Το Ακρωτήρι του Χημικού Φόβου στην Κρήτη

πηγή: paganeli

Στο «Ακρωτήρι του Φόβου», το συγκλονιστικό θρίλερ του Σκορτσέζε, ο αποφυλακισμένος Ντε Νίρο, παρεισφρύει στον κόσμο του δικηγόρου Νικ Νόλτε, για να τον εκδικηθεί για τις παραλείψεις του κατά την δίκη, παραλείψεις που τον…οδήγησαν στη φυλακή.

Στο δικό μας σενάριο τρόμου, το Cape Ray παρεισφρύει στα νερά της Μεσόγειου για να σκορπίσει με την σειρά του τον τρόμο στους πολίτες και τα κατάλοιπα της υδρόλυσης των χημικών απόβλητων στην θάλασσα. Η μοναδική παράλειψη που μπορεί όμως να αποδοθεί σε αυτούς που τελικά θα αναλάβουν το ρίσκο της μόλυνσης, τους λαούς της Μεσογείου, είναι η αδυναμία τους να ανήκουν στους ισχυρούς.

Η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Κάθριν Άστον, εμφανίστηκε καθησυχαστική λέγοντας πως δεν υπάρχει πρόθεση απόρριψης χημικών ουσιών από το οπλοστάσιο της Συρίας ή των λυμάτων τους μετά από υδρόλυση στη θάλασσα, σε σχετικό ερώτημα Ελλήνων ευρωβουλευτών.

Η διαβεβαίωση αυτή, παρότι θετική, μένει κενό γράμμα αν δεν συνοδεύεται και από συγκεκριμένα μέτρα επιτήρησης. Όσο για εμάς «δεν είμαστε ικανοποιημένοι από την έκβαση» δήλωσε ο αντιπρόεδρος και υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης Βενιζέλος.

Η συγκεκριμένη διαδικασία χαρακτηρίζεται ως «στρατιωτική» και η πρόσβαση σε πληροφορίες -πόσο μάλλον η επιτόπια έρευνα- είναι ιδιαίτερα περιορισμένες. Η Περιφέρεια Κρήτης έχει ήδη στείλει επίσημο έγγραφο και ζητά να παρίστανται δύο Έλληνες καθηγητές ως παρατηρητές στη διαδικασία. Την βαθιά αναστάτωση της επιστημονικής κοινότητας εξέφρασε ο καθηγητής Επεξεργασίας και Διάθεσης Τοξικών και Επικίνδυνων Αποβλήτων του Πολυτεχνείου Κρήτης κ. Ευάγγελος Γιδαράκος, προβάλλοντας εκ νέου της αντιρρήσεις του για την μέθοδο και την επιλογή του τόπου.

Το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης, η μαγευτική Γαύδος, ύψωσε το ανάστημα της και με κοινή απόφαση τους οι εκπρόσωποί της επιβεβαίωσαν την απόφασή τους να απόσχουν από τις επικείμενες ευρωεκλογές, στέλνοντας σαφές μήνυμα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.

SOS Chemical Waste – Η Τέχνη ενάντια στη Μόλυνση

Το video που δημιούργησε ο Κρητικός σκηνοθέτης Θοδωρής Παπαδουλάκης και η εταιρία παραγωγής Indigo view με την υποστήριξη των σούπερ μάρκετ ΙΝΚΑ και της συνεταιριστικής τράπεζας Χανίων είναι μια απόδειξη της ευαισθησίας των Κρητών δημιουργών. Δυο αγόρια ατενίζουν την θάλασσα, το μέλλον τους, και αυτή τους άπαντα.

Ο ίδιος δήλωσε:

«Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να φωνάξουμε ένα βροντερό ΟΧΙ. Να αλλάξουμε αυτή την απόφαση. Να σταματήσουμε το ναυάγιο της φύσης. Το όπλο μας απέναντι σε αυτή τη χημική βόμβα είναι η δύναμη της εικόνας. Η δύναμη του διαδικτύου. Η δύναμη της συλλογικής προσπάθειας. Της μαζικής αντίδρασης»

Η οργάνωση Greenpeace από την πλευρά της έστειλε ταυτόχρονα, από όλα τα μεσογειακά γραφεία, επιστολή ζητώντας από την Ελληνική κυβέρνηση να μεριμνήσει ώστε «η καταστροφή να γίνει με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια για τη θαλάσσια ζωή και την ανθρώπινη υγεία. Η διαφάνεια και η ενημέρωση είναι τα μόνα όπλα που μπορούν να διαλύσουν την ανασφάλεια και ανησυχία που απλώνεται στους πολίτες».

Η αντίδραση αυτή, πάντως, κατηγορήθηκε ως χλιαρή…

Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής με τους Οικολόγους πράσινους Βαγγέλης Πισσίας γνωστός για την συμμετοχή του στο «Ένα καράβι για την Γάζα» δήλωσε με νόημα πως «τα ζητήματα της θάλασσας λύνονται στην θάλασσα», παραπέμποντας σε ενδεχομένως πιο δυναμικές κινήσεις όταν έρθει η ώρα.

Ας δούμε όμως από κοντά αυτό το σενάριο τρόμου που γράφεται και ξαναγράφεται εδώ και μερικούς μήνες. Το χημικό οπλοστάσιο του καθεστώτος Μπάαθ αποτελούσε ένα τεράστιο πρόβλημα για τους Δυτικούς, η μεν χρήση του θα σήμαινε εκατόμβες θυμάτων, προστιθέμενες στις ήδη υπάρχουσες, η δε ανάκτηση του από την Δύση θα δημιουργούσε το πρόβλημα της καταστροφής – αδρανοποίησης του.

Με την απόφαση της Συρίας να παραδώσει τις χημικές ουσίες που κατείχε, κατά κύριο λόγο το αέριο σαρίν, γνωστό ως το αέριο της μουστάρδας, στις δυτικές δυνάμεις, αυτές πάραυτα αρχίζουν να γράφουν η κάθε μια το δικό της αρεστό σενάριο, με βάση το οποίο άλλοτε τα χημικά θα καταστρέφονταν στην Αλβανία, άλλοτε στην μέση του Ατλαντικού και άλλοτε -σύμφωνα και με την πρόταση που τελικά προκρίθηκε- κάπου στη Μεσόγειο. Ο Διεθνής Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων έχει αναλάβει την καταστροφή των περίπου 1400 τόνων των Συριακών χημικών όπλων μέχρι τα μέσα του 2014. Μετά την άρνηση αρκετών χωρών (Αλβανία, Βέλγιο, Νορβηγία κ.α.) ο κλήρος έπεσε όχι στον πιο γενναίο, αλλά στον λιγότερο ισχυρό. Σ’ εκείνον που, εν προκειμένω, δεν έχει AOZ.

Στην κλασική δημοσιογραφική ερώτηση ποιος που πώς και γιατί η απάντηση είναι: Το Cape Ray, στα διεθνή ύδατα της μεσογείου, με μια πρώτοεφαρμοζόμενη μέθοδο, γιατί αυτό αποφάσισαν οι ισχυροί.

Το πλοίο

Το πλοίο «Cape Ray» είναι τύπου Ro-Ro (Roll on/ Roll off) και η λειτουργιά του είναι αυτή ενός πλωτού πάρκινγκ. Ναυπηγήθηκε το 1977 και μετά από πολλές εταιρίες και χρήσεις, το 1993 εντάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α.

Ένα πλοίο 36 ετών, ενώ θα έπρεπε μετά τα 30 έτη να έχει αποσυρθεί, αντίθετα ανακατασκευάζεται για το πιο σημαντικό ταξίδι της καριέρας του. Το γιατί επελέγη αυτό το σκαρί, που δεν διαθέτει εγκάρσια διαφράγματα που θα αποτρέψουν την εισροή υδάτων ή την εξάπλωση της φωτιάς σε περίπτωση ατυχήματος, δεν είναι κατανοητό ίσως μόνο αποτιμάται σε χρήμα, αλλιώς σε κέρδος.

Το 91.000 χιλιάδων τόνων πλοίο εξοπλίστηκε το 2013 με δύο πυρηνικούς αντιδραστήρες, με ένα ειδικό σύστημα για την καταστροφή χημικών όπλων (Field Deployable Hydrolysis System) που θα δοκιμαστεί πρώτη φορά στην περίπτωση του συριακού οπλοστασίου.

Με πλήρωμα 35 άνδρες και 63 ειδικούς επιστήμονες, έχει ως στόχο να καταστρέψει περί τους 800 τόνους χημικά όπλα.

