Αντικαπνιστική υστερία: Η Σιωπή των Αμνών

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους αν και η υπαγωγή του θέματος στη μνημονιακή-αντιμνημονιακή διελκυστίνδα είναι υπερβολική. 

Από Μανώλης Γρηγοριάδης  

... απαγορεύεται το απαγορεύεται

(Μάης ’68)

Η νομοθετική απαγόρευση του καπνίσματος, σε χώρους όπου στον ελεύθερο χρόνο τους οι άνθρωποι συναναστρέφονται, συνομιλούν ή διασκεδάζουν, είναι μέτρο μαζικής καθυπόταξης και ελέγχου των συνειδήσεων. Είναι μέτρο, που θέλει να καταστήσει τους ανθρώπους παθητικούς αποδέκτες των εντολών της εξουσίας.

Οι ρυπογόνες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που καταστρέφουν πράγματι το περιβάλλον, τον πλανήτη, την υγεία κι ελέγχουν και εκμεταλλεύονται απάνθρωπα τον εργάσιμο χρόνο, θέλουν τώρα να ελέγξουν, με πρόσχημα την υγεία, και τον ελεύθερο χρόνο. Η πολιτική των μνημονιακών κομμάτων, και οπωσδήποτε η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης ΝΔ-Κυριάκου Μητσοτάκη, θέλουν, όχι μόνο να εξαθλιώσουν, αλλά και να καθυποτάξουν τους μισθοσυντήρητους και το λαό.

Ο Μαρξ έγραφε:

“Δραστηριότητα και απόλαυση έχουν κοινωνικό περιεχόμενο και καταγωγή• είναι κοινωνική δραστηριότητα και κοινωνική απόλαυση.” 

Ο Μαρκ Τουαίην, συγγραφέας των «Τομ Σώγερ», «Χώκμπερυ Φιν» κλπ, έγραφε:

«Δεν θέλω καμία από τις στατιστικές σας. Τις χρησιμοποίησα όλες για να ανάψω την πίπα μου. Μισώ το σινάφι σας. Συνέχεια προσπαθείτε να αποδείξετε πόσο βλάπτεται η υγεία του ανθρώπου, πόσο πολύ παρεμποδίζεται η διανοητική του λειτουργία και πόσα δολάρια ξοδεύει κατά τη διάρκεια των 92 χρόνων της ζωής του στην απόλαυση της μοιραίας συνήθειας του καπνίσματος, αλλά και στην εξίσου μοιραία απόλαυση του καφέ και του μπιλιάρδου και κανενός ποτηριού κρασί μαζί με ένα ωραίο δείπνο. Kαι ποτέ δεν προσπαθήσατε να ανακαλύψετε πόση παρηγοριά, χαλάρωση και απόλαυση αντλεί κατά τη διάρκεια της ζωής του ένας άνθρωπος από το τσιγάρο (όλα αυτά αξίζουν δέκα φορές τα λεφτά που θα εξοικονομούσε αν δεν κάπνιζε), ποτέ δεν μπήκατε στον κόπο να υπολογίσετε το φρικτό κόστος της απώλειας της ευτυχίας μιας ζωής χωρίς κάπνισμα. Φυσικά και μπορείτε να εξοικονομήσετε κάποια χρήματα αρνούμενοι για πενήντα χρόνια να υποκύψετε σε όλες αυτές τις μικρές ακόλαστες απολαύσεις. Αλλά τι θα τα κάνετε; Πού θα τα ξοδέψετε;

Τα χρήματα δεν μπορούν να σώσουν την απειροελάχιστη ψυχούλα σας.

Τώρα που σας τα είπα, τα μάθατε πια όλα αυτά. Έτσι δεν είναι; Για ποιό λόγο τότε θέλετε να ζήσετε ισχνοί και μαραμένοι μέχρι τα βαθιά σας γεράματα; Για ποιό λόγο μαζεύετε χρήματα, αφού σας είναι τελείως άχρηστα; Εν ολίγοις, γιατί δεν πάτε να πεθάνετε κάπου αλλού, αντί να προσπαθείτε με τις μοχθηρές σας “ηθικές στατιστικές” να πείσετε τους ανθρώπους να γίνουν το ίδιο στεγνοί και αγέλαστοι με εσάς;».

Το αλάτι, όπως όλοι γνωρίζουν, βλάπτει σοβαρά την υγεία και προκαλεί βλάβες καθολικές. Η χρήση του αλατιού επιβαρύνει και την υγεία των ατόμων αλλά και τα έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων, όμως κανείς δεν σκέφτηκε ν’ απαγορεύσει και να ποινικοποιήσει τη χρήση του αλατιού. Η απόλαυση ενός νόστιμου φαγητού, κάνει το αλάτι στοιχείο της κουλτούρας και του πολιτισμού, κάνει την ωφέλεια που προκύπτει απ’ το αλάτι να παραγράφει τις όποιες βλαπτικές επιδράσεις, και τελικά να παρατείνει -μάλλον- παρά να μειώνει το προσδόκιμο της ζωής.

Η ζάχαρη είναι μια από τις πιο βλαπτικές ουσίες και προκαλεί μεγάλα προβλήματα στην υγεία, ιδίως των παιδιών. Η χρήση της ζάχαρης επιβαρύνει και την υγεία των ατόμων αλλά και τα έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων, όμως κανείς δεν σκέφτηκε ν’ απαγορεύσει και να ποινικοποιήσει τη χρήση της ζάχαρης. Η απόλαυση ενός γλυκού, κάνει τη ζάχαρη στοιχείο της κουλτούρας και του πολιτισμού, κάνει την ωφέλεια που προκύπτει απ’ τη ζάχαρη να παραγράφει τις όποιες βλαπτικές επιδράσεις, και τελικά να παρατείνει -μάλλον- παρά να μειώνει το προσδόκιμο της ζωής.

Η απόλαυση του καφέ, του κρασιού, του ούζου, της τσικουδιάς, του τσιγάρου κλπ., έχουν κοινωνική λειτουργία και κοινωνικό περιεχόμενο (όπως υποστηρίζει ο Μαρξ), και είναι δομικά στοιχεία των πολιτιστικών συνηθειών του ελεύθερου χρόνου, ιδίως στα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Για τον μισθοσυντήρητο, τον αγρότη, τον συνταξιούχο, τον νεολαίο, που δεν έχει ούτε τις βίλες, ούτε τα εξοχικά, ούτε τις ιδιωτικές λέσχες, ούτε τα κότερα για ιδιωτικές συναντήσεις κλπ., ούτε βεβαίως τα οικονομικά μέσα για να επισκέπτεται το «μέγαρο» της υψηλής κουλτούρας ή τον «παίδαρο» της πολιτιστικής εξαθλίωσης κλπ., χώροι όπως το καφενείο, η καφετέρια, το ουζερί, η ταβέρνα, το μπαράκι, αποτελούν τις μόνες επιλογές του για να συναντηθεί με τους φίλους του, να συναντήσει καινούριους ανθρώπους, να κάνει νέες γνωριμίες και να αποφορτιστεί από το βάρος της καθημερινότητας.

Υπάρχουν πολλοί που, για κάποιους δικούς τους λόγους, δεν πίνουν καφέ, δεν πίνουν οινοπνευματώδη ποτά, δεν χρησιμοποιούν ζάχαρη, δεν χρησιμοποιούν αλάτι, είναι χορτοφάγοι κλπ. Αυτό όμως δεν τους στερεί το δικαίωμα να είναι θαμώνες σε καφενεία, σε καφετέριες, σε ουζερί, σε μπαράκια, σε ταβέρνες, μαζί με τους φίλους, τους γνωστούς τους, αλλά και θαμώνες που έχουν διαφορετικές απ’ αυτούς προτιμήσεις.

Η συνήθεια και η απόλαυση του τσιγάρου έχει κοινωνικό περιεχόμενο και καταγωγή. Υπάρχουν πολλοί που δεν καπνίζουν, και καλώς πράττουν. Υπάρχουν και πολλοί, βεβαίως, που είναι καπνιστές. Για τους καπνιστές, ο καφές, το ποτό, η συζήτηση, η αναπόληση, χωρίς τσιγάρο, είναι φαγητό χωρίς αλάτι, είναι ομελέτα χωρίς αυγά, είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, είναι μπακλαβάς χωρίς σιρόπι.

Όταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Γεωργίου Α. Παπανδρέου ψήφισε τον αντικαπνιστικό νόμο, ο μουσικοσυνθέτης Θάνος Μικρούτσικος δήλωσε:

«Δεν πρόκειται να πατήσω σε μαγαζί που δεν μου επιτρέπεται το κάπνισμα, ακόμα και αν ήταν αγαπημένο μου στέκι ως τώρα. Θεωρώ το μέτρο φασιστικό και γελοίο. Δεν δίνω σε κανένα το δικαίωμα να με σώσει. Το κάπνισμα θα έπρεπε να απαγορεύεται σε όσα σημεία υποχρεούται να πάει ο πολίτης, όπως είναι οι δημόσιες υπηρεσίες, τα νοσοκομεία και οι τράπεζες. Σε έναν χώρο διασκέδασης όμως, όπως το εστιατόριο, η απαγόρευση του καπνίσματος με καθιστά πολίτη β΄ κατηγορίας. Θα μπορούσε να επιβληθεί η δημιουργία ξεχωριστών χώρων για καπνιστές και μη καπνιστές στα μαγαζιά, ακόμα και η εναλλάξ λειτουργία των μαγαζιών ως καπνιζόντων και μη καπνιζόντων. Όσο για το επιχείρημα ότι με αυτό το μέτρο θα αποθαρρυνθούν οι νέες γενιές από το να καπνίζουν, με την ίδια λογική θα έπρεπε να υπάρχει και ανώτερη παραγγελία στα μπαρ. Το αλκοόλ ίσως είναι περισσότερο βλαπτικό. Επιπλέον η οικονομική συγκυρία είναι η χειρότερη δυνατή. Στη Γαλλία όπου εφαρμόστηκε το μέτρο ο τζίρος στα καφέ μειώθηκε κατά 40%».

Επίσης κατά την ίδια περίοδο, ο μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης δήλωνε:

«Είμαι καπνιστής και θέλω να συνεχίσω να καπνίζω. Αυτές οι απαγορεύσεις, που έχουν ευρωπαϊκή προέλευση, θέλουν να μας μετατρέψουν σε μια κοινωνία που αποτελείται από ανθρώπους που κάθονται όλη μέρα μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή. Συμφωνώ ότι οι μη καπνιστές δεν πρέπει να ενοχλούνται, όμως στην Ελλάδα δεν είναι και τόσο πολλοί. Σε μια χώρα που έχει βάσανα, ο κόσμος θέλει να καπνίσει. Αν τους ενδιέφερε να κάνουν κάτι για την υγεία μας θα έπρεπε να απαγορέψουν τις εισαγωγές των τσιγάρων αντί να στέλνουμε τα δικά μας καπνά στις βιομηχανίες της Αμερικής. Πάντως θεωρώ ότι το μέτρο δύσκολα θα εφαρμοστεί. Τα μαγαζιά ήδη βρίσκουν ένα σωρό πατέντες, ο Έλληνας μπορεί να γίνει πολύ ευρηματικός όταν θέλει να καπνίσει. Στο κάτω-κάτω της γραφής, είδατε να απαγορευτεί το κοκορέτσι που είναι και πιο βλαβερό;».

Τέλος, μεταξύ πολλών άλλων, ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου, υποστήριζε τα εξής:

«Έχω κόψει το κάπνισμα από μόνος μου. Αν μου το επέβαλλε κάποιος, ακόμη και ο γιατρός μου, ίσως και να μην το έκανα. Είμαι ενάντια σε κάθε είδους απαγόρευση. Συμφωνώ με το σύνθημα του Μάη του 1968: Απαγορεύεται το απαγορεύεται. Ο προηγούμενος νόμος είχε εξαιρέσεις. Τώρα δεν υπάρχει καμιά, η πολιτεία αποφασίζει απόλυτα και ολοκληρωτικά. Το τσιγάρο δεν έχει μόνο αρνητικές συνέπειες, οι οποίες είναι αδιαμφισβήτητες. Το τσιγάρο είναι παρηγοριά και συντροφιά του ανθρώπου που πίνει καφέ ή ποτό, που προσπαθεί να στοχαστεί. Δεν είναι τυχαίο ότι το τσιγάρο έχει υμνηθεί από όλες τις τέχνες, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Πρέπει να δούμε τις βλαβερές συνέπειες στη δημοκρατία μας από τέτοιου είδους απαγορεύσεις. Όπως κατά καιρούς χρησιμοποιείται το επιχείρημα του δίκαιου της σιωπηρής πλειοψηφίας, έτσι σε αυτή την περίπτωση γίνεται με τον παθητικό καπνιστή».

