Μάνος Χατζιδάκις: «Οι βρικόλακες επιστρέφουν…»

Το κείμενο μανιφέστο του Μάνου Χατζιδάκι κατά του εθνικισμού: 

«Οι βρικόλακες επιστρέφουν…»

Λίγους μήνες πριν το τελευταίο του «ταξίδι», στις 22 Φεβρουαρίου 1993, ο Μάνος Χατζιδάκις διηύθυνε για τελευταία φορά την Ορχήστρα των Χρωμάτων, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε μια συναυλία – διαμαρτυρία εναντίον του φαινομένου του νεοναζισμού, που είχε αρχίσει να εξαπλώνεται και πάλι στην Ευρώπη, με έργα Κουρτ Βάιλ, Φρανς Λιστ και Μπέλα Μπάρτοκ. Στο έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας με τον υπότιτλο «Οι βρικόλακες επιστρέφουν» κατέθετε και τις δικές του απόψεις. Ένα κείμενο – μανιφέστο κατά του εθνικισμού με τίτλο: «σκέψεις και παρατηρήσεις για το αναζωογονημένο φαινόμενο του Νεοναζισμού»…

«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

τα σύγχρονα είδωλα των ελλήνων εθνικιστών

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται. Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις».

Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες. Πρόσφατη περίπτωση ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους. (Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης). Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

γραφικό στο σταθμό ΗΣΑΠ στην Καλλιθέα

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους). Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων.

Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται. Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια. Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος».

Αλιεύτηκε από το tvxs.gr

"Kλείδωσε η συμφωνία κυβέρνησης και τραπεζών για την "προστασία" (βλ.αρπαγή) της πρώτης κατοικίας

Η θέσπιση του κριτηρίου του ύψους της οφειλής 

είναι η χαριστική βολή σε κάθε Νόμο Κατσέλη, 

σε κάθε Δίκαιο Προστασίας του δικαιώματος στη στέγη.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της ΕΦΣΥΝ τα κριτήρια υπαγωγής σε καθεστώς προστασίας της πρώτης κατοικίας (και μόνο), σύμφωνα με το "διάδοχο" νόμο Κατσέλη θα είναι:

1. το ύψος της τρέχουσας οφειλής

2. το ύψος της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου (πρώτης κατοικίας)

3. το ύψος των ετήσιων εισοδημάτων του οφειλέτη.
Τα κριτήρια 2 και 3 αφορούν την επιδότηση της δόσης του δανείου από το κράτος, εφόσον βέβαια πληρούται το πρώτο κριτήριο.

Πιο αναλυτικά:

-Η τρέχουσα οφειλή (στο σχέδιο της συμφωνίας περιγράφεται ως "το υπόλοιπο του δανείου" θα πρέπει να μην υπερβαίνει τις 130.000 ευρώ.

-Η αντικειμενική αξία του ακινήτου (πρώτη κατοικία) βάσει του νέου νόμου δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 250.000 ευρώ. 

-Το ύψος των ετήσιων εισοδημάτων (δεν διευκρινίζεται αν συμπεριλαμβάνονται τα τεκμαρτά εισοδήματα) για 1 άτομο είναι 12.500 ευρώ, για ζευγάρι τα 21.000 ευρώ και ανά 5.000 ευρώ ανά τέκνο. Δεν διευκρινίζεται αν τα συγκατοικούντα προστατευόμενα μέλη (εκτός των παιδιών) θα συνυπολογίζονται για τον τελικό προσδιορισμό των εισοδηματικών κριτηρίων.

-Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, στο νέο πλαίσιο θα μπορούν να υπαχθούν τα δάνεια που βρίσκονται σε καθυστέρηση άνω των 90 ημερών.

- επιλέξιμοι δανειολήπτες θα υποβάλουν το αίτημα υπαγωγής ηλεκτρονικά στη διατραπεζική πλατφόρμα και θα ρυθμίσουν εξωδικαστικά τις υποχρεώσεις τους, προστατεύοντας την κύρια κατοικία τους από πλειστηριασμό.

-Στην πλατφόρμα θα εισαχθούν από τράπεζες και ΑΑΔΕ όλα τα εισοδηματικά και περιουσιακά δεδομένα του δανειολήπτη.

Τέλος,  προβλέπεται διαγραφή μέρους του δανείου (κούρεμα) όταν η αξία του υπερβαίνει το 120% της αξίας του ακινήτου. 

Περαιτέρω, στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι:

-Τραπεζικές πηγές εκτιμούν ότι τα συγκεκριμένα κριτήρια διαμορφώνουν ένα πλαίσιο ένταξης που θα περιλαμβάνει το 80% των κόκκινων δανείων πρώτης κατοικίας.

-Στη νέα ρύθμιση μπαίνουν επιχειρηματικά δάνεια με ενέχυρο-εγγύηση την πρώτη κατοικία.

-Η κοινή πρόταση θα διαβιβαστεί στους εποπτικούς θεσμούς του τραπεζικού συστήματος με στόχο η διαδικασία νομοθέτησης να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου.

Με μια πρώτη ανάγνωση ...

Οι δεκάδες κρίσιμες λεπτομέρειες, οι σκόπιμες ή μη ασάφειες του ...διαρρεύσαντος σχεδίου, και τα ψιλά γράμματα, που επίσης αποκρύβονται, θα καθορίσουν το κατά πόσο ο νέος νόμος θα καθαγιάσει τις αρπαχτικές ορέξεις των τραπεζών ή θα αποτελέσει έστω έναν κουτσουρεμένο νόμο προστασίας της κατοικίας κυρίως των πλατιών κοινωνικών στρωμάτων.

Όταν μιλάμε για αντικειμενική αξία ας γνωρίζουμε ότι η εμπορική αξία κυμαίνεται περίπου γύρω από το 55% της αντικειμενικής. Ας το θυμώμαστε όταν θάρθει η ώρα να διακρίνουμε ποιά ακίνητα θα προστατεύονται από το νέο νόμο και ποιά όχι.

Μερικά κρίσιμα ερωτήματα

-ποιές δανειακές συμβάσεις καλύπτονται; Για παράδειγμα καλύπτονται τα καταναλωτικά δάνεια;

-Ποιάς μεταχείρισης θα τύχουν οι εγγυητές των ¨κόκκινων" δανείων ;

-Το ύψος του κουρέματος θα υπολογισθεί σύμφωνα με την εμπορική ή την αντικειμενική αξία;

-Το τρέχον υπόλοιπο οφειλής των 130.000 ευρώ περιλαμβάνει και τόκους συν έξοδα ή αναφέρεται μόνο στο χρεωλύσιο (κεφάλαιο) ;

Και εδώ μπορεί να κρύβεται η μεγάλη παγίδα: Για παράδειγμα  αν περιλαμβάνονται και οι τόκοι και εφόσον το δάνειο έχει έστω μια διετία καθυστέρηση εξυπηρέτησης, κάλλιστα ένα ύψος οφειλής της τάξης των 70.000 ευρώ την 30/12/2016 θα μπορεί "άνετα" σήμερα να υπερβαίνει ακόμη και τις 130.000 ευρώ. 

Η τοκογλυφία τώρα δικαιώνεται ;

Η θέσπιση του υπ' αρ. 1 κριτηρίου είναι η χαριστική βολή σε κάθε Νόμο Κατσέλη, σε κάθε Δίκαιο Προστασίας του δικαιώματος στη στέγη. Από την αρχή της κρίσης οι τράπεζες είχαν επιδοθεί στο αγαπημένο τους άθλημα να επιβαρύνουν είτε με τόκους και πανωτόκια, είτε με πάσης φύσεως έξοδα κάθε δάνειο που βρισκόταν σε καθυστέρηση, εκμεταλευόμενες είτε την άγνοια πολλών οφειλετών, είτε την αδιαφορία τους είτε κυρίως την αδυναμία τους να ασχοληθούν με την τακτοποίηση/ρύθμιση του δανείου ή έστω να αντικρούσουν νομικά τις διαρκώς εγειρόμενες και εγγραφόμενες αξιώσεις της τράπεζας.

Έξοδα που ακόμη και για ένα μικρό ποσό οφειλής εγγράφονταν σαν αξίωση, προστιθέμενα στους τόκους διπλασίαζαν την οφειλή μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα προβλεφθεί κάποια νομική διάταξη επαναπροσδιορισμού της οφειλής κατόπιν αίτησης του οφειλέτη ακόμη και αν έχει παραγραφεί κάθε τέτοιο δικαίωμα; 

Η κυβέρνηση που τόσο "αγωνίζεται" για την προάσπιση του δικαιώματος στη στέγη δεν μπορεί να ανεχθεί αυτή την ντρίπλα των τραπεζιτών. Δεν μπορεί, νομιμοποιώντας την τοκογλυφία και τις απατεωνιές των τραπεζών, να επιτρέψει εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια-πρώτες κατοικίες να γίνουν λάφυρα στα νύχια των τραπεζιτών προκειμένου να καλύψουν τη λεηλασία των καταθέσεων με τη φυγάδευση και κλοπή δεκάδων δις ευρώ. 

