Ο Αγλαός στο Πάρκο Ναυαρίνου

σκάβοντας τη γή, καλλιεργούμε τις συνειδήσεις μας

Αφού διαγράφτηκε κάθε πιθανότητα να βρούν σκαπτικό και μετά από πολλές σκέψεις, κατέληξαν να σκάψουν τη γή με τα ίδια τους τα χέρια. Και από ό,τι το αποτέλεσμα έδειξε και εύκολο ήταν και λυτρωτικό.

Κυριακή πρωί πιάσαν τις αξίνες, τις τσάπες και τους κασμάδες και σε λίγες ώρες η γή ανάσαινε τον ανοιξιάτικο αέρα και λαμπύριζαν τα χώματα του περιβολιού στου ήλιου το φώς. Από την Τετάρτη, που πάρθηκε η απόφαση να γίνουν σκαφτιάδες, όλοι οι της ομάδας περιβολιού ίσως νάχαν μια αγωνία, παρόλες τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις και τις οδηγίες σκαψίματος που είχαν δοθεί.

Έτσι λοιπόν σήμερα, αντικρύζοντας το σκαμμένο περιβολάκι πήρα μια χαρά. Φαντάστηκα τις ντοματιές, που σε λίγο καιρό θα φυτευτούν και θα μεγαλώνουν εκεί, να αγλαϊζουν από την δοκιμασμένη αγάπη των ανθρώπων που τις φύτεψαν και ισάξια να τους αποζημιώνουν με τους καρπούς των.  

Και θυμήθηκα τον μυθικό Αγλαό, ευτυχισμένο γεωργό της κεντρικής Πελοποννήσου (περιοχή αρχαίας Ψωφίδος, σημ. Τριπόταμα). Σύμφωνα με τον μύθο αυτός ο ταπεινός καλλιεργητής της γής ήταν σύμφωνα με τους μάντεις των Δελφών, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Ας ξανα-διαβάσουμε λοιπόν τον μύθο του.

Ο Κροίσος ο βασιλιάς της Λυδίας απόγονος του Αγελάου, γιου του Ηρακλή και της βασίλισσας Ομφάλης -ο πιο πλούσιος θνητός- που ο μόνος που θα μπορούσε να θεωρηθεί πλουσιότερος, ίσως να ήταν ο Κύρος ο βασιλιάς της Περσίας. Ο Κροίσος λοιπόν θέλησε κάποια στιγμή να μάθει ποιος είναι ο ευτυχέστερος άνθρωπος επί γης. Έτσι λοιπόν, απεσταλμένος του επισκέφθηκε το μαντείο των Δελφών. Ο αλαζόνας Κροίσος πίστευε πως η απάντηση ήταν μία, δηλαδή, ο ίδιος που ήταν ζάπλουτος. 

Το μαντείο γνωρίζοντας την ζωή του Κροίσου και την εν γένει συμπεριφορά του, έδωσε την απάντησή του. Είπε πως, ο ευτυχέστερος άνθρωπος σ’ ολόκληρη την οικουμένη ήταν ο Αγλαός (το όνομά του σημαίνει λαμπρός, φωτεινός) που κατοικούσε στην ορεινή Αζανία (σημερινό νομό Αχαΐας και ένα κομμάτι στα βόρεια του νομού Αρκαδίας). 

Ο Αγλαός ζούσε κι εργαζόταν στον τόπο του, απολαμβάνοντας τους καρπούς των κόπων του με την οικογένειά του. Απολάμβανε το ανέμελο παιχνίδι των παιδιών του, αγκαλιά με την γυναίκα του, ευχαριστώντας την για ό,τι του προσέφερε. Ήταν ευχαριστημένος και μόνο που αντίκριζε τον ήλιο. Είχε μερικά ζώα και καλλιεργούσε μόνο ένα μικρό ορεινό κομμάτι γης. Παρήγαγε μόνο ό,τι χρειάζονταν, αδιαφορώντας αν οι άλλοι των θεωρούσαν πάμφτωχο.

Η ημέρα του Αγλαού κυλούσε πάντα ήρεμα και χαρούμενα. Απολάμβανε την λιτή κι απέριττη ζωή του μέσα στην φύση του ορεινού τοπίου. Ήταν ένας άνθρωπος καλοκάγαθος, ευπροσήγορος και πολύ αγαπητός στους συγχωριανούς του. Όλοι τον συμπαθούσαν.

Ο Κροίσος πίστευε πως για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να έχεις χρυσό. Τι να τον κάνει όμως τον χρυσό ο Αγλαός; Όλος ο χρυσός του κόσμου γι’ αυτόν ήταν το μικρό του χωραφάκι και η οικογένειά του. Η απάντηση του μαντείου καθόλου δεν άρεσε στον Κροίσο. Είχε προσφέρει τόσους χρυσούς και αργυρούς τρίποδες και το μαντείο έβγαλε πιο ευτυχισμένο άνθρωπο έναν φτωχό και άσημο χωρικό από την Αρκαδία... 

ευχαριστούμε την Μαρία V που μας έστειλε τις φωτογραφίες, κάνοντάς μας κοινωνούς της προσπάθειας.

Καλή (Μας) Λευτεριά! (αναδημοσίευση)

και να μου θυμηθείς:

θα ΄ρθει μια μέρα, που θα σκλαβωθούμε πιότερο, γιατί θα μοιράσουν πέντε καρβέλια στ' αδειανά στομάχια,

γιατί θα πέσουνε τα κάγκελα απ' τις βουλές στα κεφάλια μας,

και ΄μεις χορτασμένοι θα γουργουρίσουμε ξανά στον ύπνο του δικαίου.

το χάος των μυαλών μας και τα γέλια της ψυχής ποιος θα χαράξει;

πάλι κάποιους τρελούς θα νογάς, στη φρόνιμη μιζέρια σου.

____ έτσι λάτρεψα την τρέλα ____

*ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ!*

Καλή Λευτεριά!

Προμηθεύς Πυρφόρος

στάθηκε ο χρόνος για να πεί...

σε τούτη την αποκοτιά, 

στον ίσκιο αυτής της λεφτεριάς,

θέλω να ξαποστάσω.

μουσική Loreena McKennitt. Skellig

φωτογραφία, ανθισμένη αγριαπιδιά στη Λάμπεια

ΚΙΜΠΙ: Ουκρανιο-εγκεφαλικές κακώσεις

Από τον ΚΙΜΠΙ 

(Γράφτηκε για το www.rproject.gr, 19/3/2014)

