Θάρθει μια μέρα...

Θάρθει μια μέρα που η τράπεζα θα σου παίρνει το σπίτι με τη συνοδεία των ΜΑΤ.

Θάρθει μια μέρα που η ΔΕΗ θα σου κόβει το ρεύμα με τη συνοδεία των ΜΑΤ και την παρουσία εισαγγελέα.

Θάρθει μια μέρα που ο σπιτονοικοκύρης σου θα σε πετάει έξω με τη συνοδεία των ΜΑΤ, την παρουσία εισαγγελέα και χρυσαυγιτών.

Θάρθει μια μέρα που οι δήμιοι των δανειστών θα σου παίρνουν τη ζωή στα σύγχρονα κρεματόρια με τη συνοδεία των ΜΑΤ, την παρουσία εισαγγελέα και χρυσαυγιτών.

Έτσι για να μάθεις ποιοί είναι μαζί σου και ποιοί με τους δημίους σου.

Και αυτή η μέρα πλησιάζει. Η ιστορία, αν δεν διδάσκει, επαναλαμβάνεται.

-------------

σαν υγ.

59χρονος ασθενής του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού δέχτηκε σήμερα,30/05/2013, την επίσκεψη συνεργείου της ΔΕΗ για να του κόψουν το ηλεκτρικό ρεύμα. Ο ασθενής μας αντέδρασε και το συνεργείο αποχώρισε για να επιστρέψει μετά από λίγη ώρα με την συνοδεία 4 (!) αστυνομικών. Οι αστυνομικοί «απείλησαν» τον ασθενή μας ότι εάν δεν σταματήσει να «αντιστέκεται» ίσως του γίνει μήνυση, με αποτέλεσμα να πάει στο τμήμα και να κάτσει εκεί μέχρι το επόμενο πρωί, ωσότου εκδικαστεί το αυτόφωρο. Μετά αυτόν τον εκφοβισμό, το συνεργείο προχώρησε στην διακοπή του ρεύματος, παρότι ο ασθενείς μας προσπαθούσε να τους εξηγήσει την δύσκολη οικονομική, φυσική και ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται. Ο ασθενής μας είναι μακροχρόνια άνεργος, για 5 συνεχή χρόνια, πάσχει από διαγνωσμένη κατάθλιψη και εκφυλιστική ρευματοειδή αρθρίτιδα. Πρόκειται για έναν κατατρεγμένο άνθρωπο που στα 59 του χρόνια βρέθηκε στην δυσχερή θέση να του πληρώνει το ενοίκιο ο 85χρονος πατέρας του, με τα λίγα χρήματα που παίρνει της σύνταξης του. Ο ασθενής μας χρωστάει 40,000 ευρώ στην εφορία από την προηγούμενη επαγγελματική του ενασχόληση, ως ελεύθερος επαγγελματίας. Στην ΔΕΗ το χρέος έχει φτάσει στα 2,075 ευρώ. Παρότι είναι άπορος, λόγο του παραπάνω χρέους, αδυνατεί να βγάλει βιβλιάριο της πρόνοιας με αποτέλεσμα να μην έχει κανένα ΑΠΟΛΥΤΟΣ εισόδημα από οπουδήποτε και να σιτίζεται από τα συσσίτια της ενορίας του.

Όλα τα παραπάνω τα εξήγησε στην αρμόδια υπάλληλο της ΔΕΗ στην περιοχή του, και μόνο που δεν τον πέταξαν έξω από τα γραφεία τους. Παράλληλα τόνισε στην υπάλληλο ότι δεν μπορεί να κάνει διακανονισμό γιατί πολύ απλά δεν έχει τα λεφτά για να πληρώσει ακόμα και το μειωμένο ποσό, ακόμα και σε δόσεις.

Θέτουμε λοιπόν ανοιχτά το ερώτημα στην ΔΕΗ, που μόλις σήμερα ανακοίνωσε καθαρά κέρδη τριμήνου για το 2013 49.3 εκατομμύρια ευρώ, τι πρέπει να κάνει αυτός ο άνθρωπος που έχει βρεθεί σε αυτή την τόσο δυσχερή θέση; Θα τον αφήσουμε να πεθάνει; Ή θα τον πετάξουμε στον δρόμο σαν το σκυλί; Με ποιο δικαίωμα η ΔΕΗ ρίχνει άλλη μια – την τελειωτική ενδεχομένως – σφαλιάρα σε αυτόν τον άνθρωπο;

Καλούμε όλους τους πολίτες να μας βοηθήσουν να αντισταθούμε, όλοι μαζί, και να σταματήσουμε ΑΜΕΣΑ αυτή την ΒΑΡΒΑΡΗ πράξη. Καλούμε όλους τους πολίτες να επικοινωνήσουν μαζικά με την ΔΕΗ και να απαιτήσουν να επανασυνδεθεί ΑΜΕΣΑ το ηλεκτρικό ρεύμα στον άνθρωπο αυτόν. Παράλληλα ζητάμε από όλους σαν τονίσετε ότι το ίδιο ακριβώς πρέπει να γίνει και για τις άλλες δεκάδες χιλιάδες πολίτες που ζουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτού του είδους οι πρακτικές πρέπει να σταματήσουν ΑΜΕΣΑ. Δικαίωμα στην ζωή έχουμε όλοι μας, όχι μόνο αυτοί που έχουν να πληρώσουν τον λογαριασμό της ΔΕΗ!

Σας δίνουμε τα τηλέφωνο και τα emails της εταιρίας, παρακαλούμε διαδώστε αυτό το μήνυμα! Στην επικοινωνίας σας με την ΔΕΗ παρακαλούμε να αναφέρετε τα «στοιχεία πελάτη» 6041 08 19 005120, ώστε να γνωρίζουν για ποιον κάνετε την καταγγελία.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ A.E.

Τηλεφωνικό Κέντρο: 210 5230301

info@dei.com.gr

ZEΡΒΟΣ Αρθούρος

Διευθύνων Σύμβουλος

Τηλ.: 210 5234604

FAX.: 210 5241300

e.sigalas@dei.com.gr

ΣΤΕΡΙΩΤΗΣ Κίμων

Διευθυντής Τύπου & ΜΜE

Τηλ.: 210 5237129

FAX.: 210 5234379

k.steriotis@dei.com.gr

ΚΑΡΑΛΑΖΟΣ Λάζαρος

Διευθυντής Εμπορίας

Τηλ.: 210 5233539

πηγή Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού - ΜΚΙΕ

η σχετική ανάρτηση εδώ

Σουηδία: Ανοιχτή επιστολή σε μια χώρα που φλέγεται

πηγή Εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr)

Καθώς η Στοκχόλμη συγκλονίζεται από τις νύχτες ταραχών που προκλήθηκαν από τις προσπάθειες της αστυνομίας να καλύψει την δολοφονία 68 χρόνου στο σπίτι του, στο παραμελημένο προάστιο της Στοκχόλμης Husby, τα μέλη της σουηδικής κοινότητας ομάδα-Pantrarna (Γκέτεμποργκ) γράφουν στην αδελφική τους οργάνωση Megafonen στη Στοκχόλμη, μοιραζόμενοι έτσι τις εμπειρίες τους.

Με αυτό το γράμμα, απευθυνόμαστε πρωτίστως στους αδελφούς και τις αδελφές μας στο Megafonen. Μιλάγαμε στο τηλέφωνο μόλις πριν από λίγο όταν ξαφνικά σταματήσατε στη μέση μιας φράσης λέγοντας: «Υπάρχει άλλο ένα κάψιμο αυτοκινήτου, πρέπει να φύγουμε"

Στέκεστε στη μέση της καταιγίδας. Ο κόσμος σας φλέγεται. Σας γράφουμε για να σας πούμε ότι ξέρουμε τι περνάτε και πως θαυμάζουμε το πώς έχετε χειριστεί τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Ένα χρόνο πριν αυτοκίνητα καιγόντουσαν και στο Biskopsgarden. Οι μπάτσοι κάνανε ό,τι γουστάρανε εκείνες τις νύχτες, και με το χάραμα το ίδιο κάνανε και οι πολιτικοί με τα λόγια.

Ξέρετε τα αποτελέσματα: τα καμένα αυτοκίνητα, τα σπασμένα γυαλιά στους δρόμους: φαίνεται εύκολο πράγμα για κάποιον που το βλέπει απ’ έξω να το καταδικάσει. Και αυτό είναι που απαιτούν και από εσάς, όταν προσπαθείτε να πείτε κάτι σχετικό με αυτή την εξέγερση: δεν θα σας επιτραπεί ποτέ να προσπαθήσετε να εξηγήσετε, παρά μόνο για να σας εντάξουν στη χορωδία του καταδικάζω, λέγοντας ότι η καύση ενός αυτοκινήτου, το σπάσιμο ενός παράθυρου είναι κάτι πραγματικά ασυγχώρητο. Και δεν θα έχει σημασία τι λέτε, γιατί ποτέ δεν θα είναι αρκετό. Γι 'αυτούς δεν πρόκειται ποτέ να το γράψετε και να το πείτε αρκετές φορές, παρά το γεγονός ότι το έχετε κάνει ήδη πολλές φορές στο παρελθόν: ότι δεν πιστεύετε ότι η βία είναι η κατάλληλη μέθοδος για την επίτευξη της κοινωνικής αλλαγής.

Στα τηλεοπτικά στούντιο και στο διαδίκτυο κάνετε ξανά και ξανά το σωστό πράγμα όταν επιμένετε στην εξήγηση των πυρκαγιών και όχι απλά στο να καταδικάσετε τους νέους. Διότι εκείνοι που καταδικάζουν τις πράξεις χωρίς να προσπαθούν να τις εξηγήσουν, καταδικάζουν επίσης τις σκέψεις και τις εμπειρίες που οδήγησαν σε αυτές τις ενέργειες.

Για όσους παρακολουθούν αυτά τα γεγονότα από μακριά ρωτάμε το εξής:

Μπορείτε να καταλάβετε το χέρι που εκσφενδονίζει την πέτρα στο αμάξι του μπάτσου; Θα μπορούσατε τουλάχιστον να το προσπαθήσετε;

Φανταστείτε τον εαυτό σας παιδί να καταπιέζεστε για την προφορά και την εμφάνισή σας. Την αποξένωση. Καθηγητές να κάθονται άσκοπα πίσω από τα γραφεία τους, κερδίζοντας άσκοπα τον μισθό τους. Τον εαυτό σας να ανάβει το πρώτο τσιγάρο στην πρωτοβάθμια με την ελπίδα να γίνετε πιο αποδεκτοί. Να δημιουργείτε παρέες με φίλους και μαζί να προσπαθείτε να συνηθίσετε την όλη κατάσταση. Διαμορφώνεσαι από αυτά που βλέπεις.

