Ισλανδία: Παραγράφονται χρέη νοικοκυριών προς τις τράπεζες

Περισσότερα από τα μισά νοικοκυριά της Ισλανδίας αναμένεται να ανακουφιστούν από τη διαδικασία παραγραφής μέρους των χρεών προσώπων που έχουν λάβει στεγαστικά δάνεια, η οποία ξεκίνησε σήμερα στη χώρα. Το ισλανδικό κοινοβούλιο υιοθέτησε την περασμένη Παρασκευή ένα νόμο που επιτρέπει στους δανειστές να ζητούν την παραγραφή χρεών τους, η οποία χρηματοδοτείται πλήρως από το κράτος.

Το μέτρο συνίσταται στη μείωση του κύριου μέρους του χρέους των νοικοκυριών που έχουν λάβει στεγαστικό δάνειο με επιτόκιο συνδεδεμένο με τον πληθωρισμό - κάτι που αφορά τη μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων - χωρίς εισοδηματικές προϋποθέσεις: 

Η κυβέρνηση εκτιμά πως η ρύθμιση αφορά περίπου 69.000 νοικοκυριά - από τα 124.000 που αριθμεί η χώρα - και πως κατά μέσο όρο μπορούν να διεκδικήσουν 1,1 εκατ. κορώνες (7.100 ευρώ).

Αυτή η ελάφρυνση χρεών, η οποία εξαρτάται από το ποσό του δανείου, έχει ανώτατο όριο τις 4 εκατ. κορώνες (πάνω από 25.900 ευρώ).

Χθες, η εφορία άνοιξε έναν ιστότοπο στο Ίντερνετ, τον leidretting.is, στον οποίο οι Ισλανδοί μπορούν να υποβάλουν το φάκελό τους: Μέσα στις πρώτες δύο ώρες λειτουργίας του ιστότοπου, είχαν υποβληθεί 5.000 φάκελοι, δήλωσε στην εφημερίδα Frettabladid ένας από τους τεχνικούς υπευθύνους του.

Το σχέδιο αυτό αποτέλεσε την κύρια προεκλογική υπόσχεση του κεντρώου Κόμματος της Προόδου του πρωθυπουργού Σιγκμούντουρ Γκουνλάουγκσον, νικητή των βουλευτικών εκλογών του 2013 μαζί με τον συντηρητικό σύμμαχό του, το Κόμμα της Ανεξαρτησίας.

Η ρύθμιση προκάλεσε πάντως εκτεταμένη πολεμική στην Ισλανδία και αλλού, εκ μέρους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) και του οίκου αξιολόγησης Standard and Poor's, εξαιτίας του υψηλού κόστους του και των αβέβαιων οικονομικών επιπτώσεών του.

Πηγή: Ναυτεμπορική

Πορεία μετά την ήττα (αναδημοσίευση)

 του Γιάννη Μακριδάκη

Από χθες αργά τη νύχτα συναντώ εξουθενωμένους και απογοητευμένους ανθρώπους της κομματικής βάσης του Σύριζα. Από αυτούς που διαφωνούσαν έντονα σε όσα κατά καιρούς έγραφα σχετικά με τον ενδοτισμό και το στρογγύλεμα των θέσεων, την δεξιά στροφή του επιτελείου Τσίπρα και του κόμματος. Από αυτούς που πάσχιζαν, οι περισσότεροι ανιδιοτελώς, για να αλλάξει η κατάσταση στην κοινωνία και στη χώρα και να πάρει ο Σύριζα την κυβέρνηση. Από αυτούς που, ό,τι και αν τους έλεγα περί του αντιθέτου, δεν μπορούσαν να διανοηθούν πώς γίνεται να μην την πάρει την κυβέρνηση αφού είναι πλέον “εν αναμονή και ωριμάζει”. Τώρα προφανώς κατάλαβαν ότι υπήρχε το ενδεχόμενο το κόμμα να σαπίσει προτού να κυβερνήσει και γι αυτό κατέπεσαν.

Συζητάμε και, από συνήθεια στην αρχή, προσπαθούν να ρίξουν τις ευθύνες στην κοινωνία, ότι φταίνε οι άνθρωποι που είναι βόδια, καθοδηγούμενοι πελάτες ψηφοφόροι κλπ αλλά στο τέλος ομολογούν αυτό το ανομολόγητο που ένιωθαν πάντοτε βαθιά μέσα τους αλλά έκαναν πως δεν συμβαίνει, έχοντας την ελπίδα της εκλογής στην κυβέρνηση και της αλλαγής του τοπίου. Ομολογούν την ήττα λόγω της δεξιάς στροφής, της “ωρίμανσης” και αναξιοπρέπειας, ανακολουθίας της ηγεσίας και των προβεβλημένων στελεχών, των επενδυτών των πολυεθνικών και των λοιπών τυχάρπαστων πολιτικών ρεταλιών που κατέκλυσαν τις “πρώτες θέσεις” του Σύριζα.

Ο Σύριζα έφτασε με τον ριζοσπαστισμό και το τσαγανό του σε ποσοστά αδιανόητα υψηλά στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές και έγινε αξιωματική αντιπολίτευση αλλά από τότε και μετά, όπως εδώ και δύο χρόνια πολλοί γράφουμε συνεχώς κρούοντας καμπάνες κινδύνου, η ηγεσία του επέλεξε τον δρόμο του ενδοτισμού, της διγλωσσίας, της αναξιοπρέπειας, ωρίμασε πολύ και σάπισε προτού καν κυβερνήσει.

Σήμερα, μετά την ευρεία σε πανελλαδικό επίπεδο συντριβή των συνδυασμών και των προσώπων που στήριξε ο Σύριζα στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, η πλατιά μάζα των στελεχών του, ακόμη και οι πρώην πιστοί στο δόγμα της “συνεργασίας και με τον διάβολο για να πάρουμε την εξουσία”, είναι απογοητευμένοι, εξουθενωμένοι, έχουν κατανοήσει τα αίτια της ήττας και απαιτούν ήδη από τις Νομαρχιακές Επιτροπές αλλαγή πλεύσης, επιστροφή στον ριζοσπαστισμό και στην αξιοπρέπεια.

Δυστυχώς όμως, όπως φαίνεται μέχρι τώρα, η ηγεσία και τα βολεμένα στις καρέκλες τους στελέχη του κόμματος, αυτοί που κατέστρεψαν και προσέβαλαν την εμπιστοσύνη με την οποίαν τους τίμησαν μεγάλο ποσοστό των πολιτών της χώρας, δεν εννοούν ακόμη να κατανοήσουν τίποτε ή μάλλον κάνουν ότι δεν κατανοούν τίποτε, προβάλλοντας ως “κάλπες ανατροπής και νίκης” την μία μονάδα που προηγείται η Δούρου στην περιφέρεια της Αττικής και την είσοδο στον 2ο γύρο του Σακελλαρίδη στον Δήμο της Αθήνας ( ο οποίος, σημειωτέον, έχει αριστερό και αξιοπρεπή πολιτικό λόγο)!