«Για ποιο λόγο υπάρχει το ΝΑΤΟ μέχρι σήμερα δεν είναι κατανοητό. Σε σημαντικό βαθμό αποτελεί αταβισμό της ψυχροπολεμικής περιόδου». Δεν ξέρω αν ο Βλαντιμίρ Πούτιν, που πριν από ενάμιση περίπου χρόνο εξέφραζε αυτή τη ρητορική απορία, προβόκαρε με τον τρόπο του το μέλλον, που τώρα πια είναι παρόν. Πάντως, σήμερα η απορία πρέπει να τού έχει λυθεί. Η λεγόμενη «Δύση» (ο όρος έχει επιστρέψει πληθωρικά στο καθημερινό λεξιλόγιο ΜΜΕ και πολιτικών, αλλά, πέστε μου παρακαλώ, τι είναι «Δύση» και κατά πού πέφτει η «Ανατολή»;) αντιδρά στην ουκρανική κρίση ακριβώς σαν μια πολιτικο-στρατιωτική συμμαχία – που είναι άλλωστε- η οποία, επιτέλους, έχει απέναντί της έναν χειροπιαστό, κοινό εχθρό. Στη θέση της ΕΣΣΔ, της Κομεκόν και του Συμφώνου της Βαρσοβίας βρίσκεται πια η Ρωσία και οι (προς το παρόν λίγοι) σύμμαχοί της. Τώρα, όλα αποκτούν νόημα, υπόσταση, προορισμό. Το ΝΑΤΟ, οι διευρύνσεις του, η μετατροπή του σε παγκόσμιο οργανισμό με εκατοντάδες βάσεις και οπλικά συστήματα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, σπαρμένα σε όλες τις ηπείρους και τους ωκεανούς, ικανά να αφανίσουν ένα μεγάλο μέρος της ζωής στον πλανήτη, αν όχι και όλη, αποκτούν σκοπό, έπειτα από μια 25ετία υπαρξιακής κρίσης, εκτονωμένης σε περιφερειακές επεμβάσεις τύπου Γιουγκοσλαβία- Κόσσοβο- Ιράκ και «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις τύπου Αφγανιστάν, κι αυτές χωρίς αρραγείς συμμαχίες.

******************

Δεν ξέρω αν και σεις έχετε μπει στον πειρασμό να επιλέξετε στρατόπεδο, να δηλώσετε ποιον ιμπεριαλισμό προτιμάτε, ποιος σας είναι πιο συμπαθής ή, τουλάχιστον, λιγότερο αντιπαθής, ο ευρωατλαντικός ή ο ρωσικός. Είναι κι αυτή μια γοητευτική παγίδα για τους κοινούς θνητούς που μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες η σχέση τους με την Ουκρανία άρχιζε και τελείωνε σε μερικά σεξιστικά σχόλια για τις Ουκρανές μετανάστριες και τα χαρίσματά τους. Στα καθ’ ημάς, ενδεχομένως δημιουργούνται επιπλέον συγχύσεις από τη χριστιανορθόδοξη μυθολογία και τα υπολείμματα των άλλων μύθων για το «ξανθό γένος» εκ Βορρά από το οποίο υπάρχει μια ανεκπλήρωτη εδώ και δυο αιώνες προσδοκία «σωτηρίας», πράγματα που γεννούν κίνητρα συμπάθειας προς τον Τσάρο Πούτιν ακόμη και ανάμεσα στους πατριδόπληκτους του κλειστού σαμαρικού λόμπι οι οποίοι προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στη βάρκα των δυτικών κυρώσεων και στη βάρκα του υπόρρητου θαυμασμού για τη ρωσική «αποφασιστικότητα». Δικό τους ο αταβισμός, δικό τους το πρόβλημα, δικά τους και τα έξοδα ψυχανάλυσης, άλλωστε τώρα γιορτάζουν το έπος του τέλους της κρίσης που κήρυξε ο «τσάρος» Αντώνιος, πού καιρός για βαθιές γεωπολιτικές ανησυχίες...

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι να δηλώσουμε προτίμηση στον περισσότερο συμπαθή, λιγότερο αντιπαθή ή περισσότερο συμφέροντα ιμπεριαλισμό, αλλά να αποτρέψουμε τον κίνδυνο να χαθούμε μέσα στον βαθύ αταβισμό όλων των ιμπεριαλισμών. Το επεσήμανε η φίλη Αριάδνη, το υιοθετώ κι εγώ, και κατά σύμπτωση (;) συμπίπτει με την προαναφερθείσα παρατήρηση του τσάρου Πούτιν για το ΝΑΤΟ, αν και σε μεγάλο βαθμό ισχύει για τον ίδιο και για τις ελίτ που τον περιβάλλουν. Η εντύπωση που κυριαρχεί είναι ότι τόσο το υψηλού ρίσκου ρωσικό εγχείρημα στην Κριμαία όσο και ο ρόλος της «Δύσης» στην τροπή της ουκρανικής κρίσης κινούνται στο πλαίσιο ενός απόλυτα ελεγχόμενου ορθολογισμού. Κυνικού μεν, αλλά πάντως ορθολογισμού. Η εντύπωση αυτή υποθέτει όλοι οι εμπλεκόμενοι στην ουκρανική κρίση έχουν σταθμίσει απολύτως τα συμφέροντά τους, έχουν υπολογίσει τους κινδύνους, τα οφέλη και τις ενδεχόμενες ζημίες από μια ολική επαναφορά του ψυχρού πολέμου, με ανοικτές πόρτες και παράθυρα ακόμη και σε μια «θερμή» εκτόνωσή του. Υποτίθεται, για παράδειγμα, ότι υπάρχει μια ελάχιστη κοινή βάση συμφερόντων στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. αντιδρούν με απόλυτο συγχρονισμό στις κινήσεις της ρωσικής αρκούδας με τις καταγγελίες, τις κυρώσεις, τους αποκλεισμούς της από τα διεθνή fora. Και το ίδιο ισχύει για τους επιμέρους παίκτες του ευρωπαϊκού κλαμπ που λεονταρίζουν, προς το παρόν διπλωματικά, κατά της ηγεσίας του Κρεμλίνου. Αλλά αυτή η «ενότητα συμφερόντων» υπάρχει μόνο στη φαντασία.

Είναι πασίδηλη, για παράδειγμα, η ενεργειακή εξάρτηση όλης της Ευρώπης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες και οι αμερικανικές διαβεβαιώσεις ότι οι ΗΠΑ θα καλύψουν ενεργειακά την Ε.Ε. «σε περίπτωση που…» είναι αστειότητες. Εξ ίσου αστεία είναι η υποτιθέμενη ψυχραιμία που επικρατεί στο ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα, του οποίου η έκθεση στη Ρωσία και την Ουκρανία είναι πολλαπλάσια του αμερικανικού. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες είναι εκτεθειμένες στη Ρωσία κατά περίπου 160 δισ. δολάρια έναντι περίπου 40 δισ. των αμερικανικών, και μικρότερη αλλά στις ίδιες αναλογίες είναι η έκθεση στην Ουκρανία. Σκεφτείτε τι θα γίνει σε μια κλιμάκωση του «πολέμου» των κυρώσεων, και μάλιστα τώρα, που οι Ευρωπαίοι «καίγονται» για την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης. Και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, αν κάνουμε μια μεγέθυνση των επιμέρους συμφερόντων των μεγάλων της Ε.Ε. Η Γερμανία είναι πιο παγιδευμένη ενεργειακά στη Ρωσία, αλλά λιγότερο έκθετη τραπεζικά. Αντιθέτως, η Γαλλία, η Ιταλία, η Βρετανία και η Αυστρία θα πάθαιναν σοκ αν γινόταν καμιά «στραβή» με τα τραπεζικά τους κεφάλαια σε Ρωσία και Ουκρανία, ή αντιστρόφως. Κι αν προχωρήσουμε και στις ιδιαιτερότητες των «τσικό» της Ε.Ε.- καλή ώρα, της Ελλάδας ή της Κύπρου-, τα πράγματα γίνονται τόσο περίπλοκα, ώστε η «ενότητα συμφερόντων» της «Δύσης» γίνεται κονιορτός.

