εμβόλιμο (με λίγη καθυστέρηση)

πηγή: Το βυτίο

τίτλος ανάρτησης: αγαπούλες και ρομάντζα

Λίγες μέρες μετά την επιστροφή στην πόλη, αναρωτιέσαι ξανά τί σημαίνει μόνος, παλαβός, λοξός, απότομος, χαμένος.

Ένα από τα βράδια, εμφανώς επηρεασμένος από τις ρακές και τα λοιπά μεθυστικά του καλοκαιριού, έκανα ένα σωρό αλλόκοτες σκέψεις. Για παράδειγμα, έκανα μέσα μου την παραδοχή ότι μ’ αρέσουν πολύ οι λέξεις. Μ’ αρέσει να τις ακούω να τις διαβάζω να τις βλέπω να τις τοποθετώ ασταμάτητα στη σειρά ή να τις απλώνω χύμα, μ’ αρέσει γενικά να φλυαρώ. Όμως εκείνη τη στιγμή ξαφνικά είχα την επιθυμία να τις σβήσω απ’ το ακουστικό πεδίο. Να ακούω όλα τα υπόλοιπα (στην προκειμένη περίπτωση, τη θάλασσα, τα όργανα, το τραγούδι), αλλά όχι τις κουβέντες. Ας ανοιγοκλείνουν οι άνθρωποι το στόμα. Δε θα μ’ ενοχλούσε ότι αναπόφευκτα θα ήταν κάπως τρομαχτικές οι κινήσεις του στόματος χωρίς ήχο. Θα άκουγα μόνο τα όργανα, τη φωνή της Χ και κάπου στο βάθος το ελαφρύ κυματάκι.

Άνοιξα τα μάτια μου και ξεπρόβαλα απ’ το σλίπι, στο κατάστρωμα ήταν ακόμη σκοτάδι, έκανε σχεδόν χειμωνιάτικο κρύο και άντε να βολευτείς. Κοιτάζοντας το γνώριμο άσπρο καγκελάκι του πλοίου λες και μεταφέρθηκα λίγες μέρες πριν, όταν και ξύπνησα σε κάτι σαν νιρβάνα, παρασυρμένος απ’ την ομορφιά του νησιού και τη δροσιά της αυλής του σπιτιού. Κοίταξα – ποιος ξέρει γιατί – το κινητό και ανακάλυψα μια κλήση από ένα τηλέφωνο που έμοιαζε και δεν έμοιαζε γνώριμο. Για κάποιο ακόμη πιο περίεργο λόγο πήρα να δω ποιος ήταν. Τότε διαπίστωσα, με μεγάλη έκπληξη, ότι επρόκειτο για κάποιον άγνωστο σε μένα κύριο, ο οποίος σχετιζόταν με τη δουλειά μου και ο οποίος μίλαγε με φοβερή ταχύτητα και συμπυκνώνοντας ένα αμύθητο (για τη δική μου κατάσταση τουλάχιστον) όγκο πληροφορίας. Ξεκίνησε λέγοντας: «ναι μάλιστα σας πήρα τηλέφωνο και μια και δυο και τρεις». 

Αυτό αποτέλεσε την κορυφή του παραλογισμού, αφού ο κύριος στο τηλέφωνο υπαινισσόταν ότι ήταν απαράδεκτο, περίεργο, αντιεπαγγελματικό το γεγονός ότι δεν είχα σηκώσει αυτομάτως το τηλέφωνο εκείνο το πρωινό, λες και η ζωή μου αποκλειόταν να με είχε οδηγήσει σε μια συνθήκη που να υπαγόρευε την μη απάντηση σε τηλεφωνήματα. Αυτό το πράγμα γι’ αυτόν τον άνθρωπο φαινόταν απίστευτο και μάλιστα θεώρησε λογικό να μου εξηγήσει αναλυτικότατα το αίτημα που έχει στείλει και στον προϊστάμενό μου (ας τον πούμε έτσι) και στον προϊστάμενο του προϊστάμενού μου. Τον άνθρωπο τον απασχολούσε πάρα πολύ το ζήτημα, ήταν εμφανές, και καθόλου δεν τον ικανοποίησε η χαλαρότητα με την οποία τον αντιμετώπιζα (είμαι εκτός, δεν έχω μαζί μου χαρτιά για να σας απαντήσω κλπ) και το κλείσαμε κάπως απότομα είναι η αλήθεια. Εκείνη την ώρα, η Λου (ένα φοβερό και τρομερό γατί) νιαούρισε στα πόδια μου και μου φάνηκε πολύ πιο πιθανό να συνεννοηθώ μαζί της, παρά με τον κύριο, το όνομα του οποίου δεν κατάφερα να συγκρατήσω.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ενώ έλεγα καλημέρα στους υπόλοιπους, αναρωτήθηκα ποιος ζει αυτή τη ζωή, που άγνωστοι τύποι τον παίρνουν τηλέφωνο για να τον ρωτήσουν γιατί δεν το σήκωνε νωρίτερα;

Ο μύθος λέει ότι ένας γνωστός μου κάποτε, μετά από αρκετά τσιγάρα και αφού για ώρα είχε αναλύσει διεξοδικά ένα φλέγον ζήτημα με ένα φίλο του, τον κοιτάξε περίεργα και του είπε: «ναι αλλά εσύ ποιός είσαι;»

Εισβάλουμε πολλές φορές οι αθηναίοι με φόρα χιλιάδων χιλιομέτρων στον κόσμο ανθρώπων που ζουν σε άλλους τόπους. Άμεσα και χωρίς καμία ιδιαίτερη δυσκολία απλώνουμε καμιά ντουζίνα εντυπώσεις που προσφέρονται ως ασφαλή συμπεράσματα. Λίγες μέρες μετά την επιστροφή, αφού συνήθως φας λίγη απ’ τη σκατίλα της πανέμορφης βέβαια πόλης μας, αναρωτιέσαι ξανά τί σημαίνει μόνος, παλαβός, λοξός, απότομος, χαμένος. Σε πιάνει μια γλυκύτητα γι’ αυτόν που είδες σε κάποιο σημείο κάπου εκεί στα μαγικά νησιά. Έπειτα όμως άμα παρατηρήσεις λίγο περισσότερο τον κόσμο και κει και δω, θα διαπιστώσεις την αγριότητα του βλέμματος της επαρχίας. Δεν υπάρχει μόνο τρυφερότητα και ομορφιά του τοπίου και άγια ησυχία. Υπάρχουν κάτι βλέμματα, κάτι σκληρές κουβέντες, κάτι υπαινιγμοί τρομακτικοί.

Έτσι, την ώρα που φτάνεις στον Πειραιά, σαν γέρος άνθρωπος πια, πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται ότι πουθενά δεν είναι ωραία, αφού είμαστε σκληροί, απάνθρωποι, χοντρόπετσοι. Έχουμε μπροστά μας, αγγίζουμε πλάσματα λεπτά και ετοιμόρροπα, σαν στάχυα, και μεις έχουμε για χέρια μπαλτάδες και σφυριά. Σφάζουμε και σφαζόμαστε.

Αναπνέοντας ξαφνικά τον αέρα της Αθήνας, λες και κατάπιες καμιά δεκαριά τασάκια στάχτη απανωτά, φοβάσαι ότι ξέρεις δυστυχώς, τις πηγές της αγριότητας, τις έχεις πετύχει σε σένα, πριν τις συναντήσεις εκεί έξω.

