Οι εφιαλτικές διαστάσεις του καπιταλιστικού ονείρου (αναδημοσίευση)

από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)

Του Αντώνη Αγγελή

Υπάρχουν πάρα πολλές λέξεις που αποδίδουν την απανθρωπιά, την εκμετάλλευση, την αδικία, την εξαπάτηση, την αναξιοπρέπεια, απ’ όλες όμως ο καπιταλισμός είναι η αντιπροσωπευτικότερη, γιατί περιλαμβάνει όλες αυτές τις έννοιες μαζί. Το κακό είναι ότι ο καπιταλισμός πέρα από απλός όρος, είναι το οικονομικό αυτό σύστημα που αιώνες τώρα καθορίζει την κοινωνικό-πολιτική πραγματικότητα των λαών. Μια επικείμενη κατάρρευση του καπιταλισμού θα σήμαινε την ταυτόχρονη κατάρρευση ολόκληρου του γνωστού μέχρι τώρα κόσμου για τον άνθρωπο, ολόκληρης της πραγματικότητάς του....Κάτι τέτοιο φαίνεται να προμηνύουν ορισμένες από τις φράσεις που ακούγονται όλο και πιο συχνά τελευταία, όπως: «το οικονομικό μοντέλο καταρρέει», «το οικονομικό σύστημα και οι πολιτικές που το στηρίζουν αποτυγχάνουν». Τέτοιες διατυπώσεις γεννούν σίγουρα ένα πλήθος προβληματισμών, όπως εξίσου σίγουρα εγείρουν οράματα, φόβους και ψευδοδιλήμματα.

Ο καπιταλισμός όμως είναι ένα σύστημα, που έχει αποδείξει επανειλημμένα την ανθεκτικότητά του στην κρίση των χρόνων και στα χρόνια της κρίσης. Για την ακρίβεια, είναι ένα σύστημα που γεννά κρίσεις προκειμένου μεταλλαγμένο πια να αναβιώσει και να συνεχίσει να λειτουργεί. Ο καπιταλισμός έχει μια εγγενή ιδιότητα, μετασχηματίζεται, απ’ αυτό ανατροφοδοτείται. Τα ποικίλα επίθετα που έχει λάβει μέσα στους αιώνες, μέχρι το σύγχρονό του -νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός- αποδεικνύουν αυτήν την εγγενή υβριδικότητά του.

Αυτοί που προσδίδουν θετικό πρόσημο στον καπιταλισμό, ερμηνεύουν αυτήν την ιδιαιτερότητά του -την ευμεταβλητότητά του- σαν απόδειξη λειτουργικής τελειότητας, παρουσιάζοντάς τον ταυτόχρονα ως γέννημα, δημιούργημα και αποτέλεσμα της φυσικής, καθορισμένης και αναμενόμενης εξέλιξης του ανθρώπου και των κοινωνιών του. Από την άλλη, όσοι αποδίδουν στο καπιταλιστικό σύστημα αρνητικό πρόσημο, υποστηρίζουν ότι η λερναιακή του μορφή αντλείται από την εξουσιαστική ισχύ του κεφαλαίου, που μπορεί να αλλάζει διαρκώς προσωπεία τόσο μέσα από τη ρυθμιστική λειτουργία που επιτελούν σε κάθε επίπεδο πολιτικό-κοινωνικής οργάνωσης οι νόμοι της αγοράς, όσο και μέσα από την εκάστοτε ηγεμονική νοοτροπία της αστικής τάξης. Αυτή η δεύτερη άποψη (που με βρίσκει σε μεγάλο βαθμό σύμφωνο) επικαθορίζεται από μια κρατικίστικη προοπτική (που με βρίσκει αντίθετο). Αυτές οι δύο κυρίαρχες τοποθετήσεις, χωρίς να περιλαμβάνω έναν μεγάλο αριθμό άλλων προσεγγίσεων και θεωρήσεων του εν λόγω συστήματος αλλά και χωρίς να τον αποκλείω, εκτός του ότι αποδίδουν στον καπιταλισμό το χαρακτήρα του αναπόφευκτου είτε ως φυσική αναγκαιότητα είτε ως αναγκαίο κακό, αγνοούν τη δομική του ισχύ.

Ο καπιταλισμός εκμεταλλεύτηκε έννοιες που αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τον μπούσουλα στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική οργάνωση, όπως, ιδιοκτησία, ανταγωνισμός, κεφάλαιο, κέρδος, εξουσία. Η μετατροπή των εννοιών αυτών σε βασικές προοπτικές και επιδιώξεις για τα άτομα, τις κοινωνίες και τα κράτη, καθώς και η θεσμική τους πλαισίωση κατόρθωσε να παγιώσει τον καπιταλισμό ως το πλέον αντιπροσωπευτικό και λειτουργικό σύστημα, και μάλιστα, με την ανοχή ή και τη συγκατάθεση ακόμη και των μη προνομιούχων τάξεων. Αυτός είναι ένας πραγματικά θαυμαστός τσαρλατανισμός που πρέπει να του αναγνωρίσουμε. Ο καπιταλισμός, ενώ ανοίγει το χάσμα μεταξύ των τάξεων, πλούσιων και φτωχών, προνομιούχων και μη, ευαγγελίζεται το αντίθετο, ότι δηλαδή αφήνει πάντα ανοιχτά τα περιθώρια στο άτομο για μεταπήδηση μεταξύ των τάξεων, πάντοτε όμως υπό προϋποθέσεις και με τους δικούς του όρους. Αυτή η καπηλεία της ελπίδας για οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση και το ντοπάρισμα της ιδιοτέλειας και της φιλοδοξίας με έναν άμετρο ανταγωνισμό είναι που καθιστούν τον καπιταλισμό δομικό στοιχείο όχι μόνο της οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης, αλλά και δομικό στοιχείο της ίδιας της ανθρώπινης «συνείδησης».

Όταν ο Προυντόν, για παράδειγμα, υποστήριζε πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή, ουσιαστικά διαπίστωνε μια χειμαρρώδη τάση καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της ισότητας, που συνδιαπερνούσε και συνδιαμόρφωνε τα δομικά χαρακτηριστικά κρατών, κοινωνιών και ανθρώπων ταυτόχρονα. Πράγματι, η κλοπή προϋποθέτει την ιδιοκτησία και η ιδιοκτησία προϋποθέτει την κλοπή. Με μια πρώτη ανάγνωση, η αρχική σχέση γίνεται άμεσα αντιληπτή, αφού για να κλέψει κανείς κάτι, θα πρέπει αυτό το κάτι να ανήκει σε κάποιον. Από την άλλη, η δεύτερη σχέση μοιάζει δυσνόητη, και για έναν υπέρμαχο του καπιταλισμού αδιανόητη. Ωστόσο, ο ιδιοκτήτης μιας έκτασης γης έχει ιδιοποιηθεί ένα κομμάτι της φύσης, που ως τέτοιο ανήκει στον καθένα. Ο ιδιοκτήτης καρπώνεται τα οφέλη που του παρέχει αυτή η γη, τα οποία θα έπρεπε να ανήκουν στον καθένα. Τι άλλο, λοιπόν, είναι αυτό αν όχι βίαιη απόσπαση ενός κοινού αγαθού και εκμετάλλευσή του προς ίδιον όφελος; Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι όλα αυτά έγιναν νόμιμα και συνεπώς δεν πρόκειται για κλοπή, αλλά για νόμιμη αξιοποίηση όσων σε διαφορετική περίπτωση θα έμεναν αναξιοποίητα. Αυτή ακριβώς είναι και η προκάλυψη της ληστρικής διάθεσης που νομιμοποιούν οι τίτλοι ιδιοκτησίας.

Το ότι χρησιμοποιώ το παράδειγμα της ιδιοκτησίας για να αναδείξω τη δομική ισχύ του καπιταλιστικού συστήματος, δεν είναι τυχαίο. Το χρησιμοποιώ, γιατί το θεωρώ ένα από τα χαρακτηριστικότερα, συστατικά στοιχεία της καπιταλιστικής νοοτροπίας. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας, άλλωστε, δεν περιορίζονται στις γαίες και το μοίρασμά τους, αντίθετα, λειτουργούν κανονιστικά σε πολλά και πολλαπλά επίπεδα της κρατικής και κοινωνικής οργάνωσης, ακόμη και στην καθημερινότητά μας. Έτσι, ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης επιχείρησης, μιας πολυεθνικής εταιρίας, δηλαδή το κεφάλαιο, που είναι και ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, καρπώνεται τα κέρδη, που του δίνουν τη δυνατότητα να πολλαπλασιάσει τους τίτλους ιδιοκτησίας του και κατά συνέπεια και τα κέρδη του. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να μην ήταν a priori αρνητικό, αν το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού δεν αφορούσε αποκλειστικά το ίδιον όφελος, αλλά το κοινωνικό σύνολο.

Κάπου εδώ και κάπως έτσι, όμως, γεννιέται ο προβληματισμός των κινήτρων και της ανταμοιβής. Γιατί, για ποιο λόγο κάποιος να σκεφτεί δημιουργικά και να υλοποιήσει τη δημιουργική του σκέψη, αν είναι να μην ανταμειφθεί δεόντως, για κάτι μάλιστα που αφορά το κοινωνικό σύνολο, από τη στιγμή που δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας και ενισχύει την οικονομία του κράτους; Η απάντηση «κανείς δεν του το ζήτησε», συνήθως, δεν ικανοποιεί τους νεοφιλελεύθερους στοχαστές. Ας τη θέσουμε, λοιπόν, διαφορετικά, πιο αναλυτικά. Αν το έκανε για να ικανοποιήσει μια προσωπική του ανάγκη, ποια ήταν η ανάγκη αυτή; Αν το έκανε για να πλουτίσει, τότε δε μπορεί να διαφωνήσει στο ότι είναι ιδιοτελής, αν, από την άλλη, το έκανε για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, πέρα από πρόφαση, αυτή η δικαιολογία είναι άτοπη, από τη στιγμή που δεν καρπώνονται όλοι, ή τουλάχιστον όσοι συμμετέχουν, εξίσου τα οφέλη της δημιουργικότητας. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης συνέλαβε την ιδέα και έβαλε το κεφάλαιο για να υλοποιηθεί, θα έπρεπε να καταλήξουμε ότι δικαιωματικά παίρνει τη μερίδα του λέοντος. Ωστόσο, η ιδέα του δε θα υλοποιούταν ποτέ, αν δεν συνέβαλλαν αυτοί που την υλοποιούν καθημερινά, αντίθετα, θα έμενε στο αφηρημένο επίπεδο των εννοιών. Μια επιχείρηση, μια εταιρία, ένα εργοστάσιο λειτουργούν τόσο μέσα από τη διοίκηση όσο και μέσα από την παραγωγική δύναμη των εργατών, διαφορετικά, δε λειτουργεί. Αξιολογικά και μόνο, λοιπόν, κάτι δεν πάει καλά στη συλλογιστική του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, αυτό που ευνοεί μια τέτοια ανάπτυξη με αυτούς τους όρους, είναι μια ακόμη πιο ριζωμένη και παγιωμένη καπιταλιστική κουλτούρα της εκμετάλλευσης σε κάθε επίπεδο.

