Τι χρειάζονται οι Ποιητές; (αναδημοσίευση)

από http://ta4mx.blogspot.gr/

Ένα ζευγάρι μπότες μπορεί να είναι χρήσιμο, 

η μεγάλη Ποίηση που έρχεται από πολύ μακριά, 

διασχίζοντας τους αιώνες είναι απαραίτητη.

Ποίηση είναι η αλλαγή της οπτικής απέναντι στα πράγματα, η έξοδος από την κληροδοτημένη σύμβαση και τυφλή συνήθεια και η διεκδίκηση νέων τρόπων συνάντησης και διαχείρισης της πραγματικότητας…. 

Ποίηση είναι η μικρογραφία της ζωής κατατετμημένη σε απεριόριστες εκδοχές που στοχεύουν στην υπεράσπιση της Ύπαρξης. Ποίηση είναι το ψυχικό μεγαλείο που σου δίνει η θέαση του κόσμου σ' ένα λεπτό ονειροπόλησης. Ποίηση είναι αυτό που βρίσκεται πιο κοντά από οτιδήποτε άλλο στο μυστικό του Θεού. Ποίηση είναι ένα βαθύβιο ψάρι της αβύσσου. Ποίηση είναι το συμπαντικό ένστικτο που κτυπά στην καρδιά του αηδονιού.

Τι χρειάζονται οι Ποιητές;

Τι χρειάζονται οι ποιητές; Σε τι χρησιμεύει η ποίηση; Ερωτήματα που μένουν συνεχώς αναπάντητα και διαρκώς επανέρχονται όλο και πιο βασανιστικά σε εποχές όπως η δική μας, που τα πάντα γκρεμίζονται και η πίστη στο θαύμα ολοένα κλονίζεται.

Στο μυθιστόρημα «Οι δαιμονισμένοι» ο Ντοστογιέφσκι βάζει στο στόμα κάποιου από τους επαναστάτες μηδενιστές του έργου τη φράση «Ένα ζευγάρι μπότες αξίζει περισσότερο απ' όλο τον Σαίξπηρ». Ο μεγάλος Ρώσος τραγικός είχε δει με την απαράμιλλη προφητική του δύναμη τη φοβερή θύελλα που ερχόταν και είχε προειδοποιήσει εγκαίρως για την ανάδυση μιας νέας τάξης επαναστατών για τους οποίους τα πάντα επιτρέπονται και τα πάντα, ακόμα και η ποίηση και η τέχνη, είναι άξια περιφρόνησης αν δεν εξυπηρετούν τους σκοπούς τους και αν δεν έχουν μια άμεση χρησιμότητα.

Αλλά η ποίηση και η τέχνη δεν μπορούν να έχουν καμία άμεση χρησιμότητα. Ένα ζευγάρι μπότες μπορεί να είναι χρήσιμο. Η μεγάλη ποίηση που έρχεται από πολύ μακριά διασχίζοντας τους αιώνες είναι απαραίτητη.

Χρειαζόμαστε σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, την ποίηση και τη θέρμη των λέξεων που μόνο αυτές μπορούν να μας ζεστάνουν και να μας προστατεύσουν απέναντι στο μεγάλο ψύχος, στη φοβερή εποχή των παγετώνων η οποία επέρχεται.

[Σταμάτης Πολενάκης, Ποιητής και θεατρικός συγγραφέας]

Καλή αντάμωση στα γουναράδικα της Ύπαρξης

Ήμουν δεν ήμουν δέκα χρόνων όταν ένα πρωί παρατηρούσα τον μικρό μου αδερφό, μωρό ακόμα, να σκαλίζει παίζοντας στον κήπο της γιαγιάς μας. Λασπωμένος, ανέγγιχτος από τη μητρική επιτήρηση, έθαβε σπόρους στο χώμα. Έχουν περάσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια και πλέον κάθε Μάη γεύομαι τα μούσμουλα μιας μουσμουλιάς φυτεμένης από την ακούσια παιδική σοφία του αδερφού μου.

Έχετε πίστη. Δεν γεννιόμαστε. Φυτρώνουμε. Και μάλιστα εκεί που δεν μας σπέρνουν!

* Το να φυτεύεις λοιπόν πραγματικότητες από περιέργεια για τα όρια τα δικά σου και του κόσμου στην ήδη διαμορφωμένη πραγματικότητα, δίχως απολύτως καμιά σκοπιμότητα, είναι αυτό που για σένα συνιστά την ποιητική πράξη. Τι όμως προηγείται, ποια η προϋπόθεση για να την επιτελέσεις;

* Ο κόσμος δεν γερνάει, η Φύση, η εσαεί γεννώσα, πεθαίνει και γεννιέται και ο άνθρωπος εντός της είναι εκείνος που μετέρχεται του θαύματος. Όταν ο χρόνος των ρολογιών υποκύπτει στο Χρόνο (δηλαδή όταν η κλεψύδρα δεν χωρά την άμμο, αλλά απεναντίας κάθε στιγμή διαρρηγνύεται αφήνοντας την άμμο ατέλειωτη να απλώνεται), όταν το εσωτερικό σύνταγμα της ανθρώπινης ψυχής διέπεται από την Αρχή της αγίας παιδικής περιέργειας, τότε ο κόσμος κερδίζει την αληθινή του διάσταση, αυτήν της Ποίησης.

* Άντε κι είναι έτσι... πώς την κάνεις γραπτή, πώς να την χωρέσουνε οι λέξεις; Να δούμε πόσο ζωντανός θα βγεις μετά από τόσο ίλιγγο. Θα σε γδάρει η γλώσσα, ρε τσογλάνι!

* Ε, τότε καλή αντάμωση στα γουναράδικα της Ύπαρξης!

[Νικολας Ευαντινός, Ποιητής και μουσικός]

Τόπος εγγραφής της μνήμης

Σε καιρούς έντασης η ποίηση μπορεί να γίνει τόπος εγγραφής της μνήμης, πεδίο απόφασης, ακόμη και χειρονομία αλληλεγγύης. Είναι εκπληκτικό πόσο γρήγορα ξεχνάμε: στην κατακρεουργημένη Ευρώπη υψώνονται ανενδοίαστες κραυγές για νέα πογκρόμ.

Αν η δουλειά της ιστορίας είναι να μας θυμίζει από το παρελθόν ακόμη και τα επώδυνα πράγματα, και η δουλειά της πολιτικής να χτίζει επάνω στα συντρίμμια της λήθης, τότε η τέχνη της ποίησης στέκεται σ' ένα κοφτερό άκρο ανάμεσα στις δύο τέχνες.

Η ποίηση έχει μια επιλεκτική και διακριτική σχέση με την ιστορία: ξεκινά το δρόμο της από τη μνήμη που είναι χαραγμένη στη γλώσσα. Και μια παράδοξη σχέση με την πολιτική: ενώ μια κομματικά στρατευμένη ποίηση λογικά αυτοκαταργείται, πολιτικά αθώα ποίηση δεν είναι δυνατόν να υπάρξει.

Το ζήτημα είναι πώς «πιάνει» κανείς την ιστορική στιγμή, ή πώς χύνει σε καλλιτεχνικά καλούπια την ούτως ή άλλως ιστορικά διαμορφωμένη εμπειρία του.

Η ποίηση είναι, ακριβέστερα, η τέχνη της αναπνοής. Αλλά δεν πρέπει να τη συγχέουμε με τη γοητεία του ανορθολογικού. Το ανορθολογικό είναι εκείνο που προετοίμαζε πάντοτε το πέρασμα των βαρβάρων. Κάποτε η ανάσα της ποίησης μπορεί να σε αφήσει με μια στυφή γεύση χαλκού και αλμύρας στα χείλη.

[Δημήτρης Ελευθεράκης, Ποιητής και δοκιμιογράφος]

Επίλυση νοηματικών γρίφων

Λόγω του αποκλεισμού του πραγματικά συναρπαστικού μέρους της ποίησης, αυτού της δημιουργίας που δεν υπόκειται σε δεσμεύσεις και υπαγορεύσεις, η σχολική διδασκαλία της ποίησης θυμίζει αποξήρανση έλους. Η μέθοδος με την οποία χορηγείται ουσιαστικά συνίσταται στην απογοητευτική προσπάθεια ανασύνθεσης της γεύσης φρούτων από το φυλλομέτρημα φωτογραφιών με ξηρούς καρπούς. Έτσι -μιλώντας ποιητικά- κατορθώνουμε να δίνουμε τη σκυτάλη του χασμουρητού από γενιά σε γενιά και να έχουμε ανάγκη από αφιερώματα και εκκλήσεις για τη διάσωση της πράσινης ενυδρίδας.

