Η συντροφικότητα του θανάτου (αναδημοσίευση)

από τον COSTINHO

Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν ένα παιδί που κατά πάσα πιθανότητα -είτε λόγω ταξικής καταγωγής, είτε ιδεολογικής ανετοιμότητας- θα περιφρονούσαν αβίαστα οι σεχταριστικές συλλογικότητες, οι ινστρούκτορες της πλατείας και οι ιδεολογικά καθαροί μαχητές στους οποίους ανήκουν οι δρόμοι. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί να μνημονεύεται για κάτι ηρωικό όσο βρισκόταν στη ζωή. Τι είναι αυτό που έκανε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, σύντροφο Αλέξη; Αυτό που έκανε του Δεκέμβρη τις νύχτες να είναι του Αλέξη; Ο θάνατός του· η αποτρόπαια δολοφονία του από χέρι κρατικό, από χέρι που έχει οριστεί φύσει και θέσει να μοιράζει θάνατο, να κερνάει βία. Ο θάνατος -η βαθιά συναίσθηση της θνητότητας και της βίαιης επιβολής της από χέρι εχθρικό- υπήρξε και το απόλυτο τεκμήριο της συντροφικότητας, από τη φαντασιακή έκφρασή της μέχρι τα γεμάτα χημικά βήματά μας στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας· μα και τους πιτσιρικάδες που βανδάλιζαν τα αστυνομικά τμήματα σε όλη τη χώρα, με όλη την οργή και τη συνείδηση της δίκαιης νέμεσης που την καθοδηγεί. Νιώσαμε σύντροφοι του Αλέξη, γιατί νιώσαμε θνητοί στο ίδιο μέρος, στο τόσο καθημερινό μέρος, τυχαία να μας βρίσκει σφαίρα ενός παρανοϊκού λειτουργού του κράτους -καλύτερα: του λειτουργού ενός παρανοϊκού κράτους.

Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα. Είναι μια πρόταση από την τελευταία ανοιχτή επιστολή του κρατούμενου Νίκου Ρωμανού, στις 3/12/14 μέσα από το νοσοκομείο Γ.Γεννηματάς. Ο Νίκος Ρωμανός είναι ο πιο κοντινός σύντροφος του Αλέξη, όχι μόνο για την πραγματική ζωή που μοιράστηκε μαζί του ως φίλος, αλλά κυρίως για το στενό, σχεδόν κοινό, βίωμα του θανάτου του. Μιας αποτρόπαιας απώλειας για την οποία δεν μπορεί -ούτε ως παιδί ούτε ως ενήλικος- να βρει άλλες εξηγήσεις, πέρα από το παρανοϊκό κράτος και τους πιστούς λειτουργούς του. Γι'αυτό αποφάσισε να το πολεμήσει -με τον τρόπο που έκρινε εκείνος. Τιμωρήθηκε γι'αυτό. Τιμωρείται ακόμα -και όχι μόνο γι'αυτό. 

Εδώ είμαστε οι παντοτινοί νεκροί που πεθαίνουμε ξανά, αλλά αυτή τη φορά για να ζήσουμε. Ξέρουμε ότι θα συνεχίσει να υπάρχει θάνατος, για να υπάρξει ζωή. Είναι φράσεις του Subcomandante Marcos, που επαναλαμβάνει συχνά στις ιστορίες του και στις ανακοινώσεις των εξεγερμένων της Τσιάπας. Ο θάνατος είναι η κοινή συνθήκη, είναι ο ενωτικός πόνος της γης, που καλεί τους ανθρώπους της σε ζωή. Στο Χαγκακούρε, το μεγάλο βιβλίο των Σαμουράι του 16ου αιώνα, η υπόσταση και η αξιοπρέπεια του μαχητή θεμελιώνεται πάνω στη νίκη απέναντι στο φόβο του θανάτου, πάνω στην καθημερινή πάλη ενάντια στη φθορά, σε ό,τι αρνείται τη ζωή. Αν ο πολεμιστής καταβληθεί από τον φόβο αυτό, οφείλει να πεθάνει -είναι σαν να έχει πεθάνει ήδη. Δεν είναι όμως η κοινή μοίρα του θανάτου που ενώνει τους ανθρώπους, όχι δηλαδή ότι όλοι δύο μέτρα παίρνουν γη. Είναι η απόφαση του ανθρώπου, με ολόκληρη τη συνείδησή του, να αρνηθεί το θάνατο. Είναι μια συλλογική, λόγω της απόφασης, μοίρα και όχι κοινή, λόγω τυχαιότητας και φυσικής νομοτέλειας.

Αυτό ζητούσε πάντα το σύνθημα του κάθε οριακού αγώνα: το αντίβαρο του θανάτου, που μόνο αυτό μπορεί να τον αρνηθεί, είναι η ελευθερία. Δεν είναι η συνεννόηση, δεν είναι η συμμόρφωση, και όποια άλλη απίθανη λέξη έχουν βρει οι μισάνθρωποι αναλυτές αυτές τις μέρες, που αισθάνθηκαν να ταράζονται οι χυδαία συμβατικές συντεταγμένες τους. Σε πείσμα τους όμως, η ζωή και ο θάνατος δεν εξηγούνται ούτε με ψυχαναλυτικές ασκήσεις, ούτε με λαθρόχειρα ιδεοληπτικά φληναφήματα. Αυτοί διαβάζουν άρνηση της ζωής μέσω ενός αποφασισμένου θανάτου, ενώ ο αποφασισμένος για θάνατο καλεί για ζωή. Μιλούν για γράμματα του νόμου, ενώ εκείνος για αληθινά γράμματα· και μέσα από αληθινά γράμματα. Με ενδιάμεσο αδίκημα μια ληστεία, που δεν θα του τη συγχωρήσουν ποτέ. Όχι επειδή τη διέπραξε, αλλά γιατί με σθένος υπερασπίζεται κάθε συνέπεια της πράξης του. Είναι αυτοί που εννοούν τη μόρφωση ως συμμόρφωση, ως πλήρη αποδοχή μιας αστικής νόρμας ασάλευτης κανονικότητας. Είναι αυτοί που βρήκαν απάγκιο στη Μαρφίν, κι αυτό μόνο επειδή βολικά τους ταίριαξε ως ιδεολογικό πρόσημο των αντικοινωνικών επιχειρημάτων τους· του λόγου που εχθρεύεται τη ζωή, που φοβάται το θάνατο και κάθε παρουσία του, που νεκρολαγνικά βιοπορίζεται, που υποτάσσεται σε κάθε ιδιοτελές κίνητρο που υπόσχεται πρώτα μισθό και μετά ζωή.

Είμαστε λοιπόν με τη ζωή· αυτή είναι η κοινή μας μοίρα. Θέλουμε να ζήσει ο Νίκος Ρωμανός, όχι να πεθάνει. Και θέλουμε να ζήσει ελεύθερος -κι ας κάνει όσες ληστείες νομίζει. Σπουδές ζήτησε να κάνει, όχι ληστείες. Ήδη έμαθε, είδε και ξέρει τι να κάνει και τι θέλει· κι εμείς τον εμπιστευόμαστε. Όχι ως ιδεολογικοί σύντροφοι, αλλά ως αλληλέγγυοι σε κάθε υπερασπιστή της ζωής, της ζωής του. Ο ενδεχόμενος θάνατος του Νίκου Ρωμανού μας ενώνει, γιατί θέλουμε να ζήσει ανάμεσά μας, γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε μαζί του· να πεθαίνουμε κάθε τόσο. Είμαστε αλληλέγγυοι ακριβώς γιατί δεν αποδεχόμαστε αυτήν την κοινή μοίρα.Είμαστε με τη ζωή, με όλες τις αδεξιότητες, τις παραλείψεις, τις αστοχίες, τα λάθη, τις παρεκλίσεις. Αυτή είναι η ζωή.