Στη βάση αυτής της ιδιοκτητικής-κεφαλαιοκρατικής λειτουργίας διαρθρώνονται και οι σχέσεις μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Για την ακρίβεια, ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα δε θα λειτουργούσε αν δεν είχε εξασφαλισθεί η σχέση εργοδότη-εργαζόμενου. Ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο καθένας μας, δέχεται τη μικρότερη ή μεγαλύτερη από οκτάωρη, την εβδομαδιαία, τη δεκαπενθήμερη, τη μηνιαία μίσθωση των γνώσεων, των ικανοτήτων και των δεξιοτήτων του, προκειμένου να εξασφαλίσει τη δυνατότητα ανάπτυξης της ιδιοκτητικής του ικανότητας. Ο καθένας μας συνεχίζει να λειτουργεί στην καθημερινότητά του με τους όρους της αγοράς, του κεφαλαίου και του καπιταλισμού γενικότερα, στο βαθμό που είναι ικανός να καταναλώνει. Η καταναλωτική δυνατότητα για το άτομο αποτελεί ένδειξη πως οι καθημερινοί, εφήμεροι, μικροί τίτλοι ιδιοκτησίας, που κατακτά μέσω της αγοράς απλών αντικειμένων και υπηρεσιών, κρατούν πάντα ζωντανή μια πιθανή γιγάντωση της κεφαλαιακής του δύναμης, μια θέση στο καπιταλιστικό όνειρο. Το ότι αυτή η επιδίωξη, αυτό το καθημερινό όραμα του καθενός καθίσταται η τροφοδοτική δύναμη του καπιταλιστικού μηχανισμού, γίνεται ακόμη πιο έντονα αντιληπτό, όταν ο μισθός πέφτει στα επίπεδα της απλής επιβίωσης. Τότε, οι διεκδικήσεις για αύξηση των μισθών οδηγούν, δυστυχώς, την πλειοψηφία των διεκδικούντων σε ένα κυνήγι ανάκτησης του ονείρου. Μόνο που, σε κάθε περίπτωση, το αδιέξοδο, στο οποίο οδηγεί κάθε καπιταλιστική εκδοχή, μετατρέπει το όνειρο σε εφιάλτη. Ο λόγος βέβαια είναι πως το υλικό του ονείρου είναι ένα, το κέρδος, το περισσότερο κέρδος, το ακόμη περισσότερο κέρδος, για όσους, γι’ αυτούς, για λίγους.

Από αυτό το μικροεπίπεδο των εργασιακών σχέσεων και της καθημερινότητας, αν περάσουμε στο μακροεπίπεδο των κρατών, μπορούμε να διαπιστώσουμε αυτήν την ίδια τάση κτητικότητας, ακόμη και ιδιοκτητικότητας. Οι επεκτατικές πολιτικές, στο βαθμό που δημιουργούν σφαίρες επιρροής εξυπηρετώντας τα οικονομικά συμφέροντα εταιριών -οικονομικών κολοσσών-, λειτουργούν στα πλαίσια μιας απάνθρωπης καπιταλιστικής τακτικής που καταπατά τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα της ζωής, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Η παγκόσμια καπιταλιστική νοοτροπία, όταν τα κέρδη που διακυβεύονται είναι τεράστια, εκτός από τη ληστρική της διάσταση λαμβάνει και εγκληματικές, δολοφονικές διαστάσεις. Στα πλαίσια τέτοιων διαστάσεων, εταιρίες αμερικανικών συμφερόντων μπορούν να υποστηρίζουν, ακόμη και να σπονσοράρουν απροκάλυπτα και αδιάντροπα, το βομβαρδισμό αμάχων σε κατοικημένες περιοχές του Κοσσόβου και της Βαγδάτης. Μπορούν επίσης, να αγοράζουν από τις δουλικές κυβερνήσεις ή τις υπό οικονομική και πολιτική ομηρία κυβερνήσεις στην Ασία, την Αφρική, τη Νότιο Αμερική ολόκληρες περιοχές, να εκμεταλλεύονται για ένα κομμάτι ψωμί και λίγο νερό, μολυσμένο κατά πάσα πιθανότητα, το φθηνό, ντόπιο, ανθρώπινο δυναμικό, όποιας ηλικίας, ανεξαρτήτου ηλικίας, προκειμένου να επιτύχουν το κέρδος, την ανάπτυξη. Ποια ανάπτυξη; Κέρδος για ποιούς;

Μόνο έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Όποια εκδοχή κι αν επιχειρήσει ένα κράτος, μια κοινωνία, στα πλαίσια του καπιταλισμού, ο απώτερος σκοπός είναι ένας, η αύξηση του κεφαλαίου με οποιοδήποτε κόστος. Επανερχόμενος έτσι στην αφορμή, στις ρητορικές δηλαδή, που διαβλέπουν το τέλος του τωρινού οικονομικού μοντέλου, η ερμηνεία τους μέσα από το πρίσμα μιας τέτοιας λειτουργίας των δομών του καπιταλιστικού συστήματος φαίνεται διαφορετική. Αυτές οι ρητορικές μοιάζει να προέρχονται από πολιτικές σκοπιές που βλέπουν ως λύση στη σημερινή κρίση την κρατικοποίηση από τη μία και την ιδιωτικοποίηση από την άλλη. Ο καπιταλισμός, όμως, έχει αποδείξει ότι ξέρει να λειτουργεί τόσο με προκάλυμμα το κράτος όσο και απροκάλυπτα μέσα από τον ιδιωτικό, επιχειρησιακό, εταιρικό τομέα. Σε κάθε περίπτωση, η καπιταλιστική εξουσία πραγματώνεται όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο τόσο μέσα από το μεγαλοαστό, τον κεφαλαιοκράτη, τον τραπεζίτη, όσο και μέσα από κυβερνήσεις περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατικές και τους εκλεγμένους ή μη εκπροσώπους τους, ακόμη και μέσα από το προλεταριάτο. Η εφαρμογή των διάφορων οικονομικών μοντέλων της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού έχει εξυπηρετηθεί εξίσου από δικτατορικά καθεστώτα οποιασδήποτε ιδεολογικής απόχρωσης και από δημοκρατικές κυβερνήσεις. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, οι τεταμένες τοποθετήσεις περί κατάρρευσης του συστήματος μοιάζουν περισσότερο με μεθοδεύσεις ανασύστασής του, από έναν άλλο δρόμο και μια άλλη σκοπιά. Μάλιστα, σε κρίσιμες περιόδους, αυτή η αίσθηση του κατεπείγοντος που μεταφέρουν οι κυρίαρχοι λόγοι, τα ψευδοδιλήμματα που γεννούν και ο φόβος που πυροδοτούν, οδηγούν σε μια άνευ όρων παράδοση στην «ασφάλεια» της συστημικής ροής των πραγμάτων.

Η αλλαγή, λοιπόν, στο μοντέλο του συστήματος δε σημαίνει και αλλαγή του ίδιου του συστήματος. Η συστημική ροή περνά μέσα από περίεργες διασυνδέσεις και δίκτυα συνηθειών τόσο οικονομικά και πολιτικά όσο και ατομικά και κοινωνικά. Το όραμα που μπορεί να έχει κανείς για εκτροπή της ροής του συστήματος είναι φτιαγμένο από υλικά του συστήματος. Εδώ έγκειται η δυσκολία. Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να αλλάξουμε πραγματικά τη ροή των εννοιών, των προσδοκιών, των επιδιώξεων, των συνηθειών, της καθημερινότητάς μας, του συστήματος; Στους περισσότερους, αν όχι σε όλους, προκαλεί φόβο η προσπάθεια απάντησης και μόνο, επειδή περνά μέσα από μονοπάτια άγνωστα μέχρι τώρα, όπως αυτά της αυτό-οργάνωσης, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της ελευθερίας, της ισότητας. Ωστόσο, για όσο θα συνεχίζεται αυτός ο φόβος της απάντησης, θα οδηγούμαστε πάντα στην ασφάλεια του καπιταλιστικού ονείρου με τα χίλια πρόσωπα, και είναι αυτά τα χίλια πρόσωπα που κάνουν το όνειρο εφιάλτη. 

Δραματική αύξηση στον αριθμό των αυτοκτονιών τα τρία χρόνια της κρίσης

από: in.gr

Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. δραματικές διαστάσεις έχει προσλάβει το φαινόμενο των αυτοκτονιών στην Ελλάδα της κρίσης, όπως δείχνουν τα επικαιροποιημένα στοιχεία για τις περιπτώσεις αυτοκτονιών -τελεσθείσες ή και απόπειρες- την περίοδο από το 2009 έως το τέλος Αυγούστου του 2012 που διαβιβάστηκαν στη Βουλή από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι τελεσθείσες αυτοκτονίες ή απόπειρες ανήλθαν το διάστημα της κρίσης, δηλαδή από 1/1/2009 έως 23/08/2012 σε 3.124 πανελλαδικά.

Δηλαδή από το 2009 έως το 2011 τα περιστατικά σημείωσαν αύξηση της τάξης του 37%.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έχει συλλέξει το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας, τα περιστατικά αυτοκτονιών ανήλθαν σε 677 το 2009, σε 830 το 2010, σε 927 το 2011 και σε 690 έως την 23η Αυγούστου του 2012.

Τα στοιχεία διαβιβάστηκαν στη Βουλή από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Νίκο Δένδια, στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου, μετά από ερώτηση που είχαν καταθέσει οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Στάθης Παναγούλης και Νάσος Αθανασίου για τα φαινόμενα υποσιτισμού παιδιών και τις αυτοκτονίες πολιτών, επικαλούμενοι έκθεση της UNICEF που κάνει λόγο για 439.000 παιδιά νηπιακής αλλά και σχολικής ηλικίας που υποσιτίζονται.

Στην απάντηση του, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας σπεύδει να επισημάνει ότι δεν υπάρχει μόνο ένας καθολικά αποδεκτός παράγοντας που προκαλεί στον άνθρωπο τέτοιας ακραίας μορφής αυτοκαταστροφικές τάσεις, αλλά για ένα φαινόμενο πολυπαραγοντικό που σχετίζεται με εξωγενείς παράγοντες (κοινωνικό, επαγγελματικό, οικογενειακό κλπ), αλλά και με παράγοντες ατομικούς-εσωτερικούς.

