Ειρηνοδικεία Αττικής όπου γίνονται πλειστηριασμοί

Γενικές πληροφορίες

Οι πλειστηριασμοί (κατάθεση ενδιαφέροντος και εκφώνηση από τον κήρυκα) γίνονται κάθε Τετάρτη στο ειρηνοδικείο που υπάγεται το ακίνητο και από ώρα 16.00 έως 17.00 (ώρα λήξης της όλης διαδικασίας). Ακολουθεί χρονικά η αποσφράγιση. Σε παλαιότερες νομολογίες προβλεπόταν η διενέργεια των πλειστηριασμών σε έδρες Δήμων ή Κοινοτήτην (όπου ευρίσκετο το ακίνητο και σε μέρα Κυριακή πρωί.  
Η εκφώνηση από τον κήρυκα είναι θεμελιώδες στοιχείο της εγκυρότητας κάθε πλειστηριασμού. Μη εκφώνηση είναι νομικό επιχείρημα ακυρότητας του πλειστηριασμού. Επίσης οι προσφορές μπορεί να έχουν κατατεθεί και πριν τη διαδικασία.

ΠΡΟΣΟΧΗ ! Αυτή η διάταξη τροποποιήθηκε με το νόμο 3714/2008 και προβλέπει ότι οι πλειστηριασμοί θα γίνονται στα Ειρηνοδικεία ως ανωτέρω. 

Σχετική Νομολογία και άρθρα

-http://www.kostasbeys.gr/articles.php?s=3&mid=1096&mnu=1&id=21191

-http://www.nomikosodigos.info/guide/simple-legal/91-2008-10-12-16-40-44.html

-http://www.dsanet.gr/Epikairothta/Nomothesia/n3714_08.htm

-http://www.buildnet.gr/default.asp?pid=212&catid=195&artid=459

 Ειρηνοδικεία Αττικής (αλφαβητικά) και Δήμοι αρμοδιότητας

Ειρηνοδικείο Αθηνών: Κυρίλλου Λουκάρεως 14, Όπισθεν Εφετείου, 11475, 210 3247374, 210 3247434

Περιλαμβάνει τους Δήμους Αθηναίων, Αγίας Βαρβάρας, Αγίου Δημητρίου, Αιγάλεω, Αλίμου, Αργυρούπολης, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βύρωνα, Γαλατσίου, Γλυφάδας, Δάφνης, Εληνικού, Ζωγράφου, Ηλιούπολης, Καισαριανής, Μοσχάτου, Π. Φαλήρου, Υμηττού, Χαϊδαρίου, Ν. Μάκρης και Ασπροπύργου.

Ειρηνοδικείο Αιγίνης: Μυρτιδιωτίσσης 5, Αίγινα,  ΑΙΓΙΝΑ Τ.Κ.18010. Τηλ.: 22970-22636. 

Περιλαμβάνει την Αίγινα.

Ειρηνοδικείο Αμαρουσίου: Πεντέλης 14  210-8020312

Περιλαμβάνει τους Δήμους Αμαρουσίου, Κηφισιάς, Δροσιάς, Εκάλης, Λυκόβρυσης, Μελισσίων, Πεύκης και Ν. Ερυθραίας.

Ειρηνοδικείο Αχαρνών: ΗΡΩΩΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 73 ΑΧΑΡΝΕΣ Τ.Κ. 13671   210-2467180

Περιλαμβάνει τους Δήμους Αχαρνών, Α. Λιοσίων, Καματερού, Φυλής, Ζεφυρίου, Κρυονερίου και Θρακομακεδόνων.

Ειρηνοδικείο Ελευσίνας:  Καραϊσκάκη 68Α και Βασιλείου Λάσκου 35.   210-5542776 2105546055

Περιλαμβάνει τους Δήμους Ελευσίνας, Βιλλίων, Μαγούλας, Μάνδρας και Οινόης.

Ειρηνοδικείο Καλαυρίας: Πόρος, 22980-22045

Περιλαμβάνει τον Πόρο.

Ειρηνοδικείο Καλλιθέας: ΘΗΣΕΩΣ 273 ΚΑΙ ΣΟΛΩΝΟΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑ 210-9480181, 210-9480184

Περιλαμβάνει τους Δήμους Καλλιθέας, Ν. Σμύρνης και Ταύρου.

Ειρηνοδικείο Ιλίου: ΜΑΝΑΚΗ 11 Τ.Κ. 131 22 210-2616796    210-2692193 210-2616796

Περιλαμβάνει τους Δήμους Ιλίου, Αγ. Αναργύρων και Πετρούπολης

Ειρηνοδικείο Κρωπίας: ΝΙΚ.ΝΤΟΥΝΗ 4 Τ.Κ. 19400 ΚΟΡΩΠΙ 210-6627431, 210-6627431 210-6622506

Περιλαμβάνει τους Δήμους Κρωπίας, Ραφήνας, Λούτσας, Γλυκών Νερών, Παλλήνης, Παιανίας, Σπάτων, Βάρκιζας, Γέρακα, Βάρης, Πόρτο Ράφτη, Πικερπίου, Ανθούσας και Μαρκόπουλου.

Ειρηνοδικείο Κυθήρων: 22360-31650

Περιλαμβάνει τα Κύθηρα

Ειρηνοδικείο Λαυρίου: ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΓΛΑΤΖΗ & ΚΑΚΑΒΑ Τ.Κ. 19500 ΛΑΥΡΙΟ  22920-25238 22920-60132 

Περιλαμβάνει τους Δήμους Λαυρίου, Αγ. Κωνσταντίνου, Αναβύσσου, Ιουλίδος, Καλυβίων Θορικού, Κερατέας, Κορρησίας, Κουβαρά, Π. Φώκαιας και Σαρωνίδας.

Ειρηνοδικείο Μαραθώνος: ΚΑΠΑΝΔΡΙΤΙ Τ.Κ. 19014  22950-54133 22950-52633

Περιλαμβάνει τους Δήμους Μαραθώνος, Αγ. Στεφάνου, Ανοίξεως, Αυλώνας, Αφιδνών, Βαρνάβα, Γραμματικού, Διονύσου, Καλάμου, Καπανδριτίου, Μαλακάσας, Μαρκοπούλου Ωρωπού, Μπάλας, Ν. Παλατίων, Πολυδεντρίου, Σκάλας Ωρωπού, Σταμάτας, Συκαμίνου και Ωρωπού.

Ειρηνοδικείο Μεγάρων: Γ. ΜΕΝΙΔΙΑΤΗ & ΠΡΥΤΑΝΕΙΟΥ ΜΕΓΑΡΑ ΑΤΤΙΚΗΣ   22960-22868  22960-25433 

Περιλαμβάνει τους Δήμους Μεγαρέων και Ν. Περάμου.

Ειρηνοδικείο Ν. Ιωνίας: 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ & ΛΕΩΦ.ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 269, Εμπορικό Κέντρο "ΙΩΝΙΑ"  Ν.ΙΩΝΙΑ 210-2759826  210-2796400 

Περιλαμβάνει τους Δήμους Ν. Ιωνίας, Ν. Ηρακλείου, Ν. Φιλαδέλφειας, Ν. Χαλκηδόνας και Μεταμόρφωσης.