Η κυβέρνηση αύριο κιόλας ας νομοθετήσει το αξιόποινο της χρόνιας πρακτικής των τραπεζών να χρεώνουν στην πλειοψηφία των δανειοληπτών τις αρπαχτές των λίγων και εκλεκτών τους φίλων. Να νομοθετηθεί το χωρίς έξοδα και γραφειοκρατικές διαδικασίες  το κοσκίνισμα όλων των οφειλών των πλατιών κοινωνικών στρωμάτων.

Περιμένοντας τη διαμόρφωση του σχετικού νομοσχεδίου,  κανείς δεν μπορεί να ελπίζει.   Όχι μόνο γιατί χάνονται και με τη βούλα του κράτους τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία κάθε οφειλέτη (δεύτερη κατοικία, χωράφι, οικόπεδο, κ.λπ.) αλλά και αυτή η κεραμίδα που σκέπει όνειρα και κόπους μιας ζωής

Θα επανέλθουμε...

Εγγυητές "κόκκινων δανείων"-Δικαστική απόφαση ελπίδα σε χιλιάδες εγγυητές .

πηγή: enikos.gr

Ελπίδα σε χιλιάδες εγγυητές “κόκκινων “ δανείων δημιουργούν δύο αποφάσεις του Εφετείου Αθηνών, οι οποίες όχι μόνον δικαιώνουν μια 60χρονη, με το σκεπτικό ότι κατά την υπογραφή της επιχειρηματικής σύμβασης δεν είχε πείρα από τέτοιου είδους δραστηριότητες αλλά αναστέλλουν τον πλειστηριασμό για το σύνολο της ακίνητης περιουσίας.

Πιο αναλυτικά, με την υπ’ αριθμόν 222/2019 απόφαση το αρμόδιο δικαστήριο κρίνει πως η εγγυήτρια “ δεν είχε πείρα από συναλλαγές και επιχειρηματικές δραστηριότητες ώστε να γνωρίζει τις δυσμενείς συνέπειες που θα είχε για την περιουσιακή κατάσταση η σύμβαση εγγύησης με τους τόσο ευπαθείς για αυτήν όρους και συμφωνίες”.

Στο πλαίσιο αυτό βάζει φρένο στα μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης γιατί “από το 2008 μέχρι και το 2013 η τράπεζα δεν προέβη σε σε καμία δικαστική ενέργεια για την επιδίωξη είσπραξης της απαιτήσεως της με αποτέλεσμα το ποσό των τόκων να αγγίζει τις 270.000 ευρώ ”.

“Οι περισσότεροι εγγυητές όταν υπέγραφαν τη τραπεζική σύμβαση δεν γνώριζαν ή δεν κατανοούσαν την ευθύνη που αναλάμβαναν και βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να προβλέψουν τη σημερινή οικονομική κρίση και το ντόμινο που αυτή θα έφερνε σημειώνει ο δικηγόρος Δημήτρης Αναστασόπουλος που χειρίστηκε την υπόθεση.

Αναστολή αναγκαστικής εκτέλεσης

Παράλληλα με την υπ’ ‘αριθμ 196/2019 απόφαση αναστέλλονται οποιαδήποτε μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης, χαρακτηρίζοντας “παράνομο τον υπολογισμό των τόκων με ημερολογιακό έτος 360 ημερών αντί των 365 “ και πιθανολογώντας ότι “η αιτούσα θα υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη εάν αυτά προχωρήσουν διότι με τον επικείμενο πλειστηριασμό των κατασχεμένων ακινήτων –διαμερισμάτων της, αφενός θα απολέσει τα εκ της μισθώσεως των δύο εξ αυτών εισοδήματα που ,ελλείψει άλλων, είναι απολύτως αναγκαία για τη διατροφή τη δική της και του υπέργηρου συζύγου της που στερείται εισοδήματος, αφετέρου, θα απολέσει την κύρια κατοικία της, όπου διαμένει με το σύζυγο της”.

Να στραφούν κατά των πρωτοφειλετών, που σε αρκετές περιπτώσεις πρόκειται για συγγενικά –φιλικά πρόσωπα που αναγκάζονται πολλοί εγγυητές, οι οποίοι βρίσκουν τοίχο σε οποιαδήποτε προσπάθεια συνεργασίας.

“O εγγυητής πρέπει να κινητοποιείται και όταν οφειλέτης δεν πληρώνει με τη συνδρομή δικηγόρου να ζητά εξωδίκως από την τράπεζα, αυτό που είναι προς το συμφέρον του. Για παράδειγμα εάν θεωρεί ότι πως πρέπει το δάνειο να καταγγελθεί, για να στραφεί η τράπεζα κατά του οφειλέτη , καλό θα είναι να το κάνει”, τονίζει ο κ.Αναστασόπουλος.

H δολοφονία του Βσεβολόντ Μέγιερχολντ*

πιστόλια 

οι λέξεις οι φανταχτερές

που την εξουσία χαϊδεύουν 

μα εξουσία δεν έχουν

κι ο μόνος θάνατος 

είναι η αιώνια σιωπή.  

Φωτογραφία του Μέγιερχολντ ενώ μελετά τον ρόλο του στη διάρκεια πρόβας του «Γλάρου» του Τσέχοφ 

που ανέβηκε στο Θέατρο της Μόσχας (1898)

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

από την  Πέπη Ρηγοπούλου

Ηταν ο ποιητής του θεάτρου. Αυτό και μόνο προδιέγραψε την τραγική μοίρα του. Εζησε μια επανάσταση που την πίστεψε και την υπεράσπισε. Την υπεράσπισε σαν ποιητής του θεάτρου: στη σύλληψη του χώρου και στα σκηνικά που ισορροπούσαν ανάμεσα στη μηχανή και στο παιχνίδι, στη χρήση του φωτός και της μουσικής, στην αινιγματική ερμηνεία των προσώπων, σε έναν λόγο που απεχθανόταν το κλισέ και το επίπεδο σύνθημα. Ολα αυτά θανάσιμα, όπως αποδείχθηκε, αμαρτήματα σε μια εποχή όπου στο όνομα της επανάστασης εγκαθιδρυόνταν ο επίπεδος, απόλυτος λόγος.

Δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς αφοριστικά για την τέχνη του Βσεβολόντ Μέγιερχολντ, μέσα από την έννοια της «βιομηχανικής» ή όποια άλλη.

Οχι, ο Μέγιερχολντ δεν ήθελε να «εκβιομηχανίσει» το θέατρο, να υποτάξει τον βίο και τη μαγεία του θεάτρου σε μια βιομηχανία αυτονόητων που θα υμνούσαν την εξουσία. Αυτό που ήθελε μάλλον ήταν να εκ-θεατρίσει τη ζωή, και αυτή ακόμη τη βιομηχανία, μπολιάζοντάς τες με τη μαγεία του θεάτρου, όπως αυτός το εννοούσε. Το θέατρο του Οστρόφσκι και του Ερντμαν, το θέατρο του Γκόγκολ, αλλά πάνω από όλους το πιο μεγάλο θέατρο, το σεξπιρικό: «Θέλω», έλεγε στους μαθητές του, στους οποίους αφηγούνταν το ουτοπικό όραμά του για την σκηνοθεσία του Αμλετ, «να γραφτεί στον τάφο μου: Ιδού ο σκηνοθέτης που δεν μπόρεσε ποτέ να ανεβάσει τον Αμλετ».

Να ήταν άραγε τα λόγια του αυτά μια συνηθισμένη έκφραση της ματαίωσης που νιώθει ο καλλιτέχνης, που δεν κατάφερε να σκηνοθετήσει ένα αγαπημένο έργο; Πιστεύω πως όχι.

Το αιώνιο κατόρθωμα του Αμλετ, ανεπανάληπτο στους αιώνες, είναι ότι στήνει το έργο μέσα στο έργο, την «Ποντικοπαγίδα», με θεατή τον Κλαύδιο, τον οποίο τρέπει σε φυγή, κάνοντάς τον να ομολογήσει πως είναι αδελφοκτόνος, αιμομίκτης και τύραννος. Ο Μέγιερχολντ, πιστός στον αμφισβητησιακό ρόλο τού κάθε μεγάλου θεάτρου, έστηνε τις δικές του «ποντικοπαγίδες» μπροστά σε σύγχρονούς του σοβιετικούς Κλαύδιους σαν τον Καγκάνοβιτς, στον οποίο σε ένα θέαμα για την αυτοκτονία τού προσέφερε επί σκηνής ένα πιστόλι.

Ομως τα πιστόλια άνθρωποι σαν τον Κλαύδιο και τον Καγκάνοβιτς τα έχουν όχι για να αυτοκτονήσουν αλλά για να σκοτώσουν.

Το πλήρωσε με τη σύλληψη, τις ανακρίσεις, τα βασανιστήρια και την εκτέλεση. Σκίστηκε στα δυο, λέει, προσπαθώντας να βρει τα κρίματα του και να κατηγορήσει τον εαυτό του για όσα (δεν) είχε κάνει. Ενώ πιεζόμενος να καταδώσει ανύπαρκτους συνενόχους κατέληξε να αναφέρει και τον ίδιο τον Στάλιν.

