Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

ΚΙΜΠΙ: Ένας απλός θάνατος

αναδημοσίευση από τον ΚΙΜΠΙ


Σαν να τους ακούω κιόλας να μουρμουρίζουν, να σχολιάζουν χαμηλόφωνα, να σφίγγουν τα χείλη με συγκατάβαση τους φίλους, τους συγγενείς, τους συναδέλφους κι όσους περνούν απ’ αυτήν εδώ τη γωνιά – όλο και αραιότερα τελευταία-. Ο τίτλος και μόνο τους νομιμοποιεί να πουν: «Α, πάει, ο Κίμπι έχει πέσει σε βαριά (ή βαθιά;) κατάθλιψη. Η ανεργία τον έχει ρίξει επικίνδυνα». Φέρτε τα ζάναξ, πλακώστε τον στα λαντόζ , κάντε και μια μήνυση στην τρόικα και στην κυβέρνηση που ρίχνουν τον κόσμο στα χάπια κι εξαφάνισαν το χιούμορ, έστω και το μακάβριο.Δεν είναι όπως φαίνεται. Μπορεί να μού είναι δύσκολο έως αδύνατο να δω αυτή την περίοδο τη «φωτεινή πλευρά της ζωής», αλλά ακόμη κι ένας θάνατος μπορεί με έναν τρόπο να ρίξει κι άλλο φως σ’ αυτή την ήδη «φωτεινή πλευρά». Θα μου πείτε: τι σημασία έχει ένας ακόμη θάνατος ανάμεσα στους χιλιάδες που επέρχονται το κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο, όλοι τους αδόκητοι, απρόσκλητοι, αιφνίδιοι ή βασανιστικοί, ήρεμοι ή τραγικοί, πρόωροι ή στο πλήρωμα του χρόνου, απίστευτοι ή φυσικοί; Ο θάνατος υπάρχει σε τόση αφθονία, άνισα κατανεμημένη κι αυτή, που περνά σχεδόν απαρατήρητος μέχρι να χτυπήσει την πόρτα, τη δική σου, του σπιτιού σου, του διπλανού σου. 

****
Βρέθηκα σε κάμποσες κηδείες τον τελευταίο καιρό, δεν ξέρω αν επιβεβαιώνουν τη στατιστική επιδείνωση στο ισοζύγιο γεννήσεων και θανάτων, σίγουρα όμως το γεγονός προδίδει πως η γενιά μου, οι μεσήλικες εκδρομείς του ’60, έχουμε μπει στον φυσιολογικό κύκλο του θανάτου. Ξεπροβοδίσαμε ήδη τη γενιά των γονιών μας, υφιστάμεθα και μια αραίωση μεταξύ μας μάλλον αναμενόμενη στατιστικά, σπανιότερα κλέβουμε τη σειρά κι από μερικούς νεότερους, έως και πολύ νεότερους, που η αιφνίδια φυγή τους προκαλεί σοκ (o Ν. Ρ., συνάδελφος, έφυγε πάνω στον ανθό του, ο Λ. Μ., φίλος, έχασε το γιό του, αυτό κι αν ήταν απίστευτο, ασήκωτο, ανείπωτο, αφύσικο…)

Το τελευταίο ξόδι που έγινα σιωπηλός του μάρτυρας ήταν του Νίκου Ζ. Φίλος, δεν έχει σημασία «πόσο φίλος», είχε πολλούς πιο φίλους από μένα, είδα μια μεγάλη, παχιά, όμορφη σκιά αγάπης από πολλούς φίλους και οικείους να κόβει τον καυτό, σκληρό ήλιο του αιφνίδιου θανάτου του, στην Αίγινα, σε ένα λευκό σπίτι πάνω από τη θάλασσα, εκεί που διάλεξε ν’ απλώσει τις τελευταίες του ρίζες. Ο Νίκος ήταν ναυτικός, κοντά σαράντα χρόνια περιπλανήθηκε στις θάλασσες του κόσμου, μεταφέροντας τον πλούτο των εθνών από τη μια ακτή στην άλλη, από τον ένα ωκεανό στον άλλο. Κυβερνούσε αυτά τα τεράστια φορτηγά με το υγρό ή ξηρό φορτίο τους, ή με κείνα τα γεωμετρικά στοιβαγμένα κοντέινερς, εκατοντάδες, χιλιάδες πια, που σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι πώς ισορροπούν στις φουρτούνες. Υποθέτω ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε περιστοιχισμένος από θάλασσα, πρέπει να την αγαπούσε πολύ τη θάλασσα, αλλιώς δεν αντέχεται, γίνεται φυλακή, κι ίσως γι’ αυτό είχε εγκαίρως διαλέξει το χώρο που θα ρίζωνε, όταν θα ’ρχόταν ο χρόνος να ριζώσει, ένα νησί, μια γη περικυκλωμένη από θάλασσα.

****
Έγινε στην Αίγινα. Πάνω που είχε αρχίσει να απολαμβάνει τη ζωή σαν καπετάνιος της στεριάς, κυβερνήτης της οικογενειακής, μικρής κιβωτού, με τις κόρες, τους γαμπρούς, τα εγγόνια, τους παλιούς και τους καινούργιους φίλους του, το νήμα κόπηκε. Σε μια ώρα το πολύ, με ένα έμφραγμα που επέπρωτο να το διαχειριστεί ένα κέντρο υγείας, σε ένα νησί μια ανάσα από την Αθήνα των δεκάδων νοσοκομείων, αλλά που ήταν το ίδιο σαν να βρισκόταν στο μέσο του Ειρηνικού ή του Ατλαντικού. Μένουν οι ζωντανοί οικείοι με την απορία: «τι θα γινόταν, αν…». Η απορία εξελίσσεται σε βασανιστική ενοχή, αλλά αν είναι να ’χουν οι πενθούντες ενοχές, τότε οι άλλοι, οι νεκροθάφτες του συστήματος υγείας, θα έπρεπε να ’χαν προ πολλού αυτοκτονήσει. 

Το «σύστημα» λύνει τα πράγματα με διαδικασίες συνοπτικές. Ο γιατρός γράφει στο πιστοποιητικό μια «αιτία θανάτου», που στην πραγματικότητα δεν είναι αιτία, αλλά αιτιατό, ο ληξίαρχος περνάει το συμβάν στο μεγάλο βιβλίο του κόσμου, με την ψυχρότητα ενός πίνακα αεροδρομίου που αναγγέλλει αφίξεις και αναχωρήσεις, κι οι άνθρωποι που έμειναν ξαφνικά με άδεια αγκαλιά ανεβαίνουν στο όχημα του θρήνου.

