ΗΠΑ: ο νόμος S510 για την οικιακή κηπουρική.

Πηγή: Βλαστός-Κοινωνικός Συνεταιρισμός Ελληνικού – Αργυρούπολης

Οι πολυεθνικές, με τις ευλογίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ, περνούν νόμο απαγόρευσης και ωθούν στην πείνα μικρο καλλιεργητές και ιδιώτες, απαγορεύοντας τη διατήρηση και φύτευση σπόρων σε λαχανόκηπους στα σπίτια. 

Αν κρίνουμε από τη στροφή που έκαναν χιλιάδες νοικοκυριά και εδώ στην Ελλάδα, που λόγω της κρίσης άρχισαν να φυτεύουν είδη πρώτης ανάγκης και λαχανικά ώστε να μπορούν να επιβιώσουν, κατανοούμε και το μέγεθος της απανθρωπιάς των πολυεθνικών που προκειμένου να ελέγξουν την ανθρωπότητα μέσω του ελέγχου της τροφής, προωθούν τέτοιες απαγορευτικές νομοθεσίες. Ο νόμος S510 είναι μόνο ένα μέρος από την προώθηση του λεγόμενου κώδικα αλιμεντάριους….  http://open.ypoga.net/index.php?q=node/2623

Τώρα όποιος συνεχίζει να λέει… “ε, και τι μας ενδιαφέρει εμάς αυτό;” ίσως με τα παρακάτω βίντεο καταλάβει έστω και λίγα πράγματα για τον ρόλο της Mosanto στον Παγκόσμιο Διατροφικό Χάρτη με τον οποίο θα ξανα-ασχοληθούμε σίγουρα στο μέλλον…

http://www.livestream.com/freeandrealtv/video?clipId=flv_ed61b6b4-720b-4d37-9e24-2e09d06c9c99&utm_source=lsplayer&utm_medium=ui-content&utm_campaign=freeandrealtv&utm_content=freeandrealtv

Κίνημα αντίστασης στους πλειστηριασμούς

Χθές μετά από κινητοποίηση αλληλέγγυων πολιτών και συλλογικοτήτων απετράπησαν σε δύο περιπτώσεις πλειστηριασμοί ακινήτων. Η μία περίπτωση αφορά το Ηράκλειο Κρήτης και η δεύτερη την περίπτωση κατοικίας ανέργου στην Κηφισιά.

Η πρώτη περίπτωση όπως αναφέρεται στην ειδησεογραφία (πηγή http://www.creteplus.gr/news/kare-kare-i-dunamiki-parembasi-ton-politon-pou-mplokaran-tous-pleistiriasmous-sto-eirinodikeio-45709.html).

Με απόλυτη επιτυχία στέφθηκε η χθεσινή παρέμβαση της ομάδας Λαϊκής Στάσης Πληρωμών,καθώς απετράπη ο πλειστηριασμός οικοπέδου ενός συμπολίτη μας! 

Με την ηχηρή παρουσία 50 ατόμων,κρατώντας πανό που αναγραφόταν η λέξη ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ και προειδοποιώντας να μην τολμήσουν να βάλουν χέρι στις περιουσίες μας,ευρισκόμενοι από τις 15:45 έξω από το Ειρηνοδικείο Ηρακλείου, τα μέλη της ομάδας Λαϊκής Στάσης Πληρωμών απέτρεψαν την είσοδο συμβολαιογράφων,παρουσία διακριτικής αστυνομικής δύναμης.

Υπήρξαν αντιδράσεις ως επί το πλείστον από την πρόεδρο του συλλόγου των συμβολαιογράφων,η οποία καλέστηκε για να μας αποτρέψει από το να εμποδίσουμε την όλη διαδικασία!

Όπως οι ίδιοι αναφέρουν: "Η εν λόγω κυρία,είχε το θράσσος να μας πει ότι αυτό που κάναμε δεν ήταν σωστό, γιατί "εάν παρεμποδίζουμε το έργο της δικαιοσύνης,πώς θα ξεπληρώσουμε τους δανειστές μας"...με αποτέλεσμα να αντιδράσουμε όλοι αρνητικά και να αντισταθούμε περισσότερο στην πρόσβασή τους προς το Ειρηνοδικείο.

Παραμείναμε έξω από την είσοδο,μέχρι και τις 17:00,όπου και αποχώρησε η υπάλληλος,εφόσον στάθηκε αδύνατη η εκτέλεση πράξεων λόγω της παρέμβασής μας!

Κατόπιν τούτου αποχωρήσαμε,αφού πρώτα θυροκολλήσαμε στην πόρτα αφίσα της Λ.Σ.Π. καλώντας ξανά τον κόσμο να παρεβρεθούν σε όλες τις επόμενες συνεδριάσεις μας,υποσχόμενοι ότι ο αγώνας μας θα συνεχιστεί ακάθεκτος απέναντι στα τραπεζικά και πολιτικά όρνεα!!!".

Στη δεύτερη περίπτωση (πηγή http://epitropesdiodiastop.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6816.html) ο πλειστηριασμός αναβλήθηκε επ' αόριστο λόγω μη προσέλευσης των διαδίκων της άλλης πλευράς (εφορία). Παρ' όλα αυτά πλήθος αλληλέγγυων πολιτών αλλά και συλλογικότητες είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στο ειρηνοδικείο Αμαρουσίου μετά από σχετικό κάλεσμα (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση).

Τα όνειρά μας ροζ (αναδημοσίευση)

από http://kakoskeimena.net
Πάνος Μουχτερός

Από την παραγωγή στην κατανάλωση του έρωτα

"Να προσέλθει ο μάρτυρας, παρακαλώ. Πείτε μας, τι γνωρίζετε σχετικά με την υπόθεση; Ποιες είναι οι σχέσεις σας με το ζευγάρι; Από πότε βρίσκονται σε διάσταση; Είμαστε οικογενειακοί φίλοι. Μένουν μαζί αλλά δεν κοιμούνται μαζί. Ναι. Για χάρη των παιδιών. Η σύζυγος επιλέγει τον καναπέ. Ο σύζυγος την κρεβατοκάμαρα. Πολλές φορές το αντίθετο. Συχνά παίρνει από ένα παιδί ο καθένας....

Ναι, σαν αρκουδάκι για πιο ήρεμο ύπνο”. Βαρέθηκα να ακούω πια αυτές τις διαδικαστικές και περιττές ερωταπαντήσεις. Νομίζω ότι και η πρόεδρος του Δικαστηρίου το ίδιο κατά βάθος νιώθει. Το βλέπω στους μορφασμούς του προσώπου της, που προδίδουν ότι θέλει να ξεμπερδεύει γρήγορα με ακόμα έναν αποτυχημένο γάμο. Πολύ πιθανόν και η ίδια να έχει κρύψει κάπου βαθιά μέσα στα συρτάρια της μερικές ληγμένες ληξιαρχικές πράξεις πλάι σε κολλημένους φακέλους ιδιόχειρων ευχών και να μη θέλει να επηρεαστεί η δίκαιη κρίση της. Να ζήσετε. Να είστε ευτυχισμένοι. Βίον ανθόσπαρτο. Να κάνετε μια χαρούμενη οικογένεια. Ο γάμος δεν φέρνει την ευτυχία, η ευτυχία φέρνει το γάμο. Φράσεις ατακαριστές, πάντα ίδιες, που ξεστομίζονται από χιλιάδες ίδια στόματα με την ίδια εκφορά λέξεων διαρκώς, λες και πρόκειται για δοκιμασμένους τίτλους εφημερίδων, που προκαλούν σίγουρες αντιδράσεις στον αναγνώστη. “Θεωρείτε ότι υπάρχει προοπτική επανασύνδεσης; Τι να σας πω. Όλο λένε ότι προσπαθούνε αλλά στο τέλος καταλήγουν να ακούγονται σε ολόκληρη τη γειτονιά. Νομίζω ότι πια η συμβίωσή τους είναι, πως το λέτε, αφόρητη”. Αφόρητη. Σαν τη ζέστη εντός της δικαστικής αίθουσας. “Συζητείται”.

