Ιστορική αναδρομή αναρχικών εφημερίδων στην Ελλάδα

αναδημοσίευση από http://eagainst.com

Σ’έναν κινηματικό χώρο που επιδιώκει την αποτύπωση των γεγονότων απαλλαγμένη από κομματικά πλαίσια και καθεστωτική λογοκρισία η αναγκαιότητα των μέσων αντιπληροφόρησης είναι αναμφισβήτητη. Η ύπαρξή τους για τον αντιεξουσιαστικό χώρο είναι αυτονόητη. Εξηγείται από την ίδια τη φύση της ενημέρωσης που αντιτίθεται στον προπαγανδιστικό χαρακτήρα των κατεστημένων μέσων πληροφόρησης. Εξηγείται επίσης από την ανάγκη ύπαρξης ενός χώρου έκφρασης εκείνων που τα ΜΜΕ επιμένουν να αγνοούν, να περιθωριοποιούν και κατ’επέκταση να απομονώνουν.

Αυτή η ανάγκη δεν είναι σύγχρονη. Στην Ελλάδα οι πρώτες αναρχικές εφημερίδες εμφανίστηκαν στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα της Πάτρας και του Πύργου στα τέλη του 1800. Συγκεκριμένα, ο αναρχικός σύλλογος της Πάτρας εκδίδει την εφημερίδα «Επί τα Πρόσω»(1896) και του Πύργου την εφημερίδα «Νέον Φως» (1898).

Στην παρούσα εισήγηση, ωστόσο, θα κάνουμε μια σύντομη αναφορά στα μέσα αντιπληροφόρησης που διαμορφώθηκαν απο το 1985 και μετά, όταν ο Αναρχικός χώρος πέρασε σε μια φάση που αναζητούσε την οργάνωση του.

Μία από τις πρώτες σχετικές εφημερίδες που κυκλοφόρησαν ήταν η ΔΟΚΙΜΗ (1985-1987). Με πρωτοβουλία κάποιων ατόμων που συμμετείχαν στην συγκεκριμένη εφημερίδα και συντρόφων από διάφορες συλλογικότητες έγιναν πολλές συνελεύσεις που κατέληξαν στην διεξαγωγή μιας διήμερης πανελλαδικής συνάντησης την Άνοιξη του 1987. Αυτή κατέληξε στην ίδρυση της Ένωσης Αναρχικών και την έκδοση της εφημερίδας ΑΝΑΡΧΙΑ σε πανελλαδικό επίπεδο που σήμανε και το τέλος της εφημερίδας ΔΟΚΙΜΗ.

Αργότερα μια ομάδα συντρόφων που συμμετείχαν στην Ένωση Αναρχικών διαφώνησαν σε επίπεδο αξιών με τη συλλογικότητα και προχώρησαν στην δημιουργία της Συσπείρωσης Αναρχικών και την έκδοση της εφημερίδας ΕΝΑΝΤΙΑ το 1988 και του περιοδικού ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ γύρω στο 1990. Η εφημερίδα ΕΝΑΝΤΙΑ σταμάτησε να εκδίδεται μετά την αποχώρηση κάποιων από την Συσπείρωση Αναρχικών. Τότε η Συσπείρωση Αναρχικών αποφάσισε την έκδοση της εφημερίδας ΕΞΕΓΕΡΣΗ και σήμερα συμμετέχει στον κύκλο σύνταξης της εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Μερικοί από εκείνους που αποχώρησαν από την Συσπείρωση Αναρχικών έβγαλαν αργότερα το ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ που σήμερα ονομάζεται ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ.

Παράλληλα με την έκδοση της εφημερίδας ΕΝΑΝΤΙΑ (1988) από την Συσπείρωση Αναρχικών στην Αθήνα, η Ένωση Αναρχικών Θεσσαλονίκης αποφάσισε την έκδοση της εφημερίδας ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ σε τοπικό επίπεδο.

Μια από τις πιο πολυσυλλεκτικές και δημοφιλείς αναρχικές εφημερίδες με ανταποκριτές σε όλη την Ελλάδα ήταν η ΑΛΦΑ. Κυκλοφορούσε ως εβδομαδιαία αναρχική εφημερίδα από το 1994 μέχρι το 1998. Έβγαλε συνολικά σχεδόν 150 φύλλα που διακινούνταν πανελλαδικά στα περίπτερα μέσω πρακτορείου. Με αυτόν τον τρόπο συνέβαλε στη γνωστοποίηση του αναρχισμού σε κόσμο εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων, γεγονός που έπαιξε ρόλο τόσο στη δημιουργία στεκιών εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης όσο και στην πανελλαδική δικτύωση του αναρχικού χώρου. Επίσης συνέβαλε στη διεθνή δικτύωση του χώρου και στη γνωριμία με νέες για την Ελλάδα τάσεις του αντιεξουσιαστικού κινήματος και της αυτονομίας. Για παράδειγμα είχε κάθε βδομάδα μια σελίδα για την “ιστορία της ελευθερίας”, είχε αρκετά διεθνή νέα και είχε δημιουργήσει την πρώτη αντιεξουσιαστική ιστοσελίδα στην Ελλάδα. Άλλο ένα χαρακτηριστικό της ήταν ο πολυτασικός της χαρακτήρας εμφανής στην ποικιλία των άρθρων της. Η ΑΛΦΑ περιλάμβανε κείμενα που μιλούσαν για την αφορμαλιστική εξεγερσιακή οργάνωση αλλά και κείμενα αναρχοχριστιανών, κείμενα αναρχοσυνδικαλιστικά και αναρχοπάνκ,κλπ. Την ιδέα της δικτύωσης και του πολυτασικού χαρακτήρα μπορούμε να εντοπίσουμε σήμερα σε διάφορα σχετικά εγχειρήματα που έχουν δημιουργηθεί ως απάντηση στις συνθήκες (καθεστωτική προπαγάνδα, καταστολή, κλπ.) που εξακολουθούν να υπάρχουν. Σήμερα βέβαια υπάρχουν πολλά νέα μέσα (blogs, webpages, social networks) που χρησιμοποιούνται στον χώρο της αντιπληροφόρησης. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί την αναγκαιότητα ύπαρξης εντύπων.

Η ανάγκη ύπαρξης εντύπων παρά την πληθώρα ηλεκτρονικών μέσων (blogs, webpages, twitter, social networks) μπορεί εύκολα να δικαιολογηθεί. Πρώτον, η άμεση πρόσβαση σε αυτά τα νέα μέσα δεν είναι δυνατή για όλο τον πληθυσμό. Δεύτερον, οι ειδήσεις που παρουσιάζονται στα διάφορα ηλεκτρονικά μέσα μπορούν εύκολα να αλλοιωθούν τόσο από όσους ενδιαφέρονται να προβάλλουν το δικό τους ιδεολογικό πλαίσιο όσο και από τους μηχανισμούς της εξουσίας. Η υπερκάλυψη της καθαυτής είδησης από προσωπικές απόψεις είναι ένα παράδειγμα τέτοιας αλλοίωσης. Τα έντυπα αντιθέτως επιτρέπουν τον διαχωρισμό των προσωπικών αναλύσεων από την καταγραφή των γεγονότων, χαρακτηριστικό του οποίου την αναγκαιότητα τονίζουν διάφορα μέσα αντιπληροφόρησης στην Ελλάδα όπως η Άπατρις και το anarchypress.gr.

Μερικές αναφορές στο παρόν

Γκιλοτίνα

Η εφημερίδα ΓΚΙΛΟΤΙΝΑ αποτελεί μια συλλογική και αυτοοργανωμένη προσπάθεια από αναρχικούς/ες – αντιεξουσιαστές/στριες από το Αγρίνιο και γύρω περιοχές στον χώρο της αντιπληροφόρησης. Είναι ενάντια σε εμπορευματικές λογικές και λογικές κέρδους, ιδιοτελείας και διαμεσολάβησης. Πάνω σ’ αυτές τις βάσεις έχουν στήσει ένα ανεξάρτητο δίκτυο πληροφορίας και επικοινωνίας σε τοπικό επίπεδο.

Μαύρη Σημαία

Η αναρχική εφημερίδα ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ εκδίδεται 15 χρόνια στα Εξάρχεια από τη συντακτική ομάδα των Αλληλέγγυων Αναρχικών (Solidarios). Κυκλοφορεί σε άτακτα χρονικά διαστήματα και διακινείται χωρίς αντίτιμο.

Ρεσάλτο*

Η εφημερίδα δρόμου, ΡΕΣΑΛΤΟ εκδίδεται από το 2005 από τη συνέλευση του ομώνυμου στεκιού, περιλαμβάνοντας ζητήματα τόσο τοπικού όσο και γενικότερου (κεντρικού) χαρακτήρα, επιδιώκοντας την ανάπτυξη μιας κοινωνικής συνείδησης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Τυπώνεται σε 5.000 αντίτυπα και μοιράζεται σε δρόμους, πλατείες, σχολεία, λαϊκές αγορές, εργασιακούς χώρους και κοινωνικές-πολιτικές παρεμβάσεις χωρίς κανενός είδους αντίτιμο. Το κόστος της έκδοσης καλύπτεται αποκλειστικά από τη συνέλευση του στεκιού και είναι ρητή και αδιαπραγμάτευτη η άρνηση οικονομικής στήριξης του εγχειρήματος από κρατικά ή ευρωπαϊκά κονδύλια, κομματικά ταμεία ή τοπικές αρχές, δημοτικές παρατάξεις ή «μη» κυβερνητικές οργανώσεις, ιδιώτες «χορηγούς» ή διαφημιστές.

Διαδρομή Ελευθερίας

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ εκδίδεται από τον Απρίλιο του 2002 ως Μηνιαία Πανελλαδική Αναρχική Εφημερίδα. Αρχικά συμμετείχαν στο εγχείρημα διάφορες συλλογικότητες. Σήμερα την εφημερίδα εκδίδουν τρείς από αυτές, συγκεκριμένα η Συσπείρωση Αναρχικών, η Αναρχική Αρχειοθήκη και ο Αναρχικός Πυρήνας Ξανά στους Δρόμους. Τον Σεπτέμβριο του 2013 εκδόθηκε το 130ο τεύχος της εφημερίδας που διατίθεται σε διάφορα σημεία της Ελλάδας (Αττική, Θεσσαλονίκη, Πάτρα) έναντι χρηματικού αντίτιμου (1,50 ευρώ).

Αντίπνοια

Το πρώτο τεύχος της εφημερίδας ΑΝΤΙΠΝΟΙΑ τυπώθηκε τον Απρίλη του 2009 σε 5.000 φύλλα. Μοιράζεται στο δρόμο στις γειτονιές του Κουκακίου, των Πετραλώνων και του Θησείου, καθώς και σε αυτοοργανωμένους χώρους, στέκια και καταλήψεις. Όπως αναφέρει και η συντακτική ομάδα, η διακίνησή της είναι χωρίς αντίτιμο. Η εφημερίδα εκδίδεται με τη χρηματική (και όχι μόνο) συνεισφορά όσων δραστηριοποιούνται στο ομώνυμο στέκι και δεν έχει καμία σχέση με δημοτικές αρχές, μη κυβερνητικές οργανώσεις, κόμματα ή άλλους συλλόγους.

Ροσινάντε

Η αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ διευθύνεται από την συντακτική ομάδα της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε. Σκοπός της είναι η προώθηση του αναρχοσυνδικαλισμού και του επαναστατικού συνδικαλισμού μέσα στα σωματεία και τους εργασιακούς χώρους, καθώς και η πληροφόρηση πάνω σε εργατικά ζητήματα. Τα κείμενα με υπογραφή εκφράζουν μεν την άποψη του συντάκτη τους, αλλά έχουν τη γενική έγκριση της συντακτικής ομάδας, εκτός και αν αναφέρεται διαφορετικά. Η αναπαραγωγή των κειμένων είναι ελεύθερη και η συντακτική ομάδα ζητά μόνο να αναφέρεται η πηγή τους.

Δράση

Η εφημερίδα «ΔΡΑΣΗ» είναι μια διμηνιαία εφημερίδα, που διανέμεται δωρεάν σε εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους και απευθύνεται σε όλο τον κόσμο της εργασίας. Η βάση της λειτουργίας της είναι οι ανοιχτές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις στις οποίες καλείται να συμμετάσχει καθένας-μιά ενδιαφερόμενος-η.

Ο στόχος της είναι να συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός πολύμορφου μαζικού χειραφετημένου κινήματος του κόσμου της εργασίας, αποτελώντας παράλληλα φωνή αντιπληροφόρησης και ανοιχτό βήμα έμπρακτων μορφών αλληλεγγύης και συσπείρωσης του κόσμου της εργασίας.

Άπατρις

Η εφημερίδα δρόμου Άπατρις ξεκίνησε το 2009 από το Ηράκλειο και για ένα χρόνο έβγαινε σε τοπικό επίπεδο. Το 2010 ξεκίνησαν να συνεργάζονται στο εγχείρημα και σύντροφοι/συντρόφισσες από άλλες περιοχές της Κρήτης. Από τότε και για περίπου 2,5 χρόνια η Άπατρις εκδιδόταν ως παγκρήτια αναρχική εφημερίδα. Το προσεχές τεύχος, που θα εκδοθεί τη δεύτερη εβδομάδα του Οκτωβρίου 2013, θα είναι πανελλαδικό.

Η βασική θέση της αρχικής εκδοτικής ομάδας, σύμφωνα με το editorial του πρώτου φύλλου (Μάρτιος 2009), ήταν οτι οι υπάρχουσες δομές πληροφόρησης δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μέσο πραγματικής ενημέρωσης και ελεύθερης έκφρασης κι ως εκ τούτου οποιαδήποτε προσπάθεια ρεφορμιστικού χαρακτήρα είναι μη αποτελεσματική. Ως μέσο αντιπληροφόρησης η Άπατρις δύναται να συμβάλλει στην συνδιαμόρφωση ενός ανεξάρτητου κοινωνικού λόγου. Γι’αυτό άλλωστε τονίζεται και η προσωπική ευθύνη του κάθε συγγραφέα. Οι ίδιοι αναφέρουν σχετικά: “Σκοπός αυτής της έκδοσης δεν είναι να βγεί μια κοινή γραμμή ή αντζέντα που να προτείνει τη σωστότερη λύση. Σκοπός μας είναι να ακουστούν απόψεις που δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούν απόλυτα, απόψεις και γεγονότα που επιμελώς θάβονται από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης και αλλοιώνονται υπό το βάρος των εξουσιαστικών συμφερόντων, αλλά και να αφουγκραστούμε τις εξελίξεις γύρω μας ώστε να αναπτύξουμε το λόγο μας και τις πράξεις μας.“

Η Άπατρις έκανε πρόσφατα ένα κάλεσμα για συνάντηση των ήδη υπάρχοντων μέσων αντιπληροφόρησης της Ελλάδας η οποία πραγματοποιήθηκε τελικά στις 29 Ιουνίου 2013 στο Ηράκλειο. Σ’αυτήν πήραν μέρος διάφορες συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται στο χώρο της αντιπληροφόρησης (athens indymedia, candia alternativa, radio revolt, 98 fm, espiv, Άπατρις, κα). Παρόμοιες κινήσεις είχαν γίνει και στο παρελθόν (Θες/κη 2011, Αθήνα) με αφορμή την καταστολή της λειτουργίας διαφόρων μέσων, οι οποίες είχαν τονίσει την ανάγκη ύπαρξης πιο οργανωμένων και τακτικών συναντήσεων σε πανελλαδικό επίπεδο.