*****
«Αχ, γράψε κάτι ωραίο», μού είπε η Ελένη, η γυναίκα του Νίκου, στο μέσο του θρήνου της, όταν ο ένας μετά τον άλλο αρχίσαμε να αποχωρούμε από το οικόπεδο της θλίψης. Τι ωραίο να γράψεις για το πιο άσχημο της ζωής; Κατάπια την αμηχανία μου, συναίνεσα, τον λόγο μου τον τηρώ, ας είναι αυτό το μικρό πιάτο λέξεων η συμμετοχή μου στην «παρηγοριά» των συγγενών, των φίλων και των γειτόνων, που ήρθαν στο άσπρο σπίτι πάνω από τη θάλασσα, άλλος με το καλοψημένο ψητό, άλλος με τους ωραίους γίγαντες, άλλη με τα πλυμένα πιάτα και ποτήρια, άλλη με τα τραγούδια. Ένας πλήρης αποχαιρετισμός γίνεται με όλες τις αισθήσεις. 

*****
Απ’ όλες τις αισθήσεις, σ’ ένα ξόδι η πιο ευαίσθητη είναι η ακοή. Είτε συλλαμβάνει τη σιωπή, είτε τους λυγμούς, είτε τον θρήνο. Ο θρήνος της Ελένης ήταν ένα σοκ, εφάμιλλο με το σοκ του θανάτου του Νίκου, ίσως και ισχυρότερο. Τρεις ώρες, δέκα ώρες, είκοσι, σαράντα, πενήντα ώρες, ένας άγρυπνος θρήνος, απόλυτα εκτεθειμένος, τη μέρα βραχνός σαν το άγριο κύμα, τη νύχτα ήρεμος σαν τον φλοίσβο της θάλασσας. Αλλά αδιάκοπος. «Γιατί, ρε Νίκο, γιατί τώρα, γιατί Χριστέ μου, γιατί Θεέ μου, τι σκατά λέω, ποιος Χριστός και ποια Παναγία… Νίκο μου, χρυσέ μου Νίκο, καλέ μου Νίκο, γλυκέ μου Νίκο… Πού πήγες Νίκο, μια ζωή έφευγες Νίκο, αλλά ήξερα ότι θα γυρίσεις, πού πήγες τώρα, κανέναν άλλο δεν θέλω, τον Νίκο μου μόνο, όλα τα μοιραζόμασταν με το Νίκο…» Θρήνος ή ερωτική εξομολόγηση; «Το να ερωτεύεσαι είναι εύκολο, το να αγαπάς είναι το δύσκολο», είπε η Δώρα στον δικό της αποχαιρετισμό. Σαρανταέξι χρόνια μαζί και ταυτόχρονα χώρια, ο Νίκος καπετάνιος της θάλασσας, η Ελένη ναυτικός της στεριάς, καπετάνισσα της Ιουλιανού, της Αχαρνών, της Πατησίων, της πλατείας Βικτωρίας, καραβοκύρισσα και του άσπρου σπιτιού στην Αίγινα που φιλοξένησε κόσμο, πέτρες, κούτσουρα ξεβρασμένα από τη θάλασσα, δέντρα και λουλούδια, παιδιά ξεκίνησαν, παππούς και γιαγιά κατέληξαν να ξαναγίνονται παιδιά με τα παιδιά των παιδιών τους. Εξοικονόμησαν με κόπο κι επιμέλεια τον χρόνο της κοινής τους ζωής, αυτόν που δεν θα τον διέκοπταν πια οι πολύμηνες απουσίες στους ωκεανούς, παρά μόνο οι λιγόλεπτες φυγές, «πάω μέχρι το φούρνο», «πετάγομαι μέχρι το σούπερ μάρκετ», «λέω να πάω δυο μέρες στην Αίγινα», το πολύ, παρά μόνο η τέλεια και τελική διακοπή, αλλά κι αυτή στην ώρα της, όχι τώρα. «Γιατί Νίκο, γιατί τώρα…» Δεν ξέρω τι δηλώνει αυτό το «τώρα», ποιο μικρό, ταπεινό σχέδιο ζωής ανατρέπει, ξεσκίζει, τσαλαπατάει, ρημάζει. 

****
Δεν έχει τίποτε παράδοξο, ανατρεπτικό, δραματικό αυτή η ιστορία, δεν έχει σύνθετη πλοκή κι ανατροπές, δεν έχει το σασπένς μιας «Μικράς Αγγλίας», δεν είναι θαλασσινή περιπέτεια ούτε ανταρσία του Μπάουντι, είναι μια ιστορία σχεδόν κοινότοπη, χωρίς SOS, χωρίς ναυάγιο, έχει μόνο αγώνα επιβίωσης, χωρισμούς, σμιξίματα, οικογενειακές μαζώξεις, φιλικές συναθροίσεις, αγωνίες για τα παιδιά που μεγαλώνουν, έχει το σοκ της κρίσης, τον ανασχεδιασμό της ζωής, την προσαρμογή στα νέα δεδομένα που διαταράσσει τα σχέδια για ήσυχα συντάξιμα χρόνια, έχει τη νέα κοινωνικότητα που προκαλεί η ζωή του ναυτικού στη στεριά, έχει νέους φίλους, έχει μια νέα πολιτικοποίηση. Και στο τέλος έχει ένα έμφραγμα. Αλλά έχει και αγάπη, τόσο πολύτιμη και σπάνια, τόσο δύσκολα βιώσιμη στον αφρό της καθημερινότητας. Είναι η ιστορία του καθενός μας, είναι η ιστορία της διάσωσης του κοινωνικού μας ήθους μέσα στον ωκεανό της σκληρότητας και της εξατομίκευσης, είναι η ιστορία του Αδάμ και της Εύας, του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, είναι η ιστορία του Ζορζ και της Αν, των ηρώων της «Αγάπης» του Χάνεκε, που έπειτα από δεκαετίες κοινής ζωής, προσπαθούν να διασώσουν τη σχέση τους από τον απρόσμενο «εισβολέα», το εγκεφαλικό. Όσοι έχουν δει την ταινία ίσως έχουν πειστεί γιατί ακόμη και μια δολοφονία μπορεί να είναι πράξη βαθιάς αγάπης.