Το Cape Ray απέπλευσε στις 28 Ιανουαρίου από το λιμάνι του Νόρφολκ της Βιρτζίνια και σύμφωνα με το πεντάγωνο έχει προορισμό το λιμάνι Τζόγια Τάουρο της Ιταλίας με ενδιάμεση στάση στη Ροτα της Ισπανίας. Τα όπλα θα μεταφερθούν με νορβηγικά και δανικά πλοία από το λιμάνι της Λατάκειας, στη Συρία, στο λιμάνι Τζόγια Τάουρο σε δύο δόσεις. Εν συνεχεία θα βγει στα διεθνή ύδατα όπου και αρχίσει η υδρόλυση. Το όλο εγχείρημα αναμένεται να διαρκέσει 2 με 3 μήνες. Η επικινδυνότητα του είναι μεγάλη. Μια πρωτοεμφανιζόμενη μέθοδος καταστροφής, εν μέσω μια κλειστής θάλασσας, πάνω σε ένα σκαρί 36 ετών.

Ο τόπος του εγκλήματος:Μεσόγειος

Διεθνή ύδατα δυτικά του Νομού Χανίων, μεταξύ Ιταλίας, Ελλάδας, Λιβύης και Μάλτας. H περιοχή της Αδριατικής και το τμήμα αυτό της Μεσογείου είχε γίνει “νεκροταφείο χημικών” από την ιταλική μαφία! Όπως είχε αποκαλύψει ο Τύπος πριν από μία διετία, η μαφία βύθισε μέσα σε μία 20ετία περίπου 30 πλοία στην Αδριατική, με διαφόρου τύπων απόβλητα χημικών βιομηχανιών.

Ποίοι και γιατί θεώρησαν ότι η περιοχή αντέχει ακόμα και άλλη μόλυνση; Ποιές είναι οι επιπτώσεις σε θαλάσσια οικοσυστήματα, είδη και παράκτιες κοινότητες;

Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Μεσόγειος φιλοξενεί εκτός από εμάς, 22 είδη κητωδών σε προστατευμένες ή μη περιοχές ανάμεσα τους φάλαινες, φυσητήρες αλλά και πολλά είδη δελφινιών.

Η διεθνείς νομικοί κανόνες

Σύμφωνα με την συνθήκη του Λονδίνου του 1972 για την απαγόρευση της θαλάσσιας μόλυνσης και την αυστηρότερη συνθήκη του 1996 (η οποία τέθηκε σε ισχύ από το 2006 και την έχουν συνυπογράψει 44 κράτη) απαγορεύεται ρητά οποιαδήποτε απόρριψη στη θάλασσα επικίνδυνων υλικών. Τα κράτη μέλη οφείλουν να σέβονται και να επιβάλουν τους κανόνες στα χωρικά του ύδατα.

Η όλη επιχείρηση είναι υπό τον συντονισμό των Ηνωμένων Εθνών και του Οργανισμού για την Απαγόρευση Χρήσης Χημικών Όπλων. Αλλά οι αντιδράσεις της επιστημονικής κοινότητας είναι έντονες, καθώς η μέθοδος αυτή, της υδρόλυσης, δεν έχει ακόμα ελεγχτεί στην πράξη.

Το Άρθρο 56 της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας (Δικαιώματα, Αρμοδιότητες και Υποχρεώσεις του Παράκτιου Κράτους στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) αναφέρει στην παράγραφο 1β (ιιι) ότι το παράκτιο κράτος είναι υπεύθυνο για «την προστασία και διαφύλαξη του θαλάσσιου περιβάλλοντος». Στα διεθνή ύδατα όμως, τα πράγματα είναι πιο ασαφή.

«Όχι» στο Ακρωτήρι του …Φόβου είπαν τα Χανιά

«Όχι στα χημικά» βροντοφώναξαν 3.000 περίπου συγκεντρωμένοι την Κυριακή 9 Μαρτίου στο Λιμάνι της Σούδας! Στη παγκρήτια εκδήλωση συμμετείχαν πάνω από 70 φορείς της πόλης, συλλογικότητες, σχολεία και εκπρόσωποι της αυτοδιοίκησης, με στόχο την διαμόρφωση ενός κοινού Παν-μεσογειακού κινήματος που θα βάλει φρένο στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.

Το θέμα παραμένει ανοιχτό και οι πολίτες και οι φορείς της Κρήτης ανανέωσαν το ραντεβού του στο Παγκρήτιο κάλεσμα που θα λάβει χώρα στις 23 Μαρτίου στο ιστορικό Αρκάδι.

Στην μπαρουταποθήκη της ιστορικής Μονής είναι γραμμένη η εξής επιγραφή:

«Αυτή η φλόγα π’ άναψε μέσα εδώ στη κρύπτη

κι απάκρου σ’ άκρο φώτισε τη δοξασμένη Κρήτη».

Αυτή η φλόγα αντίστασης που άναψε την προηγούμενη Κυριακή στα Χανιά ενδέχεται να αποτελέσει την αρχή για μια Παν-Μεσογειακή απάντηση στο «Καράβι του Φόβου».

Εργαστήριο παρασκευής στερεού σαπουνιού

Δεν γνωρίζουμε αν είδατε το χθεσινό-βραδινό δελτίο ειδήσεων, αλλά την Τετάρτη 19-3-2014 (έτος σωτήριο για την Ελλάδα και όχι μόνο απ’ όσο ενημερωνόμαστε) και ώρα 6:00μμ (μην έρθετε αξημέρωτα, για το απόγευμα μιλάμε) θα γίνει εργαστήριο για την παρασκευή στερεού σαπουνιού στο Βοτανικό Κήπο Πετρούπολης. 

Θα μάθουμε πως γίνεται το στερεό σαπούνι και στη συνέχεια θα μπορέσουμε να φτιάξουμε και οι ίδιοι σαπούνι με τα χεράκια μας. Οι υπόλοιποι ας παρακολουθήσουν κανένα μεσημεριανάδικο για το πως φτιάχνεται η ψαρόσουπα (καμία γνώση δεν πάει χαμένη, σίγουρα κάπου θα χρειαστεί). 

Για να γίνει εφικτό κάτι τέτοιο θα χρειαστεί να φέρουμε μαζί μας και κάποια υλικά για να μην κλέβουμε του διπλανού. 

Ποια είναι αυτά; Ας τα δούμε ένα ένα. 

(Διαβάστε καλά, γιατί στο τέλος θα κάνω ερωτήσεις για να δω αν καταλάβατε τι πρέπει να φέρετε μαζί) 

1. Λάδι 

Το λάδι αυτό θα πρέπει να είναι ελαιόλαδο, σπορέλαιο, κλπ και θα το βρείτε στο τηγάνι, τη φριτέζα, ή την Κυρα-Μαρία τη γειτόνισσα. Ένα ή Δύο λίτρα είναι αρκετά. (Το ένα θα το χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε σαπούνι εκείνη τη μέρα και το υπόλοιπο θα το χρησιμοποιήσουμε (κάποια άλλη μέρα) για να φτιάξουμε σαπούνι για αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα να το αγοράσουν. Ναι καλά καταλάβατε, θα το προσφέρουμε δωρεάν σε κάποιους συνανθρώπους μας. Κάτι σαν κηδεία με ξένα κόλλυβα δηλαδή). 

2. Νερό. 

Αφήστε, το νερό θα το βάλουμε εμείς που είμαστε χουβαρντάδες. 

3. Ποτάσα (Καυστικό Νάτριο) 

Μπορούμε να αγοράσουμε ένα κιλό ποτάσα από κάποιο κατάστημα ειδών κιγκαλερίας ή (αν δεν ξέρουμε τι σημαίνει αυτή η λέξη) από ένα χρωματοπωλείο ή από κατάστημα χημικών (Σωκράτους-Μενάνδρου στην Ομόνοια) 

4. Κατσαρόλα (ατσάλινη) ή γυάλινη γαβάθα 

Το σκεύος αυτό θα πρέπει να είναι σαν κι αυτό που έχει η Βέφα και να χωράει τουλάχιστον δύο λίτρα. Θα το χρησιμοποιήσουμε για να ανακατέψουμε τα υλικά μας και στη συνέχεια μπορούμε να τη φορέσουμε στο κεφάλι και να γυρίζουμε γύρω γύρω φωνάζοντας ταρα-τατζούμ ταρα-τατζούμ. 

