Εγγυητές "κόκκινων δανείων"-Δικαστική απόφαση ελπίδα σε χιλιάδες εγγυητές .

πηγή: enikos.gr

Ελπίδα σε χιλιάδες εγγυητές “κόκκινων “ δανείων δημιουργούν δύο αποφάσεις του Εφετείου Αθηνών, οι οποίες όχι μόνον δικαιώνουν μια 60χρονη, με το σκεπτικό ότι κατά την υπογραφή της επιχειρηματικής σύμβασης δεν είχε πείρα από τέτοιου είδους δραστηριότητες αλλά αναστέλλουν τον πλειστηριασμό για το σύνολο της ακίνητης περιουσίας.

Πιο αναλυτικά, με την υπ’ αριθμόν 222/2019 απόφαση το αρμόδιο δικαστήριο κρίνει πως η εγγυήτρια “ δεν είχε πείρα από συναλλαγές και επιχειρηματικές δραστηριότητες ώστε να γνωρίζει τις δυσμενείς συνέπειες που θα είχε για την περιουσιακή κατάσταση η σύμβαση εγγύησης με τους τόσο ευπαθείς για αυτήν όρους και συμφωνίες”.

Στο πλαίσιο αυτό βάζει φρένο στα μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης γιατί “από το 2008 μέχρι και το 2013 η τράπεζα δεν προέβη σε σε καμία δικαστική ενέργεια για την επιδίωξη είσπραξης της απαιτήσεως της με αποτέλεσμα το ποσό των τόκων να αγγίζει τις 270.000 ευρώ ”.

“Οι περισσότεροι εγγυητές όταν υπέγραφαν τη τραπεζική σύμβαση δεν γνώριζαν ή δεν κατανοούσαν την ευθύνη που αναλάμβαναν και βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να προβλέψουν τη σημερινή οικονομική κρίση και το ντόμινο που αυτή θα έφερνε σημειώνει ο δικηγόρος Δημήτρης Αναστασόπουλος που χειρίστηκε την υπόθεση.

Αναστολή αναγκαστικής εκτέλεσης

Παράλληλα με την υπ’ ‘αριθμ 196/2019 απόφαση αναστέλλονται οποιαδήποτε μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης, χαρακτηρίζοντας “παράνομο τον υπολογισμό των τόκων με ημερολογιακό έτος 360 ημερών αντί των 365 “ και πιθανολογώντας ότι “η αιτούσα θα υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη εάν αυτά προχωρήσουν διότι με τον επικείμενο πλειστηριασμό των κατασχεμένων ακινήτων –διαμερισμάτων της, αφενός θα απολέσει τα εκ της μισθώσεως των δύο εξ αυτών εισοδήματα που ,ελλείψει άλλων, είναι απολύτως αναγκαία για τη διατροφή τη δική της και του υπέργηρου συζύγου της που στερείται εισοδήματος, αφετέρου, θα απολέσει την κύρια κατοικία της, όπου διαμένει με το σύζυγο της”.

Να στραφούν κατά των πρωτοφειλετών, που σε αρκετές περιπτώσεις πρόκειται για συγγενικά –φιλικά πρόσωπα που αναγκάζονται πολλοί εγγυητές, οι οποίοι βρίσκουν τοίχο σε οποιαδήποτε προσπάθεια συνεργασίας.

“O εγγυητής πρέπει να κινητοποιείται και όταν οφειλέτης δεν πληρώνει με τη συνδρομή δικηγόρου να ζητά εξωδίκως από την τράπεζα, αυτό που είναι προς το συμφέρον του. Για παράδειγμα εάν θεωρεί ότι πως πρέπει το δάνειο να καταγγελθεί, για να στραφεί η τράπεζα κατά του οφειλέτη , καλό θα είναι να το κάνει”, τονίζει ο κ.Αναστασόπουλος.

H δολοφονία του Βσεβολόντ Μέγιερχολντ*

πιστόλια 

οι λέξεις οι φανταχτερές

που την εξουσία χαϊδεύουν 

μα εξουσία δεν έχουν

κι ο μόνος θάνατος 

είναι η αιώνια σιωπή.  

Φωτογραφία του Μέγιερχολντ ενώ μελετά τον ρόλο του στη διάρκεια πρόβας του «Γλάρου» του Τσέχοφ 

που ανέβηκε στο Θέατρο της Μόσχας (1898)

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

από την  Πέπη Ρηγοπούλου

Ηταν ο ποιητής του θεάτρου. Αυτό και μόνο προδιέγραψε την τραγική μοίρα του. Εζησε μια επανάσταση που την πίστεψε και την υπεράσπισε. Την υπεράσπισε σαν ποιητής του θεάτρου: στη σύλληψη του χώρου και στα σκηνικά που ισορροπούσαν ανάμεσα στη μηχανή και στο παιχνίδι, στη χρήση του φωτός και της μουσικής, στην αινιγματική ερμηνεία των προσώπων, σε έναν λόγο που απεχθανόταν το κλισέ και το επίπεδο σύνθημα. Ολα αυτά θανάσιμα, όπως αποδείχθηκε, αμαρτήματα σε μια εποχή όπου στο όνομα της επανάστασης εγκαθιδρυόνταν ο επίπεδος, απόλυτος λόγος.

Δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς αφοριστικά για την τέχνη του Βσεβολόντ Μέγιερχολντ, μέσα από την έννοια της «βιομηχανικής» ή όποια άλλη.

Οχι, ο Μέγιερχολντ δεν ήθελε να «εκβιομηχανίσει» το θέατρο, να υποτάξει τον βίο και τη μαγεία του θεάτρου σε μια βιομηχανία αυτονόητων που θα υμνούσαν την εξουσία. Αυτό που ήθελε μάλλον ήταν να εκ-θεατρίσει τη ζωή, και αυτή ακόμη τη βιομηχανία, μπολιάζοντάς τες με τη μαγεία του θεάτρου, όπως αυτός το εννοούσε. Το θέατρο του Οστρόφσκι και του Ερντμαν, το θέατρο του Γκόγκολ, αλλά πάνω από όλους το πιο μεγάλο θέατρο, το σεξπιρικό: «Θέλω», έλεγε στους μαθητές του, στους οποίους αφηγούνταν το ουτοπικό όραμά του για την σκηνοθεσία του Αμλετ, «να γραφτεί στον τάφο μου: Ιδού ο σκηνοθέτης που δεν μπόρεσε ποτέ να ανεβάσει τον Αμλετ».

Να ήταν άραγε τα λόγια του αυτά μια συνηθισμένη έκφραση της ματαίωσης που νιώθει ο καλλιτέχνης, που δεν κατάφερε να σκηνοθετήσει ένα αγαπημένο έργο; Πιστεύω πως όχι.

Το αιώνιο κατόρθωμα του Αμλετ, ανεπανάληπτο στους αιώνες, είναι ότι στήνει το έργο μέσα στο έργο, την «Ποντικοπαγίδα», με θεατή τον Κλαύδιο, τον οποίο τρέπει σε φυγή, κάνοντάς τον να ομολογήσει πως είναι αδελφοκτόνος, αιμομίκτης και τύραννος. Ο Μέγιερχολντ, πιστός στον αμφισβητησιακό ρόλο τού κάθε μεγάλου θεάτρου, έστηνε τις δικές του «ποντικοπαγίδες» μπροστά σε σύγχρονούς του σοβιετικούς Κλαύδιους σαν τον Καγκάνοβιτς, στον οποίο σε ένα θέαμα για την αυτοκτονία τού προσέφερε επί σκηνής ένα πιστόλι.

Ομως τα πιστόλια άνθρωποι σαν τον Κλαύδιο και τον Καγκάνοβιτς τα έχουν όχι για να αυτοκτονήσουν αλλά για να σκοτώσουν.

Το πλήρωσε με τη σύλληψη, τις ανακρίσεις, τα βασανιστήρια και την εκτέλεση. Σκίστηκε στα δυο, λέει, προσπαθώντας να βρει τα κρίματα του και να κατηγορήσει τον εαυτό του για όσα (δεν) είχε κάνει. Ενώ πιεζόμενος να καταδώσει ανύπαρκτους συνενόχους κατέληξε να αναφέρει και τον ίδιο τον Στάλιν.

Λόγια ενός ανθρώπου που είχε τρελαθεί από τον πόνο; 'Η μήπως ύστατη υπέροχη προσπάθεια να υψώσει τον τραγικό καθρέφτη που δείχνει σε κάθε Κλαύδιο την αποτρόπαιη μορφή του;

* Φεβρουάριος 1940, ημέρα τρίτη

περισσότερα εδώ.

Συνεταιρισμοί στέγασης: καλύπτουν ανάγκες και χτίζουν κοινότητες

Συνεταιρισμοί στέγασης: καλύπτουν ανάγκες και χτίζουν κοινότητες

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Συντάκτης: Ιωάννα Σωτήρχου

Τον τρόπο με τον οποίο οι συνεταιρισμοί στέγασης μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των κοινοτήτων με χαμηλό εισόδημα, προσφέροντας στους κατοίκους τους ένα καλύτερο μέλλον, αποκαλύπτει μελέτη του ερευνητικού ομίλου Housing Futures που δημοσιεύτηκε στο πολιτικό περιοδικό Red Pepper.

Αναλύοντας την οικονομική λογική πίσω από τους συνεταιρισμούς στέγασης, η μελέτη τεκμηριώνει το όφελος που προκύπτει από αυτή τη λύση, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και το κοινωνικό νόημα των συνεταιρισμών, που συμβάλλουν στην ανάπτυξη συνεκτικών και σταθερών κοινοτήτων.

Με κομβικό σημείο την προσιτότητα των στεγαστικών συμβολαίων, οι οικιστικές ανάγκες καλύπτονται επιτυγχάνοντας οικονομικές αποταμιεύσεις, ενώ ενισχύονται τα κοινωνικά δίκτυα, η τοπική δημοκρατία και τελικά η ποιότητα της ζωής των κατοίκων.

