Σήμερα (δεν) είναι μία άλλη μέρα (αναδημοσίευση)

Δημοσιεύθηκε στο enikos.gr

Της μουρλής γίνεται στην Ελλάδα, χαίνουν οι μαύρες τρύπες και χάσκουν οι τρυπάρες, άνθρωποι χάνουντη δουλειά τους κι άλλοι τα σπίτια τους, αλλά το δούλεμα πάει σύννεφο, με τους 1908 επίορκουςυπαλλήλους κι άλλα ισοβαρή θέματα που απασχολούν τα δελτία ειδήσεων με τις ώρες, λέγονται οι παρλαπίπες με το καντάρι και παίρνουν φωτιά τα μαρκούτσια σωρηδόν.

Χάνεται κόσμος, χάνονται δουλειές, χάνονται ζωές. Γίνονται συζητήσεις με την Τρόικα ακριβώς για όλααυτά με αποτέλεσμα κάθε φορά την τροπή τους προς το ακόμα χειρότερο και αντί αυτών, μέγας κοπετός στην επικράτεια περί Γουλιμή, ΔΗΜΑΡ και Μανιτάκη.

Κυριακή χθες. Από νωρίς το πρωί αναμενόταν και ετοιμαζόταν η συνάντηση Σαμαρά – Τρόικας – ένας Πρωθυπουργός δηλαδή τετ α τετ ή ελληνιστί ενώπιος ενωπίοις με τρεις υπαλλήλους, αλλά τι υπαλλήλους!

Των Δανειστών! Ηγουν των Ιερών Τεράτων και κανονίζουν αν η Ελλάδα θα ‘χει τρένα ή μπρόκολα, αν...

θα έχει σημαία ή γενόσημα, αν θα έχει υδρογονάνθρακες ή άνθρακες.

Στις 10 π.μ. θα άρχιζε η συνάντηση – δεν ήχησαν οι σειρήνες (της αντιαεροπορικής άμυνας), αλλά άρχισαν οι ζωντανές συνδέσεις – και δωσ’ του οι «επίορκοι», εδώ οι «επίορκοι», εκεί οι «επίορκοι», μας φάγανε οι Τροϊκανοί ακόμα 50 Ευρώ στην κάθε σύνταξη...

...11.30΄! Η συνάντηση έχει κορυφωθεί. Ο κ. Σαμαράς ανθίσταται σθεναρώς του πατρώου εδάφους, υπερ βωμών κι εστιών, τάιμ άουτ, παρ’ τε τους βωμούς, παρ’ τε και τις εστίες – τουλάχιστον αυτές που το στεγαστικό τους είναι στο κόκκινο.

11.35΄! Καλύπτουμε τη συνάντηση λεπτό προς λεπτό, ορισμένοι επίορκοι εντοπίσθηκαν διαφεύγοντες στην ορεινή Κορινθία, 11.45΄, τηλεφωνεί ο κ. Βενιζέλος, θέλει κι αυτός συνάντηση με την Τρόικα,11.46΄ο κ. Σαμαράς του κλείνει το τηλέφωνο, 11.47΄ο κ. Βενιζέλος ανακοινώνει ότι το ΠΑΣΟΚ δίνει το πράσινο φως για τις συμφωνίες που πρόκειται να επιτευχθούν σ’ αυτήν τη συνάντηση, 11.44΄- τρία λεπτά νωρίτερα δηλαδή – το Mega μεταδίδει τα χαρμόσυνα νέα (Ετσι γίνεται πάντα: το Mega προηγείται δυο – τρία λεπτά της πραγματικότητας, είναι θέμα χωροχρόνου μέσα στη σκουλικότρυπα).

11.50΄: Ο κ. Σαμαράς συμφωνεί σε νέα μέτρα, «διαρροές» διαδίδουν το αντίθετο, σκέψεις να ανακρουσθεί ο εθνικός ύμνος υποχωρούν μπροστά σε νηφαλιότερες: να πιασθεί ο κ. Μανιτάκης, να τον πάνε για καφέ, ώστε να μην κάνει τίποτε δηλώσεις και οι 1908 επίορκοι υπάλληλοι γίνουν 1909!

Ωρα 12.00΄ακριβώς.

Το «σκληρό παζάρι» φθάνει στο τέλος του, υπήρξαν «σημεία προσέγγισης» αρκετά θέματα όμως «μένουνανοιχτά», εντός ολίγου ο κ. Στουρνάρας θα κάνει δηλώσεις, χαλκέντερος δουλεύει και τις Κυριακές, «συννεφιασμένη Κυριακή» χθες, είχε πλακώσει και η σκόνη απ’ τη Σαχάρα, ήταν στην Αθήνα ο ουρανός βαρύς, σαν Μεγάλη Παρασκευή – αντιθέτως ο κ. Στουρνάρας αισιόδοξος, όσον το στικάκι του Βενιζέλου – όλα καλά, όλα υπό έλεγχον (της Τρόικας) όλα θα πάνε κατ’ ευχήν, δεν θα μείνει επίορκος σε αυτήν τη χώρα ούτε για δείγμα!

12.46΄: Ακριβώς ένα λεπτό μετά τις 12.45΄! Τέτοια ακρίβεια, ο χρόνος! Η συνάντηση έλαβε τέλος. Νέα συνάντηση θα λάμβανε χώραν το βραδάκι – όταν μοσχομυρίζουν, πασχαλινά ήδη, τα γιασεμάκια – το απόγευμα έσκυψε το κεφάλι του, ήταν και βαρειά η ατμόσφαιρα απ’ τη σκόνη της ερήμου, στοΕλευθέριος Βενιζέλος ακόμα 80 νεαροί Ελληνες θα έφευγαν σήμερα – Κυριακή – για την ξένη – μηναναστενάζεις, αύριο μια άλλη μέρα ξημερώνει – σήμερα Δευτέρα! όμως η σημερινή Δευτέρα δεν είναι «μία άλλη μέρα» αλλά μία ακόμα «αιχμάλωτη μέρα», αιχμάλωτη στις ορέξεις του Τόμσεν ή του Μαζούχ, αιχμάλωτη στην αδυναμία που μας δέρνει και στην αδράνεια που μας εξουθενώνει – έτσι καθώς «μοιραίοι κι άβουλοι» κοιτάμε τη ζωή μας να κακοποιείται...

email: stathis@enikos.gr

Πρωταπριλιά (ετεροχρονισμένη αναδημοσίευση)

από τα "Κακώς κείμενα" (http://kakoskeimena.net)

Μικρά αθώα ψέματα

Για ακόμα μια Κυριακή δραπέτευσα στο πατρικό μου, μακριά από τη βοή της πόλης. Εκεί που πάντα ο νους μοιάζει διαυγέστερος, τα χρώματα πιο ζωηρά, οι χειραψίες πιο ουσιαστικές. Εκεί που οι γείτονες σε φιλούν σχεδόν στο στόμα για να σε καλημερίσουν. Όχι, δεν το κάνω ψυχαναγκαστικά, δεν πάω εκεί για να αισθανθώ ότι διεύρυνα την ακίνητή μου περιουσία, ούτε για να νιώσω ότι έχω καβάτζες. Το κάνω γιατί θέλω πάλι να προκαλέσω αυτήν την επιστροφή που βιώνω κάθε φορά όταν ανοίγω την πόρτα και έρχονται οι μυρωδιές της παιδικής μου ηλικίας και κάθονται απευθείας πάνω στον ουρανίσκο. Το κάνω γιατί με συγκινεί εκείνο το στιγμιαίο ταξίδι σε πρόσωπα, καταστάσεις, εποχές, καθώς κοιτάζω τις κορνίζες και τα κάδρα σαν στραβοκάθονται στους τοίχους. Πάλι δεν θα αντισταθώ και θα ψιλαφίσω εκείνη την παλιά πολυθρόνα, για να ανακαλέσω όλες τις φορές που έσφιξα τα ακλόνητα μπράτσα της, για χίλιους δυο διαφορετικούς λόγους. Θα ανοίξω με την ίδια περιέργεια ξανά τα μουχλιασμένα συρτάρια των δωματίων, για να δω να ξεδιπλώνονται μπροστά μου αμέτρητες μικρές ιστορίες μέσα από αντικείμενα, φθαρμένες φωτογραφίες, ευρετήρια τηλεφωνικά και σκισμένα ημερολόγια. 1988. Ευτυχισμένο το νέο έτος. Πολυσέλιδος οδηγός για τη νέα χρονιά. Ενοίκιο σπιτιού. 25.000 δρχ. Σχολείο παιδιού. Μια ζωγραφιά για ‘σενα, μανούλα. Είπες ότι δεν θα κλάψεις ποτέ ξανά, πάλι όμως κλαις. Έλα στο σαλόνι, ώρα για μεσημεριανό.