Ειρηνοδικείο Νίκαιας:  ΕΡΜΟΥ 6 & ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΣΑΛΔΑΡΗ ΝΙΚΑΙΑ Τ.Κ.18450  210-4914531   210-4919615 

Περιλαμβάνει τους Δήμους Νίκαιας, Κορυδαλλού και Αγίου Ιωάννη Ρέντη.

Ειρηνοδικείο Πειραιώς: ΝΙΚΗΤΑ 12 ΠΕΙΡΑΙΑΣ Τ.Κ.18531  210-4172467  210-4113326  210-4178653

Περιλαμβάνει τους Δήμους Πειραιά, Κερατσινίου, Ν. Φαλήρου, Περάματος και Δραπετσώνας.

Ειρηνοδικείο Περιστερίου: ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ 14 & ΚΡΗΤΩΝ 2 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ Τ.Κ. 12100 210-5711781

Περιλαμβάνει το Δήμο Περιστερίου

Ειρηνοδικείο Σαλαμίνας:  Σαλαμινομάχων 2, Παλούκια, 210-4672166 210-4651465

Περιλαμβάνει το Δήμο Σαλαμίνας

Ειρηνοδικείο Σπετσών:   Σπέτσες, 22980-73410 

Περιλαμβάνει το Δήμο Σπετσών

Ειρηνοδικείο Χαλανδρίου: Βασ. Γεωργίου 44 & Κάλβου. Τ.Κ. 15232 ΧΑΛΑΝΔΡΙ  210-6848055, 210-6842736.

Περιλαμβάνει τους Δήμους Χαλανδρίου, Χολαργού, Αγίας Παρασκευής, Βριλησσίων, Πεντέλης, Ν. Πεντέλης, Ψυχικού, Ν. Ψυχικού, Παπάγου, Πολύδροσου και Φιλοθέης.

Δήμοι Αττικής και νήσων (αλφαβητικά) και αρμοδιότητα Ειρηνοδικείων

Αγίας Βαρβάρας (Αθηνών)

Αγίας Παρασκευής (Χαλανδρίου), 

Αγίου Δημητρίου (Αθηνών) 

Αγίου Ιωάννη Ρέντη (Νίκαιας)

Αγίου Κωνσταντίνου (Λαυρίου)

Αγίου Στεφάνου (Μαραθώνος)

Αγίων Αναργύρων (Ιλίου)

Αθηναίων (Αθηνών)

Αιγάλεω (Αθηνών) 

Αιγίνης (Αιγίνης)

Αλίμου (Αθηνών) 

Αμαρουσίου (Αμαρουσίου)

Αναβύσσου (Λαυρίου)

Ανθούσας (Κρωπίας)

Ανοίξεως (Μαραθώνος)

Ανω Λιοσίων (Αχαρνών)

Αμαρουσίου (Αμαρουσίου)

Αργυρούπολης  (Αθηνών)

Αρτέμιδος ή Λούτσας (Κρωπίας)

Ασπροπύργου (Αθηνών)

Αυλώνας (Μαραθώνος)

Αφιδνών (Μαραθώνος)

Αχαρνών (Αχαρνών)

Βάρης (Κρωπίας)

Βάρκιζας (Κρωπίας) 

Βαρνάβα (Μαραθώνος)

Βιλλίων (Ελευσίνας)

Βούλας (Αθηνών)

Βουλιαγμένης (Αθηνών)

Βριλησσίων (Χαλανδρίου)

Βύρωνα (Αθηνών)

Γαλατσίου (Αθηνών)

Γέρακα (Κρωπίας) 

Γλυκών Νερών (Κρωπίας)

Γλυφάδας (Αθηνών)

Γραμματικού (Μαραθώνος)

Δάφνης (Αθηνών)

Διονύσου (Μαραθώνος)

Δραπετσώνας (Πειραιώς)

Δροσιάς (Αμαρουσίου)

Εκάλης (Αμαρουσίου)

Ελευσίνας (Ελευσίνας)

Ελληνικού (Αθηνών)

Ζεφυρίου (Αχαρνών)

Ζωγράφου (Αθηνών)

Ηλιούπολης (Αθηνών)

Θρακομακεδόνων (Αχαρνών)

Ιλίου (Ιλίου)

Ιουλίδος (Λαυρίου)

Καισαριανής (Αθηνών)

Καλάμου (Μαραθώνος)

Καλλιθέας (Καλλιθέας)

Καλυβίων Θορικού (Λαυρίου)

Καματερού (Αχαρνών)

Καπανδριτίου (Μαραθώνος)

Κερατέας  (Λαυρίου)

Κερατσινίου (Πειραιώς)

Κηφισιάς (Αμαρουσίου)

Κουβαρά (Λαυρίου)

Κορρησίας (Λαυρίου)

Κορυδαλλού (Νίκαιας)

Κρυονερίου (Αχαρνών)

Κρωπίας (Κρωπίας)

Κυθήρων (Κύθηρα)

Λαυρίου (Λαυρίου)

Λούτσας ή Αρτέμιδος (Κρωπίας)

Λυκόβρυσης (Αμαρουσίου)

Μαγούλας (Ελευσίνας)

Μαλακάσας (Μαραθώνος)

Μάνδρας (Ελευσίνας)

Μαραθώνος (Μαραθώνος)

Μαρκόπουλου (Κρωπίας)

Μαρκοπούλου Ωρωπού (Μαραθώνος)

Μεγαρέων (Μεγάρων)

Μελισσίων (Αμαρουσίου)

Μεταμόρφωσης (Ν. Ιωνίας)

Μοσχάτου (Αθηνών)

Μπάλας (Μαραθώνος)

Ν. Ερυθραίας. (Αμαρουσίου)

Ν. Ηρακλείου (Ν. Ιωνίας)

Ν. Ιωνίας (Ν. Ιωνίας)

Ν. Μάκρης (Αθηνών)

Ν. Παλατίων (Μαραθώνος)

Ν. Πεντέλης (Χαλανδρίου)

Ν. Περάμου (Μεγάρων)

Ν. Σμύρνης (Καλλιθέας)

Ν. Φαλήρου (Πειραιώς)

Ν. Φιλαδέλφειας (Ν. Ιωνίας)

Ν. Χαλκηδόνας (Ν. Ιωνίας)

Ν. Ψυχικού (Χαλανδρίου)

Νίκαιας (Νίκαιας)

Οινόης (Ελευσίνας)

Παιανίας (Κρωπίας)

Παλαιάς Φώκαιας (Λαυρίου)

Παλαιού Φαλήρου (Αθηνών)

Παλλήνης (Κρωπίας)

Παπάγου (Χαλανδρίου)

Πειραιά (Πειραιώς)

Πεντέλης (Χαλανδρίου)

Περάματος (Πειραιώς)

Περιστερίου (Περιστερίου)

Πετρούπολης (Ιλίου)

Πεύκης (Αμαρουσίου)

Πικερπίου (Κρωπίας)

Πολυδεντρίου (Μαραθώνος)

Πολύδροσου (Χαλανδρίου)