Δεν τους χαρίζουμε λοιπόν τη ζωή. Τους χαρίζουμε τον θάνατο, όλον δικό τους. Αυτόν που μας ενώνει ως εχθρούς του.

Η αγάπη είναι πόλεμος, γαλήνες δεν θυμάται

Κλέβει του Χάρου μια στιγμή και τσ'άλλες τυραννάται

Πίνακας, δώρο των Ζαπατίστας στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Αλέξης (αναδημοσίευση)

Θυμήθηκα, μέρες πούναι, ένα κείμενο από το μαμούφι που δημοσιεύθηκε το 2009. Το ξανάψαξα και το αναρτώ εδώ μιας και διατηρεί πάντα το συμβολισμό του, σαν νάχει "σωματοποιήσει" τη φρεσκάδα που αντλεί από τον πίνακα που περιγράφει το μαμούφι.

διαβάστε το κείμενο:

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου αγαπούσα πολύ ότι είχε να κάνει με τους Ινδιάνους των Άνδεων. Από τα χρώματα και τις μουσικές τους μέχρι τα στρογγυλά τους καπελάκια. Από τον πολιτισμό τους την ιστορία και τη γλώσσα τους μέχρι τα φαγητά τους.

Είναι λες κι όλα αυτά υπάρχουν μ’ ένα τρόπο δικό τους μοναδικό υφασμένο τόσο με το δέος των ψηλών βουνών που ο αέρας είναι αραιός και σου δυσκολεύει την ανάσα όσο και με την υγρασία και τον απόλυτο κορεσμό των χρωμάτων της ζούγκλας.

Σύμβολο ανθρώπων ελεύθερων. Με μια ελευθερία που ο ίδιος τους ο τόπος τους δίδαξε.

Ήταν συγκινητικό να βλέπεις αυτή την έκρηξη από χρώμα να διακόπτει το γκρι των τοίχων στο πιο «σκοτεινό» ίσως σημείο τούτης της πόλης σήμερα.

(Στη διάρκεια του Φεστιβάλ της Οργής της Αξιοπρέπειας, δόθηκε από τον EZLN (Εθνικό Απελευθερωτικό Ζαπατιστικό Στρατό) ο παραπάνω πίνακας - συμβολικό δώρο προς την εξεγερμένη νεολαία της Ελλάδας. 

Πρόκειται για ένα αντίγραφο πίνακα της Μπεατρίς Αουρόρα, που φέρει τις υπογραφές των διοικητριών και των διοικητών του EZLN, που παραβρέθηκαν στο φεστιβάλ, καθώς και του υποδιοικητή Μάρκος. Επάνω στον πίνακα είναι γραμμένο: «Για την αξιοπρεπή, οργισμένη νεολαία της Ελλάδας. Με σεβασμό και θαυμασμό. Από τον EZLN. Γενάρης του 2009.» 

Το Σάββατο 7 Μαρτίου έγινε συγκέντρωση στη διασταύρωση Μεσολογγίου και Ζαλόγγου και ο πίνακας τοποθετήθηκε στο σημείο της δολοφονίας του Α.Γρηγορόπουλου).

Το λάθος είναι ο πρόγονος του σωστού (αναδημοσίευση)

από τον ΚΙΜΠΙ

Πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν ακόμη σχετικά νέος στη δημοσιογραφία, ο διευθυντής της εφημερίδας που δούλευα με επέπληξε μια μέρα, με αστική ευγένεια είναι αλήθεια, για το γεγονός ότι είχε διαφύγει της προσοχής μου συντακτικό λάθος σε τίτλο κειμένου. Παρ’ ότι ήμουν αρκετά καλός γνώστης και χρήστης της ελληνικής, δεν υπήρξα ποτέ φανατικός καθαρολόγος, είτε της λαϊκότροπης είτε της λογίας εκδοχής. Και σε κάθε περίπτωση δεν ήμουν πιστός στους κανόνες των γλωσσικών εγχειριδίων, για τον απλούστατο λόγο ότι, όπως όλοι της γενιάς μου, έζησα την ραγδαία μετάβαση από την κυριαρχία της απλής καθαρεύουσας του επίσημου λόγου στον θρίαμβο της απλής δημοτικής, που καθιστούσε «ορθά» και απολύτως αποδεκτά χιλιάδες «λάθη» της παλαιάς γλώσσας.«Μετά από…». Αυτό ήταν το λάθος που προκάλεσε την παρατήρηση του διευθυντή μου. «Κλασικό λάθος, δυο προθέσεις, η μια μετά την άλλη δεν πάνε ποτέ», είπε για να τεκμηριώσει την παρατήρηση. Ακριβής παρατήρηση, σύμφωνα με τους κανόνες της αρχαΐζουσας, της απλής καθαρεύουσας ή της λόγιας δημοτικής που επιχείρησαν να επιβάλουν οι εφημερίδες τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά τόσο ασύμβατη με τη ζωντανή πραγματικότητα της γλώσσας. Στα περισσότερα επίσημα κείμενα, στα σχολικά βιβλία, στα δικόγραφα, τις δικαστικές αποφάσεις, τα ΦΕΚ ή τα επίσημα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης το λάθος «μετά από» είναι πια το νέο σωστό. Η πλειοψηφία των «ασυντάκτων» επέβαλε τον νέο κανόνα της στους καθαρολόγους της συντακτικής ακαμψίας. Οι γλώσσες είναι ζωντανοί οργανισμοί γιατί τις μιλούν ζωντανοί άνθρωποι, κι αν αυτοί συμφωνήσουν ότι με το «λάθος» τους εννοούν το ίδιο «σωστό» πράγμα, τότε το λάθος γίνεται σωστό. Εκ των πραγμάτων, το λάθος είναι ο πρόγονος του σωστού.

Μού ξανασυνέβη αυτό πρόσφατα, όταν αναζητούσα την οδό «Πεύκων» στο Ηράκλειο, αλλά όλοι όσους ρώτησα να με προσανατολίσουν με διόρθωναν, άλλος αυστηρά, άλλος αυθόρμητα: «Πευκών»! Τα πεύκα των πεύκων, ή τα πεύκα των πευκών; Με έκανε να αναρωτιέμαι η βεβαιότητα με την οποία με διόρθωναν, έκλινα όσα δευτερόκλιτα ουδέτερα μου έρχονταν στο μυαλό, «τα δένδρα των δένδρων, όχι των δενδρών, τα δώρα των δώρων, όχι των δωρών, δεν μπορεί να κάνω λάθος», αλλά ο αταλάντευτος τονισμός των κατοίκων με κάνει να πιστεύω ότι, τελικά, ο οδογράφος του εγγύς μέλλοντος θα προσαρμοστεί και θα κατεβάσει τον τόνο. Ή το πολύ πολύ θα κρύψει την πάλη ανάμεσα στο «λάθος» και το «σωστό» πίσω από έξι κεφαλαία γράμματα: ΠΕΥΚΩΝ. Κι όλοι θα ‘ναι ευχαριστημένοι.