Περισσότερο απ’ όλα, με γοητεύει εκείνος ο τεράστιος καθρέφτης που στέκεται στο κέντρο του διαδρόμου και μοιάζει θαρρείς με πύλη προς έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό. Θα σταθώ με τις ώρες απέναντί του, προσπαθώντας να ανασύρω όλα μου τα πρόσωπα, έτσι όπως μεγάλωνα μέσα στο είδωλό του, χρονιά με τη χρονιά. Κάτι ευφάνταστο θα γράψω πάλι πάνω στο γυαλί, εκμεταλλευόμενος την κάμποση υγρασία που έχει μαζευτεί εδώ πέρα. Ειδικά μετά από το μεθυστικό κρασί της κυρά-Ειρήνης που κατέβασα με λαχτάρα, τη νιώθω μπόλικη την έμπνευση. Καθώς αφήνω το άδειο ποτήρι κάτω, ένα σκούντηγμα στον ώμο με ταράζει. Φαίνεται πως από την πολλή την αναπόληση, ξέχασα την πόρτα ανοιχτή και κάποιος μπήκε μέσα. Είναι ένας έφηβος, με αραιό ακόμα το μουστάκι. Έχει μαζί του βιβλία ένα σωρό, γεμάτα με στιχάκια και φράσεις επαναστατικές. “Καλησπέρα σας, κύριε”, μου λέει με χαρακτηριστικά ευγενική σύσπαση του προσώπου. “Γεια σου, παιδί μου” απαντώ. “Ποιανού είσαι εσύ;”. “Είμαι το παιδί μιας άλλης Ελλάδος”, αποκρίνεται αποστομωτικά. “Καλό, πετυχημένο, αλλά πες μου τώρα, τι γυρεύεις τέτοια ώρα εδώ;” αναρωτιέμαι. “Θέλω να σας πω μια ιστορία, πραγματική, είμαι κι εγώ από αυτήν τη γειτονιά την ωραία. Ξέρω ότι πονάτε πολύ τελευταία. Γι’ αυτό θα σας πω λογάκια να γλυκάνω την καρδιά σας την καλή”. Τον μπαγάσα, λες και έλεγε λέξεις με ομοιοκαταληξία ήταν.

Έκατσε και μίλαγε με τις ώρες. Μου μίλησε για το χωριό, για τις γεμάτες από ανθρώπους πλατείες, για τα ατέλειωτα τα πανηγύρια, με τους γείτονες να τραγουδούν και να χορεύουν. Για την υπερηφάνεια που είχαν στα μάγουλα όταν αλέθανε τα κτήματά τους και για τον τίμιο ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπό τους ως αργά. Για τα σχολειά που πλημμύριζαν από όλων των ειδών τα χρώματα και από τις φωνές στα διαλείμματα. Για τους δασκάλους που γινόντουσαν πατεράδες και μανάδες στη θέση των κηδεμόνων. Για τα μικρομάγαζα που είχαν πάντα κόσμο και πελατεία και που δεν έκλειναν σχεδόν ποτέ, τα έβρισκες ανοιχτά ακόμα και τις αργίες για να μη λείψει τίποτα από το οικογενειακό τραπέζι της ευτυχίας. Για τα γήπεδα και τις αλάνες που ασφικτυούσαν από ιδρώτα, αίμα αγνό στο τσιμέντο, αλλά και για τους έρωτες, καθώς ξεπηδούσαν κάθε απόγευμα, ανάμεσα σε υπεροβολικές και περίτεχνες επιδεικτικές κινήσεις προς τις κοπέλες που παρατηρούσαν τα μαχόμενα νιάτα να σκοτώνονται για το ποιος θα κάνει τη θεαματικότερη κίνηση. Γκολ! Λες και σκόραρες στην καρδιά της ήταν κι ας έδειχνε εκείνη αφηρημένη και δεν καταλάβαινε ακριβώς το λόγο για το θρίαμβό σου. Για τα σπίτια που είχαν για τούβλα την υπομονή και για λάσπη την αγάπη, έτσι καθώς χτιστήκαν, σκαλί-σκαλί, πατάρι με πατάρι. “Ωραία τα λες, αγόρι μου, μεθυστικά. Κάτσε να βάλω ένα ποτηράκι ακόμα. Κι ας μεθύσω”.

Είπε και τι δεν είπε. Είπε για τη μάνα του, την Ελλάδα. Για τους υπέροχους, μεγάλους δρόμους, με τα φωτεινά γράμματα, που αναβόσβηναν από μακριά και γράφανε ΕΥΗΜΕΡΙΑ. Για τα γεμάτα Πανεπιστήμια και τα φλογερά αμφιθέατρα, για τους φοιτητές που λιώνανε παπούτσια, ενώ βαδίζανε πάνω στα μονοπάτια της επιστήμης και της Παιδείας. Για τα παιδιά που γυρνάγανε από τα ξένα πίσω στα σπίτια τους, μοιράζοντας τον πλούτο της γνώσης σε κάθε σπιθαμή τούτης της γής. Για τα εργοστάσια και τα ναυπηγεία που είχαν χιλιάδες εργάτες να φαίνονται από ψηλά σαν μυρμήγκια που καρτερικά φροντίζουν για κάθε επόμενο χειμώνα. Για τις ελληνικές επιχειρήσεις που εξαπλώνονταν και σε μέρη μακρινά, στέλνοντας λάδι και βαμβάκι μέχρι την άλλη άκρη της Ευρώπης. Για τους λαούς που κουράστηκαν και πόνεσαν από τους διχασμούς και που θέλησαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να γίνουν όλοι ένα, σαν μια αγαπημένη οικογένεια. Για τους ηγέτες που υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν τα σύνορα στο χάρτη, ότι θα γκρεμίσουν τα τείχη και θα γίνει ο κόσμος μας μια μεγάλη γειτονιά. Για τους πολέμους που ποτέ ξανά δεν θα υπάρξουν, για τα ταξίδια που δεν θα είναι πια μόνο στα όνειρά μας. Για την αλληλεγγύη και τη στήριξη των αδυνάτων, για την αίσθηση της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης σε κοινά οράματα. Για το τέλος κάθε τέλους. “Τέλος πάντων”, απάντησα.

Όσο περνούσε η ώρα, γινόταν όλο και δυνατότερη η φωνή του, λες και βρισκόταν στην απόλυτη έξαρση των όσων πίστευε. Γιατί, όντως πίστευε πολύ σε όσα εξιστορούσε, τόσο που έκανε τα πάντα για να με κάνει κι εμένα να πιστέψω. Να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν πια άστεγοι και νοικοκυραίοι που παρακαλάνε για ένα κομμάτι ψωμί. Ότι δεν θα δούμε ποτέ ξανά κλειδαμπαρωμένες τις τράπεζες και τους πολίτες απ’ έξω να περιμένουν με τις κατσαρόλες για να βάλουν μέσα τις καταθέσεις τους με σκοπό να τις βράσουν. Ότι δεν θα ξημερώσει ποτέ ημέρα που θα ποδοπατάνε μαύρους ζητιάνους στα φανάρια και τα πεζοδρόμια, ότι δεν θα χτυπήσει με γροθιές ποτέ ο γιος τον πατέρα για να του δείξει τη δύναμη του μίσους. Ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες νιώθουν πως ανταμείφθηκαν για όσα προσφέραν με τα γδαρμένα δάκτυλά τους στο χώμα που είναι δικό τους και δικό μας. Ότι οι γειτονιές γεμίσαν πάλι με κόσμο και ότι οι ξενιτεμένοι επέστρεψαν και τ’ αδέρφια σμίξανε στα δικά τους πατρικά. Ότι ο λαός μας είναι πια ελεύθερος και δεν χρωστάει πουθενά παρά μόνο στον εαυτό του και στο μέλλον του. Ότι πλέον υπάρχει για τον καθένα μια δουλειά και μια αξιοπρέπεια. “Θέε μου, λες να είναι έτσι;”, αναφώνησα με λαχτάρα, καθώς άρχισα να συνέρχομαι από τη μέθη. Εκείνος ο έφηβος έχει φύγει πια από δίπλα μου και με κοιτάζει μέσα απ’ τον καθρέφτη. Πόσο, στ’ αλήθεια, μου μοιάζει. Στη γωνία επάνω καθρεφτίζεται το ημερολόγιο του τοίχου. 1η Απριλίου 2013.

Κι ήτανε όλα σαν ψέμα.

Ευρώ Κατοχής (αναδημοσίευση)

από: Γιάννης Μακριδάκης (http://yiannismakridakis.gr/)

Με αεροπλάνα και κοντέινερς, με στρατό και ελικόπτερα της αστυνομίας να πετούν από πάνω, μεταφέρθηκαν τα 5 γερμανικά δις ευρώ Κατοχής στην Κύπρο.

Καμιά αμφιβολία πλέον ότι την Βέρμαχτ, τους αλεξιπτωτιστές, τα άρματα και τον στρατό Κατοχής, τα έχει σήμερα αντικαταστήσει απόλυτα το ευρώ. Την κυβέρνηση Τσολάκογλου, οι τωρινές προδοτικές κυβερνήσεις. (Τωρινές εννοούνται όλες αυτές από την ένταξή της κάθε χώρας στο ευρώ, μέχρι σήμερα. Πρώτος δωσίλογος στην σύγχρονη στην Ελλάδα κατά την σύγχρονη αυτή επέλαση του νεοναζισμού, ο γερμανοτραφής Σημίτης). Τις εκτελέσεις και τα αντίποινα, η εξαθλίωση και οι πολιτικές δολοφονίες με τη μορφή αυτοκτονιών.

