Για την μαζική απογοήτευση και τον επιβιωτισμό. Και η Αριστερά; (αναδημοσίευση)

Του Γιώργου Αλεξάτου

το πήραμε από εδώ

Με αφορμή τη χθεσινή κατάληψη του δημαρχείου της Αθήνας από απολυμένους εργαζόμενους και την αδυναμία εξασφάλισης μαζικής συμπαράστασης, είναι πολλοί οι καλών προθέσεων φίλοι και σύντροφοι που κάνουν λόγο για την κυριαρχία ενός κλίματος μαζικής απογοήτευσης από την αναποτελεσματικότητα των αγώνων. Που στρέφει τη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου στην αδιέξοδη προσπάθεια επιβίωσης, στη λογική του "ο σώζων εαυτόν σωθήτω".

Αν αυτά ισχύουν, νομίζω πως είναι υποχρεωμένη η Αριστερά -σε όλες τις εκδοχές της- να αναλύσει αυτή την κατάσταση, να τη μελετήσει σοβαρά και σε βάθος, καθώς δεν έχω υπόψη μου να έχει κάνει κάτι τέτοιο. Και να αναπροσανατολιστεί:

Αν πράγματι η κυρίαρχη τάση είναι η απογοήτευση και η αίσθηση του μάταιου από τους αγώνες που ηττώνται ο ένας μετά τον άλλον, θα έπρεπε να προβάλλει με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο που διαθέτει τους λίγους, έστω, από αυτούς που νικάνε.

Και αν πράγματι η κυρίαρχη τάση είναι ο επιβιωτισμός, θα έπρεπε να αναδείξει ως ένα από τα κύρια μέτωπα παρέμβασης αυτό της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Απέναντι στις αδιέξοδες και απελπισμένες προσωπικές προσπάθειες, να αντιπαρατάξει νέες μορφές συλλογικής διαχείρισης των προβλημάτων.

Το ξανακάναμε αυτό στα χρόνια της Κατοχής, με τη μεγάλη Μάχη της Επιβίωσης, και πετύχαμε. Το κλίμα αντιστράφηκε, καθώς πείστηκε ο κόσμος πως υπάρχει ελπίδα: Οι στίχοι του τραγουδιού "το ΕΑΜ μάς έσωσε απ' την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά" είναι χαρακτηριστικοί.

__________

Και μην πει κανένας εξυπνάκιας πως ήταν αδύνατη η κινητοποίηση του κόσμου της Αριστεράς για συμπαράσταση στην κατάληψη του δημαρχείου από τους απολυμένους και απολυόμενους.

Σχετικά πρόσφατη είναι η ιστορία με την ΕΡΤ. Και ήταν και στην άκρη του κόσμου, στην Αγία Παρασκευή και όχι στο κέντρο της Αθήνας.

Απλώς, τώρα δεν ήθελε κανένας αυτόν το αγώνα. Τώρα η προτεραιότητα είναι οι εκλογές.

Και όσο για το αυθόρμητο του κόσμου κι αυτό ελέγχεται.

Θα πιστέψω τελικά ότι στην ΕΡΤ ήταν τα τραγουδάκια και η παρουσία γνωστών δημοσιογράφων, καλλιτεχνών και άλλων ιερών τεράτων που γουστάρει ο ψαγμένος, ο αριστερός.

"Αχ, καλέ, ο τάδε! Βρε, κοίτα τη δείνα!"

Με τις καθαρίστριες και τους σχολικούς φύλακες θα τρέχει τώρα;