****
Μια πράξη βαθιάς αγάπης αναζήτησε η Ελένη στον ακατάπαυστο θρήνο της για τον Νίκο. «Όχι στο χώμα, όχι στο παλιοχώμα, όχι στο βρομοχώμα, να τον ρίξουμε στη θάλασσα που λάτρευε, με τα ψαράκια. Στη θάλασσα…». Παράξενα πράγματα, την αγαπάει τη θάλασσα κι η Ελένη, κι ας την χώριζε από τον άντρα της το μεγαλύτερο διάστημα της κοινής του ζωής. Το παρατηρείς και στους τοίχους του σπιτιού, και στην αυλή, ένα σωρό καράβια, άλλα από ξύλα, άλλα από κομμάτια λαμαρίνας. «Στη θάλασσα με τα ψαράκια…» Ένας κλοιός ορθολογιστών, με καλές, φιλικές προθέσεις, αποκρούει δια της σιωπής του την έκκληση, η Σοφία κι η Δώρα, ανήσυχες για την αδελφή τους, ταλαντεύονται, «τι είν’ αυτά, να μη μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τον άνθρωπό σου, να πάμε να τον βγάλουμε τη νύχτα, να τον πάμε στη θάλασσα», ψιθυρίζει η Δώρα, αλλά όλοι κατά βάθος ξέρουν ότι δεν θα γίνει τίποτα, «ίσως αργότερα μια αποτέφρωση, ένα σκόρπισμα στη θάλασσα…», πετάει κάποιος, κάτι να λέμε τώρα, κανείς δεν μοιάζει να κυριολεκτεί, εκτός ίσως από την Ελένη. «Στη θάλασσα, με τα ψάρια». 

****
Ο ορθολογισμός λέει ότι τον νεκρό δεν τον ενδιαφέρει διόλου πού θα τον βάλουν, στο χώμα, στη θάλασσα, στο βουνό, κάτω από ένα δέντρο, ολόκληρο ή στα εξ ων συνετέθη. Αλλά είναι η μικρή, η ελάχιστη ματαιοδοξία του ζωντανού να επιλέξει αν θα εναποθέσει το κουφάρι του στη δοξασία της μετά θάνατον ζωής, ή στη συμπαντική αρχή της διατήρησης της υλοενέργειας. «Άντε, σαν πεθάνω στο καράβι, ρίξτε με μεσ’ στον γυαλό, να με φάνε τα μαύρα τα ψάρια και το αρμυρό νερό». Υποθέτω πως αυτό το μικρασιάτικο εκφράζει την ειδική επιλογή των ανθρώπων της θάλασσας για την τύχη του σώματός τους, είναι η μουσική εκδοχή της τελευταίας τους βούλησης. Ούτε αυτή η ελευθερία είναι αυτονόητη. Τόσο που το σκέφτεσαι να δεσμεύσεις τους δικούς σου με κάποια μακάβρια εντολή, αν και όταν προκύψει η ανάγκη. 

Ζηλεύω εκείνη την ινδική φυλή που τρέφεται με νεκρούς, πιστεύοντας ότι αντλεί δύναμη απ’ αυτούς, αλλά δεν θα το συμβούλευα για λόγους υγείας. Σκέφτομαι σαν εναλλακτική να μαγειρευτεί καλά η σάρκα μου και να ταϊστεί στ’ αδέσποτα σκυλιά- δεν θα έχουν καμιά αντίρρηση ή αποστροφή, η Δέσπω είπε πως κάτι ανάλογο ζητούσε ο πατέρας της-, αλλά δεν θα ήθελα να υποβάλω κανένα στην οδυνηρή διαδικασία, ούτε εγώ με τον υποκριτικό μου κυνισμό θα τ’ άντεχα. Μένει η καύση- καθαρή δουλειά, δεν αφήνει ίχνη, αλλά ακριβή ακόμη. Αλλά, αν το καλοσκεφτείς, όλα είναι μια οδυνηρή τελετουργία, ανούσια για τον νεκρό, βασανιστική για τους ζωντανούς. Οπότε, αδιάφορο μ’ αφήνει τι θα γίνει με το σώμα μου, κάνετέ το ό,τι θέλετε αν παραστεί ανάγκη ( εδώ, φτύνω τον κόρφο μου κρυφά, άπιστη κι η απιστία μπροστά στον φόβο του θανάτου). Αλλά ύστερα, μαζευτείτε κάπου, φάτε καλομαγειρεμένα φαγητά, πιείτε κρασιά και μπίρες, πείτε όμορφα τραγούδια, κάντε το ξόδι σαν εκδρομή στη θάλασσα, θυμηθείτε τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, τα σοβαρά και τα αστεία, τα καλά και τ’ άσχημα γιατί η μόνη κληρονομιά των νεκρών είναι η ανάμνησή τους, η μόνη περιουσία των ζωντανών είναι η μνήμη τους. Απλά πράγματα.

*****
Άρχισα απ’ τον εαυτό μου και σ’ αυτόν πάλι κατέληξα. Συγνώμη Ελένη, συγνώμη Νίκο, συγνώμη σ’ όλους αν σας μετέτρεψα σε αντικείμενο παρατήρησης, συγνώμη αν σας χρησιμοποίησα σαν πρόσχημα για να φλυαρήσω, για να ομφαλοσκοπήσω, για να παίξω με τις λέξεις, για να ψευτολογοτεχνίσω, δεν είχα πρόθεση, δεν είχα σκοπιμότητα. Και δεν έχω κατάθλιψη, απλώς επεξεργάζομαι τη θλίψη… Η διαχείριση των συναισθημάτων είναι η γυμναστική της σκέψης. 

ΚΙΜΠΙ

Oscar Wild:Η σιωπή του Έρωτα


Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, 
χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγούδι από το αηδόνι·
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια.

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού·
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή.

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα·
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος,
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε·
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία,
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

Oscar Wild

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗΣ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ ΒΙΟΜΕ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ


Προϊόντα ΒΙΟΜΕ- Κατάλογος σημείων διάθεσης  στην Αττική.
Κεντρική διάθεση:
Πρατήριο ΒΙΟ.ΜΕ Αττικής
Ψαρρών 33-Περιστέρι (ΜΕΤΡΟ, Στάση Αγ. Αντώνιος)