Μονάχα η πείνα και τα συσσίτια είναι απολύτως ίδια για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Κι αυτό διότι ενώ μεταλλάχθηκαν οι άνθρωποι σε άτομα – καταναλωτές, έγιναν γρανάζια που κινούνται με ευρώ και “ζουν” τον “ελεύθερο χρόνο τους” (τι ύβρις) μέσα από οθόνες, έγιναν έτσι εύκολοι στόχοι και θύματα για τον πλούσιο και αδίστακτο κατακτητή Γερμανό, ο οποίος τους καθυπόταξε με το υπερόπλο του, το ευρώ, παρόλα αυτά όμως η φύση των γραναζιών, την οποία ξέχασαν αυτά, αλλά αυτή δεν ξέχασε, δεν μπορεί να αλλάξει κι έτσι η φυσική πείνα, η φυσική αγανάκτηση, η φυσική κατάθλιψη, η φυσική οργή, όλα τα φυσικά υπάρχουν ακόμα μες στα γρανάζια, εν ενεργεία ή άνεργα, και βγαίνουν κάποτε κάποτε στην επιφάνεια κάνοντάς τα κάτι τις να νιώθουν, κι ας μην ξέρουν πια τι σημαίνει συναίσθημα.

Μια Ευρώπη αριθμών, μια Ευρώπη γραναζιών που μετρούν και κινούν την γερμανική πολεμική μηχανή του ναζισμού, την Οικονομία.

Ό,τι δεν κατάφερε ο Χίτλερ, το κατάφερε η Μέρκελ κι ο Σόϋμπλε. Όχι επειδή είναι ικανότεροι. Μα επειδή εμείς ξεπέσαμε τόσο.

Ανασύνταξη δυνάμεων και πόλεμος ενάντια στο ευρώ, η μόνη πρόταση αντίστασης που επείγει. Για την καταπολέμηση της αποικιοκρατίας, του ναζισμού, του φασισμού, του ρατσισμού, του ξεπουλήματος της πατρίδας, η μόνη συνισταμένη είναι ο πόλεμος ενάντια στο ευρώ.

Παρατηρώντας το ενυδρείο (αναδημοσίευση)

από: Γιάννης Μακριδάκης (http://yiannismakridakis.gr/)

Έχω να μπω σε τράπεζα, ούτε θυμάμαι από πότε. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα κάρτες, ούτε καν ανάληψης από τα ΑΤΜ, τα οποία δεν ξέρω καν πώς λειτουργούν διότι ποτέ δεν έχω σταθεί μπροστά σε κάποιο από αυτά. Στο χωριό που μένω τα τελευταία τρία χρόνια, δεν έχει ούτε τράπεζα ούτε ΑΤΜ. Η κοντυνότερη πρόσβαση σε χρήμα είναι στην πόλη της Χίου, 40 χλμ μακριά

Το να ζεις 40 χλμ μακριά από το χρήμα είναι μια μεγάλη ευτυχία. Και η ακόμα πιο μεγάλη είναι πως βλέπεις ότι κανείς στο χωριό δεν παραπονιέται που δεν υπάρχει πηγή χρήματος εδώ, παρά μόνο κάποιοι τουρίστες το καλοκαίρι, οι οποίοι καμιά φορά ξεμένουν, αν και τους έχουν προειδοποιήσει οι εμπλεκόμενοι μαζί τους ότι εδώ ζούμε αποκομμένοι από το τραπεζιτικό δίκτυο.

Στην πραγματικότητα μόνο πηγή χρήματος λείπει από το χωριό μας. Όλες οι άλλες πηγές υπάρχουν. Και μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει δίχως να είναι διασυνδεμένος και απόλυτα εξαρτημένος με την χρηματική ρευστότητα. Διότι είναι συνδεδεμένος με την ρευστότητα πιο φυσικών πραγμάτων, όπως του νερού και των καρπών της γης.

Ομολογώ λοιπόν ότι, μιας και επισκέπτομαι τις πόλεις σπάνια, έχω ξεχάσει πόσο έχει προχωρήσει η ανθρώπινη μετάλλαξη, γι’ αυτό μην παίρνετε τοις μετρητοίς τις εκτιμήσεις μου περί ψυχολογίας που άλλαξε κλπ

Σαν ενυδρείο που του κόβεις την παροχή οξυγόνου σιγά σιγά, βλέπω ότι κάνουν οι σύγχρονες, εξελιγμένες και πολιτισμένες κοινωνίες των ανθρώπων, μόλις κάποιος τούς κλείσει τις τράπεζες. Και είναι ικανοί μέχρι και να ακρωτηριαστούν οι ίδιοι για να εξευμενίσουν τον εκβιαστή τους και να ξανανοίξει την στρόφιγγα, να αναπνεύσουν χρήμα

Η κατάντια ενός από τα πιο χαρισματικά όντα της φύσης. Καταδικάστηκε από μόνο του να αναπνέει μετρώντας χαρτονομίσματα ισοβίως.

Ντροπή και μέγιστη ύβρις. Η Ζωή δεν τα συγχωρεί αυτά.

Στο στόχαστρο όλη η ιδιωτική ακίνητη περιουσία σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία. Θέλουν να μειώσουν τα ποσοστά ιδιοκατοίκησης.

Όποιος νομίζει ότι το Βερολίνο έχει χορτάσει από το αίμα της Ελλάδας και της Κύπρου, μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσει αυτή την άποψη. Η Γερμανική Ευρώπη είναι αποφασισμένη να βάλει στο χέρι την ακίνητη περιουσία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία.

Η συνταγή πολύ απλή, επιβαρύνουν με δυσανάλογα υψηλούς φόρους την ακίνητη περιουσία για να καταστήσουν δυσβάσταχτη την κατοχή της, να ευτελίσουν την αξία της και να αναγκάσουν τους ιδιοκτήτες να την εκποιήσουν (όσοι μπορούν) σε χαμηλή τιμή.

Παράλληλα, με τον απόλυτο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και την αγορά των ''κόκκινων δανείων'' από δικά τους funds, αρχίζουν να βάζουν μπροστά και το σχέδιο κατασχέσεων. Αποκαλυπτικό των προθέσεων τους μία κυριολεκτικά και μεταφορικά, απίστευτη έκθεση της Bundesbank που θεωρεί πλουσιότερους τους Ισπανούς και τους Ιταλούς πολίτες από τους Γερμανούς.

Πως προκύπτει αυτό;

Μα φυσικά με έναν εξαιρετικά ταχυδακτυλουργικό τρόπο υπολογισμού, που περιλαμβάνει υψηλό συντελεστή για όσους έχουν ιδιόκτητα σπίτια. Οι Γερμανοί θεωρούν ότι το ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ισπανία είναι πολύ υψηλό ( 83%), όπως και στην Ιταλία (70%) ενώ στην Ελλάδα από την πρώτη στιγμή τους έκανε μεγάλη εντύπωση το υψηλό ποσοστό ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας.

Στόχος τους είναι να ελέγξουν και να πάρουν στην κατοχή τους ένα μεγάλο αριθμό ακινήτων στη Νότια Ευρώπη, τα οποία θα εκμισθώνονται σε Γερμανούς πολίτες ή πολίτες άλλων χωρών του Βορρά. Αυτό ακριβώς κάνει η έκθεση της Bundesbank, προετοιμάζει το έδαφος για όλα όσα θα ακολουθήσουν και ήδη προετοιμάζονται μεθοδικά.

Πολύ σύντομα θα δημιουργηθούν προβλήματα στις ισπανικές τράπεζες από τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται και από τη φούσκα των ακινήτων και τότε υπάρχει το παράδειγμα της Κύπρου συν τις κατασχέσεις των ακινήτων.

Στην Ελλάδα, οι τράπεζες πωλούν αφειδώς ''κόκκινα'' στεγαστικά δάνεια εδώ και πολύ καιρό σε funds Γερμανικών συμφερόντων, χωρίς κανόνες, χωρίς έλεγχο και χωρίς να ενημερώνεται ο δανειολήπτης. Ο κ.Στουρνάρας και ο κ.Προβόπουλος , έχουν πολιτικές και όχι μόνο ευθύνες για αυτό που γίνεται και θα το βρούμε μπροστά μας.

Πολύ σύντομα, θα πέσει στο τραπέζι και η άρση της απαγόρευσης κατασχέσεων για την πρώτη κατοικία και τότε θα αντιληφθούν όλοι τι συμβαίνει.

Διαβάστε περισσότερα εδώ:  

''Εφυγα από τη Γάζα για να ζήσω. Θα προσπαθήσω ξανά να αυτοκτονήσω. Πείτε το στους αστυνομικούς να χαρούνε''

Της Αφροδίτης Τζιαντζή

«Η Εφημερίδα των Συντακτών»

«Δεν έχει νόημα η ζωή μου. Εφυγα από τη Γάζα για να ζήσω. Δεν θέλω βοήθεια από κανέναν. Θα προσπαθήσω ξανά να αυτοκτονήσω. Πείτε το στους αστυνομικούς να χαρούνε». Αυτά είναι τα λόγια του 28χρονου πρόσφυγα από την Παλαιστίνη Ιμπραχίμ Φαράζ, όπως τα μεταφέρουν ακτιβιστές που μίλησαν μαζί του μετά την απόπειρα αυτοκτονίας που έκανε την περασμένη Πέμπτη στα κρατητήρια του Α. Τ. Δραπετσώνας.