Ποτέ μου δεν περίμενα ότι μερικά πράγματα θα μπαίνανε υπό συζήτηση. Νόμιζα ότι θα μείνουν έτσι, για πάντα ξεκάθαρα και ακλόνητα. Σαν τις μοντέρνες μας τις ηλεκτρικές τις συσκευές που εξ αρχής πήρανε τη θέση τους εδώ μέσα και κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να τις μετακινήσει. Είναι σαν να απέκτησαν τη δική τους μονιμότητα, λες κι έχουν πια τα δικά τους δικαιώματα στο χώρο. Και ακόμα κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με τα σωστά και τα στραβά τους. Το πιο σύγχρονο πλυντήριο, με όλα τα πρωτοποριακά χαρακτηριστικά του, που όσο κι αν διαφήμιζε ότι πλένει όλους τους λεκέδες, δεν κατάφερε τελικά να ξεπλύνει τη βρωμιά από τα λάθη μας. Η σκούπα που ρουφούσε τη σκόνη σε κλάσματα δευτερολέπτων αλλά δεν μπόρεσε να φτάσει μέχρι τη φθορά μας, να την τραβήξει κι αυτήν αθόρυβα, πριν γεμίσουν τα στήθη μας με τους κόκκους της στασιμότητας. Το ψυγείο που παραήταν τελικά ισχυρό, τόσο που είναι λες και η ψύξη του διέρρευσε και εξαπλώθηκε σε όλο το σπίτι, τόση παγωμάρα που αισθάνεσαι να πιέζει το σβέρκο σου, καθώς πας από δωμάτιο σε δωμάτιο. Τα κρεβατάκια τα πολύχρωμα, το ένα πάνω από το άλλο. Σαν να βλέπω εμένα κι εσένα, μωρά παιδιά, να κοιμόμαστε πάνω στα ίδια απαλά στρώματα, πριν χρόνια, ανασαίνοντας αργά, με αγαλλίαση, μακριά από τα φοβερά άγχη, που πρόσθεσαν βάρος στα πνευμόνια μας και ραγίσαν την καρδιά μας. 

Τότε που λέγαμε ότι δεν θα μας χωρίσει τίποτα και ότι όλα όσα κάνουμε δεν θα μπορούν ποτέ να διαιρεθούν. Εξ αδιαιρέτου.

Μετά, είναι κι αυτές οι ατέλειωτες φωτογραφίες μας που με κοιτάζουν διαπεραστικά, έτσι όπως μοιράζονται στους διαφορετικούς τους τοίχους. Και είναι όλες τους κοινές, γιατί έχουν αποτυπώσει στιγμές που τις βιώσαμε από κοινού, δεν είναι μόνο το ότι ποζάραμε αγκαλιά για να χωρέσουμε κι οι δυο σε μια οποιαδήποτε κορνίζα. Γι’ αυτό και όλα μας τα τοπία εναλλάσσονται στο παρασκήνιο κάθε μας πόζας. Είναι για να θυμίζουν τις συνεχόμενες σκηνές από τα γυρίσματα της ζωής μας. Σε νησιά, την ώρα που πίναμε ήλιο γαλανό, σε πλατείες που λες ότι τα πλακόστρωτά τους σχηματίζανε το όνομά μας, σε ταξίδια κοσμοπολίτικα, ευρωπαϊκά, που πάντα ανανεώνανε τις ανάσες μας. Και θέλαμε να μη θυμίζουμε τις πόζες των άλλων, προσπαθούσαμε να πετύχουμε βλέμματα κινηματογραφικά, με φόντο χρώματα που δεν θα έχουν ανάγκη από φίλτρα φωτογραφικά για να δείξουν τη λάμψη τους. Όπως το σπιτικό μας, που οι περαστικοί κοντοστεκόντουσαν και έλεγαν ότι ήταν λες και έβρεχε φως γύρω του, ότι έμοιαζε με κοιτίδα μέσα στην οποία πήγαινε και κούρνιαζε η φροντίδα και η κατανόηση. Χωρίς εφέ. Χωρίς επιτήδευση. Που θέλανε να το φωτογραφίσουν για να το δείχνουν σε όσους λέγανε ότι τέτοια ευτυχία δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει. Η δυσκολότερη όλων είναι αυτή η ασπρόμαυρη μεγάλη αφίσα που παραγγείλαμε και βάλαμε πάνω από το κεφαλάρι μας. Με τα μάτια σου προσηλωμένα να καθρεφτίζουν τη λάμψη της βέρας μου. Πως είναι δυνατόν να διαιρεθούν τα κλειδωμένα δάχτυλα, πως είναι δυνατόν να σχιστούν στη μέση οι φωτογραφίες;

Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πολλά από όσα έκανες και είπες αλλά τούτο δεν χωνεύεται με τίποτα. Μα να πας και να λιώσεις τις βέρες; Να πουλήσεις το χρυσάφι τους για μερικά λερωμένα χαρτονομίσματα; Όλο λες ότι είχες οικονομικές δυσκολίες και ότι δεν μπορούσες να στηριχτείς πάνω μου πια και ότι δεν είχες λεφτά ούτε για τα απαραίτητα και ότι έχουν ανοίξει τελευταία πολλά τέτοια εργαστήρια που παίρνουν το μέταλλο της ευτυχίας και το εξαργυρώνουν. Στο χέρι. Τοις μετρητοίς. Άμεσα. Αξιόπιστα. Με εχεμύθεια και διακριτικότητα. Στο χώρο σας. Πήρες τις υποσχέσεις μιας ζωής στα κρυφά και τις έβαλες στη ζυγαριά ενός εμπόρου τοκογλύφου και απογοητεύτηκες γιατί σου είπε ότι ύστερα από τόσα χρόνια δεν πιάνουν και πολλά στην πιάτσα. Ότι εξανεμίστηκαν τα χρυσάφια μαζί με τις υποσχέσεις. Τις προάλλες σε είδα να χτυπιέσαι στο στρώμα και να μου ουρλιάζεις και να λες διάφορες ακατανόητες φράσεις και να τινάζεις τα σεντόνια και να λες ότι πάψανε να βγαίνουν κρυμμένα πενηντάευρα από κάτω. Ότι φαγωθήκανε όλα του γάμου τα λεφτά, ότι δεν κράτησες τίποτα για τον εαυτό σου και ότι θυσίασες την καλύτερη φάση της ζωής σου, ότι χαθήκανε τα νιάτα σου, ότι μου έδωσες προίκα τη χαρά και σου την αντάλλαξα με πίκρα. Άσε με να πω μια κουβέντα έστω. Δεν σε αναγνωρίζω. Πως έγινες έτσι. Πως γίναμε έτσι. Δώσε μου το δικαίωμα να απαντήσω. Έστω να απολογηθώ. Πάντα πίστευα ότι οι πράξεις μας είχαν το τεκμήριο της αγάπης. Άκου με κι ας μη μ’ αγαπάς πια.