Η πρόταση της ‘Απατρις για τη συνάντηση του Ιουνίου είχε δύο σκέλη. Το ένα αφορούσε την επιθυμία του ανοίγματος της Άπατρις σε πανελλαδικό επίπεδο, το οποίο τελικά αποφασίστηκε κι ως εκ τούτου το επόμενο τεύχος θα είναι πανελλαδικό. Σ’αυτό πλαίσιο συζητήθηκαν οι βάσεις της συνεργασίας όσων ενδιαφέρονταν να συμμετέχουν στην έκδοση μιας αποκεντρωμένης πανελλαδικής Άπατρις. Η συζήτηση κατέληξε στα εξής βασικά σημεία όσον αφορα την οργάνωση και τη λειτουργία της:

1. Η δομή της πανελλαδικής Άπατρις

Για την αποκεντρωμένη λειτουργία αυτού του εγχειρήματος αποφασίστηκε η δημιουργία διαφόρων συντακτικών ομάδων καθεμία από τις οποίες θα λειτουργεί σε τοπικό επίπεδο. Σύμφωνα με την αρχική θέση της Άπατρις σχετικά με την ατομική ευθύνη του συγγραφέα τονίζεται οτι κάθε συντακτική ομάδα θα αποτελείται από άτομα των οποίων η συμμετοχή σε άλλες πολιτικές συλλογικότητες δεν μπορεί να δεσμεύει ή να επηρεάζει την λειτουργία της εφημερίδας ή της κάθε τοπικής συντακτικής ομάδας. Κατ’ επέκταση η συντακτική συνέλευση δεν μπορεί να γίνει μέσο επικύρωσης αποφάσεων ειλημμένων σε συνελεύσεις ξένες προς την Άπατρις.

2. Τα καθήκοντα των συντακτικών ομάδων

Κάθε συντακτική ομάδα δεσμεύεται να συνεισφέρει ένα συγκεκριμένο αριθμό σελίδων σε κάθε τεύχος. Για παράδειγμα η συντακτική ομάδα της Αθήνας θα συνεισφέρει αρχικά 6 σελίδες, η αντίστοιχη ομάδα της κεντρικής Ελλάδας 3 σελίδες, κοκ. Αυτός ο αριθμός μπορεί να αλλάξει ανάλογα με τις συνθήκες. Αυτό σημαίνει οτι κάθε συντακτική ομάδα μπορεί να διεκδικήσει επιπλέον ύλη ανάλογα με την επικαιρότητα. Οι συντακτικές ομάδες κάθε περιοχής θα ασχολούνται με τα εξής:

Προτάσεις σχετικά με την ύλη προς δημοσίευση και απόφαση των άρθρων που θα εκδοθούν.

Ανταποκρίσεις σχετικά με τοπικά γεγονότα.

Προτάσεις για εκδηλώσεις και συνεργασίες με την Άπατρις.

Διαχείριση των οικονομικών ζητημάτων της εφημερίδας τοπικά (εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης, συνεισφορές από στέκια, καταλήψεις, συντρόφους, κλπ).

Διαχείριση της διανομής στην περιοχή τους.

Προτάσεις για τη γενική λειτουργία της εφημερίδας.

3. Η ύλη της Άπατρις

Προτεραιότητα στη δημοσίευση έχουν με τη σειρά

Επικαιρότητα και τοπικά νέα

Αναλύσεις όσων συμμετέχουν στο εγχείρημα

Επιστολές και πρωτότυπα κείμενα

Αναδημοσιεύσεις και ιστορικά

Τα κείμενα που δε θα εμφανίζονται σε ένα τεύχος θα μπορούν να δημοσιεύονται είτε στην ηλεκτρονική σελίδα της Άπατρις είτε στο επόμενο φύλλο εφόσον θεωρείται σημαντικό. Όπως αναφέρθηκε η ύλη της κάθε συντακτικής ομάδας δε θα συγγράφεται από το σύνολο της αλλά το κάθε μέλος θα δεσμεύεται και θα προτείνει κάτι προς συγγραφή το οποίο και θα υπογράφει. Αυτό, ωστόσο, δε θα εμποδίζει μια συντακτική ομάδα να γράψει ένα συλλογικό κείμενο εφόσον αυτό αποφασιστεί στη συνέλευσή της. Επίσης είναι δυνατή η συνεργασία μελών διαφορετικών συντακτικών ομάδων εάν αυτό είναι επιθυμητό και εφικτό. Εάν μια συντακτική ομάδα δεν καλύψει τον αριθμό των σελίδων για τις οποίες έχει δεσμευτεί το κενό θα συμπληρώνεται από κείμενα άλλων συντακτικών ομάδων.

4. Ο συντονισμός των συντακτικών ομάδων

Η Άπατρις επιθυμεί να λειτουργήσει και σε πανελλαδικό επίπεδο χωρίς αρχισυνταξία από συγκεκριμένα άτομα αλλά με βάση την ενεργή συμμετοχή του καθενός. Για να μοιραστεί η αρχισυνταξία σε όλα τα μέλη δημιουργείται ένα φόρουμ, το οποίο θα αποτελεί τον χώρο στησίματος της εφημερίδας όσον αφορά την θεματολογία της. Σ’αυτό θα ανεβαίνουν όλα τα προς δημοσίευση κείμενα κάτω από τα οποία θα γίνονται διορθώσεις, σχόλια και προτάσεις, τα οποία βέβαια δεν θα είναι σε καμία περίπτωση δεσμευτικά για τον συγγραφέα κάθε άρθρου.

5. Διανομή και κόστος

Η διανομή και το κόστος διευθετείται σύμφωνα με τον κανόνα “Καθένας συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνατότητές του και καταναλώνει ανάλογα με τις ανάγκες του”. Αυτό σημαίνει ότι πέρα από την αρχική ευθύνη κάθε συντακτικής ομάδας για την κάλυψη των εξόδων που προκύπτουν από τα φύλλα που θα μοιράζονται σε τοπικό επίπεδο (με συναυλίες, κουτί ενίσχυσης, κλπ.)υπάρχει και η δυνατότητα κάλυψης μέρους αυτών των εξόδων από το κεντρικό ταμείο.

Το δεύτερο σκέλος της συνάντησης (Ιούνιος 2013) αφορούσε τη σχέση της πανελλαδικής Άπατρις με τα τοπικά εγχειρήματα αντιπληροφόρησης. Η Άπατρις είναι ξεκάθαρη ως προς την επιθυμία της να λειτουργήσει συμπληρωματικά ως πλατφόρμα αντιπληροφόρησης που θα ενισχύει τα σχετικά τοπικά εγχειρήματα σε τρία επίπεδα. Το πρώτο είναι αυτό της αυτομόρφωσης η οποία θα προωθηθεί και θα ενισχυθεί μέσα απο μια σειρά σεμιναρίων για τη χρήση των εργαλείων έκδοσης ενός εντύπου. Το δεύτερο αφορά τις τεχνικές υποδομές και περιλαμβάνει την υλική και συμβουλευτική υποστήριξη των τοπικών εκδοτικών κινήσεων στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό. Το τρίτο επίπεδο σχετίζεται με τη δημιουργία ενός σταθερού και οργανωμένου δικτύου αντιπληροφόρησης σε πανελλαδικό επίπεδο. Τονίζεται οτι σ’αυτό το δίκτυο θα συμμετέχουν κινηματικά ραδιόφωνα, ιστοσελίδες και έντυπα. Αυτή η οριζόντια δικτύωση των μέσων αντιπληροφόρησης σε εθνικό επίπεδο προκύπτει από την ανάγκη ενισχυσης της πρωτογενούς παραγωγής ειδήσεων, της διασταύρωσης των πληροφοριών και της συνεπαγόμενης αποφυγής της καθεστωτικής προπαγάνδας. Η ίδια ανάγκη, δεδομένων των σημερινών συνθηκών (κρατική καταστολή, εργατική τρομοκρατία, κλπ.),υπάρχει φυσικά και σε διεθνές επίπεδο. Κατ’επέκταση η Άπατρις επιθυμεί τη δημιουργία συνεργασιών με ανάλογα εγχειρήματα του εξωτερικού με απώτερο σκοπό τη δημιουργία ενός διεθνούς δικτύου μέσων αντιπληροφόρησης. Σ’αυτό το πλαίσιο ξεκινούν οι πρώτες συνεργασίες της Άπατρις με περιοδικά όπως η Brand (Σουηδία) και η La miccia (Ιταλία). Οι εν λόγω συνεργασίες θα κινηθούν αρχικά σε επίπεδο ανταλλαγής μεταφρασμένων άρθρων που θα δημοσιεύονται στην Άπατρις.

Υπάρχει επίσης μια πρόταση δημιουργίας μιας κεντρικής ιστοσελίδας στην οποία τα διάφορα τοπικά εγχειρήματα αντιπληροφόρησης από όλη την Ευρώπη θα ανεβάζουν άρθρα τους. Τη μετάφραση των κειμένων μπορεί να αναλαμβάνουν είτε οι ίδιες οι τοπικές ομάδες αντιπληροφόρησης είτε μεταφραστικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Τονίζεται ότι απώτερος σκοπός αυτής της παρουσίασης δεν είναι μόνο η γνωστοποίηση των σχετικών εγχειρημάτων στην Ελλάδα, και ειδικότερα της Άπατρις, αλλά κυρίως η έκφραση της ανάγκης να δημιουργηθεί ένα δίκτυο σε διεθνές επίπεδο. Σε αυτό καλούνται να συμμετέχουν τόσο συλλογικότητες, δηλαδή ομάδες που δραστηριοποιούνται σε ήδη υπάρχοντα σχετικά εγχειρήματα του εξωτερικού, όσο και άτομα που δραστηριοποιούνται ή ενδιαφέρονται να δραστηριοποιηθούν στον χώρο της αντιπληροφόρησης.

Κείμενο από την παρουσίαση της εφημερίδας δρόμου Άπατρις στο διήμερο αναρχικό φεστιβάλ βιβλίου στο Μάλμο της Σουηδίας.

*σημείωση διαχειριστή: ο συγγραφέας αναφέρεται στο Ρεσάλτο του ομόνυμου στεκιού στο Κερατσίνι και όχι στο εθνικιστικό ΡΕΣΑΛΤΟ που ο εκδότης του ισχυρίζεται ότι του έχουν υποκλέψει οι ...αναρχικοί τον τίτλο, τη στιγμή μάλιστα που το εθνικιστικό βγήκε μεταγενέστερα.

Σκουριές: καθεστώς τρόμου και ζόφου…

από http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/

Του Θύμιου Παπανικολάου 

«Έγκυος διώκεται ως μέλος εγκληματικής οργάνωσης επειδή αρθρογραφεί στο Διαδίκτυο. Ενοχοποιητικό υλικό και οι συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους»

Οι Σκουριές αποτελούν για το 4ο Ράιχ και τα εδώ ανδρείκελά του το «Πρόγραμμα Πιλότος».

Εδώ πλέον έχει επιβληθεί ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ το φασιστικό καθεστώς τρόμου και ζόφου…

Στις Σκουριές Χαλκιδικής διώκεται ΟΧΙ μόνο η αγωνιστική ΠΡΑΞΗ και ΒΟΥΛΗΣΗ, ΟΧΙ μόνο κάθε ίχνος αντίστασης στην κακουργία των ληστών και δημίων, ΑΛΛΑ και η αγωνιστική ΒΟΥΛΗΣΗ, η ΑΠΟΨΗ και η ΓΝΩΜΗ: ΕΔΩ επιβάλλεται το... χαλύβδινο κράτος του 4ου Ράιχ, το κράτος της ΟΛΙΚΗΣ ΔΙΩΞΗΣ και ΦΙΜΩΣΗΣ…

ΕΔΩ ασκούν τα «υψηλά καθήκοντα» της πολιτικής οι διωκτικές αρχές. Έχουν αναχθεί στον απόλυτο κριτή των πάντων: Των ιδεών, των πράξεων και του «εθνικού συμφέροντος».

Αποφασίζει η αστυνομία (!!!) ΕΥΘΕΩΣ για τα συμφέροντα των «νταβάδων» για το τι αποτελεί «δημόσιο συμφέρον» κ.λπ!!!

Το τέχνασμα-εύρημα: «Η σύσταση εγκληματικής συμμορίας»!!!

Με αυτό το νεοφασιστικό εύρημα-τέχνασμα αποτελούν «αδιάσειστα» ενοχοποιητικά στοιχεία της «εγκληματικής οργάνωσης» και οι απόψεις και οι συνεντεύξεις και οι Ιδέες!!!

Με τέτοιου είδους «αδιάσειστα στοιχεία» διώκεται ως μέλος εγκληματικής οργάνωσης και έγκυος γυναίκα: Για αναρτήσεις κειμένων της στο διαδίκτυο!!!

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ:

http://tokoutsavaki.blogspot.gr/2013/10/blog-post_650.html

Με άλλοθι, λοιπόν, τη Χρυσή Αυγή (τον χρήσιμο προβοκάτορα του καθεστώτος) το φασιστικό «αξίωμα» της «εγκληματικής οργάνωσης» υλοποιείται, με εγκληματική αυθάδεια ασυνήθιστη, στις Σκουριές: Πιλοτική δοκιμή για την επέκτασή του σε όλη την Ελλάδα.

