Το δικό μας ψωμί (αναδημοσίευση)

από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)

Το δικό μας ψωμί: τρώμε διαφορετικά, παράγουμε διαφορετικά, εργαζόμαστε διαφορετικά

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως θα αντιδράσει ένα παιδί, ένας έφηβος ή ενήλικας, που έχει μεγαλώσει με γάλα παστεριωμένο των γαλακτοβιομηχανιών, όταν θα πιει γνήσιο γάλα από αγελάδα ή κατσίκα οικιακής εκτροφής. Θα παραξενευτεί και θα αναρωτηθεί, τι γάλα είναι αυτό, και θα αναγουλιάσει, μπορεί και να αηδιάσει. Κατά τον ίδιο τρόπο θα αναρωτηθεί και θα δυσκολευτεί να φάει εάν δοκιμάσει γνήσιο ψωμί. Τι είναι όμως το γνήσιο ψωμί;

Το γνήσιο ψωμί είναι το ψωμί που παρασκευάζεται με προζύμι και αλεύρι ολικής άλεσης. το οποίο έχει παραχθεί μέσα στο φούρνο από σιτάρι που παράγεται όσο γίνεται πιο κοντά - και εάν αυτό το σιτάρι είναι ντόπια ποικιλία και καλλιεργημένο όσο είναι δυνατόν χωρίς λιπάσματα και φυτοφάρμακα ακόμα καλύτερα. Αυτό το ψωμί δεν έχει καμιά σχέση με τον τύπο του ψωμιού που παρασκευάζουν οι φούρνοι: το ψωμί τους παρασκευάζεται με πολλή μαγιά, με αλεύρι άσπρο που το παράγουν μεγάλες αλευροβιομηχανίες από σιτάρι που πιθανόν να έχει καλλιεργηθεί πολύ μακριά με πολλά λιπάσματα και φυτοφάρμακα.

Εάν συγκρίνουμε τους δύο αυτούς τρόπους παρασκευής ψωμιού, παραγωγής αλευριού και καλλιέργειας σιταριού θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν πολλές και σημαντικές, κρίσιμες, θα λέγαμε, διαφορές. Από διατροφικής άποψης, το γνήσιο ψωμί είναι πολύ πιο θρεπτικό και πολύ πιο νόστιμο, εφόσον βέβαια μάθει κάποιος να το τρώει, μιας και δεν έχει μαγιά ούτε έχει αφαιρεθεί το φύτρο και ο φλοιός του σιταριού. Από άποψη παραγωγής αλευριού, η επιτόπια άλεση του σιταριού δεν εξασφαλίζει μόνο γνήσιο αλεύρι αλλά παρακάμπτει τις τεράστιες αλευροβιομηχανίες που καταναλώνουν πολλή ενέργεια, εργασία και εργαλειομηχανές, μειώνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο τις μεταφορές, κατά συνέπεια, μειώνοντας επιπλέον την κατανάλωση ενέργειας, εργασίας και εργαλείων (φορτηγά).

Από οικονομικής άποψης, το κόστος παραγωγής του γνήσιου ψωμιού είναι ένα κλάσμα του κόστους παρασκευής του ψωμιού που τρώμε σήμερα, το οποίο είναι ακριβό με μεγάλα περιθώρια κέρδους για τους ιδιοκτήτες των φούρνων. Από οικολογικής άποψης, το ψωμί που τρώμε σήμερα αναπαράγει την οικολογική επιβάρυνση που προκαλείται από την καλλιέργεια του σιταριού, την παραγωγή του αλευριού και τις πολλές μεταφορές. Από άποψη εργασίας, η νυχτερινή και πολύωρη εργασία των μισθωτών εργαζομένων στους φούρνους και η εκμετάλλευσή τους είναι μια κατάσταση πολύ γνωστή σε όλους και όλες.

Το ψωμί λοιπόν που τρώμε σήμερα είναι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, και είναι η συνισταμένη, το τελικό αποτέλεσμα πολλών επιμέρους κοινωνικών προβλημάτων. Καταναλώνοντας αυτό το ψωμί δεν καταναλώνουμε απλά μόνο μια τροφή, η οποία είναι βασική και καθημερινή για τους περισσότερους, αλλά αναπαράγουμε ταυτόχρονα και διαιωνίζουμε ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, αναπαράγοντας και διαιωνίζοντας όλα τα επιμέρους κοινωνικά προβλήματα που το προκαλούν.

Μπορούμε όμως σήμερα να παρασκευάζουμε και να τρώμε γνήσιο ψωμί, ψωμί από αλεύρι ολικής και επιτόπιας άλεσης από σιτάρι που έχει καλλιεργηθεί κοντά στο φούρνο, χωρίς λιπάσματα και φυτοφάρμακα, όσο είναι δυνατόν κατ΄αρχήν και είναι ντόπια ποικιλία; Ασφαλώς και μπορούμε. Το ψωμί που τρώμε είναι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα κι αυτό το πρόβλημα, μαζί με τα άλλα που το προκαλούν, είναι ένα πρόβλημα που πρέπει και μπορεί να επιλυθεί σήμερα.

Μπορεί να επιλυθεί μέσω της ίδρυσης φούρνων που χρησιμοποιούν προζύμι και αλεύρι, το οποίο έχει παραχθεί μέσα στους φούρνους με μύλους διαφόρων μεγεθών και τεχνολογίας (ηλεκτρικοί, ντίζελ, αιολικής ενέργειας), από σιτάρι που έχουν καλλιεργήσει παραγωγοί κοντά στον φούρνο. Το ψωμί αυτό μπορεί να είναι και θρεπτικό και νόστιμο και φτηνό, σε σύγκριση με αυτό που τρώμε σήμερα. Η τιμή του ψωμιού που τρώμε εξαρτάται κυρίως από την τιμή του αλευριού: η επιτόπια άλεση εξασφαλίζει αλεύρι στο ένα τρίτο της τιμής του αλευριού των αλευροβιομηχανιών!

Ναι, οι φούρνοι όμως αυτοί τι φούρνοι θα είναι; Θα είναι μικρές καπιταλιστικές επιχειρήσεις ή θα είναι συνεταιριστικοί, συνεργασιακοί, συμβιωτικοί χώροι εργασίας και παραγωγής αλευριού και ψωμιού; Εάν η επιδίωξή μας είναι η παραγωγή γνήσιου ψωμιού, θρεπτικού, νόστιμου και φτηνού, τότε αυτοί οι φούρνοι δεν μπορεί να είναι μικρές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που κυνηγώντας το κέρδος προκαλούν και αναπαράγουν ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα και όλα τα άλλα προβλήματα που το συνθέτουν. Οι φούρνοι αυτοί θα είναι χώροι παραγωγής συνεταιρισμένων παραγωγών που δεν θα εργάζονται πάνω από τέσσερις ώρες την ημέρα, χωρίς αφεντικά και διαταγές πάνω από το κεφάλι τους, σε χώρους που θα είναι όχι μόνο χώροι εργασίας και παραγωγής αλλά και χώροι ζωής, μάθησης, έρευνας, πειραματισμού, συνάντησης, γνωριμίας, κλπ.