Το να παραμένεις δυνατός είναι δύσκολο πράγμα όταν δεν υπάρχουν πρότυπα-παραδείγματα γύρω σου. Ίσως δεν έχετε τόσο καλή σχέση με την οικογένειά σας, όσο θα μπορούσατε να έχετε. Ίσως να χάσατε τη μητέρα σας ή τον πατέρα σας κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ. Ίσως να έχετε χάσει τα αδέλφια σας κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Αφγανιστάν. Ίσως να σας «τραυμάτισε» ο πόλεμος στην Παλαιστίνη.

Κατά τη διάρκεια της εφηβείας σας δεν υπάρχει κανείς εκεί για να σας ακούσει. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορείτε να απευθυνθείτε. Και όταν προσπαθείτε να κάνετε κάτι στην ζωή για τον εαυτό σας, απλά δεν υπάρχει τίποτα για να κάνετε. Μπορείτε να υποβάλλεται αλλεπάλληλες αιτήσεις για δουλειά, αλλά κάθε γαμημένη φορά ο Daniel Svensson επιλέγεται πριν από σας. Το ξεκίνημα πάντα είναι αποθαρρυντικό. Προσπαθείτε να αναζητήσετε άλλους τρόπους. Μερικοί από εσάς καταλήγουν να παίρνουν λάθος στροφή, άλλοι βγαίνουν OK.

Υπάρχουν πολλές φωνές που λένε ότι πρέπει να τα καταφέρετε μόνοι σας, αλλά τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα. Τα γουρούνια σας παρενοχλούν συνεχώς. Το χόρτο είναι άφθονο. Υπάρχει ένας πειρασμός στο χέρι που σας τρώει. Θα το κάνετε ή θα το απωθήσετε; Υπάρχει πίεση από την παρέα σας και πιάνετε τον εαυτό σας να συμφωνείτε με πράγματα που ποτέ δεν θα κάνατε μόνοι σας. Αισθάνεστε σαν να μην υπάρχει μέλλον για σας. Στέκεστε εκεί με μια πέτρα στο χέρι. Με τη ζωή στα χέρια σας. Θα την πετάξετε;

Megafonen. Πιστεύουμε ότι είναι σωστή η εκτίμηση σας για τα γεγονότα στο προάστιό σας την τελευταία εβδομάδα, ως μια εξέγερση της κοινότητας. Πιστεύουμε είναι σωστό να επισημάνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια εξέγερση της νεολαίας, όχι με μη πολιτικές αναταραχές, αλλά ακριβώς με μια εξέγερση. Με μια αντίδραση όπως περιγράφεται και στην τελευταία σας ανακοίνωση: "Η ανεργία, τα υποβαθμισμένα σχολεία και ο δομικός ρατσισμός είναι οι βασικές αιτίες για τα σημερινά γεγονότα".

Όταν πιάσετε τον εαυτό σας να ταλαντεύεται, αναρωτηθείτε το εξής: πως θα ήταν αυτή η εβδομάδα σας αν δεν βρισκόσασταν εκεί; Ίσως ένας συνταξιούχος γέρος να είχε πυροβοληθεί στο διαμέρισμά του σε ένα προάστιο και κανείς να μην νοιαζόταν. Ίσως. Αυτό είναι μια απάντηση: αν δεν είχατε τραβήξει φωτογραφία τον σάκο διακομιδής του θύματος, που απομακρυνόταν έξω από το σπίτι του τα μεσάνυχτα, παρά τους ισχυρισμούς της αστυνομίας ότι ο άνθρωπος είχε πεθάνει σε ένα νοσοκομείο αρκετές ώρες πριν. Τότε ίσως κανείς δεν θα νοιαζόταν, και όλα θα ήταν πίσω στη θέση τους όπως και πριν.

Αλλά το να νοιάζεσαι για κάποιον που πεθαίνει είναι το σωστό πράγμα. Το να απαιτείς την αλήθεια αντί των ψεμάτων της αστυνομίας που μίλησε στα μέσα ενημέρωσης για ένα νεκρό σώμα είναι και αυτό σωστό πράγμα.

Όταν οργανώσατε τη διαδήλωση που κάποιοι επικριτές την ξεχωρίζουν ως τη σπίθα που άναψε τις φλόγες της εξέγερσης στα προάστια, κάνατε το σωστό.

Ρωτήστε τον εαυτό σας το εξής: τι υπάρχει εκεί που να το συνδέει με το Hässelby ή Fittja - όπου οι καλοκαιρινές φωτιές της νύχτας καίνε επίσης - με τον άνθρωπο που πυροβολήθηκε μέχρι θανάτου σε ένα διαμέρισμα στο Husby; Ίσως τίποτα. Ποια είναι η σχέση των μελών της Megafonen με τον αποθανόντα; Δεν τον γνωρίζατε, δεν ήταν κάποιος συγγενής σας. Αλλά υπάρχει κάτι που μας συνδέει όλους. Αισθανόμαστε θλίψη όταν ένας από μας πεθαίνει. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλον. Ζούμε μαζί στην κοινότητά μας.

Σας στηρίζουμε με κάθε δυνατό τρόπο. Ξέρουμε πόσο μάταιο μπορεί να σας φαίνετε να στέκεστε εκεί όπου είσαστε τώρα, να προσπαθείτε σταθερά να εξηγήσετε και όχι να καταδικάσετε.

Στο Hammarkullen υπάρχουν φορές που στην πλατεία τοποθετείται η αστυνομία. Στο Biskopsgården υπάρχουν κάμερες CCTV οι οποίες καταγράφουν ό, τι συμβαίνει στις αυλές. Στην Frölunda υπάρχουν τώρα φήμες για ταραχές - τηλεφωνήματα και μηνύματα κειμένου ψιθυρίζουν ότι ίσως η εξέγερση εξαπλώνεται στο Γκέτεμποργκ, όπου αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα με σας στη Στοκχόλμη: η στρατιωτικοποίηση των προαστίων, η αστυνομική βία, η κοινωνική παλινδρόμηση. Το καλοκαίρι έρχεται. Ακόμη μια χρονιά. Ο ήχος των μοτοποδηλάτων να βουίζει πάνω κάτω μεταξύ των πολυκατοικιών. Υπάρχει πάντα αυτή η ασφυκτική αίσθηση στα προάστια. Ξέρεις. Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει κανείς να σε ακούσει, ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για ιστορίες με μπάτσους ρατσιστές, που παρενοχλούν και βιαιοπραγούν. Η αίσθηση ότι ίσως η φωτιά είναι αναγκαία για να ακουστούν κάποιες φωνές.

Τώρα οι φωτιές έχουν ανάψει. Βρισκόμαστε εδώ μαζί. Η Pantrarna και η Megafonen.

Αν δεν υπήρχαμε, ποιος θα αναλάμβανε την ευθύνη να προσπαθήσει να κατανοήσει τις σκιές που περιπλανιούνται στους δρόμους μας με πέτρες στα χέρια; Αυτές οι σκιές που γεννήθηκαν στα σουηδικά νοσοκομεία και συνεπώς καταχωρούνται στα ληξιαρχεία. Οι σκιές που έχουν παρακολουθήσει σουηδικά σχολεία και οι οποίες «κρέμονται» έξω από τα κέντρα της νεολαίας στη Σουηδία, και που θέλουν να εργάζονται, να πληρώνουν φόρους και να πεθάνουν σε αυτή τη χώρα, σκιές που ο Πρωθυπουργός μας είναι ικανός να εξακολουθεί να τους θεωρεί ως ξένους λέγοντας ότι οι ενέργειές τους είναι προϊόν «πολιτιστικής κατωτερότητας» - και όπως εσείς οι φίλοι μας στο Megafonen ξέρετε, ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο προσπάθησε να εξηγήσει την εξέγερση: σχετίζοντάς την με το θυμό, και τους νέους άνδρες που πρέπει απλά να ξεπεράσουν τις πολιτιστικές τους αφετηρίες, προκειμένου να αποκτήσουν πρόσβαση στην ευρύτερη κοινωνία μας.

Δεν υπάρχει καμία ανάγκη εκ μέρους μας για να τονίσουμε την κοινοτοπία και τον ρατσισμό αυτής της δήλωσης.

Υπάρχουν σκιές που κινούνται ενάντια σε αυτό το έθνος.

Προς όλους τους πολιτικούς της Σουηδίας…

Οι άνθρωποι σας εξέλεξαν. Οι άνθρωποι είναι όλοι εμείς, μαζί. Η αστυνομία κάνει κατάχρηση της εξουσίας και ρίχνει το βλέμμα της σε μας που δεν έχουμε την βρωμιά για στολή. Γι 'αυτό τους αποκαλούμε γουρούνια. Είναι τόσο απλό. Έχουμε κουραστεί να ακούμε συνέχεια τα λόγια αυτών που βρίσκονται στην εξουσία, που επαναλαμβάνουν ένα περιορισμένο αριθμό λέξεων οι οποίες και δεν σημαίνουν τίποτα ακριβώς.

Αναλάβετε δράση αντί να μιλάτε. Κάντε κάτι χρήσιμο. Για παράδειγμα, θα μπορούσατε να δημιουργήσετε μια ανεξάρτητη υπηρεσία για την διερεύνηση της αστυνομίας.

Στο κάτω-κάτω εσείς κατέχετε την εξουσία – γι’ αυτό κάντε κάτι για να βοηθήσετε τους ανθρώπους που σας επέλεξαν να κάθεστε εκεί και να ταξινομείτε τα εκατομμύρια κορώνες στους τραπεζικούς σας λογαριασμούς. Οι γελοίοι μισθοί που παίρνουν οι εκπαιδευτικοί τους στερούν την ελπίδα. Κάθονται πίσω από τα γραφεία τους χωρίς να δίνουν δεκάρα. Και ούτω καθεξής. Αιτία και αποτέλεσμα. Αν επιμένετε να υποβιβάζετε το κάθε πολιτικό ζήτημα σε κατασταλτικό ζήτημα, τότε ίσως πρέπει απλά να αρχίσετε να εκλέγετε αστυνομικούς αντί πολιτικών.

Ωστόσο, άλλη μια πλευρά της κοινωνίας έχασε τη ζωή της στο διαμέρισμα του Husby. Γι 'αυτό έχουν ξεσπάσει οι φωτιές.

Αλλά αυτό το γνωρίζετε ήδη.

Τέλος. Για όλα τα παιδιά της κοινότητας εκεί έξω στους δρόμους.

Όλα τα αδέλφια και οι αδελφές μας. Παραμείνατε ψύχραιμοι.

Φυσικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα σταματήσουν να κάνουν την οποιαδήποτε αναφορά στην κοινότητα όταν τα πράγματα ηρεμήσουν. Θα μαζέψουν τα πράγματά τους και θα εξαφανιστούν μεμιάς. Δεν τους ενδιαφέρει να ακουστούν οι φωνές σας, οι ιστορίες σας για την αστυνομική βία, τα υποβαθμισμένα σχολεία, οι κατοικίες που χρήζουν αποκατάστασης, τα κλειστά κοινοτικά κέντρα, για τις διακρίσεις. Αυτό που θέλουν είναι το κάψιμο αυτοκινήτων, τα σπασμένα παράθυρα. Γι’ αυτό όταν η εξέγερση θα έχει τελειώσει θα πρέπει να εκθέσετε την ζωή σας για τον ίδιο τον εαυτό σας.

Τα Media αναπόφευκτα θα κακολογούν τις κοινότητές σας και θα γράφουν ψέματα.

Να απαιτείται αποκατάσταση της αλήθειας.

Υπάρχει ένα πράγμα που μπορούμε να μάθουμε από αυτό. Οι φωνές μας μετράνε. Και αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος για να μας ακούσει, τότε απλά πρέπει να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον.

Οι Σουηδοί Δημοκράτες είναι πιθανόν να επωφεληθούν με κάποιες παραπάνω ψήφους, αλλά δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να σιωπήσουμε. Ποτέ δεν θα το «βουλώσουμε», θα μιλήσουμε μαζί. Σε περίπτωση που ράψουν τα χείλη σας, τότε θα πρέπει να κόψετε τα ράμματα για να χρησιμοποιήσετε τις φωνές σας.

Μπορεί οι τσέπες μας είναι άδειες, αλλά τα μάτια μας είναι πλούσια.

Όλη η εξουσία στο λαό.

Homa Badpa

Murat Solmaz

Pantrarna för upprustning av förorten

σημείωση:

Οι Πάνθηρες (Pantrana) δημιουργήθηκαν το Φεβρουάριο του 2011 από μερικούς νέους των προαστίων του Biskopsgården στο Gothenburg. Με μια ισχυρή αίσθηση της δέσμευσης και ευαισθητοποίησης στα ταξικά προβλήματα, αγωνίζονται τώρα μεταξύ άλλων για την επίτευξη μιας ουσιαστικής ύπαρξης. Το εκ νέου άνοιγμα του κέντρου νεότητας στο Biskopsgården που έχει κλείσει εδώ και καιρό. Θέλουν να επικεντρωθούν στις περικοπές που έχουν επηρεάσει όχι μόνο το Biskopsgården, αλλά όλα τα προάστια στη Σουηδία, οι οποίες και οδήγησαν σε αύξηση της φτώχειας και της κοινωνικής ευπάθειας.

Πηγή: libcom.org

μετάφραση από athens.indymedia.org

Θανατηφόρα μοναξιά στην ψηφιακή εποχή: «Έρωτας ή τίποτα» (αναδημοσίευση)

...αποφθέγματα αστικής απόγνωσης από την ανάγκη για οικειότητα

από http://ta4mx.blogspot.gr/

Στο μετρό της Πράγας ένα στα πέντε βαγόνια κάθε συρμού θα είναι ειδικός χώρος γνωριμιών. Αυτό ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος της εταιρείας Ropid που διαχειρίζεται τις συγκοινωνίες της τσέχικης πρωτεύουσας. «Σήμερα οι άνθρωποι δεν έχουν μέρος να γνωριστούν. Ίσως σε κάποιο πάρτι ή στη δουλειά. Αν θέλουν, οι επιβάτες μπορούν να γνωρίζονται μεταξύ τους και να συνάπτουν σχέσεις. Αν δεν θέλουν, μπορούν απλώς να διαβάζουν».

Στην Ελλάδα, το θέμα που έπεσε στην Έκθεση στις πανελλαδικές εξετάσεις ήταν «η απομόνωση του ανθρώπου μέσα στην ψηφιακή εποχή». Στους δρόμους της Αθήνας, όλο και περισσότεροι λυρικοί ποιητές γράφουν συνθήματα απεγνωσμένης αγάπης: «ερωτευτείτε», «Έρωτας ή τίποτα» και άλλα τέτοια αποφθέγματα αστικής απόγνωσης. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, μετρ της υπερβολής, ο Έλληνας που σίγουρα θα είδε τον «Υπέροχο Γκάτσμπυ» του Μπαζ Λούρμαν με δάκρυα ζήλιας στα μάτια, στην τελευταία ταινία του, που λοιδορήθηκε, αλλά έκοψε κοντά 1 εκατομμύριο εισιτήρια, έτρεχε στους δρόμους της Πλάκας φωνάζοντας το σκυλί του, χωρίς να ντρέπεται που το έλεγαν «Μοναξιά». Καθώς το κυνηγούσε, γνώρισε τον έρωτα της ζωής του, γιατί αυτά συμβαίνουν στο σινεμά.

Μοναξιά λοιπόν. Το θέμα μοιάζει μελό και ερωτικό, και κάπως σαν πολυτέλεια της ζωής. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετο. Η Τζούντιθ Σούλεβιτς, επιστημονική ρεπόρτερ του περιοδικού «NewRepublic», παρουσίασε μια έρευνα με τίτλο «Η θανατηφόρα μοναξιά». Δεν ήταν μια ρομαντική προσέγγιση στο θέμα, ήταν μια επιστημονική και κοινωνιολογική σπουδή, που θα έπρεπε να διανεμηθεί σε κάθε Έλληνα πολίτη, αν αυτός νιώσει έτοιμος να διαβάσει κάτι άβολο. Δεν είναι μόνο οι ήρωες ερωτικών κομεντί, οι χωρισμένοι και οι νταλκαδιασμένοι. Οι μοναχικοί είναι οι αουτσάιντερ της ζωής. Οι ηλικιωμένοι, οι φτωχοί, όσοι δέχονται επιθέσεις, όσοι νιώθουν διαφορετικοί και το σύστημα τους συμπεριφέρεται έτσι. Οι γυναίκες είναι πιο μοναχικές από τους άνδρες – αν και οι άγαμοι άνδρες είναι πιο μοναχικοί από τις άγαμες γυναίκες. Οι μετανάστες νιώθουν μεγαλύτερη μοναξιά από τους γηγενείς. Οι λιγότερο μορφωμένοι περισσότερο από τους απόφοιτους πανεπιστημίου. Οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι περισσότερο απ’ όσους έχουν δουλειά.

Ποιος είναι ο ψυχολογικός ορισμός της μοναξιάς; Δεν είναι οι μοναχικές ώρες της δημιουργικής εργασίας, δεν είναι η στιγμή που είσαι άρρωστος και όλοι οι άλλοι φαίνεται να διασκεδάζουν, δεν είναι ένα χωρισμός – εκτός κι αν είναι πολλοί χωρισμοί. Η μοναξιά, έγραφε η έρευνα, δεν είναι καν το πένθος ούτε η κλινική κατάθλιψη, που μπορεί να έχει αυτό το σύμπτωμα, αλλά δεν είναι η αιτία. Η μοναξιά είναι – αλλά στην πραγματικότητα εξαιρετικά σύνθετα – «η ανάγκη για οικειότητα»!

Πριν από λίγα χόνια, η Ναόμι Αϊζενμπεργκ, κοινωνική ψυχολόγος στο UCLA, έκανε ένα απλό πείραμα. Κάλεσε ανθρώπους να παίξουν ένα on line παιχνίδι στον υπολογιστή με το όνομα Cyberball. Έπρεπε να πετάξεις μπροστά και πίσω μια μπάλα, παίζοντας με δυο άλλους ανθρώπους, οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν ήταν άνθρωποι, αλλά ένα πρόγραμμα υπολογιστή. Οι «άνθρωποι» έπαιζαν για λίγο, αλλά κάποια στιγμή έπαυαν να ασχολούνται με τον πραγματικό άνθρωπο και έπαιζαν μεταξύ τους. Οι καλωδιωμένοι πραγματικοί άνθρωποι ένιωσαν εκείνη τη στιγμή της απόρριψης εγκεφαλικές διεργασίες ανάλογες με αυτές που συμβαίνουν και όταν χτυπάνε στο πόδι.

Αυτό δεν είναι ένα κείμενο για τον Έρωτα. Είναι ένα κείμενο για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Αυτή, που έχοντας χάσει εδώ και καιρό τον ανθρωπισμό της, έχει για επίσημους συνομιλητές ναζιστές, κυνηγούς των αδυνάτων, ιερείς, όπως ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, που μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα ανήγγειλε ότι «θα χτυπάει πένθιμα τις καμπάνες σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ψήφιση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου», και ενοχικούς, υποταγμένους πολιτικούς, ανίκανους όχι να μιλήσουν, αλλά και να σκεφτούν ανθρωπιστικά.

Γιατί η μοναξιά δεν είναι θανατηφόρα όταν χωρίζεις. Είναι θανατηφόρα όταν στοχοποιείσαι, είσαι ανεπιθύμητος, δέχεσαι διακρίσεις και σε κυνηγάει ένα ολόκληρο σύστημα. Είναι θανατηφόρα όταν άνθρωποι βρίσκονται στο στόχαστρο και γίνονται θύματα ενός πολέμου στον οποίο δεν έχουν καν λόγο ύπαρξης. Είναι θανατηφόρα όταν γίνεται πολιτική επιλογή για λόγους ψηφοθηρίας.

Αυτό είναι που δεν γίνεται εύκολα κατανοητό: πώς γίνεται να είσαι άνθρωπος και να στηρίζεις την ιδεολογία σου στην απομόνωση και στη σταδιακή αποξένωση των αδύναμων ανθρώπων; Πώς κοιμάσαι τα βράδια με την επιθυμία να εξεντώσεις τους αδύναμους; Και παρέα να έχεις, να ξέρεις πως είσαι μόνος σου, εσύ και το μίσος σου; Και αν δεν το ξέρεις, ακόμη χειρότερα για σένα.

[ΠΗΓΗ: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Η θανατηγόρα μοναξιά στην Ελάδα δεν είναι ερωτικό θέμα αλλά πολιτική απόφαση – ΒΗMAGAZINO]

Αυτοκτονίες: η επάρατος αλήθεια

από εφημερίδα ΠΡΙΝ 26/5/2013

της Μαριάννας Τζιαντζή

Ρεκόρ 50ετίας σημείωσαν στην Ελλάδα οι αυτοκτονίες το 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Η αύξησή τους είναι 26,52% σε σύγκριση με το 2010 ενώ ο αριθμός τους έφτασε τις 477. Όπως κάποιοι δεν θέλουν να μιλούν για την «κακιά αρρώστεια» ή την επάρατο νόσος, έτσι και οι τάχα σοβαροί» πολιτικοί και ΜΜΕ δεν μιλούν για τις κακές, τις επάρατες αλήθειες -και μια από αυτές είναι το κύμα των αυτοκτονιών.