Στην επιστροφή το φέρε η τύχη και το πρώτο πράγμα που διάβασα στον τοίχο ενός φίλου είναι ότι πέθανε η Άννα Χρυσάφη. Αν ζούσε ο παππούς μου μπορεί και να στεναχωριόταν, αφού η μάνα μου λέει ότι πήγαινε και την άκουγε κάποτε. Υπάρχει ένα πρόβλημα με την οριστικότητα ορισμένων πραγμάτων. Δεν μπορείς ας πούμε, τώρα που έχεις κάποια δικά σου λεφτά, να πας να κεράσεις τον παππού σου σε μια ταβέρνα του 1970 και να έρχεται από το πάλκο αυτό το τραγούδι. Ή δεν μπορείς να αναβάλλεις διαρκώς την συνάντηση με την πραγματικότητα, όσο ωραία θέα κι αν έχεις μπροστά σου.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΑ ΓΗ : Η γη δεν είναι εμπόρευμα”

Πανελλαδική καμπάνια για τη σωτηρία του Αμαζονίου

Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για τη Μάνα Γη, όπως έχει ανακηρύξει, ο ΟΗΕ την 22η Απριλίου, η Εναλλακτική Δράση, με τη στήριξη του Προξενείου του της Δημοκρατίας του Ισημερινού (Εκουαδόρ) οργανώνει εκδήλωση με θέμα “Η γη δεν είναι εμπόρευμα”

Στην εκδήλωση, που θα γίνει στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας, Ακαδημίας 60, θα παρουσιασθεί το βιβλίο Vivir Bien του Βολιβιανού φιλοσόφου Φερνάντο Μαμάνι, που αναφέρεται στους αγώνες των λαών της Λατινικής Αμερικής, για δημοκρατία, ανεξαρτησία και ποιότητα ζωής, εναντίον της εκποίησης της γης τους και της καταστροφής της φύσης. Το βιβλίο μεταφράσθηκε από τα ισπανικά στα ελληνικά από ομάδα εθελοντών μεταφραστών με πρωτοβουλία της Εναλλακτικής Δράσης.

Επίσης θα μιλήσουν η Σουσάνα Βάσκες Αλβεάρ, πρόξενος της Δημοκρατίας του Ισημερινού (Εκουαδόρ), η Μάνια Βιδαλάκη, ερευνήτρια των παραδοσιακών μεθόδων ιατρικής στη Λατινική Αμερική, και ο Μάκης Σταύρου, ιστορικός-περιβαλλοντολόγος και συντονιστής της ομάδας εθελοντών μεταφραστών του Vivir Bien.

Στην εκδήλωση επίσης γίνει ενημέρωση θα ξεκινήσει με πρωτοβουλία της Εναλλακτικής Δράσης και τη στήριξη του Προξενείου της Δημοκρατίας του Ισημερινού (Εκουαδόρ) πανελλαδική καμπάνια ενάντια στην καταστροφική δράση της γνωστής πολυεθνικής Texaco, στην κοιλάδα του Αμαζονίου, με την παράνομη εναπόθεση εκατομμυρίων τόνων χημικών και τοξικών πετρελαϊκών αποβλήτων στις εύφορες κοιλάδες που ζουν ιθαγενείς. 

Η εκδήλωση θα κλείσει με καλλιτεχνικό πρόγραμμα, που θα περιλαμβάνει:

-Απαγγελία ποιημάτων από τις φυλές Ιθαγενών Mapuche(Χιλή) καιQuechua(Εκουαδόρ), όπως και λατινοαμερικάνων ποιητών, από το Χιλιανό ποιητή Χάϊμες Σβάρτ

-Ζωντανή μουσική και τραγούδια από τη γνωστή τραγουδίστρια Μάρθα Μορολεόν από το Μεξικό και το μουσικό σχήμα Λος Ντε Σουρ

Η γραμματεία της Εναλλακτικής Δράσης

Για περισσότερες πληροφορίες 6977990887 Μάκης Σταύρου

Οδοιπορικό με τις "πόρνες" των αστέγων που δύσκολα ξεχνάς (αναδημοσίευση)

από http://odofragma-skas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_6556.html

Βγαίνουν καθημερινά στο δρόμο και εντοπίζουν τις ομάδες - «στόχους» (τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες). Συνήθως χωρίζονται σε ομάδες των πέντε και σε τρεις βάρδιες. Πρωινή, μεσημεριανή και βραδινή. Από νωρίς συναντιόνται στα γραφεία, λένε κάποια πράγματα για να τονωθεί το ηθικό τους και επανδρώνονται με τα απολύτως απαραίτητα. Σακίδιο, νερό, κινητό κονκάρδες, αστυνομικές ταυτότητες και ταυτότητες της οργάνωσης για να αποφύγουν «πέσιμο» της αστυνομίας ή άλλων φιλανθρωπικών οργανώσεων, φοράνε γάντια (ιδίως όταν έχουν εκδορές στα δάχτυλα), έχουν πάντα μαζί τον φωτογράφο τους και δίνουν ραντεβού σε περιοχές – άβατο του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας. Στα σοκάκια της οργής. Εκεί που η ζωή και ο θάνατος ακροβατούν στο ίδιο τεντωμένο σκοινί, η αξιοπρέπεια πάει περίπατο και ο πόνος μετατρέπεται σε παραζάλη από ναρκωτικά για να ξεπερνιέται ανώδυνα. Ο Τάσος Σμετόπουλος δείχνει το δρόμο. Και συνήθως πάντα τον στόχο – ανάγκη. 

Το WE του NEWS 247 τόν ακολούθησε στο μάθημα ζωής και αλληλεγγύης το βράδυ της περασμένης Πέμπτης. Σε μία διαδρομή πάνω από 10 χιλιόμετρα με τα πόδια. Από την Ομόνοια, στα Εξάρχεια και από το Πανεπιστήμιο, σε δρόμους και πλατείες στο Μοναστηράκι, την Αθηνάς, την Ιάσονος και την πλατεία Βάθης, το σύνθημα είναι πάντα ένα: «Έμφασις (Emfasis) στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Όπως ακριβώς είναι και το όνομα της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας. Με παραστατικά, ημερολόγια, αποδείξεις και νόμιμη άδεια λειτουργίας από τον Ιούνιο του 2013 (για να μην πηγαίνει ο νους σας στο «κακό» άλλων ΜΚΟ).

Στα δικά μου μάτια ωστόσο, είναι κάτι παραπάνω από εταιρία ή οργάνωση. Είναι οι «Ρομπέν» του δρόμου, οι «Άγγελοι» των αστέγων, οι «πόρνες» (όπως αυτοαποκαλούνται σαρκαστικά) που απορροφούν κοινωνικούς κραδασμούς ή οι «σάκοι του μποξ» που ρουφάνε ανθρώπινο πόνο πριν μετατραπεί σε οργή. Δεν περιμένουν ούτε ένα ευρώ από το ελληνικό κράτος. Συγκεντρώνουν χρήματα από ιδιώτες σε Ντουμπάι, Μαλαισία, Ινδονησία, αλλά και ιδιωτικά κεφάλαια ή δωρεές από Έλληνες. Η «Έμφασις» μετρά ήδη ένα δίκτυο συνεργατών και εθελοντών από 27 περίπου άτομα, με μέσο όρο ηλικίας τα 26 χρόνια.

Οι μετανάστες που τσουβαλιάζονται και η αποτρεπτική φιγούρα του νταβατζή

«Νέκρα σήμερα. Μια περίεργη σιωπή, σχεδόν ανησυχητική. Δεν φταίει η Μέρκελ που έρχεται αύριο. Εδώ και ενάμιση μήνα δεν πετυχαίνουμε κανέναν το βράδυ. Τους μαζεύουν με κλούβες και τους πετάνε στο Ελληνικό, το Μαρούσι, την Αμυγδαλέζα ή την Κόρινθο. Σε μακρινές αποστάσεις, για να μην μπορούν να ξαναγυρίσουν στο κέντρο. Οι περισσότεροι δεν έχουν χρήματα για εισιτήριο. Έρχεται καλοκαίρι βλέπεις και δεν θέλουν να χαλάει η τουριστική εικόνα της Αθήνας. Αλλά ένα βράδυ πρέπει να ακολουθήσουμε τους ίδιους τους άνδρες της αστυνομίας να δούμε πού τους πάνε ακριβώς».