Άλλωστε, ο αυτοπροσδιορισμός της «Δύσης» ως ενός διακριτού, ολιστικού πολιτισμικού μοντέλου, που περιλαμβάνει κατά βάση τον καπιταλισμό, την ελευθερία των αγορών και μια επίφαση δημοκρατίας, γίνεται κενός περιεχομένου από τη στιγμή που τα ίδια στοιχεία είναι λίγο πολύ κεκτημένα και για το μεγαλύτερο μέρος της λεγόμενης «Ανατολής» και της ίδιας της Ρωσίας. Κατά κάποιο τρόπο, το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη είναι πλέον «Δύση» με τα τυπικά κριτήρια που υιοθετούν οι απολογητές της, με εξαιρέσεις την Κίνα, το Ιράν και μερικές χώρες του αραβικού κόσμου. Επομένως, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποια ακριβώς διάταξη δυνάμεων και συμμαχιών θα προέκυπτε σε μια παγίωση ενός καθεστώτος ψυχρού πολέμου και, πολύ περισσότερο, σε έναν ακόμη «Μεγάλο Πόλεμο».

Γι’ αυτό κι η ρητορική της ενιαίας «Δύσης» εναντίον της «επιθετικής Ανατολής» έχει έντονα στοιχεία μεταφυσικής και ασυνάρτητης ανάγνωσης και ερμηνείας του διεθνούς δικαίου, όπως διαμορφώθηκε μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου. Άλλη αυτοδιάθεση δικαιούνται οι Βαλκάνιοι, άλλη οι ανατολικοευρωπαίοι και οι Καυκάσιοι, αλλού έχει προτεραιότητα το «διεθνές δίκαιο» κι αλλού τα εθνικά συντάγματα, αλλού η απόσχιση είναι ανθρώπινο δικαίωμα κι αλλού αιτία πολέμου, άλλοι άνθρωποι οι Κοσοβάροι και άλλοι οι κάτοικοι της Κριμαίας, άλλο πράγμα επαναχάραξη των συνόρων στα Βαλκάνια κι άλλο η γεωγραφική «ολοκλήρωση» του μετασοβιετικού χώρου. Ακούει και σημειώνει ο Πούτιν, βρίσκει και τα κάνει σ’ αυτό το χαοτικό status, που κάποτε αποκλήθηκε από τον υπερφίαλο Φουκουγιάμα «τέλος της Ιστορίας», για να αποδειχθεί ότι ακόμη διανύουμε την οδυνηρή κι αιματηρή αρχή της.

*******************

Εν ολίγοις, ο λόγος που η ανθρωπότητα μυρίζει και πάλι μπαρούτι δεν είναι μόνο το ότι υπάρχει μια συσσώρευση ορθολογικά σταθμισμένων συμφερόντων που αναζητούν θερμή διέξοδο, αλλά ότι δίπλα σ’ αυτόν τον «ορθολογισμό» συνυπάρχει ένας επικίνδυνος, ακόμη και αυτοκαταστροφικός ανορθολογισμός. Θυμίζει αρκετά την ορμή του κινηματογραφικούDr.Strangelove του Κιούμπρικ, ο οποίος ηδονιζόταν στην ιδέα ότι θα πατήσει το κουμπί της εκτόξευσης των πυρηνικών πυραύλων. Ελπίζει κανείς να μην υπάρχουν τέτοιοι τύποι εκ δεξιών ή εξ ευωνύμων του Ομπάμα, της Μέρκελ, του Κάμερον. Αλλά δεν είναι λιγότερο ανησυχητικό αν κάποιος πολιτικός ηγέτης φαντασιώνεται ότι μπορεί να οργανώσει τις ναπολεόντειες εκστρατείες του 21ου αιώνα, ότι ονειρεύεται τον εαυτό του ως Κάιζερ, Τσόρτσιλ ή Ταλεϋράνδο, υποψιάζεται ότι είναι μετενσάρκωση του Γουίλσον, του Αιζενχάουερ ή του Αντενάουερ και περιστοιχίζεται από υστερικούς τύπους που περνούν τις νύχτες τους διαβάζοντας το Mein Kampf του Χίτλερ και το Capitalism and Freedom του Φρίντμαν εναλλάξ. Και είναι ακόμη πιο ανησυχητικό όταν αυτή η διολίσθηση στον ανορθολογισμό γίνεται πολιτικά δελεαστική για τις ηγεσίες και τις ελίτ. Εντυπωσιασμένες από την απήχηση που έχει στα πλήθη η εθνικιστική, υπερπατριωτική, πολιτισμική ή ιδεοληπτική ρητορική τους («Δύση», «δυτικός πολιτισμός», «δυτικές αξίες», αλλά και «Μεγάλη Ρωσία»…), πλειοδοτούν, ανατροφοδοτούνται, ντοπάρονται απ’ αυτήν. Ο ανορθολογισμός είναι ένα παρηγορητικό ναρκωτικό για τους ανυποψίαστους υπηκόους που ξεχνούν τα βάσανα της καθημερινότητας μέσα σε νέφη εθνικιστικής, θρησκευτικής, ιδεοληπτικής έκστασης, αλλά είναι και ένα ισχυρό παραισθησιογόνο για τους κατόχους της εξουσίας. Τα συμπτώματα μοιάζουν με τις μετατραυματικές ψυχωτικές διαταραχές που εμφανίζουν ενίοτε ασθενείς με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η κάκωση είναι Ουκρανιο-εγκεφαλική (για να συνδεθούμε λίγο και με τον τίτλο) και οι παρενέργειές της ελπίζουμε να εξαντληθούν στα παραληρήματα...

Κυριακή 23 Μάρτη σκάβουμε το περιβόλι του Πάρκου Ναυαρίνου

Αυτή τη Κυριακή 23/3, προετοιμάζουμε το περιβόλι για σπορά και φύτεμα. Θα βρεθούμε στις 11:30, και με τσάπες θα οργώσουμε με τον παραδοσιακό τρόπο! 

Φανταζόμαστε-Σχεδιάζουμε-Δημιουργούμε και καλλιεργούμε στο περιβόλι του Πάρκου! 

Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου

Ο αόρατος πόλεμος ή Τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά (αναδημοσίευση)

πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1519432 

από Violet 

Η κοινωνική συνθήκη επιβάλλει σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά την δημιουργία συλλογικών πεδίων αντίστασης. Ένας αόρατος πόλεμος διεξάγεται καθημερινά, τόσο σε κοινωνικό επίπεδο με μαζικές απολύσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών, εφεδρείες, κατάργηση κοινωνικής ασφάλισης, διαθεσιμότητα, μαύρη εργασία, ανεργία, όσο και σε ατομικό. Η επίθεση στον κόσμο της εργασίας είναι πιο βάναυση από,τι έχουμε ζήσει τα τελευταία 40 χρόνια. Το κεφάλαιο, έχοντας ως υπηρέτη του την κρατική μηχανή, καταργεί εργασιακά κεκτημένα αιώνων. 

Η κατ’ επίφαση εκεχειρία που ζούσαμε τις 3 τελευταίες δεκαετίες καταργείται στην πράξη, με το θηρίο που λέγεται καπιταλισμός να εξαπολύει κατά μέτωπο επίθεση σε ό,τι έχει απομείνει από τη σπίθα της ανθρώπινης ύπαρξης που ονομάζεται ελευθερία και αξιοπρέπεια. 

Ο σύγχρονος άνθρωπος βάλλεται από παντού. Ο πόλεμος στον οποίο καλείται να συμμετάσχει είναι πολυεπίπεδος. Καλείται να υπερασπιστεί τόσο τα εργασιακά του δικαιώματα, όσο και το δικαίωμά του στην υγεία, τη μόρφωση, στις σχέσεις του με τους άλλους και τελικά το δικαίωμά του στην ίδια τη ζωή. Μπροστά στη βαρβαρότητα του συστήματος, το άτομο μένει μετέωρο. Ο εχθρός είναι ορατός αλλά ο πόλεμος αόρατος, καθώς είναι μονομερής. 