Πώς προάγεται η ευημερία; Στον αντίποδα των ιδιόκτητων σπιτιών που αποξενώνουν τους ανθρώπους από τη γύρω κοινότητα, καθώς αναζητούν εξατομικευμένες λύσεις στα προβλήματά τους, η συνεγκατάσταση δίνει δύναμη στους πολίτες, με τη δημιουργία κοινοτικών δεσμών και την ενίσχυση την αλληλεξάρτησης.

Οι συντάκτες του άρθρου επισκέφθηκαν μερικές εγκαταστάσεις συνεταιρισμών στέγασης προκειμένου να αντιληφθούν αυτήν την αίσθηση του λιγότερου απτού οφέλους από το συγκεκριμένο μοντέλο στέγασης, ώστε να έχουν χειροπιαστές αποδείξεις για τα θετικά της κοινής διαβίωσης, δηλαδή για την κοινωνική τους πλευρά.

Ο συνεταιρισμός είναι μια «στάση εναντίον του διαβρωτικού ατομικισμού», είναι μια διατύπωση που μεταφέρουν από το LILAC, στα Homes for Change, δύο μέλη του συνεταιρισμού που συνέκριναν τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων με τις πρακτικές διαχείρισης σε ακίνητα στα οποία είχαν ζήσει στο παρελθόν κι όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται συχνά με ελάχιστες διαβουλεύσεις.

Ετσι, οι κάτοικοι αισθάνονται αποξενωμένοι από τους αμειβόμενους υπαλλήλους που αποφασίζουν για τις κοινότητες και εντελώς αποκομμένοι από τους γείτονές τους, αναφέρουν.

Στον αντίποδα τοποθετούν τις δημοκρατικές διαδικασίες που καλλιεργούνται στους συνεταιρισμούς στέγασης και προσφέρουν πλατφόρμες τόσο για τις αποφάσεις σχετικά με την κοινότητα όσο και για τους κατοίκους ώστε να μπορούν να ακούνε άλλα μέλη, ενισχύοντας στους εταίρους την ιδέα ότι καθένας έχει φωνή και ότι όλοι έχουν ενδιαφέρον για τη λειτουργία της κοινότητας. «Παρόλο που εξακολουθούν να υπάρχουν διαφωνίες εντός των κοινοτήτων, αυτές οι διαδικασίες επιτρέπουν την εκδήλωση των ζητημάτων ελεύθερα και δίκαια».

Στη μελέτη αναδεικνύονται τα θέματα της διανομής των οικιστικών μονάδων για τη λειτουργία κάθε σχεδίου κατοικίας, ενώ τα συνδικάτα θέτουν τη λειτουργία της κοινότητας στο επίκεντρο των διαδικασιών, που βοηθούν να διασφαλιστεί ότι τα νέα μέλη έχουν παρόμοιες αξίες και καταλαβαίνουν τον τρόπο ένταξης στην υπάρχουσα κοινότητα. Γι' αυτό και μερικοί συνεταιρισμοί αναζητούν τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις με τα νέα μέλη προτού τους προσφέρουν μια κατοικία: προβλέπονται ειδικές δραστηριότητες, όπως είναι η συμμετοχή σε κοινοτικές συναντήσεις και εκδηλώσεις ώστε η κοινότητα να μπορεί να γνωρίσει πιθανά νέα μέλη και να εξασφαλίσει ότι κατανοούν τις αξίες της συνεταιριστικής διαβίωσης...

Αναγνωρίζεται η ποικιλομορφία, η ύπαρξη μελών από έναν πλούτο διαφορετικού υπόβαθρου, καθώς οι διαφορετικοί άνθρωποι έφεραν νέες προοπτικές, ιδέες και δεξιότητες, που προσφέρουν βάθος και κατανόηση στη συνύπαρξη. Κομβικό σημείο στη σύσφιγξη των σχέσεων μεταξύ των κατοίκων αποτελούν οι κοινόχρηστοι χώροι, ενώ ακόμα και η αρχιτεκτονική στην κατασκευή -το ότι όλα κοιτάζουν προς τα μέσα- σε ορισμένους συνεταιρισμούς υπενθυμίζει στους ανθρώπους την ευρύτερη κοινότητα στην οποία ανήκουν.

Κοινωνική αλληλεγγύη

Ομως δεν είναι μόνο οι χώροι της κοινότητας: υπάρχουν και παραδείγματα κοινωνικής αλληλεγγύης, όπως η δημιουργία ενός μετοχικού ταμείου που λειτουργεί σαν ένα δίχτυ ασφαλείας και στο οποίο συνεισφέρει όλος ο συνεταιρισμός έτσι ώστε αν ένα μέλος μείνει χωρίς εισόδημα, το ταμείο να του επιτρέπει να παραμείνει στον συνεταιρισμό.

Ο ίδιος συνεταιρισμός (LILAC) εξασφαλίζει επίσης την περιοδική ανακαίνιση όλων των διαμερισμάτων, πραγματώνοντας μια αμοιβαία υποστήριξη μεταξύ των μελών της κοινότητας, ένα μοντέλο που έχει δημιουργήσει μια μικρογραφία κράτους πρόνοιας.

Στο άρθρο γίνεται λόγος για τις προσπάθειες δημιουργίας συνεταιριστικών μοντέλων στέγασης σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Για παράδειγμα το Rochdale Borough Homes (RBH), που αρχικά διαχειριζόταν τις 13.000 κατοικίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, έχει γίνει πρόσφατα φορέας κοινωνικών παροχών. Το μοντέλο επιτρέπει τόσο στους υπαλλήλους όσο και στους κατοίκους να πληρώσουν για να γίνουν μέλη και συνιδιοκτήτες και να εκλέξουν ένα αντιπροσωπευτικό όργανο που επιβλέπει το έργο της εκτελεστικής εξουσίας: σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες διαθέσιμες πληροφορίες, το 35% των ενοικιαστών έχουν γίνει μέλη.

Με στόχο την ενθάρρυνση της συνεργασίας μεταξύ του προσωπικού και των ενοικιαστών, το μοντέλο έχει σχεδιαστεί για να αντιμετωπίσει τις καταναλωτικές κουλτούρες που καθιστούν τους ενοικιαστές παθητικούς δέκτες υπηρεσιών από απομακρυσμένους παρόχους. Ετσι, αποτελεί ένα βήμα προς την κατεύθυνση οι ενοικιαστές να μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις εκείνων που διαχειρίζονται τις γειτονιές τους.

«Ωστόσο, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε αν ένα τέτοιο τεράστιο μοντέλο μπορεί να αναπτύξει την ίδια αίσθηση κοινότητας που έχουν δημιουργήσει οι μικρότεροι συνεταιρισμοί» αναφέρει το άρθρο.

Εχοντας καταγεγραμμένη την εμπειρία των κοινωνικών οφελών, το δημοσίευμα καταλήγει: «Είναι καιρός οι συνεργατικές κατοικίες να λάβουν ουσιαστική πολιτική στήριξη».

Πλούταρχος, Περί του μη δειν δανείζεσθαι

Χρυσοκέντητο μανίκι, βραχιόλια και δαχτυλίδι: το κομμένο χέρι και η παλάμη μίας εύπορης κυρίας περίπου σύγχρονης του Πλούταρχου. Ζωγραφισμένος γυψόλιθος, 2ος-3ος αι. Αρχαιολογικό Μουσείο Παλμύρας.

Πλούταρχος, Περί του μη δειν δανείζεσθαι

Ένα άκρως επίκαιρο κι εξαιρετικά ενδιαφέρον δοκίμιο του Πλούταρχου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νεφέλη με τίτλο Οι Συμφορές του δανεισμού. Μετάφραση (μεταφορά στα νεοελληνικά) και σχόλια Πολυξένη Παπαπάνου.

πηγή: Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα

«…Θέλω να δείξω σε όσους σπεύδουν απερίσκεπτα να δανειστούν πόση ντροπή φέρνει μια τέτοια πράξη, και πόση στέρηση της ελευθερίας. Καθώς, επίσης, ότι ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας. Έχεις; Μη δανείζεσαι, γιατί δεν σου λείπουν. Δεν έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν θα ξεπληρώσεις το χρέος σου…».

Οι Συμφορές του δανεισμού («Περί του μη δειν δανείζεσθαι») ανήκουν στα Ηθικά του Πλούταρχου. Η ιδιαίτερη ζέση με την οποία ο, συνήθως ήπιος και χαμηλών τόνων, συγγραφέας τους επιδίδεται στην κατακεραύνωση του φαινομένου του αλόγιστου δανεισμού (από την πλευρά των οφειλετών), καθώς και της απληστίας και της βαναυσότητας των πιστωτών, στρέφοντας εναντίον τους όλο το ρητορικό του οπλοστάσιο, οδήγησε αρχικά τους μελετητές να αμφισβητήσουν την πατρότητα του κειμένου και στη συνέχεια να το θεωρήσουν νεανική ρητορική άσκηση, εκλαμβάνοντας τη φλόγα του ως juvenilis ardor.

Η νεότερη έρευνα, ωστόσο, έχει καταδείξει ότι πρόκειται για έργο της ώριμης περιόδου του Πλούταρχου, και συγκεκριμένα για ομιλία γραμμένη το νωρίτερο το 92, αν όχι πολύ αργότερα. Πιθανότατα εκφωνήθηκε στην Αθήνα, που, όπως κι άλλες ελληνικές πόλεις, μαστιζόταν από τις συνέπειες της υπερχρέωσης σε εγχώριους, αλλά κυρίως ξένους, ως επί το πλείστον Ιταλούς, πιστωτές και στους αντιπροσώπους τους. Ο Πλούταρχος, με μεγάλη ευαισθησία, φωτίζει ένα σοβαρότατο και πολυδιάστατο πρόβλημα της εποχής του. Συγχρόνως κατορθώνει, χάρη στην αμεσότητα, την ψυχολογική οξυδέρκεια, το (ενίοτε μαύρο) χιούμορ και το πάθος του, να μην αφήνει αδιάφορο ούτε τον αναγνώστη των δικών μας ημερών – κάθε άλλο.