Θα περιμένουμε δηλαδή και τις ευρωεκλογές για να δούμε τι θα κάνουν ότι κατάλαβαν και από αυτές. Μετά, επειδή προφανώς “ψηφίζουμε αλλά δεν φεύγουν” οι ακροδεξιοί, όπως μας είπαν οι ανίκανοι, ανακόλουθοι, αναξιοπρεπείς και ανέμπνευστοι, οι οποίοι αν και αυτοπροσδιοριζόμενοι ως “αριστεροί” τόλμησαν να συνδέσουν απόλυτα τις εκλογές της Τ.Α. με κομματικές εκλογές (!!!), θα πρέπει προφανώς να παραιτηθούν άπαντες, από τις ηγεσίες των Νομαρχιακών Επιτροπών που επέλεξαν (συν τοις άλλοις και με τελείως αδιαφανείς διαδικασίες) αυτούς τους Περιφερειακούς συνδυασμούς έως τον Τσίπρα και το επιτελείο του, για να έρθουν άλλοι άνθρωποι στο προσκήνιο, αγωνιστές και όχι ενδοτικοί και να χαραχτεί πορεία αξιοπρέπειας ξανά για την Αριστερά. Αλλιώς, δέκα τοις εκατό είμαστε όλοι κι όλοι όπως φάνηκε, άντε δεκαπέντε. Δεν θα στεναχωρεθεί ούτε θα μας αναζητήσει κανείς όταν πολύ σύντομα οι ακροδεξιοί, αναπτερωμένοι, αλαζόνες και με νωπή και ρητή την λαϊκή εντολή της εκποίησης των πάντων μας στείλουν να σπάμε πέτρες στα μακρονήσια, κατηγορούμενοι ως αρνητές “των επενδύσεων, της προόδου και της ανάπτυξης της πατρίδος”.

Το εκλογικό σώμα (αναδημοσίευση)

Το εκλογικό σώμα πάει στις κάλπες.

Σπέρνει και θερίζει μορφονιούς και

μουνάρες. 

Παστωμένες γριές με πτυχία

και γέρους πλήρους απασχόλησης στα

θανατικά. 

Το εκλογικό σώμα λοξοδρομεί

και ερωτεύεται. Δείχνει με το δάχτυλο

τους κακούς. Ζητά εκπαίδευση, στείρωση

και σεξοτουρισμό. Στις ραχούλες καλπάζει

με την κάλπη του. Κάλπικο βίο διεκδικώντας.

Αφοσιωμένη κυρά στα κοινά να σχεδιάζει

μάχες στα ουρητήρια, βιολογικό καθαρισμό,

επιτροπές για το κλίμα. 

Το εκλογικό σώμα

τρώει παγωτό και περιμένει το Χριστόφορο

Κολόμβο να το πάει στο Αμέρικα. Περιμένει

το δήμαρχο να του αγοράσει στραγάλια. Το

θεό να του πάρει κινητό. Τη Τζούλια να του

κάνει μια πίπα. Περιμένει προσπέκτους με

φτηνό σανό. 

Ω!, το σώμα το εκλογικό, 

το μαστοφόρο. 

Καυλώνει και πεθαίνει και

χαίρεται. Ιδιοτελώς εκπροσωπεί το κενό

στα ζοφερά ληξιαρχεία. Βγάζει την ψυχή

του απ’ το πορτοφόλι. Βγάζει την ταυτότητα

και το περίστροφο του θυμού. Εκτελεί τις

επιθυμίες του και παραδίνεται. Εφ’ όρου

ζωής. Εφ’ όρου βίου ανέραστου.

Το γλυκό πουλί της κάλπης (αναδημοσίευση)

από τον ΚΙΜΠΙ

(γραμμένο την 20/05/2014, μετεκλογικό σποτ του Α΄ γύρου) 

Την Πέμπτη, τρεις μέρες πριν τον Α’ γύρο των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, δέχομαι ένα τηλεφώνημα στο σπίτι. Ήταν ο πρόεδρος του συλλόγου γονέων του σχολείου της κόρης μου. Είχε την ευγένεια να μού κάνει έναν εκτενή απολογισμό της δράσης του συλλόγου τη χρονιά που κλείνει, να μου προαναγγείλει ότι θα είναι και πάλι υποψήφιος, να μου εκθέσει ένα ειδικό πρόβλημα του σχολείου για του οποίου τη λύση ο αρμόδιος δήμαρχος έδειξε χαρακτηριστική απροθυμία, σε αντίθεση με έναν δημοτικό σύμβουλο που συνέβαλε στην προώθησή του. Κατά σύμπτωση, αυτός ο πρόθυμος δημοτικός σύμβουλος ήταν τώρα υποψήφιος δήμαρχος- «ανεξάρτητος, δεν κάνω προεκλογική εκστρατεία», έσπευσε να μού διευκρινίσει ο πρόεδρος του συλλόγου, συμπληρώνοντας ωστόσο άλλη μία σύμπτωση, το γεγονός ότι στον συνδυασμό του προθύμου υποψηφίου δημάρχου ήταν υποψήφια και η σύζυγός του. Ούτε αυτό ήταν «προεκλογική εκστρατεία», «μα και να ήταν δεν υπάρχει πρόβλημα, ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε, είναι απολύτως θεμιτό να υποστηρίζεις μια υποψηφιότητα, έτσι λειτουργεί η δημοκρατία», καθησύχασα τις τύψεις και την επιφυλακτικότητα του προέδρου. Εκ των υστέρων έμαθα ότι αυτό το αθώο προεκλογικό τηλεφώνημα έγινε στα σπίτια δεκάδων γονέων.

Πόσα τέτοια αθώα τηλεφωνήματα μπορεί να έγιναν τις παραμονές του Α΄ γύρου των εκλογών από προέδρους συλλόγων γονέων, προέδρους και μέλη ΔΣ σωματείων, επιχειρηματίες και παράγοντες των τοπικών κοινωνιών που εμπλέκονταν άμεσα ή έμμεσα στην εκλογική διαδικασία; Εκατομμύρια. Πολλά εκατομμύρια. Όπως εκατομμύρια ήταν τα φλαϊεράκια που γλίστρησαν κάτω από τις πόρτες ή τοποθετήθηκαν στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων, κάτω από τους υαλοκαθαριστήρες, τα κουδούνια που κτυπήθηκαν για να μοιραστούν στους ενοίκους τους φυλλάδια των υποψηφίων. Χιλιάδες ήταν τα «μπανεράκια» που κοσμούσαν εκατοντάδες και χιλιάδες ιστοσελίδες και μπλογκ ενημερωτικού και μη ενδιαφέροντος, χιλιάδες ήταν και οι τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές εμφανίσεις υποψηφίων ιδιαίτερα στα τοπικά τηλεοπτικά κανάλια και ραδιόφωνα, που είδαν στις εκλογές μια θεόσταλτη (για την ακριβεια: Μιχελακόσταλτη) ευκαιρία ενίσχυσης των εσόδων τους με έκτακτους πόρους, και δη μαύρους και αφορολόγητους. Ο άδηλος τζίρος αυτών των εκλογών πρέπει να αποτελεί ρεκόρ στα εκλογικά χρονικά της χώρας, παρά τους τυπικά αυστηρούς περιορισμούς δαπανών. Ακόμη και οι παραπαίουσες εταιρείες δημοσκοπήσεων πρέπει να έβγαλαν αρκετά από τα σπασμένα των τελευταίων ετών, έχοντας να υπηρετήσουν τις εκλογικές αγωνίες εκατοντάδων υποψηφίων, πέρα από τις κεντρικές αγωνίες των κομμάτων. Μήπως έχετε παρατηρήσει ότι καταγράφεται κι ένα μικρό big bang στον κλάδο, όπου φύτρωσαν αρκετές νέες εταιρείες μετρήσεων;