Από αντικειμενικής πλευράς δεν υπάρχει καμιά απολύτως δυσκολία να συγκροτηθούν παρόμοιοι φούρνοι - οι αναρίθμητοι φούρνοι που υπάρχουν σε κάθε γειτονιά σε όλες τις πόλεις πως οργανώθηκαν; Το πρόβλημα είναι άλλο: είναι η δική μας υστέρηση, είναι η έλλειψη φαντασίας, πίστης, πρωτοβουλίας και εκτίμησης. Αυτό είναι το μοναδικό πρόβλημα - όλα τα άλλα ξεπερνιούνται εύκολα.

Η αυτοδιαχειριζόμενη παραγωγή γνήσιου ψωμιού μέσω της ελεύθερης εργασίας σε πολυλειτουργικούς χώρους μπορεί να αναδειχτεί σε αρχή του ξηλώματος της καπιταλιστικής οικονομίας, μιας και μια από τις βασικές επιδιώξεις των φούρνων θα είναι όχι μόνο η περαιτέρω μείωση του χρόνου εργασίας αλλά και η συμβολή τους με κάθε τρόπο στο στήσιμο νέων φούρνων αλλά και χώρων παραγωγής άλλων αναγκαίων και βασικών, καθημερινών ειδών πρώτης ανάγκης.

Tο κείμενο είναι γραμμένο από παραγωγό ψωμιού που συμμετέχει στο πρατήριο Συντροφία (www.micropratirio.gr)

Τι μου δίνει ζωή τελικά; (αναδημοσίευση)

από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)

Ξυπνάω το πρωί γεμάτος ενέργεια, διάθεση, ελπίδα, θάρρος.

Κάθε μέρα γνωστοί και συγγενείς μου τηλεφωνούν. Ανησυχούν για το πώς τα πάω. 6 μήνες άνεργος, ένα χρόνο απλήρωτος. Ρωτούν πως την βγάζω, αν βρήκα δουλειά, αν είχα κάτι νεότερο από την παλιά μου δουλειά στο Metropolis. Λένε ότι κινδυνεύω και από κατάθλιψη.

Μα εγώ ξυπνάω νωρίς κάθε πρωί, με πάθος να ζήσω την μέρα, με πράγματα να κάνω, με στόχο. Έχω γεμίσει συναισθήματα. Χαρά, ενθουσιασμός, πάθος, οργή, μίσος, αγάπη. Και αργά το βράδυ κοιμάμαι κατάκοπος, μα περήφανος και αξιοπρεπής. Έχω πάθει κάτι; Άλλα έπρεπε να μου συμβαίνουν.

Τι είναι αυτό που μου δίνει ζωή;

Είναι η ελπίδα ότι θα πάει καλύτερα το κράτος; ότι θα τελειώσει η κρίση; ότι θα ανοίξουν οι δουλειές των αφεντικών και θα βρω και εγώ μία; ότι το παλιό μου αφεντικό, o Ανδρέας Κουρής, θα με λυπηθεί και θα μου δώσει αυτά που μου χρωστάει; ότι θα βρεθεί κάποιος που θα τον αναγκάσει να τα δώσει;…. Σκατά, αν περιμένω κάποιο χέρι να με σώσει, ή θα πεθάνω από την πείνα ή που θα χάσω τον εαυτό μου και τα λογικά μου.

Ζωή μου δίνει ο αγώνας μου, ο αγώνας μας. Ο συνάδελφος που δίπλα μου διεκδικεί με πάθος αυτά που του ανήκουν. Που δεν με αφήνει μόνο μου. Που με παίρνει τηλέφωνο αργά το βράδυ για να δει αν γύρισα από την αφισοκόλληση. Που μιλάμε περισσότερο για τις ζωές μας τώρα παρά όταν δουλεύαμε δίπλα, δίπλα. Που με εμψυχώνει όταν βλέπει ότι λυγίζω.

Ζωή μου δίνει ο θυμός. Η εξοργιστική αδικία που μια ζωή δούλευα για ψίχουλα και το αφεντικό μου πλούτιζε. Και τώρα που τα θέλει όλα δικά του με πετάει στα σκουπίδια. Γιατί είναι ταξικός ο θυμός μας. Γιατί είναι αυτοί και εμείς. Οι εργάτες και τ’ αφεντικά.

Ζωή μου δίνει η αλληλεγγύη. Φίλοι που ξανασυναντηθήκαμε μέσα από αυτόν τον αγώνα. Κόσμος που γνώρισα και μου συμπαραστέκεται. Δεν είναι ελεήμονες, είναι σύντροφοι. Δεν μου χτυπούν συγκαταβατικά την πλάτη. Δεν μου δίνουν ελεημοσύνη. Παλεύουν μαζί μου, για μένα, για τον δίπλα μου, για τον εαυτό τους.

Ζωή μου δίνουν οι φίλοι μου. Που με στηρίζουν και με εμψυχώνουν. Που δεν έχουν προσκυνήσει ακόμα. Που δεν έχουν ισοπεδωθεί από την μηχανή του συστήματος. Που μου στέλνουν μήνυμα «κουράγιο», «γερά», «συνεχίζουμε».

Ζωή μου δίνει η ανισότητα. Που το πρώην αφεντικό μου χρωστάει 2 δις και είναι πρώτη μούρη και εγώ ψάχνω 100 ευρώ γιατί μου κόψανε το ρεύμα. Που αυτός πάει για καταδύσεις, έχει κανάλι, κάνει κοσμική ζωή και εγώ χρωστάω τρία νοίκια. Που αυτός μπορεί να πληρώνει λιγότερους φόρους από εμένα. Που για να σώσει την τσέπη του, καταστρέφει τις ζωές μας και δεν τρέχει τίποτα διότι είναι επιχειρηματίας με πλάτες. Με πνίγει η αδικία και η φωνή μου βγαίνει πιο δυνατή, από πιο βαθιά.

Ζωή μου δίνουν οι ξεπουλημένοι συνάδελφοί μου. Εργοδοτικοί, παρτάκηδες, εγωιστές, αδίστακτοι. Όσα περισσότερα αναξιοπρεπή, βρώμικα, κλεμμένα, εργοδοτικά ευρώ παίρνουν τόσο περισσότερο πείσμα με γεμίζουν.

Ζωή μου δίνει η κάθε μέρα. Γεμάτη. Κουβέντες, τηλέφωνα, συνέλευση, αφίσες, κείμενα, σχέδια, απόψεις, διαφωνίες, παροτρύνσεις.

Ζωή μου δίνει το χθες που πάλεψα.