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, και οπωσδήποτε η κυβέρνηση ΝΔ-Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν απαγόρευσαν και δεν ποινικοποίησαν το κάπνισμα. Δεν απαγόρευσαν και δεν ποινικοποίησαν την παρασκευή, την πώληση και την αγορά καπνού. Άρα, δεν νομοθέτησαν ενάντια στις βλαπτικές συνέπειες του καπνίσματος. Αν ήθελαν να προστατεύσουν τους μη καπνιστές από το λεγόμενο «παθητικό κάπνισμα», θα μπορούσαν να επιβάλουν καλό εξαερισμό σε καφενεία, μπαράκια, ταβέρνες κλπ. Αν ήθελαν να προστατεύσουν την υγεία και των μη καπνιστών και των καπνιστών, θα μπορούσαν να επιβάλουν την τοποθέτηση ιονιστήρων, οζονιστήρων κλπ. σε καφενεία, μπαράκια, ταβέρνες κλπ. Ιδίως στις μεγαλουπόλεις, όπου οι ρύποι είναι τρομακτικοί, η χρήση ιονιστήρων-οζονιστήρων θα μπορούσε να καταστήσει τις καφετέριες, τα μπαράκια κλπ., οάσεις αναπνευστικής υγείας, και για τους καπνιστές και για τους μη καπνιστές.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις -και οπωσδήποτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη- λοιπόν, απαγόρευσαν και ποινικοποίησαν τη διάθεση των μη καπνιστών -ιδίως εκείνων που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα- να συναντώνται με τους φίλους τους καπνιστές, αλλά και αυτών που καπνίζουν -ιδίως αυτών που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα- να συναντώνται και με τους φίλους τους μη καπνιστές, αλλά και μεταξύ τους, αφού δεν έχουν άλλους χώρους συνάντησης και συζήτησης εκτός από τα καφενεία, τις καφετέριες, τα ουζερί, τα μπαράκια, τις ταβέρνες κλπ.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις γνωρίζουν την ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και, με τον ίδιο ωμό και θρασύ τρόπο που επέβαλαν τα μέτρα των μνημονίων χωρίς να συναντήσουν κάποια ουσιώδη αντίσταση, νομοθέτησαν και το μέτρο της καθολικής απαγόρευσης του καπνίσματος σε χώρους όπου οι άνθρωποι συναντώνται, συζητούν και διασκεδάζουν, για να τονίσουν τη δύναμη της εξουσίας και να χλευάσουν το λαό.

Τέτοια νομοθετήματα, σαν κι αυτό της καθολικής απαγόρευσης του καπνίσματος, είναι προϊόντα νοσηρών εγκεφάλων που, με σαδιστικό τρόπο, θέλουν να γελοιοποιήσουν και να εξευτελίσουν τα λαϊκά στρώματα, να υπογραμμίσουν με τρόπο σαφή «ποιοί είναι οι αφέντες και ποιοί είναι οι δούλοι».

Να γιατί το Μάη του ’68 το «κάπνισμα στα αμφιθέατρα» ήταν πρόταγμα ελευθερίας, ενώ, η απαγόρευση του καπνίσματος, που για πρώτη φορά επεβλήθη από τον Χίτλερ και τους Ναζί, ήταν πρόταγμα παθητικότητας και ελέγχου των συνειδήσεων…

Αθήνα, 22 Ιουλίου 2019

Μανώλης Γρηγοριάδης

Πώς η Φινλανδία έλυσε το πρόβλημα των αστέγων

Πηγή: dinfo

Πώς η Φινλανδία έλυσε το πρόβλημα των αστέγων

Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Τόμας Σάλμι έπινε για να ξεχάσει. Ήταν άστεγος και ζούσε στους δρόμους της πρωτεύουσας της Φινλανδίας στο Ελσίνκι.

Από την αρχή η ζωή του ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσε να ζει στο σπίτι του, γιατί ο πατέρας του ήταν επιθετικός. Άλλαξε συνολικά εννιά κοινότητες παιδικής φροντίδας. Η εφηβεία πέρασε και μέχρι τα 21 του ήταν άστεγος. «Έχασα την αίσθηση μιας κανονικής ζωής»,δηλώνει  Έγινε καταθλιπτικός, επιθετικός, και εθισμένος στο αλκοόλ. Έφτασε να πίνει δυο μπουκάλια καθημερινά και στο τέλος της ημέρας έμπλεκε σε μπελάδες. «Σκεφτόμουν πως δεν με νοιάζει να μπω φυλακή. Θα αποφύγω το κρύο και το χιόνι», λέει.

Ο Σαλμι κοιμόταν στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ελσίνκι όταν ένας κοινωνικός λειτουργός τον βρήκε και του είπε ότι θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Ήρθε σε επαφή με το Ινστιτούτο Deaconess του Ελσίνκι (HDI), ένα φινλανδικό μη κερδοσκοπικό ίδρυμα που παρέχει κοινωνικές υπηρεσίες. Έναν χρόνο αργότερα μετακόμισε στο Aurora-Tola, σε ένα σπίτι 125 τ.μ που διευθύνεται από το HDI.

Πλέον, στα 25 του, ζει στο δικό του διαμέρισμα, εργάζεται ως επιστάτης και η ζωή του κυλά σε κανονικούς ρυθμούς. «Πλέον κανείς δεν έρχεται να με διώξει ή να μου πει τι να κάνω», αναφέρει. «Αν θέλω να χορέψω στο σπίτι μου, μπορώ».

Ο Σάλμι είναι ένα φωτεινό παράδειγμα του φινλανδικού προγράμματος «Πρώτη Στέγη», το οποίο έχει τεθεί σε λειτουργία εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία.

Το πρόγραμμα έχει ως εξής: Παραχωρείται στον άστεγο ένα σπίτι διά παντός με πολύ χαμηλό ενοίκιο που μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτό. Συνήθως το πληρώνουν με το κοινωνικό επίδομα που λαμβάνουν. Σε αυτό δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι κανόνες. Για παράδειγμα, μπορούν να πίνουν. Παρέχεται ψυχική υποστήριξη για την αντιμετώπιση κατά του εθισμού στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά και στη συνέχεια τους εξασφαλίζεται δουλειά. Το μόνο, δηλαδή, που απαιτείται από αυτούς, είναι να συμβουλεύονται τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους επαγγελματίες άλλων ειδικοτήτων, που εργάζονται μόνιμα στις πολυκατοικίες των αστέγων.

Παραχωρούνται ειδικά διαμορφωμένα κτίρια για αυτό το πρόγραμμα. Για παράδειγμα, μια στρατιωτική μονάδα στο Ελσινκι, μετατράπηκε σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων με 81 δωμάτια και 250 κρεβάτια. Οι άστεγοι βρήκαν ένα κεραμίδι για το κεφάλι τους.

Σε όσους φέρουν ως επιχείρημα το μεγάλο κόστος του μέτρου, η απάντηση είναι η εξής: Το φινλανδικό κράτος έχει ξοδέψει 300 εκατ. ευρώ για 3.500 διαμερίσματα και 300 κοινωνικούς λειτουργούς που δουλεύουν με τους άστεγους. Οι Φινλανδοί έχουν υπολογίσει ότι για κάθε άστεγο που βρίσκει σπίτι, το κράτος γλυτώνει 15.000 ευρώ το χρόνο, ποσά που θα ξοδεύονταν σε νοσοκομειακή περίθαλψη, φυλακές ή αστυνομικές υπηρεσίες.

Κι ενώ σε όλες τις άλλες χώρες του δυτικού πληθυσμού το πρόβλημα των αστέγων διογκώνεται, στην Φινλανδία αμβλύνεται. Το 1987, υπήρχαν 18.000 καταγεγραμμένοι άστεγοι στη Φινλανδία, οι περισσότεροι στο Ελσίνκι. Το 2017, το νούμερο είχε πέσει στους 7.112, από τους οποίους μόνο οι 415 έμεναν στον δρόμο. Οι υπόλοιποι βρήκαν καταφύγιο σε σπίτια συγγενών ή φίλων.

Η απήχησή του αρχίζει να επηρεάζει και τη νοοτροπία άλλων χωρών. Στην Αγγλία, η κυβέρνηση συμφώνησε να χρηματοδοτήσει αντίστοιχες πιλοτικές προσπάθειες σε τρία μέρη της χώρας, ενώ σε Ουαλία, ΗΠΑ, Δανία, Αυστραλία, ήδη λειτουργούν ανάλογα προγράμματα.

Καταστολή, καταστολή, καταστολή: Από το Κουκάκι άρχισε η επιχείρηση "Νόμος και Τάξη"

Στα Εξάρχεια το περιμέναμε, στο Κουκάκι ξεκίνησε το έργο καταστολής ο Κούλης. Οι κάτοικοι του Κουκακίου μπορούν νάναι "υπερήφανοι".

Μια ειρηνική διαμαρτυρία των κατοίκων του Κουκακίου χθες (11/7) ενάντια στην τουριστικοποίηση και τις βραχυχρόνιες μισθώσεις ακινήτων πνίγηκε στα χημικά από τους "χαρμανιασμένους" πραιτωριανούς των δυνάμεων καταστολής. Ξυλοδαρμοί, χημικά και μία σύλληψη τραυματισμένου από τα ΜΑΤ διαδηλωτή.

Αρχικά έγινε προσαγωγή του διαδηλωτή στη ΓΑΔΑ και στη συνέχεια η προσαγωγή μετατράπηκε σε σύλληψη με την απαγγελία 5 κατηγοριών σε βαθμό πλημμελήματος.. Οι κατηγορίες είναι αντίσταση, απόπειρα σωματικής βλάβης κατά αστυνομικού, σωματική βλάβη κατά αστυνομικού, διατάραξη κοινής ειρήνης και φθορές.

Ώρες μετά τον ξυλοδαρμό του και αφού ολοκληρώθηκε  το κατηγορητήριο, ο διαδηλωτής μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο με βαριές κακώσεις.  

Αναμένεται η μεταφορά του στην Ευελπίδων και η παρουσίασή του σε εισαγγελέα.

Καταστολή, καταστολή, καταστολή. Αυτή θα είναι η απάντηση της νέας μας κυβέρνησης σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία μας ενάντια στη λυσσαλέα επίθεσή της στα δικαιώματά μας. 

Βίντεο από την επίθεση:

https://www.youtube.com/watch?v=5eXnOe0Omgg&feature=youtu.be

από εαμελασ 11/07/2019 11:28 μμ.

Εκδήλωση ενάντια στην τουριστικοποίηση (και το AirBnb) των γειτονιών.

Εκδήλωση ενάντια στην τουριστικοποίηση (και το AirBnb) των γειτονιών.

Προβολή ντοκιμαντέρ-συζήτηση

Πέμπτη 4 Ιούλη ώρα 20.00 στο κηπάκι της Τσαμαδού (Εξάρχεια).

Παραγωγή ντοκιμαντέρ: Left Hand Rotation Collective / www.lefthandrotation.com

Συνδιοργάνωση με την Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών.

Οι Left Hand Rotation είναι μια καλλιτεχνική κολέκτίβα από την Πορτογαλλία που από το 2005 αναπτύσσει δράσεις παρέμβασης στο δημόσιο χώρο, όπως επίσης και με την οικειοποίηση, την καταγραφή και βιντεοσκόπηση. 

Κάθε δράση της κολεκτίβας διέπεται από την αναγκαιότητα της βιντεοσκόπησης ως μέσο καταγραφής της ωμής πραγματικότητας αλλά και ως ενδεχομενικής μετατροπής του βίντεο ως γλώσσα που συνδυάζει και επιτρέπει τη μετάδοση πολύπλοκων μυνημάτων της καθημερινότητας.

Left Hand Rotation is an artistic collective active since 2005 thatdevelops projects that articulate intervention, appropriationism, recording and video manipulation. Each actions of the collective have a strong awareness of the importance of the audiovisual record, both for its value as raw capture, and for the potential of each video clip to become language units whose combination and manipulation enables the transmission of complex messages based on daily details. The camera can not but record the specific context in which it is placed. It is through these captures of the local that the collective reflects on a complex global system.

