Πλειστηριασμοί: ακόμη δεν κατάλαβες ότι χάνεις το σπίτι σου ;

Όσο ανείπωτη είναι η βαρβαρότητα των τραπεζών και του κράτους άλλο τόσο απερίγραπτη είναι η αφασία ενός μεγάλου μέρους του λαού τούτης της χώρας. Εδώ και μήνες αν όχι και δύο χρόνια τουλάχιστον, όλα τα σημάδια έδειχναν που θα πάει η κατάσταση με την ακίνητη περιουσία όσων οφείλουν σε κράτος ή τράπεζες αλλά και ακόμη και όσων ...δεν οφείλουν ! Και το γαμώτο είναι ότι όταν σε ανύποπτο χρόνο λέγονταν αυτά, πολλοί "αγρούς αγοράζαμε".

Και για το μεν κράτος (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία) οι κρατούντες εδώ και τρία χρόνια είχαν δηλώσει ξεκάθαρα τις ορέξεις του και την ανάγκη του να αρπάξει την ακίνητη περιουσία κάθε πολίτη προκειμένου να καλύψει τους δανειστές του, φροντίζοντας με κάθε επιμέλεια να τον εξοντώσει οικονομικά με κάθε τρόπο (ανεργία, απαξίωση εργασίας, φοροληστεία, κατάργηση κοινωνικών παροχών, αύξηση τιμών στα βασικά αγαθά), προκειμένου να είναι ευάλωτος στους εκβιασμούς και στις ορέξεις του.

Οι τραπεζίτες από την άλλη περίμεναν υπομονετικά και αυτοί το μποναμά τους, πέρα από τον μποναμά των 220 δις που έλαβαν από τους φορολογούμενους της χώρας. Περίμεναν πότε θα αρθεί η απαγόρευση των πλειστηριασμών έτσι ώστε είτε ο νόμος Κατσέλη, είτε ένας νέος νόμος θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια ένα μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας των οφειλετών τους στις τσέπες τους, με απλά λόγια θα λειτουργούσαν (αυτοί οι νόμοι) για τα συμφέροντά τους.

Και αυτό διεφάνη ξεκάθαρα με τον τελευταίο νόμο Ν.4224/2013 (άρθρο 2). Ο οποίος ούτε λίγο, ούτε πολύ λέει τα πράγματα με το όνομά τους (άλλωστε ο νόμος αυτός κατονομάζεται ως "Κυβερνητικό Συμβούλιο Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο Αξιοποίησης Περιουσίας του Δημοσίου και άλλες επείγουσες διατάξεις"):

Όσοι δεν καταφύγουν είτε στο νόμο Κατσέλη, είτε στον Ν.4224/2013 (που ψηφίστηκε στις 21/12/2013) και έχουν "κοκκινα" δάνεια από κάθε αιτία και οποιουδήποτε ποσού και τους έχει κοινοποιηθεί διαταγή πληρωμής από τις τράπεζες, χάνουν το σπίτι τους (κύρια κατοικία τους) μιας και αίρεται η προστασία της από οποιοδήποτε προηγούμενο νόμο.

Αυτό είναι μόνο ο πρόλογος μιας ζοφώδους πραγματικότητας στην οποία σε λίγους μήνες όλοι θα ζήσουμε. Γιατί είτε ο νόμος Κατσέλη, είτε ο 4224 προβλέπουν τέτοιες δεσμέυσεις εκ μέρους του οφειλέτη που είναι αδύνατον να τις τηρήσει, τουλάχιστον αυτές που αφορούν τις οικονομικές υποχρεώσεις που αναλαμβάνει με την επίκληση της προστασίας που παρέχουν οι νόμοι αυτοί.

Πιο συγκεκριμένα με το νόμο Κατσέλη αναλαμβάνει να ρευστοποιήσει όλη του την περιουσία (εκτός της πρώτης κατοικίας) προκειμένου να εξοφληθεί η τράπεζα(ες) αλλά και να εκπληρώνει την δέσμευση να καταβάλλει κάθε μήνα ένα ποσό που θα ορίσει με προσωρινά μέτρα (ασφαλιστικά) το ειρηνοδικείο. Αυτή η εκδίκαση το πολύ θα επισυμβεί σε 2 μήνες από την προσφυγή του, άρα έχει ελάχιστη περίοδο χάριτος.

Με τον νόμο 4224 αναλαμβάνει: 

-να ενημερώσει "υπεύθυνα" την τράπεζα για την περιουσιακή του κατάσταση (χρηματικά ποσά, κινητές αξίες και αντικείμενα, ακίνητη περιουσία, αποδοχές) 

και 

-παράλληλα να διαθέτει το 10% (τουλάχιστον) των ετήσιων ή μηνιαίων καθαρών αποδοχών* του για την εξόφληση του χρέους του. και αυτά ίσα για να προστατευθεί από τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοκίας του έως τις 31/12/2014 ! (κάτω από προϋποθέσεις βέβαια)** 

Ένας θεός ξέρει τι θα σκαρφιστούν μετά οι τραπεζίτες ή τι δεσμεύσεις θα επιβάλλουν για να συνεχισθεί η "προστασία". Με απλά λόγια θα πληρώνεις ένα ενοίκιο για να μένεις στο σπίτι σου (της τάξης του 10% τουλάχιστον του εισοδήματός σου -για μισθωτός-συνταξιούχους) ενώ παράλληλα θα έχεις χάσει όλη την υπόλοιπη περιουσία σου μιας και δεν προστατεύεται πλέον από τον πλειστηριαμό.

Και ποιός μπορεί με σιγουριά να υποσχεθεί ότι θα τηρηθούν οι δεσμεύσεις που με εκβιαστικό τρόπο όρισαν, νομοθετώντας, οι τραπεζίτες ;

Η διαφορά των δύο νόμων έγκειται στο ότι με το νόμο Κατσέλη μπαίνεις σε μια διαδικασία εξασφαλισμένης προστασίας της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμό, εφ'οσον βέβαια τηρείς τις δεσμεύσεις του νόμου. Ενώ στη δεύτερη περίπτωση απλά ελπίζεις στη ...μεγαλοψυχία του τραπεζίτη σου και του Χατζηδάκη.

Τώρα κατάλαβες πως μας την έστησαν ; Κατάλαβες με τι νόμισμα θα πληρώσουμε την αφασία μας ; Πώς αλλοιώς πρέπει να το εξηγήσουμε: ότι το βράδυ της ψήφισης του νόμου 4224 ούτε τριακόσια άτομα δεν κατέβηκαν στην εκδήλωση διαμαρτυρίας κατά των επικείμενων πλειστηριασμών. 

υγ1. αυτοί που ακόμη δεν οφείλουν σε κράτος και τράπεζες ας μη χαίρονται. Έχουν και γι' αυτών τη γούνα ράμματα οι τραπεζίτες και το συνεταιράκι τους το κράτος...

υγ2. Βλέπε εδώ τη διαδικασία που προβλέπεται για τη συνέχιση της προστασίας της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμό. Κι' εδώ το νόμο Κατσέλη.

παραπομπές

* Έμποροι & Ελεύθεροι Επαγγελματίες καταβάλλουν τουλάχιστον το 20% της τελευταίας ενήμερης δόσης του δανείου τους. Άνεργοι & χαμηλόμισθοι (μέχρι του ποσού του επιδόματος Ανεργίας):Μηδενικές καταβολές.

**προϋποθέσεις προστασίας βλέπε εδώ.

"Η επανάστασή μου έχει αρχίσει… Την ακούτε;" (αναδημοσίευση)

Δημοσίευμα  της Guardian: «Λίγοι άκουγαν μια νεαρή Ελληνίδα, πριν πεθάνει. Θα την ακούσουμε τώρα;»

το βρήκαμε στο ιστολόγιο http://www.alterthess.gr

 

...αφιερωμένο σε μία από τις δύο κοπέλες που βρήκαν τραγικό θάνατο κατά τη σύγκρουση λεωφορείου του ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανίας με νταλίκα κοντά στα διόδια Νέων Μαλγάρων, φιλοξενεί ο Guardian.

Διαβάστε το κείμενο όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της βρετανικής εφημερίδας:

Την Τετάρτη, ένα πούλμαν που μετέφερε μια ομάδα νεαρών φοιτητών, ταξιδεύοντας κατά μήκος ενός ελληνικού αυτοκινητόδρομου κοντά στα Μάλγαρα, συγκρούστηκε με ένα φορτηγό. Πολλοί τραυματίστηκαν, δύο νέες γυναίκες πέθαναν. Η Αγγελική Γρανίτσα, 21 ετών, και η Ειρήνη Τριανταφύλλου, 23 ετών, δύο έξυπνοι νέοι άνθρωποι που ενεπλάκησαν (στο δυστύχημα) , «έφυγαν» από τις οικογένειες και τους φίλους τους. Όσο φωτεινότερο το κερί, τόσο βαθύτερο το σκοτάδι που ακολουθεί, όταν σβήσει.