Τα όνειρά σου κόκκινα. Τα όνειρά μου άσπρα. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ. Παίζει κι αυτό το αναθεματισμένο ραδιόφωνο τα χειρότερα τραγούδια στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Δεν μπορώ και να περάσω έτσι που έχεις αραδιάσει τα πράγματά μας, μοιρασμένα. Όλες αυτές οι σακούλες με τα ρούχα μοιάζουν συμπληγάδες πέτρες στο διάβα του χωρισμού. Τα μπλουζάκια που μου είχες πάρει δώρο στις χαρούμενες ονομαστικές γιορτές, τα καλοδιαλεγμένα πουκάμισα, με εκείνα τα καρουδένια γιακαδάκια που πάντα ήθελες να μου διορθώνεις, καθώς με πρόσεχες και με έντυνες για να σου αρέσω. Μπλέχτηκαν τόσα πολλά πράγματα εδώ πέρα μαζί με αναμνήσεις, έτσι καθώς στοιβάζονται και πνίγονται μέσα στο ιδρωμένο νάιλον. Τα φρόντισες όλα προσεχτικά για να με ξεπροβοδίσεις, την ώρα που θα λείπεις. Για να καταλάβω ότι ήρθε το τέλος. Ότι γυρισμό δεν έχει. Ότι πήραμε τη ζωή μας λάθος. Ότι πρέπει να αλλάξουμε ζωή. Ότι οι βέρες λιώσαν. Ότι οι ημέρες της ευτυχίας τελειώσαν. Ότι το χρυσάφι της αγάπης μας πουλήθηκε. Ότι οι φωτογραφίες τελικά μπορούν και να σχιστούν και να μην έχουν μεγάλη διαφορά και ας μένει η κορνίζα έτσι μισοάδεια. 

Ό,τι σε έναν φάκελο μέσα έχεις βάλει όλα τα σημειώματα, τα στιχάκια, τις κάρτες με τις ευχές, τα ποιήματα που σου έγραφα. Μέσα σε άλλους, μικρότερους φακέλους, χρωματιστούς, σαν τις χρωματιστές μας τις στιγμές που πια ξεθωριάσαν. Ένα από αυτά εξέχει και φαίνονται τα γράμματά μου, με κόκκινο στυλό, σε σχήμα καλλιγραφικό.

Αν μ’ αγαπάς, τίποτε άλλο δεν χρειάζεται.

Λαϊκή Εξαρχείων: Όχι στις ματωμένες φράουλες της Μανωλάδας

Το Σάββατο κάτοικοι και συλλογικότητες* από τα Εξάρχεια έκαναν ενημερωτική παρέμβαση στη λαϊκή της Καλλιδρομίου για το μποϋκοτάζ στις φράουλες Μανωλάδας. Από το πρωί οι έμποροι στους πάγκους της φράουλας έχοντας μάθει τα "νέα" από ανάλογο μποϋκοτάζ στη Βαρβάκειο Αγορά, άλλαζαν τις πινακίδες προέλευσης, γράφοντας σαν προέλευση πότε τη Στροφιλιά (η οποία είναι ...υγροβιότοπος), πότε γενικώς την Αχαϊα. Μετά τις μία το μεσημέρι και λόγω τυπικού ελέγχου της αγορανομίας της λαϊκής οι ...τολμηροί έγραφαν την κανονική προέλευση (Μανωλάδα).

Κατά την παρέμβαση σε έναν τέτοιο πάγκο ο πωλητής "με το ξυρισμένο κεφάλι", γνωστή "φυσιογνωμία" της λαϊκής, θέλησε να αντιπαρέμβει φωνάζοντας εις επήκοον όλων "καλά τους κάνανε και τους πυροβόλησαν". Όταν αντιταχθήκαμε στο κήρυγμά του μας απείλησε λέγοντας προκλητικά "εγώ είμαι χρυσαυγίτης".

Τότε ήταν που  πήρε φωτιά ο πάγκος του. Κεσεδάκια με φράουλες εκτοξεύονταν όχι μόνο από εμάς, αλλά και από διαμαρτυρόμενους κατοίκους, φωνάζοντας το σύνθημα "έξω οι χρυσαυγίτες από τα Εξάρχεια". Ο πάγκος αναποδογυρίστηκε και οι ματωμένες φράουλες έγιναν ανάλωμα ποδοπατήματος, βάφοντας στα κόκκινα το δρόμο της Καλλιδρομίου.

Στη συνέχεια ο τύπος εξαφανίστηκε σ' ένα υπόγειο γκαράζ της Καλλιδρομίου, όπου μετά από λίγο τον ανακαλύψαμε και πάλι. Τρομαγμένος κρύφτηκε πίσω από "ψύχραιμους" υπαλλήλους του γκαράζ.

Ένας άλλος χρυσαυγίτης-πελάτης της λαϊκής που θέλησε να βροντοφωνάξει το "καλά τους κάνανε" (φαίνεται πως έπεσε γραμμή από τη Χ.Α.) λούστηκε μερικά καφάσια κρεμύδια.

Μοιράστηκε κείμενο που αναφέρεται στους λόγους του μποϋκοτάζ αλλά και αυτοκόλητα.

Γενικώς η παρέμβαση αντιμετωπίστηκε θετικά από τον κόσμο της λαϊκής αλλά και από πολλούς πωλητές, κυρίως τους παραγωγούς, οι οποίοι έχουν νοιώσει τις επιπτώσεις από τον έλεγχο της γεωργικής παραγωγής από μαφιόζους εμπόρους, μεσίτες και μπράβους.

Φυσικά ακόμη και στις 2.30 το μεσημέρι οι φράουλες μέναν απούλητες, βυθίζοντας σε απόγνωση τους εμπόρους των οι οποίοι αν διέθεταν μια ελάχιστη ευαισθησία δεν θα έμπαιναν καν στο λούκι να εμπορευθούν ένα ματωμένο προϊόν.

*δεν αναφέρονται.

Πάρκο Ναυαρίνου: Η γιορτή για τα τετράχρονά του (βίντεο, φωτογραφίες)

Χίλιες φωτογραφίες, μια λέξη: Ουτοπία

Έγινε χθές η γιορτή του πάρκου μας.

Κόσμος πολύς, ενθουσιασμός, έργο !

Αλλά καλύτερα να μιλήσουν οι φωτογραφίες και τα βίντεο. 

Η καλή μέρα από ναωρίς φάνηκε στην καλή διάθεση των ανθρώπων.

είχε και κλόουν για τα παιδιά

 που έπαιξαν μουσική, χόρεψαν, μάγεψαν μικρούς και μεγάλους

Η χορωδία μας δεν μπορούσε να λείψει

(απολαύστε την στα βίντεο)

είχε και φροντιστήριο φυτέματος

και μάθημα για τους σπόρους που δεν μπορούσε να γίνει χωρίς ...βροχή

Να πούμε και του χρόνου !!!

 μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους βοήθησαν με κάθε τρόπο

Δείτε τα βίντεο

Δήμος Αμαρουσίου: Το "φιλανθρωπικό" προσωπείο του κ. Πατούλη αυτοαποκαλύπτεται

Λάβαμε από τους Αλληλέγγυους Δρόμους (Α.Δ.) το δελτίο τύπου που κοινοποίησε ο Δήμος Αμαρουσίου στους δημότες του με αφορμή τη διοργάνωση από τους Α.Δ. εκδήλωσης για τη διάθεση τροφίμων.

Ο κ. Πατούλης, δήμαρχος στο Μαρούσι, έχει κατ' επανάληψη αντιταχθεί και συκοφαντήσει κάθε αλληλέγγυα δράση που αναπτύσσεται στην "επικράτειά του". Έχει συκοφαντήσει κάθε κίνηση πολιτών, κάθε κοινωνική δράση στην οποία δεν είναι ο "νονός" και ο μέγας χορηγός.

Έτσι και τώρα συκοφαντεί γκαιμπελικώς αλλά και επιτίθεται με όλα τα μέσα (δικαστικές διώξεις, αστυνομική τρομοκρατία) την πρωτοβουλία για διάθεση τροφίμων από φορέα που δεν είναι σύμπνοος με τα πιστεύω του κόμματός του και του κ. Σαμαρά.