Λόγια ενός ανθρώπου που είχε τρελαθεί από τον πόνο; 'Η μήπως ύστατη υπέροχη προσπάθεια να υψώσει τον τραγικό καθρέφτη που δείχνει σε κάθε Κλαύδιο την αποτρόπαιη μορφή του;

* Φεβρουάριος 1940, ημέρα τρίτη

περισσότερα εδώ.

Συνεταιρισμοί στέγασης: καλύπτουν ανάγκες και χτίζουν κοινότητες

Συνεταιρισμοί στέγασης: καλύπτουν ανάγκες και χτίζουν κοινότητες

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Συντάκτης: Ιωάννα Σωτήρχου

Τον τρόπο με τον οποίο οι συνεταιρισμοί στέγασης μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των κοινοτήτων με χαμηλό εισόδημα, προσφέροντας στους κατοίκους τους ένα καλύτερο μέλλον, αποκαλύπτει μελέτη του ερευνητικού ομίλου Housing Futures που δημοσιεύτηκε στο πολιτικό περιοδικό Red Pepper.

Αναλύοντας την οικονομική λογική πίσω από τους συνεταιρισμούς στέγασης, η μελέτη τεκμηριώνει το όφελος που προκύπτει από αυτή τη λύση, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και το κοινωνικό νόημα των συνεταιρισμών, που συμβάλλουν στην ανάπτυξη συνεκτικών και σταθερών κοινοτήτων.

Με κομβικό σημείο την προσιτότητα των στεγαστικών συμβολαίων, οι οικιστικές ανάγκες καλύπτονται επιτυγχάνοντας οικονομικές αποταμιεύσεις, ενώ ενισχύονται τα κοινωνικά δίκτυα, η τοπική δημοκρατία και τελικά η ποιότητα της ζωής των κατοίκων.

Πώς προάγεται η ευημερία; Στον αντίποδα των ιδιόκτητων σπιτιών που αποξενώνουν τους ανθρώπους από τη γύρω κοινότητα, καθώς αναζητούν εξατομικευμένες λύσεις στα προβλήματά τους, η συνεγκατάσταση δίνει δύναμη στους πολίτες, με τη δημιουργία κοινοτικών δεσμών και την ενίσχυση την αλληλεξάρτησης.

Οι συντάκτες του άρθρου επισκέφθηκαν μερικές εγκαταστάσεις συνεταιρισμών στέγασης προκειμένου να αντιληφθούν αυτήν την αίσθηση του λιγότερου απτού οφέλους από το συγκεκριμένο μοντέλο στέγασης, ώστε να έχουν χειροπιαστές αποδείξεις για τα θετικά της κοινής διαβίωσης, δηλαδή για την κοινωνική τους πλευρά.

Ο συνεταιρισμός είναι μια «στάση εναντίον του διαβρωτικού ατομικισμού», είναι μια διατύπωση που μεταφέρουν από το LILAC, στα Homes for Change, δύο μέλη του συνεταιρισμού που συνέκριναν τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων με τις πρακτικές διαχείρισης σε ακίνητα στα οποία είχαν ζήσει στο παρελθόν κι όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται συχνά με ελάχιστες διαβουλεύσεις.

Ετσι, οι κάτοικοι αισθάνονται αποξενωμένοι από τους αμειβόμενους υπαλλήλους που αποφασίζουν για τις κοινότητες και εντελώς αποκομμένοι από τους γείτονές τους, αναφέρουν.

Στον αντίποδα τοποθετούν τις δημοκρατικές διαδικασίες που καλλιεργούνται στους συνεταιρισμούς στέγασης και προσφέρουν πλατφόρμες τόσο για τις αποφάσεις σχετικά με την κοινότητα όσο και για τους κατοίκους ώστε να μπορούν να ακούνε άλλα μέλη, ενισχύοντας στους εταίρους την ιδέα ότι καθένας έχει φωνή και ότι όλοι έχουν ενδιαφέρον για τη λειτουργία της κοινότητας. «Παρόλο που εξακολουθούν να υπάρχουν διαφωνίες εντός των κοινοτήτων, αυτές οι διαδικασίες επιτρέπουν την εκδήλωση των ζητημάτων ελεύθερα και δίκαια».

Στη μελέτη αναδεικνύονται τα θέματα της διανομής των οικιστικών μονάδων για τη λειτουργία κάθε σχεδίου κατοικίας, ενώ τα συνδικάτα θέτουν τη λειτουργία της κοινότητας στο επίκεντρο των διαδικασιών, που βοηθούν να διασφαλιστεί ότι τα νέα μέλη έχουν παρόμοιες αξίες και καταλαβαίνουν τον τρόπο ένταξης στην υπάρχουσα κοινότητα. Γι' αυτό και μερικοί συνεταιρισμοί αναζητούν τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις με τα νέα μέλη προτού τους προσφέρουν μια κατοικία: προβλέπονται ειδικές δραστηριότητες, όπως είναι η συμμετοχή σε κοινοτικές συναντήσεις και εκδηλώσεις ώστε η κοινότητα να μπορεί να γνωρίσει πιθανά νέα μέλη και να εξασφαλίσει ότι κατανοούν τις αξίες της συνεταιριστικής διαβίωσης...

Αναγνωρίζεται η ποικιλομορφία, η ύπαρξη μελών από έναν πλούτο διαφορετικού υπόβαθρου, καθώς οι διαφορετικοί άνθρωποι έφεραν νέες προοπτικές, ιδέες και δεξιότητες, που προσφέρουν βάθος και κατανόηση στη συνύπαρξη. Κομβικό σημείο στη σύσφιγξη των σχέσεων μεταξύ των κατοίκων αποτελούν οι κοινόχρηστοι χώροι, ενώ ακόμα και η αρχιτεκτονική στην κατασκευή -το ότι όλα κοιτάζουν προς τα μέσα- σε ορισμένους συνεταιρισμούς υπενθυμίζει στους ανθρώπους την ευρύτερη κοινότητα στην οποία ανήκουν.

Κοινωνική αλληλεγγύη

Ομως δεν είναι μόνο οι χώροι της κοινότητας: υπάρχουν και παραδείγματα κοινωνικής αλληλεγγύης, όπως η δημιουργία ενός μετοχικού ταμείου που λειτουργεί σαν ένα δίχτυ ασφαλείας και στο οποίο συνεισφέρει όλος ο συνεταιρισμός έτσι ώστε αν ένα μέλος μείνει χωρίς εισόδημα, το ταμείο να του επιτρέπει να παραμείνει στον συνεταιρισμό.

Ο ίδιος συνεταιρισμός (LILAC) εξασφαλίζει επίσης την περιοδική ανακαίνιση όλων των διαμερισμάτων, πραγματώνοντας μια αμοιβαία υποστήριξη μεταξύ των μελών της κοινότητας, ένα μοντέλο που έχει δημιουργήσει μια μικρογραφία κράτους πρόνοιας.

Στο άρθρο γίνεται λόγος για τις προσπάθειες δημιουργίας συνεταιριστικών μοντέλων στέγασης σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Για παράδειγμα το Rochdale Borough Homes (RBH), που αρχικά διαχειριζόταν τις 13.000 κατοικίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, έχει γίνει πρόσφατα φορέας κοινωνικών παροχών. Το μοντέλο επιτρέπει τόσο στους υπαλλήλους όσο και στους κατοίκους να πληρώσουν για να γίνουν μέλη και συνιδιοκτήτες και να εκλέξουν ένα αντιπροσωπευτικό όργανο που επιβλέπει το έργο της εκτελεστικής εξουσίας: σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες διαθέσιμες πληροφορίες, το 35% των ενοικιαστών έχουν γίνει μέλη.

Με στόχο την ενθάρρυνση της συνεργασίας μεταξύ του προσωπικού και των ενοικιαστών, το μοντέλο έχει σχεδιαστεί για να αντιμετωπίσει τις καταναλωτικές κουλτούρες που καθιστούν τους ενοικιαστές παθητικούς δέκτες υπηρεσιών από απομακρυσμένους παρόχους. Ετσι, αποτελεί ένα βήμα προς την κατεύθυνση οι ενοικιαστές να μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις εκείνων που διαχειρίζονται τις γειτονιές τους.

«Ωστόσο, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε αν ένα τέτοιο τεράστιο μοντέλο μπορεί να αναπτύξει την ίδια αίσθηση κοινότητας που έχουν δημιουργήσει οι μικρότεροι συνεταιρισμοί» αναφέρει το άρθρο.

Εχοντας καταγεγραμμένη την εμπειρία των κοινωνικών οφελών, το δημοσίευμα καταλήγει: «Είναι καιρός οι συνεργατικές κατοικίες να λάβουν ουσιαστική πολιτική στήριξη».

Πλούταρχος, Περί του μη δειν δανείζεσθαι

Χρυσοκέντητο μανίκι, βραχιόλια και δαχτυλίδι: το κομμένο χέρι και η παλάμη μίας εύπορης κυρίας περίπου σύγχρονης του Πλούταρχου. Ζωγραφισμένος γυψόλιθος, 2ος-3ος αι. Αρχαιολογικό Μουσείο Παλμύρας.

Πλούταρχος, Περί του μη δειν δανείζεσθαι

Ένα άκρως επίκαιρο κι εξαιρετικά ενδιαφέρον δοκίμιο του Πλούταρχου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νεφέλη με τίτλο Οι Συμφορές του δανεισμού. Μετάφραση (μεταφορά στα νεοελληνικά) και σχόλια Πολυξένη Παπαπάνου.