Σύμφωνα με τα στοιχεία από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, το 2009 καταγράφονται 265 περιστατικά αυτοκτονιών (τελεσθείσες και απόπειρες), 291 το 2010, 306 το 2011 και 212 έως 23.08.2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης έχουν καταγραφεί 55 περιστατικά το 2009, 98 περιστατικά το 2010, 99 περιστατικά το 2011 και 67 περιστατικά το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκηςέχουν καταγραφεί 33 περιστατικά το 2009, 38 περιστατικά το 2010, 35 περιστατικά το 2011, 28 περιστατικά το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Κεντρικής Μακεδονίας έχουν καταγραφεί 34 περιστατικά το 2009, 42 περιστατικά το 2010, 82 περιστατικά το 2011, 60 περιστατικά το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Δυτικής Μακεδονίας έχουν καταγραφεί 13 περιστατικά το 2009, 12 το 2010, 17 το 2011, 12 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Ηπείρου έχουν καταγραφεί 20 περιστατικά το 2009, 29 περιστατικά το 2010, 19 περιστατικά το 2011, 16 περιστατικά το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλίας έχουν καταγραφεί 38 περιστατικά το 2009, 61 το 2010, 50 το 2011, 46 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Στερεάς Ελλάδος έχουν καταγραφεί 40 περιστατικά το 2009, 43 το 2010, 38 το 2011, 47 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Δυτικής Ελλάδος έχουν καταγραφεί 38 περιστατικά το 2009, 62 το 2010, 90 το 2011, 47 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Πελοποννήσου έχουν καταγραφεί 44 περιστατικά το 2009, 50 το 2010, 53 το 2011, 32 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Ιονίων Νήσων έχουν καταγραφεί 17 περιστατικά το 2009, 21 το 2010, 24 το 2011, 28 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Κρήτης έχουν καταγραφεί 42 περιστατικά το 2009, 41 το 2010, 68 το 2011, 48 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Βορείου Αιγαίου έχουν καταγραφεί 22 περιστατικά το 2009, 21 το 2010, 21 το 2011, 20 το 2012.

Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Νοτίου Αιγαίου έχουν καταγραφεί 16 περιστατικά το 2009, 21 το 2010, 25 το 2011, 27 το 2012.Αναλυτικά τα στοιχεία ανά περιοχή έχουν ως εξής:

Στην Αθήνα, έχουν καταγραφεί 80 περιστατικά το 2009, 98 το 2010, 107 το 2011 και 70 περιστατικά μέχρι 23 Αυγούστου 2012.

Στον Πειραιά έχουν καταγραφεί 48 περιστατικά το 2009, 61 το 2010, 62 το 2011 και 33 το 2012.

Στη Δυτική Αττική έχουν καταγραφεί 56 περιστατικά το 2009, 42 το 2010, 50 το 2011, 31 το 2012.

Στη Βορειοανατολική Αττική έχουν καταγραφεί 53 περιστατικά το 2009, 58 το 2010, 58 το 2011, 41 το 2012

Στη Νοτιοανατολική Αττική έχουν καταγραφεί 28 περιστατικά το 2009, 32 το 2010, 29 το 2011 , 37 το 2012

Στη Θεσσαλονίκη έχουν καταγραφεί 55 περιστατικά το 2009, 98 το 2010, 99 το 2011, 67 το 2012.

Στην Αλεξανδρούπολη έχουν καταγραφεί 7 περιστατικά το 2009, 8 το 2010 , 2 το 2011 , 5 το 2012

Στη Δράμα έχουν καταγραφεί 5 περιστατικά το 2009, 8 το 2010, 5 το 2011, 5 το 2012.

Στην Καβάλα έχουν καταγραφεί 5 περιστατικά το 2009, 5 το 2010, 7 το 2011 και 4 το 2012

Στην Ξάνθη έχουν καταγραφεί 5 περιστατικά το 2009, 5 το 2010, 6 το 2011 και 2 το 2012.

Στην Ορεστιάδα έχουν καταγραφεί 4 περιστατικά το 2009, 6 το 2010, 2 το 2011, 2 το 2012.

Στη Ροδόπη έχουν καταγραφεί 7 περιστατικά το 2009, 6 το 2010, 13 το 2011, 10 το 2012.

Στην Ημαθία έχουν καταγραφεί 7 περιστατικά το 2009, 11 το 2010, 8 το 2011, 6 το 2012.

Στο Κιλκίς έχουν καταγραφεί 5 περιστατικά το 2009, 3 το 2010, 20 το 2011, 13 το 2012

Στην Πέλλα έχουν καταγραφεί 6 περιστατικά το 2009, 5 το 2010, 8 το 2011, 8 το 2012.

Στην Πιερία έχουν καταγραφεί 7 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 19 το 2011 ,14 το 2012.

Στις Σέρρες έχουν καταγραφεί 7 περιστατικά το 2009, 9 το 2010, 15 το 2011, 14 το 2012.

Στη Χαλκιδική έχουν καταγραφεί 2 περιστατικά το 2009, 10 το 2010, 12 το 2011, 5 το 2012.

Στα Γρεβενά έχουν καταγραφεί 2 περιστατικά το 2009, 1 το 2010, 7 το 2011, 2 το 2012.

Στην Καστοριά έχουν καταγραφεί 2 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 2 το 2011, 3 το 2012.

Στην Κοζάνη έχουν καταγραφεί 9 περιστατικά το 2009, 5 το 2010, 8 το 2011, 7 το 2012.

Στην Φλώρινα δεν έχει καταγραφεί περιστατικό το 2009, 2 το 2010 και κανένα άλλο το 2011 και το 2012.

Στην Άρτα έχουν καταγραφεί 3 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 6 το 2011, 1 το 2012

Στη Θεσπρωτία έχουν καταγραφεί 1 περιστατικό το 2009, 3 το 2010, 4 το 2011, 5 το 2012.

Στα Ιωάννινα έχουν καταγραφεί 13 περιστατικά το 2009, 18 το 2010, 5 το 2011, 9 το 2012.

Στην Πρέβεζα έχουν καταγραφεί 3 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 4 το 2011, 1 το 2012.

Στην Καρδίτσα έχουν καταγραφεί 9 περιστατικά το 2009, 15 το 2010, 12 το 2011, 9 το 2012.

Στη Λάρισα έχουν καταγραφεί 13 περιστατικά το 2009, 22 το 2010, 16 το 2011, 18 το 2012.

Στη Μαγνησία έχουν καταγραφεί 5 περιστατικά το 2009, 12 περιστατικά το 2010,10 το 2011, 6 το 2012.

Στα Τρίκαλα έχουν καταγραφεί 11 περιστατικά το 2009, 12 το 2010, 12 το 2011, 13 το 2012

Στη Βοιωτία έχουν καταγραφεί 5 περιστατικά το 2009, 13 το 2010, 5 το 2011, 12 το 2012.

Στην Εύβοια έχουν καταγραφεί 19 περιστατικά το 2009, 19 το 2010 ,17 το 2011, 27 το 2012.

Στην Ευρυτανία έχουν καταγραφεί 3 περιστατικά το 2009, 1 το 2010 και κανένα το 2011 και το 2012.

Στη Φθιώτιδα έχουν καταγραφεί 9 περιστατικά το 2009, 8 το 2010, 11 το 2011, 7 το 2012.

Στη Φωκίδα 4 περιστατικά το 2009, 2 το 2010, 5 το 2011, 1 το 2012.

Στην Αιτωλία 6 το 2009, 10 το 2010, 8 το 2011 και κανένα το 2012

Στην Ακαρνανία 7 περιστατικά το 2009, 19 το 2010, 51 το 2011, 19 το 2012

Στην Αχαΐα καταγράφηκαν 17 περιστατικά το 2009, 26 το 2010, 24 το 2011, 20 το 2012.

Στην Ηλεία καταγράφηκαν 8 περιστατικά το 2009, 7 το 2010, 7 το 2011, 8 το 2012.

Στην Αργολίδα καταγράφηκαν 9 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 6 το 2011, 5 το 2012.

Στην Αρκαδία καταγράφηκαν 5 περιστατικά το 2009, 5 το 2010, 6 το 2011, 9 το 2012.

Στην Κορινθία καταγράφηκαν 12 περιστατικά το 2009, 13 το 2010, 13 το 2011, 5 το 2012.

Στη Λακωνία καταγράφηκαν 8 περιστατικά το 2009, 16 το 2010, 13 το 2011, 4 το 2012.

Στη Μεσσηνία καταγράφηκαν 10 περιστατικά το 2009, 12 το 2010, 15 το 2011, 9 το 2012.

Στη Ζάκυνθο καταγράφηκαν 3 περιστατικά το 2009, 10 το 2010, 15 το 2011, 12 το 2012.

Στην Κέρκυρα καταγράφηκαν 7 περιστατικά το 2009, 5 το 2010, 6 το 2011, 9 το 2012.

Στην Κεφαλονιά καταγράφηκαν 6 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 2 το 2011, 3 το 2012.

Στη Λευκάδα καταγράφηκε 1 περιστατικό το 2009, 2 το 2010, 1 το 2011, 4 το 2012.

Στο Ηράκλειο καταγράφηκαν 23 περιστατικά το 2009, 24 το 2010, 31 το 2011, 22 το 2012.

Στο Λασίθι καταγράφηκαν 7 περιστατικά το 2009, 9 το 2010, 13 το 2011, 11 το 2012.

Στο Ρέθυμνο καταγράφηκαν 9 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 15 το 2011, 6 το 2012.

Στα Χανιά καταγράφηκαν 3 περιστατικά το 2009, 4 το 2010, 9 το 2011, 9 το 2012.

Στη Λέσβο καταγράφηκαν 6 περιστατικά το 2009, 7 το 2010, 4 το 2011, 7 το 2012.

Στη Σάμο καταγράφηκαν 16 περιστατικά το 2009, 10 το 2010, 12 το 2011, 8 το 2012

Στη Χίο δεν καταγράφεται περιστατικό το 2009, αλλά καταγράφονται 4 το 2010, 5 το 2011, 5 το 2012.

Στις Κυκλάδες καταγράφονται 5 περιστατικά το 2009, 8 το 2010, 10 το 2011, 18 το 2012.

Στην Α' Αστυνομική Διεύθυνση Δωδεκανήσου καταγράφηκαν 10 περιστατικά το 2009, 8 το 2010, 10 το 2011, 4 το 2012.

Στη Β' Αστυνομική Διεύθυνση Δωδεκανήσου καταγράφηκαν 1 περιστατικό το 2009, 5 το 2010, 5 το 2011, 5 το 2012.

in memoriam...