Τα αμαρτήματα του καταναλωτισμού, της βουλιμίας και της απερισκεψίας, της ροπής στον πολυτελή βίο αλλά και της ανωριμότητας μοιάζουν διαχρονικά και κανείς δεν μπορεί να επικαλεσθεί άγνοια, εφόσον ο σοφός παππούς από την Χαιρώνεια τα είχε εντοπίσει και στηλιτεύσει πριν από 1.900-1.920 χρόνια.

«Κι όμως οι οφειλέτες ανέχονται τις πιέσεις των δανειστών, ανέχονται να καταβάλλουν φόρο υποτέλειας, να γίνονται σκλάβοι, να εξαπατώνται. Και υπομένουν, όπως ο Φινέας, να τους κλέβουν και να τους λεηλατούν φτερωτές Άρπυιες, που τους αρπάζουν την τροφή χωρίς καν να περιμένουν να έρθει η ώρα …».

Ο Πλούταρχος (περίπου 45 – περίπου 120 μ.Χ.) καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Χαιρώνειας της Βοιωτίας, όπου γεννήθηκε κι έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Έζησε δηλαδή τα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια επί Κλαύδιου και Νέρωνα, ενηλικιώθηκε τον καιρό που ο Νέρωνας έκανε το περίφημο ταξίδι του στην Ελλάδα (το 67), ανδρώθηκε επί Βεσπασιανού και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του επί Δομιτιανού, Νέρβα και Τραϊανού. Ίσως να πρόλαβε και τα πρώτα χρόνια της ηγεμονίας του Αδριανού (117-138).

Φοίτησε στην Ακαδημία των Αθηνών, ασχολήθηκε με την φιλοσοφία και τα μαθηματικά κι ήταν βαθιά επηρεασμένος από τον πλατωνισμό. Ταξίδεψε στην Ελλάδα, στην Αίγυπτο, στη Μικρά Ασία και την Ιταλία, κάνοντας διαλέξεις. Επισκέφθηκε τουλάχιστον δύο φορές την Ρώμη, μεταξύ 72 και 92, όπου συνδέθηκε με κύκλους του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος. Έχαιρε μεγάλου σεβασμού και τιμήθηκε με διάφορα δημόσια αξιώματα. Επί «πολλάς πυθιάδας», τουλάχιστον είκοσι χρόνια, διετέλεσε πρωθιερέας στο Ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς (υπάρχει ένα γλυπτό πορτραίτο του στο Μουσείο των Δελφών).

Έμεινε γνωστός ως ο μεγάλος βιογράφος της αρχαιότητας, χάρη στους πενήντα (από τους οποίους σώζονται οι 48) Βίους παραλλήλους επιφανών Ελλήνων και Ρωμαίων, τους οποίους παρουσιάζει κατά ζεύγη. Το έργο του περιλαμβάνει επιπλέον περίπου διακόσια (σώζονται 78) κείμενα ποικίλης θεματολογίας, δοκίμια, ομιλίες και διαλόγους, στο σύνολο των οποίων δόθηκε πολύ αργότερα ο λανθασμένος και παραπλανητικός τίτλος Ηθικά. Στην θρησκειολογική ομάδα των Ηθικών εντάσσεται κι ένα πολύ ενδιαφέρον σύγγραμμα, το «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», που αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία για την αιγυπτιακή μυστηριακή λατρεία και τον συγκερασμό της με ορισμένες ελληνικές ιδέες. Στην ίδια ομάδα ανήκουν και οι λεγόμενοι «Πυθικοί διάλογοι» οι οποίοι αναφέρονται σε θέματα σχετικά με το Μαντείο των Δελφών, τις προφητείες και τη μορφή της λατρείας.

Η επίδραση που άσκησε το έργο του Πλούταρχου ήταν τεράστια. Έχει γραφτεί ότι μέσα από αυτό έχουμε όλοι οι μεταγενέστεροι γνωρίσει την ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα. Ειδικά μεταξύ του 16ου και 18ου αιώνα, η διάδοσή του στους μορφωμένους ευρωπαϊκούς κύκλους δεν απείχε εκείνης της Βίβλου. Στους θαυμαστές του και σ’ εκείνους που άντλησαν από το έργο του κατά τους τελευταίους αιώνες συγκαταλέγονται: ο Έρασμος, που μετέφρασε στα λατινικά και αφιέρωσε στον Ερρίκο Η΄ το «Πώς αν τις διακρίνοιε τον κόλακα του φίλου»• ο Μονταίν, που εμπνεύστηκε τις Δοκιμές του από τα Ηθικά• ο Σαίξπηρ, που βάσισε στους Βίους τις ρωμαϊκές τραγωδίες του (όπως για παράδειγμα το θεατρικό «Ιούλιος Καίσαρ»)• ο Ρουσσώ και ο Γκαίτε, που κατέτασσαν τον Πλούταρχο στους αγαπημένους τους συγγραφείς• ο Μπετόβεν, που τον εκτιμούσε όσο και τον Όμηρο κι αναζήτησε στο έργο του στήριγμα όταν έχανε την ακοή του• ο Έμερσον και οι υπερβατιστές• ο Καβάφης, στο «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον», στους «Αλεξανδρινούς βασιλείς» και σε πολλά άλλα ποιήματα, ενώ οι Βίοι παράλληλοι ήταν το αγαπημένο ανάγνωσμα του Ναπολέοντα.

Η μελέτη του Πλούταρχου εγκαταλείφθηκε τον 19ο αιώνα, κυρίως επειδή το έργο του αποδεικνυόταν αναξιόπιστο για την ιστορική ανασύνθεση του ελληνορωμαϊκού παρελθόντος. Εντούτοις ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν τόσο για την ιστορική ακρίβεια, όσο για τον χαρακτήρα και την ψυχολογία των ηρώων του, καθώς και για την ηθική διάσταση των πράξεών τους. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, το ενδιαφέρον για το έργο του αναζωπυρώθηκε ως έναν βαθμό, περιορίστηκε όμως κυρίως στην ακαδημαϊκή κοινότητα.

[Πήραμε τα περισσότερα στοιχεία από το κατατοπιστικό κείμενο της Πολυξένης Παπαπάνου στο οπισθόφυλλο του βιβλίου που, καθώς ήταν αναμενόμενο, είχε μεγάλη απήχηση στο αγοραστικό κοινό (εκδόσεις Νεφέλη). Ελπίζουμε πως η φωτογραφία που διαλέξαμε από το Αρχείο μας για να συνοδεύσει τα περί δανεισμού, αυτό το χρυσοστόλιστο αλλά κομμένο χέρι μίας Παλμυρινής κυρίας που προτάσσει την παλάμη της, να καταδεικνύει επιτυχώς την ουσία του κειμένου. Πάντως, το ερώτημα «σε τι χρησιμεύει η ιστορική γνώση» παραμένει αναπάντητο.]

Τα πρώτα δάνεια του ελληνικού κράτους

ή πως οι "ελληναράδες" της εποχής άρχισαν να χτίζουν το πολιτικό και οικονομικό παρακράτος

πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/394

Στις 12 Απριλίου 1823 η έκθεση της δωδεκαμελούς επιτροπής, που είχε ορίσει η Β' Εθνοσυνέλευση για να συντάξει ένα πρόχειρο προϋπολογισμό του επαναστατημένου Έθνους δεν άφηνε κανένα περιθώριο για την κρισιμότητα της κατάστασης: Τα έξοδα του πρώτου εξαμήνου του 1823 θα ανέρχονταν σε 38 εκατομμύρια γρόσια και τα έσοδα σε μόλις 12 εκατομμύρια γρόσια. Η φορολογία, οι τελωνειακοί δασμοί, οι λείες, τα λάφυρα, τα λύτρα, ο εσωτερικός δανεισμός, οι εισφορές ντόπιων και φιλελλήνων, δεν ήταν ικανές να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό. Η έκθεση της Επιτροπής κατέληγε με την προτροπή να γίνεται καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους τοπικούς άρχοντες και την ανάγκη να αναζητηθούν νέοι πόροι. Η ανάγκη εξωτερικού δανεισμού ήταν πλέον μονόδρομος.

Στις 2 Ιουνίου 1823 το Εκτελεστικό (Κυβέρνηση) εξουσιοδότησε τους Ιωάννη Ορλάνδο, Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο και να συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών ταλλήρων. Η επιτροπή καθυστέρησε να αναχωρήσει, λόγω έλλειψης χρημάτων για τα έξοδα του ταξιδιού, τα οποία κάλυψε με δάνειο ο Λόρδος Βύρων. Στις 26 Ιανουαρίου1824, ο Ιωάννης Ορλάνδος και ο Ανδρέας Λουριώτης έφθασαν στην αγγλική πρωτεύουσα και ύστερα από έντονες διαπραγματεύσεις, στις οποίες πήραν μέρος και μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, συνομολόγησαν ένα δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν (9 Φεβρουαρίου 1824). Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα.

Όμως, το ποσό που έφθασε στην επαναστατική διοίκηση ήταν μόλις 298.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) και από αυτό παρακρατήθηκαν 80.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 16.000 για χρεολύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες. Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βαρφ, που έδρευσαν στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσαν ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης.

Ιωάννης ΟρλάνδοςΠαρότι «ληστρικό», το δάνειο χαιρετίστηκε στην Ελλάδα ως πολιτική επιτυχία της Επανάστασης και ως έμμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Πάντως, οι ελπίδες που στηρίχτηκαν πάνω του θα διαψευστούν οικτρά, καθώς θα χρησιμοποιηθεί για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη την εμφύλια διαμάχη. Μεγάλη ευθύνη για τους δυσμενείς όρους σύναψης του δανείου είχαν και οι δύο διαπραγματευτές, ο γιαννιώτης πολιτικός Ανδρέας Λουριώτης και ο σπετσιώτης πλοιοκτήτης Ιωάννης Ορλάνδος, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο, ζώντας πολυτελώς, σε αντίθεση με τους αγωνιστές, που πολεμούσαν με μεγάλες στερήσεις.

