«Είμαι τράπεζα εγώ, καταλάβατε;» (αναδημοσίευση)

Του Νίκου Μπογιόπουλου από enikos.gr

1) Στις 11/11/2013 ο κ.Σταϊκούρας, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, διαβίβασε στη Βουλή τον αναλυτικό κατάλογο με τις κρατικές ενισχύσεις που έχουν δοθεί προς τις τράπεζες από την έναρξη της κρίσης. Όπως προκύπτει, από το 2008 οι τράπεζες έχουν ενθυλακώσει το ποσό των145 δις ευρώ! Ερώτηση: Ότι το κράτος των συσσιτίων, των μαγκαλιών, των αυτοκτονιών, έχει παράσχει στις τράπεζες (με όλους τους τύπους της ελληνικής, της ευρωενωσιακής και της παγκοσμίως καπιταλιστικής νομιμότητας) αυτόν τον πακτωλό, συνιστά σκάνδαλο; Ναι ή όχι;

2) Στο παραπάνω ποσό δεν περιλαμβάνονται τα 125 δις ευρώ που έχουν λάβει οι τράπεζες με τη μορφή ρευστότητας από την ΕΚΤ (έκθεση Eurobank – Μάης 2012), δεν περιλαμβάνονται τα 18 δις ευρώ από το PSI, δεν περιλαμβάνονται τα 50 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης! Ερώτηση: Ότι τα χρόνια της δυστυχίας, της καταστροφής, της φτώχειας, της πείνας, της λεηλασίας και των πλειστηριασμών, οι τράπεζες εισπράττουν (με όλους τους τύπους της καπιταλιστικής νομιμότητας)τον έναν πακτωλό μετά τον άλλον, ο οποίος φορτώνεται σαν χρέος στις πλάτες του εξουθενωμένου λαού, αυτό συνιστά σκάνδαλο; Ναι ή όχι;

3) Σύµφωνα µε τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας (εγγραφή στην ηλεκτρονική διεύθυνση της ΤτΕ, 5/1/2011), το Ενεργητικό των χρηµατοπιστωτικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα ανερχόταν στα τέλη του 2000 στα 265 δις ευρώ. Στα τέλη όµως του 2009, δηλαδή µετά από µια θητεία του ΠΑΣΟΚ κι άλλη µία της ΝΔ, το σύνολο του Ενεργητικού του χρηµατοπιστωτικού τοµέα, δηλαδή ο συνολικός πλούτος που είχαν ενθυλακώσει οι τράπεζες, υπερδιπλασιάστηκε και εκτοξεύτηκε στο αστρονοµικό ποσό των 615 δις ευρώ! Από τα παραπάνω, προκύπτει ότι: Πρώτον, οι τράπεζες έφτασαν να εμφανίζουν πλούτο 3 φορές (!) μεγαλύτερο από ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας! Δεύτερον, τα απολεσθέντα της χρηματιστικής «φούσκας», που τώρα η χρηματιστική ολιγαρχία ζητά να της καταβάλλει ο ελληνικός λαός με τόκο αίματος, την περίοδο 2000 – 2009 αυξήθηκαν κατά 350 δις ευρώ! Όλως τυχαίως το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο σύνολο του δημόσιου χρέους της χώρας! Αυτόσυνιστά σκάνδαλο, ναι ή όχι;

4) Από την Αμερική της «Λίμαν Μπράδερς» και της «Τζι Πι Μόργκαν» μέχρι την Ισπανία της «Μπάνκια» και την Ιρλανδία της «Αιρις Μπανκ» τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών που καταρρέουν, το κράτος των καπιταλιστών (νόμιμα και καπιταλιστικά) τα «κοινωνικοποιεί» (!) και τα μετατρέπει σε δημόσια χρέη που τα πληρώνουν οι λαοί. Αυτό συνιστά σκάνδαλο, ναι ή όχι;

5) Ότι οι τράπεζες χωρίζονται σε «καλές» και «κακές», όπου οι «καλές» με τα κέρδη τους και τα μερίδια αγοράς τους χαρίζονται σε άλλους τραπεζίτες ενώ οι «κακές» με τις ζημιές τους φορτώνονται στους εργάτες, στους άνεργους, στους συνταξιούχους που θυσιάζονται για να καλυφθούν οι «τρύπες» του χρηματιστικού κεφαλαίου, κι ότι όλα αυτά γίνονται με πλήρη (καπιταλιστική)νομιμότητα, αυτό συνιστά σκάνδαλο, ναι ή όχι;

Και κάτι τελευταίο - που αποτελεί παρωνυχίδα σε ένα καθεστώς για το οποίο ο ήρωας του Μπρεχτ, ο Μακχίθ, αναρωτιόταν στην «Όπερα της Πεντάρας»: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας» και στο οποίο ο αείμνηστος Τσαγανέας περιέγραφε τα πάντα μέσα σε τρεις λέξεις:«Είμαι τράπεζα εγώ»!

Στον όμορφο, λοιπόν, τον ηθικό και αγγελικά πλασμένο (καπιταλιστικό) κόσμο τους, υπάρχουν «Παρθένες Νήσοι», «φορολογικοί παράδεισοι» και «οφ σορ» εταιρείες. Ήδη από το 2002 δημοσιοποιήθηκε ότι ελληνικές τράπεζες έβρισκαν σε µεγαλοκαταθέτες τους «παράθυρα» και τους προέτρεπαν για εκτεταµένη φοροδιαφυγή µέσω «οφ-σορ» εταιρειών. Ότι, δηλαδή, γινόταν «Σέρβις σε “οφ σορ” από τράπεζες. Διευκολύνουν µεγαλοκαταθέτες να γλυτώνουν φόρο καταθέσεων και ακινήτων», όπως από τότε σηµείωναν τα ρεπορτάζ στον Τύπο (Ελευθεροτυπία, 3/5/2002).Υποτίθεται ότι από το Υπουργείο Οικονοµικών, για την εξιχνίαση αυτού του τεραστίων διαστάσεων οικονοµικού εγκλήµατος, που στερούσε το δηµόσιο ταµείο από ανυπολόγιστα έσοδα, διεξήχθη έρευνα. Ουδείς πληροφορήθηκε κάτι σχετικό για τα αποτελέσµατά της. Αυτό συνιστά σκάνδαλο, ναι ή όχι;

Συνεπώς: Φυσικά και να εντοπιστούν μέχρι τελευταίου ευρώ τα θαλασσοδάνεια, οι χαριστικές πράξεις και ό,τι λοβιτούρες υπάρχουν, αν υπάρχουν και όπου υπάρχουν, στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ή οπουδήποτε. Να μη μείνει ρουθούνι για ρουθούνι μέχρι τελευταίου λαμογιού που θα αποδειχτεί ότι δεν προφυλάσσει καλά το κεφαλάκι του την ώρα που στο πλαίσιο των πολιτικών και επιχειρηματικών ανταγωνισμών έρχεται ενίοτε στο φως η κορυφή (και μόνο η κορυφή) του παγόβουνου της βρωμιάς και της σαπίλας.

Αλλά προς Θεού!

Μη μας το παίζει και «καθαρτήριος» Ηρακλής το καθεστώς που αποτελεί την ίδια την κόπρο του Αυγείου! Που στο πλαίσιο των φορολογικών παραδείσων του και μόνο στα νησιά Καϊμάν υπολογίζεται ότι οι καταθέσεις ξεπερνούν το 1,4 τρις δολάρια. Που σύμφωνα με το περιοδικό «Forbes», περίπου 20 τρις δολάρια είναι κατατεθειμένα σε τράπεζες που έχουν την έδρα τους στους φορο-παραδείσους. Που σύμφωνα με τον «Γκάρντιαν» και κατά «μια συντηρητική εκτίμηση, το ένα τρίτο του παγκόσμιου πλούτου διατηρείται σε φορολογικούς παραδείσους, όπου πραγματοποιείται το 80% των διεθνών τραπεζικών συναλλαγών» και που «περισσότερα από τα μισά κεφάλαια των διεθνών χρηματιστηρίων "σταθμεύουν" εκεί σε κάποιο σημείο της διαδρομής τους» («Νέα», 7/1/2011).

Μη μας το παίζουν και «τιμωροί» οι επιστάτες αυτού του ρυπαρού «στάβλου»!

Μη μας το παίζουν από πάνω και εγγυητές του «πνεύματος και της ηθικής» οι πολιτικοί διαχειριστές της καπιταλιστικής νομιμότητας. Της νομιμότητας, εν τέλει ενός συστήματος – σκάνδαλο, που όλη η ιστορία του είναι διανθισμένη από τις ιστορίες των σκανδάλων του. 

Ο κοινωνικός αποκλεισμός (αναδημοσίευση)

"Όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι πλέον απαραίτητοι στον παραγωγικό μηχανισμό, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από την κοινωνία – να «απελαύνονται», οριστικά κατά κάποιον τρόπο, από το ίδιο το οικονομικό σύστημα.."

ΠΗΓΗ: Βασίλης Βιλιάρδος για το analyst.gr

Μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, «το σύστημα» χρειαζόταν ανθρώπους για να μπορέσει να λειτουργήσει. Επομένως, τους ενσωμάτωνε στην παραγωγική διαδικασία, όχι επειδή το ήθελε, αλλά λόγω του ότι είχε ανάγκη αφενός μεν από εργαζομένους, αφετέρου από καταναλωτές. Υπήρχαν φυσικά προβλήματα, η ανεργία δεν μηδενίσθηκε ποτέ, αλλά τόσο οι εθνικές οικονομίες, όσο και οι σχέσεις τους με τους ανθρώπους ήταν διαφορετικά «οργανωμένες», συγκριτικά με αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

Πολλές λειτουργίες, οι οποίες στο παρελθόν εξασφάλιζαν θέσεις εργασίας, είτε εκτελούνται πλέον από μηχανές, είτε έχουν μεταφερθεί σε άλλες περιοχές του πλανήτη, είτε έχουν πάψει να υπάρχουν.Ακόμη και όταν επιστρέφει λοιπόν η ανάπτυξη σε μία χώρα, δημιουργούνται πολύ λιγότερες νέες θέσεις εργασίας, συγκριτικά με το μέγεθος του πληθυσμού – γεγονός που σημαίνει ότι, ο αριθμός των αποκλεισμένων αυξάνεται σταθερά.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η ανεργία σε διάφορες χώρες της Ευρώπης – με την Ελλάδα να κατέχει δυστυχώς τα σκήπτρα.

Επίπεδο ανεργίας σε διάφορες χώρες. (*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση).

Προφανώς οι ανθρώπινες κοινωνίες, έτσι όπως εκφράζονται από τις εκάστοτε πολιτικές τους ηγεσίες, δεν έχουν αποφασίσει ακόμη εάν στόχος τους είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας ή ο περαιτέρω πλουτισμός της οικονομικής ελίτ – εκείνου του 1% δηλαδή του πληθυσμού το οποίο, με τη βοήθεια του χρηματοπιστωτικού κτήνους, καθώς επίσης με τη συμβολή των διεφθαρμένων πολιτικών που το υπηρετούν, «απομυζεί» αχόρταγα τον παγκόσμιο πλούτο, ενισχύοντας συνεχώς τη θέση του.

Φυσικά η κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες – αν και η κατάληξη είναι παντού η ίδια. Στο παράδειγμα των Η.Π.Α., 7 εκατομμύρια πολίτες είναι πιασμένοι στα δίχτυα του «σωφρονιστικού συστήματος» – εκ των οποίων τα δύο εκατομμύρια ευρίσκονται ήδη στις φυλακές, ενώ τα υπόλοιπα πέντε είναι υπό καθεστώς επιτήρησης. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, έχοντας κατά κάποιον τρόπο «στιγματιστεί», έχοντας σφραγιστεί ανεξίτηλα από το σύστημα στο μέτωπο τους, δεν πρόκειται να εργασθούν, στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους.

