Φτάνει πια !

Την Παρασκευή* το βράδυ μέλος του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων δέχτηκε αναίτια (;) επίθεση από γνωστό θαμώνα του Πάρκου Ναυαρίνου ενώ καθόταν με μέλος της συνέλευσης του πάρκου σε εστιατόριο της περιοχής. Μπροστά στα μάτια άναυδων πελατών και υπαλλήλων του εστιατορίου ο 'παραχαϊδεμένος" αυτός θαμώνας άρπαξε το κινητό και μερικά χρήματα (ελάχιστης αξίας) στην κυριολεξία μέσα από τα χέρια του ...θύματος. Έως εδώ "όλα καλά": ένα "σύνηθες" για τις μέρες μας φαινόμενο.

Και ενώ ο θαμώνας του πάρκου φρόντισε γρήγορα να απομακρυνθεί ο Θ.Α μαζί με το μέλος του πάρκου, θέλησαν να μεταβούν στην οδό Θεμιστοκλέους όπου βρισκόταν η ομάδα κατοίκων που περιφρουρεί τον εκεί χώρο για να κοινοποιήσει το γεγονός. Στη διασταύρωση της Βαλτετσίου με την Εμ. Μπενάκη (λίγα μόλις μέτρα όπου είχε γίνει επίθεση), τους "περίμενε" κρυμμένος πίσω από κολώνες ο δράστης. Μόλις τους αντίκρυσε εποχούμενους σε μηχανάκι, μπήκε μπροστά και εν κινήσει γρονθοκόπησε, εξυβρίζοντας και απειλώντας ταυτόχρονα τον Θ.Α και θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του συνεπιβάτη.

Χθες έγινε συνάντηση μελών του πάρκου για να συζητήσουν το συμβάν όπου παρευρέθηκαν και οι μάρτυρες του γεγονότος. Άνοιξαν (επιτέλους) στόματα και αποκαλύφθηκε ότι ο πολλαπλώς ευεργετηθείς αυτός θαμώνας έχει από καιρό καβαλήσει το καλάμι. Μάθαμε ότι τα ίδια τα μέλη φτάσαν στο σημείο να μην μπορούν να πάνε στο πάρκο φοβούμενα τον θαμώνα του. Ο οποίος πια "γαμεί και δέρνει" στην κυριολεξία, παριστάνοντας το "αφεντικό" στο πάρκο και κάνοντας στην κυριολεξία ό,τι γουστάρει. 

Φάνηκε ότι η επίθεση στον Θ.Α. ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι. Γιατί όπως και από πολλούς άλλους ο αλήτης αυτός έχει ευεργετηθεί από τον Θ.Α, έστω σε ελάχιστο βαθμό (σε σχέση με τις ευεργεσίες και την αλληλέγγυα προσφορά από μέλη του πάρκου). Αποφασίστηκαν άμεσες δράσεις οι οποίες και θα συνεχίζονται μέχρι το άτομο αυτό να εξαφανιστεί από το πάρκο και όλη την περιοχή.

Δεν είναι η ευεργεσία που έφεραν τα πράγματα έως εδώ, Δεν είναι η συμπόνοια και η αλληλεγγύη όλων των μελών του πάρκου προς το πρόσωπό του (ας σημειωθεί ότι αυτό το άτομο απορρόφησε το 100% της αλληλεγγύης και της φροντίδας των μελών του πάρκου). Εϊναι η ανοχή προς τη μικρή στην αρχή παραβατικότητά του η οποία όμως μέρα με τη μέρα πλουτιζόταν πότε με λεκτικές επιθέσεις, πότε με κλοπές και πότε με άσκηση βίας και τρομοκράτησης προς τους επισκέπτες του πάρκου αλλά και προς τους ευεργέτες του. Και κυρίως είναι η άθελη συγκάλυψη όλων αυτών, η αποσιώπηση των βίαιων συμπεριφορών του κυρίως προς τις γυναίκες-ευργέτριες του. Γιατί η σιωπή και η συγκάλυψη, το  συμπονετικό "στρογγύλεμα" και η υποχωρητικότητα δεν αποθρασσύνουν μόνο τον εν δυνάμει μαχαιροβγάλτη. Δίνουν και πρώτου μεγέθους επιχειρήματα στην εξουσία να επιβάλλει τον δικό της νόμο στο πάρκο, σε κάθε χειραφετημένο χώρο και δομή στη γειτονιά, δυσφημώντας τους αγώνες που δόθηκαν και δίνονται καθημερινά για να μείνει το πάρκο  ελεύθερος χώρος.

"η πιο επαναστατική πράξη είναι να λές τα πράγματα με τ' όνομά τους"

Ρόζα Λούξεμπουργκ

Έστω και αν είναι αργά το άτομο αυτό πρέπει να φύγει "σηκωτό" από το πάρκο και όλα τα Εξάρχεια. Η άσκηση κάθε είδους βίας με πανούργο τρόπο, οι εκφοβισμοί και η τρομοκράτηση πολλών θυμάτων που αρνήθηκαν να υποκύπτουν στις απαιτήσεις του ή που κατήγγειλαν τη συμπεριφορά του από καιρό τώρα είναι πια η καθημερινή πρακτική του κανακεμένου θαμώνα.

Εϊναι δικαίωμά μου να μένω στα Εξάρχεια. Είναι δικαίωμά μου να επιλέγω το σπίτι που θα ζώ. Είναι δικαίωμά μου να κυκλοφορώ χωρίς φόβο στη γειτονιά. Δεν μπορεί να με εξαναγκάσει κανείς να αλλάξω σπίτι, να πάω σε άλλη γειτονιά, να κρύβομαι, να φοβάμαι. Έχω δικαίωμα, εφόσον θέλησα να βοηθήσω το πάρκο, να είμαι ενήμερος για το τί γίνεται εκεί μέσα. Δεν γουστάρω σε καμμιά περίπτωση να είμαι το θύμα ενός "μαλάκα", "ατόμου με ειδικές ανάγκες", "εξαρτημένου", "κλεπτομανούς". Δεν θέλω να καταγραφεί ο τραυματισμός μου, οποιουδήποτε βαθμού στο βιβλίο συμβάντων σαν ατύχημα ή θάνατος για "ξεκαθάρισμα λογαριασμών". Δεν θέλω να αμαυρωθεί η ιστορία μου, να ακυρωθεί η όποια πορεία μου δεκάδων ετών, από ένα καπρίτσιο της εξουσίας, από το μακρύ χέρι ενός κανακάρη εγκληματία.

Φτάνει πια, έως εδώ. Η συνέλευση του πάρκου ας πάρει τις ευθύνες της 
απέναντι στους φίλους του πάρκου, απέναντι στον κόσμο που συχνάζει εκεί, 
απέναντι σε όλη την κοινωνία των Εξαρχείων. Θ.Α.

*εκ παραδρομής γράφτηκε "Παρασκευή". Όπως συνάγεται από την αφήγηση η επίθεση έγινε την Πέμπτη το βράδυ (31 Ιούλη). Παρασκευή βράδυ η Ομάδα Περιφρούρησης της Λαϊκής Συνέλευσης Εξαρχείων κατόπιν και της σύμφωνης γνώμης όλων των παρευρεθέντων μελών του πάρκου επέμβηκε και με δυναμικό τρόπο προειδοποίησε τον θαμώνα. Το Σάββατο το βράδυ μέλη και φίλοι του πάρκου απεμάκρυναν από τον χώρο τα προσωπικά του είδη, προειδοποιώντας τον ταυτόχρονα να απομακρυνθεί άμεσα τόσο από το πάρκο όσο και από τα Εξάρχεια.