Στις 31 Ιουλίου 1824, το Βουλευτικό αποφασίζει τη σύναψη και νέου δανείου, λίγες εβδομάδες μετά την καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών κι ενώ η Επανάσταση βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο. Το δεύτερο δάνειο ανέλαβε ο τραπεζιτικός οίκος των αδελφών Ρικάρδο με ονομαστικό κεφάλαιο 2.000.000 λιρών (26 Ιανουαρίου 1825). Τη διαπραγματευτική ομάδα αποτελούσαν και πάλι οι Λουριώτης και Ορλάνδος. Όπως και στο πρώτο δάνειο, το καθαρό ποσό περιορίστηκε στις 816.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 55% του ονομαστικού (1.100.000) και από αυτό παρακρατήθηκαν 284.000 λίρες για προκαταβολή τόκων δύο ετών, χρεολύσια, προμήθεια και άλλες δαπάνες.

Ενώ, όμως, το ποσό του πρώτου δανείου το διαχειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση, έστω και με σκανδαλώδη τρόπο, τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους. Από το δάνειο διατέθηκαν: 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου, 77.000 για την αγορά όπλων και πυροβόλων, από τα οποία λίγα έφθασαν στην Ελλάδα, 160.000 για την παραγγελία 6 ατμοκίνητων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν στην Ελλάδα («Καρτερία», «Επιχείρηση», «Ερμής») και 155.000 για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, από τις οποίες μόνο η μία («Ελλάς») ήλθε στην Ελλάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη. Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 232.558 στερλινών, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, αν και το δεύτερο είχε συναφθεί σε υπερδιπλάσιο ύψος.

Και τα δύο δάνεια προβλεπόταν ότι θα ενίσχυαν τον Αγώνα, τον οποίον όχι μόνο δεν ωφέλησαν, αλλά υπήρξαν αφετηρία εξάρτησης της χώρας από την Αγγλία. Επί Βαυαροκρατίας, ο Υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Σπανιολάκης (1838) κατηγόρησε τους δύο διαπραγματευτές ότι ιδιοποιήθηκαν χρήματα από τις αγοροπωλησίες μετοχών των δανείων και επιπλέον τον Ορλάνδο ότι παρακράτησε ποσό 5.900 λιρών από τα δύο δάνεια. Μάλιστα, το Ελεγκτικό Συνέδριο προχώρησε σε προσημείωση των περιουσιακών τους στοιχείων.

Κάλεσμα: Γλέντι οικονομικής στήριξης της Ενωτικής Πρωτοβουλίας κατά των Πλειστηριασμών (Update)

Update 19/1 ώρα 12.56: 

Γλέντι οικονομικής στήριξης της Ενωτικής Πρωτοβουλίας κατά των Πλειστηριασμών

Προχωράμε. Το γλέντι θα γίνει κανονικά. Κόντρα στα σημεία των καιρών.
ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ:
-ΗΣΑΠ -Στάση Βικτωρίας
-ΜΕΤΡΟ-Στάση Αμπελόκηποι
Λεωφορεία-ΙΧ: Προσέγγιση μέσω Λεωφ. Αλεξάνδρας είτε έρχεσθε από τα Βόρεια και Ανατολικά προάστια, είτε από τα Δυτικά ή Νότια. Δείτε το χάρτη στη φωτο

Κάλεσμα: Γλέντι οικονομικής στήριξης της Ενωτικής Πρωτοβουλίας 

κατά των Πλειστηριασμών

Σας καλούμε στο γλέντι μας την Κυριακή 20 Γενάρη, ώρα 2μ.μ. που γίνεται στο Κοινωνικό Κέντρο-Τσαμαδού 15 Εξάρχεια.

Ο αγώνας μας κατά των πλειστηριασμών είναι αγώνας κοινός. Είναι αγώνας του καθενός μας. Η με οποιοδήποτε τρόπο στήριξή του είναι καθοριστικής σημασίας τόσο για τη συνέχισή του όσο και για την αποτελεσματικότητά του. Είναι περιττό να μιλήσουμε για την οικονομική διάσταση αυτού του αγώνα. Οι δράσεις μας στα συμβολαιογραφεία, στις τράπεζες, στις γειτονιές πρέπει να απλώνονται και να δυναμώνουν συνεχώς, δίνοντας ελπίδα και κουράγιο σε όσους συνανθρώπους μας κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, σε όσους απελπισμένους έχουν παραιτηθεί. 

Οι δεκάδες χιλιάδες πλειστηριασμοί για τη χρονιά που μόλις μπήκε είναι απειλή κοινωνική, πολιτική, οικονομική. Η αποσάρθρωση του κοινωνικού ιστού, η περιθωριοποίηση δεκάδων χιλιάδων συμπολιτών μας μέσω της αρπαγής του τελευταίου περιουσιακού τους στποιχείου, είναι η αρπαγή της αξιοπρέπειας όλων μας. Και μαζικά, αλληλέγγυα και με αισιοδοξία πρέπει να σταθούμε απέναντι σ’ αυτήν την ανατέλλουσα βαρβαρότητα.

Σε αυτό τον αγώνα σας θέλουμε μαζί μας. Σας περιμένουμε στην εκδήλωσή μας.

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

Το event της εκδήλωσης. 

https://www.facebook.com/events/1073101656218161/

Κοινοποιούμε....καλούμε

Αυτό το κούρεμα ποιός θα το πάρει ;

Αυτό το κούρεμα ποιός θα το πάρει ;

Ανάμεσα στα δεκάδες σχέδια κουρέματος που έχουν δεί το φως της δημοσιότητας ένα ακόμη έρχεται να δελεάσει τους κόκκινους οφειλέτες στεγαστικών δανείων. Προφσνώς, για να αναγκασθούν οι τράπεζες να βάλουν νερό στο κρασί τους, όλα τα προηγούμενα έχουν αποτύχει ή δεν είχαν την επιθυμητή ανταπόκριση.

Κανείς, μα κανείς ιθύνων νους δεν σκέφτεται ότι η αποτυχία δεν οφείλεται στην απροθυμία της πλειοψηφίας των δανειοληπτών να απαλλαχθούν από τον εφιάλτη της απώλειας του ακινήτου τους, αλλά στην κάτισχνη δυνατότητά τους να ανταποκριθούν στους όρους ενός "συμβολαίου" κουρέματος; Ακόμη και στην περίπτωση που υπάρχει προς το παρόν η ρευστότητα χρημάτων να καλύψει τον διακανονισμό, κανείς δανειολήπτης δεν αισθάνεται ασφαλής ότι αυτή η δυνατότητα θα υπάρχει και αύριο. Και έτσι ακολουθούν το ρητό φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά. 

Υπάρχει και το δεδομένο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις που εφαρμόσθηκε σχέδιο διακανονισμού και κουρέματος στα στεγαστικά δάνεια, οι τράπεζες δεν δεσμεύθηκαν για τους όρους της συμφωνίας πέραν της πενταετίας. Για παράδειγμα μια κλασική περίπτωση δελεαστικής πρότασης περιελάμβανε μια πολύ χαμηλή δόση για πέντε χρόνια και καμμία δέσμευση της τράπεζας για το τί θα γίνει μετά. Πλήρωνε ο δανειολήπτης  κάποια χρήματα, διατηρούσε  το ακίνητο, και με τη λήξη της πενταετίας η τράπεζα με το έτσι θέλω όριζε μια δόση στην οποία ήταν αδύνατον να ανταποκριθεί... και αυτό είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος για όσους έχουν ήδη συνάψει τέτοιους διακανονισμούς με την τράπεζά τους.

Επομένως οι μόνοι που πράγματι μπορούν να συγκινηθούν από τη γενναιοδωρία των τραπεζών είναι οι λεγόμενοι κακοπληρωτές. Οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να περιμένουν μια ακόμη καλύτερη πρόταση. Αλλά και στην περίπτωση που αυτή δεν έλθει και η τράπεζα παίξει το χαρτί του πλειστηριασμού, αυτοί έχουν τον άσσο στο μανίκι τους: τελευταία στιγμή πετυχαίνουν αναστολή του πλειστηριασμού. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα που εκτέθηκαν σε προηγούμενη ανάρτηση (http://noauctionsgr.blogspot.com/2019/01/2018.html).

Τί προβλέπει η νέα πρόταση.

Σύμφωνα με αυτή το κούρεμα" δανείων δεν θα εφαρμόζεται συνολικά στο τέλος της διάρκειας αποπληρωμής του δανείου - όπως γινόταν μέχρι σήμερα, αλλά θα επιμερίζεται ανά έτος και το ποσό του αναλογούντος στο έτος κουρέματος θα εκπίπτει από τη συνολική οφειλή στο τέλος κάθε έτους. Πάντα με τη δέσμευση ότι  ο δανειολήπτης θα είναι συνεπής. Σε αντίθετη περίπτωση το δάνειο ξαναβάφεται κόκκινο.

Λεπτομέρειες του σχεδίου δεν έχουν αποσαφηνισθεί, όμως μπορούν να συναχθούν τα εξής ασφαλή συμπεράσματα:

1. Ο δανειολήπτης δεν βλέπει κάποια ελάφρυνση της δόσης, αλλά μια ελάφρυνση του συνολικού χρέους κάτι που απλά σημαίνει ότι αν μπορέσει να είναι συνεπής η καταληκτική ημερομηνία της αποδέσμευσής του από το χρέος θα έλθει πιο νωρίς.

2. Σύμφωνα με τα σχετικά δημοσιεύματα η συνολική "άφεση" του χρέους θα είναι μεταξύ του 20 και του 30%.  Δεδομένου ότι στη σύνθεση της οφειλής οι τόκοι κατέχουν τη μερίδα του λέοντος, καταλήγουμε να μιλάμε για ένα όχι σημαντικό κούρεμα των τόκων, λαμβανομένης υπόψη  της τοκογλυφικής πολιτικής των τραπεζών.