Ο Τάσος Σμετόπουλος είναι ένας εκ των ιδρυτών της νεοσύστατης Emfasis Foundation και υπάλληλος του δρόμου (Street worker). Υπηρετεί το κοινό καλό, γιατί το έχει μέσα του. «Έχω ταλέντο. Δεν έχω δεχτεί πολλές φορές επιθέσεις. Υπάρχουν όμως άγραφοι κανόνες που πρέπει να τηρούνται. Να σκύβεις και να μιλάς στο ύψος του συνομιλητή και σε απόσταση ασφαλείας, ώστε να μην μπορεί να σε αγγίξει με το χέρι του. Δεν πρέπει να έχεις εικόνα επιβλητική. Ούτε να μπαίνεις ανάμεσα σε δύο. Πρέπει να έχεις καλό οπτικό πεδίο. Και να προσέχεις αν υπάρχουν μπουκάλια από αλκοόλ τριγύρω σου. Όταν βλέπω κορίτσια, συνήθως δεν προσεγγίζω εγώ. Γιατί μπορεί να με συνδυάσουν με την καταπιεστική πατρική φιγούρα ή ακόμα χειρότερα, με τον νταβατζή τους. Σε τσακωμό δεν μπαίνουμε ποτέ ανάμεσα. Είναι πολύ επικίνδυνο. Ιδίως όταν οι άλλοι έχουν πιει πολύ».

Συνοδοιπόροι μας στο ταξίδι ψυχολογικής υποστήριξης και ενημέρωσης εκείνης της Πέμπτης, η 27χρονη ψυχολόγος από την Ξάνθη Μάρθα, η 24χρονη Νάσια – κοινωνιολόγος από το Αίγιο και ο Σόλωνας που αποτυπώνει με το φακό του καρέ – καρέ τις δυσκολίες και το αποτέλεσμα της κάθε βάρδιας. Ίσως για να μην ξεχνάνε πρόσωπα. Για να μπορούν να τα εντοπίσουν ξανά και να παράσχουν την απαραίτητη βοήθεια. Όλοι τους είναι εκπαιδευμένοι να κοιτάνε χαμηλά. Πίσω από κολώνες, σκουπιδοτενεκέδες, σε εισόδους πολυκατοικιών και εύκολα διακρίνουν τα ανθρώπινα κουφάρια πίσω από θάμνους και παγκάκια.

Ιστορίες απόγνωσης σε παγκάκια και πεζοδρόμια

Η φιλοσοφία τους, όπως περιγράφει στο WE ο Τάσος Σμετόπουλος, είναι η εξής: «Πάμε και βρίσκουμε στο δρόμο τα άτομα, τα οποία δεν μπορούν να πάνε σε κάποια δομή, είτε γιατί δεν έχουν την πληροφορία, είτε γιατί οι ίδιοι δεν θα το κάνουν. Ένας βασικός στόχος είναι να τους δώσουμε κίνητρο να αλλάξουν κάτι από τη ζωή τους. Εντοπίζουμε την ανάγκη και επιστρέφουμε να την λύσουμε. Μπορεί να μάς πάρει μήνες. Δεν είναι μόνο το φαγητό και το νερό. Είναι κάτι παραπάνω. Ουσιαστικά παλεύουμε να πούμε το εξής: Είσαι εδώ, αλλά υπάρχει και μία άλλη διαδρομή. Εάν θέλεις, έλα να την πάμε μαζί. Αυτό απαιτεί ψυχολογική και συμβουλευτική στήριξη. Τις περισσότερες φορές συνοδεύουμε τους αστέγους σε υπηρεσίες και δίνουμε επιλογές στο πού μπορούν να διανυκτερεύσουν ή να κάνουν ένα μπάνιο».

Απτό παράδειγμα ο γνώριμος Χρήστος και ο Παύλος. Και οι δύο μόνιμοι κάτοικοι της οδού Μασσαλίας, ναρκομανείς και φορείς του HIV. Στη θέα τους, οι κινήσεις της ομάδας σχεδόν αυτόματες. Αφήνουν τον Τάσο να πλησιάσει πρώτος, οι κοπέλες κοντοστέκονται διακριτικά, φορούν όλοι γάντια, κάνουν απόλυτη ησυχία. «Χρήστο; Τι κάνεις; Είμαι ο Τάσος. Χρειάζεσαι κάτι;». Ο Παύλος προλαβαίνει και απαντά πρώτος. «Δεν αντέχω άλλο. Ήμουν στη φυλακή και βρισκόμουν στο πρόγραμμα ΚΕΘΕΑ. Καθαρός για μήνες. Με την δουλειά μου, την κοπέλα μου. Δεν μπορούσα ούτε μπύρα να πιω. Αλλά ξανακύλησα. Βρίσκω πάντα μία πρόφαση να κατέβω στο κέντρο για να πιω. Είναι δύσκολο. Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Αισθάνομαι ότι έχω τελειώσει. Τρυπάω συνέχεια τα πόδια μου. Ουφ! Τα έβγαλα από μέσα μου», μονολογεί, για να ακούσει τη συμβουλή του Τάσου με μεγάλη προσοχή που ίσως τον βγάλει από το αδιέξοδό του. «Δεν είναι έτσι όπως τα λες. Μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου και θα σου δείξουμε εμείς τον δρόμο. Πρέπει να παίρνεις τα φάρμακά σου». 

Το ραντεβού ορίστηκε για την Παρασκευή στις 12 το μεσημέρι. Οι άνθρωποι της «Έμφασις» υποσχέθηκαν να τους μεταφέρουν σε νοσοκομείο για τις απαραίτητες εξετάσεις. «Ο Χρήστος έχει σοβαρό πρόβλημα στους πνεύμονες. Πρέπει να νοσηλευτεί άμεσα και να περάσει από σχετικές εξετάσεις», λέει ο Τάσος.

Στη Ζήνωνος συναντάμε ακόμη έναν άστεγο. «Δεν κοιμούνται συνήθως. Αλλά όταν τους προκύψει, πέφτουν σε λήθαργο. Δεν θέλω να τον ξυπνήσω». Τα αντανακλαστικά της μάχιμης ομάδας ενεργοποιούνται στη θέα ενός ακόμα ανθρώπινου κουφαριού στην οδό Σοφοκλέους. «Φίλε μου, είσαι καλά, χρειάζεσαι να σου φέρω νερό;», λέει για ακόμη μία φορά στη διάρκεια του βραδινού οδοιπορικού ο Τάσος, ενώ οι κοπέλες περιτριγυρίζουν τον λιπόθυμο νεαρό. Στη φωνή του Τάσου, σηκώνεται και ξεδιπλώνεται αν και με δυσκολία μπροστά μας ένα παλικάρι σχεδόν 2 μέτρα. «Ναι ναι, παιδιά. Είμαι καλά, θα τα καταφέρω», είπε, ενώ ο Τάσος απομακρύνονταν ήδη. «Γιατί φύγαμε;», τον ρωτάω. «Δεν μπορούμε τώρα να κάνουμε κάτι. Ίσως τρόμαξε που μας είδε. Ή φοβήθηκε ότι θα τον πάμε σε νοσοκομείο για πλύση στομάχου. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να ξενερώσουν. Θέλουν να μείνουν με την επήρεια της ηρωίνης».