του χώματος και τ'ουρανού (αναδημοσίευση)

από τον COSTINHO

  

ξουθᾶν τε πόνημα μελισσᾶν

Ιφιγένεια εν Ταύροις, στ.166

Καθώς τριγυρίζω στον τόπο των μνημάτων, εδώ που μια ψυχή με ξαναφέρνει πάντα, αργώ πάντα το βήμα μου για να κοντοσταθώ όσο γίνεται -χωρίς να σταματήσω κανονικά- στα μνήματα των αγνώστων, στις φωτογραφίες τους και στις ηλικίες τους. Στέκομαι λίγο παραπάνω σαν δω μικρή ηλικία, κάνω τις πράξεις, φαντάζομαι μια ιστορία· ποια ιστορία έγραψε λίγα χρόνια στη φωτογραφία και μεγάλο πόνο σε όσους συνέχισαν και δεν έγιναν ακόμα φωτογραφίες. Ένας ήσυχος τόπος, μνήματα και πράξεις, ένας τόπος της αριθμητικής. Η μνήμη είναι αριθμητική· προσθέτεις αφαιρείς υπολογίζεις. Πόσα χρόνια μαζί, πόσα χρόνια καλά, πόσα χρόνια από τότε. Μετράω ασπούμε πόσα έζησα με τον παππού και είναι σχεδόν όσα δεν τον έζησα, όσα μεγάλωνα χωρίς αυτόν. Αφαιρώ απ'όσα έχω ζήσει μέχρι τώρα, έτσι γίνονται οι πράξεις. Αφαιρείς έναν άνθρωπο από σένα, τα χρόνια του από τις δικές σου μνήμες· αφαιρείς για να βγάλεις ταμείο. Ξέρεις ότι ταμείο δεν είναι αυτό που έμεινε, αλλά αυτό που έχεις για να τη βγάζεις, τα ψιλά· με αυτούς ζεις μαζί, με αυτούς μιλάς κάθε μέρα. Πριν ξυπνήσεις ή καθώς αποκοιμιέσαι. Στη μέρα μέσα σε κερδίζουν άλλες πράξεις. 

Εκείνοι που φύγαν δεν μετράνε τώρα, δεν κάνουν αριθμητική· εμείς κάνουμε, εμείς που ζούμε. Έτσι ζούμε. Ανάμεσα σε χρόνια, μετρώντας, υπολογίζοντας, ξεχνώντας. Εγώ ασπούμε όλα τα μετρούσα με το '96, που τελείωσα το σχολείο, που πήγα σε κείνη τη συναυλία που όρισε την εφηβεία μου και κάποιο χαρακτήρα να'χω για μετά. Τώρα που μεγαλώνω -όσο μεγαλώνω- τα μετράω με το '08, πριν και μετά χωρίζονται όλα. Έξι χρόνια πριν· από τότε, Ιούλιοι μαχαιριές στα καλοκαίρια που νόμιζες πως κυλάνε ερήμην, πως περνάνε σαν κύμα. Από τότε δουλεύει η μνήμη, έμαθες τις αντοχές της, τις μαθαίνεις ακόμα· νιώθεις αφόρητα ευλογημένος που τις μαθαίνεις ακόμα, όσες πληγές κι αν στρίβουν. Μιλάω για κάποια που αγαπούσε πολύ τα πράγματα, όλα τα πράγματα, τα πάντα γύρω· αγωνιούσε μόνο, με πολλά λάθη. Μόνο λάθη ίσως. Όποιος αγαπάει, κάνει λάθη. Όποιος αγαπάει πολύ, κάνει τα περισσότερα. Από αυτά δεν μαθαίνει· άμαθος πορεύεται και ανεπίδεκτος, αφοσιωμένος πάντα σε ό,τι μοιάζει με δίκιο, σε ό,τι τον πνίγει, σε ό,τι τον αγάπησε και του'ριξε ένα σκοινί να πιαστεί, σε ό,τι αγάπησε και το'δεσε με σκοινί και άγκυρα, για να έχει βυθό μαζί του, να'χει και στεριά αντάμα. Συλλογή από λάθη, από συνεχόμενα λάθη, που έμαθε να αφήνει πίσω. Πίσω, αλλά όχι σε μας· σε μας άφησε μόνο δρόμους να θυμόμαστε, να επιστρέφουμε, να συναντάμε τις άκρες του, να πιάνουμε το σκοινί και να βρίσκουμε στεριά, να βουτάμε στο βυθό και να κλέβουμε μια μορφή του με φιλί, με χάδι που άφησε κάποτε στον ύπνο μας, στα μαλλιά μας, μικροί ίσως εμείς μεγαλωμένος εκείνος, έμπειρος στα χάδια, με νανουρίσματα που μας μεγάλωσαν. Ή δεν μας μεγάλωσαν, μας κράτησαν πάντα παιδιά, πάντα παιδιά για κείνους. Στο ένα τραπέζι οι μεγάλοι, στο άλλο τα παιδιά. Πόσα καλοκαίρια έτσι.

Λέω εκείνος και εννοώ εκείνη. Εκείνες, ίσως. Θηλυκές είναι πάντα οι μορφές, οι σκιές, οι μνήμες, οι θείες, οι αγάπες, οι στιγμές, οι ανάσες, οι φωτογραφίες, οι λέξεις. Αρσενικός μόνο ο θάνατος, αυτός που δεν πιστεύουμε. Γι'αυτό επιστρέφουμε και αφήνουμε λουλούδια, γι'αυτό επιστρέφουμε και το λέμε σπίτι, σπίτι του αγαπημένου μας -τελευταίο, αλλά σπίτι. Σπίτι είναι εκεί που μπορούμε να επιστρέψουμε· ή να φιλοξενήσουμε, να φιλήσουμε έναν άγνωστο και να τον κεράσουμε κάτι. Μιλάω για εκείνη λοιπόν που τώρα είναι ξαπλωμένη, μάλλον κοιμάται βαθιά. Στα πόδια της έχει παραπέσει ένα βιβλίο, δεν θυμάμαι ποιο, κάποιο παλιό που'χε βρει κάποτε σε παλαιοπωλείο -όλο κάτι τέτοια ξεσκόνιζε- της το έδωσε ο Γιάννης λίγο πιο πέρα, μην πας για ύπνο χωρίς το βιβλίο σου. Κοιμάται, κάτω από τα αεροπλάνα, στα εκατό μέτρα είναι ο αεροδιάδρομος, απογειώνονται εκεί, απογειώνονται ζωές, πολλή φασαρία, οι τουρμπίνες μπορούν να σε πάρουν και να σε σηκώσουν, εκείνη δεν ενοχλείται διόλου, τίποτα δεν μπορεί να αναταράξει αυτή τη γαλήνη της. Θαρρείς κιόλας πως επίτηδες πήγε και ξάπλωσε εκεί, δίπλα στη φυγή, να της τη δώσει καμιά μέρα και να πάρει το πρώτο αεροπλάνο, να έχει αυτή τη δυνατότητα. Ποτέ δεν έφευγε βέβαια, ήταν πάντα εκεί. Και το εκεί ήταν το πιο σταθερό πράγμα του κόσμου. Αδύνατο όμως μου φαίνεται και να κοιμάται τόσο, δεν την θυμάμαι να την παίρνει τόσο εύκολα ο ύπνος, δεν αφηνόταν, δεν έφευγε· εκεί, ξάγρυπνη. Είχε τ'όνομα του ουρανού, αλλά το αεροπλάνο το'παιρνε μόνο για να ξαναγυρίσει εκεί. Εκεί ήταν ο προορισμός της. Εδώ δηλαδή. Και μιλάω σε παρελθόντα χρόνο, λες και έχει φύγει. Δεν έχει φύγει. Κοιμάται ασυνήθιστα βαθιά, με ένα βιβλίο στα πόδια. Δεν λέει να το τελειώσει. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι μας κάνει πλάκα. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ της δεν τελείωνε τα βιβλία, τα άφηνε όλα στη μέση· όλα τ'αφήνει στη μέση. Εμάς πρώτα απ'όλα, εμάς με τα βιβλία της. Τον παρελθόντα χρόνο και τον παρόντα τόπο, τον πάντα παρόντα τόπο, πάντα παρόντες στον τόπο. Για κείνη και για κάθε αγαπημένο, μόνο μέλι από ξανθές μέλισσες και ἃ νεκροῖς θελκτήρια κεῖται, όλα αυτά που αναπαύουν τους πεθαμένους, όπως παραγγέλνει ο Ευριπίδης. Ποια άλλη "αθανασία" και "τρυφή" να ευχηθεί κανείς στους νεκρούς εκτός από εκείνη που χαρίζει το γάλα και το μέλι, συνεχίζει κι αναρωτιέται ο Παπαγιώργης.