Οι τράπεζες και μειώνουν έτσι τον αριθμό των κόκκινων στεγαστικών δανείων και δεσμεύουν ακόμη περισσότερο τον δανειολήπτη στο να είναι συνεπής. Ο δε δανειολήπτης απλά αρκείται στην ετήσια "άφεση" του χρέους του.

Λεφτά όμως θα υπάρχουν; Θα ξεμυτίσει η εμπιστοσύνη στην  αενάως "επερχόμενη" ανάπτυξη;

Πλειστηριασμοί 2018-το δέος των αριθμών και η μελωδία των κινημάτων

Η εξέλιξη και τα αποτελέσματα της διαδικασίας 

των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών (ηλ.πλ) για το έτος 2018

εισαγωγικά

Από το γράφημα αυτό αποδεικνύεται ότι το εργαλείο των ηλ.πλ. αποτελεί το υπερόπλο των τραπεζών. Καθίσταται απλός και "παραγωγικός" ο τρόπος να βγαίνουν σπίτια και περιουσίες στο σφυρί σαν να ήταν χαλιά.  Γιατί έτσι το θέλησε η κυβέρνηση, έτσι το θέλησαν οι θεσμοί: "Πρώτα οι τράπεζες"
Για τους πάσης κοπής οφειλέτες προκειμένου να σώσουν την πρώτη κατοικία τους, καθίσταται πλέον δύσκολο να αποφύγουν είτε έναν κανιβαλιστικού τύπου συμβιβασμό με την τράπεζα και τους λοιπούς πιστωτές τους, είτε να αρκεσθούν στην αναιμική προστασία του νέου νόμου, που αναμένεται ως τα τέλη Φλεβάρη του 2019 να αντικαταστήσει το νόμο Κατσέλη-Σταθάκη. Όσοι βέβαια θα πληρούν τα νέα αυστηρά κριτήρια ένταξης στο νέο νόμο "προστασίας" Εκτός εάν... 

...οι 120.000 άμεσα απειλούμενοι από τους πιστωτές τους οφειλέτες αποφασίσουν πως η σωτηρία τους δεν χαρισθεί από τους τραπεζίτες τους αλλά από τον ίδιο τον αγώνα τους.  

οι αριθμοί λένε την αλήθεια ; Μια αναγκαία διευκρίνηση

Αναφέρομαι στον αριθμό των πλειστηριασμών που "ολοκληρώθηκαν". Για λόγους που δεν αναφέρονται αλλά είναι κατανοητή η στόχευσή τους, στο μέγεθος αυτό περιλαμβάνονται και οι πλειστηριασμοί που κατέστησαν άγονοι. Στα οικεία πεδία των ιστοσελίδων των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών δεν διαχωρίζονται οι άγονοι από τους γόνιμους πλειστηριασμούς. Για να έχουμε πάντως έναν αριθμό των άγονων πλειστηριασμών που να αγγίζει την πραγματικότητα θα ανατρέξουμε σε δημοσιεύματα του Σεπτέμβρη 2018, όπου αναφέρεται πως έξι από τους δέκα πλειστηριασμούς που είχαν διενεργηθεί το πρώτο οκτάμηνο του 2018  κηρύχθηκαν  άγονοι.  Επίσης, την ίδια εποχή άλλα δημοσιεύματα μιλούσαν για ένα ποσοστό της τάξης του 80% πλειστηριασμών που "γονιμοποιήθηκαν¨ από τις ίδιες τις πιστώτριες τράπεζες. Δηλαδή Γιάννης κερνάει-Γιάννης πίνει...

Να σημειώσουμε ότι οι τράπεζες θα ήθελαν να  "κτυπάνε" περισσότερα ακίνητα αν δεν έμπαινε το φρένο του ESM. Οι λόγοι που το ESM ανάγκασε τις τράπεζες να σταματήσουν να κτυπάνε οι ίδιες σωρηδόν ακίνητα είναι δύο.
-Ο ένας είναι ότι οι έξωθεν θεσμοί και ο ESM προτιμούν να πουληθούν τα καλά κόκκινα δάνεια (που έχουν εξασφαλίσεις φιλέτα) προκειμένου ξένοι επενδυτές  να τζογάρουν πάνω στα δεσμευμένα ακίνητα.
-και ο δεύτερος λόγος είναι ότι για τα ακίνητα τα οποία βγαίνουν σε πλειστηριασμό και είναι δεσμευμένα από περισσότερους πιστωτές (π.χ. άλλες τράπεζες, Δημόσιο και Ασφαλιστικά Ταμεία) η επισπεύδουσα και πλειοδότης τράπεζα υποχρεούται να εκταμιεύσει το αναλογούν ποσό των υπολοίπων πιστωτών που έχουν λαμβάνειν από τον οφειλέτη. Και σε καιρούς πενιχρής ρευστότητας, που τέτοια δυνατότητα. 

Το δέος των αριθμών και οι 16408 τουφεκιές

Διαβάζουμε στο γράφημα πως για το 2018 είχαν προγραμματισθεί σε όλη τη χώρα 21354 πλειστηριασμοί ακινήτων εκ των οποίων ολοκληρώθηκαν οι 16408. Στα νούμερα αυτά πρέπει να συνυπολογισθούν και οι δεκάδες χιλιάδες διαταγές πληρωμής που μένουν παγωμένες στα συρτάρια των νομικών τμημάτων των τραπεζών που είτε για πολιτικούς λόγους είτε για λόγους τακτικής δεν προχωρούν στο στάδιο του πλειστηριασμού. Προφανώς οι τράπεζες για επικοινωνιακούς λόγους στρέφουν τα βέλη τους πρώτα σε μεγαλοοφειλέτες ή σε οφειλέτες κατόχους ακινήτων-φιλέτων.

Οι αριθμοί προκαλούν δέος αν αναλογισθούμε τους δεκάδες χιλιάδες"κόκκινους" δανειολήπτες των τραπεζών όσο και τους οφειλέτες του δημοσίου που αριθμούν μερικά εκατομμύρια. Ο μισός πληθυσμός της χώρας βρίσκεται υπό διωγμό. Πόλεμος με λάφυρο την αξιοπρέπεια και τις μνήμες της κάθε οικογένειας, του κάθε επαγγελματία. Ένας μαζικός ξερριζωμός από τα σπίτια, τα μαγαζιά, τα χωράφια όπου ανθούσε για χρόνια η ονειροπλασία, όπου εύρισκαν στέγη οι ελπίδες και ζύμωναν το ψωμί τους οι οικογένειες. Μόνο όποιος έχει περιέλθει σε αυτή την κατάσταση  μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος. Μπορούν τα κινήματα να αντιληφθούν αυτή την κραυγή απόγνωσης; 

Πόλεμος αναίμακτος, θάνατος από χέρια με λευκά γάντια. Πόλεμος προετοιμασμένος μεθοδικά. Πρώτα η έπαρση της καλλιεργημένης ευδαιμονίας, στη συνέχεια η απογοήτευση, ο φόβος, η παραίτηση, η κατάθλιψη.  Η κοινωνική αποσάρθρωση, συνέπεια όλων αυτών οδηγεί τα παραλυμένα κοινωνικά στρώματα κατευθείαν στο στόμα του λύκου. 

Οι πίνακες που παρατίθενται στη συνέχεια προσφέρονται για ποικίλες κοινωνικές γνωματεύσεις. Μία όμως ξεπηδάει σαν κυρίαρχη. Η έλλειψη οργανωμένης κοινωνικής αντίστασης, ειδικά σε περιοχές της χώρας με μηδαμινή συλλογική αντίσταση, διευκολύνει τη λεηλασία των πλειστηριασμών. Αναδεικνύεται παράλληλα πως η λάθος ιεράρχηση των καθηκόντων πολλών κινημάτων αλλά και πολιτικών φορέων που "επιβάλλουν" σε κάθε ευκαιρία τις προτεραιότητές τους στα κινήματα, υποβάθμισε το πρόβλημα των πλειστηριασμών ή το απαξίωσε, υψώνοντας λάβαρα ιδεολογικής "καθαρότητας". Το "εμείς δεν παλεύουμε υπέρ της ιδιοκτησίας," ακούγεται συχνά-πυκνά από πολιτικά σχήματα στο χώρο της αριστεράς και πέραν αυτής. 

Συνηθίζω να λέω πως το κοντραμπάσο της συμφωνικής ορχήστρας και τα κινήματα έχουν κάτι κοινό: όταν παίζει το κοντραμπάσο κανείς δεν το ακούει. Όταν όμως σιγεί τότε όλοι νοιώθουν την απουσία του. Σε ένα παράλληλο σύμπαν σε κοινωνικό επίπεδο συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με την παρουσία ή την απουσία των κινημάτων.

Οι στατιστικές
Στους πίνακες που ακολουθούν παρουσιάζεται μια ποιοτική και γεωγραφική ανάλυση τνω πλειστηριασμών του τελευταίου τετραμήνου του 2018. Τα στοιχεία έχουν αλιευθεί από τις ιστοσελίδες των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών. Σημειωτέον ότι αντίστοιχα στοιχεία δεν υπάρχουν για το υπόλοιπο του 2018, μιας και δεν τηρούνταν από τους διαχειριστές των ιστοσελίδων.

Στον Πίνακα 2 στην τρίτη στήλη απεικονίζεται το πλήθος των αναστολών των πλειστηριασμών και στην τελευταία στήλη απεικονίζεται το ποσοστό των αναστολών σε σύγκριση με το πλήθος των πλειστηριασμών (στήλη 3).