Ήλθε στο σχολείο μας στα μισά του χρόνου, κόντευε το Πάσχα. Μας φάνηκε τότε παράξενο, δεν συνηθίζονταν κείνα τα χρόνια και ειδικά στα σχολεία των χωριών να έρχεται στη μέση του χρόνου νέος μαθητής. Το εξήγησαν οι γονείς μας πως ήλθε πάνω στα φυτέματα, ξενοδούλι στις διακοπές του Πάσχα και του καλοκαιριού. Παιδικά χέρια στα χωράφια των άλλων, μιας και ο μπάρμπα Γιάννης δεν είχε στρέμμα δικό του. Συνηθιζόταν τότε πολλοί από το απέναντι νησί να έρχονται στην περιοχή να βρούν ένα μεροκάματο. 

Μετά μάθαμε. Παιδί από πάμπτωχη οικογένεια, ήλθε να "φιλοξενηθεί" στην οικογένεια του θείου του, του μπάρμπα-Γιάννη. Αριστερός ο μπάρμπα-Γιάννης, σάπιος από το ξύλο της εθνικοφροσύνης και το αλκοόλ, με εφτά παιδιά στην πλάτη του κι' ένα το φιλοξενούμενο. 

Ο νέος συμμαθητής μας γράφτηκε στην τέταρτη τάξη. Ψηλό παιδί, ευγενικό, έξυπνο. Η υποδοχή του από τους χωριανούς συμμαθητές μα και τους μεγάλους αντίστοιχη με αυτήν με την οποία "έλουζαν" χρόνια τώρα τη νέα του οικογένεια. Μα το "αποπαίδι" γρήγορα κέρδισε τις καρδιές μας, μα και την καρδιά του διευθυντή του σχολείου μας. Η δικτατορία δεν είχε έλθει ακόμη. Και μπορούσε να πηγαίνει τ' απογεύματα στα σπίτια των συμμαθητών και να βοηθά τα "στουρνάρια" της αριθμητικής. 

Δεν έμεινε για πολύ στο μικρό μας σχολείο. Κάποιοι άλλοι συγγενείς, φρόντισαν και τον πήραν στην Πάτρα. Τον χάσαμε. Μα πιο πολύ τον έχασαν τα αδέλφια του και οι στερνοί του πατέρας. Που, κάτι ο κατατρεγμός της νέας εξουσίας και η εξ' αυτού φτώχεια μα και η λύπη της οικογένειας για τον νέο αναγκαστικό ξεριζωμό του, έσπερναν θάνατο καθημερινά. Σκοτεινοί καιροί, ανεξιχνίαστες και ανομολόγητες διαδρομές. Τόσο που η οικογένεια ξεχάστηκε, σαν να σβήστηκε από τα κιτάπια του ληξιαρχείου. 

Αργότερα μάθαμε από τον διευθυντή του σχολείου μας, που έγινε κουμπάρος στην οικογένειά μου, πως ο πρώην συμμαθητής μου είναι ο καλύτερος μαθητής στην Πάτρα. Και αυτό είχε κατασταλλάξει μέσα μου: ο παιδικός μου φίλος είχε βρεί το αραξοβόλι του. 

Χρόνια μετά, λίγες μέρες μετά τον άδικο χαμό του, πήγα τη σακαράκα μου για σέρβις στον Τρύφωνα, συμμαθητής και φίλος κι' αυτός στο Δημοτικό. Κι' η Καλημέρα του με πάγωσε: Τον φάγανε τον Νίκο, οι μπάσταρδοι τον Νίκο βρήκαν να φάνε ; 

Ούτε αριστερός, ούτε ΠΑΣΟΚ ο Τρύφωνας. Έντιμος δεξιός θάλεγα. Είχα μάθει τα νέα για την δολοφονία ενός καθηγητή μαθηματικών στην Πάτρα. Ποτέ δεν πήγε το μυαλό μου σ' αυτόν. Ακόμη και όταν είδα τη φωτογραφία του. Μου θύμισε τότε ο Τρύφωνας όλη την κοινή μας ιστορία. Την ιστορία των δύο χρόνων που τον είχαμε συμμαθητή. Την αλητεία μας στα αμπέλια, τις βόλτες χειμωνιάτικα στη θάλασσα, τα σκαρφαλώματα στα ξένα δέντρα για τον επιούσιο, ακόμη και τα μικρά μας μεθύσια. Και έχοντας μάθει την ιστορία των αγώνων του και το σκηνικό της δολοφονίας του (εξήγησα και το γιατί παραιτήθηκε ο συντοπίτης μας υπουργός Παιδείας τότε) και των αγώνων του, βούρκωσα. 

Δεν ξαναπέρασα από τον δρόμο μπροστά από το σπίτι που έζησε για δυό χρόνια στο μικρό μας χωριό. Και όταν πηγαίνω στην θάλασσα, εκεί που στα σπλάχνα της άδειαζε το μικρό μας ποτάμι, απέναντι από το νησί του, αφήνω μερικά κρινάκια των αμμόλοφων. Γιατί εκεί, στο ξέπνοο του ποταμιού, ο Νίκος μας άνοιγε, παιδόπουλο 10 χρονών, την καρδιά του. Είχε βιαστεί να μιλήσει σαν σοφός άνδρας. Ίσως και νάξερε από τότε για το τραγικό του τέλος. 

…και τα παραμυθένια του λόγια, γιομάτα σοφία και ελπίδα, μας ταξίδευαν τότε πέρα από τον ωκεανό. Βλέπετε ; μας έλεγε ; Πέρα μακρυά είναι το Γιβραλτάρ και μετά ωκεανός. 

Και με ταξιδεύουν ακόμη τα παραμύθια του Νίκου Τεμπονέρα.

Καλή αντάμωση Νίκο, θα τα πούμε σταυς αμμόλοφους τ' ουρανού. 

Ο χαμός σου είθε να κρατά γιομάτες τις ζωές μας. Δικαίωση της δικής σου πορείας.

θ. 

Αντί-ποίηση: Έναν άλλο κόσμο ζητώ.

Έναν άλλο κόσμο ζητώ.

Εκεί που ό,τι θέλεις γίνεται

κι ό,τι δεν θέλεις, σβήνει.

Μιαν άλλη διάσταση ζητώ....

Εκεί που του μυαλού οι σκιές

αποχτούν σώματα

και ό,τι δεν είναι όραμα

καταρρέει.

Να αναποδογυρίσουν οι αξίες ζητώ.

Το κρυμμένο να αστράψει στο φως

και να ντραπεί το φανερό,

να χαθεί στην άβυσσο.

Έναν άλλο κώδικα ζητώ.

Που μ’ αυτόν εσύ θα με ακουμπήσεις

και στέρεα θα κολλήσεις πάνω μου.

1987, Καίτη Βασιλάκου 

φωτογραφία από το πεδίο του Άρεως (χθές, 6 Γενάρη 2013)

Όχι, να μη φύγει! (αναδημοσίευση)

φωτογραφία από εδώ

από akadimia-platonos.blogspot.com

της Τζένης Παπαδοπούλου

"Θα φύγει…"

Καθόμαστε έξω από το φροντιστήριο τέσσερις γυναίκες περιμένοντας τα παιδιά μας να τελειώσουν το μάθημα. Μόλις είχα έρθει και είχα συμπληρώσει την τετράδα . Μαζί μας ήταν και ο άντρας μιας γυναίκας, αυτής που μίλησε.

Όχι, να μη φύγει, δεν πειράζει... μίλησα εγώ, νομίζοντας ότι αυτή αναφέρεται στον άνδρα της, που με την παρουσία του στη γυναικοπαρέα δεν μας άφηνε να πούμε τα δικά μας, για τα παιδιά , για τα μαθήματά τους, πώς φέρονται τώρα με την εφηβεία και άλλα σχετικά. Δεν ήταν όμως αυτό που νόμισα. Δεν ήταν τέτοιο φευγιό!

Ήταν το φευγιό της μετανάστευσης.

Έφευγε για το εξωτερικό. Έφευγε για να βρει δουλειά και να θρέψει τη γυναίκα και τη μικρή τους κόρη. Ο Στέλιος από την Ακαδημία Πλάτωνος, 49 ετών, που αγόρασε πούλμαν και τώρα με την κρίση δεν είχε δουλειά και δεν μπορούσε να το ξεπληρώσει και θα το έχανε. Κόποι μιας ζωής θα πήγαιναν στην τράπεζα.

Πού θα πάει στα ξένα χωρίς να ξέρει κανέναν; Χωρίς να ξέρει τη γλώσσα;

Πού θα πάει να δουλέψει στον ξένο τόπο χωρίς να είναι στα πρώτα νιάτα του; σιγοψιθύριζε η γυναίκα του, με δάκρυα στα μάτια της. Πώς θα ζήσουμε; συνέχισε να ρωτάει μόνη της, χωρίς να παίρνει απάντηση από τις υπόλοιπες, που είχαμε μείνει εμβρόντητες από τον εφιάλτη της μετανάστευσης που βλέπαμε να γίνεται μπροστά μας, ενώ τον είχαμε ακούσει μόνο από τις γιαγιάδες μας.

Μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι από το τραγούδι της Μοσχολιού «μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω, δεν ξέρω πότε θα τα δω και λιώνω», που όσες φορές το έχω ακούσει βουρκώνω.

 Πάλι αυτός ο καημός θα αρχίσει να βαραίνει τη χώρα, πάλι δάκρυα και ξεριζωμός;

"Όχι να μη φύγει", φώναξα μόνη μου. Δεν είμαι σίγουρη όμως αν με άκουσε κανείς.

Η επιστροφή των Ζαπατίστας

Οι Ζαπατίστας επιστρέφουν! Ρέουν σαν το νερό του ποταμού που χτυπάει το σπαθί. Και ενώ ορισμένοι προσδοκούν τις γιορτές των Χριστουγέννων, και κάποιοι άλλοι το τέλος του ημερολογίου των Μάγιας, και άλλοι ακόμα το νέο ανακοινωθέν από το Γενικό Comandancia του EZLN που είχε ανακοινωθεί τον περασμένο Νοέμβριο, οι κύριες πόλεις της Τσιάπας ξύπνησαν πριν μερικές μέρες με τις αναμνήσεις του 1994 .

Οπαδοί της Νέας Εποχής σε όλο τον κόσμο μπορεί να μιλούν και να μεταδίδουν το ενδεχόμενο ότι ετοιμάζεται το τέλος του κόσμου, αλλά φαίνεται ότι κάποιοι Μάγιας είχαν μια πολύ διαφορετική άποψη επί του θέματος. Προτίμησαν να μας στείλουν ένα άλλο μήνυμα: αυτό που ετοιμάζουν και οικοδομούν μέσα στη σιωπή για δύο δεκαετίες τώρα.