Όπως επί δικτατορίας γίνονταν βασανιστήρια αλλά οι εφημερίδες δεν έγραφαν τίποτα, έτσι και τώρα τα κυρίαρχα ΜΜΕ υποβαθμίζουν το θέμα όχι από σεβασμό στους νεκρούς, αλλά επειδή είναι συνένοχα στο έγκλημα. Λες και η σιωπή είναι μισή αρχοντιά, ενώ η επάρατος αλήθεια είναι γκρίνια, μιζέρια, λαϊκισμός.

Δεν φταίει η φτώχεια γενικά.

Μελέτες επιστημόνων δείχνουν ότι η ανέχεια συσχετίζεται άμεσα με την αύξηση των αυτοκτονιών, αλλά οι επιπτώσεις της κρίσης γίνονται ακόμα πιο φονικές όταν η ανεργία συνοδεύεται από την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας. Μια κατάρρευση που αποτελεί συνειδητή επιλογή των μνημονιακών κυβερνήσεων και όχι ένα «αναγκαίο κακό». Οι κατασχέσεις κατοικιών (που μεθοδεύονται ύπουλα αλλά μεθοδικά και αμείλικτα) θα σκοτεινιάσουν ακόμα περισσότερο το ήδη θολό τοπίο. Εκτός και αν...

Αδήλωτα βρέφη, αδήλωτες ιερόδουλοι, αλλά και αδήλωτες αυτοκτονίες. Συμφωνα με τη ΜΚΟ Κλίμακα, οι μη καταγεγραμμένες απόπειρες είναι 15-20 φορές περισσότερες από τον επίσημο αριθμό των αυτοκτονιών.

Ταυτόχρονα, πολλές αυτοκτονίες δεν δηλώνονται ως τέτοιες καθώς οι συγγενείς του νεκρού δεν θέλουν να φέρουν το κοινωνικό και το θρησκευτικό στίγμα. Όπως η μη επίσημη ανεργία, έτσι και οι μη δηλωμένες αυτοκτονίες αποκτούν μια εφιαλτική αμοιβαδική μορφή.

Εκτός από τις δημόσιες αυτοκτονίες, υπάρχουν και οι κρυφές: άνθρωποι πηγαίνουν στις ερημιές, στο υπόγειο, στην αποθήκη του σπιτιού, σε χαράδρες και σπηλιές για να απαγχονιστούν, να αυτοπυρποληθούν, να γκρεμιστούν στο κενό. Σαν να ντρέπονται, σαν να ζητούν συγγνώμη απ’ όσους αφήνουν πίσω τους.

Ίσως σύντομα να ιδρυθεί κάποιο Παρατηρητήριο Αυτοκτονιών που θα καταγράφει τους φευγάτους. Διακριτικά, δημοσιοποιώντας μόνο τόπο, ηλικία, φύλο και κεφάλια και όχι ονοματεπώνυμα. Σαν να λέμε Παρατηρητήριο Αδέσποτων Σκυλιών σε έναν κόσμο αναλώσιμων ζωών.

Η επαναστατική τέχνη ως συνείδηση της εποχής (αναδημοσίευση)

από http://techni-en-kinisei.blogspot.gr

του Περικλή Παυλίδη*

(Κείμενο ομιλίας στην παρουσίαση του βιβλίου του Η.Κακαβάνη, «Ο άγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του», Θεσσαλονίκη 21/4/13)

Το βιβλίο του Ηρακλή Κακαβάνη «Ο άγνωστος Βάρναλης» είναι ένα πολύ φροντισμένο πόνημα το οποίο εξοικειώνει τον αναγνώστη με τη γενική πνευματική διαδρομή του ποιητή φωτίζοντας συνάμα κρίσιμες στιγμές της και αποκαλύπτοντας ουσιώδεις πτυχές της προσωπικότητάς του, πράγμα που επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα το περιεχόμενο του έργου του. Το ερώτημα που τίθεται είναι ποια η σημασία της ενασχόλησης στις μέρες μας με το έργο του Βάρναλη, τι δικαιώνει το ενδιαφέρον για ένα τόσο αδιαμφισβήτητα στρατευμένο κομμουνιστή διανοητή. 

Εκκινώ από την άποψη ότι η τέχνη συνιστά διαγενεακή επικοινωνία των ανθρώπων μέσω αισθητικών μορφών, οι οποίες μεταδίδουν και γεννούν συναισθήματα και σκέψεις. Σ’ αυτή όμως την επικοινωνία επιβιώνει διαχρονικά και διασώζεται ό,τι έχει καθολική σημασία για την ανθρωπότητα, για τις ανάγκες και προοπτικές της. Για να αποκτήσει καθολική σημασία το έργο ενός δημιουργού, το οποίο ωστόσο αναπόφευκτα εντάσσεται σε συγκεκριμένο χωροχρόνο, θα πρέπει να αναδεικνύει τα πλέον θεμελιώδη για την ανθρωπότητα ζητήματα της εποχής, αυτά που διαμορφώνουν τον ανθρώπινο κόσμο και καθορίζουν την εξέλιξή του, να αποτελέσει δηλαδή συνείδηση της εποχής, και να το κάνει μάλιστα χρησιμοποιώντας μορφολογικά άρτιους τρόπους, λειτουργώντας βάσει των νόμων της αισθητικής ικανοποίησης. 

Ο Βάρναλης υπήρξε εκπληκτικός τεχνίτης του λόγου. Ο στίχος του καλοδουλεμένος και ακριβής συνδυάζει την διεισδυτική κριτική ματιά με την καυστικότητα, την ειρωνεία και τη χλεύη. Συνάμα μας παρουσιάζει υπέροχα δείγματα λυρισμού. Αυτό όμως που θα σημαδέψει το έργο του είναι η σπουδαία επιλογή ζωής, να ταχθεί με το μέρος του εργαζόμενου λαού σε μια εποχή μεγάλων επαναστατικών εγχειρημάτων. Ο Βάρναλης ήταν από τους πρώτους διανοούμενους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Υπήρξε πρωτοπόρος της ελληνικής επαναστατικής διανόησης, προτάσσοντας το νέο κοσμοϊστορικό ιδεώδες με απαράμιλλο ενθουσιασμό και ιδεολογική μαχητικότητα. Έργα του όπως «Το φως που καίει», «Ο λαός των Μουνούχων» και «Σκλάβοι πολιορκημένοι», αποτελούν λογοτεχνικό μανιφέστο του ιστορικού υλισμού. 

Αυτή η επιλογή του ποιητή του επέτρεψε να βρεθεί στο ύψος της εποχής, να διαβεί το δρόμο σκληρών και κρίσιμων κοινωνικών αγώνων, ο οποίος συνάμα οδηγούσε σε γόνιμες πνευματικές αναζητήσεις και δημιουργικές καλλιτεχνικές υπερβάσεις. Στη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα ο αστικός κόσμος με τα δικά του ιδεώδη της δικαιϊκής ελευθερίας και ισότητας και της εθνικοπατριωτικής αδελφοσύνης είχε ήδη εξαντλήσει την προοδευτική ορμή του, αποκαλύπτοντας με φρικτό τρόπο το πραγματικό του πρόσωπο, στέλνοντας εκατομμύρια ανθρώπινων ψυχών στην κρεατομηχανή του 1ου παγκόσμιου πολέμου (στην Ελλάδα επιπροσθέτως των Βαλκανικών πολέμων και της Μικρασιατικής Εκστρατείας). Η διανόηση που παρέμεινε εγκλωβισμένη στα αστικά ιδεώδη βρέθηκε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μακριά από τα κρίσιμα ζητήματα της κοινωνικής προόδου ή και σε θέσεις εκ διαμέτρου αντίθετες προς αυτή. Η διανόηση που αισθάνθηκε την παρακμή της αστικής κοινωνίας αλλά δεν μπόρεσε να διακρίνει προοπτικές χειραφέτησης και να αφοσιωθεί σ’ αυτές επίσης βρέθηκε στο περιθώριο της ιστορίας. 

Από αυτή τη σκοπιά παρουσιάζει ενδιαφέρον η σχέση του Βάρναλη (την οποία αναδεικνύει επαρκώς ο Ηρακλής Κακαβάνης στο βιβλίο του) με διανοητές όπως ο Καβάφης, ο Παλαμάς και ο Δελμούζος, οι οποίοι υιοθέτησαν διαφορετικές ή και αντίθετες στάσεις απέναντι στην εποχή τους εν συγκρίσει με αυτή του ποιητή. Δέον να τονιστεί ότι αυθεντικός και μαχητικός ανθρωπισμός στον 20οαιώνα μπορούσε να υπάρξει μόνο μέσα από την προλεταριακή θεώρηση του κόσμου και τον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Η κοινωνική στάση του Βάρναλη τον ώθησε να δει τη ζωή από τη σκοπιά των υφιστάμενων την ταξική εκμετάλλευση, των φτωχών, των ταπεινών και καταφρονεμένων. Έτσι κατάφερε να αντιληφθεί το μόχθο και τη δυστυχία τους, (αυτά που πολλοί διανοούμενοι της εποχής κοιτούσαν αλλά δεν έβλεπαν) και να γίνει με το έργο του η φωνή τους. 

Ο Βάρναλης πολεμά με πάθος και πείσμα τον κόσμο της αδικίας. Αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο των αφεντάδων της ζωής, των εκμεταλλευτών εργασίας, αυτών που χτίζουν την ευτυχία τους πάνω στα κόκαλα του λαού, χρησιμοποιώντας βία και απάτη. Ο Βάρναλης αγαπά το λαό και γι’ αυτό δε τον κολακεύει. Αντιθέτως τον επικρίνει για τη δειλία, τη μοιρολατρία και τη μικροψυχία που συχνά τον διακρίνουν. Ο λαός κουβαλάει μέσα του όλη τη σαπίλα της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Είναι ο «καλός λαός», αυτός πουφρόνιμα και ταχτικά πάει με κείνον που νικά, είναι ο λαός των μοιραίων οι οποίοι, ενώ έχουν στερηθεί ό,τι όμορφο υπάρχει στη ζωή, εκτονώνονται με υποκατάστατα ευτυχίας, περιμένοντας κάποιο θαύμα. Ο λαός μπορεί να προδώσει. Όπως σπαρακτικά αναφωνεί η βαρναλική Παναγία: Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν. 

