Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Το παραμύθι του φασισμού (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη

Κι απομένουν κατόπιν, όσοι γλυτώσανε, να συνεχίζουν την ζωή τους, να γεννούν τέκνα, και να τους μαθαίνουν από γενιά σε γενιά, με αφορμή κάθε επέτειο, το ίδιο παραμύθι.

Τα τελευταία χρόνια, όσο δηλαδή διαρκεί η χρηματοοικονομική ύφεση, όλοι βιώνουμε αυτό που μέχρι πρότινος δεν αντιλαμβανόμασταν και δεν νιώθαμε ούτε στο ελάχιστο, αν και ήταν το εδραιωμένο και νομιμοποιημένο καθεστώς με τους όρους του οποίου όλοι λειτουργούσαμε. Τον φασισμό.

Ο φασισμός δεν είναι απλά δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, είναι ο καπιταλισμός αυτός καθαυτός.

Δομικά στοιχεία του καπιταλισμού είναι τα αριθμημένα άτομα, τα οποία έχουν αποσπαστεί από το φυσικό τους περίβλημα, έχουν εγκλεισθεί σε αστικά περιβάλλοντα και ζουν ελεγχόμενα, υπό στενή αστυνομική παρακολούθηση και οικονομική επιτήρηση, με απόλυτο στόχο ζωής να κυκλοφορούν μεταξύ τους το χρήμα, καταναλώνοντας φυσικούς πόρους και παράγοντας απορρίμματα. Αυτά είναι τα δομικά στοιχεία του καπιταλισμού, ακριβώς τα ίδια είναι και τα δομικά στοιχεία του φασισμού.

Όσο η λεγόμενη «ανάπτυξη» βρίσκεται σε θετικούς δείκτες, όσο ο καταναλωτισμός ευνοείται και ανθεί, τόσο περισσότερο οι, κατά τα άλλα πολιτισμένοι καταναλωτές, φέρονται ολοένα και πιο φασιστικά στον καθημερινό τους βίο, αφανίζοντας με κάθε τους κίνηση διαφορετικές μορφές ζωής, δίχως καν να το αντιλαμβάνονται. Διότι είναι αδαείς και αμόρφωτοι σχετικά με την ζωή, σχετικά με την διαφορετική ζωή, σχετικά με την μοναδική αληθινή, ως αυθύπαρκτη και με προαιώνια σοφία, οικονομία, την Οικονομία της Φύσης, σχετικά με τα πρωτογενή υλικά και τα φυσικά όντα, μαζί με τα οποία συναποτελούν το οικοσύστημα, που παρέχει όλους αυτούς τους, πεπερασμένους, φυσικούς πόρους ως αγαθά κοινοκτημοσύνης των πλασμάτων του, για να ζήσουν οι πάντες εντός του. Επί όλων αυτών έχουν πλήρη άγνοια οι καταναλωτές, μόνο ως ντοκυμαντέρ ριψοκίνδυνων ή τρελαμένων επιστημόνων και ακτιβιστών τα έχουν ακουστά κι έτσι ζουν σε μιαν εικονική πραγματικότητα, αντιλαμβανόμενοι ως φυσικόν πόρο το χρήμα, καταναλώνοντας άνευ αναπλήρωσης τα πάντα, απομυζώντας τη γη, αφανίζοντας τοπία, ακόμα κι αυτά που, όπως αρέσκονται να λένε, είναι σκέτα βράχια, σκοτώνοντας και εξαφανίζοντας σιγά σιγά όλα τα άλλα είδη διαφορετικών υπάρξεων γύρω τους, τα οποία τα κατατάσσουν ένα προς ένα στα είδη προς εξαφάνιση και στα προστατευόμενα είδη.