Η Ειρήνη (δίνεται η ερμηνεία της λέξης στα ελληνικά) έγραψε ένα δοκίμιο για την κατάσταση στην Ελλάδα, όταν ήταν 18 ετών- ακριβώς πριν χτυπήσει η κρίση- , το οποίο δημοσιεύθηκε σε μια τοπική εφημερίδα. Μετέφρασα μια συντομευμένη εκδοχή από το κομμάτι της. Λίγοι την άκουγαν ενώ ήταν ζωντανή. Θα την ακούσουμε τώρα;

«Τα όνειρά μου είναι η βάση της επανάστασής μου. Αφήστε με λοιπόν, να ονειρεύομαι.. Σε κάθε περίπτωση, η πραγματικότητα που μου προσφέρετε δεν είναι και τόσο δελεαστική.

Παγιδευμένοι στις υπερβολικές απαιτήσεις των καιρών, στις υπέρμετρες φιλοδοξίες, στον υπερκαταναλωτισμό, έχουμε ξεχάσει την αξία και την δύναμη που κρύβει μέσα του το χάδι, ο ζεστός λόγος, η κουβεντούλα με το φίλο. Πότε επικοινωνήσατε τελευταία φορά με ένα φίλο σας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε χωρίς ενδοιασμούς για όσα σας απασχολούν;»

Γίνατε εσωστρεφείς, θέλοντας να προφυλαχτείτε από τα προβλήματα τρίτων, γιατί είναι τόσα τα δικά σας, που δεν μπορείτε να σηκώστε κι άλλο βάρος. Γίνατε ένα μοναχικό άτομο που ψάχνετε φιλίες μέσω ηλεκτρονικών δρόμων. Η φιλία απόκτησε το δικό της e-mail στο ίντερνετ!

Εργασία και εγκλεισμός στο σπίτι κατά τις εργάσιμες ημέρες και διασκέδαση με φορτσαρισμένη ιλαρότητα το Σαββατόβραδο, αυτό είναι το πρόγραμμά σας. Α, ξέχασα, θέλετε να βελτιώσετε την εξωτερική σας εμφάνιση και καταφεύγετε σε γυμναστήρια και ινστιτούτα αδυνατίσματος, αυτοαναιρώντας την προσπάθειά σας με υπερκατανάλωση φαγητού και οινοπνευματωδών ποτών.

Δεν χαρακτηρίζεστε από συνέπεια και αλληλεγγύη απέναντι σε φίλους και συγγενείς. Παγιδεύεστε στον απομονωτισμό του προσωπικού σας συμφέροντος, ζώντας μόνοι ακόμα και μέσα στις συντροφιές. Έχετε περιορίσει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές σας δραστηριότητες, στις αναγκαίες και ωφελιμιστικές.

Και μέσα σ’ όλη αυτή τη σύγχυση, βρίσκετε χρόνο και διάθεση παίρνοντας και το κατάλληλο ύφος να μας κριτικάρετε, με την «αγωνία» και το «ενδιαφέρον» ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σας. Για σας είμαστε οι καλοπερασάκηδες, οι οκνηροί, οι χωρίς προβληματισμούς νέοι, το δυσοίωνο αύριο στα χέρια του οποίου δεν θέλετε να παραδώστε τον κόσμο (από πότε γίνεται παράδοση και παραλαβή του χάους;).

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και τις λιβελογραφικές κορόνες σας, επιτρέψτε μου να ονειρεύομαι.

Ονειρεύομαι μια γειτονιά, στενό δρομάκι και ζεστοί άνθρωποι. Χαμόγελα και πίκρες και χέρια που σ’ αγκαλιάζουν και κάνουν περισσότερα τα πρώτα και λιγότερες τις δεύτερες.

Ονειρεύομαι να «μάθω γράμματα, να γίνω άνθρωπος» όπως λέει και η γιαγιά μου. Να μάθω γράμματα, για να ανοίξει το μυαλό μου και τα μάτια της ψυχής μου και μ’ αυτά να αντικρίζω τον κόσμο και τον άνθρωπο.

Ονειρεύομαι να ασκήσω το επάγγελμα που μ’ αρέσει, χωρίς να χρειαστεί να «φιλήσω κατουρημένες ποδιές» ή να περάσω από γραφεία πολιτικών, πολιτευόμενων, γραμματέων και γραμματικών.

Ονειρεύομαι να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να μεγαλώσω τα παιδιά μου με τις αρχές και τις αξίες που οι δικοί μου γονείς έδωσαν σε μένα.

Ονειρεύομαι να έχω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, που θα μ’ αγαπάνε και θα τους αγαπώ ελεύθερα και κατ’ επιλογήν μου.

Ονειρεύομαι να μην ντρέπομαι ως πολίτης, να μη σκύβω το κεφάλι, αλλά να φιλοκαλώ μετ’ ευτελείας και να ζω άνευ καχυποψίας.

Ονειρεύομαι να χρησιμοποιώ τη γλώσσα για να λέω «τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη» και όχι να «κρύβω λόγια».

Ονειρεύομαι μ’ αυτές τις συντεταγμένες να δημιουργήσω το δικό μου κόσμο, τον μικρό και μέγα.

Έχω κλείσει τα αυτιά μου στα κατηγορώ, στη δήθεν συμπάθεια, στη δήθεν επαναστατική διάθεση και ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια και δουλεύω - δουλεύω, για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.

Η επανάστασή μου έχει αρχίσει… Την ακούτε;».

Η οικογένεια της Ειρήνης δώρισε τα όργανά της. «Πάρτε ό,τι όργανα χρειάζεστε, με όλη μου την καρδιά», είπε η μητέρα της. Μια σειρά από εγχειρήσεις που αλλάζουν ζωές άρχισαν να κανονίζονται γρήγορα: δύο νέοι άνθρωποι που πάσχουν από κερατόκωνο, μια πάθηση που καταστρέφει σιγά- σιγά την όραση, θα λάβουν τους κερατοειδείς της Ειρήνης. Ίσως, όταν ανοίξουν τα μάτια τους, δουν τον κόσμο με τόση διαύγεια και θάρρος, όπως εκείνη. Ίσως, όταν ανοίξουμε τα δικά μας μάτια, να τον δούμε επίσης μ’ αυτόν τον τρόπο.

Μπλε (αναδημοσίευση)

από το ιστολόγιο Vuelos

http://reditusfungus.wordpress.com/

Ξημέρωσε κι εμείς βρεθήκαμε, για άλλη μια μέρα, στην ίδια θέση. Καθισμένοι στην άκρη του πεζοδρομίου, ο ένας δίπλα στον άλλο, κοιτώντας τον ουρανό να παίρνει σιγά-σιγά αυτό το ωραίο μπλε που και οι δύο λατρεύαμε. Είμαστε, όμως, αυτή τη φορά διαφορετικοί. Δεν μιλούσαμε πολύ. Είχαμε πάψει εδώ και καιρό να μιλάμε. Σαν να προλάβαινε ο χρόνος τις λέξεις και κάθε φορά που είμαστε έτοιμοι να πούμε κάτι, αυτός τις ξανάβαζε μέσα μας λέγοντας μας ψιθυριστά πως είναι ασήμαντες.

Και περνούσαν οι μέρες κι εμείς τις υποδεχόμασταν πάντα με τον ίδιο τρόπο. Ώσπου, ο ουρανός έπαψε να αλλάζει χρώμα κι έμεινε σε εκείνο το κόκκινο που μισούσαμε να βλέπουμε. Ο χρόνος σταμάτησε. Απομακρύνθηκες και γύρισες προς το μέρος μου. Από συνήθεια δεν μίλησες. Περίμενες πως πάλι οι λέξεις δεν θα βγαίνουν. Ήταν κι αυτό το χρώμα που είχε πάρει η μέρα… Δύσκολο να ειπωθούν λόγια, κρυμμένα, μέσα στο κόκκινο.

Σταμάτησε να βραδιάζει και να ξημερώνει. Πάνω από τα κεφάλια μας δέσποζε πια αυτό το κόκκινο του αίματος. Αλλά εμείς, συνεπείς, την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος, κοιταζόμαστε, χωρίς κουράγιο να κοιτάξουμε ψηλά. Για άλλη μια φορά, πριν την ώρα του αποχωρισμού, γύρισες και με κοίταξες στα μάτια.

-Θέλω να σου μιλήσω, είπες. Κι εγώ ξαφνιάστηκα τόσο που μούδιασα ολόκληρη.

- Θέλω να σε ρωτήσω… Αν καταφέρεις να μου απαντήσεις τώρα ίσως γυρίσει το μπλε στη θέση του.

Με ρωτάς επίμονα, ώρες ολόκληρες την ίδια ερώτηση:

“Ποιός είναι εκείνος που ποτέ δεν θα υποδουλωθεί, εκείνος που δεν θα είναι δέσμιος κανενός, εκείνη η γη, η χώρα, το μέρος όπου ένας προς έναν, όσοι ζουν εκεί, θα είναι ελεύθεροι;”

Γέλασα. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα την ερώτησή σου. Ήταν όμως η μόνη ερώτηση στην οποία είχα απάντηση.

“Εκείνος που πιστεύει πως μπορεί να είναι λεύτερος. Φυσικά. Η γη, η χωρα, το μέρος εκείνο στον κόσμο όπου οι άνθρωποι του θα είναι ελεύθεροι θα είναι εκεί όπου ένας προς έναν θα πιστεύει στο δικαίωμα της ελευθερίας του. Αλλά όχι μόνον αυτό.

