Ο Αγλαός στο Πάρκο Ναυαρίνου

σκάβοντας τη γή, καλλιεργούμε τις συνειδήσεις μας

Αφού διαγράφτηκε κάθε πιθανότητα να βρούν σκαπτικό και μετά από πολλές σκέψεις, κατέληξαν να σκάψουν τη γή με τα ίδια τους τα χέρια. Και από ό,τι το αποτέλεσμα έδειξε και εύκολο ήταν και λυτρωτικό.

Κυριακή πρωί πιάσαν τις αξίνες, τις τσάπες και τους κασμάδες και σε λίγες ώρες η γή ανάσαινε τον ανοιξιάτικο αέρα και λαμπύριζαν τα χώματα του περιβολιού στου ήλιου το φώς. Από την Τετάρτη, που πάρθηκε η απόφαση να γίνουν σκαφτιάδες, όλοι οι της ομάδας περιβολιού ίσως νάχαν μια αγωνία, παρόλες τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις και τις οδηγίες σκαψίματος που είχαν δοθεί.

Έτσι λοιπόν σήμερα, αντικρύζοντας το σκαμμένο περιβολάκι πήρα μια χαρά. Φαντάστηκα τις ντοματιές, που σε λίγο καιρό θα φυτευτούν και θα μεγαλώνουν εκεί, να αγλαϊζουν από την δοκιμασμένη αγάπη των ανθρώπων που τις φύτεψαν και ισάξια να τους αποζημιώνουν με τους καρπούς των.  

Και θυμήθηκα τον μυθικό Αγλαό, ευτυχισμένο γεωργό της κεντρικής Πελοποννήσου (περιοχή αρχαίας Ψωφίδος, σημ. Τριπόταμα). Σύμφωνα με τον μύθο αυτός ο ταπεινός καλλιεργητής της γής ήταν σύμφωνα με τους μάντεις των Δελφών, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Ας ξανα-διαβάσουμε λοιπόν τον μύθο του.

Ο Κροίσος ο βασιλιάς της Λυδίας απόγονος του Αγελάου, γιου του Ηρακλή και της βασίλισσας Ομφάλης -ο πιο πλούσιος θνητός- που ο μόνος που θα μπορούσε να θεωρηθεί πλουσιότερος, ίσως να ήταν ο Κύρος ο βασιλιάς της Περσίας. Ο Κροίσος λοιπόν θέλησε κάποια στιγμή να μάθει ποιος είναι ο ευτυχέστερος άνθρωπος επί γης. Έτσι λοιπόν, απεσταλμένος του επισκέφθηκε το μαντείο των Δελφών. Ο αλαζόνας Κροίσος πίστευε πως η απάντηση ήταν μία, δηλαδή, ο ίδιος που ήταν ζάπλουτος. 

Το μαντείο γνωρίζοντας την ζωή του Κροίσου και την εν γένει συμπεριφορά του, έδωσε την απάντησή του. Είπε πως, ο ευτυχέστερος άνθρωπος σ’ ολόκληρη την οικουμένη ήταν ο Αγλαός (το όνομά του σημαίνει λαμπρός, φωτεινός) που κατοικούσε στην ορεινή Αζανία (σημερινό νομό Αχαΐας και ένα κομμάτι στα βόρεια του νομού Αρκαδίας). 

Ο Αγλαός ζούσε κι εργαζόταν στον τόπο του, απολαμβάνοντας τους καρπούς των κόπων του με την οικογένειά του. Απολάμβανε το ανέμελο παιχνίδι των παιδιών του, αγκαλιά με την γυναίκα του, ευχαριστώντας την για ό,τι του προσέφερε. Ήταν ευχαριστημένος και μόνο που αντίκριζε τον ήλιο. Είχε μερικά ζώα και καλλιεργούσε μόνο ένα μικρό ορεινό κομμάτι γης. Παρήγαγε μόνο ό,τι χρειάζονταν, αδιαφορώντας αν οι άλλοι των θεωρούσαν πάμφτωχο.

Η ημέρα του Αγλαού κυλούσε πάντα ήρεμα και χαρούμενα. Απολάμβανε την λιτή κι απέριττη ζωή του μέσα στην φύση του ορεινού τοπίου. Ήταν ένας άνθρωπος καλοκάγαθος, ευπροσήγορος και πολύ αγαπητός στους συγχωριανούς του. Όλοι τον συμπαθούσαν.

Ο Κροίσος πίστευε πως για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να έχεις χρυσό. Τι να τον κάνει όμως τον χρυσό ο Αγλαός; Όλος ο χρυσός του κόσμου γι’ αυτόν ήταν το μικρό του χωραφάκι και η οικογένειά του. Η απάντηση του μαντείου καθόλου δεν άρεσε στον Κροίσο. Είχε προσφέρει τόσους χρυσούς και αργυρούς τρίποδες και το μαντείο έβγαλε πιο ευτυχισμένο άνθρωπο έναν φτωχό και άσημο χωρικό από την Αρκαδία... 

ευχαριστούμε την Μαρία V που μας έστειλε τις φωτογραφίες, κάνοντάς μας κοινωνούς της προσπάθειας.