Κουκάκι: Ανοιχτή συνάντηση ενάντια στο AirBnB και την τουριστική ανάπτυξη

Κουκάκι: Ανοιχτή συνάντηση ενάντια στο AirBnB και την τουριστική ανάπτυξη

H «Πρωτοβουλία κατοίκων Κουκακίου και γύρω περιοχών» καλεί την Κυριακή σε συνάντηση για «να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο του AirBnB και της τουριστικής ανάπτυξης» όπως λένε οι διοργανωτές. 

► Κυριακή 23/6, 12 το μεσημέρι, Ολυμπίου και Φαλήρου

«Οργανωνόμαστε άμεσα και ισότιμα, στις γειτονιές μας, για να σταματήσουμε τις εξώσεις, τις αυξήσεις ενοικίων και την επέλαση της τουριστικής βιομηχανίας. Οι γειτονιές μας δεν είναι προς πώληση» αναφέρει το κάλεσμα.

Ανοίγει τη Δευτέρα 1η Ιουλίου η πλατφόρμα για την προστασία της α΄κατοικίας.

Ανοίγει τη Δευτέρα 1η Ιουλίου η πλατφόρμα για την προστασία της α΄κατοικίας.

Υστατη ευκαιρία για τη διάσωση της πρώτης κατοικίας τους και τη ρύθμιση της οφειλής τους μέσω της πλατφόρμας, που θα ανοίξει στην Ειδική Γραμματεία Ιδιωτικού Χρέους την προσεχή Δευτέρα, έχουν οι δανειολήπτες που έχουν οφειλές από στεγαστικά δάνεια ή από ενυπόθηκα επιχειρηματικά δάνεια και πληρούν τα νέα αυστηρά κριτήρια που προβλέπει ο καινούργιος νόμος. Τα κριτήρια αφορούν το ύψος της οφειλής, την αξία της κατοικίας, το εισόδημα και την περιουσία, και όσοι δεν τα πληρούν εξαιρούνται της προστασίας και η τράπεζα μπορεί να βγάλει το σπίτι τους ακόμη και αν πρόκειται για την πρώτη κατοικία τους σε πλειστηριασμό. Μέσω της πλατφόρμας, κάποιος μπορεί να ρυθμίσει μόνο όσες οφειλές έχουν υποθήκη την πρώτη κατοικία και όχι και τα καταναλωτικά δάνεια ή τις οφειλές από πιστωτικές κάρτες, αφού ο νόμος είναι ρητός και δεν επιτρέπει την ένταξή τους.

 Τόσο το αυστηρό πλαίσιο του νέου νόμου, δηλαδή τα κριτήρια, όσο και το γεγονός ότι αποκλείονται όλες οι άλλες οφειλές μπορούν να συρρικνώσουν αισθητά το εύρος που θα έχει ο νέος νόμος, ο οποίος θεωρητικά καλύπτει 180.000 δανειολήπτες. Πάντως, σύμφωνα με εκτιμήσεις έγκυρων νομικών κύκλων, που διατυπώθηκαν την Πέμπτη 20 Ιουνίου σε ημερίδα της Νομικής Βιβλιοθήκης, ο νόμος θα έχει περιορισμένο όφελος, καθώς ο αριθμός των οφειλετών που θα ενταχθεί θα είναι πολύ κατώτερος των εκτιμήσεων. Δεν είναι μάλιστα λίγοι αυτοί που προεξοφλούν ότι ο αντίκτυπος του νέου προστατευτικού πλαισίου θα αποκαλυφθεί από τον Σεπτέμβριο, όταν ουσιαστικά οι τράπεζες θα επανεκκινήσουν τους πλειστηριασμούς ακινήτων που προς το παρόν έχουν «παγώσει» λόγω των εκλογών.

 Ο νόμος παρέχει προστασία από αναγκαστικά μέτρα για όσους πληρούν τα κριτήρια και ενταχθούν στη ρύθμιση, μεταξύ των οποίων είναι και όσοι έχουν κάνει αίτηση ένταξης στον νόμο Κατσέλη και η αίτησή τους εκκρεμεί. Εναλλακτικά, μπορεί κάποιος να ζητήσει τη ρύθμιση της οφειλής του δικαστικά, αν και από τα τέλη Φεβρουαρίου δεν υπάρχει υποχρεωτικό πλαίσιο βάσει του οποίου θα μπορεί κάποιος να προστατεύσει την πρώτη του κατοικία ούτε επίσης πλαίσιο που να προσδιορίζει υποχρεωτικά τη μηνιαία δόση που θα πρέπει να πληρώνει για να τη διασώσει από τον πλειστηριασμό.

 Η πλατφόρμα που ανοίγει την 1η Ιουλίου θα παραμείνει ανοικτή έως τις 31 Δεκεμβρίου 2019 και προβλέπει αυτοματοποιημένη διαδικασία, βάσει της οποίας θα ελέγχεται η επιλεξιμότητα των δικαιούχων. Εφόσον κάποιος συγκεντρώνει όλες τις αναγκαίες προϋποθέσεις, η αίτηση θα διαβιβάζεται ηλεκτρονικά στις εμπλεκόμενες τράπεζες, οι οποίες εντός ενός μήνα θα παρέχουν μια πρόταση ρύθμισης, με τους εξής όρους:

 • Διαγραφή οφειλής, εφόσον το ανεξόφλητο υπόλοιπο του δανείου ξεπερνάει το 120% της εμπορικής αξίας της πρώτης κατοικίας.

 • Αποπληρωμή σε 25 έτη. 

 • Χαμηλό επιτόκιο 2%, προσαυξημένο με το Εuribor 3μήνου.

 • Επιδότηση από το κράτος ανάλογα με την εισοδηματική κατάσταση του οφειλέτη.

 Ο νόμος για την προστασία της πρώτης κατοικίας αφορά μόνο φυσικά πρόσωπα που έχουν πραγματική οικονομική αδυναμία και περιλαμβάνει σειρά δικλίδων ασφαλείας, όπως η άρση του τραπεζικού και του φορολογικού απορρήτου, η υποβολή περιουσιολογίου, καθώς και η διενέργεια ειδικών ελέγχων και διασταυρώσεων, προκειμένου να μην επωφεληθούν οι λεγόμενοι «στρατηγικοί κακοπληρωτές». Για τον λόγο αυτό υποστηρίζεται από ειδικό πληροφοριακό σύστημα, μέσω του οποίου η όλη διαδικασία θα διενεργείται ηλεκτρονικά. Ουσιαστικά ο ενδιαφερόμενος καλείται να υποβάλει την αίτηση που χρειάζεται προσκομίζοντας μόνο ένα δικαιολογητικό, δηλαδή το πιστοποιητικό βαρών από το υποθηκοφυλακείο, καθώς όλα τα υπόλοιπα δικαιολογητικά θα είναι διαθέσιμα στην πλατφόρμα.

Πηγή: Καθημερινή 25/6/2019

Οι εκλογές βλάπτουν σοβαρά την ...ανάπτυξη.

Οι εκλογές βλάπτουν σοβαρά την ...ανάπτυξη.

338 πλειστηριασμοί κατοικιών αυτή τη βδομάδα σε όλη τη χώρα. Εξ' αυτών οι 108 στον νομό Αττικής και είναι οι εξής 6 (έξι) !!!. Οι υπόλοιποι ανεστάλησαν δια τον φόβο των ...εκλογέων.

1. Πρώτη κατοικία 120 τ.μ στον Πειραιά εμπορικής αξίας 175.000 ευρώ με επισπεύδουσα την τράπεζα Πειραιώς.

2 Πρώτη κατοικία 91 τ.μ την Αίγινα εμπορικής αξίας 130.000 ευρώ με επισπεύδουσα την Εθνική τράπεζα.

3. Πρώτη κατοικία 110 τ.μ στην Κηφισιά εμπορικής αξίας 400.000 ευρώ με επισπεύδουσα την τράπεζα ALPHA.

4. Δεύτερη κατοικία 88 τ.μ στον Ρέντη εμπορικής αξίας 80.000 ευρώ με επισπεύδουσα την τράπεζα ALPHA.

5. Πρώτη κατοικία στον Πειραιά με επισπεύδοντα ιδιώτη. 

6. Πρώτη κατοικία στον Πειραιά με επισπεύδοντα ιδιώτη.

Η ματαίωση ενός πλειστηριασμού, η ήττα της ανάθεσης και η νίκη της συμμετοχής

Ο Πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας 5μελούς οικογένειας στο Περιστέρι ΜΑΤΑΙΩΘΗΚΕ !

Η μεγάλη επικοινωνιακή προσπάθεια, η παρουσία και επίσκεψη της οφειλέτριας στον συμβολαιογράφο και η κινητοποίηση συλλογικοτήτων κατέδειξαν πως όλα είναι δυνατά. 

Η οφειλέτρια με την κοινοποίηση του προβλήματός της με την ιδιόγραφη επιστολή της συνέδραμε τα μέγιστα. Απόσπασμα της επιστολής της κοινοποιήθηκε και ευαισθητοποίησε όχι μόνο μέλη κινημάτων αλλά και πολλούς άλλους που από το μετερίζι τους προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. 

Η οφειλέτρια θέλησε να κοινοποιήσει το πρόβλημα της μιλώντας δημόσια και με ένα πολύ έυστοχο τρόπο (γράφοντας μια επιστολή). Και αυτό πρέπει να διακοινωθεί παντού. Διότι πολλούς από εμάς και τον κόσμο γενικότερα μας προβληματίζει η αφάνεια όλων των πληττομένων. Και όλοι γνωρίζουμε πού οφείλεται αυτή η αφάνεια. Ας μεταδόσουμε λοιπόν το χθεσινό παράδειγμα της οφειλέτριας. Ας διδαχθούμε από το αποτέλεσμα της κινησής της.  

Ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από την οικογένεια σε όσους παρεβρέθηκαν σήμερα στο συμβολαιογραφείο αλλά και σε όσους από άλλα μετερίζια πάλεψαν να ανασταλεί ο πλειστηριασμός.

Nα αποτρέψουμε τον κατάφωρα άδικο πλειστηριασμό

Nα αποτρέψουμε τον κατάφωρα άδικο πλειστηριασμό  

Κοινοποιήστε !

STOP ΣΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ: Πανελλαδική διαδήλωση στα Γιάννινα, 11/5/2019

Κάλεσμα σε πανελλαδική κινητοποίηση - πορεία, στα Γιάννενα

το Σάββατο 11/5/2019, στις 12 το μεσημέρι 

STOP ΣΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ

Πανελλαδική διαδήλωση στα Γιάννινα, 11/5/2019

Κυβέρνηση (τέως και νυν) και μεγάλοι ενεργειακοί όμιλοι, έχουν συμφωνήσει στην υλοποίηση ενός φαραωνικού σχεδίου εξόρυξης υδρογονανθράκων (πετρελαίου και φυσικού αερίου). Για το σκοπό αυτό, το 1/3 περίπου της ηπειρωτικής και θαλάσσιας επικράτειας της χώρας έχει εκχωρηθεί με μακροχρόνιες συμβάσεις. Οι πρώτες ερευνητικές γεωτρήσεις στην Ήπειρο είναι ο προάγγελος των όσων θα ακολουθήσουν. Tο 2019 προβλέπεται να είναι καθοριστικό για την ολοκλήρωση των διαδικασιών, ώστε να ξεκινήσουν εργασίες και στην Αιτωλοακαρνανία, στη ΒΔ Πελοπόννησο, στο Κατάκολο, στον Πατραϊκό, σε όλο το Ιόνιο και στις θαλάσσιες περιοχές νότια και νοτιοδυτικά της Κρήτης. Πρόκειται για σχέδιο, που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την υποκριτική ρητορική για την προστασία του κλίματος και για τη διασφάλιση των ενεργειακών αναγκών της χώρας. 

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα, που υπερβαίνει το όποιο «εθνικό» πλαίσιο, εμπλέκει κράτη, υπερεθνικούς οργανισμούς και πετρελαϊκούς ομίλους και εξυπηρετεί την κερδοφορία των τελευταίων. Δεν είναι, άλλωστε, μυστικό ότι για να υλοποιηθούν τέτοιου είδους επιλογές το έδαφος έχει «στρωθεί» -εδώ και πολύ καιρό- μέσω της πλήρους προσαρμογής στις ευρωπαϊκές πολιτικές της απελευθέρωσης των ενεργειακών αγορών.