Ο ατομισμός, που τόσο ευλαβικά έθρεψε το σύστημα, ρίζωσε πλέον στις καρδιές των ανθρώπων, με αποτέλεσμα το άτομο να διχάζεται ανάμεσα στην λατρεία του εαυτού του και το κάλεσμα για συμμετοχή σε συλλογικές διεκδικήσεις. 

Έτσι, ενώ χάνει τη δουλειά του, δυσκολεύεται να δημιουργήσει τη συνθήκη που θα τον βγάλει από την εξαθλίωση που δημιουργεί η κατάσταση της ανεργίας. Η αύξηση του αριθμού των ανέργων είχε ως αποτέλεσμα την “ιεροποίηση” της εργασίας. 

Πριν την κρίση, η δουλειά νοούνταν σαν “αναγκαίο κακό”. Το άτομο είχε το περιθώριο να αμφισβητήσει την αξία της. Ο εργαζόμενος αντιλαμβανόταν, ως ένα βαθμό, την αλλοτρίωση που υφίστατο από την εργασία, γι’ αυτό και διεκδικούσε άδειες, αργίες και γενικά περισσότερο “ελεύθερο χρόνο”, καθώς οι ώρες εργασίας του νοούνταν σαν “χρόνος δουλείας” και όχι δημιουργίας. Πριν την κρίση, λοιπόν, οι εργαζόμενοι μπορούσαν ακόμα να διεκδικούν, με όπλο τους την απεργία και την αποχή από τον εργασιακό τόπο. 

Ενώ, λοιπόν, πριν από την κρίση βλέπαμε στο δρόμο τον κόσμο της εργασίας, σήμερα την θέση τους έχουν πάρει οι απολυμένοι. Πολλοί από αυτούς που βγαίνουν τώρα στο δρόμο αναγκαστικά για να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην εργασία, είναι οι ίδιοι που χτες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε εργασιακές κινητοποιήσεις, προκειμένου, τι ειρωνεία, να προστατευτούν από τις απολύσεις! Η σπάνη της εργασίας την κάνει σήμερα πολύτιμη, καθιστώντας ολοένα και δυσκολότερες τις διεκδικήσεις σε συλλογικό επίπεδο. Το άτομο βρίσκεται εγκλωβισμένο στις επιταγές των αφεντικών, με τη λαιμητόμο της απόλυσης να στέκει πάνω από το κεφάλι του, και γνωρίζοντας ότι αν χάσει τη δουλειά του θα ριχτεί στον Καιάδα της ανεργίας. 

Ο φόβος της απόλυσης λειτουργεί ως μέσο τρομοκράτησης για τον σύγχρονο εργαζόμενο, ο οποίος όντας αναθρεμμένος στον καπιταλισμό δυσκολεύεται να δημιουργήσει συλλογικότητες που θα τον έβγαζαν αφ’ενός από τον ατομικισμό του και αφ’ετέρου θα έφτιαχναν το μέτωπο της κοινωνικής αντίστασης καθιστώντας ορατό τον πόλεμο των απανταχού αφεντικών. 

Σήμερα, η εργασία είναι προνόμιο των λίγων. Ο φόβος απόλυσης αυξάνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργαζόμενους, καθιστώντας ακόμα πιο δύσκολη την δημιουργία συλλογικών πεδίων αντίστασης. 

Οι προνομιούχοι εργαζόμενοι είναι σήμερα οι “ιερές αγελάδες” του συστήματος, οι οποίοι είναι εν δυνάμει πρόθυμοι να εκπληρώσουν κάθε επιθυμία των αφεντικών. Ευτυχώς, τα πράγματα δεν είναι τόσο ζοφερά όσο περιγράφηκε παραπάνω. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σκέφτονται και πράττουν ελεύθερα, με γνώμονα τις συλλογικές διαδικασίες, και εμπνέουν το όραμα της ελεύθερης κοινωνίας και στους άλλους. Έτσι, δημιουργούνται συλλογικότητες ανέργων, σωματεία βάσης, όπου τα άτομα συλλογικοποιούν τις αρνήσεις τους, αυτο-οργανώνονται και δοκιμάζουν στην πράξη την ιδέα της αυτοδιαχείρισης, δημιουργώντας τις βάσεις της μέσα από συλλογικές διαδικασίες. 

Αυτό, λοιπόν, που καθιστά τον πόλεμο ορατό δεν είναι άλλο από την επανάκτηση του συλλογικού πεδίου δράσης. 

«Είμαι η Κατερίνα Γκουλιώνη, έχω όνομα, αυτή είμαι κι έχω να πω πολλά».

Αναδημοσίευση από OmniaTV

Γράφει η Sylvia

5 χρόνια πέρασαν από το πρωί της 18ης Μαρτίου του 2009 που η Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή στο τέλος της μεταγωγής της με πλοίο από τον Πειραιά στις φυλακές Νεάπολης Λασιθίου. Κατά τη διάρκεια της μεταγωγής, σύμφωνα με μαρτυρίες, την είχαν χωριστά από τους άλλους κρατούμενους και τα χέρια της ήταν δεμένα πισθάγκωνα. Σύμφωνα με αναφορές, οι άλλοι κρατούμενοι δήλωσαν ότι έδειχνε χτυπημένη στο πρόσωπο.

Μέχρι σήμερα η κρατική δολοφονία της Κατερίνας, της Κατερίνας του αγώνα, της απομόνωσης, που τόσο πάλεψε για να βελτιώσει τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης στις γυναικείες φυλακές, έχει μείνει ατιμώρητη.Η Κατερίνα που δεν φοβήθηκε να καταγγείλει με ονοματεπώνυμο όσα είδε και βίωσε μέσα στις φυλακές, να παλέψει για την κατάργηση της κολπικής εξέτασης, να είναι εκεί και να υποδέχεται τις νέες κρατούμενες χρήστριες και να τους κρατά το κεφάλι, για να μην πνιγούν από τον εμετό τους, όταν βασανίζονταν από συμπτώματα στέρησης. Κανείς δεν έχει λογοδοτήσει μέχρι σήμερα, κανείς υπεύθυνος δεν κρίθηκε ένοχος, ούτε καν έφτασε ποτέ η υπόθεσή της στα δικαστήρια, έτσι απλά κουκουλώθηκε και παραμερίστηκε.

Μετά από τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με την μητέρα της Κατερίνας, τα γιατί και το άδικο ακόμα βασανίζουν την οικογένειά της, η μητέρα της μια απίστευτα γλυκιά γυναίκα, που παρόλη την ταλαιπωρία της, μιλάει από ψυχης στο τηλέφωνο. «Την σκότωσαν κοπέλα μου, και το κουκούλωσαν, από εκείνη την μέρα, απλώς αναπνέω, έπαψα και γω να ζω, θα ρωτήσω και την εγγονή μου όταν γυρίσει αν θέλει να σου μιλήσει, υποφέρει κι εκείνη, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτή την αδικία». Η Ειρήνη η κόρη της Κατερίνας, που ζει μέχρι σήμερα με την γιαγιά της προσπαθεί ίσως να προχωρήσει, σε μια κοινωνία και σε έναν κόσμο που της τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια της, δολοφονώντας την μητέρα της, χωρίς ποτέ να θεωρηθεί κανείς υπεύθυνος γι’αυτή τη δολοφονία. Δεν χρειάστηκε να μιλησω με την Ειρήνη, άλλωστε τι να πει; Ό,τι είναι το χει πει ήδη, απλώς θα ξύσει πληγές.