******

Το φαινόμενο είναι παράδοξο για εποχή γενικευμένης λιτότητας και περικοπής «μη παραγωγικών δαπανών»- και η εκλογική διαδικασία είναι μια εξ ορισμού «μη παραγωγική δαπάνη», ή έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως, μέχρις ότου αποδειχθεί ότι για μερικούς από τους διεκδικητές των δημοτικών και περιφερειακών θώκων είναι μια «παραγωγική επένδυση». Δεν είναι μόνο τα λιμάνια του Μαρινάκη και του Μπέου, που είναι οι πιο εμβληματικές περιπτώσεις της αδιαμεσολάβητης εμπλοκής των επιχειρηματικών λόμπι στην προσπάθεια άμεσου ελέγχου των αυτοδιοικητικών εξουσιών. Είναι και πολλά μικρά, μεσαία και μεγάλα επενδυτικά πρότζεκτ, από τα σκουπίδια μέχρι τα χιλιάδες υπό ιδιωτικοποίηση ακίνητα του ΤΑΙΠΕΔ, και από τις γεωτρήσεις των υδρογονανθράκων μέχρι τις τουριστικές «Ντίσνειλαντ» και τα mall που κινητοποίησαν ένα σημαντικό αριθμό «ανεξάρτητων» υποψηφιοτήτων επιχειρηματικής κοπής σ’ αυτές τις εκλογές.

Αλλά αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ο όγκος όλου του παγόβουνου μπορεί να κατανοηθεί κυρίως από το γεγονός ότι ένας αριθμός υποψηφίων δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων που προσεγγίζει τις 300.000 κινητοποιήθηκε σ’ αυτές τις εκλογές. Τόσοι αντιστοιχούν στους 1441 συνδυασμούς που διεκδίκησαν τους 325 δήμους και στους 104 συνδυασμούς που διαγκωνίστηκαν για τις 13 περιφέρειες. Ο αριθμός είναι ιλιγγιώδης για ένα εκλογικό σώμα που στην πραγματικότητα προσεγγίζει τα 7 εκατομμύρια ενεργούς ψηφοφόρους, στην καλύτερη περίπτωση. Αντιστοιχεί ένας υποψήφιος σε 25 ψηφοφόρους και η στατιστική αυτή μπορεί να αναγνωσθεί ως διεύρυνση της δημοκρατικής διαδικασίας, αλλά μπορεί να ειδωθεί και ως το αντίθετο: μια γραφειοκρατική δυσχέρανσή της. Ίσως αυτή τη φορά κατανοήθηκε καλύτερα από τους κομματικούς μηχανισμούς και από άλλους διεκδικητές της αυτοδιοικητικής εξουσίας ότι ο Καλλικράτης, πέρα από την αυταρχική συγκεντροποίηση της τοπικής διοίκησης που προκαλεί, ταυτόχρονα επιβάλλει μια πολυπρόσωπη και δαπανηρή προεκλογική δραστηριότητα. Στους μεγάλους δήμους η πληρότητα ενός συνδυασμού προϋποθέτει την εξασφάλιση εκατοντάδων υποψηφιοτήτων, ώστε να καλυφθούν όλες οι μικρότερες διοικητικές ενότητες (δημοτική ενότητα, κοινότητα, τοπικό συμβούλιο), γεγονός που, μαζί με τις δαπάνες (παράβολα, ψηφοδέλτια, καμπάνια) μπορεί να λειτουργεί και ως όρος αποκλεισμού για τις μικρότερες δυνάμεις ή για τοπικές κινήσεις και συσπειρώσεις.

*******

Παρ’ όλα αυτά, σ’ αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές κάθε άλλο παρά έλειψαν οι υποψηφιότητες. Τουναντίον, εντυπωσιάζει ο πληθωρισμός υποψηφιοτήτων όχι μόνο από κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα, αλλά ακόμη και διπλές, ανταγωνιστικές υποψηφιότητες από κάθε πολιτικό χώρο κα πλάι σ’ αυτές αρκετές «ανεξάρτητες», ανάμεσά τους κι αυτές με σαφές επιχειρηματικό, μικρο-μπερλουσκονικό πρόσημο. Κι όλοι αυτοί οι υποψήφιοι δημαρχαίοι και περιφερειάρχες κατάφεραν να βρουν και τις χιλιάδες προθύμων που απαιτούνταν για να πλαισιώσουν τον αναγκαίο αριθμό υποψηφίων συμβούλων.

Αυτός ο στρατός των δεκάδων χιλιάδων υποψηφίων συμβούλων αποτέλεσε το ιδεώδες υποκατάστατο των ημιπαράλυτων κομματικών μηχανισμών που συνήθως σήκωναν το βάρος της προεκλογικής εκστρατείας. Αυτή τη στιγμή, με εξαίρεση ίσως το ΚΚΕ και σε ένα μικρότερο βαθμό τη Χρυσή Αυγή, κανένα κόμμα, ούτε η ΝΔ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε πολύ περισσότερο το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα διαθέτουν συντεταγμένους μηχανισμούς για να στηρίξουν με ομοιόμορφο, ισόρροπο τρόπο τις ανάγκες μιας πανελλαδικής καμπάνιας, αλλά με διαφοροποιημένη ατζέντα και ανθρωπογεωγραφία από περιφέρεια σε περιφέρεια και από δήμο σε δήμο. Αυτό, λοιπόν, το κενό το κάλυψε στον πρώτο γύρο των εκλογών ο ετερόκλητος στρατός των υποψηφίων συμβούλων. Είναι απλά μαθηματικά: εάν καθένας από τους 300.000 υποψηφίους απευθύνθηκε με μερικά απλά τηλεφωνήματα στον κύκλο των συγγενών και φίλων για να τους γνωστοποιήσει και μόνο την υποψηφιότητά του, χωρίς φορτίσεις, χωρίς ιδεολογικά πρόσημα, μακριά από τα συνθήματα της κεντρικής πολιτικής, το αθώο, απολιτίκ, άχρωμο και άοσμο μήνυμά φτάνει σε μερικές δεκάδες πρόθυμων ακροατών. Ο πολλαπλασιασμός μας δίνει ένα ακροατήριο αρκετών εκατομμυρίων ψηφοφόρων, που είναι αδιανόητο ακόμη και για τον πιο ακριβό και πολυάνθρωπο μηχανισμό εκλογικής προπαγάνδας.