5. Φόρμα 

Θα χρειαστούμε ένα σκεύος για να χυθεί μέσα το σαπούνι που θα φτιάξουμε και να παραμείνει εκεί εώς ότου στερεοποιηθεί. Για το σκοπό αυτό μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάποια έτοιμες φόρμες από σιλικόνη, ή απλά ένα πλαστικό τάπερ (20x20cm περίπου) το οποίο μπορούμε στη συνέχεια να το ξανά χρησιμοποιήσουμε. 

6. Γάντια 

Γάντια από αυτά που πλένουμε τα πιάτα ή γάντια χειρουργικά μίας χρήσεως είναι μια χαρά. Θα χρειαστούν σίγουρα αφού όποιος δεν έχει να πληρώσει θα αναλάβει τη λάντζα του Βοτανικού. 

7. Γυαλιά 

Γυαλιά μη φέρετε, θα χρησιμοποιήσουμε αυτά που είδαμε στο τελευταίο σεμινάριο. Μαζί με την κατσαρόλα στο κεφάλι θα κάνουμε τρελό σουξέ 

Να είστε όλοι εκεί. 

(θα είμαστε ο ο δάσκαλος λέγεται Θοδωρής)

Οργάνωση-συντονισμός: Ε.Κ.Χ. «Βοτανικός Κήπος Πετρούπολης»

Τοποθεσία: Βοτανικός Κήπος, πλατεία Αγ. Δημητρίου, Πετρούπολη

Πρόσβαση: λεωφορειακές γραμμές 700 (από το σταθμό του μετρό στον Άγ. Αντώνιο), Α11 και Β11 (από το σταθμό του μετρό στην Αττική), στάση «Παλαιό τέρμα».

Η δια της γενοκτονίας «εξυγίανση» της οικονομίας (αναδημοσίευση)

 Του Γιάννη Μακριδάκη

yiannismakridakis.gr

Σήμερα κατέβηκα στην πόλη και νόμιζα ότι όλοι έχουν μεταναστεύσει ή αποβιώσει και έχω μείνει εδώ από τους τελευταίους. Σαν να ζούσα άντεργκράουντ και να έχει τελειώσει από καιρό ο πόλεμος αλλά να μην είχα πάρει χαμπάρι τίποτα. Από την ανάποδη όμως. Ο πόλεμος έχει φουντώσει, τα θύματα πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα στις πόλεις και η κατάσταση συνεχώς επιδεινώνεται εντός του συστήματος, μυρίζει ανθρώπινο κρέας παντού, μια αίσθηση πλανάται εκφυλιστικής και ταχέως μεταδοτικής θανατηφόρας ασθένειας.

Ακόμη και τώρα που έχουν περάσει κάποιες ώρες από την επιστροφή μου πίσω στο χωριό και παρόλο που έκανα την βόλτα μου στην ανοιξιάτικη φύση, στη θάλασσα και στα χωράφια, δεν μου έχει φύγει η μελαγχολία και η απογοήτευση, κάτι με πλακώνει και είναι αβάσταχτο.

Εικόνα και αίσθηση ερημιάς, μιας κοινωνίας που αργοπεθαίνει, αυτό αποκόμισα και φαντάζομαι πόσο χειρότερη θα είναι η κατάσταση στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις. Δεν νομίζω ότι θα άντεχα να βρεθώ ούτε λεπτό κάπου εκεί πια. Μας χωρίζει χάσμα χασμάτων από τους καταναλωτές και το κυνικό τους σύμπαν. Μια τζούρα πήρα μοναχά από δαύτο σήμερα και έχω πάθει σοκ.

Στην ΔΕΗ κλάματα και παρακάλια για μια επανασύνδεση, να μη μείνουν τα σπίτια δίχως ρεύμα το σαββατοκύριακο, έχουν μωρά παιδιά και γέροντες, την Δευτέρα θα φέρουν όσα λεφτά μπορούν οι άνθρωποι, έτσι έλεγαν μέσα απ’ δάκρυα και τις μύξες τους.

Στα καφενεία τα αδειανά παραίτηση, στους έρημους δρόμους σκυμμένα κεφάλια, απελπισία, στα μαγαζιά οι καταστηματάρχες έτοιμοι, πίσω απ’ την πόρτα στέκονται και κοιτάζουν σαν αρπακτικά, ορμούν σε κάθε περαστικό βλέμμα που έπεσε κατά λάθος στην βιτρίνα τους, μην με παρεξηγείς, έχω να πληρώσω επιταγές, έτσι που μας έχουν κάνει, χειρότερους από τους τούρκους τότε που πηγαίναμε απέναντι και μας τραβούσανε μέσα στα μαγαζιά τους για να φάμε ή να ψωνίσουμε, έτσι μου είπε ένας τους και κουνούσε το κεφάλι του για την κατάντια του εαυτού του.

Το σχέδιο φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του. Δια της γενοκτονίας “εξυγιαίνεται” η οικονομία της χώρας. Η ανεργία θα πέσει επειδή οι άνεργοι θα πεθάνουν σύντομα. Η υγεία και το ασφαλιστικό θα ορθοποδήσουν επειδή οι χρόνια πάσχοντες, οι γέροντες αλλά και όσοι ασθενήσουν από εδώ και μπρος δεν θα ζήσουν, θα ζουν μόνον οι εργαζόμενοι και οι υγιείς μέχρι να αρρωστήσουν και αυτοί ή μέχρι να απολυθούν.

Κυβέρνηση και παπαγάλοι στα παραδοσιακά και στα διαδικτυακά μμε φέρουν εις πέρας με απόλυτη επιτυχία τον ρόλο που τους έχει ανατεθεί. Προχωρούμε με όσους συνεχίζουν μαζί μας, αυτή είναι η εντολή. Όσοι πεθαίνουν ή βγαίνουν βίαια από το σύστημα καθημερινά ωθούμενοι προς την ανεργία, την ανέχεια, την έλλειψη στέγης, την ασθένεια και τον θάνατο, δεν ενδιαφέρουν ούτε την κυβέρνηση ούτε τους παπαγάλους της ούτε βεβαίως τους υπόλοιπους που ακόμη αντέχουν. Δεν ενδιαφέρουν το σύστημα. Το σύστημα προχωρεί με όσους μπορούν να το ακολουθούν. Οι άλλοι είναι βάρος. Είναι ακριβώς το αίτιο της κρίσης αυτοί και μόνον η εξόντωσή τους, ο βιολογικός τους θάνατος θα ξαναφέρει το σύστημα το αδηφάγο σε τροχιά ανάπτυξης. Μέχρι το επόμενο μπούκωμα και την επόμενη γενοκτονία. Ως τότε η Ελλάδα δεν θα πορευτεί όπως την γνωρίσαμε. Τα σπίτια και τα χωράφια, η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία των κατοίκων της έχει ξεπουληθεί, η χώρα άλλαξε χέρια και με μεγάλη ταχύτητα αλλάζουν χέρια και οι εστίες των ανθρώπων της. Νυν άστεγοι μελλοθάνατοι αλλά και μελλοντικοί, σε πολύ σύντομο χρόνο, άστεγοι μελλοθάνατοι. Αυτοί είναι πια οι Έλληνες πολίτες.

Τελευταία γενιά ιθαγενών που ζουν και κατέχουν στέγη και γη. Παραδίδεται μέρα με τη μέρα ολοταχώς η χώρα στα χέρια των νέων κατακτητών της. Και η ειρωνεία είναι ότι την παραδίδουν πατριδοκάπηλοι όπως όλα τα δεξιά πολιτικά κατακάθια στην μικρή νεοελληνική Ιστορία. Οι μεγαλοστομίες των ακροδεξιών σταγονιδίων του “πατριωτισμού” σε συνάρτηση με την δουλοπρέπεια και την γλίτσα τους αποδεικνύουν για μιαν ακόμη φορά την ιστορική συνέχεια και συνάφεια των εκπορνευμένων τους συνειδήσεων.

Όταν ο πολιτισμός συναντά την αλληλεγγύη! : Θεατρική παράσταση στήριξης της αλληλέγγυας δομής τροφίμων στα Εξάρχεια

Στηρίζοντας έμπρακτα το κίνημα αλληλεγγύης που οργανώνεται τα τελευταία 3 χρόνια σε όλες τις γειτονιές της χώρας, η εταιρία θεάτρου «Εν Δράσει» αφιερώνει την Πέμπτη στις 27/3 την παράσταση «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν» του Juan Mayorga, στο Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων (ΔΙ.Κ.Α.Εξ ) που ξεκινά τη δημιουργία «τράπεζας τροφίμων».

Πρόκειται για μια φανταστική ιστορία βασισμένη στην τρομερή εμπειρία του μεγάλου ρώσου συγγραφέα Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, τον οποίο ο σταλινισμός καταδίκασε σε σιωπή, και αποτελεί έναν στοχασμό πάνω στη σχέση εξουσίας και καλλιτέχνη, εξουσίας και ατόμου.