ΔΗΜΟΣ ΑΘΗΝΑΣ
Κέντρο: Αλληλεγγύη για όλους Ακαδημίας 74, Αθήνα 210 3801921, 210 3801925 info@solidarity4all.gr    http://www.solidarity4all.gr/   Δευτέρα-Παρασκευή 10.00-18.00
Σύνταγμα: Lacandona Ηπίτου 4, 2110125653   info@lacandona.gr  http://www.lacandona.gr
    Καθημερινά 10.00–21.00   Σάββατο 11.00–17.00
Γκύζη: Στέκι Λαϊκής Συνέλευσης Γκύζη-Πολυγώνου. Ι.Σούτσου 62 δίπλα στο πάρκο Ευελπίδων. 6946410376
            http://gyzi.espivblogs.net/
Εξάρχεια: ΚΑΤΑΛΑΧΟΥ, Συνεταιριστικό παντοπωλείο, Μαυρομιχάλη 9, Εξάρχεια, τηλ. 210-3613851, ώρες καταστημάτων
Εξάρχεια: Συνεταιρισμός Εναλλακτικής & Αλληλέγγυας Οικονομίας «Σβούρα» Σπύρ. Τρικούπη 21, 210 3801375
    svouracoop@espiv.net  http://www.svoura-svoura.gr/Δευ–Τετ-Σάβ.11.30-15.00,Τρ.-Πέμ. 11.30-15.00 & 17.30-20.30
Εξάρχεια: Στέκι Μεταναστών , Τσαμαδού 13, 210 3813928   stekimetanaston@yahoogroups.com  Καθημερινά απόγευμα
Εξάρχεια: Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, Ζωοδόχου Πηγής 95-97 & Ισαύρων, autonomo_steki@yahoo.gr
    http://autonomosteki.espivblogs.net/    Τρίτη-Τετάρτη 15:00-20:00, Πέμπτη 18:00-22:00
Θησείο: Συνεταιρισμός Αλληλέγγυας Οικονομίας Συν.Αλλ.Οις Νηλέως 35, 210 3456681   info@synallois.org  
     http://synallois.org/   Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 9.00-21.00, Τετάρτη 9.00-18.00, Σάββατο 10.00-16.00
Παγκράτι: Παντοπωλείο "Δίπολις", Ευτυχίδου 24-26, Άλσος Παγκρατίου, τηλ: 2114073592
Πετράλωνα: Καφενείο Περιβολάκι Αθηναίου 7, Πλ.Ηούς, Κ.Πετράλωνα 2130237687 kafeneioperivolaki@yahoo.gr 

ΑΛΛΟΙ ΔΗΜΟΙ
Αγία Παρασκευή: Αυτοδιαχειριζόμενος κοιν. χώρος Ανοιχτής Συνέλευσης Δημοκρατίας 2 & Αγ.Τριάδος,
    Α. Παρασκευή anoixtisyneleysiagparaskevis@gmail.com   http://anoixtisyneleysiagparaskevis.blogspot.com/
Αγ. Ανάργυροι: Το τρένο της Αλληλεγγύης , Παρθενώνος 12 & Διογένους, Ανάκασα, 6974878783
    stotreno@gmail.com   http://trenoallhleggyis. blogspot.gr/   Δευτέρα 19.00-21.00 Παρασκευή 12.30-15.00
Άγιος Δημήτριος: Δίκτυο Αλληλεγγύης “Η Πράξη”  Θουκυδίδου 75,  6985719075
    http://praxiallilegiis.blogspot.gr/  Καθημερινά 10:00-13:00 και 19:00-21:00   Σάββατο 10:00-13:00
Άγιος Δημήτριος: Ασύρματος Πάρκο Ασυρμάτου, asyrmatos@espiv.net   http://asyrmatos. espivblogs.net

Αργυρούπολη: Χώρος Αλληλεγγύης και Δράσης “Υπόστεγο”    25ης Μαρτίου 38, 6945217260
    steki.ypostego@gmail. com   http://ypostego.wordpress.com
Βύρωνας: Κοινων. Πολιτιστικό Κέντρο - Λαμπηδόνα Πάρκο Αγ.Τριάδας, Βύρωνας koinonikokentrovirona@gmail.com
    http://politistikokentrovirona.blogspot.gr/   Tρίτη-Παρασκευή 19:00-22:00, Σάββατο 11:00-14:00
Βύρωνας: Συνέλευση Κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου Κύπρου 43.
    syneleysikatoikwnvkp@espiv.net         http://syneleysikatoikwnvkp.espivblogs.net/
Δάφνη-Υμηττός: Δίκτυο Αλληλεγγύης Ελευθερίου Βενιζέλου 26, Δάφνη 2109711100   diktyoallilegyisdy@yahoo.gr
    http://da-dy.blogspot.gr/"http://da-dy.blogspot.gr   Δευτέρα 10:00-12:00  Τρίτη και Πέμπτη  18:00-20:00
Ελληνικό–Αργυρούπολη: Κοινωνικός Συνεταιρισμός “Βλαστός” Καλλιπόλεως 33, Ελληνικό   210 9613680
    blastos.gr@gmail.com   http://blastos.gr/  Καθημερινά 11:30-14:00 και 18:00-20:30,  Σάββατο 11:30-14:00
Ζωγράφου: Συνεταιρισμός ΣΥΝ.ΖΩ Αβύδου 31, Ιλίσια, Ζωγράφου 213 0249631   info@synzo.gr"info@synzo.gr
    http://www.synzo.gr/ Δευτέρα-Σάββατο  09.30 - 14.00, Τρίτη-Πέμπτη-Παρασκευή 5.30-9.00, Τετάρτη 7.00 - 9.00
Ίλιον: Χώρος Έκφρασης & Δημιουργίας - Αριστερό Σχήμα Ιλίου Πριάμου 79, Ίλιον
    210-2637460, 6976626220, 6944735460 contact@asi.gr    http://asi.gr/  Δευτέρα-Παρασκευή από τις 19:00
Καλλιθέα: Εργατική Λέσχη Λασκαρίδου 134, Καλλιθέα ergatiki.lesxi.kallitheas@gmail.com 
    http://ergatikilesxikallitheas.wordpress.com/    Δευτέρα-Σαββάτο 18:00-22:00 Κυριακή 11:00-13:00
Καλλιθέα: Δίκτυο Αλληλεγγύης Σαπφούς 181, Αγ. Ελεούσα, Καλλιθέα 210 9561845  solidaritykallitheas@gmail.com
    http://solidaritykallithea.wordpress.com/ Δευτ.-Παρασκευή 18.00 - 20.00, Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκ. 11.00-13.00
Ν. Ιωνία: Καταναλωτικός Συνεταιρισμός Πεσματζόγλου Παπαϊωακείμ 4, 694 412 7262,  
      http://synneasionias.weebly.com/, nana.anastasiadou@gmail.com
Ν. Ιωνία: Συνεταιριστικό Παντοπωλείο “Αττικό Όραμα, Αγνώστων Ηρώων 117, 6988075543, Ώρες καταστημάτων
Ν. Σμύρνη: Εργατική Λέσχη Ελ.Βενιζέλου 12 & Αιγαίου, Ν.Σμύρνη ergatikilesxinsmyrni@gmail.com
Ν. Σμύρνη:Συνεργατικό Παντοπωλείο Το Κόσκινο,Χρυσουπόλεως 23,  (ώρες καταστημάτων), τηλ. 2168001524
Ν. Σμύρνη:Παντοπωλείο Εναλλακτικό Βιθυνίας 4, ώρες λειτουργίας:Δευτέρα-Παρασκευή 9:00-15:00 & 17:30-21:00, Σάββατο 9:00-15:00, τηλ. 2109323962.
Νίκαια: Ανοιχτός Κοινωνικός Χώρος “Σβούρα” Π.Τσαλδάρη 123 & Καισαρείας, 210 4900509
    svouranikaia@gmail.com    http://svouranikaia.wordpress.com   Κάθε Πέμπτη 18.00 - 21.00
Π. Φάληρο: Παντοπωλείο "Δίπολις", Συντ/χου Ζησιμοπούλου 45, τηλ: 2114045964
Παλλήνη: Στέκι Αλληλεγγύης , Μαυρομιχάλη & Υψηλάντου, 6987117791 http://www.stekipallinis.gr Καθημ.από 19:30
Πέραμα: Κοινωνικό Στέκι «Πυξίδα Φλέμινγκ 92 και Αχιλλέως,   6996397511, 699 6397511
    info@asperamatos.gr  http://www.asperamatos.gr/ Πέμπτη & Παρασκευή 18:00-21:00 και Κυριακή 11:00-14:00
Περιστέρι: Πρατήριο ΒΙΟ.ΜΕ, Ψαρρών 33, ΜΕΤΡΟ-στάση Αγ. Αντώνιος
Πετρούπολη: Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Βοτανικός Κήπος Πλατεία Αγ.Δημητρίου,   votanikoskipos@gmail.com 
    http://votanikoskipos.blogspot.com    Καθημερινά 18.00 -22.00
Πετρούπολη: Οκτάνα Κοινωνικό Στέκι Καραϊσκάκη 60, Πετρούπολη. http://oktana.com.gr. Καθημερινά από τις 19.30
Χαλάνδρι: Παντοπωλείο “Ο Ποδηλάτης”   Ηρακλείδων 23, 210 6830790
    info@pantopolio-podilatis.gr    http://www.pantopolio-podilatis.gr/     Καθημερινά 9.00-23.00