********

Αυτή η εμπειρική στατιστική ίσως φωτίζει, χωρίς να ελαφραίνει κιόλας, την πολιτικά συγκεχυμένη εικόνα των εκλογικών αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου. Συνυπήρξαν σ’ αυτήν, εν ολίγοις, τα απροσδιόριστα προσωπικά (ιδιοτελή ή όχι) κίνητρα των χιλιάδων υποψηφίων συμβούλων που κατάφεραν να φέρουν στην κάλπη τους «δικούς τους», τα προφανέστερα κίνητρα των επιχειρηματικών λόμπι που επιδίωξαν αδιαμεσολάβητη εκπροσώπηση, τα «συνωμοτικά» ιδεολογικά κίνητρα της Χ.Α. που μετέτρεψε τη δημοσκοπική σιωπή των ψηφοφόρων της σε μια αριθμητική έκρηξη εντός της κάλπης, η εξαιρετική αντοχή των παραδοσιακών, οικογενειακών, κληρονομικών πολιτικών τιμαρίων (Μπακογιάννης, Τζιτζικώστας κ.α.) και φυσικά οι κεντρικές πολιτικές των κομμάτων, ιδιαίτερα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, μια και το ΠΑΣΟΚ επέλεξε να δοξαστεί κρυπτόμενο, δια να μη εξευτελιστεί εμφανιζόμενο. Σε ποια ποσόστωση αποτυπώνεται καθένας από αυτούς τους παράγοντες στα εκλογικά αποτελέσματα δεν είναι σαφές. Ωστόσο, η συνισταμένη όλων αυτών καταλήγει να είναι μια βαθιά συντηρητική στροφή του εκλογικού σώματος ή ένα αλλόκοτο άθροισμα από συντηρητικές επιλογές. Συντελεστές του αθροίσματος ο επιβραβευμένος νεοναζισμός της Χ.Α., η αναβίωση της πελατειακής δύναμης παλιών πολιτικών τζακιών, η καταγραφή της πελατειακής ισχύος των επιχειρηματικών λόμπι και η ανάδειξη της «απολίτικης» πελατειακής επιρροής των χιλιάδων υποψηφίων συμβούλων.

Έτσι σκορπίστηκε ο «μεγάλος θυμός».

Υ.Γ. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την αληθινή- και εφιαλτική- αριθμητική του πρώτου γύρου, καλύτερα να αφήσουμε στην άκρη τα τρικ των ποσοστών και της κατάταξης στο νήμα του δεύτερου γύρου και να μιλήσουμε με απόλυτους αριθμούς: σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, σε επίπεδο περιφερειών η ΝΔ έχασε τουλάχιστον 200.000 ψήφους, ο ΣΥΡΙΖΑ περίπου 400.000, το ΠΑΣΟΚ απείχε της καταγραφής, το ΚΚΕ ανέκτησε πάνω από 200.000 ψήφους που είχε χάσει μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου 2012, αλλά ο πραγματικά μεγάλος κερδισμένος είναι η με τη βούλα νεοναζιστική Χ,Α., που κέρδισε 30.000 ψήφους πανελλαδικά, 36.000 στην Αττική και 13.000 ψήφους στην Αθήνα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω γιατί αυτά τα τρία τελευταία νούμερα έχουν τη μεγαλύτερη σημασία απ’ όλα τ’ άλλα.

ΚΙΜΠΙ

100% ανοχή (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Λαζάρου

Καθαρότατα τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Αναμενόμενα όσο ποτέ άλλοτε. Ο ελληνικός λαός απέδειξε διά της ψήφου του ότι το τραβάει ο οργανισμός του να συμμετέχει σε εκλογές-πανηγύρια που στήνει μια κατοχική κυβέρνηση με συμμετοχή κοντά στο 60%. Αν παρόλα αυτά η αυτοδιοίκηση είχε μία ευκαιρία να ξεκόψει από τα κομματικά μαντριά, όλοι έκαναν τα πάντα να τα κομματικοποιήσουν τόσο όσο ποτέ άλλοτε με πρώτο και καλύτερο τον Σύριζα, ο οποίος είναι και ο μεγάλος χαμένος των εκλογών. Αυτό δεν ήταν «Ανατροπή», Αλέξη μου! Αυτό ήταν ντεραπάρισμα.

Αυτοανατράπηκε ο Σύριζα και το ερώτημα είναι αν προκάλεσε την αυτοανατροπή του ισχυροποιώντας σε όλη την Ελλάδα την συσπείρωση Πασόκων και ΝΔκρατών διότι με κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ καταλαβαίνει και ο πιο «αθώος» τι θα γίνει την δεύτερη Κυριακή για την εκλογή των τοπικών αρχόντων. 

Το σύστημα νίκησε και καλό θα ήταν ο Σύριζα ή να αλλάξει το άλογο που τραβάει το κάρο του ή να πει ξεκάθαρα ότι από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ είναι το εκλογικό του σώμα και παίζει παιχνίδια στήριξης για την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας. Διότι τι θα κάνει ο πρώην ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ που «οργισμένος» κατατάχθηκε με τον Σύριζα και την Κυριακή θα πρέπει να επιλέξει τον άρχοντά του; Δαγκώνει ποτέ το σκυλί τον αφέντη που τον ταΐζει καθημερινώς είτε με διορισμούς, είτε με ΕΣΠΑ; 

Αλλά δεν είναι μόνο ο Σύριζα ο οποίος σήμερα έπρεπε να πει «μέχρι εδώ ήμαστε, αποχωρούμε», είναι και το ΚΚΕ που διά στόματος Κουτσούμπα χαίρεται για τα αποτελέσματα που είχε το κόμμα του στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Γιατί χαίρεται το ΚΚΕ; Πώς καταγράφεις την νίκη σου ως κομουνιστικό κόμμα όταν ο φανερός «ελληνικός» ναζισμός κατάφερε για πρώτη φορά στην ιστορία να έχει περιφερειακούς συμβούλους σε όλη σχεδόν την Ελλάδα; Σήμερα ο Περισσός θα έπρεπε να έχει μεσίστια την σημαία με το σφυροδρέπανο, όπως θα έπρεπε να κάνει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν νικάς εσύ όταν ο φανατικός εχθρός σου έχει πάρει δημοκρατικά θέσεις που ορίζουν τις τοπικές κοινωνίες. Όταν μετατρέπεις έναν αγωνιστικό χώρο μόνο σε αγωνιστικά κείμενα και αγωνιστικές γυμναστικές μέχρι τη Βουλή τότε όχι απλά έχεις χάσει, αλλά έχεις συντελέσει στο ακατόρθωτο: Να στηρίξεις διά της λάιτ αγωνιστικής πολιτικής σου τον ίδιο τον ναζισμό. 

Τόσο κομματικές οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν έχουν ξαναγίνει στην χώρα και φάνηκε ξεκάθαρα ότι το πολιτικό σύστημα ξέρει ότι τα σπλάχνα του είναι οι κατά τόπους κοινωνίες και τις θρέφει κάθε μέρα και όχι μόνο κατά τις προεκλογικές περιόδους. 