Πόρου (Καλαυρίας)

Πόρτο Ράφτη (Κρωπίας)

Ραφήνας (Κρωπίας)

Σαλαμίνας (Σαλαμίνας)

Σαρωνίδας (Λαυρίου)

Σκάλας Ωρωπού (Μαραθώνος)

Σπάτων (Κρωπίας)

Σπέτσες (Σπετσών)

Σταμάτας (Μαραθώνος)

Συκαμίνου (Μαραθώνος)

Ταύρου (Καλλιθέας)

Υμηττού (Αθηνών)

Φιλοθέης (Χαλανδρίου)

Φυλής (Αχαρνών)

Χαϊδαρίου (Αθηνών)

Χαλανδρίου (Χαλανδρίου)

Χολαργού (Χαλανδρίου(

Ψυχικού (Χαλανδρίου)

Ωρωπού (Μαραθώνος)

Πώς μπορεί κανείς να πουλά ή να αγοράζει τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης;

το βρήκαμε στο http://anartisas.blogspot.gr/ 

 «Ο ουρανός που πάντα έχει ένα δάκρυ συμπόνιας για το λαό μου, που μας φαίνεται αιώνιος και αμετάβλητος μπορεί τώρα να αλλάξει. Σήμερα είναι καθαρός αύριο όμως ίσως σκεπαστεί με σύννεφα. Τα λόγια μου είναι σαν τα αστέρια που ποτέ δεν αλλάζουν.

Σ’ αυτά λοιπόν που θα πει ο Σηάτλ μπορεί ο Μεγάλος Λευκός Αρχηγός της Ουάσινγκτον να βασιστεί με σιγουριά. Όπως βασίζεται στις εναλλαγές των εποχών. Ο Μεγάλος Αρχηγός της Ουάσινγκτον μας στέλνει μήνυμα πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Καλοσύνη του, παρ’ όλο που ξέρουμε ότι δεν έχει ανάγκη τη φιλία μας. Την πρότασή του πάντως θα τη σκεφτούμε καλά, γιατί ξέρουμε πως αν δε δεχτούμε ο λευκός θα θελήσει με τα όπλα ν’ αρπάξει τη γη μας.

Ρωτάω όμως: Πώς μπορεί κανείς να πουλά ή να αγοράζει τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης; Η ιδέα μας φαίνεται περίεργη. Επειδή ακριβώς δε μας ανήκουν η δροσιά του αέρα και η διαύγεια του νερού. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να τα αγοράσετε; Πάντως μην ανησυχείτε: Θα πάρουμε την απόφασή μας. Καθετί πάνω σ’ αυτή τη γη είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερή πευκοβελόνα. Κάθε αμμουδερή ακρογιαλιά. Κάθε κομματάκι ομίχλης. Κάθε ξέφωτο στα σκοτεινά δάση. Κάθε βούισμα εντόμου είναι ιερό στη μνήμη του λαού μου.

Είμαστε κομμάτι της γης και αυτή πάλι ένα κομμάτι από μας. Οι χυμοί που τρέχουν μέσα στα δέντρα μεταφέρουν τις μνήμες του ερυθρόδερμου ανθρώπου. Τα ευωδιαστά λουλούδια είναι αδελφές μας. Το ελάφι, το άλογο, ο μεγάλος αετός είναι τ’ αδέλφια μας. Οι απότομες, ψηλές κορυφές, τα καταπράσινα λιβάδια, η ζεστασιά του πόνεϊ, ο άνθρωπος, όλα ανήκουν στην ίδια οικογένεια.

Καταλαβαίνει λοιπόν τι μας ζητάει ο Μεγάλος Αρχηγός της Ουάσινγκτον όταν μας παραγγέλνει ότι θέλει ν’ αγοράσει τη γη μας; Γρήγορα θα κατακλύσετε όλη τη χώρα. Ο Μεγάλος Αρχηγός μας παραγγέλνει ότι θα μας εξασφαλίσει ένα μέρος όπου θα μπορούμε να ζούμε άνετα μεταξύ μας. Όπως ο πατέρας που αποφασίζει για τα παιδιά του.

Ξέρουμε ότι ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Ένα κομμάτι γης μοιάζει σ’ αυτόν μ’ ένα οποιοδήποτε κομμάτι, γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μέσα στη νύχτα και παίρνει ό,τι έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι σύντροφός του, αλλά εχθρός του. Με την απληστία του θα την καταβροχθίσει και δε θ’ αφήσει πίσω του τίποτα, παρά μόνο έρημο. Εμείς βρίσκουμε χαρά στα δάση…

Ίσως να μην το καταλαβαίνετε αυτό, διότι οι συνήθειές μας είναι διαφορετικές απ’ τις δικές σας. Το πεντακάθαρο νερό που κυλά στα ρυάκια και στα ποτάμια μεταφέρει στο διάβα του και το αίμα των προγόνων μας. Το μουρμουρητό του είναι η φωνή τους. Κάθε φευγαλέα αντανάκλαση του φωτός πάνω στο διάφανο νερό των λιμνών εξιστορεί γεγονότα και παραδόσεις απ’ τη ζωή του λαού μας. Τα ποτάμια είναι αδέρφια μας. Σβήνουν τη δίψα μας, μεταφέρουν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, μην ξεχάσετε να μάθετε και στα δικά σας παιδιά, πως τα ποτάμια είναι αδέρφια όλων μας.

Δεν σας καταλαβαίνουμε. Οι τρόποι μας είναι διαφορετικοί απ’ τους δικούς σας. Η όψη των πόλεών σας κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Ο θόρυβος ταράζει τ’ αυτιά μας. Αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή είμαι ένας άγριος και δεν καταλαβαίνω. Την αδικαιολόγητη απαίτηση ν’ αγοράσετε τη γη μας θα τη σκεφτούμε προσεκτικά.

Αν δεχτούμε θα βάλω ένα όρο: Ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα σα να ‘ταν αδέρφια του. Είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω γιατί ο λευκός αφήνει πίσω του χιλιάδες νεκρά αγριοβούβαλα πυροβολώντας τα μόνο για το κέφι του μέσα από το σιδερένιο άλογό του που καπνίζει, ενώ εμείς δε σκοτώνουμε παρά μόνο για να τραφούμε. Τί είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα; Αν εξαφανίζονταν όλα τα ζώα ο άνθρωπος θα πέθαινε από μεγάλη πνευματική ερημιά. Ό,τι συμβεί στα ζώα θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο. Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Κι ακόμα πως εμείς δε δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής αλλά αποτελούμε μόνο μια ίνα μέσα σ’ αυτόν. Αν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό οι συνέπειες θα έρθουν και σε μας τους ίδιους.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Η νύχτα και η μέρα δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί την ίδια στιγμή. Ο λαός μου λέει: Την αδικαιολόγητη απαίτηση του λευκού να αγοράσει τη γη μας θα τη σκεφτούμε καλά. Όμως, ο λαός μου ρωτά: Τι θέλει να αγοράσει ο λευκός;

Γίνεται να αγοράσει κανείς τον ουρανό ή τη γρηγοράδα της αντιλόπης; Θα κάνετε λοιπόν τη γη ό,τι θέλετε επειδή ο ερυθρόδερμος θα υπογράψει ένα κομμάτι χαρτί και θα το παραδώσει στο λευκό; Τη στιγμή που δε μας ανήκει η δροσιά του αέρα και το άφρισμα του νερού γιατί επιμένετε να τ’ αγοράσετε; Όλα μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα. Ο αέρας που έδωσε στον παππού μας την πρώτη του αναπνοή, θα πάρει και τον τελευταίο του στεναγμό. Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει σημασία στον αέρα που αναπνέει: Όπως ο άρρωστος που του έχει εξασθενίσει η όσφρηση.

