Πλειστηριασμός σπιτιού ; Ούτε να το σκέφτεστε ! - Αποτροπή πλειστηριασμού σπιτιού άεργης στο ειρηνοδικείο Χαλανδρίου

Η μαζική παρουσία αλληλέγγυων πολιτών απέτρεψε πλειστηριασμό σπιτιού άεργης και ανήμπορης οικονομικά, αλλά και από άποψη υγείας, γυναίκας. Εκατοντάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν νωρίς το απόγευμα έξω από το Ειρηνοδικείο Χαλανδρίου όπου επρόκειτο να γίνει ο τρίτος επαναληπτικός πλειστηριασμός σπιτιού (κύριας κατοικίας) της Μ.Τ. Οι δύο προηγούμενοι πλειστηριασμοί είχαν κηρυχθεί άγονοι μιας και η τιμή εκπλειστηριασμού εθεωρήθη υψηλή για τα κοράκια του real estate. Η προηγούμενη τιμή εκκίνησης ήταν 245.000 ευρώ και σύμφωνα με την Πολιτική Δικονομία αντιστοιχούσε στην αντικειμενική αξία του ακινήτου. Κάτι που απέτρεψε τους "επενδυτές" που περίμεναν τον τρίτο πλειστηριασμό (τον σημερινό) που ορίσθηκε από την τράπεζα Πειραιώς στις 205.000 ευρώ (στο ύψος της απαίτησης της τράπεζας).

Δυστυχώς για τους "επενδυτές" και τους θιασιώτες της "ανάπτυξης" η τρίτη απόπειρα πλειστηριασμού απέβη και αυτή άγονη, κάτω από την αποφασιστικότητα των συγκεντρωμένων να μην περάσει κανένα κοράκι μέσα στο ειρηνοδικείο για να καταθέσει την προσφορά του. Κάτι που:

-Αναγκάζει την τράπεζα να εκκινήσει νέες διαδικασίες από την αρχή για την "ικανοποίηση" της απαίτησής της.

-Δίνει μεγάλη ανάσα χρόνου στην ιδιοκτήτρια για να μπορέσει μαζί με την υποστήριξη των κινημάτων να παλέψει με καλύτερους όρους ενάντια στην κατάσχεση του μοναδικού περιουσιακού της στοιχείου.

Στη συγκέντρωση καλούσε η Επιτροπή Πολιτών Χολαργού "Αντίσταση και Αλληλεγγύη". Την ανάγκη πλατιάς κοινοποίησης της απειλής του πλειστηριασμού αλλά και της ανάγκης για μαζική κινητοποίηση ενάντια στην υλοποίησή του σήκωσε το Δι.Κ.Α. Εξαρχείων που εδώ και μέρες κοινοποίησε σε μεγάλη κλίμακα, καλώντας με κάθε τρόπο και μέσο συλλογικότητες, πρωτοβουλίες και κινήματα αλλά και μεμονομένους πολίτες σε κινητοποίηση έξω από το ειρηνοδικείο.

Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων Αττικής, η Πρωτοβουλία Πλειστηριασμοί-Stop, η Αλληλεγγύη για Όλους, συνελεύσεις από διάφορες γειτονιές της Αττικής, αλλά και δεκάδες μεμονωμένοι πολίτες. 

Μεγάλο επίσης ήταν το ενδιαφέρον από μέσα μαζικής ενημέρωσης που από χθές καλούσαν στο τηλέφωνό μας για να ενημερωθούν και να ενημερώσουν τους πολίτες. Στη συγκέντρωση δε έξω από το ειρηνοδικείο παρευρέθηκαν πολλοί δημοσιογράφοι από αυτά τα μέσα. Σημαντική ήταν επίσης η κάλυψη της κινητοποίησης από ραδιοφωνικούς σταθμούς της ΕΡΤ από την επαρχία.

Η σημασία της νίκης που πετύχαμε σήμερα είναι τεράστια γιατί δεν απετράπη ένας πλειστηριασμός γενικώς, αλλά γιατί απετράπη ο τρίτος και πλέον επικίνδυνος για κάθε οφειλέτη πλειστηριασμός. Επικίνδυνος γιατί το δέλεαρ της χαμηλής τιμής εκκίνησης ανοίγει την όρεξη σε πολλά "κοράκια-αρπαχτικά".

Η Τράπεζα Πειραιώς σε όλη αυτή τη διαδικασία ακολούθησε τις μεθόδους κάθε κοινού εκβιαστή. Η άτυχη γυναίκα αφού χρεοκόπησε στο τέλος 2009, πουλώντας κάθε άλλο περιουσιακό της στοιχείο για να ικανοποιήσει τις τοκογλυφικές απαιτήσεις της τράπεζας, έμεινε μόνο με ένα σπίτι και μια μικρή σύνταξη, μη μπορώντας να καλύψει τις δόσεις που επέβαλε η τράπεζα, δόσεις που κατέστησαν δυσβάσταχτες λόγω του ότι η τράπεζα είχε φροντίσει να παγιδέψει την δανειζόμενη με τη ρήτρα του ελβετικού φράγκου. Η αύξηση της τιμής του ελβετικού νομίσματος έναντι του ευρώ αύξησε κατά 25% περίπου το χρέος αλλά και τις δόσεις.

Παρόλα αυτά και παρά την κακή οικονομική κατάσταση της Μ.Τ. αλλά και παρόλη την κακή κατάσταση της υγείας της η τράπεζα αδίσταχτα προχώρησε σε τρείς απόπειρες πλειστηριασμού της μοναδικής οικίας της οφειλέτριας. Κάτι που πρέπει όχι απλά να στιγματιστεί αλλά και να επιβάλλει σε κάθε πολίτη, σε κάθε συλλογική οντότητα την ανάγκη έμπρακτης καταδίκης αυτών των πρακτικών. Π.χ. απόσυρση καταθέσεων.

Φυσικά είχαμε και την παρουσία μονάδων καταστολής που ήλθαν να προστατέψουν την ομαλή διεξαγωγή του πλειστηριασμού. Μονάδες εξοπλισμένων πραιτωριανών κατέλαβαν θέσεις γύρω αλλά και στην είσοδο του ειρηνοδικείου, εισπράττοντας και την ανάλογη "αμοιβή" απο τους συγκεντρωμένους, όσες φορές θέλησαν να μας απομακρύνουν από την είσοδο του ειρηνοδικείου.

Να αναφέρουμε ότι μαζί με την Μ.Τ. τυχερή στάθηκε και μια άλλη γυναίκα της οποίας περιουσιακό στοιχείο έβγαζε σε πλειστηριασμό η Eurobank. Και οι δύο αυτές γυναίκες μας ευχαρίστησαν για την αλληλεγγύη που επιδείξαμε, λέγοντάς μας χαρακτηριστικά πως "δεν πίστευαν στα μάτια τους".

Συμπερασματικά η σημερινή κινητοποίηση έδειξε το δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε. Που δεν είναι άλλος από τη σωστή ιεράρχηση στόχων, τη συλλογική δράση πέρα από φοβίες και αποκλεισμούς, την επιμονή ότι η μαχητικότητά μας και μόνο μπορεί να δώσει μια ελπίδα διεξόδου από το ζόφο των καιρών. Γιατί σήμερα δεν κερδίθηκε ένα σπίτι, αλλά η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η πίστη στο δικαίωμα του καθενός στα στοιχειώδη της ζωής μας.

Θάνατος στην Ατακάμα (αναδημοσίευση)

από τον Costinho

  

Ξεκινάς να γράψεις κάτι χωρίς να ξέρεις γιατί. Κάποια εντολή θα έχει πέσει από τα κεντρικά, κάποια ανεξιχνίαστη οδηγία, σαν αυτές που σε βγάζουν στο δρόμο και ξεκινάς να πηγαίνεις. Και δεν σου παίρνει πολλή ώρα να μάθεις ότι προορισμός τελικά ήταν η αφετηρία· χάρτης η οδηγία. Στη διαδρομή μαζεύεις το υλικό. Ό,τι εμφανιστεί μπροστά σου, αυτό είναι ο δρόμος. Το να συνδέσεις τις εικόνες είναι μια τέχνη άπιαστη. Με ζόρι το κάνεις, έτσι για να βγάλεις μια άκρη· στα πρόχειρα, στα εντελώς εφήμερα. Η μόνη άκρη που κατάλαβες ήταν αυτή στο τέλος της κλωστής, που έδενε ένα άδειο κουτάκι από σπίρτα· είχε και στις δύο άκρες της από ένα κουτάκι. Το έφερνες κοντά στο αυτί σου, πιτσιρικάς ήσουν, και άκουγες τον άλλον που σου μιλούσε μέσα από το κουτάκι, μέσα από την κλωστή· από την άλλη άκρη. Πιτσιρικάς ήσουν, γι'αυτό άκουγες τον άλλον. Πιτσιρικάς πίστευες ότι οι άνθρωποι μπορούν να μιλάνε μέσα από κουτάκια σπίρτων και κλωστές. Κι έβγαζες άκρη.

Τελευταία βλέπω κόσμο στο δρόμο να μιλάει μόνος του. Δεν μιλάνε σε ακουστικό, δεν είναι κάποιος στην άκρη της γραμμής, κάποιος στην άκρη του κόσμου. Μιλάνε στην άλλη άκρη του μυαλού τους. Η άκρη του κόσμου είναι η άκρη του κόσμου τους, εχουν χωρίσει το μυαλό σε δύο άκρες -για τόσο μόνους σου μιλάω- και μιλάνε από τη μια άκρη στην άλλη, η μια άκρη στην άλλη. Άκρη δεν βγάζουν -δεν είναι πιτσιρικάδες άλλωστε- αλλά έτσι περνάνε οι μέρες, περνάει η ώρα, έτσι μιλάνε, έτσι ίσως να μην είναι μόνοι. Είναι πολλοί μαζί, σίγουρα είναι πολλοί μαζί. Δεν μαθαίνουν τι γίνεται στην άλλη άκρη του κόσμου, δεν βγάζουν άκρη, μόνοι τους δεν βγάζουν άκρη, γίνονται μόνο πολλοί σαν μιλάει η μια άκρη στην άλλη.

Και πως να βγάλουν. Διαβάζω ότι πενηνταεννιά -59, αν σου φαίνεται πιο ακριβές- παιδιά -άνθρωποι, αν σου φαίνεται πιο ακριβές- σκοτώθηκαν στη Νιγηρία από την ισλαμιστική οργάνωση boko harum που κάτι σημαίνει στα αραβικά, ότι απαγορεύεται η δυτική εκπαίδευση, κάτι τέτοιο. Στη δική μου γλώσσα δεν σημαίνει τίποτα. Δεν έχω βρει τις λέξεις για εκείνον που σκοτώνει παιδιά στο σχολείο. Τις λέξεις τις έχω για να βγάζω καμιά άκρη. Εδώ δεν βγάζω άκρη. Αριθμοί πετάγονται μπροστά μου -δεν ξέρω τι μετράνε, αλήθεια- μετρήσεις και γεγονότα, πληροφορίες σε γλώσσες που κατέχω, αλλά δεν καταλαβαίνω. Εικοσιπέντε, 25, αγάλματα του Λένιν κατέβηκαν βιαίως στην Ουκρανία όλο αυτό τον καιρό των ταραχών, μαζί και ένα του άγνωστου στρατιώτη που πολέμησε τους ναζί. Λάθος: όχι που πολέμησε· που νίκησε τους ναζί. Που τους διέλυσε. Καιρός του να διαλυθεί κι αυτός. Διαλύονται οι άκρες, όσα συγκρατούσαν τον κόσμο, κόβονται οι ραφές, άκρη δεν βγαίνει. Στα σκοτάδια μέσα θα μάθουμε τις καινούριες γλώσσες, εκεί πάντα τις μάθαινε ο κόσμος, δένοντας με μια κλωστή την ανάγκη και την επιθυμία. Και η κλωστή μόνο πονούσε.