Μπορείς να γίνεις ο επόμενος street worker;

Πώς ξέρουν όμως ποια διαδρομή θα ακολουθήσουν κάθε φορά; «Πριν καταλήξουμε να μείνουμε σε μία περιοχή, κάνουμε έρευνα από πριν. Αυτήν την περίοδο δουλεύουμε κυρίως, στο κομμάτι του Μεταξουργείου. Ο χάρτης της απόγνωσης χτίζεται σταδιακά. Ας πούμε το καλοκαίρι, υπήρχε μία μετακίνηση του πληθυσμού των αστέγων στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου. Στο Πεδίον του Άρεως έγινε επιχείρηση σκούπα από την αστυνομία, αλλά οι άνθρωποι αρχίζουν σταδιακά και ξαναμαζεύονται. Πλατεία Βάθης, Μεταξουργείο, Νομική και Πλατεία Κλαυθμώνος είναι τα πιο προβληματικά σημεία της Αθήνας. Αν δεν τους μετακινήσει βίαια η αστυνομία, τους περισσότερους τους πετυχαίνουμε πάλι. Ή περιμένουν από μόνοι τους, στο ίδιο σημείο για να μας ξαναδούν».

Ποια μπορεί να είναι η πιο άβολη στιγμή ενός street worker; Ο Τάσος που συγκεντρώνει την περισσότερη εμπειρία και από άλλες ΜΚΟ, απαντά: «Τον περασμένο Δεκέμβριο είχε πολύ κρύο και είχαν ανοίξει δομές για να φιλοξενήσουν αστέγους. Πλησιάζαμε τον κόσμο και τον ενημερώναμε για το πού μπορεί να μείνει. Μας έλεγαν όλοι: Ευχαριστώ, αλλά δεν θέλω. Γιατί έχουν ήδη βιώσει την απώλεια του σπιτιού και της ζεστασιάς και δεν θέλουν να το ξαναζήσουν. Συγκλονίζομαι όταν απορρίπτουν τη βοήθειά μας, όταν παραιτούνται από όλα και φτάνουν σε ένα σημείο οριακό».

Στόχος της «Έμφασις» είναι σε λίγα χρόνια να μην υπάρχει άνθρωπος στους δρόμους. «Αυτό θα ήταν το ιδανικό. Η κρίση όμως πολλαπλασιάζει το φαινόμενο. Το 65% όσων ζουν στο δρόμο είναι πλέον Έλληνες».

Η Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία λειτούργησε αρχικά ως υποστηρικτική σε άλλες δομές. «Οι περισσότεροι μάς έλεγαν: Δώστε τα λεφτά και είμαστε ΟΚ. Ήμασταν επιφυλακτικοί. Κάποια στιγμή μία άλλη ΜΚΟ μάς είπε ότι έχει ανάγκη από θερμαντικά σώματα και software. Ορίστε; Τι να αντιληφθώ τότε εγώ; Σε άλλη περίπτωση, διάβασα ότι μία φιλανθρωπική οργάνωση διοργανώνει μία δράση στο κέντρο. Πήγα. Αλλά δεν υπήρχε κανείς. Οπότε; Εκεί καταλάβαμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι δικό μας. Κάτι καινούργιο».

Οι τρεις ιδρυτές Μαρία Καρρά, Απόστολος Βαφέας και Τάσος Σμετόπουλος ξεκίνησαν τις πρώτες επαφές με την Dynamo International που εξειδικεύεται σε δράσεις του δρόμου και πήραν το βάπτισμα του πυρός. Τον Ιούνιο του 2013 συνέστησαν την δική τους «Έμφασις», με άτομα που γνώριζαν ήδη. «Η ομάδα που δουλεύουμε σήμερα στο δρόμο προϋπήρχε, λόγω της εθελοντικής μας συμπόρευσης στην Πράξις. Σταδιακά, η ομάδα "χτίστηκε" από καινούργια μέλη».

Σήμερα, οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν σπάνε το φράγμα του φιλανθρωπικού κατεστημένου και ανοίγουν το δρόμο στην καινοτομία και την έμπρακτη αλληλεγγύη. Μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας για ανηλίκους, προσφορά φαρμάκων που εξασφαλίζουν από κοινωνικά φαρμακεία, ενώ σκοπεύουν να εφαρμόσουν πρόγραμμα οδοντιατρικής αποκατάστασης σε χρήστες ναρκωτικών ουσιών του ΟΚΑΝΑ, ΚΕΘΕΑ και των «18 και άνω».

Εμείς δεν έχουμε παρά να τους ευχηθούμε αληθινές και περισσότερες επιτυχίες στο κοινωνικό τους έργο.

http://www.dailymotion.com/video/x1no3gu_emfasis_news

(Ευχαριστούμε τον Ανδρέα Καμουτσή για το φωτορεπορτάζ)

Πληροφορίες για τη δράση της "EMFASIS" μπορείτε να βρείτε και στη σελίδα τους στο Facebook.

Πώς μπορείτε πραγματικά να βοηθήσετε; Όλα τα χρήσιμα βήματα.

http://news247.gr/eidiseis/weekend-edition/odoiporiko_me_tis_pornes_twn_astegwn_poy_duskola_ksexnas.2734501.html

Η γιορτή της αυτάρκειας 12 και 13 Απριλίου στο Ελληνικό.

(κάντε ΚΛΙΚ στην εικόνα να δείτε καλύτερα)

Τι χρειάζονται οι Ποιητές; (αναδημοσίευση)

από http://ta4mx.blogspot.gr/

Ένα ζευγάρι μπότες μπορεί να είναι χρήσιμο, 

η μεγάλη Ποίηση που έρχεται από πολύ μακριά, 

διασχίζοντας τους αιώνες είναι απαραίτητη.

Ποίηση είναι η αλλαγή της οπτικής απέναντι στα πράγματα, η έξοδος από την κληροδοτημένη σύμβαση και τυφλή συνήθεια και η διεκδίκηση νέων τρόπων συνάντησης και διαχείρισης της πραγματικότητας…. 

Ποίηση είναι η μικρογραφία της ζωής κατατετμημένη σε απεριόριστες εκδοχές που στοχεύουν στην υπεράσπιση της Ύπαρξης. Ποίηση είναι το ψυχικό μεγαλείο που σου δίνει η θέαση του κόσμου σ' ένα λεπτό ονειροπόλησης. Ποίηση είναι αυτό που βρίσκεται πιο κοντά από οτιδήποτε άλλο στο μυστικό του Θεού. Ποίηση είναι ένα βαθύβιο ψάρι της αβύσσου. Ποίηση είναι το συμπαντικό ένστικτο που κτυπά στην καρδιά του αηδονιού.

Τι χρειάζονται οι Ποιητές;

Τι χρειάζονται οι ποιητές; Σε τι χρησιμεύει η ποίηση; Ερωτήματα που μένουν συνεχώς αναπάντητα και διαρκώς επανέρχονται όλο και πιο βασανιστικά σε εποχές όπως η δική μας, που τα πάντα γκρεμίζονται και η πίστη στο θαύμα ολοένα κλονίζεται.

Στο μυθιστόρημα «Οι δαιμονισμένοι» ο Ντοστογιέφσκι βάζει στο στόμα κάποιου από τους επαναστάτες μηδενιστές του έργου τη φράση «Ένα ζευγάρι μπότες αξίζει περισσότερο απ' όλο τον Σαίξπηρ». Ο μεγάλος Ρώσος τραγικός είχε δει με την απαράμιλλη προφητική του δύναμη τη φοβερή θύελλα που ερχόταν και είχε προειδοποιήσει εγκαίρως για την ανάδυση μιας νέας τάξης επαναστατών για τους οποίους τα πάντα επιτρέπονται και τα πάντα, ακόμα και η ποίηση και η τέχνη, είναι άξια περιφρόνησης αν δεν εξυπηρετούν τους σκοπούς τους και αν δεν έχουν μια άμεση χρησιμότητα.