Από τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης του Δεκέμβρη του 2012, χιλιάδες Ζαπατίστας από τις Βάσεις Στήριξης του EZLN – με τα πρόσωπά τους καλυμμένα με το θρυλικό pasamontañas των Ζαπατίστας και τα μαντίλια paliacates γύρω από το λαιμό τους – άρχισαν να προελαύνουν σιωπηλά , σε τέλειο σχηματισμό, μπαίνοντας στις πόλεις San Cristóbal de las Casas, Ocosingo, Las Margaritas, Comitan, και Altamirano, καταλαμβάνοντας τις κεντρικές πλατείες τους.

Αυτές ήταν οι ίδιες πλατείες, στις ίδιες πόλεις, τις οποίες είχαν καταλάβει κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Ζαπατίστας την 1η Ιανουαρίου 1994. Αυτή τη φορά, όμως, βάδισαν ειρηνικά και σιωπηλά, κάτω από τη βαριά βροχή του Δεκεμβρίου με τους πολίτες των πόλεων να τους χειροκροτούν. Μετά από μια σιωπηλή πορεία μέσα από τις πόλεις, οι Ζαπατίστας επέστρεψαν πίσω στις κοινότητές τους, εξίσου σιωπηλά όπως εμφανίστηκαν.

Αυτή είναι η πιο εντυπωσιακή κινητοποίηση των Ζαπατίστας από το Μάιο του 2011, όταν – μαζί με το Κίνημα για την Ειρήνη, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια του ποιητή Javier Sicilia – που συγκέντρωσε πάνω από 30.000 ανθρώπους στην κεντρική πλατεία του San Cristóbal de las Casas σε μια διαδήλωση ενάντια στον “πόλεμο κατά των ναρκωτικών” του Φελίπε Καλντερόν, που έχει ήδη κοστίσει στο Μεξικό περισσότερο από 70.000 θανάτους.

Βάδισαν στις ίδιες πόλεις, στις οποίες ξαφνικά εμφανίστηκαν ένα κρύο βράδυ παραμονής του νέου έτους πριν από 19 χρόνια φωνάζοντας το πρώτο τους Ya Basta!

Το όπλο της πορείας τους αυτής πριν λίγες μέρες , διέφερε από την ένοπλη εξέγερση των ιθαγενών του 1994, το όπλο τους τώρα ήταν η σιωπή των Ζαπατίστας, το ηθικό κύρος τους, η ηχώ μιας ενιαίας και εκκωφαντικής σιωπής που φώναζε Ya Basta! για άλλη μια φορά. Μια σιωπή που με την μαζική παρουσία τους στο San Cristóbal de las Casas, στο Ocosingo, στο Altamirano, στο Las Margaritas και στο Palenque φώναξε χωρίς να ειπωθεί μια λέξη ότι η νέα εποχή των Μάγιας έχει αρχίσει και ότι οι Ζαπατίστας είναι παρόντες. Μια σιωπή που είχε ως στόχο να υπενθυμίσει στον Πρόεδρο του Μεξικού, Enrique Peña Nieto και στο PRI κόμμα του ότι τα βαθύτερα αίτια του αγώνα των Ζαπατίστας είναι τόσο διαδεδομένα σήμερα όπως ήταν πριν από 19 χρόνια: η έλλειψη της υγειονομικής περίθαλψης, της εκπαίδευσης, της στέγασης, της γης, των τροφίμων, τα δικαιώματα των ιθαγενών, τα δικαιώματα των γυναικών, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, η αξιοπρέπεια και η δικαιοσύνη. Οι Ζαπατίστας και ο EZLN δεν χρειάστηκε να πουν ούτε μια λέξη, η δράση και η σιωπή τους είπαν αρκετά.

Ήδη από τις 4 μ.μ στις 21 Δεκεμβρίου του 2012 οι αυτόχθονες Μayan, Tzeltales, Tzotziles, Tojolobales, Χολη, Zoques και Μames, ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις τους από τα πέντε πολιτιστικά κέντρα της αντίστασης τους, που είναι γνωστά ως Caracoles, και βρίσκονται στη ζούγκλα Λακαντόνα, στα εδάφη Canyon Chiapas, και στα βροχερά υψίπεδα.

Στην σιωπηλή πορεία τους δεν φάνηκαν διοικητές των Ζαπατίστας, δεν υπήρχαν λόγια, ούτε τραγούδια, ούτε πανό. Μόνο δύο σημαίες συνόδευαν του χιλιάδες αντάρτες Ζαπατίστας, μία μαύρη σημαία με το κόκκινο αστέρι των Ζαπατίστας και μία μεξικανική σημαία. Οι Ζαπατίστας διαδήλωσαν στα κέντρα των πόλεων, σε παράταξη τεσσάρων και με τις γροθιές τους σηκωμένες. Στη συνέχεια όσο γρήγορα και αθόρυβα εμφανίστηκαν, με τον ίδιο τρόπο οι Ζαπατίστας εξαφανίστηκαν μέσα στην ομίχλη και στη βροχή, επιστρέφοντας στις κοινότητες τους.

Περιμένουμε το ανακοινωθέν του Γενικού Comandancia του EZLN, αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η εντυπωσιακή σιωπηλή αυτή κινητοποίηση, είναι η απάντηση των Ζαπατίστας στην αυξανόμενη καταστολή που έχουν υποστεί οι κοινότητές τους, από την κυβέρνηση και τους παραστρατιωτικούς της κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, σε συνδυασμό με την επιστροφή του Εθνικού Επαναστατικού Κόμματος (PRI) στην κυβέρνηση, το κόμμα ενάντια του οποίου αρχικά κινητοποιήθηκε το 1994 ο EZLN ( O Στρατός των Ζαπατίστας για την εθνική απελευθέρωση).

Είναι επίσης ένα μήνυμα προς τον κόσμο: ότι οι Ζαπατίστας είναι ακόμα εδώ, με σιωπή και με υπομονή, όπως το νερό του ποταμού που χτυπάει το σπαθί.

το βίντεο της πορείας εδώ.

Άλλες φωτογραφίες εδώ.

σημείωση: τα ανακοινωθέντα της ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ-ΓΕΝΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥ EZLN εδώ. 

Πηγή:http://omniatv.com/

EZLN: Ακούσατε; Είναι ο ήχος του κόσμου σας που γκρεμίζεται

Οι δύο τελευταίες ανακοινώσεις του EZLN. Η πρώτη δημοσιοποιήθηκε λίγες ώρες μετά την κατάληψη των 5 βασικών πόλεων της Τσιάπας από τους ζαπατίστας, την 21η Δεκεμβρίου 2012 και η δεύτερη στις 30 του ίδιου μήνα.... 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΙΚΗΣ 

ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ-ΓΕΝΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥ EZLN, ΜΕΞΙΚΟ 

21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012 

Σε όποιον αφορά: 

ΑΚΟΥΣΑΤΕ; 

Είναι ο ήχος του κόσμου σας που γκρεμίζεται 

Είναι ο ήχος του δικού μας που αναβιώνει 

Αυτό που ήταν μέρα, ήταν νύχτα. 

Και νύχτα θα γίνει η μέρα που θα είναι μέρα. 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! 

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος 

Μεξικό, Δεκέμβριος του 2012

***

30 Δεκεμβρίου 2012 

Στο λαό του Μεξικού

Στους λαούς και τις κυβερνήσεις του κόσμου 

Αδερφοί και αδερφές. Σύντροφοι και συντρόφισσες, 

Στις 21 Δεκεμβρίου του 2012, τα ξημερώματα, δεκάδες χιλιάδες ιθαγενείς ζαπατίστας κινητοποιηθήκαμε και καταλάβαμε, ειρηνικά και σιωπηλά, 5 δήμους της νοτιοανατολικής μεξικανικής πολιτείας της Τσιάπας. Στις πόλεις του Παλένκε, Αλταμιράνο, Λας Μαργαρίτας, Οκοσίνγκο και Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας, σας κοιτάξαμε και κοιτάξαμε τους ίδιους μας τους εαυτούς σιωπηλά. 

Το μήνυμά μας δεν είναι ένα μήνυμα υποταγής. Ούτε μήνυμα πολέμου, θανάτου και καταστροφής. Είναι ένα μήνυμα αγώνα και αντίστασης. 

Μετά το μιντιακό πραξικόπημα που εκτόξευσε στην ομοσπονδιακή εκτελεστική εξουσία μια άσχημα μεταμφιεσμένη και κακομακιγιαρισμένη άγνοια[1], παρουσιαστήκαμε για να σας κάνουμε γνωστό ότι όπως αυτοί ποτέ δεν έφυγαν, έτσι κι εμείς. 

Πριν από 6 χρόνια, ένα κομμάτι από την τάξη των πολιτικών και των διανοουμένων βγήκε αναζητώντας κάποιον υπεύθυνο της ήττας του. Εκείνη την εποχή εμείς βρισκόμασταν σε πόλεις και κοινότητες παλεύοντας για δικαιοσύνη για το Ατένκο που τότε ήταν εκτός μόδας.  Τότε, ενώ πρώτα μας συκοφάντησαν, στη συνέχεια θέλησαν να μας κλείσουν το στόμα.  Ανέντιμοι και ανίκανοι να δουν ότι η μαγιά της καταστροφής τους βρίσκεται και βρισκόταν μέσα τους, επιχείρησαν με ψέματα και συνένοχη σιωπή να μας εξαφανίσουν.  Έξι χρόνια αργότερα, δύο πράγματα είναι ξεκάθαρα: 

-Αυτοί δεν μας έχουν ανάγκη για να αποτύχουν. 

-Εμείς δεν τους χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε. 

-Εμείς, που ποτέ δε φύγαμε, παρά την επίμονη προσπάθεια των ΜΜΕ όλου του φάσματος για να σας πείσουν για το αντίθετο, εμφανιστήκαμε ξανά ως ιθαγενείς ζαπατίστας που είμαστε και θα είμαστε. 

Αυτά τα χρόνια γίναμε πιο δυνατοί και βελτιώσαμε σημαντικά τις συνθήκες της ζωής μας. Το βιοτικό μας επίπεδο είναι ανώτερο από αυτό των φιλικά προσκείμενων στις διάφορες κυβερνήσεις ιθαγενικών κοινοτήτων, οι οποίες δέχονται ελεημοσύνες που σπαταλούν σε αλκοόλ και άχρηστα είδη. Τα σπίτια μας γίνονται καλύτερα χωρίς να πληγώνουμε τη φύση, επιβάλλοντάς της δρόμους ως ξένο σώμα. 

Στα χωριά μας, η γη που παλιά ήταν προορισμένη για να χορταίνει και να παχαίνει τα κοπάδια των τσιφλικάδων και γαιοκτημόνων, τώρα είναι για το καλαμπόκι, το φασόλι και τα λαχανικά που φωτίζουν τα τραπέζια μας. 

Η δουλειά μας χαίρει της διπλής ικανοποίησης ότι παρέχει στον καθένα μας τα απαραίτητα για να ζει τίμια και ότι συμβάλλει στη συλλογική ανάπτυξη των κοινοτήτων μας. 