Το ΔΙ.Κ.Α.Εξ. θεωρεί τη γνώση και τον πολιτισμό σαν τα απαραίτητα εργαλεία του αγώνα μας για την κοινωνική απελευθέρωση και την κοινωνική ενότητα στη βάση. Το ΔΙ.Κ.Α.Εξ μαζί με άλλες συλλογικότητες της γειτονιάς έχει πρωτοστατήσει σε δράσεις ενάντια στα χαράτσια, τις διακοπές ρεύματος και τους πλειστηριασμούς αλλά και ενάντια στις πολιτικές του φόβου και της καταστολής, της διάκρισης και του φασισμού.

Με τη δημιουργία της «τράπεζας τροφίμων» προωθεί την κινηματική αλληλεγγύη τόσο στη συλλογή τροφίμων όσο και στη διανομή τους. Στόχος είναι να βοηθηθούμε όλοι να ξεφύγουμε από τη μέγγενη της αδράνειας και της κατάθλιψης.

Ραντεβού στο Studio Μαυρομιχάλη, την Πέμπτη 27 Μαρτίου, στις 21.15. Η γενική είσοδος είναι 10 ευρώ και μέρος των εσόδων θα δοθεί για τη στήριξη της τράπεζας τροφίμων.

Η κράτηση είναι απαραίτητη! Τηλέφωνο κρατήσεων 210-6453330

Ουδείς αθώος (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Λαζάρου
από http://lazarouyiannis.blogspot.gr/

Τα χειρότερα έχουν τον φερετζέ της ελπίδας και της αλληλεγγύης. Μετά από τους αθώουςνόμους που πέρασαν μέσω των οποίων τεμάχισαν την χώρα και έδωσαν ακόμα και αρχαιολογικούς χώρους προστατευόμενες περιοχές, νερά, θάλασσες και ποτάμια με το προκάλυμμα της τουριστικής ανάπτυξης, έχουμε και το ProWork. Το κόλπο καλά στημένο και με αθωότητα αφού μπροστά το Κίνημα αυτό, έχει βάλει τους Ευρωπαίους νέους. Τι στόχο έχει λοιπόν το συγκεκριμένο Κίνημα; Προσκαλεί βορειοευρωπαίους ηλικιωμένους να φτιάξουν χωριά ή να αναζωογονήσουν εγκαταλελειμμένα χωριά με δύο φοβερά και τρομερά επιχειρήματα:

α) Οι γέροι της Βόρειας Ευρώπης θα ζήσουν σε ζεστό και ηλιόλουστο κλίμα και

β) Οι άνεργοι νέοι της Ελλάδας θα βρίσκουν δουλειά κάνοντας το υπηρετικό, νοσηλευτικό προσωπικό και γενικώς τους μαύρους ιθαγενείς για ένα ξεροκόμματο. Κοινώς θα ξεσκατίζουν τα πλούσια γερόντια που θα έχουν γη και ύδωρ στην κατεχόμενη Ελλάδα. Αυτή είναι η Ευρώπη και η νέα Ελλάδα. Την ώρα που τα δικά μας γερόντια τα έχουν καταδικάσει σε θάνατο με πετσοκομμένες συντάξεις με ανύπαρκτη ιατρική περίθαλψη εμείς κοιτάμε πώς θα κονομήσουν οι λίγοι από τους πλούσιους γέρους του Βορρά.

Την ώρα που τα άτομα με αναπηρία σηκώνουν σταυρό καθημερινό με κομμένα επιδόματα και με ιατρική περίθαλψη που πέφτει στους ώμους των οικείων τους εμείς κοιτάμε πώς θα κάνουμε μασάζ στον κουρασμένο συνταξιούχο Ευρωπαίο που θα έρθει να μάς τα “ακουμπήσει” έχοντας πάρει κομμάτι Ελλάδας για να λιάζει το κορμί του μέχρι να συναντήσει τον Δημιουργό του.

Την ώρα λοιπόν, που πλακώνονται κόμματα και κομματίδια στην Ελλάδα για την μετανάστευση από τα Ανατολικά, η πόρτα ανοίγει για τους γέρους μετανάστες από τα Βορειοδυτικά. Δεν είναι όμως το ίδιο όλοι οι μετανάστες διότι άλλο να είσαι πλούσιος και Ευρωπαίος ο οποίος θα πάρεις τζάμπα γη και θα επενδύσεις με το πρόσχημα ότι θα δώσεις εργασία σε φτωχούς νέους. Άλλωστε όπως τονίζει το Κίνημα ProWork “η κίνηση συμβάλει στη δημιουργία μιας νέας αντίληψης της ευρωπαϊκής ιθαγένειας”. Ευρωπαίοι ιθαγενείς είμαστε ήδη. Τέλος οι εθνικές ταυτότητες των λαών, τέλος και το παραμύθι “η Ευρώπη των λαών”. Είμαστε όλοι ένα αλλά οι Βόρειοι θα έχουν την πολυτέλεια να ζουν στις χώρες του Νότου και οι πραγματικοί ιθαγενείς θα είναι σαν τους μαύρους στις φυτείες και στα αδαμαντορυχεία της Κεντρικής Αφρικής.

Θα δεις που εντελώς τυχαία αυτά τα χωριά που θα δοθούν στους συνταξιούχους του Βορρά θα έχουν δικά τους νερά, αρχαιολογικούς χώρους, λίμνες και ποτάμια. Τότε, όταν θα πάρεις χαμπάρι ότι δεν είναι δικά σου, το πανό που θα αναρτήσεις για αντίσταση θα έχει μικρότερη αξία από το κωλόχαρτο που σου εξασφάλισε ο Σαμαράς, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Μπουμπούκου.

Η Ελλάδα δεν δέχεται απλά επίθεση, η Ελλάδα αλώνεται κάθε μέρα χωρίς κανένα πολιτικό κόμμα να φέρει αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει, παρά μόνο εκ των υστέρων και έχοντας αποδεχθεί τα πάντα, αντιδρά μεμονωμένα μόνο όταν θέλει να κάνει ντόρο. Τώρα θυμήθηκαν τα κόμματα της Αριστεράς ότι τα διατηρητέα δεν γίνεται να πουληθούν με αφορμή τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Δείχνουν τις σφαίρες από τα Δεκεμβριανά και κουνάνε παντιέρες αντίδρασης. Πού ήταν όταν προς πώληση μπήκαν τα πάντα ακόμα και αρχαιολογικοί χώροι; Πώς τολμά η αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση να ομιλεί για την παράνομη πώληση των διατηρητέων όταν το ΤΑΙΠΕΔ ήταν μέσα στους όρους των Μνημονίων; Των Μνημονίων, που ο ίδιος ο βουλευτής του Σύριζα, Σταθάκης, δήλωσε πριν μία εβδομάδα ότι δεν πρόκειται ο Σύριζα ως κυβέρνηση να τα καταργήσει απλά θα κάνει συνομιλίες για νέες δανειακές συμφωνίες. (Πάλι παρερμηνεύσαμε τα λεγόμενα του βουλευτή;)

Έχουν συντελέσει όλοι μαζί με τις ευρωπαϊκές ιδέες και την αλληλεγγύη που βρωμάει από όλες τις μεριές συμφωνίες παράδοσης της χώρας. Δεν είδαμε άλλωστε καμία αντίδραση για την κρατική υπάλληλο κυρία Βαλάκου, η οποία ως διευθύντρια των προϊστορικών και κλασικών αρχαιοτήτων της χώρας και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου να δηλώνει ότι υπάρχουν και σε άλλες χώρες Παρθενώνες, όπου μπορούν να κάνουν πάρτι οι πλούσιοι ιδιώτες αρκεί να πληρώνουν. Έδωσε για γλέντια το Καλλιμάρμαρο και την Στοά Αττάλου για γκαλά το ΚΑΣ και η υπάλληλος Βαλάκου δηλώνει: "Πρόκειται για υψηλού επιπέδου προτάσεις, με τους διοργανωτές να έχουν πραγματοποιήσει αντίστοιχες σε μνημεία μεγάλων πρωτευουσών. Κάποια στιγμή το θέμα των παραχωρήσεων μνημείων από διάφορους φορείς θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε διαφορετικά από ό,τι παλιότερα".