*****

Η γλώσσα είναι ένα σχετικά ανώδυνο πεδίο αυτού του κανόνα, ότι το σωστό είναι πρόγονος του λάθους. Κανείς δεν έπαθε τίποτα επειδή μια πρόθεση χρησιμοποιείται πια σαν σύνδεσμος, κανείς δεν έπαθε τίποτα επειδή ένας τόνος κατεβαίνει ή ανεβαίνει λάθος, κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να διορθώσει τη λάθος προστακτική «επέστρεφε» στο ποίημα του Καβάφη, κι αν αποφάσιζε κανείς να διορθώσει ριζικά όλες τις παραφθορές στις λέξεις που γεννούν νέες λέξεις, στο τέλος θα κατέληγε σε ένα ιδίωμα που δεν θα καταλάβαινε κανείς. Ο κανόνας είναι απλούστατος: ανεξαρτήτως τόνου, ορθογραφίας, σύνταξης όλοι ή οι περισσότεροι να εννοούμε το ίδιο πράγμα και με το σωστό και με το λάθος που κυριαρχεί ως σωστό. 

Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν βγούμε πέρα από το λεκτικό σύμπαν, όταν περάσουμε στο πεδίο της χειροπιαστής πραγματικότητας, αυτής που ρυθμίζει τις ζωές μας και καθορίζει την επιβίωσή μας σε ένα περιβάλλον εξ ορισμού επικίνδυνο, ενίοτε και εχθρικό προς τη φύση μας. Ένας πυρήνας αδιαπραγμάτευτης ορθότητας πρέπει να υπάρχει, δεν μπορεί. Ίσως είναι ανεκτό να γίνει «λάθος» το «ορθό» «ου μοιχεύσεις», ίσως υπό συγκεκριμένες συνθήκες το «ου κλέψεις» είναι λάθος, αφού εξαρτάται από το ποιος κλέβει ποιον- έτσι κι αλλιώς είναι «σωστό» ο πλούσιος να κλέβει τον φτωχό, πώς αλλιώς θα υπήρχαν πλούσιοι και φτωχοί, είναι «σωστό» το κράτος να κλέβει τους πάντες, αλλιώς πώς θα υπήρχε κράτος-. Αλλά όταν φτάνεις στο «ου φονεύσεις» τα πράγματα αλλάζουν, ο «σωστός» φόνος είναι η απόκλιση –άμυνα, πόλεμος-, το ου φονεύσεις δεν θα γίνει ποτέ «λάθος», εκτός αν αποφασίσουμε ή αποφασίσουν άλλοι για μας να αφανιστούμε ως είδος.

*****

Αυτά φαίνονται κι ακούγονται αυτονόητα, υποτίθεται ότι όλοι μας έχουμε εμπεδωμένο έναν αδιαπραγμάτευτο πυρήνα ορθότητας, η ίδια η κοινωνική δομή, όσο εκμεταλλευτική και καταπιεστική κι αν είναι, το ίδιο το σύστημα διακυβέρνησης, όσο αυταρχικό, ψευδοδημοκρατικό ή απάνθρωπο κι αν είναι, έχουν τον δικό τους πυρήνα ορθολογισμού, έστω ως κώδικα αυτοσυντήρησης, που δεν τους επιτρέπει να βαφτίζουν κάθε τι «λάθος» σε «σωστό» κι αντίστροφα. 

Κι όμως, πολλά συνηγορούν ότι το καπιταλιστικό μας σύμπαν γοργά εγκαταλείπει κι αυτόν τον ελάχιστο πυρήνα ορθολογισμού. Η Δύση, με το δεξιό αλλά και με το αριστερό προφίλ της, παρακολουθεί με αποτροπιασμό και συντάσσεται με σπάνια ομοθυμία στη εξόντωση του ανορθολογικού Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, που ισοπεδώνει κάθε κώδικα σωστού και λάθους. Αλλά την ίδια στιγμή σαρώνει στο έδαφός της ό,τι έχει απομείνει από την παράδοση Διαφωτισμού και Ορθολογισμού που τη γέννησε. Υποτίθεται ότι ο ανταγωνισμός- ανάμεσα σε έθνη, κράτη, πολιτισμούς, τάξεις, άτομα- αναγνωρίστηκε ως πηγή φθοράς και αυτοκαταστροφής και το «σωστό» ήταν η αυστηρή οριοθέτησή του. Τώρα, η ανταγωνιστικότητα προβάλλεται ως όρος ύπαρξης και αναπαραγωγής υπερεθνικών ενώσεων, κρατών, τάξεων και ατόμων. Ναι, ακόμη και τάξεων, αφού η κυρίαρχη οικονομική ελίτ έχει κάνει τα πάντα για να «καταργήσει» την πάλη των τάξεων, αλλά ταυτόχρονα έχει κηρύξει έναν ανελέητο πόλεμο εξόντωσης των υποτελών τάξεων.

Το χειρότερο σύμπτωμα αυτής της αλλαγής είναι η ευκολία προσαρμογής των υποτελών στρωμάτων στη νέα κλίμακα «ορθού και λάθους» που επιβάλλει η οικονομική και πολιτική ελίτ του κόσμου. Ανεπαισθήτως, προσχωρούμε στο «λάθος» που γίνεται «σωστό». Μεσολάβησαν χιλιετίες για να αποκτήσουν οι κοινωνίες και να θεσπίσουν τα κράτη μιαν ελάχιστη αλληλεγγύη γενεών- δεν θανατώνουμε τους γέρους στον Καιάδα, δεν εγκαταλείπουμε τους ανάπηρους, δεν απομονώνουμε τους παραβάτες, δεν εκθέτουμε τα παιδιά σε κίνδυνο-. Αυτό το ελάχιστο, που ονομάστηκε βαρύγδουπα «κοινωνικό κράτος», αντιμετωπίζεται σήμερα σαν ένα παράλογο εμπόδιο της «προόδου», ένα εμπόδιο που πρέπει να απαλειφθεί ή να εκμηδενιστεί ως κόστος. Μεσολάβησαν αιώνες μέχρι να εξοικειωθεί το «σύστημα» με την ιδέα ότι υπάρχει ένα απαραβίαστο όριο στο πόση φτώχεια ή πείνα αντέχουν τα ανδράποδα της μισθωτής εργασίας, για να μπορούν να ξαναπάνε την άλλη μέρα στη δουλειά, ή πόσες ώρες δουλειάς σηκώνουν τα χέρια και το μυαλό τους. Κι όμως, τώρα, αυτό το «απαραβίαστο όριο» εξαφανίζεται ραγδαία από το νομοθετικό εποικοδόμημα των καπιταλιστικών κοινωνιών. 