Μεγάλο παράδειγμα είναι δύο περιοχές. Εφόσον κατάφερε ο Πάχτας στον Δήμο Αριστοτέλη να πάρει 47% (ακόμα κι αν έχασε το δημαρχιακό του θώκο) αυτό σημαίνει πολλά. Ότι 7,374 πολίτες γουστάρουν την άλωση, την καταστροφή, το ξύλο που πέφτει από τα ΜΑΤ έναντι 8,300 που ψήφισαν τους δύο άλλους συνδυασμούς με συμμετοχή στις εκλογές του 75% του εκλογικού σώματος. 

Δεύτερο μεγάλο παράδειγμα είναι η περιφέρεια Πελοποννήσου. Ο ΝΔκράτης Τατούλης αν και έδωσε με μία προσωπική του υπογραφή όλους τους υδάτινους πόρους της Πελοποννήσου στην ΕΥΔΑΠ η οποία δίνεται άμεσα σε ιδιώτη πήρε 43% το οποίο μεταφράζεται κοντά στους 154,000 ψήφους - τριπλάσιοι ψήφοι έναντι του δεύτερου Συνασπιστή, Βουδούρη- με εφτά αντιπάλους απέναντί του. Οι Πελοποννήσιοι γουστάρουν ιδιωτικοποίηση νερού, αλλά για να το γουστάρουν αυτό πάει να πει ότι το σύστημα τα τελευταία 5 χρόνια δούλεψε βολεύοντας πολύ κοσμάκη στην Πελοπόννησο. 

Έχει πάρει χαμπάρι ο αντιπολιτευτικός κόσμος του κοινοβουλίου ότι η ζωή δεν παίζεται μέσα σε επερωτήσεις αλλά στο πεζοδρόμιο και στα κομματικά στέκια ανά την Ελλάδα κάθε μέρα; Πώς είναι δυνατόν εν μέσω κρίσης φανατικοί μνημονιακοί περιφερειάρχες και μάλιστα των πιο φτωχών περιοχών της Ευρώπης να είναι ανίκητοι; Έχουν να μάς πουν κάτι για το παράδειγμα του Περιφερειάρχη Ηπείρου που σάρωσε από την πρώτη Κυριακή; Οι παλιές καραβάνες των κομμάτων δεν υψώνουν τόνο και ύφος μέσα από τα τηλεοπτικά πάνελ! Ξέρετε τι κάνουν; Δουλεύουν κάθε μέρα για την εδραίωση του συστήματος και φέρνουν τα καλά αποτελέσματα που θέλει το ίδιο το σύστημα που τους έχει θέσει σε υπηρεσία. 

Να δούμε λοιπόν, πώς θα αντιπαλέψουν τα όσα Περιφερειάρχες και Δήμαρχοι του συστήματος θα πρέπει να υιοθετήσουν ως υποχρεώσεις του Μνημονίου, της Σταθερότητας και της Ανάπτυξης έχοντας το δικαίωμα που τους έδωσε η ψήφος, διότι κάποιοι που έλεγαν ότι θα παλέψουν για τα δίκαια και τα ηθικά μάλλον είχαν το μυαλό τους πώς θα έκαναν πάρτι με συναυλίες έξω από την ΕΡΤ και μαζεύοντας υπογραφές για την μη ιδιωτικοποίηση του νερού και συναυλίες για την μη πώληση δημοσίων χώρων σε ιδιώτες σε όλη την επικράτεια. 

Με λίγα λόγια, το σύστημα κατατρόπωσε όσους πίστευαν ότι η ανατροπή και η επανάσταση γίνεται με «σημαίες και με τραγούδια». Ισχυροποίησε από την άλλη το βαθύ παρακράτος που τώρα ο κάθε πολίτης θα είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίζει νόμιμα, δημοκρατικά και ηθικά κάθε ημέρα. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει όλα τα συστημικά κόμματα που πήραν μέρος στις εκλογές είτε είναι εντός, είτε εκτός κοινοβουλίου. Παίρνοντας μέρος σε συστημικές εκλογές φτιαγμένες από συστημικά κόμματα μόνο συστημικός θέλεις να γίνεις. 

Και έγινες!

Μαθήματα στοιχειώδους ταξικής συνείδησης (αναδημοσίευση)

του Αντώνη Αντωνάκου

Όταν εμείς, τα ποιητικά βρέφη, πήραμε χαμπάρι την φιλοσοφική αποστροφή του Φουριέ, πως οι έλξεις, δηλαδή, εναρμονίζονται με τα πεπρωμένα τους, γυρίσαμε σελίδα ή αλλιώς το σκάσαμε νύχτα απ’ το βρεφοκομείο. Κι αφού αναπολήσαμε την φτώχεια μας και ψηλαφήσαμε τις παράφωνες κραυγές των πατεράδων μας, αρχίσαμε αυτό το γράψιμο, που εδώ σ’ αυτό το μικροαστικό σύμπαν λογίζεται ως προϊόν νωθρότητας και δειλίας. 

Θιασώτες εμείς, μιας εκρηκτικής αρμονίας που πλησιάζει, μιας σκληρής και άγριας νύχτας με φόνους και σάπια δόγματα, μιας λατρείας σκοτεινών άστρων και προκαταλήψεων. Πιστοί, γδαρμένοι απ’ το σουγιά του θαυματοποιού, γονατισμένοι και φοβικοί, μαγαρισμένοι από το όπιο της μεταφυσικής, χωνεμένοι μέσα στις δροσερές ψιθυρίζουσες καμπάνες του ιεροκήρυκα. 

Ομοιόμορφα πατικωμένοι από μικροιδιοκτησία και μικροπάθη. Ένα είδος υπαρξιακού τζόγου. Μια νοοτροπία στρατηγού οικογενειάρχη, που η εξουσία τού χάρισε αυτό το πεδίο επιρροής. Αυτό το φασματικό μαστίγιο της τακτοποιημένης ζωής και της κοινωνικής ειρήνης. Μιας ειρήνης άκρως πολεμικής και άκρως νεκρικής. Ένα αδιάκοπο μουρμουρητό κοινωνικού σεισμού κάτω απ’ το σπίτι του οικοδόμου και του μικροπωλητή. Κάτω απ’ τα οικιακά Κινέζικα σπήλαια και τα μαγαζιά που μυρίζουν υγραέριο και βραστό κρέας. Που μυρίζουν δυστυχισμένα παιδιά και μισοπεθαμένα ζώα. Ανασφάλιστη εργασία. Μαθητεία. Κακομοιριά. Συντρίμμια. Ξεσχισμένες ψυχές και τσακισμένες σάρκες. 

Αυτός ο φοβερός ζυγός της πλουτοκρατίας έχει αληθινά επιστημονικές αρχές. Έχει γαλουχήσει τον προλετάριο με αυταπάτες. Έχει κάνει κλύσμα στο νεόπτωχο άνεργο και στην καταθλιπτική νοικοκυρά. Έχει κάνει ανεκτή στα μάτια του μικροαστικού όχλου, αυτή τη συνθήκη της εκμετάλλευσης κι αυτή τη θεσμική ελεημοσύνη προς τους απόβλητους πληθυσμούς. 