πηγή: Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα

«…Θέλω να δείξω σε όσους σπεύδουν απερίσκεπτα να δανειστούν πόση ντροπή φέρνει μια τέτοια πράξη, και πόση στέρηση της ελευθερίας. Καθώς, επίσης, ότι ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας. Έχεις; Μη δανείζεσαι, γιατί δεν σου λείπουν. Δεν έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν θα ξεπληρώσεις το χρέος σου…».

Οι Συμφορές του δανεισμού («Περί του μη δειν δανείζεσθαι») ανήκουν στα Ηθικά του Πλούταρχου. Η ιδιαίτερη ζέση με την οποία ο, συνήθως ήπιος και χαμηλών τόνων, συγγραφέας τους επιδίδεται στην κατακεραύνωση του φαινομένου του αλόγιστου δανεισμού (από την πλευρά των οφειλετών), καθώς και της απληστίας και της βαναυσότητας των πιστωτών, στρέφοντας εναντίον τους όλο το ρητορικό του οπλοστάσιο, οδήγησε αρχικά τους μελετητές να αμφισβητήσουν την πατρότητα του κειμένου και στη συνέχεια να το θεωρήσουν νεανική ρητορική άσκηση, εκλαμβάνοντας τη φλόγα του ως juvenilis ardor.

Η νεότερη έρευνα, ωστόσο, έχει καταδείξει ότι πρόκειται για έργο της ώριμης περιόδου του Πλούταρχου, και συγκεκριμένα για ομιλία γραμμένη το νωρίτερο το 92, αν όχι πολύ αργότερα. Πιθανότατα εκφωνήθηκε στην Αθήνα, που, όπως κι άλλες ελληνικές πόλεις, μαστιζόταν από τις συνέπειες της υπερχρέωσης σε εγχώριους, αλλά κυρίως ξένους, ως επί το πλείστον Ιταλούς, πιστωτές και στους αντιπροσώπους τους. Ο Πλούταρχος, με μεγάλη ευαισθησία, φωτίζει ένα σοβαρότατο και πολυδιάστατο πρόβλημα της εποχής του. Συγχρόνως κατορθώνει, χάρη στην αμεσότητα, την ψυχολογική οξυδέρκεια, το (ενίοτε μαύρο) χιούμορ και το πάθος του, να μην αφήνει αδιάφορο ούτε τον αναγνώστη των δικών μας ημερών – κάθε άλλο.

Τα αμαρτήματα του καταναλωτισμού, της βουλιμίας και της απερισκεψίας, της ροπής στον πολυτελή βίο αλλά και της ανωριμότητας μοιάζουν διαχρονικά και κανείς δεν μπορεί να επικαλεσθεί άγνοια, εφόσον ο σοφός παππούς από την Χαιρώνεια τα είχε εντοπίσει και στηλιτεύσει πριν από 1.900-1.920 χρόνια.

«Κι όμως οι οφειλέτες ανέχονται τις πιέσεις των δανειστών, ανέχονται να καταβάλλουν φόρο υποτέλειας, να γίνονται σκλάβοι, να εξαπατώνται. Και υπομένουν, όπως ο Φινέας, να τους κλέβουν και να τους λεηλατούν φτερωτές Άρπυιες, που τους αρπάζουν την τροφή χωρίς καν να περιμένουν να έρθει η ώρα …».

Ο Πλούταρχος (περίπου 45 – περίπου 120 μ.Χ.) καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Χαιρώνειας της Βοιωτίας, όπου γεννήθηκε κι έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Έζησε δηλαδή τα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια επί Κλαύδιου και Νέρωνα, ενηλικιώθηκε τον καιρό που ο Νέρωνας έκανε το περίφημο ταξίδι του στην Ελλάδα (το 67), ανδρώθηκε επί Βεσπασιανού και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του επί Δομιτιανού, Νέρβα και Τραϊανού. Ίσως να πρόλαβε και τα πρώτα χρόνια της ηγεμονίας του Αδριανού (117-138).

Φοίτησε στην Ακαδημία των Αθηνών, ασχολήθηκε με την φιλοσοφία και τα μαθηματικά κι ήταν βαθιά επηρεασμένος από τον πλατωνισμό. Ταξίδεψε στην Ελλάδα, στην Αίγυπτο, στη Μικρά Ασία και την Ιταλία, κάνοντας διαλέξεις. Επισκέφθηκε τουλάχιστον δύο φορές την Ρώμη, μεταξύ 72 και 92, όπου συνδέθηκε με κύκλους του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος. Έχαιρε μεγάλου σεβασμού και τιμήθηκε με διάφορα δημόσια αξιώματα. Επί «πολλάς πυθιάδας», τουλάχιστον είκοσι χρόνια, διετέλεσε πρωθιερέας στο Ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς (υπάρχει ένα γλυπτό πορτραίτο του στο Μουσείο των Δελφών).

Έμεινε γνωστός ως ο μεγάλος βιογράφος της αρχαιότητας, χάρη στους πενήντα (από τους οποίους σώζονται οι 48) Βίους παραλλήλους επιφανών Ελλήνων και Ρωμαίων, τους οποίους παρουσιάζει κατά ζεύγη. Το έργο του περιλαμβάνει επιπλέον περίπου διακόσια (σώζονται 78) κείμενα ποικίλης θεματολογίας, δοκίμια, ομιλίες και διαλόγους, στο σύνολο των οποίων δόθηκε πολύ αργότερα ο λανθασμένος και παραπλανητικός τίτλος Ηθικά. Στην θρησκειολογική ομάδα των Ηθικών εντάσσεται κι ένα πολύ ενδιαφέρον σύγγραμμα, το «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», που αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία για την αιγυπτιακή μυστηριακή λατρεία και τον συγκερασμό της με ορισμένες ελληνικές ιδέες. Στην ίδια ομάδα ανήκουν και οι λεγόμενοι «Πυθικοί διάλογοι» οι οποίοι αναφέρονται σε θέματα σχετικά με το Μαντείο των Δελφών, τις προφητείες και τη μορφή της λατρείας.

Η επίδραση που άσκησε το έργο του Πλούταρχου ήταν τεράστια. Έχει γραφτεί ότι μέσα από αυτό έχουμε όλοι οι μεταγενέστεροι γνωρίσει την ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα. Ειδικά μεταξύ του 16ου και 18ου αιώνα, η διάδοσή του στους μορφωμένους ευρωπαϊκούς κύκλους δεν απείχε εκείνης της Βίβλου. Στους θαυμαστές του και σ’ εκείνους που άντλησαν από το έργο του κατά τους τελευταίους αιώνες συγκαταλέγονται: ο Έρασμος, που μετέφρασε στα λατινικά και αφιέρωσε στον Ερρίκο Η΄ το «Πώς αν τις διακρίνοιε τον κόλακα του φίλου»• ο Μονταίν, που εμπνεύστηκε τις Δοκιμές του από τα Ηθικά• ο Σαίξπηρ, που βάσισε στους Βίους τις ρωμαϊκές τραγωδίες του (όπως για παράδειγμα το θεατρικό «Ιούλιος Καίσαρ»)• ο Ρουσσώ και ο Γκαίτε, που κατέτασσαν τον Πλούταρχο στους αγαπημένους τους συγγραφείς• ο Μπετόβεν, που τον εκτιμούσε όσο και τον Όμηρο κι αναζήτησε στο έργο του στήριγμα όταν έχανε την ακοή του• ο Έμερσον και οι υπερβατιστές• ο Καβάφης, στο «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον», στους «Αλεξανδρινούς βασιλείς» και σε πολλά άλλα ποιήματα, ενώ οι Βίοι παράλληλοι ήταν το αγαπημένο ανάγνωσμα του Ναπολέοντα.

Η μελέτη του Πλούταρχου εγκαταλείφθηκε τον 19ο αιώνα, κυρίως επειδή το έργο του αποδεικνυόταν αναξιόπιστο για την ιστορική ανασύνθεση του ελληνορωμαϊκού παρελθόντος. Εντούτοις ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν τόσο για την ιστορική ακρίβεια, όσο για τον χαρακτήρα και την ψυχολογία των ηρώων του, καθώς και για την ηθική διάσταση των πράξεών τους. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, το ενδιαφέρον για το έργο του αναζωπυρώθηκε ως έναν βαθμό, περιορίστηκε όμως κυρίως στην ακαδημαϊκή κοινότητα.

[Πήραμε τα περισσότερα στοιχεία από το κατατοπιστικό κείμενο της Πολυξένης Παπαπάνου στο οπισθόφυλλο του βιβλίου που, καθώς ήταν αναμενόμενο, είχε μεγάλη απήχηση στο αγοραστικό κοινό (εκδόσεις Νεφέλη). Ελπίζουμε πως η φωτογραφία που διαλέξαμε από το Αρχείο μας για να συνοδεύσει τα περί δανεισμού, αυτό το χρυσοστόλιστο αλλά κομμένο χέρι μίας Παλμυρινής κυρίας που προτάσσει την παλάμη της, να καταδεικνύει επιτυχώς την ουσία του κειμένου. Πάντως, το ερώτημα «σε τι χρησιμεύει η ιστορική γνώση» παραμένει αναπάντητο.]

