Η εποχή των σκιών (Γιάννης Αγγελάκας)

Η εποχή των σκιών

Είμαστε εδώ, Χωρίς να είμαστε

Αναπνέουμε, Περπατάμε

Μισούμε, Αγαπάμε

Αγοράζουμε, Πουλάμε

μόνο και μόνο

για να δικαιολογούμε την απουσία μας.

Πώς μπορεί να ονομάζεται ένας κόσμος

φτιαγμένος από σκιές ανύπαρκτων σωμάτων

Οι καθρέφτες αποτυπώνουν

εντυπώσεις δυνατών ψευδαισθήσεων πόνου

Είμαστε όλοι

Ασθενικά αιμορραγούντα φαντάσματα

μάταια προσπαθούμε ν' αφήσουμε τα χνάρια μας

για την εποχή των πραγμάτων

που θ' ακολουθήσει

τη δικιά μας εποχή των σκιών

Γιάννης Αγγελάκας

Εκπορνεύομαι (αναδημοσίευση)

Αυτές οι γυναίκες που δεν πλήρωσα μου στοίχισαν πιο ακριβά. Νίκος Καββαδίας

από http://33kaivlepoume.blogspot.gr

της Μαρίας Μαυρογεωργίου

Με πουλάω καθημερινά και κατ'εξακολούθηση. Με πουλάω φτηνά.

Τελευταία σιχάθηκα και εμένα και αυτούς που με αγοράζουν. Το αντίτιμο μου είναι ψίχουλα. Περάστε κόσμε. Σε όλους περισσεύουν λίγα ψίχουλα, ελάτε να πάρετε.

Τελευταία αισθάνομαι σαν να ζω μια κατάσταση ανταλλαγής....

Μπορώ να σου χαμογελάσω αν με κοιτάξεις με το βλέμμα που μου αρέσει. Μπορώ να σε συγχωρέσω αν λυγίσεις για λίγο, τάχα μου πως μετάνιωσες. Μπορώ να γλείψω τις γρατσουνιές που μου έκανες και ύστερα να γλείψω και εσένα. Και όλα αυτά ξανά και ξανά. Ακούραστα.

Εκπορνεύομαι στη δουλειά μου για να μη την χάσω. Εκπορνεύομαι στον εραστή τον ανάξιο για να μπορώ να τον έχω ακόμα. Εκπορνεύομαι στους φίλους μου γιατί δεν μπορώ να χαλάσω τις καρδιές μας. Εκπορνεύομαι.

Μπορώ να φιλήσω χείλη, που όταν μιλάνε αηδιάζω. Να αφήσω να με αγγίξουν χέρια που θέλω να κόψω. Σύριζα. Μπορώ να σε χαστουκίσω με όλη την δύναμη της ψυχής μου και μετά να σε κοιτάξω με λαγνεία και να ξαπλώσω πλάι σου. Να σε ταπεινώσω και να ταπεινωθώ.

Είμαι μία πόρνη της ζωής. Πόρνη. Ξεκάθαρα.

Και επειδή σε αφήνω να με αγοράζεις με ψίχουλα, σε μπερδεύω. Μη γελιέσαι. Είμαι ύπουλη. Ποτέ δεν θα σε ρωτήσω πόσα δίνεις, ποτέ δεν θα σου πω πόσα θέλω. Θα σε καταστρέψω φεύγοντας, για τα ψίχουλα που νόμιζες πως μου έφταναν. Αφήνω εσένα να καθορίσεις την τιμή μου, ώστε να μπορώ να σε διαλύσω μετά για τους λάθος υπολογισμούς σου.

Νομίζεις πως δεν θα σου στοιχίσω? Το Ταζ Μαχάλ πιο φτηνά θα σου κόστιζε. Όχι στην τσέπη, στην ψυχή. Φεύγοντας.

Λίγο πριν φύγω όμως θα ξαπλώσω για μια ακόμα φορά, εκεί κάτω, στο χαλάκι σου. Θα γουργουρίσω σαν ευχαριστημένη γατούλα και μόλις σε δω ευχαριστημένο, θα μπήξω τα νύχια μου τόσο βαθιά μέσα σου, που θα μείνουν εκεί για πάντα. Να τα έχεις να με θυμάσαι και να πορεύεσαι. Έτσι και αλλιώς θα βγάλω άλλα. 

Πού πήγανε τα τραγούδια μας; (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη

από http://yiannismakridakis.gr/

Έχω ένα ραδιοφωνάκι κρεμασμένο μόνιμα στην αμυγδαλιά. Σόνυ είναι, παλαιό, παγκοσμίου λήψεως (!), αλλά πιάνει μόνο Δεύτερο Πρόγραμμα. Το ‘χω να κρέμεται εκεί σ’ ένα κλαρί και να το κουνά ο αέρας, με την κεραία του να βλέπει συνήθως κατά τον νοτιά αλλά να στρίβει κιόλας από δω κι από κει ανάλογα με τη δύναμη και τη φορά του ανέμου. Κάθε πρωί κατεβαίνοντας στο χωράφι, η πρώτη μου κίνηση είναι να πλησιάζω τη μυγαδαλιά και να πατάω το κουμπάκι του σόνυ της.