Πλέον δεν υπάρχει μια χώρα εδώ και μια εκεί, ένα κράτος με τους ανθρώπους του και ένα άλλο με τους δικούς του. Τώρα πια, υπάρχουν παγκόσμιες χώρες, παγκόσμιες πατρίδες και σε μια παγκόσμια πατρίδα, με βασιλιάδες και στρατιώτες πρέπει να επιλέξεις αν θα είσαι το πιόνι που θα γίνει βασιλιάς ή το πιόνι εκείνο που θα θυσιαστεί για να γίνουν όλα τα υπόλοιπα κάτι πιο πάνω από απλοί βασιλιάδες.

Αν θέλεις, αύριο να ξημερώσει χωρίς αυτό το κόκκινο στον ορίζοντα πρέπει τώρα να αρχίσεις να το πετάς από μέσα σου. Μπορεί να λες συχνά πως η μοίρα είναι γραμμένη για ‘σένα και για ‘μένα, αλλά η μοίρα είναι το άλλοθι των δειλών. Το ζήτημα δεν είναι ποιος είναι ο ελεύθερος λαός ή αυτός που δεν θα καταφέρουν ποτέ να τον υποδουλώσουν. Δεν βλέπεις; Όταν παίζεις σε παγκόσμιες σκακιέρες, θα είσαι πάντα η πλειοψηφία που υπάρχει για να υπερασπίζεται τους αξιωματούχους, πιόνι.

Άκου λοιπόν, δεν υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι γύρω μας αν εσύ κι εγώ, όλοι μας, δεν ελευθερωθούμε. Κι αυτό για να γίνει θέλει πίστη. Όχι σε θεούς, θρησκείες και άγια. Αυτά είναι σαν τους βασιλιάδες, σε ρίχνουν στην μάχη πρώτο για τη σωτηρία του “έθνους”. Γι’ αυτό σου λέω, ελεύθερος είναι εκείνος που παίρνει από το χέρι τους ανθρώπους και τους μιλάει με αλήθειες.

Μην περιμένεις να δεις τους άλλους να περνάνε τη γραμμή, βγες εσύ μπροστά και υπερασπίσου όσους δεν βλέπουν. Εξέθεσε τον εαυτό σου στον κίνδυνο να τα χάσεις όλα ή να κερδίσεις τη ζωή, το αναφαίρετο εκείνο δικαίωμα και την τεράστια χαρά της νίκης, όχι του εαυτού σου, όλων. Είναι μεγάλη αρετή, να έχεις το θάρρος και την τρέλα να χτίζεις πάνω σε ερείπια έναν κόσμο που να τους χωράει όλους.

Είναι ελευθερία, να μην πιστεύεις ούτε στη τύχη ούτε στη μοίρα. Η τύχη δεν θα σου αποδώσει ποτέ τους καρπούς σου. Γιατί η τύχη αποδίδει μόνο δάφνες σε όσους υποκρίνονται τους σωτήρες. Ελεύθερος είναι εκείνος που δεν εύχεται και δεν παρακαλεί. Οι ευχές είναι για εκείνους που επιθυμούν μα φοβούνται μπροστά στη μεγάλη ώρα. Να λες, εγώ είμαι έτοιμος. Να θυμάσαι πως μόνος δεν θα χαρείς ποτέ την ελευθερία, γιατί θα προλαβαίνει πάντα η μοναξιά να σε υποδουλώνει.

Σε αυτόν που σου αφαιρεί το δικαίωμα της ερώτησης και της αμφισβήτησης, αν θες να λέγεσαι ελεύθερος άνθρωπος, να υψώνεις το ανάστημά σου και να ρωτάς με την φωνή εκείνου που η άγνοια δεν μπορεί να τον σκλαβώσει.

Και μην ξεχνάς, πάντα θα σε στοιχειώνει εκείνο το απέραντο σκοτάδι του επαναστάτη. Αλλά, εσύ, αν θες να είσαι ελεύθερος, να λάμπεις. Να λάμπεις και να ακτινοβολείς κραυγές ακόμα κι αν όλοι είναι τυφλωμένοι από την ομίχλη. Να φωτίζεις και να θυμάσαι. Να θυμάσαι πάντα το όνομα σου. Όχι το όνομα που σου έδωσε η κοινωνία, το όνομα που σου κόλλησαν για να σε αναγνωρίζουν. Να θυμάσαι, το όνομα που έχεις μέσα σου. Ελεύθερος.

Είναι χρέος σου να αλλάξεις τον κόσμο, μα η μεγάλη σου ευθύνη θα είναι πάντα να μην χαθείς μέσα στο πλήθος.”

Σηκώθηκες κι έφυγες κι εγώ δεν είχα τη δύναμη ούτε αντίο να σου πω. Έφυγα κι εγώ με την εντύπωση ότι δεν θα σε ξανάβλεπα.

Ξημέρωνε πάλι. Βρεθήκαμε ταυτόχρονα, λαχανιασμένοι, στο ίδιο σημείο. Με μια φλόγα να μας καίει κοιτάξαμε ψηλά. Η φωτιά είχε γυρίσει μέσα μας. Ο ουρανός ήταν πάλι μπλε. Βαθύ μπλε, σαν τη θάλασσα…σαν την ελευθερία.

Για να μη σκεφτόμαστε…(αναδημοσίευση)

 του Γιάννη Μακριδάκη

http://yiannismakridakis.gr/

Χτες είδα τον Σπύρο. Έναν σαρανταπεντάρη γνωστό μου από τα παιδικά χρόνια, ως λίγο μεγαλύτερο από μένα, παιδί λαϊκής οικογένειας, από γειτονιά προσφυγική. Ένα παιδί από αυτά που οι μεσοαστοί των δεκαετιών του 70 και του 80, ανερχόμενοι σε μικροαστοί όπως ήσαν, τα κατέτασσαν σε αυτά που δεν έχουν μέλλον, που δεν θα σπουδάσουν, που θα γίνουν χαμάληδες και μας τα έδειχναν ως παράδειγμα προς αποφυγήν για να διαβάζουμε και να γίνουμε καλοί μαθητές…

Ο Σπύρος πράγματι έγινε χαμάλης μεγαλώνοντας, δεν έπεσαν έξω οι μεγάλοι. Και οδηγός φορτηγού έγινε, όνειρο πολλών μικρών. Δούλευε για χρόνια πολλά σε μεταφορική εταιρία, ξυπνούσε χαράματα, έβγαζε φορτηγά από το βαπόρι, ξεφόρτωνε τριαξονικά, κουβαλούσε πακέτα στην πλάτη, φόρτωνε μικρά φορτηγά, έκανε δρομολόγια εντός της πόλης, έβαζε φορτηγά στο βαπόρι τις νύχτες, όλη του η μέρα ήταν ένα συνεχές κουραστικό χαμαλίκι.

Εγώ που σπούδασα και έγινα μαθηματικός, πήρα ένα μεγάλο μάθημα ζωής κάποτε από τον Σπύρο. Ήμουν σε μιαν έκθεση όπου είχα περίπτερο και πρόβαλα το Πελινναίο και τις εκδόσεις του σαν πέρασε εκείνος οικογενειακώς, με τη γυναίκα και τον μικρό γιο του, Σάββατο απόγευμα ήτανε και φορούσε ο Σπύρος τα καλά του, κι ήτανε εντελώς παράταιρα με το παρουσιαστικό του το κουρασμένο, με τα χέρια του τα ροζιασμένα, με τα λαιμά του τα κατακόκκινα και με τα στοιβαρά του σβέρκα.

Είχα να τον δω χρόνια πολλά αλλά τον γνώρισα αμέσως. Κι εκείνος με αναγνώρισε. Σταμάτησε εμπρός στο περίπτερό μου και άρχισε να μου μιλά για τις εκδόσεις μου, για το περιοδικό, για τις φωτογραφίες τις παλιές που δημοσίευα κατά καιρούς, για τα άρθρα τα δικά μου και των συνεργατών μου, μου είπε για το μεράκι του σχετικά με εκδόσεις παλιές για το νησί, με φωτογραφίες αρχειακές από τοπία και πρόσωπα της Χίου, και όλα αυτά δίχως τρόπο επιδεικτικό αλλά μονάχα σαν κουβέντα της στιγμής μιας και το φερε η ζωή να συναντηθούμε εκεί. Ήταν ο Σπύρος αναγνώστης και συλλέκτης των εκδόσεών μου παρόλο που η κάθε μέρα του ήταν γεμάτη χαμαλίκι από νύχτα μέχρι νύχτα και να διαβάσει προλάβαινε μονάχα στο κρεβάτι λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος.