Πιθανότατα λοιπόν θα καταλήξουν στη μακροχρόνια ανεργία όπου, σύμφωνα με την εμπειρία, οι πιθανότητες να βρεθεί εργασία μειώνονται ευθέως ανάλογα με το χρόνο που είναι κανείς άνεργος – με αποτέλεσμα να πάψουν κάποια στιγμή να αποτυπώνονται στις επίσημες στατιστικές και να εξαφανίζονται. Ας μην ξεχνάμε ότι και οι ελληνικές φυλακές έχουν πλέον γεμίσει – ενώ όλο και περισσότεροι πολίτες οδηγούνται σε αυτές, κυρίως για φορολογικούς και πολιτικούς λόγους.

Την ίδια στιγμή, ένας συνεχώς μεγαλύτερος αριθμός νέων άνω των τριάντα ετών δεν έχουν εργασθεί ποτέ – ένας αριθμός που συνεχώς θα κλιμακώνεται, ιδίως μετά την αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων. Η αιτία είναι το ότι, οι ηλικιωμένοι θα αποσύρονται όλο και πιο αργά από την «παραγωγή», επειδή το σύστημα θέλει να εξοικονομεί πόρους, περιορίζοντας τις δαπάνες του για συντάξεις και αποζημιώσεις – οπότε όλο και λιγότεροι νέοι θα βρίσκουν απασχόληση.

Μία επόμενη αιτία είναι το ότι, οι συνεχώς χαμηλότερες συντάξεις δεν είναι αρκετές για να εξασφαλίσουν μία αξιοπρεπή διαβίωση – οπότε οι πολίτες συνεχίζουν να εργάζονται, παρά τη μεγάλη ηλικία τους, όσο τους επιτρέπουν οι δυνάμεις τους. Παράλληλα, η «μανία» αύξησης της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, αντί της μείωσης του χρόνου εργασίας και των ορίων συνταξιοδότησης, καταστρέφει όλο και περισσότερες θέσεις εργασίας – εις βάρος ξανά των νέων.

Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία, η «επιμονή» της να στηρίζει την ανάπτυξη στην ανταγωνιστικότητα και στις εξαγωγές (γράφημα που ακολουθεί), χωρίς παράλληλα να αυξάνει τις εισαγωγές, κυρίως από τις χώρες-εταίρους της, όπως οφείλει, οδηγεί την Ευρωζώνη στα όρια της – αφού εξάγει συνεχώς ανεργία, εισάγοντας όλο και περισσότερες (φθηνές) θέσεις εργασίας από τις άλλες χώρες.

Ανάπτυξη Γερμανίας – ΑΕΠ (μαύρη γραμμή), Εξαγωγές (κόκκινο), Εισαγωγές (πράσινο), Εσωτερική κατανάλωση (μπλε). (*Πατήστε στο διάγραμμα για μεγέθυνση)

Αν και είναι εμφανές λοιπόν ότι, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, καθώς επίσης η επέκταση των ορίων συνταξιοδότησης, αποτελούν βραχυπρόθεσμες λύσεις, με καταστροφικά μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, οικονομικά και κοινωνικά, φαίνεται πως δυστυχώς επιλέγονται από τα κράτη – στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν την «ευμένεια» του τραπεζικού θηρίου, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση του δανεισμού, καθώς επίσης των επενδύσεων εκ μέρους του.

Μία τρίτη αιτία της «αποβολής» ανθρώπων από το σύστημα, η οποία ισχύει σε όλες εκείνες τις χώρες που είχαν την ατυχία να τις επισκεφθεί το ΔΝΤ, είναι η μέθοδος, με την οποία εξυγιαίνουν οι μπράβοι των τοκογλύφων τις οικονομίες. Απλούστατα, ρίχνουν όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούν στη θάλασσα, από το καράβι που παραπαίει, κλείνοντας το μεγαλύτερο αριθμό των υπολοίπων στα αμπάρια – στην ίδια ακριβώς θέση που είχαν οι κωπηλάτες στις αρχαίες ρωμαϊκές γαλέρες.

Ειδικά όσον αφορά το χρηματοπιστωτικό τέρας, το οποίο αυξάνει την ισχύ του γεωμετρικά, οφείλει κανείς να γνωρίζει ότι, η συνολική «χρηματοοικονομική περιουσία» έχει ξεπεράσει ήδη το ένα τετράκις εκατομμύρια δολάρια – τα 1.000 τρις $ δηλαδή, για να γίνει πιο κατανοητός ο τεράστιος αυτός αριθμός.

Φυσικά τα χρήματα αυτά, τα 1.000 τρις $, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα – αφού το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι της τάξης των 71,7 τρις $ (2012) – γεγονός που σημαίνει πως η «χρηματοπιστωτική περιουσία», τα χρήματα που διακινούνται καλύτερα, είναι περί τις 14 φορές περισσότερα. Αυτό όμως είναι εντελώς αδιάφορο για το «κτήνος», η μοναδική φροντίδα του οποίου είναι η συνεχής δημιουργία νέων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο. Αυτό επιτυγχάνεται ουσιαστικά με δύο τρόπους:

(α) Αρχικά πρέπει να εφευρίσκονται και να κατασκευάζονται χρηματοπιστωτικά εργαλεία, με τη βοήθεια των οποίων να διευκολύνεται η διείσδυση του «κτήνους» σε όλες τις υπάρχουσες περιοχές.

(β) Με τη βοήθεια των συγκεκριμένων εργαλείων, το «χρηματοπιστωτικό κτήνος» εισβάλλει σε όλο και περισσότερους κοινωνικούς τομείς, στους οποίους παλαιότερα δεν είχε καμία πρόσβαση.


Για παράδειγμα, τα ενυπόθηκα δάνεια στην Ελλάδα συσκευάζονταν όλα μαζί και πωλούνταν ως ένα προϊόν στους επενδυτές του εξωτερικού – με τις τράπεζες να χαρακτηρίζουν τη λειτουργία αυτή, με βάση την οποία ο ιδιοκτήτης ενός ακινήτου στην Ελλάδα έρχεται αντιμέτωπος με έναν κερδοσκόπο στη Βρετανία, εάν καθυστερήσει κάποιες δόσεις, «τιτλοποίηση».

Στις Η.Π.Α. βέβαια η κατάσταση είναι πολύ πιο «εξελιγμένη» – αφού η καινούργια μόδα, η σύγχρονη τάση καλύτερα, είναι η μετατροπή των απλήρωτων λογαριασμών των γιατρών σε χρηματοπιστωτικά παράγωγα, τα οποία πωλούνται στους επενδυτές, σε τιμές ανάλογες με το ρίσκο είσπραξης τους.

Ενδιαφέρον είναι επίσης το παράδειγμα σαράντα ιταλικών δήμων, οι οποίοι το περασμένο έτος ανακάλυψαν έντρομοι ότι, το τραπεζικό δάνειο τους δεν ήταν στην πραγματικότητα δάνειο, αλλά ένα παράγωγο προϊόν (όπου «παράγωγο» σημαίνει πως δεν είναι το ίδιο ένα προϊόν, αφού η αξία του καθορίζεται από άλλες αξίες – οι οποίες συχνά συνιστούν αλυσίδες, μέχρι να φτάσει κανείς στην αφετηρία τους). Οι ιταλικοί δήμοι ήταν σε θέση να πληρώνουν τις μηνιαίες δόσεις τους. Εν τούτοις, δεν πήραν τελικά τίποτα, αφού το παράγωγο απέτυχε – χρεοκόπησε κατά κάποιον τρόπο.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται τα περιουσιακά στοιχεία των 25 μεγαλύτερων τραπεζών του πλανήτη, σε ποσοστά επί του ΑΕΠ των χωρών τους.

Τα περιουσιακά στοιχεία των 25 μεγαλύτερων τραπεζών του πλανήτη, σε ποσοστά επί του ΑΕΠ των χωρών τους.(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Ολοκληρώνοντας, η κρίση των ενυπόθηκων δανείων στις Η.Π.Α. ήταν ένα ακόμη θλιβερό παράδειγμα – εντυπωσιακό σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά τις δυνατότητες του κτήνους να κινεί ανύπαρκτα χρήματα. Συνολικά 50 εκατομμύρια συμβόλαια, εγγυημένα με ακίνητα, κατέρρευσαν από τη μία ημέρα στην άλλη – με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει μία σειρά από συμμετέχοντες, όπως οι ιδιοκτήτες των ακινήτων, οι αμερικανικές τράπεζες, οι ευρωπαϊκές, άλλοι επενδυτές κοκ.

Σε κάθε περίπτωση, η εγκληματική λειτουργία του χρηματοπιστωτικού κτήνους στέλνει εκατομμύρια ανθρώπους και εταιρείες στο περιθώριο – ολόκληρα κράτη επίσης, τα οποία υποκύπτουν στις πιέσεις για όλο και πιο υγιείς προϋπολογισμούς, έτσι ώστε να είναι ασφαλής η πληρωμή των τόκων για τον αέρα που τους δανείζουν οι διεθνείς τοκογλύφοι.

Εκδήλωση-Συζήτηση «Κακές λέξεις από Σ...‘Οπως Συνεταιρισμοί»

Συλλογική δράση για τις ανάγκες του σήμερα, δρόμος για τις ανάγκες του αύριο

Η “κοινωνική οικονομία” έχει πολλές αναγνώσεις και πρακτικές. Ας επιχειρήσουμε μια προσέγγισή της με επίκεντρο τα συνεργατικά εγχειρήματα, ως μια συλλογική δράση που ανοίγεται στην κοινωνία, αντιμετωπίζει τις ανάγκες του σήμερα, ενώ κυρίως αμφισβητεί, διεκδικεί και ανοίγει νέους δρόμους για την οικονομία των αναγκών του αύριο.

Η Αλληλεγγύη για Όλους σας προσκαλεί σε μια συζήτηση με τους Πέτρο Λινάρδο Ρυλμόν, οικονομολόγο και τους Τάκη Νικολόπουλο – Δημήτρη Καπογιάννη, καθηγητές στο ΤΕΙ Μεσολογγίου – συγγραφείς του βιβλίου “Εισαγωγή στην Κοινωνική και Αλληλέγγυα οικονομία” έκδοση 1 και 2.

Μετά τη συζήτηση θα ακολουθήσει “συνεργατική” οινοποσία και φαγοποσία και θα έχουμε την ευκαιρία να γνωριστούμε και να συζητήσουμε με μέλη συνεργατικών εγχειρημάτων που ήδη λειτουργούν καθώς και με νέες πρωτοβουλίες που ξεκινούν.

Η συζήτηση θα γίνει την Παρασκευή 24/01 στις 18.30 στο αμφιθέατρο Άλκης Αργυριάδης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Προπύλαια…η οινοποσία στο φουαγιέ!

Για περισσότερες πληροφορίες:

Τηλ: 210 - 3801921

Τα δικαιώματα ως κακοήθες μελάνωμα (αναδημοσίευση)

από http://2467kollontai.wordpress.com/

Μέχρι να αρχίσεις, μέχρι να τελειώσεις

το πρόσωπό τους αποστρέψανε άφωνοι

οι φίλοι και γελούν στις συγκεντρώσεις

μεγάφωνοι, μικρόφωνοι, παράφωνοι.