Τα πρώτα δάνεια του ελληνικού κράτους

ή πως οι "ελληναράδες" της εποχής άρχισαν να χτίζουν το πολιτικό και οικονομικό παρακράτος

πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/394

Στις 12 Απριλίου 1823 η έκθεση της δωδεκαμελούς επιτροπής, που είχε ορίσει η Β' Εθνοσυνέλευση για να συντάξει ένα πρόχειρο προϋπολογισμό του επαναστατημένου Έθνους δεν άφηνε κανένα περιθώριο για την κρισιμότητα της κατάστασης: Τα έξοδα του πρώτου εξαμήνου του 1823 θα ανέρχονταν σε 38 εκατομμύρια γρόσια και τα έσοδα σε μόλις 12 εκατομμύρια γρόσια. Η φορολογία, οι τελωνειακοί δασμοί, οι λείες, τα λάφυρα, τα λύτρα, ο εσωτερικός δανεισμός, οι εισφορές ντόπιων και φιλελλήνων, δεν ήταν ικανές να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό. Η έκθεση της Επιτροπής κατέληγε με την προτροπή να γίνεται καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους τοπικούς άρχοντες και την ανάγκη να αναζητηθούν νέοι πόροι. Η ανάγκη εξωτερικού δανεισμού ήταν πλέον μονόδρομος.

Στις 2 Ιουνίου 1823 το Εκτελεστικό (Κυβέρνηση) εξουσιοδότησε τους Ιωάννη Ορλάνδο, Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο και να συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών ταλλήρων. Η επιτροπή καθυστέρησε να αναχωρήσει, λόγω έλλειψης χρημάτων για τα έξοδα του ταξιδιού, τα οποία κάλυψε με δάνειο ο Λόρδος Βύρων. Στις 26 Ιανουαρίου1824, ο Ιωάννης Ορλάνδος και ο Ανδρέας Λουριώτης έφθασαν στην αγγλική πρωτεύουσα και ύστερα από έντονες διαπραγματεύσεις, στις οποίες πήραν μέρος και μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, συνομολόγησαν ένα δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν (9 Φεβρουαρίου 1824). Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα.

Όμως, το ποσό που έφθασε στην επαναστατική διοίκηση ήταν μόλις 298.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) και από αυτό παρακρατήθηκαν 80.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 16.000 για χρεολύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες. Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βαρφ, που έδρευσαν στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσαν ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης.

Ιωάννης ΟρλάνδοςΠαρότι «ληστρικό», το δάνειο χαιρετίστηκε στην Ελλάδα ως πολιτική επιτυχία της Επανάστασης και ως έμμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Πάντως, οι ελπίδες που στηρίχτηκαν πάνω του θα διαψευστούν οικτρά, καθώς θα χρησιμοποιηθεί για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη την εμφύλια διαμάχη. Μεγάλη ευθύνη για τους δυσμενείς όρους σύναψης του δανείου είχαν και οι δύο διαπραγματευτές, ο γιαννιώτης πολιτικός Ανδρέας Λουριώτης και ο σπετσιώτης πλοιοκτήτης Ιωάννης Ορλάνδος, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο, ζώντας πολυτελώς, σε αντίθεση με τους αγωνιστές, που πολεμούσαν με μεγάλες στερήσεις.

Στις 31 Ιουλίου 1824, το Βουλευτικό αποφασίζει τη σύναψη και νέου δανείου, λίγες εβδομάδες μετά την καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών κι ενώ η Επανάσταση βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο. Το δεύτερο δάνειο ανέλαβε ο τραπεζιτικός οίκος των αδελφών Ρικάρδο με ονομαστικό κεφάλαιο 2.000.000 λιρών (26 Ιανουαρίου 1825). Τη διαπραγματευτική ομάδα αποτελούσαν και πάλι οι Λουριώτης και Ορλάνδος. Όπως και στο πρώτο δάνειο, το καθαρό ποσό περιορίστηκε στις 816.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 55% του ονομαστικού (1.100.000) και από αυτό παρακρατήθηκαν 284.000 λίρες για προκαταβολή τόκων δύο ετών, χρεολύσια, προμήθεια και άλλες δαπάνες.

Ενώ, όμως, το ποσό του πρώτου δανείου το διαχειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση, έστω και με σκανδαλώδη τρόπο, τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους. Από το δάνειο διατέθηκαν: 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου, 77.000 για την αγορά όπλων και πυροβόλων, από τα οποία λίγα έφθασαν στην Ελλάδα, 160.000 για την παραγγελία 6 ατμοκίνητων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν στην Ελλάδα («Καρτερία», «Επιχείρηση», «Ερμής») και 155.000 για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, από τις οποίες μόνο η μία («Ελλάς») ήλθε στην Ελλάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη. Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 232.558 στερλινών, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, αν και το δεύτερο είχε συναφθεί σε υπερδιπλάσιο ύψος.

Και τα δύο δάνεια προβλεπόταν ότι θα ενίσχυαν τον Αγώνα, τον οποίον όχι μόνο δεν ωφέλησαν, αλλά υπήρξαν αφετηρία εξάρτησης της χώρας από την Αγγλία. Επί Βαυαροκρατίας, ο Υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Σπανιολάκης (1838) κατηγόρησε τους δύο διαπραγματευτές ότι ιδιοποιήθηκαν χρήματα από τις αγοροπωλησίες μετοχών των δανείων και επιπλέον τον Ορλάνδο ότι παρακράτησε ποσό 5.900 λιρών από τα δύο δάνεια. Μάλιστα, το Ελεγκτικό Συνέδριο προχώρησε σε προσημείωση των περιουσιακών τους στοιχείων.

Κάλεσμα: Γλέντι οικονομικής στήριξης της Ενωτικής Πρωτοβουλίας κατά των Πλειστηριασμών (Update)

Update 19/1 ώρα 12.56: 

Γλέντι οικονομικής στήριξης της Ενωτικής Πρωτοβουλίας κατά των Πλειστηριασμών

Προχωράμε. Το γλέντι θα γίνει κανονικά. Κόντρα στα σημεία των καιρών.
ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ:
-ΗΣΑΠ -Στάση Βικτωρίας
-ΜΕΤΡΟ-Στάση Αμπελόκηποι
Λεωφορεία-ΙΧ: Προσέγγιση μέσω Λεωφ. Αλεξάνδρας είτε έρχεσθε από τα Βόρεια και Ανατολικά προάστια, είτε από τα Δυτικά ή Νότια. Δείτε το χάρτη στη φωτο

Κάλεσμα: Γλέντι οικονομικής στήριξης της Ενωτικής Πρωτοβουλίας 

κατά των Πλειστηριασμών

Σας καλούμε στο γλέντι μας την Κυριακή 20 Γενάρη, ώρα 2μ.μ. που γίνεται στο Κοινωνικό Κέντρο-Τσαμαδού 15 Εξάρχεια.

Ο αγώνας μας κατά των πλειστηριασμών είναι αγώνας κοινός. Είναι αγώνας του καθενός μας. Η με οποιοδήποτε τρόπο στήριξή του είναι καθοριστικής σημασίας τόσο για τη συνέχισή του όσο και για την αποτελεσματικότητά του. Είναι περιττό να μιλήσουμε για την οικονομική διάσταση αυτού του αγώνα. Οι δράσεις μας στα συμβολαιογραφεία, στις τράπεζες, στις γειτονιές πρέπει να απλώνονται και να δυναμώνουν συνεχώς, δίνοντας ελπίδα και κουράγιο σε όσους συνανθρώπους μας κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, σε όσους απελπισμένους έχουν παραιτηθεί. 

Οι δεκάδες χιλιάδες πλειστηριασμοί για τη χρονιά που μόλις μπήκε είναι απειλή κοινωνική, πολιτική, οικονομική. Η αποσάρθρωση του κοινωνικού ιστού, η περιθωριοποίηση δεκάδων χιλιάδων συμπολιτών μας μέσω της αρπαγής του τελευταίου περιουσιακού τους στποιχείου, είναι η αρπαγή της αξιοπρέπειας όλων μας. Και μαζικά, αλληλέγγυα και με αισιοδοξία πρέπει να σταθούμε απέναντι σ’ αυτήν την ανατέλλουσα βαρβαρότητα.

Σε αυτό τον αγώνα σας θέλουμε μαζί μας. Σας περιμένουμε στην εκδήλωσή μας.

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

Το event της εκδήλωσης. 

https://www.facebook.com/events/1073101656218161/

Κοινοποιούμε....καλούμε

Αυτό το κούρεμα ποιός θα το πάρει ;

Αυτό το κούρεμα ποιός θα το πάρει ;

Ανάμεσα στα δεκάδες σχέδια κουρέματος που έχουν δεί το φως της δημοσιότητας ένα ακόμη έρχεται να δελεάσει τους κόκκινους οφειλέτες στεγαστικών δανείων. Προφσνώς, για να αναγκασθούν οι τράπεζες να βάλουν νερό στο κρασί τους, όλα τα προηγούμενα έχουν αποτύχει ή δεν είχαν την επιθυμητή ανταπόκριση.