Με συγκίνησε ο Σπύρος τότε. Με συγκίνησε και χτες που τον ξανάδα πάλι μετά από χρόνια πολλά. Φορούσε τη μπλε ποδιά του κουβαλητή και πάλι και στεκότανε εμπρός στα ψυγεία με τα λαχανικά του σούπερ μάρκετ της παιδικής μας γειτονιάς, το μοναδικό που μπαίνω πότε πότε, να ψωνίσω κάνα αβοκάντο και με χαιρέτισε εγκάρδια με ένα αγνό χαμόγελο. Πήγα κοντά του αμέσως, εδώ δουλεύεις, τον ρώτησα, έφυγες από τη μεταφορική;

Ήρθαμε εδώ, μου είπε, να μη σκεφτόμαστε, να περνά η μέρα, να περνά η ζωή και να μη σκεφτόμαστε, έτσι μου είπε, ακριβώς, σε πρώτο πληθυντικό μίλησε για τον εαυτό του και βουρκώσανε τα μάτια του. Απόμεινα και τον κοιτούσα ερευνητικά, κατάλαβα πως κρύβει μεγάλο πόνο και πως θέλει να μιλήσει, τι έγινε ρε Σπύρο, τι έπαθες;

Και μου είπε πως έχασε ένα γιο, δεκαεφτά χρονών παιδί, εκείνο το μικρό, σκέφτηκα αμέσως, που είχε μαζί του σαν πέρασε από την έκθεση τότε και μου λεγε για την μεγάλη του αγάπη, τα βιβλία και τις εκδόσεις τις παλιές, καρκίνο στο κεφάλι, δεν είχε πια όρεξη ο Σπύρος όχι για δουλειά μα ούτε για ζωή, είχε πεθάνει μαζί με το παιδί του, γι’ αυτό ίσως μιλούσε σε πρώτο πληθυντικό, ήταν πεθαμένος ο Σπύρος πια μαζί με το παιδί του κι εκεί, μπροστά στο ψυγείο των λαχανικών στεκόταν ένα ομοίωμά του, ένας Σπύρος άψυχος, τι να πα να κάνουμε πια στις μεταφορικές, να πα να σκοτωνόμαστε στη δουλειά όλη μέρα, για ποιο λόγο, δεν υπάρχει λόγος πια, δεν έχουμε και όρεξη καμιά, ήρθαμε εδώ που είναι πιο ήσυχα, για να μη σκεφτόμαστε.

Ό,τι κι αν του απάντησα, με τα λόγια ή με τα μάτια ήτανε λίγο και ανίκανο να του πει οτιδήποτε του Σπύρου, τον χτύπησα στον ώμο αναστενάζοντας και έκανα να φύγω από κοντά του, να ξεφορτιστεί κι αυτός, μα τότε ήτανε που ένιωσα ότι μιλά έτσι διότι ασυνείδητα εκπροσωπεί όλη την ανθρωπότητα.

Γύρισα και τον κοίταξα ξανά. Στο ευγενικό του ζαρωμένο πρόσωπο είδα το δράμα της ανθρωπότητας, που έφτασε πια στο σημείο της το τελικό, να αποβγάζει όλο και πιο συχνά από τη ζωή τα τέκνα της, αφού από την ώρα που τα γεννά, τα θρέφει πια με θάνατο, με αργό, επώδυνο και ανώριμο θάνατο, αντίτιμο “της ανάπτυξης και του πολιτισμού της” και στο τέλος πενθεί και ακυρώνεται κι αυτή, πάει η ζωή της στράφι.

Κάρλος Τάιμπο: Αποανάπτυξη σημαίνει ρήξη με τη λογική του καπιταλισμού

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου

Τον συναντήσαμε στα Εξάρχεια, καθώς βρέθηκε στην Αθήνα, καλεσμένος από τρία συνεταιριστικά εγχειρήματα («Εφημερίδα των Συντακτών», «Συν Αλλοις» και «Εκδόσεις των Συναδέλφων») για μια εκδήλωση στην οποία παρουσιάστηκε η ιδέα της αποανάπτυξης. Προσηνής και φιλικός, μας μίλησε για τα όρια της Προόδου και της Ανάπτυξης, δύο εννοιών που έχουν οδηγήσει τον πλανήτη και τους κατοίκους του στο χείλος της καταστροφής.

• «Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα». Πώς μπορεί αυτή η αρχή της αποανάπτυξης να γίνει κατανοητή από ανθρώπους που σήμερα δέχονται τη νεοφιλελεύθερη επίθεση και στερούνται πολλά από τα βασικά για τη ζωή;

Το βασικό θέμα της αποανάπτυξης δεν είναι τεχνικό, αλλά αλλαγής στη νοοτροπία. Το να έρθουμε σε ρήξη με τη λογική του καπιταλισμού. Πρέπει να τονίσουμε ότι η αποανάπτυξη δεν είναι απλώς ότι μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερα, αλλά πρέπει να βγούμε από τη λογική του καπιταλισμού. Αυτό συνεπάγεται αναδιανομή της εργασίας και ταυτόχρονα αναδιανομή του πλούτου. Και πιστεύω ότι σ΄ αυτό το πλαίσιο ο κόσμος που σήμερα έχει πολλά οικονομικά προβλήματα, μ΄ αυτόν τον τρόπο θα καλυτέρευε τη ζωή του. Από την άλλη, τα προνομιούχα στρώματα της κοινωνίας θα έχαναν.

• Γράφετε: «Δύσκολα θα μπορούσαμε να αξιώσουμε ριζοσπαστικές αλλαγές, εάν δεν είμαστε ικανοί να τις εντάξουμε στην καθημερινότητά μας». Πόσο εύκολο είναι αυτό σήμερα;

Η αποανάπτυξη είναι μια διαδικασία ατομική και συλλογική ταυτόχρονα. Εάν ήταν μόνο μια ατομική επιλογή, μειώνοντας τις ανάγκες, τότε ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να κάνει καμία επίθεση. Από την άλλη θα ήταν παράλογο να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε συλλογικά την αποανάπτυξη, εάν σε ατομικό επίπεδο δεν γίνει κάτι στις σχέσεις μας με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Πιστεύω ότι αυτό εξηγεί το γιατί ο ελευθεριακός κόσμος βρίσκεται κοντά και στηρίζει την αποανάπτυξη. Μιλάμε την ίδια στιγμή για το συλλογικό και για την ατομική αυτονομία.

• Σ΄ αυτό το επίπεδο, τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει μια ριζοσπαστική εκπαίδευση για την αλλαγή της ατομικής συνείδησης;

Είναι εξαιρετικά σημαντική η εκπαίδευση, αλλά φοβάμαι ότι δεν έχουμε χρόνο. Διότι τα υγιή αποτελέσματα της εκπαίδευσης θα αργήσουν πάρα πολύ να φανούν, την ώρα που η κατάρρευση βρίσκεται πολύ κοντά. Η εκπαίδευση είναι κάτι που έχει κάποια όρια. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να στηρίξουμε μια κριτική εκπαίδευση και μια εκπαίδευση αργών ρυθμών. Ισως αυτό έρχεται σε αντίφαση μ΄ αυτό που ήδη είπα, αλλά έτσι είναι.

• Η σημερινή κρίση, σε συνδυασμό με την έλλειψη ενός ριζοσπαστικού κινήματος αντίστασης, γεννά νέες αυταπάτες ότι ο καπιταλισμός μπορεί να οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή, χωρίς την παρέμβαση ενός πολιτικού υποκειμένου. Πόσο κοντά στην αλήθεια είναι αυτό;

Πιστεύω ότι είναι ένα πολύ σοβαρό επιχείρημα. Δεν είναι καταστροφολογικό. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας καταστροφής. Δεν μιλάω για μια κρίση οικονομική ή μια κρίση του κράτους Πρόνοιας. Αναφέρομαι στην οικολογική κρίση, στην κλιματική αλλαγή, στην έλλειψη πετρελαίου. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που ιστορικά έχει επιδείξει μια τρομερή ικανότητα προσαρμογής στις διάφορες προκλήσεις. Το μεγάλο ερώτημα σήμερα είναι το εάν έχει χάσει τους μηχανισμούς αναχαίτισης [των προβλημάτων] που τον βοηθούσαν στο παρελθόν να προχωρά μπροστά.

• Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο έλεγε στη δεκαετία του 1990 ότι ο Τρίτος Κόσμος υποφέρει από το σύνδρομο «Να γίνουμε σαν εσάς», δηλαδή τη Δύση. Πόσο έχει απελευθερωθεί το φαντασιακό των μη δυτικών λαών απ΄ αυτό το σύνδρομο;

Ενα βασικό ζήτημα που έχει να κάνει με την αποανάπτυξη είναι ότι πρέπει να δούμε πώς λειτουργούν οι λαοί του Τρίτου Κόσμου. Γιατί; Διότι πολλοί από τους κατοίκους του Τρίτου Κόσμου, παραδόξως, βρίσκονται σε πολύ καλύτερη μοίρα αυτή τη στιγμή από εμάς που βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας κατάρρευσης. Ζουν σε μικρές ανθρώπινες κοινότητες, έχουν πολύ πιο πλούσιες κοινωνικές σχέσεις, διατηρούν μια πιο ισορροπημένη σχέση με τη φύση. Σε τελική ανάλυση είναι πολύ πιο ανεξάρτητοι απ΄ ό,τι εμείς. Αρκεί να φανταστούμε τι θα γινόταν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, εάν σταματούσαν οι εισαγωγές πετρελαίου. Ολη η κοινωνία θα πήγαινε κατά διαόλου.