Τα σύγχρονα κράτη γεννήθηκαν για να επιβάλλουν τη βίαιη οικειοποίηση του δημόσιου χώρου ως ιδιοκτησία και τον βίαιο εξαναγκασμό του πληθυσμού να δουλέψει στους ιδιοκτήτες του μην έχοντας άλλη διέξοδο επιβίωσης. Αργότερα νομιμοποιήθηκαν ως «ρυθμιστές μεταξύ αντιμαχόμενων τάξεων» και όταν αντιμετωπίζεις το κράτος δεχόμενος το βασικό αυτό του ψεύδος, η υπεράσπιση της ανάγκης που γίνεται ιστορία μετατρέπεται σε μίζερο και αδιάφορο αγώνα για «δικαιώματα».

Τις τελευταίες μέρες πολύς λόγος γίνεται για την απαγόρευση των δικαιωμάτων στη συγκέντρωση, στη διαμαρτυρία, στο δικαίωμά μου να γυρνώ στο σπίτι τα χαράματα και σε άλλα χιλιοτραγουδισμένα δικαιώματα. Τον Δεκέμβρη τα ΜΑΤ περικύκλωσαν εκφοβίζοντας για κάμποσες ώρες 15χρονoυς μαθητές, ασκώντας, αυτό που λένε οι politically correct διαφημίσεις της ΕΕ, bullying, ενδεχομένως βγάζοντας το απωθημένο του γυμνασιακιακού και for life καρπαζοεισπράκτορα. Τις προάλλες είχαμε απαγόρευση συγκέντρωσης στα Προπύλαια με δίωξη κιόλας ενός καθηγητή και χθες είχαμε το μπλόκο στους δασκάλους στη Λάρισα.

Βγαίνουν λοιπόν όλοι και μιλούν για την αυταρχική εκτροπή της αφαίρεσης των δικαιωμάτων. Όμως, όταν αφήνεις το κράτος να ορίζει τον νόμο με τους θεσμούς που ως νόμιμους κι εσύ αναγνωρίζεις και απλώς κάνεις κριτική στη σωστή ή τη λάθος απόφαση που μπορεί να πάρουν, όταν δηλαδή θεωρείς το κράτος ουδέτερο όργανο με καλούς ή κακούς διαχειριστές, τότε αυτό μπορεί να επικαλεστεί κατάσταση εξαίρεσης, όποτε θέλει.

Αντί για την ταξική αμφισβήτηση της εξουσίας τους γενικά και συνολικά, οι «δημοκρατικές φωνές του τόπου» ζητούν να ενωθεί η αριστερά για να «υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τις πανανθρώπινες αξίες ενάντια στον αυταρχισμό». Πρόκειται για αυτά τα δικαιώματα που κανένα δυτικό κράτος δεν θα στα αρνηθεί, αλλά αν θιχτεί το κεφάλαιο, η ιδιοκτησία του, η συνεχής κερδοφορία του, η εξουσία του στη ζωή και στο θάνατό σου, θα εξαφανισθούν πριν προλάβεις να πεις «άμεσος συνολικός επαναστατικός αγώνας», που λέει κι ένας φίλος μου. Και τότε μένεις μόνο με το παλιό καλό αμερικάνικο δικαίωμα να παραμείνεις σιωπηλός.

Όταν το 2008 βγήκαμε στο δρόμο, η κρίση έπαιρνε σιγά σιγά τη θέση της μεταολυμπιακής περηφάνιας. Ως τότε, ο,τι κι αν λεγόταν στις συζητήσεις μας, η κυριαρχία του νοικοκυραίου που δεκαετίες τώρα εξυμνούσε το κράτος ως ρυθμιστή της κοινωνικής συνοχής, μετά τις μεγάλες ήττες του εργατικού κινήματος, υλικές και ιδεολογικές, μας φαινόταν απόλυτη. Κι όμως, τα βράδια της εξέγερσης σκοντάψαμε σε ανθρώπους σκιές που δεν είχαν φανεί για χρόνια στο φως της μέρας. Τότε ξέραμε πως το ένστικτο αυτό, περισσότερο ένστικτο και βίωμα ίσως παρά το ώριμο φρούτο της πολιτικής συγκρότησης που πασχίζαμε να χτίσουμε σε λογιών λογιών συνδικαλιστικά σχολεία, που δε μας άφηνε να αφήσουμε τις νύχτες να περάσουν, ήταν πέρα για πέρα αξιακά σωστό. Η κανονικότητα φαινόταν τότε σαν θάνατος, βασανιστικός και αργός. Τα γραπτά τσαλακώθηκαν και πετάχτηκαν στην κάλαθο των αχρείων και κατεβήκαμε στο δρόμο. Δε ζητήσαμε δικαιώματα από κανέναν, ούτε εγκαλέσαμε κανέναν να αναλάβει ευθύνες- ήταν, λέγαμε, ώρα να μιλήσουμε εμείς.

They sentenced me to 20 years of boredom for trying to change the system from within

Ξέραμε πως η κρίση, που τότε δε μπορούσε πια άλλο να κρυφτεί, ερχόταν με μια ομολογία ενοχής ότι η επιβίωσή σου δεν την εγγυάται πλέον κανείς και το κράτος γδυνόταν όλα τα άλλοθι και τις δικαιολογίες που το έντυναν με «ταξικά ουδέτερους μηχανισμούς», με «διαμεσολάβηση» και «αποτύπωση συσχετισμών». Η φιλολογία της ατομικής ευκαιρίας, που μπρίζωνε όλους εμάς τους άξιους να διαβάζουμε και νάμαστε καλά παιδιά για να κερδίσουμε μια λιγότερο επισφαλή ζωή, μέσα από τον τίμιο κάματο της εργασίας μας, ευτυχώς αποδείχθηκε παραμυθάκια της γιαγιάς κι έτσι σωθήκαμε από τις ενοχές και τη βαρεμάρα. Άλλωστε, η ανία έφυγε απ’ το λεξιλόγιό μας. Αφού το κράτος σε βάφτισε εσωτερικό εχθρό, κάνοντας μια επιλογή που όλο λέγαμε ότι πρέπει να κάνουμε εμείς αλλά ντρεπόμασταν, η καταστολή πέρασε σε επίπεδο που δε σου επιτρέπει ούτε να βαριέσαι, ούτε να φοβάσαι πια. Ακόμα, το κράτος προσπαθώντας να βγάλει το κεφάλαιο από την κρίση του έκανε ένα καλό ακόμα: έφερε επιτέλους τέλος στην εποχή των «αστικών δικαιωμάτων».

Για όλους αυτούς τους λόγους και για ακόμη περισσότερους, είναι θλιβερό να ακούς παντού τις φαντασιώσεις για μια αριστερή, τίμια και φιλολαϊκή διαχείριση ή έξοδο με πρόσημο δημοκρατικό και σεβασμό στα δικαιώματα. 

Κορίτσια μην κλαίτε, δεν υπάρχει τρόπος να επιστρέψουμε σε διαπραγμάτευση, ο πόλεμος είναι ολοκληρωτικός. Μη ζητάς να βγει το κεφάλαιο από την κρίση του για να φάμε κι εμείς ψωμάκι, γιατί ζητάς να βαθύνει ο πόλεμος εναντίον σου. Ας το να σοφίζεται οικονομικούς όρους για να κρατιέται στη ζωή, άσε τις ενοχές και κλέψε το καρβέλι, γιατί δικαίωμα δεν θα’ χω πια να σ’ αγαπώ, όταν βρεθώ με την αστυνομία της αριστερής σου κυβέρνησης στο δρόμο.

Άννα .Β

Πλειστηριασμοί: ακόμη δεν κατάλαβες ότι χάνεις το σπίτι σου ;

Όσο ανείπωτη είναι η βαρβαρότητα των τραπεζών και του κράτους άλλο τόσο απερίγραπτη είναι η αφασία ενός μεγάλου μέρους του λαού τούτης της χώρας. Εδώ και μήνες αν όχι και δύο χρόνια τουλάχιστον, όλα τα σημάδια έδειχναν που θα πάει η κατάσταση με την ακίνητη περιουσία όσων οφείλουν σε κράτος ή τράπεζες αλλά και ακόμη και όσων ...δεν οφείλουν ! Και το γαμώτο είναι ότι όταν σε ανύποπτο χρόνο λέγονταν αυτά, πολλοί "αγρούς αγοράζαμε".

Και για το μεν κράτος (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία) οι κρατούντες εδώ και τρία χρόνια είχαν δηλώσει ξεκάθαρα τις ορέξεις του και την ανάγκη του να αρπάξει την ακίνητη περιουσία κάθε πολίτη προκειμένου να καλύψει τους δανειστές του, φροντίζοντας με κάθε επιμέλεια να τον εξοντώσει οικονομικά με κάθε τρόπο (ανεργία, απαξίωση εργασίας, φοροληστεία, κατάργηση κοινωνικών παροχών, αύξηση τιμών στα βασικά αγαθά), προκειμένου να είναι ευάλωτος στους εκβιασμούς και στις ορέξεις του.

Οι τραπεζίτες από την άλλη περίμεναν υπομονετικά και αυτοί το μποναμά τους, πέρα από τον μποναμά των 220 δις που έλαβαν από τους φορολογούμενους της χώρας. Περίμεναν πότε θα αρθεί η απαγόρευση των πλειστηριασμών έτσι ώστε είτε ο νόμος Κατσέλη, είτε ένας νέος νόμος θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια ένα μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας των οφειλετών τους στις τσέπες τους, με απλά λόγια θα λειτουργούσαν (αυτοί οι νόμοι) για τα συμφέροντά τους.

Και αυτό διεφάνη ξεκάθαρα με τον τελευταίο νόμο Ν.4224/2013 (άρθρο 2). Ο οποίος ούτε λίγο, ούτε πολύ λέει τα πράγματα με το όνομά τους (άλλωστε ο νόμος αυτός κατονομάζεται ως "Κυβερνητικό Συμβούλιο Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο Αξιοποίησης Περιουσίας του Δημοσίου και άλλες επείγουσες διατάξεις"):

Όσοι δεν καταφύγουν είτε στο νόμο Κατσέλη, είτε στον Ν.4224/2013 (που ψηφίστηκε στις 21/12/2013) και έχουν "κοκκινα" δάνεια από κάθε αιτία και οποιουδήποτε ποσού και τους έχει κοινοποιηθεί διαταγή πληρωμής από τις τράπεζες, χάνουν το σπίτι τους (κύρια κατοικία τους) μιας και αίρεται η προστασία της από οποιοδήποτε προηγούμενο νόμο.

Αυτό είναι μόνο ο πρόλογος μιας ζοφώδους πραγματικότητας στην οποία σε λίγους μήνες όλοι θα ζήσουμε. Γιατί είτε ο νόμος Κατσέλη, είτε ο 4224 προβλέπουν τέτοιες δεσμέυσεις εκ μέρους του οφειλέτη που είναι αδύνατον να τις τηρήσει, τουλάχιστον αυτές που αφορούν τις οικονομικές υποχρεώσεις που αναλαμβάνει με την επίκληση της προστασίας που παρέχουν οι νόμοι αυτοί.

Πιο συγκεκριμένα με το νόμο Κατσέλη αναλαμβάνει να ρευστοποιήσει όλη του την περιουσία (εκτός της πρώτης κατοικίας) προκειμένου να εξοφληθεί η τράπεζα(ες) αλλά και να εκπληρώνει την δέσμευση να καταβάλλει κάθε μήνα ένα ποσό που θα ορίσει με προσωρινά μέτρα (ασφαλιστικά) το ειρηνοδικείο. Αυτή η εκδίκαση το πολύ θα επισυμβεί σε 2 μήνες από την προσφυγή του, άρα έχει ελάχιστη περίοδο χάριτος.