Απολιθώματα από σαράντα φάλαινες -40 φάλαινες, τι αριθμοί, τι μεγέθη- ανακαλύφθηκαν στην έρημο της Ατακάμα στη Χιλή, ολόκληροι οι σκελετοί, άθικτοι εδώ και εκατομμύρια χρόνια, τους ανακάλυψαν οι εργάτες που έχτιζαν την κλωστή του παναμερικανικού αυτοκινητοδρόμου. Ίσως, λέει, οι φάλαινες να ξόκειλαν εκεί πριν από δύο με επτά εκατομμύρια χρόνια και το έδαφος να ανυψώθηκε, μετατοπίζοντας την ακτή χιλιόμετρα μακριά. Μετατοπίστηκε η ακτή χιλιόμετρα μακριά. Και μετά μου λες ότι είναι βλακείες οι κλωστές και τα κουτάκια. Ενώ εσύ ξέρεις ασπούμε τι θα πει εκατομμύρια χρόνια. Ίσως πάλι να ήταν μια ρηχή λιμνοθάλασσα και να παγιδεύτηκαν εκεί από κάποια καταιγίδα ή κατολίσθηση. Οι ερευνητές πιστεύουν πως ο θάνατος προήλθε από την κατανάλωση τοξικών άλγεων. Το σώμα των φαλαινών αναποδογύρισε, λέει, καθώς πέθαιναν -φαντάσου λίγο τη μετακίνηση αυτή. Εγώ κρατάω ότι οι φάλαινες πέθαναν στην έρημο. Και ότι ένα άλγος μπορεί να είναι τοξικό. Ίσως να ήταν το άλγος της επιστροφής τους, ίσως να είχαν γεννηθεί στην έρημο και εκεί να επέστρεφαν. Νόστος λέγεται στη γλώσσα των κλωστών. Νοσταλγία το βάφτισε κι ο Όμηρος, άλλη άκρη κι αυτός, κλωστή από τις λίγες.

Σαν πιτσιρικάς χαζεύω πάντα τον κόσμο στα αεροδρόμια, στις αποβάθρες, στα ταχυδρομεία, αυτά είναι τα μέρη που αγαπώ, κουτάκια μιας κλωστής. Εκεί που μαζεύονται οι κινήσεις και οι χειρονομίες, που κάτι ζητάνε, που κάπου πηγαίνουν. Προχτές στο ταχυδρομείο ασπούμε, πήγα να παραλάβω ένα πακέτο που ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου. Η άλλη άκρη έχει γράψει τη διεύθυνσή μου με το χέρι, κι ας μη με ξέρει. Κι όλο αυτό επειδή της ζήτησα κάτι, να μου στείλει κάτι. Κάθε λέξη που ξεκινάει με ένα χέρι, χειρόγραφο, χειροποίητο, εμπερικλείει μια αγάπη, περιγράφει μια χειρονομία -να κι άλλη λέξη που δεν χρειάζεται επίθετο όταν την προφέρεις. Έχει κι αυτοκόλλητο fragile πάνω του. Φροντίδα το λένε αυτό στη γλώσσα των ανθρώπων. Καλεί τους ανθρώπους να φροντίσουν κάτι, είναι μια οδηγία σε όσους το αγγίξουν. Θα μπορούσαν να γράφουν για κλωστές και κουτάκια, αλλά δεν είναι όλοι πιτσιρικάδες για να καταλαβαίνουν. Αρκεί ο ιερός φόβος του εύθραυστου. Και έτσι οι άνθρωποι μαθαίνουν να φροντίζουν κάτι άγνωστο, κάτι μυστικό, κάτι που μπορεί να μην τους αφορά.

Όμως εκείνη η παρέα των φίλων θα πάει στο μουντιάλ. Νύχτα μέρα σμιλεύει το παλιό λεωφορείο για το μεγάλο ταξίδι, από την Αργεντινή ως τη Βραζιλία είναι μια κλωστή με δυο κουτάκια. Πιτσιρικάδες φαίνονται, που δεν ξέρουν πολλά. Δεν το'χουν πει ακόμα σε κανέναν ότι πάνε -μόνο εμείς το ξέρουμε- δεν έχουν βγάλει καν εισιτήρια για τους αγώνες. Το σχέδιο δεν υπάρχει ακόμα, μόνο η επιθυμία και το λεωφορείο νύχτα μέρα. Ό,τι περπάτησε πάνω σε μια κλωστή δεν χώρεσε ποτέ σε θεωρίες. Ό,τι χώρεσε στις θεωρίες, δεν έχει περπατήσει. Οι φίλοι θα το κάνουν το ταξίδι, οι φίλοι είναι μόνοι τους ένα ταξίδι. Αναζητώντας την έρημο πατρίδα, λίγες μπύρες ακόμα παρέα, χειρονομίες δεμένες σε κλωστές, κουτάκια να φυλάνε τα άλγη ως ιερά, τη φροντίδα των αγνώστων, την άκρη στην άκρη του κόσμου. Και στο ταξίδι, μόνο φίλους κάνεις.

Ο Άλλος κόσμος (αναδημοσίευση)

από http://dromos.wordpress.com

by antonis

Αλίμονο στην ανθρωπότητα που έχει ανάγκη τις ιδιοφυΐες. Διότι, ως εργαλείο στα χέρια της τρέχουσας εξουσίας, οι ιδιοφυείς ήταν, είναι και θα είναι τα πρότυπα της μαζικής αποβλάκωσης. Οι ετερόφωτοι σοφοί που ρίχνουν λάδι στα φοβικά σύνδρομα του αδύναμου ποιμνίου, του πιστού που περιμένει το κυριακάτικο πρωινό όχι για να γαμήσει την κυρά του ή τον κύρη του, αλλά να για στήσει κώλο στο σαδιστή θεό του. Τον αυτοκράτορα των ιδιοφυών, τον ιδιοφυή κατασκευαστή του σύμπαντος και της μεγαλοπρεπούς ύπαρξης. Αυτής βεβαίως που πέφτει θύμα του ξιπασμού των ιδιοφυών θνητών. Αυτής της ύπαρξης που πάει ξεβράκωτη, με όλο τον ρομαντικό της ενθουσιασμό, κατά πάνω στα αγγούρια που έσπειραν οι ιδιοφυείς. Κατά πάνω στο συμφέρον της. Και το συμφέρον της ύπαρξης είναι η ευτυχία. Η απόλαυση της ανεπανάληπτης μοναδικότητάς της και το χέσιμο των καταναγκασμών. Κι αν αυτό δεν είναι καθημερινή πρακτική και συνεχής έγνοια, έ, τότε δώσε τα κλειδιά στον παπά να σε πάει στο βόθρο της εγκράτειας. Να σου λιβανίζει τη γέννηση και το θάνατο. Να ευλογεί την ελεγχόμενη αναπαραγωγή σου λες και είσαι προβατίνα και να τρυπώνει στο βρακί σου ως πορνογράφος του ιδιοφυούς θεού που πρέπει να ξέρει ποιος πηδάει ποιόν μπας και του ξεφύγει η δημιουργία. Ο μόνος τρόπος για να είσαι ευτυχής είναι να μη νιώθεις δέος για τη δημιουργία. Διότι δεν υπάρχει δημιουργία παρά εξέλιξη. Χειρονομίες και βλέμματα μεσ’ το φως που μας τυφλώνει. Τίποτε παραπάνω απ’ αυτά που ξέρουμε για τα συμβάντα του Άλλου κόσμου. Κι ο Άλλος κόσμος είναι εδώ. Μια βουτιά στη θάλασσα που είναι τζάμπα. Μια βουτιά στην καύλα που είναι τζάμπα.

σπισισμός (αναδημοσίευση)

από http://silentcrossing.wordpress.com/

Τα ζώα δεν έχουν εκλογικά βιβλιάρια ούτε βιβλιάρια καταθέσεων. Δεν έχουν πιστωτικές κάρτες και δεν κρύβονται από τις εισπρακτικές. Δεν απομνημονεύουν πάσγουορντς, δεν έχουν Α.Φ.Μ., Α.Μ.Ι.Κ.Α., Α.Μ.Κ.Α., αριθμό μητρώου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, αριθμό αστυνομικής ταυτότητας, διαβατηρίου, άδεια παραμονής, πιστοποιητικό γεννήσεως, τραπεζικούς λογαριασμούς, κάρτες ανάληψης μετρητών, καταναλωτικά δάνεια, στεγαστικά δάνεια, διακοποδάνεια, μπριζολοδάνεια,εκκαθαριστικά σημειώματα, ασφαλιστικές ενημερότητες από οικείους ασφαλιστικούς φορείς ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ, ΤΥ.ΔΚΥ ΟΠΑΔ, ΕΤΑΑ-ΤΣΜΕΔΕ, ΤΥΠΕΤ, κομματική ταυτότητα, φάκελο στην ασφάλεια, προνομιακή κάρτα μέλους στον Ολυμπιακό. Δεν περιμένουν σε ουρές του ΟΑΕΔ, δεν έχουν κάρτα ανεργίας, δεν δουλεύουν υπερωρίες, δεν παράγουν υπεραξία, δεν ξέρουν τι θα πει ατομική ιδιοκτησία. Επίσης δεν συνδικαλίζονται, δεν έχουν προλεταριακή συνείδηση, ταξική αυτοσυνειδησία, δεν είναι οι ατμομηχανές της ιστορίας, ούτε και ξέρουν τι είναι ο αναρχοσυνδικαλισμός (και φυσικά δεν θα δείτε κανένα σκύλο στην ΟΝΝΕΔ και καμία γάτα στα ΚΝΑΤ). Τα ζώα δεν ξέρουν ποιος είναι ο Χαρδαβέλας ούτε καν ο Σταύρος Θεοδωράκης, δεν διαβάζουν Πρώτο Θέμα, δεν συμμετέχουν σε πάνελ εκπομπών. Δεν βάζουν τα καλά τους για να βγουν Σάββατο βράδυ, δεν πετάνε γαρίφαλα στα σκυλάδικα, και προτιμούν τις λαϊκές ταβέρνες αντί για την Σπονδή. Δεν έχουν φέησμπουκ, δεν παίζουν φάρμβιλ και δεν παρακολουθούν ειδήσεις στο ΣΤΑΡ. Τα ζώα δεν ξέρουν τι θα πει φλέγμα. Δεν διαβάζουν βιβλία βιοενεργειακής εξισορρόπησης και αυτοβελτίωσης, δεν διαβάζουν ζώδια, δεν ασχολούνται με την υπερκαπιταλιστική μεταφυσική, δεν ξέρουν τι θα πει πειθαρχία και αναβολή ικανοποίησης, δεν ονειρεύονται καλύτερες εκδοχές του εαυτού τους. Δεν ψάχνουν την ισορροπία ανάμεσα στα ενεργειακά τους ρευστά και δεν κάνουν γιόγκα, χάθα αστάνγκα γιόγκα, μιλόνγκα, ζανγκ φου, κουνγκ φου, ρέικι, τάι τσι, πιλάτες, αικίντο, υπνοθεραπεία, δραματοθεραπεία,κρυσταλλοθεραπεία, αρωματοθεραπεία, βοτανοθεραπεία, σταφυλοθεραπεία. Επίσης δεν αγοράζουν προϊόντα ενυδάτωσης και προστασίας από τον ήλιο, κρέμες απολέπισης, κρέμες νυκτός, τονωτικές λοσιόν για το πρόσωπο, επανόρθωσης κατά της ψαλίδας, τζελ καθαρισμού για λιπαρές επιδερμίδες, γαλάκτωμα καθαρισμού για κανονικές επιδερμίδες, lip care με βούτυρο κακάο, απαλά αφρόλουτρα, βιολογικά έλαια τζοτζόμπα, σαμπουάν για βαμμένα μαλλιά, χάπια για βλαμμένα μυαλά, απαλές κρέμες ξυρίσματος κατά των ερεθισμών, και φυσικά δεν θα δείτε ποτέ καμιά αρκούδα να κάνει φις σπα. Τα ζώα δεν εκκλησιάζονται, δεν προσεύχονται, δεν νηστεύουν το Πάσχα, δεν έχουν υπαρξιακές ανησυχίες, δεν έχουν παιδικά απωθημένα, δεν έχουν οιδιπόδεια συμπλέγματα και αντί για ψυχανάλυση προτιμούν έναν υπνάκο κάτω απ’ τον ήλιο. Επίσης δεν φτιάχνουν τοπ τεν με τις σύγχρονες νευρώσεις της εποχής, δεν έχουν δυσκολίες δέσμευσης, αϋπνίες, στυτικές δυσλειτουργίες, επαγγελματική εξουθένωση, ψυχοσωματικές διαταραχές, φόβο της ευτυχίας, προβλήματα ταυτότητας. Τα ζώα δεν έχουν εταιρικό e-mail, msn, skype, outlook, i-phone, mini notebook, usb cable, VMPC, SDCARDS, TCPMP, GPS, PDA, Java Script και οθόνες TFT, ούτε διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και προϊόντα προστασίας από ιούς και κακόβουλα λογισμικά, επίσης δεν ξενυχτάνε σε ουρές για να αγοράσουν το πιο σύγχρονο γκάτζετ. Τα ζώα δεν πάνε στο στρατό, δεν παίζουν στο χρηματιστήριο, δεν χτίζουν τσιμεντουπόλεις, δεν εισβάλλουν στο Αφγανιστάν ή στη Συρία, δεν παρακαλάνε βουλευτές για μια θεσούλα στο δημόσιο, δεν χειροκροτούν παρελάσεις, δεν εμπορεύονται συνειδήσεις, δεν χαιρετούν ναζιστικά, δεν μαχαιρώνουν στα σκοτεινά, δεν ξέρουν τι θα πει φυλετικός διαχωρισμός. Το χέρι που δεν μπορούν να το δαγκώσουν δεν το φιλάνε.

