Μερικές σκέψεις για το Αναρχικό κίνημα (αναδημοσίευση)

Η αναδημοσίευση αυτού του κειμένου δεν υποδηλώνει κάποια πολιτική συγγένεια της συλλογικότητας του Δι.Κ.Α. Εξαρχείων, αλλά ούτε του διαχειριστή με τον Αναρχικό χώρο. Έγινε με το κριτήριο ότι κάθε άποψη που θεμελιώνεται ή εκπηγάζει από ιδέες του ευρύτερου αριστερού κινήματος πρέπει να προβάλλεται και να γεννά έναν γόνιμο διάλογο.

Από: http://methexis-erratum.blogspot.gr/

Η ανεργία και τα αλλεπάλληλα εισπρακτικά μέτρα των νεοφιλελεύθερων επιλογών της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, έχει  σπρώξει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στα όρια της φτώχιας και της απογοήτευσης. Ένα μέρος αυτών, άρχισε δειλά τα τελευταία  χρόνια να κινητοποιείται διεκδικώντας, κυρίως τα χαμένα τους προνόμια και την πρότερη οικονομική τους «άνεση». Οι κινηματικές τους διέξοδοι όμως, είτε μέσω των συστημικών ηγεσιών του διεφθαρμένου και αστικού κατά βάση συνδικαλιστικού τους κινήματος, είτε μέσω των θεσμικών κομμάτων της συμβιβασμένης αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, κάθε άλλο παρά γόνιμες είναι.

Οι προσχηματικές εικοσιτετράωρες απεργίες, οι παραδοσιακοί περίπατοι διαμαρτυρίας μπροστά από τη Βουλή αλλά και η ψευδής ελπίδα αλλαγής μέσω των αστικών εκλογών, οδήγησαν το όποιο κινηματικό υποκείμενο στην απογοήτευση και την απραξία. Τα «σοσιαλιστικά» και «κομουνιστικά» κελεύσματα δεν έχουν απήχηση, και το όραμα της μελλοντικής κοινωνίας όπως περιγράφεται στα προγραμματικά κείμενα των μεγάλων θεωρητικών, μάλλον δεν συγκινεί αρκετούς ώστε να διαμορφωθεί ρεύμα αλλαγής. Η ξύλινη γλώσσα, οι διάφοροι φιλοσοφικοί, οικονομικοί και κοινωνιολογικοί όροι των αναλύσεων, μάλλον απωθούν τον απλό άνθρωπο παρά τον έλκουν κοντά στην επαναστατική προοπτική του επαναπροσδιορισμού του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου της κοινωνίας.

Ειδικά τώρα, που η καπιταλιστική κρίση, εντείνει και την φτωχοποίηση αλλά και την ωμή καταστολή της εργατικής τάξης και των αγώνων της, η αναγκαιότητα της ακόμα βαθύτερης σύνδεσης του Αναρχικού κινήματος με τους Λαϊκούς αγώνες φαίνεται πιο καθαρά.

Αλλά τι είναι η Αναρχία; Τι είναι το Αναρχικό κίνημα;

Κατ’ αρχάς, το αναρχικό κίνημα σήμερα δεν μπορεί να είναι μια στείρα ανάγνωση κλασσικών κειμένων και αναλύσεων, ούτε μια δοσμένη επαναστατική συνταγή και σίγουρα δεν μπορεί να είναι μια πρωτοπορία πεφωτισμένων. Το αναρχικό κίνημα, είναι εκείνο το κίνημα που κεντρικό του πρόταγμα, έχει την κατάργηση σε κάθε μορφή βίας και εκμετάλλευσης από άνθρωπο σε άνθρωπο. Την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας και την πραγματικά ελεύθερη αυτοδιεύθυνση των ανθρώπων.

Δεν είναι όμως τόσο σημαντικό ποια κοινωνία περιγράφεται έτσι αλλά τι είναι για έναν άνθρωπο σήμερα, μέσα στον καπιταλισμό. Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα. Αυτό είναι που αν απαντηθεί επαρκώς, μπορεί να αποτελέσει και την σύνδεση του αναρχικού κινήματος με τους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες. Αυτό που θα καταφέρει να εμπνεύσει σε νέους αγώνες, πιο μαζικούς και πιο δυναμικούς. Μόνο η ειλικρινής και ξεκάθαρη στάση μας απέναντι στα προβλήματα του λαού μπορεί να φανερώσει την όποια δυναμική μπορεί να κατακτήσει το λαϊκό κίνημα. Και αυτό γιατί είναι το μόνο κίνημα που δεν υπόσχεται τίποτα, που δεν κουβαλάει κανένα έτοιμο μοντέλο διαχείρισης, που δεν μεταφέρει κανένα συστημικό στερεότυπο από το σήμερα στο αύριο. Με λίγα λόγια το αναρχικό κίνημα, αποσκοπεί στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην δημιουργία εκείνων των συνθηκών, όπου η νέα κοινωνία μόνη της και ελεύθερα θα μπορέσει να δημιουργήσει όλους τους θεσμούς και τις δομές που είναι απαραίτητες για την εξασφάλιση της ελευθερίας, της ισότητας και της αξιοπρέπειας της ζωής.