Με τον νόμο 4224 αναλαμβάνει: 

-να ενημερώσει "υπεύθυνα" την τράπεζα για την περιουσιακή του κατάσταση (χρηματικά ποσά, κινητές αξίες και αντικείμενα, ακίνητη περιουσία, αποδοχές) 

και 

-παράλληλα να διαθέτει το 10% (τουλάχιστον) των ετήσιων ή μηνιαίων καθαρών αποδοχών* του για την εξόφληση του χρέους του. και αυτά ίσα για να προστατευθεί από τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοκίας του έως τις 31/12/2014 ! (κάτω από προϋποθέσεις βέβαια)** 

Ένας θεός ξέρει τι θα σκαρφιστούν μετά οι τραπεζίτες ή τι δεσμεύσεις θα επιβάλλουν για να συνεχισθεί η "προστασία". Με απλά λόγια θα πληρώνεις ένα ενοίκιο για να μένεις στο σπίτι σου (της τάξης του 10% τουλάχιστον του εισοδήματός σου -για μισθωτός-συνταξιούχους) ενώ παράλληλα θα έχεις χάσει όλη την υπόλοιπη περιουσία σου μιας και δεν προστατεύεται πλέον από τον πλειστηριαμό.

Και ποιός μπορεί με σιγουριά να υποσχεθεί ότι θα τηρηθούν οι δεσμεύσεις που με εκβιαστικό τρόπο όρισαν, νομοθετώντας, οι τραπεζίτες ;

Η διαφορά των δύο νόμων έγκειται στο ότι με το νόμο Κατσέλη μπαίνεις σε μια διαδικασία εξασφαλισμένης προστασίας της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμό, εφ'οσον βέβαια τηρείς τις δεσμεύσεις του νόμου. Ενώ στη δεύτερη περίπτωση απλά ελπίζεις στη ...μεγαλοψυχία του τραπεζίτη σου και του Χατζηδάκη.

Τώρα κατάλαβες πως μας την έστησαν ; Κατάλαβες με τι νόμισμα θα πληρώσουμε την αφασία μας ; Πώς αλλοιώς πρέπει να το εξηγήσουμε: ότι το βράδυ της ψήφισης του νόμου 4224 ούτε τριακόσια άτομα δεν κατέβηκαν στην εκδήλωση διαμαρτυρίας κατά των επικείμενων πλειστηριασμών. 

υγ1. αυτοί που ακόμη δεν οφείλουν σε κράτος και τράπεζες ας μη χαίρονται. Έχουν και γι' αυτών τη γούνα ράμματα οι τραπεζίτες και το συνεταιράκι τους το κράτος...

υγ2. Βλέπε εδώ τη διαδικασία που προβλέπεται για τη συνέχιση της προστασίας της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμό. Κι' εδώ το νόμο Κατσέλη.

παραπομπές

* Έμποροι & Ελεύθεροι Επαγγελματίες καταβάλλουν τουλάχιστον το 20% της τελευταίας ενήμερης δόσης του δανείου τους. Άνεργοι & χαμηλόμισθοι (μέχρι του ποσού του επιδόματος Ανεργίας):Μηδενικές καταβολές.

**προϋποθέσεις προστασίας βλέπε εδώ.

"Η επανάστασή μου έχει αρχίσει… Την ακούτε;" (αναδημοσίευση)

Δημοσίευμα  της Guardian: «Λίγοι άκουγαν μια νεαρή Ελληνίδα, πριν πεθάνει. Θα την ακούσουμε τώρα;»

το βρήκαμε στο ιστολόγιο http://www.alterthess.gr

 

...αφιερωμένο σε μία από τις δύο κοπέλες που βρήκαν τραγικό θάνατο κατά τη σύγκρουση λεωφορείου του ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανίας με νταλίκα κοντά στα διόδια Νέων Μαλγάρων, φιλοξενεί ο Guardian.

Διαβάστε το κείμενο όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της βρετανικής εφημερίδας:

Την Τετάρτη, ένα πούλμαν που μετέφερε μια ομάδα νεαρών φοιτητών, ταξιδεύοντας κατά μήκος ενός ελληνικού αυτοκινητόδρομου κοντά στα Μάλγαρα, συγκρούστηκε με ένα φορτηγό. Πολλοί τραυματίστηκαν, δύο νέες γυναίκες πέθαναν. Η Αγγελική Γρανίτσα, 21 ετών, και η Ειρήνη Τριανταφύλλου, 23 ετών, δύο έξυπνοι νέοι άνθρωποι που ενεπλάκησαν (στο δυστύχημα) , «έφυγαν» από τις οικογένειες και τους φίλους τους. Όσο φωτεινότερο το κερί, τόσο βαθύτερο το σκοτάδι που ακολουθεί, όταν σβήσει.

Η Ειρήνη (δίνεται η ερμηνεία της λέξης στα ελληνικά) έγραψε ένα δοκίμιο για την κατάσταση στην Ελλάδα, όταν ήταν 18 ετών- ακριβώς πριν χτυπήσει η κρίση- , το οποίο δημοσιεύθηκε σε μια τοπική εφημερίδα. Μετέφρασα μια συντομευμένη εκδοχή από το κομμάτι της. Λίγοι την άκουγαν ενώ ήταν ζωντανή. Θα την ακούσουμε τώρα;

«Τα όνειρά μου είναι η βάση της επανάστασής μου. Αφήστε με λοιπόν, να ονειρεύομαι.. Σε κάθε περίπτωση, η πραγματικότητα που μου προσφέρετε δεν είναι και τόσο δελεαστική.

Παγιδευμένοι στις υπερβολικές απαιτήσεις των καιρών, στις υπέρμετρες φιλοδοξίες, στον υπερκαταναλωτισμό, έχουμε ξεχάσει την αξία και την δύναμη που κρύβει μέσα του το χάδι, ο ζεστός λόγος, η κουβεντούλα με το φίλο. Πότε επικοινωνήσατε τελευταία φορά με ένα φίλο σας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε χωρίς ενδοιασμούς για όσα σας απασχολούν;»

Γίνατε εσωστρεφείς, θέλοντας να προφυλαχτείτε από τα προβλήματα τρίτων, γιατί είναι τόσα τα δικά σας, που δεν μπορείτε να σηκώστε κι άλλο βάρος. Γίνατε ένα μοναχικό άτομο που ψάχνετε φιλίες μέσω ηλεκτρονικών δρόμων. Η φιλία απόκτησε το δικό της e-mail στο ίντερνετ!

Εργασία και εγκλεισμός στο σπίτι κατά τις εργάσιμες ημέρες και διασκέδαση με φορτσαρισμένη ιλαρότητα το Σαββατόβραδο, αυτό είναι το πρόγραμμά σας. Α, ξέχασα, θέλετε να βελτιώσετε την εξωτερική σας εμφάνιση και καταφεύγετε σε γυμναστήρια και ινστιτούτα αδυνατίσματος, αυτοαναιρώντας την προσπάθειά σας με υπερκατανάλωση φαγητού και οινοπνευματωδών ποτών.

Δεν χαρακτηρίζεστε από συνέπεια και αλληλεγγύη απέναντι σε φίλους και συγγενείς. Παγιδεύεστε στον απομονωτισμό του προσωπικού σας συμφέροντος, ζώντας μόνοι ακόμα και μέσα στις συντροφιές. Έχετε περιορίσει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές σας δραστηριότητες, στις αναγκαίες και ωφελιμιστικές.

Και μέσα σ’ όλη αυτή τη σύγχυση, βρίσκετε χρόνο και διάθεση παίρνοντας και το κατάλληλο ύφος να μας κριτικάρετε, με την «αγωνία» και το «ενδιαφέρον» ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σας. Για σας είμαστε οι καλοπερασάκηδες, οι οκνηροί, οι χωρίς προβληματισμούς νέοι, το δυσοίωνο αύριο στα χέρια του οποίου δεν θέλετε να παραδώστε τον κόσμο (από πότε γίνεται παράδοση και παραλαβή του χάους;).

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και τις λιβελογραφικές κορόνες σας, επιτρέψτε μου να ονειρεύομαι.

Ονειρεύομαι μια γειτονιά, στενό δρομάκι και ζεστοί άνθρωποι. Χαμόγελα και πίκρες και χέρια που σ’ αγκαλιάζουν και κάνουν περισσότερα τα πρώτα και λιγότερες τις δεύτερες.

Ονειρεύομαι να «μάθω γράμματα, να γίνω άνθρωπος» όπως λέει και η γιαγιά μου. Να μάθω γράμματα, για να ανοίξει το μυαλό μου και τα μάτια της ψυχής μου και μ’ αυτά να αντικρίζω τον κόσμο και τον άνθρωπο.

Ονειρεύομαι να ασκήσω το επάγγελμα που μ’ αρέσει, χωρίς να χρειαστεί να «φιλήσω κατουρημένες ποδιές» ή να περάσω από γραφεία πολιτικών, πολιτευόμενων, γραμματέων και γραμματικών.

Ονειρεύομαι να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να μεγαλώσω τα παιδιά μου με τις αρχές και τις αξίες που οι δικοί μου γονείς έδωσαν σε μένα.

Ονειρεύομαι να έχω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, που θα μ’ αγαπάνε και θα τους αγαπώ ελεύθερα και κατ’ επιλογήν μου.

Ονειρεύομαι να μην ντρέπομαι ως πολίτης, να μη σκύβω το κεφάλι, αλλά να φιλοκαλώ μετ’ ευτελείας και να ζω άνευ καχυποψίας.

Ονειρεύομαι να χρησιμοποιώ τη γλώσσα για να λέω «τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη» και όχι να «κρύβω λόγια».

Ονειρεύομαι μ’ αυτές τις συντεταγμένες να δημιουργήσω το δικό μου κόσμο, τον μικρό και μέγα.

Έχω κλείσει τα αυτιά μου στα κατηγορώ, στη δήθεν συμπάθεια, στη δήθεν επαναστατική διάθεση και ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια και δουλεύω - δουλεύω, για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.

Η επανάστασή μου έχει αρχίσει… Την ακούτε;».

Η οικογένεια της Ειρήνης δώρισε τα όργανά της. «Πάρτε ό,τι όργανα χρειάζεστε, με όλη μου την καρδιά», είπε η μητέρα της. Μια σειρά από εγχειρήσεις που αλλάζουν ζωές άρχισαν να κανονίζονται γρήγορα: δύο νέοι άνθρωποι που πάσχουν από κερατόκωνο, μια πάθηση που καταστρέφει σιγά- σιγά την όραση, θα λάβουν τους κερατοειδείς της Ειρήνης. Ίσως, όταν ανοίξουν τα μάτια τους, δουν τον κόσμο με τόση διαύγεια και θάρρος, όπως εκείνη. Ίσως, όταν ανοίξουμε τα δικά μας μάτια, να τον δούμε επίσης μ’ αυτόν τον τρόπο.

Μπλε (αναδημοσίευση)

από το ιστολόγιο Vuelos

http://reditusfungus.wordpress.com/

Ξημέρωσε κι εμείς βρεθήκαμε, για άλλη μια μέρα, στην ίδια θέση. Καθισμένοι στην άκρη του πεζοδρομίου, ο ένας δίπλα στον άλλο, κοιτώντας τον ουρανό να παίρνει σιγά-σιγά αυτό το ωραίο μπλε που και οι δύο λατρεύαμε. Είμαστε, όμως, αυτή τη φορά διαφορετικοί. Δεν μιλούσαμε πολύ. Είχαμε πάψει εδώ και καιρό να μιλάμε. Σαν να προλάβαινε ο χρόνος τις λέξεις και κάθε φορά που είμαστε έτοιμοι να πούμε κάτι, αυτός τις ξανάβαζε μέσα μας λέγοντας μας ψιθυριστά πως είναι ασήμαντες.