Μιλάω για το βαθύ πηγάδι που μέσα κατοικούν οι ψυχές που σ'αγαπούν. Που σ'αγαπούν.

Μια μικρούλα, μια τόση δα μέλισσα εδώ που έχει τ'όνομά της -αυτό τ'ουρανού- είναι ξύπνια, πως το λένε, ξυπνητή. Εντελώς. Μεγαλώνει με ζωή και, κάθε μέρα, γίνεται πιο ζωή. Τη χαζεύω κι όταν κοιμάται, που και που σκάει χαμόγελα -έτσι, ασυνείδητα, αδέξια- και τότε καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος μπορεί και να είναι το πιο παρήγορο μέρος του σύμπαντος, ότι οι άνθρωποι στον ύπνο τους μπορούν να υποσχεθούν πράγματα. Ότι δεν είμαστε μόνο αριθμητική, αλλά ζωή στα χαμόγελα των παιδιών που κοιμούνται, στο φτερούγισμα των μελισσών που χωράνε τα αυτιά μας. Ότι δεν κάνουμε μόνο πράξεις υπολογισμών για να βρούμε πόσο ζήσαμε κοντά στους αγαπημένους ή πόσο κοντά τους ζήσαμε, ότι είμαστε μνήμη κι εμείς, χωρίς προσθαφαίρεση, μνήμη στο χώμα και στις ψυχές που το κρατάνε. Ότι κάπου πατάμε και είναι αυτό ευλογία. Ότι από το πηγάδι κι εμείς τραγουδάμε, στα βαθιά κολυμπάμε.

Μιλάω για το βαθύ πηγάδι που μέσα κατοικούν οι ψυχές που σ'αγαπούν. Που σ'αγαπούν.

αφιερωμένο στην Ελένη

Στρες Τεστ (αναδημοσίευση)

Καρδιά από κόπωση

By Πάνος Μουχτερός

Πολύ με εκνευρίζει όταν προσπαθώ να πληκτρολογήσω μερικές αράδες από φράσεις που πρέπει επειγόντως να διατυπωθούν, να αποθηκευτούν και να εκτυπωθούν εγκαίρως, αλλά τα δάκτυλά μου ιδρώνουν και γλιστράνε και πατάνε άλλα πλήκτρα από αυτά που θέλω να πατήσω. Ένα περίεργο πράγμα, είναι κάποιες τέτοιες στιγμές, που, όσες φορές κι αν σκουπίσω τον ιδρώτα από το δέρμα μου, αυτός δεν στεγνώνει με τίποτα, στέκω για ώρες έτσι, ολόκληρος, νωπός κι αλαφιασμένος. Αυτό βέβαια συνδυάζεται και με άλλα τέτοια αλλόκοτα συμπτώματα, όπως, ας πούμε, το ότι στα καλά καθούμενα νιώθω να με σφίγγουν οι κρόταφοί μου, είναι σαν κάποιος να στέκεται πίσω μου και ν’ ακουμπάει και τις δύο τις κάννες από όπλα ζεματιστά εκεί πέρα και τις στρίβει διαρκώς κι ολοένα και πιο μέσα και πάει να με πεθάνει. Μετά από λίγο, το σφίξιμο αυτό θα πάει παρακάτω και θα κάτσει στο λαιμό, αφαιρώντας κάθε ίχνος από το σάλιο μου, είναι λες και καταπίνω καρφιά που γδέρνουνε αργά κι επαναλαμβανόμενα τον οισοφάγο μου. Όσο η ώρα περνάει, όλα αυτά θα συνδυάζονται μεταξύ τους, με το χειρότερο να συμβαίνει μέσα στο στομάχι μου, που στριφογυρνάει και δένεται, λες κι είναι γόρδιος δεσμός, διπλώνεται κι αναδιπλώνεται, και δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκάζομαι και πέφτω στο πάτωμα και δένομαι σαν κόμπος κι εγώ. Τότε είναι που τίποτε δεν πάει κάτω. Ούτε νερό, ούτε φαγητό, ούτε όρεξη, ούτε ανάσα, ούτε τίποτα. Κι είναι κι αυτή η καρδιά μου, η τραυματισμένη, που με κουφαίνει και χτυπάει δυνατά, λες κι ετοιμάζεται να σπάσει. Όπως κι εγώ που κοντεύω να σπάσω το άτιμο το πληκτρολόγιο, γαμώ τα πλήκτρα του, γαμώ, τα νευρά μου εντελώς έχουνε σπάσει. Κι αγχώθηκα.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, είναι κάμποσα τα χρόνια που κουβαλάω όλες αυτές τις περίεργες ψυχοσωματικές αντιδράσεις, θα έλεγα τελικά ότι ελάχιστα είναι τα διαστήματα στη ζωή μου που να με θυμάμαι χωρίς αυτά τα περίεργα ιδρώματα και τα σφιξίματα, ίσως μόνο τότε που δεν ήμουν παρά παιδάκι μικρό, σχεδόν βρέφος, τότε δηλαδή που έτσι κι αλλιώς ελάχιστα θα μπορούσα να θυμάμαι. Αλλά ακόμα κι από τους γονείς μου είχα να ακούω ιστορίες ολόκληρες για το πόσο ταλαιπωρήθηκαν να με αποκτήσουν και ότι είχαν ένα μόνιμο άγχος γιατί ανησυχούσαν μήπως και μείνουν μόνοι, χωρίς να κάνουν παιδί, και τότε η ιατρική η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει τόσο, όμως τα χρόνια προχωρούσαν γοργά κι η ανάγκη τους αυτή διογκώθηκε και συσσωρεύτηκε και στο τέλος όλα καλά, εντάξει, τα καταφέρανε, γεννήθηκα εγώ αλλά ήταν λες κι όλο αυτό το άγχος πήγε και σφηνώθηκε μέσα στην υπόστασή μου, με αποτέλεσμα να είμαι ένας άνθρωπος που ήρθε στη γη αγχωμένος σχεδόν εκ γενετής. Κι όσο μεγάλωνα, σαν δίδυμό μου αδερφάκι μεγάλωνε παρέα μ’ εμένα κι αυτή η περίεργη αρρώστια, όσο η καθημερινότητά μου άλλαζε πρόσωπα, έτσι κι αυτό μου το πρόβλημα μεταλλασσόταν, έπαιρνε μορφές νέες, απρόβλεπτες, όπως ένας ιός που εξελίσσεται διαρκώς κι αλλάζει θέση συνεχώς μέσα στα σωθικά σου και που ποτέ δεν σ’ αφήνει να βρεις τη γιατρειά και να ηρεμήσεις. Και η πιο παράδοξη από όλες τις ιδιότητες που έχει είναι ότι πάει κι εμφανίζεται ακόμα και όταν θεωρητικά θα έπρεπε να είσαι χαρούμενος κι ευτυχισμένος, όχι, θα βρει τρόπο, δικαιολογία κι αφορμή και θα κολλήσει σαν βδέλλα επάνω σχεδόν σε όλες τις στιγμές σου και θα σου τις ρουφάει τόσο, που στο τέλος θα σε κάνει να αγχώνεσαι με τη χαρά σου.