Ζωή μου δίνει το σήμερα που το ζω.

Ζωή μου δίνει το αύριο που εγώ ορίζω.

Γιατί θέλω να ζήσω και όχι να επιζήσω.

επιστολή απολυμένου από τα καταστήματα Μetropolis

ergazomenoimetropolis.blogspot.gr

Η ...δόση

Τώρα που οι σωτήρες της χώρας επετέλεσαν το καθήκον τους ήλθε η ώρα της αλήθειας. Το ψέμα της δόσης των 34 δις και βάλε είχε πολύ κοντά ποδάρια. Γι' αυτό φροντίζει καθημερινά ο Σόϊμπλε και η ΕΚΤ να μας το υπενθυμίζουν. Να μας λένε κατάμουτρα δηλαδή πως οι κυβερνώντες μας και οι υποστηρικτές τους δεν είναι τίποτ' άλλο παρά μηχανάκια αφοσιωμένα στο καθήκον της υποταγής και της παραπλάνησης. Αναλώσιμοι υπαλληλίσκοι.

Τις τελευταίες μέρες πέφτουν βροχή τα δημοσιεύματα και οι φήμες για το πότε, που και πως θα διατεθούν τα λύτρα του ξεπουλήματος της χώρας. Από δημοσιεύματα σε οικονομικές σελίδες (sofokleous.gr, έκθεση Eurobank μετά τη σύνοδο του Eurogroup) διαβάζουμε ότι το ποσό που προορίζεται για την ανάπτυξη μόλις που αγγίζει το 1,6 δις (ακούγεται και το νούμερο 1,3 δις) και αυτό θα οδεύσει φυσικά στους λεγόμενους μεγάλους πιστωτές του δημοσίου (εργολάβους ως επί το πλείστον). Ούτε σεντς για τα νοσοκομεία, την πρόνοια, τους φαρμακοποιούς, τους απλήρωτους εργαζόμενους του δημοσίου, τους φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης, κ.λπ.

Για όλους αυτούς τους ...παρακατιανούς πιστωτές η τρόϊκα εμήνυσε "κόψτε το κεφάλι σας", "τα λεφτά της δόσης θα πάνε στις τράπεζες και στην εξόφληση των δανειστών του εξωτερικού".

Φυσικά είναι απορίας άξιο πως ενώ από καιρό είμασταν πολλοί που λέγαμε πως κάπως έτσι θα τελειώσει και αυτό το παραμύθι, υπήρξαν πολλοί αυτοί που για μια ακόμη φορά μαγεύτηκαν από τις υποσχέσεις των ντήλερ της ευφορίας και της αποβλάκωσης.  

 

Το πιο κωμικό όμως της υπόθεσης είναι ότι τα ποσά αυτά θα εκταμειευθούν εφ' όσον:

-προχωρήσουν στην υλοποίησή τους τα μέτρα του Μνημονίου ΙΙΙ.

-ληφθούν πρόσθετα μέτρα για την τρύπα των 5,3 δις που διαφαίνεται ήδη στον προϋπολογισμό του 2012.

- ψηφισθεί το νέο φορολογικό νομοσχέδιο.

- προχωρήσει η αναδιάρθρωση (ξεπούλημα) της ΔΕΗ.

- ολοκληρωθεί η απελευθέρωση της αγοράς καυσίμων.

- προχωρήσει η ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών.

Έτσι το τίμημα της δόσης για τους φορολογούμενους θα ανέλθει στο ποσό των 24,3 δις (19 δις από τα μέτρα που ψηφίστηκαν και 5,3 για τα νέα μέτρα που μας περιμένουν πολύ σύντομα. Σε αυτό το ποσό θα πρέπει μέχρι τον Μάρτιο να συνυπολογισθεί και ο μποναμάς στις τράπεζες για τη λεγόμενη ανακεφαλαιοποίηση. Σύμφωνα με τις τώρα εκθέσεις για την οικονομική θέση των τραπεζών θα χρειασθούν πάνω από 52 δις, ποσό που θα καλυφθεί από εξωτερικό δανεισμό (του δημοσίου, δηλαδή των φορολογουμένων) και απ' ευθείας από τον προϋπολογισμό του 2013-2014. 

Το Χρέος είναι βιώσιμο, εμείς είμαστε ;

Από τότε που σήμανε η έναρξη του πολέμου των δημοσιονομικών ελειμμάτων το λεγόμενο χρέος δεν έχει παύσει να αυξάνεται αλματωδώς, σπάζοντας κάθε ρεκόρ ανόδου ως προς το ΑΕΠ. Υπολογίζεται ότι πολύ σύντομα θα ξεπεράσει το 200%, διαψεύδοντας κάθε εξαγγελία και υπόσχεση μείωσής του. Άλλωστε στόχος δεν ήταν το χρέος, ήταν το μέσο υποταγής της χώρας. Ένα μέσο που, συμπληρωματικά ως προς τα οφέλη της χώρας προτεκτοράτου των δανειστών της, θα απέφερε και ένα χαρτζηλίκι σε όλο το μηχανισμό που κινητοποιήθηκε και συστρατεύθηκε μαζί τους (εγχώριοι θεσμικοί δανειστές, τράπεζες, ΜΜΕ, δημοσιογράφοι, οίκοι αξιολόγησης και μελετών, δικηγορικά γραφεία, τοκογλύφοι κάθε χροιάς). Και το χαρτζηλίκι αυτό (οι τόκοι δηλαδή) πολύ σύντομα θα ξεπεράσει κάθε άλλη δαπάνη του δημοσίου, διευρύνοντας συνεχώς τα ελείμματα και αυξάνοντας το χρέος.

Έως πού ;

Διεθνείς οίκοι μελετών έχουν αποτιμήσει προ καιρού την αξία της περιουσίας της χώρας στα 500 δις. Ας θυμόμαστε αυτό το νούμερο. Όταν λοιπόν το συνολικό χρέος αγγίξει αυτό το ποσό, τότε η χώρα θα αποτελεί μια αποικία μ' ένα νόμισμα που θα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μιας υπόδουλης χώρας και ενός χρεωκοπημένου λαού. Τότε θάναι που όλοι οι σωτήρες μας θα μεταμορφωθούν σε τέρατα και η χώρα σ' ένα ζόμπι για νάναι το παράδειγμα προς συμμόρφωση και υποταγή στα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού.

θαν.

“Δάσκαλε πεινάω” (αναδημοσίευση)

Πηγή : Η Λέσχη της Ανυπότακτης Θεωρίας

Του Χρήστου Αβραμίδη 

Κάπως έτσι, φαίνεται να αποκρίθηκε το Ελληνικό κράτος, η Ασφάλεια και τα ΜΜΕ μετά την διαδήλωση των εργαζόμενων ενάντια στον Φούχτελ και τις απολύσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση. Το σύστημα πεινούσε. Και πεινούσε για ανθρώπινη σάρκα, κατά προτίμηση αγωνιστών. Πως να σταματήσεις, όμως με τα γκλομπ, κάποιον που ακούει την παραπάνω φράση καθημερινά από παιδικά στόματα στον χώρο εργασίας του. Πως να φοβίζεις τρεις εργαζόμενους που απειλούνται με απόλυση μετά από τόσα χρόνια δουλειάς.