Το δελτίο τύπου αποκαλύπτει το ρόλο και την ιδεολογία του κ. Πατούλη. Όσο τη μνημονιακή πολιτική την εφήρμοζε το ΠΑΣΟΚ ξεσπάθωνε εναντίον της, όπως άλλωστε και ο προϊστάμενός του κ. Σαμαράς. Από τότε που το κόμμα του, η Ν.Δ. μπήκε στην συγκυβέρνηση και μετά έγινε κυβέρνηση, ο κ. Πατούλης έχει σιωπήσει. Ούτε φιλανθρωπίες, ούτε πύρινους λόγους. Μόνο γκαλά και κοινωνικά events στα οποία και σπαταλώνται όλοι οι πόροι του Δήμου. Για τον κ. Πατούλη δεν υπάρχουν φτωχοί στο ΜΑρούσι, δεν υπάρχουν άνεργοι. Υπάρχουν μόνο ευτυχισμένοι δημότες που νυχθημερόν πίνουν νερό στο μνημόνιο και την κυβέρνησή του. 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ του ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

Υπεύθυνη ενημέρωση του Δήμου Αμαρουσίου για δράση που πραγματοποιείται από άγνωστη στο Δήμο κίνηση πολιτών, χωρίς άδεια, σε δημοτικό χώρο

Με αφορμή το γεγονός ότι τις τελευταίες ημέρες αναρτήθηκαν σε πολλά σημεία της πόλης μας αφίσες που ενημερώνουν για την διοργάνωση κάποιας δράσης διάθεσης τροφίμων στις 14-4-2013, σε ιδιόκτητο χώρο του Δήμου Αμαρουσίου (στο χώρο στάθμευσης πίσω από το Ο.Α.Κ.Α), χωρίς να έχει μέχρι στιγμής υπάρξει επίσημη ενημέρωση των υπηρεσιών μας για αυτήν, θα θέλαμε να ενημερώσουμε υπεύθυνα τους πολίτες για τα παρακάτω:

Ο Δήμος Αμαρουσίου δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη διοργάνωση της συγκεκριμένης δράσης, η οποία σύμφωνα με τις αφίσες που έχουν αναρτηθεί, πραγματοποιείται από μία αυτοαποκαλούμενη κίνηση «αλληλέγγυοι δρόμοι».

Προς διευκρίνιση τυχόν παρανοήσεων διευκρινίζουμε, ότι η δράση αυτή δεν έχει λάβει καμία άδεια για την πραγματοποίησή της από οποιαδήποτε Δημοτική ή άλλη αρμόδια δημόσια αρχή. Κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει, αφού ο χώρος που οι διοργανωτές διαφημίζουν ότι θα πραγματοποιηθεί είναι δημοτικός χώρος. Και η παραχώρησή του διέπεται από συγκεκριμένες διατάξεις, ακόμη κι αν η εκδήλωση που πραγματοποιείται είναι κοινωνικού χαρακτήρα . Πρέπει να τονίσουμε ότι οι άγνωστοι στις υπηρεσίες του Δήμου Αμαρουσίου οργανωτές της εν λόγω δράσης δεν έχουν λάβει καμία άδεια για την παραχώρηση του χώρου.

Επειδή ο Δήμος Αμαρουσίου έχει εκ του νόμου την υποχρέωση να προστατεύει τους πολίτες του όσο και τη δημοτική περιουσία, ενημερώνει το κοινό ότι έχει προβεί σε όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για την ενημέρωση των Αρχών, καθώς η εν λόγω δράση δεν διαθέτει οποιαδήποτε άδεια, με αποτέλεσμα να υπάρχει ενδεχόμενο να προκύψουν ακόμα και σοβαρά προβλήματα υγείας προς τους καταναλωτές που θα προμηθευτούν προϊόντα από τη δράση αυτή. Επιπλέον, για όλες τις παραπάνω αυθαίρετες και παράνομες ενέργειες έχουν επιληφθεί οι αρμόδιες αρχές.

Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι ο Δήμος Αμαρουσίου δεν είναι αντίθετος με τη διοργάνωση εκδηλώσεων που στόχο έχουν την ενίσχυση των συμπολιτών μας που δοκιμάζονται από την κρίση. Το έχουμε αποδείξει αυτό άλλωστε με τις πράξεις μας. Ούτε φυσικά διεκδικεί ο Δήμος το μονοπώλιο στη διοργάνωση ανάλογων δράσεων, αφού τα τελευταία χρόνια έχουμε στηρίξει με τη βοήθεια και την αρωγή φορέων , συλλόγων, επιχειρήσεων της πόλης αλλά και απλών πολιτών, δεκάδες οικογένειες που έχουν ανάγκη. Αυτό που υποστηρίζουμε είναι πως δεν μπορεί σε καμία περίπτωση η οικονομική κρίση να αποτελεί αφορμή για να κινούνται ορισμένοι με τρόπο που δεν είναι σύμφωνος με τα όσα προβλέπει η Νομοθεσία. Οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες που σκοπεύουν να πραγματοποιήσουν τη δράση που έχουν προαναγγείλει θα είναι πραγματικά χρήσιμοι στους συνανθρώπους μας που έχουν πραγματικά ανάγκη, διαθέτοντας το περίσσευμα ανθρωπιάς κι αλληλεγγύης που τους διακρίνει, χωρίς να παραβιάζουν τους νόμους.

Παρακαλούμε τους πολίτες να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες , οι οποίες δε διενεργούνται υπό την αιγίδα δημόσιων φορέων και δεν έχουν κανένα εχέγγυο για τα διατιθέμενα προϊόντα.

Γράμμα σ’ έναν έφηβο την εποχή της κρίσης (αναδημοσίευση)

δημοσιεύθηκε στο ΕΨΙΛΟΝ της Ελευθεροτυπίας 24/3/2013

συγγραφέας: Χαράλαμπος Πουλόπουλος, Διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών

Αν αναζητάς διέξοδο στο τίποτα που ζεις, αν θέλεις ν’ ανήκεις κάπου, πρέπει πρώτα να πιστέψεις ότι είναι δική σου επιλογή να ανήκεις σε μια κοινωνία που θα την έχεις φτιάξει εσύ, που θα τους χωρά όλους, δίκαιη και δημοκρατική, έτσι όπως μαζί με τους πολλούς την ονειρεύτηκες! (αυτό όμως είναι μόνο η αρχή) 

 Όταν είσαι στο σπίτι και βλέπεις τον πατέρα σου, ύστερα από τόσα χρόνια δουλειάς, να είσαι άνεργος, θυμωμένος, απόμακρος, σε απόγνωση, επειδή δεν μπορείτε να τα βγάλετε πέρα. 

Όταν βλέπεις αυτούς που χρόνια είναι στην πολιτική και με τις επιλογές τους μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο, να συνεχίζουν να μιλάν με έπαρση κι αλαζονεία, και χωρίς αιδώ καμία να ζητούν κι άλλες θυσίες, καθόλου φειδωλοί στις υποσχέσεις για ανάπτυξη στο μέλλον, εφόσον, βέβαια, οι ίδιοι τους διαχειριστούν την κρίση, μην έχεις καμιά αμφιβολία για το πόσο πολύ μας κοροϊδεύουν! 

Όταν βλέπεις ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, να κοιμούνται στο δρόμο, να διαγκωνίζονται για λίγα δωρεάν λαχανικά ή να περιμένουν στην ουρά για ένα πιάτο φαϊ. 

Όταν βλέπεις κάποιους στα κανάλια να προσπαθούν να μας πείσουν ότι μαζί τα φάγαμε. 

Όταν βλέπεις τους μπάτσους να χτυπούν για ασήμαντη αφορμή το διπλανό σου και να κάνουν υποκλίσεις στους μεγαλοπαράγοντες. 

Όταν νιώθεις ότι αν δεν τους «φας», θα σε «φάνε», και στην παρέα για να επιβιώσεις πρέπει να γίνεις «λύκος», αλλιώς θα σε πουν «πρόβατο». 

Όταν βλέπεις τους φίλους σου να δείχνουν το τσαμπουκά τους και κάποιοι να δέρνουν και να θεωρούνται πρώτοι 

Όταν βλέπεις ολοένα και περισσότερους να τα βάζουν με τους μετανάστες, γιατί, λένε, πήραν τις δουλειές μας. 

 

Όταν βλέπεις δικούς σου ανθρώπους να μην μπορούν να πληρώσουν το νοίκι, το ρεύμα, το πετρέλαιο, το χαράτσι. 