Θα ήταν αναντιστοιχία να θεωρήσουμε πως αυτές οι δομές είναι δυνατόν να προβλεφθούν σε ικανό βαθμό σήμερα και να περιγραφούν επακριβώς, κληροδοτώντας στην νέα κοινωνία ένα έτοιμο σχέδιο δόμησης – συγκρότησης. Ως αναρχικοί που ζούμε μέσα στον καπιταλισμό, επηρεασμένοι από τα καπιταλιστικά στερεότυπα και κουβαλώντας όλα τα ηθικοπλαστικά χαρακτηριστικά μιας εξουσιαστικής κοινωνίας, δεν έχουμε την απαραίτητη καθαρότητα συνείδησης και την απαιτούμενη ελευθερία σκέψης ώστε να αποτολμήσουμε μια προεξόφληση της εικόνας μιας μελλοντικής κοινωνίας χωρίς να μεταφέρουμε στερεότυπα και εξουσιαστικές δομές. Μόνο μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, με μέλη που βίωσαν την ελευθερία, μπορεί να αυτοθεσμιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίσει την αυτοδιάθεση και την ισότητα ανάμεσα στα μέλη της.

Αυτή την αλήθεια λοιπόν πρέπει να κοινωνήσουμε, αυτή την παραδοχή των πιο αθώων προθέσεων. Καμιά γραμμή, κανένα σχέδιο, τίποτα ορισμένο από εμάς δεν θα ισχύσει αύριο. Μόνο η αγάπη για τον άνθρωπο, η φλόγα για την ελευθερία και την απαραίτητη για την απόκτηση της επανάσταση. Την απόλυτη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του. Η κατάκτηση αυτής της ελευθερίας, περνάει μέσα από την καταστροφή όλων των θεσμών του Καπιταλισμού, μέσα από την κατάργηση κάθε περιορισμού στην ελεύθερη σκέψη και βούληση. Το αναρχικό κίνημα μέσα στον καπιταλισμό, έχει μόνο έναν σκοπό. Την επανάσταση και την κατάργηση της εξουσίας και κατά συνέπεια την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους, μέσα από την δημιουργική σύνθεση των οραμάτων όλων μας.

Και ο καλύτερος τρόπος για να πετύχουμε, είναι να αναλάβουμε σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο τις ευθύνες μας απέναντι στο κίνημα. Να καταφέρουμε να περάσουμε από την θεωρητική και κινηματική μας ενασχόληση στην βιωματική σχέση με την αναρχία. Πρέπει ασταμάτητα να παλεύουμε για την ακόμα βαθύτερη αποδοχή της ως τρόπο ζωής. Να σκεφτόμαστε πάντα, πως κάθε μας πράξη όχι μόνο κρίνεται αλλά και χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο κίνημα. Είμαστε και πρέπει να είμαστε κάθε στιγμή παράδειγμα και έμπνευση για τους άλλους. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο όλοι συμβάλουμε με τη στάση μας, την φλόγα που μας κατακαίει τη ψυχή και τα οράματα  που μοιραζόμαστε, στο να έρθει ο εργάτης και ο άνεργος, ο απλός άνθρωπος  ένα βήμα πιο κοντά στο πιο όμορφο όνειρο της ανθρωπότητας.

Πολλοί «σύντροφοι» έχουν παρεξηγήσει τρομερά την ατομικότητα και την δήθεν ελευθερία της. Βιώνουν την αναρχική ιδέα μέσα από ένα άρρωστο εγωιστικό και αποπροσανατολιστικό για το κίνημα πρίσμα. Συκοφαντούν με τη στάση τους την ίδια την αναρχική θεώρηση, και μάλιστα το κάνουν επικαλούμενοι ακριβώς αυτή τη θεώρηση. Υποβιβάζουν τους κοινωνικούς αγώνες σε φάρσες και αστεϊσμούς και συχνά στο όνομα της διαφορετικότητας πέφτουν στην ίδια συστημική παγίδα της αρνητικής προπαγάνδας. Θύματα του άκρατου ατομικισμού και του life style αναρχισμού, λειτουργούν ως αναχώματα στο σύστημα, ως εκούσιοι σύμμαχοι του.

Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι όσο ζούμε στον καπιταλισμό, δεν είμαστε ελεύθεροι, ούτε αυτοδιάθεση έχουμε και αν θέλουμε να τα κατακτήσουμε, δεν χωράνε αντικινηματικές συμπεριφορές.  Οι ατομικές μας επιλογές, δεν μπορεί στο όνομα της αυτονομίας να είναι βλαπτικές για το κίνημα. Πρέπει επίσης να καταλάβουμε, πως μόνο μέσα από μια πλατιά οριζόντια οργάνωση έχουμε ελπίδες να συσπειρώσουμε δίπλα μας το εργατικό κίνημα , να εμπνεύσουμε σε κινηματική δράση και να αποδείξουμε πως πράγματι, κύριο μας μέλημα είναι η επανάσταση σε αντίθεση με τα συμβιβασμένα αριστερά κόμματα που απλά προτείνουν την ενδοκαπιταλιστική διαχείριση.

Έναρξη Κοινωνικού Ιατρείου στα Ιωάννινα

Το ένα μετά το άλλο ανοίγουν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας κοινωνικά ιατρεία. Ο μεγάλος αριθμός ανέργων και ανασφάλιστων πολιτών λόγω της οικονομικής κρίσης έχουν σαν αποτέλεσμα να μένουν όλοι και περισσότεροι πολίτες χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

.Έτσι κοινωνικοί φορείς και δήμοι προχωρούν στο άνοιγμα κοινωνικών ιατρείων όπου εθελοντές γιατροί και νοσηλευτές εξετάζουν ασθενείς οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση ούτε σε δημόσια νοσοκομεία.

Πριν από λίγες ημέρες άνοιξε κοινωνικό ιατρείο και στα Ιωάννινα όπου μάλιστα δίνεται και κάρτα παροχών υγείας. Οι δικαιούχοι της κάρτας θα έχουν δωρεάν πρόσβαση στα Δημοτικά Ιατρεία, στο Δημοτικό Φαρμακείο και στα Δημοτικά Φυσικοθεραπευτήρια, που λειτουργούν στα ΚΑΠΗ του Δήμου Ιωαννιτών.

Δικαιούχοι είναι ανασφάλιστοι συμπολίτες, ή συμπολίτες που έχουν χάσει τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα και πληρούν τις προϋποθέσεις, που προβλέπονται από τον κανονισμό λειτουργίας, όπως επίσης και ανασφάλιστοι μετανάστες.

πηγή:Το Χαμομηλάκι

Πώς να νικήσουμε την Μέδουσα, χωρίς να μας παγώσει το δολοφονικό της βλέμμα

Από δω και πάνω τραγουδώ για τη φωτιά.*

   Από τον Κώστα Σβόλη    

                                                                                                              

«Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει, 

                                                                                                                        

όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.

                                                                                                                         

Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, 

                                                                                                                        στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»

                                                                                                                                           Ι. Καμπανέλλης

Βρισκόμαστε μέσα στο μάτι του κυκλώνα, το πύκνωμα του ιστορικού χρόνου που διανύουμε πολλές φορές μας εγκλωβίζει σε μια παραλυτική ακινησία. Με δέος παρακολουθούμε τα γεγονότα να εγγράφονται πάνω στο σώμα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού προσαρμόζοντάς το στις νέες επιταγές της καπιταλιστικής αναδόμησης. Άλλοτε πάλι τρομαγμένοι απλά χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο ελπίζοντας να ξημερώσει κάπου αλλού. 

Οι πιο θαρραλέοι ίσως σκεφτούν να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Η βαριά σκιά της βαρβαρότητας πέφτει πάνω μας απειλητικά και προμηνύει νέα που δεν θέλουμε να ακούσουμε. Απέναντι όμως στην βαρβαρότητα υπάρχει πάντα ένα Ή. Στην εποχή της η Ρόζα Λούξεμπουργκ το περιέγραψε με την λέξη σοσιαλισμός, στην εποχή μας ίσως αυτό το Ή να έχει πολλά ονόματα και πολλαπλές  αποχρώσεις, αλλά παραμένει το μεγάλο Ή απέναντι στην βαρβαρότητα, παραμένει ο δρόμος/ οι δρόμοι προς την κοινωνική χειραφέτηση και την απελευθέρωση από την κυριαρχία και την εκμετάλλευση.