Το πόρισμα του ιατροδικαστή τότε «υπερβολική χρήση ηρωίνης». Τόσο γελοίο. Η Κατερίνα που έκανε σχέδια με την κόρη της για το τι θα κάνουν, όταν βγει, η Κατερίνα που περίμενε με αγωνία το εφετείο της και είχε πολλές πιθανότητες να αποφυλακιστεί, βρήκε ηρωίνη και αποφάσισε κατά την διάρκεια της μεταγωγής της, με χειροπέδες και αστυνομικούς να την συνοδεύουν, να κάνει χρήση. Τόσο απροκάλυπτα γελοία εκδοχή κι όμως έγινε αποδεκτή…

Το ελάχιστο που οφείλουμε στην Κατερίνα, που δεν θα πρεπε καν να βρίσκεται στη φυλακή, εφόσον ήταν χρήστρια, αλλά θα πρέπε να χει φροντίσει το άθλιο κράτος απλώς για την προφύλαξή της, είναι να θυμηθούμε την τελευταία επιστολή που χε στείλει, πριν βρεθεί νεκρή. Να σημείωσω ότι μετά από τηλεφωνήματα στις γυναικείες φυλακές της Θήβας ΟΛΑ τα άτομα τα οποία καταγγέλλει η Κατερίνα μέσα από την επιστολή της, εξακολουθούν να εργάζονται σε φυλακές ή έχουν συνταξιοδοτηθεί, ουδέποτε έγινε κάποια έρευνα από εισαγγελέα για τα πρόσωπα αυτά, ούτε υπέστησαν την παραμικρή κύρωση. Τα ονόματα είναι τονισμένα από μένα για ευνόητους λόγους, γιατί δεν πρέπει να ξεχαστούν :

«Είμαι η Κατερίνα Γκουλιώνη, έχω όνομα, αυτή είμαι κι έχω να πω πολλά».

Καταγγελία προς τον Συνήγορο του Πολίτη

Της κρατούμενης Γκουλιώνη Αικατερίνης

Ελεώνας Θηβών (20-02-09)

“Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστώ, για να μπορέσω να ζήσω…

Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.

Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.

Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»: Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.

Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.

Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.

Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.

Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ ένα κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.

Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.

Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.

Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.

Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και αναγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η καΔανιηλίδου Χαρίκλεια ειναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.

Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.

Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν…

Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.

Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.

Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριοι της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε…

Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία. Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμός του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.

Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τους επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.

Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.”

“Υπάρχει κάτι που δε θα μπορέσετε ποτέ να μου πάρετε, γιατί όλα τ’ άλλα μου τα πήρατε: Το ότι δε σας μοιάζω”

Κατερίνα Γκουλιώνη

ΤΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΩΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ

πηγή: http://apokoinou.com/τα-εγχειρηματα-κοινωνικησ-και-αλληλε/ 
Γρηγόρης Τσιλιμάντος

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Είναι γεγονός πως τα εγχειρήματα των από κάτω έχουν πληθύνει και καλύπτουν μια μεγάλη γκάμα δραστηριοτήτων σε όλους τους τομείς της παραγωγής. Στον πρωτογενή τομέα μικρές ομάδες παραγωγών συνεταιρίζονται και μικροί παραγωγοί μπαίνουν στην διαδικασία ανεύρεσης δικτύων διάθεσης των προϊόντων τους έχοντας ως γνώμονα την ποιότητα και ως ένα βαθμό την χαμηλή τιμή. Η συμπίεση της αγοράς, με τους μεσάζοντες να την λυμαίνονται, δεν αφήνει περιθώρια ύπαρξης αυτών των αγροτών και η στροφή τους στην άμεση διάθεση δημιουργεί νέες συνθήκες στις παραγωγικές σχέσεις. Σχέσεις που δεν τις διαμορφώνει μόνο η ανάγκη λόγω κρίσης, αλλά και η δυναμική παρουσία των καταναλωτών που θέλουν να έχουν λόγο στον κύκλο της παραγωγής. Έτσι μπαίνουν νέα κριτήρια, όπως αυτά της τοπικότητας και των εργασιακών σχέσεων. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον τριτογενή τομέα, με πιο μεγάλη δυναμική, λόγω της ιδιομορφίας και του χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας. Η πιο δύσκολη περίπτωση είναι αυτή του δευτερογενή που ενώ παρουσιάζονται μεγάλες ευκαιρίες και μάλιστα μπορούν να παρθούν εργοστάσια σχεδόν αμαχητί, παρ' όλα αυτά, ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός που έχει άλλους και εχθρικούς σχεδιασμούς, αλλά και η ατολμία των εργαζομένων της βάσης με τον συντηρητισμό να τους συνθλίβει, καθιστούν τα εγχειρήματα της συνεργατικής οικονομίας στη βιομηχανία, όσο μπορούμε να μιλάμε για βιομηχανία στην Ελλάδα, μειοψηφικά στο σύνολο των εγχειρημάτων. 

Όλα τα εγχειρήματα, που έχουν αποτυπωθεί σε πάνω από 3000 με 100000 πολίτες να είναι ενταγμένοι σ αυτά, δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα στην κοινωνία που είχε συνηθίσει στην ανάθεση και στην παραίτηση παρ' όλες τις μεταπολιτευτικές αναλαμπές της. Ας μην βιαζόμαστε όμως. Την τραγωδία του πρόσφατου παρελθόντος δεν θα την διαδεχτεί εύκολα ούτε η νέα αισιοδοξία ούτε η νέα απαισιοδοξία. Οι ελπίδες και οι κίνδυνοι ακόμα ακροβατούν κι αυτό το δείχνουν οι μεγάλες συζητήσεις που έχουν ξεσπάσει τόσο στο εσωτερικό των εγχειρημάτων όσο και μεταξύ τους. Αυτό μας βεβαιώνει πως το πεδίο είναι ανοικτό και οι κατευθύνσεις ακόμα εκκρεμείς.

Εδώ ανακύπτουν κάποια βασικά ζητήματα για έναν προβληματισμό που θα γειώνεται στις απαιτήσεις των καιρών και συνεπώς στον ρόλο που μπορούμε να διαδραματίσουμε σ” αυτή την ρευστή πραγματικότητα.

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Κατ αρχάς τα εγχειρήματα στο σύνολό τους, αν παραβλέψουμε κάποιους απατεωνίσκους που κρύβονται ή θα κρυφτούν πίσω απ τον συνεργατισμό, δεν είναι ενιαία ούτε στο πλαίσιο ούτε στις κατευθύνσεις τους. Εκ των πραγμάτων λειτουργούν στο πλάι της επίσημης και αγοραίας οικονομίας και παλεύουν για την επιβίωσή τους. Η συμπίεση είναι διπλή. Σ αυτήν επιδρά τόσο η κοινωνική τους διείσδυση και η ακτίνα δράσης τους, που βρίσκεται αντιμέτωπη με την οργάνωση της αγοράς και με τον ανθρωπολογικό τύπο που κατασκεύασε και συνεχίζει να το κάνει ακάθεκτα, αλλά επίσης και σε συνάρτηση με το προηγούμενο, με τους μηχανισμούς της επιτηρούμενης νομιμότητας απ το κράτος και το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο που την οπλίζει.