Κανείς, μα κανείς ιθύνων νους δεν σκέφτεται ότι η αποτυχία δεν οφείλεται στην απροθυμία της πλειοψηφίας των δανειοληπτών να απαλλαχθούν από τον εφιάλτη της απώλειας του ακινήτου τους, αλλά στην κάτισχνη δυνατότητά τους να ανταποκριθούν στους όρους ενός "συμβολαίου" κουρέματος; Ακόμη και στην περίπτωση που υπάρχει προς το παρόν η ρευστότητα χρημάτων να καλύψει τον διακανονισμό, κανείς δανειολήπτης δεν αισθάνεται ασφαλής ότι αυτή η δυνατότητα θα υπάρχει και αύριο. Και έτσι ακολουθούν το ρητό φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά. 

Υπάρχει και το δεδομένο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις που εφαρμόσθηκε σχέδιο διακανονισμού και κουρέματος στα στεγαστικά δάνεια, οι τράπεζες δεν δεσμεύθηκαν για τους όρους της συμφωνίας πέραν της πενταετίας. Για παράδειγμα μια κλασική περίπτωση δελεαστικής πρότασης περιελάμβανε μια πολύ χαμηλή δόση για πέντε χρόνια και καμμία δέσμευση της τράπεζας για το τί θα γίνει μετά. Πλήρωνε ο δανειολήπτης  κάποια χρήματα, διατηρούσε  το ακίνητο, και με τη λήξη της πενταετίας η τράπεζα με το έτσι θέλω όριζε μια δόση στην οποία ήταν αδύνατον να ανταποκριθεί... και αυτό είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος για όσους έχουν ήδη συνάψει τέτοιους διακανονισμούς με την τράπεζά τους.

Επομένως οι μόνοι που πράγματι μπορούν να συγκινηθούν από τη γενναιοδωρία των τραπεζών είναι οι λεγόμενοι κακοπληρωτές. Οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να περιμένουν μια ακόμη καλύτερη πρόταση. Αλλά και στην περίπτωση που αυτή δεν έλθει και η τράπεζα παίξει το χαρτί του πλειστηριασμού, αυτοί έχουν τον άσσο στο μανίκι τους: τελευταία στιγμή πετυχαίνουν αναστολή του πλειστηριασμού. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα που εκτέθηκαν σε προηγούμενη ανάρτηση (http://noauctionsgr.blogspot.com/2019/01/2018.html).

Τί προβλέπει η νέα πρόταση.

Σύμφωνα με αυτή το κούρεμα" δανείων δεν θα εφαρμόζεται συνολικά στο τέλος της διάρκειας αποπληρωμής του δανείου - όπως γινόταν μέχρι σήμερα, αλλά θα επιμερίζεται ανά έτος και το ποσό του αναλογούντος στο έτος κουρέματος θα εκπίπτει από τη συνολική οφειλή στο τέλος κάθε έτους. Πάντα με τη δέσμευση ότι  ο δανειολήπτης θα είναι συνεπής. Σε αντίθετη περίπτωση το δάνειο ξαναβάφεται κόκκινο.

Λεπτομέρειες του σχεδίου δεν έχουν αποσαφηνισθεί, όμως μπορούν να συναχθούν τα εξής ασφαλή συμπεράσματα:

1. Ο δανειολήπτης δεν βλέπει κάποια ελάφρυνση της δόσης, αλλά μια ελάφρυνση του συνολικού χρέους κάτι που απλά σημαίνει ότι αν μπορέσει να είναι συνεπής η καταληκτική ημερομηνία της αποδέσμευσής του από το χρέος θα έλθει πιο νωρίς.

2. Σύμφωνα με τα σχετικά δημοσιεύματα η συνολική "άφεση" του χρέους θα είναι μεταξύ του 20 και του 30%.  Δεδομένου ότι στη σύνθεση της οφειλής οι τόκοι κατέχουν τη μερίδα του λέοντος, καταλήγουμε να μιλάμε για ένα όχι σημαντικό κούρεμα των τόκων, λαμβανομένης υπόψη  της τοκογλυφικής πολιτικής των τραπεζών.

Οι τράπεζες και μειώνουν έτσι τον αριθμό των κόκκινων στεγαστικών δανείων και δεσμεύουν ακόμη περισσότερο τον δανειολήπτη στο να είναι συνεπής. Ο δε δανειολήπτης απλά αρκείται στην ετήσια "άφεση" του χρέους του.

Λεφτά όμως θα υπάρχουν; Θα ξεμυτίσει η εμπιστοσύνη στην  αενάως "επερχόμενη" ανάπτυξη;

Πλειστηριασμοί 2018-το δέος των αριθμών και η μελωδία των κινημάτων

Η εξέλιξη και τα αποτελέσματα της διαδικασίας 

των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών (ηλ.πλ) για το έτος 2018

εισαγωγικά

Από το γράφημα αυτό αποδεικνύεται ότι το εργαλείο των ηλ.πλ. αποτελεί το υπερόπλο των τραπεζών. Καθίσταται απλός και "παραγωγικός" ο τρόπος να βγαίνουν σπίτια και περιουσίες στο σφυρί σαν να ήταν χαλιά.  Γιατί έτσι το θέλησε η κυβέρνηση, έτσι το θέλησαν οι θεσμοί: "Πρώτα οι τράπεζες"
Για τους πάσης κοπής οφειλέτες προκειμένου να σώσουν την πρώτη κατοικία τους, καθίσταται πλέον δύσκολο να αποφύγουν είτε έναν κανιβαλιστικού τύπου συμβιβασμό με την τράπεζα και τους λοιπούς πιστωτές τους, είτε να αρκεσθούν στην αναιμική προστασία του νέου νόμου, που αναμένεται ως τα τέλη Φλεβάρη του 2019 να αντικαταστήσει το νόμο Κατσέλη-Σταθάκη. Όσοι βέβαια θα πληρούν τα νέα αυστηρά κριτήρια ένταξης στο νέο νόμο "προστασίας" Εκτός εάν... 

...οι 120.000 άμεσα απειλούμενοι από τους πιστωτές τους οφειλέτες αποφασίσουν πως η σωτηρία τους δεν χαρισθεί από τους τραπεζίτες τους αλλά από τον ίδιο τον αγώνα τους.  

οι αριθμοί λένε την αλήθεια ; Μια αναγκαία διευκρίνηση

Αναφέρομαι στον αριθμό των πλειστηριασμών που "ολοκληρώθηκαν". Για λόγους που δεν αναφέρονται αλλά είναι κατανοητή η στόχευσή τους, στο μέγεθος αυτό περιλαμβάνονται και οι πλειστηριασμοί που κατέστησαν άγονοι. Στα οικεία πεδία των ιστοσελίδων των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών δεν διαχωρίζονται οι άγονοι από τους γόνιμους πλειστηριασμούς. Για να έχουμε πάντως έναν αριθμό των άγονων πλειστηριασμών που να αγγίζει την πραγματικότητα θα ανατρέξουμε σε δημοσιεύματα του Σεπτέμβρη 2018, όπου αναφέρεται πως έξι από τους δέκα πλειστηριασμούς που είχαν διενεργηθεί το πρώτο οκτάμηνο του 2018  κηρύχθηκαν  άγονοι.  Επίσης, την ίδια εποχή άλλα δημοσιεύματα μιλούσαν για ένα ποσοστό της τάξης του 80% πλειστηριασμών που "γονιμοποιήθηκαν¨ από τις ίδιες τις πιστώτριες τράπεζες. Δηλαδή Γιάννης κερνάει-Γιάννης πίνει...

Να σημειώσουμε ότι οι τράπεζες θα ήθελαν να  "κτυπάνε" περισσότερα ακίνητα αν δεν έμπαινε το φρένο του ESM. Οι λόγοι που το ESM ανάγκασε τις τράπεζες να σταματήσουν να κτυπάνε οι ίδιες σωρηδόν ακίνητα είναι δύο.
-Ο ένας είναι ότι οι έξωθεν θεσμοί και ο ESM προτιμούν να πουληθούν τα καλά κόκκινα δάνεια (που έχουν εξασφαλίσεις φιλέτα) προκειμένου ξένοι επενδυτές  να τζογάρουν πάνω στα δεσμευμένα ακίνητα.
-και ο δεύτερος λόγος είναι ότι για τα ακίνητα τα οποία βγαίνουν σε πλειστηριασμό και είναι δεσμευμένα από περισσότερους πιστωτές (π.χ. άλλες τράπεζες, Δημόσιο και Ασφαλιστικά Ταμεία) η επισπεύδουσα και πλειοδότης τράπεζα υποχρεούται να εκταμιεύσει το αναλογούν ποσό των υπολοίπων πιστωτών που έχουν λαμβάνειν από τον οφειλέτη. Και σε καιρούς πενιχρής ρευστότητας, που τέτοια δυνατότητα. 