Όταν περάσεις πρώτη φορά την πόρτα της σχολικής τάξης, αυτή την φορά για να διδάξεις και όχι (μόνο) για να διδαχθείς, τα πρώτα συναισθήματα είναι μια γλυκιά νοσταλγία και πολλά χαμόγελα για τα παιδιά που βλέπεις στην τάξη και αρχίζεις να αγαπάς. Σιγά σιγά όμως τα χαμόγελα μετριάζονται και εκτός από χαμογελαστά προσωπάκια αρχίζεις να παρατηρείς τον αποκλεισμό την στεναχώρια και την μοναξιά, το ανεκπλήρωτο μιας παιδικής ηλικίας, που δεν πρόκειται ποτέ να εκπληρωθεί.

Οι τέσσερις τοίχοι που σε περιτριγυρίζουν, το νιώθεις πια, κλείνουν μέσα τους σαν φυλακή όλη την φτώχεια, και την εξαθλίωση. Η δυστυχία και η εκμετάλλευση είναι για τα πιο πολλά παιδιά σου, λέξεις που περιέχουν ολόκληρο μέλλον. Μερικά παιδάκια δεν παίζουν με τα άλλα, είτε επειδή δεν ξέρουν την γλώσσα, είτε επειδή δεν είχαν παπούτσια για να έρθουν στο σχολείο. Ας δούμε το απλούστερο παράδειγμα μόνο. Το ένα παιδί βλέπει και μαθαίνει από τον γονιό του, τον αγαπά, το αγαπά και μαζί ανακαλύπτουν τον κόσμο, γιατί οι γονείς του έχουν μια οικονομική άνεση ,δουλεύουν λιγότερο και μπορούν να το βλέπουν και να το φροντίζουν. Το άλλο δεν βλέπει τον πατέρα του, ή τον βλέπει κουρασμένο και εκνευρισμένο, γιατί αυτός εργάζεται 10ωρα ή κάνει δυο δουλειές για να τα βγάλουν πέρα.Ποιο από τα δύο θα προοδεύσει και θα τα πάει καλά στο σχολείο;

Είναι έτσι φτιαγμένο το σχολείο, που τα παιδιά των ανώτερων τάξεων (συνήθως τον μπροστά θρανίων) , μπορεί να προσέξουν και να προοδέψουν, ενώ στα πίσω θρανία, πάντα θα γίνεται φασαρία, και πάντα κάποιοι θα μένουν πίσω. Όταν ο δάσκαλος μπαίνει τις πρώτες χρονιές στην τάξη, προσπαθεί και δουλεύει νυχθημερόν, δοκιμάζει πράγματα, μερικές φορές επιτυγχάνει, μερικές αποτυγχάνει, σίγουρα πάντως το τέλος της σχολικής μέρας θα τον βρει θλιμμένο σε κάποια γωνία να ψάχνει τι πήγε στραβά και εκείνο το παιδικό βλέμμα στο πίσω θρανίο γίνεται όλο και πιο σκοτεινό.

Όταν αυτό συμβαίνει για μερικούς μήνες και μετά για μερικά χρόνια, ο δάσκαλος συνήθως, συμβιβάζεται, ενσωματώνει, το ότι όσο και να προσπαθήσει είτε, πάντα θα κάνει πολλά πράγματα στραβά, ή ότι μερικοί μαθητές-άνθρωποι προορίζονται εξ ορισμού για χαμηλότερα. Το μάθημα προκαλεί στον δάσκαλο, πόνο, νεύρα φωνές, ίσως και δάκρυα. Το μάθημα θέλει υπομονή και ο θυμός συσσωρεύεται, πρέπει να έχεις κάπου να τον διοχετεύσεις Μερικοί εκπαιδευτικοί ξεσπούν πάνω στα παιδιά (επίσημη πολιτική του Ελληνικού κράτους, μέχρι πριν μερικά χρόνια). Μάλιστα εκκρεμούν καταγγελίες για έναν εκπαιδευτικό της Χρυσής Αυγής, ότι βίαζε ανήλικες μαθήτριες. Αυτόν καμία αστυνομία δεν τον κυνήγησε.

Υπάρχει όμως και η άλλη εκπαίδευση. Αυτή απαρτίζεται από τους εκπαιδευτικούς που ψάχνουν, μαθαίνουν, αναζητούν γιατί τελικά τα παιδιά των πίσω θρανίων, δεν εντάσσονται και μένουν στάσιμα. Μετά επιλέγουν να αφιερώσουν τον χρόνο τους, ίσως και την ζωή τους, στην άρση αυτής της αδικίας, και όταν θα έρθει κάποιος “ισχυρός άνδρας” , να συζητήσει και να εξαγγείλει, νέες μειώσεις μισθών, νέες απολύσεις, νέο κύμα παιδιών που οι γονείς τους θα είναι άνεργοι και αυτά θα έρχονται στην τάξη σαν ζωντανά νεκρά, δεν έχεις ούτε στιγμή το δίλημμα. Εκεί διοχετεύεται και ο θυμός. Θα είσαι στην πρώτη γραμμή ενάντια σε αυτόν τον σιχαμένο και το σύστημά τους . Ανεξάρτητα από την εθνικότητά του. Άλλωστε, το επόμενο πρωινό, πώς να κρυφτείς απ’τα παιδιά και από αυτά τα σκοτεινά βλέμματα που σε κοιτούν από εκεί πίσω ανήμπορα να αντιδράσουν.

Η Αστυνομία σε αυτόν τον τόπο, (από δασκάλους) κυνηγούσε πάντα, τους υπερασπιστές των αδυνάτων. Τι θα δήλωνε άραγε ο ο “βλάσφημος” Λουντέμης, ο “κατάσκοπος” Πλουμπίδης, και η “αντεθνική” Ρόζα Ιμβριώτη. Πως θα ένιωθαν οι Βάρναλης και Γληνός αν τον χειμώνα του 1935 που πέρασαν εξόριστοι στον Άη Στράτη, γνώριζαν ότι 68 χρόνια μετά, στην ίδια εποχή, συνεχίζονται οι διώξεις, και τα χαρτιά μετανοίας σε συναδέλφους τους. Ήταν σχεδόν ολόκληρος ο 20ος αιώνας, στην Ελλάδα που τα σκουπίδια αυτού του τόπου, οι χωροφύλακες, και οι μετέπειτα ταγματασφαλίτες και οι δωσίλογοι, ωσάν σκυλάκια των ισχυρών, έμπαιναν νύχτα στα σπίτια και στους χώρους εργασίας, και έπιαναν αυτούς που αντιστάθηκαν στην εκμετάλλευση. Χτυπούσαν γυναίκες και παιδιά, μέσα στα ίδια τους τα σπίτια όπως οι σημερινοί πολιτικοί τους απόγονοι στα τηλεοπτικά στούντιο.