Ο ποιητής γνωρίζει καλά ότι ο λαός υφίσταται κάθε μορφής πνευματική χειραγώγηση και καταγγέλλει με καυστικό τρόπο την απύθμενη υποκρισία όλων εκείνων των απολογητών της ταξικής κυριαρχίας, οι οποίοι διδάχνουν την αγιότητα της σκλαβιάς και της πείνας ώστε να μπει ρυθμός και τάξη στο μυαλό και στην ψυχή των αδικημένων και να ζητάνε μοναχοί τους ν’ αδικιούνται – για το καλό τους. Ο Βάρναλης με το καθαρτήριο φως της σκέψης και του λόγου του αντιμάχεται τα ιδεολογικά φαντάσματα του κόσμου της εκμετάλλευσης, της καθημερινής ψευδούς συνείδησης, τα οποία ηγεμονεύουν το μυαλό και τη ζωή των ανθρώπων του μόχθου. Το έργο του λειτουργεί ως νυστέρι που αποκαλύπτει τις θεμελιώδεις πλευρές της κοινωνικής αδικίας. Γράφει στο «Λαό των μουνούχων»: απόχτησε σε μια-δυο γενιές νομιμότητα και κάποια ιερότητα. Ήταν η ιδιοκτησία. Κανένας δε θυμόταν, πως ήταν κλεμμένη. 

Σπάνια μπορεί κανείς να συναντήσει τόσο οξυδερκή και κριτική στάση απέναντι στη θρησκεία, στην ισχυρότερη δηλαδή μορφή πνευματικής υποδούλωσης, η δύναμη της οποίας πηγάζει από όλη τη συσσωρευμένη στους αιώνες αδυναμία και απελπισία των ανθρώπων αναφορικά με το εφικτό της χειραφέτησής τους σε αυτό τον κόσμο και με τις δικές τους δυνάμεις:

Στους λίγους δόθηκεν η Γη, στα πληθ’ οι Ουρανοί

δεν είν’ αξιότερο αγαθόν απ’ την υπομονή. 

Συνάμα περιβάλλει με ιδιότυπο σεβασμό τις θρησκευτικές μορφές του Χριστού και της Παναγίας, όχι γιατί εισάγει κατά λαθραίο τρόπο στοιχεία θρησκευτικότητας στο έργο του, αλλά γιατί κατανοεί πολύ καλά ότι με τα σύμβολα του «θείου δράματος» εκφράστηκε το ανθρώπινο δράμα (πόσο Χριστέ σουν άνθρωπος, αναφωνεί η Μαγδαληνή), αλλά και η φαντασιακή αναζήτηση διεξόδου και λύτρωσης από την επίγεια μάβρη Κόλαση. Είναι εξαιρετικά θαρραλέα και επαναστατικά συνεπής η στάση του Βάρναλη απέναντι στην έννοια του έθνους, αυτή τη λατρεμένη ιδέα της αστικής τάξης, πίσω από την οποία έκρυβε όλη την ταξική ιδιοτέλειά της, αξιώνοντας από τους ταπεινούς και καταφρονεμένους να χύσουν το αίμα τους στο όνομά της, αυγαταίνοντας συνάμα τον πλούτο των αφεντικών τους:

Ξέν’ οι λαοί στον τόπο τους και δούλοι,

χωρίς πατρίδα, πάντα «οχτροί και μούλοι 

Ο Βάρναλης ειρωνεύεται και καταγγέλλει και την κομφορμιστική συνείδηση των διανοουμένων, η οποία καταφεύγει σε κόσμους φανταστικούς για να κρυφτεί σε αυτούς, φτιάχνοντας ένα ωραίο ιδανικό, αδιάφορο όμως για τις ανάγκες των ανθρώπων. Ξεσκεπάζει τις ψευδαισθήσεις περί ουδετερότητας της τέχνης και της συνείδησης: Όσο το σώμα θ’ ανήκει στον Καίσαρα θαν του ανήκει μαζί κι ο νους κ’ η ψυχή. Ο Βάρναλης πιστεύει βαθύτατα στη δύναμη του λαού και στην ιστορική προοπτική της χειραφέτησής του. Το έργο του είναι ιστορικά αισιόδοξο. Ο λαός θα νικήσει όλα τα φονικά ρηγάτα και θα θεμελιώσει το βασίλειο της Δουλειάς της Πανανθρώπινης Φιλιάς. Ο ποιητής παρακινεί το θύμα και το ψώνιο να φέρει ανάποδα τον ντουνιά. 

Τα λόγια του Βάρναλη ηχούν σαν αγέρωχο επαναστατικό προσκλητήριο, συνιστούν σάλπισμα εξέγερσης: Όχι με λόγια, μ’ έργα τ’ άδικο πολέμα!

Κι όχι μονάχος! Με τα πλήθη συνταιριάσου!

Τ’ άδικο μ’ αίμα θρέφεται! Πνίξε το με αίμα. 

Ο ποιητής αναφέρεται στην προοπτική ενός λεύτερου κόσμου κι αυτό είναι ό,τι σημαντικότερο υπάρχει στο έργο του. Η δύναμη και η κοινωνική σημασία της τέχνης όπως και η δύναμη της ανεπτυγμένης-καλλιεργημένης συνείδησης, εν γένει, καθορίζονται από τη στάση απέναντι στην προοπτική, από την ικανότητα κατανόησης και ανάδειξης της προοπτικής, αυτού δηλαδή που δεν μπορεί να διακρίνει ο καθημερινός κοινός νους των απλών ανθρώπων. Η επαναστατική τέχνη του Βάρναλη, ως συνείδηση της εποχής, επιχειρεί να στρέψει το βλέμμα των ανθρώπων του εργαζόμενου λαού στην αισιόδοξη προοπτική ενός όμορφου χειραφετημένου κόσμου, στον οποίο οι προλετάριοι έχοντας απαλλοτριώσει τους απαλλοτριωτές τους προσοικειώνονται όλα τα θαυμαστά επιτεύγματα του πολιτισμού: 

η πλούσια Γης ολάκερη, τα κόπια μας κλεμένα ως χτες

όλα μας ξαναδίνονται με τις αγκάλες ανοιχτές

… …

Όλα σου τέχνη τα καλά και τα μεγάλα δώρα

σα να ναι μια τα χαίρεσαι ψυχή παγκόσμια τώρα 

Και η λευτεριά είναι καθολική-πανανθρώπινη: όμοια λεύτερη όλη η πλάση στον αγώνα του καλού. Πολλοί ικανοί διανοούμενοι εμφανίστηκαν στον 20ο αιώνα. Όμως μόνο άνθρωποι σαν τον Βάρναλη στάθηκαν στο ύψος της κοινωνικής ανάγκης και της συνειδητής οργής, σήκωσαν την ιστορία στους ώμους τους, φώτισαν το δρόμο της ανθρώπινης προσπάθειας για λύτρωση, για καλύτερο αύριο, έγιναν οι οδηγητές του λαού στα μεγάλα επαναστατικά του σκιρτήματα. 

Ο Ρίτσος αποτιμά με τον ακριβέστερο τρόπο το έργο του Βάρναλη γράφοντας το 1956 στην τότε Αυγή: 

Ποιητή, σ’ είδαμε πάντα στο πλευρό του λαού μας

με σκέψη και με πράξη. 

Ο λόγος σου σπαθί, νυστέρι και φωτιά που φωτάει και φως που καίει. 

Σ’ είδαμε πάντα με την παλάμη σου ανοιχτή δίπλα στ’ αφτί για ν’ αφουγκράζεσαι πίσω απ’ τα τείχη τη στρογγυλή βουή του ιστορικού αναπότρεπτου ήλιου. Αυτό τον ήλιο μας έδειξες.

Η επαναστατική τέχνη του Βάρναλη, ως συνείδηση της εποχής, είναι καθολική και συνεπώς διαχρονική, αφενός γιατί οι λογαριασμοί που άνοιξε ο 20ος αιώνας με τον καταστροφικό κόσμο του κεφαλαίου δεν έχουν κλείσει ακόμα, αφετέρου γιατί τα ιδανικά και η προοπτική που υπηρέτησε συνάπτονται με το πιο σημαντικό και αυθεντικά καθολικό ζήτημα της ιστορίας, με τον αγώνα για τη χειραφέτηση της εργασίας και την κομμουνιστική ενοποίηση της ανθρωπότητας. Ως εκ τούτου το έργο του Βάρναλη ανήκει οριστικά στο μέλλον.

*επίκουρος καθηγητής ΑΠΘ

Αποκλειστικό: «Ειδικό Σταθμό Καταμέτρησης Διαδηλωτών» δημιουργεί η κυβέρνηση

πηγή: http://dedousi.blogspot.gr/

Του Πέτρου Κατσάκου

Με κοινή απόφαση των υπουργών ΠΡΟΠΟ, ΠΕΧΩΔΕ και Εργασίας θα δημιουργηθεί εντός τριμήνου «Ειδικός Σταθμός Καταμέτρησης Διαδηλωτών» στην θέση Χαυτεία με σκοπό τον ακριβή έλεγχο του αριθμού των διαδηλωτών που στο εξής θα χρησιμοποιούν το οδόστρωμα μεταξύ της Πλατείας Ομονοίας και της Πλατείας Συντάγματος.

Ο Ε.Σ.ΚΑ.Δ. θα στελεχωθεί από ειδικό Σώμα Καταμετρητών οι οποίοι θα στοιχίζουν σε πεντάδες τους αιτούντες άδεια διαδήλωσης και σε περίπτωση συμπλήρωσης του απαιτούμενου αριθμού θα εφοδιάζουν τους διαδηλωτές με Άδεια Πορείας η οποία θα φέρει την σφραγίδα της υπηρεσίας, αριθμό πρωτοκόλλου και εγκεκριμένο ISO. Σύμφωνα με τον υπουργείο Εργασίας η σύσταση του συγκεκριμένου Σώματος θα δημιουργήσει 120 νέες θέσεις εργασίας στα πλαίσια των κυβερνητικών δεσμεύσεων για την καταπολέμηση του φαινομένου. Με την συνδρομή ανδρών της ΕΛ.ΑΣ. οι καταμετρητές θα έχουν το δικαίωμα να κατάσχουν από τους υποψήφιους διαδηλωτές ενδύματα και αντικείμενα που κρίνονται επικίνδυνα για την δημόσια τάξη και εμποδίζουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς στο δικαίωμα χρήσης ειδικών ουσιών.

Επιπλέον θέσεις εργασίας θα δημιουργήσει η απευθείας ανάθεση από το ΥΠΕΧΩΔΕ σε έμπειρη κατασκευαστική κοινοπραξία και η κατασκευή 18 σταθμών διοδίων κατά μήκος της οδού Σταδίου. Στους σταθμούς αυτούς οι έχοντες άδεια διαδήλωσης θα καταβάλουν το αντίτιμο των 0.80 ευρώ ανά σταθμό, χρήματα τα οποία σύμφωνα με την Κοινή Υπουργική Απόφαση θα ενισχύουν το Ειδικό Ταμείο Αλληλεγγύης Πληγέντων Εμποροβιοτεχνών ως ανταποδοτικό τέλος στην οικονομική ζημία που προκαλούν με τις διαδηλώσεις. Το έργο της κατασκευής των σταθμών διοδίων θα χρηματοδοτηθεί από το ΕΣΠΑ και σύμφωνα με την κυβέρνηση αναμένεται να δημιουργήσει άλλες 80 νέες θέσεις εργασίας.