Αυτά τα λίγα για την ηθική υπεροχή του είδους σας.

Ένας Μακιαβελικός οδηγός για την καταστροφή των Δημόσιων Πανεπιστημίων σε 12 εύκολα βήματα

από https://barikat.gr/

του Steven Ward (Μετάφραση: Κωνσταντίνα Παντελή)

«Όσοι θέλουν να γίνουν αρεστοί σε έναν Ηγέτη διαλέγουν για να του κάνουν δώρο ό,τι είναι σίγουροι πως θα τον ευχαριστήσει ιδιαιτέρως, όπως άλογα, όπλα, βαρύτιμα ωραία υφάσματα, κοσμήματα με πολύτιμους λίθους και πάντα, φυσικά, κάτι αντάξιο της μεγαλοπρέπειάς του ως Ηγέτη. Επιθυμώντας κι εγώ να λάβω την ευχαρίστηση να σας παρουσιάσω ένα ελάχιστο δείγμα της εκτίμησής μου, σκέφτηκα να σας προσφέρω κάτι. Όμως, ανάμεσα στα υπάρχοντά μου δε βρήκα κάτι πολυτιμότερο, αλλά και ικανότερο να εκφράσει την αγάπη μου σε σας, από την εμπειρία μου για το πώς κινούνται και λειτουργούν οι ηγέτες, εμπειρία που απέκτησα όχι μόνο ζώντας για πολλά χρόνια δίπλα τους, αλλά και μελετώντας προσεχτικά ιστορία και αρχαία κείμενα. Την όποια εμπειρία μου την συγκέντρωσα σε ένα μικρό κειμενάκι το οποίο και στέλνω στην Εκλαμπρότητά Σας». Νικολό Μακιαβελι, Ο Ηγεμόνας Για να καταστρέψετε τα δημόσια πανεπιστήμια είναι σημαντικό να:

Καταγγείλετε τη δημόσια εκπαίδευση και τα δημόσια ιδρύματα στο σύνολό τους, για αποστράγγιση του δημόσιου πλούτου και «βόλεμα» ημετέρων, σε βαθμό που κανείς να μην τολμάει να ζητήσει αύξηση χρηματοδότησης. Αυτό θα διασφαλίσει ότι τα δημόσια πανεπιστήμια θα είναι υποβιβασμένα και δευτεροκλασάτα, με χαμηλής ποιότητας εγκαταστάσεις κι έτσι θα τους δημιουργήσετε για πάντα μια κακή φήμη σε σχέση με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Εκμεταλλευτείτε την οικονομική κρίση για να υποκινήσετε την «οργή του φορολογούμενου», ώστε να κοπεί η χρηματοδότηση προς τα πανεπιστήμια κι έτσι να πρέπει είτε να μπουν και να αυξηθούν τα δίδακτρα, είτε να συμπτυχθούν τα προγράμματα σπουδών. Έπειτα, καταδικάστε τα ιδρύματα που θα επιλέξουν το πρώτο, ότι αυξάνουν τα δίδακτρα για να στηρίζουν τεμπέληδες, σοσιαλιστές καθηγητές για να διδάσκουν άχρηστα μαθήματα όπως ανθρωπολογία και φιλοσοφία.

Καθώς η κρατική χρηματοδότηση θα μειώνεται, προωθείστε το σύστημα του φοιτητικού δανείου που θα δημιουργήσει μια «αγορά για την ανώτατη εκπαίδευση» (βλέπε, εμπορευματοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης). Επιβαρύνοντας τους φοιτητές με ένα μεγάλο χρέος θα τους μετατρέψετε σε «επιχειρηματικούς και ορθολογικούς καταναλωτές των εκπαιδευτικών προϊόντων» και θα τους ενθαρρύνετε να διαφυλάττουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Να μιλάτε για αυτές τις αλλαγές ως «ενδυναμωτικές για τους φοιτητές».

Εφαρμόστε νέες τακτικές δημόσιας διαχείρισης δανεισμένες από θεωρίες για το «δημόσιο συμφέρον», ώστε να αφαιρέσετε τον έλεγχο από τα συστήματα διοίκησης των σχολών. Ωστόσο, για να καταστείλετε τη γενικευμένη δυσαρέσκεια, κρατήστε τις Πανεπιστημιακές Συγκλήτους στη θέση τους ως ασύνδετα με το ίδρυμα «κουτιά παραπόνων». Φροντίστε να υπερτονίζετε τη σημασία της από κοινού διαχείρισης του ιδρύματος όσο καιρό στο μεταξύ θα εισάγονται αυτές οι νέες τακτικές. Βαφτίστε τον κυνισμό του ιδρύματος, που αδιαμφισβήτητα θα προκύψει, ως «πλειοψηφία/γενική συναίνεση»

Βάλτε σε εφαρμογή διάφορα «εποπτικά μέσα», όπως ασκήσεις αξιολόγησης ποιότητας, «πίνακες αποτελεσμάτων», ή ελεγκτικούς μηχανισμούς ώστε να διασφαλιστεί η «διαφάνεια» και η «υπευθυνότητα». Μπορείτε επίσης να δοκιμάσετε να χρησιμοποιήσετε ασκήσεις έρευνας-αξιολόγησης, όπως εκείνες στη Βρετανία ή στην Αυστραλία, ή φτηνότερα και σκληρότερα μέτρα, όπως στο Texas A&M, δημοσιεύοντας απλώς μια ανάλυση κόστους/οφέλους των μελών ΔΕΠ. Αν ξεμείνετε από ιδέες, απλώς επικοινωνήστε με το Ίδρυμα Δημόσιας Τάξης του Τέξας.

Αυξήστε τα μερικώς απασχολούμενα μέλη ΔΕΠ και τους εκτάκτους συμβασιούχους ενός έτους και βάλτε τους να διδάσκουν περισσότερα μαθήματα. Αυτά τα μέλη ΔΕΠ είναι πιο ευάλωτα και δεκτικά στον διοικητικό έλεγχο (θα έπρεπε επίσης να αυξήσετε δραστικά τον αριθμό των διοικητικών υπαλλήλων για τη διαχείριση όλων αυτών των ανίσχυρων επαγγελματιών). Έπειτα, κριτικάρετε την ποιότητα των αποφοίτων κολλεγίων. Αυτό θα δικαιολογήσει ακόμα περισσότερη διοικητική εποπτεία και αξιολόγηση.

Φωνάξτε για το υψηλό κόστος της ανώτατης εκπαίδευσης και τις επιβολές και αυξήσεις διδάκτρων. Καταλογίστε τις αυξήσεις στους άπληστους, υπαμειβόμενους καθηγητές και όχι στην κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης, στην μανία με τις νέες τεχνολογίες που προωθείται από τις εκπαιδευτικές επιχειρήσεις (edu-businesses, επιχειρήσεις εκμετάλλευσης της δημόσιας εκπαίδευσης), ή το παραφούσκωμα από διοικητικούς που προκαλείται από τις αυξημένες πρακτικές ελέγχου κι αξιολόγησης.

Προωθήστε το στενό επαγγελματισμό και τους τομείς ΕΤΜΜ (Επιστήμη, Τεχνολογία, Μηχανική, Μαθηματικά) για να δείξετε ότι είστε εναρμονισμένοι με τις ανάγκες της νέας «οικονομίας της γνώσης» κι ότι δεν θα ανεχτείτε άλλο υπερκορεσμένους και άχρηστους τομείς όπως η ιστορία ή η λογοτεχνία. Αν οι φοιτητές ενδιαφέρονται για τέτοιους τομείς μπορούν να κάνουν αναπαραστάσεις του Εμφυλίου Πολέμου ή να συμμετέχουν σε κάποια λέσχη βιβλίου. Τέτοιοι τομείς είναι περιττοί στη νέα πραγματική εποχή του οικονομικού ντετερμινισμού και του παγκόσμιου ανταγωνισμού.

Περιορίστε τα συμβατικά δικαιώματα των μελών ΔΕΠ. Εξακολουθούν να «προσκολλούνται στο συλλογικό» και πρέπει να αναγκαστούν να αντικρίσουν την αυγή μιας νέας μέρας. Στο τέλος, θα σας ευχαριστούν για την ελευθερία και την ευκαιρία που τους προσφέρατε.

Φέρτε εξωτερικούς συμβούλους (όπως τους Bain&Company ή τους McKinsey & Company) για να πείσετε τα συμβούλια και τους διοικητές για την επείγουσα ανάγκη για «ανατρεπτικές καινοτομίες» ή άλλες ιδέες, με την υπεράσπιση των γκουρού του Harvard. Όλα αυτά μπορεί βεβαίως να είναι μόνο συνθήματα χωρίς ουσία, αλλά κανείς δεν θα δώσει ιδιαίτερη προσοχή, ιδίως αν οι σύμβουλοι σας έχουν μια πολύχρωμη παρουσίαση στο Power Point.

