Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988)

Σαν σήμερα το 1988 έφυγε ο Τάσος Λειβαδίτης. Για τα περβόλια τ' ουρανού, καθώς έλεγε.

Πολλά τα αφιερώματα στα blogs και τον "πειρασμό" αυτόν δεν μπορούμε να το αποφύγουμε κι' εμείς. Αφήνουμε όμως τις λέξεις του να μας παγιδεύσουν στο φωτεινό μονοπάτι της ύπαρξής μας.

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ 

Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,

άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,

θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,

μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,

και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,

τις δίψες, τις παραχωρήσεις,

μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου

συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου

να τελειώνω ― α, εσείς,

εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,

βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,

όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου

την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων

φτωχών προγόνων,

κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή

με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας. 

Eίμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο

το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,

ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,

ένας Θεός καθόλου αθάνατος,

γι’ αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική

κι ανεπανάληπτη στιγμή του. 

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. 1 (1957): 

…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι

και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. 

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. 

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ’ τη στιγμή 

που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων. 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1958-1964)

επιλογή ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

(Απάνθισμα)    

αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, 

έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: 

να πιστέψω στους ανθρώπους. 

(Ποίημα) 

Όταν λες: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου. 

(Μικρή υπαρξιακή παρένθεση) 

Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: 

αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα. 

(Από μέρα σε μέρα) 

Γι’ αυτό σου λέω

πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο 

να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους,

όχι να περιμένεις την πράξη – είναι τότε αργά. 

(Φίλιππος) 

επιλογή από εδώ