Και περνούσαν οι μέρες κι εμείς τις υποδεχόμασταν πάντα με τον ίδιο τρόπο. Ώσπου, ο ουρανός έπαψε να αλλάζει χρώμα κι έμεινε σε εκείνο το κόκκινο που μισούσαμε να βλέπουμε. Ο χρόνος σταμάτησε. Απομακρύνθηκες και γύρισες προς το μέρος μου. Από συνήθεια δεν μίλησες. Περίμενες πως πάλι οι λέξεις δεν θα βγαίνουν. Ήταν κι αυτό το χρώμα που είχε πάρει η μέρα… Δύσκολο να ειπωθούν λόγια, κρυμμένα, μέσα στο κόκκινο.

Σταμάτησε να βραδιάζει και να ξημερώνει. Πάνω από τα κεφάλια μας δέσποζε πια αυτό το κόκκινο του αίματος. Αλλά εμείς, συνεπείς, την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος, κοιταζόμαστε, χωρίς κουράγιο να κοιτάξουμε ψηλά. Για άλλη μια φορά, πριν την ώρα του αποχωρισμού, γύρισες και με κοίταξες στα μάτια.

-Θέλω να σου μιλήσω, είπες. Κι εγώ ξαφνιάστηκα τόσο που μούδιασα ολόκληρη.

- Θέλω να σε ρωτήσω… Αν καταφέρεις να μου απαντήσεις τώρα ίσως γυρίσει το μπλε στη θέση του.

Με ρωτάς επίμονα, ώρες ολόκληρες την ίδια ερώτηση:

“Ποιός είναι εκείνος που ποτέ δεν θα υποδουλωθεί, εκείνος που δεν θα είναι δέσμιος κανενός, εκείνη η γη, η χώρα, το μέρος όπου ένας προς έναν, όσοι ζουν εκεί, θα είναι ελεύθεροι;”

Γέλασα. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα την ερώτησή σου. Ήταν όμως η μόνη ερώτηση στην οποία είχα απάντηση.

“Εκείνος που πιστεύει πως μπορεί να είναι λεύτερος. Φυσικά. Η γη, η χωρα, το μέρος εκείνο στον κόσμο όπου οι άνθρωποι του θα είναι ελεύθεροι θα είναι εκεί όπου ένας προς έναν θα πιστεύει στο δικαίωμα της ελευθερίας του. Αλλά όχι μόνον αυτό.

Πλέον δεν υπάρχει μια χώρα εδώ και μια εκεί, ένα κράτος με τους ανθρώπους του και ένα άλλο με τους δικούς του. Τώρα πια, υπάρχουν παγκόσμιες χώρες, παγκόσμιες πατρίδες και σε μια παγκόσμια πατρίδα, με βασιλιάδες και στρατιώτες πρέπει να επιλέξεις αν θα είσαι το πιόνι που θα γίνει βασιλιάς ή το πιόνι εκείνο που θα θυσιαστεί για να γίνουν όλα τα υπόλοιπα κάτι πιο πάνω από απλοί βασιλιάδες.

Αν θέλεις, αύριο να ξημερώσει χωρίς αυτό το κόκκινο στον ορίζοντα πρέπει τώρα να αρχίσεις να το πετάς από μέσα σου. Μπορεί να λες συχνά πως η μοίρα είναι γραμμένη για ‘σένα και για ‘μένα, αλλά η μοίρα είναι το άλλοθι των δειλών. Το ζήτημα δεν είναι ποιος είναι ο ελεύθερος λαός ή αυτός που δεν θα καταφέρουν ποτέ να τον υποδουλώσουν. Δεν βλέπεις; Όταν παίζεις σε παγκόσμιες σκακιέρες, θα είσαι πάντα η πλειοψηφία που υπάρχει για να υπερασπίζεται τους αξιωματούχους, πιόνι.

Άκου λοιπόν, δεν υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι γύρω μας αν εσύ κι εγώ, όλοι μας, δεν ελευθερωθούμε. Κι αυτό για να γίνει θέλει πίστη. Όχι σε θεούς, θρησκείες και άγια. Αυτά είναι σαν τους βασιλιάδες, σε ρίχνουν στην μάχη πρώτο για τη σωτηρία του “έθνους”. Γι’ αυτό σου λέω, ελεύθερος είναι εκείνος που παίρνει από το χέρι τους ανθρώπους και τους μιλάει με αλήθειες.

Μην περιμένεις να δεις τους άλλους να περνάνε τη γραμμή, βγες εσύ μπροστά και υπερασπίσου όσους δεν βλέπουν. Εξέθεσε τον εαυτό σου στον κίνδυνο να τα χάσεις όλα ή να κερδίσεις τη ζωή, το αναφαίρετο εκείνο δικαίωμα και την τεράστια χαρά της νίκης, όχι του εαυτού σου, όλων. Είναι μεγάλη αρετή, να έχεις το θάρρος και την τρέλα να χτίζεις πάνω σε ερείπια έναν κόσμο που να τους χωράει όλους.

Είναι ελευθερία, να μην πιστεύεις ούτε στη τύχη ούτε στη μοίρα. Η τύχη δεν θα σου αποδώσει ποτέ τους καρπούς σου. Γιατί η τύχη αποδίδει μόνο δάφνες σε όσους υποκρίνονται τους σωτήρες. Ελεύθερος είναι εκείνος που δεν εύχεται και δεν παρακαλεί. Οι ευχές είναι για εκείνους που επιθυμούν μα φοβούνται μπροστά στη μεγάλη ώρα. Να λες, εγώ είμαι έτοιμος. Να θυμάσαι πως μόνος δεν θα χαρείς ποτέ την ελευθερία, γιατί θα προλαβαίνει πάντα η μοναξιά να σε υποδουλώνει.

Σε αυτόν που σου αφαιρεί το δικαίωμα της ερώτησης και της αμφισβήτησης, αν θες να λέγεσαι ελεύθερος άνθρωπος, να υψώνεις το ανάστημά σου και να ρωτάς με την φωνή εκείνου που η άγνοια δεν μπορεί να τον σκλαβώσει.

Και μην ξεχνάς, πάντα θα σε στοιχειώνει εκείνο το απέραντο σκοτάδι του επαναστάτη. Αλλά, εσύ, αν θες να είσαι ελεύθερος, να λάμπεις. Να λάμπεις και να ακτινοβολείς κραυγές ακόμα κι αν όλοι είναι τυφλωμένοι από την ομίχλη. Να φωτίζεις και να θυμάσαι. Να θυμάσαι πάντα το όνομα σου. Όχι το όνομα που σου έδωσε η κοινωνία, το όνομα που σου κόλλησαν για να σε αναγνωρίζουν. Να θυμάσαι, το όνομα που έχεις μέσα σου. Ελεύθερος.

Είναι χρέος σου να αλλάξεις τον κόσμο, μα η μεγάλη σου ευθύνη θα είναι πάντα να μην χαθείς μέσα στο πλήθος.”

Σηκώθηκες κι έφυγες κι εγώ δεν είχα τη δύναμη ούτε αντίο να σου πω. Έφυγα κι εγώ με την εντύπωση ότι δεν θα σε ξανάβλεπα.

Ξημέρωνε πάλι. Βρεθήκαμε ταυτόχρονα, λαχανιασμένοι, στο ίδιο σημείο. Με μια φλόγα να μας καίει κοιτάξαμε ψηλά. Η φωτιά είχε γυρίσει μέσα μας. Ο ουρανός ήταν πάλι μπλε. Βαθύ μπλε, σαν τη θάλασσα…σαν την ελευθερία.

Για να μη σκεφτόμαστε…(αναδημοσίευση)

 του Γιάννη Μακριδάκη

http://yiannismakridakis.gr/

Χτες είδα τον Σπύρο. Έναν σαρανταπεντάρη γνωστό μου από τα παιδικά χρόνια, ως λίγο μεγαλύτερο από μένα, παιδί λαϊκής οικογένειας, από γειτονιά προσφυγική. Ένα παιδί από αυτά που οι μεσοαστοί των δεκαετιών του 70 και του 80, ανερχόμενοι σε μικροαστοί όπως ήσαν, τα κατέτασσαν σε αυτά που δεν έχουν μέλλον, που δεν θα σπουδάσουν, που θα γίνουν χαμάληδες και μας τα έδειχναν ως παράδειγμα προς αποφυγήν για να διαβάζουμε και να γίνουμε καλοί μαθητές…

Ο Σπύρος πράγματι έγινε χαμάλης μεγαλώνοντας, δεν έπεσαν έξω οι μεγάλοι. Και οδηγός φορτηγού έγινε, όνειρο πολλών μικρών. Δούλευε για χρόνια πολλά σε μεταφορική εταιρία, ξυπνούσε χαράματα, έβγαζε φορτηγά από το βαπόρι, ξεφόρτωνε τριαξονικά, κουβαλούσε πακέτα στην πλάτη, φόρτωνε μικρά φορτηγά, έκανε δρομολόγια εντός της πόλης, έβαζε φορτηγά στο βαπόρι τις νύχτες, όλη του η μέρα ήταν ένα συνεχές κουραστικό χαμαλίκι.

Εγώ που σπούδασα και έγινα μαθηματικός, πήρα ένα μεγάλο μάθημα ζωής κάποτε από τον Σπύρο. Ήμουν σε μιαν έκθεση όπου είχα περίπτερο και πρόβαλα το Πελινναίο και τις εκδόσεις του σαν πέρασε εκείνος οικογενειακώς, με τη γυναίκα και τον μικρό γιο του, Σάββατο απόγευμα ήτανε και φορούσε ο Σπύρος τα καλά του, κι ήτανε εντελώς παράταιρα με το παρουσιαστικό του το κουρασμένο, με τα χέρια του τα ροζιασμένα, με τα λαιμά του τα κατακόκκινα και με τα στοιβαρά του σβέρκα.

Είχα να τον δω χρόνια πολλά αλλά τον γνώρισα αμέσως. Κι εκείνος με αναγνώρισε. Σταμάτησε εμπρός στο περίπτερό μου και άρχισε να μου μιλά για τις εκδόσεις μου, για το περιοδικό, για τις φωτογραφίες τις παλιές που δημοσίευα κατά καιρούς, για τα άρθρα τα δικά μου και των συνεργατών μου, μου είπε για το μεράκι του σχετικά με εκδόσεις παλιές για το νησί, με φωτογραφίες αρχειακές από τοπία και πρόσωπα της Χίου, και όλα αυτά δίχως τρόπο επιδεικτικό αλλά μονάχα σαν κουβέντα της στιγμής μιας και το φερε η ζωή να συναντηθούμε εκεί. Ήταν ο Σπύρος αναγνώστης και συλλέκτης των εκδόσεών μου παρόλο που η κάθε μέρα του ήταν γεμάτη χαμαλίκι από νύχτα μέχρι νύχτα και να διαβάσει προλάβαινε μονάχα στο κρεβάτι λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος.