Εισάγετε ένα εκπαιδευτικό μοντέλο «βασισμένο στις ικανότητες», που θα επιτρέπει στους φοιτητές να παρακάμπτουν πολλές από τις παραδοσιακές απαιτήσεις του πανεπιστημίου. Οι παραδοσιακές απαιτήσεις κοινωνικών σπουδών αποτελούν εμπόδιο στον «εν κινήσει», εφοδιασμένο με κινητό φοιτητή-καταναλωτή του σήμερα. Αν οι καθηγητές διαμαρτυρηθούν, απλώς δηλώστε πως κανείς δεν θα μπορούσε να αντιταχθεί στην αξιοκρατία εκτός από τους ανάξιους.

Τέλος, χρησιμοποιήστε δημόσιες σχέσεις και διαφημιστικές καμπάνιες ώστε να αποσπάσετε την προσοχή από τις δυσάρεστες συνέπειες όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων. Μια ιστοσελίδα που δείχνει χαρούμενους ανθρώπους να κάνουν υπέροχα πράγματα αρκεί. Αυτή που ζούμε είναι, άλλωστε, μια μεταμοντέρνα εποχή. Το θέαμα και η καλή εντύπωση μετράνε. 

«Κι αν καμιά φορά η Εκλαμπρότητά Σας από του ψηλό βάθρο της στρέψει το βλέμμα της και κατά τα μέρη μας, θα μάθει πόσο αναξιοπαθώς υπομένω τις μεγάλες και διαρκείς κακοτυχίες μου». 

ΒΙΟ.ΜΕ, ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ (αναδημοσίευση)

από http://2467kollontai.wordpress.com/

από την Άννα Β.

Λίγη προϊστορία…

Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής , στη Θεσσαλονίκη, ήταν ένα εργοστάσιο όπως πολλά άλλα: εγκαταλελειμμένο από τα αφεντικά, αφού πιστώθηκε με δάνεια και επιδοτήσεις και φυσικά με χρέη προς τους εργαζόμενους. Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, όμως, δεν είναι πια σαν όλα τα άλλα. Κι αυτό γιατί οι εργαζόμενοί του δεν επέλεξαν την απλή, έστω δυναμική, διαμαρτυρία, αλλά έβαλαν στον τραπέζι μία νέα πρόταση. Μπορούμε χωρίς αφεντικά, είπαν. Είπαν, ακόμα, ότι δεν αναγνωρίζουν την ιδιοκτησία τους. Και, τέλος, έκαναν πράξη αυτή τους την στάση καταλαμβάνοντας το εργοστάσιο και διεκδικώντας να πάρουν στα δικά τους χέρια την παραγωγική μονάδα και να συνδέσουν την παραγωγή της με την κοινωνία.

Οργανωμένοι στο σωματείο τους, με αφετηρία την αγωνία της επιβίωσης, αποφάσισαν συλλογικά μέσα από τη γενική τους συνέλευση την πορεία του αγώνα τους. Επιθυμούν να δημιουργήσουν ένα κεκτημένο που θα απευθύνεται σε όλον τον κόσμο της εργασίας. Μπροστά στην ομολογία ενοχής του συστήματος για την αδυναμία και την απροθυμία να εγγυηθεί έστω τα ελάχιστα, κάποιοι οπισθοχωρούν στην αναξιοπρέπεια της δουλοπρέπειας και στην κατάθλιψη και κάποιοι λένε: Αν δεν μπορείτε εσείς, τόσο το καλύτερο, μπορούμε εμείς.

Το δίκαιο και το ηθικό

Πολλές φορές μιλάνε οι άνθρωποι για έννοιες, όπως το ηθικό και το ανήθικο ή το δίκαιο και το άδικο, σαν να ζούμε σε έναν στατικό κόσμο όπου υπάρχουν όλες οι επιλογές και ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει τη στάση του προς τη ζωή, την άποψή του περί σωστού και λάθους κ.ο.κ. Ωστόσο, οι έννοιες δεν προϋπάρχουν της ύπαρξης, όπως υποστηρίζει η κάθε είδους μεταφυσική.

Αντίθετα, το πραγματικό, όπως παγιώνεται σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, δημιουργεί μια σφαίρα ηθικής ή δικαιοσύνης και αναπαράγεται από αυτή. Κάθε αλλαγή κοινωνικού παραδείγματος έρχεται μέσα από διαδικασίες που αμφισβητούν έμπρακτα την παλιά ηθική, το παλιό καθεστώς εργασίας και κοινωνικής οργάνωσης, τους νόμους κ.ο.κ. Αντίστοιχα, οι απόψεις περί ρεαλισμού μπορούν να αναφέρονται μόνο σ’ αυτό που υπάρχει, ακόμα και αν επιχειρούν να το υπερβούν.

Ισχυριζόμαστε ότι η βασική αντίθεση είναι η αντίθεση ανάμεσα σε αυτούς που έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα πάνω στα μέσα επιβίωσης (και σε εκείνους που δουλεύουν για να συνεχίσουν να τα έχουν) και σε αυτούς που πρέπει χαρίζουν τη ζωή τους στους πρώτους για να επιβιώσουν. Αυτή η σχέση που σχηματίζεται ανάμεσα στους πόλους αυτής της αντίθεσης καθορίζει και καθορίζεται ξανά από μια ηθική που συνάδει με αυτήν την πραγματικότητα.

Το να ελπίζεις σε ένα άλλο παράδειγμα ζωής, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι παράνομο σε κανένα καθεστώς. Ίσα ίσα, η μεταφυσική ελπίδα μεσσιανικής φύσεως σε όλες τις εκφάνσεις της, θρησκευτικές και πολιτικές, είναι πάντα χρήσιμη για την καταστολή κάθε επαναστατικής διεργασίας. Τελικά, όμως, η μόνη σοβαρή εναντίωση στη μεταφυσική μπορεί να είναι αυτή που αποκαθηλώνει κάθε πραγματικότητα που εμφανίζεται ως ανίκητη. Η αίσθηση της ιστορικότητας εξαρτάται πλήρως απ’την αξιακή στάση που ο καθένας υιοθετεί απέναντι από τη δυνατότητα ή μη ν’αλλάξει το κοινωνικό παράδειγμα ζωής και ως προς το όφελος ποιας τάξης (όχι να βελτιωθεί ή να χειροτερέψει, αλλά ριζικά να αλλάξει).

Η μη αναγνώριση του αδύνατου της συνεχούς συσσώρευσης πλούτου στα χέρια όλο και λιγότερων δημιουργεί λογιών λογιών ρεύματα σκέψης. Ένα ρεύμα αγκαλιάζει αυτούς που υποστηρίζουν ότι η κατάσταση αυτή είναι η μόνη νόμιμη και άρα είναι λογικό να πεθαίνει, ας πούμε, το 1/3 το πληθυσμού (το λιγότερο άξιο) ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να ξεπερνιούνται οι κρίσεις. Ένα άλλο, όχι τόσο διαφορετικό από το πρώτο, αγκαλιάζει αυτούς που ευαγγελίζονται έναν υψηλά ανεπτυγμένο και αυτορρυθμιζόμενο καπιταλισμό άνευ υπερβολών με ανθρώπινο πρόσωπο. Αυτή η γνήσια αντίφαση του μικροαστού εξοβελίζει την απελευθέρωση από την ετερονομία σε κάποιο μακρινό μέλλον, που δεν θα’ ρθει ποτέ, κάτι σαν τον παράδεισο των μονοθεϊστικών θρησκειών μετά την παγίωσή τους ως νόμιμες.

Σίγουρα, οι κοινωνικές σχέσεις είναι περίπλοκες. Κάποιος που είναι το αντικείμενο της εκμετάλλευσης, στον επόμενο τόνο μπορεί να γίνει ή να είναι ταυτόχρονο το υποκείμενό της. Οι εξουσιαστικές σχέσεις μπορούν να πάρουν άπειρες μορφές. Όμως, αυτό δε σημαίνει πως η βασική αντίθεση που γεννά κάθε αδικία δεν υπάρχει, πως η εξουσία δεν κατέχεται και απλώς ασκείται με κάποιο μεταφυσικό τρόπο, πως η καταπίεση είναι η φύση του ανθρώπου. Μάλλον σημαίνει πως η απουσία συμμαχίας και συνείδησης των από τα κάτω θα διαιωνίζει για πάντα τη βασική ύπαρξή της.

Η ηθική, ο ρεαλισμός, ή η δικαιοσύνη είναι λογικό, λοιπόν, να μη φτάνουν να φέρουν τον καινούργιο κόσμο, αφού όλες οι αποχρώσεις τους είναι αποτελέσματα του κόσμου που ήδη υπάρχει. Θα έμοιαζε με πραγματική σπαζοκεφαλιά αν μέσα σε όλα αυτά δεν υπήρχε η πράξη. Η επαναστατική πράξη που αμφισβητεί και ιχνηλατεί τους δρόμους προς το μέλλον. Η απουσία της μας αφήνει να νοσταλγούμε το παρελθόν.

Ένας απολυμένος, στην Ελλάδα της κρίσης, για παράδειγμα, ακόμα και αν διαδηλώσει και αν γκρινιάξει και αν παίξει ξύλο με τα ΜΑΤ έξω απ’ τα υπουργεία, κάποια στιγμή πρέπει να δει τι υπάρχει πέρα από την επίκληση στη δικαιοσύνη και τη λογική. Διότι, αυτή η επίκληση με ακρίβεια οδηγεί στην επιλογή αυτού που θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και θα υποσχεθεί επιστροφή στο κοινωνικό κράτος του ’80 και ρεαλιστικές λύσεις και ποσόστωση στις απολύσεις και άλλα ωραία. Με άλλα λόγια, επιστροφή στα ίδια και συνεχής αναπαραγωγή της πραγματικότητας, με κοινό στόχο την εφαρμογή μιας «κεντρικής λύσης» ενάντια στην κρίση που το αστικό κράτος θα δώσει, υπό την πίεση του κινήματος. Μια λύση που πλασάρεται ως μόνη άμεση και ρεαλιστική (ή μόνη ρεαλιστική ως μεταβατική -sic), παρά το γεγονός ότι επιζητά να ξαναμοιράσει λίγο από τον πλούτο χωρίς να αμφισβητεί ούτε λίγο από την αστική εξουσία, τη μόνη νόμιμη και αιώνια συνθήκη.

Ξεχνούν, πως το κεφάλαιο είναι σχέση. Κάθε πράξη είναι επαναστατική μόνο αν διαρρηγνύει αυτή τη σχέση. Η αποδυνάμωσή του δεν σημαίνει παρά το γκρέμισμα της σχέσης αυτού που έχει και αυτού που δεν έχει, αυτού που αποφασίζει και αυτού που εκτελεί, αυτού που ηγείται και αυτού που ακολουθεί.

Και όμως, κινείται…

Τελικά, μόνο αν αμφισβητείς τα ιερά και τα όσια αυτού που ήδη υπάρχει, χτίζεις μια άλλη ηθική και εν τέλει κινείς την ιστορία. Γιατί, η επαναστατική ηθική μπορεί να χτίζεται μόνο συλλογικά μέσα από τους αγώνες εκείνους που συνδέουν την καθημερινή τους ύπαρξη με την κατάρρευση του συστήματος που γεννά την βαρβαρότητα, όχι σε επίπεδο διακηρύξεως, αλλά πρακτικά και υλικά. Όπως οι εργάτες της ΒιοΜε αμφισβητούν στα ίσια το δικαίωμα του αφεντικού τους στην ιδιοκτησία, αλλάζουν τον κύκλο παραγωγής και σπάνε τον αποξενωτικό καταμερισμό εργασίας, χτίζουν άλλη σχέση με το προϊόν, έχουν στόχο και χρησιμοποιούν ή αγνοούν τον νόμο για να τον πετύχουν με πλήρη αμεροληψία. Αλλάζουν παράδειγμα και μας ανοίγουν ένα παραθυράκι σε ένα δυνητικό μέλλον όπου η ηθική- άγνωστη σε μας ακόμη- χτίζεται με συντροφικότητα, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια- δίνοντας ακόμα και στη λέξη νόημα που ίσως ούτε οι ίδιοι δεν κατανοούν ακόμα.