Τα παιδιά μας πηγαίνουν σε ένα σχολείο που τους μαθαίνει την ιστορία τη δική τους, της πατρίδας τους και του κόσμου, καθώς και τις επιστήμες και τεχνικές που τους είναι απαραίτητες ώστε, μεγαλώνοντας, να μην πάψουν να είναι ιθαγενείς. 

Οι γυναίκες ιθαγενείς ζαπατίστας δεν είναι εμπόρευμα προς πώληση. 

Οι ιθαγενείς πριίστες[2] πηγαίνουν στα νοσοκομεία, τις κλινικές και τα εργαστήριά μας, γιατί στα αντίστοιχα κυβερνητικά δεν υπάρχουν ούτε φάρμακα, ούτε μηχανήματα, ούτε γιατροί ούτε εξειδικευμένο προσωπικό. 

Η κουλτούρα μας ανθίζει, χωρίς να είναι απομονωμένη αλλά εμπλουτίζεται από την επαφή με τις κουλτούρες των άλλων λαών του Μεξικού και του κόσμου. 

Κυβερνάμε και αυτοκυβερνώμαστε οι ίδιοι, και πάντα, επιδιώκουμε τη συμφωνία, προτού καταλήξουμε στη σύγκρουση. 

Όλα αυτά τα έχουμε πετύχει όχι μόνο χωρίς την κυβέρνηση, την πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ που τις συνοδεύουν, αλλά και αντιστεκόμενοι στις κάθε μορφής επιθέσεις τους. 

Αποδείξαμε ακόμα μια φορά πως είμαστε αυτοί που είμαστε. 

Με τη σιωπή μας ήμασταν παρόντες. 

Τώρα με το λόγο μας ανακοινώνουμε ότι: 

Πρώτον.- Θα επαναβεβαιώσουμε και θα εδραιώσουμε τη συμμετοχή μας στο Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο, ένα χώρο συνάντησης των αυτοχθόνων λαών της χώρας μας. 

Δεύτερο. – Θα έρθουμε ξανά σε επαφή με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας που συμμετέχουν στην Έκτη Διακήρυξη της Σέλβα Λακαντόνα στο Μεξικό και τον κόσμο. 

Τρίτο. – Θα προσπαθήσουμε να χτίσουμε τις απαραίτητες γέφυρες προς τα κοινωνικά κινήματα που εμφανίστηκαν και θα εμφανιστούν, όχι για να τα καθοδηγήσουμε ή να τα υποσκελίσουμε, αλλά για να μάθουμε από αυτά, από την ιστορία, την πορεία και τον προορισμό τους. 

Για το λόγο αυτό, έχουμε καταφέρει με τη στήριξη ατόμων και ομάδων σε διάφορα μέρη του Μεξικού, να συγκροτηθούν ομάδες στήριξης της Έκτης και Διεθνούς, επιτροπών του EZLN, οι οποίες θα μετατραπούν σε ιμάντες επικοινωνίας μεταξύ των βάσεων στήριξης των ζαπατίστας και των ατόμων, ομάδων και συλλογικοτήτων που συμμετέχουν στην Έκτη Διακήρυξη, στο Μεξικό και στον κόσμο, και που διατηρούν ακόμα την πεποίθηση και την δέσμευση τους στην οικοδόμηση μιας μη θεσμικής αριστερής επιλογής. 

Τέταρτο. – Θα συνεχιστεί η επικριτική απόσταση που κρατάμε απέναντι στην μεξικανική πολιτική τάξη στο σύνολό της η οποία το μόνο που κάνει είναι να ευημερεί σε βάρος των αναγκών και των ελπίδων των απλών και φτωχών ανθρώπων. 

Πέμπτο. – Όσον αφορά τις κακές κυβερνήσεις, ομοσπονδιακές, πολιτειακές και δημοτικές, καθώς και εκτελεστικές, νομοθετικές και δικαστικές, και τα ΜΜΕ που τις συνοδεύουν τους δηλώνουμε το εξής: 

Οι κακές κυβερνήσεις από όλο το πολιτικό φάσμα, χωρίς καμία εξαίρεση, έχουν κάνει τα πάντα για να μας καταστρέψουν, να μας εξαγοράσουν, να μας υποτάξουν. Το PRI[3], το PAN[4], το PRD[5], το PVEM[6], το PT[7], το CC καθώς και το μελλοντικό κόμμα του RN μας έχουν επιτεθεί στρατιωτικά, πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά. 

Τα μεγάλα ΜΜΕ έχουν προσπαθήσει να μας εξαφανίσουν, αρχικά μέσω μιας συκοφαντίας που βρίθει από οπορτουνισμό και δουλοπρέπεια , και στη συνέχεια με την πανούργα και συνένοχη σιωπή τους. Αυτοί, τους οποίους υπηρετούσαν και τα χρήματα των οποίων απομυζούσαν, δεν υπάρχουν πια. Και αυτοί που τώρα τους αντικαθιστούν δε θα αντέξουν περισσότερο από τους προκατόχους τους. 

Όπως φάνηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 2012, απέτυχαν όλοι. 

Μένει λοιπόν η ομοσπονδιακή, εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική κυβέρνηση να αποφασίσει αν θα υποτροπιάσει στην αντι-εξεγερσιακή πολιτική της, που το μόνο που έχει πετύχει είναι να δημιουργήσει μια άτονη ψεύτικη εικόνα που συντηρείται αδέξια από τον επικοινωνιακό χειρισμό, ή θα αναγνωρίσει και θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της τοποθετώντας, σε συνταγματικό επίπεδο, τα δικαιώματα και την κουλτούρα των ιθαγενών, έτσι όπως έχουν θεμελιωθεί στις λεγόμενες «Συμφωνίες του Σαν Αντρές», που υπογράφτηκαν το 1996 από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, επικεφαλής της οποίας ήταν τότε το ίδιο κόμμα που τώρα βρίσκεται στην εκτελεστική εξουσία. 

Μένει η πολιτειακή κυβέρνηση να αποφασίσει αν θα συνεχίσει την ανέντιμη και ποταπή στρατηγική της προκατόχου της, που όχι μόνο χαρακτηριζόταν από τη διαφθορά και το ψέμα, αλλά σφετερίστηκε και τα χρήματα του λαού της Τσιάπας με σκοπό τον πλουτισμό το δικό της και των συνενόχων της, και επιδόθηκε στην απροκάλυπτη εξαγορά φωνών και κονδυλοφόρων στα ΜΜΕ. Κι ενώ βύθιζε στη μιζέρια το λαό της Τσιάπας, την ίδια στιγμή χρησιμοποιούσε τους αστυνομικούς και τους παραστρατιωτικούς προσπαθώντας να φρενάρει την οργανωτική πρόοδο των ζαπατιστικών λαών. Ή, αντίθετα, με αλήθεια και δικαιοσύνη, θα δεχθεί και θα σεβαστεί την ύπαρξή μας και θα συνηθίσει στην ιδέα ότι ένας νέος τρόπος κοινωνικής ζωής ανθίζει στο ζαπατιστικό έδαφος. Μια άνθιση που κερδίζει την προσοχή των έντιμων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη. 

Μένει οι δημοτικές κυβερνήσεις να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν να καταναλώνουν τα παραμύθια με τα οποία οι αντιζαπατιστικές ή υποτιθέμενες «ζαπατιστικές» οργανώσεις εκβιάζουν προκειμένου να επιτεθούν στις κοινότητές μας. Ή καλύτερα θα χρησιμοποιήσουν αυτά τα χρήματα για να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής των υπηκόων τους. 

Μένει ο λαός του Μεξικού που οργανώνεται σε εκλογικά σχήματα και αντιστέκεται, να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να βλέπει στο πρόσωπό μας τον εχθρό και αντίπαλο πάνω στον οποίο θα ξεσπάσει την απογοήτευσή του για τις νοθείες και τις επιθέσεις, τις οποίες σε τελική ανάλυση όλοι υφιστάμεθα, και αν στον πάλη του για την εξουσία θα συνεχίσει να συμμαχεί με τους διώκτες μας, ή θα αναγνωρίσει τελικά σε μας έναν άλλο τρόπο να κάνεις πολιτική. 

Έκτο. – Τις επόμενες μέρες ο EZLN, μέσω των επιτροπών του, της Έκτης και της Διεθνούς, θα γνωστοποιήσει μια σειρά από πρωτοβουλίες, πολιτικού και ειρηνικού χαρακτήρα, προκειμένου να συνεχίσει να βαδίζει μαζί με τους άλλους αυτόχθονες λαούς του Μεξικού και όλης της ηπείρου, και μαζί με όσους-ες αντιστέκονται από τα κάτω και αριστερά στο Μεξικό και τον κόσμο ολόκληρο. 

Αδερφοί και αδερφές 

Σύντροφοι και συντρόφισσες 

Παλιά είχαμε την τύχη μιας έντιμης και ευγενικής προσοχής από διάφορα μέσα επικοινωνίας. Τους ευχαριστήσαμε γι’ αυτό τότε. Αλλά αυτό έχει εντελώς διαγραφεί από τη μετέπειτα συμπεριφορά τους. 

Όσοι στοιχημάτισαν ότι υπήρχαμε μόνο μιντιακά και ότι αυτός ο κλοιός των ψεμάτων και της σιωπής θα μας εξαφάνιζε, έκαναν λάθος. 

Όταν δεν υπήρχαν κάμερες, μικρόφωνα, πένες, αυτιά και βλέμματα, εμείς υπήρχαμε. 

Όταν μας συκοφαντούσαν, εμείς υπήρχαμε. 

Όταν μας έκλειναν το στόμα, εμείς υπήρχαμε. 

Και είμαστε εδώ, υπάρχουμε. 

Η πορεία μας, όπως αποδείχθηκε, δεν εξαρτάται από τον μιντιακό αντίκτυπο, αλλά από την κατανόηση του κόσμου και των κομματιών του, από την ιθαγενική σοφία που κατευθύνει τα βήματά μας, από την ακλόνητη αποφασιστικότητα που δίνει η αξιοπρέπεια από τα κάτω και αριστερά. 

Από τώρα, ο λόγος μας θα είναι επιλεκτικός όσον αφορά τον παραλήπτη, και, εκτός από μετρημένες περιπτώσεις, θα μπορούν να τον αντιληφθούν μόνο όσοι, ες βάδισαν και βαδίζουν μαζί μας, χωρίς να υποτάσσονται στις μιντιακές και συγκυριακές μόδες. 

Εδώ, με όχι λίγα λάθη και πολλές δυσκολίες, είναι πλέον μια πραγματικότητα ο άλλος τρόπος να κάνεις πολιτική. 

Λίγοι, πολύ λίγοι, θα έχουν το προνόμιο να την γνωρίσουν και να μάθουν απ’ ευθείας από αυτή. 