Εκείνα τα όντα που μπορούν να το βουλώσουν με ένα πιάτο φαί, συνεπικουρούμενα απ’ τη χριστιανική ρουφήχτρα που με προφητική υποκρισία μιλάει για υπακοή και μετάνοια. Εκείνα τα όντα που δεν διαβάζουν, δεν ακούν και δε μιλάνε. Εκείνα τα όντα που οι σάτυροι του τηλεοπτικού αισθησιασμού τα σέρνουν απ’ τη μύτη κι απ’ το βυζί κι απ’ το λοβοτομημένο τσουτσούνι της επιθυμίας. Ένα βλαμμένο κοινό που σταυροκοπιέται γελοιωδώς σα να ξύνει το στέρνο του, περνώντας κάτω απ’ το θεόρατο σταυρό της υποταγής με το γιωταχή του. Βρίζοντας, κραυγάζοντας, γκρινιάζοντας, χορεύει και κλαίει πάνω απ’ τα συντρίμμια του. Πάνω απ’ το πηγάδι με το μαγαρισμένο νερό. Εκεί όπου οι μεγαλοφυΐες αποτεφρώνονται πριν ανθίσουν κι απομένει μονάχα ο δικός μας χορός σπινθήρων στο σκοτάδι.

"Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου"

το βρήκαμε  στους Σκοπευτές Ονείρων

O καθένας αναζητά έναν τρόπο

να ξαναγεννηθεί στη ζωή

κι ας κυνηγάμε φεγγάρια

κι ας χάνουμε σε κάθε στιγμή

στο σύνολο πάντα νικάμε

όλοι εμείς εδώ λοιπόν

κλαίγοντας, ξεσπάμε σε γέλια

το παιχνίδι θα χαθεί μόνο όταν

οι εραστές θα γοητεύονται από την ανία

μένει μονάχα να ενώσουμε τα αστέρια μας

και θα γίνουμε αστραπές

σύντομα όλα θα καίγονται

και θα φωτίζουν τα μάτια σου

η επόμενη επανάσταση

θα είναι επανάσταση ομορφιάς

Νίκου Ειρηνάκη

από τη συλλογή "Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου", εκδ. Ροές,, 2009

ΚΙΜΠΙ: Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση (αναδημοσίευση)

Από τον ΚΙΜΠΙ

(13/5/2014, ένα τρόπον τινά προεκλογικό ποστ) 

Το σύστημα λατρεύει τα προσχήματα, τις προφάσεις, τα πρωτόκολλα, τους κώδικες δεοντολογίας. Όσοι για διάφορους λόγους είναι καθηλωμένοι στα σπίτια τους, κατ’ επιλογήν ή αναγκαστικά, και το βασικό μέσο πρόσληψης της πραγματικότητας (ή ενός παραμορφωμένου ειδώλου της) είναι γι’ αυτούς η τηλεόραση, παρηγορητικά ανοικτή τις περισσότερες ώρες τις μέρες, παίρνουν μια ισχυρή δόση απ’ τα προσχήματα αυτά. Ο τηλεοπτικός χρόνος είναι τετμημένος σε περίπου τρία ίσα μέρη. Το ένα τρίτο είναι πρόγραμμα, ψυχαγωγικό ή ενημερωτικό, φρέσκο ή επανάληψη. Το δεύτερο τρίτο είναι αυτοδιαφήμιση. Και το τρίτο τρίτο είναι καθαρή διαφήμιση. Το ΕΣΡ είναι αλλού, είναι διακοπές, είναι σε αγρανάπαυση, γενικώς δεν είδε και δεν ξέρει τίποτα για τον καταστρατηγούμενο κανόνα δεοντολογίας περί αναλογίας προγράμματος και διαφήμισης. 

Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι, πάντως, οι υπεύθυνοι ροής των καναλιών τηρούν απαρέγκλιτα τον προεκλογικό κανόνα. Όταν πρόκειται να πέσουν τα διαφημιστικά σποτ των κομμάτων για τις εκλογές, προηγείται αυστηρά η προειδοποίηση: «Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση». Λες και οι τηλεθεατές είναι τόσο μαλάκες, ώστε υπάρχει περίπτωση να νομίσουν ότι το σποτ της Ν.Δ. περί «νέας Ελλάδας» διαφημίζει το θρυλικό pretty bra, ότι το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ που δηλώνει πως «η υπομονή μας τελείωσε» προβάλλει τη μαγική σίτα και ότι το σποτ της «Ελιάς» που αυτοπροβάλλεται ως μοναδικός παράγοντας σταθερότητας δεν μιλάει παρά για το pretty pants, που μαζεύει και σταθεροποιεί τις πατσοκοιλιές. «Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση»επιμένουν οι βράχοι της δεοντολογίας, λες και δεν είναι αρκετή η διαφήμιση των άθλων του Σαμαρά και των ανδραγαθημάτων του Βενιζέλου που προηγείται στα δελτία ειδήσεων και στις από-ενημερωτικές εκπομπές, λες και οι άλλες διαφημίσεις, οι κατ’ ευφημισμόν εμπορικές, που προηγούνται ή ακολουθούν είναι λιγότερο πολιτικές από τις κατ’ όνομα πολιτικές διαφημίσεις. 

Στην πραγματικότητα υπάρχει ελάχιστη πολιτική στα προεκλογικά σποτάκια των κομμάτων και των υποψηφίων, ή τουλάχιστον πολύ λιγότερη από τις μη πολιτικές, εμπορικές διαφημίσεις. Αντιθέτως, η βαθιά πολιτική υπάρχει κυρίως σ’ αυτές τις φαινομενικά αθώες και πολιτικά απαθείς διαφημίσεις προϊόντων, υπηρεσιών και εταιρικών φιρμών, οι οποίες αφηγούνται το success story της εσωτερικής υποτίμησης και της εξόδου από την κρίση με μεγαλύτερη πανουργία από την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της. Δεν μιλώ τόσο για το colossal mascara της Max Factor που υπόσχεται να μετατρέψει όλες τις γυναίκες σε βοώπεις Αθηνάς, ούτε για τη διαφήμιση του Jacobs, ούτε για τα τσιπς του Ρουβά και την αγελαδίτσα του Παπακαλιάτη, όσο για τα σποτ των τραπεζών, του ΟΠΑΠ, των λαχείων, των υπό ιδιωτικοποίηση ή ήδη ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ, των αλυσίδων λιανικής, των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, των ασφαλιστικών. 