Αλλά η ποίηση και η τέχνη δεν μπορούν να έχουν καμία άμεση χρησιμότητα. Ένα ζευγάρι μπότες μπορεί να είναι χρήσιμο. Η μεγάλη ποίηση που έρχεται από πολύ μακριά διασχίζοντας τους αιώνες είναι απαραίτητη.

Χρειαζόμαστε σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, την ποίηση και τη θέρμη των λέξεων που μόνο αυτές μπορούν να μας ζεστάνουν και να μας προστατεύσουν απέναντι στο μεγάλο ψύχος, στη φοβερή εποχή των παγετώνων η οποία επέρχεται.

[Σταμάτης Πολενάκης, Ποιητής και θεατρικός συγγραφέας]

Καλή αντάμωση στα γουναράδικα της Ύπαρξης

Ήμουν δεν ήμουν δέκα χρόνων όταν ένα πρωί παρατηρούσα τον μικρό μου αδερφό, μωρό ακόμα, να σκαλίζει παίζοντας στον κήπο της γιαγιάς μας. Λασπωμένος, ανέγγιχτος από τη μητρική επιτήρηση, έθαβε σπόρους στο χώμα. Έχουν περάσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια και πλέον κάθε Μάη γεύομαι τα μούσμουλα μιας μουσμουλιάς φυτεμένης από την ακούσια παιδική σοφία του αδερφού μου.

Έχετε πίστη. Δεν γεννιόμαστε. Φυτρώνουμε. Και μάλιστα εκεί που δεν μας σπέρνουν!

* Το να φυτεύεις λοιπόν πραγματικότητες από περιέργεια για τα όρια τα δικά σου και του κόσμου στην ήδη διαμορφωμένη πραγματικότητα, δίχως απολύτως καμιά σκοπιμότητα, είναι αυτό που για σένα συνιστά την ποιητική πράξη. Τι όμως προηγείται, ποια η προϋπόθεση για να την επιτελέσεις;

* Ο κόσμος δεν γερνάει, η Φύση, η εσαεί γεννώσα, πεθαίνει και γεννιέται και ο άνθρωπος εντός της είναι εκείνος που μετέρχεται του θαύματος. Όταν ο χρόνος των ρολογιών υποκύπτει στο Χρόνο (δηλαδή όταν η κλεψύδρα δεν χωρά την άμμο, αλλά απεναντίας κάθε στιγμή διαρρηγνύεται αφήνοντας την άμμο ατέλειωτη να απλώνεται), όταν το εσωτερικό σύνταγμα της ανθρώπινης ψυχής διέπεται από την Αρχή της αγίας παιδικής περιέργειας, τότε ο κόσμος κερδίζει την αληθινή του διάσταση, αυτήν της Ποίησης.

* Άντε κι είναι έτσι... πώς την κάνεις γραπτή, πώς να την χωρέσουνε οι λέξεις; Να δούμε πόσο ζωντανός θα βγεις μετά από τόσο ίλιγγο. Θα σε γδάρει η γλώσσα, ρε τσογλάνι!

* Ε, τότε καλή αντάμωση στα γουναράδικα της Ύπαρξης!

[Νικολας Ευαντινός, Ποιητής και μουσικός]

Τόπος εγγραφής της μνήμης

Σε καιρούς έντασης η ποίηση μπορεί να γίνει τόπος εγγραφής της μνήμης, πεδίο απόφασης, ακόμη και χειρονομία αλληλεγγύης. Είναι εκπληκτικό πόσο γρήγορα ξεχνάμε: στην κατακρεουργημένη Ευρώπη υψώνονται ανενδοίαστες κραυγές για νέα πογκρόμ.

Αν η δουλειά της ιστορίας είναι να μας θυμίζει από το παρελθόν ακόμη και τα επώδυνα πράγματα, και η δουλειά της πολιτικής να χτίζει επάνω στα συντρίμμια της λήθης, τότε η τέχνη της ποίησης στέκεται σ' ένα κοφτερό άκρο ανάμεσα στις δύο τέχνες.

Η ποίηση έχει μια επιλεκτική και διακριτική σχέση με την ιστορία: ξεκινά το δρόμο της από τη μνήμη που είναι χαραγμένη στη γλώσσα. Και μια παράδοξη σχέση με την πολιτική: ενώ μια κομματικά στρατευμένη ποίηση λογικά αυτοκαταργείται, πολιτικά αθώα ποίηση δεν είναι δυνατόν να υπάρξει.

Το ζήτημα είναι πώς «πιάνει» κανείς την ιστορική στιγμή, ή πώς χύνει σε καλλιτεχνικά καλούπια την ούτως ή άλλως ιστορικά διαμορφωμένη εμπειρία του.

Η ποίηση είναι, ακριβέστερα, η τέχνη της αναπνοής. Αλλά δεν πρέπει να τη συγχέουμε με τη γοητεία του ανορθολογικού. Το ανορθολογικό είναι εκείνο που προετοίμαζε πάντοτε το πέρασμα των βαρβάρων. Κάποτε η ανάσα της ποίησης μπορεί να σε αφήσει με μια στυφή γεύση χαλκού και αλμύρας στα χείλη.

[Δημήτρης Ελευθεράκης, Ποιητής και δοκιμιογράφος]

Επίλυση νοηματικών γρίφων

Λόγω του αποκλεισμού του πραγματικά συναρπαστικού μέρους της ποίησης, αυτού της δημιουργίας που δεν υπόκειται σε δεσμεύσεις και υπαγορεύσεις, η σχολική διδασκαλία της ποίησης θυμίζει αποξήρανση έλους. Η μέθοδος με την οποία χορηγείται ουσιαστικά συνίσταται στην απογοητευτική προσπάθεια ανασύνθεσης της γεύσης φρούτων από το φυλλομέτρημα φωτογραφιών με ξηρούς καρπούς. Έτσι -μιλώντας ποιητικά- κατορθώνουμε να δίνουμε τη σκυτάλη του χασμουρητού από γενιά σε γενιά και να έχουμε ανάγκη από αφιερώματα και εκκλήσεις για τη διάσωση της πράσινης ενυδρίδας.

Ήδη υπονόησα τη θέση μου. Ποίηση δεν είναι ο σκαριφισμός ή η επίλυση νοηματικών γρίφων (αν και υπάρχει ένα είδος αίγλης στο να μη σε καταλαβαίνουν, λέει ο Μποντλέρ). Ακόμα και η λεξικογραφική προσέγγιση «τέχνη της σύνθεσης έργων σε στίχους» μας απομακρύνει από τον πυρήνα της ποίησης, γιατί αποτελεί εξωτερική, ονοματική χωροθέτηση -και δη παρωχημένη. Η ουσία της ποίησης είναι κάτι γενικότερο από αυτό που απαντάται ως -ένστιχη ή όχι- κειμενική πρόκληση.

Υπάρχει όντως μια πιο ευρυγώνια και εξίσου δόκιμη χρήση του όρου. Αποπειράται μια θαρραλέα και διόλου αφελή προσέγγιση της «πραγματικής ουσίας» της έννοιας: Ποίηση είναι μια ζωτικής και βαθύτατα πολιτικής σημασίας ανοικειωτική στάση -η αλλαγή της οπτικής απέναντι στα πράγματα, η έξοδος από την κληροδοτημένη σύμβαση και τυφλή συνήθεια και η διεκδίκηση νέων τρόπων συνάντησης και διαχείρισης της πραγματικότητας.

[Αλέξιος Μάινας, Ποιητής και μεταφραστής]

Ποίηση, μικρογραφία της ζωής

Αφετηρία είναι η υπαρξιακή μοναξιά, το αποτύπωμα του ανθρώπινου βιώματος, όταν η Ποίηση, σαν μια μεταφυσική διαμεσολάβηση, συμφιλιώνει τον αεικίνητο περιπατητή του Κόσμου με τον ακίνητο παρατηρητή του Σύμπαντος.