Το δέος των αριθμών και οι 16408 τουφεκιές

Διαβάζουμε στο γράφημα πως για το 2018 είχαν προγραμματισθεί σε όλη τη χώρα 21354 πλειστηριασμοί ακινήτων εκ των οποίων ολοκληρώθηκαν οι 16408. Στα νούμερα αυτά πρέπει να συνυπολογισθούν και οι δεκάδες χιλιάδες διαταγές πληρωμής που μένουν παγωμένες στα συρτάρια των νομικών τμημάτων των τραπεζών που είτε για πολιτικούς λόγους είτε για λόγους τακτικής δεν προχωρούν στο στάδιο του πλειστηριασμού. Προφανώς οι τράπεζες για επικοινωνιακούς λόγους στρέφουν τα βέλη τους πρώτα σε μεγαλοοφειλέτες ή σε οφειλέτες κατόχους ακινήτων-φιλέτων.

Οι αριθμοί προκαλούν δέος αν αναλογισθούμε τους δεκάδες χιλιάδες"κόκκινους" δανειολήπτες των τραπεζών όσο και τους οφειλέτες του δημοσίου που αριθμούν μερικά εκατομμύρια. Ο μισός πληθυσμός της χώρας βρίσκεται υπό διωγμό. Πόλεμος με λάφυρο την αξιοπρέπεια και τις μνήμες της κάθε οικογένειας, του κάθε επαγγελματία. Ένας μαζικός ξερριζωμός από τα σπίτια, τα μαγαζιά, τα χωράφια όπου ανθούσε για χρόνια η ονειροπλασία, όπου εύρισκαν στέγη οι ελπίδες και ζύμωναν το ψωμί τους οι οικογένειες. Μόνο όποιος έχει περιέλθει σε αυτή την κατάσταση  μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος. Μπορούν τα κινήματα να αντιληφθούν αυτή την κραυγή απόγνωσης; 

Πόλεμος αναίμακτος, θάνατος από χέρια με λευκά γάντια. Πόλεμος προετοιμασμένος μεθοδικά. Πρώτα η έπαρση της καλλιεργημένης ευδαιμονίας, στη συνέχεια η απογοήτευση, ο φόβος, η παραίτηση, η κατάθλιψη.  Η κοινωνική αποσάρθρωση, συνέπεια όλων αυτών οδηγεί τα παραλυμένα κοινωνικά στρώματα κατευθείαν στο στόμα του λύκου. 

Οι πίνακες που παρατίθενται στη συνέχεια προσφέρονται για ποικίλες κοινωνικές γνωματεύσεις. Μία όμως ξεπηδάει σαν κυρίαρχη. Η έλλειψη οργανωμένης κοινωνικής αντίστασης, ειδικά σε περιοχές της χώρας με μηδαμινή συλλογική αντίσταση, διευκολύνει τη λεηλασία των πλειστηριασμών. Αναδεικνύεται παράλληλα πως η λάθος ιεράρχηση των καθηκόντων πολλών κινημάτων αλλά και πολιτικών φορέων που "επιβάλλουν" σε κάθε ευκαιρία τις προτεραιότητές τους στα κινήματα, υποβάθμισε το πρόβλημα των πλειστηριασμών ή το απαξίωσε, υψώνοντας λάβαρα ιδεολογικής "καθαρότητας". Το "εμείς δεν παλεύουμε υπέρ της ιδιοκτησίας," ακούγεται συχνά-πυκνά από πολιτικά σχήματα στο χώρο της αριστεράς και πέραν αυτής. 

Συνηθίζω να λέω πως το κοντραμπάσο της συμφωνικής ορχήστρας και τα κινήματα έχουν κάτι κοινό: όταν παίζει το κοντραμπάσο κανείς δεν το ακούει. Όταν όμως σιγεί τότε όλοι νοιώθουν την απουσία του. Σε ένα παράλληλο σύμπαν σε κοινωνικό επίπεδο συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με την παρουσία ή την απουσία των κινημάτων.

Οι στατιστικές
Στους πίνακες που ακολουθούν παρουσιάζεται μια ποιοτική και γεωγραφική ανάλυση τνω πλειστηριασμών του τελευταίου τετραμήνου του 2018. Τα στοιχεία έχουν αλιευθεί από τις ιστοσελίδες των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών. Σημειωτέον ότι αντίστοιχα στοιχεία δεν υπάρχουν για το υπόλοιπο του 2018, μιας και δεν τηρούνταν από τους διαχειριστές των ιστοσελίδων.

Στον Πίνακα 2 στην τρίτη στήλη απεικονίζεται το πλήθος των αναστολών των πλειστηριασμών και στην τελευταία στήλη απεικονίζεται το ποσοστό των αναστολών σε σύγκριση με το πλήθος των πλειστηριασμών (στήλη 3).

Η αναστολή, όπως προαναφέραμε, είναι το μόνο ευεργετικό αλλά προσωρινό αποτέλεσμα που μπορεί να πετύχει το κίνημα στη συγκεκριμένη συγκυρία, μιας και ο συσχετισμός των δυνάμεων στη μάχη κατά των ηλ.πλ. δεν επιτρέπει τη δυναμική ακύρωση όλης της διαδικασίας του πλειστηριασμού που είναι και ο ευκταίος στόχος. Αναστολή μπορεί να επέλθει με αίτηση και πρόταση συμβιβασμού με την τράπεζα ή εν γένει τον πιστωτή εκ μέρους του δανειολήπτη που μπορεί να υποβληθεί έως και 24 ώρες πριν τον πλειστηριασμό. 

Στον πίνακα 3 (αποτελέσματα πλειστηριασμών κατοικιών) βλέπουμε ότι σε τουριστικές περιοχές το ποσοστό αναστολών για κατοικίες ξεπερνάει κατά πολύ τον μέσο όρο κάτι που μας κάνει να σκεφθούμε -σε συνδυασμό με την απουσία κινημάτων στις περιοχές αυτές - ότι πολλοί δανειολήπτες καταφεύγουν την τελευταία στιγμή σε αυτή τη λύση. 

  

Ένας μεγάλος αριθμός αναστολών πλειστηριασμών κατοικιών παρατηρείται σε περιοχές με οργανωμένο κίνημα (π.χ. Αττική, Θεσσαλία). Η παρουσία κινημάτων στα συμβολαιογραφεία και η δημόσια καταγγελία του πλειστηριασμού από τα κινήματα αναγκάζουν την κυβέρνηση και τις τράπεζες να αναστείλλουν πολλούς πλειστηριασμούς κυρίως λαϊκών κατοικιών και για χαμηλές οφειλές. Η Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών κοινοποιεί και στοχεύει σε πλειστηριασμούς κατοικιών και εν γένει περιουσιών χαμηλής αξίας ειδικά όταν η οφειλή είναι δυσανάλογα μικρότερη της αξίας του ακινήτου. Στοχοποιεί επίσης πλειστηριασμούς όπου έχει διαπιστωθεί η καταστρατήγηση από την τράπεζα βασικών δικαιωμάτων του δανειολήπτη. 

Υπάρχουν και περιοχές με εκτεταμένο αστικό ιστό όπου παρατηρείται απουσία ή  υποτονική παρουσία κινημάτων  κατά των πλειστηριασμών. Εκεί τα μεγέθη των αναστολών δεν είναι τα αναμενόμενα. Μελετώντας τον πίνακα 3  αυτό καθίσταται εμφανές. 

Τέλος, στον πίνακα 4 παρουσιάζεται μια αναλυτική εικόνα της γεωγραφίας των πλειστηριασμών κατοικιών στους δήμους του νομού Αττικής. Το συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε από εδώ είναι αυτό που τονίσαμε σε προηγούμενη παράγραφο. Ότι δηλαδή, οι τράπεζες στοχεύουν κατα προτεραιότητα στα ευγενή αλλά και τα νεοαναπτυσσόμενα προάστια (για επικοινωνιακούς αλλά και ουσιαστικούς λόγους). Δεν παραβλέπεται επίσης η διαπίστωση ότι η κρίση κτύπησε με οδυνηρά αποτελέσματα (τεράστιες μειώσεις εισοδημάτων) και κοινωνικά στρώματα της μεσαίας τάξης  για τα οποία στρώματα οι πόρτες του τραπεζικού δανεισμού ήταν ορθάνοικτες όλο το 24ωρο.

Επίλογος

Ούτε η αναστολή, ούτε η ματαίωση και πολύ περισσότερο ο συμβιβασμός με την τράπεζα ή η προστασία του νόμου, αποτελούν την οροστική λύση που πρέπει να επιδιώκει το κίνημα. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός είναι έωλος και μπορεί να καταπέσει για πολλούς λόγους ο κυριώτερος των οποίων είναι η πάντα ελλοχεύουσα οικονομική αδυναμία ανταπόκρισης στους όρους του συμβιβασμού ή του νόμου. Όσο δεν αποκαθίσταται το προ κρίσης επίπεδο εισοδημάτων, όσο η τοκογλυφία και ο ανατοκισμός συνεχίζουν να αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο την οφειλή, κάθε συμβιβασμός είναι μια ακόμη θηλιά (ίσως η τελευταία) στο λαιμό του δανειολήπτη/οφειλέτη. Επομένως απαιτείται και πρέπει να διεκδικείται είτε ένα μεγάλο κούρεμα της οφειλής είτε η ολική διαγραφή της όταν πρόκειται για οικονομικά εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες.

Μάνος Χατζιδάκις: Ο μύθος των Χριστουγέννων

"Μόνο τα πρόσωπα μερικών παιδιών και μερικών γριών 

που περιφέρονται θλιμμένες, είναι ότι διαθέτει ο κόσμος μας, 

για ν΄ αγαπάς τις μέρες τούτες."