Είναι παραπάνω από αυτονόητο, πρώτα από όλα από τους ίδιους τους εργαζόμενους της ΒιοΜε, που ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει ανέχεια, τι σημαίνει να μη βρίσκεις δουλειά έχοντας οικογένεια, τι σημαίνει να απευθύνεσαι σε δυνάμεις του κινήματος για αλληλεγγύη και αυτές να σε κατηγορούν ότι θέλεις να γίνεις μικροκαπιταλιστής, ότι η αυτοδιεύθυνση σε επιχειρήσεις που κλείνουν είναι μόνο το πρώτο από πάμπολλα βήματα μιας εξαιρετικά δύσκολης διαδικασίας. Όμως, αν δεν είναι αυτοί που παράγουν που θα κάνουν αυτό το βήμα, δεν θα είναι κανείς. Και σίγουρα δε θα είναι, μία άγια πρωτοπορία.

Συνήθως, κάθε προσπάθεια βεβήλωσης της νόρμας, που προτείνει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, βρίσκεται αντιμέτωπη με την κριτική που διαβλέπει την ενσωμάτωσή της. Η κριτική συνήθως μιλά για τη διαπαιδαγώγηση που χρειάζονται οι μάζες για να περάσουν πίστα και να καταλάβουν τα ανάκτορα άξαφνα μια μέρα με το άγγελμα κάποιων από αυτούς που καταγγέλουν την παραπλανημένη τάξη. Τον κίνδυνο της ήττας δεν τον αρνείται κανείς, ειδικά όσο αυτός έχει να κάνει με τη ρητορική της συμπορευόμενης «εναλλακτικής» πρότασης με τη ζούγκλα της εκμετάλλευσης, χωρίς ρήξη. Όμως, μεσσίες δεν υπάρχουν. Κι έτσι, μόνο αυτοί που εργάζονται έχουν τη δυνατότητα να βαδίσουν προς την προοπτική της αυτοδιευθυνόμενης εργασίας. Μόνο αυτοί που δε θέλουν αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι τους, μπορούν να κάνουν πράξη την οργάνωση της παραγωγής σαν δημιουργικό παιχνίδι. Μόνο αυτοί που βάζουν το κεφάλι τους στον τορβά, θα είναι εκεί για σένα στην επόμενη γωνία. Τελικά, ή με τα αφεντικά θα είσαι ή με τους εργάτες και την αξιοπρέπεια.

Νέα για τον αγώνα στη ΒΙΟΜΕ, πληροφορίες για τα προϊόντα, στοιχεία επικοινωνίας εδώ: 

biom-metal.blogspot.gr

Κείμενο των εργαζομένων: Οι εργαζόμενοι της βιο.με. συνάδερφοι και συναγωνιστές είναι μια χούφτα άνθρωποι. σαν μια χούφτα που κλείνει μέσα της χιόνι. Που την κάνουμε χιονόμπαλα και την πετάμε . την πετάμε στην πλαγιά και αυτήν αρχίζει και κατρακυλάει και όσο κατρακυλάει τόσο μαζεύει χιόνι , και μαζεύει κι άλλο χιόνι , κι άλλο και όλο μεγαλώνει αυτή η μπάλα και γίνετε όλο και μεγαλύτερη !! και μαζεύει και κολλάει πάνω της εργαζόμενους ,ανέργους , νοικοκυρές, φοιτητές , αγρότες. Και φυσικά η αλληλεγγύη φροντίζει να μην χτυπήσει πουθενά και σπάσει να φτάσει στο τέλος της πλαγιάς αλώβητη και να έχει γίνει μεγάλη σαν την γη. Τότε συνάδερφοι και συναγωνιστές και μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε πως νικήσαμε!!

Αμόλα καλούμπα (αναδημοσίευση)

από http://ixnilasies.blogspot.gr/

Ιχνηλατήθηκε από Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης*  

*Θαρρώ ότι ταιριάζει, μέρα που 'ναι, κι ας το 'χω ξανανεβάσει. Εδώ στην τελική του μορφή, με την υποσημείωση-αφιέρωση "για όλες τις σκιές που, για λίγο ακόμα, σκιάζουν τις ζωές μας"

Σκιά

Ούτε καν μορφή. Μόνο ρόλοι. Ρόλοι διοικητικοί, διεκπεραιωτικοί, τυπικοί που τους κράδαινε σαν λάβαρο πίσω από ένα σκοροφαγωμένο γραφείο μέχρι το μεσημέρι κι ύστερα τους έβγαζε νωρίς το απόγευμα βόλτα στο κέντρο της πόλης με τεντωμένο από νόμους, διατάξεις και εγκυκλίους το παράστημα σέρνοντας πίσω του μια κουστωδία από τίτλους, μεταπτυχιακά και τυχάρπαστους αυλοκόλακες. Όπως ακριβώς δένουν οι πιτσιρικάδες των φτωχογειτονιών σκουριασμένα τενεκεδάκια στο πίσω φτερό του ποδηλάτου, για να ξεσηκώνουν τον κόσμο στις ώρες κοινής ησυχίας, κι ας ήταν η δική του ησυχία καλά προστατευμένη μέσα από πόρτες ασφαλείας, ηχομονωτικά τζάμια και κατεβασμένες περσίδες, όταν αργά το βράδυ φορούσε τις ριγέ πιτζάμες και ετοιμαζόταν να ξεκουραστεί, εξασκώντας τις μαθηματικές του γνώσεις με ακριβείς υπολογισμούς της απόστασης ανάμεσα στον καναπέ και στην τηλεόραση και ξορκίζοντας με τις φωνές της οθόνης τη σιωπή που ξανά θα τον έπνιγε με ενοχλητικά όνειρα στον πιο βαθύ του ύπνο μέχρι να 'ρθει το πρωί για να τον σώσει.

Όμως κάθε φορά που τέλειωνε την καταμέτρηση των εριφίων και σήκωνε την πύλη για να τα σαλαγίσει στη νυχτερινή βοσκή τους με την αθωότητα του μικρού ποιμένα που παραφυλάει πίσω από τα βράχια ανυποψίαστες παιδούλες στο αυγουστιάτικο μπάνιο τους άκουγε μέσα στην ησυχία της νύχτας να ηχεί σαν συναγερμός το βέλασμα του ίδιου απολωλότος προβάτου. Άνοιγε τα μάτια τρομαγμένος και χωρίς να αντιλαμβάνεται αν συνεχίζει να είναι μέσα ή έξω από το όνειρο, έβρισκε τον εαυτό του να τριγυρνάει από την κρεβατοκάρα στο σαλόνι, από το σαλόνι στην κουζίνα, από την κουζίνα στην τουαλέτα, όπου πολύ νωρίς το χάραμα κατάφερνε να ανακαλύψει το πρόσωπο που αναζητούσε, αφού προηγουμένως ζεμάταγε με καυτό νερό και ξερίζωνε με κόντρα ξύρισμα όλους τους νυχτερινούς του εφιάλτες.

Ξεκινούσε μια καινούρια μέρα, όπως ακριβώς ήταν η προηγούμενη και η παραπροηγούμενη, με την ίδια τυπική καλημέρα που εκφωνούσε μπροστά στον καθρέφτη, με την ίδια λοξή ματιά που έριχνε στον ενοικιαστή του από κάτω καταστήματος και με τον ίδιο ξερό ήχο που στρίγγλιζαν τα παπούτσια του στις πλάκες του πεζοδρομίου, ενόσω κατευθυνόταν στη δουλειά με την ανάλαφρη διάθεση και με την ξέγνοιαστη χαρά μιας Καθαράς Δευτέρας που φύλαγε στη μνήμη του από το πολύ μακρινό παρελθόν, όταν κατάφερε να σηκώσει για λίγο το χαρταετό του στον αέρα, προτού καταλήξει με μπερδεμένα ζύγια πάνω στα ηλεκτροφόρα.

Αλλά τώρα, που όδευε για τη δουλειά στον ξεχαρβαλωμένο πεζόδρομο της πόλης, ένιωθε τον πιο ούριο άνεμο της ζωής του να τον ανασηκώνει από το έδαφος σαν ήταν ο ίδιος χαρταετός με το σπάγγο δεμένο στην άκρη της γραβάτας, ενώ μέσα του αντηχούσε η φωνή της συνείδησης να δίνει με ένα “αμόλα καλούμπα” το σταθερό ρυθμό στη διαδρομή μέχρι να φτάσει στην πόρτα του γραφείου.

Κι όταν τελικά έφτανε, κυριευόταν από έναν παιδιάστικο ενθουσιασμό που τον έκανε να στριφογυρνάει πάνω από τον άξονα της εργονομικής του πολυθρόνας με όλους και με όλα να στροβιλίζονται γύρω από τον εαυτό του, ώστε στο τέλος να γίνονται ένας ακατάστατος πολτός από αντικείμενα, έπιπλα, μνήμες και υφισταμένους που τα έκλεινε σε κάτι ασυνάρτητες φράσεις, όπως “το πολλαπλάσιο του μηδενός ποτέ δεν περισπάται” ή “μηδέ προ του αθροίσματος μακάριζε” ή “το αφαιρείν εστί φιλοσοφείν” ή “όταν η λήγουσα είναι μακρά, η προπαραλήγουσα ποτέ δεν διαιρείται”, χωρίς να ξέρει το νόημα ή το λόγο της σταθερής ανάκλησής τους κάθε φορά που του σερβίριζαν στις 7:39 προ μεσημβρίας έναν γλυκύ βραστό με μπόλικο καϊμάκι.

Για πέντε ολόκληρα λεπτά στεκότανε ακίνητος στην πολυθρόνα με το βλέμμα προσηλωμένο στη σκούρα επιφάνεια κι όταν πλέον βαριόταν να μετράει τις φουσκάλες, άνοιγε την ηλεκτρονική του ενημέρωση για τις αλλαγές στους νόμους, στις εγκυκλίους και τις διατάξεις ή κολακευόταν με τον πληθυντικό ευγενείας που του απηύθυναν οι συνομιλητές από το τηλέφωνο ή άφηνε τους υφισταμένους να περιμένουν σε θέση ορθοστασίας έξω από το γραφείο, ενόσω ο ίδιος αναποδογύριζε το άδειο ποτήρι με την ελπίδα ότι θα έβλεπε στα τοιχώματα έναν διάπλατο δρόμο κι ένα κεφαλαίο γράμμα που θα ταίριαζε με το όνομά του, για να σχεδιάσει το επόμενο άλμα στην ιεραρχία της διοίκησης.

Και πράγματι διέκρινε έναν διάπλατο δρόμο που οδηγούσε σε μία ορθάνοιχτη πόρτα που έκλεινε ένα μεγάλο γραφείο που διηύθυνε ένα κεφαλαίο γράμμα που σχημάτιζε το δικό του όνομα που κατείχε ανώτατη θέση, αλλά συνέχιζε παρ' όλα αυτά να ασκεί τα καθήκοντά του με την αυταπάρνηση που έδειχνε πιτσιρικάς στις αθλοπαιδιές κάθε φορά που τον έβαζαν οι φίλοι του να κάνει το διαιτητή στην μπάλα, αφού κανένας δεν τον ήθελε συμπαίκτη στην ομάδα.