Πουθενά στις πολιτείες του λευκού δεν υπάρχει μια ήσυχη ειρηνική γωνιά. Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς ν’ ακούσεις το ξεπέταγμα των φύλλων την άνοιξη ή το βουητό των εντόμων. Αλλά τί απομένει απ’ τη ζωή, αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί το μοναχικό κάλεσμα του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων τη νύχτα στη μικρή λίμνη; Ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω. Θα τη σκεφτούμε την πρότασή σας. Δεν έχει σημασία που θα ζήσουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Τα παιδιά μας είδαν τους πατεράδες τους ταπεινωμένους. Οι πολεμιστές μας ντροπιάστηκαν. Μετά τις ήττες περνούν τις ημέρες τους άσκοπα και δηλητηριάζουν τα κορμιά τους με δυνατό ποτό. Μετά από λίγους χειμώνες, μετά από λίγα φεγγάρια, κανένα παιδί των μεγάλων φυλών δε θ’ απομείνει να πενθήσει ένα λαό, που κάποτε ήταν δυνατός και με πολλές ελπίδες, όπως ο δικός μας σήμερα.

Τι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά, αλλά θα ‘ρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του. Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ….

Ο θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.

Που είναι η λόχμη; Εξαφανισμένη. Που είναι ο αετός; Εξαφανισμένος. Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου. Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός φέρνει στη μνήμη του το λαό μου σαν ένα θρύλο, οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο πάνω στον κάμπο. Θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς.

Ο λευκός δε θα ’ναι ποτέ μόνος σε αυτό τον τόπο. «Όλοι μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα». Ας μεταχειριστεί λοιπόν το λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.

Μίλησα για θάνατο; Δεν υπάρχει θάνατος, μόνο η εναλλαγή των κόσμων.

Όπως λέγεται, το παραπάνω κείμενο εκφωνήθηκε από τον αρχηγό Si’ahl σε μία δημόσια συνάντηση διοργανωμένη από τον κυβερνήτη Isaac Ingalls Stevens στις 11 Μαρτίου του 1854, με στόχο την παράδοση ή πώληση της γης των αυτοχθόνων στους λευκούς εποίκους. Ο αρχηγός Si’ahl μίλησε στα lushootseed κι εν συνεχεία η ομιλία του μεταφράστηκε αρχικά στα chinook (μια μικτή διάλεκτο της περιόδου που χρησιμοποιούνταν για εμπόριο) και τελικά στα αγγλικά βασισμένη σε σημειώσεις του Henry A. Smith. Ο ίδιος ο Smith υποστήριζε ότι το γραπτό κείμενο δεν αποτελεί παρά μικρό απόσπασμα της συνολικής ομιλίας. Και παρόλο που κάποιοι ιστορικοί αμφισβητούν την αξιοπιστία της καταγραφής αυτής, έκτοτε τα λόγια του αρχηγού Si’ahl ταξίδεψαν πολλές φορές μέσα στο χρόνο κι από τόπο σε τόπο. Μύθος ή πραγματικότητα, η αξία τους έγκειται στον τρόπο με τον οποίο μας αγγίζουν και μας συγκινούν. Διαβάζοντάς τα, κάτι δονείται εντός μας. Και για λίγο, είμαστε εμείς ο αρχηγός Si’ahl και τα λόγια του λέξεις δικές μας.

σημείωση διαχειριστή: οι επισημάνσεις στο κείμενο έγιναν απ' αυτόν.

Η τέχνη της συμβίωσης. Ένας Ινδιάνικος μύθος

από το Αντικλείδι (http://antikleidi.com)

Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.

"Αγαπιόμαστε" αρχίζει ο νέος.

"Και θα παντρευτούμε" λέει εκείνη.

"Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε..."

"Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό..."

"Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί."

"Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου".

"Σε παρακαλούμε" ικετεύουν, "πες μας τί μπορούμε να κάνουμε..."

Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.

"Υπάρχει κάτι ..." λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. "Αλλά δεν ξέρω...είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες."

"Δεν μας πειράζει" λένε και οι δύο.

"Ό,τι και να' ναι" επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.

"Ωραία" λέει ο μάγος. "Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;"

Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.

"Κι εσύ Άγριε Ταύρε" συνεχίζει ο μάγος, "πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ' όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο....Πηγαίνετε τώρα."

Οι δυο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο...

Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.

Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.

"Πετούσαν ψηλά;" ρωτάει ο μάγος.

"Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε....Και τώρα;" ρωτάει ο νέος. "Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;"

"Όχι" λέει ο γέρος.

"Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;" προτείνει η νεαρή.

"Όχι" ξαναλέει ο γέρος. "Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ' αυτές τις δερμάτινες λωρίδες...Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα."

Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.

Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.

"Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι."

Χόρχε Μπουκάι Ο δρόμος της συνάντησης.

αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση (αναδημοσίευση)

Ιερώνυμου Μπος (Ολλανδία 1450-1516) Ο Ταχυδακτυλουργός

από ΙΣΤΟΡΙΕΣ λέξεων με αρχή μέση και ΓΑΜΑ Λυκείου (http://ta4mx.blogspot.gr/)

Μ’ όποιον δάσκαλο «καθίσεις»: 

«αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση»

«Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: είναι ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση! 

Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη - και στο πανεπιστήμιο ακόμη - τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει. Λοιπόν, για να τα πω επίσης καθαρά και για να γίνω πλήρως απεχθής σ’ αυτούς που με ακούνε, σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις επαγγελματικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα «χαρτί» και τα παιδιά ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν. Λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκπαίδευση.»

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης για την Εκπαίδευση (http://youtu.be/I1ouePjBA1w) 

[ΠΗΓΗ: Κορνήλιος Καστοριάδης (Κωνσταντινούπολη, 11 Μαρτίου 1922 – Παρίσι, 26 Δεκεμβρίου 1997) Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής. Από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα, συνένωσε στο έργο του την πολιτική, τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση]

Πάρκο Ναυαρίνου: Σεμινάριο παραδοσιακού χτισίματος με πέτρα (2η συνάντηση)

Σεμινάριο παραδοσιακού χτισίματος με πέτρα και πρακτική εξάσκηση, για όποιον έχει όρεξη να μάθει μυστικά και τεχνικές, θα γίνει από έμπειρο ''πετρά'' στο Αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου και Ζωοδόχου Πηγής.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου, 11:00 το πρωί.
Ελεύθερη συμμετοχή.