Ο 21ος αιώνας, τελικά, δεν φαίνεται να δείχνει ότι οι από πάνω θα φερθούν κάπως πιο πολιτισμένα στους από κάτω. Για όσους δεν το είχαμε καταλάβει μέχρι στιγμής, η σύλληψη των δύο εργαζόμενων της τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά και του δασκάλου, Θανάση Αγαπητού, μέσα στο σχολείο του, που έγιναν πριν από μερικές μέρες δείχνει τις θα προσπαθήσουν να μας κάνουν και σε τούτον τον αιώνα.

Το τέλος της ιστορίας και η διαιώνιση της αδικίας, προβλέφθηκαν πολλάκις. Δεν μας είπαν, όμως, ότι για να γίνει αυτό, θα πρέπει να (ξανά) σταλούν στα δικαστήρια και στα ξερονήσια, αυτοί που θέλουν και μπορούν, να γράψουν ιστορία και να αγωνιστούν για το τέλος της αδικίας. Βέβαια τότε, οι νικητές, έστειλαν στα ξερονήσια, τους ηττημένους, αλλά σήμερα αυτή η διάκριση νικητών και ηττημένων όσο οξύνεται, τόσο κινδυνεύει να ανατιναχθεί.

Το παιχνίδι ξαναξεκίνησε, και όλα παίζονται…

ΥΓ: Στο τέλος της απολογίας ο πρόεδρος του δικαστηρίου παρατηρεί: «Απορώ … πώς δεν υπογράψατε μια δήλωση [μετανοίας] για να σώσετε από τη δοκιμασία εσάς και το παιδί σας…».

Και ο Λουντέμης απαντά: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ!»

Η "πολυτέλεια" του ηλεκτρικού ρεύματος (αναδημοσίευση)

από: http://anatolikatisedem.blogspot.gr/

Επειδή εξασφαλίσαμε τη δόση των 40 δις και η ανάπτυξη φτάνει από μέρα σε μέρα, (στο δρόμο βρίσκεται), οι φωτισμένοι εγκέφαλοι που μας κυβερνούν είπαν να ξανααυξήσουν το ρεύμα.

Έτσι από τον καινούργιο χρόνο σύμφωνα με πληροφορίες του «Έθνους», τα τιμολόγια του ρεύματος θα αυξηθούν κατά 37% και πρόκειται για εισήγηση που κάνει η ΔΕΗ, στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και στο υπουργείο ΠΕΚΑ.Η επιβάρυνση αυτή έρχεται ως αποτέλεσμα των απαιτήσεων της τρόικας για απελευθέρωση των οικιακών τιμολογίων και προβλέπεται και στο προσχέδιο του Μνημονίου το οποίο έχουν συμφωνήσει η κυβέρνηση και οι δανειστές μας (για όσους δεν το γνωρίζουν).

Όπως προκύπτει από το κείμενο, η αύξηση-σοκ θα πέσει σε τρεις δόσεις (Ιανουάριο, Μάρτιο και Ιούλιο), από την 1/1/2013.

Η ΔΕΗ μέσα σε δύο χρόνια προχώρησε στις εξής αυξήσεις: 

1. Αυξήσεις, λόγω ρήτρας καυσίμου, κατά 0,22€/1.000 KWh στην υψηλή τάση, 0,23€/1.000 KWh στη μέση τάση και 0,24€/1.000 KWh στη χαμηλή τάση – Β’ τρίμηνο 2010.

2. Αύξηση του ΦΠΑ από 9% στο 10% – Μάρτιος 2010.

3. Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης 5 ευρώ ανά 1.000 KWh για οικιακή και δημόσια χρήση και 2,5 ευρώ ανά 1.000 KWh για επιχειρηματική χρήση – Μάιος 2010.

4. Τέλος ΔΕΤΕ (Δικαιώματα Εκτέλεσης Τελωνειακών Εργασιών) 0,50 ευρώ ανά 1.000 KWh – Μάιος 2010.

5. Αύξηση του τέλους ΑΠΕ από 0,3 σε 5,57 ευρώ η MWh για βιομηχανίες και εμπορικούς πελάτες – Ιούνιος 2010.

6. Αύξηση (νέα) του ΦΠΑ από 10% στο 11% – Ιούλιος 2010.

7. Αύξηση των χρεώσεων για τη χρήση του δικτύου διανομής κατά 15% στη μέση και κατά 7% στη χαμηλή τάση – Ιούλιος 2010.

8. Νέα αύξηση της τάξης του 2,65% στο τέλος ΑΠΕ που επιβάλλεται στις επιχειρήσεις – Δεκέμβριος 2010.

9. Νέα αύξηση του ΦΠΑ από 11% στο 13% – Ιανουάριος 2011.

10. Αυξήσεις στα τιμολόγια, που για τα οικιακά φτάνουν στο 13,7% – Ιανουάριος 2011.

11. Μεσοσταθμική αύξηση 12,2% – Ιανουάριος 2012.

12. Αύξηση 47% στο τέλος υπέρ ΑΠΕ – Αύγουστος 2012. + 3 αυξήσεις το 2013 συνολικού ύψους 37% .

Κατόπιν τούτων δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο στόχος τους είναι:

α) να μας εξοντώσουν και

β) να φαλιρίσουν τη ΔΕΗ (ήδη τώρα ο μισός κόσμος δεν έχει και δεν πληρώνει τους λογαριασμούς), μετά τις καινούργιες αυξήσεις δε θα πληρώνει άνθρωπος, με αποτέλεσμα να ξεπουλήσουν τη ΔΕΗ για ένα κομμάτι ψωμί σα χρεοκοπημένη εταιρεία.

Η απορία μου είναι γιατί δεν έχουμε πάρει ακόμα τα κουζινομάχαιρα;

Μάλλον θα τα πάρουμε όταν σβήσει η τηλεόραση αναγκαστικά λόγω διακοπής της ηλεκτροδότησης.

Ας ελπίσουμε οι αυξήσεις να έρθουν γρήγορα.

Δεν είναι αναλγησία, είναι απλά δολοφονία.

Αντίκρυσα τα πρόσωπά τους για πρώτη φορά τον Μάρτη, λίγο πριν το Πάσχα (βλέπε εδώ). Πρόσωπα πλημμυρισμένα από ελπίδα. Και λίγες στιγμές, μετά, τα είδα να λάμπουν, τις ψυχές τους να ζούν μιαν άλλη Ανάσταση από το σκοτάδι 7 μηνών που τους είχε η ΔΕΗ επιβάλλει.