Ο χρόνος είναι τώρα και εδώ, είναι ένας χρόνος που επειδή τρέχει με μεγάλες ταχύτητες είναι συνέχεια καρφωμένος σε αυτήν αναγκαιότητα του τώρα και εδώ, ό, τι πρέπει να κάνουμε πρέπει να το κάνουμε τώρα και εδώ, πρέπει να ξεκινήσει εδώ και τώρα. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν άλλο τόπο, δεν μπορούμε να περιμένουμε έναν άλλο χρόνο, δεν υπάρχει κανένας πέρα από εμάς που να μπορεί να εκτοξεύσει αυτό το Ή ως ατσάλινη σφήνα  ενάντια στην βαρβαρότητα. Δεν πρόκειται πρόκειται για ένα αμυντικό Ή, που σαν περίκλειστο κάστρο θα προσπαθήσει να διαφυλάξει τις ψευδαισθήσεις των παλιών καιρών, πρόκειται για ένα επιθετικό Ή, που εμπεριέχει τους γόνιμους σπόρους ενός νέου κόσμου. 

Σ’ αυτή την καταλυτική στιγμή αγνώστου διάρκειας, απέναντι στα πολλαπλά πρόσωπα της βαρβαρότητας πρέπει να αντιτάξουμε την υπεράσπιση της ζωής, όχι της γυμνής ζωής, της απλής ύπαρξης,  αλλά της κοινωνικής ζωής, των κοινωνικών σχέσεων και των κοινωνικών δεσμών που την συγκροτούν. Πρέπει να έχουμε πολλά να χάσουμε για να νικήσουμε και αυτό απαιτεί την επανεφεύρεση μιας κοινωνικής ζωής όπου οι κοινωνικές σχέσεις και οι κοινωνικοί δεσμοί θα ανασυσταθούν μέσα από τα δικά μας χειραφετητικά προτάγματα και θα συγκροτηθούν γύρω από τα κοινά αγαθά, ως τόπο και τρόπο ανασύστασης της κοινωνικής ζωής. Εννοούμε σχέσεις που θα νοηματοδοθούν μέσα από την ελευθέρια, την ισότητα, την αυτονομία και την αλληλεγγύη, το ακατάβλητο δημιουργικό πράττειν. Μονάχα τότε θα έχουμε πολλά να χάσουμε για να μπορέσουμε να νικήσουμε. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πρώτα να νικήσουμε και μετά να δημιουργήσουμε τον νέο κόσμο, δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε τον νέο κόσμο χωρίς να νικάμε. Πρέπει να νικάμε δημιουργώντας και να δημιουργούμε νικώντας.

Απέναντι στο δολοφονικό βλέμμα της βαρβαρότητας και το παραλυτικό δηλητήριο του φόβου και της απόγνωσης, δεν μπορούμε να αποστρέψουμε  το βλέμμα μας, ελπίζοντας  ότι θα μείνουμε ανέγγιχτοι από τον ζόφο που κυκλώνει τα πάντα γύρω μας. Όμως για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την βαρβαρότητα χωρίς να μας καθηλώσει  η βία και το εύρος των μέσων που αυτή μπορεί να μεταχειριστεί  ενάντια στην ίδια την ανθρώπινη μας υπόσταση, έχουμε ανάγκη ένα κάτοπτρο. Ένα κάτοπτρό μέσα από το οποίο θα μπορέσουμε να αποδομήσουμε την φαινομενική  παντοδυναμία του καπιταλισμού. Ένα κάτοπτρο μέσα από το οποίο θα γίνουν ορατά τα αδύνατα σημεία, οι θρυμματισμένες αρθρώσεις του καπιταλιστικού συστήματος, που, για μια ακόμα φορά, καταφεύγει στα δεκανίκια του φασισμού για να μπορέσει  να επιβάλει την κυριαρχία του. 

Χρειαζόμαστε ένα κάτοπτρο για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τις ρωγμές πάνω στο σώμα της καπιταλιστικής κυριαρχίας, χωρίς να μας εμποδίσει η φυσικότητα την οποία ως κοινωνία αποδίδουμε στις καπιταλιστικές σχέσεις μετά τρεις αιώνες και κυριαρχίας και επέκτασής τους. Το υλικό αυτού του κάτοπτρου δεν μπορεί παρά να είναι οι ίδιοι οι αγώνες, τα κοινωνικά κινήματα και οι κοινωνικές αντιστάσεις. Αν κοιτάξουμε μέσα από αυτά τον καπιταλισμό θα μπορέσουμε να δούμε πώς να ορθώσουμε αυτό το Ή ενάντια στην βαρβαρότητα του.  