από την πρώτη συνάντηση

η ομορφιά του κόσμου (αναδημοσίευση)

από τον costinho

Στο τρένο. Μπαίνει το πιο όμορφο κοριτσάκι του κόσμου. Φωτεινό, καθαρό πρόσωπο, το μαλλί σε περιποιημένη πλεξούδα. Το χαμόγελό του σκάει τρυφερά και αδυσώπητα φυσικά, σε κάνει να θες να βάλεις τα κλάματα. Του λείπουν δύο δόντια μπροστά, σημάδι υγείας, σημάδι παιδικότητας. Η ομορφιά του δεν χαλάει. Ούτε κι όταν απλώνει το χέρι για λίγα ψιλά, πάντα διακριτικά· με συστολή, με σιγουριά. Δεν επαιτεί, μόνο ομορφαίνει αυτούς που κοιτάζει. Πίσω έρχεται η αδερφή του, λίγο μεγαλύτερη, παίζει μια ήσυχη μελωδία στο ακορντεόν, αναταράζοντας μια αδυσώπητα φυσική μελαγχολία, κουρδισμένη σ'ένα καθημερινό μινόρε. Δεν παίζει τέλεια, παίζει με δυσκολία· σημάδι υγείας, σημάδι παιδικότητας. Η στιγμή είναι εκεί, υπάρχει. Η απόσταση ανάμεσα Αττική και Βικτώρια μεγαλώνει. Γίνεται τραγούδι, γίνεται χαμόγελο. Γίνεται ομορφιά του κόσμου.

Για λίγο, απογειώνομαι. Δεν υπερβάλλω. Το νιώθω πως αφαιρούμαι, αιωρούμαι, κλέβω εκατοστά, κλέβω χρόνο. Μουσική στην πόλη που μισεί τη μουσική, που την πνίγει όπως μπορεί. Βικτώρια. Ανοίγει η πόρτα και τα κορίτσια κινούν για να ομορφύνουν το επόμενο βαγόνι. Το θλιβερό ισοκράτημα του ανήλιαγου βίου γρήγορα επιστρέφει, στης κατήφειας το σκοπό. Είναι ένα άλλο μινόρε, το μινόρε της χρυσής αυγής. Σου'ρχεται με βία στο μυαλό όλη η ασχήμια της εβδομάδας, οι σκατόψυχοι λαϊκοί τραγουδιστές, οι ξασμένες θεούσες τραγουδιάρες της επαγγελματικής ορθοδοξίας, οι ανήθικες τηλεπερσόνες που κρώζουν μίσος μέσα από τα κουφάρια τους, οι κωμικοτραγικοί καμποτίνοι της δημοσιολαγνικής συνάφειας, οι ξεπεσμένοι ανέστιοι σαββόπουλοι που δεν έχουν πλέον μελωδίες, παρά μόνο λύσεις και προτάσεις· προτάσεις για έναν καλύτερο κόσμο όπου οι ξένοι θα δουλεύουν για σένα, όπου οι ξένοι θα'ναι πάντα ξένοι, η γυάρος θα'ναι πάντα γυάρος, φίλος δεν θα υπάρχει, μόνο ξένος, θα είναι μόνο ξένοι, θα είναι ξερονήσια, θα είναι χωρίς ζωή. Ξενονήσια· χωρίς φίλους.

Σου'ρχεται με βία στο μυαλό η σκοτεινιά των ημερών, των ημερών που ξημέρωσαν άγριες νύχτες, μαχαιρώματα στον διπλανό, ανήλιαγες πράξεις, ανήλιαγα μυαλά, οι ιππότες του ζόφου, οι ιερολοχίτες του ψεύδους, τα χρύσαυγα κατακάθια της μηδέν παραγωγής, του caps lock πνεύματος και της ανορθόγραφης μαγκιάς, όλη η ασχήμια που έχει κατακαθίσει στη μέρα σου και στην τρώει λίγο λίγο, σε τρώει λίγο λίγο, σου λέει να είναι μαύρη η μέρα σου και σου σφυρίζει στης κατήφειας το σκοπό, σου λέει καρκίνος, σου λέει δεν υπάρχει ομορφιά του κόσμου, δεν υπάρχει κοριτσάκι, δεν υπάρχει ακορντεόν, δεν υπάρχει μουσική, είναι αλλοδαπό, είναι λαθραίο, είναι θύμα, είναι πρόβλημα, είναι θέμα, είναι να γυρίσεις από την άλλη και να κοιτάξεις τη δουλειά σου, να μην διαλυθείς από τη μελωδία του, να μην κολλήσεις το χαμόγελό του για ήλιο στο μέτωπό σου, εκεί που πλέον έχουν φυτρώσει δόντια.

Μόνο αγάπη ρε μουνιά. Μόνο αγάπη. Κι ένα κονσερβοκούτι για τον καθένα σας φυλαγμένο, για όταν θα έρθει η ώρα. Για όταν θα ξεκουρδιστεί ολότελα το καθημερινό μινόρε. Για όταν δεν θα μου φτάνει η ομορφιά για να εξηγήσω τον κόσμο· για όταν δεν θα μου φτάνει η ομορφιά που του δίνει σχήμα. Για όταν δεν θα είναι αρκετό ένα ακορντεόν να ξεπλένει τη γλίτσα σας.

Για όταν θα καταφέρετε να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου.

Ζωή στον δρόμο ικανή να υπάρχει κι ΑΥΡΙΟ (αναδημοσίευση)

από Αριστερό Μπλογκ (http://aristeroblog.gr)

της Ελευθερίας Ψυχογιού

Κανένας δεν πίστευε πριν από μερικά χρόνια ότι κάποιοι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ μη αποδεχόμενοι τις κυβερνητικές εντολές, θα δούλευαν μερόνυχτα βγάζοντας τα πιο αξιοπρεπή δελτία ειδήσεων της δημόσιας τηλεόρασης. Ίσως να μην το πίστευαν ούτε οι ίδιοι. 

Σήμερα μετά από τέσσερις μήνες οι ίδιοι άνθρωποι έδιναν δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις στην μέση του δρόμου. Έκαναν δελτίο ειδήσεων στην μέση του δρόμου. Άλλωστε η είδηση βρίσκεται πάντα στην μέση του δρόμου ....

Άλλωστε όλα είναι δρόμος και στον δρόμο γίνονται οι ανατροπές. Στο δρόμο επίσης ζυγίζεται το βάρος των ανθρώπων. Πού και πώς αλλιώς να ζυγίσεις να βουρκωμένα μάτια της Ευγενίας ,την απορία της «αν όχι τώρα πότε;», που βρήκαν καταφύγιο στην αγκαλιά του Κυριάκου , ένα καταφύγιο που ζυγίζει 23 χρόνια ΕΡΤ. Πού και πώς αλλιώς μπορείς να ζυγίσεις την απόφαση του Σάκη που το τελευταίο του εικοσάευρω χωρίς δεύτερη σκέψη το έδωσε για βενζίνη για να ρθει από Λαύριο ; Πού παρά απέναντι από τους μπάτσους στην Αγία Παρασκευή θα έβρισκες Κερατιώτες να αναρωτιούνται «τι τους κοιτάμε μωρέ. Ένα ντου καλό … και τους ρίξαμε !»

