Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα: δεκατρείς αποχωρισμοί (αναδημοσίευση)

από τον Ακροβάτη

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε είχα περισσότερη όρεξη. Μάθαινες έτσι τα νέα μου. Τώρα για να κάτσω να γράψω πρέπει να φτάσω στο αμήν. Όπως σου έχω πει, κολυμπάω στα βαθιά νερά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις πια. Κάθομαι και ξαναδιαβάζω αυτά που σου γράφω και γελάω με τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν θα ξαναγεφυρώσουμε την απόσταση μεταξύ μας, βλέπω ότι καλύπτεις με άλλα πράγματα το δικό μου κενό. Εδώ θα είμαστε.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Αν κάποιος μου έλεγε ότι θα ζήσω ένα χρόνο χωρίς εσένα, θα τον έλεγα τρελό. Ήμασταν χρόνια μαζί. Ήμουν για πάντα εδώ, ούτε όταν έγινα φοιτητής δεν έφυγα. Τώρα έρχομαι που και που. Είσαι ο βασικός λόγος που επιστρέφω κι ας μη σου το λέω. Κάθομαι και σε παρατηρώ τις στιγμές που εσύ δεν το παίρνεις είδηση. Έχεις αλλάξει συνήθειες. Φαίνεσαι να είσαι καλά κι έτσι. Έχουν μεγαλώσει οι στιγμές της σιωπής σου. Έχεις απλωθεί ωστόσο μέσα στη μέρα, μέσα στο χρόνο. Πάντα ωστόσο βλέπω πώς με κοιτάζεις. Ένα μείγμα απόγνωσης για το άγνωστο και βουβής υπερηφάνειας. Πάντα μου αρέσει το χαμόγελό σου.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Μεγάλωσες πια. Έγινες ολόκληρος άντρας. Πρέπει να πατήσεις στα πόδια σου. Και το κάνεις αρκετά καλά. Πρέπει ωστόσο να σου πω ότι υπάρχουν ώρες που δε μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς κάνεις. Βλέπεις εμείς αλλιώς τα καταφέραμε στην ηλικία σου. Άλλες εποχές. Να ξέρεις ωστόσο ότι είμαι και θα είμαι εδώ. Μη φοβάσαι. Το ακούς; Μη φοβάσαι. Μη διστάσεις να μου μιλήσεις για ό,τι χρειαστείς.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Το βλέπω. Σε βλέπω πώς δε με κοιτάζεις πια όπως παλιά. Βλέπω στιγμές που σε φέρνω σε δύσκολη θέση και αλλάζεις θέμα. Μακάρι να 'ξερες πώς εγώ νοιώθω όταν συμβαίνει αυτό. Μακάρι να μην είχαν συμβεί όλα αυτά. Μακάρι να τέλειωνε αυτή η φάρσα. Δεν πειράζει όμως. Αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα. Δε βαριέσαι..

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα Έχουμε διανύσει τη μισή χώρα μαζί. Έχουμε κοιμηθεί μαζί σε παραλίες, σε βουνά, σε χιόνια. Με έχεις φορτώσει με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Με πήγαινες πάντα εσύ σε όλες μου τις επισκευές. Μαζί τρακάραμε, αν και πάντα με πρόσεχες στον τρόπο που με οδηγούσες. Τώρα λείπεις. Ποιος ξέρει αν οδηγείς εκεί που είσαι. Αν έβαλες κάποιο άλλο στη θέση μου. Περιμένω πώς και πώς τη στιγμή που θα έρθεις και δίνω τον καλύτερό μου εαυτό για σένα. Και να σου πω κάτι; Εύχομαι σε κάποια από τις βόλτες σου εδώ να με πάρεις μαζί σου. Σε περιμένω.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε είχες χρόνο για μένα, θυμάμαι το καμάρι σου όταν με αγόραζες και με δοκίμαζες. Μετά με πήγες σπίτι και περνούσαμε ώρες μαζί. Έπαιζες τις χορδές μου, αρχικά με πόναγες, το ξέρεις; Μετά με συνήθισες και σε συνήθισα. Έβαζες το ηχείο μου στην αγκαλιά σου και έπαιζες το ένα τραγούδι μετά το άλλο. Με πήρες μετά και βγήκαμε έξω. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το χάραμα στην παραλία της Ζακύνθου. Παίξαμε το “μινόρε της αυγής”, το θυμάσαι; Τώρα ούτε που με βγάζεις από τη θήκη μου και ούτε μπορώ να δω τι κάνεις χωρίς εμένα.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε είχαμε πει ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο παρέα. Υιοθετήσαμε ο ένας τον άλλον. Μεγαλώσαμε μαζί. Μεγαλώσαμε και άλλους που ήρθαν πιο μετά, αλλά και μάθαμε από αυτούς. Ξέρουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον. Τώρα εγώ λείπω. Συναντιόμαστε που και που. Υπάρχει μια αμηχανία μεταξύ μας, το βλέπεις κι εσύ; Ίσως όλα αυτά να είναι στο μυαλό μου. Ίσως απλά να άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο ζείτε σε αυτή την πόλη και οι αποστάσεις να έχουν αλλάξει.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Οι γονείς σου δούλευαν και περνούσες ώρες εδώ. Εδώ έμαθες να περπατάς, εδώ έπεσες για πρώτη φορά. Εδώ έμαθες ποδήλατο, εδώ πήγες σχολείο. Εδώ σε τάιζα χρόνια με πατάτες τηγανιτές και με ό,τι είχαμε στο σπίτι γιατί εμείς περάσαμε κατοχή και δε θέλαμε να περάσεις κι εσύ τα ίδια. Εδώ σου έπλενα τα πόδια όταν σε γύριζα από το πάρκο που έπαιζες με τα χώματα. Εδώ διάβασες τα πρώτα σου μαθήματα. Κι εγώ, απόφοιτος δημοτικού προσπαθούσα να σε βοηθήσω όσο μπορούσα. Ύστερα μεγάλωσες αλλά πάλι όλο εδώ γυρνούσες για να με δεις. Τώρα πάει ένας χρόνος που λείπεις. Ούτε που μπορώ να καταλάβω τι στο καλό κάνεις. Με στεναχωρεί αυτό. Κι όλο για σένα ρωτάω. Λες ότι είσαι καλά. Μακάρι να είναι έτσι. Αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα για μένα.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Ξέρω τι συμβαίνει με άτομα σαν κι εμένα. Που έχουν πολλά πράγματα μέσα τους αλλά τα κρύβουν από τους γύρω τους. Που το μυαλό τους χωράει τόσα πολλά, που μόνο με αυτά που έχουν με την καρδιά τους μπορούν να συγκριθούν. Που στην πραγματικότητα αυτά που πρέπει να κάνει κανείς για να τους καταλάβει είναι τόσο πολλά που σπάνια τα καταφέρνουν. Όσοι καταφέρνουν να μάθουν κάποια πράγματα γι αυτούς, στην αρχή εντυπωσιάζονται. Μετά από κάποιο καιρό ωστόσο τους συνηθίζουν και παραιτούνται. Τους απομυθοποιούν. Το έχω δει πολλές φορές αυτό το έργο. Έχω πλήρη αυτογνωσία για όλα αυτά. Βλέπω τις ζωές τους να συνεχίζονται. Τους βλέπω να ζουν χωρίς εμένα.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε με ευχαριστούσες που προτιμώ εσένα για την ενημέρωσή μου και έβλεπα τις διαφημίσεις στα διαλείμματα, γιατί σου έδιναν κέρδη. Τώρα η απύθμενη απληστία σου είναι τόση, που με κατηγορείς και με τρομοκρατείς γιατί φοβάσαι για τα παράνομα δάνεια που έχεις πάρει στην τράπεζα.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα Με μεγάλωσες στις γειτονιές, στα χωριά και τις πόλεις σου. Με σπούδασες στα πανεπιστήμιά σου. Περάσαμε χρόνια και χρόνια μαζί. Μου έταξες μια ζωή χαρισάμενη. Τώρα δεν υπάρχω για σένα. Με διώχνεις έξω από τα σύνορά σου. Με διέγραψες.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα Ακόμα θυμάμαι τη θλίψη στα μάτια σου όταν διάβαζες το σημείωμα που άφησα πίσω. Και το κλάμα που έριξες. Την απελπισία σου, λες και τέλειωναν όλα. Κι όμως συνέχισες να ζεις. Τώρα όλοι με θυμούνται σαν ένα στατιστικό. Δύο χάνονται τη μέρα. Ξέρω ότι μ'αγαπάς ακόμα. Το βράδυ θα έρθω στον ύπνο σου.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε ήμουν το αντικείμενο της προσοχής σου. Όλα σου τα λόγια αναφέρονταν σε μένα. Εξαγόραζες την ψήφο μου και σε τάιζα με το χειροκρότημά μου. Και τα πηγαίναμε καλά, τα πήγαινες καλά χρόνια και χρόνια. Τώρα με λες κοσμάκη, ή μιλάς στο όνομά μου χωρίς καν να μιλάμε. Δε δίνεις δεκάρα για το τι θέλω, για το αν υπάρχω, αν ζω. Το μόνο που θες είναι να μη σε ρίξει κανείς από την καρέκλα. Ξέρεις κάτι; Τώρα θα ζήσω κι εγώ χωρίς εσένα.