Δε μπορεί να αποδέχεσαι ως Κράτος το μέλλον σου (νεολαία) να γίνεται ο ξεσκατιστής πλούσιων Ευρωπαίων και από την άλλη να απαγορεύεις σε νέα παιδιά να συμμετέχουν σε δράσεις κατά των ιδιωτικοποιήσεων (Ελληνικό) με αιτιολογικό ότι είναι “πολιτική αντίδραση”. Το ευρωπαϊκό ιδεώδες απαγορεύει στους νέους να έχουν πολιτική αντίδραση αντιθέτως τους επιτρέπει να έχουν δράση σε “αθώες” ενέργειες τύπου ProWork σαν καλοί υποτακτικοί.

Μάς έχουν κυκλώσει από παντού, αλωνίζουν χωρίς ίχνος ηθικής τα ιερά και τα όσια μας, βγάζουν στα μπορντέλα του ανήθικου πολιτισμού τους ακόμα και τις Καρυάτιδες μας και εμείς τυφλωμένοι από το “απόλυτο δίκαιο”, την “απόλυτη αλήθεια” που πρεσβεύει το κόμμα μας εκδικούμαστε τον έχοντα αντίθετη άποψη.

Με τις υγείες μας.

Μην κλαίτε ρε.(αναδημοσίευση)

του Ετζέ Τεμέλκουραν

από http://birgun.net/yazi-goster/ece-temelkuran/12-3-2014/aglamayin-ulan-2169.html

Μετάφραση-επιμέλεια Το σοκάκι

Πρώτη φορά καταλαβαίνω αυτούς τους σκληροτράχηλους ανθρώπους, τις γυναίκες, τους άνδρες αυτούς. Τις απεργίες πείνας, στις «παράνομες» γειτονιές, στα σπίτια-γιάφκες, την όψη του αιματοβαμμένου πουκάμισου, της φλέβας των ημερών που ξεπροβάλει.Καταλαβαίνω αυτούς τους ανθρώπους. Καταλαβαίνω για πρώτη φορά αυτούς που λένε «μην κλαίτε, να μη μας δουν οι άλλοι». Καταλαβαίνω πια γιατί ο άνθρωπος εχθρεύεται τα δάκρυά του. Καταλαβαίνω γιατί θέλεις να εξαφανίσεις την πιο ανθρώπινη και ευαίσθητη πλευρά σου. Βάλανε τον Μπερκίν σε ένα μικρό φέρετρο και τον στέλνουν μακριά.

Θέλω να φωνάξω σε όλη τη χώρα «Μην κλαίτε ρε! Κόψτε το! Θα λογοδοτήσουν!» Στεγνώνουν την καρδιά, τα μάτια , τα λόγια μας από τις βρισιές αυτοί οι ξετσίπωτοι. Εμείς γιατί να κλάψουμε; Φωνάξτε ρε! Φωνάξτε! Υπάρχετε και εσείς! Φωνάξτε να το ακούσουν! Υπάρχουμε κι εμείς!

Θέλω να το κατανοήσουν, να ενδώσουν, πως το λένε. Μια φορά στη ζωή τους, μια φορά! Μου’ρχεται να φωνάξω « Εε εσύ σατράπη της εξουσίας τι έχεις εκεί κάτω στα αχαμνά σου; Τσιμέντο ενός δρόμου διπλής κατεύθυνσης»; Και στο τέλος αυτών των ερωτήσεων βρισιές που δεν έχω εκστομίσει ποτέ στη ζωή μου. Άραγε με τέτοιο πόνο και φόρτιση από την πίεση θα εκραγούμε;

Θέλω να γράψω ένα κείμενο τέτοιο έτσι ώστε να μη χαθεί το αίμα των παιδιών. Του Μπερκίν, της Τζεϊλάν, του Ογούρ, του Αλί, του αδερφού και της αδερφής τους. Για όλα τα όμορφα αυτά παιδιά που μετανάστευσαν από αυτόν τον κόσμο. Καταλάβατε; Δεν υπάρχει όμως τέτοιο κείμενο. Ούτε κουβέντα. Δεν μπορεί κανείς να το γράψει. Ανολοκλήρωτες λέξεις και προτάσεις που όταν συναντιόμαστε όλοι μαζί χάνονται. Μια στεγνή βρισιά σε ανοιχτό χώρο.

Θέλω να φιλήσω έναν, έναν όλους αυτούς που βγήκαν χθες στο δρόμο. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν θέλουν την εξουσία για τον εαυτό τους, δεν πτοούνται , δεν χάνουν την ανθρωπιά τους στη χώρα του φόβου και των βασανιστηρίων. «Ας φάμε ξύλο και τι έγινε». Αυτούς που δεν άντεξαν να μείνουν στο σπίτι και ξεχύθηκαν στους δρόμους όπως αυτός ο άντρας που πήρε το ψωμί και βγήκε να διαδηλώσει μόνος του στο πάρκο, όπως εκείνη η γυναίκα. Μου’ρχεται να τους αγκαλιάσω. Θέλω να τους πω «Μη με αφήνεις». «Ούτε εγώ θα σ’αφήσω». Γιατί αν αφήσουμε ο ένας τον άλλο είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο, κατάλαβες; Ξέρεις ότι πεθαίνουμε έτσι δεν είναι; Πιάσε μου το χέρι, αλλά μη κλαίς. Θα βγούμε μπροστά. Θα πατήσουμε την ηλιθιότητά τους. Εντάξει; Μην κλαις όμως.

Δεν μου ταιριάζει αυτό που θα πω, αλλά με απασχολεί στο ελάχιστο. Τη στιγμή που κλαίμε για τον Μπερκίν, τη στιγμή που προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυα, ακούγοντας όλους αυτούς ξεδιάντροπους να διαμελίζουν το πένθος μας, μου’ρχεται να τους αστράψω ένα ανάποδο χαστούκι. Σε αυτούς που είμαι σίγουρη ότι δεν θα ενδώσουν να τους πω «Σκάσε, σώπα πια!

Και μετά να γυρίσω με τα χέρια μου αδύναμα και εξουθενωμένα σε ανθρώπους σαν και μένα και να τους ρωτήσω.

Δεν τελειώσαμε έτσι δεν είναι; Είμαστε όλοι Μπερκίν, σωστά; Δεν τελειώνουμε με τον θάνατο, έτσι δεν είναι; Μην κλαις ρε! Ύψωσε τη φωνή σου! 

Η καλύβα του Thoreau (αναδημοσίευση)

από http://leximata.blogspot.gr

ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Μια καλύβα τόσο δα μικρή που δεν έφτανε για να φιλοξενήσει ούτε έναν στεναγμό.

Στα μέσα του 19ου αιώνα, σε μια επαρχία της Αμερικής, κοντά στη πόλη Κόνκορντ της Νέας Αγγλίας, ένας νεαρός άντρας, απόφοιτος του Χάρβαρντ, αποφασίζει να εγκαταλείψει την αστική ζωή και να ζήσει μόνος του στο δάσος μιας μικρής λίμνης. Μ’ ένα δανεικό τσεκούρι και με κάποιες παλιές σανίδες, θα επιχειρήσει να στήσει τη καλύβα του. Θα σκάψει πρώτα ένα μικρό κελάρι για τις προμήθειες του και ύστερα θα πελεκήσει τους κορμούς κάποιων μικρών δέντρων για να κάνει τα δοκάρια που χρειαζόταν για το πάτωμα και τη στέγη. Μια ξυλοκατασκευή μόλις τριάμισι επί τεσσερισήμισι μέτρα, «μια καλύβα τόσο δα μικρή που δεν έφτανε για να φιλοξενήσει ούτε έναν στεναγμό».

Το σπίτι, θα γράψει αργότερα, ήταν σε όλες τις εποχές αυτό και μόνο, μια μικρή φωλιά, μια μυστική τρύπα μέσα στη γη, όλη η υπόλοιπη κατασκευή δεν είναι παρά «μια βεράντα στην είσοδο ενός λαγουμιού». Μέχρι να ολοκληρώσει το έργο του θα μαγειρεύει έξω στο χώμα και θα κοιμάται κάτω από ένα πρόχειρο στέγαστρο. Σε ένα διπλανό χωράφι θα φυτέψει τις φασολιές του και θα τρέφεται αποκλειστικά με φρούτα και λαχανικά. Θα τρυγάει τα άγρια σταφύλια, θα φτιάχνει κομπόστες από μήλα του δάσους και θα κλέβει κάστανα από τα χέρια των σκίουρων, «γιατί τα ζώα ξέρουν να διαλέγουν τα καλύτερα». Θα διαβάζει, θα γράφει στο ημερολόγιο του και θα στοχάζεται. Αυτός ο νεαρός άντρας που δεν είχε κλείσει ακόμη τα εικοσιοκτώ του χρόνια, αλλά έδειχνε ήδη κουρασμένος από τις ψεύτικες υποχρεώσεις της αστικής ζωής, ήταν ο Αμερικανός συγγραφέας και νατουραλιστής φιλόσοφος Henry D. Thoreau. Αντιδρώντας στην ανελευθερία και τους καταναγκασμούς της αστικής ζωής, στην ανίατη ασθένεια του άγχους των καθημερινών υποχρεώσεων αποφασίζει να ζήσει αυτό που ο ίδιος ονόμαζε «αφτιασίδωτη ζωή», αλλά και τη συστηματικότητα μαζί της πνευματικής εργασίας. Το μόνο του καθήκον θα ήταν αυτό του «αυτόκλητου επιθεωρητή της της χιονοθύελλας και της καταιγίδας, ενός τοπογράφου των μονοπατιών του δάσους και όλων εκείνων των μονοπατιών που διασχίζουν τα χωράφια». 