Η ρομαντική επισκόπηση της πεζότητας εναλλάσσεται με την πεζή επισκόπηση του ρομαντισμού. Ο αρχιτεκτονικός λυρισμός του κόσμου συνεργάζεται με το βιολογικό κυνισμό της Ύπαρξης.

Το μεταφυσικό επίτευγμα της Ποίησης είναι η μετατόπιση του ονείρου στην πραγματική ζωή. Η Ποίηση είναι ένα είδος ατομικής εσωτερικής ζωής που μεταφράζεται σε συλλογική κοσμογονία. Ποίηση είναι η καλλιτεχνική διερεύνηση της συνείδησης του κόσμου και της ανθρώπινης μοίρας. Ποίηση είναι και η αισθητική αποτύπωση της περιπέτειας της Ύπαρξης μέσα από ένα έγχρωμο σκεπτόμενο αίσθημα, που μαθαίνει να επιβιώνει και να επιβάλλεται σε ασπρόμαυρο περιβάλλον.

Ποίηση είναι η μικρογραφία της ζωής κατατετμημένη σε απεριόριστες εκδοχές που στοχεύουν στην υπεράσπιση της Ύπαρξης. Ποίηση είναι το ψυχικό μεγαλείο που σου δίνει η θέαση του κόσμου σ' ένα λεπτό ονειροπόλησης. Ποίηση είναι αυτό που βρίσκεται πιο κοντά από οτιδήποτε άλλο στο μυστικό του Θεού. Ποίηση είναι ένα βαθύβιο ψάρι της αβύσσου. Ποίηση είναι το συμπαντικό ένστικτο που κτυπά στην καρδιά του αηδονιού.

Άλλωστε η τελευταία λέξη του κόσμου για τον κόσμο δεν έχει ακόμα ειπωθεί. Την τελευταία λέξη την κρατά βαθιά κρυμμένη η Ποίηση. Άγνωστο πού...

[Έλσα Κορνέτη, Ποιήτρια]

Αρπαγή κατοικίας και νέες χωρικές περιφράξεις

Τα τελευταία χρόνια όλες και όλοι μας βιώνουμε την ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου τόσο στους χώρους παραγωγής και εργασίας (με περικοπές μισθών, επισφάλεια, ανασφάλιστη-μαύρη εργασία), όσο και στη σφαίρα αναπαραγωγής με την εφαρμογή νέων περιφράξεων στο τρίπτυχο φύλο-φυλή-τάξη. Όταν λέμε περιφράξεις εννοούμε τη φυλάκιση διαδηλωτών και την απαγόρευση πρόσβασης στο δάσος των Σκουριών ώστε να κατασκευαστεί το μεταλλείο χρυσού, εννοούμε τον φράχτη στον Έβρο, τις αστυνομικές επιχειρήσεις Ξένιος Ζευς και τα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών. Επιπλέον, μιλάμε για την περίφραξη στην υγεία με τα εικοσιπεντάευρα στα νοσοκομεία, την περίφραξη στη θέρμανση με τις αυξήσεις στα ενεργειακά καύσιμα (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), την περίφραξη στις μεταφορές με τις αυξήσεις εισιτηρίων και την περίφραξη της γνώσης με την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Αλλά μιλάμε και για τις έμφυλες περιφράξεις, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη φυλάκιση και διαπόμπευση οροθετικών και διεμφυλικών εργατριών του έρωτα, την ποινικοποίηση του τοκετού στο σπίτι, την ισχυροποίηση της αρρενωπότητας και της πατριαρχίας, όπως εκφράζεται τόσο μέσα από το φασιστικό πρότυπο του μάτσο άντρα, όσο και από τη λογική ότι «μπορεί να μην έχω δουλειά αλλά τουλάχιστον μπορώ να δέρνω τη γυναίκα μου στο σπίτι».

Στο παραπάνω πλαίσιο, ιδιαίτερη επίθεση, μέσω των νέων περιφράξεων, δέχεται και η κατοικία ως κατεξοχήν πόρος αναπαραγωγής και ως κοινωνική σχέση. Η επίθεση στην κατοικία παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια μια αξιοσημείωτη κλιμάκωση. Αρχικά εκφράστηκε το 2010 μέσω της εθελοντικής ρύθμισης των ημιυπαίθριων χώρων και συνεχίστηκε το 2011 με την τακτοποίηση των αυθαίρετων κατασκευών, που είχαν ως αποτέλεσμα την αρπάγη 2 δις ευρώ από τις τσέπες των μικροϊδιοκτητών. Έπειτα, ήρθε το 2012 το χαράτσι της ΔΕΗ, που αντιστοιχεί σε 2,4 δις ευρώ και τώρα επιβάλλεται με τον ανανεωμένο ενιαίο φόρο ακίνητης περιουσίας που στοχεύει στα 3 δις ευρώ, την υποχρεωτική ασφάλιση των σπιτιών. Η επίθεση θα ολοκληρωθεί με την άρση του προστατευτικού πλαισίου των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας που σημαίνει την οριστική αρπαγή-περίφραξη και το ξεσπίτωμα χιλιάδων οικογενειών.

Tο Crochet: communism, commons, cracks, communization, critique, crossings, crisis, υφαίνοντας αγώνες ενάντια σε πατριαρχία, κεφάλαιο, εθνικισμό, τυπώνεται στη μητρόπολη της Θεσσαλονίκης από τη συνέλευση της κατάληψης Φάμπρικα-Υφανέτ σε 2.500 αντίτυπα και διανέμενεται χωρίς αντίτιμο. Δεν υπόκειται σε copyright ούτε στη λογική των creative commons καθώς αποσκοπεί αποκλειστικά στην όξυνση και την κριτική του κοινωνικού ανταγωνισμού. Για επικοινωνία: contact@yfanet.net

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ (σελ. 14-17) και μάθετε περισσότερα για το Crochet.

ο ορισμός του μαλάκα...(αναδημοσίευση)

Εγινες ο ζωντανός ορισμός του μαλάκα...

Οταν μπήκες στο μνημόνιο είχες χρέος 123% του ΑΕΠ που δεν ήταν βιώσιμο, 9,2% ανεργία και υπολογιζόταν πως υπήρχαν γύρω στους 80 χιλιάδες άνθρωποι ανασφάλιστοι.

Τωρα έχεις χρέος 173% του ΑΕΠ, ανεργία 28,3% και 3 εκατομμύρια,σχεδόν ανασφάλιστους.

Και σου λένε ότι...η οικονομία πάει καλά.

Και τους πιστεύεις.

Σου πήρε λίγο καιρό αλλά τα κατάφερες.

Γιώργος Παπαγιαννόπουλος

από http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/

Urs Böke, Προχωρημένα μαθηματικά (αναδημοσίευση)

Η λογική των ελίτ

είναι ένας απλός υπολογισμός:

Όποιος παίρνει επίδομα ανεργίας

χρειάζεται κάθε μέρα

για τροφή

4 ευρώ συν μερικά σεντς

Ένας σκύλος της γερμανικής αστυνομίας

χρειάζεται κάθε μέρα

για τροφή

6 ευρώ συν μερικά σεντς

Αλλά όμως

αυτός εργάζεται.

[Αναδημοσιεύτηκε από το περιοδικό Τεφλόν]

Η χούντα των αντιχουντικών (αναδημοσίευση)

από τον Γιάννη Λαζάρου

Άντε να εκπλαγούμε πάλι! Να πέσουμε από τα σύννεφα που ανακαλύψαμε ότι η δεξιοσοσιαλιστική κυβέρνηση είχε και έχει στους κόλπους της «σταγονίδια της ακροδεξιάς». Άντε να μείνουμε εκ νέου με το στόμα ανοικτό μετά τις δηλώσεις του αριστερού Τσίπρα ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι μια σέχτα ακροδεξιών. Αναμερίστε τα σύννεφα να πέσουμε αφού η Αριστερά δημόσια καταγγέλλει τι ποιεί η Δεξιά.