Ήδη υπονόησα τη θέση μου. Ποίηση δεν είναι ο σκαριφισμός ή η επίλυση νοηματικών γρίφων (αν και υπάρχει ένα είδος αίγλης στο να μη σε καταλαβαίνουν, λέει ο Μποντλέρ). Ακόμα και η λεξικογραφική προσέγγιση «τέχνη της σύνθεσης έργων σε στίχους» μας απομακρύνει από τον πυρήνα της ποίησης, γιατί αποτελεί εξωτερική, ονοματική χωροθέτηση -και δη παρωχημένη. Η ουσία της ποίησης είναι κάτι γενικότερο από αυτό που απαντάται ως -ένστιχη ή όχι- κειμενική πρόκληση.

Υπάρχει όντως μια πιο ευρυγώνια και εξίσου δόκιμη χρήση του όρου. Αποπειράται μια θαρραλέα και διόλου αφελή προσέγγιση της «πραγματικής ουσίας» της έννοιας: Ποίηση είναι μια ζωτικής και βαθύτατα πολιτικής σημασίας ανοικειωτική στάση -η αλλαγή της οπτικής απέναντι στα πράγματα, η έξοδος από την κληροδοτημένη σύμβαση και τυφλή συνήθεια και η διεκδίκηση νέων τρόπων συνάντησης και διαχείρισης της πραγματικότητας.

[Αλέξιος Μάινας, Ποιητής και μεταφραστής]

Ποίηση, μικρογραφία της ζωής

Αφετηρία είναι η υπαρξιακή μοναξιά, το αποτύπωμα του ανθρώπινου βιώματος, όταν η Ποίηση, σαν μια μεταφυσική διαμεσολάβηση, συμφιλιώνει τον αεικίνητο περιπατητή του Κόσμου με τον ακίνητο παρατηρητή του Σύμπαντος.

Η ρομαντική επισκόπηση της πεζότητας εναλλάσσεται με την πεζή επισκόπηση του ρομαντισμού. Ο αρχιτεκτονικός λυρισμός του κόσμου συνεργάζεται με το βιολογικό κυνισμό της Ύπαρξης.

Το μεταφυσικό επίτευγμα της Ποίησης είναι η μετατόπιση του ονείρου στην πραγματική ζωή. Η Ποίηση είναι ένα είδος ατομικής εσωτερικής ζωής που μεταφράζεται σε συλλογική κοσμογονία. Ποίηση είναι η καλλιτεχνική διερεύνηση της συνείδησης του κόσμου και της ανθρώπινης μοίρας. Ποίηση είναι και η αισθητική αποτύπωση της περιπέτειας της Ύπαρξης μέσα από ένα έγχρωμο σκεπτόμενο αίσθημα, που μαθαίνει να επιβιώνει και να επιβάλλεται σε ασπρόμαυρο περιβάλλον.

Ποίηση είναι η μικρογραφία της ζωής κατατετμημένη σε απεριόριστες εκδοχές που στοχεύουν στην υπεράσπιση της Ύπαρξης. Ποίηση είναι το ψυχικό μεγαλείο που σου δίνει η θέαση του κόσμου σ' ένα λεπτό ονειροπόλησης. Ποίηση είναι αυτό που βρίσκεται πιο κοντά από οτιδήποτε άλλο στο μυστικό του Θεού. Ποίηση είναι ένα βαθύβιο ψάρι της αβύσσου. Ποίηση είναι το συμπαντικό ένστικτο που κτυπά στην καρδιά του αηδονιού.

Άλλωστε η τελευταία λέξη του κόσμου για τον κόσμο δεν έχει ακόμα ειπωθεί. Την τελευταία λέξη την κρατά βαθιά κρυμμένη η Ποίηση. Άγνωστο πού...

[Έλσα Κορνέτη, Ποιήτρια]

Αρπαγή κατοικίας και νέες χωρικές περιφράξεις

Τα τελευταία χρόνια όλες και όλοι μας βιώνουμε την ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου τόσο στους χώρους παραγωγής και εργασίας (με περικοπές μισθών, επισφάλεια, ανασφάλιστη-μαύρη εργασία), όσο και στη σφαίρα αναπαραγωγής με την εφαρμογή νέων περιφράξεων στο τρίπτυχο φύλο-φυλή-τάξη. Όταν λέμε περιφράξεις εννοούμε τη φυλάκιση διαδηλωτών και την απαγόρευση πρόσβασης στο δάσος των Σκουριών ώστε να κατασκευαστεί το μεταλλείο χρυσού, εννοούμε τον φράχτη στον Έβρο, τις αστυνομικές επιχειρήσεις Ξένιος Ζευς και τα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών. Επιπλέον, μιλάμε για την περίφραξη στην υγεία με τα εικοσιπεντάευρα στα νοσοκομεία, την περίφραξη στη θέρμανση με τις αυξήσεις στα ενεργειακά καύσιμα (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), την περίφραξη στις μεταφορές με τις αυξήσεις εισιτηρίων και την περίφραξη της γνώσης με την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Αλλά μιλάμε και για τις έμφυλες περιφράξεις, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη φυλάκιση και διαπόμπευση οροθετικών και διεμφυλικών εργατριών του έρωτα, την ποινικοποίηση του τοκετού στο σπίτι, την ισχυροποίηση της αρρενωπότητας και της πατριαρχίας, όπως εκφράζεται τόσο μέσα από το φασιστικό πρότυπο του μάτσο άντρα, όσο και από τη λογική ότι «μπορεί να μην έχω δουλειά αλλά τουλάχιστον μπορώ να δέρνω τη γυναίκα μου στο σπίτι».

Στο παραπάνω πλαίσιο, ιδιαίτερη επίθεση, μέσω των νέων περιφράξεων, δέχεται και η κατοικία ως κατεξοχήν πόρος αναπαραγωγής και ως κοινωνική σχέση. Η επίθεση στην κατοικία παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια μια αξιοσημείωτη κλιμάκωση. Αρχικά εκφράστηκε το 2010 μέσω της εθελοντικής ρύθμισης των ημιυπαίθριων χώρων και συνεχίστηκε το 2011 με την τακτοποίηση των αυθαίρετων κατασκευών, που είχαν ως αποτέλεσμα την αρπάγη 2 δις ευρώ από τις τσέπες των μικροϊδιοκτητών. Έπειτα, ήρθε το 2012 το χαράτσι της ΔΕΗ, που αντιστοιχεί σε 2,4 δις ευρώ και τώρα επιβάλλεται με τον ανανεωμένο ενιαίο φόρο ακίνητης περιουσίας που στοχεύει στα 3 δις ευρώ, την υποχρεωτική ασφάλιση των σπιτιών. Η επίθεση θα ολοκληρωθεί με την άρση του προστατευτικού πλαισίου των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας που σημαίνει την οριστική αρπαγή-περίφραξη και το ξεσπίτωμα χιλιάδων οικογενειών.

Tο Crochet: communism, commons, cracks, communization, critique, crossings, crisis, υφαίνοντας αγώνες ενάντια σε πατριαρχία, κεφάλαιο, εθνικισμό, τυπώνεται στη μητρόπολη της Θεσσαλονίκης από τη συνέλευση της κατάληψης Φάμπρικα-Υφανέτ σε 2.500 αντίτυπα και διανέμενεται χωρίς αντίτιμο. Δεν υπόκειται σε copyright ούτε στη λογική των creative commons καθώς αποσκοπεί αποκλειστικά στην όξυνση και την κριτική του κοινωνικού ανταγωνισμού. Για επικοινωνία: contact@yfanet.net

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ (σελ. 14-17) και μάθετε περισσότερα για το Crochet.

ο ορισμός του μαλάκα...(αναδημοσίευση)

Εγινες ο ζωντανός ορισμός του μαλάκα...