Και για όλη τη χώρα στο e-Shop: http://www.viomecoop.com/
 Πληροφορίες: Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟ.ΜΕ     protviome@gmail.com

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Τροφοσυλλέκτες: Για το δικαίωμα στη Ζωή


Στο γκρίζο των καιρών,
στην ερημιά των δρόμων
Η ρήξη του "να νοιώθεις"
και η ομορφιά του "να μοιράζεσαι"

Συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης:
-Γάλατα (παιδικά, μακράς διάρκειας, εβαπορέ), παιδικές τροφές-κρέμες, λάδι, όσπρια, ρύζι, ζυμαρικά, ζάχαρη, τοματοπολτό-χυμούς ντομάτας, αλεύρι, κονσέρβες, ....

-Πάνες για μωρά, σαπούνια, οδοντόκρεμες, υγρά και σκόνες καθαρισμού (χλωρίνη, σκόνη πλυσίματος ρούχων, απορρυπαντικό πιάτων, κ.λπ.), σερβιέτες, ...

Κάθε Παρασκευή 
ώρα 18.30-20.30 έξω από τον Σκλαβενίτη στα Εξάρχεια.

Κάθε μέρα 
-Στη "Σβούρα" (Σπ. Τρικούπη 21, Εξάρχεια, http://www.svoura-svoura.gr/index.php/2013-07-23-10-41-18.html)

Διανομή: 
Κάθε Δευτέρα ώρα 18.30 στο Αυτόνομο Στέκι, 
Ζωοδ. Πηγής 95 και Ισαύρων, Εξάρχεια).

ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΟΙ ΤΡΟΦΟΣΥΛΛΕΚΤΕΣ* ΘΑ ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΝΤΑΙ.

* μια πρωτοβουλία του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων, του Αυτόνομου Στεκιού και της Συλλογικής Κουζίνας της Τετάρτης.

Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι (αναδημοσίευση)


Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι ~ Ορέστης Αλεξάκης

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως
υπάρχω ακόμα

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα.

μας το γνώρισαν οι Σκοπευτές Ονείρων

Νέοι και νέες καυλώστε. Είναι μεταδοτικό. Ανησυχεί την εξουσία. (αναδημοσίευση)



Αν μπορούσα σήμερα να διακηρύξω μιαν άποψη στα παιδιά, αυτή θα ήταν να μην πουλάνε τον εαυτό τους. Νομίζω πως είναι μέγιστη επαναστατική πράξη σήμερα να μάθεις σε κάποιον να μην πουλάει το τομάρι του. Ανάμεσα από σχολικούς τοίχους βεβαίως και χρυσοποίκιλτα μαντριά που σου μαθαίνουν πώς να πουλάς τον εαυτό σου. Πώς να ξεπουλάς και την τελευταία ικμάδα αξιοπρέπειας για να ζήσεις με το μίζερο βοήθημα που λέγεται μισθός. Πώς να μηχανεύεσαι του κόσμου τις ανοησίες και πώς να επινοείς τεχνάσματα για να γράψεις δυο παραπάνω άχρηστες αράδες στο σχολείο του ανταγωνισμού ώστε να προαχθείς σε άλλη βαθμίδα εκπαίδευσης και σε άλλο αστρικό σύστημα.

Πέρα απ’ τη γκρίνια υπάρχει ένας άλλος κόσμος, που δεν έχει βέβαια τόσο μπετό για να κάνει πλούσιους μηχανικούς και εργολάβους και δεν έχει τόσα εγκλήματα για να χρυσώσει δικηγόρους και δικαστές. Πέρα απ’ το βόθρο της εικονικής αυνανιστικής δικτύωσης υπάρχει ένας σπουδαίος ήλιος. Κι αυτό δεν είναι ουτοπία, αλλά καθημερινή άσκηση στο σχολείο των ηδονών. Στο σχολείο που δεν κυριαρχούν οι φλύκταινες εγγράφων που μυρίζουν αγαμησιά και κυρίαρχη ιδεολογία. Στο σχολείο που δεν έχει ωράρια και καγκελόπορτες αλλά είναι ανοιχτό για να διδάξει τη ζωή και να ξεκλειδώσει τις αντιφάσεις.

Οι αληθινοί δάσκαλοι μαθαίνουν στα παιδιά αυτό. Τη χαρά και το παιχνίδι. Τη δημιουργία μέσα στις συλλογικότητες κι όχι την άσκηση στην επιτήρηση απ’ το βλοσυρό μάτι του πατερούλη της εξουσίας.

Ο δάσκαλος που προετοιμάζει τα παιδιά για τα δόντια τού εργοδότη είναι ένα πληρωμένο κάθαρμα. Ο δάσκαλος που σε κάθε κουβέντα του δίνει πατρικές συμβουλές στο μαθητή του για το πώς θα σκύβει το κεφάλι στον εργοδότη του είναι ένας ξεσχισμένος πούστης. Είναι ο γλείφτης που εξαγοράζεται με τριάντα αργύρια σιωπής. Είναι ο καραβανάς που στοιχίζει τα κορμάκια για να τα καταγαμήσει ο καπιταλιστής. Είναι ο τύπος που τα κρατά για να μη δυσκολευτεί ο βιαστής. Είναι ο λογοκριτής που μπουκώνει τα στόματα με παπαγαλία, εθνικισμό, μεταφυσική.

Ο δάσκαλος που μεταμορφώθηκε σε μαθητευόμενο μάγο είναι ο σιτιστής του κοινωνικού κανιβαλισμού. Είναι αυτός που αντί για νερό χρησιμοποιεί αίμα.

Επειγόντως θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ομορφιά. Έχουμε υποχρέωση να μάθουμε να ζούμε σωστά. Να μην ταΐζουμε χολή τα μελισσάκια.

Επειγόντως θα πρέπει να συγκρουστούμε με κάθε υπερφίαλο πολιτικάντη που μας θέλει ήρωες, εργασιομανείς και κουτάβια που αβγαταίνουν τα λεφτά του Συγγρού.

Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες, νέοι και νέες, μην πουλάτε τον εαυτό σας στον έμπορα. Μην κολυμπάτε στα τοξικά ποτάμια που σας θέλουν τρέντι δουλοπάροικους. Μάθετε τη ζωή σωστά. Συγκρουστείτε. Ανακαλύψτε. Καυλώστε.

Νέοι και νέες καυλώστε. Είναι μεταδοτικό. Ανησυχεί την εξουσία.

Εξάρχεια: ανταπόκριση από την οδό Θεμιστοκλέους

Κείμενο κατοίκων σχετικά με τις κινητοποιήσεις για την εκδίωξη των εμπόρων ναρκωτικών από την οδό Θεμιστοκλέους.

Το Σάββατο 5 Ιουλίου συμπληρώθηκε ένας μήνας από τη μέρα που, γυρνώντας από τη μεγάλη πορεία κατά της μαφίας, μια χούφτα κάτοικοι διαφόρων ηλικιών επιλέξαμε, αντί να χωθούμε στα σπίτια μας, να κάτσουμε στα σκαλιά μας, στη Θεμιστοκλέους και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο, το χώρο που για 2 χρόνια είχαμε στερηθεί... 

Χωρίς φωνές, χωρίς τσακωμούς, χωρίς βία, με επίμονη καθημερινή παρουσία τις βραδυνές κυρίως ώρες, λίγοι άνθρωποι καταφέραμε κάτι που έμοιαζε αρχικά αδύνατο, να απωθήσουμε από τον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους, μεταξύ Αραχώβης και Καλλιδρομίου, τους επί διετία εγκατεστημένους εμπόρους ναρκωτικών. 

Σ΄αυτή την προσπάθεια η στήριξη της Λαϊκής Συνέλευσης και η συμμετοχή των γειτόνων και των συλλογικοτήτων των Εξαρχείων υπήρξαν καθοριστικές. 

Κατά το πρώτο δεκαήμερο επιβεβαιώσαμε με τα ίδια μας τ΄ αυτιά αυτό που από καιρό υποψιαζόμασταν, ότι δηλαδή στα σκαλιά μας λειτουργούσε μαγαζί που προμήθευε με χασίς όλη την περιφέρεια Αττικής. Μιλήσαμε με πελάτες, που έρχονταν τακτικά, όπως μας είπαν, από Πειραιά, Κερατσίνι, Κηφισιά, Χολαργό, Νέα Σμύρνη, Φάληρο κ.α. και τους εξηγήσαμε την κατάσταση. ΄Ολοι έδειξαν κατανόηση και από κάποια στιγμή και μετά εξαφανίστηκαν, ακολουθώντας μάλλον τους προμηθευτές τους. 

΄Οσοι ζείτε εδώ γύρω θα έχετε ήδη διαπιστώσει την αλλαγή. ΄Ενα αεράκι ελευθερίας πνέει ξανά στη Θεμιστοκλέους και η αίσθηση της γειτονιάς επιστρέφει. Παράπλευρα οφέλη αυτής της ιστορίας είναι : η αισθητή μείωση του θορύβου και των σκουπιδιών και η εξαφάνιση της μυρωδιάς των ούρων και του χασίς που έκανε ασφυκτική την ατμόσφαιρα κυρίως στα ισόγεια και τους πρώτους ορόφους. 

Επιπλέον η καθημερινή μας παρουσία στον πεζόδρομο και τα αυτοσχέδια γλέντια που προέκυψαν έγιναν αφορμή να συναντήσουμε γείτονες της διπλανής πόρτας που την ύπαρξή τους αγνοούσαμε και να γνωριστούμε καλύτερα με άλλους με τους οποίους είχαμε μια τυπική καλημέρα. 

Αν πιστεύετε κι εσείς ότι αξίζει τον κόπο, ελάτε να ενισχύσετε αυτή την προσπάθεια, γιατί χρειάζεται διάρκεια και είμαστε λίγοι. Θα μας βρείτε καθημερινά μετά τις 9.30 στη Θεμιστοκλέους, ας συντονιστούμε. Ο καθένας μπορεί να συμβάλλει με τον τρόπο του π.χ. αναλαμβάνοντας μια βραδιά να βρίσκεται χαλαρά μαζί με την παρέα του στον πεζόδρομο ή οργανώνοντας μια εκδήλωση ή κατεβαίνοντας να μαστορέψει, να πιεί τον καφέ του και να διαβάσει την εφημερίδα του ή φέρνοντας το τάβλι για να παίξει μ΄ένα φίλο, βάζοντας με λίγα λόγια το δημόσιο χώρο ξανά στη ζωή του. 

Για έναν ολόκληρο μήνα το βάρος το σήκωσαν κυρίως 4-5 άνθρωποι θυσιάζοντας καλοκαιρινές διακοπές, ώρες ύπνου και ανάπαυσης, εξόδους και ψυχαγωγία. Αν το πείραμα της Θεμιστοκλέους πετύχει μπορεί να γίνει παράδειγμα και γι΄ άλλα σημεία της γειτονιάς και για άλλες γειτονιές της Αθήνας. Αν, αντίθετα, παραμείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας και συνεχίσουμε να συζητάμε το θέμα ελπίζοντας ότι κάποιος άλλος θα το λύσει, τακτική που οδήγησε το πρόβλημα στο σημερινό σημείο, τότε είναι βέβαιο πως η βαρβαρότητα θα κυριαρχήσει τελικά. Η κατάσταση στη γειτονιά μας αφορά όλους και όλοι μαζί θα πρέπει να κινητοποιηθούμε για να την αντιμετωπίσουμε ενωμένοι. 

Κάτοικοι Θεμιστοκλέους και Δερβενίων

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Αγροτο-τουρισμός στο ...πάρκο της Ναυαρίνου


Ιούλης, σκληρός ο μήνας με τα περιβόλια. Ήλιος που πέφτει κάθετα, θερμοκρασίες που τσακίζουν τη φρεσκάδα της άνοιξης, κόσμος που αραιώνει για να δροσιστεί εκτός πόλης. Και το περιβόλι μας νοιώθει μοναξιές, τα δέντρα πασχίζουν μόνα τους πολλές φορές να τη βγάλουν καθαρή. Αλλά ζητάνε και τη δική μας αλληλεγγύη. Μέχρι τουλάχιστον να ριζώσουν βαθειά.

Μια βόλτα είτε πρωϊνή, είτε βραδυνή στο πάρκο δεν είναι άσχημη ιδέα. Ειδικά γι' αυτούς που ξεμένουν στην πόλη. Βόλτα ανέξοδη και με πολλές εκπλήξεις καμμιά φορά. Χώρια οι προβολές ταινιών κάθε Τετάρτη ή άλλες εκδηλώσεις.

Κάθε Κυριακή πρωί λοιπόν μαζευόμαστε και κανονίζουμε τις βάρδιες ποτίσματος για όλη τη βδομάδα. Τα ποτίσματα γίνονται κάθε Κυριακή πρωί, κάθε Τρίτη και Πέμπτη απόγευμα. 

Τα δέντρα είναι πολλά και το περιβόλι μας με τα κηπευτικά και τα βότανα μεγάλο πια. Θέλει χέρια, θέλει όρεξη και αφοσίωση το πότισμα.

Έτσι όσοι ενδιαφέρονται ας έρχονται κάθε Κυριακή από τις 10.30 πρωί και μετά να μεγαλώσει η παρέα των ποτιστάδων. Και ίσως να μάθουν και κάτι περισσότερο από τη φύση.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

"Δεν θέλεις να υποβάλλεις δήλωση ; Ξανασκέψου το" !


...και επειδή δύο εκατομμύρια ατίθασα υποκείμενα ήταν αποφασισμένα μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής 27/6 να μην υποβάλλουν φέτος φορολογική δήλωση, έρχεται ο χαρδούβαλος με το "δωράκι" του για να υποβάλλει τα υποζύγια στον βασανισμό της παράτασης και επομένως και του απαραίτητου προβληματισμού.

Φυσικά αυτός ο βασανισμός δεν θάναι ο μόνος. Άμεσα θα αρχίσει η πλύση εγκεφάλου για τα πλεονεκτήματα που αποκομίζει κάποιος που είναι "συνεπής" και υποβάλλει δήλωση ακόμη και αν δεν έχει τίποτα να πληρώσει. Πλεονεκτήματα που το χιλιάρικο που θα πληρώσεις έτσι στα καλά καθούμενα είναι ψιχουλάκι μπροστά στα καλούδια της εφορίας σε όσους γενναιόψυχα θα δηλώσουν έστω και ένα τίποτα.

Καλούδια που φέτος, εκτός από τα στάνταρ άμυνα, υγεία, παιδεία, πρόνοια, ασφάλεια, εμπλουτίζονται και με τα εξής: Αυτόματη φορολογική ενημερότητα για δωρεάν ουρήσεις στα ουρητήρια του Δήμου Αθήνας, το γνωστό προεκλογικό μέρισμα του έντιμου μαλάκα, δωρεάν κόνημα στις κούνιες της γειτονιάς, δωρεάν σκιερό αραλίκι στα παγκάκια όλης της χώρας, απαλαγγή από το παράβολο έκδοσης διπλώματος ποδηλάτου, δωρεάν φωτογραφίσεις σε δημόσιους χώρους και άλλα πολλά.

Και όλα αυτά τα καλούδια άμα κάνεις δήλωση. Θα τα διαφημίζει μέρα νύχτα η τηλεόραση, θα πέφτειι το σποτάκι σε κάθε φάουλ, κόρνερ, πέναλτυ σε όλους τους αγώνες του μουντιάλ. Θα είναι πρώτο θέμα όλων στα πρωτοσέλιδα του Βήματος, της Καθημερινής και της Εσπρέσο. 

Παράλληλα γνωστοποιείται ευρέως και σε όλους τους τόνους και τις λήγουσες τί περιμένει αυτούς που δεν θα κάνουν δήλωση. Σύμφωνα με πληροφορίες το αρμόδιο επικοινωνιακό τεam σκέπτεται να θεσπίσει διάταξη που θα προβλέπει αυστηρά πρόστιμα στους ατίθασους. Συγκεκριμένα πρόστιμο 2000 ευρώ περιμένει όσους εργένηδες δεν κάνουν δήλωση, 4.000 για τους παντρεμένους, 8000 για τους εν διαστάσει και 16000 για τους χήρους/χήρες.

Και όλα αυτά για όσους/όσες μέχρι πέρισυ απαλάσσονταν της υποχρέωσης για δήλωση λόγω μηδενικού εισοδήματος. Για τους άλλους που πέρισυ είχαν να δηλώσουν κάτι ας μη σας πώ καλύτερα.

Συμφέρει λοιπόν να κάνεις δήλωση. Ένα χιλιαρικάκι κέρδος από χέρι δεν είναι και λίγο. Χώρια που 2 δις από σένα και τους ομοίους σου δεν είναι και ποσό για φτύσιμο. Καλύπτουν την ανάγκη καταβολής των συντάξεων του επόμενου έτους.

μιλάω για έρωτα (αναδημοσίευση)


Είναι άνοιξη και από τον κήπο με τις λεμονιές ακούω την εκπομπή του Παναγιώτη, παίζει το Ερηνούλα μου, μυρίζει ο τόπος λεμονανθούς, είναι η πρώτη φορά που ακούω το Radiobubble, ρωτάω ποιοι είναι όλοι αυτοί, μαθαίνω, θέλω να γίνουμε φίλοι, εύκολο, είμαστε ήδη φίλοι, απλά δεν το γνωρίζουμε ακόμα.