Πού αλλού θα δεις την Δήμητρα δασκάλα, με το γιο της στο χέρι να μετρά την αγονία για τον αγώνα και την ασφάλεια του μικρού και να κερδίζει τ' αύριο ;

Πού αλλού μπορείς να βρεις όλους τους συντρόφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά σε κάθε δρόμο διεκδικώντας λαϊκή εξουσία κι ανατροπή έχοντας γραμμένα σε φθαρμένες σόλες τα βουλευτικά έδρανα ; 

Πού και πώς αλλιώς μπορείς να πάρεις κουράγιο από το αφοπλιστικό χαμόγελο όλων όσοι σου μοιάζουν παρά κάτω από στημένα περήφανα πανό στην μέση ενός δρόμου ; 

Πού και πώς αλλιώς παρά μόνο στο δρόμο μπορούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε για το αδύνατο ικανοί; Πού και πώς αλλιώς αδύναμε κλινήρη του καναπέ και της βλαμμένης εσωστρέφειας νομίζεις ότι θα βρεις την υγειά σου αν όχι στον δρόμο ; 

Έλα ρε μαλάκα ! Σήκω !

Σου υπόσχομαι ότι για μια φορά στην ζωή σου θα νοιώσεις υγιής .

Μην σκουντουφλάς στους διαδρόμους.

Σε περιμένουμε στο δρόμο.

Αν μας στήσεις, έχεις στήσει στο απόσπασμα τα όνειρα ΟΛΩΝ των παιδιών.

Αν έρθεις έχεις γίνει κομμάτι της ελπίδας τους.

Μια ανάσα ενός δρόμου είναι όλη η ζωή.

Εισπνοή- εκπνοή στο δρόμο, αλλιώς θα ψοφήσει η ελπίδα προσβεβλημένη, εσύ ως κακομοίρης και μεις ως ονειροπόλοι.

Κερδισμένοι έστω και στο ελάχιστο θα είμαστε εμείς γιατί τα όνειρα δεν μπορεί κανείς να τα σκοτώσει, να τα φυλακίσει,να τα περιορίσει.

Μπορεί όμως να τα ζήσει. ’Όποιος έχει την δυνατότητα να τα ονειρεύεται , στην μέση ενός δρόμου κάνει την ζωή ερωτεύσιμη κι ως εκ τούτου ποθητή ,ικανή για να υπάρχει κι αύριο !

να μην ξέρεις τι θέλεις να πεις, να μη θέλεις να πεις τι ξέρεις (αναδημοσίευση)

από http://blog.costinho.gr/

   

Καταφεύγουμε σε αυτό που αποκαλούμε «ιδιωτική ζωή»,

γιατί δε διαθέτουμε τις απαραίτητες δυνάμεις

για ν’αντιμετωπίσουμε τον κόσμο.

Είναι μια ύστατη στιγμή αυτοπεριορισμού, μια υποχώρηση.

Διότι, εν τέλει, η ζωή είναι κατ’αρχήν

ένας διάλογος με τα πράγματα.

Franz Kafka

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠ'ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΑΘΑΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣΤΑ. Με κεφαλαία γράμματα, σ'έναν χαμηλό κάτασπρο τοίχο μιας καλοκαιρινής αυλής λίγο πριν τη Μονεμβασιά, γραμμένο από σπρέι, φυλαχτό σε κάποιο ματαιωμένο χέρι. Πίσω του, φαντάσου να προηγούνται ευλαβικά ματαιωμένες χειρονομίες. Θυμήθηκα τον Βακαλόπουλο. Πάλι. Μέσα σε είκοσι χρόνια κατάφεραν να γυρίζουν πολύ άνετα από την άλλη μεριά, αυτό ήταν το πιο μεγάλο κατόρθωμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι ελεύθερες σχέσεις, ο σεβασμός της προσωπικότητας, η ισότητα των δύο φύλων, (...) να του γυρίζεις την πλάτη, να της γυρίζεις την πλάτη, το πρωί να έχετε μια δουλειά. Μέσα σε είκοσι χρόνια όλοι βρέθηκαν ξαφνικά να έχουν μια δουλειά, στις δέκα και μισή έπρεπε να βρίσκονται κάπου. Το χειρότερο απ'όλα είναι ότι μάθαμε να βρισκόμαστε κάπου. Αλλού ο καθένας.

Είναι καιρός τώρα που παλεύω να συντάξω ένα κείμενο που ξεκινάει με τη λέξη ιδιωτεύουμε. Και κάπου εκεί, στην πρώτη πρόταση, σ'αυτό το ρήμα του πρώτου πληθυντικού, σκαλώνω· στη σκληρή του ομολογία, στο γκρεμό των αναμνήσεων που φωτογραφίζει αντίκρυ του: μια ανισόπεδη γεωγραφία των χειρονομιών και των βλεμμάτων, της οποίας η πυξίδα ζαβώθηκε, πια δεν δείχνει ούτε νότο, ούτε την πηγή με το νερό. Θάφτηκε στην άμμο, μαζί με κάτι καλοκαίρια που μας γύρισαν την πλάτη για πάντα. Αυτά φέρνω στο νου και το σκαλώνω. Αλλά και πως άλλαξαν οι ζωές μας, πως ζαβώθηκαν από τον ήλιο, από τους ήλιους, πόσο μυρίζουν λιγότερο ζωή. Είμαστε οι επιλογές μας στο youtube, το γαμάτο βίντεο που σπάμε όλοι πλάκα, ο τάδε καθυστερημένος, το έτσι αστείο, το κόμεντ που μας ψύχρανε, που κόψαμε, που όποιος πιστεύει αυτά να φύγει απ'το προφίλ μου. Φτιάξαμε προφίλ, με τον καιρό. Χειριζόμαστε την εικόνα μας, με αγωνία, με κανόνες. Διαγράφουμε φίλους και στίγματα απ'το προφίλ μας· δεν ταιριάζουν στο προφίλ. Διαγραφές· τοίχοι μεταξύ μας· τείχη μέσα μας. Γιατί πιστεύουμε άλλα ο καθένας· γιατί δεν συγχρονίζονται οι μονόλογοί μας· ένας τοίχος ο καθένας. Κάπου στριμωγμένα και απεγνωσμένα, ανάμεσα στις διατάξεις των ψηφίων, συναντιούνται πλέον οι ανάσες μας. Στο facebook, το προσωποβιβλίο· ηλεκτρονική προσωποκράτηση.

Έχουμε όλοι πρόσωπο, τώρα πια έχεις και μούρη· κύριος του εαυτού σου, άνθρωπος σωστός με επιλογές, με γούστα, έχεις password και χώρο ιδιωτικό να παίζεις -ιδιωτεύουμε- να ελέγχεις, να δημοσιοποιείσαι -ιδιωτεύουμε σου λέω. Να μαθαίνεσαι. Και -όχι όπως παλιά- κανείς δεν τσεκάρει τη μούρη σου, δεν σε κοιτάνε στα δόντια αν τους κάνεις. Κάνεις· μια χαρά τους κάνεις. Δεν έχει face control, έχει μόνο facebook control. Και, όχι, δεν είναι ο έλεγχος αν έχεις facebook. Είναι ο έλεγχος του facebook αν σε έχει. Αν έχεις παρουσία, αν υπάρχεις, αν σπουδαία γράφεις επαναστάτους, αν οργίζεσαι. Τόσο όσο. Αν έχεις τοίχο, αν έχεις γίνει τοίχος.