Με μια «εθελούσια ένδεια», που όπως υποστήριζε εξυψώνει τον άνθρωπο, αποφασίζει να αφεθεί στην ανοικτότητα του τοπίου, στις συνακροάσεις του, στις συνδηλώσεις του, και εν τέλει στις συνυπογραφές του, γιατί ο Thoreau γράφει, είναι εκεί για να γράψει, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Ο Thoreau δεν ήθελε να ζήσει απλώς μια λιτή και ξέγνοιαστη ζωή κοντά στη φύση, αλλά να συνδυάσει αυτή τη λιτότητα με το βάθος και το εύρος της πνευματικής εργασίας και με την αποκλειστικότητα που αυτή του εγείρει. «Είναι αδύνατον», αναρωτιόταν, «να συνδυάσει κανείς την ευρωστία των άγριων με την πνευματικότητα του πολιτισμένου ανθρώπου;». «Η αλήθεια του Walden», θα πει ο Μισέλ Κρεπύ, «είναι η ανάγκη του Thoreau να αποκομίσει ένα γραπτό συμπέρασμα». Σ' ένα εγκαταλελειμμένο χωράφι, περίπου δέκα στρεμμάτων, οThoreau θα αφοσιωθεί στην καλλιέργεια του φασολιού. Θα τσαπίσει το χωράφι, θα το καθαρίσει από τα αγριόχορτα και θα προσθέσει φρέσκο χώμα στα νεαρά του φυτά. Μια καλλιέργεια όμως που δεν γινόταν για την προσωπική του κατανάλωση αλλά για την ιερή τέχνη της καλλιέργειας της γης. Μια ποιητική στάση που φωτίζεται και με το παρακάτω απόσπασμα, 

«Συχνά βλέπω ποιητές να αποσύρονται αφού έχουν απολαύσει το πιο πολύτιμο κομμάτι μιας φάρμας, την ώρα που ο οξύθυμος αγρότης νομίζει ότι το μόνο που κέρδισαν ήταν λίγα άγρια μήλα. Ο ιδιοκτήτης δεν μαθαίνει παρά ύστερα από πολλά χρόνια ότι ο ποιητής έχει κάνει τη φάρμα του ποίημα, της έχει κτίσει μια αόρατη περίφραξη, έχει συλλέξει τους καρπούς της, έχει μαζέψει τη κρέμα της και έχει αφήσει στον αγρότη μονάχα το άπαχο γάλα».

Ο Thoreau δεν θα ζήσει ως οικολόγος στη φύση, όπως το καταλαβαίνουμε αυτό σήμερα, ούτε ως ένας ρομαντικός νοσταλγός της, θα ζήσει ως ποιητής. Στο Walden όπως και στο The Maine Woods θα καταθέσει σελίδες αποσβολωτικής ομορφιάς. Το αντίσκηνό του το στήνει, όπως χαρακτηριστικά γράφει, στην άκρη του σύμπαντος και απ’ αυτή την ακρώρεια, θα στρέψει όλο το είναι του σ’ αυτό το τοπίο της λίμνης που πλέον θα γίνει και το τοπίο του δικού του αναστοχασμού και αποχωρισμού. 

«Ούτε ένας κορυδαλλός, ούτε ένας φλώρος, κάποια από αυτά τα ήρεμα πουλιά των φυτειών, δεν επισκέφθηκε ποτέ το ξέφωτό μου. Ούτε πετεινοί να κρώζουν ούτε κότες να κακαρίζουν στην αυλή μου. Ούτε αυλή. Μόνο η άφρακτη φύση να φθάνει ως το περβάζι μου. Αντί για μονοπάτι ανοιγμένο μες το χιόνι την εποχή του μεγάλου χιονιά που να φθάνει ως την πόρτα της αυλής μου – ούτε πόρτα ούτε αυλή ούτε κανένα μονοπάτι». 

Όταν ο παγωμένος αέρας έμπαινε από τις ασοβάτιστες σανίδες της καλύβας του και έτριζε ολόκληρη η κατασκευή, τότε το σκάλισμα της φωτιάς έδινε στον Thoreau όλες τις εικόνες της σπιτικής θαλπωρής. Σ’ αυτή την απομακρυσμένη πλαγιά, στην άκρη του δάσους, η μόνη συντροφιά θα ήταν οι τριγμοί που έκανε ο πάγος της λίμνης καθώς συστελλόταν και διαστελλόταν, το τρίξιμο του χιονιού από τα ποδοβολητά της αλεπούς στην αυλή και των σκίουρων στη στέγη, ενώ τα ανοιξιάτικα δειλινά οι ήχοι απ’ τα νυχτοπούλια, οι μελαγχολικές κραυγές της κουκουβάγιας, τα κοάσματα των φρύνων, η ακριβή επίσκεψη μιας πέρδικας ένα προχωρημένο απόγευμα με τα μικρά της, που η παρουσία του ερημίτη θα τα σκορπίσει, όπως «ο ανεμοστρόβιλος τα ξερά φύλλα», τα τρυγόνια που φτερούγιζαν πάνω από τα ρόμπολα, η αναπάντεχη συνάντηση στον απογευματινό περίπατο με ένα άνθος, η τρυφερή άκρη της φασολιάς, το θρόισμα της λεύκας, ο ελαφρύς κυματισμός της λίμνης, η λίμνη, το ηλιοβασίλεμα, ο ήλιος που δύει, που πάντα δύει. Εικόνες που για τον Thoreau δεν εικονίζουν τίποτε άλλο απ' το λυκόφως της ίδιας της ύπαρξης. 

«Μερικές φορές περίμενα και τον επισκέπτη που δεν έρχεται ποτέ. Ένα αρχαίο κείμενο λέει: «ο νοικοκύρης πρέπει να μένει στην αυλή του τα δειλινά όση ώρα χρειάζεται για να αρμέξει μια αγελάδα ή και περισσότερο αν θέλει για να περιμένει την άφιξη ενός ξένου». Εγώ περίμενα αρκετή ώρα, τόση ώστε θα μπορούσα να είχα αρμέξει ένα ολόκληρο κοπάδι από αγελάδες, αλλά δεν είδα ποτέ κανέναν να πλησιάζει απ’ το χωριό». 

Ο Thoreau ήθελε το χρόνο και την ησυχία για να ενσκήψει μέσα του. Μέσα του και έξω του, σ’ αυτό το έξω που τον περιβάλλει. Και αυτό που τον περιέβαλλε είναι η λίμνη, οι απότομες όχθες της, το δάσος της, οι καταρράκτες που την εμπλουτίζουν, «αυτή η λίμνη που φτιάχτηκε τόσο βαθιά και τόσο παρθένα που να λειτουργεί ως σύμβολο». Ως σύμβολο. Γιατί η λίμνη αυτή είχε συμβολοποιηθεί ήδη από τις παιδικές του ονειροπολήσεις. Από τη διετή παραμονή του σ’ αυτή θα αντλήσει ένα χείμαρρο μεταφορών και παρομοιώσεων, δηλαδή ένα σύμπαν νοήματος, που θα φθάνει πολύ πέραν της λίμνης και πολύ πέραν των λέξεών του. Ψαρεύοντας στη λίμνη βυθίζεται στις ονειροπολήσεις του, κάτω από τη νυχτερινή καντάδα της κουκουβάγιας ή κάποιου άλλου άγνωστου πουλιού. Η λίμνη ήταν πάντα εκεί,«μεταξύ ουρανού και γης», μετέωρη στο μαγνητικό της πεδίο. Το τσίμπημα ενός ψαριού ήταν αυτό που θα διέκοπτε την ονειροπόληση του και θα τον επέστρεφε στην πραγματικότητα. Το δόλωμα που ήταν το ίδιο το σκοτάδι. «Ήταν φανερό , σημειώνει στο Walden, ότι οι ψαράδες της λίμνης ψάρευαν εκτός από ψάρια και άλλα πράγματα από τη φύση τους, δολώνοντας τα αγκιστριά τους με σκοτάδι». 