Με συγκίνησε ο Σπύρος τότε. Με συγκίνησε και χτες που τον ξανάδα πάλι μετά από χρόνια πολλά. Φορούσε τη μπλε ποδιά του κουβαλητή και πάλι και στεκότανε εμπρός στα ψυγεία με τα λαχανικά του σούπερ μάρκετ της παιδικής μας γειτονιάς, το μοναδικό που μπαίνω πότε πότε, να ψωνίσω κάνα αβοκάντο και με χαιρέτισε εγκάρδια με ένα αγνό χαμόγελο. Πήγα κοντά του αμέσως, εδώ δουλεύεις, τον ρώτησα, έφυγες από τη μεταφορική;

Ήρθαμε εδώ, μου είπε, να μη σκεφτόμαστε, να περνά η μέρα, να περνά η ζωή και να μη σκεφτόμαστε, έτσι μου είπε, ακριβώς, σε πρώτο πληθυντικό μίλησε για τον εαυτό του και βουρκώσανε τα μάτια του. Απόμεινα και τον κοιτούσα ερευνητικά, κατάλαβα πως κρύβει μεγάλο πόνο και πως θέλει να μιλήσει, τι έγινε ρε Σπύρο, τι έπαθες;

Και μου είπε πως έχασε ένα γιο, δεκαεφτά χρονών παιδί, εκείνο το μικρό, σκέφτηκα αμέσως, που είχε μαζί του σαν πέρασε από την έκθεση τότε και μου λεγε για την μεγάλη του αγάπη, τα βιβλία και τις εκδόσεις τις παλιές, καρκίνο στο κεφάλι, δεν είχε πια όρεξη ο Σπύρος όχι για δουλειά μα ούτε για ζωή, είχε πεθάνει μαζί με το παιδί του, γι’ αυτό ίσως μιλούσε σε πρώτο πληθυντικό, ήταν πεθαμένος ο Σπύρος πια μαζί με το παιδί του κι εκεί, μπροστά στο ψυγείο των λαχανικών στεκόταν ένα ομοίωμά του, ένας Σπύρος άψυχος, τι να πα να κάνουμε πια στις μεταφορικές, να πα να σκοτωνόμαστε στη δουλειά όλη μέρα, για ποιο λόγο, δεν υπάρχει λόγος πια, δεν έχουμε και όρεξη καμιά, ήρθαμε εδώ που είναι πιο ήσυχα, για να μη σκεφτόμαστε.

Ό,τι κι αν του απάντησα, με τα λόγια ή με τα μάτια ήτανε λίγο και ανίκανο να του πει οτιδήποτε του Σπύρου, τον χτύπησα στον ώμο αναστενάζοντας και έκανα να φύγω από κοντά του, να ξεφορτιστεί κι αυτός, μα τότε ήτανε που ένιωσα ότι μιλά έτσι διότι ασυνείδητα εκπροσωπεί όλη την ανθρωπότητα.

Γύρισα και τον κοίταξα ξανά. Στο ευγενικό του ζαρωμένο πρόσωπο είδα το δράμα της ανθρωπότητας, που έφτασε πια στο σημείο της το τελικό, να αποβγάζει όλο και πιο συχνά από τη ζωή τα τέκνα της, αφού από την ώρα που τα γεννά, τα θρέφει πια με θάνατο, με αργό, επώδυνο και ανώριμο θάνατο, αντίτιμο “της ανάπτυξης και του πολιτισμού της” και στο τέλος πενθεί και ακυρώνεται κι αυτή, πάει η ζωή της στράφι.

Κάρλος Τάιμπο: Αποανάπτυξη σημαίνει ρήξη με τη λογική του καπιταλισμού

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου

Τον συναντήσαμε στα Εξάρχεια, καθώς βρέθηκε στην Αθήνα, καλεσμένος από τρία συνεταιριστικά εγχειρήματα («Εφημερίδα των Συντακτών», «Συν Αλλοις» και «Εκδόσεις των Συναδέλφων») για μια εκδήλωση στην οποία παρουσιάστηκε η ιδέα της αποανάπτυξης. Προσηνής και φιλικός, μας μίλησε για τα όρια της Προόδου και της Ανάπτυξης, δύο εννοιών που έχουν οδηγήσει τον πλανήτη και τους κατοίκους του στο χείλος της καταστροφής.

• «Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα». Πώς μπορεί αυτή η αρχή της αποανάπτυξης να γίνει κατανοητή από ανθρώπους που σήμερα δέχονται τη νεοφιλελεύθερη επίθεση και στερούνται πολλά από τα βασικά για τη ζωή;

Το βασικό θέμα της αποανάπτυξης δεν είναι τεχνικό, αλλά αλλαγής στη νοοτροπία. Το να έρθουμε σε ρήξη με τη λογική του καπιταλισμού. Πρέπει να τονίσουμε ότι η αποανάπτυξη δεν είναι απλώς ότι μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερα, αλλά πρέπει να βγούμε από τη λογική του καπιταλισμού. Αυτό συνεπάγεται αναδιανομή της εργασίας και ταυτόχρονα αναδιανομή του πλούτου. Και πιστεύω ότι σ΄ αυτό το πλαίσιο ο κόσμος που σήμερα έχει πολλά οικονομικά προβλήματα, μ΄ αυτόν τον τρόπο θα καλυτέρευε τη ζωή του. Από την άλλη, τα προνομιούχα στρώματα της κοινωνίας θα έχαναν.

• Γράφετε: «Δύσκολα θα μπορούσαμε να αξιώσουμε ριζοσπαστικές αλλαγές, εάν δεν είμαστε ικανοί να τις εντάξουμε στην καθημερινότητά μας». Πόσο εύκολο είναι αυτό σήμερα;

Η αποανάπτυξη είναι μια διαδικασία ατομική και συλλογική ταυτόχρονα. Εάν ήταν μόνο μια ατομική επιλογή, μειώνοντας τις ανάγκες, τότε ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να κάνει καμία επίθεση. Από την άλλη θα ήταν παράλογο να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε συλλογικά την αποανάπτυξη, εάν σε ατομικό επίπεδο δεν γίνει κάτι στις σχέσεις μας με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Πιστεύω ότι αυτό εξηγεί το γιατί ο ελευθεριακός κόσμος βρίσκεται κοντά και στηρίζει την αποανάπτυξη. Μιλάμε την ίδια στιγμή για το συλλογικό και για την ατομική αυτονομία.

• Σ΄ αυτό το επίπεδο, τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει μια ριζοσπαστική εκπαίδευση για την αλλαγή της ατομικής συνείδησης;

Είναι εξαιρετικά σημαντική η εκπαίδευση, αλλά φοβάμαι ότι δεν έχουμε χρόνο. Διότι τα υγιή αποτελέσματα της εκπαίδευσης θα αργήσουν πάρα πολύ να φανούν, την ώρα που η κατάρρευση βρίσκεται πολύ κοντά. Η εκπαίδευση είναι κάτι που έχει κάποια όρια. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να στηρίξουμε μια κριτική εκπαίδευση και μια εκπαίδευση αργών ρυθμών. Ισως αυτό έρχεται σε αντίφαση μ΄ αυτό που ήδη είπα, αλλά έτσι είναι.

• Η σημερινή κρίση, σε συνδυασμό με την έλλειψη ενός ριζοσπαστικού κινήματος αντίστασης, γεννά νέες αυταπάτες ότι ο καπιταλισμός μπορεί να οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή, χωρίς την παρέμβαση ενός πολιτικού υποκειμένου. Πόσο κοντά στην αλήθεια είναι αυτό;

Πιστεύω ότι είναι ένα πολύ σοβαρό επιχείρημα. Δεν είναι καταστροφολογικό. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας καταστροφής. Δεν μιλάω για μια κρίση οικονομική ή μια κρίση του κράτους Πρόνοιας. Αναφέρομαι στην οικολογική κρίση, στην κλιματική αλλαγή, στην έλλειψη πετρελαίου. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που ιστορικά έχει επιδείξει μια τρομερή ικανότητα προσαρμογής στις διάφορες προκλήσεις. Το μεγάλο ερώτημα σήμερα είναι το εάν έχει χάσει τους μηχανισμούς αναχαίτισης [των προβλημάτων] που τον βοηθούσαν στο παρελθόν να προχωρά μπροστά.

• Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο έλεγε στη δεκαετία του 1990 ότι ο Τρίτος Κόσμος υποφέρει από το σύνδρομο «Να γίνουμε σαν εσάς», δηλαδή τη Δύση. Πόσο έχει απελευθερωθεί το φαντασιακό των μη δυτικών λαών απ΄ αυτό το σύνδρομο;

Ενα βασικό ζήτημα που έχει να κάνει με την αποανάπτυξη είναι ότι πρέπει να δούμε πώς λειτουργούν οι λαοί του Τρίτου Κόσμου. Γιατί; Διότι πολλοί από τους κατοίκους του Τρίτου Κόσμου, παραδόξως, βρίσκονται σε πολύ καλύτερη μοίρα αυτή τη στιγμή από εμάς που βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας κατάρρευσης. Ζουν σε μικρές ανθρώπινες κοινότητες, έχουν πολύ πιο πλούσιες κοινωνικές σχέσεις, διατηρούν μια πιο ισορροπημένη σχέση με τη φύση. Σε τελική ανάλυση είναι πολύ πιο ανεξάρτητοι απ΄ ό,τι εμείς. Αρκεί να φανταστούμε τι θα γινόταν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, εάν σταματούσαν οι εισαγωγές πετρελαίου. Ολη η κοινωνία θα πήγαινε κατά διαόλου.

• Καταναλώνοντας πόρους πάνω από τις δυνατότητές μας, υπονομεύουμε το φυσικό κεφάλαιο, και άρα, ζούμε σε βάρος του μέλλοντος. Το ίδιο κάνουμε με το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά, μεταθέτοντας όλα τα βάρη στις επόμενες γενιές. Εχει πεθάνει η αλληλεγγύη των γενεών;

Εάν δεν έχει πεθάνει, είναι βαριά τραυματισμένη. Στη Μεσόγειο οι αγρότες φύτευαν δέντρα και ήξεραν ότι τους καρπούς τους δεν πρόκειται να τους φάνε οι ίδιοι, αλλά τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Η οπτική μας είναι πλέον εγωιστική και βραχυπρόθεσμη. Πάντως πιστεύω ότι στο μυαλό του καθενός εξακολουθεί να υπάρχει ένα μικρό κομμάτι αλληλεγγύης. Η κρίση διεγείρει τόσο τον εγωισμό όσο και την αλληλεγγύη.

• Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην «ανάπτυξη», την ταχύτητα και τελικά στη σκλαβιά που επιβάλλει ένα σύστημα που καταβροχθίζει τον χρόνο μας;

Τα κινήματα που μιλούν για αργές διαδικασίες βρίσκονται πολύ κοντά στην αποανάπτυξη. Το γνωστότερο είναι το κίνημα «αργής τροφής» (slow food). Στο επίκεντρο αυτών των κινημάτων βρίσκεται η λογική ότι πρέπει να επανακτήσουμε την κοινωνική ζωή και να βγούμε από τη λογική της κατανάλωσης και της ανταγωνιστικότητας. Να δώσουμε μεγαλύτερο βάρος στα αγαθά που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις και λιγότερο στα υλικά αγαθά.

• Ο Μίλαν Κούντερα λέει ότι υπάρχει ένας μυστικός δεσμός ανάμεσα στην ταχύτητα και τη λήθη, ανάμεσα στη βραδύτητα και τη μνήμη. Συμφωνείτε;

Ναι, συμφωνώ απολύτως.

• Με τα προβλήματα της φτώχειας και το Περιβαλλοντικό σε όξυνση, αναβιώνουν νεομαλθουσιανές απόψεις, οι οποίες ζητούν μείωση του πληθυσμού, ακόμα και «από τα πάνω». Τι απαντάτε;

Οχι, η ιδέα της αποανάπτυξης δεν είναι αυτή. Ισως σε κάποια περίπτωση να υπάρχει πρόταση για τον έλεγχο των γεννήσεων, αλλά σε καμία περίπτωση η λογική της εξολόθρευσης. Πρέπει να δούμε τις πρακτικές των Ναζί στη Γερμανία πριν από ογδόντα χρόνια. Οι σημερινές πολιτικές φτιάχνουν ένα σκηνικό, το οποίο έπειτα από τόσα χρόνια μπορεί να επανέλθει. Γι΄ αυτό οι απαντήσεις που είχε πάντα το εργατικό κίνημα πρέπει να ξαναέρθουν στο προσκήνιο. Δεν αντιλαμβάνομαι την αποανάπτυξη ως κάποιους ανθρώπους που παίρνουν τα βουνά για να εκτρέφουν κάποιες αγελάδες. Βλέπω ανθρώπους που ζουν εδώ και παλεύουν για την απλότητα της καθημερινής ζωής.