Όσο για τις φωνές μας, έχουμε γίνει σαν επιθεώρηση· γέροι μάπετ σόου στον εξώστη. Οι παρασιτικές ασημαντότητες και τα γυαλιστερά καλοπληρωμένα τίποτα κάνουν παρέλαση και εμείς μεγαλώνουμε τον μάταιο τον ανέξοδο θόρυβο, μπας και πηδήξουμε κι άλλο χειμώνα, μπας και περάσουμε τη θλίψη -να την κρύψουμε και να την ξεγελάσουμε. Η θλίψη που κι αυτή μεγαλώνει, αυξάνει κι η παγκόσμια θλίψη· το παγκόσμιο κλάμα κάποιου Χάκκα -ιδιωτεύουμε, δεν τον διαβάσαμε, τον διάβασες ίσως μόνος, στα πεταχτά. Όλη μέρα στο χορό του κάθε σαλτιμπάγκου, του κάθε τερατόμορφου καμποτίνου που αφήνει πληρωμένα σάλια πάνω στα ιερά μας μνήματα, των πάσχων, των πρετεντέρηδων, των αδωνίσκων, μαθημένοι στις λέξεις τους εμείς από πίσω, να τρέχουμε στο κατόπι τους, όλα με σύνθημα απαντημένα, όλα οργισμένα, όλα 0 και 1, όλα ψηφία· όχι πια ψήφος, μόνο ψηφία. Και κάτω από περσόνες χατζηστεφάνου και πολύχρωμα άβαταρ, παλεύουμε να συνταχθούμε και να μετρηθούμε, νομίζοντας πως η φωνή μας γράφεται -με γράμματα ή με ψηφία. Δεν γράφεται όμως. Η φωνή ακούγεται· αντηχεί, στο δρόμο μόνο, ούτε καν στο σπίτι -εκεί σε ακούει μόνο όποιος τυχαίνει να ιδιωτεύει πλάι σου. Έξω από τις ιδιοκτησίες, μπορείς να ακούσεις τη φωνή σου.

Και η ιδιωτεία μας -η ιδιώτευσή μας, πες το όπως ακούγεται πιο σωστά- έχει κομπανία. Αντάμα οι αυτά μας έφεραν ως εδώ με τις εύκολες απαντήσεις σε κάθε δυσκολία, που δεν γνωρίζουν από μεταίχμια, δεν συγκινούνται από όρια. Κύριοι της παρακμής τους, δεν θέλουν ν'αλλάξουν τίποτα· θέλουν να δείχνουν αυτά που δεν αλλάζουν. Γεννημένοι με τεντωμένα δάχτυλα, που λυγίζουν μόνο για τη μάσα, που χαλαρώνουν μόνο για να ξύσουν την πάρτη, τα ενδότερα του ιερού εαυτούλη. Οι αυτά μας έφεραν ως εδώ δεν έχουν ιδέα ούτε ποια είναι αυτά ούτε ποιο το εδώ -καλά καλά δεν ξέρουν το μας τι πάει να πει· αρνήθηκαν, βλέπεις, κάθε εμείς. Και σκήνικο πίσω από τις σκιές τους, η ελλάδα του Μελισσοκόμου: απόκρημνες ελπίδες και βοσκοτόπια, μελίσσια και ηρωικά κοινόβια στη μέση του πουθενά, χώρα του πουθενά και πουθενά χώρος, βρωμιά πασόκ, σιχαμένες ανταλλαγές, οικοδομές στην έρημο, ένδοξες τσιμεντοκολώνες στην ύπαιθρο και μπετόν αδριάντες σε πλατείες, χέρσα πεδία, χέρσοι δρόμοι, κυνηγημένος έρωτας, κυνηγημένα όνειρα, ίχνη στο χώμα και στην καταραμένη λάσπη που κανείς δεν τα είδε, που ήρθε και τα μπάζωσε κάτω από χυδαίες μίζες.

Στο δρόμο μόνο μετανάστες βλέπω να χαμογελούν, να συντηρούν μέσα σε κάθε έρεβος αυτή τη μικρή τελετουργία των μυών των χειλιών που μεγαλώνει το χρόνο, που μικραίνει το κακό. Κι αυτοί δεν έχουν ούτε βάρκιζες να κλαίνε, ούτε πεζούλια να χωρίσουν. Από μια καμένη πατρίδα έχει ο καθένας τους και μία βάρκα σε κάποιο βυθό, ντυμένη με ρούχα αδερφών τους που γίναν κοράλλια. ΛΟΛ λέμε εμείς στην καθημερινή μας συνάφεια, στις ψηφιακές επαφές μας· λολ, το χαμόγελο έγινε τρία γράμματα, ψηφία. Το χαμόγελο πια γράφεται, σταμάτησαν να συσπώνται οι μύες στα πρόσωπά μας. Σταμάτησαν και τα πρόσωπά μας. Γελούσε άραγε ο homo sapiens; Γελούσε ο νεάντερταλ;

Στο μεταξύ -ρεφρέν μελαγχολίας του τέλους των επιθυμιών μας- ιδιωτεύουμε, ταξινομούμε τόμους στις ετοιματζίδικες ναζιστικές βιβλιοθήκες μας, καταβροχθίζουμε τηλεοπτικές σειρές -κατεβάζουμε με αδηφαγία όλες τις σεζόν σε μία ώρα- και ενδελεχούμε σε σενάρια ηρώων αλλοτινών εποχών, αδυνατώντας να αναγνωρίσουμε σημάδια ηρωικά στις μελλοντικές εποχές, αυτές που εμείς φτιάχνουμε, αυτές που εμείς ορίζουμε. Πια λέμε λάηβ, όχι συναυλία. Είχε μια παρέα μέσα του αυτό το συναυλία. Το λάηβ έχει κάτι το ευρωπαϊκό -να βρίσκεσαι κάπου στις δέκα και μισή, να μαθαίνουμε να ζούμε χωριστά, να πηγαίνουμε στα λάηβ χωριστά, να συναντιόμαστε εκεί· για λίγο. Μέχρι να παίξει το κομμάτι μας, να το ποστάρουμε κι οι δυο την άλλη μέρα· στους τοίχους μας. Κι οι τοίχοι μας, ν'ακούνε τους φασίστες μέσα μας-αφού δεν τους ακούμε εμείς· κι αφού έχουμε βαλθεί να τους σκοτώσουμε. Αντί να τους πάρουμε από το χέρι να πάμε μια βόλτα, να δούμε πως είναι από την άλλη μεριά, να δούμε τους ανθρώπους απ'όλες τις μεριές, να πιούμε καμιά ρακή με αποτρελαμένους παπάδες που ξέχασαν το δρόμο του θεού, που έγιναν θεοί των δρόμων, να αγαπήσουμε κανά ζητιάνο. Αλλά πραγματικά αυτή τη φορά.