Παρέα με το Δεύτερο κάνω όλες τις δουλειές στο χωράφι. Ας παίζει τις περισσότερες ώρες δίχως να του δίνω σημασία, ας παίζει μόνο του αφού εγώ δεν ακούω ή δεν προσέχω, ακούει η μυγδαλίτσα και όλα τα φυτά και τα έντομα, τα πουλιά, τα γατιά και ο Μάρτης, ας λένε και βλακείες οι παραγωγοί του καμιά φορά, έρχεται όμως η στιγμή που θα βάλει ένα παλιό τραγούδι, που θα τ’ ακούσεις, θα σε αρπάξει από πολύ μέσα σου, θα σου κοπούνε τα πόδια, θ’ αράξεις στη γη ή στο κάθισμά σου και θα γείρεις το κεφάλι πίσω, θα γεμίσεις τα πνευμόνια σου με τη γλύκα της ζωής και της Τέχνης, της ανθρώπινης σοφίας.

Έτσι ένιωθα προχτές, που άκουγα σε μια εκπομπή τραγούδια μιας περασμένης Ελλάδας, μιας πατρίδας που εξαφανίστηκε παντελώς, μιας εποχής όμορφης και τραχιάς, όχι ισοπεδωμένης όπως σήμερα. Και σκεφτόμουνα πως αυτά τα τραγούδια πλέον δεν έχουν λόγο να ακούγονται. Αυτή η Τέχνη μαρτυρά πως κάποτε υπήρχε μια χώρα με τις ιδιαιτερότητές της, με το τσαγανό της, με το φιλότιμο, την περηφάνεια, την τιμή, το καθαρό της κούτελο, τη φτώχεια, τον πλούτο της τον πραγματικό, την αρχοντιά της από το χωριό μέχρι το άστυ. Μια χώρα με τις γειτονιές της που σφύζανε από ζωή στους δρόμους, μια χώρα ανθρώπων ζωντανών κι όχι ατόμων νεκρωμένων.

Αυτά σκεφτόμουνα προχτές, Κυριακή μεσημέρι ήτανε, τρίβοντας ρίγανη αποξηραμένη και ακούγοντας Δεύτερο Πρόγραμμα και μάλιστα ήταν η πρώτη φορά μέσα σ’ αυτά τα τρία χρόνια απουσίας μου από την πόλη, που κάπως την νοστάλγησα. Που έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται μια βόλτα απογευματάκι καλοκαιριού στους πεζόδρομους των Εξαρχείων κι ως απάνω στις γειτονιές των Αμπελοκήπων και μια παγωμένη μπύρα στο πάρκο ή στο καφενείο. Νοστάλγησα την πόλη, μιαν άλλη πόλη όμως, μιας άλλης εποχής, αυτής που μου φερε στην ψυχή το Δεύτερο Πρόγραμμα με τις επιλογές του, μιας εποχής που δεν ισχύει πια. Τίποτα δεν ισχύει πια.

Και μείνανε μόνο τα τραγούδια να μας θυμίζουν κάτι που χάθηκε, κάτι που αφήσαμε πίσω οριστικά, κάτι που καταστρέψαμε ολοσχερώς και ανεπίστροφα. Να μας θυμίζουνε τον εαυτό μας πριν τον ξεπεσμό, τότε που ήταν άλλος. Να μας θυμίζουνε την πατρίδα μας, την παιδική ηλικία μας. Κι έμεινε κι ένα ραδιόφωνο να τα μεταδίδει αυτά τραγούδια, που δεν έχουνε πια κανένα λόγο να μεταδίδονται, μιας και μονάχα στις ψυχές των τελευταίων που ξεμείνανε να ονειρεύονται πλούτο και όχι χρήμα, μιλάνε. Τα τραγούδια που δεν τα θέλει πια η εποχή μας, ούτε το μέλλον που σχεδιάζουμε τα χρειάζεται, ίσα ίσα ζημιά του κάνουνε, διότι ίσως μπορεί να βάλουνε κάνα δυο νέους ανθρώπους να ψαχτούνε μήπως και νιώσουνε

Μέσα στην εποχή της ισοπέδωσης και της καπιταλιστικής απανθρωπιάς, δεν μπορούν να ακούγονται αυτά, ούτε να υπάρχει ραδιόφωνο και μάλιστα κρατικό που να τα μεταδίδει, έτσι ακριβώς σκεφτόμουνα καθώς μου είχε έρθει η έκλαμψη πως και μόνο η μετάδοσή τους αποτελεί πράξη αντίστασης και επανάστασης.