Ειδική μνεία γίνεται όμως και στους διαδηλωτές που καταμετρούνται έως 199, καθώς μετά από πρόταση της ΔΗΜΑΡ, αυτοί θα επιβιβάζονται σε ειδικά ανοικτά λεωφορεία από την οροφή των οποίων θα μπορούν να φωνάζουν κοσμίως τα συνθήματά τους κατά την διάρκεια 45λεπτης διαδρομής στο τρίγωνο (Κωνσταντινουπόλεως - Ιεράς Οδού - Πειραιώς). Για την συγκεκριμένη διαδρομή μετά από πρόταση του κ. Χατζησωκράτη θα ισχύουν οι κάρτες απεριορίστων διαδρομών του ΟΑΣΑ.

Από πλευράς ΠΑΣΟΚ κατατέθηκε η πρόταση να εξαιρεθούν από το όριο των «200» οι διαδηλώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αφού παραδοσιακά οι συμμετοχές τους κυμαίνονται μεταξύ 75-80 ατόμων, σε ένδειξη σεβασμού στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το «αποκλειστικό ρεπορτάζ» του Πέτρου Κατσάκου σατυρίζει εύστοχα τηνκυβερνητική πρόθεση για περιορισμό των «μικρών» διαδηλώσεων, το νέο πρόσχημα των κυβερνώντων για την καταστολή όποιου αντιδρά στις πολιτικές των μνημονίων.

Τέσσερις επιστολές προς φορολογουμένους (αναδημοσίευση)

 από http://toixo-toixo.blogspot.gr

 

Επιστολή προς απολυμένους 

Απολύθηκες; Πήρες κι αποζημίωση από πάνω;

Τελειώσανε αυτά που ήξερες!

Με το νέο φορολογικό της αναπτυξιακής μας κυβέρνησης καταργείται η φοροελάφρυνση της αποζημίωσης της απόλυσής σου και πλέον φορολογείται με κλίμακα μισθού. Δηλαδή 42%.

Αμ τι νόμισες;

Πως θα απολυθείς και θα ξεφύγεις απ' τα δίχτυα;

Πλήρωνε μ@λ@κ@!

Και απολύθηκες και θα πληρώσεις!

Γι' αυτό ξέρεις τι πρέπει να κάνεις;

Να συνεννοηθείς με τον εργοδότη σου να υποβάλλεις εσύ παραίτηση, ώστε να μη χρειαστεί να δοθεί αποζημίωση απόλυσης.Θα τα βρείτε με το 70% της αποζημίωσης στο χέρι, "μαύρα", κι έτσι θα βγείτε όλοι ευχαριστημένοι.

Εσύ που θα απολάμβανες το 58% της αποζημίωσης (αφού το 42% θα πάει στο φόρο), τώρα θα πάρεις 70%. Και μάλιστα με το να μην συμπεριλαμβάνεται η αποζημίωση στη φορολογική δήλωση έχεις ελπίδες να πας σε χαμηλότερο φορολογικό συντελεστή. Κερδίζεις δηλαδή.

Ο εργοδότης σου αντί να πληρώσει ολόκληρη την αποζημίωση, θα πληρώσει περίπου τα 2/3 της. Κερδίζει κι αυτός.

Άρα τα βρήκαμε όλοι!

Να ένας πολύ ωραίος (και έμμεσος, άρα αναίμακτος) τρόπος για να μειωθεί στην πραγματικότητα η αποζημίωση της απόλυσης!

Κι έτσι ικανοποιεί και η κυβέρνηση το αίτημα των εργοδοτών για ελαστικοποίηση των υποχρεώσεων της απόλυσης.

Δε μιλάμε απλά για κυβέρνηση. Μιλάμε για επιστήμονες!

Επιστολή προς αυτοαπασχολουμένους

Eίσαι ελεύθερος επαγγεματίας ή αυτοαπασχολούμενος;

Δηλώνεις τα έσοδά σου στην εφορία;

Θα δεις κι εσύ τη γλύκα!

Τη φορολογία που θα σου επιβληθεί δε θα μπορείς πλέον να την εξοφλήσεις σε δόσεις, όσο γουστάρεις κι όσο έχεις.

Τέλος αυτά! Είπαμε! Τελειώσανε αυτά που ήξερες!

Με το νέο αναπτυξιακό φορολογικό, θα προκαταβάλλεις το 90% της φορολογίας σου!

Κι επειδή φυσικά κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να δώσει προκαταβολή το 90% και το υπόλοιπο 10% σε... δόσεις, τελικά θα πληρώσεις εφ' άπαξ όλο το ποσό!

Φαντάσου να θέλεις να γράψεις συντομογραφία και να είναι κάπως έτσι:

Ηλεκτρικ. Σιδηρόδρομ. Αθην. Πειραι.

Ποιος ο λόγος; Ή θα γράψεις συντομογραφία Η.Σ.Α.Π. ή θα γράψεις τις λέξεις ολόκληρες.

Έτσι και με το φόρο και την προκαταβολή του.

Άμα ήταν στο 30%, στο 40% ή στο 50% θα είχε κάποιο νόημα να δώσεις προκαταβολή.

Αφού πάει στο 90%, καθίσταται ηλίθια η ιδέα της προκαταβολής.

Κι έτσι, έχεις-δεν έχεις, θα τα πληρώσεις ντούκου και στο χέρι.

Και όλα αυτά βέβαια για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις.

Το ότι, ας πούμε, τα μαγαζιά βαράνε μύγες και δεν έχουν για να πληρώσουν το φόρο ούτε σε... δόσεις, αυτό δεν απασχολεί κανέναν. Ή μάλλον απασχολεί κάποιους, από την... ανάποδη όμως.

Τους απασχολεί να σε κλείσουν.

Δεν είσαι δα και Κινέζος, Ρώσος ή Γερμανός μεγαλοεπενδυτής για να σε πληρώνουν να "επενδύσεις".

Ένας μ@λ@κ@ς φορολογούμενος πολίτης και ψηφοφόρος είσαι, που η ζωή του δεν έχει καμιά αξία, αν δεν είμαστε δυο μήνες πριν τις εκλογές.

Επιστολή προς επιχειρηματίες που έβαλαν λουκέτο

Kι αν πάλι το κλείσεις το μαγαζάκι σου και βάλεις το λουκετάκι;

Μέχρι χθες δεν σε εντάσσανε οι απάνθρωποι στο ταμείο ανεργίας.

Τώρα όμως βρέθηκε μια αναπτυξιακή κυβέρνηση με ανθρώπινο πρόσωπο που επιτέλους αποκατέστησε αυτήν την αδικία.

Πλέον σε δέχονται στον ΟΑΕΔ και μπορείς να πάρεις και το επίδομά του για μερικούς μήνες.

Υπό έναν όρο όμως: να έχεις εξοφλήσει όλα τα χρέη σου (μέχρις ενός) προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Και ρωτώ εγώ ο βλαξ:

αν έχεις καταφέρει να εξοφλήσεις τα χρέη σου προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία, ποιος ο λόγος να βάλεις λουκέτο στο μαγαζί;

Αφού όπως είναι φανερό, κάπως τα καταφέρνεις και τα κουτσοβγάζει το μαγαζάκι...

Και βέβαια θα ήταν ενδιαφέρον να μετρηθούν οι επιτηδευματίες που έχουν μαγαζί και έχουν εξοφλημένα όλα τους τα χρέη.

Φτάνει το ένα χέρι (για να μετρήσω) ή να βάλω και τ' άλλο;

Επιστολή προς νέους επιχειρηματίες

Kαι βέβαια επειδή η αναπτυξιακή μας κυβέρνηση (και ιδίως τα δυο μικρά της αδερφάκια) κόπτονται ιδιαιτέρως για την νεανική επιχειρηματικότητα και την καινοτομία, αρμόζει εδώ να σημειώσουμε και ένα ακόμη επίτευγμά της με το νέο φορολογικό.

Καταργείται η φορολογική ελάφρυνση για τους νέους επαγγελματίες που καθιερώθηκε με τον τελευταίο φορολογικό νόμο και προβλέπει ότι οι νέοι επιτηδευματίες, δικαιούνται μειωμένης κατά 50% φορολόγησης για τα πρώτα 10.000 ευρώ του ετησίου εισοδήματός τους.

Τώρα δέσαμε!

Αφού νεαρέ ψιλομ@λ@κ@ σε ψήσανε να δημιουργήσεις μια θέση εργασίας για τον εαυτό σου και για άλλους επενδύοντας κάπου τις οικονομίες σου -υποσχόμενοι πως θα σε ελαφρύνουν φορολογικά-, τώρα σου ανακοινώνουν πως αυτό που σου είχαν ανακοινώσει πρωτύτερα δεν ισχύει.

Ε, λαγοί είναι... Λένε και καμιά μ@λ@κί@ να περνάει η ώρα...

 

Χαιρετισμούς στην επενδυτοκρατούμενη χώρα!

Καλή ανάπτυξη! 

Megafonen: Δεν ανάβουμε εμείς τις φωτιές (αναδημοσίευση)

από http://eagainst.com 

Μετάφραση: Athens Indymedia

Η Pantrarna (Πάνθηρες) και η αδελφική της οργάνωση Megafonen (Μεγάφωνο) είναι δυο κοινοτικές ακτιβιστικές ομάδες που εδρεύουν στα Σουηδικά προάστια. Η Pantrarna βρίσκεται στο Biskopsgården έξω απο το Γκέτεμποργκ και η Megafonen στο Husby έξω από την Στοκχόλμη, όπου ξέσπασαν οι πρόσφατες εξεγέρσεις των τελευταίων ημερών. Και οι δυο ομάδες εργάζονται για την κοινωνική δικαιοσύνη, την βελτίωση των προαστίων και την αξιοποίηση τους, την αυτο-οργανωμένη βοήθεια για τα σχολικά μαθήματα στο σπίτι και στα κέντρα νεότητας, και για άλλες δραστηριότητες. Πρόσφατα η Megafonen κατηγορήθηκε στον Σουηδικό τύπο γιατί δεν πήρε μια ξεκάθαρη θέση καταδικάζοντας τους εξεγερμένους.