 Όταν διαβάζεις ότι τα χρήματα που δανείζεται η χώρα καταλήγουν στις τράπεζες και στα χαμόγια και όχι στους ανέργους ή στην ανάπτυξη (που έτσι θα αργήσει κι άλλο) 

 Όταν ξέρεις ότι δεν θα βρεις δουλειά, ακόμα κι αν σπουδάσεις. 

 

Όταν νιώθεις η οργή να σε πνίγει και ότι βαρέθηκες να σωπαίνεις και να ανέχεσαι όσα σου λένε. 

 Όταν βλέπεις ότι κανείς δεν τιμωρείται για τίποτε (ή να συλλαμβάνονται μεγαλοαπατεώνες μόνο για τα μάτια του κόσμου) 

 Όταν θες να επαναστατήσεις και να τιμωρήσεις αυτούς που μας κοροϊδεύουν τόσα χρόνια. 

 Δεν μπορώ να σου υπαγορεύσω τι θα κάνεις ή ποιος θα γίνεις. Αυτό είναι δική σου επιλογή. 

 Μη θεωρήσεις, όμως, ότι η λύση είναι η βία, ο εκφοβισμός, η στοχοποίηση και ο αποκλεισμός των άλλων, οι σβάστικες και ο οργισμένος χαιρετισμός με τεντωμένο χέρι. 

 Μη θεωρήσεις ότι βάφοντας τα χέρια σου με αίμα θα αλλάξεις κάτι. Γιατί, αν το κάνεις, θα γίνεις χειρότερος από αυτούς που σιχαίνεσαι και κατηγορείς. 

 Ίσως η λύση να βρίσκεται εκεί που εμείς, οι μεγάλοι, τη χάσαμε, βυθισμένοι στον ατομικισμό, στην απομόνωση, στην αδιαφορία για το διπλανό μας. Αναζητώντας τεχνητούς παραδείσους και μια επίπλαστη ευμάρεια, βολευτήκαμε, ξεχαστήκαμε και αφήσαμε πολλά να συμβούν. Γι’ αυτό κάποιοι μπορούν σήμερα να λένε ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι. 

 Αν αναζητάς, λοιπόν, διέξοδο στο τίποτα που ζεις, αν θέλεις ν’ ανήκεις κάπου, πρέπει πρώτα να πιστέψεις ότι είναι δική σου επιλογή να ανήκεις σε μια κοινωνία που θα την έχεις φτιάξει εσύ, που θα τους χωρά όλους, θα είναι δίκαιη και δημοκρατική, έτσι όπως μαζί με τους πολλούς την ονειρεύτηκες! Αυτή είναι η αρχή! 

The Greek Psycho (αναδημοσίευση)

από http://kakoskeimena.net/

Πάλι τα σύννεφα κινούνται λες και επίκειται βιβλική καταστροφή έξω ακριβώς από την πολυκατοικία μου. Το ένα εισβάλλει μέσα στο άλλο και εναλλάσσονται και κάποιες στιγμές φτιάχνουν λέξεις, σχήματα στον γκρίζο ουρανό απευθυνόμενα σε εμένα. Το στομάχι μου για μια ακόμα ημέρα κοντεύει να φτάσει στο λαιμό. Σιχαίνομαι αυτό το συναίσθημα τού να θέλεις μονίμως να τα βγάλεις όλα από μέσα σου αλλά στο τέλος να μη βγαίνει τίποτα και απλά να κρέμεσαι πάνω από το νιπτήρα με τα βρεφικά σου σάλια ακόμα να στάζουν. Και ξανά πίσω στο κρεββάτι με το νωπό μου σεντόνι να με σκεπάζει ανεπιτυχώς την ώρα που φαντάζομαι ότι είμαι ένας ημίγυμνος Χριστός από ψηλά, καθώς αλλάζω πλευρό συνέχεια και η καρδιά μου ακούγεται μέχρι το πάτωμα. 

Αυτή η καταραμένη σιωπή φταίει για όλα, φταίει γιατί βοηθά να ακούγεται μέχρι και ο τελευταίος ελάχιστος ήχος, ακόμα και αυτές οι εκνευριστικές σταγόνες τής βρύσης στο νεροχύτη που πέφτουν με σταθερό ρυθμό και μου μπερδεύουν την αίσθηση της ταχυπαλμίας. Και αυτός ο διάδρομος μέχρι την κουζίνα φαντάζει ατέλειωτη διαδρομή σε έρημο. Ήθελα, βλέπεις, να φτιάξω ένα σπίτι με ονειρικά, μακρινά μονοπάτια, ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα γίνουν εφιαλτικά περάσματα που θα με βασανίζουν σαν λαβύρινθος. Τα γυμνά μου πέλματα τρυπάνε πάνω σε σπασμένες συσκευασίες από τις ακριβότερες κρέμες ενυδάτωσης, καθώς γραβάτες έχουν μπλεχτεί με μπουκάλια που ακόμα κυλάνε, λες και το σπίτι έχει κατηφορική κλίση. Μάλλον γιατί είναι καιρός που όλα εδώ πέρα έχουν πάρει τον κατήφορο.

Τουλάχιστον αυτή η απέραντη θέα που ακόμα εξαπλώνεται ως πέρα έξω από την τεράστια τζαμαρία του σαλονιού με βοηθαέι κάπως να ξεχνιέμαι. Για αυτόν το λόγο δεν θέλησα να έχω γύρω μου συνέχεια χτισμένους τοίχους, το έκανα για να ατενίζω από τον 7ο όροφο τον καημένο τούτο κόσμο, έτσι καθώς θα κινείται και όλοι θα φαίνονται μικρά, τιποτένια ανθρωπάκια που περπατούν ασταμάτητα λες και δεν έχουν σαφή προορισμό. Και πάντα γούσταρα το να πάω ένα βήμα παραπέρα. Να κάθομαι με τις άκρες των δακτύλων μου στο μπαλκόνι, επιχειρώντας μια ριψοκίνδυνη ισορροπία, έχοντας από κάτω το ατέλειωτο κενό. Να κάνω ότι τάχα ετοιμάζομαι να πέσω και να γυρνάω πίσω, έτσι, για να νιώθω την αδρεναλίνη να ποτίζει τις φλέβες μου και να αιματώνει τον εγκέφαλο σε κλάσματα δευτερολέπτων. Να φαντάζομαι πώς είναι να ακροβατείς διαρκώς μεταξύ ζωής και θανάτου, με την ωραία ψευδαίσθηση της τελικής υπεροχής. Ανέκαθεν εξάλλου είχα την τάση να γεύομαι στο έπακρο τις συγκινήσεις μου. Ήταν γιατί έθετα εγώ τα όρια του εφικτού και τα ξεπερνούσα με την αυτοπεποίθηση που μου είχε δώσει η μόνιμη επιτυχία μου σε όλους τους τομείς. Μου διέφυγε βέβαια ότι κανένας δεν θα μπορέσει να με παρατηρήσει τόσο ψηλά που στέκομαι εδώ πάνω και ότι μάλλον θα φαίνομαι σαν χαρτάκι που πηγαινοέρχεται στον άνεμο. Γι’ αυτό ποτε δεν βρέθηκε έστω ένας να φωνάξει με αγωνία για να μην κάνω το μεγάλο μου άλμα. Ίσως γιατί οι περισσότεροι ασχολούνται μαζί σου στην άνοδο παρά στην πτώση.

Ξεπάγιασα και βρέθηκα να ψάχνω ζεστασιά θωπεύοντας τους βελούδινους καναπέδες μου, καθώς σέρνομαι στα τέσσερα σαν σκύλος που ψάχνει να εντοπίσει ουσίες απαγορευμένες. Στο γυάλινο τραπέζι απέναντι φαίνεται ακόμα διάσκορπη η λευκή σκόνη που την είχα πάντα για παρηγοριά μου και τόνωση στις ξέφρενες στιγμές μου. Εχτές ρούφηξα τις παραισθήσεις με τη βοήθεια της καλυτερότερης και ανάγλυφης επαγγελματικής μου κάρτας. Έκοψα τη δόση τόσες φορές όσες έπεσε ο δείκτης του χρηματιστηρίου, την ώρα που οι μετοχές μου γινόντουσαν τσιγαρόχαρτα και οι επενδύσεις μου καπνός. 