Μόνο που για την επιλογή αυτή, πρόκειται να πληρώσει βαρύ τίμημα η κοινωνία, μέσω των άμεσων και των μακροχρόνιων επιπτώσεων στο περιβάλλον, στην υγεία, στην αγροτική παραγωγή, στον τουρισμό, στις άλλες υφιστάμενες και μελλοντικές ήπιες παραγωγικές δραστηριότητες, αλλά και μέσω της έντασης και της εμπλοκής στους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Εννοείται ότι τις συνέπειες θα τις νοιώσουν οι πολίτες όλης της χώρας και όχι μόνο αυτοί των «στοχοποιημένων» περιοχών. Κι όμως, κράτος και «καθ’ ύλην αρμόδιοι» θεώρησαν σκόπιμο να προχωρήσουν χωρίς να τηρήσουν, ούτε καν, τα προσχήματα στον τομέα της ενημέρωσης της κοινωνίας, ιδιαίτερα των περιοχών που παραχωρήθηκαν. Ενώ τώρα, που αρχίζουν να δοκιμάζουν τις πρώτες μαζικές αντιστάσεις, αντιδρούν με νευρικότητα, με αυξανόμενη προκλητικότητα, με ένταση της προπαγάνδας και με αθέμιτες πρακτικές εκμαυλισμού συνειδήσεων. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα «Ελληνικά Πετρέλαια», που έχουν αναλάβει την επικοινωνιακή προώθηση του έργου, λοιδωρούν συστηματικά το κίνημα κατά των εξορύξεων, υπαγορεύουν σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα ρεπορτάζ που αφορούν τόσο τη «σημασία» της επένδυσης, όσο και την υπονόμευση της δίκαιης κοινωνικής αντίδρασης (βλ. σχετικό άρθρο στην εφημερίδα Καθημερινή). Φτάσανε, μάλιστα, σε σημείο να απειλούν με μηνύσεις όσους αμφισβητούν τη συναλλακτική ηθική της εταιρίας, δηλαδή την εξαγορά συνειδήσεων μέσω της υπόσχεσης σε δήμους και φορείς μιας σειράς από διευκολύνσεις και χρηματοδοτήσεις, που στόχο έχουν να δημιουργήσουν σύγχυση σε σχέση με το ρόλο που σκοπεύουν να παίξουν. 

Όσο αφορά στις θέσεις εργασίας που διαφημίζουν οι πετρελαϊκές, αυτές είναι τα μεροκάματα πείνας σε ελάχιστους εποχιακούς εργαζόμενους, που θα βρεθούν ξανά άνεργοι στο ρημαγμένο τοπίο των εξορύξεων. Είναι ντροπή να μιλάνε, λοιπόν, για καταπολέμηση της ανεργίας. Όσο για το «φθηνό πετρέλαιο», που θα αγοράζουμε από τις «πετρελαιοπηγές», πέραν της αφέλειας του επιχειρήματος, ας ρωτήσουν τους ανθρώπους στην Καβάλα πόσο πληρώνουν για πετρέλαιο και τη βενζίνη (από τις ακριβότερες στην Ελλάδα) και να πειστούν ότι οι πολυεθνικές δεν παίζουν με τα κέρδη τους.

Το 2019 προβλέπεται να είναι χρόνος σημαντικών πολιτικών εξελίξεων και ανακατατάξεων. Φιλοδοξούμε, το γεγονός αυτό, αντί να οδηγήσει στον εφησυχασμό και στην αναμονή, να αποτελέσει την αφορμή για ένταση των προσπαθειών για την οριστική ακύρωση του σχεδίου των εξορύξεων, χωρίς «ναι μεν, αλλά». Ήδη, τα δημοτικά συμβούλια Ζαγορίου, Κεντρικών Τζουμέρκων και Άρτας αρνήθηκαν να παραχωρήσουν τις δημοτικές τους εκτάσεις προς έρευνα και εξόρυξη, έπειτα από τις μαζικές αντιδράσεις και πιέσεις των τοπικών κοινωνιών και του αντί-εξορυκτικού κινήματος, που είναι και οι μόνες δυνάμεις που μπορούν να ανατρέψουν οριστικά τη σχεδιαζόμενη επένδυση.

Να μην επιτρέψουμε να δυναμιτίσουν το παρόν και το μέλλον, να διαψεύσουμε έμπρακτα όσους μιλούν για τετελεσμένα, όσο ακόμη υπάρχει καιρός. Τα μείζονα ζητήματα της ενέργειας, της προστασίας της φύσης και της «επιβίωσης» των τοπικών κοινωνιών είναι, πρωτίστως, υπόθεση των πολιτών και όχι των πολιτικών ελίτ. 

Σας καλούμε όλους/ες σε διαδήλωση το Σάββατο 11 Μαΐου, στις 12 το μεσημέρι, μπροστά από την Περιφέρεια Ιωαννίνων

Ανοιχτή συνέλευση στα Γιάννενα, 

Συντονισμός συλλογικοτήτων Ιωαννίνων

Πρωτοβουλία Άρτας

Πρωτοβουλία Πρέβεζας

Ανοιχτή συνέλευση Κεφαλονιάς - Ιθάκης

Fossil Free Corfu

Πρωτοβουλία πολιτών Λευκάδας

SOS ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑΚΟΣ

Πρωτοβουλία Αθήνας

Δήμος Αθηναίων- Ρίχνεται δυναμικά στη "μάχη" των πλειστηριασμών

Λίγες ημέρες πριν ψηφισθεί το νομοσχέδιο για το διακανονισμό οφειλών σε Δημόσιο-Ασφαλιστικά Ταμεία και Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) με τις 120 δόσεις, ο Δήμος Αθηναίων έτρεξε να προλάβει την κυβέρνηση και να βγάλει στο σφυρί ακίνητα και άλλα περιουσιακά στοιχεία οφειλετών του.

Απόσπασμα προγραμματισμένων πλειστηριασμών από τον Δήμο Αθηναίων

Επί τρία χρόνια ο απελθείς δήμαρχος κ. Καμίνης μας έταζε πως επί θητείας του δεν θα βγεί σπίτι σε πλειστηριασμό. Μόλις όμως σιγούρεψε την υποψηφιότητα του για την Ευρωβουλή με το ΚΙΝΑΛ τον περασμένο Μάρτη, έδοσε το πράσινο φως να παύσει η περίοδος χάριτος και και να αρθούν τα μέτρα για φιλικό διακανονισμό -όπως διατεινόταν- με τους οφειλέτες, φροντίζοντας οι πλειστηριασμοί να ορισθούν αφού θα έχει παραιτηθεί από δήμαρχος. 

Έτσι την Τετάρτη 8 Μάη θα κτυπήσει το πρώτο "ηλεκτρονικό" σφυρί για πλειστηριαμό υπέρ Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Όπως βλέπουμε στους αναρτημένους πλειστηριασμούς ο Δήμος Αθηναίων δεν υστερεί σε ζήλο από μερικές τράπεζες του εξωτερικού ή από κερδοσκοπικά funds. Μάλιστα φθάνει στο σημείο να εκπλειστηριάζει κινητά περιουσιακά στοιχεία ευτελούς αξίας (δείτε επόμενη εικόνα) προκειμένου να εισπράξει ποσά υποπολλαπλάσια της οφειλής, τη στιγμή που το κόστος της διαδικασίας του πλειστηριασμού είναι πολλαπλάσιο της πιθανής προσόδου.

Ακίνητα (κυρίως σπίτια και δευτερευόντος καταστήματα), κινητά κάθε είδους (καναπέδες, στερεοφωνικά, καρέκλες, τραπέζια, κ.α) όλα στο σφυρί ... Δεν γνωρίζουμε ποιός αγοραστής θα φιλοτιμηθεί να αγοράσει από την πραμάτεια του ψιλικατζή δήμου, διαπιστώνουμε όμως πως ούτε η ελάχιστη κοινή λογική, αλλά ούτε και η ανθρωπιά δεν προσιδιάζουν στο προφίλ του πρώτου δήμου της χώρας. 

Θέλει πολλή απανθρωπιά να βγάζεις στο σφυρί ένα φτωχικό διαμέρισμα (δείτε επόμενη εικόνα) που αποτελεί μοναδικό περιουσιακό στοιχείο (και πρώτη κατοικία) ενός ατυχήσαντος επαγγελματία όχι για μια τεράστια οφειλή, τη στιγμή που οφειλέτες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ απολαμβάνουν της ασυλίας των εισπρακτικών μηχανισμών του Δήμου (στοιχεία στη διάθεση του καθενός).

Πρώτη κατοικία στο σφυρί

Τί εχει να πεί ο αντ' Αυτού κ. Γ. Αποτολόπουλος ; 

Συνέδριο "Ιστορικός Υλισμός"-Το Δικαίωμα στη Στέγαση

Η Παρέμβαση της Τόνιας Κατερίνη

Η συμμετοχή μου σε αυτό το συνέδριο δεν αφορά μόνο στο γεγονός ότι διαμορφώνει τις προϋποθέσεις μιας πολύ κρίσιμης συζήτησης για τα θεωρητικά μας εργαλεία σε μια περίοδο που όλες και όλοι αναρωτιόμεθα για πολλά ζητήματα, αναζητώντας απαντήσεις για την ερμηνεία μιας κατά τεκμήριο δύσκολης συγκυρίας για τους κοινωνικούς αγώνες και την χειραφέτηση των υποτελών τάξεων. 

Αφορά κυρίως την ανάγκη να τοποθετηθώ πάνω σε σημαντικά ερωτήματα που γέννησε η κατά τα τελευταία έξι χρόνια συνεχής ενασχόλησής μου με το κίνημα κατά των πλειστηριασμών και τα κινήματα για το δικαίωμα στη στέγη. Στον αγώνα αυτό, που υπήρξε αρκετά αποτελεσματικός καταφέρνοντας να ανασχέσει για τέσσερα χρόνια απόλυτα τους πλειστηριασμούς, να οδηγήσει την κυβέρνηση να νομοθετήσει πιο αυταρχικές πολιτικές προκειμένου να τον αντιμετωπίσει, αλλά ακόμα και σήμερα στο πλέον δυσμενές πλαίσιο να ασκεί μεγάλες πιέσεις όσον αφορά την προστασία της πρώτης κατοικίας, βρεθήκαμε συχνά αντιμέτωπες/οι με την κριτική που ασκήθηκε τόσο από κυβερνητικούς και μιντιακούς παράγοντες όσο και στο εσωτερικό της αριστεράς για την ταύτιση του αγώνα μας με την προστασία της ιδιοκτησίας, κριτική που οδήγησε και στην χαλαρή εμπλοκή τμημάτων της αριστεράς σ’ αυτό τον αγώνα. 

Ταυτόχρονα χρειάστηκε και χρειάζεται συνεχώς να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς και τα εργαλεία με τα οποία οι κυρίαρχες τάξεις επιτίθενται σήμερα στο πεδίο αυτό ώστε να οργανώσουμε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τον αγώνα μας. Είναι σημαντικό ότι κινήματα και συλλογικότητες σε όλο τον κόσμο είναι σήμερα ιδιαίτερα δραστήρια στο πεδίο αυτό και εκτός από την κινηματική τους δράση παράγουν και σημαντική γνώση. 

 Είτε μιλάμε για την Ελλάδα, όπου η εμπορευματοποίηση της κατοικίας υπήρξε όχι μόνο καθολική πρακτική στην κάλυψη της ανάγκης στέγης, αλλά και κυρίαρχο εργαλείο μιας στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης, είτε για τις χώρες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης με μια μακρά παράδοση κοινωνικής κατοικίας που τα τελευταία χρόνια αποδομείται με ποικίλους τρόπους, τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπα με μια ευθεία αμφισβήτηση του δικαιώματος κατοίκησης και της χωρικής ταυτοτικής σχέσης που αυτό συνεπάγεται. Ανέστιοι οι άνθρωποι, οφείλουν να αποδεσμευτούν από κάθε είδους ενδυναμωτικούς δεσμούς και να διατηρήσουν – τις περισσότερες φορές φέροντας και την αποκλειστική ευθύνη – μόνο τα στοιχειώδη για την αναπαραγωγή του εαυτού τους.

Το κοινωνικό κράτος εκπίπτει σε ελαχιστοποιημένες προνοιακές πρακτικές, που στην καλύτερη περίπτωση διατηρούν εκείνο τον ελάχιστο βαθμό κοινωνικής συνοχής που επιτρέπει την λειτουργία ενός παγιωμένου συστήματος εκμετάλλευσης. Ενώ η υποχώρηση υποστήριξης της στεγαστικής ανάγκης με όρους μόνιμης κατοίκησης είναι καθολική. 