Σήμερα πήγα στο χωράφι και πάτησα όπως κάθε πρωί το κουμπί του ραδιοφώνου της μυγδαλίτσας αλλά ακούστηκε μονάχα ο ήχος των παρασίτων.

Άντε τώρα να εξηγήσεις στα φυτά, στα πουλιά, στα γατιά και στον Μάρτη, πού πήγανε τα τραγούδια μας…

Για ποιον χτυπά η καμπάνα; (aναδημοσίευση)

από http://nekthl.blogspot.gr/

Ιστορική μέρα η 11 Ιουνίου 2013 για τη χώρα μας. Η κυβέρνηση της Ελλάδας με μια πραξικοπηματική κίνηση και με συνοπτικές διαδικασίες ανακοίνωσε το κλείσιμο της Δημόσιας Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης. Η ιστορική ΕΡΤ δεν υπάρχει πια. Είμαστε πλέον η μόνη χώρα της Ευρώπης χωρίς δημόσια τηλεόραση.

Αφού λοιπόν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο, ο κάθε υπουργός να έχει το δικαίωμα να υπογράφει και να πουλάει ότι δημόσιο οργανισμό θέλει μέσα σε λίγες ώρες καταδικάζοντας χιλιάδες ανθρώπους σε ανεργία, μετά την ΕΡΤ για ποιόν άραγε χτυπά η καμπάνα; Για τα νοσοκομεία; Έτσι κι αλλιώς αν είναι να ζεις μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας ας πεθάνεις μια ώρα αρχύτερα να γλιτώσεις. Για τα σχολεία; Έτσι κι αλλιώς πρόβατο έτοιμο για σφαγή σε θέλουνε, τι να την κάνεις την κατευθυνόμενη δήθεν μόρφωσή τους. Κάπου άκουσα ότι τα πρόβατα πλέον όταν θέλουν να κοιμηθούν μετράνε Έλληνες…. Μήπως για τον Στρατό; Δεν καταλαβαίνω τι χρειάζεται να υπάρχει ο στρατός όταν η χώρα είναι υπό Γερμανική κατοχή.

Μη ρωτάς λοιπόν για ποιον χτυπά η καμπάνα. ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ όσο κι αν θεωρείς τον εαυτό σου ακόμα βολεμένο, όσο κι αν η κρίση δεν σ’ αγγίζει ακόμη. Ναι για σένα που λες δόξα τω Θεώ αντέχω ακόμη. Σε λίγο δε θα αντέχεις. Και κάποιοι άλλοι τότε θα επαναλάβουν ίσως τα δικά σου λόγια πως τόσο ανόητα τώρα προφέρεις: «ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΝΕ!». Σε μια χώρα που λειτουργεί φασιστικά κι όταν πονάει ένα κομμάτι της αντί να το διορθώσει το αφαιρεί χωρίς αναισθητικό, αργά ή γρήγορα θα έλθει και η δική σου ώρα. Η καμπάνα σου έχει ήδη χτυπήσει. Αλλά δυστυχώς επιμένεις να μην την ακούς. Καλό κουράγιο!

Υ.Γ. Ας ελπίσουμε κάποτε η καμπάνα αυτή να ξυπνήσει όσους ακόμα κοιμούνται βαθιά ενώ η φωτιά άρχισε να καίει τους καναπέδες τους. Ας ελπίσουμε το κουράγιο να το χρειαστούν για να βρουν τρύπα να κρυφτούν αυτοί που ξεπούλησαν την Ελλάδα και αφαίμαξαν τους Έλληνες.

"Μαύρο μέλι, μαύρο γάλα"

Με τον Κεμάλ άνοιξε η συναυλία των μουσικών συνόλων της ΕΡΤ χθές νύχτα. Τη νύχτα της παράδοσης -μιας ακόμη παράδοσης- του εγγονού της Πηνελόπης Δέλτα.

Μαύρο μέλι, σκοτεινές οθόνες, βουβά ραδιόφωνα. Και σιωπή φονικός υπόηχος ολίγων Hertz που το σώμα, ο νούς και η ψυχή δεν αντέχει. Σιωπή-Σκλαβιά, ηχηρή σαν την μπότα του καταχτητή. 

Κι' έρχεται ο χρόνος όπου στα μονοπάτια του δεν διάβηκα, μούρχεται στη θύμιση η φωνή που δεν είχα ποτέ ακούσει....

«Εδώ ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών. Έλληνες, οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών. Έλληνες, κρατείστε ψηλά την σημαία του Μετώπου. Σε λίγο ο σταθμός αυτός δεν θα είναι ελληνικός. Θα μεταδίδει ανακοινωθέντα του εχθρού".

Κώστας Σταυρόπουλος, εκφωνητής ραδιοφώνου, Αθήνα 27 Απρίλη 1941.