Αυτοκαταστρέφομαι, το ξέρω. Βάζω στο φουλ την ένταση από το dolby surround home cinema και χορεύω έτσι ξεβράκωτος και κυλιέμαι στα άψογα ιταλικά πλακάκια και σκίζω τις μεταξένιες ταπετσαρίες και γλυστράω από τον ίδιο μου τον ιδρώτα και σκάω με το κεφάλι στα εβένινα έπιπλα. Στο διάολο όλα! Τι σημασία έχει αφού πόνο σωματικό δεν νιώθω πια. Γενικά έχω αδειάσει από συναισθήματα σαν το άδειο πλέον ταμιευτήριό μου. Πήρα την ψιλή και κουρεύτηκα μόνος μου για να επιβεβαιώσω ότι με άγγιξε και εμένα το κούρεμα των καταθέσεων. Μου έμειναν μόνο όλες αυτές οι ρημαδιασμένες golden debit cards για να μου θυμίζουν το πόσο ερεθιζόμουνα όταν άκουγα τα χαρτονομίσματα να καταμετρώνται και να κατατίθενται αργά το βράδυ στο ΑΤΜ. Τι υπέροχος ήχος, στ’ αλήθεια, μερικές φορές ένιωθα τον προστάτη μου να συσπάται. Και η απόξειξη της επιτυχούς συναλλαγής, έτσι όπως πεταγόταν, θαρρείς ότι έμοιαζε με εσκπερμάτωση.

Όλα είχαν το νόημά τους τελικά. Ακόμα και οι επιπόλαιες μου σχέσεις, τα πηδήματα τής μιας βραδιάς σε σουίτες πολυτελείας με κορίτσια ακριβά που δεν τα άγγιζε όποιος κι όποιος. Που κοιτούσαν πρώτα αν έχεις φουσκωμένη την τσέπη και μετά αν είσαι έτοιμος να τις ικανοποιήσεις σαρκικά. Μερικές από δαύτες τις ερωτεύτηκα. Και αφέθηκα. Και έπαιξα πάλι με την ύπαρξη του ανθρώπου και έσπειρα λάθη εξώγαμα. Τέκνα που σχεδόν δεν γνώρισα ποτέ μου, που το πατρικό μου φίλτρο λειτούργησε μόνο ως σωλήνας για να διοχετεύονται διατροφές από δικαστικές αποφάσεις υπέρ μητέρων που ασκούσαν την επιμέλεια, υπενθυμίζοντας τη δική μου αμέλεια. Κανένας δεν με ρώτησε για τον δικό μου τον πατέρα, το μόνο που ξέρουν όλοι να λένε στις μπάσταρδες φυλλάδες τους είναι ότι κληρονόμησα τις επιχειρήσεις του και ότι όλα τα βρήκα έτοιμα. Ότι καπιτάλας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι και ότι στο δικό μου DNA έτρεχε η ουσία του πλούτου από την αρχή και ότι ποτέ μου δεν θα καταλάβω τα δράματα των ανθρώπων γιατί στην ψυχή μου υπάρχουν μόνο αριθμοί. Σαν αυτούς που παίζει συνέχεια η αναθεματισμένη μου 50άρα flat screen τηλεόραση εδώ και πέντε χρόνια τώρα. Άνεργοι, άστεγοι, πεινασμένοι που όλο αυξάνονται και μπουκώνουν την τρισδιάτατη οθόνη μου. Κανείς τους δεν κατάλαβε ότι είναι μέρος της μηχανής που πάντα η δικιά μου η κάστα λειτουργούσε. Αν εγώ δεν έβαζα τα τιμημένα κεφάλαιά μου κανείς τους δεν θα μπορούσε να το παίξει οικογενειάρχης. Εγώ γέμιζα το κουτάλι με φαγητό στο στόμα της κόρης σου, τι δεν καταλαβαίνεις;

Θα κατέβω κάτω στους δρόμους κι ας έχω τα χάλια μου. Ανοίγοντας μετά από μερόνυχτα την ταμπουρωμένη μου πόρτα, ένα έγγραφο γεμάτο σφραγίδες κρεμιέται σαν μήνυμα απειλητικό απ’ έξω. Κάποιος κλητήρας έβαλε την τελευταία ειδοποίηση για τον πλειστηριασμό του διαμερίσματος πάνω στο λείο ξύλο. Ρε τον καραγκιόζη, αν ήξερε πόσο κοστίζει αυτή η πόρτα δεν θα τολμούσε να βάλει ποτέ τα σάλια του εδώ. Φεύγω και ας μείνουν όλα ορθάνοιχτα να μπάζουν τον αέρα της φυγής μου. Έξω η πόλη δείχνει τόσο διαφορετική σε σύγκριση με το πώς τα έβλεπα όλα από τη βόλεψή μου τόσο καιρό, αφ’ υψηλού. Βλέπω σφιχτά στόματα και ρακένδυτους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Βλέμματα παγερά, που θαρρείς ότι ανήκουν σε σώματα που δεν βλέπουν. Μανάδες που στέκονται στις ουρές με σάπια κατσαρολάκια στα χέρια, ψωμιά προχθεσινά που πέφτουν στο πεζοδρόμιο και παιδιά που ορμούν σαν τα ποντίκια να τσιμπίσουν ό,τι απέμεινε από τη γειτονιά τους που πια θυμίζει μια τεράστια φάκα. 

Στέκομαι στη μέση της λεωφόρου, για να κάνω ακόμα ένα από εκείνα τα παράξενα πειράματά μου πάνω στις ανθρώπινες αντιδράσεις. Ανοίγω τα χέρια και μένω έτσι, γυμνός, για να σταματήσω τη ροή του πλήθους. Κανένας δεν κάνει καν τον κόπο να απορήσει και να ενδιαφερθεί για το τί μου συμβαίνει. Σωριάζομαι κάτω από την εξάντληση, καθώς χιλιάδες περνάνε από πάνω μου και με ποδοπατάνε. Μένω έτσι για ώρες. Η νύχτα πέφτει. Ο κόσμος κρύφτηκε. Κι είμαι ακόμα στην καινούργια μου θέση.

το νέο πασχίζει να γεννηθεί αλλά η ιστορία κάνει και εκτρώσεις (αναδημοσίευση)

από http://risinggalaxy.wordpress.com/

Περνάνε οι μήνες και ο βάλτος βαθαίνει, σαπίζει και άλλο, μυρίζει από πιο μακριά. Τα στρατοπεδα συγκέντρωσης είναι πια κατι το δεδομένο, το απαρτχάιντ των ελέγχων σε ανθρώπους βάση του χρώματος του δέρματος συνεχίζεται. Χιλιάδες άνθρωποι βρίζουν καθημερινά στα social media τους τηλεκάφρους μη μπορώντας να κάνουν κάτι άλλο. Ο νέος καναπές είναι τα social media άραγε; Εν μέρη ναι αλλά σίγουρα όχι μόνο. 