Σε λίγο ΟΛΗ η Ελλάδα και το ΣΥΝΟΛΟ του ελληνικού λαού θα αποτελούν, για τα δωσίλογα ανδρείκελα του πλανητικού φασισμού, «εγκληματική οργάνωση»…

Πλησιάζει η ώρα (αν δεν ανακοπεί αυτή πραξικοπηματική αυθάδεια των ανδρεικέλων από τη λαϊκή ΕΞΕΓΕΡΣΗ), που θα χαρακτηριστεί και το διαδίκτυο (που θα κυκλοφορεί κείμενα εναντίον της ΕΕ, του ευρώ, των «νταβάδων» και των κυβερνητικών τους υπαλλήλων), «Εγκληματική Οργάνωση»!!!

Σκουριές θα γίνει ΟΛΗ η Ελλάδα…

Γι αυτό και οι Σκουριές πρέπει να αποτελέσουν την αιχμή του αγώνα, ΟΛΩΝ μας: Αιχμή και καταλύτης για την κινητοποίηση και ΟΡΓΑΝΩΣΗ της συμπιεσμένης παλλαϊκής ΟΡΓΗΣ…

ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ (αναδημοσίευση)

από τον Συνήθη Ύποπτο (http://synithisypoptos.gr)

Η γη μπορεί να γυρίζει αλλά εγώ είμαι σταθερά καρφωμένη σ΄ενα σημείο. Εδώ στο κλουβί με τις τρελές Στη χώρα που το αυτονόητο θεωρείται πλέον ανατρεπτικός τρόπος σκέψης. Το αυτονόητο είναι πως ένας άνθρωπος που μόλις τρία χρόνια πριν δήλωνε ένα συγκεκριμένο εισόδημα, είχε μια συγκεκριμένη οικονομική επιφάνεια αυτή που αναλογεί σ΄ενα μισθοσυντήρητο της κακιάς ώρας, κι έπαιρνε επιστροφή από την εφορία διακόσια τριακόσια ευρώ, και τρία χρόνια αργότερα που είναι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση από εκείνη που ήταν, φτωχότερος, ίσως άνεργος, με τις τιμές στα ύψη και την αγοραστική του δυνατότητα στο μηδέν, ΕΝΩ ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, όχι μόνο δεν έχει επιστροφή φόρου, αλλλά πρέπει να πληρώσει ένα μάτσο φόρους, χαράτσια και γ@μησιάτικα αλλονών. Το αλλονών είναι βεβαιομένο από τη στιγμή που αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος, δεν συμμετείχε σε καμία κλοπή, δεν τα εφαγε μαζί, δεν είχε κρυφά έσοδα ούτε καταθέσεις σε τράπεζες εξωτερικού, δεν έχει τίποτα που να αποδεικνύει πως ενώ τρια χρόνια πριν δικαιούταν επιστροφή τώρα πρέπει να πληρώνει το δεκαπλάσιο!

Το αυτονόητο λοιπόν είναι πως ο αυτός ο συγκεκριμένος τύπος, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ. Γιατι για να έχει, θα πρέπει να είχε μεσολαβήσει η κληρονομιά από καμιά θείτσα που απεβίωσε, ένα κέρδος στο λόττο, να βρήκε μια βαλίτσα με χιλιάρικα στο δρόμο, να έχει κλέψει καμιά τράπεζα και να έχει κάνει τη μπάζα του. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΛΟΓΙΚΗ, ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΙΚΗ, στο να ζητάει κάποιος από αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο λεφτά ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ. 

Αυτός που θα το κάνει λοιπόν έχει ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΟΧΟ. Να του κόψει από το φαί του, από τα φάρμακά του, από την ανατροφή των παιδιών του, από τη δυνατότητα να ζει σ΄ενα σπίτι. Για να χρησιμοποιήσω λοιπόν το παράδειγμα της διάσημης φράσης "το ότι πτωχεύουν οι έλληνες δεν σημαίνει πως πτωχεύει κι η Ελλάδα" θα πω, πως το ότι τα φάγανε, τα κλέψανε, τα παίξανε στο τζόγο, τα κάνανε βίλες, λογαριασμούς και κότερα, δε σημαίνει πως εμείς πρέπει να πληρώσουμε τους τοκογλύφους που τους τα δάνεισαν. Δεν είναι επαναστατική σκέψη, είναι Η ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουν όσοι τα φάγανε μαζί, όσοι κλέψανε, όσοι ήταν πελάτες των διαφόρων συμμοριών, όσοι γεμίζανε τις τσέπες με χιλιάρικα και δεν δίνανε λογαριασμό σε κανέναν, όσοι γεμίζανε με λουλούδια τις πίστες στα σκυλάδικα, όσοι αγοράζανε τρία και τέσσερα αυτοκίνητα για τη πλάκα τους, όσοι τρώγανε μέχρι να σκάσουν, όσοι γ@μάγανε ότι κινόταν, ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. 

Η ουσία που ενδιαφέρει είναι πως δεν μπορείς να λάβεις εκ του μη έχοντος. Και το ξέρουν. Θα ήταν ηλίθιο να πιστεύουμε πως ο τάδε Υπουργός που ζητάει από έναν άνθρωπο που δεν έχει λεφτά, να πληρώσει δεν ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ. Για να τον εξαναγκάσει λοιπόν σημαίνει πως δεν είναι ρυθμιστής ενός χρέους αλλά εκβιαστής. Αν σταμάταγε σε νόμους που θα έκαναν να ανοίξουν οι τσέπες των "μαζί τα φάγαμε" αν βούταγε τους δέκα χιτώνες από εκείνους που έχουν εκατό, αν έβαζε πίσω από τα κάγκελα όσους έκλεψαν, τους απατεώνες και καταχραστές του δημοσίου χρήματος, τους μιζαδόρους, τις συμμορίες που ροκάνισαν το δημόσιοι χρήμα, τους ιδιώτες που έκαναν περιουσίες στη πλάτη των υπόλοιπων, και όλα τα γνωστά καθάρματα που περιφέρονται ακόμα ανενόχλητα, μαζί του θα ήμουν. Θα έριχνα τη πέτρα κι εγώ μαζί του. Τότε δεν θα ήταν διάσωση της πλάκας, αλλά απονομή επί τέλους δικαιοσύνης.

Τώρα όμως πόση σοβαρότητα να διακρίνει κανείς σε εκείνους που συλλογή χρημάτων ονομάζουν το κλέψιμο από το παγκάρι της ενορίας? Και ποιος μπορεί πλέον να πιστέψει πως αυτό γίνεται για διάσωση κι όχι για άλλους λόγους? Σήμερα μου ζητάς να πληρώσω ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΧΩ. Αύριο θα μου ζητάς να πληρώνων υποχρεωτικα με κάποια κάρτα την οποία δεν θα μπορώ να πάρω γιατί δεν είμαι εντάξει ούτε με τις τράπεζες, ούτε με την εφορία ΑΡΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ. Τι θα γίνει τότε. Δεν θα έχω πρόσβαση στην αγορά ακόμα και των πιο βασικών προϊόντων για την επιβίωση? Κι αν έχω ακόμα δουλειά πόσο θα τη κρατήσω αν πάρει χαμπάρι ο εργοδότης πως είμαι ΕΚΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ? Μήπως στα αυριανά βιογραφικά θα πρέπει να παρουσιάζει κάποιος πιστοποιητικό από την εφορία ή το Τειρεσία ότι είναι εντάξει αλλιώς δεν μπορεί να προσλαμβάνεται? Μήπως το σουπερ μάρκετ θα ζητάει τη κάρτα αγορών υποχρεωτικά αλλιώς δεν θα δίνει τρόφιμα? Μήπως η ΔΕΗ θα ζητάει πληρωμή με πιστωτική αλλιώς θα κόβει το ρεύμα? Μήπως θα πρέπει να έχει συγκεκριμένη κάρτα κάποιος για να νοσηλευτεί ή να πάρει φάρμακα η οποία κάρτα θα είναι πάλι σε σύνδεσεη με τις τράπεζες και την εφορία?

Το αυτονόητο αρχίζει και γίνεται ανατριχιαστικό. Ζοφερό. Οι ενδείξεις είναι πολύ τρανταχτές πλέον για το αύριο που καταφθάνει χωρίς έλεος. Καταφθάνει ένα αύριο γεμάτο από εξαναγκασμένους σε αποκλεισμό από τη παροχή αγαθών. Εξαναγκασμένους να ξεσπιτωθούν και να μένουν στους δρόμους. Εξαναγκασμένων να ψάχνουν τα σκουπίδια ή να ζητιανεύουν στα συσίτια. Εξαναγκασμένους να πεθαίνουν ή να παρανομούν για να επιβιώσουν. Είναι η ώρα που και η δική μας wall street απαιτεί να έχει στα σκαλιά των πολυτελών πολυεθνικών, των πολυτελών εστιατορίων και των πολυτελών οίκων μόδας, ΖΗΤΙΑΝΟΥΣ. Τρελαμένους με το ταμπελάκι στο χέρι που να γράφει "έρχεται ο αντίχριστος, οι εξωγήινοι ή η δευτέρα παρουσία" Ανάπηρους που θα κρατάνε το σημαιάκι και θα λένε "κάποτε πολέμησα" 

Είναι η ώρα του κανιβαλισμού που ζητάει νομιμοποίηση. Δεν υπάρχει άλλη λογική δικαιολογία. Σ΄ενα πλανήτη που δέκα συμμορίες κατέχουν το παγκόσμιο πλούτο και δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι η παιδική τους χαρά, ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ είναι πως κανείς δεν μπορεί να μας διαφυλάξει αν αυτοί οι δέκα είναι τελικά κανίβαλλοι και δεν έχουν σώας τας φρένας. Η μετάλλαξη ενός συστήματος που είναι από μόνο του φιλοτομαριστικό, τζογαδόρικο, αδιάφορο για τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατεία, την δίκαιη κατανομή του πλούτου, την προώθηση αξιών και πολιτισμού, σε κανιβαλιστική ολιγαρχία δεν είναι ιστορία συνομωσίας είναι Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Το ότι αυτά τα δισεκατομμύρια ανθρώπων στη πλειοψηφία τους, όπως και τα λίγα εκατομμύρια εδώ, ντόπιων , δεν μπορούν να διακρίνουν το τσουνάμι που έρχεται κατ΄ευθείαν πάνω στη μούρη τους και θα τους συνθλίψει, δεν καθιστά συνομοσιολόγους εκείνους που ήδη έχουν ταμπουρωθεί να το παλαίψουν με κάθε τρόπο...Είναι η εποχή που οι φαντασιόπληκτοι συνομοσιολόγοι του παρελθόντος αποδεικνύονται απλά ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ. Είναι η εποχή που οτιδήποτε ειπώθηκε από τους εμπνευστές διαφόρων δυστοπιών του μέλλοντος, είναι απλά το μέλλον που ήρθε. Το μόνο πράγμα που αντιστέκεται στην αποδοχή αυτής της πραγματικότητας είναι το πείσμα των ανθρώπων να πιστέψουν πως δεν είναι έτσι γιατί αυτό θα προστατεύσει το μυαλο τους από τη τρέλα. Είναι η συνήθεια σιγά σιγά στην ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΛΑΓΗ, στη μετάλλαξη της ανθρωπότητας σε μια κανονικότατη φάρμα των ζώων, με τα ζώα να μην το πάρουν χαμπάρι. 

Σύνηθισαν στην ιδέα της αδυναμίας αντίδρασης. Σύνηθισαν στην αποδοχή των όσων τους πλασσάρονται για αλήθειες. Συνηθίζουν σιγά σιγά στο γεγονός πως ένα ένα αφαιρούνται από πάνω τους όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να τους αφήσουν το περιθώριο μιας υποτυπώδους ελευθερίας. Οι άνθρωποι παραδίδονται οικειοθελώς. Με την υπογραφή τους στο συμβόλαιο εκτέλεσης, χωρίς να μπαίνουν στο κόπο να δουν τα ψιλά γράμματα στο τέλος της σελίδας. Είχαν ένα σπίτι μια φωλίτσα? Θα το χάσουν και μετά θα σκεφτούν που θα ζήσουν. Είχαν ένα τρόπο να μεγαλώνουν τα παιδιά τους αξιοπρεπώς να τα θρέφουν καλά, να τα σπουδάζουν, να τα βοηθάνε να εκπληρώσουν τα όνειρά τους? Θα τη χάσουν τη δυνατότητα και μετά θα το καταλάβουν. Είχαν συνήθειες απλές, καθημερινές που τους βοηθούσαν να ομορφαίνει η ζωή τους? Θα τις χάσουν και μετά θα το καταλάβουν. Ο υποβαθμισμένος περίφημος τρίτος κόσμος, ο υποανάπτυκος, που στεκόταν απέναντι σαν παράδειγμα προς αποφυγή δεν ανέβηκε επίπεδο. Ηταν το όριο για να σχεδιάσουν που θα κατέβουν και οι υπόλοιποι.

Δεν είναι η τριτοκοσμική Ελλάδα. Θα είναι και η τριτοκοσμική Ευρώπη, και η τριτοκοσμική Αμερική σύντομα στις οθόνες μας. Και όλα αυτά ξεκινάνε από το πλέον απλό πράγμα. Κύριοι δεν έχω να πληρώσω και δεν θα καταναλώσω τη ζωή μου και όσο χρόνο απομένει στο να βρω τρόπους για να ικανοποιήσω τα αιτήματά σας. Αυτό είναι το αυτονόητο. Η συνεχής ενασχόληση, η συνεχής αγωνία και τρομοκρατία, για να βρεθεί τρόπος να ικανοποιηθεί ο χασάπης, είναι περιττή, γελοία. Ενας οικογενειάρχης αυτή τη στιγμή έχει σαν μόνο μέλημα στη ζωή του να βρει λεφτά για να πληρώσει ένα φόρο, το ρευμα, τη τράπεζα, το δάνειο, το ταμείο. Ξυπνάει, κοιμάται (αν καταφέρνει πια να κοιμηθεί) με ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ στη ζωή του, χρημάτων που θα του χρησιμεύσουν όχι για να ζήσει καλύτερα, αλλά για να μην πεθάνει γρηγορότερα. Η άλλη πλευρά, εκείνη των βολεμένων ακόμα ξυπνάει και κοιμάται υποταγμένη απόλυτα στις υποδείξεις, στα μοντέλα ζωής, στα μοντέλα αξιών του ΤΙΠΟΤΑ που θεωρεί ζωη.

