φωτογραφία από εδώ
της Τζένης Παπαδοπούλου
"Θα φύγει…"
Καθόμαστε έξω από το φροντιστήριο τέσσερις γυναίκες περιμένοντας τα παιδιά μας να τελειώσουν το μάθημα. Μόλις είχα έρθει και είχα συμπληρώσει την τετράδα . Μαζί μας ήταν και ο άντρας μιας γυναίκας, αυτής που μίλησε.
Όχι, να μη φύγει, δεν πειράζει... μίλησα εγώ, νομίζοντας ότι αυτή αναφέρεται στον άνδρα της, που με την παρουσία του στη γυναικοπαρέα δεν μας άφηνε να πούμε τα δικά μας, για τα παιδιά , για τα μαθήματά τους, πώς φέρονται τώρα με την εφηβεία και άλλα σχετικά. Δεν ήταν όμως αυτό που νόμισα. Δεν ήταν τέτοιο φευγιό!
Ήταν το φευγιό της μετανάστευσης.
Έφευγε για το εξωτερικό. Έφευγε για να βρει δουλειά και να θρέψει τη γυναίκα και τη μικρή τους κόρη. Ο Στέλιος από την Ακαδημία Πλάτωνος, 49 ετών, που αγόρασε πούλμαν και τώρα με την κρίση δεν είχε δουλειά και δεν μπορούσε να το ξεπληρώσει και θα το έχανε. Κόποι μιας ζωής θα πήγαιναν στην τράπεζα.
Πού θα πάει στα ξένα χωρίς να ξέρει κανέναν; Χωρίς να ξέρει τη γλώσσα;
Πού θα πάει να δουλέψει στον ξένο τόπο χωρίς να είναι στα πρώτα νιάτα του; σιγοψιθύριζε η γυναίκα του, με δάκρυα στα μάτια της. Πώς θα ζήσουμε; συνέχισε να ρωτάει μόνη της, χωρίς να παίρνει απάντηση από τις υπόλοιπες, που είχαμε μείνει εμβρόντητες από τον εφιάλτη της μετανάστευσης που βλέπαμε να γίνεται μπροστά μας, ενώ τον είχαμε ακούσει μόνο από τις γιαγιάδες μας.
Μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι από το τραγούδι της Μοσχολιού «μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω, δεν ξέρω πότε θα τα δω και λιώνω», που όσες φορές το έχω ακούσει βουρκώνω.
Πάλι αυτός ο καημός θα αρχίσει να βαραίνει τη χώρα, πάλι δάκρυα και ξεριζωμός;
"Όχι να μη φύγει", φώναξα μόνη μου. Δεν είμαι σίγουρη όμως αν με άκουσε κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.