Φυλακισμένα βλέμματα (αναδημοσίευση)

από το ΞΕΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑ 

(http://xeblogarisma.blogspot.gr/2013/12/blog-post_9.html)

αρχική ανάρτηση από http://pistos-petra.blogspot.gr

"Εμένα ποιος είναι ο μπαμπάς μου; Εγώ δεν έχω μπαμπά;"

Μια ανδρική φιγούρα εμφανίζεται.

"Μπαμπά!", φωνάζει το παιδάκι.

Ο άνδρας ξέρει πως δεν επιτρέπεται να απαντήσει.

Σιωπηλός, γυρίζει το κλειδί στη σιδερένια πόρτα

και κλειδώνει μέσα τη μητέρα με το μωρό της.

Το παιδί προσπαθεί να ανοίξει.

-"Γιατί δεν ανοίγει η πόρτα μαμά;"

-"Είναι η ώρα που κοιμόμαστε.

Γι' αυτό κλείνουν οι πόρτες.

Για να είναι ο καθένας στη φωλίτσα του".

Ο διάλογος είναι πραγματικός. Όταν το παιδί μεγαλώσει, θα καταλάβει πως η "φωλίτσα" ήταν η φυλακή και ο "μπαμπάς" ο δεσμοφύλακας... Σήμερα 15 αθώες ψυχές ζουν στις φυλακές της Θήβας, μαζί με τις έγκλειστες μητέρες τους. (Απόσπασμα από φυλλάδιο στο ξεblogάρισμα).

Την Κυριακή το μεσημέρι βρέθηκα στο bazaar του blog "ξεblogάρισμα"μέσα από μια μουντή μέρα, κάτω από δυνατή βροχή, έρημους δρόμους, ανησυχητική ησυχία. Στο Σύνταγμα.

Εκεί μέσα όμως, ήταν όλα χαρούμενα. Ο σκοπός ιερός, οι άνθρωποι, εθελοντές από καρδιάς, 

οι πάγκοι γεμάτοι καλούδια προς πώληση, αλλά κυρίως, πολλά αγαθά προσφορά για τα παιδιά.

Δεν σου κρύβω πως προβληματίστηκα λίγο για το θέμα. Αντιλήφθηκα πως οι άνθρωποι που διάβασαν το link μου http://pistos-petra.blogspot.gr/2013/11/blog.html υπήρξαν ελαφρώς αμήχανοι. Όχι εκείνοι που σχολίασαν το περιεχόμενο της ανάρτησης, αλλά εκείνοι που δεν το σχολίασαν. Βλέπεις, η λέξη "φυλακή" αποτελεί ταμπού, ακόμα και στις μέρες μας!

Εδώ όμως δεν μιλάμε για απλούς φυλακισμένους. Μιλάμε για μητέρες και κυρίως για παιδιά!

Κι ενώ θα έλεγε κάποιος πως, αφού υπάρχουν παιδιά φυλακισμένα, τότε το πράγμα αλλάζει, παρόλα αυτά δεν είναι καθόλου έτσι. Θα μπορούσα να είχα πολλές ενστάσεις επί του θέματος, αν δεν είχα συνειδητοποιήσει, πως είμαστε σχεδόν όλοι μας έγκλειστοι των επιλογών μας. 

Έχουμε παραδοθεί αμαχητί στα χέρια των πολιτικών δεσμοφυλάκων μας, έχουμε απωλέσει επί της ουσίας την ελευθερία μας κι όμως, εξακολουθούμε να βλέπουμε ως ταμπού, την φυλακή κάποιων άλλων! Τι κρίμα που μας τρώει και μας καταπίνει το "φαίνεσθαι" και όχι το "είναι"! Αυτός είναι κι ο λόγος ίσως που, ναι μεν θυμόμαστε ευλαβικά, επετείους και σημαδιακές ημερομηνίες, αλλά ως εκεί! Να μην ξεχάσουμε να μας.....θυμήσουμε τον Αλέξη. 6 Δεκεμβρίου. Και σ' εκείνον έχω απλά να...υπενθυμίσω την περσινή μου επετειακή θεώρηση των πραγμάτων.

ΑΛΕΞΗ

αδίκως περιμένεις

μετουσιωμένους αγώνες.

Επέλεξα την φυλακή μου.

Κι εκεί κάτω είναι τόσο σκοτεινά

που το βλέμμα σου δεν θα διαπεράσει ποτέ τόσο σκοτάδι

(ελπίζω...)

Μην με αναζητάς.

Σε ντρέπομαι.

Έχασα την ευκαιρία μου

Τότε που μου την πέταξες μπροστά στα μάτια

μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη.

Κι είπα πως

ήταν απλά μια τόσο δυνατή κροτίδα κρότου-λάμψης, 

που με τύφλωσε...

Και μετά γύρισα ξανά στην "ασφάλεια" μου.

Ξέχνα με...

Σιγά μην απαρνηθείς

το Απέραντο Γαλάζιο του Ουρανού

για να καρτεράς αιωνίως για μια στιγμιαία αναλαμπήτου θάρρους μου....