Υφαρπαγή της μικρής ιδιοκτησίας, υφαρπαγή της κοινοτικής γης και στέγης, υφαρπαγή των δημόσιων γαιών και ακινήτων είναι ένα τρίπτυχο που περιγράφει την επίθεση αυτή. Η στρατηγική του δανεισμού και στη συνέχεια της υπερχρέωσης, οι πολιτικές φορολόγησης, η δραστηριότητα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου στον τομέα της στέγης, η απορρύθμιση του πλαισίου προστασίας των ενοικιαστών είναι μερικά από τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται σε αυτή την επίθεση. 

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια στροφή στη στάση των κυρίαρχων τάξεων απέναντι στην κατοίκηση και γενικότερα απέναντι στα εργαλεία αναπαραγωγής των εργαζομένων. Η κρίση κερδοφορίας του κεφαλαίου των τελευταίων χρόνων οδήγησε σε ένα νέο κύκλο σκληρότερων πολιτικών κατά τον οποίο οι αναδιανεμητικές πολιτικές της προηγούμενης πεντηκονταετίας εκμηδενίζονται και το κράτος πρόνοιας αποσύρεται για να εκπέσει σε απλό διαχειριστή της ακραίας φτώχειας. Είναι λοιπόν σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία όπου το κράτος συνηγορεί στη επίθεση στην σταθερή στέγη και τη μικρή ιδιοκτησία προς όφελος του κεφαλαίου. 

Οι πολιτικές των προηγούμενων χρόνων που ενίσχυαν την απόκτηση ιδιωτικής στέγης είτε μέσα από τις διαδικασίες της αγοράς (αντιπαροχή, χαμηλή φορολογία, φθηνός δανεισμός) είτε σε άλλες χώρες με την παραγωγή κοινωνικής κατοικίας που περνούσε με χαμηλότοκη εξόφληση στα χέρια των δικαιούχων, είτε ακόμα και με την παραγωγή κοινωνικής κατοικίας με χαμηλό ενοίκιο και προστασία του ενοικιαστή, έχουν αποσυρθεί. Το συμβόλαιο της άρχουσας τάξης με τα μικρομεσαία στρώματα μέσα από την μετατροπή τους σε μικροϊδιοκτήτες διαρρηγνύεται. Παράλληλα το ενδιαφέρον της ταύτισης του εργαζόμενου με έναν τόπο που αναπτύσσει τις παραγωγικές του δυνατότητες προσδοκώντας σε σταθερούς και ποιοτικούς όρους στην καθημερινή του ζωή αποσύρεται. Η νέα στρατηγική βασίζεται στο τρίπτυχο μεταβλητότητα, κινητικότητα, αβεβαιότητα που εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή πειθάρχηση των εργαζομένων στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Μια συνθήκη που αλλάζει σημαντικά τους όρους με τους οποίους οφείλουμε πλέον να αντιλαμβανόμαστε τη σύγκρουση με το κεφάλαιο. 

Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο D. Harvey:

«Οι εργάτες μπορούν να αγωνίζονται για υψηλότερους μισθούς και καλύτερες εργασιακές συνθήκες και ενδεχομένως το πετυχαίνουν στο χώρο εργασίας τους. Όταν όμως παίρνουν την αύξησή τους, επιστρέφουν σπίτι και ανακαλύπτουν ότι πρέπει να τη δώσουν πίσω και πάλι στην αστική τάξη για να πληρώσουν το αυξημένο νοίκι, την πιστωτική κάρτα, το λογαριασμό του τηλεφώνου και τόσα άλλα. Επομένως από την πλευρά του εργάτη υπάρχει μια ανησυχία όχι μόνο για το τι συμβαίνει στο σημείο της παραγωγής αλλά και για το κόστος της κατοικίας, των υπηρεσιών, των αγαθών, των εμπορευμάτων στα καταστήματα, κρυφά χρέη από υποθήκες, δάνεια κ.λπ.».

Επιδιώκοντας μια κωδικοποίηση των μετώπων που ανοίγει αυτή η νέα φάση θεωρώ ότι είναι σημαντικό να κατανοήσουμε:

-Τη σημασία της υφαρπαγής της στέγης και της μικρής ιδιοκτησίας στην διαδικασία αναπαραγωγής των εργαζόμενων τάξεων.

-Την καταστροφή των μεσοστρωμάτων.

-Τη συγκεντροποίηση γης και ακινήτων και την ενίσχυση του προσανατολισμού του κεφαλαίου στην κερδοφορία από την γεωπρόσοδο. Σήμερα με βάσει στοιχεία της παγκόσμιας τράπεζας υπολογίζεται ότι πάνω από το 50% των επενδύσεων αφορούν γη και ακίνητα.

-Τη χρηματιστικοποίηση του χωρικού αποθέματος και το ρόλο του στη μετατροπή μη παραγωγικού χρήματος σε αποδοτικό, τη μετατροπή του δηλαδή σε κεφάλαιο.

Θα μπορούσαν να περιγραφούν όλα τα παραπάνω σαν ένας νέος κύκλος πρωταρχικής συσσώρευσης με ότι κατ’ αναλογία αυτό συνεπάγεται για τις σχέσεις κεφαλαίου εργασίας;

 Αλλά ας τα δούμε πιο συγκεκριμένα:

Η διαπίστωση ότι η μέριμνα για την απόκτηση στέγης ή την εξασφάλισή της ως κοινωνικό αγαθό υποχωρεί στις αναπτυγμένες χώρες είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις χειραφετιτικές κατακτήσεις των εργαζόμενων τάξεων τα προηγούμενα χρόνια. Κατακτήσεις που μείωσαν την δυνατότητα του κεφαλαίου να αντλεί την επιθυμητή κερδοφορία από αυτές. Η ασφάλεια στο πλαίσιο αναπαραγωγής καθιστά τους εργαζόμενους/ες λιγότερο «υπάκουους» στις απαιτήσεις των εργοδοτών. Ταυτόχρονα τους δίνει και τη δυνατότητα ατομικών σχεδιασμών, μετάβασης στη κατάσταση των μικροαστικών στρωμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αναλογία μισθωτών εργαζομένων στον ενεργό πληθυσμό είναι αντιστρόφως ανάλογης της αναλογίας ιδιοκτητών προς ενοικιαστές κατοικίας. Η ευαλλωτότητα που δημιουργεί η επισφάλεια στέγης ενισχύεται και από τις συνθήκες διάρρηξης της χωρικής και κοινωνικής ταυτότητας με την υποχρεωτική μετακίνηση για την αναζήτηση φθηνότερης κατοικίας. 

 Τις ίδιες επιπτώσεις κατ επέκταση έχουμε και με τη υφαρπαγή της μικρής ιδιοκτησίας είτε πρόκειται για μια δεύτερη κατοικία για οικονομικό απόθεμα, για μικρή παραγωγική ή οικοδομήσιμη γη κ.λπ. Μέσα από τη στρατηγική της υπερχρέωσης και των πολλαπλών μορφών φορολόγησης που σήμερα περιλαμβάνουν πλέον και το ασφαλιστικό σύστημα, οδηγούμαστε σε μια καταστροφή των πλέον αδύναμων τμημάτων της μεσαίας τάξης, διαμορφώνοντας ένα υπερπλεόνασμα προσφοράς εργασίας συχνά υψηλής εξειδίκευσης.

 Την ίδια περίοδο παρατηρούμε μια επιθετική πολιτική του κεφαλαίου στην απόκτηση και συγκεντροποίηση μεγάλων τμημάτων του οικιστικού και χωρικού αποθέματος που απαξιώθηκε μέσα από την διαδικασία της υπερχρέωσης (δημόσιας και ιδιωτικής) καθώς αποτέλεσε την εγγύηση για τον δανεισμό. Τράπεζες, κεφαλαιακές εταιρείες, εταιρείες κτηματαγοράς σχεδιάζουν σήμερα ένα νέο κύκλο κερδοφορίας για το κεφάλαιο και ένα νέο πλαίσιο κοινωνικού και οικονομικού έλεγχου. Τα χαρακτηριστικά αυτού του νέου κύκλου δεν είναι με σαφήνεια ορατά αλλά έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς αυτές τις νέες δυναμικές σε σχέση με τα αναδυόμενα πεδία σύγκρουσης με το κεφάλαιο σήμερα.

 Πρόκειται άραγε για μια νέα φάση στον κοινωνικό ανταγωνισμό και θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε την θέση ότι αντιστοιχεί σε έναν νέο κύκλο πρωταρχικής συσσώρευσης; 

Για να προσεγγίσουμε το ερώτημα θα πρέπει να θέσουμε αφετηριακά την βάση της ανάγνωσης της έννοιας της πρωταρχικής συσσώρευσης όπως αυτή διατυπώθηκε από τον Marx αλλά και ερμηνεύθηκε από τους επιγόνους του. Κυρίως να διευκρινίσουμε και να συμφωνήσουμε αν ως πρωταρχική συσσώρευση αντιλαμβανόμαστε μια συγκεκριμένη και ιστορικά προσδιορισμένη διαδικασία, ή αν όπως θα υποστηρίξουμε πρόκειται για μια διαδικασία που επανέρχεται για συγκεκριμένους λόγους παρ ‘ότι εκ πρώτης όψεως εμφανίζεται ως διαφορετικές πολιτικές που επιφέρουν διαφορετικές καταστάσεις.

 Παρακολουθώντας την προσέγγιση της Ρόζας Λούξεμπουργκ για την πρωταρχική συσσώρευση συναντάμε αυτό που ονομάζει «εγγενή ή συνεχόμενη πρωταρχική συσσώρευση» υποστηρίζοντας ότι το χαρακτηριστικό της επιπλέον οικονομικής διαδικασίας του διαχωρισμού των ανθρώπων από τα μέσα παραγωγής είναι διαρκές και εγγενής διαδικασία της καπιταλιστικής παραγωγής.

 Σε μια συμπληρωματική προσέγγιση η πρωταρχική συσσώρευση είναι κατά τον Braudel συνεπής με την κατανόηση της καπιταλιστικής οικονομίας ως παγκόσμιας οικονομίας στην οποία η συσσώρευση σε ένα τόπο μπορεί να αντιστοιχεί σε πρωταρχική συσσώρευση σε άλλο τόπο, στον οποίο η εξαρχής (ex novo) παραγωγή του διαχωρισμού μπορεί να αποτελεί τη συνθήκη της αναπαραγωγής του ίδιου διαχωρισμού σε ένα άλλο διασυνδεδεμένο τόπο.

 Την προσέγγιση αυτή υποστηρίζει και αναπτύσσει και στο ενδιαφέρον άρθρο του σχετικά με την έννοια της πρωταρχικής συσσώρευσης στον Marx ο Massimo De Angelis θέτοντας μια σειρά από σημαντικές συνθήκες για την διαρκή επανεμφάνιση της διαδικασίας της πρωταρχικής συσσώρευσης.

Η πρώτη αφορά στην αποξένωση των εργαζόμενων τάξεων όχι μόνο από τα μέσα παραγωγής αλλά και από τα μέσα αναπαραγωγής.

Η δεύτερη αφορά στην ύπαρξη εγγυημένων δικαιωμάτων, υγεία , παιδεία στέγη κ.λπ. (όπως αυτά διαμορφώθηκαν από τους κοινωνικούς αγώνες στο μεταπολεμικό κράτους πρόνοιας) και τα οποία λειτουργούν ως κοινά αγαθά και με αυτή την έννοια υπόκεινται σε μια νέα επίθεση περίφραξης. 

Η τρίτη αφορά την συνθήκη της κοινωνικής σύγκρουσης κατά την οποία οι παραγωγοί αμφισβητούν την διαδικασία αναπαραγωγής του διαχωρισμού τους από τα μέσα παραγωγής, καθώς και τις τρέχουσες διαδικασίες συσσώρευσης του κεφαλαίου.

 Αν λοιπόν μας ενδιαφέρει σήμερα να κατανοήσουμε αυτούς τους κοινωνικούς μηχανισμούς είναι για να μην υποτιμήσουμε την αξία της σύγκρουσης που διεξάγεται στο πεδίο της στέγης αλλά και χώρου ευρύτερα θεωρώντας το απλά μέρος μια ρουτίνας αναζήτησης πεδίων κερδοφορίας του κεφαλαίου παραβλέποντας τα δεδομένα της συγκυρίας, τις ιδιαίτερες επιπτώσεις που αυτοί μπορεί να έχουν στην συγκρότηση και το πρόταγμα χειραφέτησης των εργαζομένων. 