Ο μύθος των Χριστουγέννων κρατιέται με τη βία απ΄ τα παράθυρα και από τις πόρτες, κρεμασμένος σε πανύψηλα κι αφιλόξενα σύγχρονα σκυθρωπά κτίρια. Τον συντηρούν οι δραστηριότητες της αγοράς, τα συμφέροντα των εμπόρων, οι ανελεύθερες κυβερνήσεις -πλην ανατολικών- και οι ακόμη πιο ανελεύθερες θρησκευτικές οργανώσεις, τέλος, οι αστοί και οι εργατικοί, πρόσφατοι μετανάστες στην αστική τάξη, που κατ΄ ουσίαν κυβερνάν τον κόσμο μας, και που επιθυμούν θρησκευτικές αιτιολογίες και παραδόσεις για διασκέδαση, απόλαυση κι΄ αμεριμνησία. 

Ούτε για τα παιδιά, δεν έμειναν τα σύμβολα ανέγγιχτα. Κι αυτά ακόμη προσπαθούν να ονειρεύονται μέσα από τις εφιαλτικές ειδικές εκπομπές της τηλεόρασης, κι από ’να σπίτι που τις μέρες αυτές, δεν έχει να προσθέσει κανένα αληθινό αγαθό, ούτε υποδομή για μια γενναία ονειροπόληση- ονειροπόληση ενός κόσμου ιδανικού, που να τον κυβερνάει ο Χριστός και οι Άγιοι του, με αρχηγό τον Αη Βασίλη. Ιδιαίτερα στον τόπο μας, τα Χριστούγεννα γίνανε μέρες συναλλαγής και αυτοϊκανοποίησης. Ευκαιρία για μια ευρωπαϊκή παράσταση. Αν είχαμε και λίγο περισσότερο χιόνι, ώ τότες τα πράγματα θάσαν καλύτερα.

Η γέννηση του Χριστού παραμένει πια μια επέτειος άγονη και χωρίς αίσθημα. Και η Αθήνα μας, σαν καπνιστό τσουκάλι οινομαγειρείου χωρίς φωτιά και θέρμανση, ζει την αγιότητα των ημερών, σκυθρωπά, άχαρα και κουρασμένα. Οι δρόμοι σκοτεινοί, για οικονομία βέβαια ηλεκτρισμού, αλλά φαντάζουν απείρως σκοτεινότεροι έτσι καθώς περιέχουν ολοένα και περισσότερο, αναίδεια, αναπηρία και ανανδρία.

Η δυστυχία ολοφάνερη στα μάτια των γερόντων, που φεύγουν κάθε μέρα από κοντά μας θλιμμένοι κι απροστάτευτοι, γνωρίζοντας καλά πια πως γεννήσανε, λειψούς ανθρώπους και πολύ χιόνι, που ατέλειωτα θα τους σκεπάζει στους αιώνες. Τα κάλαντα, τα δώρα και οι αγιασμοί, δεν πείθουνε κανένα ότι προσφέρουνε αγάπη και παράδοση. Μόνο τα πρόσωπα μερικών παιδιών και μερικών γριών που περιφέρονται θλιμμένες, είναι ότι διαθέτει ο κόσμος μας, για ν΄ αγαπάς τις μέρες τούτες.

Κι έτσι που ο μύθος των Χριστουγέννων έγινε δίσκος τουρισμού, ζωγραφική σε λαϊκή αγορά, σύνθημα αυτοκόλλητο σε πρακτορείο Προ-Πο, βγήκανε για σεργιάνι χιλιάδες αυτοκίνητα, να πουν τα κάλαντα τα εθνικά, τα θρησκευτικά και τα καταναλωτικά. Πόσο μας ξεκουράζει αυτό το ράντισμα πετρελαίου εις τας οδούς, για να στολίσουμε το σπίτι, για να φωτογραφίσουμε το στολισμένο κέντρο της πόλης, ν΄ αφήσουμε τα δώρα μας στους τροχονόμους αστυνομικούς και τέλος να επιστρέψουμε κατάκοποι την μεσημβρία σπίτι μας, για το απαραίτητο και παραδοσιακό γεύμα παραμονής.

Μάνος Χατζιδάκις, Κυριακή 24 Δεκέμβρη 1978

Πηγή: 3point magazine 

Η μελαγχολία των Χριστουγέννων και σύντομος οδηγός επιβίωσης (αναδημοσίευση)

πηγή

Οι εορτές των Χριστουγέννων προκαλούν, σε πολλούς, αισθήματα θλίψης. Είναι η περίοδος, κατά την οποία ερχόμαστε περισσότερο αντιμέτωποι με τις ελλείψεις της ζωής μας. Το αίσθημα μοναξιάς, αδιέξοδου ή αποτυχίας, που προσπαθούμε να κρύψουμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο, ξεχύνεται ανεξέλεγκτο τις γιορτές. 

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Οι αιτίες μπορεί να ποικίλλουν. Από τη μια το πρότυπο της χαρούμενης οικογένειας, που έχει προβληθεί κατά κόρον μέσα από τις ταινίες, οδηγεί σε αναπόφευκτες και επώδυνες συγκρίσεις. Καταλήγουμε να πιστέψουμε ότι αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση αποτελεί τον κανόνα κι ότι, εκτός από τον πρωταγωνιστή της ταινίας, και ο διπλανός μας βιώνει την απόλυτη ευτυχία των εορτών. Έτσι όποιος δεν έχει καταφέρει να συμμορφωθεί με αυτό το πρότυπο, και πιστέψτε με είναι πολλοί αυτοί, αισθάνεται μειονεκτικά. 

Από την άλλη, η γιορτινή ατμόσφαιρα που επικρατεί επιβάλλει μια καταναγκαστική χαρά. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να χαρώ πάση θυσία. Και γιατί δεν μπορώ να χαρώ; Τι μου συμβαίνει; Γιατί είμαι διαφορετικός; Ο άνθρωπος δυσκολεύεται πολύ να φερθεί διαφορετικά από τους άλλους. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε πολιτισμό και σε κάθε κοινωνία, υπάρχουν τόσοι κανόνες και πρότυπα αποδεκτής συμπεριφοράς, που έχουν ως αποτέλεσμα την ταύτιση με αυτά ή την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σύγκλιση. Σκεφτείτε πόσο άβολα αισθανόμαστε όταν βλέπουμε κάποιον να λειτουργεί με τρόπο μη προβλέψιμο και κοινωνικά μη αποδεκτό σε κάποιες περιστάσεις. Το διαφορετικό έχει πάντοτε ένα σημαντικό κόστος, κυρίως για αυτόν που το βιώνει. 

Όλη αυτή η ψυχολογική πίεση των εορτών αποτελεί το έναυσμα, για να έρθει ο άνθρωπος αντιμέτωπος με άλυτα θέματα που τον απασχολούν. Η έλλειψη μιας συντροφικής σχέσης, προβλήματα με το σύντροφο, τα παιδιά ή τους γονείς επανέρχονται στο προσκήνιο. Σαν κι αυτή να είναι η μοναδική περίοδος που έχουμε τη δυνατότητα να επεξεργαστούμε όσα μας απασχολούν. Κι ερχόμαστε στην έλευση του νέου έτους και στον αναπόφευκτο απολογισμό που επιβάλλει. Υποσχέσεις που δώσαμε και δεν καταφέραμε να τηρήσουμε τον προηγούμενο χρόνο, απολογισμός για το τι έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής και κυρίως, για το τι δεν έχουμε καταφέρει. Συχνά οι άνθρωποι έχουμε την τάση να εστιάζουμε στις αποτυχίες κι όχι στις επιτυχίες μας (ναι αν αναλογιστούμε, όλοι έχουμε καταφέρει κάποια πράγματα στη ζωή μας!).

Από την άλλη, μπορούμε να πούμε ότι τις γιορτινές ημέρες θερίζουμε όσα σπείραμε τον υπόλοιπο χρόνο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι χρειάζεται να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας επειδή τα αποτελέσματα της σοδειάς δε μας ικανοποίησαν. Αν δε μας αρέσει η ζωή μας στην παρούσα φάση, μπορούμε, από τον επόμενο χρόνο, να θέσουμε διαφορετικούς στόχους τους οποίους να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε.

Μπορεί να χρειαστούμε και τη βοήθεια άλλων, προκειμένου να τα καταφέρουμε ή να βρούμε τον τρόπο να υπερπηδήσουμε τα προσωπικά μας εμπόδια, έτσι ώστε οι επόμενες εορτές να είναι πιο κοντά σε αυτό που θα θέλαμε οι ίδιοι, κι όχι αναγκαστικά ίδιες με ένα απατηλό πρότυπο ευτυχίας.

Μπορούμε ακόμη να εκμεταλλευτούμε και αυτές τις γιορτές και να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε πιο ουσιαστικά με τους κοντινούς μας ανθρώπους, εκφράζοντας σκέψεις ή συναισθήματα που δεν έχουμε μοιραστεί μέχρι τώρα. Κι αυτό θα είναι το καλύτερο εορταστικό δώρο τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τους άλλους!

Καλές γιορτές!