Τελικά κανένας ζωντανός κυκλοφορεί ακόμα;

Σε είδα (αναδημοσίευση)

από Without Reason or Rhyme (http://withoutreasonorrhyme.wordpress.com)

Σε πρωτοείδα κεντημένη από τα χέρια μανάδων, συζύγων και κορών. Σε είδα να πηγαίνεις στους άντρες, να υψώνεσαι πάνω από επαναστατημένους, να ματώνεσαι από το αίμα τους, να λερώνεσαι από την λάσπη των χαρακωμάτων τους και την μπαρούτη των όπλων τους. Σε είδα να πέφτεις στο Μεσολόγγι, να θάβεις τον Καραϊσκάκη στην Ακρόπολη, να διαβαίνεις τους ματωμένους δρόμους της Τρίπολης. Μετά σε είδα στα χέρια άλλων, Ελλήνων στο «αίμα» αλλά ξένων στην καταγωγή. Σε χαίδευαν, σε επαινούσαν, σε προσκυνούσαν, σε βάφτιζαν με μεγάλες λέξεις, σε πλειοδοτούσαν: στους Άγγλους, τους Γάλλους ή τους Ρώσους. Σε χρησιμοποιούσαν για εξουσία, για χρήματα, για πόλεμο και για κέρδος.

Σε είδα στο τέλος ενός καλοκαιριού και στις αρχές ενός φθινοπώρου σε μια πλατεία, στα χέρια κάποιου να ορμάς προς τα ανάκτορα. Σε είδα να φωνάζεις για Σύνταγμα, σε είδα να πανηγυρίζεις όταν το πέτυχες, σε είδα χρόνια μετά οργισμένη να διώκεις τους βασιλιάδες. Σε είδα να γίνεσαι «Μεγάλη Ιδέα» για να σκεπάσεις μυαλά φτωχών, σε είδα πάνω από στρατιώτες που πυροβολούσαν αγρότες στο Κιλελέρ. Σε είδα να ανεβαίνεις βουνά στην Μακεδονία, να μπαίνεις στην Θεσσαλονίκη, να διασχίζεις ερήμους στην Μικρά Ασία.

Σε είδα να κοιτάζεις απορημένα νέους με τεντωμένα χέρια να υμνούν τον δικτάτορα. Σε είδα στα βουνά της Αλβανίας, πάνω από κρυοπαγήματα και κόκκινο χιόνι να προχωράς κόντρα στους στρατηγούς, μόνο από την θέληση στην ψυχή του τελευταίου στρατιώτη. Σε είδα να πουλιέσαι, να παραδίνεσαι και να υποχωρείς. Σε είδα να ξαναυψώνεσαι από λίγους αποφασισμένους χωρίς όπλα πάνω από την Ελεύθερη Ελλάδα. Σε είδα στα χέρια των γερμανοτσολιάδων, να χτυπάς τα παιδιά σου που ζητούσαν ελευθερία, ανεξαρτησία, λαοκρατία, δικαιοσύνη. Σε είδα να κυματίζεις πάνω από την Μακρόνησο, εκεί που βασάνιζαν αυτούς που σε τίμησαν. Σε είδα να σε κρατούν χαφιέδες, ρουφιάνοι, πουλημένα τσιράκια, να σε χαϊδεύουν λάγνα για να καλύψουν τα εγκλήματα τους αυτοί που με τα λόγια σε τιμούσαν και με τα έργα σε παζάρευαν. Σε είδα να κλαίς απο ντροπή πάνω από το στράτευμα που ο στρατηγός παρέδιδε στους Αμερικάνους για να πολεμήσουν αυτούς που πάλεψαν για την ελευθερία.

Σε είδα στα χέρια φοιτητών στο 1-1-4 και στα χέρια του Λαμπράκη, με ένα χαμόγελο και μια ελπίδα. Σε είδα να κλαίς πάνω από το σώμα του Μπελογιάννη. Σε είδα στα χέρια δικτατόρων, στο Καλλιμάρμαρο να παρατηρείς με θυμηδία τις γελοίες γιορτές της χούντας. Σε είδα πίσω από τους δικαστές του Παναγούλη. Σε είδα στην πύλη του Πολυτεχνείου να σε ρίχνει ένα τανκ, αγορασμένο με δάνεια ή χαρισμένο από τους συμμάχους. Σε είδα να σκοτώνεσαι στην Κύπρο, για μια υπόθεση μεγάλη αλλά από πριν καθορισμένη, αγορασμένη και πουλημένη.

Σε είδα στην Μεταπολίτευση, να σε ανεμίζουν οπαδοί, πρόβατα με φωνή, ενώ μιλάει ο αρχηγός. Σε είδα στα συλλαλητήρια για το θέμα της ονομασίας, σε είδα στις συγκεντρώσεις που οι παπάδες έπαιζαν πολιτικά παιχνίδια, να στέκεσαι απορημένη δίπλα σε εικόνες και βυζαντινούς αετούς. Σε θυμάμαι, θυμάμαι τα τρομαγμένα βλέμματα των ανθρώπων όταν κατέβαινες στα Ίμια. Σε είδα στα χέρια φασιστών, δεμένη όπως όπως σε ένα κοντάρι που ανεβοκατέβαινε πάνω σε σώματα «αλλοφύλων». Σε είδα στις συγκεντρώσεις ραγιάδων, κομματόσκυλων και συμφεροντολόγων, εξουσιομανών και νεοφιλελεύθερων ευρωλάγνων, να σε μειοδοτούν για άλλη μια φορά, να σε υμνούν για άλλη μια φορά, να κλέβουν στο όνομα σου για άλλη μια φορά.

Δεν ξέρω πια αν θα σε κρατούσα. Σε έχουν κρατήσει τόσοι προδότες, καθάρματα, τσιράκια, πουλημένοι, φασίστες και δολοφόνοι για να σκεπάσουν τα εγκλήματα τους, για να αποδείξουν την «φιλοπατρία» τους. Σε έχουν κρατήσει και τα καλύτερα στοιχεία αυτού του λαού, επαναστάτες, άνθρωποι με όραμα, με αγάπη για τον τόπο τους και τους ανθρώπους, με καρδιές που έσπαγαν από αγανάκτηση μπροστά στην αδικία, την λεηλασία. Με τέτοια θέληση για ελευθερία που δεν την σταματούσαν ούτε οι σφαίρες. Σήμερα θα είσαι πάλι στους δρόμους, ανάμεσα από κάγκελα, ΜΑΤ, στρατό, ασφαλίτες, φασίστες, «εθνικόφρονες», με χίλιες δύο προφυλάξεις μην σου χαλάσουν την γιορτή. Θα σε χαιρετήσουν πάλι οι χαφιέδες, θα βγάλουν φλογερούς λόγους για σένα, θα πιούν κρασί για πάρτη σου, θα γεμίσουν τις τσέπες τους με τα ψέματα σου. Είναι ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος, και είμαστε πάλι στην αρχή του.

Πόλεμος χαμηλής έντασης στις κοινωνικές αλληλέγγυες δομές (αναδημοσίευση)

από το Αυτόνομο Στέκι

εικαστικό από εφημερίδα Δράση

Το πρωί της Πέμπτης, 24/10/13, κλιμάκιο της Δίωξης Ναρκωτικών και υπάλληλοι του Εθνικού Οργανισμού Υγείας (ΕΟΦ), παρουσία εισαγγελέα, έκαναν έφοδο στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού και στη ΜΚΟ Γιατροί του Κόσμου, κατόπιν καταγγελιών «για κατοχή και διακίνηση ναρκωτικών». Στην περίπτωση των Γιατρών του Κόσμου, δεν ήταν η πρώτη φορά που στοχοποιούνταν ως εν δυνάμει επικίνδυνο καρτέλ. Περίπου ένα μήνα πριν είχε πραγματοποιηθεί έλεγχος από επόπτες υγείας της Περιφέρειας με αφορμή αντίστοιχες καταγγελίες. 

Παρά το γεγονός ότι κατά την πρώτη έφοδο διαπιστώθηκε πως η λειτουργία του φαρμακείου ήταν νόμιμη, η έφοδος της Πέμπτης στηρίχθηκε σε νέα υποτιθέμενη επώνυμη καταγγελία, σύμφωνα με την οποία η οργάνωση διακινεί ανεξέλεγκτα πέριξ της Ομόνοιας δίγραμμα φάρμακα. 

Πρόκειται για τα σκευάσματα που λαμβάνουν ψυχικά πάσχοντες και χορηγούνται αυστηρά και μόνο με ιατρική συνταγή, καθώς περιέχουν στη σύστασή τους ναρκωτικές ουσίες.

Εδώ να σημειώσουμε το εξής: δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι συγκεκριμένοι χώροι που δέχτηκαν έφοδο παρέχουν υπηρεσίες υγείας. Ο πρώτος λόγος της εφόδου σχετίζεται με την ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη μετάβαση των υπηρεσιών υγείας από «δημόσιο σύστημα» σε κερδοφόρα ιδιωτική μπίζνα. Το κλείσιμο των δημόσιων νοσοκομείων, οι απολύσεις προσωπικού, η ανεπάρκεια προμηθειών, το εισιτήριο των 25 ευρώ για την εισαγωγή στα νοσοκομεία που θα ισχύσει από 1/1/14, είναι μόνο μερικά από τα δεδομένα που σκιαγραφούν τους στόχους της κρατικής στρατηγικής για την υγεία.

Ο δεύτερος λόγος της εφόδου, σχετίζεται με το ποιους και ποιες στηρίζουν οι παραπάνω χώροι και το σε ποιους και ποιες είναι ανοιχτοί: σε μετανάστες, άνεργες, οροθετικές, τοξικοεξαρτημένους, άστεγους και ανασφάλιστους. Σε όσους και όσες, δηλαδή, εκ των πραγμάτων αποκλείονται από το νέο σχέδιο για την υγεία και θεωρούνται περιττοί. Όσο ο αριθμός των περιττών αυξάνεται με ολοένα ταχύτερους ρυθμούς, τόσο πιο σημαντική και –κυριολεκτικά- σωτήρια θα καθίσταται η λειτουργία ανάλογων χώρων και δομών. Αντίστοιχα, όσο ταχύτερα αυξάνεται ο αριθμός των περιττών, τόσο πιο επιτακτική θα είναι και η ανάγκη της φυσικής τους εξόντωσης από την πλευρά του κράτους. Δεν έχεις λεφτά; Κάτσε σπίτι σου και ψόφα. Βρέθηκες να μένεις στο δρόμο γιατί έχασες τα πάντα; Ψόφα λοιπόν γιατί χαλάς την όμορφη εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό και διώχνεις τους τουρίστες.

Κατά την εκτίμησή μας, η έφοδος στους παραπάνω χώρους ήταν μόνο η αρχή. Όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια, το κράτος ξεκινά με μια ελαφριά σφαλιάρα πριν χτυπήσει σε πλήρη ισχύ. Η σφαλιάρα ελέγχει τις πιθανές αντιστάσεις και τον αντίκτυπο που θα έχει μια μελλοντική επίθεση πλήρους ισχύος, ενώ ταυτόχρονα προλειαίνει το έδαφος ώστε παρόμοια «επεισόδια» να θεωρούνται φυσιολογικά, νόμιμα και αναπόφευκτα.

Στο πλαίσιο της παραπάνω λογικής ερμηνεύουμε και αυτό που συνέβη έξω από το Αυτόνομο Στέκι την Πέμπτη, 24/10/13. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, 5 μηχανές της ομάδας ΔΕΛΤΑ σταματούν έξω από την είσοδο του Στεκιού. Επτά μέλη της ομάδας αυτομόρφωσης της αυτοδιαχειριζόμενης δανειστικής βιβλιοθήκης ετοιμάζονται εκείνη την ώρα να μπουν στο Στέκι για να ξεκινήσουν την εβδομαδιαία κουβέντα τους. Πραγματοποιείται εξακρίβωση των στοιχείων τους, καταγραφή των διευθύνσεων των σπιτιών τους και διενεργείται έλεγχος στα προσωπικά τους αντικείμενα, ενώ ιδιαίτερο βάρος δίνεται στην εξονυχιστική έρευνα της τσάντας της συντρόφισσας που είχε κλειδιά του Στεκιού. Χαρακτηριστική ήταν και η απορημένη ερώτηση μπάτσου «στις 18:00 δεν ανοίγει σήμερα το Στέκι;» (οι συντρόφισσες και σύντροφοι είχαν συμφωνήσει να μαζευτούν νωρίτερα). Μαντεύουμε πως η ερώτηση αυτή δεν σχετίζεται με πιθανή αγωνία του μπάτσου ότι θα έχανε την συζήτηση για «Το Κράτος και ο Ιστορικός του Ρόλος» του Κροπότκιν...

Κατά την άποψή μας, τα παραπάνω γεγονότα δεν είναι ασύνδετα μεταξύ τους. Αποτελούν ενδείξεις και αποδείξεις μίας ακόμα τακτικής στο πλαίσιο της ευρύτερης κρατικής στρατηγικής για την πειθάρχηση – και ενδεχομένως, πλήρη εξόντωση- των από κάτω. Γιατί οι από κάτω, παρά τις αντίξοες συνθήκες, παρά τη ραγδαία φτωχοποίησή τους εξακολουθούν να είναι δημιουργικοί. Εξακολουθούν να είναι αισιόδοξοι, εξακολουθούν να είναι αλληλέγγυοι με όσους κρίνουν ότι το χρειάζονται, εξακολουθούν να ενώνουν τις δυνάμεις, τις ικανότητες και τις επιθυμίες τους –και φτιάχνουν θαύματα.

Για να το θέσουμε απλά: όσοι και όσες αντιστέκονται, με οποιονδήποτε τρόπο, στην συστηματική τους εξαθλίωση, είναι εχθροί. Όσοι και όσες αναζητούν μέσω της συλλογικοποίησής τους νέους τρόπους, διαφορετικούς από αυτούς που επιτάσσει ο καπιταλισμός, για να καλύψουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή, είναι εχθροί.

Εχθρός λοιπόν το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού. Εχθροί ακόμα και οι Γιατροί του Κόσμου. Κι ακόμα πιο εχθρικά αντιμετωπίζονται οι δεκάδες συλλογικές κουζίνες, οι αυτοδιαχειριζόμενες βιβλιοθήκες, οι ομάδες προβολών, τα αντικαθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, οι αυτοοργανωμένες θεατρικές ομάδες και οι δομές υγείας, τα παιδικά στέκια, οι ομάδες αυτομόρφωσης, τα αυτοδιαχειριζόμενα μπαρ και καφενεία. Και πού στεγάζονται όλ’ αυτά τα ποταπά, εχθρικά και ύποπτα εγχειρήματα; Εκεί που ήταν αναμενόμενο: στις απανταχού εστίες ανομίας, στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και τις καταλήψεις που απειλούν την ειρήνη, την σταθερότητα και την ανάπτυξη του παράλληλου ανύπαρκτου σύμπαντος που ευαγγελίζεται το κράτος.