Επειδή η Eurobank έκανε αύξηση κεφαλαίου κι ένα βήμα στην ιδιωτικοποίησή της, ο κόσμος γίνεται απίστευτα όμορφος, πλημμυρίζει με πέταλα ροζ λουλουδιών που παρασύρει το ελαφρύ αεράκι από τις αλέες των αντίστοιχων δένδρων που κατακλύζουν μια ονειρική Αθήνα. Οι άνθρωποι χαμογελούν ευτυχισμένοι, προφανώς γιατί η τράπεζα θα μπορεί να ξαναδανείσει. Επειδή η Πειραιώς «κληρονόμησε» την Αγροτική και μονοπωλεί τη συμβολαιακή γεωργία, η τηλεοπτική οθόνη γεμίζει από ειδυλλιακές αγροτο-βουκολικές εικόνες με ακάματους πλην ευτυχισμένους αγρότες και κτηνοτρόφους. Κι επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει πηγαίνοντας να πληρώσεις έναν λογαριασμό (μπορεί να σε πάρουν για κλέφτη, να πάρει φωτιά το μανίκι σου σε ένα μπάρμπεκιου, να πάρεις σβάρνα μια απλωμένη μπουγάδα, να βρεθείς σ’ ένα ξένο σπίτι- αυτές είναι οι μόνες αναποδιές της ζωής, όχι το να μείνεις άνεργος, απλήρωτος, ή να μην έχεις καν χρήματα για τον λογαριασμό), υπάρχει η winbank. Η Alpha Bank είναι ο στυλοβάτης μιας οικογένειας με έναν χαζοχαρούμενο οικογενειάρχη που ανακαλύπτει ότι με κάθε χρήση της πιστωτικής του κερδίζει χρήματα που θα του φτάσουν μέχρι και για να ανακαινίσει το σπίτι, η Εθνική επιστρέφει μετρητά στους επίσης πανευτυχείς χρήστες των καρτών της, η Cosmote, πέρα από τα προϊόντα της, εμφανίζεται ως ακάματος χορηγός της νεανικής επιχειρηματικότητας- όλοι οι άνεργοι νέοι θα γίνουν επιχειρηματίες και start uppers, σε μια άλλη διαφήμιση κάνει πλάκα με το πρωτογενές πλεόνασμα στο χωριό Κάτω Βαρδούλι, οι εταιρείες κινητής φαντάζονται έναν κόσμο που ζει μόνο στην εικονική πραγματικότητα των smart phones και των tablets, οι ασφαλιστικές χορεύουν χαρούμενες πάνω στο πτώμα του ΕΣΥ, το ίδιο κάνουν οι πενταψήφιοι αριθμοί για τα ιατρικά ραντεβού, οι αλυσίδες λιανικής διαφημίζουν τα οφέλη της εσωτερικής υποτίμησης με ανταγωνισμό προσφορών και ισοπέδωση τιμών, ο ΟΠΑΠ υπόσχεται να κάνει έναν στους τέσσερις Έλληνες πλούσιο με το «σκρατς» και να μεταμορφώσει τη συλλογική μας κόλαση σε ένα μεγάλο, μαγικό λούνα παρκ, με τον ίδιο τρόπο που η Coca Cola επιμένει να υπόσχεται έναν καλύτερο κόσμο μέσα από τις φυσαλίδες του ανθρακικού της… 

Η βαθιά πολιτική ασκείται εκεί, μέσα στις χαζοχαρούμενες, αλλά υποδορίως πανούργες αφηγήσεις που υπονοούν ή λένε ευθέως ότι ο κόσμος, κουτσά στραβά, έχει ξανασταθεί στα πόδια του. Αυτό είναι ένα προπαγανδιστικό στρατήγημα που υπερβαίνει τις προθέσεις των δημιουργών των διαφημιστικών μηνυμάτων, αν και συχνά τα ευρήματά τους είναι τόσο προφανή που τους φέρνουν σε μια ευγενή άμιλλα με τους λογογράφους του Σαμαρά. Το πώς δουλεύει αυτό το στρατήγημα στο συλλογικό ασυνείδητο δεν μού είναι απολύτως σαφές, αλλά κάποια συμβολή έχει σίγουρα στην κοινωνική ακινησία, στη συλλογική αταραξία που μας διαπερνά μέρες και ώρες πριν από τις κάλπες. Τέσσερα χρόνια μνημόνιο, χίλιες τετρακόσιες εξήντα μέρες εφιάλτες, κι ορίστε, η χώρα βρίσκεται ξανά στη θέση της, οι τράπεζες ξανάγιναν το σταθερό της θεμέλιο, οι επιχειρήσεις μας καλούν να καταναλώσουμε, η τύχη μας χαμογελά με τον ήχο ενός «σκρατς», ο λαός των ταμπλετούχων σερφάρει νυχθημερόν, η Ελλάδα θα πλημμυρίσει τουρίστες, οι νέοι θα γίνουν επιχειρηματίες, οι τολμηροί αγοράζουν και πάλι αυτοκίνητα, υπάρχουν «χιλιάδες νικητές κάθε μέρα», αν τίποτα από όλα αυτά δεν σε αφορά, εσύ είσαι ο προβληματικός, εσύ ο λούχερ, εσύ δεν έχεις πάρει πρέφα ότι η γη γυρίζει ξανά, πιες κανένα λαντόζ, κανένα ζάναξ, γιατί δεν σε βλέπω καλά. Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση.

«Τα μαλλιά μου δεν στολίστηκαν ποτέ με τ’ αετού τα φτερά…» (1)

Οι ιστορίες των Ινδιάνων της Βορείου Αμερικής απασχόλησαν και απασχολούν ακόμη ιστοριοδίφες, φιλοπερίεργους, αλλά και ανθρώπους για τους οποίους η μνήμη γίνεται οι φλέβες της ζωής, μιας και αυτές καθαιρούν την συσσώρευση των εξουσιαστικών ακαθαρσιών απ’ την μετώπη του χρόνου. Εύλογα, λοιπόν, είναι ένα ζήτημα με το οποίο συχνά πυκνά καταπιάνονται και οι αναρχικοί. Στα λόγια, μάλιστα, πολλών αρχηγών των ελευθέρων φυλών της Βορείου Αμερικής συναντάμε μια σοφία απαράμιλλης αμεσότητας, ειλικρίνειας και ομορφιάς.

Ας ξεκαθαρίσουμε βέβαια, πως η έννοια του αρχηγού είχε εντελώς διαφορετική σημασία στην κουλτούρα των Ινδιάνικων φυλών από την αντίστοιχη που έχει στον πολιτισμό, όπως αυτή διαμορφώθηκε εδώ και χιλιετηρίδες κράτους και εξουσίας. Πρώτα απ’ όλα, η θέση του αρχηγού αποδίδονταν σε αυτόν που έχαιρε της πλήρους εμπιστοσύνης ολόκληρης της φυλής και σε καμμία των περιπτώσεων δεν την κέρδιζε κάποιος με ισχύ, δόλο ή ακόμη και ψηφοφορία. Απαιτούνταν δηλαδή συναίνεση. Ωστόσο, θα μπορούσε εύλογα να πει κανείς πως, ακόμη και έτσι, η έννοια του αρχηγού διαθέτει εξουσιαστική χροιά ή πως στην τάδε ή στην δείνα φυλή Ινδιάνων συνέβαινε εκείνο ή το άλλο αρνητικό στοιχείο∙ ίσως πάλι να θεωρεί την θέση της γυναίκας προβληματική ή πολλά ακόμη σημεία να χρήζουν ενδελεχών συζητήσεων και τοποθετήσεων, προφορικών και γραπτών. Εξ άλλου, αυτός δεν είναι και μόνος δρόμος για το προχώρημα της αναρχικής θεώρησης;

Απ’ την πλευρά μας θεωρούμε πως η διάσωση της μνήμης των απανταχού γης ελευθέρων φυλών, ως κομμάτι της αναρχικής θεώρησης, αποτελεί σκοπούμενο θεμελιώδους σημασίας. Ας δούμε, λοιπόν, παρακάτω τρεις τοποθετήσεις Ινδιάνων σε χαλεπούς καιρούς τόσο για τους ίδιους, όσο και για τα υπόλοιπα μέλη της φυλής τους.