Πριν από 19 χρόνια τους αιφνιδιάσαμε καταλαμβάνοντας τις πόλεις τους με φωτιά και αίμα. Τώρα το ξανακάναμε, χωρίς όπλα, χωρίς θάνατο, χωρίς καταστροφή. 

Διαφέρουμε έτσι από αυτούς, που κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεών τους, μοίραζαν και μοιράζουν το θάνατο στους υπηκόους τους. 

Είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν πριν από 500, 44, 30, 20 χρόνια ή πριν από λίγες μόλις μέρες. 

Είμαστε οι ζαπατίστας, οι πιο μικροί, αυτοί που ζουν, αγωνίζονται και πεθαίνουν στην τελευταία γωνιά της πατρίδας, αυτοί που δεν παραδίνονται, δεν ξεπουλιούνται, δεν υποτάσσονται. 

Αδερφοί και αδερφές 

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Είμαστε οι ζαπατίστας, δεχθείτε την αγκαλιά μας.

Δημοκρατία!

Ελευθερία!

Δικαιοσύνη!

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος

Μεξικό. Δεκέμβριος του 2012 – Ιανουάριος του 2013 

επεξηγήσεις παραπομπών

[1] Εννοεί τον υποψήφιο του PRI στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και νυν πρόεδρο του Μεξικού Enrique Peña Nieto.

[2] Οι οπαδοί του κεντροδεξιού Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος PRI.

[3] PRI. Πρόκειται για το κεντροδεξιό Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα το οποίο κυβερνούσε 70 χρόνια τη χώρα ως το 2000. Με την νίκη του στις εκλογές του 2012 επανήλθε στην εξουσία.

[4] PAN. Πρόκειται για το δεξιό Κόμμα Εθνικής Δράσης που κυβέρνησε το Μεξικό από το 2000 ως το 2012.

[5] PRD. Το κεντροαριστερό Κόμμα της Δημοκρατικής Επανάστασης. Αρκετές κυβερνήτες πολιτειών του Μεξικού, μεταξύ των οποίων ο μέχρι σήμερα κυβερνήτης της Τσιάπας Σαμπίνες υποστηρίχθηκαν από το κόμμα αυτό.

[6] PVEM. Το Πράσινο Οικολογικό Κόμμα του Μεξικού, πολιτικό τέκνο του κόμματος PRI. Στις πρόσφατες εκλογές κυβερνήτης της Τσιάπας αναδείχθηκε, με τις ψήφους του PRI,

υποψήφιος του κόμματος PVEM. 

[7] PT Το Κόμμα της Εργασίας. Συμμετέχει στην κεντροαριστερή συμμαχία με το PRD. 

Να μη μας σπάσουν το ηθικό (αναδημοσίευση)

από: Οικοδόμος

Μόνο δύο στους δέκα καταναλωτές αγόρασαν πετρέλαιο γι’ αυτόν τον χειμώνα, σύμφωνα με τα στοιχεία. Οι υπόλοιποι στράφηκαν σε πιο οικονομικές λύσεις όπως τα τζάκια, οι ξυλόσομπες, υγραέριο κλπ. Η τρικομματική συγκυβέρνηση απογείωσε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης με πρόσχημα την πάταξη του λαθρεμπορίου και την αύξηση των εσόδων του κράτους. Με τον τρόπο αυτό αυξήθηκε κατακόρυφα η τιμή του πετρελαίου και έγινε έτσι απλησίαστο από την συντριπτική πλειοψηφία του λαού, με αποτέλεσμα, όχι μόνο να μην αυξηθούν τα έσοδα του κράτους, αλλά να μειωθούν έως 75% (!) τους τελευταίους δυόμισι μήνες.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία οι χαμηλές πωλήσεις πετρελαίου θέρμανσης έφεραν έσοδα μόλις 100 εκατ. ευρώ τα οποία επιτεύχθηκαν λόγω της ψηλής φορολογίας. Το 2011 τα έσοδα είχαν ξεπεράσει τα 400 εκατ. ευρώ το ίδιο διάστημα. Τα κανάλια της «ενημέρωσής» μας κάνουν λόγο για ανεπαρκείς σχεδιασμούς της τρόικας και του υπουργείου οικονομικών, για κακούς συμβούλους κλπ., οι τηλεφωστήρες αναλυτές σκίζουν τα πτυχία τους όταν αναρωτιούνται για το αν χάθηκε η λογική, μόνο ηλίθιους δεν αποκάλεσαν ακόμη τους τροϊκανούς και την κυβέρνηση… 

Παράλληλα, τις τελευταίες μέρες μεγάλο θέμα δημιουργήθηκε από τις εκπομπές ρύπων που εκλύονται από τα τζάκια και τις ξυλόσομπες και δημιουργούν σύννεφα καπνού πάνω από τις πόλεις. Το αρμόδιο υπουργείο περιβάλλοντος κάνει εκκλήσεις για περιορισμό στην κατανάλωση καυσόξυλων και προειδοποιεί διαρκώς και σε όλους τους τόνους για τους κινδύνους που απειλούν την υγεία των πολιτών. Συσκέψεις γίνονται σήμερα από το πρωί. Επιτροπές ειδικών και επιστημόνων αναζητούν… λύσεις. Να μην εκπλαγούμε αν ανακοινωθεί κάποιος καινούργιος φόρος τις επόμενες ώρες ή μέρες, κάποιο… «τζακόσημο» ή «ξυλοσομπόσημο»… 

Κανείς από όλους αυτούς που ψήφισαν τα μνημόνια και τα φορολογικά νομοσχέδια, το κόψιμο των μισθών και την κατακόρυφη αύξηση των φόρων, την θέσπιση νέων χαρατσιών, κανείς από όσους (πολιτικούς, ειδικούς, επιστήμονες, αναλυτές, τηλεαστέρες) δήθεν ανησυχούν για το περιβάλλον ή την υγεία των πολιτών, κανείς μα κανείς δεν μιλάει για τις πραγματικές αιτίες που ο λαός δεν έχει λεφτά να αγοράσει πετρέλαιο. Κανείς μα κανείς από όλους αυτούς δεν λέει στο λαό με ποιον τρόπο θα ζεσταθεί πραγματικά, χωρίς να επιβαρύνει την υγεία του, την τσέπη του και το περιβάλλον. Αναμασούν την ίδια φτηνή προπαγάνδα περί… ανεγκέφαλων που δεν τους «κόβει» όταν βάζουν φόρους. Προσπαθούν (και το πετυχαίνουν) να μεταφέρουν τις «ευθύνες» στα πρόσωπα και στους κακούς χειρισμούς, παραπλανώντας το λαό και αποκρύπτοντάς του τις πραγματικές αιτίες της κρίσης που ξεπηδούν σαν σκουλήκια μέσα από το σάπιο κοινωνικό σύστημα. Πληρώνονται πολύ καλά για να το κάνουν… 

Η αλήθεια είναι πως δεν τους καίγεται καρφί για τα έσοδα. Αυτά είναι για να κοροϊδεύουν τον λαό, για να τον κάνουν να νιώθει συνυπεύθυνος, συνένοχος, να συναινεί και να βάζει πλάτη κιόλας ο ίδιος στην εξαθλίωσή του. Αυτό που νοιάζει την άρχουσα τάξη των πλουτοκρατών και το πολιτικό προσωπικό-ορντινάντζα της είναι η καταστροφή της εργατικής δύναμης μέσα από το ξεθεμέλιωμα των κατακτήσεων των εργαζομένων, το πετσόκομα των μισθών και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την ποδοπάτηση της αξιοπρέπειας και των αντοχών μας. Για να μπορούν αργότερα (στην ανάπτυξη…) να μας έχουν τους χεριού τους και να χορεύουμε κατά πως αυτοί μας σφυρίζουν. Και για να το πετύχουν αυτό πρέπει πρώτα να καταφέρουν να μας σπάσουν το ηθικό. Όσο εμείς θα τους το επιτρέπουμε…

Σημείωση διαχειριστή: Και όπως ήταν αναμενόμενο οι προβλέψεις για τα έσοδα έχουν πέσει παντού έξω (τσιγάρα, ποτά, ακόμη και στα κρατικά λαχεία !). Και έτσι μπορεί ο καθένας μας να εξηγήσει γιατί οι υπέρογκες αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος. Πρώτον για να αναπληρωθεί ένα μέρος των απωλεσθέντων εσόδων και δεύτερο (το κυριώτερο) για να εκβιασθεί ο λαός να επιστρέψει στο πετρέλαιο).

Τέλος όντως τους ενδιαφέρει να υπάρχει έλειμμα σαν εργαλείο εκβιασμού αποδοχής της καταστροφής της εργασίας, αλλά κυρίως αποδοχής του ξεπουλήματος της περιουσίας της χώρας.

Οι χαρακτηρισμοί στο κείμενο έγιναν από τον διαχειριστή.

Σε ένα μακρινό οικονομικό σύμπαν (αναδημοσίευση)

από: http://www.banksnews.gr

Φανταστείτε μια εποχή που η κάθε ανεπιθύμητη εργασία θα γίνεται από αυτοματοποιημένα συστήματα ή ρομπότ. Τι θα σήμαινε; Θα υπήρχε η οικονομική κρίση; Τι θα συνέβαινε στην εργασία και το κεφάλαιο; Αυτά είναι μερικά από τα βαθύτερα ερωτήματα που ρωτούν οι οικονομολόγοι όταν δεν ασχολούνται με τις βραχυπρόθεσμες ανησυχίες σχετικά με το δημοσιονομικό γκρεμό, μια κινεζική επιβράδυνση ή την ευρωζώνη.

Στο επίκεντρο της έρευνάς τους βρίσκεται μια παραδοχή: ότι η τεχνολογία θα δείξει το δρόμο της ανάπτυκης. Από τότε που ο Gordon Moore προέβλεψε το 1965 ότι ο αριθμός των τρανζίστορ σε ένα μικροτσίπ θα διπλασιάζεται κάθε δύο χρόνια, η δήλωση του ήταν δύσκολο να αγνοηθεί. Η θεωρία, η οποία ονομάστηκε νόμος του Moore, λόγω της ακρίβειας της, ακόμη δεν έχει διαψευστεί.

Ωστόσο, ορισμένοι πιστεύουν ότι δεν θα αργήσει να αποδειχθεί λανθασμένη. Ο Robert Gordon του Πανεπιστημίου Northwestern υποστηρίζει ότι η τεχνολογική πρόοδος των τελευταίων 250 χρόνων θα μπορούσε να είναι ένα μοναδικό ιστορικό φαινόμενο. Αναφέρει την πτώση των επιπέδων παραγωγικότητας και την αύξηση της ανισότητας ως απόδειξη ότι το βιοτικό επίπεδο δεν βελτιώνεται πλέον τόσο γρήγορα. Ο Martin Wolf μοιράζεται κάποιες από αυτές τις ανησυχίες, ρωτώντας εάν η απεριόριστη ανάπτυξη μπορεί να είναι φαινόμενο του παρελθόντος.