 Και γίνεται εικόνα αυτή η φωνή, μετά σάρκα ανθρώπινη, σώμα με νού και ψυχή. Και είδα μετά πως αυτό το πλάσμα της ενόρασής μου γεννά υπάρξεις, δεκάδες χιλιάδες που δικαιώνουν την ιστορία.

Γιατί ο Κεμάλ του ποιητή γίνεται δάκρυ λυτρωτικό να ξεπλύνει το άμετρο του "είμαι" για να λάμψει το έμμετρο του είμαστε.  

Από το Ζάλογγο ως το Δίστομο, αυτή η Ιστορία δεν σου αξίζει! (αναδημοσίευση)

από Ostria (http://ostria-gr.blogspot.gr/)

Σα νεκρός μου φαίνεται πια ο χρόνος, γι αυτό και η σιωπή των ημερών. Η μήτρα της Ιστορίας δεν γεννά τίποτα τούτη τη στιγμή σε αυτή τη χώρα. Και ήρθε η μαύρη επέτειος της σφαγής του Διστόμου να με ανασηκώσει λίγο, αλλά μόνο για να αποδώσω στον καθένα αυτά που του αξίζουν. 

Μια σειρά απογοητεύσεις τον τελευταίο καιρό, όπως το φιάσκο μιας μεγάλης απεργίας που δεν έγινε ποτέ και η αδιαμφισβήτητη προδοσία σύσσωμης της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά και η ενδοτικότητα αυτού του λαού, είτε η απόλυτη ανηθικότητα του....

που δηλώνεται με την αδιαφορία για τον πόνο του άλλου, του άλλου που μπορεί να είναι δίπλα σου, και ίσως και εσύ ο ίδιος αύριο κιόλας, όλα αυτά ρίχνουν ένα βαρύ, συννεφιασμένο πέπλο πάνω από την Ελλάδα. Κι έρχεται η επέτειος της σφαγής, μιας από τις τόσες και τόσες θυσίες των τύποις μόνο προγόνων που αντιστάθηκαν μέχρι τέλους, για να μικρύνει ακόμα περισσότερο το έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτο ανάστημα αυτού του σημερινού υποτιθέμενου ελληνικού λαού. 

Πράγματι, τίποτα δεν πήγε χαμένο: ούτε η διευρυμένη αστικοποίηση, ούτε το καταναλωτικό μοντέλο, ούτε το ξέπλυμα των δωσιλόγων, ούτε η Βάρκιζα, ούτε τα καινούργια μοντελάκια αυτοκινήτου που τόσο λάτρεψες, ούτε το γκρικ καμάκι της βαριάς μας βιομηχανίας του ξεκωλοτουρισμού, όλα είναι εδώ!

Ένα σιχαμένο ανθρωπάκι, που αν θυμηθεί το Ζάλογγο θα είναι είτε για να το χλευάσει ως μυθική κατασκευή, είτε για να το στήσει καραγκιόζ μπερντέ στο θέατρο του εθνικοφασισμού.

Ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που όμως δεν του αξίζει να ζει, έτσι είπε ο Κάλβος, δεν του αξίζει να ζει.

Από το Ζάλογγο ως το Δίστομο, αυτή η Ιστορία δεν σου αξίζει. Και θα πληρώσεις το τίμημα αργά ή γρήγορα, εσύ ή και τα παιδιά σου. Μέρα τη μέρα με την κακία, την αδιαφορία, την ανοχή, τη σιωπή, το φόβο, την ηλιθιότητα που δεν συγχωρείται, χώνεσαι ακόμα πιο βαθιά στο λάκκο που σκάβεις ο ίδιος και θα γίνει ο τάφος σου. Από την κρησάρα της Ιστορίας θα περάσουμε όλοι, μα όλοι, και τα σκάρτα θα ξεχωρίσουν από τον ανθό. Ότι είπες και ότι έκανες, ότι δεν είπες και ότι δεν έκανες, όλα είναι εδώ. Και μην τολμήσεις να διανοηθείς οτι είσαι απόγονος αυτών των ταπεινών και ανώνυμων ηρώων, που προτίμησαν το γκρεμό από τη δουλεία, που προτίμησαν τον πιο βίαιο θάνατο από την υποταγή, που διάλεξαν την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια και περιφρόνησαν την ίδια τη σύντομη βιολογική ζωή τους.

Να αναπνέεις είναι πολύ εύκολο, εξάλλου το βρήκες έτοιμο, δεν χρειάζεται προσπάθεια. Να είσαι Άνθρωπος κερδίζεται, πρέπει να κοιτάς ψηλά, είναι ζήτημα επιλογής. 