 Καλέσαμε σε συνέντευξη τύπου για να εξηγήσουμε τους λόγους γιατί η γειτονιά μας βρίσκεται στις φλόγες. Απευθυνθήκαμε στους πολιτικούς, την αστυνομία και τους δημοσιογράφους. Τα media δημοσιεύουν και απευθύνονται στην κυβέρνηση, η κυβέρνηση απευθύνεται στην αστυνομία. Η αστυνομία απευθύνεται στον εαυτό της και πολλαπλασιάζει την παρουσία της. Απευθυνθήκαμε και σε εσάς, πολύ νωρίτερα, άλλα οι εκκλήσεις μας έπεσαν σε κουφά αυτιά.

Η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο της αστυνομίας. Την πρώτη βραδιά έστελναν όλο και περισσότερους μπάτσους. Είναι χαρακτηριστικό της κυβερνητικής πολιτικής αυτό. Ο έλεγχος. Και η παρακολούθηση ώστε να μην τον χάσουν πότε. Αν και μέρη της κοινωνίας έχουν ήδη χάσει κάθε εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Η περιοχή βρίθει αστυνομικής παρουσίας και δημοσιογράφων άλλα οι φωτιές δεν θέλουν να σβήσουν. Περισσότεροι αστυνομικοί καλούνται, ο πρωθυπουργός ρίχνει τις ευθύνες στους νέους οργισμένους άνδρες, και η σύγκρουση συνεχίζει να κλιμακώνεται. Όλο και περισσότερες γειτονιές καίγονται.

Είναι τραγικό ότι οι δημόσιες συγκοινωνίες, οι υπηρεσίες άμεσης βοηθείας και η αστυνομία δέχονται επιθέσεις. Λυπηρό ότι καίγονται αυτοκίνητα, ότι σπίτια και εμπορικά κτίρια καταστρέφονται. Μοιραζόμαστε την ίδια απελπισία με όλους όσους παρακολουθούν την καταστροφή στις γειτονιές μας. Είναι αυτή η απόγνωση που μας υποχρεώνει να αναζητήσουμε τις δομικές εξηγήσεις που επιτίθενται στα αίτια της καταστροφής αυτής.

Η Megafonen δεν ανάβει καμιά φωτιά. Για ποιον λόγο οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί ενδιαφέρονται τόσο για την αποκήρυξη της εξέγερσης από την Megafonen; Οι νέοι άνθρωποι δαιμονοποιούνται για να αποτραπούμε όλοι από το να δούμε την αλήθεια – γιατί η αλήθεια θα τσούξει. Τα πρωτοσέλιδα και η αστυνομία δαιμονοποιούν και εμάς στην Megafonen, λέγοντας ότι είμαστε υπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν – γιατί δεν μείναμε βουβοί.

Κατανοούμε ότι είναι άβολο, θλιβερό ακόμα, να πρέπει να στοχαστείς για όσα συμβαίνουν στην Σουηδία σήμερα. Είναι ακόμα πιο δύσκολο για την κυβέρνηση, τις αστυνομικές δυνάμεις, και το μεγαλύτερο κομμάτι των media να αποδεχτούν ότι είναι εν μέρει υπαίτιοι για όλα όσα συμβαίνουν.

Από την πλευρά μας, βλέπουμε μια κυβέρνηση που έχει ως μοναδική απάντηση στα κοινωνικά προβλήματα την αύξηση της αστυνομίας. Βλέπουμε την αστυνομική κτηνωδία και τις παρενοχλήσεις στις γειτονίες μας. Βλέπουμε την λεκτική ρατσιστική κακοποίηση, τις γροθιές που τσακίζουν πρόσωπα, τις οργισμένες επιθέσεις με τα γκλομπ. Βλέπουμε τους αστυνομικούς να σημαδεύουν με τα υπηρεσιακά τους περίστροφα τους νεαρούς κραυγάζοντας: «Θα πυροβολήσω!»

Βλέπουμε ένα σχολικό σύστημα να «αναμορφώνεται» ξανά και ξανά, όπου εμείς, οι φίλοι μας, και τα αδέλφια και οι αδελφές μας αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα σε σχολεία που στερούνται υποδομών. Βλέπουμε ότι μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε άλλα σχολεία. Βλέπουμε τις στεγαστικές πολιτικές που δημιουργούν στεγαστικές ελλείψεις. Το ανθρώπινο δικαίωμα στην κατοικία που πετάγεται στα σκουπίδια για να κατασκευαστούν πολυτελείς μεζονέτες. Βλέπουμε το νοίκι μας να αυξάνεται κάθετα με την πρόφαση ότι το κτίριο μας αναπαλαιώνεται ενώ είναι μόνο η πρόσοψη του που έχει βαφτεί.

Τώρα οι πάντες είναι στο πλευρό των προαστίων και ανταγωνίζονται στην πρόταση λύσεων. Που ήσασταν όλοι εσείς προτού ξεσπάσουν όλα αυτά; Εμείς ήμασταν εδώ και κανονίζαμε για την βοήθεια των μαθητών στο σπίτι, για τις διαλέξεις και τις συναυλίες. Αγωνιστήκαμε για τα κοινοτικά κέντρα και τις κατοικίες. Τώρα συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τις γειτονιές μας και την πόλη μας.

Θέλουν να αναλάβουμε εμείς την ευθύνη. Δεν κατέχουμε καμιά εφημερίδα και δεν ελέγχουμε καμιά κρατική αρχή. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη ξεκινώντας διάλογους με εκείνους που ζουν στις γειτονιές μας, με την οργάνωση και την δημιουργία διεξόδων για τους νέους ανθρώπους που δαιμονοποιούνται διαρκώς. Ξεκινάμε έναν έρανο για τους κατοίκους στην γειτονιά μας που έχασαν τα αυτοκίνητά τους στις φωτιές. Τείναμε ένα χέρι βοηθείας. Κανίς δεν πρέπει να ζει στην απόγνωση.

Καλούμε όλους στην περιοχή μας να οργανωθούν για την δικαιοσύνη – έτσι τα αυτοκίνητα δεν θα καιγονται, οι πέτρες δεν θα εκτοξεύονται. Θα εξελίξουμε την δουλειά μας ενάντια στην αστυνομική βια, θα συνεχίσουμε να αναπτύσσουμε τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα, θα συνεχίσουμε να κτίζουμε την κοινότητα μας, να φροντίζουμε τις γειτονιές μας και να δείχνουμε ότι υπάρχει ένας δρόμος προς τα εμπρός για τις περιοχές μας.

Ένας συναγερμός στα βραχιόλια επόπτευσης στον αστράγαλο χτυπάει κάθε φορά που εναντιωνόμαστε σε ο,τι είναι αναμενόμενο. Συνεχίζουμε να βαδίζουμε παρά το κουδούνισμα του. Βαδίζουμε γιατί πιστεύουμε σε αυτό, ακόμη και όταν το βραχιόλι αρχίζει να μας χλευάζει. Όπως έγραψε ο Stig Dagerman, «Η αλυσίδα επιλέγει το πόδι, εμείς επιλέγουμε την περιπλάνηση».

Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, θα κάνετε και εσείς το ίδιο;

Megafonen μέχρι το τέλος!

Κάτω ο έρωτάς σας! Κάτω η τέχνη σας! Κάτω το καθεστώς σας! Κάτω η θρησκεία σας! (αναδημοσίευση)

 Με μια μόνο γρήγορη ματιά στις ειδήσεις των τελευταίων ημερών, θυμόμαστε ξανά πώς όριζε τη μάχη μας ο μεγάλος Βλαδίμηρος.

Κάτω η τέχνη σας!

Γιάννης Πλούταρχος: Θα ψήφιζα Χρυσή Αυγή αν έλυνε τα προβλήματα των Ελλήνων

Κάτω το καθεστώς σας! 

Τι κι αν η Apple αποτελεί την πιο κερδοφόρα αμερικανική τεχνολογική εταιρεία; Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της αμερικανικής Γερουσίας, η εταιρεία απέφυγε να καταβάλλει δισεκατομμύρια σε φόρους στις ΗΠΑ δημιουργώντας ένα δίκτυο θυγατρικών offshore εταιρειών σε διάφορες ηπείρους

Unicef: 597.000 παιδιά στην Ελλάδα βιώνουν την φτώχεια και τον αποκλεισμό

Κάτω η θρησκεία σας!

ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΓΙΑ “ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ”: “ΓΥΨΟΣ ΚΑΙ ΦΙΜΩΤΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ! ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!”

Κάτω ο έρωτάς σας!    

Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές βάδισαν στους δρόμους του Παρισιού την Κυριακή, διαμαρτυρόμενοι για τον πρόσφατα υπερψηφισμένο νόμο που επιτρέπει τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων.

Αυτός είναι ο χρυσαυγίτης νταής που σκότωσε με γροθιές την 23χρονη Φαίη

Πύλη ή κερκόπορτα; (αναδημοσίευση)

Από τον ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr)

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη στήλη Ελεύθερος Σκοπευτής της εφημερίδας Επενδυτής, (25/5/2013)

Η όλη υπόθεση μου θυμίζει τον Φωτόπουλο στην ταινία του Σακελλάριου «Ούτε γάτα ούτε ζημιά», στον ρόλο του σταθμάρχη της Θυμαριάς, όπου εκτυλίσσεται ένα γαϊτανάκι συζυγικής απιστίας. Η Θυμαριά είναι ένα μικρό χωριό -μου είναι άγνωστο αν πράγματι υπάρχει- για το οποίο ο σταθμάρχης Φωτόπουλος θυμίζει με κάθε ευκαιρία ότι είναι «μικρό, αλλά κόμβος». Κάπως έτσι και η εκτός παγκοσμίου παραγωγικού και εμπορικού χάρτη Ελλάδα υποτίθεται ότι επιχειρεί να ανακτήσει τη θέση που είχε στο πέρασμα των αιώνων ως κόμβος μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Μικρά, παρηκμασμένη, υπερχρεωμένη, αλλά κόμβος. Ή πύλη, κατά την ορολογία που επισήμως υιοθέτησε ο πρωθυπουργός στο Πεκίνο και στη Σανγκάη. Για την ακρίβεια πύλη της Κίνας προς την Ευρώπη. 