Ο Τεκούμσε, αρχηγός της φυλής των Σόνι και ικανός ρήτορας, προσπάθησε να ενώσει τους Ινδιάνους ενάντια στον αμερικανικό κρατισμό: Ο τρόπος –ο μοναδικός τρόπος– να ελέγξουμε και να εξαλείψουμε αυτό το κακό είναι όλοι οι Ινδιάνοι να διεκδικήσουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε αυτή τη γη από κοινού και επί ίσοις όροις, όπως συνέβαινε παλιότερα. Η γη ποτέ δεν μοιράζεται, αλλά η χρήση της ανήκει σε όλους τους Ινδιάνους. Καμία φυλή δεν έχει το δικαίωμα να την πουλήσει ούτε καν σε άλλη φυλή κι ακόμη περισσότερο σε ξένους σαν και αυτούς, που τα θέλουν όλα και δεν συμβιβάζονται με τίποτε λιγότερο.

Η «Οχιά», ένας εκατοχρονίτης άντρας της φυλής των Κρικ, αντέδρασε στην επεκτατική πολιτική του κράτους των Η.Π.Α λέγοντας: Αδέλφια! Άκουσα πολλά λόγια από τον μεγάλο λευκό πατέρα μας (2). Όταν πρωτοήρθε, πέρα από τον ωκεανό, δεν ήταν παρά ένας μικρός άνθρωπος… πολύ μικρός. Τα πόδια του ήταν πιασμένα απ’ το μακρύ ταξίδι μέσα στο μεγάλο του πλοίο και εκλιπαρούσε για μια μικρή γωνιά να ανάψει μια φωτιά να ζεσταθεί… Όταν όμως ο λευκός άνθρωπος ζεστάθηκε από τη φωτιά των Ινδιάνων και γέμισε το στομάχι του με το καλαμπόκι τους, τότε τρανώθηκε. Μ’ ένα βήμα δρασκέλισε τα βουνά και τα πόδια του σκέπασαν τις πεδιάδες και τις κοιλάδες. Το χέρι του άρπαξε την ανατολική και την δυτική θάλασσα και το κεφάλι του ακούμπησε στο φεγγάρι. Έπειτα έγινε ο μεγάλος πατέρας μας. Αγαπούσε τα ερυθρόδερμα παιδιά του και γι’ αυτό έλεγε: «Απομακρυνθείτε λίγο περισσότερο για να μη σας πατήσω». Αδέλφια! Έχω ακούσει τον μεγάλο πατέρα μας να βγάζει πολλούς λόγους. Όλοι άρχιζαν και τελείωναν πάντα ως εξής: «Πηγαίνετε λίγο πιο πέρα. Είστε πολύ κοντά μας».

Ο Κάρλεϊ, αρχηγός της φυλής των Κρόκερ (κουρούνες) αρνήθηκε το 1912 να παραχωρήσει περισσότερη γη της φυλής του στην αμερικάνικη κυβέρνηση. Η απάντηση του ήταν η εξής: Αυτή η γη που βλέπετε δεν είναι συνηθισμένη γη. Είναι η στάχτη από το αίμα των προγόνων μας, τη σάρκα και τα κόκκαλα τους. Πολεμήσαμε και ματώσαμε για να την υπερασπιστούμε. Πρέπει να σκάψετε βαθιά κάτω απ’ την επιφάνεια της, για να βρείτε τη γη της φύσης, αυτό το στρώμα που πατάτε είναι από τον λαό μας. Αυτή η γη που βλέπετε περιέχει το αίμα και το θάνατο μου. Είναι ιερή και δεν θέλω να δώσω κανένα της κομμάτι.

Σχετικά βιβλία:

-Λαρς Πέρσον Άκου λευκέ!

-Howard Zinn Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών.

[1] Στίχος απ’ το ποίημα «Τα μοκασίνια μου» του Ινδιάνου Ντιουκ Ρέντμπερντ,

[2]Δεν είδαν βεβαίως όλοι οι Ινδιάνοι με καλό μάτι τον χαρακτηρισμό τους από τους λευκούς αξιωματούχους ως «παιδιά» και του προέδρου ως «Πατέρα». Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση του Τεκούμσε στην συνάντηση του με τον Γουίλιαμ Χένρι Χάρισον, πολέμιο των Ινδιάνων και μελλοντικό πρόεδρο των Η.Π.Α, όταν ο διερμηνέας είπε στον Τακούμσε: «Ο Πατέρας σου, σου ζητά να καθίσεις», εκείνος απάντησε: «Ο Πατέρας μου! Ο Πατέρας μου είναι ο ήλιος και μάνα μου η γη και στον δικό της κόρφο θ’ αναπαυτώ».

πηγή:σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση.

http://anarchypress.wordpress.com/2014/05/10/%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%AC-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD-%CE%BC%CE%B5/#more-19104

Δικαίωση ενός τεράστιου αγώνα: Οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών επαναπροσλαμβάνονται!

πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Δικαίωση ενός τεράστιου αγώνα: Οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών επαναπροσλαμβάνονται!

Σύμφωνα με πληροφορίες από τον δικηγόρο των καθαριστριών, κ. Καρούσο, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών διέταξε την επαναπρόσληψη των 397 καθαριστριών του υπ. Οικονομικών κάνοντας δεκτή την αγωγή για ακύρωση της Κοινής Υπουργικής Απόφασης

Σύμφωνα με τον @dromografos, συγκίνηση και πανηγυρισμοί κυριαρχούν στην αγωνιστική κατασκήνωση των καθαριστριών.

Θετική ήταν η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών για τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, που είχαν κινηθεί δικαστικά κατά της απομάκρυνσής τους από το δημόσιο.

Το Μονομελές Πρωτοδικείο έκανε δεκτή την αγωγή των 397 καθαριστριών, από το σύνολο των 465 που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα, οι οποίες ζητούσαν την απόσυρση της ΚΥΑ και την επαναπρόσληψή τους, χωρίς να έχει γίνει ακόμα γνωστό αν η απόφαση κρίνεται προσωρινά εκτελεστή ή όχι.

Η απόφαση αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική καθώς την Παρασκευή 16 Μαΐου ολοκληρωνόταν η περίοδος της διαθεσιμότητας των καθαριστριών και από την επομένη θα βρίσκονταν εκτός δημοσίου τομέα.

Μάλιστα, όπως ανέφερε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο δικηγόρος των καθαριστριών, Γιάννης Καρούζος το δικαστήριο αναγνώρισε πως οι καθαρίστριες αποτελούσαν εργαζόμενες του στενού πυρήνα του δημοσίου, βάζοντας έτσι σε «κίνδυνο» το μέτρο της διαθεσιμότητας που εφάρμοσε το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και ο υπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.