Η παρουσία της συμμορίας Δένδια στους δρόμους είναι πιο εμφανής από ποτέ. Άνθρωποι σταματιούνται και υποβάλονται σε ελεγχους βάση της εμφάνισης τους. Υπήρξαν και οι πρώτες ανακοινώσεις για μια επερχόμενη νομοθεσία σχετικά με τα σώματα ασφαλείας. Θα πήγαινα στοίχημα ότι πρόκειται για κάποιου είδους “απελευθέρωση” των πρακτικών της αστυνομίας. Δεν θα μου φανεί περίεργο αν είναι μια ρύθμιση ώστε οι μπάτσοι να τραβάνε πιο εύκολα τα όπλα. Άλλωστε οι διάφοροι “συνδικαλιστές” μπάτσοι και τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε. εδώ και χρόνια προωθούν στα παράθυρα αυτού του είδους τις “απόψεις”. Όσο για τους ναζί, συνεχίζεται περαιτέρω το ξέπλυμα και η ωραιοποίηση από διάφορα ζόμπι της δημοσιογραφίας που, αν και έχουμε ελεύθερη αγορά, τους βλέπουμε συνέχεια τα τελευταία είκοσι -και βάλε- χρόνια να παράγουν άποψη για το φιλοθεάμον κοινό. 

Συνεχίζεται επίσης και η πτώση από τα αστικοδημοκρατικά σύννεφα των προοδευτικών που πίστευαν ότι τα τηλεπάνελ είναι η ιστορική -ντετερμινιστική- εξέλιξη της κάλπης και του Συντάγματος. Φυσικά για όλες αυτές τις αυταπάτες δεν κυκλοφόρησαν ποτέ ειδικά αλεξίπτωτα στην αγορά, αν και μια καλή ιδέα θα ήταν να κυκλοφορήσουν το Σύνταγμα, ο Ποινικός Κώδικας και ο Κώδικας Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ τυπωμένα σε χαρτί τουαλέτας, για τους πλέον απαιτητικούς και συνάμα νοσταλγικούς πολίτες τηλεκαταναλωτές. 

Τα σχολεία υπάρχουν πλέον μόνο για να αναπαράγονται οι διεκπαιρωτές δημόσιοι υπάλληλοι που τα στελεχώνουν (στη χειρότερη) ή για να παλεύουν με τα θηρία της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης οι ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί που ακόμα πιστευουν πως κάνουν λειτούργημα (στην καλύτερη ). Ας με συγχωρέσουν όσοι φίλοι εκαπιδευτικοί τύχει να διαβάσουν αυτές τις γραμμές. Ίσως με πιάνει το μηδενιστικό μου αλλά όταν ένας μαθητής παίρνει αποβολή επειδή τρόλαρε τη Βουλή αποκαλώντας την “μπουρδέλο” , ο μόνος που δικαιώνεται είναι ο Κασιδιάρης. Και δικαιώνεται γιατί είναι παρών σε αυτή τη Βουλή. Εκ της παρουσίας του και μόνο, όταν ένας μαθητής αποβάλεται επειδή χαρακτήρησε “μπουρδέλο” το κοινοβούλιο που συμμετέχουν Ναζί, ο ναζί δικαιώνεται. 

Άτιμη πραγματική πραγματικότητα, που θα έλεγε και ένας παλιός φίλος. Που να ξεφύγεις. Από την άλλη η Κύπρος είπε ένα μεγάλο όχι που δεν είναι τελικά τόσο μεγάλο και για όλα φταίνε οι “διεθνείς συνωμοσίες” των τραπεζιτών και της Μέρκελ, λες και οι Κυπριακές τράπεζες -όπως όλες οι τράπεζες- δεν είχαν “επιθετική πολιτική” όλα αυτα τα χρόνια. Μα είναι προφανές στο μυαλό του μικροαστού πως ο Γερμανός μικροαστός τον μισεί, ο Τούρκος μικροαστός τον μισεί και …-γιατί όχι, εδώ που φτάσαμε ο Κασιδιάρης είναι της μοδός-.. και ο Εβραίος μικροαστός τον μισεί το ίδιο. Άρα ίσως τελικά ακόμα και ένας πόλεμος να ήταν καλή ιδέα. 

Το παζλ αρχίζει και συμπληρώνεται λίγο άγαρμπα, αλλά η τελική εικόνα μας δείχνει τον παλιό μας κόσμο που πέθανε προ πολλού και τώρα το πτώμα βρίσκεται σε σήψη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τσίρκο της ΓΣΕΕ στο πρόσφατο συνέδριο-φαρσοκωμοδία με όλες τις πλευρές να αλληλοκατηγορούνται για νοθεία. Προσωπικά θα ήμουν πιο ικανοποιημένος αν η ΓΣΕΕ ομολογούσε ανοιχτά πως φιλοδοξεί να γίνει ένα είδος ΜΚΟ που θα ασχολείται με τη μελέτη της “εργασίας” – ή μήπως δουλείας;- και με την παροχή εργατικής προστασίας σε αναξιοπαθούντες του δημοσίου. Εντάξει είμαι καλά, δεν με χτύπησε ούτε κεραυνός ούτε συγκινήθηκα από το φάντασμα της Θάτσερ και έγινα νεοφιλελευθερος. Λέω κάτι πολύ απλό: η ΓΣΕΕ δεν αφορά καθόλου πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, τον ιδιωτικό τομέα. Εκεί, στο αρχιπέλαγος της εκμετάλευσης, οι εργαζομενοι και οι εργάτες, είναι πολύ απλά.. μόνοι τους.

 

Το πτώμα λοιπόν βρίσκεται σε σήψη. Βέβαια δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Όχι δεν έγινα ελιτιστής. Υπάρχει αυτή η τάση όταν γενικεύεις. Την καταπολεμώ συνήθως με συζητήσεις με ανθρώπους που θεωρώ εξυπνότερους από μένα, είτε συντρόφους-ες είτε κόσμο “εκτός” του κινηματικού χωριού. Λέω όμως κάτι απλό: Οι αγωνιστές-τριες του ταξικού,αντικαπιταλιστικού κινήματος δεν πρόκειται να το βάλουν κάτω. Ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Εξάλου για αυτό και οι χιλιάδες μπάτσοι στο δρόμο. Κάτω επίσης δεν θα το βάλει η άνεργη νεολαία των προαστίων, ούτε η LGBT κοινότητα, ούτε οι μεταναστευτικές κοινότητες ούτε όσοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει μόνο ζήτημα επιβίωσης αλλά και ζήτημα αξιοπρέπειας. Εκεί, σε εκείνους τους κοινωνικους ομόκεντρους κύκλους που ήδη δημιουργούνται ή ίσως δημιουργηθούν στο μέλλον, χρήσιμο θα ήταν να προκύψουν συμμαχίες με βάση τη συλλογικοποίηση, την συνείδηση πως με τα αφεντικά χωριό δεν γίνεται και την κατανόηση πως οι αγώνες θα πρέπει να δωθούν οργανωμένα βάση σχεδίου και έξω από τις ήδη υπάρχουσες “ηγεσίες” κάθε τύπου και ύψους που μέχρι τώρα έμαθαν να συνομιλούν με το κράτος. Είτε προνομιακά είτε παρακαλώντας.

Μέσα σε όλα αυτά δεν θα μπορούσα να παραλείψω το ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού κινήματος του ελλαδικού χώρου. Για όσους και όσες δεν κατάλαβαν, από τις εκλογές και μετά αυτό το ταξικό και κοινωνικό κίνημα δημιουργησε με τις πράξεις του στο δρόμο κεντρικά πολιτικά γεγονότα. Θα πρέπει να δούμε σοβαρά τι κάνουμε, ποιοι το κάνουμε, τι καταφέρνουμε και που θέλουμε να φτάσουμε. Με συγκεκριμένη διατύπωση και για το κίνημα αλλά και για όσους έρχονται σε επαφή και ζυμώνονται με αυτό.Ας μη γελιόμαστ, αν δεν παρθούν από όλες και όλους οι δεσμεύσεις και οι πολιτικές ευθύνες που αναλογούν στην δεδομένη ιστορική περίοδο, τότε όχι μόνο το “νέο” δεν θα γεννηθεί αλλά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος η ιστορία να κάνει έκτρωση. Το διάστημα μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων αυτό ακριβώς μας διδάσκει. Ας με συγχωρέσουν οι συντρόφισες και οι σύντροφοι που αναφέρομαι σε “κίνημα” και όχι σε “χώρο” αλλά μετά τη πορεία της 12ης Γενάρη προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει ναληφθούν από όλους οι ιστορικές ευθύνες για το που βρισκόμαστε: Καπιταλισμός σε κρίση, νέος ολοκληρωτισμός. Αυτά δεν αντιμετωπίζονται από “χώρους”. Αλλά από ένα ελευθεριακό αντικαπιταλιστικό κίνημα με στόχο την κοινωνική επανάσταση.  Ξεκάθαρα πράγματα.