Το σπιρτόκουτο (αναδημοσίευση)

από Ostria (http://ostria-gr.blogspot.gr/)

Της Αννίτας Λουδάρου 

Θυμήσου μια μέρα που μπήκες στο αυτοκίνητο και έφυγες. Βγήκες από την πόλη, από τα γκρίζα και νεφελώδη τοπία που αγάπησες και ξεμάκρυνες. Άρχισαν μέσα από τα παράθυρα του αυτοκινήτου να μπαίνουν χρώματα. Έτρεχαν τα σύννεφα στον ουρανό, οι ρόδες στην άσφαλτο και εσύ ξεκόλλαγες από βάρη και έγνοιες. Έστω και προσωρινά, πόσο σπουδαίο είναι αυτό το προσωρινό. Αν το καλοσκεφτείς ολόκληρη η ζωή μας είναι προσωρινή....Μια διαφυγή από το προσωρινό, μπορεί να είναι και αιώνια.

Έχει πολλά βάρη η καθημερινότητα μας. Πολλές έγνοιες, ετικέτες και αριθμούς. Ετικέτες πάνω στα προιόντα που αγοράζουμε, στα τετράδια, στα κουδούνια των πολυκατοικιών, στις βαλίτσες, στις λεζάντες, στις καρέκλες, στις βιτρίνες. Ιδεολογικές, πολιτικές ετικέτες. Άνθρωποι ετικέτες, απόψεις ετικέτες, επιλογές ετικέτες. Καβγάδες για τις ετικέτες, εντυπώσεις για τις ετικέτες. Ετικέτες στερεότυπα. Ετικέτες στις σχέσεις μας, στα όνειρα μας, στις επιλογές μας. Οι ετικέτες μας οριοθετούν. Από δω μέχρι εδώ, μετά αρχίζει η άλλη ετικέτα, που δεν προβλέπεται.

Ετικέτες που μας φοριούνται από πολύ νωρίς. Κτυπημένες πάνω στο δέρμα μας, ίσως και ακόμα πιο βαθειά, σαν τατού. Εκπαιδευόμαστε στην ανάγνωση, επικόλληση και αξιολόγηση τους. Ακριβώς ό,τι η φύση αρνείται να κάνει, αφού στην φύση ετικέτες δεν υπάρχουν. 

Ετικέτες που αφήνουν έναν πολύ μικρό χώρο στον καθένα για να ζει. Ένα σπιρτόκουτο. Εκεί μέσα σ΄αυτό το μικρό χώρο βασιλεύουν μικρά πράγματα όπως είναι οι αριθμοί και οι ετικέτες. Τους γνώρισες τους αριθμούς από νωρίς και αυτούς. Είναι αυτοί που σε κυβερνούν, που σε πουλούν και καμιά φορά σ΄αγοράζουν. Αριθμοί που υπάρχουν για να πληρωθούν, αν όχι από σένα τουλάχιστον από αυτούς που μένουν πίσω. Οι αριθμοί, οι διαγνώσεις και οι αναλύσεις. Μια κάλπικη πτήση.

Θυμήσου μια μέρα που βγήκες από το σπιρτόκουτο. Πήρες τις κουβέντες που δεν είπες ποτέ, τράβηξες τις φωτογραφίες που δεν τόλμησες, ποτέ, ξεκόλλησες όλα τα διαχωριστικά περιβραχιόνια που μόνος σου είχες ράψει στα μπράτσα των ανθρώπων, των σχέσεων, εσένα του ίδιου και τα τσαλαπάτησες στην λάσπη. Έριξες κάτω τις ετικέτες. Μπήκες στο αυτοκίνητο και έφυγες. Ήταν η ίδια μέρα που μεγαλώσανε τα καλοκαίρια, εσύ μπόρεσες να γλύψεις το αλάτι σε κάθε πόρο του δέρματος της, είδες τριγύρω σου όλους τους ανθρώπους ισότιμους, χωρίς να έχεις ανάγκη να τους ανεβοκατεβάζεις στα ασανσέρ της ανασφάλειας σου και θυμήθηκες τα ανέμελα μπλε σταράκια σου που δεν χώρεσαν ποτέ στο σπιρτόκουτο. Ήταν η μέρα που πήρες στα σοβαρά τον εαυτό σου.

Τα σύννεφα κυλούσαν στον ουρανό και εσύ ταξίδευες με την ορμή σου. Αν έχεις δει πανί φουσκωμένο από τον αέρα , θα καταλαβαίνεις τώρα πως μια φορά να φύγεις, πίσω δεν ξαναγυρίζεις. Αν ρωτάς το γιατί, είναι απλό, η ζωή έξω από το σπιρτόκουτο έχει πολλές ομορφιές για να μπορέσεις να την ξεχάσεις. Ίσως γιατί βασίζεται σε σένα και σε πιστεύει. Ίσως γιατί για να την χαρείς θέλει να είσαι ολόκληρος, δηλαδή ακέραιος. Μια φορά να ξυλώσεις τα διαχωριστικά, γίνεσαι ένα με όλους και ξεκινάς.

Ετών 47, 64, 55, 19, 34, 78, ποτέ δεν είναι αργά αν όχι για μια περισσότερο δίκαιη ζωή, τουλάχιστον για μια περισσότερο ανθρώπινη ζωή.