Μεσολάβησαν ποταμοί αίματος και αιώνες κοινωνικών συγκρούσεων μέχρι να συμβιβαστούν οι ιθύνουσες τάξεις με την ιδέα ότι κάποιας μορφής κοινωνική διαπραγμάτευση είναι αναπόφευκτη, ένας βαθμός αναδιανομής του πλούτου, έστω για να κλείνουν στόματα και να εξασφαλίζεται ταξική ειρήνη, είναι αναγκαίος. Τώρα, δεν υπάρχει όριο στο πόσο πλούτο χρειάζεται να συσσωρεύσει το 0,1% της ανθρωπότητας που ζει εις βάρος του 99,9%. Η απληστία είναι η μόνη πηγή πλούτου, η εργασία ένα περιττό βάρος. 

Δεν είναι κάτι πρωτοφανές για τα ιερατεία της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας η προσχώρηση στον (αυτό)καταστροφικό ανορθολογισμό. Πρωτοφανής είναι η ταχύτητα και βιαιότητα με την οποία διεισδύει στα μυαλά των υποτελών. Ό,τι ήταν κραυγαλέα λάθος πριν από είκοσι χρόνια, σήμερα έχει γίνει το αυτονόητα σωστό. Ό,τι ήταν οπισθοδρόμηση χαρακτηρίζεται πρόοδος. Ο αδιανόητος αποκεφαλισμός ξεκίνησε από το ανώδυνο λεκτικό παιχνίδι, κατέλαβε κάθε περιοχή νοήματος και τώρα επιβάλλει μια καθημερινότητα βαναυσότητας και καχεξίας. Οικονομικής και διανοητικής. Δεν υπάρχει καμιά αντίφαση πια ανάμεσα στις λέξεις κι αυτό που νοηματοδοτούν. Το λάθος κατακλύζει την ενδοχώρα του σωστού.

Κρύο (αναδημοσίευση)

του Θωμά Τσαλαπάτη

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εποχή 

(…)

ἡ ὀρχήστρα παίζει κίβδηλους

σκοποὺς

τί μάτια παθιασμένα τί γυναῖκες

τί ἔρωτες τί φωνὲς τί ἔρωτες

φίλε ἀγάπη αἷμα φίλε

φίλε δῶσ᾿ μου τὸ χέρι σου τί κρύο

Ἤτανε παγωνιὰ

δὲν ξέρω πιὰ τὴν ὥρα

ποὺ πέθαναν ὅλοι

κι ἔμεινα μ᾿ ἕναν

ἀκρωτηριασμένο φίλο

καὶ μ᾿ ἕνα ματωμένο κλαδάκι

συντροφιὰ

(Μίλτος Σαχτούρης,

«Η δύσκολη Κυριακή»)

Οι παλιοί έλεγαν πως το κρύο έρχεται κάθε χρόνο κάπου στις 21 Νοεμβρίου. Κάπου εκεί γιόρταζαν και την Παναγία την μεσοσπορίτισσα, γιατί μέχρι την ημερομηνία αυτή θα έπρεπε να έχει τελειώσει τουλάχιστον η μισή σπορά. Μα πια το μοίρασμα των εποχών, η αρμονία που επικαλείται και εορτάζει πράξεις και εργασίες, που μορφοποιεί τρόπους, δίαιτες και εκτονώσεις έχει περάσει ανεπιστρεπτί μέσα στον έναν, το μόνο τόνο της σύγχρονης ζωής. 

Το κρύο δεν μπορεί να είναι ανάμνηση. Σε αντίθεση με την πλαδαρότητα, το τέντωμα και τη σχετικότητα της ζέστης, ορίζει το πιο αδιάκοπο, το πιο επιθετικό παρόν, μια επανάληψη που η πλήρης θύμηση της έρχεται μονάχα στο εκ νέου βίωμα. Το κρύο ποτέ δεν επιστρέφει, λουσμένο στο λευκό, στο άγραφο, είναι πάντα από την αρχή. Και λίγο πριν ξεσπάσει, κάτι σε πιάνει να γυρίσεις στα βιβλία, προβάροντας νύχτες χειμώνα, νύχτες εσωτερικής κατανάλωσης. Στα μυθιστορήματα και τα διηγήματα του Τζακ Λόντον, όπου το κρύο αποκαλύπτει τη θριαμβική υπεροχή της φύσης έναντι του ανθρώπου -κρύο σαν δόντι λύκου, στους «Ανυπεράσπιστους» του Δημήτρη Χατζή, όπου το κρύο υπάρχει ως επιτακτικό ξεγύμνωμα του ανθρώπου από ιδέες, ιδεολογίες και στρατόπεδα (για λίγο βέβαια) όταν μια ομάδα αναρτών βρίσκει καταφύγιο δίπλα σε μια ομάδα του Εθνικού Στρατού και επιβίωση στο από κοινού τρίψιμο των σωμάτων, ή στο χιόνι εκείνο που περιέγραφε ο Τζέιμς Τζόις στους Νεκρούς: «Η ψυχή του γλάρωσε σιγά σιγά, καθώς άκουγε το χιόνι να πέφτει απαλά σ’ όλη την πλάση, και απαλά να πέφτει, σαν τον ερχομό του έσχατου τέλους, πάνω σε ζωντανούς και σε νεκρούς». Γυρίζεις στις σελίδες, σαν να περιμένεις πως η ουδέτερη θερμοκρασία των λέξεων θα σε μονώσει και πως θα σε προστατέψει από τα σημεία στίξης που στέκουν απειλητικά πάνω απ το κεφάλι σου σαν πρωτοβρόχι.

Τα παγωμένα σώματα 

Τα τελευταία χρόνια με την πρώτη παγωνιά κάτι σε αρπάζει. Εδώ δεν ξεδιψάει πια η συσσωρεμένη ζέστη του καλοκαιριού, το σώμα δεν ζητά, δεν προσδοκά, δεν περιμένει. Σαν να νοιώθεις την επίθεση πρώτα στα μέσα και ύστερα στο δέρμα. Ένας φόβος ασυναίσθητος και αιχμηρός για ό,τι δίπλα σου απλώνει, για ό,τι επαναλαμβάνεται με την τάξη του εφιάλτη: οι άστεγοι, τα μαγκάλια, τα ατυχήματα, οι τιμές του πετρελαίου, οι κρύες αίθουσες, τα παγωμένα σώματα των καλοριφέρ. [Μικρή παρένθεση που δεν καταφέρνω -και αρνούμαι- να αποβάλω: Τον χειμώνα του 2012, όταν ο δήμαρχος Καμίνης έστειλε τα ΜΑΤ να απομακρύνουν αστέγους που είχαν καταλάβει άδειο κτίριο του δήμου ώστε να ζεσταθούν τις πιο παγωμένες μέρες του έτους: ξυλοδαρμοί, μήνυση στους καταληψίες, 15 άστεγοι στο Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων, το παγωμένο χαμόγελο της νομιμοφροσύνης να παίζει χαρωπό χιονοπόλεμο με το απάνθρωπο].

Καθώς η ανισότητα βαθαίνει, η διάκριση, η ταξικότητα, η αδικία έχουν την τάση να εμφανίζονται και να γιορτάζουν εξώστρεφα τον εαυτό τους στα πιο απλά: Στην τροφή, στη θερμοκρασία, στην αίσθηση, σε ό,τι διατυπώνει τη ζωή στις πιο πρωταρχικές της μονάδες. Αυτό που κατεβαίνει και απλώνει, λοιπόν, στους μήνες και στις μέρες γύρω είναι ένα κρύο πληθυντικό, το κρύο του καθενός.