Ο Ιμπραχίμ ξεκίνησε απεργία πείνας στις 14 Φεβρουαρίου, όπως και δεκάδες άλλοι συγκρατούμενοί του που διαμαρτύρονταν για την αδικαιολόγητη παράταση της κράτησής τους, υπό άθλιες συνθήκες. Οπως κατήγγειλαν δικηγόροι και αντιρατσιστικές οργανώσεις (βλ. «Εφ.Συν.» 19/3), η απεργία πείνας απαντήθηκε με καταστολή, ξυλοδαρμούς και διασπορά κρατουμένων σε άλλα αστυνομικά τμήματα, όπως το Α. Τ. Ασπρόπυργου, όπου δέχτηκαν επίσης απειλές.

Την όγδοη ημέρα απεργίας πείνας ο Ιμπραχίμ Φαράζ λιποθύμησε από αδυναμία και, σύμφωνα με μαρτυρίες συγκρατουμένων του, οι αστυνομικοί τού έδωσαν να πιει σαμπουάν για να τον συνεφέρουν. Αντιρατσιστικές οργανώσεις κάνουν λόγο για εγκληματική αμέλεια σχετικά με την απόπειρα αυτοκτονίας, βάρβαρες συνθήκες κράτησης και καταστολή των απεργών πείνας και καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Τετάρτη το απόγευμα έξω από το Α. Τ. Δραπετσώνας.

Το εξωφρενικό είναι ότι ο Παλαιστίνιος πρόσφυγας λίγα 24ωρα μετά την απόπειρα αυτοκτονίας, και παρά τη σαφή δήλωσή του ότι θα επιχειρήσει ξανά να βάλει τέλος στη ζωή του, κρατείται πάλι στο ίδιο τμήμα και με τους ίδιους δεσμοφύλακες που τον εξώθησαν σε αυτή την πράξη. «Στέλνοντάς τον πίσω στο κολαστήριο της Δραπετσώνας, ουσιαστικά στρώνουν τον δρόμο για να εξοντωθεί. Και αν συμβεί αυτό θα είναι δολοφονία, και όχι αυτοκτονία», δήλωσε ο Πέτρος Κωνσταντίνου από την Κίνηση Ενάντια στον Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή, τονίζοντας τις σοβαρές πολιτικές ευθύνες των αρμόδιων υπουργών. «Εχουμε ήδη καλέσει τη Διεθνή Αμνηστία και την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες να παρέμβουν. Τι περιμένουν οι κ. Δένδιας και Ρουπακιώτης, να υπάρξει νεκρός για να ερευνήσουν τη σωρεία καταγγελιών.

Πόσο κοστίζει το κούρεμα των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων; (αναδημοσίευση)

 

πηγή: Προλεταριακή Σημαία

«Καταραμένος τόπος»! Ένα νησί δίπλα στις ακτές της φλεγόμενης Συρίας, κοντά σε όλες τις αναμμένες –από τους δυνάστες τους αλλά και την πάλη των λαών- εστίες της Μ.Ανατολής και της Β. Αφρικής. Πάνω από τη διώρυγα του Σουέζ και μπροστά στο μαντρόσκυλο των ιμπεριαλιστών, το Ισραήλ. Μέσα σε μια λεκάνη γεμάτη, λένε, με ενεργειακά κοιτάσματα, αλλά και πάνω στον κόμπο όπου διασταυρώνονται υπαρκτές και ενδεχόμενες ροές ενέργειας. Ροές που μπορούν να συν-καθορίσουν μέχρι και τη στρατηγική σταθεροποίηση της Δύσης ή τα στρατηγικά στραβοπατήματα πχ της Γερμανίας, ανάλογα με το ποιος θα τις ελέγξει. Ένα νησί-διεκδικούμενο προκεχωρημένο φυλάκιο, για τη «μεθοριακή» (Δύσης-Ανατολής) γραμμή του Καυκάσου, γύρω από την οποία στήνονται εφιαλτικά για την ανθρωπότητα σενάρια πολέμου. 

Όχι λοιπόν! Το κορυφαίο θέμα δεν είναι «το ευρώ που γίνεται θηλιά στα κράτη της ΕΕ», όσο κι αν ο γερμανικός ιμπεριαλισμός επιχείρησε με αυτό να υποκαταστήσει τις αποβατικές δυνάμεις που του λείπουν, για να μπει στο νησί της Κύπρου και στην Ν.Α. Μεσόγειο. Ούτε βέβαια έπαψε στιγμή να ισχύει, πως το ευρώ είναι όργανο ληστείας των χωρών και των λαών της «περιφέρειας» της ΕΕ από τους ιμπεριαλιστές που συγκροτούν την ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που ανέδειξε και αναδεικνύει το κούρεμα των καταθέσεων που κύρια ο γερμανικός ιμπεριαλισμός- με ασαφές το βαθμό ουδετερότητας-ανοχής των «ομότιμων» του στην ΕΕ- θέλησε να επιβάλλει στις Κυπριακές τράπεζες. Δεν είναι αυτό καθαυτό το «κούρεμα» που ανέδειξε την παρέμβαση αυτή σε παγκόσμιο ζήτημα, και έφερε στην επιφάνεια τα τεντωμένα νεύρα όλων των μεγάλων παικτών που διεκδικούν κυριαρχία, ηγεμονία, μεγάλους ρόλους επί των λαών και των χωρών της υδρογείου. Στο κάτω-κάτω, πόσο μεγάλη ληστεία συνιστά το κούρεμα αυτό αν συγκριθεί με τα μέτρα που καθημερινά προωθούνται και υλοποιούνται αναφορικά με την αύξηση της κλοπής της εργατικής δύναμης, τη συντριβή των κοινωνικών καταχτήσεων των εργατών και των λαών στις χώρες της ΕΕ; 

Ούτε, από την άλλη, η αναστάτωση που απλώθηκε από τα χρηματιστήρια της Ασίας ως τις σφιγμένες κουβέντες του Λευκού Οίκου και τον πυρετό του Κρεμλίνου, μπορεί να αποδοθεί στις αντιδράσεις της πολυεξαρτημένης και, ίσως γι αυτό, «καλομαθημένης» αστικής τάξης της Κύπρου. Γιατί, καταρχάς, οι ιμπεριαλιστές είναι φύσει και θέσει χοντρόπετσοι στα κλάματα και τα παρακάλια των υποτακτικών τους. Είναι γεμάτη η ιστορία -και η τρέχουσα κατάσταση- με καταβαραθρώσεις υποτακτικών και εξαρτημένων αστικών δυνάμεων, όταν αυτό απαιτεί και υπηρετεί το ιμπεριαλιστικό συμφέρον. Εξάλλου -παρά τους εθνικιστικούς μύθους που μπήκαν κιόλας σε κυκλοφορία- ο Αναστασιάδης μέχρι το παρά ένα της καταψήφισης τελικά της απόφασης του Γιουρογκρούπ από την Κυπριακή Βουλή, υπεράσπιζε την ανάγκη υπερψήφισης της, προβάλλοντας τη συνήθη των εθελόδουλων απειλή της καταστροφής, «αν δεν υποταχθούμε». Είναι προφανές, λοιπόν, ότι πίσω από την αιφνίδια ανατροπή στη στάση του πολιτικού προσωπικού στην Κύπρο βρίσκονται ιμπεριαλιστικοί παράγοντες που επέλεξαν να ενθαρρύνουν και να στηρίξουν την αναμφίβολα υπαρκτή και ισχυρή αστική αντίθεση στην απόφαση του Γιουρογκρούπ. Και ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε, αν σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς παράγοντες συγκαταλέγονται, εκτός από τους προφανείς (Ρωσία), και άλλοι (Ευρωπαίοι) που θα επιθυμούσαν ένα τσαλάκωμα της αγέρωχης γερμανικής απαίτησης, και κυρίως των απώτερων επιδιώξεων της. Τσαλάκωμα σαν αυτό που ήδη συνέβη στην πρώτη φάση εκδήλωσης της κρίσης.

Ναι, λοιπόν, πρόκειται για κρίση! Κρίση που εκδηλώθηκε με όχημα ένα οικονομικό μέτρο που, σε πρώτη φάση, θέλει να διώξει τις ρώσικες καταθέσεις από το νησί και να κάνει ακόμα πιο υποχείρια την αστική τάξη της Κύπρου στις γερμανικές επιδιώξεις.

Αλλά, παρότι είναι μέτρο οικονομικό, συνιστά επιθετική γεωπολιτική κίνηση απέναντι στους Ρώσους, γιατί και αυτό το μέτρο αθροίζεται στις πολλαπλές απωθήσεις που υφίστανται από την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Ο στολίσκος που ετοιμάζουν ειδικά για την περιοχή -με ταυτόχρονες εσωτερικές γκρίνιες για τις πραγματικές δυνατότητες που αυτός θα έχει- είναι ένα μέτρο της πίεσης που αισθάνονται. Μια πίεση που αφορά τις καταπιεσμένες δυνατότητες που θέλει να εκδηλώσει πχ στο ενεργειακό όπου μια …ολόκληρη Γκαζπρόμ δεν μπορεί να αγοράσει τις ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ, δεν μπορεί να κάνει τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και τώρα δεν θα μπορεί να παίξει ρόλο στον υπό σχεδιασμό ενεργειακό κόμβο στην περιοχή της Κύπρου. Μια πίεση, λοιπόν, που ανάγεται τελικά στις γεωπολιτικές επιδιώξεις του ρώσικου ιμπεριαλισμού και που η άλλη όψη της είναι οι απειλές που υφίσταται από μια εν εξελίξει γεωστρατηγική περικύκλωση του.