• Καταναλώνοντας πόρους πάνω από τις δυνατότητές μας, υπονομεύουμε το φυσικό κεφάλαιο, και άρα, ζούμε σε βάρος του μέλλοντος. Το ίδιο κάνουμε με το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά, μεταθέτοντας όλα τα βάρη στις επόμενες γενιές. Εχει πεθάνει η αλληλεγγύη των γενεών;

Εάν δεν έχει πεθάνει, είναι βαριά τραυματισμένη. Στη Μεσόγειο οι αγρότες φύτευαν δέντρα και ήξεραν ότι τους καρπούς τους δεν πρόκειται να τους φάνε οι ίδιοι, αλλά τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Η οπτική μας είναι πλέον εγωιστική και βραχυπρόθεσμη. Πάντως πιστεύω ότι στο μυαλό του καθενός εξακολουθεί να υπάρχει ένα μικρό κομμάτι αλληλεγγύης. Η κρίση διεγείρει τόσο τον εγωισμό όσο και την αλληλεγγύη.

• Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην «ανάπτυξη», την ταχύτητα και τελικά στη σκλαβιά που επιβάλλει ένα σύστημα που καταβροχθίζει τον χρόνο μας;

Τα κινήματα που μιλούν για αργές διαδικασίες βρίσκονται πολύ κοντά στην αποανάπτυξη. Το γνωστότερο είναι το κίνημα «αργής τροφής» (slow food). Στο επίκεντρο αυτών των κινημάτων βρίσκεται η λογική ότι πρέπει να επανακτήσουμε την κοινωνική ζωή και να βγούμε από τη λογική της κατανάλωσης και της ανταγωνιστικότητας. Να δώσουμε μεγαλύτερο βάρος στα αγαθά που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις και λιγότερο στα υλικά αγαθά.

• Ο Μίλαν Κούντερα λέει ότι υπάρχει ένας μυστικός δεσμός ανάμεσα στην ταχύτητα και τη λήθη, ανάμεσα στη βραδύτητα και τη μνήμη. Συμφωνείτε;

Ναι, συμφωνώ απολύτως.

• Με τα προβλήματα της φτώχειας και το Περιβαλλοντικό σε όξυνση, αναβιώνουν νεομαλθουσιανές απόψεις, οι οποίες ζητούν μείωση του πληθυσμού, ακόμα και «από τα πάνω». Τι απαντάτε;

Οχι, η ιδέα της αποανάπτυξης δεν είναι αυτή. Ισως σε κάποια περίπτωση να υπάρχει πρόταση για τον έλεγχο των γεννήσεων, αλλά σε καμία περίπτωση η λογική της εξολόθρευσης. Πρέπει να δούμε τις πρακτικές των Ναζί στη Γερμανία πριν από ογδόντα χρόνια. Οι σημερινές πολιτικές φτιάχνουν ένα σκηνικό, το οποίο έπειτα από τόσα χρόνια μπορεί να επανέλθει. Γι΄ αυτό οι απαντήσεις που είχε πάντα το εργατικό κίνημα πρέπει να ξαναέρθουν στο προσκήνιο. Δεν αντιλαμβάνομαι την αποανάπτυξη ως κάποιους ανθρώπους που παίρνουν τα βουνά για να εκτρέφουν κάποιες αγελάδες. Βλέπω ανθρώπους που ζουν εδώ και παλεύουν για την απλότητα της καθημερινής ζωής.

• Για την αναβίωση του φασισμού: στην Ελλάδα έχουμε ένα ναζιστικό κόμμα, αλλά το πιο επικίνδυνο είναι ότι οι ιδέες του διαχέονται στην κοινωνία. Πόσο επικίνδυνο είναι αυτό;

Είναι ένα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο. Οι κρίσεις είναι κατάλληλες στιγμές για την ανάπτυξη τέτοιων φαινομένων. Και όχι μόνο αυτό. Σε εργασιακό και κοινωνικό επίπεδο, στη Δυτική Ευρώπη επιστρέφουμε στα πρότυπα του 19ου αιώνα. Αυτό σημαίνει ότι ο σύγχρονος συνδικαλισμός δεν προσφέρει πλέον απαντήσεις. Εγώ πιστεύω σε ελευθεριακού τύπου πρακτικές που θα έρθουν σε όλες τις χώρες. Εννοώ αυθόρμητα ελευθεριακές και όχι ιδεολογικά.

• Τελικά, μπορούμε να ελπίζουμε;

Ναι, υπάρχει ελπίδα. Στην Ισπανία τα τελευταία χρόνια έχουν αναδυθεί ριζοσπαστικά κινήματα. Πιστεύω ότι οι πολύ απλοί άνθρωποι φτάνουν στα ίδια συμπεράσματα και στα ίδια πράγματα που λέμε εμείς, χωρίς να περάσουν μέσα από τις ίδιες ιδεολογικές ατραπούς. Από την άλλη, εάν το ερώτημα είναι εάν μπορούμε να αποφύγουμε την κατάρρευση, πιστεύω πως όχι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να την καθυστερήσουμε και να μειώσουμε τα αρνητικά της αποτελέσματα.

Μετάφραση από τα ισπανικά: Νίκος Κοκκάλας

Ποιος είναι

Γεννημένος στην Ισπανία το 1956, είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης. Ενταγμένος ιδεολογικά στο ελευθεριακό ρεύμα, συμμετείχε στα κινήματα της αντιπαγκοσμιοποίησης και της αποανάπτυξης. Ανάμεσα στα τελευταία του έργα περιλαμβάνονται τα «Δεν είναι όπως μας τα λένε -Μια κριτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης» (2004), «Μια αναρχική-ελευθεριακή ανθολογία για χρήση των νέων γενιών» (2010), «Το κίνημα 15 Μάη σε εξήντα ερωτήσεις» (2011). Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων το βιβλίο του «Η πρόταση της αποανάπτυξης: καπιταλισμός, κρίση και βαρβαρότητα» (2012).

Γιώργος Γραμματικάκης: Συλλάβετέ με, είμαι υποψήφιος τρομοκράτης...

«Είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Δεν ξέρω από όπλα. Η ανάγκη μόνον με οδηγεί: Να δω πάλι λίγα χαμόγελα στους δρόμους, να αισθανθώ την ελπίδα να κυκλοφορεί», γράφει ο καθηγητής Γιώργος Γραμματικάκης, στο protagon.gr και επιτίθεται σε νυν και πρώην πρωθυπουργούς για την οικονομική κρίση.

Γράφει ο κ. Γραμματικάκης:

Σας παρακαλώ, συλλάβετέ με. Είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Πριν λοιπόν οδηγηθώ στις πράξεις, που έχω με επιμέλεια σχεδιάσει, κάνω μια τελευταία έκκληση προς όλους: Δεν χρειάζονται πια δισταγμοί, σας παρακαλώ συλλάβετέ με.

Είναι αλήθεια, ότι αυτήν την πορεία ή την κατάληξή της δεν τη φανταζόμουν. Δεν ήταν στις προθέσεις μου. Όταν ακούστηκαν για πρώτη φορά οι λέξεις «κρίση», «δημοσιονομική προσαρμογή», «ελλείμματα», τα πολιτικά κόμματα της χώρας άρχισαν όπως πάντα να αλληλοκατηγορούνται. Δεν φαινόταν όμως να ανησυχεί κανένας. Τη μέρα μάλιστα που ο τότε πρωθυπουργός -μου διαφεύγει προς ώρας το όνομά του- ανακοίνωσε ότι η χώρα «προσφεύγει» στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θεώρησα ότι μπορεί να ήταν και προς το καλό μας. Το περιβάλλον άλλωστε του διαγγέλματος, αυτό υπονοούσε:

Ένα παραδείσιο και μοναχικό ελληνικό νησί, το Καστελλόριζο, αλλά και το αυτάρεσκο ύφος του τότε πρωθυπουργού μας -ξεχνώ τώρα το όνομά του- έπειθαν ότι μια παροδική δυσκολία ήταν όλα, και ότι γρήγορα θα επανερχόταν η εποχή της αμεριμνησίας.

Πόσο λάθος κάναμε, εγώ και οι συνταξιδιώτες μου. Καθώς το πλοίο όδευε προς το Καστελλόριζο, οι κλυδωνισμοί του ολοένα πλήθαιναν, και νερά έμπαιναν ήδη στα αμπάρια και τους διαδρόμους. Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο καπετάνιος έμοιαζε να βρίσκεται σε ταραχή και σύγχυση, και δεν έπαυε να υπόσχεται ότι φτάνομε στο Καστελλόριζο· ενώ από δίπλα η αδράνεια των αξιωματικών και του πληρώματος μεγάλωνε την απειλή από τα κύματα. Έτσι ο πανικός οδήγησε κάποια στιγμή στην αλλαγή του καπετάνιου, και άλλα πληρώματα ανέλαβαν τη σωτηρία του σκάφους. Οι κλυδωνισμοί όμως συνεχίστηκαν, και τα νερά εξακολουθούσαν να εισέρχονται ορμητικά. Η φήμη, ότι δεν θα φτάναμε ποτέ στο Καστελλόριζο, άρχισε να γίνεται πια βεβαιότητα.