Οταν μπήκες στο μνημόνιο είχες χρέος 123% του ΑΕΠ που δεν ήταν βιώσιμο, 9,2% ανεργία και υπολογιζόταν πως υπήρχαν γύρω στους 80 χιλιάδες άνθρωποι ανασφάλιστοι.

Τωρα έχεις χρέος 173% του ΑΕΠ, ανεργία 28,3% και 3 εκατομμύρια,σχεδόν ανασφάλιστους.

Και σου λένε ότι...η οικονομία πάει καλά.

Και τους πιστεύεις.

Σου πήρε λίγο καιρό αλλά τα κατάφερες.

Γιώργος Παπαγιαννόπουλος

από http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/

Urs Böke, Προχωρημένα μαθηματικά (αναδημοσίευση)

Η λογική των ελίτ

είναι ένας απλός υπολογισμός:

Όποιος παίρνει επίδομα ανεργίας

χρειάζεται κάθε μέρα

για τροφή

4 ευρώ συν μερικά σεντς

Ένας σκύλος της γερμανικής αστυνομίας

χρειάζεται κάθε μέρα

για τροφή

6 ευρώ συν μερικά σεντς

Αλλά όμως

αυτός εργάζεται.

[Αναδημοσιεύτηκε από το περιοδικό Τεφλόν]

Η χούντα των αντιχουντικών (αναδημοσίευση)

από τον Γιάννη Λαζάρου

Άντε να εκπλαγούμε πάλι! Να πέσουμε από τα σύννεφα που ανακαλύψαμε ότι η δεξιοσοσιαλιστική κυβέρνηση είχε και έχει στους κόλπους της «σταγονίδια της ακροδεξιάς». Άντε να μείνουμε εκ νέου με το στόμα ανοικτό μετά τις δηλώσεις του αριστερού Τσίπρα ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι μια σέχτα ακροδεξιών. Αναμερίστε τα σύννεφα να πέσουμε αφού η Αριστερά δημόσια καταγγέλλει τι ποιεί η Δεξιά.

Έλα όμως, βρε κοινοβουλευτική Αριστερά, που δεν μάς τα λες καθόλου καλά. Περιμένεις να πιστέψουμε ότι το θέμα των ακροδεξιών κυβερνώντων ξεκίνησε με τις δηλώσεις περί αντικομουνισμού Γεωργιάδη, συνεχίστηκε με τον παραστρατιωτικό Μπαλτάκο και απογειώθηκε με τον κομουνιστοφάγο Βορίδη ο οποίος μέσα στην όλη έκρηξη των φασισταριών χαρακτήρισε ως προδότες της χώρας και του έθνους τους κομουνιστές του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ. 

Επειδή δεν πάσχουμε όλοι από το σύνδρομο της κοντής μνήμης η κοινοβουλευτική Αριστερά έχει να απαντήσει σε ένα μεγάλο και καίριο ερώτημα. Όταν ο πρόεδρος Τσίπρας κατά τις προεκλογικές του συνεντεύξεις, αναφερόμενος στην έκρηξη οργής του λαού στο Σύνταγμα το καλοκαίρι του 2011, δήλωνε ότι «ο Σύριζα αποτέλεσε ένα ανάχωμα στην ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση, η οποία ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα», ποιον ακριβώς προστάτευε ως ανάχωμα; Ο λαός, κύριε Τσίπρα, την εποχή εκείνη μπορεί να μην είχε αποδείξεις αδιάσειστες με βίντεο και συνομιλίες αλλά είχε το αλάθητο ένστικτο ότι αυτό που δημιουργούνταν εκείνη την στιγμή ήταν μία πραγματική Χούντα. Γνώριζε και τους Γεωργιάδηδες, και τους Βορίδηδες, τους Σαμαράδες και τους Παπανδρέιδες και όλα τα καλά παιδιά που σήμερα εσείς αποκαλείτε «ακροδεξιά σέχτα». Τι κάνατε όμως εσείς εκείνη την κρίσιμη στιγμή που ο λαός οσμίστηκε αυτό που θα ερχόταν; Γίνατε το ανάχωμα και δεν σάς παίρνει να λέτε ότι δεν γνωρίζατε τότε, διότι εδώ και 10 ημέρες που το σόου Μπαλτάκου δίνει και παίρνει, εσείς υποστηρίζετε ότι εδώ και πολλά χρόνια γνωρίζατε για τα «σταγονίδια της ακροδεξιάς» που έχουν στενότατες επαφές με την σημερινή κυβέρνηση.

Απάντηση στο ερώτημα πρέπει να δώσει και το κοινοβουλευτικό ΚΚΕ που ως κόμμα με μεγαλύτερη ιστορία και πείρα γνωρίζει από την καλή και την ανάποδη ποιος είναι τι και τι σκοπεύει να κάνει. Όταν λοιπόν, η Γ.Γ του ΚΚΕ έβγαινε από την Βουλή και συνεννοούνταν με τα σώματα ασφαλείας πώς θα περιφρουρηθεί η Βουλή από το ΠΑΜΕ και τα ΜΑΤ για να μην μπουκάρει ο οργισμένος λαός μέσα, ποιον ακριβώς περιφρουρούσε; Την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που είναι από την φύση του κόμματος ενάντια ή τους Γεωργιαδοβοριδομπαλτακοσαμαροπαπανδρέιδες που ήταν εκείνη την στιγμή μέσα στην Βουλή; Πώς η ΓΓ του ΚΚΕ έβαλε κομουνιστές να φυλάνε την σωματική ακεραιότητα αποδεδειγμένων αντικομουνιστών και πατριδοκάπηλων;

Απάντηση πρέπει να δώσει και η άλλη πλευρά της αντιπολίτευσης, αυτή της δήθεν ανεξάρτητης πτέρυγας των ΑΝΕΛ. Ντόρο κομωτηρίου την ώρα που καίγεται η χώρα είναι τα λεγόμενα και οι πράξεις της βουλευτού Ραχήλ. Δεν γίνεται από τη μία να φωνάζεις με την ασφάλεια της βουλευτικής ασυλίας ότι Δικαιοσύνη και Κυβέρνηση βάζουν αθώους φυλακή ως νέα Χούντα και από την άλλη να ζητάς από την χουντική δικαιοσύνη (κατά τα λεγόμενά σου) να σε υπερασπιστεί όταν δέχεσαι κριτική από δημοσίευμα. Δεν έχει σημασία αν το μέσο που έκανε κριτική είναι ακροδεξιό ή ακροαριστερό. Όταν ζητάς την προστασία της χουντικής δικαιοσύνης (κατά τα λεγόμενα σου και πάλι) τότε είτε είσαι μέρος της Χούντας, είτε ο ρόλος που παίζεις στο κοινοβούλιο ανοίγοντας πόλεμο με τον δημόσιο ελεύθερο λόγο συμφωνεί με τις τακτικές του παρακράτους.

Εν ολίγοις αν το καλοσκεφτείς απέναντι στο τσουνάμι παρακράτος που κυβερνά τόσα χρόνια έχεις μια αντιπολίτευση που αποτελείται από δεξιούληδες και την ευρεία αριστερά που περιλαμβάνει τα πάντα. Είναι τόσο ξεχειλωμένη αυτή η αριστερά που χωράει από επαναστάτες συνεργάτες των φασιστάκων της κυβέρνησης τύπου μπάρμπα Φώτη, όσο και ποτάμια, ελιές, και ό,τι βάζει ο νους σου. Αν καθίσεις και ρίξεις μια ματιά στα πρόσωπα που χώθηκαν και χώνονται σ' αυτά τα κομματομαντριά παίζοντας τον σωτήρα, πάλι θα πέσεις από τα σύννεφα ανακαλύπτοντας χείμαρρους φασιστοειδών σταγονιδίων, αλλά θα είναι πάλι αργά.