Αλλά με έναν τρόπο είναι κίνηση επιθετική και απέναντι στις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης, ακόμα και τις ΗΠΑ. Αυτές καλοβλέπουν βέβαια την απώθηση της Ρωσίας, στην οποία ιδιαίτερα οι ΗΠΑ πρωτοστατούν. Όμως, οπωσδήποτε ενοχλούνται και αντιτίθενται στη γερμανική επιχείρηση κατάληψης θέσης στην Κύπρο και στην ευρύτερη περιοχή, όπου τόσα πολλά είναι σε εξέλιξη. Και γι αυτό θέλουν, ταυτόχρονα, και την ρώσικη απώθηση να υποστηρίξουν, αλλά και να μην επιτρέψουν την ενίσχυση των γερμανικών θέσεων στο νησί και την περιοχή.

Τα 5-6 δις, λοιπόν, που αναζητούνται από το κούρεμα των καταθέσεων είναι «πενταροδεκάρες», συγκρινόμενα με τις «αξίες» που αντιπροσωπεύουν τα διακυβευόμενα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών κρατών. Αυτά που άγγιξε και ερέθισε η επιθετική γερμανική κίνηση, σε μια περιοχή φλεγόμενη και κρίσιμη, σε έναν κόσμο που διατρέχεται από τις αντιθέσεις του ιμπεριαλισμού που σαπίζει. Γι αυτό και η παγκόσμια αναστάτωση. Για αυτό και οι φωνές -συστημικών δυνάμεων- που έφτασαν να απειλούν με έξοδο της Κύπρου από το ευρώ, υπογραμμίζοντας με αυτό τον τρόπο, πως οι αντιθέσεις ολοένα ανεβαίνουν σε επίπεδα που κάνουν πιο δύσκολο το συμβιβασμό. Αυτός, όμως, ο συμβιβασμός αναζητείται, αλλά αν βρεθεί, δεν θα είναι τέτοιος, ώστε να επιστρέφει την κατάσταση στο επίπεδο που ήταν πριν την κρίση. Η ένταση και η εκδηλωμένη επιθετικότητα είναι πια σκαλιά παραπάνω.

Η περιοχή λοιπόν ζει και θα αντιμετωπίσει τον κυκλώνα των αντιθέσεων, για την πολιτική, οικονομική, στρατιωτική κυριαρχία των μεγάλων και μικρότερων φονιάδων του πλανήτη. Αλλά δεν είναι «καταραμένος ο τόπος». Καταραμένος είναι ο ιμπεριαλισμός και τα ντόπια στηρίγματα του. Αυτή είναι η βάση της φιλίας που πρέπει να διαμορφώσουν όλοι οι λαοί της περιοχής. Και να βρουν σε αυτή τη βάση τους δρόμους, για να βγουν μαζικά στην πάλη ενάντια σε όλους τους δυνάστες που, όπως δείχνουν τα γεγονότα, κάθε άλλο παρά «πανίσχυροι» είναι. Μόνο έτσι -με την μαζική αντιιμπεριαλιστική πάλη- θα πιάσουν τόπο οι δίκαιες κατάρες.

Ευρωζόμπι (αναδημοσίευση)

Μέσα από τάφους σε σχήμα νομίσματος

από http://kakoskeimena.net/

Στο βάθος του δρόμου σιγοπαίζει μια αχνή μελαγχολική μελωδία. Δεν είσαι σίγουρος αν στ΄ αλήθεια την ακούς, λες και χάνεται την ώρα που ακούγεται και ακούγεται την ώρα που χάνεται. Οι ήχοι θαρρείς πως έχουν από καιρό μπερδευτεί και την ατέλειωτη σύγχυσή τους ενισχύουν κάποια ακαθόριστα ποδοβολητά πάνω σε φύλλα ξερά, όπως όταν τρέχουν παιδιά που παίζουν κυνηγητό μέσα σε μονοπάτια νεκροταφείου. Από τα σπασμένα τζάμια των σπιτιών βγαίνουν ανάσες, προκαλώντας μια μόνιμη υγρασία στην ατμόσφαιρα. Μερικά αυτοκίνητα με σάπια λάστιχα είναι παρατημένα, καθώς ξέμειναν έτσι με τις τρύπιες τους ρόδες να καβαλάνε το πεζοδρόμιο. Τα φώτα στις ταμπέλες των μαγαζιών αναβοσβήνουν μέρα και νύχτα, χωρίς σταθερό ρυθμό, ασυγχρόνιστα, ενώ οι πόρτες πηγαινοέρχονται διαρκώς, λες και κάποιος αόρατος σκανταλιάρης τύπος μπαινοβγαίνει συνέχεια, μόνο και μόνο για να δώσει λιγάκι κίνηση στο χώρο και το χρόνο. Που και που ξεσπούν σύντομες, κοφτές μπόρες με σταγόνες μεγάλες που έρχονται και απλώνονται πάνω στο πρόσωπό σου και μένουν εκεί σαν τσιμέντο που βουτάει βαθιά μέσα στο δέρμα, δίνοντάς σου το χρώμα ενός μόνιμου γκρίζου. Πάνω στους τοίχους διαβάζεις ξεχασμένα συνθήματα που χάνουν κι από ένα γράμμα τους κάθε δειλινό. Εδώ πέρα αργοπεθαίνουνε ακόμα και οι λέξεις. Μια χούφτα από μαύρα κορακίσια πουλιά έρχονται με κεκτημένη ταχύτητα, αφήνοντας καμμένα φτερά ξοπίσω τους. Πάνε και κάθονται πάνω σε μια επιγραφή με ζωηρά μπορντό λογότυπα. Λαϊκή Τράπεζα. Και τα κοράκια τσιμπολογάνε τα τελευταία της ψίχουλα.

Απόκτησε το σπίτι των ονείρων σου με το χαμηλότερο επιτόκιο της αγοράς! Δάνεια με ένα μόνο τηλεφώνημα! Πολλαπλασίασε τις καταθέσεις σου! Τα χρήματά σου διαθέσιμα κάθε στιγμή! Όλα σε ένα! Σχεδόν ζαλίζεσαι από την ευδαιμονία των αυτοκόλλητων συνθημάτων πάνω στις θολές τζαμαρίες. Από τις θύρες των ΑΤΜ βγαίνει καπνός ακόμα, σαν να πήραν φωτιά τα χαρτονομίσματα που είχαν μέσα, ενώ οι ενδείξεις στη μικρή οθόνη εναλλάσσονται παράλληλα με τους συνεχόμενους ήχους ολοκλήρωσης της συναλλαγής. Θυμίζουν τα πολύχρωμα φασαριόζικα παιχνίδια στα λούνα παρκ, εκείνα που σε δελεάζουν για να πιάσεις εύκολα με εκείνο το σιδερένιο χέρι τα δώρα που σε κοιτούν μέσα απ’ το γυάλινο κουτί τους αλλά στο τέλος πάντα το χέρι αυτό αποδεικνύεται αδύναμο και μένεις με τις τσέπες σου αδειανές, χωρίς αρκουδάκι. Δίπλα στην είσοδο του μελανιασμένου χρηματοπιστωτικού κτιρίου διακρίνεις σχήματα που ταιριάζουν σε ανθρώπινες μορφές λες και έχουν χτιστεί ζωές εκεί μέσα που εξακολουθούν και ζούνε. Από τα τούβλα στάζει αίμα ζεστό και αν πλησιάσεις πιο κοντά ορκίζεσαι ότι μόλις άκουσες αλλόκοτες κραυγές, όπως συμβαίνει κάτω από τα συντρίμμια ύστερα από σεισμό μεγάλο, όταν ακόμα υπάρχουν εγκλωβισμένοι και φωνάζουν για βοήθεια και προσπαθείς να εντοπίσεις που ακριβώς βρίσκεται η καταπλακωμένη υπόστασή τους. Η κυκλική πόρτα ασφαλείας κάνει κύκλους άπειρους χωρίς σταματημό λες και κάποιο γιγάντιο δάκτυλο παίζει μαζί της και δεν σε αφήνει να μπεις μέσα, μολονότι πατάς όποιο κουμπί βρεις μπροστά σου. Πόρτα ανοιχτή. Περάστε.