Σε μια τέτοια στάση τον βρήκαν, με το χέρι τεντωμένο και τους μύες του προσώπου συσπασμένους σαν να έδειχνε κόκκινη κάρτα σε κάποιον ή σαν να ζητούσε βοήθεια από κάπου, όταν μπλέχτηκε ο χαρταετός στους βραχυκυκλωμένους νευρώνες του μυαλού του και τράκαραν τα εγκεφαλικά του κύτταρα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των νέων εγκυκλίων, και το μόνο που πρόλαβε να δει αφήνοντας την τελευταία του πνοή ήταν μια ξεχασμένη εικόνα από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, που ντυμένος τσολιαδάκι εφορμούσε στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου εναντίον του εχθρού με μια χάρτινη ξιφολόγχη προτεταμένη στα χέρια, κραυγάζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής του “Α Ε Ρ Α”.

Bill Hicks: Η φωνή μιας άλλης Αμερικής (αναδημοσίευση)

του Barikat

Tι ήταν αλήθεια ο Bill Hicks; Ένας εξαιρετικός stand-up comedian, ένας ακτιβιστής, ένας βέβηλος, άθεος, άπατρις που ήταν το μαύρο πρόβατο για το συντηρητικό συρφετό στις ΗΠΑ ή μήπως απλά ήταν another dead hero, όπως αναγράφεται κάτω από την εικόνα του, στο εσώφυλλο του Ænima των Τool;

Ίσως να ήταν όλα αυτά μαζί και άλλα πολλά περισσότερα. Ο Hicks, έζησε στα χρόνια της κυριαρχίας του «αμερικάνικου ονείρου», σε μια κοινωνία που λάτρευε τους ατσαλάκωτους αστέρες του Hollywood, ακολουθούσε πιστά ηγέτες σαν το Ρήγκαν και το Μπούς (τον senior), γέλαγε με τις κρυάδες τύπων σαν τον Letterman και ταυτόχρονα κατανάλωνε σαν μανιακή.

Ο ήρωας μας, δεν άνηκε στην διαχρονική ελίτ των αντισυστημικών αστέρων που ζει και βασιλεύει στις ΗΠΑ και ανα περιόδους βγάζει μερικά αξιόλογα φυντάνια για να αυτοαναγορεύονται σε φωνές ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, την ίδια στιγμή που οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αυτούς των «εχθρών» τους.

Ο Hicks, δεν διεκδίκησε ποτέ να είναι η φωνή της σιωπηρής πλειοψηφίας. Ήξερε πολύ καλά ότι η πλειοψηφία ήταν απέναντι του. Το ήξερε, δεν το υπέθετε. Το έζησε στα πρώτα του χρόνια όταν η φήμη ενός τύπου που λέει «ωραία αστεία», απλωνόταν στις επαρχιακές πολιτείες των ΗΠΑ. Οι παραστάσεις του σε μπαρ, στριπτιζάδικα, ταβέρνες και σε ελάχιστες περιπτώσεις θέατρα, του Νότου κατέληγαν σε καυγά ή ακόμα και σε προπηλακισμό όταν ο Hicks άρχιζε την ενότητα για τους rednecks. Kοινώς, όλους αυτούς τους τύπους που πίστευαν βαθιά ότι οι μαύροι δεν ανήκουν στο ανθρώπινο είδος, η γυναίκα υπάρχει μονάχα για να διαιωνιστεί το θλιβερό είδος τους και οι κομμουνιστές παραφυλάνε στα σύνορα της πολιτείας τους ή έχουν ήδη μπει ως πράκτορες στο επιτελείο των Δημοκρατικών.

Ο Hicks όμως ήταν ζιζάνιο που διάβρωνε κάθε μέρα με τα λόγια του τον βαθιά συντηρητικό ιστό της αμερικάνικης κοινωνίας των 80s. Έφτανε στα άκρα τις αναφορές του στα ναρκωτικά, το θεό, τους ρεπουμπλικάνους, τα media, τις παραδόσεις του σπουδαιότερου «έθνους των εθνών». Καμία από τις πρόζες του δεν είχε υπονοούμενα. Ήταν όλα «in your face», χωρίς καμία λογοκρισία, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη για τη φήμη του. Μέσα σε λίγα χρόνια ο Hicks είχε γίνει ένα από τα σύμβολα της ελεύθερης σκέψης στο νεκροταφείο των ιδεών που λεγόταν Αμερική του 1980. Ας λάβουμε υπ’όψιν το γεγονός ότι τότε δεν υπήρχε youtube και φυσικά οι κασέτες από τις εμφανίσεις μπορούσαν μόνο να κυκλοφορούν χέρι με χέρι.

Κάποια στιγμή, έμπλεξε στη δίνη της αυτοκαταστροφής. Τα ναρκωτικά και το αλκόολ τον έφτασαν λίγο πριν το θάνατο. Το σοκ εκείνο, άνοιξε μια νέα περίοδο στην ιστορία του Hicks. Από την επιστροφή του και μετά, οι παραστάσεις του έγιναν ακόμα πιο αιχμηρές για την εξουσία. Τα πιο «εμπορικά» αστεία, έδωσαν τη θέση τους σε μια ακατέργαστη, αγνή και άνευ ορίων πολιτική και κοινωνική σάτιρα. Τα θέατρα πλέον γέμιζαν από κόσμο που ερχόταν να απολαύσει μια βραδιά με πρωταγωνιστή όχι απλά ένα κωμικό αλλά έναν αφάνταστα χαρισματικό άνθρωπο ο οποίος έσπερνε τον καρπό της αμφισβήτησης σε ακροατήρια που πλέον είχαν πιάσει το νόημα.

Ο George Carlin, ένας από τους πατέρες του stand-up comedy στην Αμερική είχε πεί ότι «Μπορείς να βρεις δεκάδες αστείους κωμικούς σε κάθε πολιτεία των ΗΠΑ. Κανένας όμως δεν μπορεί να είναι στ’αλήθεια επικίνδυνος σαν τον Bill Hicks». Αυτό ακριβώς ένιωσαν και τα μεγάλα κεφάλια του CBS, όταν κατάλαβαν το λάθος τους και αστραπιαία έκοψαν το μαγνητοσκοπημένο σόου του Hicks, που ήταν προγραμματισμένο για προβολή στην εκπομπή υψηλής τηλεθέασης του David Letterman.

Αυτό ήταν πάντα ο Hicks. Ένας επικίνδυνος τύπος. Ήταν επικίνδυνος όταν σατίριζε το δικαίωμα στην οπλοκατοχή, πολλά χρόνια πριν τα αμερικάνικα σχολεία γεμίσουν με πτώματα από τρελαμένους πιτσιρικάδες που απλά δανείστηκαν το όπλο του πατέρα τους. Ήταν επικίνδυνος όταν μίλαγε τον ανελέητο επεκτατισμό των ΗΠΑ ο οποίος πέρα από νεκρούς και καταστροφές ολόκληρων χωρών κόστισε και χιλιάδες ζωές νέων αμερικανών, στο όνομα (ανάλογα με τη συγκυρία) της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του Σαντάμ ή των εχθρών του Σαντάμ. Ήταν επικίνδυνος όταν γέλαγε στα μούτρα της «πιο δημοκρατικής χώρας στον πλανήτη», πολλά χρόνια πριν το ξύλο στους διαδηλωτές του Σηάτλ, του Ουισκόνσιν, στις πόλεις του Occupy. Πολλά χρόνια πριν τον Ασάνζ και τον Σνόουντεν.

Ο Hicks, ήταν η φωνή μιας άλλης Αμερικής. Μιας Αμερικής ενάντια στο «αμερικάνικο όνειρο». Μιας Αμερικής που σιχαίνεται τον συντηρητισμό, τη θεοκρατία, τον αναχρονισμό.

Το μικρό αυτό σημείωμα, με αφορμή τα 20 χρόνια από το θάνατο του Bill Hicks γράφτηκε απλά για να θυμίσει την ιστορία ενός πολύτιμου ανθρώπου, ίσως όχι ιδιαίτερα γνωστού στα μέρη μας, που γούσταρε να ζει, να προκαλεί, να σατιρίζει, να προβληματίζει σε καιρούς πολύ ζόρικους για όποιον επέλεγε να αρνηθεί την ευθυγράμμιση στα πρότυπα της περιόδου.

Αν πέτυχε το στόχο του; Ποιός ξέρει. H πιο γνωστή φράση του μας καλεί να αγνοήσουμε το ερώτημα και να προχωρήσουμε. Έτσι κι αλλιώς... «It’s just a ride»

Κίνημα στέγης-κίνημα ανατροπής στην Ιταλία (αναδημοσίευση)

το βρήκαμε στον barikat.gr

του Alfredo Mazzamauro* (μετάφραση: Πάνος Κορφιάτης)

«Ένα μεγάλο σχέδιο»: η έκρηξη των κοινωνικών κινημάτων στην Ιταλία

Στο πλαίσιο μιας στεγαστικής κρίσης που βαθαίνει, τα κινήματα της Ιταλίας ενώνονται όλο και περισσότερο ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και την λιτότητα.

Αν υπάρχει μια μέρα που μπορεί συμβολικά να αναπαραστήσει τον τωρινό αγώνα ενάντια στην λιτότητα και τον νεοφιλελευθερισμό στην Ιταλία αυτή πρέπει να είναι η 19η Οκτωβρίου 2013 - η μέρα του Γενικού Ξεσηκωμού («sollevazione generale») απέναντι στην λιτότητα. Σε αυτήν την ημερομηνία, πίσω από ένα λάβαρο που έγραφε «Μόνο Ένα Μεγάλο Σχέδιο: Εισόδημα και Σπίτι για Όλους!» περίπου εκατό χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους της Ρώμης σε αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν η πιο επιτυχημένη διαδήλωση των Ιταλικών κοινωνικών κινημάτων από όταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση το 2007.

Η μέρα της διαδήλωσης αποτελούσε τη τελευταία μιας εβδομάδας αγώνα, δομημένου γύρω από τέσσερα εθνικής εμβέλειας γεγονότα. Το πρώτο ήταν η μέρα αγώνα ενάντια στην οικολογική καταστροφή που προκαλείται από τον καπιταλισμό στις 12 Οκτωβρίου. Το δεύτερο ήταν η Ευρωπαϊκή κοινωνική απεργία στις 15 Οκτωβρίου, που ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του Hub meeting στην Βαρκελώνη. Η τρίτη μέρα ήταν η γενική απεργία των συνδικάτων με μια εθνική διαδήλωση στην Ρώμη και πολλές τοπικές πορείες σε διάφορα μέρη της χωράς στις 18 Οκτώβρη. Η τελική μέρα ήταν η εθνική διαδήλωση ενάντια στη λιτότητα στην Ρώμη στις 19.