Βάσει λοιπόν των παραπάνω, εμείς, στο Αυτόνομο Στέκι, είμαστε αποδεδειγμένα εχθροί τους. Κι αυτό γιατί, εδώ και χρόνια, συνειδητά επιλέξαμε να στήσουμε, να υποστηρίξουμε και να ενισχύσουμε οικονομικά δομές όχι μόνο της συνέλευσής μας, αλλά και συλλογικοτήτων εντός και εκτός Στεκιού. Στόχος μας ήταν η αναπαραγωγή των δομών και η ενδυνάμωσή τους. Και τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη λειτουργίας της πρώτης συλλογικής κουζίνας που στεγάστηκε στο Στέκι, βλέπουμε με μεγάλη μας χαρά ότι ο αριθμός των αυτοοργανωμένων δομών πολλαπλασιάζεται, η φύση και η δράση τους ποικίλλουν, εμπλουτίζονται και ενδυναμώνονται. Ταυτόχρονα οι δομές που στεγάζονται στο Στέκι έχουν συμβάλλει δυναμικά στη δημοσιοποίηση της δράσης ποικίλων συλλογικοτήτων και αγώνων, έχουν ενισχύσει οικονομικά (μέσω της ελεύθερης συνεισφοράς αλληλέγγυων) ομάδες, σωματεία και άτομα, έχουν παράξει πλήθος πολιτικών κειμένων και έχουν συνενώσει άτομα εκτός και εντός κινήματος, «άπειρους» και «έμπειρους», υπό την σκέπη κοινών αναγκών, επιθυμιών και οραμάτων.

Στο λεξικό στο λήμμα “δομή” βρίσκουμε: «η εσωτερική διάρθρωση η οποία συνδέει τα επί μέρους όμοια ή ανόμοια στοιχεία ενός συνόλου». Αυτή η σύνδεση μεταξύ όμοιων και ανόμοιων στοιχείων, ή πιο απλά, η σύνδεση μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων είναι η “μαγική” ιδιότητα των δομών. Πάνω από μία κατσαρόλα, όσο λίγα ελληνικά και να ξέρει ένας μετανάστης, όσο λίγα γαλλικά και να ξέρουμε εμείς θα συνεννοηθούμε μια χαρά. Στις δομές μοιραζόμαστε τον κάματο, το άγχος και την ικανοποίηση. Δημιουργούμε συλλογικά, και παράγουμε υπηρεσίες που την υλική και ηθική αξία τους, την καρπωνόμαστε οι ίδιοι και οι ίδιες.

Όμως οι δομές δεν πρέπει να είναι μόνο μία νησίδα επιβίωσης μέσα στην κόλαση του καπιταλισμού. Ούτε να έχουν ως μοναδικό στόχο το να μας βοηθήσουν να συνεχίζουμε τις ζωές μας παράλληλα με τον καπιταλισμό. Οι δομές μας βοηθούν να καλύψουμε τις ανάγκες μας και μέσα από το αξιακό πλαίσιο λειτουργίας τους (αντιεμπορευματικές, οριζόντιες, ενισχυτικές των αγώνων, ούτε με το νόμο, ούτε με την παρανομία αλλά αυτοθεσμισμένες) πλήττουν την κυρίαρχη αντίληψη. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά τους με τις δομές που κατά καιρούς δημιουργεί το κράτος (“αυτοδιοίκηση”) ή οι διάφορες ΜΚΟ ή η Εκκλησία. Για παράδειγμα, στις δομές η ποιότητα δεν είναι ανάλογη του χρήματος και το βίωμα αυτό είναι, ίσως, ο πιο αποτελεσματικός και ευχάριστος τρόπος για να αποδυναμώσουμε το φαντασιακό του καπιταλισμού μέσα στο κεφάλι μας.

Εν τέλει, οι δομές αποτελούν έναν από κοινού συμφωνημένο τρόπο με τον οποίο ιδανικά εκφράζουμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Κι όταν οι επιθυμίες και οι ανάγκες εκφράζονται συλλογικά, αντιεμπορευματικά, αντι-ιεραρχικά, επίμονα, δυναμικά και με πείσμα, το κράτος δεν μπορεί παρά να τις εχθρεύεται.

Επομένως, χωρίς αμφιβολία, όσα συνέβησαν το πρωί και το απόγευμα της Πέμπτης, ήταν ένα πρώτο σκούντημα, ένα τράβηγμα του αυτιού σε μας, στα «άτακτα» και «άνομα» παιδιά αυτής της κοινωνίας που εξακολουθούν να σκέφτονται αυτόνομα και μακριά από την παγωμένη αγκαλιά του κράτους. Δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς θα συνεχιστεί αυτός ο πόλεμος και πώς θα κλιμακωθεί. Δε θεωρούμε καθόλου απίθανο κάποια στιγμή να χαρακτηριστούμε και εμείς ως εγκληματική οργάνωση που υποθετικά οργάνωνε «τρομοκρατικές» επιθέσεις με τις κατσαρόλες και τα εκρηκτικά μπαχαρικά των κουζινών, διάβαζε βιβλία ανατρεπτικού περιεχομένου με περίεργους μουσάτους τύπους στο εξώφυλλο ή/και έκανε πλύση εγκεφάλου στους θεατές των προβολών της με κρυμμένα υποσυνείδητα μηνύματα για την επανάσταση ανάμεσα στα καρέ των ταινιών.

Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι για το οποίο θα θέλαμε να ενημερώσουμε τους εν δυνάμει «παιδαγωγούς» που θέλουν να μας βάλουν στον «ίσιο δρόμο»: είμαστε ξύλα απελέκητα, απείθαρχα και αποφασισμένα. Θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε, να σκεφτόμαστε ελεύθερα, να κουβεντιάζουμε, να γελάμε και να ονειρευόμαστε, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, να μαγειρεύουμε, να γράφουμε εισηγήσεις, να διαβάζουμε «κακά» βιβλία μέχρι να στραβωθούμε, να βλέπουμε ταινίες, ν’ ακούμε μουσική και να χορεύουμε, να κάνουμε πορείες, να κολλάμε αφίσες και να μοιράζουμε κείμενα στη γειτονιά. Θα συνεχίσουμε να φτιάχνουμε δομές, όσες θέλουμε, ό,τι είδους θέλουμε και όπου θέλουμε, ανοιχτές σε ντόπιους και μετανάστες, γυναίκες και άνδρες, λεσβίες και διεμφυλικούς, παιδιά και ενήλικους, σκύλους και γάτες, τρελούς και λιγότερο τρελούς, τοξικοεξαρτημένους, οροθετικές, άστεγους και άνεργες. Θα συνεχίσουμε, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ

Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988)

Σαν σήμερα το 1988 έφυγε ο Τάσος Λειβαδίτης. Για τα περβόλια τ' ουρανού, καθώς έλεγε.

Πολλά τα αφιερώματα στα blogs και τον "πειρασμό" αυτόν δεν μπορούμε να το αποφύγουμε κι' εμείς. Αφήνουμε όμως τις λέξεις του να μας παγιδεύσουν στο φωτεινό μονοπάτι της ύπαρξής μας.

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ 

Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,

άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,

θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,

μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,

και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,

τις δίψες, τις παραχωρήσεις,

μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου

συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου

να τελειώνω ― α, εσείς,

εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,

βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,

όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου

την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων

φτωχών προγόνων,

κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή

με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας. 

Eίμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο

το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,

ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,

ένας Θεός καθόλου αθάνατος,

γι’ αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική

κι ανεπανάληπτη στιγμή του. 

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. 1 (1957): 

…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι

και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. 

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. 

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ’ τη στιγμή 

που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων. 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1958-1964)

επιλογή ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

(Απάνθισμα)    

αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, 

έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: 

να πιστέψω στους ανθρώπους. 

(Ποίημα) 

Όταν λες: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου. 

(Μικρή υπαρξιακή παρένθεση) 

Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: 

αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα. 

(Από μέρα σε μέρα) 

Γι’ αυτό σου λέω

πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο 

να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους,

όχι να περιμένεις την πράξη – είναι τότε αργά. 

(Φίλιππος) 

επιλογή από εδώ

"Βία είναι να σου κόβουν το ρεύμα": Η απολογία του Νίκου Ασλάνογλου

Δεν γνωρίζω τον Νίκο Ασλάνογλου και τους "Πολίτες της Βέροιας". Θυμάμαι μόνο, όταν από τις πρώτες μέρες του μνημονίου, ότι ήταν οι πρώτοι που προσέτρεξαν κοντά στους συνανθρώπους της πόλης τους χωρίς τυμπανοκρουσίες και σημαιάκια, χωρίς κανένα κομματικό ή ψηφοθηρικό κίνητρο (όπως κάνει το κομματίδιο του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ) να τους συμπαρασταθούν έμπρακτα, επανασυνδέοντας το ρεύμα σε εκείνους που αδυνατούσαν να πληρώσουν το λογαριασμό. Τότε δεν υπήρχε το λεγόμενο χαράτσι και αυτό έχει τη σημασία του. Γιατί μόνο αφού μπήκε το χαράτσι στη ζωή μας αρκετά κινήματα "ξύπνησαν"  και έβαλαν στις προτεραιότητές τους την επανασύνδεση ρεύματος, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα την άρνηση πληρωμής του χαρατσιού.

Αύριο ο Νίκος Ασλάνογλου και ο άνεργος Δημήτρης Γκάλαβος δικάζονται στη Βέροια για σειρά εγκληματικών πράξεων, κατόπιν έγκλισης της ΔΕΗ. Το κατηγορητήριο: παράβαση των άρθρων 1, 14, 26s1, 27, 45, 51, 53, 57, 61, 63, 79, 98 και 372s1 του Ποινικού Κώδικα όπως ακριβώς περιγράφεται στην κλήση για απολογία της εισαγγελέως Πρωτοδικών Χολέβα Αλεξάνδρας.

Κυρία Χολέβα (άνευ άλλου τίτλου), σας υπενθυμίζω πως έχετε την "τιμή" να είστε η πρώτη δικαστική λειτουργός στην Ελλάδα που θα δικάσετε πολίτη για επανασύνδεση ρεύματος. Φυσικά θα βρείτε και άλλους μιμητές. Δεν ξέρω πόσους, αρκετούς φαντάζομαι από όλο το συνάφι της ξεπουλημένης δικαιοσύνης. Όμως να γνωρίζετε ότι Ασλάνογλου και Γκάλαβοι υπάρχουν χιλιάδες στην χώρα τούτη.

Φυσικά δεν έχω την απαίτηση να συμμεριστείτε όσα στην κατάθεση-απολογία του παραθέτει ο Νίκος Ασλάνογλου. Το Σύνταγμα βάσει του οποίου υποτίθεται ότι δικάζετε δεν αποτελεί για εσάς και την παρέα σας παρά ένα κουρελόχαρτο. Σύνταγμά σας έχετε επιλέξει το Μνημόνιο και τους νόμους του. Επιτελώντας το "λειτούργημα σας", γνωρίζετε πολύ καλά πως παραβιάζετε σωρεία άρθρων του Συντάγματος. Μήπως αύριο θα πρέπει να καθήσετε εσείς στο εδώλιο του κατηγορουμένου;

Νίκος Ασλάνογλου: Η Απολογία μου...

Βέροια 27-10-2012 

Κατάθεση απόψεων, μετά από μήνυση της ΔΕΗ.

Πρόσφατα, κατέθεσα ενόρκως μετά από κλήση, για την υπόθεση της ΔΕΗ, που απασχολεί κι αυτήν την αναφορά μου. Και τώρα δηλώνω ότι συμμετέχω ακόμη στην επανασύνδεση ρεύματος σε μετρητές της ΔΕΗ σε σπίτια, που κόβονται λόγω ανεξόφλητων λογαριασμών. Και θα συνεχίσω να συμμετέχω, μέχρι να πάψουν οι τωρινές συνθήκες ζωής, ενός μεγάλου μέρους των συνανθρώπων μας. Παίρνοντας θάρρος και δικαίωμα από το Σύνταγμα της χώρας μας, βλέπω ότι υπάρχουν πολλές ακόμη υποχρεώσεις όλων μας, απέναντι στους συμπολίτες μας.  Σύνταγμα, που ενώ θα έπρεπε να είναι ένα κομψό και ζεστό «πανωφόρι» για πιθανούς «χειμώνες», το κατάντησαν πολιτικοί και διοικητικοί παράγοντες, λινάτσα σε είσοδο χωματερής. 

Μια πολύ πρόχειρη ανάγνωση του Συντάγματος, με διαβεβαιώνει διάφορα. Απλές σκέψεις, κάθε καθημερινού πολίτη και τίποτε παραπάνω. Ας πούμε , τα παρακάτω...

Άρθρο 2

Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.

Ψέματα. Προφανώς, περίσσεψε το μαύρο, προκλητικό χιούμορ. Ποια αξία του ανθρώπου όταν δεν έλαβε μέριμνα ώστε να μην γυρίσει η ζωή πολλών, δεκαετίες πίσω, χωρίς ηλεκτρικό στο σπίτι; Ή υπάρχει καρικατούρα Πολιτείας ή δεν υπάρχει πολιτεία ή απατεώνες μαφιόζοι, έχουν στα χέρια τους, τα κλειδιά της Πολιτείας.

Άρθρο 5

Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας,

Ψέματα. Ένας άνεργος αλήθεια, πόσο ελεύθερα μπορεί να αναπτύξει την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στα παραπάνω; Ρεύμα δεν έχει στο σπίτι, ελευθερία θα έχει; Και αναρωτιέμαι, πως θα διαμορφωθεί και η προσωπικότητα των μικρών ή μεγάλων παιδιών του.

Άρθρο 5

Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής,

Ψέματα. Μα δε ντρεπόμαστε λίγο; Έτυχε να συμμετέχω σε επανασύνδεση, σε σπίτι τρώγλη, κατάκοιτης γιαγιάς, που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί. Γειτόνισσα την φρόντιζε στοιχειωδώς, μέχρι να την λυπηθεί ο Θεός και την πάρει κοντά του. Έτυχε ακόμη σε μονογονεϊκή πολύτεκνη οικογένεια, που είχαν μήνες να πάρουν το επίδομα με το οποίο ζούσαν. Μοιρασμένα τα μικρά παιδιά σε μάνες, ξαδέλφες και συγγενείς.

Άρθρο 7

Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απαγορεύονται και τιμωρούνται, όπως νόμος ορίζει.