Η αναστολή, όπως προαναφέραμε, είναι το μόνο ευεργετικό αλλά προσωρινό αποτέλεσμα που μπορεί να πετύχει το κίνημα στη συγκεκριμένη συγκυρία, μιας και ο συσχετισμός των δυνάμεων στη μάχη κατά των ηλ.πλ. δεν επιτρέπει τη δυναμική ακύρωση όλης της διαδικασίας του πλειστηριασμού που είναι και ο ευκταίος στόχος. Αναστολή μπορεί να επέλθει με αίτηση και πρόταση συμβιβασμού με την τράπεζα ή εν γένει τον πιστωτή εκ μέρους του δανειολήπτη που μπορεί να υποβληθεί έως και 24 ώρες πριν τον πλειστηριασμό. 

Στον πίνακα 3 (αποτελέσματα πλειστηριασμών κατοικιών) βλέπουμε ότι σε τουριστικές περιοχές το ποσοστό αναστολών για κατοικίες ξεπερνάει κατά πολύ τον μέσο όρο κάτι που μας κάνει να σκεφθούμε -σε συνδυασμό με την απουσία κινημάτων στις περιοχές αυτές - ότι πολλοί δανειολήπτες καταφεύγουν την τελευταία στιγμή σε αυτή τη λύση. 

  

Ένας μεγάλος αριθμός αναστολών πλειστηριασμών κατοικιών παρατηρείται σε περιοχές με οργανωμένο κίνημα (π.χ. Αττική, Θεσσαλία). Η παρουσία κινημάτων στα συμβολαιογραφεία και η δημόσια καταγγελία του πλειστηριασμού από τα κινήματα αναγκάζουν την κυβέρνηση και τις τράπεζες να αναστείλλουν πολλούς πλειστηριασμούς κυρίως λαϊκών κατοικιών και για χαμηλές οφειλές. Η Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών κοινοποιεί και στοχεύει σε πλειστηριασμούς κατοικιών και εν γένει περιουσιών χαμηλής αξίας ειδικά όταν η οφειλή είναι δυσανάλογα μικρότερη της αξίας του ακινήτου. Στοχοποιεί επίσης πλειστηριασμούς όπου έχει διαπιστωθεί η καταστρατήγηση από την τράπεζα βασικών δικαιωμάτων του δανειολήπτη. 

Υπάρχουν και περιοχές με εκτεταμένο αστικό ιστό όπου παρατηρείται απουσία ή  υποτονική παρουσία κινημάτων  κατά των πλειστηριασμών. Εκεί τα μεγέθη των αναστολών δεν είναι τα αναμενόμενα. Μελετώντας τον πίνακα 3  αυτό καθίσταται εμφανές. 

Τέλος, στον πίνακα 4 παρουσιάζεται μια αναλυτική εικόνα της γεωγραφίας των πλειστηριασμών κατοικιών στους δήμους του νομού Αττικής. Το συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε από εδώ είναι αυτό που τονίσαμε σε προηγούμενη παράγραφο. Ότι δηλαδή, οι τράπεζες στοχεύουν κατα προτεραιότητα στα ευγενή αλλά και τα νεοαναπτυσσόμενα προάστια (για επικοινωνιακούς αλλά και ουσιαστικούς λόγους). Δεν παραβλέπεται επίσης η διαπίστωση ότι η κρίση κτύπησε με οδυνηρά αποτελέσματα (τεράστιες μειώσεις εισοδημάτων) και κοινωνικά στρώματα της μεσαίας τάξης  για τα οποία στρώματα οι πόρτες του τραπεζικού δανεισμού ήταν ορθάνοικτες όλο το 24ωρο.

Επίλογος

Ούτε η αναστολή, ούτε η ματαίωση και πολύ περισσότερο ο συμβιβασμός με την τράπεζα ή η προστασία του νόμου, αποτελούν την οροστική λύση που πρέπει να επιδιώκει το κίνημα. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός είναι έωλος και μπορεί να καταπέσει για πολλούς λόγους ο κυριώτερος των οποίων είναι η πάντα ελλοχεύουσα οικονομική αδυναμία ανταπόκρισης στους όρους του συμβιβασμού ή του νόμου. Όσο δεν αποκαθίσταται το προ κρίσης επίπεδο εισοδημάτων, όσο η τοκογλυφία και ο ανατοκισμός συνεχίζουν να αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο την οφειλή, κάθε συμβιβασμός είναι μια ακόμη θηλιά (ίσως η τελευταία) στο λαιμό του δανειολήπτη/οφειλέτη. Επομένως απαιτείται και πρέπει να διεκδικείται είτε ένα μεγάλο κούρεμα της οφειλής είτε η ολική διαγραφή της όταν πρόκειται για οικονομικά εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες.

Μάνος Χατζιδάκις: Ο μύθος των Χριστουγέννων

"Μόνο τα πρόσωπα μερικών παιδιών και μερικών γριών 

που περιφέρονται θλιμμένες, είναι ότι διαθέτει ο κόσμος μας, 

για ν΄ αγαπάς τις μέρες τούτες."

Ο μύθος των Χριστουγέννων κρατιέται με τη βία απ΄ τα παράθυρα και από τις πόρτες, κρεμασμένος σε πανύψηλα κι αφιλόξενα σύγχρονα σκυθρωπά κτίρια. Τον συντηρούν οι δραστηριότητες της αγοράς, τα συμφέροντα των εμπόρων, οι ανελεύθερες κυβερνήσεις -πλην ανατολικών- και οι ακόμη πιο ανελεύθερες θρησκευτικές οργανώσεις, τέλος, οι αστοί και οι εργατικοί, πρόσφατοι μετανάστες στην αστική τάξη, που κατ΄ ουσίαν κυβερνάν τον κόσμο μας, και που επιθυμούν θρησκευτικές αιτιολογίες και παραδόσεις για διασκέδαση, απόλαυση κι΄ αμεριμνησία. 

Ούτε για τα παιδιά, δεν έμειναν τα σύμβολα ανέγγιχτα. Κι αυτά ακόμη προσπαθούν να ονειρεύονται μέσα από τις εφιαλτικές ειδικές εκπομπές της τηλεόρασης, κι από ’να σπίτι που τις μέρες αυτές, δεν έχει να προσθέσει κανένα αληθινό αγαθό, ούτε υποδομή για μια γενναία ονειροπόληση- ονειροπόληση ενός κόσμου ιδανικού, που να τον κυβερνάει ο Χριστός και οι Άγιοι του, με αρχηγό τον Αη Βασίλη. Ιδιαίτερα στον τόπο μας, τα Χριστούγεννα γίνανε μέρες συναλλαγής και αυτοϊκανοποίησης. Ευκαιρία για μια ευρωπαϊκή παράσταση. Αν είχαμε και λίγο περισσότερο χιόνι, ώ τότες τα πράγματα θάσαν καλύτερα.

Η γέννηση του Χριστού παραμένει πια μια επέτειος άγονη και χωρίς αίσθημα. Και η Αθήνα μας, σαν καπνιστό τσουκάλι οινομαγειρείου χωρίς φωτιά και θέρμανση, ζει την αγιότητα των ημερών, σκυθρωπά, άχαρα και κουρασμένα. Οι δρόμοι σκοτεινοί, για οικονομία βέβαια ηλεκτρισμού, αλλά φαντάζουν απείρως σκοτεινότεροι έτσι καθώς περιέχουν ολοένα και περισσότερο, αναίδεια, αναπηρία και ανανδρία.

Η δυστυχία ολοφάνερη στα μάτια των γερόντων, που φεύγουν κάθε μέρα από κοντά μας θλιμμένοι κι απροστάτευτοι, γνωρίζοντας καλά πια πως γεννήσανε, λειψούς ανθρώπους και πολύ χιόνι, που ατέλειωτα θα τους σκεπάζει στους αιώνες. Τα κάλαντα, τα δώρα και οι αγιασμοί, δεν πείθουνε κανένα ότι προσφέρουνε αγάπη και παράδοση. Μόνο τα πρόσωπα μερικών παιδιών και μερικών γριών που περιφέρονται θλιμμένες, είναι ότι διαθέτει ο κόσμος μας, για ν΄ αγαπάς τις μέρες τούτες.

Κι έτσι που ο μύθος των Χριστουγέννων έγινε δίσκος τουρισμού, ζωγραφική σε λαϊκή αγορά, σύνθημα αυτοκόλλητο σε πρακτορείο Προ-Πο, βγήκανε για σεργιάνι χιλιάδες αυτοκίνητα, να πουν τα κάλαντα τα εθνικά, τα θρησκευτικά και τα καταναλωτικά. Πόσο μας ξεκουράζει αυτό το ράντισμα πετρελαίου εις τας οδούς, για να στολίσουμε το σπίτι, για να φωτογραφίσουμε το στολισμένο κέντρο της πόλης, ν΄ αφήσουμε τα δώρα μας στους τροχονόμους αστυνομικούς και τέλος να επιστρέψουμε κατάκοποι την μεσημβρία σπίτι μας, για το απαραίτητο και παραδοσιακό γεύμα παραμονής.

Μάνος Χατζιδάκις, Κυριακή 24 Δεκέμβρη 1978

Πηγή: 3point magazine 

Η μελαγχολία των Χριστουγέννων και σύντομος οδηγός επιβίωσης (αναδημοσίευση)

πηγή

Οι εορτές των Χριστουγέννων προκαλούν, σε πολλούς, αισθήματα θλίψης. Είναι η περίοδος, κατά την οποία ερχόμαστε περισσότερο αντιμέτωποι με τις ελλείψεις της ζωής μας. Το αίσθημα μοναξιάς, αδιέξοδου ή αποτυχίας, που προσπαθούμε να κρύψουμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο, ξεχύνεται ανεξέλεγκτο τις γιορτές. 

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Οι αιτίες μπορεί να ποικίλλουν. Από τη μια το πρότυπο της χαρούμενης οικογένειας, που έχει προβληθεί κατά κόρον μέσα από τις ταινίες, οδηγεί σε αναπόφευκτες και επώδυνες συγκρίσεις. Καταλήγουμε να πιστέψουμε ότι αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση αποτελεί τον κανόνα κι ότι, εκτός από τον πρωταγωνιστή της ταινίας, και ο διπλανός μας βιώνει την απόλυτη ευτυχία των εορτών. Έτσι όποιος δεν έχει καταφέρει να συμμορφωθεί με αυτό το πρότυπο, και πιστέψτε με είναι πολλοί αυτοί, αισθάνεται μειονεκτικά. 