Λέω δηλαδή πως ήταν πιο ωραία με τις παύσεις και τις αποστάσεις, όταν λείπαμε ο ένας από τον άλλον για λίγο. Όταν παίρναμε τηλέφωνα -παίζοντας με τις αποστάσεις. Τις παλιές τις μέρες περίμενα πως και πως να χτυπήσει το τηλέφωνο. Τώρα τρέμω μη χτυπήσει, ειδικά μετά τα μεσάνυχτα. Είναι που έχουν αρχίσει και αραιώνουν κάποιοι κοντινοί, και είναι μια αγωνία πια οι πολύ κοντινοί -είναι που σου'χουν ξυπνήσει τέτοια χαράματα. Είναι που δεν καθήσαμε ποτέ να μετρήσουμε πόσες ευχές μας πραγματοποιήθηκαν. Κάθε χρόνο λέμε, κάθε χριστούγεννα, γενέθλια, ποιες βγήκαν άραγε; Ποιες μπήκαν στο αρχείο, ποιες άλλες να κάνουμε; Τι να ευχηθούμε τώρα; Αποστερημένοι από την από κοινού θέαση, ξεχάσαμε και τον Παζολίνι. Ξεχάσαμε ποιος είναι ο πατέρας μας, που είχε πάντα εικόνες για τα μάτια μας. Ζούκερμπερ θέλαμε, όχι μπάνιο στο Ζούμπερη -μια ηλιοκαμένη Κυργιακή (ναι, αυτή με ένα γ παραπάνω). Το share από τότε που έγινε κουμπί, έχασε τη σημασία του. Κανένα μοίρασμα, μόνο "αν το'χεις δει αυτό το βίντεο", όχι δεν το'χω δει, δες το, το βλέπω ως τη μέση, επόμενο βίντεο, συλλογή από κλικ. Views· θεάσεις του εφήμερου. Θεάσεις, όχι ματιές ούτε βλέμματα που συναντιούνται. Όπως όταν ασπούμε ξεκινάει το Repeater των Fugazi -μαλάκα μου περίεργος δίσκος, αν δεν τον ακούσουμε ολόκληρο δεν θα καταλάβουμε, το ξέραμε αυτό, κάτσε λοιπόν να τον ακούσουμε. Σιωπές, αυτιά στα ηχεία. Δεν υπάρχει αντίστοιχο ουσιαστικό του βλέμματος για το αυτί. Το αυτί εστιάζει στις παραμορφωμένες κιθάρες, ιδρώνει, αναστατώνεται, τρεκλίζει. Δεν υπάρχει αντίστοιχη λέξη σαν το βλέμμα, υπάρχει όμως κάτι από κοινού εδώ, υπάρχει κάτι παραπάνω από τη θέαση. Δίσκοι -πλέον μαζεμένοι σε στοίβες, ταξινομημένες υποσημειώσεις του βιώματος, μέσα στο γκρεμό των αναμνήσεων που σου'λεγα πριν πολλή ώρα.

Τώρα πια το καλοκαίρι γελάει μαζί μας, το φθινόπωρο και οι χειμώνες χασκογελούν· πάντα χασκογελούν. Εμείς τοίχοι και ψηφία, εντρυφούμε στο θάνατο στην πόλη· μας μαγνητίζει ψυχαναγκαστικά η μυρωδιά του. Τριγυρίζουμε στα ίδια λημέρια, στα μαγαζιά του ζόφου, στα άτιμα μεροκάματα, σχεδόν ανήμποροι να ονοματίσουμε με θάρρος τις έξεις μας, σχεδόν τσιγκούνηδες με τις λέξεις μας. Δεν παραδεχόμαστε ούτε ήττες, ούτε νίκες. Δεν αναγνωρίζουμε τον ήλιο, δεν βλέπουμε πια στο καλοκαίρι την τελευταία δυνατότητα να υπάρξουμε, δεν περιμένουμε από το φθινόπωρο, παραδινόμαστε στους χειμώνες. Ξεσκάμε που και που, μετρώντας ενοχές και αναβολές, ζωή πνιγμένη στα υπόλοιπα, στις εκκρεμότητες και τις σχεδιασμένες ματαιώσεις, στα μεταίχμια και στα όρια, παλεύοντας για ραντεβού και γουναράδικα, για λίγη ακόμα αξιοπρέπεια, για λίγο ήλιο στη μοίρα.

Παιδί σκοτώνεται στο κέντρο της πόλης· δεν είχε εισιτήριο. Ξαναγράφω τις λέξεις και ψάχνω την κλωστή που τις ενώνει: σκοτώνεται -το σκο με ο όπως το σκότος, ο σκοπός, η σκοπιά· δεν είχε εισιτήριο. Στο κέντρο της πόλης -κέντρο όπωςκέντρο διασκέδασης, κέντρο όπως κέντρο φιλοξενίας, πόλη όπως πολυκοσμία. Παιδί σκοτώνεται στο κέντρο της πόλης· έβλεπε ολυμπιακό και δεν ήταν φασίστας. Παιδιά περιμένουν να σκοτωθούν, περιμένουν να πεθάνουν, περιμένουν να ζήσουν, περιμένουν χωρίς εισιτήριο, περιμένουν στο κέντρο της πόλης. Πως έγιναν έτσι οι ζωές μας; Για πότε μύρισαν θάνατο; Πόσο πήρε να γίνουν κολάσεις οι πόλεις· τα μέρη που μεγαλώσαμε, που αγαπήσαμε, που αγαπηθήκαμε. Μέρη που εμείς τα μεγαλώσαμε· που αυξήσαμε τη σκιά τους και χτίσαμε ξέφωτα στις μεσοτοιχίες τους -τι ξέραμε άραγε από αντοχές υλικών όταν τα χτίζαμε; Παιδιά σκοτώνονται, δεν μεγαλώνουν· και είναι όλα φυσικά. Το μόνο που δεν είναι πια φυσικό είναι οι διακοπές μας. Βρωμάει θάνατος κι εκεί, τον κουβαλάς στη θάλασσα. Για πότε όμως η ζωή σου άδειασε απο θάλασσα. Για πότε έγινε κάθε ώρα κάθε στιγμή. Χωρίς διακοπές· μόνο ενοχές. Να ιδιωτεύουμε, να περνάει η ώρα. Να κάνουμε επιλογές, να γινόμαστε καλύτεροι· τοίχοι.

Το χειρότερο απ'όλα είναι ότι μάθαμε να βρισκόμαστε κάπου αλλού πάντα.

Το χειρότερο απ'όλα είναι ότι μάθαμε να ζούμε χωριστά.

Το χειρότερο απ'όλα είναι ότι μάθαμε να πεθαίνουμε χωριστά.

Το χειρότερο απ'όλα είναι ότι μάθαμε να μην ζούμε δεν μάθαμε να ζούμε.

Το χειρότερο απ'όλα είναι ό,τι δεν.

Εδώ εμείς και δεν. Όλα στο 36 κόκκινο ρε. 

Ξανά και ξανά. Θα ανατέλλω.