Έλα όμως, βρε κοινοβουλευτική Αριστερά, που δεν μάς τα λες καθόλου καλά. Περιμένεις να πιστέψουμε ότι το θέμα των ακροδεξιών κυβερνώντων ξεκίνησε με τις δηλώσεις περί αντικομουνισμού Γεωργιάδη, συνεχίστηκε με τον παραστρατιωτικό Μπαλτάκο και απογειώθηκε με τον κομουνιστοφάγο Βορίδη ο οποίος μέσα στην όλη έκρηξη των φασισταριών χαρακτήρισε ως προδότες της χώρας και του έθνους τους κομουνιστές του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ. 

Επειδή δεν πάσχουμε όλοι από το σύνδρομο της κοντής μνήμης η κοινοβουλευτική Αριστερά έχει να απαντήσει σε ένα μεγάλο και καίριο ερώτημα. Όταν ο πρόεδρος Τσίπρας κατά τις προεκλογικές του συνεντεύξεις, αναφερόμενος στην έκρηξη οργής του λαού στο Σύνταγμα το καλοκαίρι του 2011, δήλωνε ότι «ο Σύριζα αποτέλεσε ένα ανάχωμα στην ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση, η οποία ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα», ποιον ακριβώς προστάτευε ως ανάχωμα; Ο λαός, κύριε Τσίπρα, την εποχή εκείνη μπορεί να μην είχε αποδείξεις αδιάσειστες με βίντεο και συνομιλίες αλλά είχε το αλάθητο ένστικτο ότι αυτό που δημιουργούνταν εκείνη την στιγμή ήταν μία πραγματική Χούντα. Γνώριζε και τους Γεωργιάδηδες, και τους Βορίδηδες, τους Σαμαράδες και τους Παπανδρέιδες και όλα τα καλά παιδιά που σήμερα εσείς αποκαλείτε «ακροδεξιά σέχτα». Τι κάνατε όμως εσείς εκείνη την κρίσιμη στιγμή που ο λαός οσμίστηκε αυτό που θα ερχόταν; Γίνατε το ανάχωμα και δεν σάς παίρνει να λέτε ότι δεν γνωρίζατε τότε, διότι εδώ και 10 ημέρες που το σόου Μπαλτάκου δίνει και παίρνει, εσείς υποστηρίζετε ότι εδώ και πολλά χρόνια γνωρίζατε για τα «σταγονίδια της ακροδεξιάς» που έχουν στενότατες επαφές με την σημερινή κυβέρνηση.

Απάντηση στο ερώτημα πρέπει να δώσει και το κοινοβουλευτικό ΚΚΕ που ως κόμμα με μεγαλύτερη ιστορία και πείρα γνωρίζει από την καλή και την ανάποδη ποιος είναι τι και τι σκοπεύει να κάνει. Όταν λοιπόν, η Γ.Γ του ΚΚΕ έβγαινε από την Βουλή και συνεννοούνταν με τα σώματα ασφαλείας πώς θα περιφρουρηθεί η Βουλή από το ΠΑΜΕ και τα ΜΑΤ για να μην μπουκάρει ο οργισμένος λαός μέσα, ποιον ακριβώς περιφρουρούσε; Την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που είναι από την φύση του κόμματος ενάντια ή τους Γεωργιαδοβοριδομπαλτακοσαμαροπαπανδρέιδες που ήταν εκείνη την στιγμή μέσα στην Βουλή; Πώς η ΓΓ του ΚΚΕ έβαλε κομουνιστές να φυλάνε την σωματική ακεραιότητα αποδεδειγμένων αντικομουνιστών και πατριδοκάπηλων;

Απάντηση πρέπει να δώσει και η άλλη πλευρά της αντιπολίτευσης, αυτή της δήθεν ανεξάρτητης πτέρυγας των ΑΝΕΛ. Ντόρο κομωτηρίου την ώρα που καίγεται η χώρα είναι τα λεγόμενα και οι πράξεις της βουλευτού Ραχήλ. Δεν γίνεται από τη μία να φωνάζεις με την ασφάλεια της βουλευτικής ασυλίας ότι Δικαιοσύνη και Κυβέρνηση βάζουν αθώους φυλακή ως νέα Χούντα και από την άλλη να ζητάς από την χουντική δικαιοσύνη (κατά τα λεγόμενά σου) να σε υπερασπιστεί όταν δέχεσαι κριτική από δημοσίευμα. Δεν έχει σημασία αν το μέσο που έκανε κριτική είναι ακροδεξιό ή ακροαριστερό. Όταν ζητάς την προστασία της χουντικής δικαιοσύνης (κατά τα λεγόμενα σου και πάλι) τότε είτε είσαι μέρος της Χούντας, είτε ο ρόλος που παίζεις στο κοινοβούλιο ανοίγοντας πόλεμο με τον δημόσιο ελεύθερο λόγο συμφωνεί με τις τακτικές του παρακράτους.

Εν ολίγοις αν το καλοσκεφτείς απέναντι στο τσουνάμι παρακράτος που κυβερνά τόσα χρόνια έχεις μια αντιπολίτευση που αποτελείται από δεξιούληδες και την ευρεία αριστερά που περιλαμβάνει τα πάντα. Είναι τόσο ξεχειλωμένη αυτή η αριστερά που χωράει από επαναστάτες συνεργάτες των φασιστάκων της κυβέρνησης τύπου μπάρμπα Φώτη, όσο και ποτάμια, ελιές, και ό,τι βάζει ο νους σου. Αν καθίσεις και ρίξεις μια ματιά στα πρόσωπα που χώθηκαν και χώνονται σ' αυτά τα κομματομαντριά παίζοντας τον σωτήρα, πάλι θα πέσεις από τα σύννεφα ανακαλύπτοντας χείμαρρους φασιστοειδών σταγονιδίων, αλλά θα είναι πάλι αργά.

Ρε μάγκες του κοινοβουλίου και υποψήφιοι μελλοντικοί χουντοσωτήρες, από το 2010 αλλάζοντας τέσσερις μαριονέτες πρωθυπουργούς ο λαός ζει καθημερινά μια χουντάρα σε όλους τους τομείς. Στην υγεία, την παιδεία, το μεροκάματο, την ελευθερία του λόγου, την δικαιοσύνη, καταργώντας κάθε έννοια προσωπικής και εθνικής ανεξαρτησίας. Το δικό σας μέλημα είναι, όχι μόνο να μην ελευθερωθεί ο λαός από τα δεσμά, αλλά το πως θα πάρετε εσείς μεγαλύτερο κομμάτι στην χουντική διακυβέρνηση. Μήπως όταν θα κυβερνάτε εσείς θα εξαλείψετε το τσουνάμι των φασιστοειδών σταγονιδίων; Εδώ ας γελάσουμε.

Παραφράζοντας τον Επίκουρο, σήμερα στην Ελλάδα όποιος ασχολείται με αυτή την πολιτική δεν στερείται σοβαρότητας, αλλά είναι απλά επικίνδυνος.-

Μια ιδέα υλοποιείται.. (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη

Η ιδέα, η μεταλαμπάδευσή της, οι προσπάθειες των ανθρώπων που την προχώρησαν, η υλοποίησή της. Η συνεργασία ανθρώπων που διαθέτουν την ικανότητα να νιώσουν την ουσία της ζωής, φέρνει πολύ όμορφες και ιστορικές στιγμές. Ενάντια στον φασισμό, στον ρατσισμό, στον εθνικισμό, υπέρ των ανθρώπων, των λαών, της Ιστορίας το όραμά μας, οι δράσεις και οι προσπάθειές μας, ο αγώνας μας:

Ανακοίνωση του ΑΠΣ Λαίλαπας Χίου

87 λεπτά 84 χρόνια μετά

1930: Διοργανώνεται στη Χίο ο φιλικός ποδοσφαιρικός αγώνας του Λαίλαπα με την Καρσιγιακά Σπορ, ο πρώτος σε ελληνικό έδαφος αγώνας ποδοσφαίρου μεταξύ ομάδων της Ελλάδας και της Τουρκίας.