Ασφαλώς και τα εγχειρήματα ως οικονομικές οντότητες,λειτουργούν ανταγωνιστικά με την επίσημη οικονομία, αλλά αυτό δεν μπορεί να καθορίσει ούτε την θέση μας ούτε την στάση μας απέναντί τους. Αυτό που θα τα καθορίσει είναι η πολιτική τους στόχευση και οι σχέσεις που προκύπτουν απ αυτή ως εμπράγματο αποτύπωμα απέναντι στην επίσημη οικονομία.

Ο ανταγωνισμός είναι σύμφυτος με τον καπιταλισμό σε όλα τα επίπεδα και πρωτίστως στο οικονομικό ,αλλά η ρίζα της πολιτικής του είναι κοινή για όλους τους ανταγωνιζόμενους που λειτουργούν με τους κανόνες του. Λίγο ενδιαφέρει αν αυτό γίνεται ατομικά ή συλλογικά ή συνεργατικά στην προκειμένη περίπτωση. Ο οικονομικός ανταγωνισμός των δικών μας εγχειρημάτων έναντι του κεφαλαίου είναι απόρροια του πολιτικού μας σχεδιασμού. Ρίζα της δικής μας πολιτικής είναι η καθολικότητα της ισότητας (λόγω- έργω) και της αλληλεγγύης. Αυτή καθορίζει την συμμετοχή μας μέσα στα εγχειρήματα και είναι αυτή που αλλάζει το έχειν και το είναι, σ όλο τον κύκλο της κοινωνικής αναπαραγωγής.

Συμπυκνώνοντας τις διαφορές πάνω στον πυρήνα της πολιτικής των εγχειρημάτων θα διακρίναμε δύο βασικούς δρόμους.

Ο ένας που δομείται ως συμπλήρωμα των μεγάλων κενών στο κυρίαρχο σύστημα παραγωγής και λειτουργεί αποσυμπιεστικά στις μεγάλες οξύνσεις που προκαλεί η ένταση της ανισότητας και της περιθωριοποίησης. Σ αυτή την περίπτωση η παραγωγή και οι παραγωγικές σχέσεις των εγχειρημάτων, ή παραμένει στο περιθώριο της επίσημης οικονομίας και δεν την απειλεί (στα όρια μιας νομιμοποιημένης αλλά χαμηλής έντασης παραοικονομίας) ή όσο δυναμώνει άλλο τόσο ενσωματώνει τους κανόνες της αγοράς και αφομοιώνεται απ αυτήν. Υπάρχει πληθώρα τέτοιων εγχειρημάτων που λειτουργούν ως ΜΚΟ της οικονομίας.

Ο άλλος δρόμος δομείται στην κατεύθυνση απεμπλοκής απ την αγορά και το κράτος, για τον οποίο τα κενά της επίσημης οικονομίας αποτελούν προνομιακό πρωτογενές πεδίο πέρα απ τους κυρίαρχους κανόνες. Είναι το ορμητήριο, το έδαφος, μιας αναμέτρησης με το υπάρχον κοινωνικό-οικονομικό σύστημα που διεξάγεται καθημερινά με το εντός και το εκτός αυτής της διαδρομής.

Η πολιτική στόχευση, το πρόταγμα, αποτελεί συνεπώς το μέτρο αξιολόγησης των εγχειρημάτων της κοινωνικής οικονομίας. Πολιτική στόχευση που είναι πάντα παρούσα σε κάθε βήμα σε κάθε βαθμίδα ανάπτυξης τους.

Αναμφίβολα η μεγάλη συζήτηση και το ενδιαφέρον παρουσιάζεται από τους κόλπους και στους κόλπους των εγχειρημάτων πέρα απ την αγορά και το κράτος. Αυτό είναι το διακύβευμα της απειλής του ρήγματος που έχει προκληθεί μέσα στην κρίση.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν σ αυτά τα εγχειρήματα αφορούν στην επιβίωση τους, η οποία με την σειρά της συναρτάται από τον εγκλεισμό, την εσωτερική κατάρρευση και την καταστολή. Κι αν η τελευταία είναι το πεδίο αναμέτρησης στο εξωτερικό τους, οι άλλες δύο είναι το πεδίο αναμέτρησης στο εσωτερικό τους.

Ο εγκλεισμός των εγχειρημάτων μπορεί να αναπαράξει της σχέσεις ισοτιμίας για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά το γεγονός ότι γίνονται πολιτικά αδιάφορα τα αποκόπτει απ τις συλλογικές κοινωνικές ανάγκες και διαδικασίες και όσο πιο πολύ αποδεσμεύονται απ αυτές, άλλο τόσο κινδυνεύουν να διαβρωθούν απ τους κυρίαρχους ανταγωνισμούς. Οι αντοχές τους δοκιμάζονται σε ατομικό κι όχι σε συλλογικό-κοινωνικό επίπεδο μετατρέποντας τα εγχειρήματα σε ευνουχισμένες νησίδες.

Η εσωτερική κατάρρευση απ την μια έχει να κάνει με τις στρατηγικές επιλογές των εγχειρημάτων πάνω στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, που όσο δεν τις προσδιορίζουν καταντούν να αναπαράγουν τον ίδιο κόσμο με άλλο τρόπο, περνώντας σταδιακά στην ανυποληψία και τέλος στο περιθώριο. Απ την άλλη έχει να κάνει με τον βαθμό εσωτερικής συμμετοχής στις συλλογικές και ισότιμες διαδικασίες τους, που πέραν ενός ορίου ή δεν μπορούν να παρθούν αποφάσεις ή μπορούν να παρθούν αλλά δεν μπορούν να εφαρμοστούν και να υλοποιηθούν απ την κρίσιμη «μάζα» που καθιστά τα εγχειρήματα οριζόντια και λειτουργικά.

Εδώ υπεισέρχεται ακόμη η οργάνωση των εγχειρημάτων (που όσο απομακρύνεται απ την οριζοντιότητα και την λειτουργική κυκλικότητα της ευθύνης, τόσο αφήνει περιθώρια εσωτερικών ανταγωνισμών) αλλά και ο διαχειριστικός έλεγχος της πορείας τους (που η παράβλεψη ή η αδιαφορία μπορεί να τα οδηγήσει σε οικονομική κατάρρευση).

Τέλος η απειλή της καταστολής, οικονομικής ή φυσικής, μόνο σε μια ασπίδα μπορεί να προσκρούσει: στην κοινωνική και συμμετοχική αλληλεγγύη. Αυτή συναρτάται απ το μέγεθος της διαδραστικής διείσδυσης των εγχειρημάτων στην κοινωνία που απευθύνονται και αντιστρόφως. Αυτό μας επαναφέρει στο μέτρο αξιολόγησης τους που είναι η πολιτική τους στόχευση. Αν έχει μια σημασία το αποτέλεσμα της αναμέτρησης έχουν χίλιες σημασίες οι κοινωνικοί όροι και τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά που θα διαμορφωθούν σ αυτή τη συνάντηση.

Η ΔΙΚΤΥΩΣΗ

Παρ όλη την πληθώρα και τον πλουραλισμό των εγχειρημάτων η δικτύωση είναι δυσανάλογη με τον αριθμό τους. Εδώ πρέπει να αποσαφηνιστούν οι όροι της δικτύωσης.