Ο καθένας έχει την παγωνιά του, το κρύο, το χιόνι του. Για άλλους είναι το χαζοχαρούμενο βαμβακερό χιόνι των Χριστουγέννων, των βιτρινών και των χιονοδρομικών, για άλλους απλώς μια ενόχληση, κάποια στιγμή μπροστά σε κάποιο τζάκι ή κάτι τέτοιο. Μα είναι για τόσους, για πολλούς μαζί και για τον καθένα ξεχωριστά, το βουβό αυτό χιόνι, το χωρίς περιγραφές, χωρίς παρομοιώσεις, το κρύο αυτό που από την αρχή του άρθρου, προσπαθώ να κατονομάσω μα δεν μπορώ να πω, γιατί είναι το κρύο αυτό που έρχεται για κάποιους ανθρώπους τόσο κυριολεκτικό που δεν κατοικεί στις λέξεις. 

"Χορεύοντας με το θάνατο" η επιστολή του Νίκου Ρωμανού

Επιστολή που κοινοποίησε ο Νίκος Ρωμανός μέσω του συνηγόρου του Φραγκίσκου Ραγκούση όταν του γνωστοποιήθηκε η απορριπτική απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά σχετικά με το δίκαιο αίτημα του να λαμβάνει εκπαιδευτικές άδειες.

Το κείμενο της επιστολής

"Προσπαθώ να αποτυπώσω σε ένα κομμάτι χαρτί τα τελευταία υπολείμματα συγκροτημένης σκέψης με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις και την εκ νέου απόρριψη του αιτήματος της εκπαιδευτικής άδειας.

Από τις πρώτες μέρες της απεργίας είχα πει στην παρέμβασή μου στη συνέλευση αλληλεγγύης που είχε γίνει στο Πολυτεχνείο ότι η απορριπτική απάντηση του Νικόπουλου ο οποίος τόσο καιρό δήλωνε αναρμόδιος είναι η αρχή μιας κρατικής στρατηγικής με στόχο την εξόντωσή μου. 

Αυτή η πολιτική εκτίμηση επιβεβαιώθηκε απολύτως. Αρχικά με την εντολή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού Ευαγγελίας Μαρσιώνη για αναγκαστική μου σίτιση, πράξη που συνιστά πραγματικό βιασμό και έχει οδηγήσει στο θάνατο μεταξύ άλλων τόσο του Xολγκερ Μαϊνς στην Γερμανία όσο και μελών της GRAPO στην Ισπανία. Προς τιμήν τους οι ιατροί του νοσοκομείου πέταξαν στα σκουπίδια την εισαγγελική εντολή και αρνήθηκαν να διαπράξουν ένα τέτοιο κρατικό έγκλημα.

Εν συνεχεία η προσφυγή μου σε δικαστικό συμβούλιο εκτός φυλακής, (μια νομική κίνηση που επιλέγουν πολλοί κρατούμενοι, όταν το συμβούλιο της φυλακής απορρίπτει τις αιτήσεις τους) απορρίφθηκε με τη δικαιολογία ότι τους δεσμεύει η απόφαση του Νικόπουλου, ίδια ακριβώς απόφαση πάνω στην οποία είχε γίνει προσφυγή.

Για όσους έχουν την στοιχειώδη αντίληψη από πολιτική η παρέμβαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μια μέρα πριν συνεδριάσει το συμβούλιο ήταν μια ξεκάθαρη εντολή για την απόρριψη του αιτήματος και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναφέρει τεχνηέντως ότι ο Αθανασίου δεν είναι αρμόδιος για να προσθέσει παρακάτω: «Οι εκπαιδευτικές άδειες χορηγούνται αποκλειστικά από το αρμόδιο συμβούλιο (της φυλακής), στο οποίο προΐσταται ο εισαγγελικός λειτουργός, ενώ για τους υπόδικους απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την προσωρινή κράτηση».

Με λίγα λόγια η εγκυρότητα της προσφυγής ακυρώνεται δια στόματος υπουργού απλά και ξεκάθαρα. Όλο αυτό ντυμένο με την ανυπόστατη πρόταση για μαθήματα μέσω τηλεδιάσκεψης αντί αδειών, η οποία δεν ευσταθεί λόγω των εργαστηρίων που έχουν αναγκαστική παρουσία, ενώ ανοίγει και τον δρόμο στα συμβούλια των φυλακών να τις καταργήσουν εντελώς, αφού είναι γνωστή η ευθυνοφοβία τους και η λύση της τηλεδιάσκεψης θα ισχύσει για όλους τους κρατούμενους.

Με την ίδια ακριβώς λογική σε λίγο καιρό τα επισκεπτήρια με τις οικογένειές μας θα γίνονται μέσα από οθόνες για λόγους ασφαλείας όπως και τα δικαστήριά μας. 

Η τεχνολογία στην υπηρεσία «του σωφρονισμού» και της δικαιοσύνης. Ανθρώπινη πρόοδος ή εκφασισμός… η ιστορία θα κρίνει.

Σε αυτό το σημείο έχει αξία να αναφέρω και τον ρόλο του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη Νικόπουλου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα την απεργία πείνας έχει πάρει σαφείς πολιτικές εντολές από τους πολιτικούς του προϊσταμένους στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, γι’ αυτό άλλωστε και όλοι ρίχνουν την ευθύνη σε αυτόν. 

Αντάλλαγμα για αυτό του το λειτούργημα θα είναι η προαγωγή του στον Άρειο Πάγο, όπως άλλωστε συνέβη και με τον προκάτοχό του Δημήτρη Μόκα, που είχε πρωτοστατήσει σε δεκάδες αντιαναρχικές, κατασταλτικές εκστρατείες.Τώρα απολαμβάνει τον παχυλό μισθό της δικαστικής ελίτ του Αρείου Πάγου. Τυχαίο ; Δεν νομίζω.

Εγώ από την πλευρά μου συνεχίζω, προσπερνάω την οποιαδήποτε πιθανότητα να κάνω πίσω και απαντάω με ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Σε κάθε περίπτωση αν το κράτος με δολοφονήσει με την στάση του, ο κύριος Αθανασίου και η παρέα του θα μείνουν στην ιστορία ως μια συμμορία δολοφόνων, ηθικοί αυτουργοί σε βασανισμό και δολοφονία πολιτικού κρατουμένου. Ας ελπίσουμε μόνο να βρεθούν εκείνα τα ελεύθερα πνεύματα που θα δικάσουν το δίκαιο της δικαιοσύνης τους με τον τρόπο τους.

Κλείνοντας θέλω να στείλω την συνενοχή μου και την φιλία μου σε όσους στέκονται δίπλα μου με όλα τα μέσα.

Τέλος δύο λόγια για τα αδέρφια μου, τον Γιάννη που βρίσκεται και αυτός στο νοσοκομείο, τον Αντρέα, τον Δημήτρη και αρκετούς ακόμα.

Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα. Ο αγώνας συνεχίζεται με Γροθιά στο μαχαίρι, ξανά και ξανά.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ !

ΓΙΑ ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ !

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΘΑ ΤΡΙΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΓΙΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ

ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ.