 Η υπεράσπιση λοιπόν σήμερα της κατοικίας και της μικρής ιδιοκτησίας δεν αποτελεί το αίτημα μιας κοινωνικής τάξης σε κρίση, μιας κοινωνικής τάξης που στην κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου–εργασίας μοιάζει να αποτελεί υπόλειμμα ενός μη ολοκληρωμένου συστήματος σχέσεων. Στην πραγματικότητα συζητάμε για την υπεράσπιση δικαιωμάτων που επέτρεψαν στους εργαζόμενους ένα βαθμό χειραφέτησης. Η πλήρης αποστέρηση των μέσων παραγωγής και αναπαραγωγής δεν φάνηκε ιστορικά να αποτελεί βαθμίδα στην χειραφέτηση της εργατικής τάξης. Αντίθετα και χωρίς καμία διάθεση αναγωγισμού η στρατηγική της Ρώσικης επανάστασης για την προλεταριοποίηση των αγροτών δεν φάνηκε να οδήγησε στα επιθυμητά αποτελέσματα. 

 Η υπεράσπιση της κατοικίας και της μικρής ιδιοκτησίας σήμερα εισέρχεται στο εσωτερικό στην σύγκρουσης ανάμεσα στη λογική της απεριόριστης συσσώρευσης (boundless accumulation) του κεφαλαίου και στον αγώνα των ανθρώπων για ελευθερία και αξιοπρέπεια, και μας βοηθά να περιγράψουμε τον επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα της «πρωταρχικής συσσώρευσης» αλλά επίσης τοποθετεί ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα κάθε εναλλακτικής στον καπιταλισμό, την άμεση πρόσβαση στα μέσα ύπαρξης (means of existence).

 Μια μεγάλη συζήτηση παραμένει ανοιχτή στους κόλπους των κινημάτων στέγης. Ο αγώνας μας είναι αγώνας για την προστασία της κατοικίας παραδείγματος χάριν από τους πλειστηριασμούς ή είναι αγώνας για την διεκδίκηση επαρκούς ποιοτικής δημόσιας κατοικίας για όλες και όλους; Πέρα από την προφανή ανάγκη που επιβάλει η συγκυρία η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα να είναι συνθετική και πολύμορφη αναγνωρίζουμε έναν επιπλέον ισχυρό λόγο για να υπερβούμε με συνθετικό τρόπο τέτοιου είδους διλήματα. Οι σημερινοί μηχανισμοί υφαρπαγής αν δεν ενορχηστρώνονται, σίγουρα γίνονται εφικτοί χάρη σε ένα συνδυασμό στρατηγικής του κεφαλαίου και θεσμικής βίας που απορρέει από ένα όλο και περισσότερο απολυταρχικό κράτος που στηρίζει αυτή την στρατηγική στην κατεύθυνση της προλεταριοποίησης νέων στρωμάτων της κοινωνίας, και υφαρπαγής των κοινών αγαθών. Ενός κράτους που ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που διοικείται από τις αυτοπροσδιοριζόμενες προοδευτικές κυβερνήσεις επιβεβαιώνει την διαπίστωση του Μαρξ στην περιγραφή του για το ρόλο του κράτους στην πρωταρχική συσσώρευση, να ορίζει αυτή την αποστέρηση ως πορεία προς την «Ελευθερία και την Ισότητα».

Cepal: Η εισπρακτική του τρόμου

Διαβάζουμε....

Άλλο ένα χαρτοφυλάκιο με μη εξυπηρετούμενα δάνεια λιανικής τραπεζικής, ονομαστικής αξίας 2,5 δισ. ευρώ, ετοιμάζεται να μεταφέρει η Alpha Bank στη Cepal Hellas, προκειμένου η τελευταία να αναλάβει τη διαχείρισή τους.

Η μεταφορά διενεργείται στο πλαίσιο της συμβατικής υποχρέωσης της τράπεζας έναντι της Cepal Hellas, με βάση τη συμφωνία που είχε υπογραφεί μεταξύ των δύο πλευρών πριν από περίπου μια διετία.

Η Alpha έχει αναθέσει ήδη στη Cepal Hellas τη διαχείριση απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις ονομαστικής αξίας 1,5 δισ. ευρώ, μέρος των οποίων πωλήθηκαν πρόσφατα στη B2Holding με την διαχείριση να παραμένει στη Cepal.

Συνολικά η Cepal Hellas διαχειρίζεται αυτή τη στιγμή απαιτήσεις συνολικού υπολοίπου άνω των 3,7 δισ. ευρώ (σ.σ. συμπεριλαμβάνεται και το πακέτο που αγόρασε η B2Holding) και μετά την νέα ανάθεση το ύψος τους θα ξεπεράσει τα 6,2 δισ. ευρώ.

Μελετώντας τους πίνακες αναρτημένων πλειστηριασμών 

για το αμέσως προσεχές διάστημα βλέπουμε....

Σε πάνω από 1000 πλειστηριασμούς ακινήτων σε όλη την Ελλάδα προχωράει η Cepal Hellas το επόμενο διάστημα. Ο αριθμός αυτός  μεταφράζεται στο 12% των συνολικών πλειστηριασμών από όλες τις τράπεζες, τις εισπρακτικές, τους ιδιώτες και τους δημόσιους φορείς !!!

Στην ιστοσελίδα της Cepal Hellas διαβάζουμε.... 

Η Cepal είναι μία εταιρεία που εξειδικεύεται στην παροχή υπηρεσιών διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις, υπό τις ρυθμίσεις της Τράπεζας της Ελλάδος και σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ. 1. α. του Νόμου 4354/2015 όπως ισχύει στην Πράξη Εκτελεστικής Επιτροπής 095/27.5.2016. 

Μέσα από τη στρατηγική τεχνογνωσία και τις προηγμένες μεθόδους εξυπηρέτησης που διαθέτουμε, παρέχουμε καινοτόμες, ευέλικτες και αποτελεσματικές λύσεις σε πελάτες και δανειολήπτες. 

Ως πρωτοπόρος στην ελληνική αγορά, η Cepal φιλοδοξεί να γίνει η κορυφαία εταιρεία διαχείρισης απαιτήσεων, παρέχοντας έγκαιρες αμοιβαίες και επωφελείς λύσεις εξυπηρέτησης σε πελάτες και δανειολήπτες, εφαρμόζοντας επιτυχημένες διεθνείς πρακτικές. 

Το όραμά μας εστιάζει στην εξέλιξη του ελληνικού τραπεζικού τομέα μέσω νέων εξειδικευμένων πρακτικών και τεχνογνωσίας, που θα εξασφαλίσουν την αποτελεσματικότητα και τη διαφάνεια στο σύνολο των διαδικασιών μας.

Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΜΑΣ

Στην Cepal, έχουμε σχεδιάσει μια προσέγγιση τριών σημείων βασισμένη σε ειδικά εργαλεία, τα οποία μας επιτρέπουν τη βελτιστοποίηση των υπηρεσιών που παρέχουμε τόσο στους πελάτες όσο και στους ίδιους τους δανειολήπτες.

Από τον αριθμό των πλειστηριασμών στους οποίους προχωράει με το καλημέρα (μην ξεχνάμε ότι  η δραστηριότητά της άρχισε από το τελευταίο φθινόπωρο) η φιλόδοξη εισπρακτική φαίνεται πως οι εξειδικευμένες πρακτικές και τα ειδικά εργαλεία δεν φτούρισαν .... 

Μελετώντας τον κατάλογο των αναρτημένων πλειστηριασμών βλέπουμε:

-Κανένας πλειστηριασμός δεν έχει ανασταλεί πράγμα που σημαίνει ότι τα ειδικά εργαλεία  της πολλά υποσχόμενης στα αρπαχτικά cepal είναι ο ανελέητος βομβαρδισμός των δανειοληπτών με τον τρόμο του πλειστηριασμού. Παράλληλα, από πολλές προσωπικές μαρτυρίες οφειλετών περιγράφονται οι απειλές και το εν γένει ζοφερό κλίμα που καλλιεργεί η εν λόγω εισπρακτική στην επικοινωνία της με τους οφειλέτες. 

- H Cepal Hellas δεν σέβεται ούτε καν το νόμο ρύθμιση που ψηφίστηκε πρόσφατα που δίνει το κουτσουρεμένο έστω δικαίωμα στον δανειολήπτη να καταφύγει με βάση τις διατάξεις του σε αίτημα προστασίας της πρώτης κατοικίας του.

Να σημειώσουμε τέλος ότι η μητρική Cepal Int. με έδρα και "αποτελεσματικές" πρακτικές στην Ισπανία, έχει εξαπλωθεί ραγδαία στις ισπανόφωνες χώρες της Αμεικάνικης ηπείρου αλλά και τα Βαλκάνια.

Θέσεις "εργασίας" στη Cepal

Η CEPAL ψάχνει μεσίτες σε όλη την Ελλάδα για να πουλάει τα ακίνητα που είτε θα παραδώσουν οικειοθελώς οι αφελείς και "συνεργάσιμοι δανειολήπτες" είτε θα γίνουν λάφυρά της με τη βία του πλειστηριασμού.

Πόλη και Κατοικία

Κατάληψη στο Δουβλίνο: «10.000 Καλώς Ηρθατε από 10.000 Αστέγους» 

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Χριστίνα Πάντζου

Οι Αφοβες Πόλεις είναι αρκετά γενναίες ώστε να διεκδικούν 

μεγαλύτερο ρυθμιστικό ρόλο και να επιβάλλουν ριζοσπαστικές 

δημόσιες πολιτικές για τη στέγη σε συμμαχία 

με αντίστοιχα κοινωνικά κινήματα.

«Στις πόλεις μας, ένας αυξανόμενος αριθμός πολιτών δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του. Δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε. Οι δημοτικοί θεσμοί πρέπει να εξαντλήσουν κάθε τους αρμοδιότητα και πόρο για να δώσουν τέλος σε αυτήν κατάσταση. Δεν υπάρχει αξιοπρεπής ζωή χωρίς αξιοπρεπή στέγη. Θέλουμε αυτοδιοικητικές πολιτικές που να δίνουν προτεραιότητα στην κοινωνική κατοικία, με προσιτά ενοίκια, τη συνεταιριστική στέγη ή τα σχήματα παραχώρησης χρήσης».

Παγκόσμιο κίνημα

Τα Μανιφέστα των Αφοβων Πόλεων και του νέου παγκόσμιου κινήματος του αυτοδιοικητικού κοινοτισμού έθεσαν εξαρχής στο επίκεντρό τους το δικαίωμα στην κατοικία, αναζητώντας λύσεις στο πρόβλημα της επισφάλειας και της αστεγίας, την ίδια στιγμή που σε κάποιες γειτονιές υπάρχουν πλέον περισσότερα σπίτια για τουρισμό αντί για πρώτη κατοικία.

Τουρισμός και κτηματομεσιτική κερδοσκοπία ασκούν τρομακτική πίεση στις πόλεις μας, αυξάνοντας τις τιμές των ακινήτων, στερώντας τους κατοίκους από το δικαίωμά τους σε προσβάσιμη στέγη και οδηγώντας πολλούς στον δρόμο.

Οι Αφοβες Πόλεις είναι αρκετά γενναίες ώστε να διεκδικούν μεγαλύτερο ρυθμιστικό ρόλο και να επιβάλλουν ριζοσπαστικές δημόσιες πολιτικές για τη στέγη σε συμμαχία με αντίστοιχα κοινωνικά κινήματα.

🔻 Η Βαρκελώνη εφάρμοσε για πρώτη φορά νόμο που είχε υιοθετήσει η αυτόνομη κοινότητα της Καταλονίας, επιβάλλοντας πρόστιμα σε τράπεζες που κρατούν σε αχρηστία ακίνητα για περισσότερο από δύο χρόνια, ενώ τα χρήματα διατίθενται για τα προγράμματα κοινωνικής στέγης. Θέσπισε πως το 30% των νέων κτιρίων άνω των 600 τ.μ. που ανεγείρονται θα προορίζεται υποχρεωτικά για κοινωνική στέγη. Επέβαλε πρόστιμο 600.000 ευρώ στην Airbnb για παράνομες βραχυχρόνιες μισθώσεις ακινήτων κι έβαλε λουκέτο σε 2.100 παράνομες εκμισθώσεις Το δε PPEUAT (Ειδικό Πολεοδομικό Σχέδιο Τουριστικής Διαμονής), που ενέκρινε πέρυσι, αποτελεί καρπό των θέσεων για τουριστική αποανάπτυξη της Συνέλευσης των Συνοικιών για Βιώσιμο Τουρισμό, ενός δικτύου συλλογικοτήτων και κινημάτων κατά της άκρατης τουριστικοποίησης και των επιπτώσεών της στις τιμές των ενοικίων.