Η δικτύωση δεν μπορεί να στηριχτεί μόνο σε μια κοινή διακήρυξη αρχών και θέσεων χωρίς αυτή να ριζώνει σ ένα υλοποιήσιμο αποτύπωμα πάνω στο οποίο θα δοκιμαστούν οι αρχές και οι θέσεις της κοινής πολιτικής στόχευσης και συνύπαρξης. Το πολιτικό πλαίσιο αυτού του αποτυπώματος δεν είναι απλώς η κοινή συνισταμένη των επιμέρους πλαισίων ή το άθροισμά τους, δεν υπακούει στους κανόνες της μαθηματικής εξίσωσης.

Είναι μια νέα δημιουργία σύνθεσης των επιμέρους εγχειρημάτων που ταυτόχρονα τα ανασυνθέτει χωρίς να χάνουν την αυτονομία τους, η ύπαρξη της οποίας είναι προϋπόθεση της οριζόντιας δικτύωσης κι αυτή με την σειρά της προϋπόθεση της μη αυτονόμησής τους . Μέσα απ την δικτύωση τα εγχειρήματα γίνονται κάτι άλλο απ αυτό που ήταν πριν απ αυτήν. Αλλάζει η δυναμική :της εμβέλειας,της συμμετοχής,της δέσμευσης,της ευθύνης,των πολιτικών στόχων. Με άλλα λόγια αλλάζει το μήνυμα και ο συμβολισμός του μηνύματος. Και στην ρευστή εποχή που ζούμε το μήνυμα μπορεί να είναι πιο ισχυρό κι απ το υλικό αποτύπωμα της δικτύωσης.

Όταν μιλάμε για υλικό αποτύπωμα δεν εννοούμε τίποτα άλλο παρά ένα ή περισσότερα κοινά δευτερογενή εγχειρήματα ως δημιούργημα των πρωτογενών. Η γεωγραφική θέση (αποστάσεις) και ο απαραίτητος και λειτουργικός αριθμός των πρωτογενών μπορούν να καθορίσουν το είδος των δευτερογενών εγχειρημάτων ,αλλά ταυτόχρονα αυτό το είδος (παραγωγικό ή/και πολιτιστικό) πρέπει να είναι απότοκο και ενδογενών αλλά και ευρύτερων κοινωνικών αναγκών.

Αυτό έχει να κάνει με τον στρατηγικό πολιτικό σχεδιασμό (τι, πως και γιατί) αυτής της επιλογής. Προϋπόθεση αυτού του σχεδιασμού είναι να μην αναιρεί ή να μην αφομοιώνει τα υπάρχοντα εγχειρήματα στον βαθμό που ο ζωτικός τους χώρος τα καθιστά λειτουργικά και χρήσιμα, για να μην υποθηκεύεται η ύπαρξή τους από ένα νέο ανταγωνιστικό συγκεντρωτισμό.Τέτοιου είδους δευτερογενείς συνθέσεις δημιουργούν τους όρους για τριτογενείς κλπ, αγκαλιάζοντας ένα ευρύ γεωγραφικό φάσμα. Η διαδικασία αυτή της υλικής και πολιτικής όσμωσης των εγχειρημάτων, δημιουργεί απελεύθερους χώρους που όσο πολλαπλασιάζονται τόσο πιο πολύ το κυρίαρχο σύστημα θα νοιώθει την ανάσα τους.

Κι εδώ η γεωγραφική θέση του μηνύματος καταλύεται απ την δυναμική του. Κι αυτή η δυναμική δεν είναι ούτε μαθηματική, ούτε αιτιοκρατική, ούτε ορθολογική, αλλά πολιτική. Είναι η δυναμική μιας πολιτικής επιλογής που εντάσσεται στο γενικότερο σχέδιο ανατροπής του καπιταλισμού και της ζωής στον καπιταλισμό σε πολλά άλλα μέτωπα ταυτόχρονα (στους χώρους εργασίας,στην υπεράσπιση των δημόσιων χώρων,στην υπεράσπιση των κοινών αγαθών,κλπ), με στόχους που τους γεννά μεν η αναμέτρηση, αλλά ταυτόχρονα κυοφορούνται πριν απ αυτήν ως πρώτη «ύλη» της άλλης πρότασης.

Το απελευθερωμένο έδαφος (από ένα αγρόκτημα μέχρι ένα βουνό σαν τις Σκουριές, από ένα κοινωνικό χώρο μέχρι μιά συνέλευση γειτονιάς σε μία πλατεία κι από ένα εργαστήριο μέχρι ένα εργοστάσιο) απ τα δεσμά της αγοράς και του κράτους, οι αμεσοδημοκρατικοί θεσμοί της ισότητας μέσα σ αυτά τα εδάφη και οι παραγωγικές και πολιτιστικές δομές της συμμετοχικής αλληλεγγύης, είναι το τρίπτυχο ενός κόσμου υπαρκτού, που φτιάχνεται μέσα σ ένα κόσμο εχθρικό που μάχεται.

Ασφαλώς και τα υπάρχοντα οριζόντια εγχειρήματα ισότιμης κοινωνικής αναπαραγωγής απο μόνα τους δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά και ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει αν αυτά συρρικνωθούν ή καταστραφούν, ιδιαίτερα στην παρούσα φάση, που τα τα κενά της σιγουριάς μιας έστω υποφερτής επιβίωσης, έχουν γίνει μαύρες τρύπες που καταπίνουν πληθυμούς.

Όλα καθορίζονται απ το τι κοινωνία θέλουμε, ποιά οργάνωση της κοινωνίας με ποιούς θεσμούς και ποιές δομές. Όποιος τα εναποθέτει στην «μεγάλη στιγμή» ήδη έχει στρώσει το χαλί σε μια νέα κυριαρχία επιφυλάσσοντας εκ προοιμίου για τον εαυτό του, φανταστικά ή πραγματικά, μια προνομιακή και «γλυκιά» σχέση μαζί της.

ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία και τα δίκτυά της, ενταγμένη μέσα σ αυτά τα πλαίσια, μπορεί να αποτελέσει την απάντηση στην καταστροφή και στην διάλυση της ζωής, που οι ρυθμοί επέλασης του καπιταλισμού επιταχύνει.

Θέλουμε μια κοινωνία αποκεντρωμένη, ισότιμη, αλληλέγγυα, οριζόντια και αμεσοδημοκρατική, η οποία θα στείλει την οικονομία εκεί που της αρμόζει.Ως μιά απ της δραστηριότητες του ανθρώπου και όχι ως η κύρια γύρω απ την οποία συναρθρώνεται,ερμηνεύεται και καθορίζεται ,το παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον του. Μια κοινωνία απαλλαγμένη απ τον καταστροφικό μύθο της ανάπτυξης με το τεράστιο οικολογικό αποτύπωμα που δρα απεριόριστα σ ένα πεπερασμένο κόσμο,που κατασκευάζει τον ανθρωπολογικό τύπο του αθάνατου νάρκισσου σ ένα κόσμο θνητών.

Τα εγχειρήματα του παρόντος και τη δικτύωσή τους, πρέπει να τα δούμε ως απελευθερωτικά εργαστήρια παιδείας της κοινωνικής αναπαραγωγής και πυρήνες παραδείγματος του πολιτικού σχεδιασμού για μια κοινωνία των μικρών αυτόνομων κοινοτήτων.

Μικρές για να μπορεί να λειτουργήσει η διαβούλευση της ιδιαιτερότητας των κοινών και άμεσων προβλημάτων τους,η ισοτιμία στον λόγο,η αποτελεσματική λήψη αποφάσεων και η αμεσότητα της υλοποίησής τους μέσα από ανοικτές συνελεύσεις.