για την ουτοπία (αναδημοσίευση)

εικόνα κλεμμένη από τον @zero_iv

από την krotkaya (http://krotkaya.wordpress.com)

Στις συχνές επισκέψεις μου πλέον στην Αθήνα, ασυναίσθητα πλέον κάνω μια ανατομία της πόλης, των ανθρώπων και των τρόπων με τους οποίους όλα αυτά λειτουργούν. Ζώντας σχεδόν με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκεί, αναπόφευκτη είναι η καθημερινή επαφή με το “εκεί”, όσο κι αν η ματιά είναι έντονα φιλτραρισμένη από το “εδώ”.

Κινούμαι σε πολύ συγκεκριμένα περιβάλλοντα και εξ ανάγκης τα συμπεράσματά μου είναι προφανώς επηρρεασμένα από αυτά. Έχω βρεθεί σε άπειρες κουβέντες σχετικές με την “κοινωνική κατάσταση”, την “οικονομία”, το “κίνημα”, το “χώρο” [ό,τι και αν πιθανά μπορεί να σημαίνει αυτό, ό,τι κι αν πιθανά μπορεί να σημαίνει το γεγονός ότι μιλάμε για “χώρο μας” και “χώρο σας”: μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω πόσο κοστίζουν τα διόδια].

Μια πρώτη εντύπωση είναι πως εξακολουθούμε όλοι μας, μα όλοι μας να λειτουργούμε με αταλάντευτες βεβαιότητες. Όλοι μας, μα όλοι μας, είμαστε σπουδαίοι οικονομολόγοι, ειδικοί κοινωνιολόγοι, ανθρωπολόγοι, κι ακόμα γιατροί, μηχανικοί, νομικοί επιστήμονες και απ’όλα. Όλοι τα ξέρουν όλα, όλοι έχουν μια αποψάρα να διατυπώσουν με περισσή εμπάθεια, σταθερή φωνή και χωρίς αμφιβολίες.

Πώς διάολο συμβαίνει κι εγώ νιώθω μονίμως άσχετη; Πώς διάολο συμβαίνει και βάζω πάντα ένα “νομίζω” στην αρχή της φράσης μου ή ένα “πιθανά” στο τέλος της; Να φταίει άραγε που εγώ δε νιώθω καν ικανή να κουλαντρίσω τον εαυτό μου, πολλώ δε μάλλον να εξάγω συμπεράσματα και να διατυπώσω συνταγές για το μέλλον της χώρας, της οικονομίας, του κινήματος, την άλλη κοινωνία κι όλα αυτά που μονοπωλούν τις συζητήσεις μας;

Να φταίει άραγε που κοιτάω λίγο γύρω μου και βλέπω τόσο πολύ κόσμο να κινείται μεταξύ χάους και προσωπικής κοσμάρας;

Να φταίει που γενικά είμαι πολύ πιο επιεικής από όσο δείχνω;

Μπορεί να φταίει και το μάλλον χαμηλό μου IQ, ας είναι.

Όπως και νά’χει, εγώ γύρω μου βλέπω μια ρευστότητα, γεγονός που με οδηγεί στο να θέτω εν αμφιβόλωι όλες μου τις βεβαιότητες, να τις ξαναπερνάω από το μικροσκόπιο και να εντοπίζω σημεία που πιθανά μπάζουν, θέλουν κι άλλη επεξεργασία ή ακόμα και αναθεωρήσεις.

Επίσης, κάνω και λάθη.

Κι όπως και νά’χει τρέφω πολύ μεγάλη δυσπιστία προς όλους εκείνους που προσέρχονται στις κουβέντες με ατσαλωμένες σιγουριές, με ύφος επαϊοντα και προτάσεις ειδικού.

Ζούμε ένα πρωτόγνωρο πράγμα. Κρατώ το παρελθόν σαν πυξίδα φυσικά, αλλά σε καμία περίπτωση σαν καρμπόν.

Με τρομάζουν όλες αυτές οι βεβαιότητες, όλες αυτές οι σταθερές στεντόρειες φωνές, αυτή η κεκτημένη ταχυτητα του εκείνων που τα ξέρουν όλα. Βλέπω τις ήττες να έρχονται κατά πάνω μας κι εμείς να αντιδρούμε λες και είναι πυγολαμπίδες.

Είναι σαφές πως οι καιροί ου μενετοί, πως υπάρχουν τα επείγοντα που πρέπει να αντιμετωπιστούν χτες, πως οι εξελίξεις τρέχουν κι όλες αυτά τα δημοσιογραφικού τύπου κενολογίες.

Μήπως όμως ξεχνάμε τα σημαντικά;

Μήπως απλά ξεχνάμε το κεφαλαιώδες;

Και το κεφαλαιώδες, στο φτωχό μου μυαλό που πολλά δεν ξέρει, και για ακόμα λιγότερο κατέχει βεβαιότητες, είναι το εξής: οκ, αυτή την κοινωνία δεν την θέλουμε, την απορρίπτουμε, δεν μας κάνει

Και ποια είναι η κοινωνία που θέλουμε;

Και είμαστε όλοι μας βέβαιοι πως όλοι μας θέλουμε την ίδιου τύπου κοινωνία;

Και, αλήθεια, η κοινωνία που οραματιζόμαστε, χωράει όντως όλους εμάς;

Δυστυχώς πολύ αμφιβάλλω. Και δε σταματάει να με εκπλήσσει το γεγονός ότι καθόλου μα καθόλου δε θέλω την ίδια κοινωνία με ανθρώπους που πίστευα πως ιδεολογικά, θεωρητικά, σε επίπεδο φιλοσοφικών αναφορών, αν θέλεις, είμαι κοντά. Για να μην σου πω κιόλας πως συχνά με βλέπω να δουλεύω για μιαν “άλλη κοινωνία” με ανθρώπους που μάλλον είναι κάπως πιο μακριά από μένα ιδεολογικά [πέρα από τα διόδια που λέγαμε πιο πάνω].

Αυτό που μπορώ να σου πω είναι πως η δικιά μου ουτοπία τους χωράει όλους, με κάθε πιθανή ιδιαιτερότητα, στραβοκεφαλιά, ιδιομορφία που ενδεχομένως κουβαλάνε. Δε με ενδιαφέρει μια κοινωνία φτιαγμένη από μας και τους δέκα φίλους μας, για μας και τους δέκα φίλους μας.

Αυτό που ακόμα μπορώ να σου πω, είναι πως υποθέτω ότι η ουτοπία ορισμένων κατά πάσα πιθανότητα δεν χωράει εμένα. Και πάντως δεν με χωράει μια “ουτοπία” κατασκευασμένη από απόλυτες αλήθειες, μια “ουτοπία” που δεν αμφισβητεί τον εαυτό της κάθε στιγμή, που δεν ψάχνεται, που δεν αποτελεί αντικείμενο ελέγχου σε κάθε της βήμα. Δε με ενδιαφέρει μια “ουτοπία”, στην οποία όσοι θέτουν ερωτήματα και αμφισβητούν απόλυτες αξίες και αλήθειες, τίθενται αυτομάτως απέναντι. Το’χουμε ξαναδεί το εργάκι.

Είναι μάλλον η καταλληλότερη στιγμή για να μιλήσουμε για την ουτοπία. Ας ξεκινήσουμε από την αμφισβήτηση της δικής μας. Υποθέτω πως είναι ο πιο ασφαλής δρόμος.