Θυμάμαι τότε που έπρεπε να ξυπνήσω την επόμενη ημέρα και θα κάναμε για πρώτη φορά θρησκευτικά, καθώς κι άλλα μαθήματα νέα κι απαιτητικά, σχεδόν μάτι δεν έκλεισα, ήταν λες κι από την πολλή την ταραχή μου είδα μπροστά μου το Θεό, παρακαλώντας τον να κάνει ένα θαύμα, μήπως και διώξει μακριά μου το άγχος. Μετά πάλι, όταν πήγα στο Γυμνάσιο κι από εκεί στο Λύκειο, κάθε φορά αγχωνόμουν για το τί θα συναντούσα, έπρεπε να προσαρμοστώ, να ξεχάσω αυτά που ήξερα, να προσηλωθώ σε αυτά που από ’δω και πέρα έπρεπε να μάθω. Κι ύστερα, στις πανελλήνιες τις εξετάσεις αγχώθηκα να βγάλω γρήγορα τη διδακτέα ύλη για να μπορέσω ν’ ανταποκριθώ και να συγκεντρωθώ πάνω από το γραπτό χωρίς άγχος αλλά εμένα τα χέρια μου τρέμανε κι ιδρώνανε από τότε, από τότε ήθελα να πάρω τη γόμα και να σβήσω με μιας το δεμένο μου στομάχι, έλα, πως πήγες, σε περιμένουμε έξω, όλα καλά, καλά δεν αισθάνομαι, νιώθω μια ζαλάδα, αναγούλα, εμετό, ευτυχώς που δεν το έπαθα αυτό όσο έγραφα, φαντάζεσαι να ξερνούσα πάνω στο γραπτό όλο μου το άγχος; Και όταν το άγχος για τα αποτελέσματα ήρθε και συνάντησε τη χαρά για την είσοδο στο Πανεπιστήμιο, κατά έναν διαολεμένο πάλι τρόπο, εκεί που νόμιζα ότι πάει, αυτό το άγχος όλο κι όλο ήταν, ήρθε ακόμα χειρότερο από τα προηγούμενα τα χρόνια, ίσως γιατί πλέον ο πήχης είχε ανέβει ψηλότερα κι οι απαιτήσεις ήταν αυξημένες κι αγχωνόμουν πάλι σε κάθε εξεταστική, να τελειώσω, να πάρω το πτυχίο, εντάξει, μην αγχώνεσαι αλλά, που’ σαι, θα πρέπει να κάνεις και μεταπτυχιακό στην ώρα σου, για να μην έχεις άγχος στα λέω όλα αυτά, μπράβο, μπράβο, σιδεροκέφαλος, καλή σταδιοδρομία, υγεία, αυτό μετράει, και που ’σαι, να θυμάσαι, χωρίς άγχος.

Και τώρα δηλαδή τι θα κάνεις; Εντάξει με τη σχολή, εντάξει με τα πτυχία και τα διδακτορικά, με το στρατό και όλα τα άλλα τα αγχωτικά, με τη ζωή σου τι θα κάνεις ρε, γαμώ την επιστήμη μου μέσα; Ξεκίνα να βρεις μια δουλειά, χωρίς άγχος, όλα θα γίνουν, πρέπει να ζήσεις, δεν θα σε θρέφει η μάνα κι ο πατέρας σου για μια ζωή, να εξασκηθείς πάνω στο αντικείμενο των σπουδών σου, αυτό που τόσο ξεσκίστηκες κι αγχώθηκες να κατακτήσεις. Είναι τόσο εκνευριστικά γελοίο το συναίσθημα να κάνεις κάτι που στ’ αλήθεια αγαπάς αλλά από το πολύ άγχος σου για να το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς τελικά να καταλήγεις να είσαι ένα επαγγελματικά επιτυχημένο ράκος. Ναι, να πατήσεις στα πόδια σου, κι ας τρέμουν που και που στα κρυφά, δεν πειράζει, όλοι τα έχουν περάσει αυτά, δεν είσαι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος αγχωμένος στη γη, μάζεψε κανένα φράγκο να παντρευτείς, άσε στην άκρη όλα αυτά τα αγχωτικά πηδήματα, στα οποία αγχώνεσαι μόνο για να καυλώσεις το σύντροφό σου και που στο τέλος πηδάς την ψυχολογία σου και μόνο, τα χρόνια περνάνε, πότε θα κάνεις οικογένεια, δεν μπορούν τα παιδιά σου να έχουν σαράντα χρόνια άγχους διαφορά με εσένα, πρέπει να είστε σε αγχωτικά κοντινή ηλικία για να μπορείς να καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που τα αγχώνει. Ωραία, έχεις μια σχέση που τη λες σοβαρή, πρέπει να την επισημοποιήσεις, να βρεις εκκλησιά, κουμπάρο και παπά, να πάτε να διαλέξετε μέσα από δυο χιλιάδες παραμυθένια νυφικά, να ζήσετε, μέχρι γεράματα βαθιά, να σας ενώνουν άγχη κοινά, να κάνετε και κάποια αγορά, ένα σπίτι γεμάτο άγχη και χαρά, μη φοβάσαι, κάποια τράπεζα θα βρεθεί να σας δανείσει λιγάκι ευτυχία αγχωμένη. Έλα σε μας. Με το χαμηλότερο επιτόκιο άγχους τής αγοράς.

Και είναι και το άλλο. Το χειρότερο άγχος από τα άγχη όλα. Το αν θα μπορέσεις να ανταποκριθείς στα άγχη αυτά και όσο γίνεται με το λιγότερο δυνατό άγχος. Κι αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι δεν θα σου συμβεί κάποιο πρόωρο κακό, κάποια ανύποπτη στιγμή, γι’ αυτό προσπαθείς όλη σου τη ζωή, χωρίς άγχος, να βάζεις κάποια λεφτά στην άκρη για την ώρα εκείνη που ίσως χρειαστεί να κάνεις θεραπείες εξειδικευμένες για να αντιμετωπίσεις την ασθένεια εκείνη που θα σιγοτρώει τη ζωή σου και που πιθανότατα θα οφείλεται στο πολύ το άγχος που είχες στη ζωή σου όλη. Και δεν θα πρέπει να ξεχάσεις μέσα σε όλα αυτά να αποκαταστήσεις τα παιδιά, ειδικά τώρα που έχουν όλα τους αγαθά δανεικά, προχτές άκουσα στις ειδήσεις κάτι που με άγχωσε πολύ, ότι οι τράπεζες θα πάρουν τα σπίτια όλων όσων αγχώθηκαν παραπάνω από όσο έλεγε η δανειακή τους σύμβαση και δεν κατάφεραν να πληρώσουν τις δόσεις και ότι δεν πρόκειται να συνεχιστεί αυτή η αγχωτική κατάσταση, με τα κόκκινα δάνεια και τους χλωμούς ανθρώπους, ότι οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών έχουν πολύ μεγάλο άγχος γιατί όλες τους πρόκειται να περάσουν από εξαιρετικά απαιτητικές δοκιμασίες, τα λεγόμενα «στρες τεστ», γι’ αυτό θα επιβάλλουν νέα, αγχολυτικά μέτρα, θα προσπαθήσουν δηλαδή να δουν πόσο αντέχει ο κάθε αγχωμένος δανειολήπτης κι αναλόγως θα του παίρνουν πίσω όλα αυτά τα δανεικά άγχη για να τελειώνουν μια και καλή με την αγχωμένη τη ζωή του. Κι αγχώθηκα. Γι’ αυτό έκατσα κι εγώ σήμερα, να πληκτρολογήσω ετούτη τη διαθήκη. Φοβάμαι ότι άκρη δεν θα βγαίνει έτσι αγχωτικά που τα έγραψα όλα. Ότι κι ύστερα από αυτόν τον επερχόμενο, τον τόσο αγχωτικό θάνατό μου, θα εξακολουθώ ν’ αναρωτιέμαι αν, ύστερα από τόσα άγχη, τελικά έζησα.

Ή αν αγχώθηκα να ζήσω.

Ένα διαφορετικό Καρπούζι δροσίζει τα βράδια στα Εξάρχεια

πηγή: left.gr

Σε κάθε περίπτωση, το Καρπούζι δροσίζει σταθερά μέσα στο καλοκαίρι τους Εξαρχειώτες, που, μετά το πάρκο Ναυαρίνου και άλλους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, έχουν πλέον και ακόμα μια επιλογή να περάσουν τον χρόνο τους.

"Έχει ταινία στο κηπάκι, πάμε;" λέει ένας νεαρός σε φίλο του στην Τσαμαδού στα Εξάρχεια. Ο φίλος του "ψήνεται" και πάνε να δουν τη "Χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ". Κάπως έτσι, από στόμα σε στόμα, μέσα σε λίγους μήνες το Καρπούζι, η Κινηματογραφική λέσχη Εξαρχείων που γεννήθηκε ως ιδέα από κάποιους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ, έχει αποκτήσει τους δικούς της πιστούς φαν. "Το Καρπούζι είναι μια χαλαρή δικτύωση ανθρώπων που έχουν ως αναφορά και μεράκι τα Εξάρχεια, την Αριστερά και τη μεγάλη οθόνη. Θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τον κινηματογραφικό λόγο και κυρίως τις λιγότερο προβεβλημένες μορφές του, όπως το ντοκιμαντέρ και τις μικρού μήκους ταινίες, ως αφορμή για να μιλήσουμε και να επικοινωνήσουμε", λένε ο Δήμος, η Μαρία και η Ελένη, ορισμένα από τα ιδρυτικά μέλη της πρωτοβουλίας.