Στο πάτωμα γύρω από αναποδογυρισμένες καρέκλες και λιωμένα πληκτρολόγια δεκάδες κέρματα κυλάνε που λίγα δευτερόλεπτα μετά σκοντάφτουν πάνω σε κομμάτια από θρυμματισμένο γυαλί και εσύ κάθε φορά μαντεύεις αν ήρθε κορώνα ή γράμματα. Αποκόμματα από βρεγμένες εφημερίδες κρέμονται από τους γκισέδες, όπως σε περίπτερο όταν διαβάζεις με τη μία όλα τα εξώφυλλα. Έκτακτο παράρτημα! ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ. ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΝΑΛΗΨΕΙΣ. ΟΥΡΕΣ ΕΞΩ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ. ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΟΡΙΟ ΣΤΑ 260 ΕΥΡΩ. ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ. ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΧΡΗΣΗ ΧΗΜΙΚΩΝ. Ποδοπατάς άθελά σου τα διάσκορπα σκισμένα βιβλιάρια και τις κομμένες ταυτότητες, πλάι σε αποκόμματα συντάξεων και επιταγές που έχουν στραπατσαριστεί κι έχουν γίνει μπάλες χάρτινες για το καλάθι των αχρήστων. Το μηχάνημα εξακολουθεί και βγάζει κουπόνια κι ας μην υπάρχει κανείς εδώ για να περιμένει τη σειρά του. Μέσος χρόνος αναμονής για την εξυπηρέτησή σας: μια ζωή ολόκληρη. Στον αέρα υπάρχει ακόμα η μυρωδιά του ιδρώτα, όπως όταν μπαίνεις μέσα σε κατάμεστο εργοστάσιο με εκατοντάδες εργάτες να σχηματίζουν φλέβες στα μπράτσα καθώς παλεύουν με τα κάρβουνα και τα αμόνια. Στις τρισδιάστατες τηλεοράσεις παρακολουθείς τα ίδια καλογυρισμένα κλιπάκια να παίζουν χωρίς σταματημό, προβάλλοντας παιδάκια και μπαμπάδες και μανάδες και οικογένειες χαμογελαστές να τρέχουν σε καταπράσινα λιβάδια και όλες οι χαρούμενες γκριμάτσες στα πρόσωπά τους είναι πάντα φιλμαρισμένες σε αργή κίνηση, ίσως για να διαρκεί περισσότερο η στιγμή της ευτυχίας που πάντα κρατάει λίγο. Τα ευνοϊκότερα στεγαστικά για να μην περιμένεις μια ζωή για τη ζωή σου. Το νούμερο 211 παρακαλώ!

Κανένας δεν μίλησε, αλλά ήταν -στ’ αλήθεια- σαν μια φωνή να με φώναξε. Έστρεψα το βλέμμα και πάνω απ’ το ταμείο αναβόσβηνε με ψηφία από κόκκινες ενωμένες τελείες ο αριθμός 211. Δεν κρατήθηκα και πήγα προς τα εκεί για να περιεργαστώ από κοντά τις αιτίες αυτής της μεταφυσικής σχεδόν συμπτώσεως. Στον πάγκο ήταν ακουμπισμένο ένα μισοφαγωμένο ψωμί πάνω στο οποίο ακόμα διέκρινες τα σημάδια από την απότομη δαγκωματιά της πείνας. Υπογραφές, μολύβια σπασμένα, παραστατικά και σημειώματα χειρόγραφα με λόγια της βιασύνης και του τρόμου. “Ήθελα μόνο να κάνω τη δουλειά μου. Ήθελα μόνο να έχω μια δουλειά. Ο κόσμος κλαίει, δεν το αντέχω. Όλα κι όλα 2,56 € είναι μέσα. Μου τα δίνετε, παρακαλώ, πρέπει να πάρω γάλα για τις επόμενες ημέρες. Δεν επιτρέπονται οι συναλλαγές σήμερα, κύριε. Μόνο καταθέσεις. Είναι όπως όταν έχεις κάποιον διψασμένο με στεγνό το στόμα να σε παρακαλάει για νερό και εσύ να του λες ότι δεν μπορείς να ανοίξεις τη βρύση γιατί στην τελική αυτή η βρύση δεν σου ανήκει. Και νιώθεις ότι σε κάνουν συνένοχο στο έγκλημα γιατί αισθάνεσαι ότι εξαιτίας σου τελικά πεθάνει ο άλλος από τη δίψα και θες να πάνε να πνιγούνε όλοι και όλα σε τούτο τον κόσμο τον τρελό. Η αγάπη μου ήταν καθαρό κεφάλαιο, δίχως τόκους και υπερημερίες, να το θυμάστε”. Πιο πέρα, ένα σώμα κείτεται ξαπλωμένο μπρούμυτα, μέσα σε μια χάρτινη λιμνούλα από συμβάσεις και εγκυκλίους. Κάνω να του ξεσφίξω τη γραβάτα και στο λαιμό του έχει καρφώσει βαθιά μια κάρτα αναλήψεων. Δεν ξέρω πώς να κάνω ανάληψη των εγκλημάτων. Ξέχασα το PIN.

Είπανε ότι ένα πρωινό της άνοιξης ήρθαν απρόσκλητοι από τα ξένα κάποιοι καλοντυμένοι τύποι με ακριβά πουκάμισα και αλέκιαστους γιακάδες. Στην αρχή εμφανίστηκαν με φάτσες καλοσυνάτες, με χαμόγελα ελεγχόμενα, προσφέροντας απλόχερα χειραψίες στους περαστικούς. Μιλήσανε για το αναπόφευκτο και το αναγκαίο και φέρανε μελέτες ειδικές κι εμπεριστατωμένες για το προς τα που πλέον πρέπει να βαδίσουν οι άνθρωποι σε τούτο τον δύσμοιρο τόπο. Μα στην πορεία γίνανε ολοένα και πιο αυστηροί. Σαν το δάσκαλο μιας περασμένης εποχής που έκρυβε καλά τη βέργα μέσα στο συρτάρι του και που σήκωνε ψηλά τούς αδιάβαστους μαθητές του από το κατακόκκινο αυτί τους. Κοιτάξανε με βλέμματα επιθετικά, από εκείνα που κάνουν τα βλέφαρα να μένουν ακίνητα, για να είναι η ματιά διαπεραστική και να μπορεί να καρφώνει απευθείας την ψυχή σου. Πετάξανε από πάνω τους τα κυριλέ σακάκια και αποκαλύψανε μια σημαία μπλε με πολλά χρυσαφένια αστέρια πάνω της. Τα σώματά τους διογκώθηκαν και τα δόντια τους άρχισαν να λιώνουν μέσα στα στόματά τους. Το δέρμα τους έγινε σταδιακά χαρτί με αριθμούς και σύμβολα και βγάζανε απόκοσμες βοές που τρομάξαν μέχρι και τα αδέσποτα της τελευταίας γειτονιάς. Τα νύχια τους γίναν θεόρατα ψαλίδια που γδάρανε τις πλάτες των βιοπαλαιστών γράφοντας ΚΟΥΡΕΜΑ. Βούτηξαν με ορμή και ρούφηξαν με δύναμη όπως χιλιάδες βδέλλες μέχρι και την τελευταία σταγόνα που έσταζε από την πηγή της αξιοπρέπειας. Ουρλιάξανε στη βροντή της εθνικής υπερηφάνειας και σπείρανε πόνο κι απελπισία και σιωπή. Και στο τέλος, καθώς βράζανε, αίμα μαύρο βγήκε από μέσα τους που έγινε λέξη και κάλυψε ολάκερο τον κουρασμένο ουρανό.

ΟΧΙ

του τετραγωνικού το κάγκελο (arrangement)

αναδημοσίευση από φιλικό blog

Σήμερα έχω να σας αφηγηθώ δυό ιστορίες μνημονιακού ενδιαφέροντος. 

Η ιστορία του παππού 

Προχθές πήγαμε και πάλι τον παππού στο νοσοκομείο με το 35ο εγκεφαλικό. Κάθε μήνα από τότε που ψηφίσθηκε το μνημόνιο, μόλις ακούει από την τηλεόραση τον πρωθυπουργό να λέει πως δεν θάχει να του δίνει τη σύνταξη του ΟΓΑ, το παθαίνει. Καλέσαμε λοιπόν το 166. Φυσικά μας είχαν μάθει απ' έξω και ανακατωτά τηλεφωνητές, οδηγοί ασθενοφόρων, αυτόματοι τηλεφωνητές, οι τοίχοι του νοσοκομείου. Οι πάντες και τα πάντα. 

Έτσι από καιρό έπαψαν να μας ρωτάν το όνομα του ασθενούς, την πάθηση, τη διεύθυνσή μας, το τηλέφωνό μας. Μόνο που κάθε φορά μας θύμιζαν τα απαραίτητα που μαζί με τον παππού έπερεπε νάχουμε μαζί μας. Αυτά τα απαραίτητα γίνονταν όλο και περισσότερα. Στην αρχή με διάχυτη ευγένεια μας ζητούσαν σωληνάκια ορών και τα φάρμακα του παππού. Μετά με ψυχρή ευγένεια μας ζητούσαν σωληνάκια ορών, τα φάρμακα του παππού, ορούς και πάνες για τον παππού. Μετά τυπικοί στο καθήκον μας υπενθύμιζαν τα σωληνάκια ορών, τα φάρμακα, τους ορούς, τις πάνες, προσθέτοντας χαρτί υγείας, κατωσέντονο. Την επόμενη φορά όλα αυτά και το πανωσέντονο με μια κουβέρτα. 

Ήλθε ο χειμώνας, πιάσαν τα κρύα αλλά ο παππούς πρεζόνι στα εγκεφαλικά. Χώρια που κεί στην ψήφιση του προϋπολογισμού ο παππούς χέστηκε, κοινώς τάκανε πάνω του. Καλέσαμε το 166 δεν θυμάμαι τί μας είπαν, θυμάμαι μόνο ότι ζήτησαν όλα τα προηγούμενα, ακόμη ένα ράντζο και δεύτερη κουβέρτα, γιατί στο νοσοκομείο δεν ανάβαν τα καλοριφέρ. Το κατάπιαμε με καλοσυνάτη ευγένεια. 

