Ενθάδε κείται…νούμερο! (αναδημοσίευση)

του Αρη Σκιαδόπουλου

Εικόνα στα υπόγεια του μετρό. Σχεδόν ετοιμοθάνατη, μπαίνει να πεθάνει στη θαλπωρή, την παίρνουν χαμπάρι από τις κάμερες, η Ασφάλεια τρέχει,τη μαζεύει και την…αδειάζει, έξω από το μετρό, να πεθάνει εκεί. Να μην έχει καμιά ευθύνη το μετρό…

Μήτε ΕΚΑΒ έρχεται να μαζέψει την ετοιμοθάνατη. Ειδοποιείται μόνο η Αστυνομία για τα…περαιτέρω. Πεθαίνει και θάβεται ως ένας αριθμός, συνήθως στό Τρίτο Νεκροταφείο.

Αυτή η αξιακή αρχή, από την αρχαιότητα, του σεβασμού των νεκρών, πάει πια κατά διαόλου… Στο βωμό της τρόικας θυσιάζονται αξίες πατρογονικές και ποδοπατούνται παραδόσεις, βαθιά ριζωμένες στο ήθος αυτού τού λαού.

Στα νοσοκομεία νεκροί μένουν στα «αζήτητα», στους νεκροθαλάμους, γιατί οι συγγενείς τους δεν έχουν λεφτά να τους κηδέψουν. Καμιά φορά προωθούν τις σωρούς στα εργαστήρια Ανατομίας της Ιατρικής. Κι” αυτά, όμως, έχουν φρακάρει.

Τότε, ανατίθεται η ταφή του απόρου, έναντι χιλίων τριακοσίων ευρώ σε γραφείο τελετών. Ο νεκρός ενταφιάζεται ανώνυμα σε μια γωνιά του Τρίτου Νεκροταφείου, με έναν αριθμό…

Το τέλος του Πολιτισμού!

Σε μια χώρα που δίδαξε τον Πολιτισμό και την απόδοση τιμών στους νεκρούς της.

Η Ευρώπη ανταποδίδει όσα οφείλει σ” αυτόν τον τόπο με μια πολιτική αφανισμού του. Αυτά πιστεύει ο Προτεσταντισμός κι” αυτά επιβάλλει.

Την απόλυτη έκπτωση αυτής τής χώρας. Τον εξανδραποδισμό όσων την κατοικούν. Το ξερίζωμα τους, όχι μόνο το υπαρξιακό, αλλά και το ηθικό. Τον ευτελισμό κάθε αξίας.

Αυτοί οι Έλληνες πέρασαν δια πυρός και σιδήρου. Διασχίσανε, πρόσφυγες καταδιωκόμενοι, την Ανατολία, και τα πρώτα που είχανε τυλίξει σ” ένα μπόγο ήταν τα οστά των προγόνων τους και μια εικόνα τής Παναγιάς. Αυτά ήταν η αναφορά στην εθνική μνήμη.

Αυτή, την εθνική μνήμη, στοχεύουν. Αυτή θέλουν να διαγράψουμε από τη συνείδησή μας, για να γίνουμε τα εύκολα εργαλεία του νεοκαπιταλισμού. Κι” αφού μας φτάσουν στην απόλυτη ένδεια και στον ακραίο εξευτελισμό όσο ζούμε, θα μας ταπεινώσουν ακόμα και ως… νεκρούς. Να διαγράψουν ότι όσιο και ιερό κουβαλάμε στους αιώνες.

Αριθμοί, όσο ζούμε, κι ύστερα ταφάριθμοι… Είναι ο νέος όρος πάνω στον οποίο θα στήσουν τη διατριβή τους οι νέοι προτεστάντες. Και μπροστά σ” αυτή την εξαθλίωση, σ” αυτή την απόλυτη απαξία ενός έθνους, μια ηγεσία ανίκανη άβουλη και ρίψασπις, εκλιπαρεί ακόμα τους «τροϊκανούς». Αντί να τους απαντήσει ότι αυτός ο λαός επιτέλους δικαιούται να επιλέξει τουλάχιστον την αξιοπρεπή του θυσία και να τους στείλει στο διάολο. Άλλωστε, αυτό μας δίδαξε η Ιστορία και οι νεκροί μας: Προτιμότερος ένας έντιμος θάνατος από μια ανάξια ζωή.

Κι” αυτή η εικόνα, να πετάμε τους νεκρούς μας μέσα σ” ένα κιβούρι από ροκανίδια και να σημειώνουμε τη θέση με έναν…αριθμό, είναι η χειρότερη ύβρις. Η Αντιγόνη για να τιμήσει το νεκρό της αδερφό, επέλεξε τη δική της εξόντωση. Αλλά να ζητήσεις από Βενιζέλο και Σαμαρά να σου πουν τι έχουν καταλάβει από την Αντιγόνη, πιθανόν και να τούς θυμίζει κάποια…ψιλικατζού!

Τουλάχιστον, αν έχουμε αρχ…δια, οφείλουμε να τους απαγορεύσουμε ν” ανεβάζουν την Αντιγόνη στα θέατρα τους. Γιατί, ο Σοφοκλής αναδεικνύει σε ύπατη αξία το σεβασμό ενός νεκρού, απέναντι στο φασισμό του Κρέοντα.

Αυτό είναι, αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα. Μια Αντιγόνη απέναντι στον φασισμό μιας ολόκληρης Ευρώπης, πού μετράει τα πάντα με κάτι σκατονομίσματα, αδιαφορώντας για την υπεραξία μιας χώρας, πού της δάνεισε τους περισσότερους επιστημονικούς της όρους, πού τους δίδαξε Δημοκρατία και Δικαιοσύνη και που τους επιτρέπει να τέρπονται και να διδάσκονται από ένα ισάξιο με τον Παρθενώνα πνευματικό μνημείο, παγκόσμιας εμβέλειας και ασύλληπτης (από λογιστάκους του..κώλου) υπεραξίας:Την αρχαία τραγωδία.