Το εγχείρημα ξεκίνησε πριν λίγους μήνες. Το όνομά του ήρθε ως αποτέλεσμα brainstorming. Κανείς δεν θυμάται γιατί κατέληξαν σ' αυτό. "Δυσκολευόμασταν να βρούμε κάτι και το Καρπούζι μάς κόλλησε ωραία", αναφέρουν. Προκαλούν μάλιστα: "Αν έχεις να μας προτείνεις καλύτερο όνομα, έλα και πείσε μας". Σε κάθε περίπτωση, το Καρπούζι δροσίζει σταθερά μέσα στο καλοκαίρι τους Εξαρχειώτες, που, μετά το πάρκο Ναυαρίνου και άλλους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, έχουν πλέον και ακόμα μια επιλογή να περάσουν τον χρόνο τους.

Μια από τις όμορφες ιδιαιτερότητες που έχει το Καρπούζι είναι η δυνατότητα "να έρθεις σ' επαφή με τους δημιουργούς ή τους πρωταγωνιστές της ταινίας". Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προβολή του "Βασιλιά" στις 26 Ιουνίου. Στο παρκάκι βρέθηκαν oι σκηνοθέτης Νίκος Γραμματικός και ο ηθοποιός Βαγγέλης Μουρίκης. Μετά την προβολή κάθισαν και τα είπαν με τον κόσμο, απάντησαν σε ερωτήσεις του, συζήτησαν πάνω σε συμπεράσματά του. Το κλίμα είναι πάντα χαλαρό. Μπιρίτσες και φαλάφελ από τον Σενεγαλέζο Αζίζ που είναι δίπλα στο παρκάκι γεμίζουν τα τραπέζια.

Η οργάνωση της εκδήλωσης γίνεται πάντα στο πνεύμα της αλληλεγγύης και της αυτοδιαχείρισης. Άλλωστε, το επιβάλλει και ο χώρος του κήπου στην Τσαμαδού 10, που λειτουργεί επίσης στη βάση της αυτοδιαχείρισης. Έτσι, κάθε φορά όλοι μαζί φτιάχνουν τις καρέκλες, όλοι μαζί τις μαζεύουν. Κάποιος άλλος θ' αναλάβει τον προτζέκτορα και το λάπτοπ. Οι αποφάσεις για τις επιλογές των ταινιών λαμβάνονται στις συνελεύσεις. "Δεν βάζουμε αμερικανιές. Επιλέγουμε ταινίες που αφορούν κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα" λένε. Επόμενος στόχος της πρωτοβουλίας να μετεξελιχθεί από κινηματογραφική λέσχη σε πολιτιστικό πυρήνα που θα συνδεθεί και με άλλες δράσεις στην περιοχή, ώστε να δώσουν μαζί μια ηχηρή απάντηση στη μαφία και τα ναρκωτικά. Να πουν όχι στην γκετοποίηση των Εξαρχείων!-  

Γι' αυτό σ' αγαπάμε Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (αναδημοσίευση)

Της Αλέκας Ζορμπαλά 

από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, γεννήθηκε το 1893 και τέλειωσε με μια σφαίρα στο κρόταφο στις 14 Απριλίου 1930, μόλις 37 ετών... 

"«Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ παρ’ όλα και για όλα, σ’ αγάπησα, σ’ αγαπώ και θα σ’ αγαπώ, είτε είσαι σκληρή μαζί μου είτε είσαι γλυκιά, είτε είσαι δική μου είτε κάποιου άλλου. Οπως και να’ χει εγώ θα σ’ αγαπώ. Αμήν»

Η Επανάσταση και η Λίλυα οι δύο μεγάλοι του έρωτες, άρρηκτα συνδεδεμένοι σε ένα κοινό corpus και οι δύο. 

Μια ερωτική σχέση, ένα τρίγωνο, ο Γάτος (ο σύζυγος και εκδότης του ¨Οσιπ Μπρίκ), η Ψιψίνα (η Λίλυα Μπρικ, η Μούσα του) και το Σκυλάκι της (ο ποιητής, όπως της υπέγραφε τα γράμματά του). 

Μια σχέση 12 χρόνων, που τον στιγμάτισε, τον καθόρισε,

μια σχέση, που έσπασε όλα τα ταμπού και κλισέ της συμβατικής μικροαστικής ηθικής

μια σχέση πάθους και επανάστασης, στα οποία δόθηκε ολοκληρωτικά. 

Γι αυτό και τον αγαπάμε!

Το κορίτσι με τους μπάφους (αναδημοσίευση)

Του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Έπιασε το λιμενικό της Μυτιλήνης ένα κορίτσι 22 ετών, με μια μικρή ποσότητα κάνναβης. Έψαξαν και στο σπίτι της και βρήκαν επίσης -έτσι λένε τουλάχιστον- κάτι λίγα γραμμάρια, μια ζυγαριά και τα σύνεργα του καπνίσματος. Μεγάλη επιτυχία! Άξια για τεράστια προβολή στην οποία δεσπόζει όχι τόσο το όνομα του άτυχου κοριτσιού, όσο το όνομα του γνωστού δημοσιογράφου πατέρα της. Άσχετα αν αυτή η προβολή ρημάζει κυριολεκτικά ένα νέο άνθρωπο. Ας πρόσεχε να έχει άλλο μπαμπά.

Είδαμε φωτογραφίες του κοριτσιού και του πατέρα της τραβηγμένες κρυφά στο δικαστικό μέγαρο της Μυτιλήνης. Είδαμε την τυπική ασφαλίτικη φωτογραφία με όλα τα φοβερά και τρομερά ευρήματα της φοβερής και τρομερής κοπέλας. Είδαμε ακόμα και σκληρά σχόλια γιατί ο Παπαδημούλης τόλμησε να πει ότι όλη αυτή η επιχείρηση είναι ωμός κανιβαλισμός. Και τον έβγαλαν υστερόβουλο λογοκριτή. Είναι βλέπετε υποχρέωση της δημοσιογραφίας να καταδικάζει έναν άνθρωπο, πριν καν αυτός δικαστεί από τη δικαιοσύνη.

Εντάξει, λένε ορισμένοι, αλλά είναι κι ο μπαμπάς. Ο επαγγελματίας αχώνευτος για πολλούς. Δεν θα την πληρώνουν πάντα τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Ας την πληρώσει και το παιδί ενός τέτοιου.Ας λουστεί κι αυτό το διασυρμό, χοροστατούντος του Κράτους το οποίο ο μπαμπάς του πάντα υποστήριζε. Α, ωραία τότε, γιατί αυτή η λογική μας λύνει τα χέρια. Να κάνουμε κομμάτια ένα παιδί για ένα αδίκημα που δεν έπρεπε να είναι αδίκημα. Να το διασύρουμε, να το στείλουμε στο πυρ το εξώτερον, να το φάμε ζωντανό, για να εκδικηθούμε τον πατέρα και την οικογένειά του.

Υπάρχει βέβαια -και ευτυχώς- και η άποψη ότι είναι άθλιοι όλοι τους. Και οι ασφαλίτες από τους οποίους ξεκίνησε αυτό το αίσχος. Και οι δημόσιοι λειτουργοί που πάσαραν στους ειδικούς του κιτρινισμού το όνομα του παιδιού. Και οι αθλιέστεροι όλων υπηρέτες της ενημέρωσης να πούμε, που αμόλησαν την "είδηση" στο διαδίκτυο στολισμένη με φωτογραφίες ρουφιανιάς, φωτογραφίες του μπαμπά, σχόλια κοινωνικού κανιβαλισμού και διακηρύξεις δημοσιογραφικών λεονταρισμών. Γιατί αν δεν μαθαίναμε ότι η κόρη του τάδε κατηγορείται ότι κατείχε κάποια γραμμάρια κάνναβη θα ήμασταν λειψά ενημερωμένοι.