Ψέματα. Ένας που ιδιαίτερα αυτές τις εποχές δεν μπορεί να πληρώσει το ηλεκτρικό, βιάζεται ψυχολογικά βάναυσα. Βασανίζεται καθημερινά.

Πώς να κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά του; Έχει σίγουρα φαγητό καθημερινά; Ένας άρρωστος, κινδυνεύει με επιδείνωση της υγείας του και ένας υγιής, κινδυνεύει να αρρωστήσει. Χωρίς μπάνιο; Χωρίς ζεστό φαγητό και σπίτι; Χωρίς ζέστη; Και άντε οι μεγάλοι, πιθανόν να το αντέχουν. Οι ηλικιωμένοι και τα μικρά παιδιά;

Άρθρο 21

Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους.

3. Το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων.

Ψέματα. Καρφί δεν τους καίγεται όσους έχουν τα κλειδιά της Διοίκησης της χώρας μας. Δεν μπορούν, ούτε το ηλεκτρικό ρεύμα, να εξασφαλίσουν, για να συντηρηθούν οικογένειες με συνοχή. Με ενδιαφέρον για τη ζωή και την πρόοδο της κοινωνίας τους, όπου και να δραστηριοποιούνται. Λόγια του αέρα, φαιδρών καλοταϊσμένων διοικούντων, που διαλύουν οικογένειες και βασανίζουν παιδιά.

Άρθρο 22

Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.

Το Κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει.

Ψέματα. Οι συμπολίτες μας, όλο και γίνονται περισσότεροι που δεν έχουν δουλειά. Κι όταν δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις λεφτά για φαγητό, για τη ΔΕΗ θα έχεις; Κι όμως. Δεν φτάνει που από μεγάλο μέρος του πληθυσμού τα πήραν όλα, θέλουν κι άλλα. Και επειδή δεν υπάρχουν κι άλλα, τιμωρούν κι από πάνω, κόβοντας το ρεύμα. Καταδικάζοντας συμπολίτες μας, σε μια βάναυση, βασανιστική, δολοφονική καθημερινότητα. Θεσμοθετημένοι, νομικά καλυμμένοι, δήμιοι.

Άρθρο 25

1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους.

Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη.

Ψέματα. Σήμερα, μεγάλο μέρος του πληθυσμού, δεν έχει απολύτως κανένα δικαίωμα, παρά μόνον υποχρεώσεις. Το υποτιθέμενο κράτος, δεν μπορεί να εγγυηθεί, ούτε το αναγκαίο ηλεκτρικό ρεύμα, ως αναγκαίο πλέον αγαθό. Κράτος δικαίου, είναι μόνον στη φαντασία και τα όνειρα των ιδιοτελών και απάνθρωπων διοικούντων. Ελευθερία και δικαιοσύνη, είναι έννοιες σκουπίδια. Σήμερα πλέον, δικαιοσύνη και δίκαιο, επιβάλουν αλλοεθνείς υπάλληλοι διάφορων διεθνών οργανισμών κι όχι ελεύθερα οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας. Επέβαλαν οι μεν, επέτρεψαν οι δε, οικονομική και διοικητική, απόλυτη κατοχή. Σαν φοβισμένα κουνάβια, επικυρώνουν, ότι τους επιβάλουν.

Άρθρο 103

Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκτελεστές της θέλησης του Κράτους και υπηρετούν το Λαό

Ψέματα. Οι Δημόσιοι υπάλληλοι, δεν υπηρετούν το λαό. Είναι δυνάστες του Λαού. Είναι επί πληρωμή, οι φυσικοί αυτουργοί, βασανιστηρίων, ψυχολογικής πίεσης, βάναυσης συμπεριφοράς, κατά των πολιτών. Και αυτή η συμπεριφορά, είναι η θέληση του υποτιθέμενου κράτους. Είναι οι φυσικοί αυτουργοί κανόνων αλλοεθνών κατακτητών που έκλεψαν, χωρίς αντίσταση, το σπουδαιότερο από τη χώρα μας. Την αξιοπρέπεια.

Άρθρο 111

Κάθε διάταξη νόμου ή διοικητικής πράξης με κανονιστικό χαρακτήρα, που είναι αντίθετη προς το Σύνταγμα, καταργείται από την έναρξη της ισχύος του.

Ψέματα. Όχι μόνον δεν καταργείται η αδικία αλλά, γίνεται χειρότερα. Νόμοι και διευκρινιστικές, τα μπερδεύουν όπως βολεύει στους δυνάστες και θα φτάσουν σε λίγο, να κόβουν και το νερό από τα σπίτια γιατί δεν έχουν λεφτά. Με λίγα λόγια, προτρέπουν αυτούς που έχουν τάχα αναφαίρετα δικαιώματα που προστατεύονται, να ψοφήσουν, ως περισσευούμενοι και άχρηστοι.

Άρθρο 120

2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.

4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Θα έπρεπε. Ιδιαίτερα όσοι είχαν και έχουν την Διοίκηση της χώρας μας στα χέρια τους, Έχουν συνδέσει την αφοσίωση στην Δικαιοσύνη, την Πατρίδα και την Δημοκρατία, με τους γεννητικούς αδένες τους. Διαφορετικά, δεν θα παρέδιδαν την Διοίκηση σε αλλοεθνείς δυνάστες. 

Την βία πλέον, την βιώνει μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας. 

Βίαια θα κόψουν και το ρεύμα. 

Βία είναι να είσαι χωρίς τα αναγκαία.

Και τι διαφέρει η κατάσταση σήμερα από την περίοδο της Ναζιστικής κατοχής; 

Και τότε άρπαζαν τα στοιχειώδη για την επιβίωση με τη βία και τώρα το ίδιο κάνουν με άλλον τρόπο.

Είναι απάνθρωπη και διαλυμένη μια κοινωνία όταν, επανασυνδέοντας το ρεύμα σε μια οικογένεια, να ακούς από μέσα στο σπίτι ένα παιδάκι να φωνάζει "μπαμπά έχει φως, έχει φως" και χοροπηδώντας να έρχεται με γέλιο στην εξώπορτα να μας δει.

Είναι ξεφτιλισμένη μια κοινωνία με τις αρχές της, όταν επανασυνδέεις ρεύμα σε σπίτι μετά από μια βδομάδα διακοπής, να σου λένε με δάκρυα και τρεμάμενο κάτω χείλος, "Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ."

Και σκύβεις το κεφάλι και φεύγεις γρήγορα. Για να μην νοιώθει αναξιοπρεπής περισσότερα δευτερόλεπτα.

Διοικούντες, που ιδιωτικά δεν θα έβρισκαν δουλειά ούτε σαν σκιάχτρα σε αμπελώνες, αμειβόμενοι με παχυλούς μισθούς, απλά στεριώνουν την διάλυση της όποιας κοινωνικής συνοχής. 

Φροντίζουν να μεγαλώνει η επόμενη γενιά, με μίσος για τον τόπο μας. Να φεύγουν μετανάστες νέοι άνθρωποι, γιατί νοιώθουν περισσευούμενοι.

Διεφθαρμένοι, ατιμώρητοι διοικούντες, που για χρόνια τάϊζαν με σκουπίδια την τότε νεολαία, μας επιστέφονται τώρα ως εμετός. Απουσία όλων από όλα. Διοικούντες κακοί κλόουν, που συνεχίζουν ακάθεκτοι να μας πείσουν ότι ο εχθρός είναι ένας και είναι το υποτιθέμενο κράτος μας. Ένα κράτος βασανιστής, που τα ζητάει όλα και δεν προσφέρει τίποτε. 

Κράτος που διαμορφώθηκε και συνεχίζει να υφίσταται, από τις φασιστικές, κομματικές συμμορίες βίας. Διοίκηση πλήρως ελεγχόμενη από τις κομματικές παρακρατικές συμμορίες, που υφίστανται αλώβητες ακόμη, σε κάθε παράμετρο της Διοίκησης. 

Αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην αναξιοπρέπεια, οι ίδιοι ακριβώς, αυτοαποκαλούνται σωτήρες.

Η ΔΕΗ βέβαια, θα μιλήσει για διαφυγόντα κέρδη.

Κανείς δεν θα αναφερθεί σε διαφυγόντες ανθρώπους.

Εύκολα και χυδαία, βαφτίζονται παράπλευρες απώλειες.

Οι συνεχείς αυτοκτονίες, έχουν ηθικούς, αυτουργούς. Κι εάν η αυτοκτονία είναι το κορυφαίο της απόγνωσης, υπάρχουν πολλά προηγούμενα στάδια καταπίεσης, σε μεγάλο αριθμό πολιτών. 

Θα συνεχίσω να συμμετέχω όπου μπορώ σε κοινωνική δράση, ως καθήκον, ως υποχρέωση, ως οτιδήποτε. Αρκεί η δράση μου να κάνει λίγο καλύτερη την καθημερινότητα συμπολιτών μου. Για λίγο περισσότερη Δικαιοσύνη.

Να λιγοστέψουν οι γηγενείς εχθροί της χώρας μας. Και από ότι φαίνεται, θα έχουμε πολύ «δουλειά» στο άμεσο μέλλον σε σχέση με τις επανασυνδέσεις.

Ενημερωτικά σας λέω ότι μέχρι σήμερα, οι λογαριασμοί που αφορούν την οικογένειά μου, εξοφλούνται κανονικά.

Ασλάνογλου Νίκος του Αλεξάνδρου, 

Μέλος «ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ»

πηγή:e-Apenanti

Το παραμύθι του φασισμού (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη

από http://www.thepressproject.gr

Κι απομένουν κατόπιν, όσοι γλυτώσανε, να συνεχίζουν την ζωή τους, να γεννούν τέκνα, και να τους μαθαίνουν από γενιά σε γενιά, με αφορμή κάθε επέτειο, το ίδιο παραμύθι.

Τα τελευταία χρόνια, όσο δηλαδή διαρκεί η χρηματοοικονομική ύφεση, όλοι βιώνουμε αυτό που μέχρι πρότινος δεν αντιλαμβανόμασταν και δεν νιώθαμε ούτε στο ελάχιστο, αν και ήταν το εδραιωμένο και νομιμοποιημένο καθεστώς με τους όρους του οποίου όλοι λειτουργούσαμε. Τον φασισμό.

Ο φασισμός δεν είναι απλά δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, είναι ο καπιταλισμός αυτός καθαυτός.

Δομικά στοιχεία του καπιταλισμού είναι τα αριθμημένα άτομα, τα οποία έχουν αποσπαστεί από το φυσικό τους περίβλημα, έχουν εγκλεισθεί σε αστικά περιβάλλοντα και ζουν ελεγχόμενα, υπό στενή αστυνομική παρακολούθηση και οικονομική επιτήρηση, με απόλυτο στόχο ζωής να κυκλοφορούν μεταξύ τους το χρήμα, καταναλώνοντας φυσικούς πόρους και παράγοντας απορρίμματα. Αυτά είναι τα δομικά στοιχεία του καπιταλισμού, ακριβώς τα ίδια είναι και τα δομικά στοιχεία του φασισμού.

Όσο η λεγόμενη «ανάπτυξη» βρίσκεται σε θετικούς δείκτες, όσο ο καταναλωτισμός ευνοείται και ανθεί, τόσο περισσότερο οι, κατά τα άλλα πολιτισμένοι καταναλωτές, φέρονται ολοένα και πιο φασιστικά στον καθημερινό τους βίο, αφανίζοντας με κάθε τους κίνηση διαφορετικές μορφές ζωής, δίχως καν να το αντιλαμβάνονται. Διότι είναι αδαείς και αμόρφωτοι σχετικά με την ζωή, σχετικά με την διαφορετική ζωή, σχετικά με την μοναδική αληθινή, ως αυθύπαρκτη και με προαιώνια σοφία, οικονομία, την Οικονομία της Φύσης, σχετικά με τα πρωτογενή υλικά και τα φυσικά όντα, μαζί με τα οποία συναποτελούν το οικοσύστημα, που παρέχει όλους αυτούς τους, πεπερασμένους, φυσικούς πόρους ως αγαθά κοινοκτημοσύνης των πλασμάτων του, για να ζήσουν οι πάντες εντός του. Επί όλων αυτών έχουν πλήρη άγνοια οι καταναλωτές, μόνο ως ντοκυμαντέρ ριψοκίνδυνων ή τρελαμένων επιστημόνων και ακτιβιστών τα έχουν ακουστά κι έτσι ζουν σε μιαν εικονική πραγματικότητα, αντιλαμβανόμενοι ως φυσικόν πόρο το χρήμα, καταναλώνοντας άνευ αναπλήρωσης τα πάντα, απομυζώντας τη γη, αφανίζοντας τοπία, ακόμα κι αυτά που, όπως αρέσκονται να λένε, είναι σκέτα βράχια, σκοτώνοντας και εξαφανίζοντας σιγά σιγά όλα τα άλλα είδη διαφορετικών υπάρξεων γύρω τους, τα οποία τα κατατάσσουν ένα προς ένα στα είδη προς εξαφάνιση και στα προστατευόμενα είδη.

Ο φασισμός του καταναλωτή είναι ασύλληπτος. Αλλά πιο ασύλληπτη βέβαια, όπως έχει δηλωθεί στο παρελθόν από κάποιον πολύ πιο έγκυρο από μένα, είναι η βλακεία του. Η βλακεία του σύγχρονου ατόμου, που επιμένει να αντιμετωπίζει τις συνέπειες όλης αυτής της φασιστικής του συμπεριφοράς ως φυσικά φαινόμενα, ως καταιγίδες ή τυφώνες ή σεισμούς ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων για το οποίον ο ίδιος δεν έχει ούτε ευθύνη, ούτε όμως μπορεί να πράξει το παραμικρό για να το αναχαιτίσει, παρά μόνο να αμυνθεί με κάθε τρόπο, να σώσει το τομάρι του.