Πράγματι: Δεν φτάσαμε ποτέ στο Καστελλόριζο. Αντίθετα, μια λαίλαπα χωρίς προηγούμενο έχει σαρώσει τώρα την πατρίδα και τη μοίρα των Ελλήνων. Όχι ότι δεν φταίξαμε, κι ούτε νοσταλγούμε ένα παρελθόν διάτρητο. Δεν ήσαν όμως λίγα και τα επιτεύγματά μας. Άλλη λοιπόν έπρεπε να είναι η Εντολή, και άλλες οι διαδικασίες για να βαδίσει πιο σωστά η χώρα. Τώρα, η φτώχεια και η βαριά σκιά της ανεργίας θερίζουν την καθημερινότητά μας· και από δίπλα τα χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, οι χιλιάδες κλειστές ψυχές, οι διαψεύσεις μιας ζωής. Κι ενώ στην ευρωπαϊκή ιδέα είχαμε τα θάρρη μας, για να υπάρξει κάποιο ξέφωτο, εκεί κυριάρχησαν η στυγνή λογική των αριθμών και τα χρονοδιαγράμματα. Καθώς μάλιστα χρειάσθηκε να συμπλεύσουν με το πολιτικό μας σύστημα, που σε κάθε κρίσιμο βήμα έδειχνε την ανεπάρκεια και την κομματική του ιδιοτέλεια, πολλά ήσαν τα δεινά και λίγη η πρόοδος που έζησε η αρχαία μας χώρα. Δεν αξίζει να συνεχίσω: Τώρα και χρόνια βιώνομε ένα θέατρο του παραλόγου, και ο εκφυλισμός των λέξεων και των εννοιών δεν έχει τέλος.

Έτσι λοιπόν, από συνεπής και δημοκρατικός πολίτης, και άνθρωπος -όπως με αποκαλούσαν- των γραμμάτων και των τεχνών, εξελίχθηκα με τον καιρό σε υποψήφιο τρομοκράτη. Λίγο πια με απασχολεί εκείνος ο θίασος, που χρόνια τώρα κατέχει ή ονειρεύεται εξουσίες. Η έγνοια του είναι να διαπληκτίζεται στις τηλεοπτικές οθόνες· και ενώ έπρεπε να επιδιώκει κάποια ενότητα, γιατί πολλοί είναι οι κίνδυνοι που απειλούν τη χώρα, αναλίσκεται σε λόγους διχόνοιας και φανατισμού. Έτσι στρώθηκε ο δρόμος σε δυνάμεις βίαιες και μισαλλόδοξες, που αποτελούν μια μόνιμη απειλή. Όχι, δεν έχω πια ελπίδες, ο δρόμος που επέλεξα εγώ είναι δύσκολος αλλά σωστός.

Γι' αυτό και κάνω αυτήν την έκκληση: Σας παρακαλώ, συλλάβετέ με. Όπως δήλωσα ήδη, είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Δεν έχω μάθει ωστόσο να εκδικούμαι, ούτε γνωρίζω από όπλα και εκρηκτικά. Η ανάγκη μόνον με οδηγεί: Να δω πάλι λίγα χαμόγελα στους δρόμους, να αισθανθώ την ελπίδα να κυκλοφορεί. Με συνοδεύει πάντα η σκέψη εκείνων, που μέσα στη θύελλα άπλωσαν το χέρι τους στους άλλους· και αντλώ το θάρρος μου από όσους κράτησαν -στην παιδεία, την τέχνη, τη ζωή- τις ανάσες της ευθύνης και του ήθους.

Κατάρτισα λοιπόν με επιμέλεια τους στόχους μου, χωρίς προκαταλήψεις αλλά και χωρίς πάθος. Η επόμενη ημέρα με ενδιαφέρει μόνον. Δεν έχω πρόθεση να κρυφτώ, ούτε να αποδράσω, όπως έκαναν πάντα οι θρασύδειλοι του είδους μου. Καθώς εγώ θα οδηγούμαι στις εισαγγελίες και τα κρατητήρια, τι καλύτερο από το να δω την ικανοποίηση στα πρόσωπα, τι πιο σπουδαίο από το να αισθανθώ τις ευχές του κόσμου να με συνοδεύουν.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι η διαδικασία της εκδίκησης λίγο με ελκύει. Άλλα ήταν τα όνειρα, και άλλες οι κατευθύνσεις της ζωής μου. Όσο όμως κατάρτιζα με επιμέλεια τους στόχους μου, όλο και πλήθαιναν οι υποψήφιοι προς αφανισμό: Εδώ οι προύχοντες της πολιτικής, από δίπλα εκείνοι που έκρυβαν με ιδιοτέλεια την αλήθεια, παραπέρα οι κοντόφθαλμοι αξιωματούχοι της Ευρώπης, λίγο πιο κάτω οι αξιολογητές και οι μαύρες οθόνες τους, πιο πέρα όσοι δεν δάκρυσαν μπροστά στον άνεργο. Διαρκώς κατέγραφα κατηγορίες και ενόχους. Ενώ όμως έτσι κατέληξα στον τελικό κατάλογο, τον αριθμό και τα ονόματα των στόχων, εξακολουθούσαν πάντα να με βασανίζουν τα κριτήρια μου, διασταύρωνα ξανά και ξανά όσες πληροφορίες είχα. Δεν πρόκειται ωστόσο να μου ξεφύγει ούτε λέξη παραπάνω: Οι ένοχοι αγρυπνούν, κάθε τους κίνηση περιβάλλεται από φρουρούς και προφυλάξεις, φοβούνται ότι το έγκλημά τους θα αποκαλυφθεί, ξέρουν ότι υπάρχουν πάντα -όπως εγώ- υποψήφιοι τρομοκράτες.

Γι' αυτό επιμένω: Η μόνη λύση είναι να συλληφθώ από τις αρμόδιες αρχές. Διότι, όσο και αν κατάρτισα με επιμέλεια τους στόχους μου, οι αμφιβολίες δεν με εγκαταλείπουν. Αν ήσαν αυτοί και όχι άλλοι, αν παρέλειψα ονόματα ή μερικοί δεν φταίνε, ποιοί επιτέλους οδήγησαν τη χώρα σε μια τραγωδία ανείπωτη. Ότι φταίξαμε και εμείς, οι απλοί πολίτες, δεν είναι δύσκολο να το παραδεχθώ· κι αναγνωρίζω ότι έλειψε πολύ η προσωπική ευθύνη. Άλλοι ωστόσο άνοιγαν διάπλατα τον δρόμο του λαϊκισμού, και κολάκευαν διαρκώς τις ψευδαισθήσεις μας.

Ελάχιστα πάντως με απασχολούν οι φήμες, που ισχυρίζονται ότι αύριο τα πράγματα θα είναι καλύτερα, και ότι η λαίλαπα όπου να 'ναι θα κοπάσει. Θέλω να είμαι κατηγορηματικός: Το εύχομαι, και διπλή θα είναι τότε η χαρά μου. Τα σχέδιά μου όμως δεν πρόκειται να αλλάξουν. Ποιος τότε θα πληρώσει για τους νέους ανθρώπους, που η απόγνωση οδήγησε στα ξένα, πώς θα επιστραφούν τα αγαθά και οι αξίες, που έκλεψε το Άδικο από τους αθώους, με ποια διαδικασία θα αναστηλωθούν τόσες και τόσες ζωές ακυρωμένες; Όχι, οι φήμες ότι θα κοπάσει η θύελλα, δεν με αφορούν, ούτε με επηρεάζουν.

Ο χρόνος όμως της αναμονής έχει ένα τέλος. Είναι λοιπόν καθορισμένη και αμετακίνητη η μέρα, που οι τεχνολογικοί μηχανισμοί μου θα σπείρουν τον όλεθρο και τον αφανισμό. Στη φράση όμως αυτή δεν θα προσθέσω ούτε μια τελεία. Σε τίποτα δεν το 'χουν οι ισχυροί του κράτους και οι επιτηρητές να ανιχνεύσουν την ημερομηνία αυτή της κάθαρσης, και να κηρύξουν από τώρα γενικό συναγερμό. Άδικος βέβαια κόπος: Οι δικοί μου τεχνολογικοί μηχανισμοί δεν ανιχνεύονται, ούτε έχουν να κάνουν με εκρηκτικά και όπλα. Στηρίζονται αντίθετα σε μια παραλλαγή του τρόπου, που οι αρχαίοι ήξεραν ως εξοστρακισμό. Στην ιδιοφυή αυτή εξέλιξη βοήθησαν τα διδακτορικά και οι επιστημονικές μου γνώσεις, που απέκτησα με επιμονή και μόχθο.

Το δίλημμα βέβαια δεν είναι πια μόνον δικό μου. Εγώ προσφέρθηκα, με ανιδιοτέλεια και αίσθημα ευθύνης, να με συλλάβουν οι αρχές, για να αποφύγουν τις σκληρές συνέπειες οι επόμενοι που έρχονται. Διότι όλο και πληθαίνουν οι Έλληνες, που αισθάνονται ως υποψήφιοι τρομοκράτες. Στις ρημαγμένες τους ζωές δεν χωρούν πια όνειρα, κι ούτε μετρούν οι υποσχέσεις που ακόμα ακούγονται. Υπάρχει μόνον μια αχνή ανάμνηση του Καστελλόριζου, και είναι πολλοί όσοι αναζητούν σιωπηλά τον τρόπο που θα φτάσουν στις ακτές του.