Τους επόμενους μήνες τα πράγματα αγρίεψαν. Ο παππούς συνέχιζε τα εγκεφαλικά, συνέχιζε να βλέπει τηλεόραση, ευτυχώς είχε εν τώ μεταξύ κουφαθεί, αλλά καταλάβαινε τι τούλεγε ο πρωθυπουργός πούμιαζε με ΑΤΜ. Είχε εξοικειωθεί με τα ΑΤΜ ο παππούς από τότε που τούβαζαν τη σύνταξη στην τράπεζα. Μια νύχτα που η τρόϊκα έφυγε ξαφνικά από τη χώρα θυμωμένη και το ΑΤΜ έβγαλε διάγγελμα στον ελληνικό λαό, ο παππούς έπαθε εγκεφαλικό οξείας φάσης καθώς μας είπαν οι γιατροί κατόπιν. Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου ο αυτόματος τηλεφωνητής με επαγγελματική αυστηρότητα μας ζήτησε να πάμε με την νυχτερινή νοσοκόμα του παππού γιατί το νοσοκομείο δεν πλήρωνε το νυχτερινό επίδομα στις νοσοκόμες και αυτές έκαναν απεργία. Το κατάπιαμε αποφεύγοντας να κοιταχτούμε. 

Τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Φώς στο τούνελ πουθενά. Η ανάπτυξη όμως πήγαινε καλά, όπως και τα εγκεφαλικά του παππού. Ώσπου, για να μην σας κουράζω άλλο, προχθές συνέβη το 35ο και τελευταίο εγκεφαλικό μετά χεσίματος και λοιπών συμπτωμάτων. Και πριν προλάβουμε να σηκώσουμε το τηλέφωνο για να καλέσουμε το 166 μας ήλθε στο κινητό ένα sms πούγραφε: 

<<Ο παππούς έπαθε εγκεφαλικό οξυτάτης μορφής-Stop. Μεταφέρετέ τον στο εφημερεύον νοσοκομείο-Sτop. Για να γίνει η εισαγωγή απαιτούνται να τον συνοδεύει αγγειολόγος, καρδιολόγος, νεφρολόγος, ψυχίατρος και ένας παθολόγος γενικής ιατρικής-Stop. Ακόμη τρείς νοσοκόμες, δύο βοηθοί νοσοκόμων, ένας μάγειρας, ένα κιλό ρεβύθια, δύο κατόπουλα άπαχα, 12 φιάλες νερού, 2 φακοί, μία καρέκλα συνοδού, και όσα μέχρι στιγμής γνωρίζετε-Stop. Η μεταφορά θα γίνει με δική σας ευθύνη και μέσον-Stop. Θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν να βρεθεί χώρος για τη νοσηλεία σας-Stop. Aν δεν βρεθεί χώρος εντός του νοσοκομείου, θα φιλοξενηθεί προσωρινά στον προαύλιο χώρο-Stop. Μεριμνήσετε παρακαλώ και για όλα τα άλλα απαραίτητα-Stop.>> 

Καταλάβαμε από το μήνυμα ότι το νοσοκομείο μπορεί να ήταν, μπορεί και να μην ήταν πια στη θέση του. Παρ' όλα αυτά και αφού μαζέψαμε τα απαραίτητα που μας περιέγραψαν, και νοικιάσαμε ένα φορτηγό για να κουβαληθούν μαζί και ένα πουλμανάκι-ταξί δέκα θέσεων (αυτά τα καινούργια του νόμου Βορίδη) για να κουβαληθεί το προσωπικό, ξεκινήσαμε. Πλησιάζοντας από τη Μεσογείων το αντικρύσαμε, ήταν ακόμη στη θέση του. Αυτό μας καθησύχασε λιγάκι, αν και μας έμενε μια βασική απορία, τί ήταν τα άλλα απαραίτητα. Όταν περάσαμε και την είσοδο μας έζωσαν οι αρουραίοι. Και κάτι τύποι ντυμένοι στα μαύρα, σοβαροφανείς με λόγο γεμάτο κατανόηση, παρηγοριά αλλά κυρίως συμπόνια για την περίστασή μας. Φθάνοντας στο πίσω μέρος του νοσοκομείου, εκεί που γίνονταν οι εισαγωγές, ένας άλλος τύπος, σαν αυτούς που παρκάρουν τα αυτοκίνητα στα σκυλάδικα μας έκανε νόημα να σταματήσουμε και σκύβοντας δίπλα στους οδηγούς είπε "αφήστε τους πίσω από κείνο το δέντρο, θάχουν και ίσκιο". Όχι χέρι δεν άπλωσε να ζητήσει φιλοδώρημα. 

Αμέσως "το πιάσαμε". Ο παππούς θ' άντεχε στον προαυλισμό μέρα-νύχτα κάτω από τον ουρανό; Αποκλείεται, πάει μας τελείωσε λέμε μ' ένα βλέμμα όλοι. Πάμε να βρούμε τα απαραίτητα και τους απαραίτητους. Αφήσαμε το φορτηγό και το πουλμανοταξί να περιμένουν κι' αρχίσαμε να ψάχνουμε. Καθόλου δεν δυσκολευτήκαμε, οι διαδικασίες ήταν απλές. Πιο απλές από το να παρκάρει το κονβόϊ μας. Πριν επιστρέψουμε πίσω με τον νεκροθάφτη ο παππούς είχε προλάβει να ψελλίσει την τελευταία του σοφία. Σας τάλεγα εγώ. Και αυτός τα κακάρωσε, η οικογένεια έμεινε χωρίς παππού κι' εγώ χωρίς δώρο για τα γενέθλιά μου. 

Η δεύτερη ιστορία: Μήνυμα από τον κύριο Στουρνάρι 

Το άλλο που μας συνέβη χθες ήταν διακεδαστικό και μας έκανε να ξεχάσουμε το πένθος για τον παππού. Μας ήλθε στο mailbox το ακόλουθο μήνυμα: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ 

ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΣΟΔΩΝ 

ΓΕΝΙΚΗ Δ/ΝΣΗ ΦΟΡΟΛ.ΕΛΕΓΧΩΝ & ΕΙΣΠΡΑΞΗΣ ΔΗΜ. ΕΣΟΔΩΝ 

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗΣΘεσσαλονίκης & Χανδρή 1, Μοσχάτο. 

Θέμα: Δηλώσεις Φορ/γίας Εισοδήματος Μη Φυσικών Προσώπων Οικ. Έτους 2012 

Αποδέκτης: .........................................., Username: W................4. 

Αγαπητέ/ή κύριε/α, 

Σύμφωνα με την αναζήτηση που διενεργήθηκε την 11/03/2013 στα Πληροφοριακά Συστήματα του Υπουργείου Οικονομικών, διαπιστώθηκε ότι δεν υποβλήθηκε η δήλωση φορολογίας εισοδήματος οικ. έτους 2012 του ανωτέρω Μη Φυσικού Προσώπου. 

Κατόπιν τούτου, παρακαλούμε τον νόμιμο εκπρόσωπο ή τον εξουσιοδοτημένο για τον λόγο αυτό λογιστή να προβεί άμεσα στις απαραίτητες ενέργειες για την τακτοποίηση της εκκρεμότητας αυτής. 

Παράλληλα σας υπενθυμίζουμε ότι η μη υποβολή της ανωτέρω δήλωσης επισύρει διοικητικές (πρόσθετοι φόροι, προσαυξήσεις, πρόστιμα) και ενδεχομένως ποινικές κυρώσεις όπως προβλέπονται από τις διατάξεις του Ν.2523/1997. 

Εάν έχετε ήδη τακτοποιήσει την παραπάνω εκκρεμότητα τότε μη λάβετε υπόψη το παρόν μήνυμα. 

Συγκαλέσαμε έκτακτο οικογενειακό συμβούλιο μιας και οι αποφάσεις στο σπίτι παίρνονται με συλλογικές διαδικασίες, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουμε το μήνυμα. Διότι μη φυσικό πρόσωπο δεν υπήρχε στην οικογένεια από το 2009, οπότε και δεν υποχρεούτο να κάνει δήλωση. Εκλάβαμε το μήνυμα σαν απειλή σε περίπτωση που τολμούσαμε φέτος να μην κάνουμε δηλώσεις. Οι πιο ψύχραιμοι στην οικογένεια είπαν να πάμε να τακτοποιήσουμε την παρεξήγηση, άλλοι είπαν να το αγνοήσουμε -τέτοια λάθη γίνονται συνέχεια, και τέλος κάποιος πρότεινε να κάνουμε Reply στο μήνυμα γράφοντας τα ακόλουθα: 

Reply 

Κύριε Υπουργέ, 

Εμείς οι ταπεινοί και πιστοί μέχρι τώρα υπήκοοί σας συμμερίζομαστε οικογενειακώς την αγωνία σας και το άγχος σας να ξοφλήσετε τους δανειστές σας. Και αισθανόμαστε αλληλέγγυοι μαζί σας μιας και ο μισθός σας είναι γλίσχρος, καθώς μας δηλώσατε τις προάλλες. Σας υποσχόμεθα ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να ενισχύσουμε τη διαπραγματευτική σας θέση απέναντι στους δανειστές σας, μέρες πούναι, και γι' αυτό σκεφθήκαμε να ζητήσουμε τις συμβουλές από το σοφό μαμούφι, το οποίο και παληότερα μας είχε συμβουλεύσει για το θέμα του χαρατσιού της ΔΕΗ. 

