων, η δυνατότητα ενός πλημμελέστατου εργαστηριακού ελέγχου προκαλούν στον ιατρικό κόσμο βαθιά αγανάκτηση για την κοροϊδία που γίνεται εις βάρος των ανασφάλιστων της ζωής και της υγείας τους».

Τόσο ο κ. Πατούλης όσο και οι άλλοι γιατροί με τους οποίους μίλησε η «Κ.Ε.» εξήγησαν ότι το μεγάλο πρόβλημα για τον ανασφάλιστο είναι η θεραπεία και η εισαγωγή στο νοσοκομείο. Γιατρός γυναικολόγος, που κατέχει διευθυντική θέση σε δημόσιο νοσοκομείο, λέει: «Είναι καθημερινότητα πια η προσέλευση εγκύων που δεν αντέχουν το κόστος του ιδιώτη γιατρού και έρχονται σε εμάς. Είναι χρέος της πολιτείας να εξασφαλίσει το κόστος της ανασφάλιστης εγκύου».

Προς το παρόν, το εισιτήριο της ελεύθερης πρόσβασης «φτάνει» μόνο για εργαστηριακές εξετάσεις και έχει περιορισμένη διάρκεια: «Τι θα γίνουν οι για 4 μήνες ασφαλισμένοι με τα εισιτήρια υγείας, χωρίς τη δυνατότητα νοσηλείας, επέμβασης ή φαρμακευτικής αγωγής; Ποιος θα καλύψει την επίτοκο υψηλού κινδύνου; Ποιος θα δώσει τα φάρμακα στους χρόνιους ασθενείς, για να μην πεθάνουν;» διερωτάται ο κ. Πατούλης.

Μόνο για έχοντες

«Οι πολίτες δεν είναι ανασφάλιστοι από καλαμπούρι ή από αμέλεια. Είναι γιατί εργάζονται υπό καθεστώς μαύρης εργασίας ή γιατί έχουν μείνει άνεργοι. Υπάρχει η αντίληψη "όποιος έχει λεφτά να πληρώσει για την υγεία". Ολοι οι πολίτες πρέπει να έχουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και, στη συνέχεια, η Εφορία ας έρθει να κάνει τη δουλειά της. Να φορολογήσει τους κατέχοντες», εξηγεί ο Η. Σιώρας, καρδιολόγος και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του «Ευαγγελισμού».

Ο ίδιος εξηγεί ότι ο ανασφάλιστος ασθενής, κατά την τακτική εισαγωγή, θα προπληρώσει ένα ποσό. Με υπεύθυνη δήλωση αναφέρει την αδυναμία του για την καταβολή του, όμως δεσμεύεται να το αποπληρώσει στη συνέχεια. Στην περίπτωση που δεν το κάνει, το χρέος μετακυλίεται στην Εφορία. Μπορεί επίσης ένας ασθενής, προσκομίζοντας στη διοίκηση του νοσοκομείου τα απαραίτητα δικαιολογητικά που αποδεικνύουν αδυναμία πληρωμής, με σχετική απόφαση να απαλλαχτεί.

Φτωχοποίηση

Κάτι τέτοιο όμως συμβαίνει σπάνια. Προϋποθέτει να μην έχει κυριολεκτικά πού την κεφαλήν κλίνη. Υπό την έννοια ότι αφήνει απ' έξω μια μεγάλη, κρίσιμη κοινωνική μάζα, που φτωχοποιήθηκε την τελευταία διετία. Οπως, για παράδειγμα, τον ασθενή που έχει ένα σπίτι, αλλά είναι πια άνεργος και αδυνατεί να πληρώσει χαράτσια και ασφάλεια.

Πριν από λίγες μέρες, ο κ. Βήχας έψαχνε εναγωνίως να μάθει αν είναι σε ισχύ ΚΥΑ του 2006, που προβλέπει ότι ασθενής ανασφάλιστος και με εισόδημα μικρότερο από 6.000 ευρώ νοσηλεύεται δωρεάν. Εκείνη την ημέρα οι γιατροί του Ελληνικού διέγνωσαν σε ανασφάλιστο ασθενή ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Λόγω της μεγάλης πιθανότητας αυτό να υποστεί ρήξη και να αποβεί μοιραίο για τη ζωή του, επέμεναν να μεταβεί στο εφημερεύον νοσοκομείο, παρά τις ανησυχίες του ίδιου για την έλλειψη ασφαλιστικής κάλυψης και την αδυναμία του να πληρώσει νοσήλια. Με την είσοδό του κρίθηκε ότι χρήζει χειρουργικής επέμβασης, και αυτό έγινε...