Έτσι όπως έχει κατατάξει τις διάφορες ζωές που εξαφανίζει για να ζήσει ο ίδιος εντός του φασιστικού του συστήματος, ως «υπό εξαφάνιση προστατευόμενα είδη», γενικώς και αορίστως δηλαδή, είδη που εξαφανίζονται μόνα τους και κάποιοι -όχι εμείς, προς Θεού, ούτε τα τέκνα μας, εμείς έχουμε άλλες δουλειές, να βγάλουμε χρήμα- έχουν αναλάβει να τα διασώσουν, έτσι όπως λέει πως ο πλανήτης εξαντλείται, πως υποφέρει από υπερθέρμανση, από απορρίμματα κάθε είδους, έτσι γενικώς, από μόνος του υποφέρει, όχι από το ότι εμείς τα παράγουμε ή εμείς, με τον τρόπο ζωής μας ωθούμε στο να παράγονται, έτσι όπως έχει αφήσει εντελώς την ευθύνη για τα πάντα, από την παραγωγή μέχρι τη διαχείριση, την αναπλήρωση, σε άλλους, αγνώστους, σε αυτό που ονομάζει σύστημα και το αφορίζει καθημερινά, και νομίζει πως ο ίδιος δεν έχει ούτε ευθύνη ούτε συμμετοχή, ούτε τρόπο αντίδρασης και αλλαγής πορείας, έτσι ακριβώς πράττει και πιστεύει για τον φασισμό. Πως είναι κάτι αυθύπαρκτο, το οποίο κατά καιρούς εισβάλλει στις ζωές μας και καταστρέφει ανθρώπους, σκοτώνει, ισοπεδώνει και φεύγει πάλι όπως ήρθε, και πως ο ίδιος δεν μπορεί να πράξει τίποτε άλλο από το να λουφάξει και να αναμένει πότε θα ηρεμήσει ξανά το σύστημα ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να εξεγείρεται ενάντια στους φασίστες, δηλαδή να χτυπάει το σύμπτωμα και όχι το αίτιο, με ό,τι σημαίνει αυτό άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα.

Διότι το σύστημα δεν ηρεμεί ποτέ. Δεν έχει εξάρσεις και υφέσεις ο φασισμός στον καπιταλισμό. Είναι μόνιμος και σε πλήρη έξαρση. Απλά, στις περιόδους «ανάπτυξης» εκδηλώνεται εξωστρεφώς, από τα άτομα προς το οικοσύστημα, ενώ σε περιόδους ύφεσης γίνεται εσωστρεφής, μεταφέρεται η καταστροφική μανία του εντός συστήματος και αποδεκατίζονται τα ίδια τα άτομα. Ίσως είναι και ένας τρόπος για να φέρνει την ισορροπία της η φύση.

Κι απομένουν κατόπιν, όσοι γλυτώσανε, να συνεχίζουν την ζωή τους, να γεννούν τέκνα, και να τους μαθαίνουν από γενιά σε γενιά, με αφορμή κάθε επέτειο, το ίδιο παραμύθι για τα χρόνια τα παλιά, κατά τα οποία ο φασισμός και ο ναζισμός εκδηλώθηκαν ως ασθένειες, από αρρωστημένα μυαλά συγκεκριμένων ανθρώπων, εξαπλώθηκαν, έφεραν πολέμους, θανάτωσαν εκατομμύρια ανθρώπους, κατάστρεψαν πόλεις και πατρίδες, αλλά ευτυχώς, μπήκαν και πάλι στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και τώρα όλοι ζούμε όμορφα και πολιτισμένα πλέον…

Του χρέους η γενιά (αναδημοσίευση)

Από τα ΟΧΙ στα ΩΧ

Πάνος Μουχτερός

από τα ΚΑΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ (http://kakoskeimena.net/)

Ρε μάγκα, κάθε φορά που έρχονται παρελάσεις, προβληματίζομαι κάπως. Νιώθω συναισθήματα αντικρουόμενα, περίεργα. Από μικρός το έχω αυτό. Αν μπουκάρεις μέσα στο δωμάτιό μου και ψάξεις κρυφά μέσα στα συρτάρια θα βρεις φωτογραφίες με εμένα να κάνω παρέλαση σε όλες τις φάσεις, από το νηπιαγωγείο μέχρι το στρατό, κάθε Οκτώβρη και κάθε Μάρτη, ήμουν πάντα εκεί, στοιχισμένος, έτοιμος για βήμα συγχρονισμένο με τον διπλανό και με τον μπροστινό μου. Λιώναμε στις πρόβες για καμιά ‘βδομάδα πριν, με το δάσκαλο πάνω από το κεφάλι μας να σφυρίζει για ώρες με τον ίδιο εκνευριστικό ρυθμό και να προσπαθεί απεγνωσμένα να φυτέψει λιγάκι υπερηφάνεια μέσα στα αγουροξυπνημένα κορμιά μας. Να μαθαίνουμε να λέμε ποιήματα ένδοξα με ύφος αγχωμένου παπαγάλου, να χαχανίζουμε την ώρα της δοξολογίας, να στεκόμαστε όρθιοι την ώρα που ακούγαμε επαναλαμβανόμενους λόγους επικήδειους για τους ήρωες του έθνους και μετά να βγαίνουμε σαν κοτόπουλα ντυμένα μπλε που τα ‘ρίξαν έξω από το κοτέτσι και που πρέπει ξαφνικά να βαδίσουν στρατιωτικά κάτω από τους επικούς ήχους της μπάντας που παιάνιζε. Πάλι καλά που ερχόταν η καλύτερη στιγμή στην παρέλαση, όταν η φιλαρμονική είχε παραταχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να περνάμε εμείς ανάμεσα από τα ταμπούρλα και τα άλλα όργανα που θαρρείς ότι βαράγανε στη διαπασών. Όπως περνούσαμε μέσα από αυτό το σκηνικό ένιωθα ένα κλικ μέσα μου, φούντωνε το στήθος μου, λες και πωρωνόμουν με την όλη φάση για εκείνα τα δευτερόλεπτα, ενώ πέφτανε βροχή τα παρατεταμένα χειροκροτήματα από τους παρευρισκόμενους επισήμους και ανεπισήμους. “Μπράβο, μπράβο, ελάτε να κεραστείτε σοκολατάκι μετά”.

Υπερηφάνεια με γεύση φουντούκι. Έτσι δεν έγινε πάνω-κάτω και με ‘σένα, με τον καθένα, με όλους μας σε τούτη τη γενιά που φυτεύτηκε και μεγάλωσε από τη μεταπολίτευση και δώθε; Πρέπει να βγούμε με θάρρος και να παραδεχτούμε ότι ζούμε κάποια πράγματα στο περίπου. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι όσες φορές και αν υποδυθείς έναν ρόλο, ποτέ δεν θα μπορέσεις να γίνεις ο ίδιος ο ήρωας που υποδύεσαι. Ίσως είναι ώρα για το πρώτο βήμα που θα είναι αληθινό και όχι βήμα στρατιωτικό, βήμα υποκριτικό, αλλά βήμα που θα το εννοούμε ρε και θα βγαίνει ως αυθόρμητη κίνηση του κορμιού που θα συμμορφώνεται με την κίνηση που έχει πάρει η ψυχή μας. Να τα πούμε όπως είναι μερικά πράγματα, ρε μάγκα, μεταξύ μας, να τα βάλουμε κάτω και να δούμε αν αξίζει να έχουμε παρελάσεις, αν αναρωτηθήκαμε ποτέ για έννοιες που φαίνονται ως δεδομένες, αν δώσαμε ένα γαμημένο λεπτό από τη ζωή μας τη μικρή για να αναλύσουμε τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ που λέμε κάθε μέρα από μέσα και απ’ έξω μας, αν θυμόμαστε τι γιορτάζουμε σε κάθε επέτειο, αν έχει νόημα να έχουμε επετείους, αν ζούμε στην ίδια χώρα, αν στην ίδια αυτή χώρα ζούνε ίδιοι ή άλλοι άνθρωποι, αν η ιστορία είπε αλήθειες ή ολίγον αλήθειες με ολίγον από ψέματα, αν οι ήρωες εκείνοι έχουν σχέση με τους σημερινούς ήρωες, αν όταν βλέπεις τη σημαία νιώθεις μια στάλα εθνική αξιοπρέπεια να στάζει μέσα σου ή την αντικρίζεις ως ένα χρωματιστό κομμάτι πανί που χρησιμεύει απλά για να διακοσμεί υπηρεσίες και κτίρια και κοινοβούλια. Να πούμε αν οι απόγονοι του μέλλοντος θα λένε ιστορίες και ποιήματα για εμάς ή θα κάνουν χίλια κομμάτια κάθε σημαία. Αν τούτη η γη είναι η πατρίδα μας ή αν πατρίδα μας είναι όλη η γη.

Τι να μου πεις και τι να σου πω για πόλεμο, για όπλα, για αγώνες στα χαρακώματα, για γέφυρες που ανατινάσσονται. Είναι ψέμα ότι τον πόλεμο εμείς τον έχουμε βιώσει μόνο σε εξελιγμένες κονσόλες και άντε το πολύ-πολύ σε κανένα γαμάτο ακατάλληλο βιντεάκι από το you tube με βόμβες που διαμελίζουν πτώματα κάπου σε κάποια περιοχή του πλανήτη που βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά μας; Μάγκα, μιλάω για πόλεμο πραγματικό, μιλάω για πόδια κομμένα να πέφτουν δίπλα από το κεφάλι σου, μιλάω για τον κολλητό σου που θα τον βλέπεις να πέφτει νεκρός και θα τον κουβαλάς στην πλάτη για χιλιόμετρα μήπως και τον σώσεις αλλά αυτός θα ξεψυχά και θα ξερνά αίμα πάνω σου. Μιλάω για κρυφτό μέσα στα βουνά, πίσω από τα μεγάλα δέντρα, μιλάω για κρύο και ελάχιστη τροφή που θα μπλέκεται μέσα στα χιόνια, μιλάω για εχθρό που θα τον βλέπεις κατάματα την ώρα που θα σε ξεκοιλιάζει στριφτά και θα τον παρακαλάς για μια δεύτερη ευκαιρία αλλά δεν θα καταλαβαίνει τη γλώσσα που μιλάς, μιλάω για νίκες και ήττες και εδάφη που απελευθερώνονται την ίδια ώρα που κατακτώνται, για γυναικόπαιδα που κρύβονται σε υπόγεια και σε σπηλιές. Όταν λέμε πόλεμο, εννοούμε πόλεμο. ΟΚ, θα μου πεις ότι δεν γίνεται έτσι πια και ότι η τεχνολογία έχει προχωρήσει και ότι έρχονται αόρατα αεροπλάνα και όλα γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού μέσα σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Ακόμα και έτσι, ρε μάγκα, εμείς τι έχουμε βιώσει; Είδαμε κανένα αεροπλάνο να κάνει σμπαράλια το χωριό μας; Είδαμε καμιά έξυπνη βόμβα να τρυπάει τον τοίχο στο πατρικό μας σπίτι και να καταλήγει στην καρωτίδα του πατέρα μας; Όταν εμείς μιλάμε για βόμβες, εννοούμε σεξοβόμβες.

Πάμε παρακάτω. Πείνα και μαλακίες. Εντάξει, εντάξει, στις μέρες μας ο κόσμος πεινάει, πεθαίνει, λιποθυμάει από την ασιτία, στριμώχνεται στα συσσίτια και τα τοιαύτα. Ρε μάγκα, δεν μιλάω για μια συμπιεσμένη κατάσταση, που εκτείνεται σε συγκεκριμένη χρονικά εποχή και που πιάνει συγκεκριμένο κομμάτι πληθυσμού. Μιλάω για πείνα που θερίζει δεκάδες ζωές καθημερινά. Μιλάω για πείνα που συνοδεύεται από φτώχεια διαρκείας. Να κόβει η οικογένεια τις μερίδες από το φαγητό στη μέση για να τραφούνε τα παιδιά και οι γονείς να τρώνε από τα αποφάγια. Να ματώνουν τα πόδια σου από τις πέτρες και τα καρφιά που τρυπάνε τα σκισμένα πέλματά σου, με το ένα παπούτσι που φοράς να είναι διαφορετικό από το άλλο. Να έχεις κύκλους κάτω από τα μάτια και το στομάχι σου να έχει φουσκώσει και να ακούγεται σαν τύμπανο μεγάλο όπως εκείνο που βαράνε στις παρελάσεις. Να μην έχεις ούτε νερό για να πιεις και να πλυθείς, να γεμίζεις πληγές από μύκητες και να φοβάσαι ότι αυτό το πόδι σου που μελάνιασε μάλλον σάπισε για τα καλά και θα στο κόψουν. Να μην έχεις ούτε φάρμακα, ούτε ορούς να αντικαταστήσουν το φαγητό που δεν έχεις. Όταν λέμε πείνα, εννοούμε πείνα. Πότε εμείς ζήσαμε τέτοιες καταστάσεις, ρε μάγκα; Και για να στο πάω ακόμα πιο πέρα, στις δύσκολες μέρες που περνάμε τώρα, αν πας και ψάξεις μέσα στα σκουπίδια θα βρεις φαγητό πολυτελείας που το πετάμε επειδή χορτάσανε τα παχύσαρκα στομάχια μας και δεν αντέχουμε να ρευόμαστε περισσότερο. Δεν έχεις ακούσει τι λέμε για τους φυλακισμένους; Ότι τους πληρώνουμε και τους ταΐζουμε για όσο είναι μέσα; Αυτό το λέμε γιατί την πείνα την αντιλαμβανόμαστε ως μάσα. Ως περίσσευμα, όχι ως έλλειψη.

Ξέρω, αναρωτιέσαι και λες ότι μπορεί να είναι έτσι αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα στα πω με διαφορετικό τρόπο, στη δική μας διάλεκτο. Θα τα κάνω στίχους και τραγούδι. Θα κάνω τον δικό μας εθνικό ύμνο με λόγια που θα μας εκφράζουν. Για να δεις που το πάω. Άραξε και άκου. “Είμαστε του χρέους η γενιά. Που δεν πολέμησε ποτέ της και πουθενά. Που ποτέ της δεν ένιωσε στομάχια σφιχτά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Λάθη και πάθη που τώρα παιδεύουνε μάτια παιδικά. Ο πόλεμος που ζούμε είναι διαφορετικός, είναι πόλεμος μακροοικονομικός. Νομίσματα οι σφαίρες, προσοχή αδέρφια, είναι ύπουλες οι μέρες. Σε χρηματιστήρια, τα σύγχρονα βασανιστήρια. Το νου σου, σκάνε οι βόμβες ομολόγων. Ηγέτες των λόγων και των παραλόγων. Οι κατακτητές είναι χωμένοι μέσα σε υπολογιστές. Δίχως στρατεύματα, τυλιγμένοι σε εμπορεύματα. Ψέμα ήταν η πατρίδα, σημαία η φωτιά και η καταιγίδα. Θέλεις να ξεχάσεις, σε ρετρό παρελάσεις. Ήρωες να φτιάξεις, γέφυρες ψηφιακές να ανατινάξεις. Επικά εμβατήρια, βουβά ακροατήρια. Είμαστε τους χρέους η γενιά. Που πρέπει να αλλάξει τα ψεύτικα τα σκηνικά. Ελλάδα τι σημαίνει τελικά; Είμαστε του χρέους η γενιά. Πέτα τα καλώδια, η υπερηφάνεια που πουλάς είναι πλανόδια. Έλα πιο κοντά, έλα πιο κοντά. Δεν είναι το χρέος μόνο στα λεφτά, ούτε στα μνημόνια και τα μετρητά. Το χρέος είναι στην καρδιά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Μη μου μιλάς πάλι για τον Μεταξά και αν ειπωθήκανε στ’ αλήθεια όλα αυτά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Γενιά μου χρεωμένη, γενιά μου κακομαθημένη. Είμαστε του χρέους η γενιά. Που πρέπει να πει ΟΧΙ σε όλα αυτά”.