Από την άλλη, η γιορτινή ατμόσφαιρα που επικρατεί επιβάλλει μια καταναγκαστική χαρά. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να χαρώ πάση θυσία. Και γιατί δεν μπορώ να χαρώ; Τι μου συμβαίνει; Γιατί είμαι διαφορετικός; Ο άνθρωπος δυσκολεύεται πολύ να φερθεί διαφορετικά από τους άλλους. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε πολιτισμό και σε κάθε κοινωνία, υπάρχουν τόσοι κανόνες και πρότυπα αποδεκτής συμπεριφοράς, που έχουν ως αποτέλεσμα την ταύτιση με αυτά ή την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σύγκλιση. Σκεφτείτε πόσο άβολα αισθανόμαστε όταν βλέπουμε κάποιον να λειτουργεί με τρόπο μη προβλέψιμο και κοινωνικά μη αποδεκτό σε κάποιες περιστάσεις. Το διαφορετικό έχει πάντοτε ένα σημαντικό κόστος, κυρίως για αυτόν που το βιώνει. 

Όλη αυτή η ψυχολογική πίεση των εορτών αποτελεί το έναυσμα, για να έρθει ο άνθρωπος αντιμέτωπος με άλυτα θέματα που τον απασχολούν. Η έλλειψη μιας συντροφικής σχέσης, προβλήματα με το σύντροφο, τα παιδιά ή τους γονείς επανέρχονται στο προσκήνιο. Σαν κι αυτή να είναι η μοναδική περίοδος που έχουμε τη δυνατότητα να επεξεργαστούμε όσα μας απασχολούν. Κι ερχόμαστε στην έλευση του νέου έτους και στον αναπόφευκτο απολογισμό που επιβάλλει. Υποσχέσεις που δώσαμε και δεν καταφέραμε να τηρήσουμε τον προηγούμενο χρόνο, απολογισμός για το τι έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής και κυρίως, για το τι δεν έχουμε καταφέρει. Συχνά οι άνθρωποι έχουμε την τάση να εστιάζουμε στις αποτυχίες κι όχι στις επιτυχίες μας (ναι αν αναλογιστούμε, όλοι έχουμε καταφέρει κάποια πράγματα στη ζωή μας!).

Από την άλλη, μπορούμε να πούμε ότι τις γιορτινές ημέρες θερίζουμε όσα σπείραμε τον υπόλοιπο χρόνο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι χρειάζεται να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας επειδή τα αποτελέσματα της σοδειάς δε μας ικανοποίησαν. Αν δε μας αρέσει η ζωή μας στην παρούσα φάση, μπορούμε, από τον επόμενο χρόνο, να θέσουμε διαφορετικούς στόχους τους οποίους να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε.

Μπορεί να χρειαστούμε και τη βοήθεια άλλων, προκειμένου να τα καταφέρουμε ή να βρούμε τον τρόπο να υπερπηδήσουμε τα προσωπικά μας εμπόδια, έτσι ώστε οι επόμενες εορτές να είναι πιο κοντά σε αυτό που θα θέλαμε οι ίδιοι, κι όχι αναγκαστικά ίδιες με ένα απατηλό πρότυπο ευτυχίας.

Μπορούμε ακόμη να εκμεταλλευτούμε και αυτές τις γιορτές και να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε πιο ουσιαστικά με τους κοντινούς μας ανθρώπους, εκφράζοντας σκέψεις ή συναισθήματα που δεν έχουμε μοιραστεί μέχρι τώρα. Κι αυτό θα είναι το καλύτερο εορταστικό δώρο τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τους άλλους!

Καλές γιορτές!

Ακτιβισμός κατά των πλειστηριασμών Υποδεχόμαστε (πρόωρα) το 2019 με ένα εορταστικό πρόγραμμα κατά των πλειστηριασμών. Για την Παρασκευή 28/12 ώρα 11.00 στον πεζόδρομο της Κοραή (ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ) έχουμε ετοιμάσει μια πρωτότυπη δράση κατά των πλειστηριασμών. Θα σας πούμε τα κάλαντα των πλειστηριασμών, θα κερνάμε γλυκά και τσίπουρα και θα παίζει μουσική σε γιορτινό κλίμα. Σας περιμένουμε όλες και όλους με στόχο να έχουμε μια ακόμη πρωτότυπη και αποτελεσματική δράση κατά των πλειστηριασμών. Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

Υποδεχόμαστε (πρόωρα) το 2019 με ένα εορταστικό πρόγραμμα κατά των πλειστηριασμών.  

Για την Παρασκευή 28/12 ώρα 11.00 στον πεζόδρομο της Κοραή (ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ) 

έχουμε ετοιμάσει μια πρωτότυπη δράση κατά των πλειστηριασμών.

Θα σας πούμε τα κάλαντα των πλειστηριασμών, 

θα κερνάμε γλυκά και τσίπουρα 

και θα παίζει μουσική σε γιορτινό κλίμα.

Σας περιμένουμε όλες και όλους 

με στόχο να έχουμε μια ακόμη πρωτότυπη και αποτελεσματική δράση 

κατά των πλειστηριασμών. 

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

Δύο σενάρια για την προστασία της πρώτης κατοικίας (αναδημοσίευση)

Δύο σενάρια για την προστασία της πρώτης κατοικίας (αναδημοσίευση)

πηγή: Καθημερινή

Δύο εναλλακτικές προσεγγίσεις εξακολουθεί να εξετάζει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης για την προστασία της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς, ενόψει της λήξης της ισχύος των σχετικών διατάξεων του νόμου Κατσέλη, σύμφωνα με πηγή του οικονομικού επιτελείου.

Η πρώτη εναλλακτική είναι η επέκταση του νόμου με τροποποίηση των παραμέτρων του, όπως αναφέρεται. Δηλαδή με διαφορετικά, αυστηρότερα όρια αντικειμενικής αξίας ακινήτου και εισοδήματος του δανειολήπτη.

Η δεύτερη εναλλακτική είναι ένα διαφορετικό πλαίσιο, με βάση το οποίο το κράτος θα βοηθά τον δανειολήπτη να πληρώσει το δάνειό του, αλλά και οι τράπεζες θα προχωρούν σε αναδιάρθρωση των δανείων, ουσιαστικά «κούρεμα».

Ενώ απομένουν μόνο ελάχιστες μέρες έως τη λήξη του χρόνου και της ισχύος του νόμου ως προς το θέμα αυτό, στην κυβέρνηση δίνονται εσωτερικές μάχες για το είδος της προστασίας που τελικά θα εξασφαλισθεί.

Σύμφωνα με πληροφορίες, από πλευράς του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη διατυπώθηκε πρόταση για προστασία δανειοληπτών με όριο καθαρού εισοδήματος τις 35.000 ευρώ (σήμερα το όριο είναι οι λεγόμενες εύλογες δαπάνες διαβίωσης που κυμαίνονται μεταξύ 13.900 και 40.800 ευρώ, ανάλογα με την οικογενειακή κατάσταση), όριο αξίας πρώτης κατοικίας τις 200.000 ευρώ και δυνατότητα β΄ κατοικίας έως 100.000 ευρώ. Δεδομένου ότι οι τράπεζες πιέζουν για όριο αξίας πρώτης κατοικίας έως τις 100.000 ευρώ (σήμερα είναι 180.000 ευρώ για έναν ενήλικο και φτάνει συνολικά για οικογένεια με τρία παιδιά τις 280.000 ευρώ), η πρόταση θεωρήθηκε ανέφικτη. Σύμφωνα με πηγή των θεσμών, ένα όριο της τάξης των 150.000 ευρώ θα ήταν ίσως λογικό.

Επιδίωξη είναι να υποστηριχθούν οι δανειολήπτες που έχουν πραγματικά μεγάλη ανάγκη και να αποκλεισθούν οι στρατηγικοί κακοπληρωτές. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης φιλοδοξεί να καταλήξει σε μια λύση στις επόμενες μέρες, έως τις αρχές Ιανουαρίου, με στόχο να διασφαλίσει την έγκριση των θεσμών που επιστρέφουν στις 21 Ιανουαρίου στην Αθήνα.

Προς το παρόν, πάντως, είναι μια ακόμη σημαντική εκκρεμότητα, που καίει φυσικά τους δανειολήπτες και υπό αυτή την έννοια και την κυβέρνηση ενόψει εκλογών, αλλά συνδέεται και με την τύχη των τραπεζών.

Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση είχε ζητήσει αρχικά την παράταση του νόμου Κατσέλη για ένα χρόνο, για να εισπράξει την άρνηση των θεσμών, οι οποίοι δεν συμφώνησαν ούτε με μια συμβιβαστική εξάμηνη παράταση.

Πλατεία Εξαρχείων: Bazaar οικονομικής ενίσχυσης-Μέρες Χριστουγέννων

Bazaar οικονομικής ενίσχυσης

3ήμερο Bazaar βιβλίου μικρών εκδοτικών οίκων

Μουσικά και εικαστικά δρώμενα.

Την Κυριακή 16 Δεκέμβρη από τις 10.30 έως τις 15.30 κάνουμε το πρώτο μας bazaar στην πλατεία Εξαρχείων, με στόχο να μαζευτούν κάποια χρήματα που μας είναι απαραίτητα για τις δράσεις μας στην πλατεία αλλά και στη γειτονιά μας.