Είναι η πρώτη μου μέρα στην Αθήνα, είναι καλοκαίρι και είμαι ευτυχισμένος, πηγαίνω στο Radiobubble, γύρω μου τόσα αγαπημένα πρόσωπα και μερικοί ακόμα που τους βλέπω πρώτη φορά, όμως ξέρουμε ο ένας τον άλλο τόσο καλά, ζούμε σε άλλους κόσμους κι όμως είμαστε μαζί, μαζί τους επικοινωνώ περισσότερο, στην αρχή ντρέπομαι, συστήνομαι δειλά, έχω κοκκινίσει λίγο όμως είναι βράδυ και δεν το βλέπουν. Εγώ δεν μιλάω για φίλους, μιλάω για έρωτα.

Είναι μεσημέρι του Απρίλη και όλα είναι χάλια, πίνουμε μπύρες, ανεβαίνουμε στο πατάρι, κάνουμε εκπομπή για τον έρωτα, παίζουμε Μοσχολιού εναλλάξ με P.J., οι μπύρες γρήγορα γίνονται ρακές, μια μέρα όλα θα περάσουν, με φίλους και μπύρες και ρακές δεν γίνεται να μην περάσουν.

Είναι καλοκαίρι και κουβαλάω μαζί μου το Μπαχάρ, οι σελίδες γεμίζουν κόκκους απ’ τις παραλίες του Λιβυκού, το κουβαλάω με καμάρι σαν το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου και θα παραμείνει, κι αν βέβαια τα πράγματα ήρθαν αλλιώς, πάντα, πάντα εκεί έξω θα υπάρχουν μερικοί συνωμότες που θα ξέρουν τι σημαίνει «Τζόνι σε ψηλό», «ομορφοβία» και «Λένα μου σεβντά μου». Και που κάθε φορά που θα περνούν από το Πέραμα θα σηκώνουν το βλέμμα και θα αναζητούν αγγέλους κρεμασμένους από γερανούς. Εγώ δεν μιλάω για ένα έντυπο, μιλάω για έρωτα.

Είναι φθινόπωρο και έχουν σκοτώσει τον Παύλο Φύσσα, ακούω την ηχογράφηση του κειμένου που γράψαμε μαζί με την Ελένη, συγκλονίζομαι, κάνω βόλτες στη γειτονιά και καπνίζω, δεν μπορώ να συνέλθω, είμαστε όλοι μαζί, πονάμε για το φασισμό όλοι μαζί, στο τέλος θα τον τσακίσουμε, όλοι μαζί.

Είναι χειμώνας και κάνουμε εκπομπή για τον Αγγελόπουλο, μέρες τώρα ετοιμαζόμουνα, όλα πάνε στραβά, έχω μεθύσει και χάνω τα λόγια μου, δεν πειράζει όμως γιατί κάτω απ’ το πατάρι μόλις γνώρισα δυο υπέροχα παιδιά, την Άρτεμη και τον Κώστα. Έχει νυχτώσει πια για τα καλά και ο καλός μου ο Κοντραμπάντο μας απαγγέλλει τον Τελευταίο Σταθμό του Σεφέρη με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, το αδειάζει γρήγορα, το ξαναγεμίζει, τον ακολουθούμε όλοι μαγεμένοι σαν μελισσάκια τη βασίλισσα μέλισσα, ο Κοντραμπάντο είναι ο πιο υπέροχος άνθρωπος στον κόσμο, ο Κοντραμπάντο είναι ο δάσκαλος που ποτέ δεν είχαμε, ο Κοντραμπάντο είναι τόσο πολύ αδύνατος που θέλω να τον αγκαλιάσω.

Είναι απόκριες και χορεύουμε Πωλίνα με ανθρώπους που την επόμενη μέρα θα συναντήσουμε σε κάποια διαδήλωση. Είναι πάλι άνοιξη και ακούω την εκπομπή με τον Μπακιρτζή, ακούω την εκπομπή με την Ματούλα, και δεν είμαι εκεί, νευριάζω που δεν είμαι εκεί, εκεί είναι οι φίλοι μου, μια μέρα θα πάω κι εγώ, μόνιμα, θα με περιμένουν στην Ιπποκράτους να πιούμε μαζί όλες τις μπύρες του κόσμου.

Είναι η τελευταία μου μέρα στην Αθήνα και είμαι σκατά, δεν ξέρω που να πάω, πάω στο Radiobubble, είμαι κομμάτια, η Καλλιόπη μου λέει άσχετα για να κρατάει το μυαλό μου απασχολημένο, πρώτη φορά μαθαίνω για τη ραδιοφούσκα στο διάστημα. Η ραδιοφούσκα είναι το μέρος που πηγαίνουν οι φωνές όταν φεύγουν απ’ τη γη, το Radiobubble είναι το μέρος που πηγαίνουν οι άνθρωποι που πατούν γερά στη γη. Εγώ δεν μιλάω για ραδιόφωνο, μιλάω για έρωτα.

Και κάπως έτσι πέρασαν οι μήνες, τα χρόνια, με πολλές αγκαλιές και πολλή αγάπη, με μερικούς υπέροχους τρελούς που κάποτε ερωτεύτηκαν κι έγραψαν ιστορία, στην πορεία κάποιοι έφυγαν, κάποιοι ψωνίστηκαν, κάποιοι ξεπουλήθηκαν, κάποιοι έφτιαξαν άλλους κόσμους μαγικούς, παράλληλους ή ομόκεντρους, κάποιοι χάθηκαν για πάντα, κάποιοι συνέχισαν να το παλεύουν, με κάποιους ακόμα το παλεύουμε μαζί.

Αυτά περίπου είναι για ‘μένα το Radiobubble, οι άνθρωποι που ερωτεύτηκα, άνθρωποι που η ζωή μας έφερε κοντά, μετά μας πήρε μακριά και μια μέρα ίσως μας ξαναφέρει κοντά. Οι άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν σε ψευδώνυμα όπως ένας όμορφος που είχα παλιά μπαινόβγαινε σε θάλασσες του Λιβυκού, γαλάζιες.

Μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε. Θα είμαστε και πάλι όλοι μαζί, χωρίς στρατόπεδα, παρατάξεις, φράγκα, περιουσίες, αυτοματισμούς. Μια μέρα θα ξαναερωτευτούμε, όπως την πρώτη φορά. Και τότε θα τους ξανακάνουμε σαμποτάζ!

Κείμενο όχι αποχαιρετιστήριο για ένα όχι ραδιόφωνο στην Ιπποκράτους 146. Ας ερωτευθούμε κι αλλού.