🔻 Στο Δουβλίνο, ακολουθώντας τα βήματα του ΡΑΗ, το κίνημα «Take Back the City», ένας συνασπισμός 18 κοινωνικών συλλογικοτήτων, ανάμεσά τους ενώσεις ενοικιαστών, φοιτητών, μεταναστών, μειονοτήτων, οργανώσεις για το δικαίωμα της στέγης και αντιρατσιστικά δίκτυα, οργανώνει καταλήψεις εγκαταλειμμένων κτηρίων για να στεγαστούν ευάλωτοι πολίτες. «Εχουμε ηθικό χρέος να εισβάλουμε σε κενές ιδιοκτησίες, όταν αντιμετωπίζουμε κρίση αστεγίας που πλήττει 10.000 πολίτες, την ίδια ώρα που περισσότερα από 180.000 σπίτια μένουν κενά», λένε τα μέλη του. Βασικό τους αίτημα είναι τα κενά ακίνητα να ενταχθούν στον νόμο περί αναγκαστικών απαλλοτριώσεων (CPO), ώστε να διατίθενται για κοινωνική κατοικία σε στεγαστικές ενώσεις. Η απήχηση των κινητοποιήσεων που οργανώνουν μαζί με άλλα κινήματα για τη στέγη προκάλεσε πέρσι την παρέμβαση του υπουργείου Κατοικίας και Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που ζήτησε από τους δήμους να χρησιμοποιήσουν «θαρραλέα» τις CPO, για να προωθήσουν την κοινωνική στέγη.

🔻 Δήμοι όπως του Βερολίνου, του Παρισιού και της Νέας Υόρκης -σαν ένα πρώτο μέτρο για να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη κερδοσκοπική πίεση, την παρενόχληση και τις εξώσεις ενοικιαστών- έχουνε εφαρμόσει ένα σύστημα αναφοράς τιμών ενοικίων στη βάση πολλαπλών κριτηρίων ανά οικιστική ζώνη, ώστε οι ιδιοκτήτες να μην μπορούν να υπερβαίνουν αυτά τα όρια περισσότερο από 10% ή 20% κατά περίπτωση.

🔻 Στις πόλεις Χολ και Λιντς του Ηνωμένου Βασιλείου, οι δημοτικές αρχές συνεργάζονται με στεγαστικές ενώσεις, όπως οι Giroscope και Canopy Housing, που εκπαιδεύουν άστεγους και ευάλωτα άτομα στο πώς να ανακαινίσουν εγκαταλειμμένες κατοικίες ώστε να μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν σε αξιοπρεπείς συνθήκες. Στα τέλη του 2016, οι δύο ενώσεις είχαν προσφέρει στέγη σε περίπου 400 άτομα σε περισσότερες από 170 κοινωνικές κατοικίες που εκμίσθωσαν ή αγόρασαν με ευνοϊκούς όρους από τους δήμους, χάρη σε ειδικό πρόγραμμα κοινοτικής επιδότησης για κενά ακίνητα.

🔻 Στο Βερολίνο, τα τελευταία 20 χρόνια έχουν αναπτυχθεί πάνω από εκατό σχέδια συνεταιριστικής κατοικίας και οι στατιστικές δείχνουν πως ήδη το 2014 ένα στα έξι σπίτια ανήκει σε κάποιο κοινοτικό σύστημα κατοικίας. Πολλοί από αυτούς τους στεγαστικούς συνεταιρισμούς προήλθαν από καταλήψεις που νομιμοποιήθηκαν ή παραχωρήθηκαν με ευνοϊκούς όρους από τον δήμο, έπειτα από χρόνια κινητοποιήσεων. Η Γερμανία έχει παράδοση σε αυτά τα συλλογικά σχέδια κατοικίας και οι δήμοι συνηθίζουν να παίρνουν υπόψη τους τα κοινοτικά σχέδια στέγασης στον πολεοδομικό σχεδιασμό και τον προϋπολογισμό τους.

🔻 Στο Πόρτλαντ του Ορεγκον, όπου τα τελευταία χρόνια οι τιμές της κατοικίας αυξήθηκαν κατά 30%, οι Ενωμένοι Ενοικοι του Πόρτλαντ (PTU, ομάδα πολιτών που διεκδικεί τον έλεγχο των ενοικίων και την παύση των εξώσεων) συνεργάστηκαν με το «Shed» («Η καλύβα», ένα κίνημα που μέσω facebook έγινε και πόλος ενημέρωσης και εφαλτήριο ακτιβισμού κατά της κερδοσκοπίας), οργανώνοντας την καμπάνια «Για να μείνει κατοικημένο το Πόρτλαντ», με βασικό αίτημα μια Χάρτα των Δικαιωμάτων των Ενοίκων.

Τον Νοέμβριο του 2016, χάρη σε αυτές τις κινητοποιήσεις, οι ψηφοφόροι της πόλης ενέκριναν να διατεθεί κονδύλι 258 εκατ. δολαρίων για προσβάσιμη στέγη, εκλέγοντας την επικεφαλής του Shed, Κλόε Γιουντέιλι, ως υπεύθυνη της πλατφόρμας του δήμου για το δικαίωμα στην κατοικία. Πρώτο μέτρο: η υιοθέτηση από τη δημοτική αρχή νόμου αρωγής ενοίκων, που προβλέπει ότι, αν οι ιδιοκτήτες προβούν σε αδικαιολόγητη έξωση ή καταχρηστική αύξηση του ενοικίου, πρέπει να πληρώσουν στους ενοικιαστές ένα «επίδομα μετεγκατάστασης», ύψους 2.900 - 4.500 δολαρίων.

Το δικαίωμα στη στέγη

Μερικά από τα σημεία του σχετικού Μανιφέστου των Αφοβων Πόλεων

● Να παύσει να θεωρείται η αστεγία συνώνυμο της εγκληματικότητας, κατανοώντας πως αποτελεί τμήμα ενός ευρέος φάσματος στεγαστικής επισφάλειας και όχι μεμονωμένο περιστατικό

● Να δώσουμε μάχη κατά των αναγκαστικών εξώσεων, ενημερώνοντας του πολίτες για τα δικαιώματά τους, προσφέροντάς τους θεσμική αρωγή στις διαμάχες με ιδιοκτήτες και τράπεζες και μέσω της άμεσης δράσης

● Να εφαρμόσουμε έλεγχο ενοικίων και πολεοδομικό σχεδιασμό, για να αποτρέψουμε τις κερδοσκοπικές επενδύσεις στην κατοικία

● Να διευρύνουμε τον αριθμό των δημόσιων κατοικιών μέσω της αγοράς οικοπέδων και κτηρίων, χτίζοντας νέες μονάδες και μετατρέποντας τη χρήση υπάρχουν δημοτικών ακινήτων

● Να ρυθμίσουμε τις αγορές ακινήτων και μισθώσεων κατά της κερδοσκοπίας και υπέρ της προσβάσιμης κατοικίας

● Να επιβάλουμε πρόστιμα και κίνητρα, ώστε όσοι ιδιοκτήτες έχουν ακίνητα που δεν χρησιμοποιούνται να προσφέρουν τις κατοικίες τους για μακροχρόνια μίσθωση σε προσιτές τιμές.

● Να ρυθμίσουμε τη βραχυχρόνια μίσθωση και να επιβάλουμε κυρώσεις σε ιδιοκτήτες και πλατφόρμες ενοικίασης που παραβαίνουν τον νόμο.

● Να εξασφαλίσουμε ότι σχετικές πολιτικές στις ιστορικές γειτονιές θα προστατεύουν την οικιστική διάστασή τους ενάντια στην κερδοσκοπία που βασίζεται στην αξία τους ως τουριστικός προορισμός.

● Να προσφέρουμε ευκαιρίες στα άτομα χαμηλών εισοδημάτων για απόκτηση κατοικιών

❗ «Σε τι αναφερόμαστε, όταν μιλάμε για πόλη; Η πόλη δεν είναι κυρίως ένα τουριστικό αξιοθέατο ή ένα όχημα για τις επενδύσεις των υπερπλούσιων του κόσμου. Η λειτουργία μιας πόλης είναι να προσφέρει στέγη στους κατοίκους της. Χωρίς μόνιμη ρύθμιση των ενοικίων, διατρέχουμε τον κίνδυνο να μετατραπούμε σε μια ελβετική τράπεζα των πολυεκατομμυριούχων και σε τίποτα άλλο από μια αγορά βραχυχρόνιων μισθώσεων». Ρίτσι Τόρες, επικεφαλής της Επιτροπής Δημόσιας Κατοικίας του Δήμου της Νέας Υόρκης

kalo@efsyn.gr

Κινητοποίηση ενάντια στις ανεξέλεγκτες βραχυχρόνιες μισθώσεις ακινήτων

Κινητοποίηση ενάντια στις ανεξέλεγκτες βραχυχρόνιες μισθώσεις ακινήτων

Κουκάκι..

μια από τις γειτονιές που πλήττονται περισσότερο...

Τα ταξίδια, η γνώση άλλων ανθρώπων και πολιτισμών και η χαρά της συνάντησης με άλλες κουλτούρες και τρόπους ζωής αποτελούν στοιχεία της ανθρώπινης εμπειρίας που όλες και όλοι εκτιμάμε. Αυτό που ζούμε όμως σήμερα είναι η ακραία κατανάλωση τόπου και χρόνου που σε κάποιες περιπτώσεις όπως και στην Αθήνα εξελίσσεται επιθετικά με τεράστιες επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των κατοίκων της πόλης, ιδιαίτερα όταν μια κοινωνία σε οικονομική κρίση απορρυθμίζει και καταργεί κάθε κανόνα προκειμένου να προσελκύσει «επενδυτές» και γενικότερα χρήμα. 

Η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού που προωθείται στη χώρα μας κάνοντάς την δεύτερη σε ρυθμούς ανάπτυξης του τουρισμού στην Ευρώπη, βασίζεται μεταξύ άλλων στις φθηνές παροχές υπηρεσιών και αγαθών ανάμεσα στις όποιες σημαντική είναι η φθηνή διαμονή που εξασφαλίζεται μέσα από τις πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης τύπου Αirbnb. 

Πολλές γειτονιές της Αθήνας βιώνουν ήδη τα αποτελέσματα της άκρατης εξάπλωσης του φαινομένου με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση των ενοικίων που κάνουν πλέον την κατοικία απρόσιτη για μεγάλο αριθμό του ντόπιου πληθυσμού, αλλά και την αλλαγή του χαρακτήρα κάθε γειτονιάς με την στροφή όλων των λειτουργιών της προς την εξυπηρέτηση της τουριστικής κίνησης.

Οι περιπτώσεις των πολιτών που νοικιάζουν μέρος του σπιτιού τους ή ένα ακίνητο για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους γίνονται ολοένα και μικρότερο ποσοστό επί του συνόλου, καθώς πλήθος ακινήτων συγκεντρώνονται για διαχείριση αλλά συχνά και ως ιδιοκτησία στα χέρια μεγάλων εταιριών.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο ήδη αναπτύσσονται κινήματα που διεκδικούν τις πόλεις για τους κατοίκους τους και το δικαίωμά τους στη στέγη. Κάτω από αυτή την πίεση σε κάποιες πόλεις όπως στη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη, το Βερολίνο κ.λπ. ήδη έχουν ληφθεί μέριμνες ελέγχου του φαινομένου.

Στην Ελλάδα πλην της φορολόγησης που εφαρμόστηκε από το 2017 και που για μια ακόμα φορά αποτελεί μέτρο που βάλει κατά των μικρών ενοικιαστών και όχι κατά των εταιρειών και της συγκεντροποίησης κανένα άλλο μέτρο δεν έχει θεσμοθετηθεί.

Σήμερα είναι πλέον επείγον:

• Να θεσμοθετηθούν περιορισμοί ποσοστού διαμερισμάτων για βραχυχρόνια μίσθωση και να κηρυχθούν οι ήδη επιβαρυμένες περιοχές κεκορεσμένες ώστε να απαγορευτεί η περαιτέρω ανάπτυξη της.

• Να αποτραπεί η συγκεντροποίηση ακινήτων σε μεγάλες εταιρείες με σοβαρή αύξηση της φορολογικής κλίμακας σε αυτές τις περιπτώσεις. 

• Να θεσμοθετηθεί προστασία «ενοικιοστασίου» για τους κατοίκους των τουριστικών περιοχών ώστε να μην απειλούνται με έξωση.