Εδώ και καιρό δίνουμε έναν δύσκολο αγώνα ενάντια στις ναρκομαφίες, στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στην καταστολή. Οι δράσεις μας περιλαμβάνουν αφισοκολήσεις, εργασίες καθαριότητας, ηλεκτροφωτισμού, εξορμήσεις ενημέρωσης και πολιτιστικές εκδηλώσεις στους δρόμους της καρδιάς των Εξαρχείων όπου και διαδραματίζεται καθημερινά η βαρβαρότητα του ναρκεμπορίου, της ηχορύπανσης, της καταστροφής και απαξίωσης των ελάχιστων υποδομών. Και δεν είναι μόνον αυτά. Σεξισμοί σε βάρος ανυπεράσπιστων, σωματεμπορία, ξυλοδαρμοί μεταξύ ναρκεμπόρων και κάθε λογής αντικοινωνικών στοιχείων.

Ζητάμε τη συμπαράσταση, τη συμμετοχή και τη βοήθεια των κατοίκων, των εργαζομένων, όσων αγαπούν και επισκέπτονται τη γειτοννιά μας. Για ξαναγίνουν τα Εξάρχεια γειτονιά της δημιουργίας, του πολιτισμού, της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης.

Όσοι θέλετε, μπορείτε να μας βοηθήσετε είτε φέροντας κάποια από τα πράγματα που πια δεν χρειάζεστε (αναγράφονται στην αφίσα) τις ώρες 9.30 έως τις 12.30, είτε επισκεπτόμενοι το bazaar. 

Να υπενθυμίσουμε σε όσους δεν το γνωρίζουν ότι την ίδια ημέρα η πλατεία θα σφίζει από δράσεις (3ήμερο bazaar βιβλίου μικρών εκδοτικών οίκων, μουσικά και εικαστικά δρώμενα, Λαϊκή αγορά της πλατείας).

Σας περιμένουμε !

Κάτοικοι Εξαρχείων σε Δράση

Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων

Παρέμβαση σε συμβολαιογράφο

Παρέμβαση σε συμβολαιογράφο 
Από την Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των πλειστηριασμών

Τετάρτη 12 Δεκέμβρη 2018

Αιφνιδιαστική παρέμβαση έγινε σήμερα το μεσημέρι στο συμβολαιογραφείο της Δέσποινας Σακκά-Σταδίου 39 -5ος όροφος. Η συτγκεκριμένη συμβολαιογράφος είχε αναλάβει μεταξύ άλλων και τη διεκπεραίωση 4 πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας μικρής αξίας και για χαμηλές οφειλές. Ένα από τα σπίτια αυτά είναι σε υποβαθμισμένο προάστιο της Αττικής και η οφειλή αφορούσε χαμηλόμισθη οικογένεια.

Η παρέμβαση ήταν οργανωμένη έτσι ώστε η παρουσία των ΜΑΤ αλλά και της αστυνομίας να ήταν προσπελάσιμη. Έτσι αφού παρακάμψαμε τις αστυνομικούς φύλαξης ανεβήκαμε στον όροφο όπου το γραφείο όπου θα γίνονταν οι πλειστηριασμοί. Η συμβολαιογράφος ήταν αδύνατο να μην μας δεχθεί. Της εκθέσαμε το λόγο της "επίσκεψης" και μας διαβεβαίωσε ότι οι πλειστηριασμοί για τους οποίους πήγαμε έχουν κάποιοι ήδη ανασταλεί και θα ανασταλούν και οι υπόλοιποι. Την ...ευχαριστήσαμε για τις εξηγήσεις και φύγαμε...φεύγοντας συναντήσαμε τη διμοιρία αστυνομικής δύναμης που είχε καλεσθεί για να αποτρέψει τη δράση μας... ήταν όμως ήδη αργά... 

Οι συμβολαιογράφοι έχουν απαιτήσει και τους έχει παρασχεθεί από την κυβέρνηση προστασία "αστακού" έτσι ώστε να κινήματα να μην εισέρχονται καν στα κτήρια όπου βρίσκονται τα γραφεία τους. Σήμερα αυτό "έσπασε" . Και ήταν μια πρόκληση για αυτούς. για την κυβέρνηση. για την αστυνομία...

Κατεβαίνοντας, στην είσοδο του κτηρίου μας περίμενε μια ομάδα 4 "φουσκωτών" που δεν συγχώρεσαν την αυθάδειά μας να μπούμε με το έτσι θέλω και με το νόμο στο κτήριο-όπου στεγάζονται γραφεία δημόσιων λειτουργών όπως είναι τα συμβολαιογραφεία. Οι φουσκωτοί ήταν προκλητικοί χειροδικώντας και βρίζοντάς μας. Να σημειώσουμε ότι όταν μπήκαμε μόνο ένας από αυτούς υπήρχε στην είσοδο, παριστάνοντας τον ...θυρωρό. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν και οι υπόλοιποι... οι οποίοι -να το σημειώσουμε-δεν ήταν αστυνομικοί.

Η παρέμβαση ολοκληρώθηκα με μοίρασμα κειμένου και δημόσια διαμαρτυρία στο πεζοδρόμιο.

Τι μας διδάσκουν τα δέντρα για τη ζωή

Απόσπασμα από το βιβλίο του Hermann Hesse: “Bäume: Betrachtungen und Gedichte” [Δέντρα: Σκέψεις και Ποιήματα] 

“Για μένα τα δέντρα υπήρξαν πάντα οι πιο διεισδυτικοί ιεροκήρυκες. 

Τα σέβομαι όταν ζουν σε οικογένειες και φυλές, σε δάση και άλση. Και ακόμη περισσότερο τα σέβομαι όταν στέκονται μόνα τους. Είναι σαν τα μοναχικά άτομα. Όχι σαν τους ερημίτες που έχουν αποσυρθεί μακριά για να κρύψουν κάποια αδυναμία τους , αλλά σαν τα υπέροχα μοναχικά άτομα, όπως ήταν ο Μπετόβεν και ο Νίτσε.

Στα ψηλά κλαδιά τους θροΐζει ο κόσμος, ενώ οι ρίζες τους αναπαύονται στο άπειρο. Όμως δεν χάνουν τον εαυτό τους, παλεύουν με όλη τους τη δύναμη για ένα και μόνο πράγμα: να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους, να δημιουργήσουν το δικό τους σχηματισμό, να εκπροσωπήσουν τους εαυτούς τους. Τίποτα δεν είναι πιο ιερό, τίποτα δεν είναι πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο και δυνατό δέντρο. Όταν ένα δέντρο κόβεται και αποκαλύπτεται η θανατηφόρος πληγή του, μπορεί κανείς να διαβάσει όλη την ιστορία του στο φωτεινό δίσκο του κορμού του: στα δαχτυλίδια του φαίνονται τα χρόνια του, ενώ στα σημάδια του φαίνονται ο αγώνας, τα δεινά , όλες οι ασθένειες, η ευτυχία και η ευημερία, τα δύσκολα χρόνια αλλά και τα ωραία, οι επιθέσεις που άντεξε, οι καταιγίδες που έχει υπομείνει. 

Και κάθε νέο παιδί του χωριού σίγουρα γνωρίζει ότι το σκληρότερο και το πιο ευγενές ξύλο είναι αυτό που έχει στενότερα δαχτυλίδια, κι ότι εκεί ψηλά στα βουνά και μέσα στο συνεχή κίνδυνο αναπτύσσεται το πιο άφθαρτο, το ισχυρότερο, το ιδανικό δέντρο.

Τα δέντρα είναι ιερά. Όποιος ξέρει πώς να μιλήσει μαζί τους, όποιος ξέρει πώς να τα ακούσει, μαθαίνει την αλήθεια. Δεν κηρύττουν μάθηση και παραινέσεις, κηρύττουν τον αρχαίο νόμο της ζωής.

To δέντρο λέει: Ένας πυρήνας είναι κρυμμένος μέσα μου, μια σπίθα, μια σκέψη, είμαι ζωή από την αιώνια ζωή. Μοναδικά είναι η μορφή και οι φλέβες του δέρματος μου, το μικρότερο φύλλο στα κλαδιά μου, αλλά και η μικρότερη ουλή στο φλοιό μου. Έγινα για να σχηματοποιήσω και να αποκαλύψω την αιωνιότητα στη μικρότερη μου λεπτομέρεια.’

To δέντρο λέει: Η δύναμή μου είναι η εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω τίποτα για τον πατέρα μου, δεν ξέρω τίποτα για τα χιλιάδες παιδιά που κάθε άνοιξη σπέρνονται από μένα. Ζω μέχρι τέλος για το μυστικό του σπόρου μου, και δεν με νοιάζει για τίποτα άλλο. Πιστεύω ότι ο Θεός είναι μέσα μου. Πιστεύω ότι η εργασία μου είναι ιερή. Μ αυτή την αλήθεια ζω.’

Όταν απογοητευόμαστε και δεν μπορούμε να αντέξουμε τη ζωή μας, τότε το δέντρο έχει κάτι να μας πει: Σταθείτε! Σταθείτε! Κοιτάξτε εμένα! Η ζωή δεν είναι εύκολη, η ζωή δεν είναι δύσκολη. Αυτές είναι παιδαριώδεις σκέψεις. . . . Το σπίτι δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί. Το σπίτι είναι μέσα σας, αλλιώς δεν είναι πουθενά .

Ενώ τα δέντρα θροίζουν το βράδυ, ενώ είμαστε ανήσυχοι μέσα στις δικές μας παιδαριώδεις σκέψεις: Τα δέντρα έχουν μακρές σκέψεις, μεγάλες και ξεκούραστες αναπνοές, όπως έχουν και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τις δικές μας. Όσο εμείς δεν τ ακούμε, παραμένουν σοφότερα από εμάς. Αλλά όταν μάθουμε πώς να ακούμε τα δέντρα, η στενότητα η ταχύτητα και η παιδική βιασύνη των σκέψεών μας, θα αντικατασταθούν από ανείπωτη χαρά. Όποιος έχει μάθει πώς να ακούει τα δέντρα δεν θέλει πλέον να είναι ένα δέντρο. Δεν θέλει να είναι τίποτα εκτός από αυτό που είναι.”

το βρήκαμε στο Πελίτη