Να γράψει ιστορία για πρώτη της φορά.

ΚΙΜΠΙ: Αλογοκρατία (αναδημοσίευση)

Από τον ΚΙΜΠΙ

http://kibi-blog.blogspot.gr/

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επενδυτής την 25/10/2013

«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Η φράση με την οποία ο Ιωάννης ανοίγει το ευαγγέλιό του ηγεμόνευσε για πολλούς μετά Χριστόν αιώνες στη Δύση. Εξέφρασε τον θρίαμβο της θεο-λογοκρατίας και τη συντριβή της αρχαιοελληνικής λογοκρατίας, όπου λόγος ήταν ο κοινός ή ο σύνθετος νους, το μέτρο του κόσμου ή τουλάχιστον το μέτρο αντίληψης του κόσμου. Η μεσολάβηση του θεού καπέλωσε και τον κοινό και τον σύνθετο νου. Ο Λόγος έγινε και φόβος και παρηγοριά για όσα φρικτά περίμεναν τις δύσμοιρες ανθρώπινες υπάρξεις, μέχρι που ήρθαν οι ανθρωπιστές και λίγο μετά οι διαφωτιστές (ομολογώ ότι μ’ έχει πιάσει κάποια εμμονή με τον διαφωτισμό, αλλά τόσο πίσω μάς έχει οδηγήσει ο νεο-σκοταδισμός) κι αποκατέστησαν την κυριαρχία του Ορθού Λόγου. Ο ορθολογισμός τους άλλαξε πολλά στη ζωή των ανθρώπων, τουλάχιστον στη Δύση, και έσπασε το μονοπώλιο του ανορθολογισμού, ο οποίος εδώ και τέσσερις αιώνες σε γενικές γραμμές περιθωριοποιείται. Ζούμε στην εποχή του ορθολογισμού και ουδείς διανοείται να διακηρύξει ότι οποιαδήποτε πολιτική απόφαση, οικονομική επιλογή ή διοικητική πράξη είναι προϊόν θείας επιφοίτησης, προφητείας ή ονειρικής αποκάλυψης, χωρίς να τον πάρουν στο ψιλό. Ακόμη κι όταν εισηγείται τα πιο ανορθολογικά πράγματα.

Το μνημόνιο, αίφνης, και οι εξ αυτού εκπορευόμενες κυβερνητικές αποφάσεις και συνέπειες προβάλλονται ως η πεμπτουσία του ορθολογισμού. Σε βαθμό ώστε ακόμη και τα πιο παράλογα αποτελέσματά τους να αποκαλούνται «εξορθολογισμός». Ως εξορθολογισμός προβλήθηκε η ισοπεδωτική μείωση μισθών και συντάξεων, αλλά ο ορθολογισμός των εξορθολογιστών αποφεύγει να σχολιάσει τη λογική συνάφεια ανάμεσα στη μείωση αυτή και την καταστροφική ύφεση που προκάλεσαν. Όπως αδυνατούν, επίσης, να εξηγήσουν ορθολογικά πώς είναι δυνατό να προκύψει ανάκαμψη μέσω της καταναλωτικής εξουθένωσης, πώς δηλαδή μπορεί να προκύψει αύξηση εισοδήματος μέσω της μείωσής του.

Έχουμε πήξει στους ορθολογιστές που μας ταράζουν στον ανορθολογισμό κρυμμένο πίσω από τον ευφημισμό του «εξορθολογισμού». Εξορθολογισμός αποκαλούνται οι απολύσεις, το κούρεμα των μισθών, η μετάλλαξη των εργασιακών σχέσεων σε κάτι που προσομοιάζει σε δουλοπαροικία, ενίοτε και σε καθαρή δουλεία, ακόμη και το λουκέτο. Εξορθολογισμός είναι επίσης το μπάχαλο στον κρατικό μηχανισμό μέσω της κινητικότητας-διαθεσιμότητας, η αδυναμία των νοσοκομείων να προγραμματίσουν ακόμη και επείγουσες χειρουργικές επεμβάσεις λόγω έλλειψης υλικών, η μετατροπή του ΕΟΠΥΥ σε Καιάδα για χρόνια ασθενείς και υπερήλικες, η διαρκής υποβάθμιση του σχολείου και του πανεπιστήμιου, η μετατροπή του φορολογικού μηχανισμού σε απαλλοτριωτή ακινήτων και λογαριασμών, τα αλλεπάλληλα μέτρα λιτότητας που από οριζόντια βαφτίζονται κάθετα, πλάγια, κυκλικά ή τεθλασμένα, λες κι η ονομασία τους θα τα κάνει λιγότερο οδυνηρά.

Αυτό που περιγράφεται ως ορθολογισμός εξελίσσεται σε έναν θρίαμβο της αλογοκρατίας (καμιά πρόθεση να προσβάλω με τον όρο τα συμπαθή τετράποδα άλογα, που έχουν περισσότερη σχέση με τον Ορθό Λόγο απ’ ό,τι οι μνημονιακοί «λογοκράτες»). Το αποτύπωμα της μνημονιακής αλογοκρατίας είναι ορατό στην καθημερινότητα των θυμάτων της. Φίλος εκπαιδευτικός μου περιέγραψε απλά τον ανορθολογισμό του «εξορθολογισμού» στην παιδεία. Τέλη Οκτωβρίου, κι ενώ εισπράττει κανονικά τον μισθό του, δεν έχει ακόμη τοποθετηθεί σε οργανική θέση, παραμένοντας μετέωρος στη λίστα της «κινητικότητας», κάτι σαν το Limbo της καθολικής μυθολογίας, η κόλαση των αναμάρτητων που τους βαρύνει μόνο το προπατορικό αμάρτημα, το ότι είναι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Όταν αποφάσισε να ενοχλήσει μόνος την αρμόδια περιφερειακή διεύθυνση για να δουλέψει, επιτέλους, οι αρμόδιοι (και πανικόβλητοι) προϊστάμενοι του πρότειναν μετακίνηση σε όμορη εκπαιδευτική περιφέρεια, η οποία με τη σειρά της μπορεί να τον μετακινούσε σε άλλη περιφέρεια, πιθανότατα νησιωτική, από την οποία πάντως δυο-τρεις συνάδελφοί του έχουν αποσπαστεί και εργάζονται στη γραμματεία της δικής του περιφερειακής διεύθυνσης, όπως με έκπληξε διαπίστωσε. Του πρότεινε επίσης την «εναλλακτική» μιας θέσης γραμματειακής υποστήριξης σε ένα ΙΕΚ, αν και η θέση που για χρόνια κατείχε σε επαγγελματικό λύκειο παραμένει κενή και οι μαθητές πορεύονται ακάθεκτοι προς τον Νοέμβριο χωρίς φιλόλογο, περιμένοντας έναν καθηγητή που θα μετακινηθεί από τη Μακεδονία, από την Κρήτη ή ποιος ξέρει από πού αλλού.

Αυτό που συμβαίνει στη μικροκλίμακα ενός σχολείου ή μιας εκπαιδευτικής περιφέρειας, στη μεγάλη κλίμακα του εκπαιδευτικού συστήματος εξελίσσεται στη χειρότερη σχολική χρονιά εδώ και δεκαετίες. Με αβυσσαλέα κενά, θεσμούς όπως το ολοήμερο που παρακμάζουν, χωρίς να έχουν ποτέ ακμάσει, καθηγητές που θα μπουν για πρώτη φορά στην τάξη τον Νοέμβριο και εξ ορισμού έχουν χάσει το παιχνίδι με τους δύσκολους εφήβους, σχολικά κτίρια αφύλακτα, πανεπιστήμια εκτός λειτουργίας. Στη μέγιστη κλίμακα της χώρας το φαινόμενο τείνει να επιβεβαιώσει τον ορισμό του αποτυχημένου κράτους.

Ο θρίαμβος της αλογοκρατίας ίσως αποκαλύπτεται πιο έντονα σε μια εξέλιξη των ημερών: στο γεγονός ότι ο σκληρός πυρήνας του κράτους χρηματοδοτεί τη μελλοντική έξωσή του από τα κτίρια που του ανήκουν. Προβλήθηκε ως πεμπτουσία του Ορθού Λόγου η πώληση και επαναμίσθωση 28 κτιρίων, συνολικής επιφάνειας άνω των 270.000 τετραγωνικών, στα οποία στεγάζονται πέντε υπουργεία και 23 κρίσιμες κρατικές υπηρεσίες, όπως η ΓΑΔΑ, στις θυγατρικές real estate δύο τραπεζών, οι οποίες με τη σειρά τους οδεύουν σε ξένα funds. Το Δημόσιο εισέπραξε 261 εκατ. ευρώ, αλλά απ’ αυτή τη στιγμή θα πληρώνει ως νοικάρης 30 εκατ. τον χρόνο για να χρησιμοποιεί αυτά που του ανήκαν, ενώ επωμίζεται και το κόστος της ασφάλισης και τακτικής συντήρησής τους. Σε είκοσι χρόνια θα έχει καταβάλει στους νέους ιδιοκτήτες περίπου 600 εκατ. ευρώ, για να αποπληρωθεί μέρος του αβίωτου κρατικού χρέους που αντιστοιχεί σε λιγότερο από το μισό του νέου χρέους που δημιουργεί. Συν τοις άλλοις, το κράτος σε είκοσι χρόνια θα έχει το δίλημμα ή να βρεθεί άστεγο ή να πληρώσει για να ξαναγοράσει την περιουσία του σε τιμές αγοράς. Στην καλύτερη περίπτωση, λοιπόν, αυτή η «ορθολογική» συναλλαγή θα έχει κοστίσει στο κράτος τουλάχιστον το εξαπλάσιο του τιμήματος που εισέπραξε. Αν έχει να τα πληρώσει, βεβαίως. Κι επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, υπάρχει και το επιπλέον ερώτημα: τι θα συμβεί αν το κράτος βρεθεί σε αδυναμία πληρωμών, άρα αδυνατεί να καταβάλλει τα μισθώματα στους νέους σπιτονοικοκύρηδες της ακίνητης περιουσίας του; Θα παρέχει τις υπηρεσίες του υπαίθρια, στις πλατείες και στα πεζοδρόμια;

Στον πυρήνα της σκέψης της μνημονιακής αλογοκρατίας, που διαπερνά κάθε κυβερνητική απόφαση εδώ και τέσσερα χρόνια, βρίσκεται η Πίστη. Η τραπεζική και η χρηματοπιστωτική εν γένει. Η οποία, εντέλει, είναι μια καθαρή, ανορθολογική πίστη, αντίστοιχη της θρησκευτικής. Οι αλογοκράτες θεωρούν αδιανόητο να μην αποπληρωθεί το χρέος, παρ’ ότι γνωρίζουν ότι είναι αδιανόητο και το να αποπληρωθεί. Εξ ου και παζαρεύουν την ελάφρυνσή του. Εδώ, όμως, προκύπτει σύγκρουση (αν)ορθολογισμών. Ο (αν)ορθολογισμός του πιστωτή τού επιτρέπει να δημιουργεί χρήμα εκ του μη όντος, να το δανείζει και να απαιτεί εξόφλησή του, αλλά σε χρήμα ή είδος εντελώς χειροπιαστά. Ο (αν)ορθολογισμός του οφειλέτη τού επιβάλει να εξοφλήσει τα δανεικά σε υπαρκτά χρήματα και περιουσιακά στοιχεία, έστω κι αν χρειαστεί ο ίδιος- ως άτομο, ως κοινωνία, ως κράτος- να εξαϋλωθεί, όπως και το άυλο χρήμα που δανείστηκε, σε βαθμό που να αδυνατεί να πληρώνει πια, γιατί απλώς δεν θα υπάρχει. Το αποτέλεσμα είναι ο όρκος της Πίστης να εξελίσσεται σε αμοιβαία Απιστία. Αυτό το χρέος, και οποιοδήποτε κρατικό χρέος, δεν πρόκειται να εξοφληθεί ποτέ. Υπάρχει για να συντηρεί την Πίστη, τον ανορθολογισμό που κινεί το σύμπαν του οικονομικού «ορθολογισμού», μια ορθοδοξία που δεν έχει Παράδεισο, μόνο Κόλαση, Limbo και Καθαρτήριο.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ: Να… το ζήτημα είναι… μήπως ξέρετε αν υπάρχει καμιά πυρκαγιά στο σπίτι σας. ΚΥΡΙΑ ΣΜΙΘ: Για ποιο λόγο μας ρωτάτε;

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ: Είναι γιατί… συγχωρέστε με, αλλά ξέρετε έχω εντολή να σβήσω όλες τις πυρκαγιές στην πόλη.(…..)

ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝ: Δεν πάνε καθόλου καλά οι δουλειές αυτή την εποχή, ε!

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ: Απ’ το κακό στο χειρότερο. Δεν κάνουμε σεφτέ. Πού και πού καμιά καπνοδόχος, καμιά αχυροκαλύβα, τιποτένια πράγματα, ανάξια λόγου. Κι όταν δεν υπάρχει κατανάλωση, το κέρδος παραγωγής είναι ελαχιστότατο. 

ΚΥΡΙΟΣ ΣΜΙΘ: Δυστυχώς σε όλα το ίδιο συμβαίνει, τίποτα δεν πάει μπροστά. Το εμπόριο, η γεωργία, όλα βρίσκονται σε κακή κατάσταση φέτος, όπως και με τις πυρκαγιές. 

ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝ: Έλλειψις σιτηρών, έλλειψις πυρκαγιών.

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ: Κατά συνέπεια έλλειψις κατακλυσμών.

ΚΥΡΙΑ ΣΜΙΘ: Ναι, αλλά έχουμε ζάχαρη.

ΚΥΡΙΟΣ ΣΜΙΘ: Αυτό συμβαίνει γιατί την εισάγουμε από το εξωτερικό. 

ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝ: Για τις πυρκαγιές είναι πιο δύσκολο. Έχουν βλέπετε πολύ μεγάλη φορολογία. 

Ευγένιου Ιονέσκο, «Η φαλακρή τραγουδίστρια»