Ρε μάγκες του κοινοβουλίου και υποψήφιοι μελλοντικοί χουντοσωτήρες, από το 2010 αλλάζοντας τέσσερις μαριονέτες πρωθυπουργούς ο λαός ζει καθημερινά μια χουντάρα σε όλους τους τομείς. Στην υγεία, την παιδεία, το μεροκάματο, την ελευθερία του λόγου, την δικαιοσύνη, καταργώντας κάθε έννοια προσωπικής και εθνικής ανεξαρτησίας. Το δικό σας μέλημα είναι, όχι μόνο να μην ελευθερωθεί ο λαός από τα δεσμά, αλλά το πως θα πάρετε εσείς μεγαλύτερο κομμάτι στην χουντική διακυβέρνηση. Μήπως όταν θα κυβερνάτε εσείς θα εξαλείψετε το τσουνάμι των φασιστοειδών σταγονιδίων; Εδώ ας γελάσουμε.

Παραφράζοντας τον Επίκουρο, σήμερα στην Ελλάδα όποιος ασχολείται με αυτή την πολιτική δεν στερείται σοβαρότητας, αλλά είναι απλά επικίνδυνος.-

Μια ιδέα υλοποιείται.. (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη

Η ιδέα, η μεταλαμπάδευσή της, οι προσπάθειες των ανθρώπων που την προχώρησαν, η υλοποίησή της. Η συνεργασία ανθρώπων που διαθέτουν την ικανότητα να νιώσουν την ουσία της ζωής, φέρνει πολύ όμορφες και ιστορικές στιγμές. Ενάντια στον φασισμό, στον ρατσισμό, στον εθνικισμό, υπέρ των ανθρώπων, των λαών, της Ιστορίας το όραμά μας, οι δράσεις και οι προσπάθειές μας, ο αγώνας μας:

Ανακοίνωση του ΑΠΣ Λαίλαπας Χίου

87 λεπτά 84 χρόνια μετά

1930: Διοργανώνεται στη Χίο ο φιλικός ποδοσφαιρικός αγώνας του Λαίλαπα με την Καρσιγιακά Σπορ, ο πρώτος σε ελληνικό έδαφος αγώνας ποδοσφαίρου μεταξύ ομάδων της Ελλάδας και της Τουρκίας.

Η τουρκική ομάδα ναυλώνει πλοίο και έρχεται από την Σμύρνη εν χορδαίς και οργάνοις μαζί με εκατοντάδες φιλάθλους της αλλά και θεσμικούς παράγοντες του Δήμου Σμύρνης, σύσσωμη την διοίκηση του Επιμελητηρίου καθώς και πολλούς επιχειρηματίες για σύναψη εμπορικών σχέσεων με τη Χίο. Η τουρκική αποστολή καταφθάνει στο νησί το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου και ο Δήμος Χίου σημαιοστολίζει την προκυμαία με τα χρώματα και τα εθνικά σύμβολα των δύο χωρών, οργανώνει δε υποδοχή των Τούρκων επισκεπτών σε κλίμα πανηγυρικό, κατόπιν παραθέτει επίσημο γεύμα στους ποδοσφαιριστές, στα μέλη της διοίκησης της τουρκικής ομάδας αλλά και στους θεσμικούς παράγοντες της γείτονος πόλης, τέλος διοργανώνει ξενάγηση στην πόλη της Χίου και παράλληλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις με στόχο την προώθηση της φιλίας των δύο λαών 8 μόλις χρόνια μετά τα γεγονότα της Σμύρνης.

Το απόγευμα της Κυριακής 7 Δεκεμβρίου, όπως έχει προγραμματιστεί, ξεκινάει ο αγώνας στο γήπεδο Χίου (Μεζάρια) μπροστά σε 1.500 και πλέον θεατές αλλά στο 3ο μόλις λεπτό μια ασταμάτητη καταρρακτώδης νεροποντή γίνεται η αιτία να διακοπεί οριστικά και άδοξα το παιχνίδι προς μεγάλη απογοήτευση των παικτών, των φιλάθλων και όλων των διοργανωτών.

2006: Κατά την έρευνά του στον τοπικό τύπο της εποχής για την συγγραφή του βιβλίου 10.516 μέρες, ιστορία της νεοελληνικής Χίου, 1912-1940, ο Γιάννης Μακριδάκης αποδελτιώνει τα δημοσιεύματα περί του αγώνα αυτού και σκέφτεται αμέσως ότι θα ήταν εξαιρετικό, συγκινητικό και άκρως συμβολικό σε πολλά επίπεδα το να επαναδιοργανωθεί ο αγώνας αυτός και να παιχθούν τα υπόλοιπα 87 λεπτά της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης τόσα χρόνια μετά την διακοπή της. Δυστυχώς όμως ο Λαίλαπας Χίου πια δεν υπάρχει, το Σωματείο έχει από χρόνια αναστείλει την λειτουργία του.

2009: Μια ομάδα νέων κυρίως ανθρώπων επανιδρύουν στη Χίο το ποδοσφαιρικό σωματείο Λαίλαπας μετά από πολλά χρόνια απουσίας από τα αθλητικά δρώμενα του νησιού. Οι άνθρωποι που επανίδρυσαν το ιστορικό σωματείο και συνετέλεσαν και στην σύγχρονη πορεία του είναι οι Γιώργος Ζαννίκος, Θοδωρής Πολίτης, Παναγιώτης Φιστές, Αντώνης Βουδούρης, Θεοδώσης Γρηγοράκης και Παναγιώτης Δημητρακόπουλος. Στον τελευταίο απευθύνθηκε αμέσως μετά την επανίδρυση του σωματείου ο Γιάννης Μακριδάκης δίνοντάς του την πληροφορία για τον αγώνα που διακόπηκε το 1930 και σπέρνοντας εντός του την ιδέα της επαναδιοργάνωσης αυτού. Ο Π. Δημητρακόπουλος αποδείχθηκε γόνιμο έδαφος για τον σπόρο. Ξεκίνησε εργασία έρευνας επί της ιστορίας της ομάδας και του συγκεκριμένου αγώνα μελετώντας τον τοπικό τύπο στην Βιβλιοθήκη Κοραή και παρέδωσε όλα τα στοιχεία της έρευνάς του στην διοίκηση του Σωματείου .

2013: O Μιχάλης Κωττάκης ο τωρινός προπονητής της ομάδας αποτέλεσε τελικά την ψυχή του εγχειρήματος. Hρθε από την Αγγλία και εγκαταστάθηκε στο νησί, ανέλαβε την ομάδα του Λαίλαπα διοικητικά και προπονητικά και έγινε ο συντονιστής του όλου εγχειρήματος. Προσέγγισε την διοίκηση της τουρκικής ομάδας Καρσίγιακα Σπορ, η οποία είναι επαγγελματικό σωματείο και αγωνίζεται στην Β’ Εθνική κατηγορία Τουρκίας, μύησε τους παράγοντές της στην ιδέα της επαναδιοργάνωσης στη Χίο του ιστορικού εκείνου αγώνα και ανέλαβε να φέρει εις πέρας όλα τα διαδικαστικά και τις συνεννοήσεις. Αξίζει να σημειωθεί ο ενθουσιασμός με τον οποίον δέχτηκαν την πρότασή του οι παράγοντες της τουρκικής ομάδας, οι οποίοι συνεισέφεραν στην υπόθεση παλαιές φωτογραφίες από το τότε ταξίδι της ομάδας τους στη Χίο, τις οποίες ανακάλυψαν ερευνώντας τα αρχεία της, συμφώνησαν δε να ταξιδέψουν ξανά στο νησί με την ομάδα και τους φιλάθλους της για να “παίξουν” τα εναπομείναντα 87 λεπτά της αναμέτρησης, τα οποία οι δύο ομάδες οφείλουν στην Ιστορία και στο ελληνοτουρκικό κοινό από το 1930. 

2014: Το Σάββατο 10 Μαϊου θα καταφθάσει ξανά η Καρσιγιακά Σπορ στο νησί της Χίου, με ναυλωμένο καραβάκι, όπως τότε, από την Σμύρνη, με πολλούς φιλάθλους και παράγοντες της γείτονος πόλης να συνοδεύουν την αποστολή και με σκοπό να συμμετάσχουν σε έναν ιστορικό φιλικό αγώνα με τον Λαίλαπα Χίου, αγώνα ο οποίος θα λάβει χώρα την Κυριακή 11 Μαϊου το απόγευμα στο Φαφαλίειο Στάδιο Χίου και θα αρχίσει από εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος, από το 3ο δηλαδή λεπτό. Την παραμονή του αγώνα ο Λαίλαπας ως οικοδεσπότης θα διοργανώσει εκδηλώσεις τιμής και μνήμης, οι οποίες θα περιλαμβάνουν ξενάγηση των τούρκων επισκεπτών στα μνημεία της πόλης, εκδήλωση και διαλέξεις για το γεγονός τότε και σήμερα καθώς και συναυλία. Οι λεπτομέρειες του προγράμματος θα ανακοινωθούν σε συνέντευξη τύπου που θα δοθεί σύντομα από τους διοργανωτές.