ΕΚΠΟΙΖΩ: Τι πρέπει να γνωρίζετε για την αναστολή των πλειστηριασμών

ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ ΚΥΡΙΑΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ

Από 01/01/2014 και μέχρι 31/12/2014 απαγορεύονται οι πλειστηριασμοί στην κύρια κατοικία, όπως αυτή έχει δηλωθεί στην τελευταία δήλωση φόρου εισοδήματος, εφόσον πληρούνται σωρευτικά οι παρακάτω προϋποθέσεις.

Η αναστολή των πλειστηριασμών για την κύρια κατοικία ΔΕΝ προστατεύει τα υπόλοιπα ακίνητα και επομένως μπορούν να εκπλειστηριαστούν!

Ο Ν.3869/2010 (Νόμος Κατσέλη), ισχύει κανονικά!  

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Για να προστατεύσετε την κύρια κατοικία σας θα πρέπει να καταθέσετε Υπεύθυνη Δήλωση στις τράπεζες έως τις 31 Ιανουαρίου 2014. Δείτε πληροφορίες παρακάτω.

Ακολουθεί με τη μορφή ερωτήσεων / απαντήσεων η εκλαΐκευση του νόμου: 

1. Ποιοι υπάγονται στην προστατευτική ρύθμιση;

• Μισθωτοί
• Συνταξιούχοι
• Άνεργοι
• Ελεύθεροι επαγγελματίες
• Έμποροι
• Αγρότες

2. Ποιες οφειλές αφορά  η αναστολή πλειστηριασμών;

• οφειλές προς τράπεζες (στεγαστικά/επισκευαστικά, καταναλωτικά δάνεια, επιχειρηματικά, πιστωτικές κάρτες κτλ.)
• οφειλές προς ιδιώτες και εταιρείες νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, ΔΕΚΟ, νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου εφόσον δεν πρόκειται τις παρακάτω εξαιρέσεις
• ΔΕΝ αφορά χρέη προς το Δημόσιο και τα Ασφαλιστικά Ταμεία

3. Μέχρι πότε ο οφειλέτης πρέπει να καταθέσει Υπεύθυνη Δήλωση για να ενταχθεί στο σχετικό νόμο;

Ο οφειλέτης πρέπει να καταθέσει Υπεύθυνη Δήλωση σε ΚΑΘΕ δανειστή του, μέχρι 31/01/2014 ή εντός δύο (2) μηνών από την επίδοση διαταγής πληρωμής με επιταγή προς εκτέλεση.

Προσοχή! Αν δεν κατατεθεί στις ως άνω προθεσμίες δεν ισχύει η αναστολή του πλειστηριασμού για τον οφειλέτη και τη συγκεκριμένη οφειλή

4. Τι πρέπει να περιλαμβάνει η υπεύθυνη δήλωση;

Στην Υπεύθυνη  Δήλωση περιγράφονται αναλυτικά όλα τα προσωπικά, οικονομικά και περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη βάσει των προϋποθέσεων που προβλέπει ο νόμος για την αναστολή πλειστηριασμών κύριας κατοικίας, καθώς και η αναλυτική κίνηση των λογαριασμών του που ξεπερνούν τα 1.000€ τους τελευταίους 24 μήνες πριν την υποβολή της υπεύθυνης δήλωσης.

Βλέπε υπόδειγμα συμπληρωμένης υπεύθυνης δήλωσης εδώ.

5. Για πόσο χρονικό διάστημα διαρκεί η αναστολή πλειστηριασμού;

Η αναστολή του πλειστηριασμού για την κύρια κατοικία ισχύει για ένα (1) έτος

δηλαδή από 1/1/2014 έως 31/12/2014 εφόσον πληρούνται από τον οφειλέτη ΟΛΕΣ οι παρακάτω προϋποθέσεις:

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ	Άτομο ή Οικογένεια (έως 2 τέκνα)	i) Οικογένειες που βαρύνονται φορολογικά με 3+ τέκνα ii) Άτομα με αναπηρία άνω 67% iii) Άτομα που βαρύνονται φορολογικά με άτομα με αναπηρία άνω του 67%
ΚΑΘΑΡΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ (χωρίς τις κρατήσεις σε ασφαλιστικά ταμεία, φόρο εισοδήματος και εισφορά αλληλεγγύης)	< 35.000€	< 38.500€
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΞΙΑΚΥΡΙΑΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!!!! Κύρια κατοικία θεωρείται αυτή που έχει δηλωθεί Ε1.	< 200.000€	< 200.000€
ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΚΙΝΗΤΗΣ & ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΗ	< 270.000€	< 297.000€
ΣΥΝΟΛΟ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΗ (την 20ηΝοεμβρίου 2013)  Το ποσό αυτό συνυπολογίζεται στο παραπάνω ποσό των 270.000€.	< 15.000€	< 16.500€
ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΔΟΣΗΣ  (Δείτε το παραδειγμα υπολογισμού της μηνιαίας δόσης εδώ)	Ετήσια δόση: 10% του ετήσιου εισοδήματος μέχρι 15.000€ + 20% του υπερβάλλοντος εισοδήματος πάνω από τις 15.000 € Μηνιαία δόση= ετήσια δόση /12 * Έμποροι & Ελ. Επαγγ.: τουλάχιστον το 20% της τελευταίας ενήμερης δόσης ** Άνεργοι & χαμηλόμισθοι (μέχρι του ποσού του επιδόματος Ανεργίας): Μηδενικές καταβολές

6. Πως καταβάλλονται οι δόσεις στις τράπεζες;

Εάν ο οφειλέτης οφείλει σε περισσότερες από μία τράπεζες η μηνιαία καταβολή κατανέμεται συμμέτρως σύμφωνα με το ανεξόφλητο υπόλοιπο της κάθε οφειλής.

Δείτε ένα παράδειγμα στο αντίστοιχο επισυναπτόμενο έγγραφο. 

7. Εάν δεν καταβάλει τις δόσεις  τι συνέπειες έχει;

Εάν ο οφειλέτης δεν καταβάλει τις δόσεις  για τρεις (3) μήνες συνολικά, αίρεται για τον συγκεκριμένο οφειλέτη και τη συγκεκριμένη οφειλή η απαγόρευση πλειστηριασμού της κύριας κατοικίας.

8. Τι γίνεται αν οι οφειλέτες είναι περισσότεροι από ένας;

Θα πρέπει να καταθέσουν υπεύθυνες δηλώσεις όλοι οι οφειλέτες.

9. Τι ισχύει για τον εγγυητή;

Εφόσον  ενταχθεί ο πρωτοφειλέτης στο νόμο για την απαγόρευση πλειστηριασμού της κύριας κατοικίας  και εφόσον  η απαγόρευση δεν έχει αρθεί για τον πρωτοφειλέτη, απαγορεύεται ο πλειστηριασμός ακινήτων του εγγυητή για τις συγκεκριμένες οφειλές.

Προσοχή!

Οι δανειστές κατά τη διάρκεια απαγόρευσης του πλειστηριασμού  μπορούν  να ζητήσουν από τον οφειλέτη να τους προσκομίσει επιπλέον δικαιολογητικά. Ο οφειλέτης πρέπει να προσκομίσει τα απαιτούμενα δικαιολογητικά σε αποκλειστική προθεσμία ενός μηνός από το αίτημα του δανειστή, ειδάλλως αίρεται η προστασία για το συγκεκριμένο οφειλέτη και τη συγκεκριμένη οφειλή. 

Τα δικαιολογητικά που μπορεί να ζητηθούν είναι:

• αντίγραφα τίτλων ιδιοκτησίας για ακίνητα (μετά το 2007) ή φύλλο υπολογισμού αξίας ακινήτου για ακίνητα (πριν το 2007), 
• βεβαίωση συγκριτικών στοιχείων της αρμόδιας φορολογικής αρχής,
• δηλώσεις Ε1 και Ε9,
• αποδεικτικό για το ύψος των καταθέσεων την 20/11/13,
• βεβαίωση ανεργίας ΟΑΕΔ,
• πιστοποιητικό οικογ. κατάστασης, 
• γνωμάτευση αναπηρίας

Attachment	Size
Ν.4224-2013	271.27 KB
Παράδειγμα υπολογισμού μηνιαίας δόσης	313.59 KB
Παράδειγμα υπεύθυνης δήλωσης	154.3 KB

Η δικαστική εξουσία στην υπηρεσία των πολυεθνικών (αναδημοσίευση)

Aναδημοσιέυουμε τρία κείμενα (συμπεριλαμβανομένου και αυτού) από την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς τα οποία αναφέρονται εκτενώς στο διεθνές status που οι πολυεθνικές εταιρείες (τα νέα υπερ-κράτη) επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν στον πλανήτη. Τα κείμενα έχουν ξεχωριστή σημασία και διαφωτίζουν προφητικά τον "νέο" αυριανό κόσμο μας στον οποίο το "δίκηο" των εταιρείων θα πνίγει κάθε αντίσταση, καθορίζοντας και ελέγχοντας απόλυτα την καθημερινότητα των πολιτών κάθε χώρας.