ΥΣ: Προφανώς και δεν μπορώ να ελέγξω τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που προκαλούνται. Πάντως όσοι Συριζέοι και λοιποί έμποροι ελπίδων έχουν εμφανισθεί έχουν φάει πόρτα ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟ, ενώ ξανατονίζω ότι έχω υπογράψει επισήμως την άρνηση μου για οποιαδήποτε χορήγηση ορού.

Νίκος Ρωμανός

Ο λογαριασμός μας (προφίλ) στο Face Book απενεργοποιήθηκε

Χωρίς ειδοποίηση το FB απενεργοποίησε το προφίλ μας. Αιτία καθώς λένε είναι ότι δεν λειτουργεί σαν ατομικό προφίλ αλλά σαν προφίλ οργανισμού. Μας αναγκάζει δε να μετατρέψουμε το λογαριασμό μας σε σελίδα, κάτι που ήδη είχε γίνει και λειτουργούσε παράλληλα με το προφίλ μας.

Μέχρι να βρεθεί κάποια άλλη λύση (ιδέες ευπρόσδεκτες) αναγκαζόμαστε από αύριο να λειτουργούμε ως σελίδα κάτι που δεν θα μας εξυπηρετούσε και πολύ.

Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων

Δείτε και τη σχετική ειδοποίηση

Αναγκαστική απαλλοτρίωση: η νομοθετημένη αρπαγή "ακατοίκητων" σπιτιών από το real estate

πηγή: left.gr

Την αρπαγή κτηρίων, μεμονωμένων ή συνόλων, στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και σε άλλα αστικά κέντρα της χώρας, από επιχειρήσεις με σκοπό την εκμετάλλευσή τους για ένα κομμάτι ψωμί προωθεί ο υπουργός ΠΕΚΑ Γ. Μανιάτης, ως πλασιέ υπερεθνικών και εθνικών συμφερόντων reale estate.

Το καινούργιο κόλπο αρπαγής, υπό μορφή σχεδίου νόμου, έδωσε στη δημοσιότητα το ΥΠΕΚΑ, σε μια περίοδο φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και άγριας φορολογικής επιδρομής στη μικρή ιδιοκτησία, εισάγοντας τη διαδικασία της αναγκαστικής εξαγοράς κτηρίων προς διαχείριση και εκμετάλλευση από εταιρείες του τομέα κατασκευών, ανάπτυξης και διαχείρισης ακινήτων, από εταιρείες επενδύσεων σε ακίνητα ή εταιρείες του Δημοσίου με τίμημα εξαγοράς "τη μέση αγοραία αξία".

Ταυτόχρονα επιχειρείται ωμή παρέμβαση στη λειτουργία της Δικαιοσύνης για τη fast track αρπαγή από τους ιδιοκτήτες. Διατάσσουν να τηρεί ειδικό βιβλίο, υποχρεωτικά να εκδίδει αποφάσεις σε ένα μήνα, η προθεσμία άσκησης έφεσης να γίνει ασφυκτική, μόλις δεκαπέντε ημέρες, και, το πρωτάκουστο, να μην αναστέλλεται η εκτέλεση της πρωτόδικης απόφασης... Εφευρίσκονται αυθαίρετοι ή αστείοι ορισμοί για το ποιο κτήριο προσδιορίζεται ως εγκαταλελειμμένο ή κενό, αλλά σίγουρα οι συντάκτες του σχεδίου νόμου γνωρίζουν οδούς και αριθμό κτηρίων.

Στην πρώτη κατηγορία εντάσσουν ημιτελή κτήρια στα οποία δεν έχουν γίνει εργασίες αποπεράτωσης τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ή συντρέχουν τα εξής:

"Δεν έχουν υποστεί καμιά συντήρηση τα τελευταία οκτώ, τουλάχιστον, έτη και χρήζουν εκτεταμένης επισκευής. Η εξωτερική τους εμφάνιση, καθώς και του τυχόν περιβάλλοντος χώρου τους, παρουσιάζουν εικόνα ερείπωσης ή έχει εκδοθεί πρωτόκολλο επικίνδυνου ή επικινδύνως ετοιμόρροπου. Αποτελούν απειλή για τη δημόσια υγεία ή ασφάλεια και εστία παραβατικότητας. Δεν διαθέτουν ενεργό σύνδεση με δίκτυα παροχών κοινής ωφέλειας κατά τα τελευταία τρία τουλάχιστον έτη. Δεν κατοικούνται ή δεν χρησιμοποιούνται για την άσκηση νόμιμης δραστηριότητας ούτε κατέχονται νόμιμα και δεν έχουν εκμισθωθεί για διάστημα έως ένα έτος τουλάχιστον, ή δεν έχουν προωθηθεί στην αγορά προς ενοικίαση ή πώληση τα τελευταία τρία έτη".

Κενό βαφτίζεται το κτήριο όταν συντρέχουν τουλάχιστον οι τρεις από τις παρακάτω προϋποθέσεις: 

-Δεν κατοικείται ή δεν χρησιμοποιείται για την άσκηση νόμιμης δραστηριότητας ούτε κατέχεται νόμιμα για συνεχόμενο χρονικό διάστημα πέντε ετών τουλάχιστον. 

-Αποτελεί εστία μόλυνσης και παραβατικότητας και απειλεί τη δημόσια υγεία ή ασφάλεια. 

-Χρήζει επισκευής μικρής κλίμακας ή βελτίωσης και δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι πρόκειται σύντομα να χρησιμοποιηθεί".

Για την αρπαγή των κτηρίων προβλέπεται καθορισμός Ζωνών Ειδικών Κτηριακών Επεμβάσεων με Προεδρικά Διατάγματα σε περιοχές όπου υπάρχουν εγκαταλελειμμένα ή κενά κτήρια σε ποσοστό άνω του 20% του συνολικού αριθμού των κτηρίων, πάνω από τα μισά χρήζουν ανακαίνισης,υπάρχουν μη αποκατεστημένα διατηρητέα κτήρια σε ποσοστό άνω του 30% κ.ά.

Για... ξεκάρφωμα προβλέπεται ότι ο δήμος μπορεί να διαχειριστεί κτήριο εγκαταλειμμένο επί 50 έτη ή να το αποκτήσει προς αξιοποίηση εφόσον, κατά παρέκκλιση του ισχύοντος πλαισίου, μπορούν να ιδρύσουν εταιρείες ή να συμμετέχουν σε εταιρείες με τράπεζες, εμπορικούς επενδυτικούς οργανισμούς, εταιρείες ανάπτυξης ακινήτων κ.λπ.

Ως μανδύα επιστημοσύνης και επεξεργασίας του σχεδίου, το ΥΠΕΚΑ, σε ανακοίνωσή του, επιδεικνύει "κοινή ομάδα εργασίας του υπουργείου και του Δήμου Αθηναίων και Ερευνητική Ομάδα του Τμήματος Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, με υπεύθυνο τον καθηγητή Ν. Τριανταφυλλόπουλο του Ιδρύματος Ωνάση (ΚΙΑΣΩ).