Ευχαριστίες οφείλονται στους κ.κ. Μ. Κοντούδη και Αϊντίν Τζενγκίζ για την βοήθειά τους στην επικοινωνία των δύο Συλλόγων, επίσης στον κ. Γ. Σαρρή και στην ΕΠΟ για την αδειοδότηση του διεθνούς αυτού φιλικού αγώνα

Όταν η ανθρώπινη βλακεία (Atenistas-TEDx) συναντά την νεοφιλευλεύθερη επέλαση

το βρήκαμε εδώ

Tον τελευταίο καιρό βλέπουμε συνεχώς νέες μορφές εθελοντισμού να εμφανίζονται και νέα προσχήματα να αναδύονται για την θεμελίωση τους. Το κράτος αφού έχει ισομοιράσει την ευθύνη τις οικονομικής κρίσης, άρχισε να θέτει και νέους όρους για την υπέρβαση αυτής της κρίσης. Η νέα νοοτροπία που αναπτύσσεται μετά την αφομοίωση και την εσωτερίκευση αυτής της ευθύνης από τα παντός είδους φιλήσυχα και ειρηνοποιά κοινωνικά υποκείμενα είναι ηπροσπάθεια διαχείρισης αυτής της κρίσης και η υποκατάσταση του κράτους εκεί που ηθελημένα απουσιάζει. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος που ορίζει την επαναστατικότητα σαν εργαλείο διαχείρισης της κρίσης και ως το χρύσωμα του χαπιού στην αρρώστια του συστήματος και όχι σαν μια πρακτική για την ανατροπή του. Αυτή είναι όμως η μια όψη του νομίσματος.

Εθελοντισμός και ανθρώπινη βλακεία

Η άλλη όψη του νομίσματος που πραγματώνεται πάνω στην ηλιθιότητα και λειτουργεί περισσότερο σαν μια μορφή ψυχοθεραπείας είναι η κατευθυνόμενη αποβλάκωση. Αυτή δεν καλείται να διαχειριστεί την υπάρχουσα κρίση αλλά καλείται να αποβλακώσει και τον τελευταίο ζωντανό περιτυλίγοντάς τον με σερπαντίνες, χρώματα και μπουκάλια αναψυκτικών για την διάσωση της φώκιας στη Χονολουλού. Παραδείγματα ταξικά ασυνείδητων υποκειμένων με ψυχοτραυματικούς συνδέσμους ηλιθιότητας όπως οι ατενίστας και οι ΜΚΟ ή οι φοιτητικοί οργανισμοί που μαζεύουν τις τσίχλες από τα παγκάκια περισσεύουν.

Οι λοβοτομημένοι είναι αρκετοί μόνο που δεν υπάρχουν περιθώρια για χαζοχαρούμενα παιδάκια που δεν ξέρουν που να ξοδέψουν το παραπάνω χαρτζιλίκι που τους έδωσε ο μπαμπάς. Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλους ψυχασθενικούς που επειδή είχε τελειώσει το τσάι από φύκι Νεκράς Θάλασσας ή η ζεστή σοκολάτα με τριμμένη ταραμοσαλάτα αποφάσισαν να βγούν στο δρόμο και να βαφτίζουν το μάζεμα τσίχλας από παγκάκια σε προσπάθεια ενασχόλησης με τα κοινά. Και για να τελειώνουμε.

Το να ξύνεις τσίχλες από τα πεζοδρόμια ή να καθαρίζεις τοίχους από τις αφίσες τη στιγμή που στο διπλανό στενό πεθαίνει κόσμος και δε λες κουβέντα γι’ αυτό δεν είναι ακτιβισμός. Είναι κοινωνική αφασία. Και σε κάνει να φαίνεσαι απάνθρωπος. Και κτήνος. 

Τα τετ-α-τετ με τον Καμίνη ο οποίος λέει δημόσια ότι οι ατενίστας είναι η αγαπημένη του ομάδα πολιτών δεν είναι ακτιβισμός, είναι ψυχιατρική νόσος. Το να ντύνεις με πουλόβερ τα δέντρα στην πλατεία Κλαυθμώνος, εκεί που ο Καμίνης τα Χριστούγεννα του 2011 είχε ξηλώσει τα παγκάκια για να μην κοιμούνται εκεί οι άστεγοι, ενώ το 2012 βρέθηκαν σε κάδους σκουπιδιών δίπλα στο Δημαρχείο πεταμένες κουβέρτες, ρούχα και παιχνίδια που είχαν συγκεντρωθεί για άπορα παιδιά με τον Καμίνη να δηλώνει ότι τα πέταξαν γιατί ήταν τόσα πολλά που δε χωρούσαν στις αποθήκες του δήμου, δεν είναι ακτιβισμός.

Είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Και καθώς αλλάζουν οι λέξεις αλλάζουν και οι έννοιες, αλλάζει και η κοινωνική αφομοίωση των εννοιών. Οι ατενίστας λοιπόν βαφτίζονται ακτιβιστές όπως οι Χρυσαυγίτες βαφτίζονται αγανακτισμένοι πολίτες, όπως η αλλοτρίωση του κέντρου και το rethink Athens βαφτίζονται εξευγενισμός, όπως οι κοινωνικοί αγωνιστές βαφτίζονται τρομοκράτες, όπως ο Θεοφίλου βαφτίζεται ένοχος, όπως τα σχέδια για την Λαμπεντούζα βαφτίζονται σχέδια διάσωσης.

Νεοφιλελεύθερη επέλαση και Εθελοντισμός-βλέπε TEDx

Ας περάσουμε όμως τώρα στον άρδην νεοφιλελεύθερο εθελοντισμό και την διαστρεβλωμένη έννοια του εθελοντισμού που προωθούν τα απανταχού αφεντικά για να εκμεταλλευθούν ημιμαθή παιδάκια που ψάχνουν μια κοινωνική διέξοδο. Mια καλυμμένη μορφή στυγνής εκμετάλλευσης που προωθείται με το με το επιχείρημα της απόκτησης εμπειρίας και προϋπηρεσίας είτε σε μεγάλες εταιρείες, είτε σε δικηγορικά γραφεία ή ακόμη -και ως επί το πλείστον- σε Μ.Κ.Ο, η εργοδοτική πλευρά επιλέγει να απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού της αμισθί με κάποιες ίσως στοιχειώδεις παροχές, περνώντας μάλιστα αυτή την τακτική ως αυτονόητη και απαραίτητη.

Μπορούμε να εστιάσουμε στο φαινόμενο TEDx, το οποίο είναι το παράδειγμα που καθρεφτίζει ιδεολογικά όλες τις παραπάνω τακτικές αποπροσανατολισμού απο την καθημερινόητα βαφτίζοντας μιζέρια όσους αντιτάσσονται στην νεοφιλελεύθερη επέλαση. Οι διοργανωτές του TEDx προσπαθούν να μας πείσουν ότι μια αχτίδα αισιοδοξίας έχει αρχίσει να ξεπροβάλλει. Πρόκειται για μια ιδέα του αρχιτέκτονα Ρίτσαρντ Σαούλ Γούρμαν, ο οποίος στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ξεκίνησε την οργάνωση συνεδρίων με θέμα «Ιδέες που αξίζει να διαδοθούν». Το 2001, ο εκδότης Κρις Άντερσον αγόρασε τα δικαιώματα της διοργάνωσης και μετέτρεψε τις μέχρι τότε σκόρπιες συναντήσεις στη σφιχτή λειτουργία μιας Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης. Η Κοινωνία των Πολιτών, έρχεται για ακόμα μια φορά, ως Μεσσίας, να μας γλιτώσει από το τέλμα των παραδοσιακών δομών.