Τα άλλα δύο κείμενα εδώ: 

ΤΡΡ: ο απόλυτος έλεγχος των κρατών από τη διεθνή εταιριοκρατία http://dikaex.blogspot.gr/2014/01/blog-post_3870.html 

Ο Υπερατλαντικός Συνεταιρισμός για το Εμπόριο και τις Επενδύσεις (ΤΤΙΡ) στην υπηρεσία των πολυεθνικών 

http://dikaex.blogspot.gr/2014/01/blog-post_4852.html 

Πόσο αμερόληπτη είναι η διαιτησία ανάμεσα σε επενδυτές και κράτη; 

Του Andrew Martin

πηγή: http://edromos.gr

Όταν η Ελβετίδα Νομικός Κάουφμαν-Κόλερ κατέλαβε θέση στο Διοικητικό Συμβούλιο της UBS, συμμετείχε σε διεθνή διαιτητικά δικαστήρια που εκδίκαζαν κατά πόσον η Vivendi Universal και άλλη μία εταιρία στην οποία η UBS κατείχε μετοχές, είχαν δικαίωμα αποζημίωσης από την Αργεντινή στο πλαίσιο επενδυτικών διαφορών. Όταν η Αργεντινή έμαθε για τη θέση της καθηγήτριας στην UBS, το 2007, επεδίωξε την εξαίρεση της από τα δικαστήρια και την ανατροπή της απόφασης που εκδίκαζε 105 εκατομμύρια δολάρια υπέρ της Vivendi, του γαλλικού ομίλου Μέσων Ενημέρωσης. Η κυρία Κάουφμαν-Κόλερ ήταν μία από τους τρεις διαιτητές στην υπόθεση. Οι προσπάθειες της Αργεντινής απέτυχαν. Κάτι καθόλου ασυνήθιστο σε αντιδικίες μεταξύ επενδυτών και κρατών στο πλαίσιο εμπορικών συμφωνιών.

Πρωτοφανής εξουσία

«Η εξουσία που έχουν (οι διαιτητές) στα οικονομικά διαφόρων χωρών είναι πρωτοφανής», σχολιάζει ο Βαν Χάρτεν, καθηγητής στη Νομική Σχολή Οsgoode Hall στο Τορόντο. «Είναι σαν τους δικαστές ενός παγκόσμιου ανώτατου δικαστηρίου», εξηγεί.

Οι διαφορές που επιλύουν προκύπτουν από όρους συμβάσεων οι οποίοι δίνουν τη δυνατότητα σε ξένους επενδυτές να αμφισβητούν κυβερνητικές ενέργειες που πλήττουν τα συμφέροντα τους. Η ιδέα αρχικά ήταν να παρέχεται προστασία σε μία εταιρία σε περίπτωση κρατικοποίησης των περιουσιακών της στοιχείων. 

Σήμερα, όμως, οι όροι αυτοί ερμηνεύονται με τέτοιο τρόπο ώστε να αμφισβητείται πλέον η πολιτική ολόκληρων χωρών, όπως για παράδειγμα η απαγόρευση της πυρηνικής ενέργειας στη Γερμανία, ή οι προσπάθειες της Αυστραλίας να περιορίσει το κάπνισμα. Εταιρία υπό τον έλεγχο του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου Άιρα Ρένερτ απαιτεί 800 εκατομμύρια δολάρια από το Περού, ισχυριζόμενη ότι θίγεται από τις «εξωφρενικές» απαιτήσεις της κυβέρνησης να αντιμετωπιστεί η ρύπανση που προκάλεσε συγκρότημα ορυχείων σε περιοχή όπου παρατηρείται αύξηση των επιπέδων του μολύβδου σε παιδιά. Η εταιρία του Ρένερτ, βέβαια, αντιτείνει ότι δεν είναι υπεύθυνη για τα προβλήματα αυτά.

Ένα διεθνές ανώτατο δικαστήριο

Οι διαιτητές έχουν μπει στο μικροσκόπιο, τελευταία, λόγω της μεγάλης αύξησης των διαφορών στο πλαίσιο εμπορικών συμφωνιών. Η πρώτη τέτοια υπόθεση ήταν το 1987. Την επόμενη 12ετία ο μέσος ετήσιος αριθμός ήταν 3. Πέρυσι καταγράφηκε ο αριθμός ρεκόρ των 62 αντιδικιών, ανεβάζοντας το σύνολο σε 480 από το 2000, σύμφωνα με την Επιτροπή του ΟΗΕ για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη.

Το σύστημα της διαιτησίας μεταξύ επενδυτών-κρατών, στο πλαίσιο εμπορικών συμφωνιών έχει οπαδούς παντού. Είναι ενδεικτικό ότι, στην πλειονότητά τους, οι 3.000 περίπου επενδυτικές συμφωνίες που υπάρχουν, περιέχουν όρους περί διαιτησίας. Οι υποστηρικτές της, μεταξύ τους και η κυβέρνηση Ομπάμα, παρουσιάζουν το σύστημα αυτό ως ανώτερο του προηγούμενου, δηλαδή του παραδοσιακού τρόπου επίλυσης διαφορών μέσω των εθνικών δικαστηρίων ή της διπλωματικής οδού.

Οι υποθέσεις διαιτησίας, κατά τα φαινόμενα, θα συνεχίσουν να πολλαπλασιάζονται, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ διαπραγματεύονται τη σύναψη εμπορικών συμφωνιών με την Ευρωπαϊκή Ένωση και χώρες της Λεκάνης του Ειρηνικού, στις οποίες προβλέπεται ότι θα εμπεριέχονται οι σχετικοί όροι.

Από το 1987, οι χώρες κέρδισαν το 42% των υποθέσεων και οι επενδυτές το 31%, με τις υπόλοιπες υποθέσεις να οδηγούνται σε συμβιβασμό. Πέρυσι, η πλευρά των επενδυτών κέρδισε το 70% των καταγεγραμμένων υποθέσεων, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ.

Το κλειστό «κλαμπ» των διαιτητών

Για τους επικριτές του συστήματος της διαιτησίας, ένα από τα βασικά του μειονεκτήματα είναι ότι αποτελεί κλειστό «κλαμπ». Όλα κι όλα 15 άτομα - με εξαίρεση ένα, όλα από τις ΗΠΑ, τον Καναδά ή την Δυτική Ευρώπη- έχουν διαιτητεύσει στο 55% των γνωστών υποθέσεων, σύμφωνα με έκθεση δύο Μη Κερδοσκοπικών Οργανώσεων του Νοέμβριο του 2012. Η έκθεση αποκαλεί τους διαιτητές την «επιτομή μίας κλειστής κοινότητας».

Μη Συμβατότητα

Αν και εξέδωσε απόφαση σε βάρος της Αργεντινής για την περίπτωση της Kάουφμαν-Κόλερ, η επιτροπή που ορίστηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην σύγκρουση που προκύπτει από τους συχνά συγκρουόμενους ρόλους των διαιτητών. «Η θέση του μέλους Δ.Σ. σε μία τράπεζα και αυτή του διαιτητή σε ένα διεθνές δικαστήριο, ενδέχεται να μην είναι συμβατές», αναφέρει η απόφαση.

Η Αργεντινή επεχείρησε να εξαιρεθεί η Κάουφμαν-Κόλερ και από άλλα δικαστήρια. Όμως, η εν λόγω κυρία δεν εξαιρέθηκε από κανένα. Το δίκαιο των εταιριών επικράτησε και η Αργεντινή υποχρεώθηκε να καταβάλει πάνω από 200 εκατομμύρια δολάρια σε μία υπόθεση, ενώ ακόμα δεν έχει κριθεί το ύψος των αποζημιώσεων σε άλλες δύο.

Ο Αμερικανός νομικός Μ. Σουέμπελ ήταν ένας εκ των δύο συνηγόρων της Vivendi στην αγωγή κατά της Αργεντινής, η οποία εκδικαζόταν την ίδια περίοδο με άλλη αγωγή εκ μέρους της ολλανδικής ασφαλιστικής Eureko σε βάρος της Πολωνίας, στην οποία ο Σουέμπελ ήταν διαιτητής. 

Αμφότερες οι χώρες αμφισβήτησαν την ουδετερότητα του: Ήταν ένας εκ των συγγραφέων της απόφασης υπέρ της Eureko κατά της Πολωνίας, ενώ εργαζόταν για λογαριασμό της Vivendi και στη συνέχεια επικαλέστηκε την παραπάνω απόφαση για να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του υπέρ της Vivendi στην υπόθεση κατά της Αργεντινής.

Ο Σουέμπελ, πρώην πρόεδρος του Διεθνούς Δικαστηρίου του ΟΗΕ, ισχυρίζεται ότι οι επιθέσεις στο σύστημα διαιτησίας μεταξύ επενδυτών και κρατών, καθοδηγούνται από ακαδημαϊκούς και ακτιβιστές που διακρίνονται από αντι-επιχειρηματικό πνεύμα…

Απ' το κακό στο χειρότερο 

Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, από τις 63 εισηγήσεις για εξαίρεση διαιτητών μέχρι σήμερα, μόνο μία έχει εγκριθεί, ενώ 42 έχουν απορριφθεί και σε 16 άλλες υποθέσεις οι διαιτητές παραιτήθηκαν αυτοβούλως προτού κριθεί η καταλληλότητα τους. Δύο καταγγελίες αποσύρθηκαν και δύο δεν έχουν κριθεί ακόμα.

* Ο Andrew Martin είναι αρθρογράφος του ιστότοπου Bloomberg, από όπου και η αναδημοσίευση