Κι' αντίκρυσα και χθές αυτά τα μάτια. Ούτε ελπίδα, ούτε καρτέρεμα. Ίσως νάξεραν πως ήταν  ψεύτικες -και ήταν τελικά- οι υποσχέσεις μου πως το σκοτάδι που επανήλθε, θα εξοστρακισθεί και πάλι από το μικρό τους σπιτικό. Η ΔΕΗ και ο εργολάβος-εκτελεστής των δολοφονικών της εντολών είχαν φροντίσει στο ακέραιο να εξοστρακισθεί δια παντός το φώς από τις καρδιές τους, αφαιρώντας τον μετρητή. 

Πελάτης Κ.Μ Delete, τώρα το λόγο έχουν τα δικαστήρια, 
για την είσπραξη των οφειλομένων.

Πελάτης τα δυό παιδάκια και μια μάνα. Εγκαταλελειμμένοι όλοι από κάθε θεό και άνθρωπο, από κάθε αύρα ανθρωπιάς. Δεν είναι η εποχή τους, σκέφτηκα. Όπως δεν είναι η εποχή όλων των κατετρεγμένων. Όπως δεν είναι η εποχή των παιδιών των Ρομά στον Δενδροπόταμο της Μενεμένης, όπου πριν λίγες μέρες η ΔΕΗ με τη συνδρομή όλων των χερσαίων δυνάμεων καταστολής εκήρυξε τον πόλεμο στο φώς τους, στη ζωή τους, κόβοντας το ρεύμα από σπίτια και σχολείο (βλέπε εδώ).

Εγκαταλελειμμένοι και όχι μόνο. Εμπαιζόμενοι από γείτονες, εκκλησία, Δήμο, υπηρεσίες πρόνοιας. Εμπαιζόμενη η μάνα που μες στην ανημποριά της ψάχνει να κρεμαστεί από κάθε υπόσχεση. Μα σαν θάλθει η ώρα της πράξης της ζητάνε το ακατόρθωτο: να αποδείξει πάλι και πάλι μιαν ανημποριά εξόφθαλμη. Και γίνεται τότε αυτή η ανημποριά ύβρις στην ψυχή των παιδιών.

*****

Δεν είστε αδιάφοροι, δεν είστε ανάλγητοι, είστε δολοφόνοι κύριοι της ΔΕΗ, κύριοι γείτονες, κύριοι λοιποί σταυροφόροι της ελεημοσύνης. Γιατί στο όνομα κάποιας οφειλής, στο όνομα ενός μνημονίου τελικά δολοφονείτε τις ψυχές των παιδιών. Γιατί στο όνομα μιας καθώς πρέπει βίωσης τσακίζετε ζωές, δείχνετε στα παιδιά με το δάκτυλο τον δρόμο προς τον Καιάδα.

Ακούτε Συνήγορε του Πολίτη ; Συνήγορε του Καταναλωτή ; Συνήγορε του Παιδιού ; Δεν ζητάμε ελεημοσύνη. Απλά τη Δικαιοσύνη απαιτούμε. Και όχι τη δικαιοσύνη των καιρών. Αυτή η τριμελής οικογένεια (μητέρα άνεργη και δύο παιδιά μικρά, εκ των οποίων το ένα βαριά άρρωστο με χρόνια πάθηση) δικαιούται το μέγιστο μερίδιο της Δικαιοσύνης που ορίζουν η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη. Και κυρίως δικαιούνται να δούν τα πρόσωπα των δολοφόνων της στο εδώλιο.

θαν.

σημείωση: θα ήταν χρήσιμο αυτό το κείμενο να γίνει αφορμή μιας πλατειάς κινητοποίησης ενάντια στο έγκλημα που διεπράχθη προχθές από τη ΔΕΗ. Επομένως καλό θα ήταν να κοινοποιηθεί όσο γίνεται περισσότερο. 

Ευχαριστούμε.

Βίντεο: Το αμερικάνικο (και ελληνικό) "όνειρο".

Τράπεζες: Μια ιστορία βαρβαρότητας...

διάρκεια περίπου 30 λεπτά

Είμαστε όλοι Άστεγοι...

Κείμενο-διακήρυξη του Δι.Κ.Α Εξ. για το Θέμα της Στέγης 

"H απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Kράτους." 

Αυτά προβλέπει το ελληνικό Σύνταγμα. Όμως το πρόβλημα της Στέγης τα τελευταία χρόνια απετέλεσε το αντικείμενο αισχροκέρδειας, εκμετάλλευσης και αφαίμαξης του εισοδήματος από εργολάβους, κτηματομεσίτες και τράπεζες. Το "όνειρο ενός κεραμιδιού πάνω από το κεφάλι μας" κατέληξε να γίνει ο εφιάλτης για εκατομμύρια έλληνες και μετανάστες, ειδικά για αυτούς που κατέφυγαν στις τράπεζες για να τους βοηθήσουν να πάρουν ένα σπίτι. Του οποίου, αφού "φούσκωσαν" την αξία απόκτησης, αφού ο ιδιοκτήτης του κατέβαλε ένα σημαντικό ποσό από το εισόδημά του, τώρα απαξιώνεται από το σκάσιμο της φούσκας που δημιούργησε ο ίδιος μηχανισμός των κάθε είδους εμπλεκομένων (εργολάβοι, μεσίτες, τράπεζες). 

Είναι ξεκάθαρο ότι η φούσκα των ακινήτων αποτέλεσε μοχλό συσσώρευσης πλούτου σε παγκόσμια κλίμακα. Αφού κερδοσκόπησαν μέσω των δανείων των τραπεζών, τώρα όλοι αυτοί απαιτούν την κατάσχεση των σπιτιών μας φροντίζοντας να τα υποθηκεύσουν με τα "ψιλά γράμματα" των δανειακών συμβάσεων. Η πολιτεία προστατεύοντας τα συμφέροντα αυτά, τα εξέθρεψε για δικούς της λόγους, αγνοώντας την προτροπή του Συντάγματος που η ίδια θέσπισε. Και δεν είναι μόνον αυτό. Με κατασχέσεις μας απειλούν θεοί και δαίμονες. Από την εφορία μέχρι κάθε νταβατζή-έμπορο των κοινωνικών αγαθών. Θεωρούμε σαν παράνομη κάθε κατάσχεση λαϊκής κατοικίας, κάθε επιβουλή δανειστών ενάντια στο πατρικό μας σπίτι. 