Στο Walden ο Thoreau θα συγκροτήσει τη μεταφυσική του. Η λίμνη ήταν εκεί πριν τον Thoreau, πριν «το ανοιξιάτικο πρωινό του Αδάμ και της Εύας», γι αυτό και ο πυρηνικός της συμβολισμός, η ακατανίκητη έλξη της, γιατί είναι μια άχρονη ύπαρξη, ακύμαντη και διαυγής, η πιο βαθιά νοσταλγία της ύπαρξης. 

Η λίμνη Walden ήταν μια εικόνα του ίδιου τουThoreau. «Ουόλντεν εσύ είσαι;», διερωτάται ο Thoreau πάνω από τον αντικατοπτρισμό του στα νερά της. Το χειμώνα η λίμνη πάγωνε και γινόταν ένα θολό κι αδιαπέραστο κρύσταλλο, τότε που διάβαζε περισσότερο την ακύμαντη γαλήνη της, την άχρονη υπόστασή της. Ο Thoreau το ήξερε, η λίμνη Walden εμπλουτιζόταν από τη «Κασταλία πηγή, από τα ιερά νερά του Γάγγη», και έτσι ήταν. Η καλύβα δίπλα στη λίμνη ήταν τότε μια καλύβα δίπλα στην άβυσσο, δίπλα στο σκοτάδι της ύπαρξης. Με αυτό το σκοτάδι δόλωνε και ο ίδιος τις λέξεις του για να αφηγηθεί τη ζωή στη λίμνη που πάει πέρα από τη λίμνη και πέρα απ' τη ζωή. Χτίζοντας τη καλύβα του στις όχθες της ο Thoreau αποφασίζει να αφεθεί στην ανεστιότητά του, στη διαθεσιμότητά του σ’ αυτό το ανοικτό περιβάλλον, σ’ αυτό το Έξω που τον περιβάλλει. Η καλύβα δεν είναι σπίτι, είναι αντίσκηνο, ένα κάθισμα όπως λέει κι ο ίδιος, όχι μια ιδιοκτησία, ένα κατάλυμα μόνο για τη νύχτα. 

«Αλλοίμονο, λέει ο Thoreau, οι άνθρωποι έγιναν εργαλεία των εργαλείων τους. Ο άνθρωπος που μάζευε μόνος του φρούτα όταν πεινούσε έγινε γεωργός, κι εκείνος που στεκόταν κάτω από ένα δέντρο για να προφυλαχθεί από τον καιρό, έγινε νοικοκύρης. Τώρα πια δεν κατασκηνώνουμε για να περάσουμε τη νύχτα, αλλά ριζώσαμε στη γη και ξεχάσαμε τα ουράνια». 

Αυτός ο νοσταλγικός ριζοσπαστισμός του Thoreau που δεν είναι μια νοσταλγία για ένα παρθένο κόσμο που χάθηκε, ο λόγος του δεν είναι η ηχώ ενός παρελθόντος αλλά η αντήχηση ενός αρχετυπικού, εξόριστου είναι. Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια απλή επιστροφή στη φύση αλλά με κάτι παραπάνω, με το ξεπέρασμα κι αυτής της ίδιας της φύσης, με την απόλυτη γυμνότητα του ανθρώπου, την καθολική του αποδέσμευση και διαθεσιμότητα. 

Διαμένω για τον Thoreau δεν σημαίνει μένω κάπου, στη πόλη ή στη φύση, αλλά διανυκτερεύω και την επαύριον πάλιν αφήνομαι σ’ αυτό που με χαρακτηρίζει βαθύτερα, στην περιπλάνηση μου στο Έξω, στο Έξω που με δοκιμάζει. Όταν ο Thoreau αποφασίζει να εγκατασταθεί σε ένα παρθένο τόπο, μια πράξη όντως πολύ αμερικάνικη, δεν πραγματώνει τη συλλογική φαντασίωση της εποχής του, όπως υποστηρίζει η Verlyn Klinkenborg, ούτε μια παιδική του φαντασίωση ακόμη, αλλά αυτή τη μεταφυσική του στάση. Δεν καταλαμβάνει ένα χώρο, αλλά τον εγκαταλείπει, οι απαιτήσεις του άλλωστε είναι οριακές, τη μια ζηλεύει τον ίσκιο ενός δέντρου, την άλλη το άνοιγμα μιας σπηλιάς, ένα απλό κουτί που βλέποντας το φανταζόταν τι ωραία που θα έβγαζε τη νύχτα του εκεί μέσα. Ο Thoreau δεν παίρνει θέση, δεν εγκαθίσταται. Η εγκατάσταση, όπως υποστηρίζει, κάνει τον άνθρωπο δυσκίνητο, απρόθυμο στη περιπέτεια του ταξιδιού, στη συνάντηση του με το έξω. Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα, το σπίτι δεν μπορεί παρά να είναι ένα αντίσκηνο, ένα αντίσκηνο που να μπορείς εύκολα να το εγκαταλείψεις ή να το σηκώσεις στη πλάτη σου. 

Αυτή η ελαχιστοποίηση της υλικότητας του σπιτιού που είναι για τονThoreau η αφτιασίδωτη ζωή. Στα πλαίσια αυτής της ελαχιστοποίησης ο Thoreau θα αποχωριστεί στο τέλος και την καλύβα του και τη λίμνη και το φιλόξενο δάσος της, για να χαθεί και πάλι στους Ατλαντικούς και Ειρηνικούς της μοναξιάς του γι' αυτό «το κατάστρωμα του κόσμου».

σημείωση: οι χαρακτηρισμοί στο κείμενο έγιναν από τον διαχειριστή

O "Κρυμμένος" του Michael Haneke στην Κινηματογραφική Λέσχη Κομμούνα

Την Παρασκευή 28 Φλεβάρη στις 8.30μμ η Κινηματογραφική Λέσχη Κομμούνα προβάλλει το αριστούργημα του Michael Haneke "Κρυμμένος" (Caché, 2005).

Ο Georges Laurent είναι ένας πετυχημένος παρουσιαστής μιας τηλεοπτικής εκπομπής για τη λογοτεχνία. Ζεί με τη γυναίκα του την Anne και τον δωδεκάχρονο γιό του τον Pierrot στο Παρίσι. Η ήσυχη μεσοαστική ζωή τους αναστατώνεται όταν αρχίζουν να λαμβάνουν ανώνυμα μια σειρά από βιντεοκασέτες που δείχνουν οτι παρακολουθούνται...

Ποιός στέλνει τις βιντεοκασέτες; Τελικά αυτός είναι ο "κρυμμένος"; Ποιοι άλλοι "κρύβονται"; Τι άλλο κρύβεται;

Bραβείο σκηνοθεσίας και το βραβείο κριτικών στο φεστιβάλ Καννών του 2005.

Η κόπια είναι High Definition 720p.

Στο στέκι του Δρόμου της Αριστεράς, Ανδρονίκου 18 και Κωνσταντινουπόλεως 10 στο Γκάζι.

Κλεοπάτρα Κομνηνού - Αφανείς Ήρωες (αναδημοσίευση)

το πήραμε από το Λογοτεχνικό Καφενείο

http://logocafe.blogspot.gr/

Πλήθος από ανθρώπους χωρίς πρόσωπα κυκλοφορεί στο δρόμο. Μια λαοθάλασσα από γκρι. Περπατώ, μα η παγωνιά με έχει αγκαλιάσει. Ξέρω αυτόν τον δρόμο. Τον έχω διασχίσει χιλιάδες φορές τα τελευταία χρόνια.

Ανεβάζω την κουκούλα για να κρύψω τα μαλλιά μου. Το κόκκινο χρώμα τους μαγνητίζει τον άλαλο στρατό. Μια φορά ένας γύρισε και με κοίταξε, μα ήξερα ότι πραγματικά δε μπορούσε. Τα μάτια του ήταν σφαλιστά, προσηλωμένος σε ένα μονοπάτι που δεν οδηγούσε πουθενά.

Κάπου κάπου συναντούσα κάποιους σαν και μένα. Καμουφλάραμε τα χαρακτηριστικά μας για να μην μας κατασπαράξουν.