Τη στιγμή, αυτή την καταλυτική στιγμή αγνώστου διάρκειας, που η φτωχοποίηση των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων συνοδεύεται με την προσπάθεια χειραγώγησής τους μέσα από τον εκφασισμό της κοινωνίας και την μετατροπή του ρατσισμού σε βασική μορφή της διαχείρισης των «από κάτω», την στιγμή που η απόγνωση που γεννάει η επίθεση του κεφαλαίου συναντάει την φασιστική βία και την τελετουργία του εξαγνισμού του καπιταλισμού μέσα από την εξόντωση και την απανθρωποποίηση των μεταναστών, αυτό το Ή δεν μπορεί να συγκροτηθεί στο αφηρημένο πεδίο της ιδεολογίας, της επίκλησης των ανθρωπιστικών αξιών και του ανορθολογισμού της φασιστικής ιδεολογίας, στην ελπίδα μιας μελλοντικής επανάστασης. Αυτή την καταλυτική στιγμή αγνώστου διάρκειας, που όμως είναι εδώ και τώρα, αφού αυτός είναι ο χωρόχρονος της, αυτό το Ή χρειάζεται έδαφος για να υπερασπισθεί και ταυτόχρονα να συγκροτηθεί. 

Σε αυτό το υπό συγκρότηση έδαφος, στο οποίο θα υπερασπιζόμαστε την αναδημιουργούμενη κοινωνική ζωή των νέων χειραφετητικών  κοινωνικών σχέσεων και δεσμών, μπορούμε να ανασυστηνόμαστε ως ένας νέος λαός, πέρα από εθνικούς, φυλετικούς, θρησκευτικούς, έμφυλους διαχωρισμούς και ταυτότητες. Ένα λαός που θα συγκροτείται  μέσω μιας διαρκούς συντακτικής διαδικασίας, ο λαός του κομμουνισμού και της ελευθερίας. Στο έδαφος της νέας κοινωνικής ζωής  μέσα από τις νέες κοινωνικές σχέσεις  και δεσμούς του κομμουνισμού και της ελευθερίας, εκεί είναι που μπορούμε να δώσουμε την μάχη και να νικήσουμε γιατί αυτά που θα έχουμε να χάσουμε θα είναι πολλά, γιατί θα λαχταράμε τόσο πολύ αυτή τη ζωή, που δεν θα αφήσουμε τίποτα να την καταστρέψει. 

Αυτή την νέα ζωή, αυτό το νέο έδαφος, αυτό το νέο λαό δεν μπορούμε παρά να τα δημιουργήσουμε με την υπεράσπισή τους, εδώ και τώρα, τώρα και εδώ. Απέναντι στα φασιστικά τάγματα εφόδου, να αντιτάξουμε της ταξιαρχίες της λαϊκής αυτοάμυνας αυτού του νέου λαού. Όμως για να υπάρξουν οι ταξιαρχίες αυτοάμυνας πρέπει να υπάρξει ο λαός και για να υπάρξει ο λαός πρέπει να υπάρχουν οι ταξιαρχίες, αυτά τα δύο δεν μπορούν παρά να γίνουν ταυτόχρονα. 

Το νέο έδαφος δεν είναι μια φανταστική ουτοπία, δεν είναι μια επίκληση ιδεολογικών αρχών, δεν είναι μια νέα γη της επαγγελίας. Είναι το έδαφος των σχέσεων αλληλεγγύης, είναι το έδαφος των δομών παραγωγής των δυνατοτήτων και των ικανοτήτων να υπάρξουμε ως κοινωνία, ως λαός ενάντια και πέρα από τον κυριαρχία του εμπορεύματος και την εκμετάλλευση της αφηρημένης εργασίας, είναι το έδαφος αναπροσδιορισμού των κοινωνικών αναγκών και επιθυμιών μας. Είναι το έδαφος να  πολεμήσουμε το ζόφο και το έρεβος του φασισμού. Είναι  ένας  κόσμος να φτιάξουμε καθώς τον υπερασπιζόμαστε, είναι ένας κόσμος που τον υπερασπιζόμαστε καθώς τον φτιάχνουμε. 

Μόνο έτσι θα νικήσουμε!

*από τραγούδι του Γ. Αγγέλακα     

Η Ζωή Εμπόρευμα...

Νερό: τίτλοι ιδιοκτησίας και κερδοσκοπία στη Χιλή.

Όλα τα νερά της Χιλής εκτός από τη θάλασσα, έχουν «κοπεί» σε μερίδια που ονομάζονται «δικαιώματα νερού». Τα «δικαιώματα νερού» είναι τίτλοι ιδιοκτησίας ισόβιοι, ξέχωροι από τη γη και έχουν εμπορική αξία, όπως ακριβώς ένα σπίτι, ή ένα κτήμα. Μπορείς να το νοικιάσεις, να το χρησιμοποιήσεις, ή να το κρατήσεις χωρίς να το κάνεις τίποτα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, για να το πουλήσεις ακριβά.