Για τις εξώσεις 

Οι ενοικιαστές δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τον ιστό του εμπορίου στέγης, που μέχρι πρότινος διπλασίαζε την περιουσία κάθε ιδιοκτήτη μέσα σε λίγα χρόνια. Αλλά και ο κάθε μικροιδϊοκτήτης (σπιτιού ή καταστήματος), στην παρούσα φάση της λεγόμενης κρίσης, κινδυνεύει με την απαξίωση ή την κατάσχεση των θυσιών του για "ένα μελλοντικό εισόδημα" μιας και η συσσώρευση πλούτου παίρνει μπάλα και αυτόν. Επί δεκαετίες το νομικό και θεσμικό πλαίσιο προστάτευε τους μεγαλοϊδιοκτήτες. Η απουσία θεσμικού πλαισίου και πολιτικής για τη λαϊκή στέγη επέτρεψε σε κάθε εργολάβο την αισθητική υποβάθμιση, την λεηλασία του περιβάλλοντος στο όνομα μιας ανάπτυξης, στην οποία για χρόνια στρατεύθηκαν κάθε είδους συμφέροντα και κερδοσκόποι. Αλλά και λόμπις του υποκόσμου (εμπρηστές, καταπατητές, εκβιαστές, κοράκια). 

Ο κάθε ενοικιαστής (σπιτιού ή επαγγελματικής στέγης) αδυνατεί να έχει δική του στέγη και αυτό ισχύει για τη συντριπτική πλειοψηφία των ενοικιαστών. Στον τομέα της κατοικίας το κράτος θα έπρεπε από χρόνια να έχει επέμβει, εκπληρώνοντας αυτά που το Σύνταγμα ορίζει, θεσμοθετώντας είτε τη γενναία επιδότηση του ενοικίου για αυτούς που έχουν χαμηλά εισοδήματα, είτε την παραχώρηση δικών του κενών κατοικιών (χιλιάδες είναι τα άδεια ακίνητα δήμων, εκκλησιών, φορέων του δημοσίου), είτε τη δήμευση κατοικιών που χτίσθηκαν πάνω σε καταπατημένες δημόσιες εκτάσεις και μένουν στα χέρια των καταπατητών, είτε νάχει θεσμοθετήσει ένα πρόγραμμα δωρεάν παραχώρησης στέγης στα λαϊκά στρώματα του πληθυσμού. Αντί αυτού είδαμε την κατάργηση όλων των προγραμμάτων και των φορέων για την εργατική κατοικία, τον περιορισμό και την οριστική κατάργηση της επιδότησης ενοικίου. 

Διεκδικούμε από το κράτος το κοινωνικό ενοίκιο για διαμερίσματα μικροϊδιοκτητών προκειμένου να στεγασθούν άστεγοι ή οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα που δεν μπορούν να πληρώσουν ενοίκιο. Έτσι θα ενισχυθούν και οι μικροϊδιοκτήτες. Είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα τόσο τα προγράμματα κατασχέσεων όσο και αυτά των εξώσεων θα μπούν σε πλήρη εφαρμογή από τους τραπεζίτες, το ίδιο το κράτος για "οφειλόμενα" στις ΔΟΥ, από το λόμπυ του real estate με τη σύμπραξη των νόμων και της δικαιοσύνης τους. Το νομικό πλαίσιο έχει στηθεί, ο νόμος Κατσέλη (κουτσός κι' αυτός) πάει να καταργηθεί με τις εξαγγελίες-παγίδα του υπουργείου "Ανάπτυξης" και δεν θα αργήσει η στιγμή που θα αρχίσει η αρπαγή των σπιτιών μας, αν δεν αντισταθούμε. 

Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη στεκόμαστε ενάντια στις εξώσεις οικογενειών που αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο, στεκόμαστε ενάντια σε κάθε κατάσχεση σπιτιού λαϊκής οικογένειας. Σε κάθε γειτονιά, πόλη, χωριό θα πρέπει να υπάρξουν οργανωμένες αντιστάσεις, δίκτυα πολιτών που θα αποτρέπουν κάθε κατάσχεση, κάθε έξωση. Η πείρα παρόμοιων κινημάτων στην Ευρώπη και αλλού μας έχει διδάξει ότι μόνο ένας οργανωμένος και αποφασιστικός αγώνας μπορεί να έχει αποτελέσματα. Από το να αποτρέψει μια έξωση ή μια κατάσχεση μέχρι στο να εξαναγκάσει το κράτος να συμμορφωθεί στο ελάχιστο των υποχρεώσεών του που προβλέπονται στο Σύνταγμα. Δίκτυα αντίστασης που θα στέκονται απέναντι και στους σύγχρονους μαυραγορίτες, τους μεγαλοϊδιοκτήτες και εργολάβους ακινήτων, που προτιμούν να κρατούν κλειστά τα κτήρια και διαμερίσματα που έχουν, «για να μην πέσουν οι τιμές», ενώ την ίδια ώρα άστεγοι υποφέρουν και πεθαίνουν λίγο λίγο κάθε μέρα στους δρόμους. 

Δίπλα μας βρίσκονται οι άστεγοι, δίπλα μας βρίσκονται και τα άδεια κτήρια και τα διαμερίσματά τους. Δεν μπορούμε να κλείνουμε άλλο τα μάτια μας σ΄ αυτή την αδικία, δε μπορούμε να αποδεχόμαστε πια αυτή τη βαρβαρότητα. Είμαστε αλληλέγγυοι και στηρίζουμε έμπρακτα όσους αστέγους/ες επιλέξουν αυτοοργανωμένα να καταλάβουν, να επισκευάσουν και να κατοικήσουν σε οποιοδήποτε άδειο κτήριο που σήμερα ρημάζει αναξιοποίητο (πολλά αποτελούν πλέον και πηγές κινδύνων και εστίες μόλυνσης, λόγω της σκόπιμης εγκατάλειψης). Πάνω από τις προσδοκίες μεγαλύτερων κερδών για τους μεγαλοϊδιοκτήτες, βάζουμε την επιβίωση των αστέγων με αξιοπρέπεια και όχι με ψίχουλα φιλανθρωπίας. 

Αν δεν οργανωθούμε και δεν αντισταθούμε ένα σημαντικό μερίδιο πληθυσμού θα μετατραπεί σε νεο-άστεγους, σε ένοικο και "πολίτη" παραγκών και παραγκουπόλεων στο περιθώριο των πόλεων, έξω από τα "τείχη". 

Η φιλευσπλαχνία, μέσω εκτόνωσης, ανάχωμα στις λαϊκές αντιδράσεις, δεν αποτελεί παρά έναν ακόμη σύμμαχο των συμφερόντων, ένα άλλοθι της πολιτείας, έναν εχθρό του κινήματος για αξιοπρεπή στέγαση για όλους. 

ΔΙΚΤΥΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ – ΝΕΑΠΟΛΗΣ – ΜΟΥΣΕΙΟΥ (Δι.Κ.Α Εξ.)

Μονοπάτια Ου-τοπίας (αναδημοσίευση)

από: e-Apenanti.blogspot.gr

Τόπος δημιουργίας, χειραφέτησης και αντίστασης, ανοιχτός 

σε δράσεις πολιτικές, πολιτιστικές, αντικαταναλωτικές. 