Ενθάδε κείται…νούμερο! (αναδημοσίευση)

του Αρη Σκιαδόπουλου

Εικόνα στα υπόγεια του μετρό. Σχεδόν ετοιμοθάνατη, μπαίνει να πεθάνει στη θαλπωρή, την παίρνουν χαμπάρι από τις κάμερες, η Ασφάλεια τρέχει,τη μαζεύει και την…αδειάζει, έξω από το μετρό, να πεθάνει εκεί. Να μην έχει καμιά ευθύνη το μετρό…

Μήτε ΕΚΑΒ έρχεται να μαζέψει την ετοιμοθάνατη. Ειδοποιείται μόνο η Αστυνομία για τα…περαιτέρω. Πεθαίνει και θάβεται ως ένας αριθμός, συνήθως στό Τρίτο Νεκροταφείο.

Αυτή η αξιακή αρχή, από την αρχαιότητα, του σεβασμού των νεκρών, πάει πια κατά διαόλου… Στο βωμό της τρόικας θυσιάζονται αξίες πατρογονικές και ποδοπατούνται παραδόσεις, βαθιά ριζωμένες στο ήθος αυτού τού λαού.

Στα νοσοκομεία νεκροί μένουν στα «αζήτητα», στους νεκροθαλάμους, γιατί οι συγγενείς τους δεν έχουν λεφτά να τους κηδέψουν. Καμιά φορά προωθούν τις σωρούς στα εργαστήρια Ανατομίας της Ιατρικής. Κι” αυτά, όμως, έχουν φρακάρει.

Τότε, ανατίθεται η ταφή του απόρου, έναντι χιλίων τριακοσίων ευρώ σε γραφείο τελετών. Ο νεκρός ενταφιάζεται ανώνυμα σε μια γωνιά του Τρίτου Νεκροταφείου, με έναν αριθμό…

Το τέλος του Πολιτισμού!

Σε μια χώρα που δίδαξε τον Πολιτισμό και την απόδοση τιμών στους νεκρούς της.

Η Ευρώπη ανταποδίδει όσα οφείλει σ” αυτόν τον τόπο με μια πολιτική αφανισμού του. Αυτά πιστεύει ο Προτεσταντισμός κι” αυτά επιβάλλει.

Την απόλυτη έκπτωση αυτής τής χώρας. Τον εξανδραποδισμό όσων την κατοικούν. Το ξερίζωμα τους, όχι μόνο το υπαρξιακό, αλλά και το ηθικό. Τον ευτελισμό κάθε αξίας.

Αυτοί οι Έλληνες πέρασαν δια πυρός και σιδήρου. Διασχίσανε, πρόσφυγες καταδιωκόμενοι, την Ανατολία, και τα πρώτα που είχανε τυλίξει σ” ένα μπόγο ήταν τα οστά των προγόνων τους και μια εικόνα τής Παναγιάς. Αυτά ήταν η αναφορά στην εθνική μνήμη.

Αυτή, την εθνική μνήμη, στοχεύουν. Αυτή θέλουν να διαγράψουμε από τη συνείδησή μας, για να γίνουμε τα εύκολα εργαλεία του νεοκαπιταλισμού. Κι” αφού μας φτάσουν στην απόλυτη ένδεια και στον ακραίο εξευτελισμό όσο ζούμε, θα μας ταπεινώσουν ακόμα και ως… νεκρούς. Να διαγράψουν ότι όσιο και ιερό κουβαλάμε στους αιώνες.

Αριθμοί, όσο ζούμε, κι ύστερα ταφάριθμοι… Είναι ο νέος όρος πάνω στον οποίο θα στήσουν τη διατριβή τους οι νέοι προτεστάντες. Και μπροστά σ” αυτή την εξαθλίωση, σ” αυτή την απόλυτη απαξία ενός έθνους, μια ηγεσία ανίκανη άβουλη και ρίψασπις, εκλιπαρεί ακόμα τους «τροϊκανούς». Αντί να τους απαντήσει ότι αυτός ο λαός επιτέλους δικαιούται να επιλέξει τουλάχιστον την αξιοπρεπή του θυσία και να τους στείλει στο διάολο. Άλλωστε, αυτό μας δίδαξε η Ιστορία και οι νεκροί μας: Προτιμότερος ένας έντιμος θάνατος από μια ανάξια ζωή.

Κι” αυτή η εικόνα, να πετάμε τους νεκρούς μας μέσα σ” ένα κιβούρι από ροκανίδια και να σημειώνουμε τη θέση με έναν…αριθμό, είναι η χειρότερη ύβρις. Η Αντιγόνη για να τιμήσει το νεκρό της αδερφό, επέλεξε τη δική της εξόντωση. Αλλά να ζητήσεις από Βενιζέλο και Σαμαρά να σου πουν τι έχουν καταλάβει από την Αντιγόνη, πιθανόν και να τούς θυμίζει κάποια…ψιλικατζού!

Τουλάχιστον, αν έχουμε αρχ…δια, οφείλουμε να τους απαγορεύσουμε ν” ανεβάζουν την Αντιγόνη στα θέατρα τους. Γιατί, ο Σοφοκλής αναδεικνύει σε ύπατη αξία το σεβασμό ενός νεκρού, απέναντι στο φασισμό του Κρέοντα.

Αυτό είναι, αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα. Μια Αντιγόνη απέναντι στον φασισμό μιας ολόκληρης Ευρώπης, πού μετράει τα πάντα με κάτι σκατονομίσματα, αδιαφορώντας για την υπεραξία μιας χώρας, πού της δάνεισε τους περισσότερους επιστημονικούς της όρους, πού τους δίδαξε Δημοκρατία και Δικαιοσύνη και που τους επιτρέπει να τέρπονται και να διδάσκονται από ένα ισάξιο με τον Παρθενώνα πνευματικό μνημείο, παγκόσμιας εμβέλειας και ασύλληπτης (από λογιστάκους του..κώλου) υπεραξίας:Την αρχαία τραγωδία.

Ουρλιαχτό, για τον ληστή των εφησυχασμένων συνειδήσεων Νίκο Ρωμανό (αναδημοσίευση)

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει

όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,

έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω

πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

(Μανόλης Αναγνωστάκης)

Όλοι εμείς που γαβγίζουμε μέχρι λύσσας αλλά δε δαγκώνουμε και βγάζουμε λυρικά τελειοποιημένα χαπάκια-γραπτής ομολογίας πίστης στη δύναμη της εξουσίας-που κόβουν τη δίψα για δράση, ακούμε τώρα τις φωνές απ’ τα πηγάδια των φυλακών.

Τα καλύτερα μυαλά κάθε γενιάς οδηγούνται σε ψυχίατρο, έμπορο ναρκωτικών ή φυλακή. Τα καλύτερα μυαλά δεν είναι αυτά που λέγανε το μάθημα νεράκι αλλά αυτά που κατουρούσαν το νεράκι του μαθήματος και χέζαν τη μια και μοναδική άποψη του κυρίου νικητή όλων των απόψεων. Την άποψη που σιγοψήνουν οι νικητές στην ακαδημία και τη σερβίρουν στα παιδάκια οι έσχατοι διορθωτές. Οι όσοι έγιναν δάσκαλοι όσο θα γινόταν μπάτσοι, παπάδες ή δεκανείς.