Η περιγραφή του ιδανικού ομιλητή αυτού του αφήνει λίγες αμφιβολίες για τον προσανατολισμό αυτού του event και η θεοποίηση της επιχειρηματικότητας και του ιδιωτικού τομέα σαν τους μοναδικούς τομείς προόδου και ευημερίας (ανεξάρτητα από τις κοινωνικές και τις περιβαλλοντολογικές συνέπειες) μας προϊδεάζουν για το ποιόν των ομιλητών. Τις υποψίες μας έρχεται να επιβεβαιώσει και ο αμερικανός Νικ Χανάουερ, ο οποίος το 2012, κατήγγειλε ότι λογοκρίθηκε και η ομιλία του δεν ανέβηκε ποτέ στον ιστότοπο της διοργάνωσης, γιατί αναφερόταν στην οικονομική ανισότητα των ΗΠΑ και τις καταστροφικές συνέπειες που είχαν οι φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου στο σύνολο της οικονομίας.

Ένα άλλο παράδειγμα ομιλητή που μας υποδεικνύει τον ρόλο που ήρθε να διαδραματίσει το TEDx είναι αυτό του Ματθαίου Γιωσαφάτ, ο οποίος είναι κατά πολλούς ο επιφανέστερος εκ των ψυχαναλυτών στην Ψωροκώσταινα. Η επιλογή του Γιωσαφάτ δεν ήταν τυχαία καθώς μαθαίνουμε από το βιβλίο του«Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια», πως οι μπαχαλάκηδες (sic) είναι ψυχικώς διαταραγμένα παιδιά των Βορείων Προαστίων που οι μαμάδες τους δεν τα θήλασαν και δεν τα αγάπησαν όσο έπρεπε στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, με αποτέλεσμα να εκθρέψουν ένα μίσος για την κοινωνία, το οποίο και εξωτερικεύουν με το να σπάνε τράπεζες και… γήπεδα.

Η ομιλία του είχε ως κεντρικό νόημα την Παγκάλια ρήση «Μαζί τα φάγαμε». Ο στοχαστής Γιωσαφάτ μίλησε για μια κοινωνία σε διάλυση, χωρίς να αναφέρεται στις οικονομικές προεκτάσεις του όλου προβλήματος. Περιγράφει μια κατάσταση ανομίας (όχι φυσικά από την πλευρά του κράτους και της εξουσίας), όπου οι βασικές παθογένειες της κοινωνίας αφορούν τον υπερκαταναλωτισμό και την απουσία ομαδικού πνεύματος. Αυτή τη δεύτερη έρχεται να διορθώσει το TEDx, που μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Αξίζει τώρα να αναφέρουμε ότι το αντίτιμο της εισόδου στo ΤEDxAcademy ανέρχεται στα 50 ευρώ ενώ το αντίτιμο της εισόδου σε ένα TEDxevent ανέρχεται στα 65 ευρώ. Στα πλαίσια της διοργάνωσης αυτής θεσπίστηκε και ένα νέο εισιτήριο, του δωρητή-χορηγού, στην τιμή των 200 €, ενώ υπάρχουν διάφορα «επίπεδα» συνδρομής που κυμαίνονται από 3.750$ για την απλή συμμετοχή έως και 125.000$, ποσό που σας χρήζει «ευεργέτη». Τέλος, αν δεν θέλετε να περιμένετε με τον λαουτζίκο μέχρι να ανέβουν κάποια από τα πολυπόθητα βίντεο με ομιλίες στο YouTube, μπορείτε να παρακολουθήσετε ζωντανά ένα συνέδριο, για το συμβολικό ποσό των 600$, ενώ τα δύο κοστίζουν 1.000$.

Όσον αφορά τους εθελοντές που τρέχουν από πίσω όλη την διοργάνωση, πάντα με το προκάλυμμα της ανιδιοτελούς προσφοράς, της υποτιθέμενης κοινωνικής αλληλεγγύης, αυτοί αναδεικνύονται, όπως πάντα τελικά, σε προνομιακά «θύματα» εργασιακής εκμετάλλευσης. Η εύλογη απορία που δημιουργείται, εφόσον πρόκειται για μη κερδοσκοπικό οργανισμό, ο οποίος δεν πληρώνει τους ομιλητές, δουλεύει ως επί το πλείστον με εθελοντές, υποστηρίζεται από ένα ιδιαίτερα εκτενές δίκτυο χορηγών (εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, πολυεθνικές, αλυσίδες καταστημάτων σίτισης, εφημερίδες, ξενοδοχεία, τράπεζες, αυτοκινητοβιομηχανίες ακόμα και πρεσβείες), είναι το πού διοχετεύονται τα χρήματα που προκύπτουν από όλα αυτά τα είδη συνδρομών;

Το TEDx πάντως δεν μένει μόνο εκεί. Η πρωτοβουλία Human Grid που προωθεί, αφορά τη χαρτογράφηση των εθελοντικών οργανώσεων και των συλλογικών πρωτοβουλιών, προκειμένου οι ενδιαφερόμενοι πολίτες να ξέρουν που μπορούν να απευθυνθούν για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Φυσικά, οι περισσότερες από τις θέσεις όπου κάποιος μπορεί να προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του, δεν αφορά την πραγματική προσφορά σε αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας ή στη διάσωση του περιβάλλοντος αλλά στην εξοικονόμηση πόρων των ίδιων των ΜΚΟ (γραμματειακή υποστήριξη, τηλεφωνικά κέντρα, στελέχωση γραφείων κλπ).

Και αν η απλή καταγραφή των εθελοντικών οργανώσεων σε ένα διαδικτυακό χάρτη, φαίνεται σχετικά αθώα, δεν συμβαίνει το ίδιο με το workshop εκπαίδευσης ΜΚΟ για την αξιοποίηση των εθελοντών τους, που διοργάνωσε το Volunteer4Greece, μια διαδικτυακή πλατφόρμα αναζήτησης εθελοντικής εργασίας. Είναι πασιφανές πως το TEDx περνά στην επόμενη πίστα: από την απλή προώθηση της ιδέας του εθελοντισμού, στη δημιουργία της αντίστοιχης φάμπρικας.

Γιατί στην Ελλάδα των 1.345.387 (καταγεγραμμένων) ανέργων, είναι μιζέρια, σπατάλη δημιουργικών δυνάμεων, ακόμα και ένδειξη αντικοινωνικής συμπεριφοράς των πολιτών να διεκδικούν θέσεις εργασίας, αξιοπρεπή αμοιβή και όρους εργασίας, συλλογικές συμβάσεις εργασίας αλλά δεν είναι επουδενί ντροπή και πλήρης υποταγή στα συμφέροντα των κάθε είδους αφεντικών, η διαφήμιση της δωρεάν εργασίας και τα προγράμματα εκπαίδευσης των πολύ συχνά κρατικοδίαιτων και κατά τα άλλα Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για την εύρεση και την αξιοποίηση δωρεάν ανθρώπινου δυναμικού. Όχι. Αυτό είναι φρέσκο, χαρούμενο, ακομπλεξάριστο, τρέντι.

ValueValuer

Υ.Γ. Οι πληροφορίες για το TEDx πάρθηκαν από το freequencyradio.wordpress.com και αξίζει να ανατρέξετε εκεί για περισσότερες πληροφορίες.

To κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα ‘Απατρις στο τεύχος Απριλίου 2014.

Όρθιοι, αποφασισμένοι να κάνουμε τη σιωπή κραυγή και αρχή για την νίκη!

από http://tsak-giorgis.blogspot.gr/

Της Τ. Γ.

Όλοι στην γενική απεργία και στους δρόμους την Τετάρτη 9 Απρίλη.

Όρθιοι, αποφασισμένοι να κάνουμε τη σιωπή κραυγή και αρχή για την νίκη!

O κύριος Κ. έλεγε πως είναι σφάλμα να καταπίνεις σιωπηλά την αδικία που σου έγινε, και διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία: «Κάποιος περαστικός είδε ένα αγόρι που έκλαιγε και το ρώτησε τι είχε πάθει.

"Είχα δυο γρόσες για να πάω σινεμά" είπε το αγόρι, "κι ένα παιδί που περνούσε, μου βούτηξε τη μια γρόσα από το χέρι" -και του έδειξε ένα παιδί λίγο πιο περσ.