Ζωγραφική Δημήτρης Αναστασίου

Τί είναι "Ανάπτυξη" : Γράφουν 11 πολυεθνικές...

Μισθό 250-300 ευρώ με λιγότερες ώρες εργασίας ζήτησαν 11 πολυεθνικές απο τον Χατζηδάκη (υπουργό "ανάπτυξης") σε κοινή συνάντηση.

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΒΗΜΑ αυτές ειναι οι 11 πολυεθνικές που ζήτησαν μισθό 250-300 ευρω για τους νέους άνεργους για να επενδύσουν:

1.Μηνάς Ζωούλλης, διευθύνων σύμβουλος της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας.
2.Γιώργος Σπηλιόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της Barilla Hellas.
3.Γρηγόρης Αντωνιάδης, αντιπρόεδρος της Unilever Hellas.
4.Ανδρέας Καλατζόπουλος, γενικός διευθυντής της Philip Morris.
5.Κωνσταντίνος Φαλτσέτας, επικεφαλής της Henkel Hellas.
6.Κωνσταντίνος Μαγγιώρος, διευθύνων σύμβουλος της Friesland Campina -NOYNOY.
7.Ελ. Χαλουλάκος, διευθύνων σύμβουλος της Kraft Hellas.
8.Δημήτριος Πισιμίσης, διευθύνων σύμβουλος της Bic Violex.
9.Raymond Franke, επικεφαλής της Nestle.
10. Κατερίνα Αρβανιτάκη, υπεύθυνη πωλήσεων της SCA Hygiene Products.
11.Εμμανουήλ Παπαδάκης, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας οικοδομικων υλικων Ytong-Thrakon .

κι' εμείς τί κάνουμε ;

Δύο μερούλες αν δεν πάρει κανένας Ελληνας προϊόντα από τις παραπάνω δουλεμπορικές σπείρες, θα το σκεφτούν πολύ προτού κάνουν άλλη τέτοια πρόταση. 

Γι' αυτό το κοινοποιύμε παντού

Η είδηση: 

Απαίτηση – σοκ, για νέα μείωση στον κατώτατο μισθό των άνεργων νεαρής ηλικίας που θα απασχολούνται με μειωμένο ωράριο, έβαλαν στο τραπέζι του υπουργείου Ανάπτυξης οι εκπρόσωποι 11 πολυεθνικών εταιρειών που συναντήθηκαν με τον Κ. Χατζηδάκη.

Οι πολυεθνικές έθεσαν θέμα μείωσης του μισθού στα επίπεδα των 250-300 ευρώ για τους νέους ώστε να βελτιωθεί, όπως είπαν, η ανταγωνιστικότητα και να επενδύσουν στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα στη εφημερίδα «Βήμα της Κυριακής» το ζήτημα του κατώτατου ημερομισθίου στην Ελλάδα έθεσαν την περασμένη εβδομάδα στην κυβέρνηση εκπρόσωποι 11 πολυεθνικών κατά τη διάρκεια συνάντησης που είχαν στο υπουργείο Ανάπτυξης.

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του υπουργού Ανάπτυξης κ.Κ. Χατζηδάκη και συμμετείχαν σε αυτήν όλες οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας και ανακοίνωσαν πρόσφατα επέκταση των δραστηριοτήτων τους.

«Θα επεκτεινόμασταν και άλλο, αν η Ελλάδα ήταν φιλικότερη προς τις επενδύσεις» είπαν με μία φωνή και οι 11 μάνατζερ, ζητώντας κυρίως περιορισμό της γραφειοκρατίας, μείωση του κόστους ενέργειας και απλοποίηση των διαδικασιών για παραγωγικές δραστηριότητες.

Εκεί όμως που οι μάνατζερ αιφνιδίασαν την κυβέρνηση ήταν όταν έθεσαν ζήτημα μείωσης των ημερομισθίων στην Ελλάδα και ιδιαίτερα των νέων ανέργων.

«Σε μια χώρα όπου η ανεργία στους νέους έχει φθάσει σε απίστευτα επίπεδα, δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί πρέπει να υπάρχει η δέσμευση του κατώτατου ημερομισθίου. Δώστε μας την ευκαιρία να προσλαμβάνουμε νέους με λιγότερα χρήματα, για να εργάζονται λιγότερες ώρες και λιγότερες ημέρες κάθε εβδομάδα» πρότεινε ο διευθύνων σύμβουλος της Barilla Hellas κ. Γιώργος Σπηλιόπουλος.

«Δεν είναι δική μου αρμοδιότητα. I will pass it through» απάντησε ο υπουργός Ανάπτυξης, εννοώντας ότι θα το διαβιβάσει στον υπουργό Εργασίας, για να ξεφύγει από την πίεση.

«Δηλαδή για τι επίπεδα μισθών μιλάτε;» ρώτησε ένας από τους υπηρεσιακούς παράγοντες που συμμετείχαν στη συνάντηση.