Τα καλύτερα μυαλά της κάθε γενιάς είναι αυτά που δεν έγιναν κάτι για να ευχαριστήσουν τη μαμά και το μπαμπά. Αυτά που οδηγήθηκαν εκεί που δε βγάζει πουθενά. Γιατί το εκεί που δε βγάζει πουθενά είναι η εξορία εντός και εκτός. Είναι οι ψυχιατρικές κλινικές, τα κρατικά κρεματόρια των Λεχαινών με παιδιά φυλακισμένα σε κλουβιά, για το καλό τους, αφού δεν είχαν την αγαθή τύχη να τα συμπεριλάβει η κυρία Βαρδινογιάννη στο φιλανθρωπικό της μενού.

Είναι οι ψυχιατρικές κλινικές τα ξερονήσια των ευαίσθητων ψυχών. Εκεί που όλα τα άλγη της συναναστροφής με τους κοινωνικούς δυνάστες και τα θύματα-θύτες της βιοπάλης καταλήγουν στη χημεία του μυαλού και στη ροκάνα του κράτους. Αλλά είναι και οι φυλακές.

Οι φυλακές είναι για τους απείθαρχους. Γι’ αυτούς που από κούνια έμαθαν πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή κι αποφάσισαν να κλέβουν τους κλέφτες. Κι είναι και αυτοί που κλέβουν τους κλέφτες για να δείξουν τους κλέφτες. Που γράφουν τα άκρως απαραίτητα και δεν συνομολογούν ήττες διαβάζοντας ποιήματα στην πλατεία Κοτζιά σαν γεροντοπαλίκαρα που γλύτωσαν το αφιόνι του καθεστώτος.

Είναι κι αυτοί που δε βλέπουν ήττες, που δεν αναγνωρίζουν δύναμη στον αντίπαλο και τον παλεύουν μέχρι τέλους. Διότι ξέρουν πως αν δεν πολεμήσουν μέχρι τέλους θα τους φάει η συστημική μούτα σε κάποιο καναπέ διαμερίσματος της επικράτειας, μηρυκάζοντας την κακή τους τύχη και τον κακό τους τον καιρό.

Τα καλύτερα μυαλά κάθε γενιάς δεν αφήνουν τίποτε όρθιο μέχρι να τους ξαπλώσει κάποιος κάτω νεκρούς. Μέχρι να τους επιχωματώσει με κατηγορίες η αμερικανική πρεσβεία και η θεολογία της πολιτικής ορθότητας.

Τα καλύτερα μυαλά κάθε γενιάς δεν έχουν μυαλό ταριχευμένο με οιστρογόνα πειθαρχίας αλλά αφροδίσιο πάθος για όλα εκείνα που οι άλλοι έχουν αδιαφορία, νοικοκυριό και ελεγχόμενη εκσπερμάτωση από το κράτος-εταιρία του κυρίου καπιταλιστή.

Τα καλύτερα μυαλά της κάθε γενιάς δε ζητάνε καλλίτερες συνθήκες για τους δούλους στις φυτείες αλλά κατάργηση της δουλείας.

Τα καλύτερα μυαλά της κάθε γενιάς δεν έχουν βαλσαμώσει τις ανάγκες τους. Δεν παθαίνουν εγκεφαλικά ψυχραιμίας. Δε σταχτώνουν απ’ τον ίλιγγο της ευπρέπειας. Γράφουν γράμματα στο κράτος για να τ’ ακούν οι δεσμοφύλακες που κάνουν το καθήκον τους. Για να τα ακούν οι υποτελείς. Οι κάτω που τα πάντα υπομένουν, περιμένοντας στην ουρά τα διαπιστευτήρια της υποτέλειάς τους.

Κάνουν απεργίες πείνας όχι ελπίζοντας στον ανθρωπισμό του εκμεταλλευτή, αλλά ελπίζοντας σε μια ακόμη δυνατότητα πνοής. Δίνοντας λίγη ακόμα παράταση στο κορμί να παλέψει για αυτό που πιστεύει.

Ιδού τι γράφει λοιπόν ο ληστής των εφησυχασμένων συνειδήσεων Νίκος Ρωμανός. (Κι αν αυτές οι λέξεις δεν είναι αστραφτερά διαμάντια αλήθειας και πολιτικής διαύγειας ενός εικοσάχρονου, ε, τότε δηλητηριάστε τον με το φαγητό σας γραφειοκράτες δεσμοφύλακες υποτακτικοί.)

«Ακριβώς, η ποίηση είναι η τέχνη του ατόφιου. Είναι αυτή που παραμένει ανυπότακτη, όταν η τάξη του διαφανούς έχει υποτάξει όλα τα άλλα είδη του λόγου. Όταν οι λέξεις έχουν προσεκτικά απολυμανθεί και στολιστεί σα μαρκησίες της αυλής, αφού θα καταλήξουν στο κρεβάτι του πρίγκιπα, όσο κι αν αυτό τις τρομάζει, και θα παραστήσουν τις σεμνές, θα υποκριθούν ότι έχουν αρετές που έχουν χάσει από καιρό στο βούρκο του συμβιβασμού και της εκπόρνευσης. Η ποίηση ή είναι ασυμβίβαστη ή δεν είναι τίποτα». (Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν)

Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ και καιρό μας εγκλωβίζουν. Από τα αστυνομικά μπλόκα και τα αντιτρομοκρατικά πογκρόμ, στα συμβούλια των οικονομολόγων που εξοντώνουν όσους δε χωράνε στις στατιστικές τους. Από τους έλληνες βιομηχάνους που αντιστέκονται στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών στηρίζοντας τον όψιμο σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με πολιτικούς που προβάρουν το κοστούμι του υπερ-πατριώτη πάντα δουλικού για το καλό του τόπου, από τους μπάτσους και το στρατό που εξοπλίζονται με όπλα τελευταίας τεχνολογίας για την καταστολή εξεγέρσεων, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη.

Σε λίγο θα είναι πια αργά, και η εξουσία με το μαγικό ραβδί της θα δίνει έλεος μόνο σε όσους γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στην παντοδυναμία της.

Ορισμοί (αναδημοσίευση)

Του Αντώνη Αντωνάκου

Τέχνη είναι η σύγκρουση μ’ αυτό που μας επιβάλλεται.

Τέχνη είναι η απεγνωσμένη μας προσπάθεια να ακυρώσουμε το ήδη συντελεσμένο.

Τέχνη είναι οι ερωτικές επιστολές. Η ολομόναχη γύμνια μας στα χέρια του ταχυδρόμου.

Τέχνη είναι το καπρίτσιο μας να χαρτογραφήσουμε τα γεννητικά μας όργανα.

Τέχνη είναι να βγάζουμε απ’ τα έγκατα τη φωνή του ποδοπατημένου.

Τέχνη είναι να μπορείς να αγγίξεις τον άλλον από έτη φωτός μακριά.

Τέχνη είναι τα χρυσά δόντια των γύφτων που πεθαίνουν γελαστοί

 μέσα στα τραγικά σκοτάδια της ελευθερίας.

Τέχνη είναι να λατρεύεις το μουνί της μάνας σου και το μουνί της γυναίκας.

Τέχνη είναι να θυμάσαι πάντα από πού ξεμπούκαρες.

Τέχνη είναι πάνω στο αλλόκοτο ικρίωμα της φαντασίας να βγάζεις πνοή ζωής.

Τέχνη είναι η αποκάλυψη της φθοράς που μας πλάθει.

Τέχνη είναι οι στιγμές που μας βασανίζουν για μια αιωνιότητα.

Τέχνη είναι να χύνεις ανεμπόδιστα.