«Θέσαμε πολλαπλώς το ερώτημα της χρέωσης της νοσηλείας του στη διοίκηση του νοσοκομείου. Ως απάντηση λάβαμε το έγγραφο που αναφέρεται στη συγκεκριμένη ΚΥΑ και στο οποίο τονίζεται ότι εάν ο ασθενής δεν εμπίπτει σε αυτή, τότε η διοίκηση του νοσοκομείου δεν μπορεί να εγκρίνει δωρεάν νοσηλεία. Ακόμη και μετά την έξοδο του ασθενή, δεν υπάρχει απάντηση εάν χρεώθηκε ή όχι νοσήλια», εξηγεί ο κ. Βήχας.

Πολύ αργά...

«Η συγκεκριμένη ΚΥΑ θεωρητικά είναι σε ισχύ. Προσποιούνται οι υπηρεσίες ότι την αγνοούν και αναγκάζουν τους ανασφάλιστους σε μια διαδικασία που κατευθύνει το οφειλόμενο ποσό των νοσηλίων σε χρέος του ασθενούς προς το Δημόσιο. Η κατάσταση αυτή αποτρέπει τους ανασφάλιστους να πηγαίνουν στα νοσοκομεία.

»Ερχονται όταν φτάνουν στο αμήν και είναι πολύ αργά για ουσιαστική ιατρική βοήθεια», εξηγεί ο Π. Παπανικολάου, νευροχειρουργός στο Νοσοκομείο Νίκαιας, μέλος του Δ.Σ. της ΕΙΝΑΠ και του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου.

Και προσθέτει: «Ουσιαστικά ο ΕΟΠΥΥ δεν πληρώνει ούτε για τους ασφαλισμένους του, καθώς είναι χρεοκοπημένος. Τα μοναδικά έσοδα των νοσοκομείων είναι η κρατική επιχορήγηση. Αρα πρέπει να σταματήσει η υποκρισία και να περιθάλπουν δωρεάν όλο τον πληθυσμό, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους.

Οσο για τα 45 εκατομμύρια ευρώ που θα διατεθούν μέσω του Voucher για τους ανασφάλιστους, έτσι όπως εξαγγέλθηκε, ουσιαστικά αποτελεί δωράκι στις διαγνωστικές αλυσίδες του ιδιωτικού τομέα».

Εξάρχεια: τώρα ΣΔΟΕ και ΜΑΤ μαζί.

Η νυχτερινή (Πέμπτη βράδυ) επιδρομή ταγμάτων του ΣΔΟΕ και δυνάμεων καταστολής στα Εξάρχεια δείχνει απλά δύο αλήθειες:

-Η οικονομική τρομοκρατία είναι η απόλυτη προτεραιότητα της δοτής κυβέρνησης,

-οι κατασταλτικοί μηχανισμοί είναι αφοσιωμένοι στην υπηρεσία του τραπεζικού παρακράτους, μια χούφτας νταβατζήδων και των δανειστών.

ΣΔΟΕ και ΜΑΤ από 'δώ και πέρα θα πηγαίνουν πακέτο, χέρι-χέρι. Εκεί όπου ανθούν οι αντιστάσεις όποιο χαρακτήρα και αν έχουν αυτές. Είτε αφορούν την αντίσταση στη φοροληστεία, είτε τους αγώνες κατά των κατασχέσεων και αποτροπής των πλειστηριασμών, τη διαμαρτυρία σε τοκογλύφους-τράπεζες, την άρνηση πληρωμής των χαρατσιών, τις κινητοποιήσεις κατά των διακοπών ρεύματος, τη λειτουργία των δομών αλληλεγγύης.

Οι εισβολές κλιμακίων του ΣΔΟΕ συνοδεία αστυνομικών με πολιτικά σε μαγαζιά για φορολογικό έλεγχο, η προκλητική παρουσία διμοιριών ΜΑΤ και μονάδων ΔΙΑΣ που παρατάχθηκαν στην περιοχή είναι τα σήμαντρα της απαρχής ενός γενικευμένου πολέμου. Ενός πολέμου που επιδιώκεται να ισοπεδώσει τα κτίσματα αλληλεγγύης, το οικοδόμημα μιας άλλης κοινωνίας τα οποία θα αποτελέσουν ανάχωμα στην μεθοδευμένη φτώχεια και τον εξανδραποδισμό.

Ποτέ στο παρελθόν η μάχη της κυβέρνησης κατά της φοροδιαφυγής δεν είχε τη συμπαράταξη και υποστήριξη του υπουργείου δημόσιας τάξης και των "μάχιμων" δυνάμεών του. Ούτε στο ελάχιστο δε στις περιπτώσεις καταγγελιών για τεράστια φοροδιαφυγή από μεγάλες εταιρίες και ομίλους (βλέπε Αλαφούζος, Κουρής, Ξυνής, Αγούδημος, Lidl, κ.α.). Και αυτό διδάσκει το ότι η επίθεση φορολογικής συμμόρφωσης έχει στόχο το λαό και τις μικρές επιχειρήσεις.

Άλλωστε το δήλωσε καθαρά ο επικεφαλής των διμοιριών των ΜΑΤ. Έχουμε άνωθεν εντολές, διότι στα Εξάρχεια παρατηρούνται έκνομες συμπεριφορές που επιβάλλουν την παρουσία των δυνάμεών μας.

Τα Εξάρχεια είναι στόχος, δέχονται  ολομέτωπο πόλεμο.

Έλεγχοι του ΣΔΟΕ σε μαγαζιά στα Εξάρχεια με τη συνοδεία ΜΑΤ και μηχανών ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ

πηγή: Left.gr

Αναστάτωση στη γειτονιά της Αθήνας από την πρωτοφανή απόφαση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης να διενεργήσει τους προβλεπόμενους ελέγχους υπό τη συνοδεία δυνάμεων καταστολής - Διάβημα διαμαρτυρίας από τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Μαρία Μπόλαρη.

Φορολογικοί έλεγχοι στα μαγαζιά των Εξαρχείων πραγματοποιούνται από το απόγευμα της Πέμπτης. Αυτό δε θα αποτελούσε είδηση αν δεν υπήρχε η πρωτοφανής απόφαση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και της ηγεσίας της ΕΛΑΣ, οι έλεγχοι να διενεργηθούν με τη συνοδεία διμοιριών των ΜΑΤ και ανδρών της ασφάλειας με πολιτικά, καθώς και μηχανών των ομάδων ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ που περιπολούν στους δρόμους της γειτονιάς.

Η "πληθωρική" παρουσία της αστυνομίας, η οποία μάλιστα θεώρησε χρήσιμο να παρατάξει τουλάχιστον δύο διμοιρίες των ΜΑΤ στο μνημείο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, προκάλεσε σοβαρή αναστάτωση στους κατοίκους. Η βουλευτής της Α' Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Μαρία Μπόλαρη, καθώς και ο συντονιστής της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Εξαρχείων, Αχιλλέας Ρουσιάκης, οι οποίοι ήταν παρόντες στην επιχείρηση της αστυνομίας, προχώρησαν σε διάβημα διαμαρτυρίας στον επικεφαλής των διμοιριών.

Στην ερώτηση γιατί οι προβλεπόμενοι έλεγχοι συνοδεύονται με τέτοια δύναμη των σωμάτων ασφαλείας, ο επικεφαλής απάντησε ότι έχουν άνωθεν εντολές, αφού, όπως είπε, στα Εξάρχεια παρατηρούνται έκνομες συμπεριφορές που επιβάλλουν την παρουσία αυτών των δυνάμεων. Όταν του ζητήθηκε να διευκρινίσει ποιες είναι αυτές οι έκνομες συμπεριφορές που επιβάλλουν "ειδική" μεταχείριση των κατοίκων και επιχειρηματιών μιας ολόκληρης γειτονιάς, σε σύγκριση με άλλες περιοχές, ο επικεφαλής αρνήθηκε να δώσει περαιτέρω εξηγήσεις.

Η Μ. Μπόλαρη του επισήμανε ότι σήμερα και ο ίδιος ως επικεφαλής, αλλά πολύ περισσότερο η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης παίρνουν την ευθύνη για την πυροδότηση ενός ανεξέλεγκτου κλίματος, υπογραμμίζοντας ότι τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να προκαλέσουν αρνητικά γεγονότα στα Εξάρχεια, για τα οποία τη μοναδική ευθύνη θα εχει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και η ηγεσία της ΕΛΑΣ.

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με το Left.gr, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ τόνισε ότι "δε θα δεχθούμε καμία διαστρέβλωση της παρέμβασής μας: Δεν αρνούμαστε την ανάγκη ελέγχου των προβλεπόμενων, αν και, κατά τη γνώμη μας, υπάρχουν πολύ πιο επείγουσες και μεγάλες περιπτώσεις φοροδιαφυγής, όμως είναι αδιανόητο αυτοί οι έλεγχοι να γίνονται με τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής. Η κυβέρνηση δείχνει την αδυναμία της, είναι ανίκανη να συγκεντρώσει το οποιοδήποτε έσοδο από εκεί που θα έπρεπε και καταλήγει να στοχοποιεί πολίτες ως έκνομους μόνο και μόνο γιατί ζουν και παρεμβαίνουν σε συγκεκριμένη γειτονιά".

Εκδήλωση – Συζήτηση με θέμα “το ζήτημα της κατοικίας στις πόλεις της κρίσης”

Διοργάνωση από την Αριστερή Κίνηση Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων - ΑΚΕΑ

 στο παρκάκι Τσαμαδού 12, Εξάρχεια ώρα 7:00μμ.

Η Αριστερή Κίνηση Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων (ΑΚΕΑ) συνδιοργανώνει με το Στέκι Μεταναστών, εκδήλωση – συζήτηση με θέμα “το ζήτημα της κατοικίας στις πόλεις της κρίσης”. 

Εισηγητές: η Βάσω Καλαμά εκ μέρους της ΑΚΕΑ, εκπρόσωπος του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων – Νεάπολης – Μουσείου (ΔΙ.Κ.Α.Εξαρχείων.), η Μαρία Μαντουβάλου και η Μαρία Μαυρίδου από τον τομέα Πολεοδομίας – Χωροταξίας της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ.

Το περιεχόμενο της συζήτησης αφορά το πώς τίθεται με νέους όρους πλέον το ζήτημα της κατοικίας στην Ελλάδα, στο φόντο της οικονομικής κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών. Είναι γνωστό ότι σε αντίθεση με το παράδειγμα της Δυτικής Ευρώπης, όπου το ζήτημα της κατοικίας λύθηκε ιστορικά στο πλαίσιο του κράτους πρόνοιας και μέσω της οργανωμένης δόμησης, στην Ελλάδα η λύση του αφέθηκε στις δυνάμεις της αγοράς μέσω του συστήματος της αυθαίρετης δόμησης και της αντιπαροχής. Η λύση αυτή οδήγησε μεταξύ άλλων σε ιστορικά υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης σε βάρος όμως του δημόσιου χώρου, του πράσινου και των αστικών υποδομών.

Σήμερα, υπό το βάρος της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού που επιβάλλεται από τις πολιτικές των διαδοχικών μνημονιακών κυβερνήσεων και της τρόικας ΔΝΤ/ΕΚΤ/ΕΕ και ειδικότερα της δυσκολίας του τραπεζικού δανεισμού και της βαρύτατης φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας, διαφαίνονται σημαντικές αλλαγές στους τρόπους πρόσβασης σε ένα ήδη πλεονάζον οικιστικό απόθεμα. Η δραματική αύξηση του αριθμού των αστέγων ανοίγει επιτακτικά το ζήτημα της κοινωνικής αλληλεγγύης. 

Το μοντέλο της κατανομής της αστικής γαιοπροσόδου σε ευρύτατα τμήματα του πληθυσμού φαίνεται να αλλάζει, στο βαθμό που τόσο η γη όσο και το οικιστικό απόθεμα τείνουν να περάσουν στα χέρια λίγων. Η αντιστροφή του μοντέλου της αστικής διάχυσης και η επιστροφή στο κέντρο, η ανακαίνιση και την επανάχρηση του υπάρχοντος οικιστικού αποθέματος, θα μπορούσε να δώσει διέξοδο στην οικοδομική δραστηριότητα.

Ενώ τα κινήματα πόλης στην Ελλάδα εστιάζουν μέχρι στιγμής αποκλειστικά στα ζητήματα δημόσιου χώρου και πράσινου, φαίνεται ότι το ζήτημα της κατοικίας θα τεθεί επιτακτικά στο επίκεντρο με νέους όρους.

πληροφορίες: https://www.facebook.com/events/485227208217491/?notif_t=plan_user_joined

Εισπρακτικές Εταιρείες: Ένας πρώην υπάλληλος εξομολογείται !!!

Γράφει ο Αντώνης Ντινιάκος

πηγή: lifo.gr

Ο Ηλίας Π. είναι άνεργος από επιλογή.

Μέχρι πρότινος εργαζόταν σε εταιρεία ενημέρωσης οφειλετών. Παραιτήθηκε πριν από μερικούς μήνες γιατί, όπως λέει σήμερα ο ίδιος, «… κανείς δεν πρέπει να ξεπουλά την αξιοπρέπειά του για 300 ευρώ τον μήνα».

Τόσα έπαιρνε για ένα πεντάωρο ασταμάτητων τηλεφωνικών ενοχλήσεων προς δανειολήπτες και οφειλέτες που αδυνατούσαν να εξοφλήσουν τα χρέη τους προς τράπεζες, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και πάσης φύσεως άλλες υπηρεσίες.

«Οι εισπρακτικές εταιρείες είναι…ό,τι πιο εφιαλτικό έχω βιώσει επαγγελματικά. Με είχαν υπενοικιάσει μέσω εταιρείας ευρέσεως εργασίας και η σύμβασή μου ανανεωνόταν μήνα με τον μήνα, ώστε σε περίπτωση απόλυσης να μην έχω καν δικαίωμα αποζημίωσης. Το χειρότερο, όμως, ήταν η ίδια η φύση της δουλειάς. Καθημερινά μας πίεζαν με χίλιους δυο τρόπους για να πιάνουμε τους υποτιθέμενους στόχους που είχαν θέσει, ώστε η εταιρεία είτε να εξασφαλίζει ένα ποσοστό από τις οφειλές είτε να διατηρεί στο ακέραιο τη σύμβασή της με τον εντολέα που, τις περισσότερες περιπτώσεις, ήταν τράπεζες».

Ο Ηλίας παραιτήθηκε πριν από τέσσερις μήνες, όταν μια μέρα ένα τηλεφώνημα δεν εξελίχθηκε όπως περίμενε. 

«Πάντοτε προσπαθούσα να είμαι ευγενικός με τους οφειλέτες, ίσως γιατί ενδόμυχα δεν συμφωνούσα με αυτό που έκανα. Οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν άνεργοι, οικογενειάρχες που ένιωθες μεμιάς την αγωνία στη φωνή τους. Άλλοι τηλεφωνητές ήταν πιο σκληροί στην προσέγγισή τους, πιο αυστηροί, πιο απότομοι.

Μια-δυο φορές είχα ακούσει και απειλές για διαταγές πληρωμών, ασφαλιστικά μέτρα και διάφορα άλλα. Γενικά, η τακτική του εκβιασμού ήταν κάτι που ανεπίσημα ενέκρινε ο επικεφαλής του τμήματος. “Τρομάξτε τους και λίγο, αλλιώς δεν θα τα πάρουμε ποτέ…”, μας είχε πει σε ανύποπτη στιγμή, προσφέροντας τις περιβόητες “συμβουλές” του. Δεν το έκανα ποτέ. Κατάλαβα γρήγορα ότι γι’ αυτούς ήμασταν αναλώσιμοι, μηχανές που έκοβαν δανεικό χρήμα. Έφερνες λεφτά, δούλευες. Δεν έφερνες, δεν δούλευες. Κι ας είχες πάρει 100-200 τηλέφωνα την ημέρα. Δεν είχε καμιά σημασία.

Είδα κόσμο να κλαίει από την πίεση, να φεύγει τρέχοντας από το γραφείο. Την επόμενη μέρα καθόταν κάποιος άλλος στη θέση του. Με την ίδια κουρασμένη διάθεση. Προσωπικά, πήρα την απόφαση να φύγω όταν μια μέρα τηλεφώνησα σε μια δανειολήπτρια κι εκείνη ξέσπασε σε κλάματα, λέγοντας ότι την είχαν πάρει και την προηγούμενη μέρα από κάποια εισπρακτική, απειλώντας ότι θα της κατασχέσουν περιουσιακά στοιχεία. Της εξήγησα ότι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό και να μην ανησυχεί. Αισθανόμουν ντροπή. Όταν “αγοράζεις” το χρέος κάποιου, δεν είσαι εταιρεία. Είσαι νταβατζής».

Σήμερα, ο τζίρος που κάνουν οι εισπρακτικές εταιρείες στην Ελλάδα της ύφεσης είναι κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, με τις τάσεις των καθαρών κερδών τους να είναι σταθερά ανοδικές. Το 2003 ο τζίρος των εταιρειών ενημέρωσης οφειλετών μετά βίας ξεπερνούσε τα 10 εκατ. ευρώ. Πέντε χρόνια μετά είχε ανέλθει στα 60 εκατ., ενώ τα τελευταία δύο χρόνια έχει σημειωθεί αύξηση του τζίρου κατά 10%.

Για να κινηθούν τα γρανάζια αυτής της θηριώδους μηχανής που έχει στηθεί πάνω απ’ το κουφάρι της ελληνικής οικονομίας, απαιτείται, βέβαια, κάτι περισσότερο από το μαζικό ανθρωποκυνηγητό οφειλετών μέσω τηλεφώνου. Απαιτείται, σε πολλές περιπτώσεις, η καταπάτηση των προσωπικών δεδομένων, η παράβαση του νόμου και, φυσικά, η άγνοια των οφειλετών. Το 2012 έφτασαν στα γραφεία της Γενικής Γραμματείας Καταναλωτή 687 καταγγελίες. Φέτος, ο αριθμός παρουσιάζει αύξηση, αφού το πρώτο μόλις τετράμηνο περισσότεροι από 330 καταγγέλλοντες απευθύνθηκαν στην αρμόδια Αρχή.

Οι περισσότερες εκ των καταγγελιών αφορούσαν τηλεφωνικές οχλήσεις σε ακατάλληλες ώρες στο σπίτι ή το γραφείο, παραβίαση προσωπικών δεδομένων, απειλές, ακόμα και εκβιασμούς. Την ίδια ώρα το Διαδίκτυο βρίθει από χιλιάδες ανεπίσημες καταγγελίες οφειλετών. Πρόσφατα, αποκαλύφθηκε ότι μεγάλη εισπρακτική εταιρεία απέκτησε –άγνωστο με ποιον τρόπο– πρόσβαση σε απόρρητους τηλεφωνικούς αριθμούς δανειοληπτών στην Πάτρα. Παρά το αξιόποινο της πράξης, οι ενοχλήσεις προς τους συνδρομητές δεν σταμάτησαν, τουναντίον, συνοδεύτηκαν από απειλές περί κατασχέσεων και δικαστικών μέτρων.

Μέχρι σήμερα η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή έχει προβεί στην επιβολή προστίμων ύψους 390.000 ευρώ σε έξι εταιρείες ενημέρωσης οφειλετών, σε έναν δανειστή και μια εταιρεία μη εγγεγραμμένη στο Μητρώο των Εταιρειών Ενημέρωσης. Παράλληλα, σε μια προσπάθεια να ενημερώσει τους πολίτες για τα δικαιώματά τους, έχει αναρτήσει στο επίσημο site της μια σχετική λίστα με συχνές ερωτήσεις. Συνοπτικά, αναφέρουμε ότι απαγορεύεται οι εταιρείες ενημέρωσης να καλούν καθημερινά τον οφειλέτη, να ενοχλούν συγγενικά πρόσωπα, να καλούν στον χώρο εργασίας του, αν και εφόσον δεν είναι αυτός ο μοναδικός αριθμός επικοινωνίας που έχει δηλωθεί, να καλούν σε άλλο τηλεφωνικό αριθμό από αυτόν που έχει δηλώσει ο οφειλέτης και, φυσικά, να καλούν οφειλέτες που έχουν προβεί σε δικαστικές ενέργειες.

Στην πράξη, βέβαια, το νομοθετικό πλαίσιο μοιάζει κομματάκι θολό σε μια κοινωνία που μοιράζεται ανάμεσα σε αυτούς που έχουν, αυτούς που δεν έχουν και αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν όσα έχουν.

H ΖΑΝΟΝ συναντά τη ΒΙΟΜΕ !

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ (αναδημοσίευση)

από http://yorgosmouloudakis.wordpress.com

Γιώργος Μουλουδάκης, 18 Απριλίου 2013

Το τυφλό βομβιστικό χτύπημα στη Βοστώνη ήρθε χθες να αναδεύσει νερά λιμνάζοντα και να υπενθυμίσει κάτι που μέσα στην κανονική ροή των ημερών -εκτός πολέμου, ας πούμε- ξεχνάμε: Ο πόλεμος είναι μια συνεχής πραγματικότητα, ένα στοιχείο της πρωτόγονης φύσης μας, μια έκφραση της ψυχικής μας στάσης απέναντι στον κόσμο. Τον περιέχουμε, τον πριμοδοτούμε, σχεδόν τον αποζητάμε μέσα στην ακινησία των πραγμάτων.

Το γεγονός ότι οι βόμβες έσκασαν στον τερματισμό του Μαραθωνίου υπενθυμίζει κάτι επιπλέον: Κανένα αρχαίο ήθος, καμιά εκεχειρία δεν πρόκειται να σταθεί εμπόδιο σε ανίερα σχέδια, καμιά ηθική συμφωνία δεν θα αποτρέψει το κακό όπως αναδύεται και εκρήγνυται εν είδει κεραυνού του Δία ή μυστηριώδους ζαριάς του Χάρου, που εδώ μοιάζει κι ο ίδιος να αγνοεί το σχέδιό του. Ποιος αποφασίζει για το ποιος θα περπατήσει δίπλα του όλον τον δρόμο ως τον Αχέροντα; Κανείς δεν θα μάθει. Μια απρόσεχτη θεϊκή πατούσα τσαλαπατά μυρμήγκια του σύμπαντος, εδώ, πάνω σ’ αυτή τη γη, σ’ αυτό το “θαλασσινό φτερό” που ταξιδεύει για δισεκατομμύρια χρόνια το άπειρο χωρίς εμφανή λόγο, και που αναρωτιέται κανείς στη σκιά τέτοιων γεγονότων αν ακόμα και το ίδιο το μάτι μιας ανώτερης δύναμης είναι ικανό να αντιληφθεί κάποια έστω δαιδαλώδη αιτιότητα στα μικρά-μεγάλα πράγματα που του συμβαίνουν. Η βία των καρφιών μέσα στη χύτρα-βόμβα και το κοντράστ αυτής της εικόνας με το τρυφερό αίμα ενός οχτάχρονου κορμιού που τα δέχεται, σαν εκούσια ανθρωποθυσία-εξαγνισμό ενός απάνθρωπου θεού, είναι ακατανόητα ακόμα και μέσα στο πιο πολύπλοκο σχέδιο.

Η ομορφιά είναι ένας τρόπος να ξεχνάμε τον θάνατο, μια υπόσχεση αιωνιότητας απ’ το ίδιο το χέρι που μας πετά εδώ και που μας παίρνει πάλι πίσω, ένα κόλπο, μια πλαστή υπόσχεση που μας καθησυχάζει, μια πρόνοια, ένα δώρο της τυχαιότητας (ή ενός πιο συμπαγούς σώματος συμπτώσεων -δεν ξέρω) για να αντέξουμε το ακατανόητο. Η Τέχνη προτείνει μια τέτοια ομορφιά με διάφορους τρόπους. Υποτίθεται πως την ακούμε.

Αν κάνουμε τη σκέψη πως ο κόσμος χωρίζεται σε δυο μεγάλα στρατόπεδα, της βίας και της μη βίας, θα λέγαμε σήμερα με βεβαιότητα πως ένα χτύπημα σαν αυτό στη Βοστώνη κρύβει παράλληλες επιδιώξεις πέραν της καιόμενης σάρκας, που παραμένει ένα σύμβολο μοναχά του τρόμου. Έχει ίσως σαν κύριο στόχο τη συναίνεση σε μια διαρκή θωράκιση της ζωής μας με ασήκωτες πανοπλίες, τη διολίσθηση σε αστυνομικού τύπου εξουσίες που θα μας προφυλάξουν όσο και θα μας ακινητοποιήσουν. Αν κάποιος ωφελείται απ’ αυτές, αυτός δεν βρίσκεται ανάμεσά μας. Έμποροι όπλων και συστημάτων παρακολούθησης και κάθε λογής υπάλληλοι μυστικών υπηρεσιών που θα δουν τους μισθούς τους να εκτινάσσονται είναι στη δεξαμενή αυτών των “τυχερών”. Καμιά ανεργία σε τέτοια μέρη. Ανάμεσά τους οι πολιτικοί μιας πολυπληθούς κατηγορίας (σχεδόν όλοι, δηλαδή), που θα στηρίξουν την επανεκλογή τους στον τρόμο των ψηφοφόρων, κάτι που -θυμάστε- έκανε με εκπληκτική για τον κοινό νου επιτυχία ο Μπους ο “νεότερος” πριν από μερικά χρόνια. Το πόσοι άνθρωποι χάθηκαν για να “προστατευθεί” αυτός ο περιούσιος λαός που θεωρεί τον θεό σύμμαχό του και που προσεύχεται σ’ αυτόν (κατά τον τότε ηγέτη του) για να αφανιστούν οι εχθροί του από προσώπου γης, είναι φυσικά ένα ερώτημα που ποτέ δεν θα τεθεί σε κανένα διεθνές μέσο ενημέρωσης που υπερασπίζεται την αναγκαιότητα του πολέμου, το δικαίωμά μας να εξολοθρεύουμε σαν κουνούπια μερικές χιλιάδες αλλόφυλους για να τη γλιτώνουμε εμείς.

Ωφελείται επίσης μια συγκεκριμένη θέαση του κόσμου, κατά την οποία η “ζωή”, ως επιβίωση, είναι το ύψιστο αγαθό. Το να δηλώσεις ευθαρσώς ότι το υψηλότερο αγαθό είναι η Πραγματική Ζωή -κάτι ασφαλώς διαφορετικό από την επιβίωση από ένα τρομοκρατικό χτύπημα- είναι κάτι σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω, κάτι που λίγοι θα κατανοήσουν.

Κανένα ισοζύγιο (θα έλεγα “κατά την ταπεινή μου γνώμη” εάν δεν επρόκειτο για βεβαιότητα στην οποία δεν χωρά καμιά αμφιβολία) δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τις κινήσεις εκείνων των πολιτικών που αύριο θα θελήσουν να θωρακίσουν τη ζωή μας με σίδερα που θα εμποδίζουν τους “κακούς” να εισέρχονται όσο κι εμάς να ζούμε.

Και μένει να διερευνηθεί, με βάση το κίνητρο, ποιοι είναι εκείνοι που περισσότερο είχαν όφελος απ’ την τρομοκράτηση ανθρώπων που γιόρταζαν μια γιορτή του σώματος και του νου, έναν Μαραθώνιο, το ίδιο το σύμβολο της υπέρβασης προς κάτι υψηλότερο και ιερότερο.

(Ο Μαραθωνομάχος Ευκλής -κατά τον Θουκυδίδη- προσέφερε τη ζωή του για να έχει την τιμή να πει πρώτος και πάνοπλος στους Αθηναίους ένα “Νενικήκαμεν” τόσο ηχηρό και ψυχικά φορτισμένο στη χροιά του ώστε να ακούγεται στ’ αυτιά μας ακόμα και σήμερα. Ναι, ήταν Τέχνη αυτό το “Νενικήκαμεν!”)

Ποιοι λοιπόν, δυόμισι χιλιετίες μετά, είχαν το πιο διάφανο κίνητρο, άρα ήταν με βάση τους νόμους των πιθανοτήτων οι κύριοι αίτιοι -το ελάχιστον ως ηθικοί αυτουργοί- των εκρήξεων που ζητούν να αποπροσανατολίσουν τη ζωή μας; Για μένα είναι σαφές ότι εκείνοι που είχαν ένα τέτοιο κίνητρο είναι οι ίδιοι που αύριο θα έρθουν για να μας προστατεύσουν απ’ αυτούς τους τρομοκράτες.

Δοκιμάζοντας τώρα μια αυτόματη αναγωγή, θα πω ότι οι μορφές τρομοκρατίας είναι όσες και οι τρίχες στην κεφαλή της Ραπουνζέλ. Μια απ’ αυτές είναι η οικονομική τρομοκρατία που βιώνουμε και που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μας πείσει πως ο τρόπος της είναι το μείζον αίτημα της ζωής μας και της ζωής των επερχόμενων γενεών. Το να της το επιτρέψουμε ισοδυναμεί με υπόκλιση σκλάβου στον ρυθμό του τύμπανου που του ζητά μια ομόθυμη και ομόρρυθμη ενέργεια για να κινηθεί η γαλέρα των άλλων -ας πούμε, εδώ, των τραπεζών. Αν καθίσουμε ακίνητοι παρατηρώντας το ανίερο πλεούμενο να προσαράζει στις ίδιες τις ακαθαρσίες των ναυπηγών του, ίσως ανακαλύψουμε ότι το απύθμενο πέλαγος που μας υπόσχονταν, το πλήρες καρχαριών και λοιπών τεράτων, είναι μια γυάλα με ακίνδυνα χρυσόψαρα.

Αλλά δεν είναι μόνο οι τράπεζες που υλοποιούν αυτή τη φαντασιακή μας γαλέρα. Ο χορός των μετονομασιών καλά κρατεί, διατηρεί την προσφιλή του συνήθεια να ντύνεται ευφάνταστες μουτσούνες και να κινείται σε μονότονους ρυθμούς εν είδει πολυπλόκαμου τέρατος, μιας Λερναίας Ύδρας που κανείς Ηρακλής δεν θα κατάφερνε σήμερα να εξολοθρεύσει.

Τρομοκρατία λέω το σκάσιμο όποιας απρόβλεπτης “βόμβας”, πραγματικής ή μη, με στόχο τη συναίνεσή μας στην υιοθέτηση της ανηθικότητας ως αναπόσπαστου στοιχείου της καθημερινότητας, στοιχείου που θα πρέπει με τη σειρά μας να αποδεχτούμε ως δεδομένο στη ζωή. Αποτέλεσμα θα ήταν μια κάθετη και οριστική απο-ιεροποίηση του βίου, το κοίταγμα του θανάτου απ‘ την πλευρά του απελπισμένου.

Σε αυτή τη θέση βρέθηκα πρόσφατα, όταν από άνθρωπο “της οικογενείας” (και να ένα στοιχείο που τονίζει την διεισδυτικότητα των ιών και την ικανότητά τους να αντέχουν ακόμα και σε αγαπητικές θερμοκρασίες) εκλάπη απ’ το συρτάρι μου ένα έργο-Δώρο άλλης εποχής και παρουσιάστηκε δημόσια ως εκπορνευόμενη νεανίς. Ο καημένος ο κλέφτης δεν μπορούσε να διανοηθεί πως δεν επρόκειτο για δεσποινίδα αλλά για τη σύζυγό μου, οπότε αύριο θα γελά και το παρδαλό κατσίκι μαζί του. Κρατάω ασφαλώς μόνο το διδακτικόν του πράγματος, με τον τρόπο που θα εξηγήσω παρακάτω.

Σε έναν πόλεμο ξέρεις ότι θα πυροβολήσεις τον εχθρό -αν είσαι κουρντισμένος στην αναγκαιότητα αυτής της πράξης και αν συμφωνείς να πυροβολήσεις ένα απλό σύμβολο όπως είναι ο απέναντί σου φαντάρος. Σε έναν μη πόλεμο, περιμένεις μια σειρά από αρχές να σε καθησυχάσουν, τη βεβαιότητα ύπαρξης μιας κοινής οικογένειας που στην αγάπη της, στο νιάσιμό της και στους κοινούς της στόχους μπορείς να βασιστείς. Τρομοκρατικό χτύπημα είναι εκείνο που δηλώνει περίτρανα πως στο εξής πρέπει να περιμένεις ακόμα κι απ’ τον ίδιο σου τον αδερφό να σε μαχαιρώσει. Σου προτείνει να θωρακιστείς, να τραβήξεις κι εσύ το μαχαίρι, να γίνεις ένα κτήνος για να προστατευθείς απ’ το κτήνος.

Αρνούμαι να “προστατεύσω” τη ζωή μου με τη βαριά πανοπλία της καχυποψίας, με το να τη φορτώσω τόνους λάσπης που δεν θα άντεχε. Το ισχυρότερο χτύπημα εναντίον της θα ήταν αυτή η δική μου εξομοίωση με το κτήνος.

Κατά τα λοιπά, μια βόμβα μπορεί να σκοτώσει αυτούς που θα είναι ατυχώς κοντά της, ή εκατομμύρια άλλους τη στιγμή που διασπείρει τον ιό του φόβου στην ψυχή κάθε τηλεθεατή. Ας φτιάξει ο καθείς το δικό του antivirus.