Παρατηρώντας το ενυδρείο (αναδημοσίευση)

από: Γιάννης Μακριδάκης (http://yiannismakridakis.gr/)

Έχω να μπω σε τράπεζα, ούτε θυμάμαι από πότε. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα κάρτες, ούτε καν ανάληψης από τα ΑΤΜ, τα οποία δεν ξέρω καν πώς λειτουργούν διότι ποτέ δεν έχω σταθεί μπροστά σε κάποιο από αυτά. Στο χωριό που μένω τα τελευταία τρία χρόνια, δεν έχει ούτε τράπεζα ούτε ΑΤΜ. Η κοντυνότερη πρόσβαση σε χρήμα είναι στην πόλη της Χίου, 40 χλμ μακριά

Το να ζεις 40 χλμ μακριά από το χρήμα είναι μια μεγάλη ευτυχία. Και η ακόμα πιο μεγάλη είναι πως βλέπεις ότι κανείς στο χωριό δεν παραπονιέται που δεν υπάρχει πηγή χρήματος εδώ, παρά μόνο κάποιοι τουρίστες το καλοκαίρι, οι οποίοι καμιά φορά ξεμένουν, αν και τους έχουν προειδοποιήσει οι εμπλεκόμενοι μαζί τους ότι εδώ ζούμε αποκομμένοι από το τραπεζιτικό δίκτυο.

Στην πραγματικότητα μόνο πηγή χρήματος λείπει από το χωριό μας. Όλες οι άλλες πηγές υπάρχουν. Και μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει δίχως να είναι διασυνδεμένος και απόλυτα εξαρτημένος με την χρηματική ρευστότητα. Διότι είναι συνδεδεμένος με την ρευστότητα πιο φυσικών πραγμάτων, όπως του νερού και των καρπών της γης.

Ομολογώ λοιπόν ότι, μιας και επισκέπτομαι τις πόλεις σπάνια, έχω ξεχάσει πόσο έχει προχωρήσει η ανθρώπινη μετάλλαξη, γι’ αυτό μην παίρνετε τοις μετρητοίς τις εκτιμήσεις μου περί ψυχολογίας που άλλαξε κλπ

Σαν ενυδρείο που του κόβεις την παροχή οξυγόνου σιγά σιγά, βλέπω ότι κάνουν οι σύγχρονες, εξελιγμένες και πολιτισμένες κοινωνίες των ανθρώπων, μόλις κάποιος τούς κλείσει τις τράπεζες. Και είναι ικανοί μέχρι και να ακρωτηριαστούν οι ίδιοι για να εξευμενίσουν τον εκβιαστή τους και να ξανανοίξει την στρόφιγγα, να αναπνεύσουν χρήμα

Η κατάντια ενός από τα πιο χαρισματικά όντα της φύσης. Καταδικάστηκε από μόνο του να αναπνέει μετρώντας χαρτονομίσματα ισοβίως.

Ντροπή και μέγιστη ύβρις. Η Ζωή δεν τα συγχωρεί αυτά.