Στη χώρα, που θεωρείται πρωτοπόρος στις εφαρμογές του νεοφιλελευθερισμού και των ιδιωτικοποιήσεων, όλα τα νερά πωλούνται. Ποτάμια, λίμνες και υπόγεια ύδατα καταλήγουν σε ιδιώτες, σε επιχειρήσεις και κερδοσκόπους που θεωρούν το νερό επένδυση με σκοπό το κέρδος. 

Στη Χιλή το νερό δεν θεωρείται πια αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά εμπορεύσιμο προϊόν. Με άλλα λόγια αυτό σημαίνει, πως αν είσαι αγρότης δεν μπορείς να ποτίσεις το χωράφι σου ακόμα και αν αυτό βρίσκεται στις όχθες του ποταμού διότι το ποτάμι μπορεί να ανήκει σε άλλους. Αντιστοίχως, δεν μπορείς να πάρεις νερό αν δεν έχεις «δικαίωμα» και συλλαμβάνεσαι αν πιαστείς επ' αυτοφώρω.

Όλα ξεκίνησαν το 1981, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ όταν δημιουργήθηκε ο Κώδικας του Νερού (Codigo de Aguas), ένα πακέτο νόμων οι οποίοι θεμελιώνουν ότι το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό, αλλά ιδιωτικό προϊόν.

πηγή: Εξάντας

Έρχονται 9 δίς φόροι

Οι εκλογές έφυγαν, οι άγριοι φόροι έρχονται. Από τις αρχές Ιουλίου έως και το τέλος του έτους, οι φορολογούμενοι θα πρέπει να πληρώσουν σχεδόν 9 δισ. ευρώ φόρους.

Μόνο από τον φόρο εισοδήματος, την εισφορά αλληλεγγύης και το τέλος επιτηδεύματος το οικονομικό επιτελείο προσδοκά έσοδα 5,4 δισ. ευρώ όταν πέρυσι από τις ίδιες πηγές είχαν εισπραχθεί 1,1 δισ. ευρώ !!! Ακόμη 3 δισ. υπολογίζονται τα έσοδα από το Ειδικό Τέλος Ακινήτων.

Να υπενθυμίσουμε ότι ο φόρος εισοδήματος εφέτος θα είναι κατά μέσο όρο τριπλάσιος από αυτό του προηγούμενου έτους. Η κυβέρνηση για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους θα απαιτήσει φόρο ακόμη και από το πρώτο ευρώ εισόδημα, ακόμη και από τους άνεργους!

Τα ποσά είναι τεράστια, εντείνοντας τους φόβους εκτροχιασμού του προϋπολογισμού εξαιτίας της διαφαινόμενης αδυναμίας των φορολογουμένων να καταβάλουν όλους τους φόρους σε τόσο μικρό διάστημα.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι από τις αρχές του 2010 έως σήμερα τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο αυξήθηκαν κατά 13 δισ. ευρώ περίπου. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΥΠΟΙΚ, οι οφειλέτες του Δημοσίου ανέρχονται σε 1 εκατ. και οφείλουν περί τα 45 δισ. ευρώ.

Μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα η μόνη μας απάντηση είναι ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ

Άνεργοι: Χαράτσια και Φόροι. (Σημαντικό)

Αν νομίζετε ότι όποιος χάνει τη δουλειά του, ξεμπερδεύει αυτομάτως και με την εφορία, πλανάστε. Είναι πολύ πιθανό να βρεθεί υπόλογος επειδή δεν θα μπορεί να καλύψει τα τεκμήρια. Υπάρχει ενδεχόμενο να καταβάλει εισφορά αλληλεγγύης και μετά να ζητάει τα χρήματά του πίσω. Κινδυνεύει να φορολογηθεί ακόμη και επί της αποζημίωσης απόλυσης ή ακόμη και να πληρώσει «χαράτσι» μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ. Άλλο είναι το ερώτημα: «τι πρέπει να κάνει ο άνεργος για να αποφύγει όλα αυτά;». Τα στοιχεία που ακολουθούν, θα σας φανούν εξαιρετικά χρήσιμα ειδικά αν είστε ένας από τα 1,075 εκατομμύρια Έλληνες που έχουν μείνει χωρίς δουλειά.

Άνεργοι και εισφορά αλληλεγγύης:

Με εγκύκλιο του υπουργείου Οικονομικών, καθίσταται σαφές ότι οι άνεργοι θα υποχρεωθούν να πληρώσουν την εισφορά αλληλεγγύης με το εκκαθαριστικό του 2012 και στη συνέχεια να ξεκινήσουν τη διαδικασία για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Εξαίρεση από την εισφορά αλληλεγγύης –είναι ο φόρος που υπολογίζεται μεσυντελεστή 1-4% επί του φορολογητέου εισοδήματος- δικαιούνται όσοι λαμβάνουν το επίδομα ανεργίας και όσοι έχουν συμπληρώσει ένα 12μηνο στην ανεργία. Κομβική ημερομηνία θεωρείται η 30η Απριλίου.

