Μαύρο μέλι, σκοτεινές οθόνες, βουβά ραδιόφωνα. Και σιωπή φονικός υπόηχος ολίγων Hertz που το σώμα, ο νούς και η ψυχή δεν αντέχει. Σιωπή-Σκλαβιά, ηχηρή σαν την μπότα του καταχτητή.
Κι' έρχεται ο χρόνος όπου στα μονοπάτια του δεν διάβηκα, μούρχεται στη θύμιση η φωνή που δεν είχα ποτέ ακούσει....
«Εδώ ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών. Έλληνες, οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών. Έλληνες, κρατείστε ψηλά την σημαία του Μετώπου. Σε λίγο ο σταθμός αυτός δεν θα είναι ελληνικός. Θα μεταδίδει ανακοινωθέντα του εχθρού".
Κώστας Σταυρόπουλος, εκφωνητής ραδιοφώνου, Αθήνα 27 Απρίλη 1941.
Και γίνεται εικόνα αυτή η φωνή, μετά σάρκα ανθρώπινη, σώμα με νού και ψυχή. Και είδα μετά πως αυτό το πλάσμα της ενόρασής μου γεννά υπάρξεις, δεκάδες χιλιάδες που δικαιώνουν την ιστορία.
Γιατί ο Κεμάλ του ποιητή γίνεται δάκρυ λυτρωτικό να ξεπλύνει το άμετρο του "είμαι" για να λάμψει το έμμετρο του είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.