Η τουρκική ομάδα ναυλώνει πλοίο και έρχεται από την Σμύρνη εν χορδαίς και οργάνοις μαζί με εκατοντάδες φιλάθλους της αλλά και θεσμικούς παράγοντες του Δήμου Σμύρνης, σύσσωμη την διοίκηση του Επιμελητηρίου καθώς και πολλούς επιχειρηματίες για σύναψη εμπορικών σχέσεων με τη Χίο. Η τουρκική αποστολή καταφθάνει στο νησί το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου και ο Δήμος Χίου σημαιοστολίζει την προκυμαία με τα χρώματα και τα εθνικά σύμβολα των δύο χωρών, οργανώνει δε υποδοχή των Τούρκων επισκεπτών σε κλίμα πανηγυρικό, κατόπιν παραθέτει επίσημο γεύμα στους ποδοσφαιριστές, στα μέλη της διοίκησης της τουρκικής ομάδας αλλά και στους θεσμικούς παράγοντες της γείτονος πόλης, τέλος διοργανώνει ξενάγηση στην πόλη της Χίου και παράλληλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις με στόχο την προώθηση της φιλίας των δύο λαών 8 μόλις χρόνια μετά τα γεγονότα της Σμύρνης.

Το απόγευμα της Κυριακής 7 Δεκεμβρίου, όπως έχει προγραμματιστεί, ξεκινάει ο αγώνας στο γήπεδο Χίου (Μεζάρια) μπροστά σε 1.500 και πλέον θεατές αλλά στο 3ο μόλις λεπτό μια ασταμάτητη καταρρακτώδης νεροποντή γίνεται η αιτία να διακοπεί οριστικά και άδοξα το παιχνίδι προς μεγάλη απογοήτευση των παικτών, των φιλάθλων και όλων των διοργανωτών.

2006: Κατά την έρευνά του στον τοπικό τύπο της εποχής για την συγγραφή του βιβλίου 10.516 μέρες, ιστορία της νεοελληνικής Χίου, 1912-1940, ο Γιάννης Μακριδάκης αποδελτιώνει τα δημοσιεύματα περί του αγώνα αυτού και σκέφτεται αμέσως ότι θα ήταν εξαιρετικό, συγκινητικό και άκρως συμβολικό σε πολλά επίπεδα το να επαναδιοργανωθεί ο αγώνας αυτός και να παιχθούν τα υπόλοιπα 87 λεπτά της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης τόσα χρόνια μετά την διακοπή της. Δυστυχώς όμως ο Λαίλαπας Χίου πια δεν υπάρχει, το Σωματείο έχει από χρόνια αναστείλει την λειτουργία του.

2009: Μια ομάδα νέων κυρίως ανθρώπων επανιδρύουν στη Χίο το ποδοσφαιρικό σωματείο Λαίλαπας μετά από πολλά χρόνια απουσίας από τα αθλητικά δρώμενα του νησιού. Οι άνθρωποι που επανίδρυσαν το ιστορικό σωματείο και συνετέλεσαν και στην σύγχρονη πορεία του είναι οι Γιώργος Ζαννίκος, Θοδωρής Πολίτης, Παναγιώτης Φιστές, Αντώνης Βουδούρης, Θεοδώσης Γρηγοράκης και Παναγιώτης Δημητρακόπουλος. Στον τελευταίο απευθύνθηκε αμέσως μετά την επανίδρυση του σωματείου ο Γιάννης Μακριδάκης δίνοντάς του την πληροφορία για τον αγώνα που διακόπηκε το 1930 και σπέρνοντας εντός του την ιδέα της επαναδιοργάνωσης αυτού. Ο Π. Δημητρακόπουλος αποδείχθηκε γόνιμο έδαφος για τον σπόρο. Ξεκίνησε εργασία έρευνας επί της ιστορίας της ομάδας και του συγκεκριμένου αγώνα μελετώντας τον τοπικό τύπο στην Βιβλιοθήκη Κοραή και παρέδωσε όλα τα στοιχεία της έρευνάς του στην διοίκηση του Σωματείου .

2013: O Μιχάλης Κωττάκης ο τωρινός προπονητής της ομάδας αποτέλεσε τελικά την ψυχή του εγχειρήματος. Hρθε από την Αγγλία και εγκαταστάθηκε στο νησί, ανέλαβε την ομάδα του Λαίλαπα διοικητικά και προπονητικά και έγινε ο συντονιστής του όλου εγχειρήματος. Προσέγγισε την διοίκηση της τουρκικής ομάδας Καρσίγιακα Σπορ, η οποία είναι επαγγελματικό σωματείο και αγωνίζεται στην Β’ Εθνική κατηγορία Τουρκίας, μύησε τους παράγοντές της στην ιδέα της επαναδιοργάνωσης στη Χίο του ιστορικού εκείνου αγώνα και ανέλαβε να φέρει εις πέρας όλα τα διαδικαστικά και τις συνεννοήσεις. Αξίζει να σημειωθεί ο ενθουσιασμός με τον οποίον δέχτηκαν την πρότασή του οι παράγοντες της τουρκικής ομάδας, οι οποίοι συνεισέφεραν στην υπόθεση παλαιές φωτογραφίες από το τότε ταξίδι της ομάδας τους στη Χίο, τις οποίες ανακάλυψαν ερευνώντας τα αρχεία της, συμφώνησαν δε να ταξιδέψουν ξανά στο νησί με την ομάδα και τους φιλάθλους της για να “παίξουν” τα εναπομείναντα 87 λεπτά της αναμέτρησης, τα οποία οι δύο ομάδες οφείλουν στην Ιστορία και στο ελληνοτουρκικό κοινό από το 1930. 

2014: Το Σάββατο 10 Μαϊου θα καταφθάσει ξανά η Καρσιγιακά Σπορ στο νησί της Χίου, με ναυλωμένο καραβάκι, όπως τότε, από την Σμύρνη, με πολλούς φιλάθλους και παράγοντες της γείτονος πόλης να συνοδεύουν την αποστολή και με σκοπό να συμμετάσχουν σε έναν ιστορικό φιλικό αγώνα με τον Λαίλαπα Χίου, αγώνα ο οποίος θα λάβει χώρα την Κυριακή 11 Μαϊου το απόγευμα στο Φαφαλίειο Στάδιο Χίου και θα αρχίσει από εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος, από το 3ο δηλαδή λεπτό. Την παραμονή του αγώνα ο Λαίλαπας ως οικοδεσπότης θα διοργανώσει εκδηλώσεις τιμής και μνήμης, οι οποίες θα περιλαμβάνουν ξενάγηση των τούρκων επισκεπτών στα μνημεία της πόλης, εκδήλωση και διαλέξεις για το γεγονός τότε και σήμερα καθώς και συναυλία. Οι λεπτομέρειες του προγράμματος θα ανακοινωθούν σε συνέντευξη τύπου που θα δοθεί σύντομα από τους διοργανωτές.

Ευχαριστίες οφείλονται στους κ.κ. Μ. Κοντούδη και Αϊντίν Τζενγκίζ για την βοήθειά τους στην επικοινωνία των δύο Συλλόγων, επίσης στον κ. Γ. Σαρρή και στην ΕΠΟ για την αδειοδότηση του διεθνούς αυτού φιλικού αγώνα