Δηλαδή, για να εξαιρεθεί κάποιος από την εισφορά αλληλεγγύης πρέπει να είναι άνεργος πριν την 30η Απριλίου του 2011 (έτσι ώστε να έχει συμπληρωθεί ένας χρόνος μέχρι την 30η Απριλίου του 2012). Με την ίδια εγκύκλιο, τίθεται και μια δεύτερη προϋπόθεση: ο άνεργος να μην έχει εισοδήματα μέσα στο 2012 τα οποία να προέρχονται από ενοικίαση ακινήτων, ελεύθερο επάγγελμα κλπ. Αυτό βέβαια, θα κριθεί εκ των υστέρων, δηλαδή το 2013 όταν και θα υποβληθεί η φορολογική δήλωση για τα εισοδήματα του 2012.

Άνεργοι και επίδομα ΟΑΕΔ:

Το επίδομα ανεργίας δηλώνεται στον κωδικό 661 αν έχει καταβληθεί στον σύζυγο ή στον κωδικό 662 αν έχει καταβληθεί στη σύζυγο. Κανονικά το επίδομα ανεργίας δεν φορολογείται ως εισόδημα γι’ αυτό καλό θα είναι να το δηλώσετε ξεχωριστά και να μην το προσθέσετε στα υπόλοιπα εισοδήματά σας. Προσοχή όμως. Αν τα εισοδήματα από τις υπόλοιπες πηγές υπερβαίνουν τα 30.000 ευρώ (π.χ από ενοίκια, τότε και το επίδομα ανεργίας θα προστεθεί και θα φορολογηθεί με βάση την κλίμακα.

Άνεργοι και αποζημίωση απόλυσης:

Η αποζημίωση απόλυσης φορολογείται την ώρα που καταβάλλεται από τον εργοδότη. Μπορείτε να την εμφανίσετε στη φορολογική δήλωση για να αντιμετωπίσετε τα τεκμήρια. Θα πρέπει όμως το ποσό να γραφτεί στον κατάλληλο κωδικό. Αυτός είναι ο κωδικός 657. Αν αναγράψετε αλλού την αποζημίωση, τότε κινδυνεύετε να πληρώσετε εισφορά αλληλεγγύης και επί της αποζημίωσης απόλυσης κάτι που κανονικά δεν πρέπει να συμβεί.

Άνεργοι και τεκμήρια

Οι άνεργοι δεν απαλλάσσονται από τα τεκμήρια !!!. Μπορούν όμως να αμφισβητήσουν τα τεκμήρια. Αυτό γίνεται στην εφορία μετά την περίοδο των φορολογικών δηλώσεων. Εννοείται ότι αν έχετε πρόβλημα, καλό είναι να το αντιμετωπίσετε. Δηλαδή, να επικαλεστείτε τα ποσά από την αποζημίωση απόλυσης, τα ποσά από εισοδήματα προηγούμενων ετών και τα ποσά από το επίδομα ανεργίας προκειμένου να μην χρειαστεί να τρέχετε εκ των υστέρων. Αν δεν επικαλεσθείτε κάποιον από αυτούς τους λόγους και αν δεν προσκομίσετε αποδείξεις δαπανών το σίγουρο είναι -ακόμη και μη μηδενικό εισόδημα- ότι θα φορολογηθείτε από το πρώτο ΕΥΡΩ του τεκμαρτού εισοδήματός σας,

Άνεργοι και ΕΕΤΗΔΕ

Δεν είναι ξεκάθαρο το τι θα συμβεί με το ΕΕΤΗΔΕ του 2012 και τους ανέργους. Υποτίθεται ότι υπάρχει μια συνεργασία της ΔΕΗ με την Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών και τον ΟΑΕΔ προκειμένου να δίδονται τα στοιχεία με όσους είναι γραμμένοι στα μητρώα των ανέργων. Όπως και πέρυσι όμως, το ενδεχόμενο να σταλεί το χαράτσι σε χιλιάδες ανέργους είναι ορατό. Αυτό θα φανεί μετά τις εκλογές όταν και θα ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με τον συγκεκριμένο φόρο.