"Και δε φώναξες βοήθεια;" ρώτησε ο περαστικός.

"Πως δε φώναξα!" είπε το αγοράκι τα αναφιλητά του δυνάμωσαν .

"Και δε σ άκουσε κανείς;'' ρώτησε πάλι ο περαστικός, και το χάιδεψε τρυφερά. "Οχι", είπε μέσα στ' αναφιλητά του το αγόρι.

"Και γιατί δε φώναζες πιο δυνατά; Δεν μπορούσες;" ξαναρώτησε ο περαστικός.

"Όχι" ξανάπε το αγόρι

"Τότε δώσε μου την κι αυτή", είπε ο περαστικός , και αρπάζοντας του και την άλλη γρόσα από το χέρι, συνέχισε ανέμελα το δρόμο του».. 

Το άδικο βαδίζει σήμερα με σταθερό βήμα.

Οι καταπιεστές προετοιμάζουν τα επόμενα δέκα χιλιάδες χρόνια. 

Η βία διαβεβαιώνει ότι έτσι όπως είναι η κατάσταση, έτσι θα μείνει.

Καμιά φωνή δεν ακούγεται, πέρα απ τη φωνή του εξουσιαστή. 

Και στις αγορές φωνάζει η εκμετάλλευση: τώρα αρχίζω

Αλλά πολλοί απ τους καταπιεζόμενους λένε τώρα

Αυτό που εμείς θέλουμε δεν θα γίνει ποτέ.

Εσύ που ακόμα ζεις μην πεις ποτέ!

Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.

Έτσι όπως είναι η κατάσταση. δεν θα μείνει.

Όταν πουν ότι είχαν οι εξουσιαστές να πούνε θα μιλήσουν οι εξουσιαζόμενοι.

Ποιος τολμά να πει ποτέ;

Από ποιον εξαρτάται αν η καταπίεση μένει; Από εμάς.

Από ποιον εξαρτάται αν θα τσακιστεί; Από εμάς. 

Όποιος γονατισμένος είναι. όρθιος να σηκωθεί.

Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει.

Εκείνος που συνειδητοποίησε την θέση του, πως τον κρατάς τώρα!

Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο.

Και το πότε γίνεται; Σήμερα κιόλας!

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Σχεδόν έναν αιώνα ο Μπρεχτ μέσα από την ποίηση, τα θεατρικά, τις ιστορίες του μας δείχνει τον δρόμο για την εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς ανθρώπινης ζωής.

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι ο αγώνας των καταπιεσμένων ενάντια στους καταπιεστές. Και επειδή η αδικία με τη σιωπή δεν πολεμιέται τουναντίον γιγαντώνεται και θεριεύει, ο αγώνας είναι μονόδρομος.

Εξάρχεια: επιδρομή του Real Estate

Σαν να μην έφταναν οι κάθε λογής μπουκαδόροι στη γειτονιά πλάκωσαν και τα κοράκια της ...ανάπτυξης.

Θα μου πείτε βέβαια πως μπάτσοι, μαφίες και υπόκοσμος πάνε πακέτο με την "ανάπτυξη". Όλοι τους έχουν ένα κοινό όραμα, το gentrification*. Να αποπεμφούν δηλαδή με κάθε τρόπο οι μη-αρεστοί της περιοχής και να εισβάλλουν κάτοικοι νέας κοπής που συμμερίζονται τις αξίες της νέας εποχής.

Το πείραμα έχει δοκιμασθεί και σε άλλες ιστορικές περιοχές του κέντρου και τα αποτέλεσματά του μας είναι γνωστά. Μια γειτονιά φρούριο, αποστειρωμένη, πόλη μέσα στην πόλη.

Αναλυτικότερα ας διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται στα επόμενα links τα "παθήματα" των κατοίκων του Μεταξουργείου και άλλων περιοχών του κέντρου που υπήρξαν τα πρώτα θύματα από την εισβολή της ..ανάπτυξης.

https://metaxourgeio.wordpress.com/2009/12/31/gkazi-e3eugenismos/ 

με τίτλο Γκάζι: Ο εκλαϊκευμένος εξευγενισμός
Του Πάνου Δραγώνα, Δεκέμβριος 2009

https://metaxourgeio.wordpress.com/2008/11/03/perianaplasis/
με τίτλο Ανάπλαση, σιωπηλή εθνοκάθαρση
Της Ξένιας Kουναλάκη, στην Καθημερινή, 2008.

https://metaxourgeio.wordpress.com/2008/11/08/ktimatagora_polemos/
με τίτλο Ο κρυφός πόλεμος της κτηματαγοράς στο Μεταξουργείο
Του Προκόπη Γιογιακά, στα Νέα 2008

https://metaxourgeio.wordpress.com/2009/12/05/xroma-lesvies/
με τίτλο Oι πόλεις χάνουν το χρώμα τους
Της Ξένιας Kουναλάκη, στην Καθημερινή, 2009.

http://athensville.blogspot.gr/2009/12/real-estate.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+Athensville+(athensville)&utm_content=Google+Reader
με τίτλο Κορίτσια, Το real Estate !

https://metaxourgeio.wordpress.com/tag/gentrification/
Περίληψη όλων των ανωτέρω links

Πρόκειται για μια νέου τύπου εθνοκάθαρση (όπως γράφει η Ξένια Κουναλάκη σε ένα από τα πιο πάνω links).

Μετά το Γκάζι, το Θησείο, την Πλάκα, το Μεταξουργείο ήλθε η σειρά των Εξαρχείων να καταθέσουν το τίμημα στο βωμό της θεάς της Ανάπτυξης. Η σχεδιασμένη δημιουργία σταθμού ΜΕΤΡΟ στην πλατεία δεν είναι άσχετη με όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας τα τελευταία χρόνια αλλά ούτε και άσχετη με την απειλούμενη κατεδάφιση** πέντε συνεχόμενων νεοκλασικών στην οδό Θεμιστοκλέους (φωτογραφία). Και λέω απειλούμενη γιατί με τον καιρό τα τέσσερα υπόλοιπα νεοκλασικά θα έχουν την ίδια τύχη με το γωνιακό Θεμιστοκλέους και Τζαβέλα του οποίου η τύχη κρίθηκε από το Σ.τ.Ε.

Μάθαμε λοιπόν χθές ότι το Συμβούλιο της Επικράτειας (Σ.τ.Ε) ενέκρινε την κατεδάφιση του ιστορικού νεοκλασικού της οδού Θεμιστοκλέους 62. Στο Σ.τ.Ε είχαν κάνει προσφυγή κάτοικοι και φορείς των Εξαρχείων κατά της επιχειρούμενης κατεδάφισης και του αισθητικού και πολιτιστικού εκβαρβαρισμού της γειτονιάς, προσφυγή που για τυπικούς και μόνον λόγους απορρίφθηκε από το Σ.τ.Ε.

Οι κάτοικοι αλλά και φορείς της γειτονιάς πρώτα και η ομάδα MOnuMENTA στη συνέχεια  κινητοποιήθηκαν για τη διάσωση του νεοκλασικού, εστιάζοντας στην ιστορική αλλά και αρχιτεκτονική αξία του.

Πιο συγκεκριμένα δείτε εδώ και εδώ.

Τί μας απομένει λοιπόν; Θα κινητοποιηθούμε όλοι μαζί (κάτοικοι, συλλογικότητες, εγχειρήματα, πολιτικά κόμματα) ενάντια στη λεηλασία ενός χώρου ζωντάνιας, ελευθερίας και προβληματισμού, ενάντια στην αρπαγή του χώρου μας ;

Η Αννίτα Δεκαβάλλα κάτοικος της γειτονιάς και ψυχή του Θεάτρου Εξαρχείων που πρωτοστάτησε μαζί με πολλούς άλλους και από την πρώτη στιγμή για τη διάσωση των νεοκλασσικών της Θεμιστοκλέους μας έστειλε το ακόλουθο κάλεσμα-μήνυμα.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ και ΚΑΛΕΣΜΑ για τη ΛΑΪΚΗ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ του 19ου αι. στα ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Αγαπητοί φίλοι,

Όλοι σας αγωνιστήκατε και στηρίξατε την προσπάθεια διάσωσης της λαϊκής αθηναϊκής κατοικίας του 19ου αι. στα Εξάρχεια, που βρίσκεται στη γωνία Θεμιστοκλέους και Τζαβέλα, με τον υπεραιωνόβιο θαλερό φίκο της.