• Για την αναβίωση του φασισμού: στην Ελλάδα έχουμε ένα ναζιστικό κόμμα, αλλά το πιο επικίνδυνο είναι ότι οι ιδέες του διαχέονται στην κοινωνία. Πόσο επικίνδυνο είναι αυτό;

Είναι ένα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο. Οι κρίσεις είναι κατάλληλες στιγμές για την ανάπτυξη τέτοιων φαινομένων. Και όχι μόνο αυτό. Σε εργασιακό και κοινωνικό επίπεδο, στη Δυτική Ευρώπη επιστρέφουμε στα πρότυπα του 19ου αιώνα. Αυτό σημαίνει ότι ο σύγχρονος συνδικαλισμός δεν προσφέρει πλέον απαντήσεις. Εγώ πιστεύω σε ελευθεριακού τύπου πρακτικές που θα έρθουν σε όλες τις χώρες. Εννοώ αυθόρμητα ελευθεριακές και όχι ιδεολογικά.

• Τελικά, μπορούμε να ελπίζουμε;

Ναι, υπάρχει ελπίδα. Στην Ισπανία τα τελευταία χρόνια έχουν αναδυθεί ριζοσπαστικά κινήματα. Πιστεύω ότι οι πολύ απλοί άνθρωποι φτάνουν στα ίδια συμπεράσματα και στα ίδια πράγματα που λέμε εμείς, χωρίς να περάσουν μέσα από τις ίδιες ιδεολογικές ατραπούς. Από την άλλη, εάν το ερώτημα είναι εάν μπορούμε να αποφύγουμε την κατάρρευση, πιστεύω πως όχι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να την καθυστερήσουμε και να μειώσουμε τα αρνητικά της αποτελέσματα.

Μετάφραση από τα ισπανικά: Νίκος Κοκκάλας

Ποιος είναι

Γεννημένος στην Ισπανία το 1956, είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης. Ενταγμένος ιδεολογικά στο ελευθεριακό ρεύμα, συμμετείχε στα κινήματα της αντιπαγκοσμιοποίησης και της αποανάπτυξης. Ανάμεσα στα τελευταία του έργα περιλαμβάνονται τα «Δεν είναι όπως μας τα λένε -Μια κριτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης» (2004), «Μια αναρχική-ελευθεριακή ανθολογία για χρήση των νέων γενιών» (2010), «Το κίνημα 15 Μάη σε εξήντα ερωτήσεις» (2011). Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων το βιβλίο του «Η πρόταση της αποανάπτυξης: καπιταλισμός, κρίση και βαρβαρότητα» (2012).

Γιώργος Γραμματικάκης: Συλλάβετέ με, είμαι υποψήφιος τρομοκράτης...

«Είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Δεν ξέρω από όπλα. Η ανάγκη μόνον με οδηγεί: Να δω πάλι λίγα χαμόγελα στους δρόμους, να αισθανθώ την ελπίδα να κυκλοφορεί», γράφει ο καθηγητής Γιώργος Γραμματικάκης, στο protagon.gr και επιτίθεται σε νυν και πρώην πρωθυπουργούς για την οικονομική κρίση.

Γράφει ο κ. Γραμματικάκης:

Σας παρακαλώ, συλλάβετέ με. Είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Πριν λοιπόν οδηγηθώ στις πράξεις, που έχω με επιμέλεια σχεδιάσει, κάνω μια τελευταία έκκληση προς όλους: Δεν χρειάζονται πια δισταγμοί, σας παρακαλώ συλλάβετέ με.

Είναι αλήθεια, ότι αυτήν την πορεία ή την κατάληξή της δεν τη φανταζόμουν. Δεν ήταν στις προθέσεις μου. Όταν ακούστηκαν για πρώτη φορά οι λέξεις «κρίση», «δημοσιονομική προσαρμογή», «ελλείμματα», τα πολιτικά κόμματα της χώρας άρχισαν όπως πάντα να αλληλοκατηγορούνται. Δεν φαινόταν όμως να ανησυχεί κανένας. Τη μέρα μάλιστα που ο τότε πρωθυπουργός -μου διαφεύγει προς ώρας το όνομά του- ανακοίνωσε ότι η χώρα «προσφεύγει» στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θεώρησα ότι μπορεί να ήταν και προς το καλό μας. Το περιβάλλον άλλωστε του διαγγέλματος, αυτό υπονοούσε:

Ένα παραδείσιο και μοναχικό ελληνικό νησί, το Καστελλόριζο, αλλά και το αυτάρεσκο ύφος του τότε πρωθυπουργού μας -ξεχνώ τώρα το όνομά του- έπειθαν ότι μια παροδική δυσκολία ήταν όλα, και ότι γρήγορα θα επανερχόταν η εποχή της αμεριμνησίας.

Πόσο λάθος κάναμε, εγώ και οι συνταξιδιώτες μου. Καθώς το πλοίο όδευε προς το Καστελλόριζο, οι κλυδωνισμοί του ολοένα πλήθαιναν, και νερά έμπαιναν ήδη στα αμπάρια και τους διαδρόμους. Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο καπετάνιος έμοιαζε να βρίσκεται σε ταραχή και σύγχυση, και δεν έπαυε να υπόσχεται ότι φτάνομε στο Καστελλόριζο· ενώ από δίπλα η αδράνεια των αξιωματικών και του πληρώματος μεγάλωνε την απειλή από τα κύματα. Έτσι ο πανικός οδήγησε κάποια στιγμή στην αλλαγή του καπετάνιου, και άλλα πληρώματα ανέλαβαν τη σωτηρία του σκάφους. Οι κλυδωνισμοί όμως συνεχίστηκαν, και τα νερά εξακολουθούσαν να εισέρχονται ορμητικά. Η φήμη, ότι δεν θα φτάναμε ποτέ στο Καστελλόριζο, άρχισε να γίνεται πια βεβαιότητα.

Πράγματι: Δεν φτάσαμε ποτέ στο Καστελλόριζο. Αντίθετα, μια λαίλαπα χωρίς προηγούμενο έχει σαρώσει τώρα την πατρίδα και τη μοίρα των Ελλήνων. Όχι ότι δεν φταίξαμε, κι ούτε νοσταλγούμε ένα παρελθόν διάτρητο. Δεν ήσαν όμως λίγα και τα επιτεύγματά μας. Άλλη λοιπόν έπρεπε να είναι η Εντολή, και άλλες οι διαδικασίες για να βαδίσει πιο σωστά η χώρα. Τώρα, η φτώχεια και η βαριά σκιά της ανεργίας θερίζουν την καθημερινότητά μας· και από δίπλα τα χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, οι χιλιάδες κλειστές ψυχές, οι διαψεύσεις μιας ζωής. Κι ενώ στην ευρωπαϊκή ιδέα είχαμε τα θάρρη μας, για να υπάρξει κάποιο ξέφωτο, εκεί κυριάρχησαν η στυγνή λογική των αριθμών και τα χρονοδιαγράμματα. Καθώς μάλιστα χρειάσθηκε να συμπλεύσουν με το πολιτικό μας σύστημα, που σε κάθε κρίσιμο βήμα έδειχνε την ανεπάρκεια και την κομματική του ιδιοτέλεια, πολλά ήσαν τα δεινά και λίγη η πρόοδος που έζησε η αρχαία μας χώρα. Δεν αξίζει να συνεχίσω: Τώρα και χρόνια βιώνομε ένα θέατρο του παραλόγου, και ο εκφυλισμός των λέξεων και των εννοιών δεν έχει τέλος.

Έτσι λοιπόν, από συνεπής και δημοκρατικός πολίτης, και άνθρωπος -όπως με αποκαλούσαν- των γραμμάτων και των τεχνών, εξελίχθηκα με τον καιρό σε υποψήφιο τρομοκράτη. Λίγο πια με απασχολεί εκείνος ο θίασος, που χρόνια τώρα κατέχει ή ονειρεύεται εξουσίες. Η έγνοια του είναι να διαπληκτίζεται στις τηλεοπτικές οθόνες· και ενώ έπρεπε να επιδιώκει κάποια ενότητα, γιατί πολλοί είναι οι κίνδυνοι που απειλούν τη χώρα, αναλίσκεται σε λόγους διχόνοιας και φανατισμού. Έτσι στρώθηκε ο δρόμος σε δυνάμεις βίαιες και μισαλλόδοξες, που αποτελούν μια μόνιμη απειλή. Όχι, δεν έχω πια ελπίδες, ο δρόμος που επέλεξα εγώ είναι δύσκολος αλλά σωστός.

Γι' αυτό και κάνω αυτήν την έκκληση: Σας παρακαλώ, συλλάβετέ με. Όπως δήλωσα ήδη, είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Δεν έχω μάθει ωστόσο να εκδικούμαι, ούτε γνωρίζω από όπλα και εκρηκτικά. Η ανάγκη μόνον με οδηγεί: Να δω πάλι λίγα χαμόγελα στους δρόμους, να αισθανθώ την ελπίδα να κυκλοφορεί. Με συνοδεύει πάντα η σκέψη εκείνων, που μέσα στη θύελλα άπλωσαν το χέρι τους στους άλλους· και αντλώ το θάρρος μου από όσους κράτησαν -στην παιδεία, την τέχνη, τη ζωή- τις ανάσες της ευθύνης και του ήθους.

Κατάρτισα λοιπόν με επιμέλεια τους στόχους μου, χωρίς προκαταλήψεις αλλά και χωρίς πάθος. Η επόμενη ημέρα με ενδιαφέρει μόνον. Δεν έχω πρόθεση να κρυφτώ, ούτε να αποδράσω, όπως έκαναν πάντα οι θρασύδειλοι του είδους μου. Καθώς εγώ θα οδηγούμαι στις εισαγγελίες και τα κρατητήρια, τι καλύτερο από το να δω την ικανοποίηση στα πρόσωπα, τι πιο σπουδαίο από το να αισθανθώ τις ευχές του κόσμου να με συνοδεύουν.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι η διαδικασία της εκδίκησης λίγο με ελκύει. Άλλα ήταν τα όνειρα, και άλλες οι κατευθύνσεις της ζωής μου. Όσο όμως κατάρτιζα με επιμέλεια τους στόχους μου, όλο και πλήθαιναν οι υποψήφιοι προς αφανισμό: Εδώ οι προύχοντες της πολιτικής, από δίπλα εκείνοι που έκρυβαν με ιδιοτέλεια την αλήθεια, παραπέρα οι κοντόφθαλμοι αξιωματούχοι της Ευρώπης, λίγο πιο κάτω οι αξιολογητές και οι μαύρες οθόνες τους, πιο πέρα όσοι δεν δάκρυσαν μπροστά στον άνεργο. Διαρκώς κατέγραφα κατηγορίες και ενόχους. Ενώ όμως έτσι κατέληξα στον τελικό κατάλογο, τον αριθμό και τα ονόματα των στόχων, εξακολουθούσαν πάντα να με βασανίζουν τα κριτήρια μου, διασταύρωνα ξανά και ξανά όσες πληροφορίες είχα. Δεν πρόκειται ωστόσο να μου ξεφύγει ούτε λέξη παραπάνω: Οι ένοχοι αγρυπνούν, κάθε τους κίνηση περιβάλλεται από φρουρούς και προφυλάξεις, φοβούνται ότι το έγκλημά τους θα αποκαλυφθεί, ξέρουν ότι υπάρχουν πάντα -όπως εγώ- υποψήφιοι τρομοκράτες.