Τι να πεις; Μαύροι διώκτες, κίτρινοι δημοσιογράφοι, γκρίζοι ρουφιάνοι. Το πιο καθαρό πρόσωπο σ' αυτή την ιστορία είναι τελικώς το κορίτσι με τους μπάφους....

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» το Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Αυτή η Κοινωνία να πάει να γαμηθεί (γαμώ την Κοινωνία μου) [αναδημοσίευση]

Από τον Καρτέσιο

Όταν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ απεργούσαν και γινόταν καμιά δίωρη διακοπή ρεύματος, οι κυβερνήσεις με τα ΜΜΕ ούρλιαζαν για την απανθρωπιά των απεργών απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και το κοινωνικό σύνολο ούρλιαζε για το πεπόνι του που δε θα κρύωνε στο ψυγείο. Τώρα που η κυβέρνηση δολοφονεί «ευάλωτους» προπονώντας μας για την ιδιωτική αντίληψη περί παροχής ρεύματος, η κοινωνία δροσίζεται χαλαρά με το κρύο πεπόνι της.

Όταν οι διαπλεκόμενοι γκαβοδήμαρχοι ανά την επικράτεια χάριζαν τις αμμουδιές του τόπου τους στους κουμπάρους τους για να στήσουν μπιτσόμπαρα με μπίτια πάνω στο κύμα, η κοινωνία με περηφάνια τα γέμιζε συμμετέχοντας στην ατελείωτη πασαρέλα αποτρίχωσης και γράμμωσης. Τώρα που οι παραλίες θα πουληθούν στα μεγαλοσυμφέροντα κάποιοι ελπίζουν ότι αυτή η κοινωνία θα αντιδράσει. Γιατί να αντιδράσει; Και τώρα 10 ευρώ πληρώνει για να πατήσει άμμο και αύριο 10 ευρώ θα πληρώνει. Ευάλωτοι στη μαλακία. Εδώ και καιρό.

Όταν αποκαλύπτεται ότι αυτή «η κοινωνία που στενάζει» ακούμπησε το 2013 σε ΟΠΑΠ, Καζίνο, Κρατικά Λαχεία και ιπποδρομίες 5,49 δισ. ευρώ και άλλα τόσα σε παράνομο τζόγο, γιατί να τη νοιάξει αν δίπλα της κάποιος ψοφάει από την πείνα; Γιατί να τη νοιάξει αν «το φαινόμενο του παράνομου τζόγου θα παταχθεί μέσω των νόμιμων παιχνιδομηχανών που θα εγκαταστήσει εντός του 2014 ο ΟΠΑΠ», τουτέστιν ο ευσυγκίνητος Μελισσανίδης; Αυτή η κοινωνία βάφτισε ελπίδα τον τζόγο και τζογάρει τον κώλο της νυχθημερόν, σιγά μην τη νοιάξει ποιος θα τον κερδίσει.

Αυτή η κοινωνία που δηλώνει ενοχλημένη από τις φωτογραφίες των διαμελισμένων μωρών στην Παλαιστίνη – ενώ ηδονίζεται βλέποντας φωτογραφίες κάποιου τριτοσελέμπριτυ που βρέθηκε νεκρός από τον εραστή του – και ποστάρει στο facebook την αγανάκτησή της επειδή οι νεκροί χαλάνε την ανεμελιά του καλοκαιριού και την αισθητική του γαλάζιου Αιγαίου, από πού κι ως πού να παλέψει για τον ζητιάνο, τον νηστικό, αυτόν που ψάχνει στα σκουπίδια;

Αυτή η κοινωνία που αντί να ονειρεύεται δικαιοσύνη ονειρεύεται να πάρει πίσω τις πινακίδες του τζιπ HUNDAI που παρέδωσε, αυτή η κοινωνία που αντί να παλεύει για ισονομία παλεύει να βρει άκρη στη λαμογιά για να χορτάσει Μύκονο, αυτή η κοινωνία που αντί να παλεύει για να μην υπάρχει δυστυχία δηλώνει ότι αποφάσισε να μη δίνει σημασία σε «δυσάρεστα νέα» και βρήκε την ησυχία της, ας πάει να γαμηθεί. Πατόκορφα!

Θεμιστοκλέους και Δερβενίων:Θεατρική παράσταση- οι Ποιητές των Δρόμων:

Ποιητές των Δρόμων:Μια θεατρική παράσταση φτιαγμένη για να παιχτεί στους δρόμους, 

Κατερίνα Γώγου, Νικόλας Άσιμος, Παύλος Σιδηρόπουλος, Jim Morrison και εμείς και εσείς. 

με ποίηση από ανθρώπους που βγήκαν και βίωσαν τους δρόμους, 

με φράσεις των ανθρώπων που κάθονται και παρακολουθούν την παράσταση στον δρόμο, 

με δράσεις που αναπαριστούν την ομορφιά αλλά και την ασχήμια των δρόμων. 

Γιατί η ζωή η ίδια είναι εκεί έξω, στον δρόμο.

28 Ιουλίου 2014, έναρξη 21:00, είσοδος ελεύθερη

Θεμιστοκλέους & Δερβενίων, Πλατεία εξαρχείων

στηρίζοντας τις δράσεις κατά της μαφίας και των ναρκωτικών στην Θεμιστοκλέους

 

Σύλληψη – σκηνοθεσία: Μαίρη Μαραγκουδάκη 

Φωτισμοί- video art: Τάσος Σκλαβούνος 

Παίζουν: Δάφνη Ατία, Φανή Γιαννακοπούλου, Χρήστος Χατζημιχαήλ, Μαίρη Μαραγκουδάκη 

Λίγα λόγια για τις δράσεις

Το Σάββατο 5 Ιουλίου συμπληρώθηκε ένας μήνας από τη μέρα που, γυρνώντας από τη μεγάλη πορεία κατά της μαφίας, μια χούφτα κάτοικοι διαφόρων ηλικιών επιλέξαμε, αντί να χωθούμε στα σπίτια μας, να κάτσουμε στα σκαλιά μας, στη Θεμιστοκλέους και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο, το χώρο που για 2 χρόνια είχαμε στερηθεί... Χωρίς φωνές, χωρίς τσακωμούς, χωρίς βία, με επίμονη καθημερινή παρουσία τις βραδυνές κυρίως ώρες, λίγοι άνθρωποι καταφέραμε κάτι που έμοιαζε αρχικά αδύνατο, να απωθήσουμε από τον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους, μεταξύ Αραχώβης και Καλλιδρομίου, τους επί διετία εγκατεστημένους εμπόρους ναρκωτικών. Σ΄αυτή την προσπάθεια η στήριξη της Λαϊκής Συνέλευσης και η συμμετοχή των γειτόνων και των συλλογικοτήτων των Εξαρχείων υπήρξαν καθοριστικές. Κατά το πρώτο δεκαήμερο επιβεβαιώσαμε με τα ίδια μας τ΄ αυτιά αυτό που από καιρό υποψιαζόμασταν, ότι δηλαδή στα σκαλιά μας λειτουργούσε μαγαζί που προμήθευε με χασίς όλη την περιφέρεια Αττικής. Μιλήσαμε με πελάτες, που έρχονταν τακτικά, όπως μας είπαν, από Πειραιά, Κερατσίνι, Κηφισιά, Χολαργό, Νέα Σμύρνη, Φάληρο κ.α. και τους εξηγήσαμε την κατάσταση. ΄Ολοι έδειξαν κατανόηση και από κάποια στιγμή και μετά εξαφανίστηκαν, ακολουθώντας μάλλον τους προμηθευτές τους. ΄

Οσοι ζείτε εδώ γύρω θα έχετε ήδη διαπιστώσει την αλλαγή. ΄Ενα αεράκι ελευθερίας πνέει ξανά στη Θεμιστοκλέους και η αίσθηση της γειτονιάς επιστρέφει. Παράπλευρα οφέλη αυτής της ιστορίας είναι : η αισθητή μείωση του θορύβου και των σκουπιδιών και η εξαφάνιση της μυρωδιάς των ούρων και του χασίς που έκανε ασφυκτική την ατμόσφαιρα κυρίως στα ισόγεια και τους πρώτους ορόφους. Επιπλέον η καθημερινή μας παρουσία στον πεζόδρομο και τα αυτοσχέδια γλέντια που προέκυψαν έγιναν αφορμή να συναντήσουμε γείτονες της διπλανής πόρτας που την ύπαρξή τους αγνοούσαμε και να γνωριστούμε καλύτερα με άλλους με τους οποίους είχαμε μια τυπική καλημέρα. 