• Να ληφθούν μέριμνες σε κεκορεσμένες τουριστικές περιοχές (νησιά κ.λπ.) για κοινωνική κατοικία για φοιτητές και περιστασιακά εργαζόμενους οι οποίοι/ες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στέγης.

Δεν χαρίζουμε τις Πόλεις μας! Καλοδεχόμαστε τους τουρίστες σε πόλεις γεμάτες από τους κατοίκους τους και όχι σε άδεια σκηνικά. 

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

Ο "διαδοχος" νόμος Κατσέλη: Fast Track αρπαγή των σπιτιών μας και της λαϊκής περιουσίας.

Ο "διαδοχος" νόμος Κατσέλη: 

Fast Track αρπαγή των σπιτιών μας  και της λαϊκής περιουσίας.

> Θεσμοθετεί την εν ψυχρώ αρπαγή των σπιτιών μας.

> Θεσμοθετεί την προστασία και ξεδιάντροπη χρηματοδότηση των τραπεζών με το πρόσχημα της επιδότησης της δόσης των δανείων.

> Θεσμοθετεί την κατάργηση του όποιου νομικού πλαισίου προστασίας για κάθε παληό και νέο κόκκινο δανειολήπτη.

> Θεσμοθετεί την τελική λύση: Ο "κόφτης" των 130.000 ευρώ αφήνει στο έλεος των τραπεζών 9 στους 10 κόκκινους δανειολήπτες. 

> Για κάθε νέο "κόκκινο" δανειολήπτη θα υπάρχει μόνον το έλεος  (η θηλειά) του τραπεζίτη

Το "αύριο" του ξεσπιτώματος χιλιάδων οικογενειών είναι πλέον εδώ.

Όλοι σήμερα και κάθε μέρα στους δρόμους

Για την αξιοπρέπεια και για τη Ζωή

Η συμφωνία: 

> Μνημείο κοροϊδίας και εξαπάτησης

> Η χαριστική βολή  σε εκατομμύρια θύματα της πολιτικής των μνημονίων. 

Τις τελευταίες μέρες διαβάζαμε συνεχή δημοσιεύματα για την δήθεν «σκληρή» διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους επιτηρητές μας για τον νέο νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Από την αρθρογραφία γνωρίζαμε αρκετές από τις προτεινόμενες ρυθμίσεις από την πλευρά της κυβέρνησης, καθώς και τα σημεία στα οποία επέμεναν για ακόμα δυσμενέστερους όρους οι δανειστές. Ας δούμε λοιπόν ποιες είναι οι προτάσεις της κυβέρνησης τις οποίες παρουσιάζει ως «επίλυση» του προβλήματος για την πλειοψηφία των οφειλετών για να καταλάβουμε γιατί η «διαπραγμάτευση» είναι ένα βήμα μετά την κοροϊδία και την επερχόμενη καταστροφή για χιλιάδες υπερχρεωμένα νοικοκυριά. 

Από το τέλος Φεβρουαρίου δεν υφίσταται και επίσημα πλέον με την κατάργηση του νόμου "Κατσέλη", η νομική θωράκιση (έστω και περιορισμένη) των υπερχρεωμένων νοικοκυριών έναντι της αυθαιρεσίας των τραπεζών. Ο νόμος "Κατσέλη" τα τελευταία χρόνια και σε συνδυασμό με τις αλλαγές στον κώδικα πολιτικής δικονομίας κάλυπτε όλο και λιγότερα νοικοκυριά αλλά παρ' όλα αυτά διατηρούσε μια υποτυπώδη εγγύηση δικαίου.

Το νέο θεσμοθετημένο από τις τράπεζες και την ΕΚΤ πλαίσιο μεταφέρει όλη τη δικαιοδοσία για την "επιλεξιμότητα" και τους όρους της στις τράπεζες. Μέσα από μια ηλεκτρονική πλατφόρμα που θα διαχειρίζονται οι ίδιες οι τράπεζες θα γίνεται η επιλογή με θολά κριτήρια για το ποια νοικοκυριά και με ποιους όρους θα εντάσσονται σε ρύθμιση. Το νέο πλαίσιο στην ουσία καταργεί την όποια νομική προστασία στην οποία θα μπορούσε να καταφύγει ο κάθε δανειολήπτης, βάζοντας εμπόδια που υπονομεύουν την προστασία και όσων ήδη έχουν κάνει αίτηση ένταξης στο νόμο Κατσέλη.

Το πλέον κραυγαλέο ζήτημα είναι το κριτήριο επιλέξιμότητας που θέτει ως πλαφόν μέγιστης οφειλής το όριο των 130.000 ευρώ το οποίο είναι πολύ μικρό σε σχέση με τις οφειλές (υπολογίζεται ότι δεν θα καλύψει πάνω από 10% των οφειλετών). Και αυτό γιατί το όριο των 130.000 περιλαμβάνει τόκους και πανωτόκια αλλά και δήθεν δικαστικά έξοδα των τραπεζών (υπέρογκα και αυθαίρετα καταλογισθέντα έξοδα εκτέλεσης)

Προβλέπει υποστήριξη της οφειλόμενης δόσης (που θα ορίσει η τράπεζα) με χρηματοδότηση από το κράτος 50.000.000/ τράπεζα/ ετος ανεξάρτητα από το ποσόν που πραγματικά θα απαιτείται. ( Έτσι ακόμα κι αν κάποιος/α είναι δικαιούχος δεν θα καλύπτεται αν θα έχουν τελειώσει τα χρήματα). Ένα μέτρο που προσομοιάζει στην επιδοματική πολιτική διαχείρισης της φτώχειας που ασκείται μέχρι σήμερα και που αναζητά φίλτρα για να μειώσει τους δικαιούχους με συχνό αποτέλεσμα πάνω από το 60% των δικαιούχων να μην απολαμβάνουν την υποστήριξη.

Προβλέπει κούρεμα μόνο ως το 120% της αξίας του ακινήτου, κούρεμα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει βιώσιμο ένα δάνειο.

Από τον “συνεργάσιμο” στον “επιλέξιμο" δανειολήπτη

Δεν προσδιορίζει κανένα πλαίσιο κριτηρίων με τα οποία η τράπεζα θα αποφασίζει την ένταξη (τα κριτήρια που καταγράφονται είναι απλώς για να μπορείς να κάνεις αίτηση) Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της αντίστοιχης πλατφόρμας για τα επιχειρηματικά δάνεια (39000 επιχειρήσεις έκαναν αίτημα, και 158 οδηγήθηκαν τελικά σε ρύθμιση).

Δεν λαμβάνει μέριμνα για να συσχετίσει τη ρύθμιση με τις υπόλοιπες οφειλές του νοικοκυριού με αποτέλεσμα παράλληλες και ταυτόχρονα ανεξάρτητες ρυθμίσεις να στραγγαλίζουν τους υπερχρεωμένους. Δηλαδή καταργείται και το “προνόμιο” του ελάχιστου επιπέδου διαβίωσης που είχε θεσπισθεί από την τράπεζα της Ελλάδος.

Είναι μεγάλο το θράσος της κυβέρνησης να τολμά να παρουσιάζει αυτό το νόμο ως δίκαιη λύση για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Ο νέος νόμος παραδίδει τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά βορά στις τράπεζες και με τον ποιο άγριο τρόπο θεσμοθετεί την «τελική λύση» για εκατοντάδες χιλιάδες υπερχρεωμένους/ες, προετοιμάζοντας το πλιάτσικο εκατοντάδων χιλιάδων περιουσιών.

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

"Προστασία της πρώτης κατοικίας": Οι Τράπεζες νομοθετούν, η Κυβέρνηση ψηφίζει...

Κάλεσμα σε κινητοποίηση ενάντια στο νόμο-έκτρωμα 

για την "προστασία" της πρώτης κατοικίας.

Από το τέλος Φεβρουαρίου δεν υφίσταται και επίσημα πλέον με την κατάργηση του νόμου "Κατσέλη", η νομική θωράκιση (έστω και περιορισμένη) των υπερχρεωμένων νοικοκυριών έναντι της αυθαιρεσίας των τραπεζών. Ο νόμος "Κατσέλη" τα τελευταία χρόνια και σε συνδυασμό με τις αλλαγές στον κώδικα πολιτικής δικονομίας κάλυπτε όλο και λιγότερα νοικοκυριά αλλά παρ' όλα αυτά διατηρούσε μια υποτυπώδη εγγύηση δικαίου.

Το νέο θεσμοθετημένο από τις τράπεζες και την ΕΚΤ πλαίσιο μεταφέρει όλη τη δικαιοδοσία για την "επιλεξιμότητα" και τους όρους της στις τράπεζες. Μέσα από μια ηλεκτρονική πλατφόρμα που θα διαχειρίζονται οι ίδιες οι τράπεζες θα γίνεται η επιλογή με θολά κριτήρια για το ποια νοικοκυριά και με ποιους όρους θα εντάσσονται σε ρύθμιση. Το νέο πλαίσιο στην ουσία καταργεί την όποια νομική προστασία στην οποία θα μπορούσε να καταφύγει ο κάθε δανειολήπτης, βάζοντας εμπόδια που υπονομεύουν την προστασία και όσων ήδη έχουν κάνει αίτηση ένταξης στο νόμο Κατσέλη.

Το πλέον κραυγαλέο ζήτημα είναι το κριτήριο επιλέξιμότητας που θέτει ως πλαφόν μέγιστης οφειλής το όριο των 130.000 ευρώ το οποίο είναι πολύ μικρό σε σχέση με τις οφειλές (υπολογίζεται ότι δεν θα καλύψει πάνω από 15% των οφειλετών). 

Προβλέπει υποστήριξη της οφειλόμενης δόσης (που θα ορίσει η τράπεζα) με χρηματοδότηση από το κράτος 50.000.000/ τράπεζα/ ετος ανεξάρτητα από το ποσόν που πραγματικά θα απαιτείται. ( Έτσι ακόμα κι αν κάποιος/α είναι δικαιούχος δεν θα καλύπτεται αν θα έχουν τελειώσει τα χρήματα). Ένα μέτρο που προσομοιάζει στην επιδοματική πολιτική διαχείρισης της φτώχειας που ασκείται μέχρι σήμερα και που αναζητά φίλτρα για να μειώσει τους δικαιούχους με συχνό αποτέλεσμα πάνω από το 60% των δικαιούχων να μην απολαμβάνουν την υποστήριξη.

Προβλέπει κούρεμα μόνο ως το 120% της αξίας του ακινήτου, κούρεμα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει βιώσιμο ένα δάνειο.

Από τον “συνεργάσιμο” στον “επιλέξιμο" δανειολήπτη

Δεν προσδιορίζει κανένα πλαίσιο κριτηρίων με τα οποία η τράπεζα θα αποφασίζει την ένταξη (τα κριτήρια που καταγράφονται είναι απλώς για να μπορείς να κάνεις αίτηση) Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της αντίστοιχης πλατφόρμας για τα επιχειρηματικά δάνεια (39000 επιχειρήσεις έκαναν αίτημα, και 158 οδηγήθηκαν τελικά σε ρύθμιση).

Δεν λαμβάνει μέριμνα για να συσχετίσει τη ρύθμιση με τις υπόλοιπες οφειλές του νοικοκυριού με αποτέλεσμα παράλληλες και ταυτόχρονα ανεξάρτητες ρυθμίσεις να στραγγαλίζουν τους υπερχρεωμένους. Δηλαδή καταργείται και το “προνόμιο” του ελάχιστου επιπέδου διαβίωσης που είχε θεσπισθεί από την τράπεζα της Ελλάδος.

Είναι μεγάλο το θράσος της κυβέρνησης να τολμά να παρουσιάζει αυτό το νόμο ως δίκαιη λύση για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Ο νέος νόμος παραδίδει τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά βορά στις τράπεζες και με τον ποιο άγριο τρόπο θεσμοθετεί την «τελική λύση» για εκατοντάδες χιλιάδες υπερχρεωμένους/ες, προετοιμάζοντας το πλιάτσικο εκατοντάδων χιλιάδων περιουσιών.

Καλούμε συλλογικότητες, κινήματα και αγωνιζόμενους πολίτες κατά των πλειστηριασμών σε κινητοποίηση την ημέρα της ψήφισης του νόμου (πιθανότατα Πέμπτη 7/3) και ώρα 6:00μμ σε συγκέντρωση στην πλατεία Μονανστηρακίου και πορεία προς τη Βουλή

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών