άκουγε τις καμπάνες να βαρούν και τ’ ορειχάλκου τις δονήσεις
όπου τρυπάν τον καθαρό –του Κυριακάτικου πρωινού- αγέρα
άραγες οι καμπάνες τι να μηνούν;
θα τις ακολουθήσουν μήπως ύμνοι τραγούδια χαρές
ή πολυβόλα θα αντηχήσουνε απαίσια να σπείρουνε τον όλεθρο ολούθε;
ένα σας λέω: όλοι να τρέξουμε αμέσως στα γκολπόστ
παιδιά! στα γκολπόστ , στα γκολπόστ, στα γκολπόστ!!!
άγρυπνοι –ακοίμητοι φρουροί- πανέτοιμοι
το μάτι εδώ εκεί να γρηγορούμε
μην αρχινίσουνε να πέφτουνε τα τέρματα βροχή
και ηττηθούμε
(Νίκος Εγγονόπουλος, Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες)
Δεν γνωρίζω τι συνδέει με δεσμά λατρείας τόσο πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο με το ποδόσφαιρο. Άλλωστε το γεγονός (η λατρεία) είναι τόσο σημαντικό που μπορεί να υπερβαίνει ή ακόμη και να καθιστά περιττές τις σχετικές αναλύσεις. Γιατί λοιπόν κι εγώ παρακολουθώ με εκατομμύρια πολίτες του πλανήτη το Μουντιάλ της Βραζιλίας; Εκτός από τους καθαρόαιμους «ποδοσφαιρικούς» λόγους, ανεπιφύλακτα μπορώ να προσθέσω και έναν ιδιαίτερο: δεν υπάρχει πιο αποκαλυπτικό θέατρο της παγκοσμιοποίησης από ένα Μουντιάλ.
Πριν από πολλά χρόνια ο Αλμπέρ Καμύ, ένας δεξιοτέχνης του λόγου αλλά και της μπάλας, το χαρακτήριζε «το παιγνίδι που σου επιτρέπει να καταλάβεις τον χαρακτήρα των ανθρώπων». Και τον χαρακτήρα των λαών...
Υπάρχει λοιπόν καλύτερη φωτογραφία της παγκοσμιοποίησης; Πού αλλού θα καταλάβεις μέσα σε 90 λεπτά τους λαούς της Αφρικής, τον ατίθασο χαρακτήρα τους, την αδυναμία να υπηρετήσουν με διάρκεια ένα «σύστημα», με αποτέλεσμα να σπαταλιέται άδικα το σχεδόν υπερφυσικό ταλέντο που διαθέτουν. Τις μελαγχολικές κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης, το φοβικό και φοβισμένο ποδόσφαιρό τους και τη σταθερή αδυναμία τους να παίξουν ρόλο πρωταγωνιστή στην παγκόσμια ποδοσφαιρική (και όχι μόνο) σκηνή. Τους λαούς της Λατινικής Αμερικής με τις απεριόριστες τεχνικές (υποκειμενικές) δυνατότητες, οι οποίες κάποιες φορές οδηγούν σε θαύματα, αλλά επίσης πολλές σε οδυνηρές καταστροφές. Τη γερμανική υπεροχή, στηριγμένη στη μέθοδο, την οργάνωση, το «σύστημα» και πολύ λιγότερο στο φυσικό ταλέντο. Τα συνεχή «άνω-κάτω» της Ιταλίας, τη Γαλλία με τους «αποικιακούς» ποδοσφαιριστές που αγαπούν να μισούν οι εθνικιστές Γάλλοι, τις βαρετές ομάδες-κοινωνίες των Ελβετών, των Βέλγων κ.λπ.
Ένα ταχύρρυθμο φροντιστήριο της πορείας της παγκοσμιοποίησης και των συσχετισμών δύναμης σε κάθε ιστορική της φάση είναι το Μουντιάλ. Οπου μαζί με την κυρίαρχη όψη της εμφανίζεται σχεδόν πάντοτε και η αντίθεσή της. Το απρόσμενο, το «μη φυσιολογικό», η έκπληξη. Η τιμωρία από την ίδια την μπάλα των «σιδερένιων νόμων» της Ιστορίας. Γιατί όπως έγραψε και πάλι ο Καμύ, «η μπάλα δεν πάει ποτέ εκεί που την περιμένεις». Αλλωστε σε πείσμα των «καθώς πρέπει» και ανορεξικών φιλοσόφων της εποχής του που αφόριζαν το «όπιο των λαών», αυτός διακήρυττε αυθάδικα:
«Όσα γνωρίζω για την ανθρώπινη ηθική μού τα έχει μάθει το ποδόσφαιρο».
Στη μνήμη του λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.