Δεν υπήρχαμε. Ήμασταν μια ανωμαλία.

Ζούσαμε σε έναν κόσμο που είχε απωλέσει την ανθρωπιά του. Φωτεινές μονάδες σε έναν ολοσκότεινο ουρανό. Μα τα άστρα που μας αναγνώριζαν δεν φεγγοβολούσαν πια. Στέκονταν ακίνητα, δίχως ζωή.

Η ζωή μας προσπέρασε, γίναμε και εμείς είδος προς εξαφάνιση. Παγιδευμένοι στον λήθαργο. Στρίβω στο στενό και παρατηρώ την πλατεία μπροστά μου. Παλιά εδώ ήταν γεμάτο δέντρα. Τώρα μόνο ένα τριαντάφυλλο στέκει στην μέση. Υπενθυμίζοντας μας ότι η ομορφιά δεν χρειάζεται να φωνάξει «είμαι εδώ!» Απλά στέκει και σε προκαλεί να την κοιτάξεις.

Στην άλλη πλευρά της πλατείας το λουλούδι κοιτά ένα ακόμα αγόρι. Τα μάτια του δεν φαίνονται γιατί τα καλύπτει με καπέλο. Μπλε μάτια που θυμίζουν φουρτουνιασμένη θάλασσα. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε με ρώτησε «γιατί νοιάζεσαι, ακόμα;»

Απλά κούνησα τους ώμους.

Σήμερα τα μάτια του φέγγιζαν το σημείο που κοίταζε. Μια μπλε λωρίδα φωτός, φέγγιζε το τσιμέντο που κοιτούσε. Αν τον έβλεπε κάποιος!

Προχώρησα προς το μέρος του και άφησα τον ώμο μου να ακουμπήσει το δικό του, άτσαλα. Με κοίταξε απορημένος, μα δεν είπε τίποτε. Το μόνο που ακούστηκε ήταν η ανάσα μου. Ένας στεναγμός καμουφλαρισμένος μην ακουστεί το παραμικρό.

Όχι αισθήματα, όχι ήχοι, όχι ματιές.

Μόνο αέναη κίνηση. Μακριά ο ένας από τον άλλον.

Να αποφύγουμε την επαφή. Να αποφύγουμε το εσένα και εμένα.

Να αποφύγουμε το εμείς.

Συνέχισα. Κάθε μέρα συνεχίζω από εκεί που σταμάτησα. Συνεχίζω και πάντα προσέχω μην με δει κανείς.

Να περιπλανιέμαι μόνη. Ένας αφανής ήρωας.

Σα και μένα υπάρχουν πολλοί. Μόνο που είμαστε κρυμμένοι ο ένας από τον άλλον. Μια αέναη κίνηση μας χωρίζει από τους υπόλοιπους. Κινούμαστε όλοι, μα το δικό μας βήμα διαφέρει. Υπάρχει κάτι που μας διαφοροποιεί από όλους τους άλλους.

Μια φωτιά μέσα στο στήθος. Αυτό που θεωρούν αδυναμία για εμάς είναι ευλογία. Υπάρχει πάθος ακόμα. Και εμείς οι απόκοσμοι είμαστε η κινητήρια δύναμη όλων των υπόλοιπων. Το καύσιμο που εκείνοι αγνοούν.

Αφανείς ήρωες τριγυρνούν γύρω μας. Αφανείς που σώζουν την ψυχή μας.

Αφανείς γιατί η ομορφιά δεν είναι για τα μάτια τους. Δεν την καταλαβαίνουν. Και ότι δεν καταλαβαίνουμε το βάζουμε στο περιθώριο. Δεν νοιάζονται.

Συνεχίζω μπροστά. Και όταν η ώρα θα έρθει θα πω στο αγόρι πολλά. Αρκεί να με αφήσει να του μιλήσω. Πόσο θέλω να φωνάξω. Να χορέψω, να γελάσω. Να τον κοιτάξω σοβαρά και να με δει όπως είμαι αληθινά. Όπως τον βλέπω και εγώ.

Θέλω να του πω, «νοιάζομαι γιατί υπάρχω και υπάρχω γιατί νοιάζομαι.» Και ίσως να με καταλάβει. 

Η μνήμη χρυσόψαρου και η επιλεκτική αλληλεγγύη αυτής της χώρας…(αναδημοσίευση)

πηγή: http://mpalothia.com

Φωτογραφίες από χώρες και πόλεις που κάνουν πορεία-διαμαρτυρία για το φόνο του 15χρονου Μπερκίν από μπάτσο στη Τουρκία. Η Ελλάδα που είναι; Μη ρωτάς. Εδω τίποτα, έχουμε eurovision. Η αλληλεγγύη απ´ όλο το κόσμο για τον Αλέξη και τον Παύλο μας άρεσε, μας συγκίνησε, αλλά μέχρι εκεί. Μνήμη χρυσόψαρου.

-Γειά σου, είμαι ο Αλέξης. -Γειά σου Αλέξη, 

είμαι ο Μπερκίν. 

-Γειά σου, είμαι ο Αλέξης.

-Γειά σου Αλέξη, είμαι ο Μπερκίν.

-Μπερκίν. Τί περίεργο όνομα.Πόσο χρονών είσαι;

-15, εσύ;

-15. Ήμουν. Θα ήμουν 21, όμως αν ήμουν ακόμα εκεί..

-Τί εννοείς;

- Ξέρεις Μπερκίν, μια μέρα θα μπορούσαμε να πάμε για μπάσκετ εμείς οι δυο. Δε θα μας εμπόδιζε τίποτα, ποιό Αιγαίο, ούτε ότι μιλάμε διαφορετική γλώσσα, απλά λέω… θα μπορούσαμε να πάμε για μπάσκετ ίσως μια μέρα, μια βόλτα, κάτι,ε; Γιατί όχι;

-Γιατί Αλέξη έχουμε ένα κοινό εμείς οι δυο.

-Ναι Μπερκίν έχουμε. Μας σκότωσαν. Αυτοί με τις στολές… και τώρα..

-Και τώρα;

-Ας ελπίσουμε, μέσα απο το θάνατο μας , όσοι είναι ακόμα εκεί να αγωνίζονται. Για να μπορούν άλλα παιδιά σαν εμάς, να κάνουν αυτή τη συζήτηση. 

Εκεί.

————————

- Merhaba , ben Alexis değilim.

Hi – Alexis, Berkin değilim.

- Berkin.Ti garip bir isim . Kaç yaşındasın ?

-15 , Sen ?

-15 . Ben oldu. Ben 21 olabilir, ama ben hala orada olsaydı .. olurdu

-Ne demek istiyorsun ?

- Berkin , biliyorum bir gün sen bize basketboliki gidebiliriz . Biz ne Ege , bize bir şey önleyecektir

ya da farklı bir dil konuşan , sadece biz , bir gün belki de basketbol için bir yürüyüş , bir şey , değil mi ? Neden gidebiliriz … diyorum ?

Alexis ortak bir şeyimiz var .

Evet var. Bizi öldürdüler. Şu üniformalılar… ve şimdi ..

- Ve şimdi ?

- Umarım , bizim ölüm yoluyla , hala orada olanlar mücadele . Bu tartışma yapmak için , bizim gibi diğer millet etkinleştirmek için .

Orada .

Πως δολοφονήθηκε ο Berkin; 

Tην 1 Ιουνίου ο 14-χρόνος Μπερκίν Ελβάν δέχτηκε στο κεφάλι κάνιστρο δακρυγόνου βάρους 850 gr. Δεν ήταν διαδηλωτής. Πήγαινε στο μάρκετ για ψωμί. Tις τελευταίες 268 ημέρες ήταν σε κωματώδη κατάσταση προσπαθώντας να επιβιώνει από μολύνσεις και υψηλό πυρετό. Ήταν μόνο 16 κιλά όταν πέθανε σήμερα στις 7:00 το πρωί. Σήμερα επιτέθηκε η αστυνομία στο νοσοκομείο όπου είχαν νοσηλεύσει τον Μπερκίν. Κατά την επίθεση της αστυνομίας τραυματίστηκε στο κεφάλι ένας διαδηλωτής που έμεινε λιπόθυμος για ώρες. Η οικογένεια του Μπερκίν δεν είχε χρόνο ούτε να θρηνήσει πριν την επίθεση της αστυνομίας. «Δεν είναι ο Θεός αλλά ο Ερντογάν που πήρε το παιδί μου», δήλωσε η μητέρα του Μπερκίν με δάκρυα στα μάτια. Ενημερώστε όλους για την αστυνομική βία και τον δικτάτορα στην Τουρκία.