Όπως θα θυμάστε, η ιστορική αυτή κατοικία κληροδοτήθηκε στο Ταμείο Εθνικού Στόλου, που υπάγεται στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού. Το ΤΕΣ αποφάσισε να την γκρεμίσει και να χτίσει στη θέση του πενταώροφη πολυκατοικία. Όταν οι κάτοικοι το πήραμε χαμπάρι, αντιδράσαμε και δράσαμε με πολλούς τρόπους:

> Με μαζική συγκέντρωση εμποδίσαμε με τη φυσική μας παρουσία τον εργολάβο που ήρθε να αρχίσει τις εργασίες κατεδάφισης.

> Καθηγητές με φοιτητές του Πολυτεχνείου πραγματοποίησαν επιστημονική αποτύπωση του ακινήτου.

 > Άλλη συλλογικότητα κατοίκων καθάρισαν και φρεσκάρισαν τον εγκαταλειμμένο χώρο.

> Κάναμε οικονομική εξόρμηση και κατασκευάσαμε πόρτα, γιατί μυστηριωδώς μια νύχτα εξαφανίστηκε η ωραιότατη καγκελόπορτα της κατοικίας, με αποτέλεσμα το σπίτι να μείνει έρμαιο σε πιθανότητα πυρκαγιάς και λοιπούς κινδύνους (το ΓΕΝ δεν ανταποκρίθηκε στις εκκλήσεις μας να αναλάβει εκείνο να φτιάξει πόρτα).

> Οργανώσαμε ημερίδα στο Θέατρο Εξαρχείων για την Αρχιτεκτονική των Εξαρχείων και τη μοναδική αξία της συγκεκριμένης κατοικίας, με συμμετοχή μεταξύ άλλων, πολλών καθηγητών του ΕΜΠ (δείτε εδώ).

> Καταφύγαμε επίσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας την ακύρωση της υπουργικής απόφασης του Μιχ.Λιάπη, ο οποίος, παρακούοντας τη γνωμάτευση περί του αντιθέτου των επιστημόνων του Τμήματος Νεοτέρων Μνημείων, είχε υπογράψει υπέρ της κατεδάφισης.

Δυστυχώς, το ΣτΕ την προηγούμενη εβδομάδα απέρριψε την αίτησή μας, επειδή ήταν εκπρόθεσμη. Επειδή δηλαδή όταν το πήραμε χαμπάρι και καταθέσαμε την αίτησή μας, είχαν περάσει πάνω από 60 μέρες από την υπογραφή του Υπουργού...

Κάλεσμα:

Προτείνω όσοι από μας μπορούμε, να κάνουμε μια συνάντηση, ώστε να δούμε πώς μπορούμε να προστατεύσουμε το πολύτιμο αυτό ταπεινό μνημείο της νεώτερης ιστορίας μας και τον φίκο του, αλλά και το υποβαθμισμένο κέντρο της πόλης μας από ένα ακόμη τσιμεντένιο θηρίο.

επικοινωνήστε: DiKAExarchion@gmail.com


*gentrification (εξευγενισμός). Για τον όρο παραπέμπουμε εδώ

**σημείωση: αρχικά στην ανάρτηση γινόταν λόγος για κατεδάφιση και των πέντε νεοκλασικών εντύπωση που από λάθος εκτίμηση δημιουργήθηκε. Στη συνέχεια επανορθώσαμε, λαμβάνοντας από "πρώτο χέρι" τη σωστή πληροφόρηση. Ζητάμε συγγνώμη για το ατόπημά μας.

Για τον Δημήτρη Χριστούλα

αναδημοσιεύουμε από φιλικό blog

μια τουφεκιά, που κάλεσε την άνοιξη να ρθεί.... 

                                                  και το θάνατο να φύγει...

απάντηση στην Ύβρι,

...γιατί πάντα μες στη ψυχή φωλιάζει πότε φοβισμένο και πότε αγέρωχο το Μέλλον. ακόμη και στις τελευταίες στιγμές, την τελευταία του καθενός στιγμή. ακέραια διάγνωση, αλάνθαστη θεραπεία για την αιωνιότητα. 

τούτη η τουφεκιά ήταν για τους Απέναντι, όπου κι αν στέκονταν φοβισμένοι, αποσβολωμένοι, ανίκανοι, μοχθηροί. κι' ήταν ο κρότος της τραγούδι. σαν το τραγούδι της φωτιάς που κάποτε άναψε ο Κώστας και φώτισαν οι δρόμοι της Γένοβα. σαν την πτώση του Ίκαρου στο κάστρο στο μόλυβο, σαν του καπετάν Νέστου το ουρλιαχτό. σαν το μακρόσυρτο ανά τους αιώνες μοιρολόϊ της ιφιγένειας.

Θυσίες,

είδωλα θεών, ασινών κριτών εγκώμιο και μοναχικών οδοιπόρων ευαγγέλια. άνθη ακήρατα σε αποξηραμένους κορμούς των ερήμων.

Δημήτρης Χριστούλας (4 Απρίλη 2012)

έγραψαν:

http://mamoufi.blogspot.gr/2012/04/blog-post_05.html

http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=8174:δημήτρης-χριστούλας-o-ακόμα-χλωρός-μεσ’-τη-φωτιά&Itemid=51

http://aristeroblog.gr/node/656

Χωρίς προαναγγελία και προσκλήσεις απόψε Παρασκευή 4 Απρίλη στον πολυχώρο του δρόμου της αριστεράς έγινε το πολιτικό μνημόσυνο για τα δύο χρόνια της αναχώρησης του Δημήτρη Χριστούλα για τον κόσμο των ονείρων του.

Δεν προδημοσιεύθηκε η εκδήλωση. έτσι το ήθελε η κόρη του έμμυ. για να μη καταγραφεί καμμία προσπάθεια ιδιοποίησης εκ μέρους των οικείων του. παρόντες η σοφία σακοράφα, ο στάθης παναγούλης, ο διονύσης τεμπονέρας (γυιός του νίκου). και σύντροφοι, συντοπίτες, φίλοι πολλοί.

μίλησε για λίγο η έμμυ*.  
...δύο χρόνια από τότε που ο καννιβαλικός πυρήνας του συστήματος τρόχισε τη θέληση του ΔΧ να δώσει ό,τι τελευταίο του είχε απομείνει, τη ζωή του. 

μια πράξη γεμάτη συμβολισμούς.....
..έφυγε ο Δ. δημόσια, όχι κλεισμένος σε κάποια γωνιά. διερράγη στο κέντρο της πόλης για να σπάσει τη σιωπή της δικής μας ανημπόριας, καλώντας μας ταυτόχρονα σε αγώνα ανένδοτο, ενάντια στην εξουσία που ασκείται στο να σκοτώνει τα αυτονόητα.....

...η αυτοκτονία που θρυμματίζει τη σιωπή δεν είναι παραίτηση, δεν είναι αναχώρηση σε τόπους σκοτεινούς, δεν είναι φυγή...

...δύο χρόνια από τότε, δύο χρόνια με έλειμμα αντίστασης στο ισοζύγιο του κινήματος. δύο χρόνια και η πράξη του παραμένει ασυνόδευτη, μιας και οι δεκάδες νησίδες της αριστεράς δεν κατάφεραν να γίνουν τόπος κοσμογονίας....

...Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει

....όμως ο Δ δεν παραδέχτηκε την ήττα...

...και από κεί ψηλά που βρίσκεται δύο χρόνια τώρα συνομιλώ μαζί του. γιατί ο Δ δεν ανήκει ακόμα στον κόσμο τούτο, αλλά στον κόσμο της αξιοπρέπειας, ...εκεί που το παρόν και το παρελθόν συνευρίσκονται στον μέλλοντα χρόνο....

Στη συνέχεια προβλήθηκε το ντοκυμαντέρ χαραγμένες ζωές του Σπύρου Τέσκου (η ανατομία μιας κρίσης και δύο θανάτων).

*αν κατάφερα να τα μεταφέρω σωστά..