Αλληλέγγυες και συμμετοχικές γιατί μόνο έτσι μπορούν να υπάρξουν και να συνυπάρξουν.Η αλληλεγγύη τους είναι κοινωνικός όρος ύπαρξης ατομικής και συλλογικής κι όχι απλώς μια κρίσιμη στιγμή ανάγκης που προκύπτει από μια στέρηση.

Αμεσοδημοκρατικές και εξισωτικές όχι γιατί έτσι διασφαλίζεται εφάπαξ μια ελεύθερη κοινωνία,αλλά γιατί έτσι επιτρέπουν την δυνατότητα διαμόρφωσης των όρων της ελευθερίας.

Συνεπώς η άμεση δημοκρατία και η ισότητα δεν είναι γι αυτές ένα διαδικαστικό και περιορισμένο γεγονός, αλλά καθολικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνικής αναπαραγωγής σ όλες της βαθμίδες της.

Αυτόνομες γιατί έχουν τον πλήρη έλεγχο και την συλλογική δικαιοδοσία διατήρησης και αλλαγής, πάνω στους θεσμούς και στις δομές τους, γνωρίζοντας ότι είναι δικά τους δημιουργήματα που απορρέουν άμεσα απ αυτές κι αυτή η σχέση δεν εκχωρείται ως σχέση εξουσίας με τρίτον και στο όνομά τους.

Εκδήλωση- Συζήτηση: Ο έλεγχος της τροφής: Η νέα ευρωπαϊκή νομοθεσία για τους σπόρους.

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΡΑΞΕΩΝ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 21/03, 20:00

και Προβολή του Ντοκιμαντέρ “Εν αρχή ήν ο Σπόρος” του Cristophe Guyon

στο Αυτόνομο Στέκι, Ζωοδ.Πηγής 95 και Ισαύρων, Εξάρχεια

Η αναθεώρηση του ευρωπαϊκού κανονισμού για την εμπορία σπόρων και το νομικό πλαίσιο για τις τοπικές ποικιλίες αφορά μια αγορά που τις τελευταίες δεκαετίες μετατράπηκε σε βιομηχανοποιημένο κλάδο κυριαρχούμενο από πολυεθνικές. Πρόκειται για εταιρείες η πλειοψηφία των οποίων ξεκίνησε να παράγει φυτοφάρμακα, υποστήριξε την ανάπτυξη γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών και την εντατική/βιομηχανικού τύπου γεωργία και προσβλέπει στον έλεγχο των φυτογενετικών σπόρων μέσω της προώθησης δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και πατεντών. Παράλληλα, επιχειρούν η εμπορία των παραδοσιακών σπόρων να διέπεται μέσω νομοθεσίας από αυστηρούς περιορισμούς. Στην ουσία πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου ιδιωτικοποίηση των σπόρων, προσαρμοσμένων μάλιστα ώστε να απαιτούν μεγάλες ποσότητες λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων. Τα χρήματα που διακυβεύονται ανέρχονται σε τεράστια μεγέθη και προφανώς αναγνωρίζεται ως ένα πεδίο που υπόσχεται μέσω της απόλυτης εμπορευματοποίησής του υπέροχη κερδοφορία για τους εμπλεκόμενους εφόσον καταφέρουν να μοιράσουν «ειρηνικά» την πίτα.

(………………………………………………………………………………………………………)

Προωθείται ένας αυστηρός περιορισμός των τοπικών παραδοσιακών ποικιλιών που ως εμπόρευμα πλέον καθορίζονται από γραφειοκρατικά και μόνο κριτήρια. Επιπλέον ποινικοποιείται η ελεύθερη ανταλλαγή σπόρων μεταξύ παραγωγών, μια πρακτική δηλαδή χιλιετιών που δημιούργησε συγκεκριμένη κουλτούρα και δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων που παράγουν τροφή.

Η συνέχεια την Παρασκευή, 21/03, στις 20:00 στο Αυτόνομο Στέκι.

Για την μαζική απογοήτευση και τον επιβιωτισμό. Και η Αριστερά; (αναδημοσίευση)

Του Γιώργου Αλεξάτου

το πήραμε από εδώ

Με αφορμή τη χθεσινή κατάληψη του δημαρχείου της Αθήνας από απολυμένους εργαζόμενους και την αδυναμία εξασφάλισης μαζικής συμπαράστασης, είναι πολλοί οι καλών προθέσεων φίλοι και σύντροφοι που κάνουν λόγο για την κυριαρχία ενός κλίματος μαζικής απογοήτευσης από την αναποτελεσματικότητα των αγώνων. Που στρέφει τη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου στην αδιέξοδη προσπάθεια επιβίωσης, στη λογική του "ο σώζων εαυτόν σωθήτω".

Αν αυτά ισχύουν, νομίζω πως είναι υποχρεωμένη η Αριστερά -σε όλες τις εκδοχές της- να αναλύσει αυτή την κατάσταση, να τη μελετήσει σοβαρά και σε βάθος, καθώς δεν έχω υπόψη μου να έχει κάνει κάτι τέτοιο. Και να αναπροσανατολιστεί:

Αν πράγματι η κυρίαρχη τάση είναι η απογοήτευση και η αίσθηση του μάταιου από τους αγώνες που ηττώνται ο ένας μετά τον άλλον, θα έπρεπε να προβάλλει με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο που διαθέτει τους λίγους, έστω, από αυτούς που νικάνε.

Και αν πράγματι η κυρίαρχη τάση είναι ο επιβιωτισμός, θα έπρεπε να αναδείξει ως ένα από τα κύρια μέτωπα παρέμβασης αυτό της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Απέναντι στις αδιέξοδες και απελπισμένες προσωπικές προσπάθειες, να αντιπαρατάξει νέες μορφές συλλογικής διαχείρισης των προβλημάτων.

Το ξανακάναμε αυτό στα χρόνια της Κατοχής, με τη μεγάλη Μάχη της Επιβίωσης, και πετύχαμε. Το κλίμα αντιστράφηκε, καθώς πείστηκε ο κόσμος πως υπάρχει ελπίδα: Οι στίχοι του τραγουδιού "το ΕΑΜ μάς έσωσε απ' την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά" είναι χαρακτηριστικοί.

__________

Και μην πει κανένας εξυπνάκιας πως ήταν αδύνατη η κινητοποίηση του κόσμου της Αριστεράς για συμπαράσταση στην κατάληψη του δημαρχείου από τους απολυμένους και απολυόμενους.

Σχετικά πρόσφατη είναι η ιστορία με την ΕΡΤ. Και ήταν και στην άκρη του κόσμου, στην Αγία Παρασκευή και όχι στο κέντρο της Αθήνας.

Απλώς, τώρα δεν ήθελε κανένας αυτόν το αγώνα. Τώρα η προτεραιότητα είναι οι εκλογές.

Και όσο για το αυθόρμητο του κόσμου κι αυτό ελέγχεται.

Θα πιστέψω τελικά ότι στην ΕΡΤ ήταν τα τραγουδάκια και η παρουσία γνωστών δημοσιογράφων, καλλιτεχνών και άλλων ιερών τεράτων που γουστάρει ο ψαγμένος, ο αριστερός.

"Αχ, καλέ, ο τάδε! Βρε, κοίτα τη δείνα!"

Με τις καθαρίστριες και τους σχολικούς φύλακες θα τρέχει τώρα;