Αυτή η ατζέντα δημιουργήθηκε και προωθήθηκε από το Δίκτυο Ζώντας Μέσα στην Κρίση (“rete abitare nella crisi”) - ένα δίκτυο από Ιταλικά κινήματα στέγης- μαζί με πολλά κινήματα βάσης και αυτόνομες συλλογικότητες όπως φοιτητικά κινήματα, εργατικά συνδικάτα, επισφαλώς εργαζόμενους και μετανάστες ακολουθώντας μια σειρά συνελεύσεων που οργάνωσε το κίνημα ενάντια στα τρένα υψηλής ταχύτητας (NO-TAV) στην Βαλσούσα το περασμένο καλοκαίρι. Ο σκοπός της εβδομάδας αγώνα του Οκτωβρίου ήταν να φέρει κοντά γύρω από κάποια κεντρικά γεγονότα όλα τα κινήματα βάσης και τις τοπικές συλλογικότητες που δουλεύουν κάθε μέρα στις γειτονίες τους για να αντισταθούν στην νεοφιλελεύθερη απόπειρα οι εργαζόμενοι και οι υποτελείς τάξεις να πληρώσουν την κρίση του καπιταλισμού. Συγκεκριμένα, η διαδήλωση της 19 Οκτωβρίου στόχευε να κάνει ορατή την κρίσιμη κατάσταση του στεγαστικού ζητήματος που επηρεάζει όλο και περισσότερες οικογένειες και χαμηλόμισθους στην Ιταλία.

Η κρίσιμη κατάσταση της στέγης στην Ιταλία

Λίγοι αριθμοί παρέχουν μια ζωντανή εικόνα αυτής της κρίσης. Το 2013, 68.000 οικογένειες εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους επειδή δεν πλήρωναν έγκαιρα το νοίκι. Το 2007, ο αριθμός των οικογενειών στην ίδια κατάσταση ήταν 33.500. Αυτό σημαίνει ότι, από την αρχή της κρίσης, ο αριθμός των οικογενειών που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της έξωσης διπλασιάστηκε. Αυτό που κάνει την κατάσταση ακόμα πιο εξοργιστική είναι το ότι στην Ιταλία περίπου 30.000 με 40.0000 δημοτικά σπίτια είναι τώρα κενά, μολονότι υπάρχουν 650.000 άνθρωποι που έχουν ζητήσει να μείνουν σε αυτά. Δηλαδή σε μια πόλη όπως το Μιλάνο, πάρα το γεγονός ότι κάθε χρόνο περίπου 20.000 άνθρωποι αιτούνται να ζήσουν σε ένα δημοτικό σπίτι ,μόνο 700 οικογένειες μπορούν τελικά να ωφεληθούν από αυτήν την υπηρεσία.

Ο λόγος πίσω από αυτήν την κρίση μπορεί εύκολα να κατανοηθεί εξετάζοντας το ότι το 90% αυτόν που έλαβαν ειδοποιητήριο έξωσης είναι άνθρωποι που το εισόδημα τους είναι ανεπαρκές για να πληρώσουν το νοίκι τους, είτε γιατί πρόσφατα έχασαν τη δουλειά τους είτε γιατί οι μισθοί τους είναι πολύ χαμηλοί. Με άλλα λογία, ο κύριος λόγος για τη στεγαστική κρίση στην Ιταλία είναι το ολοένα αυξανόμενο επίπεδο φτωχιάς των χαμηλού-εισοδήματος τάξεων. Η φτώχεια έχει γίνει μια πραγματική κατάσταση επίσης για πολλές οικογένειες που πριν την κρίση θεωρούνταν μέρος της μεσαίας τάξης. Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη για κοινωνική συνοχή δημοσιευμένη από το Ιταλικό Ινστιτούτο για την Κοινωνική Ασφάλιση, 14.3 εκατομμύρια άνθρωποι (23,8% του σύνολου του Ιταλικού πληθυσμού) ζούσαν σε κατάσταση φτώχειας το 2012. Η αναφορά αυτή επίσης σημείωνε ότι το επίπεδο της φτώχειας χειροτέρευε ιδιαίτερα στις πλουσιότερες περιοχές του Βορρά, οπού οι περισσότερες δουλείες χάθηκαν πρόσφατα.

Ένα αυξημένο ποσοστό ανεργίας επίσης επιβεβαιώθηκε από την Ιταλική Στατιστική Υπηρεσία, η οποία κατέγραψε μέσο όρο ανεργίας 12,4% τους πρώτους έξι μήνες του 2013, απέναντι σε ένα ετήσιο μέσο όρο 10.7% το 2012. Τα δυσμενώς χαμηλά επίπεδα εργασίας χτυπούν μια κοινωνία στην οποία ακόμα και αυτοί που ακόμα δουλεύουν έχουν γίνει μάρτυρες μιας συνεχούς μείωσης της αγοραστικής δύναμης τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με μια ερευνά από την Ένωση για την Προστασία και τον Προσανατολισμό των Καταναλωτών, το κόστος ζωής στην Ιταλία αποσπά το 72% του μέσου Ιταλικού εισοδήματος, σε αντίθεση με το Ευρωπαϊκό μέσο όρο του 50,1%.

Η επιτυχία της 19 Οκτωβρίου

Στο πλαίσιο μιας τέτοιας κοινωνικής ανάγκης, η επιτυχία της διαδήλωσης του Οκτωβρίου συνίσταται κύρια σε δύο λόγους. Ο πρώτος (αν και όχι ο πιο σημαντικός) λόγος είναι ο αριθμός των ανθρώπων που κατέβηκαν στους δρόμους της Ρώμης εκείνη την μέρα. Περίπου 100.000 άνθρωποι βάδισαν ενωμένοι στο κέντρο της πρωτεύουσας, ένα αποτέλεσμα που υπερέβη ακόμα και την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη. Τις μέρες πριν την διαδήλωση, υπήρξε μια προσπάθεια να ποινικοποιηθεί προβλέποντας ένα υψηλό κίνδυνο ανεξέλεγκτων συγκρούσεων με την αστυνομία και την δυνατότητα για ομάδες χούλιγκαν και του μαύρου μπλοκ να «παρεισφρήσουν» στην διαδήλωση και να καταστρέψουν την πόλη. Οι εικόνες των βίαιων συγκρούσεων που έλαβαν χώρα στην Ρώμη στις 15 Οκτωβρίου του 2011, ακόμα φρέσκες στο μυαλό πολλών, χρησιμοποιήθηκαν σκόπιμα από τα κυρίαρχα μέσα (όπως στην περίπτωση των άρθρων στην Λα Ρεπούμπλικα και στην Κόριερε Ντε Λα Σέρα). Ακόμα, το υψηλό επίπεδο συμμετοχής στη διαδήλωση είναι ακόμα περισσότερο αξιοσημείωτο αν ληφθεί υπόψιν ότι ούτε τα κοινοβουλευτικά κεντροαριστερά κόμματα ούτε τα κύρια εργατικά συνδικάτα πήραν μέρος στην οργάνωση της πορείας και ούτε και υποστήριξαν τη διαμαρτυρία.

Αυτή η πλευρά μας φέρνει στον δεύτερο και πιο σημαντικό λόγο για την επιτυχία της διαδήλωσης της 19 Οκτωβρίου, δηλαδή την κοινωνική και πολίτικη σύνθεση της πορείας. Για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρονιά, κινήματα βάσης και ριζοσπαστικές πολίτικες συλλογικότητες ήταν ικανές να κατεβούν στους δρόμους σε μια εθνικής εμβέλειας πορεία στο πλάι μελών των περισσοτέρων κοινωνικών στρωμάτων που συνιστούν τις χαμηλά-αμειβόμενες τάξεις στην Ιταλία. Συνεπώς οι πρωταγωνιστές αυτής της μέρας ήταν αυτοί που παλεύουν κάθε μέρα, αυτόνομα και από τα κάτω, ενάντια στα καταστροφικά αποτελέσματα του νεοφιλελευθερισμού στους εργασιακούς τους χώρους και τις γειτονίες τους.

Στους δρόμους της Ρώμης οι ακτιβιστές που αντιτάσσονται στην κατασκευή της γραμμής τρένων υψηλής ταχύτητας στην Βαλσούσα (NO-TAV) ενώθηκαν με κινήματα καταλήψεων από όλες τις κύριες Ιταλικές πόλεις. Μαζί ανέδειξαν την αντίθεση ανάμεσα στην κατασκευή, που θα στοιχήσει 26 δις ευρώ δημοσίου χρήματος, μιας γραμμής τρένου που αποσταθεροποιεί ολόκληρες κοινότητες και που είναι αμφισβητήσιμη η ωφέλειά της για τις χαμηλού-εισοδηματος τάξεις της περιοχής, ενώ την ίδια στιγμή αρνείται να δημιουργήσει ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης για να επιλύσει τη στεγαστική κρίση. Στους ίδιους δρόμους της Ρώμης , οι επισφαλώς εργαζόμενοι του τομέα των logistics -που τον προηγούμενο χρόνο είχαν εμπλακεί σε έναν σκληρό αγώνα για καλύτερες εργασιακές συνθήκες σε ολόκληρη την Ιταλία- και οι επιδοτούμενοι εργάτες βάδισαν ωμό με ωμό με τους άνεργους και τους μετανάστες, όλοι απαιτώντας δουλειά, κοινωνικά δικαιώματα και βασικό εισόδημα.

Η πολίτικη ενότητα και η αλληλεγγύη που εκφράστηκαν από τους συμμετέχοντες της διαδήλωσης της 19 Οκτωβρίου δεν περιορίστηκε μόνο στις πολίτικες τους ομιλίες , άλλα ήταν και πρακτική. Αυτό έγινε εμφανές στον τρόπο με τον οποίο οι διαδηλωτές ήταν ικανοί να αντισταθούν στις προσπάθειες της αστυνομίας να διαχωρίσει την πορεία σε ένα “ειρηνικό” και σε ένα “βίαιο” στρατόπεδο, μετά από κάποιες συγκρούσεις που έλαβαν χώρα μπροστά στο Υπουργείο Οικονομίας. Αφού ακύρωσαν αυτήν την προσπάθεια, το κίνημα ενώθηκε στην έκκληση του για την απελευθέρωση των έξι ακτιβιστών που συνελήφθησαν στη διάρκεια της σύγκρουσης, μέχρι που αυτοί απελευθερώθηκαν την ερχόμενη Δευτέρα. Με άλλα λόγια, η διαδήλωση της 19 Οκτωβρίου έδειξε ότι υπάρχουν ριζοσπαστικά κινήματα στην βάση της Ιταλικής κοινωνίας ικανά να συσπειρώσουν και να κινητοποιήσουν τις χαμηλού-εισοδήματος τάξεις , όχι μόνο ενάντια σε έναν κοινό πολίτικο εχθρό -το νεοφιλελευθερισμό- άλλα και να μοιραστούν επίσης πρακτικές και να αναπτύξουν δυνητικά ένα κοινό ριζοσπαστικό πολίτικο σχέδιο.

Μέτα τον «Γενικό Ξεσηκωμό»

Οι μήνες που ακολούθησαν τον «Γενικό Ξεσηκωμό» φαίνεται να επιβεβαιώνουν ότι αυτό το οποίο προδιαγραφόταν εκείνη την μέρα ήταν ένα πραγματικό και συγκεκριμένο μονοπάτι και όχι άπλα ένα πρόχειρο γεγονός. Το κίνημα πίσω από τη διαδήλωση της 19 Οκτωβρίου απέκτησε δυναμική και ήταν ικανό να οργανώσει και να υποστηρίξει άλλες σημαντικές εθνικές μέρες διαμαρτυρίας γύρω από τα ζητήματα του στεγαστικού προβλήματος, την υπεράσπιση των «κοινών» και τον αγώνα ενάντια στην επισφαλεiα -πρώτα στην Φλωρεντία, έπειτα στην Βαλσούσα και την Νάπολη , μετά στην Μπολόνια και τελικά ξανά στην Ρώμη.