Αν πιστεύετε κι εσείς ότι αξίζει τον κόπο, ελάτε να ενισχύσετε αυτή την προσπάθεια, γιατί χρειάζεται διάρκεια και είμαστε λίγοι. Θα μας βρείτε καθημερινά μετά τις 9.30 στη Θεμιστοκλέους, ας συντονιστούμε. Ο καθένας μπορεί να συμβάλλει με τον τρόπο του π.χ. αναλαμβάνοντας μια βραδιά να βρίσκεται χαλαρά μαζί με την παρέα του στον πεζόδρομο ή οργανώνοντας μια εκδήλωση ή κατεβαίνοντας να πιεί τον καφέ του και να διαβάσει την εφημερίδα του ή φέρνοντας το τάβλι για να παίξει μ΄ένα φίλο, βάζοντας με λίγα λόγια το δημόσιο χώρο ξανά στη ζωή του. 

Για έναν ολόκληρο μήνα το βάρος το σήκωσαν κυρίως 4-5 άνθρωποι θυσιάζοντας καλοκαιρινές διακοπές, ώρες ύπνου και ανάπαυσης, εξόδους και ψυχαγωγία.. Αν το πείραμα της Θεμιστοκλέους πετύχει μπορεί να γίνει παράδειγμα και γι΄ άλλα σημεία της γειτονιάς και για άλλες γειτονιές της Αθήνας. Αν, αντίθετα, παραμείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας και συνεχίσουμε να συζητάμε το θέμα ελπίζοντας ότι κάποιος άλλος θα το λύσει, τακτική που οδήγησε το πρόβλημα στο σημερινό σημείο, τότε είναι βέβαιο πως η βαρβαρότητα θα κυριαρχήσει τελικά. Η κατάσταση στη γειτονιά μας αφορά όλους και όλοι μαζί θα πρέπει να κινητοποιηθούμε για να την αντιμετωπίσουμε ενωμένοι. 

Κάτοικοι Θεμιστοκλέους και Δερβενίων

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Επειδή μάθαμε ότι παράλληλα με την παράσταση θα είναι και η συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου στο Σύνταγμα για τις καθαρίστριες. Να σας ενημερώσουμε ότι η παράσταση δεν διαρκεί παραπάνω από 45 λεπτά, οπότε όποιος θέλει μπορεί να παρευρεθεί και στα δύο. Ειδικά οι κάτοικοι της περιοχής θα θέλαμε να λάβετε υπόψιν σας ότι εμείς δεν είμαστε κάτοικοι Εξαρχείων αλλά ερχόμαστε να στηρίξουμε τον δικό σας αγώνα, γιατί πιστεύουμε ότι είναι σημαντικός. Μπορεί να μην είμαστε "μεγάλα" ονόματα αλλά έχουμε μεγάλα ψυχικά αποθέματα. 

Ευχαριστούμε

Οι Ποιητές των Δρόμων

Και... (αναδημοσίευση)

Από τον Καρτέσιο

Σαν τα μικρά παιδιά σε μεγάλο ταξίδι. Πεινάμε, κλαίμε, κατουριόμαστε, χεζόμαστε, φωνάζουμε «πότε θα φτάσουμε;». Και οι μεγάλοι, στην αρχή να λένε «μετά το βουνό, φτάνουμε», «μόλις τελειώσουν τα δέντρα, φτάνουμε», «μετά τη στροφή, φτάνουμε», «μετά τη στροφή», «μετά τη στροφή»… Και μετά την τελευταία στροφή είναι ο γκρεμός. Και πέφτουμε… και πέφτουμε… και πέφτουμε…. Και δεν είναι εφιάλτης. Δεν ξυπνάμε. Δεν πεταγόμαστε ιδρωμένοι. Δε λέμε «ουφ, όνειρο ήταν».

Μόνο πέφτουμε.

Έτσι και τώρα. «Μετά το βουνό είναι η ανάπτυξη», «μόλις τελειώσουν τα δέντρα ξεκινάνε οι νέες θέσεις εργασίας», «μετά τη στροφή τελειώνουν τα μνημόνια»… Και μετά την τελευταία στροφή έρχονται τα μαντάτα για νέα μνημόνια, για νέα ανεργία, για νέα μέτρα… Και πέφτουμε… και πέφτουμε… και πέφτουμε…. Και αυτό είναι πραγματικός εφιάλτης. Αλλά δεν ξυπνάμε. Δεν πεταγόμαστε. Δεν ουρλιάζουμε.

Μόνο πέφτουμε.

Μέχρι που αρχίζει να μας αρέσει αυτή η αίσθηση της πτώσης. Και αφηνόμαστε να μας καταπιεί η δίνη του τίποτα. Απολαμβάνουμε το κενό. Τον ξεπεσμό στην ανυποληψία μας. Δίχως τέλος. Έχει και πιο κάτω να πέσουμε… Και πέφτουμε… Και πέφτουμε…. Γιατί εμείς δεν κάναμε κάτι. Γιατί εμείς περιμέναμε πάντα «κάτι να γίνει». Από μόνο του. Και τώρα που πέφτουμε, δεν ήρθε ο από μηχανής θεός να μας πιάσει. Κι ακόμη κι αν ήθελε να έρθει, σίγουρα θα του το απαγόρευε κάποια δικαστική απόφαση, κάποια εγκύκλιος, κάποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου…. Τίποτα δεν κάνουμε πια.

Μόνο πέφτουμε.

[Στ’ αστεία παίζαμε!]

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας 

Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας 

Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε 

Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα. 

Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη 

Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα 

Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιός θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας 

Κλέφτες! 

Στα ψέματα παίζαμε!

Μανώλης Αναγνωστάκης

Μα, στ’ αλήθεια πέφτουμε. Μόνο πέφτουμε….

Τα χάσαμε όλα.

Και γίναμε θέαμα… Αντικείμενο αφ’ υψηλού κριτικής. Εκείνων που μας έσπρωξαν με ωραία λόγια. Και μας έπεισαν ότι πρέπει να πέσουμε για να σηκωθούμε. Κι εμάς, μας άρεσε. Να πέσουμε… Να γίνουμε θυσία. Να πιστεύουμε σε ψέματα. Να κοροϊδευόμαστε. Να περιμένουμε.

Να πέφτουμε…

σε αυτό που έγραψες ταιριάζει και του Βάρναλη*

[Ὁ ἄλλος]

Ἂν θέλεις νὰ χαρεῖς

τὴ λεφτεριά, νωρὶς

γίνε προδότης, γίνε!

Τιμή, ντροπὴ δὲν εἶναι.

Θά ῾ναι μαζί σου οἱ νόμοι

κι ἡ πλερωμένη γνώμη!

Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου

κι ἀπ᾿ τὸν ἀφέντη πιάσου!

Κι ἅμα σὲ φτύνει ἀφτός,

νὰ κάθεσαι σκυφτὸς

καὶ θά ῾χεις τὰ πρωτεῖα

στὴ σάπια πολιτεία.

updated by Κατερίνα*

Πώς με Έμαθαν να Τρομοκρατώ τον Κόσμο σε μία Εισπρακτική Εταιρεία (αναδημοσίευση)

από: vice.com

Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ή τουλάχιστον αυτό λέμε στον εαυτό μας όταν βρισκόμαστε στη θέση να κάνουμε κάτι που ενδεχομένως να μη μας αρέσει, να μην έχει καμία σχέση με τον τομέα μας και ακόμα περισσότερο κάτι που μπορεί να διακυβεύει την ηθική μας. Πριν λίγα χρόνια λοιπόν και αρκετό καιρό πριν αρχίσει η συζήτηση για τις εισπρακτικές εταιρείες και την κομπίνα των τραπεζών που τις χρησιμοποιούν, όντας φοιτήτρια ακόμα, πήγα να δουλέψω σε μία από αυτές. Μία φίλη-φίλου πρότεινε σε εμένα και τη κολητή μου να πάμε να εργαστούμε στην εταιρεία, με μια ατάκα τύπου «Ελάτε, ελάτε. Δεν είναι δύσκολη δουλειά. Θα παίρνετε τηλέφωνα και θα ενημερώνετε τον κόσμο. Θα έχετε και μπόνους!. Πάμε, παίρνουμε (εννοείται) τη δουλειά και ξεκινάμε. Η Μιμή σε τμήμα με κάρτες γνωστής τράπεζας και εγώ σε τμήμα δανείων κάποιας άλλης γνωστής τράπεζας. Για να μπω όμως στο δια ταύτα, ακολουθούν τα τέσσερα στάδια της εκπαίδευσής μου. 

1. ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΑ

Προφανώς και μας είχε δοθεί σενάριο. Κανονικότατο σενάριο, που σου εξηγούσε step by step πώς μιλάς στον Χ και πώς προσπαθείς να τον πείσεις να πάει να καταθέσει χρήματα. Στην αρχή μιλάς γλυκά, πιο γλυκά και από το γλυκό κουταλιού. Οσο περνάει η ώρα και οι μέρες, αρχίζεις να γίνεσαι πιο αυστηρή και βάζεις και μία δόση από Βίρνα Δράκου μέσα.

Δηλαδή, τον τιγκάρεις στις απανωτές ερωτήσεις που έχουν όλες να κάνουν με το ίδιο θέμα. Ακολουθεί δείγμα διαλόγου: «Γεια σας, ονομάζομαι Μπλα Μπλου και καλώ για να σας ενημερώσω για μία οφειλή που έχετε στην ____ Bank. (λες και δεν το ήξερε, εμένα περίμενε).

Θα κάνουμε κάτι για αυτό; / Σκοπεύετε κάνετε κάποια κατάθεση; [μακριά παύση] / Α, τη Δευτέρα! / Δηλαδή την Δευτέρα θα κάνετε κατάθεση. / Άρα θα κάνετε κατάθεση την Δευτέρα». [σε αυτό το σημείο και αφού έχεις πει τη λέξη Δευτέρα πιο πολλές φορές και από το όνομα του γκόμενού σου, αισθάνεσαι σιγά σιγά τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να σε εγκαταλείπουν]. Την Δευτέρα λοιπόν και εάν δεν έχει γίνει η κατάθεση ξανακάνεις τον διάλογο βάζοντας την λέξη Τρίτη. Αφού έχεις κάνει αυτό για κάμποσες μέρες/εβδομάδες και κατάθεση ακούς, αλλά κατάθεση δεν βλέπεις, περνάς στο επόμενο στάδιο.

2. ΣΚΥΛΕΣ ΤΗΣ ΛΥΣΣΑΣ

Γλύκες τέλος, περιόδος χάριτος τέλος και γενικά τέλος. Τώρα σε έχει και η υπεύθυνη του τμήματος στη μπούκα και περιμένουν από εσένα να βγάλεις τη σκύλα από μέσα σου. Ο τόνος αλλάζει, η φωνή σου γίνεται πιο αυστηρή και εσύ βρίζεσαι στο τηλέφωνο με αυτόν σαν να είναι ο πρώην άνδρας σου που σου χρωστάει έξι μήνες διατροφή για τα δίδυμα (ναι πλέον και μετά από τόσα τηλεφωνα και υποσχέσεις, η σχέση σας έχει πάει σε άλλο επίπεδο). Έχεις επίσης το… δικαίωμα να κάνεις το οτιδήποτε, αρκεί να εξασφαλίσεις αυτή τη μαγική Κατάθεση (το κεφαλαίο «Κ» μπαίνει για λόγους έμφασης όταν του μιλάς, καθώς επιμένεις ότι πρέπει να γίνει Η Κατάθεση). Μετά από βρισίδια, φωνές, ενδόμυχα κλάματα, κατεβάσματα τηλεφώνου, απειλές, δεήσεις σε Χριστούς και σατανάδες, μπαίνουμε στο roleplaying. 

3. LAW & ORDER

Στο τμήμα μας είχαμε ένα αγόρι. Αυτό το αγόρι λοιπόν, πέρα από τους δικούς του πελάτες, είχε ως καθήκον να προσποιείται τον δικαστικό επιμελητή. Καλά διάβασες. Ο διπλανός μου έκανε τον δικαστικό επιμελητή. Έπαιρνα εγώ τηλέφωνο τον τύπο που είχε υποσχεθεί να κάνει την Κατάθεση πριν από τρεις εβδομάδες και τον ενημέρωνα ότι πλέον την υπόθεση του την έχει αναλάβει δικαστικός επιμελητής. Ένας «φανταστικός» δικαστικός επιμελητής που ενώ τον φωνάζαμε Κύριο Σωκράτη Μπαλαούρα, στην πραγματικότητα ήταν ένας πιτσιρικάς φοιτητής του ΤΕΙ Ιχθυοκαλλιέργειας. Χτυπάγαμε το γραφείο προσποιούμενες ότι βάζουμε κάποια hardcore σφραγίδα στην καρτέλα του πελάτη της τράπεζας και φωνάζαμε στο τηλέφωνο για να μας ακούσει «την υπόθεση σας έχει αναλάβει πλέον δικαστικός επιμελητής! Αυτό ήταν! Τελειώσαμε!». Οι πιο μαλθακοί πλήρωναν την επόμενη μέρα. Οι πιο «ξέρω τι πας να κάνεις μωρή σαλούφα» δεν ένιωθαν και μας το έκλειναν στεγνά.

4. ΒΛΕΠΩ ΚΟΚΚΟΥΣ

Πλεόν, γνώριζα τους πελάτες απ’ έξω και θυμόμουν ακριβώς ποιοι μου έλειπαν για να συμπληρώσω το μήνα μου για να κλείσω. Εκεί ερχόταν το SKIP. Όχι το γνωστο και μη εξαιρετέο προϊόν αλλά ένα συστηματάκι που μας έδινε την δυνατότητα να βρίσκουμε τους χαμένους πια πελάτες. Αυτός που δεν σήκωνε τα τηλέφωνα, ερχόταν αντιμέτωπος με το ρεζιλίκι που καλούμασταν να του προκαλέσουμε. Παίρναμε άτομα με το ίδιο επώνυμο που μέσω στοιχείων υπολογίζαμε ότι έχουν συγγενική σχέση και τους λέγαμε είτε ότι χρώσταγε και τον ψάχνουμε και ότι η τράπεζα θα τα ζητήσει από αυτούς, είτε ότι κέρδισε σε κάποιο διαγωνισμό και είναι απαραίτητο να μας καλέσει άμεσα αλλιώς χάνει το δώρο, είτε ακόμα πιο ακραία ότι ο Χ είναι γραμμένος σε κάποια διαθήκη και έχει περιέλθει στα χέρια του μεγάλη περιουσία. Προφανώς, σε κάποιον τα προαναφερθέντα δύο ακούγονται σαν αυτό το άθλιο spam mail του Αφρικανού πρίγκιπα που μας χαρίζει την περιουσία του με την προϋπόθεση να απάντησουμε στο mail (όλοι το έχουμε λάβει σε κάποια φάση), αλλά στη γιαγιά Ζαχαρούλα από τη Ζαβέρδα Αιτωλοακαρνανίας ήταν αρκετός λόγος για να καλέσει τον άσωτο υιό ή (ακόμα καλύτερα) να μας πει ΟΛΑ τα τηλέφωνα που δεν υπήρχαν καταχωρημένα στη καρτέλα του. Ναι, ακόμα και μετά από αυτό κάποιοι τρόμαζαν και πλήρωναν.

Κάπως έτσι, μετά από όλα αυτά, και εγώ και η Μιμή το ρίξαμε στον απογευματινό αλκοολισμό σε μία ύστερη προσπάθεια να ξεπλύνουμε το κακό μας πια κάρμα. Παραιτηθήκαμε ένα πρωινό, μετά από ένα μήνα δουλειάς. Εγώ δεν απέκτησα ποτέ πιστωτική κάρτα και συμβουλή μου προς εσένα αγαπητέ αναγνώστη, την επόμενη φορά που θα σε πάρουν τηλέφωνο διασκέδασε το λίγο.