«Θα μπορούσαμε να καταβάλλουμε από 250 ως 300 ευρώ για ολιγόωρη απασχόληση τρεις ή τέσσερις ημέρες την εβδομάδα» συμφώνησαν οι οκτώ από τους 11 εκπροσώπους των πολυεθνικών, με επικεφαλής στη μακρά συζήτηση που έγινε τους μάνατζερ των εταιρειών Barilla, Bic Violex και Nestle.

Μάλιστα ο εκπρόσωπος της Nestle κ. Raymond Franke έθεσε και ένα άλλο ζήτημα, από αυτά που η κυβέρνηση αρνείται να αγγίξει και δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν συζητεί. «Πρέπει να μειωθεί η περίοδος της προμήνυσης (σ.σ.: της προειδοποίησης για να απολυθεί ένας υπάλληλος για να του καταβληθεί μικρότερη αποζημίωση). Είναι απαγορευτική» σημείωσε, αλλά στο ζήτημα αυτό δεν αναφέρθηκε κάποιος άλλος.

«Η κυβέρνηση πιστεύει ότι τα επίπεδα των μισθών δεν μπορούν να πέσουν άλλο» έσπευσε να υπενθυμίσει κάποια στιγμή ο κ. Χατζηδάκης, όμως οι εκπρόσωποι των εταιρειών επέμειναν και έδειξαν αποφασισμένοι να πιέσουν και άλλο. «Η ελληνική αγορά πεθαίνει. Τα χρήματα που υποσχεθήκατε ότι θα πέσουν στην πραγματική οικονομία δεν έπεσαν. Κι εμείς πρέπει να ανταγωνιστούμε τα κόστη της Ανατολής. Είναι μια ιδέα που θα πρέπει να σκεφθείτε, για να μειωθεί άμεσα το ποσοστό της ανεργίας, και μάλιστα τους νέους. Ειδικά τώρα που ακούμε ολοένα και συχνότερα "μια δουλειά θέλω, ό,τι να 'ναι και όσο να 'ναι"».

Αν κάθεσαι και αγναντεύεις τη θάλασσα, το μυαλό προσαρμόζεται στην ιδέα πως όλα πάνε καλά... (Σίγουρα;) [αναδημοσίευση]

από http://www.ramnousia.com/

Σωτήρης Ανέστης

Υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, ένα βασικό πρόβλημα στο θεώρημα που υποστηρίζει ότι σε λίγες δεκάδες χρόνια η επιστημονική πρόοδος θα έχει καταφέρει να φτιάξει έναν ανώτερο πολιτισμό [ακόμα και τύπου α] δίχως βία, φτώχεια και ενεργειακά προβλήματα. 

Ποιο είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ότι η κατεύθυνση είναι η ακριβώς αντίθετη! 

Η επιστήμη, κατά κύριο λόγο, τελεί υπό τον έλεγχο γιγάντιων, υπερεθνικών εταιρειών οι οποίες διαρκώς επεκτείνονται και οι οποίες ενδέχεται να έχουν ανεξαρτητοποιηθεί εντελώς από τους κλασικούς γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς των εθνών-κρατών, εντάσσοντας τα έθνη-κράτη στους δικούς τους σκοπούς. 

Από το κακό στο χειρότερο δηλαδή! 

Μάλιστα, οι ιδιοκτήτες και τα στελέχη αυτών των εταιρειών αισθάνονται τόσο σίγουροι και ισχυροί που προωθούν και γενικά σχέδια πατεντοποίησης όχι μόνο της τεχνολογικής καινοτομίας, αλλά και της ίδιας της ζωής. Και το χειρότερο είναι ότι ως αντίπαλο δέος θα αναδειχθεί η ακροδεξιά και η εκπλήρωση του αστυνομικού κράτους και δεν θα συνεχίσω να ακολουθώ τώρα το νήμα αυτού του σεναρίου. 

Ίσως να μην έχω διαβάσει σωστά τις εξελίξεις, αλλά έχω την εντύπωση ότι οι γιγαντιαίες, υπερεθνικές εταιρείες, καθώς ανταγωνίζονται για την μεγιστοποίηση του κέρδους, βρίσκονται σε ένα ράλι επιθετικών επιχειρηματικών πολιτικών που δεν μετασχηματίζει απλώς την κοινωνία. Αποφιλοσοφικοποιεί την ύπαρξη. 

Η ιδέα είναι ότι όλα προσφέρονται για πατεντοποιήση-ακόμα και το ανθρώπινο γονιδίωμα, ακόμα και οι σπόροι.

Έρχεται άραγε ταυτόχρονα και μια νέα γενιά ανεξαρτητοποιημένων επιστημόνων που, με τη βοήθεια του ιντερνέτ και άλλων μέσων και τακτικών, θα καταφέρουν να διασπείρουν παντού την πρόοδο; 

Άν το θεώρημα φιλοδοξεί να γίνει αυτό που λέει ότι ήδη είναι, εντάξει, αυτό είναι ζήτημα τακτικής και συμφωνώ. 

Δεν διατηρώ ούτε μια αμφιβολία για το γεγονός ότι, αυτή τη στιγμή πάνω στον πλανήτη, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, επιστήμονες και μή, που εργάζονται για την απελευθέρωση της γνώσης. Είναι αρκετοί; Τα αποτελέσματα των πράξεων τους. . . ξεπερνάνε τα αποτελέσματα των πράξεων των μυριάδων εκείνων που εργάζονται για το αντίθετο; Δεν ξέρω. . . Όταν ξαναδιαβάζω κάποια κείμενα μου που καταπιάνονται με αυτά τα ζητήματα, αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως καταλήγω ορισμένες φορές να κινδυνολογώ υπερβολικά. 

Αναρωτιέμαι μήπως τελικά σφάλλω και έχει όντως αναδυθεί ένα παγκόσμιο κίνημα ανεξάρτητων επιστημόνων και καλλιτεχνών και εμείς είμαστε απλώς οι άτυχοι που δεν θα προλάβουμε ένα λαμπρό μέλλον με εντυπωσιακές και πρωτόφαντες δυνατότητες. 

Ίσως να το βλέπω έτσι επειδή κατοικώ στην Ελλάδα από την όποια, τα πέντε τελευταία χρόνια. έχουν αποχωρήσει μαζικά εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι, επιστήμονες και μή, τους οποίους οι ιδιοφυείς εξουσιαστές τους βλέπουν ως τη νέα ομογένεια που θα φέρνει χρήμα από το εξωτερικό, θα παραθερίζει ένα μήνα το καλοκαίρι κι έπειτα από 20-25 χρόνια, θα επιστρέψει για να αγοράσει σπίτι στην πατρίδα. Άσε που με αυτό το κόλπο απομακρύνονται και οι ''περίεργες'' ψήφοι. . . 

Ναι, νομίζω πως την έχω πατήσει εξαιτίας του τοπικού κοινωνικού κλίματος. Αν κάθεσαι στην άνετη βεράντα ενός ωραίου σπιτιού με κήπο και αγναντεύεις τη θάλασσα, το μυαλό προσαρμόζεται αυτόματα στην ιδέα πως όλα πάνε καλά. 

Ναι, οι επιστημονικές ανακαλύψεις πληθαίνουν, οι υπερεθνικές εταιρείες διασπείρουν την πρόοδο, οι γυναίκες ομορφαίνουν, τα μερικά προβλήματα που υπάρχουν, υπάρχουν για να βρισκόμαστε σε δουλεία, όποιοι πρόλαβαν να μπουν στο τρένο της προόδου και είναι στη σωστή πλευρά σώθηκαν, όσοι δεν πρόλαβαν θα ζήσουν μια άσκοπη κόλαση και θα πεθάνουν, οι γιγάντιες εταιρείες επεκτείνονται και, φυσικά, η ζωή συνεχίζεται. Σίγουρα; 

Αὐτόγραφο - Nαζίμ Χικμέτ

Αὐτόγραφο

Φίλοι κι ἀδέλφια τῆς ψυχῆς μου. Ἐσεῖς ποὺ πέσατε στὶς φυλακὲς καὶ στὰ νησιὰ τῆς κόλασης, ποὺ σᾶς κρατᾶν ἁλυσωμένους μὲς στὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατὶ πολεμᾶτε γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία, τὸ ψωμὶ καὶ τὴ λευτεριὰ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, δεχτεῖτε τὴν ἀγάπη καὶ τὸν θαυμασμό μου.

Οἱ λαοὶ τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδας ἔχουνε τοὺς ἴδιους θανάσιμα μισητοὺς ἐχθρούς: τὸν ἀγγλοαμερικάνικο ἰμπεριαλισμὸ καὶ τοὺς ντόπιους λακέδες του.

Οἱ λαοὶ τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδας, φιλιωμένοι ὁ ἕνας με τὸν ἄλλο, μὲ τὴ βοήθεια τῶν φιλειρηνικῶν λαῶν ὅλου τοῦ κόσμου, θὰ τσακίσουνε στὸ τέλος αὐτοὺς τοὺς ἐχθρούς τους. Αὐτὸ τὸ πιστεύω. Ὁ δικός σας ἔνδοξος ἀγώνας εἶναι μία ἀπὸ τὶς πιὸ λαμπρὲς ἀποδείξεις ὅτι θὰ νικήσει ἡ ὑπόθεση τῆς εἰρήνης, τοῦ ψωμιοῦ καὶ τῆς λευτεριᾶς. 

Σᾶς σφίγγω ὅλους μ᾿ ἀγάπη στὴν ἀγκαλιά μου.

ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ

10/8/1951 Βερολίνο

πηγή: Resistance Toujours