Μια νέα ερμηνεία αυτής της τάσης έχει αρχίσει να αποκτά αξιοπιστία μεταξύ ορισμένων οικονομολόγων: δεν είναι ότι η τεχνολογία είναι στάσιμη, αλλά ότι τα μονοπωλιακά συμφέροντα καταστέλουν την καινοτομία. Και τα κίνητρα για να το πράξουν αυξάνονται.

Οι εταιρείες έχουν κίνητρο να σαμποτάρουν την πρόοδο και την αποτελεσματικότητα, διότι αν δεν το κάνουν θα μπορούσε να οδηγήσει στο είδος της αφθονίας, που θα καθιστούσε αδύνατο να αποτιμηθεί οτιδήποτε. Πώς εξάλλου μπορεί κανείς να βάλει τιμή το μάννα που πέφτει από τον ουρανό;

Όπως ο Kenneth Rogoff του Χάρβαρντ διαπίστωσε πρόσφατα: «Ανησυχώ για το πώς τα μονοπώλια έχουν καταπνίξει τις ιδέες, και πώς οι πρόσφατες αλλαγές στην παράταση της ισχύος των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας έχουν οξύνει το πρόβλημα.»

Η αύξηση των περιστατικών νομικών συμπλοκών με διπλώματα ευρεσιτεχνίας και μια γενική απροθυμία εταιρειών να επανεπενδύσουν υποστηρίζουν αυτή τη μελέτη. Πάρτε την Apple για παράδειγμα. Τα κεφάλαια της - περισσότερα από $ 120 δισεκατομμύρια - έχουν αυξηθεί ραγδαία από το 2008.

Καθώς οι οικονομολόγοι συνεχίζουν να αναρωτιούνται σχετικά με τις συνέπειες αυτών των τεχνολογικών τάσεων, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο κόσμος της επιστημονικής φαντασίας ίσως να είχε προβλέψει εδώ και καιρό τα φαινόμενα αυτά. Στο Star Trek, για παράδειγμα, ο Captain Kirk ζει σε αυτό που μπορεί να περιγραφεί ως μια μετα-καπιταλιστική οικονομία. Τα χρήματα δεν παίζουν πλέον κάποιο ρόλο, διότι η τεχνολογική πρόοδος, όπως η αντιγραφείς τεχνητής νοημοσύνης, η τηλεμεταφορά και άλλα έχουν εξασφαλίσει ένα σταθερό επίπεδο υλικής αφθονίας που καταστεί το χρήμα άνευ σημασίας.

Το πλήρωμα του Εντερπράιζ δεν κατακτάει νέους κόσμους επειδή πληρώνονται για να το κάνουν. Πηγαίνουν επειδή καθοδηγούνται από μια αίσθηση σκοπού και περιπέτειας.

Σε αντίθεση με το Star Trek υπάρχει η μανιχαϊστική δυστοπία του Star Wars. Η τεχνολογία είναι αναμφισβήτητα εξίσου προηγμένη, αλλά φαίνεται να είναι προσιτή μόνο σε ορισμένες ομάδες. Η στέρηση, η εγκληματικότητα και η ανισότητα είναι παντού. Χρήματα και κέρδος συνεχίζουν να είναι τα κύρια κίνητρα για τους περισσότερους γαλαξιακούς πολίτες. Ένα παράδειγμα: οι οικονομικές απαιτήσεις του Han Solo για τη μεταφορά του Luke Skywalker στο Alderaan στην πρώτη ταινία Star Wars.

Το ότι οι Sith έχουν καταλήξει να ελέγχουν τα δικαιώματα ευρεσιτεχνίας για την απόλυτη τεχνολογία στο γαλαξία, το Death Star, εν τω μεταξύ, δεν αποτελεί έκπληξη αν σκεφτεί κανείς την πορεία τους στην εξουσία.

Τι σημαίνουν αυτοί οι φανταστικοί κόσμοι και τι σχέση έχουν με την πραγματικότητα μας; Μπορεί να είναι τραβηγμένο, αλλά ίσως κάποτε να έμοιαζαν με τη γη σήμερα: ένα μέρος αφθονίας αντιμέτωπο με μια επιλογή. Θα πρέπει η τεχνολογία και τα δικαιώματα των πόρων να εκδημοκρατιστούν ή να μείνουν σε όλο και λιγότερα χέρια;

Όπως υποστήριξε ο οικονομολόγος Paul Krugman, πάρα πολύ ισχύς στην αγορά μπορεί εύκολα να καταλήξει σε μέση αύξηση των κεφαλαιικών ενοικίων, μειώνοντας παράλληλα την απόδοση των επενδύσεων. Αυτή η ιδέα συνάδει με τη σημερινή κρίση, διότι είναι σύμφωνη με το παράδοξο της ταχείας αύξησης των κερδών εν μέσω χαμηλών πραγματικών επιτοκίων, στασιμότητας των πραγματικών μισθών και επίμονης ανεργίας.

Εξηγεί, επίσης, την αύξηση της ανισότητας. Εφάλλου, όταν το ανθρώπινο κεφάλαιο αντικαθίσταται από το φυσικό κεφάλαιο, οι καρποί της καινοτομίας πρέπει να αποδίδονται στους ιδιοκτήτες της τεχνολογίας που τους παρήγαγε. Μια νέα τάξη εισοδηματιών γεννιέται και το οικονομικό πρόβλημα, αντί να επιλυθεί, διαιωνίζεται.

Ωστόσο, όπως θα μπορούσε να πει ο κ. Σποκ, τελικά δεν είναι παράλογο αυτό;

Το ξερίζωμα είναι άγρια βία (αναδημοσίευση)

Από OSTRIA

TOY ΓΙΩΡΓΟY Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ 

Δεν θα μιλήσουμε σήμερα, ούτε για τη λίστα Λαγκάρντ, ούτε για το «σωματίδιο του θεού»(ή αλλιώς το μποζόνιο του Χιγκ), ούτε για το Curiosity που αναζητά ζωή στον Άρη. Θα πούμε για τους δύο Πακιστανούς που βραβεύτηκαν μετά θάνατον από την Ακαδημία Αθηνών γιατί έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να σώσουν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που βρέθηκαν με το αυτοκίνητό τους πάνω στις γραμμές του τρένου...

. Θα αναφερθούμε, επίσης, αντιστικτικά για το έγκλημα μίσους στο μετρό της Νέας Υόρκης, όπου μία γυναίκα έσπρωξε στις γραμμές του τρένου έναν Ινδό γιατί όπως παραληρούσε, μισούσε τους «Ινδουιστές και τους Μουσουλμάνους». 

Τέλος, θα μιλήσουμε για τη μετανάστευση εκ νέου των Ελλήνων, για την απώλεια των ριζών μας, όπως είναι η ενεργητική συμμετοχή στην ύπαρξη της ελλαδικής συλλογικότητας, εντός της οποίας διατηρούνται ζωντανοί οι θησαυροί του παρελθόντος αλλά και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. 

Θα πούμε για την απώλεια της φυσικής συμμετοχής σε ό,τι σημαίνει ο τόπος μας, το επάγγελμα, το ανθρώπινο περιβάλλον, ήτοι οι οικείες φωνές και οι εικόνες με τα αισθητικά και οντολογικά χαρακτηριστικά του ελληνικού φωτός, που συστήνουν αυτόν που αποκαλείται Έλληνας Άνθρωπος. 

Τα ριζώματα κόβονται, σήμερα, καθώς η Ελλάδα αδυνατεί να δώσει δουλειά στους νέους της. Γιατί ούτε το 2013 θα αντιμετωπιστεί η ανεργία, όπως δήλωσε ο υπουργός επί των Οικονομικών. Και το ξερίζωμα είναι ακόμη χειρότερη βία από την ανεργία. Γιατί η μοίρα των ξεριζωμένων ψυχών είναι να περιπίπτουν σε μαρασμό που μοιάζει με θάνατο, άλλοτε μέσω της απονέκρωσης των αισθημάτων και άλλοτε μέσω της βίας. 

Η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως τότε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα όταν άρχισε η ομαδική μετανάστευση. Κολίγοι και δουλπάροικοι,που ήταν στο έλεος των τσιφλικούχων, υπηρέτες οινοπαντοπωλείων, μικροϊδιοκτήτες, που δεινοπαθούσαν από τους τοκογλύφους έκοβαν τη ρίζα και έφευγαν. Το ταξίδι, όμως, απαιτούσε αρκετά χρήματα και οι πράκτορες ή οι τοκογλύφοι που θα δάνειζαν το απαραίτητο για τα ναύλα ποσό, ζητούσαν εξασφάλιση. Έτσι μικροκτηματίες μετανάστες υποθήκευαν τα κτήματά τους. Βέβαια και για τους τελείως φτωχούς και άκληρους υπήρχε ο τρόπος. Τους δέσμευαν με συμβόλαια εργασίας και έτσι ξεχρέωναν τα εισιτήριά τους, δουλεύοντας στους σιδηροδρόμους ή στα ορυχεία. 

Οι Έλληνες πήγαιναν με πρόθεση να μείνουν προσωρινά στην Αμερική. Γι’ αυτό έφευγαν μόνο άντρες σε αντίθεση με τους μετανάστες από άλλες χώρες. Έφευγαν με την ελπίδα να γυρίσουν σύντομα με χρήματα, για να ξεχρεώσουν το κτήμα τους, να κάνουν μια δουλειά στον τόπο τους, να προικίσουν και βέβαια να γλιτώσουν από την πείνα και τη δυστυχία. 

Επίσης, το 1899 υπάρχουν στην Ελλάδα 12.580 ληστές. Ο πρωθυπουργός Θεοτόκης και η Κυβέρνησή του για να υπάρξει ... «αποσυμφόρηση» ενισχύει σιωπηρά την μετανάστευση των ληστών στην Αμερική. Το μέτρο σημειώνει επιτυχία και χιλιάδες ληστές ξενιτεύονται...»! Οι τελευταίοι θα ενισχύσουν το έγκλημα στις ΗΠΑ, πλαισιώνοντας τη μαφία. Σήμερα, αντιθέτως, φεύγουν από τη χώρα μας τα καλύτερα μυαλά, αυτά στα οποία θα μπορούσε να στηριχθεί η Ελλάδα για να βγει από την κρίση. Γι’ αυτό κάτι πρέπει να γίνει άμεσα για να αντιμετωπιστεί η ανεργία των νέων μας. Γιατί πρέπει να κρατήσουμε πάση θυσία ζωντανά τα προαισθήματα του ελληνικού μας μέλλοντος.