Ακολουθώντας λοιπόν κείνη τη συμβουλή μπορούμε μετά χαράς να σας ανακοινώσουμε τα εξής: 

αν εμείς δεν δηλώσουμε τίποτα θα μείνουμε χωρίς φορολογική ενημερότητα 

αν εμείς και η θεία με τον θείο δεν δηλώσουμε τίποτα θα μας κόψετε τον κώλο 

αν μια συνοικία δεν δηλώσει τίποτα θα σκεφτείτε να βάλετε το χέρι σας πιο βαθειά στη τσέπη μας. 

αν μια πόλη δεν δηλώσει τίποτα δημιουργεί το δικό της δίκαιο 

αν η μισή χώρα δεν δηλώσει τίποτα μπορεί να γίνει ανεξάρτητο κράτος 

αν όλη η χώρα δεν δηλώσει τίποτα κάτι θα αλλάξει και όχι μόνο το χρώμα του προσώπου σας, 

γιατί δε θα συμφέρει τις "Αγορές" να πτωχεύσει η ψωροκώσταινά μας. 

υγ1: ας μας ενημερώσει η υπηρεσία σας για να το πούμε και στις κότες μας πόσες αποδείξεις πρέπει να μαζέψουν και αν τις πιάνει το τεκμήριο ιδιοκατοίκησης. 

υγ2. Η θεία είπε να μην σου γράψουμε για το σύνθημα* που λέει συνέχεια ο θείος, γιατί δεν είναι ευγενές... 

υγ3. Πιστοί στις διακηρύξεις σας για λιγώτερο κράτος σκεφτήκαμε να πληρώνουμε απ' ευθείας εμείς τη σύνταξη της μαμάς που ελπίζει ότι θα πάρει από σας αλλά και όλα τα έξοδα που για την αφεντιά μας θα κάνετε από δώ και πέρα. Σας χαρίζουμε το ΦΠΑ που πληρώνουμε καθημερινά για τη διατροφή μας, τα τσιγάρα του μπαμπά και τη βενζίνη του αυτοκινήτου. Έτσι θάχετε διπλό κέρδος, απολύοντας ως άνευ αντικειμένου δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους. 

Φυσικά μετά και τις απαραίτητες διευκρινίσεις που έδοσε ο έχων την ιδέα του reply..... 

<< -Πληρώνουμε 23% φόρο σε ό,τι φάμε, πιούμε, δούμε, ακούσουμε, μυρίσουμε, αγγίξουμε.   

(Μπορεί κάποιος λογιστής να βγάλει την ετήσια σούμα ;) 

<<Λένε ότι με αυτά τα λεφτά πληρώνουν τη σύνταξη του παππού, το νοσοκομείο του, τα φάρμακά του, το σχολείο μας (βιβλία, δασκάλους, θέρμανση, κ.α.), το επίδομα πολυτέκνων της θείας, τον αστυφύλακα να μας φυλάει από τους κλέφτες, το στρατό να φυλάει την πατρίδα από τους "λαθρομετανάστες", τα ΜΑΤ να συνετίζουν τους απεργούς που δεν μας αφήνουν να πάμε στη δουλειά μας ή στα μαθήματά μας. Δεν λέω τα τελευταία κάνουν καλά τη δουλειά τους, άξιος ο μισθός τους>>. 

...και επειδή στην οικογένεια είχαμε φρέσκια την εμπειρία του παππού αλλά και εμάς των παιδιών στο σχολείο 

...και επειδή είναι αυταπόδεικτη η ανάγκη μετατόπισης από το ένα παλαιό δίκαιο σε ένα νέο δίκαιο (όπως θάλεγε και ο Σπινόζα) βάζοντας το ερώτημα αν θέλουμε να είμαστε μάζα ή πλήθος πολιτών που το κοινό είναι το ζητούμενο. 

...και επειδή η κοινότητα εξ' ορισμού λειτουργεί σαν θεματοφύλακας αξιών που οι κυβερνώντες ανερυθρίαστα ποδοπατούν καθημερινά, 

και επειδή η κοινότητα πρέπει ν' αναζητεί και να χτίζει το δικό της δίκαιο σύμφωνα με τις ηθικές διαστάσεις της ανθρωπιάς της... 

...Και επειδή στην κοινότητα αυτή οι αφέντες μας επιδιώκουν πάση θυσία να στρέψουμε τα νώτα μας, 

Δ ι ά τ α ύ τ α 

το οικογενειακό συμβούλιο ομόφωνα* αποφάσισε: 

-να σταλλεί (Reply) το μήνυμα στον κύριο υπουργό, 

-να μην κάνει δήλωση φυσικού προσώπoυ κανένα μέλος της, 

-να μην πληρώνει κανέναν φόρο μέχρι ο παππούς να πάρει το μάθημά του και να απαιτήσει να του χορηγηθεί σαν αποζημίωση μια αιώνια σύνταξη. 

-να καθησυχασθεί το κοτέτσι μας για τις συνέπειες της μη δήλωσης είτε σαν νομικό είτε σαν φυσικά πρόσωπα. 

* Η μαμά μόνο ψήφισε με επιφυλάξεις την απόφαση, μιας και το προηγούμενο βράδυ της φαινόταν πως άκουγε τα κόκκαλα του παππού να τρίζουν. 

** Το σύνθημα του θείου: όσο πιο βαθειά το χέρι σου στην τσέπη μου το βάνεις, τόσο πιο καλά τ' α.....δια μου θα πιάνεις.

Ένα ΌΧΙ ...δεν φέρνει την άνοιξη (αναδημοσίευση)

από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)

 

Το κυπριακό ΟΧΙ στο κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων αποτελεί την πρώτη απόρριψη από ένα κράτος μέλος της ευρωζώνης μιας πλευράς της πολιτικής της ΕΕ, κι από αυτή την άποψη εξέφρασε τα αισθήματα πλατιών λαϊκών τμημάτων πέρα από σύνορα. Ιδιαίτερα για την Ελλάδα των διαρκών ταπεινωτικών “ΝΑΙ”, το κυπριακό ΟΧΙ τροφοδοτεί μια έντονη συγκινησιακή φόρτιση και ταύτιση καθώς καταρρίπτει την τρομοκρατία του μονοδρόμου και δείχνει ότι πάντοτε υπάρχουν εναλλακτικές.

Από κει και πέρα όμως, το ΟΧΙ αυτό δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση κάποια κοινωνική, λαϊκή, εργατική ανατροπή αλλά μια καθαρά αστική επιλογή (όπως αποδεικνύει άλλωστε και η ψηφοφορία στη Βουλή). Δεν έγινε, εξάλλου, και καμιά ιδιαίτερης έντασης και έκτασης λαϊκή κινητοποίηση. Η επιλογή του ΟΧΙ από το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό της Κύπρου έγινε για την υπεράσπιση της θέσης της αστικής τάξης απέναντι σε μια σχεδόν θανατηφόρα για αυτήν επιλογή της ΕΕ.

Διότι το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων, εκτός του ότι θα έβαζε άμεσα το χέρι στην τσέπη της αστικής τάξης και των ξένων επενδυτών, θα οδηγούσε στο τέλος της λειτουργίας του κυπριακού καπιταλισμού ως χρηματοοικονομικού κέντρου, χωρίς να υπάρχουν οι υποδομές και οι προϋποθέσεις για έναν άμεσο και κερδοφόρο αναπροσανατολισμό του. Επιπλέον, λόγω των ιδιαίτερων δεσμών αυτού του χρηματοοικονομικού κέντρου με τα ρωσικά κεφάλαια, μια τέτοια κίνηση θα οδηγούσε σε ευρύτερες γεωπολιτικές επιπτώσεις και εντάσεις.

Το γιατί η ΕΕ επέλεξε, παρ' όλα αυτά (ή ίσως εξαιτίας όλων αυτών), μια τέτοια κατεύθυνση χρήζει μιας ψύχραιμης μελέτης και ανάλυσης, μακριά πάντως από τις εύκολες γηπεδικού τύπου εθνικοπατριωτικές κορώνες περί “κακής Μέρκελ” που επιβουλεύεται την εθνική υπόσταση όλων των λαών και θέλει να τους “τιμωρήσει”.

Το σίγουρο όμως είναι, και το πιο ανησυχητικό, ότι για άλλη μια φορά, όπως πολλές στιγμές στην ιστορία, μια αστική επιλογή συγκεντρώνει γύρω της, παρουσιαζόμενη ως εθνική επιλογή και συνεπικουρούμενη από την αριστερά, τη λαϊκή υποστήριξη εκτονώνοντας τη δυσαρέσκεια και την οργή, και κυρίως διαλύοντας μέσα σε μια νέα “εθνική ενότητα” την απαίτηση μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής.

Το κυπριακό ΟΧΙ αποδεικνύει ότι αυτό που παρουσιάζεται από ορισμένους ως η “μόνη επαναστατική ρήξη”, η ρήξη με το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ, μπορεί υπό ορισμένες συνθήκες να γίνει και από την ίδια την αστική τάξη χωρίς φυσικά να οδηγήσει σε οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή. Άλλωστε, όπως καθένας μπορεί να διαισθανθεί, δεν θα τύχουν της ίδιας αντιμετώπισης τα επόμενα νομοσχέδια στην κυπριακή βουλή, αυτά που θα αφορούν τις “αναγκαίες” περικοπές στους μισθούς, τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές. Όπως είπε και ο αρχιεπίσκοπος της Κύπρου “καλάν ήμαστεν και με την λίραν μας”...

Κώστας Χαριτάκης