Φιλοδοξεί να είναι, ακόμα, ένας κήπος της γειτονιάς που φιλοξενώντας 

μέρος της κοινωνικής ζωής των κατοίκων της πέρα από λογικές κέρδους 

και ιδιοκτησίας, λειτουργεί σαν τόπος παιχνιδιού και περιπάτου, συνεύρεσης 

και επικοινωνίας, άθλησης, δημιουργίας και προβληματισμού, καταργώντας 

τα στεγανά της διαφορετικής ηλικίας, καταγωγής, μορφωτικού επιπέδου, 

κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης.

......

"Αξιώνοντας την ουτοπία στην καθημερινότητά μας , ξεκινάμε να φτιάξουμε 

ένα περιβόλι στο κέντρο της πόλης. Η καλλιέργεια της γής, η παραγωγή 

σπόρων παραδοσιακών ποικιλιών και το μοίρασμά τους, αποτελούν 

αναγκαίες προϋποθέσεις αντίστασης στον έλεγχο της τροφής που 

επιβάλλουν οι πολυεθνικές." 

Πάρκο Ναυαρίνου

Αυτά έγραφε το κάλεσμα της Κυριακής 11 Νοέμβρη:να μαζευτεί κόσμος, να λευτερώσουμε τη Γή. 
Κι' έγινε από τα χέρια λίγων, αλλά αποφασισμένων πάντα να περπατάνε ανάμεσα στο όνειρο και την ουτοπία.

Και σε λίγες ώρες ανακοινώθηκε επίσημα πως...

Στην καρδιά της Αθήνας, στην καρδιά όλων όσων πιστεύουν πως τούτη η γειτονιά, σε όλους τους καιρούς, οφείλει να προσφέρει άνθη ακήρατα. Πνιγμένη στο μπετόν, η αύρα των κατοίκων της πότισε και έθρεψε οράματα και ανατάσεις ψυχής. Κράτησε το νού σε εγρήγορση, ζέστανε τις καρδιές όσων θωπεύονταν στην αγκαλιά της. 

Πως αλλοιώς μπορώ να εξηγήσω πως εδώ και πέντε χρόνια εθελοντές έσκαβαν με τα χέρια τους πάνω στο άφιλο του τσιμέντου ν' αποκαλύψουν τα μυστικά της Γής, να γητέψουν τις πληγές της.

Και φάνηκαν και καιροί που τούτη η γωνιά της πόλης γένηκε κάστρο απόρθητο και χείμαρρος αξιωσύνης που πότιζε τις άνυδρες μέρες τα φυτέματα και στις νύχτες των καιρών τις ψυχές των ανθρώπων της.

Μνημονεύω λοιπόν τα Πάρκο. Γιατί με το φώς των έργων μας τα όνειρά μας ριζώνουν στη γή, θεριεύει η ουτοπία. Καλλιεργώντας τη Γή, καλλιεργούμε τις συνειδήσεις μας έγραφε κάποιο σύνθημα. Μόνο αυτός είναι ο δρόμος μας. Ναυαρίνου και Ζωοδόχου Πηγής.

περισσότερα για το Πάρκο εδώ

μουσική:

για δες περβόλι όμορφο (ριζίτικο)

Υπερχρεωμένα νοικοκυριά: Οι εξαγγελίες του Χατζηδάκη παγίδα αλλά και ταφόπλακα στο νόμο Κατσέλη.

Προ ημερών ο υπουργός "ανάπτυξης" Κ. Χατζηδάκης ανακοίνωσε μέτρα δήθεν διευκόλυνσης των δανειοληπτών. Στην ουσία οι εξαγγελίες του προετοιμάζουν το έδαφος για την ολική κατάργηση του νόμου Κατσέλη μέσω της υποκατάστασής του από το σχέδιο νόμου που ετοίμασαν οι τράπεζες και χαιρέτισε (εξαγγέλοντάς το σαν δικό του) ο Χατζηδάκης και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).

Οι εξαγγελίες που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια καλοστημένη παγίδα για τους δανειολήπτες. Οι τραπεζίτες με το δόλωμα της τετραετούς περιόδου χάριτος με ισόχρονη μείωση του επιτοκίου στο 1,5% προσπαθούν να παγιδεύσουν τους δανειολήπτες και ειδικά αυτούς που έχουν ακίνητη περιουσία στο όνομά τους. Διότι πολλά δάνεια (εμπορικά, προσωπικά) δεν έχουν συνοδευθεί από εγγύηση ακινήτου ή ο δανειολήπτης δεν διαθέτει ακίνητο. Με την προσφυγή στην "παγίδα" θα του ζητηθεί να διασφαλισθεί το δάνειο και ο νέος διακανονισμός με ακίνητο, είτε δικό του είτε τρίτου (που θα μπεί εγγυητής). 

Κοροϊδία επίσης αποτελεί η εξαγγελία για το ύψος της μηνιαίας δόσης η οποία -λέει- θα περιορίζεται στο 30% του εισοδήματος. Όμως αυτό πολλοί δανειολήπτες μέσω προσφυγής στα δικαστήρια το έχουν ήδη πετύχει.

Στις σκέψεις των τραπεζών εδώ και καιρό ωρίμαζε η ιδέα της απαγκίστρωσής των και της παράκαμψης του νόμου Κατσέλη. Ήδη όσοι κατέφυγαν στο νόμο έχουν κερδίσει και διαγραφή χρέους (σε μεγάλο ποσό) και παράλληλα διακανονισμό σύμφωνα με τις δυνατότητές των. Μιλάμε βέβαια για κάθε είδους δάνειο (όχι μόνο στεγαστικό). Ο νόμος Κατσέλη προστάτευε σε μεγάλο βαθμό την πρώτη κατοικία, αυτό βέβαια για μας δεν είναι αρκετό (άλλωστε έχουν διατυπωθεί οι προατάσεις μας). Οι εξαγγελίες Χατζηδάκη στοχεύουν ακριβώς σε αυτό: στην αρπαγή και αυτής της πρώτης κατοικίας χωρίς καμμία νομική δυνατότητα προστασίας της. Διότι από τη στιγμή που θα "προσέλθουμε" στο διακανονισμό που θέλουν οι τράπεζες και εξήγγειλε ο κ.Χατζηδάκης, παραιτούμαστε από την προστασία του νόμου Κατσέλη.

Ήδη τις εξαγγελίες χαιρέτησε η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, και η ΕΚΤ. Παράλληλα όλα τα μέσα διαπλοκο-ενημέρωσης επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου προβολή του σχεδίου των τραπεζών, αποσιωπώντας την παραμικρή αναφορά στο ότι ισχύει ο νόμος Κατσέλη.

Παίζεται δηλαδή ένα παιγνίδι παραπλάνησης και παγίδευσης. Αλλοίμονό μας αν αν δεν το αποκαλύψουμε και δεν το πολεμήσουμε.

Θαν.