Γι' αυτό επιμένω: Η μόνη λύση είναι να συλληφθώ από τις αρμόδιες αρχές. Διότι, όσο και αν κατάρτισα με επιμέλεια τους στόχους μου, οι αμφιβολίες δεν με εγκαταλείπουν. Αν ήσαν αυτοί και όχι άλλοι, αν παρέλειψα ονόματα ή μερικοί δεν φταίνε, ποιοί επιτέλους οδήγησαν τη χώρα σε μια τραγωδία ανείπωτη. Ότι φταίξαμε και εμείς, οι απλοί πολίτες, δεν είναι δύσκολο να το παραδεχθώ· κι αναγνωρίζω ότι έλειψε πολύ η προσωπική ευθύνη. Άλλοι ωστόσο άνοιγαν διάπλατα τον δρόμο του λαϊκισμού, και κολάκευαν διαρκώς τις ψευδαισθήσεις μας.

Ελάχιστα πάντως με απασχολούν οι φήμες, που ισχυρίζονται ότι αύριο τα πράγματα θα είναι καλύτερα, και ότι η λαίλαπα όπου να 'ναι θα κοπάσει. Θέλω να είμαι κατηγορηματικός: Το εύχομαι, και διπλή θα είναι τότε η χαρά μου. Τα σχέδιά μου όμως δεν πρόκειται να αλλάξουν. Ποιος τότε θα πληρώσει για τους νέους ανθρώπους, που η απόγνωση οδήγησε στα ξένα, πώς θα επιστραφούν τα αγαθά και οι αξίες, που έκλεψε το Άδικο από τους αθώους, με ποια διαδικασία θα αναστηλωθούν τόσες και τόσες ζωές ακυρωμένες; Όχι, οι φήμες ότι θα κοπάσει η θύελλα, δεν με αφορούν, ούτε με επηρεάζουν.

Ο χρόνος όμως της αναμονής έχει ένα τέλος. Είναι λοιπόν καθορισμένη και αμετακίνητη η μέρα, που οι τεχνολογικοί μηχανισμοί μου θα σπείρουν τον όλεθρο και τον αφανισμό. Στη φράση όμως αυτή δεν θα προσθέσω ούτε μια τελεία. Σε τίποτα δεν το 'χουν οι ισχυροί του κράτους και οι επιτηρητές να ανιχνεύσουν την ημερομηνία αυτή της κάθαρσης, και να κηρύξουν από τώρα γενικό συναγερμό. Άδικος βέβαια κόπος: Οι δικοί μου τεχνολογικοί μηχανισμοί δεν ανιχνεύονται, ούτε έχουν να κάνουν με εκρηκτικά και όπλα. Στηρίζονται αντίθετα σε μια παραλλαγή του τρόπου, που οι αρχαίοι ήξεραν ως εξοστρακισμό. Στην ιδιοφυή αυτή εξέλιξη βοήθησαν τα διδακτορικά και οι επιστημονικές μου γνώσεις, που απέκτησα με επιμονή και μόχθο.

Το δίλημμα βέβαια δεν είναι πια μόνον δικό μου. Εγώ προσφέρθηκα, με ανιδιοτέλεια και αίσθημα ευθύνης, να με συλλάβουν οι αρχές, για να αποφύγουν τις σκληρές συνέπειες οι επόμενοι που έρχονται. Διότι όλο και πληθαίνουν οι Έλληνες, που αισθάνονται ως υποψήφιοι τρομοκράτες. Στις ρημαγμένες τους ζωές δεν χωρούν πια όνειρα, κι ούτε μετρούν οι υποσχέσεις που ακόμα ακούγονται. Υπάρχει μόνον μια αχνή ανάμνηση του Καστελλόριζου, και είναι πολλοί όσοι αναζητούν σιωπηλά τον τρόπο που θα φτάσουν στις ακτές του.

ΕΚΠΟΙΖΩ: Τι πρέπει να γνωρίζετε για την αναστολή των πλειστηριασμών

ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ ΚΥΡΙΑΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ

Από 01/01/2014 και μέχρι 31/12/2014 απαγορεύονται οι πλειστηριασμοί στην κύρια κατοικία, όπως αυτή έχει δηλωθεί στην τελευταία δήλωση φόρου εισοδήματος, εφόσον πληρούνται σωρευτικά οι παρακάτω προϋποθέσεις.

Η αναστολή των πλειστηριασμών για την κύρια κατοικία ΔΕΝ προστατεύει τα υπόλοιπα ακίνητα και επομένως μπορούν να εκπλειστηριαστούν!

Ο Ν.3869/2010 (Νόμος Κατσέλη), ισχύει κανονικά!  

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Για να προστατεύσετε την κύρια κατοικία σας θα πρέπει να καταθέσετε Υπεύθυνη Δήλωση στις τράπεζες έως τις 31 Ιανουαρίου 2014. Δείτε πληροφορίες παρακάτω.

Ακολουθεί με τη μορφή ερωτήσεων / απαντήσεων η εκλαΐκευση του νόμου: 

1. Ποιοι υπάγονται στην προστατευτική ρύθμιση;

• Μισθωτοί
• Συνταξιούχοι
• Άνεργοι
• Ελεύθεροι επαγγελματίες
• Έμποροι
• Αγρότες

2. Ποιες οφειλές αφορά  η αναστολή πλειστηριασμών;

• οφειλές προς τράπεζες (στεγαστικά/επισκευαστικά, καταναλωτικά δάνεια, επιχειρηματικά, πιστωτικές κάρτες κτλ.)
• οφειλές προς ιδιώτες και εταιρείες νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, ΔΕΚΟ, νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου εφόσον δεν πρόκειται τις παρακάτω εξαιρέσεις
• ΔΕΝ αφορά χρέη προς το Δημόσιο και τα Ασφαλιστικά Ταμεία

3. Μέχρι πότε ο οφειλέτης πρέπει να καταθέσει Υπεύθυνη Δήλωση για να ενταχθεί στο σχετικό νόμο;

Ο οφειλέτης πρέπει να καταθέσει Υπεύθυνη Δήλωση σε ΚΑΘΕ δανειστή του, μέχρι 31/01/2014 ή εντός δύο (2) μηνών από την επίδοση διαταγής πληρωμής με επιταγή προς εκτέλεση.

Προσοχή! Αν δεν κατατεθεί στις ως άνω προθεσμίες δεν ισχύει η αναστολή του πλειστηριασμού για τον οφειλέτη και τη συγκεκριμένη οφειλή

4. Τι πρέπει να περιλαμβάνει η υπεύθυνη δήλωση;

Στην Υπεύθυνη  Δήλωση περιγράφονται αναλυτικά όλα τα προσωπικά, οικονομικά και περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη βάσει των προϋποθέσεων που προβλέπει ο νόμος για την αναστολή πλειστηριασμών κύριας κατοικίας, καθώς και η αναλυτική κίνηση των λογαριασμών του που ξεπερνούν τα 1.000€ τους τελευταίους 24 μήνες πριν την υποβολή της υπεύθυνης δήλωσης.

Βλέπε υπόδειγμα συμπληρωμένης υπεύθυνης δήλωσης εδώ.

5. Για πόσο χρονικό διάστημα διαρκεί η αναστολή πλειστηριασμού;

Η αναστολή του πλειστηριασμού για την κύρια κατοικία ισχύει για ένα (1) έτος

δηλαδή από 1/1/2014 έως 31/12/2014 εφόσον πληρούνται από τον οφειλέτη ΟΛΕΣ οι παρακάτω προϋποθέσεις:

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ	Άτομο ή Οικογένεια (έως 2 τέκνα)	i) Οικογένειες που βαρύνονται φορολογικά με 3+ τέκνα ii) Άτομα με αναπηρία άνω 67% iii) Άτομα που βαρύνονται φορολογικά με άτομα με αναπηρία άνω του 67%
ΚΑΘΑΡΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ (χωρίς τις κρατήσεις σε ασφαλιστικά ταμεία, φόρο εισοδήματος και εισφορά αλληλεγγύης)	< 35.000€	< 38.500€
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΞΙΑΚΥΡΙΑΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!!!! Κύρια κατοικία θεωρείται αυτή που έχει δηλωθεί Ε1.	< 200.000€	< 200.000€
ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΚΙΝΗΤΗΣ & ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΗ	< 270.000€	< 297.000€
ΣΥΝΟΛΟ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΗ (την 20ηΝοεμβρίου 2013)  Το ποσό αυτό συνυπολογίζεται στο παραπάνω ποσό των 270.000€.	< 15.000€	< 16.500€
ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΔΟΣΗΣ  (Δείτε το παραδειγμα υπολογισμού της μηνιαίας δόσης εδώ)	Ετήσια δόση: 10% του ετήσιου εισοδήματος μέχρι 15.000€ + 20% του υπερβάλλοντος εισοδήματος πάνω από τις 15.000 € Μηνιαία δόση= ετήσια δόση /12 * Έμποροι & Ελ. Επαγγ.: τουλάχιστον το 20% της τελευταίας ενήμερης δόσης ** Άνεργοι & χαμηλόμισθοι (μέχρι του ποσού του επιδόματος Ανεργίας): Μηδενικές καταβολές

6. Πως καταβάλλονται οι δόσεις στις τράπεζες;

Εάν ο οφειλέτης οφείλει σε περισσότερες από μία τράπεζες η μηνιαία καταβολή κατανέμεται συμμέτρως σύμφωνα με το ανεξόφλητο υπόλοιπο της κάθε οφειλής.

Δείτε ένα παράδειγμα στο αντίστοιχο επισυναπτόμενο έγγραφο. 

7. Εάν δεν καταβάλει τις δόσεις  τι συνέπειες έχει;

Εάν ο οφειλέτης δεν καταβάλει τις δόσεις  για τρεις (3) μήνες συνολικά, αίρεται για τον συγκεκριμένο οφειλέτη και τη συγκεκριμένη οφειλή η απαγόρευση πλειστηριασμού της κύριας κατοικίας.

8. Τι γίνεται αν οι οφειλέτες είναι περισσότεροι από ένας;

Θα πρέπει να καταθέσουν υπεύθυνες δηλώσεις όλοι οι οφειλέτες.

9. Τι ισχύει για τον εγγυητή;

Εφόσον  ενταχθεί ο πρωτοφειλέτης στο νόμο για την απαγόρευση πλειστηριασμού της κύριας κατοικίας  και εφόσον  η απαγόρευση δεν έχει αρθεί για τον πρωτοφειλέτη, απαγορεύεται ο πλειστηριασμός ακινήτων του εγγυητή για τις συγκεκριμένες οφειλές.

Προσοχή!

Οι δανειστές κατά τη διάρκεια απαγόρευσης του πλειστηριασμού  μπορούν  να ζητήσουν από τον οφειλέτη να τους προσκομίσει επιπλέον δικαιολογητικά. Ο οφειλέτης πρέπει να προσκομίσει τα απαιτούμενα δικαιολογητικά σε αποκλειστική προθεσμία ενός μηνός από το αίτημα του δανειστή, ειδάλλως αίρεται η προστασία για το συγκεκριμένο οφειλέτη και τη συγκεκριμένη οφειλή. 

Τα δικαιολογητικά που μπορεί να ζητηθούν είναι:

• αντίγραφα τίτλων ιδιοκτησίας για ακίνητα (μετά το 2007) ή φύλλο υπολογισμού αξίας ακινήτου για ακίνητα (πριν το 2007), 
• βεβαίωση συγκριτικών στοιχείων της αρμόδιας φορολογικής αρχής,
• δηλώσεις Ε1 και Ε9,
• αποδεικτικό για το ύψος των καταθέσεων την 20/11/13,
• βεβαίωση ανεργίας ΟΑΕΔ,
• πιστοποιητικό οικογ. κατάστασης, 
• γνωμάτευση αναπηρίας

Attachment	Size
Ν.4224-2013	271.27 KB
Παράδειγμα υπολογισμού μηνιαίας δόσης	313.59 KB
Παράδειγμα υπεύθυνης δήλωσης	154.3 KB