Ο φασισμός του καταναλωτή είναι ασύλληπτος. Αλλά πιο ασύλληπτη βέβαια, όπως έχει δηλωθεί στο παρελθόν από κάποιον πολύ πιο έγκυρο από μένα, είναι η βλακεία του. Η βλακεία του σύγχρονου ατόμου, που επιμένει να αντιμετωπίζει τις συνέπειες όλης αυτής της φασιστικής του συμπεριφοράς ως φυσικά φαινόμενα, ως καταιγίδες ή τυφώνες ή σεισμούς ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων για το οποίον ο ίδιος δεν έχει ούτε ευθύνη, ούτε όμως μπορεί να πράξει το παραμικρό για να το αναχαιτίσει, παρά μόνο να αμυνθεί με κάθε τρόπο, να σώσει το τομάρι του.

Έτσι όπως έχει κατατάξει τις διάφορες ζωές που εξαφανίζει για να ζήσει ο ίδιος εντός του φασιστικού του συστήματος, ως «υπό εξαφάνιση προστατευόμενα είδη», γενικώς και αορίστως δηλαδή, είδη που εξαφανίζονται μόνα τους και κάποιοι -όχι εμείς, προς Θεού, ούτε τα τέκνα μας, εμείς έχουμε άλλες δουλειές, να βγάλουμε χρήμα- έχουν αναλάβει να τα διασώσουν, έτσι όπως λέει πως ο πλανήτης εξαντλείται, πως υποφέρει από υπερθέρμανση, από απορρίμματα κάθε είδους, έτσι γενικώς, από μόνος του υποφέρει, όχι από το ότι εμείς τα παράγουμε ή εμείς, με τον τρόπο ζωής μας ωθούμε στο να παράγονται, έτσι όπως έχει αφήσει εντελώς την ευθύνη για τα πάντα, από την παραγωγή μέχρι τη διαχείριση, την αναπλήρωση, σε άλλους, αγνώστους, σε αυτό που ονομάζει σύστημα και το αφορίζει καθημερινά, και νομίζει πως ο ίδιος δεν έχει ούτε ευθύνη ούτε συμμετοχή, ούτε τρόπο αντίδρασης και αλλαγής πορείας, έτσι ακριβώς πράττει και πιστεύει για τον φασισμό. Πως είναι κάτι αυθύπαρκτο, το οποίο κατά καιρούς εισβάλλει στις ζωές μας και καταστρέφει ανθρώπους, σκοτώνει, ισοπεδώνει και φεύγει πάλι όπως ήρθε, και πως ο ίδιος δεν μπορεί να πράξει τίποτε άλλο από το να λουφάξει και να αναμένει πότε θα ηρεμήσει ξανά το σύστημα ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να εξεγείρεται ενάντια στους φασίστες, δηλαδή να χτυπάει το σύμπτωμα και όχι το αίτιο, με ό,τι σημαίνει αυτό άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα.

Διότι το σύστημα δεν ηρεμεί ποτέ. Δεν έχει εξάρσεις και υφέσεις ο φασισμός στον καπιταλισμό. Είναι μόνιμος και σε πλήρη έξαρση. Απλά, στις περιόδους «ανάπτυξης» εκδηλώνεται εξωστρεφώς, από τα άτομα προς το οικοσύστημα, ενώ σε περιόδους ύφεσης γίνεται εσωστρεφής, μεταφέρεται η καταστροφική μανία του εντός συστήματος και αποδεκατίζονται τα ίδια τα άτομα. Ίσως είναι και ένας τρόπος για να φέρνει την ισορροπία της η φύση.

Κι απομένουν κατόπιν, όσοι γλυτώσανε, να συνεχίζουν την ζωή τους, να γεννούν τέκνα, και να τους μαθαίνουν από γενιά σε γενιά, με αφορμή κάθε επέτειο, το ίδιο παραμύθι για τα χρόνια τα παλιά, κατά τα οποία ο φασισμός και ο ναζισμός εκδηλώθηκαν ως ασθένειες, από αρρωστημένα μυαλά συγκεκριμένων ανθρώπων, εξαπλώθηκαν, έφεραν πολέμους, θανάτωσαν εκατομμύρια ανθρώπους, κατάστρεψαν πόλεις και πατρίδες, αλλά ευτυχώς, μπήκαν και πάλι στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και τώρα όλοι ζούμε όμορφα και πολιτισμένα πλέον…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.