Θεμιτή η φιλοδοξία, αλλά πρέπει να σκεφτεί κανείς τα χωροταξικά, τα γεωοικονομικά, τα γεωπολιτικά και τα λοιπά όριά της. Για πόσους και ποιους «περαστικούς» η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει πύλη; Πύλη τις Κίνας, του εργοστάσιου του κόσμου, προς τη Δύση και αντιστρόφως. Ενεργειακή πύλη της Ρωσίας προς την Ευρώπη, αλλά και πύλη για το αζερικό αέριο προς τον ίδιο προορισμό. Πύλη, ή για την ακρίβεια κόμβος, των δικτύων μεταφοράς, εμπορευματικών και επιβατικών, από ανατολάς προς δυσμάς και τούμπαλιν. Και για να μην ξεχνιόμαστε, η Ελλάδα παραμένει βασική πύλη για τα μεταναστευτικά ρεύματα της Ασίας και της Αφρικής προς τη Δύση, ρεύματα τα οποία κατά κανόνα τροφοδοτεί η Δύση με τις πολεμικές και αποικιοκρατικές αθλιότητες στις οποίες συχνότατα επιδίδεται στην Ανατολή. Σημειωτέον, επίσης, ότι η Ελλάδα παραμένει πάντα πύλη, τουλάχιστον εφεδρική, για τις εκστρατευτικές εξόδους του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ προς Ασία και Αφρική. Επίσης, αντιμετωπίστηκε στο παρελθόν ως πύλη για την οικονομική επέκταση της Ευρώπης στα Βαλκάνια, αλλά και ως πύλη εισόδου των μεταναστευτικών πληθυσμών που εξόρισε η «ανασυγκρότηση» των Βαλκανίων και των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. 

Το να γίνει μια χώρα «πύλη» ακούγεται ελκυστικό, προνομιακό. Υπόσχεται πλούτο, υπεραξίες, επενδύσεις, απασχόληση και εισόδημα. Ενέχει, ωστόσο, και τον κίνδυνο να τη μετατρέψει σε κέντρο διερχομένων. Το Χρηματιστήριο, για παράδειγμα, είναι εδώ και εβδομάδες μια «πύλη» κεφαλαίων που περνούν, κάνουν την αρπαχτή τους και εξαφανίζονται. Τίποτα δεν έρχεται για να μείνει ή έστω να σταθμεύσει για λίγους μήνες. Το τραπεζικό σύστημα, επίσης, εδώ και τρεις δεκαετίες χρησιμοποιήθηκε ως «πύλη» από την οποία πέρασαν κεφάλαια πολλών δισεκατομμυρίων, και σ’ αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το χρηματοπιστωτικό big bang, από το οποίο σήμερα έχει απομείνει μόνο μια ισχνή σκιά. Τα δεκάδες δισεκατομμύρια των ΚΠΣ που ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’90 πέρασαν επίσης από την «πύλη» της ελληνικής οικονομίας και σήμερα δεν έχουν απομείνει παρά ελάχιστα ίχνη τους. Και το ολυμπιακό πάρτι του 2004 χρησιμοποιήθηκε ως μια τεράστια «πύλη» από κατασκευαστικούς και τεχνολογικούς κολοσσούς, αλλά τα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που πέρασαν από το κατώφλι του απλώς διεύρυναν τη μαύρη τρύπα του χρέους. 

Το να επιλέγει μια χώρα να γίνει «πύλη» δεν επιφέρει αυτονόητα αγαθά. Μπορεί να επισωρεύει και δεινά. Υπάρχουν τουλάχιστον δύο παραδείγματα παγκόσμιων «πυλών» που πλήρωσαν το προνόμιό τους με πολύχρονη αποικιοκρατία, συρράξεις, στρατιωτικές επεμβάσεις, πραξικοπήματα. Οι διώρυγες του Σουέζ και του Παναμά, τεχνητές πύλες τις διεθνούς ναυτιλίας και δίκτυα κατάκτησης των παγκόσμιων αγορών από τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, υπήρξαν ταυτόχρονα πυλώνες της αποικιοκρατίας για τους Αιγύπτιους και τους Παναμέζους. Οι δυο χώρες πλήρωσαν ακριβά, και μάλιστα αιματηρά, το προνόμιό τους. 

Από πολλές απόψεις κάτι ανάλογο συνέβη και με το νεότερο ελληνικό κράτος. Η υποστήριξη της συγκρότησής του από τις τότε Μεγάλες Δυνάμεις σχετίζεται ακριβώς με το γεγονός ότι το αντιμετώπιζαν σαν μοναδική γεωγραφικά πύλη για τις οικονομικές, αποικιοκρατικές και επεκτατικές βλέψεις τους. Έστω κι αν οι βλέψεις αυτές ήταν ανταγωνιστικές -τα σχέδια της βρετανικής αυτοκρατορίας, της Ρωσίας και της Γαλλίας συγκρούονταν στην κατανομή της ισχύος και της επιρροής στη διαμελιζόμενη Οθωμανική Αυτοκρατορία-, ευνόησαν την απελευθέρωση και τη συγκρότηση κράτους. Ωστόσο, το γεγονός ότι το κράτος αυτό παρέμεινε βασικά μια «πύλη», μια συμπληρωματική στις ισχυρές χώρες κρατική οντότητα και οικονομία, χωρίς ουσιώδη πολιτική και οικονομική αυτονομία, εξηγεί πολλές από τις αιματηρές περιπέτειες που διατρέχουν την ελληνική ιστορία από τα τέλη του 19ου και μετά. Ίσως και μέχρι τις μέρες μας, στους μνημονιακούς σκοτεινούς χρόνους. 

Το αντεπιχείρημα που ενδεχομένως θα ακουστεί από τους ζηλωτές της μετατροπής της Ελλάδας σε «πύλη» είναι ότι ο ελλαδικός χώρος υπήρξε τέτοια πύλη ανέκαθεν. Από τους μυκηναϊκούς χρόνους και μετά, αυτή η έντονα διαμελισμένη κόγχη της Μεσογείου με τις δεκάδες νησιωτικές γέφυρες, που καθιστούσαν ασφαλέστερο ένα ναυτικό ταξίδι από την Πύλο στη Βόρεια Αφρική ή από τη Σικελία στα μικρασιατικά παράλια, αποτελεί τη σταθερή «πύλη» επικοινωνίας Ανατολής και Δύσης, Βορρά και Νότου. Ορθό, με τη διαφορά ότι ταυτόχρονα αποτέλεσε διαδοχικά την ενδοχώρα πολιτικά ισχυρών και οικονομικά ανθηρών ηγεμονιών ή αυτοκρατοριών επί σχεδόν 3.000 χρόνια, με μακρά σκοτεινά διαλείμματα, βεβαίως. Η αθηναϊκή θαλασσοκρατορία, η αλεξανδρινή αυτοκρατορία, τα ελληνιστικά βασίλεια, η ρωμαϊκή, η βυζαντινή και η οθωμανική αυτοκρατορία, με διακυμάνσεις και διαβαθμίσεις, προσέδιδαν στον ελλαδικό χώρο όχι απλά τον χαρακτήρα μιας «πύλης», αλλά μιας οικονομικής και κοινωνικής οντότητας που δεν εξαρτιόταν θανάσιμα από τους κύκλους της παγκόσμιας οικονομίας και του διεθνούς εμπορίου. 

Επομένως, ακόμη κι αν κάποιος θεωρήσει σήμερα ως λύση ανασυγκρότησης τη μετατροπή της Ελλάδας σε πύλη του διεθνούς εμπορίου, ακόμη κι αν μετατρέψει όλα τα λιμάνια σε «πάρκινγκ» εμπορευματοκιβωτίων στη διαδρομή τους από την Ανατολή προς τη Δύση και αντίστροφα, ακόμη κι αν διαθέσει όλα τα μεταφορικά δίκτυα, τις σιδηροδρομικές ράγες, τους οδικούς άξονες, τα αεροδρόμια, το έδαφος από το οποίο περνούν αγωγοί πετρελαίου και αερίου, αυτό δεν εξασφαλίζει μακρόχρονη επιβίωση. Η μετατροπή μιας χώρας σε «διάδρομο» αγαθών και κεφαλαίων με τους σημερινούς όρους δεν αποτελεί παρά συγκεκαλυμμένη μορφή αποικιοποίησης μιας οικονομίας χωρίς έναν ελάχιστο παραγωγικό ιστό. Εκτός από κούληδες, βαστάζοι και σερβιτόροι, οι Έλληνες κάτι πρέπει να παράγουμε στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Πολύ περισσότερο που διαθέτουμε μια πολλά υποσχόμενη γη, με ό,τι αυτή περιλαμβάνει στο υπέδαφος και στην επιφάνειά της, κάτω από τη θάλασσα και στον αφρό της. 

Το λέει, άλλωστε, και η Μέρκελ -«δεν νοείται χώρα χωρίς βιομηχανικό τομέα»-, με τη διαφορά ότι είναι η ίδια η χώρα που πρέπει να επιλέγει το είδος παραγωγικής δραστηριότητας που την καθιστά απαραίτητη κι όχι συμπληρωματική στις οικονομίες των ηγεμόνων της. 

Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, το «όραμα» της μετατροπής της Ελλάδας σε πύλη της Κίνας, της Ρωσίας, της Γερμανίας και οποιουδήποτε άλλου εξελίσσεται σε μια αποδοχή της νέας αποικιοποίησής της. Εκτός από αποικία χρέους, η ελληνική οικονομία προορίζεται για μια κανονική εμπορευματική αποικία, με τους όρους της σκληρής αποικιοκρατίας των προηγούμενων αιώνων. Το πλεονέκτημα της πύλης μετατρέπεται σε μια κερκόπορτα άλωσης της επικράτειας, των υποδομών της, του πλούτου της και των ανθρώπων της. Αν μάλιστα ο αποικισμός συνεχιστεί με τους κινεζικούς όρους απασχόλησης που φημολογείται πως επικρατούν στο λιμάνι του Πειραιά ή τους όρους «απελευθέρωσης» της αγοράς εργασίας που επιβάλλει η τρόικα (οποία αγαστή συνέργεια!), τότε η «πύλη» της Ανατολής για τη Δύση, και αντιστρόφως, για τους ιθαγενείς καταλήγει απλώς μια πύλη για την κόλαση. 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Mεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά

παιδιά με μαύρα μάτια, αγάλματα πικρά

Γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό,

το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό.

Μεσ’ τη Μεσόγειο

Το αίμα τους αιώνες σκάλισε εκεί

τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή.

Νησιά σαν περιστέρια, αιώνιες φυλακές,

το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές.

Μεσ’ τη Μεσόγειο…

Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά,

τα χέρια μένουν μόνα κι άδεια τα κορμιά.

Λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου,

το καλοκαίρι εκεί δε χάνει τα φτερά του.

Μεσ’ τη Μεσόγειο…

Εδώ, στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ.

Mεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών.

Τα όνειρα που ’παίζαν στα βαθιά νερά

γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά.

Μεσ’ τη Μεσόγειο…

Τον Παρθενώνα κρύβουν σύννεφα βαριά.

Στην Ισπανία εχάθη η λέξη «λευτεριά».

Πάντα η Αθήνα μένει όνειρο πικρό.

Το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό.

Μεσ’ στη Μεσόγειο…

Δημήτρη Χριστοδούλου, «Μεσόγειος» (Μουσική Ζορζ Μουστακί)