Ακόμα, το Δεκέμβρη η αυτόνομη διαμαρτυρία των εργαζόμενων στις δημόσιες μεταφορές ξεσπώντας αρχικά στη Γένοβα και στη Φλωρεντία και πιο πρόσφατα σε πολλές άλλες πόλεις όπως η Ρώμη, η Νάπολη και το Τορίνο προσέφερε την ευκαιρία να μεγαλώσει το πολίτικο φάσμα και η κοινωνική σύνθεση του κινήματος της 19 Οκτωβρίου. Πίσω από το ξέσπασμα των εργαζόμενων στις δημόσιες συγκοινωνίες, υπήρξε η αποτυχία των διαπραγματεύσεων να ανανεώσουν την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας και η προσπάθεια σε ολόκληρη τη χωρά να ιδιωτικοποιηθούν οι τοπικές δημόσιες συγκοινωνίες. Σε αυτό το πλαίσιο, αναδείχθηκε καθαρά πόσο απαξιωμένα είχαν γίνει τα παραδοσιακά συνδικάτα ανάμεσα στους εργαζόμενους και σε ποίο βαθμό οι προσπάθειες τους να αποτρέψουν πιο ριζοσπαστικές μορφές κινητοποίησης είχαν αποτύχει.

Αντίθετα με αυτές τις προσπάθειες, οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν ένα κύμα μαζικών απεργιών που μπλόκαραν ολόκληρες πόλεις για λίγες μέρες και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για μια θετική συνάντηση μεταξύ της κοινωνικής σύνθεσης των κινημάτων της 19 Οκτωβρίου και των εργαζομένων στις δημόσιες συγκοινωνίες- έναν τομέα της παραδοσιακής εργατικής τάξης που είχε παραμείνει στη σκιά των κοινωνικών αγόνων στην Ιταλία μέχρι τότε. Τα πρώτα θετικά αποτελέσματα αυτής της συνάντησης έγιναν αντιληπτά στην Ρώμη στης 20 Δεκεμβρίου. Σε αυτήν την περίπτωση χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν σε μια διαδήλωση οργανωμένη από κοινού από εργάτες και επιβάτες του δημοσίου μεταφορικού συστήματος της Ρώμης ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της τοπικής υπηρεσίας και σε υπεράσπιση του δικαιώματος στην μετακίνηση.

Αυτό που έχουμε δει μέχρι τώρα είναι η δυνατότητα για το ξεκίνημα πολύ μεγαλύτερων και πολύ πιο ριζοσπαστικών κινητοποιήσεων που είναι πιθανό να αναπτυχθούν τους επόμενους μίνες. Οι προσωρινές συμφωνίες που έφεραν τέλος στους αγώνες στη Γένοβα και στη Φλωρεντία θα πρέπει να συζητηθούν ξανά στις αρχές του 2014. Στο μεσοδιάστημα, οι εργαζόμενοι στις δημόσιες συγκοινωνίες οργανώνουν μια μεγάλη εθνικής εμβέλειας διαδήλωση στην οποία θα είναι δυνατό να παραστούν αντιπροσωπείες εργαζόμενων από όλη τη χώρα στη Ρώμη την ίδια περίοδο. Στο ίδιο διάστημα, προγραμμάτιζαν μια σειρά από τοπικές απεργίες όλον τον Ιανουάριο.

Ακόμα, ο αγώνας των εργαζόμενων στα logistics είναι ακόμα μακριά από το να καταλήξει. Διαμαρτυρίες όπως καμπάνιες μποϋκοτάζ και καθιστικές διαμαρτυρίες πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της Χριστουγεννιάτικης περιόδου και συνεχίζονται ακόμα, ιδιαίτερα στο Βορειοανατολικά της χώρας. Τελικά, η κατάσταση για τη στεγαστική κρίση χειροτέρευσε τις τελευταίες εβδομάδες. Η κυβέρνηση μόλις πέρασε ένα διάταγμα στο θέμα που, ακόμα και σύμφωνα με την εφημερίδα των Ιταλών βιομηχάνων, θα συνεισφέρει στην όξυνση της κρίσης. Απέναντι στην απαίτηση 250.000 οικογενειών η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει βοήθεια σε μόνο 1.000. Σε απάντηση, τα κινήματα στέγης κάλεσαν για μια εβδομάδα αγώνα από τις 15 έως τις 22 Ιανουαρίου.

Τα πάντα δείχνουν ότι στις επόμενες εβδομάδες και μήνες το σύνθημα «Μονό Ένα Μεγάλο Σχέδιο: Δουλείες, Εισόδημα και Σπίτια για Όλους» -το οποίο έγινε η πυξίδα των κοινωνικών κινημάτων της Ιταλίας από της 19 Οκτωβρίου- θα ακουστεί πολλές φόρες ξανά στους δρόμους της χωράς.

*Ο Alfredo Mazzamauro είναι διδακτορικός ερευνητής Ιστορίας στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας.

Ούτε το όνομά τους (αναδημοσίευση)

 του Γιάννη Λαζάρου

Άλλοι τους λένε λιγόψυχους, άλλοι τους λένε δειλούς, άλλοι πάλι τους λένε εγωιστές κανείς όμως δεν χαρακτηρίζει τους αυτόχειρες ως νεκρούς στρατιώτες ενός πολέμου της “δημοκρατίας” και της "ανάπτυξης". 

Επειδή δεν τους έλαχε να κρατήσουν όπλο απέναντι στον εισβολέα ή τον εγχώριο εχθρό δεν τους πρέπει τιμή που άντεξαν μέχρι εκεί που οι ψυχικές δυνάμεις τους είχαν όριο.

Επειδή δεν πέθαναν για σένα και για μένα δεν τους πρέπει ενός λεπτού σιγή ως νεκρούς που αφήσαν τα κόκαλά τους σε αυτή την χώρα θεωρώντας ότι η ζωντανή τους παρουσία θα επιβάρυνε τους οικείους τους και κατ΄επέκταση εσένα και μένα.

Κανείς εκτός από τους οικείους τους δεν γνωρίζει το όνομά τους. Ξέρουμε την περιγραφή της αυτοκτονίας τους και διαβάζουμε ότι το αίτιο είναι ψυχολογικά προβλήματα αποδεικνύοντας ότι είναι εν τέλει θύματα ενός ψυχολογικού πολέμου που δεχόμαστε όλοι. Όλοι μας εκτός από αυτούς που έχουν την ψυχή διπλωμένη σαν την συνείδησή τους και χωμένη στην κωλότσεπη του παντελονιού τους. Για να ματώσει η ψυχή πρέπει να έχεις ψυχή.

Ο πρώτος σχολιασμός που γίνεται όταν ένας Έλληνας τινάζει τα μυαλά στο αέρα ή φουντάρει από το μπαλκόνι ή βάζει θηλιά στον λαιμό του είναι “γιατί δεν σκότωνες και καμιά δεκαριά”. Ποιους δεκαριά; Ο καθένας έχει και καμιά δεκαριά στον μυαλό του αλλά ουδείς σκέφτεται εκείνη την στιγμή ότι όποιος φθάνει να βάλει τέλος στην ψυχική του εξάντληση, τον μόνο υπαίτιο που βλέπει είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Δικάζει τον εαυτό του ως υπαίτιο ότι δεν τα κατάφερε να φέρει μεροκάματο για άλλη μια μέρα στο σπίτι, γνωρίζει ότι στην ηλικία που είναι δουλειά δεν πρόκειται να βρει, ελπίζει ότι το δάνειο του σπιτιού που στεγάζει τα παιδιά του ίσως να μειωθεί αν αυτός αποχωρίσει και ίσως να είναι από αυτούς που δεν θέλει να δει το παρακάτω. Το παρακάτω θέλει μεγαλύτερο όγκο ψυχής από αυτόν που έχει ή ίσως γνωρίζει ότι το παρακάτω ίσως να τον αφήσει χωρίς ψυχή. Η υποταγή, η συνδιαλλαγή και η εξαθλίωση θέλει τόση ψυχή όσο θέλει και να τραβήξεις την σκανδάλη εναντίον του εαυτού σου.

Πίσω από κάθε αποχαιρετιστήριο γράμμα κάθε Έλληνα που μάς λέει αντίο, κρύβεται και μια ιστορία σαν όλων των Ελλήνων (εκτός από αυτούς που νιώθουν αθάνατοι). Ο καθένας μας θα βρει και κάτι κοινό στην δική του πορεία με την ζωή αυτού που κόπηκε αποφασιστικά και απότομα. Όσο και να μπαίνει στα μονόστηλα των εφημερίδων η αυτοκτονία δεν παύει να είναι ένα μακελειό. Ήσυχο αλλά το ίδιο αποτελεσματικό με έναν πόλεμο ή με έναν τοίχο εκτελέσεων. Το ότι δεν στηθήκαν 5,000 άνθρωποι ο ένας δίπλα στον άλλο με ένα τάγμα εκτελεστών απέναντι να τους πυροβολεί δεν σημαίνει ότι όλοι τους δεν ήταν θύματα πολέμου. Το ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν έχει βαρέσει ακόμα συναγερμό για την γενοκτονία στην οποία γινόμαστε μάρτυρες, δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί δεν ήταν άνθρωποι με δικαιώματα, απλά δεν μπόρεσαν να γίνουν Ευρωπαίοι στα μέτρα που τους όρισαν.

Αν υπήρχε η δυνατότητα δημιουργίας ενός Νεκροταφείου Αυτόχειρων Ελλήνων δεν θα μάς έφθανε μία εβδομάδα να περπατήσουμε ανάμεσα στους τάφους διαβάζοντας τα ονόματα και κοιτώντας τις φωτογραφίες τους. Δεν θα έφθανε η ψυχή μας να αντέξουμε να το περπατήσουμε όλο, διότι ο καθένας θα έβλεπε και κάτι κοινό με τον νεκρό αυτόχειρα αν αναγραφόταν ο τόπος, η δουλειά που κάποτε είχε, η ηλικία του και τα προβλήματά του. Θα ήταν το μοναδικό Νεκροταφείο της χώρας που δεν θα είχε μάντρα να το ορίζει διότι κάθε μέρα μεγαλώνει.

Οι τάφοι αυτών των πεσόντων Ειρήνης δεν είναι σαν των πεσόντων Πολέμου. Αυτοί φορολογούνται, πληρώνουν ταφία και δεν έχουν λάδι στο καντήλι. Το λάδι βγάζει το φαγητό για έναν μήνα μιας οικογένειας που όλοι τους αφήσαν πίσω.

Αλίμονο σε μας που ψάχνουμε ανάμεσα σε αυτούς τον ήρωα που θα μάς έβγαζε από την δύσκολη κατάσταση. Αυτόν που δεν ζώστηκε με δυναμίτη να μπει στην Βουλή για να σώσει το δικό μας τομάρι, αλλά προτίμησε να δώσει έναν ήσυχο θάνατο στην ήσυχη ζωή που περπάτησε. Αλίμονο σε μας που φθάσαμε στο σημείο να γνωρίζουμε και να ψηφίζουμε τον ηθικό αυτουργό και τον εκτελεστή όλων αυτών των Ελλήνων. Αλίμονο σε μας που μετά την συγκινησιακή φόρτιση του δευτερολέπτου στην ανάγνωση της είδησης, με ένα κλικ του “ποντικιού” αλλάζουμε σελίδα λες και αυτός ο θάνατος ποτέ δε συνέβη ξεχνώντας συνειδητά ότι ένα κλικ ήταν αυτό που τον πήρε από κοντά μας.

Για αυτούς τους ανώνυμους νεκρούς δεν αρμόζουν επικήδειοι και στάση προσοχής. Χαρακιά στον τοίχο της συνείδησής μας τούς πρέπει να μας υπενθυμίζει ότι κάποτε ήταν εδώ.