20-27 Ιουνίου: Εβδομάδα Ντέιβιντ Χάρβεϊ

Το Τμήμα Γεωγραφίας του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου και ο Τομέας Πολεοδομίας, Χωροταξίας της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, σας προσκαλούν στην εβδομάδα Ντέιβιντ Χάρβεϊ, που θα διεξαχθεί στην Αθήνα, στο διάστημα 20-27 Ιουνίου 2012

Ο Διακεκριμένος Καθηγητής Γεωγραφίας, CUNY, Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, θα δώσει τις παρακάτω ομιλίες:

Τετάρτη 20 Ιουνίου, 2012, 6:30 μμ

ΕΜΠ, Αίθριο Κτιρίου Αβέρωφ με θέμα:

«Οι Πόλεις ως τόποι αντίστασης και ελπίδας»

Παρασκευή, 22 Ιουνίου, 2012, 6:30 μμ

Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, Αίθουσα Τελετών 

(νέο κτίριο, 1ο επίπεδο) με θέμα:

«Οι γεωγραφικές παράμετροι της σημερινής κρίσης» 

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012, ώρα 20.00, στο παρκάκι της Τσαμαδού 10, Εξάρχεια. 

«Οι πολιτικές επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης: Ο νεοφιλελευθερισμός ενάντια στη δημοκρατία» (Θα υπάρχει διαδοχική μετάφραση.)

Η τελευταία εκδήλωση διοργανώνεται με αφορμή την επίσκεψη του Ντέιβιντ Χάρβεϊ στην Αθήνα και αποτελεί συνεργασία του Ινστιτούτου ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ, με το Red Notebook και τα Eνθέματα της εφημερίδας Η ΑΥΓΗ

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, ένας από τους σημαντικότερους γεωγράφους διεθνώς, και καθηγητής στο μεταπτυχιακό Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, βρίσκεται στην Αθήνα, προσκεκλημένος του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου.  

Τούτες λοιπόν τις μέρες, στην μακρινή Παραγουάη, διαδραματίστηκε μια τραγωδία (αναδημοσίευση)

Από: Η καλύβα ψηλά στο βουνό

Του Μιχάλη Μιχελή

Ακτήμονες, κατέλαβαν ένα μέρος μιας φάρμας, που ανήκε σε μεγαλοκτηματία. Το κίνημα των“camperos” («οι σκηνίτες»), όπως έχει ονομαστεί (από τις σκηνές που κουβαλούν για να μένουν), έχει απλωθεί στην Παραγουάη κι έχει πάρει την μορφή μαζικού κινήματος. Μάλιστα διεκδικούν πλέον και ως κόμμα «Liga Nacional de Camperos” (LNC), την αξιοπρεπή κοινοβουλευτική τους παρουσία.

Οι εν λόγω περιπλανώμενοι εργάτες γης, που μεταναστεύουν από τόπο σε τόπο, για να δουλέψουν σε εποχικές εργασίες ή να καλλιεργήσουν σε μονιμότερη βάση προϊόντα, που ενισχύουν το ανταλλακτικό τους εμπόριο (fair trade), είναι τα «δακτυλοδεικτούμενα μιάσματα» από τους γαιοκτήμονες.  Οι ισχυροί παράγοντες της γεωργικής ιδιοκτησίας  της Παραγουάης, συνήθως έλκουν την καταγωγή τους από την Βραζιλία, αλλά και την Γερμανία, μια και η Παραγουάη είναι ένας τόπος , που προτιμήθηκε από τους  Τεύτονες, για να μεταναστεύσουν εκεί μαζικά (από τον 19^ο αιώνα).  Μάλιστα μετά την φυγή πολλών ναζιστών από τη Γερμανία, η παραγουάνικη φασιστική κοινότητα, έφτασε στο σημείο, να επιβάλλει πρόεδρο του κράτους, τον γερμανικής καταγωγής  Αλφρέντο Στρέσνερ, που κυβέρνησε δικτατορικά από το 1954 έως 1989.

Οι «camperos» λοιπόν, με την αντικομφορμιστική τους συμπεριφορά (κάτι ανάλογο σαν τους δικούς μας «Ρομά»), θεωρούνται από την άρχουσα τάξη ως «malandros» (δηλαδή εγκληματίες), που αρέσκονται σε κοινωνικές ταραχές, γιατί  δεν σέβονται τους νόμους. Όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, χαρακτηρίζονται αντικοινωνικά στοιχεία, που πρέπει να εκδιωχθούν πάση θυσία, γιατί δεν έχουν σεβασμό στην ιδιωτική ιδιοκτησία κι ούτε αποδέχονται να πληρώνουν φόρους (που τους θεωρούν σύμφωνα με την άποψή τους, ως ένα μέσο πίεσης, για να τους εκτοπίζουν από μια περιοχή). Σημειωτέον, ότι όπου εγκαθίστανται για εργασία οι εν λόγω σκηνίτες (εργάτες γης), τους επιβάλλονται πρόστιμα ως καταπατητές και τους χρεώνουν ένα υψηλό αντίτιμο (για την προσωρινή παραμονή τους), που ισούται με την τιμή ενός οργανωμένου κάμπινγκ. Δηλαδή οι «camperos», καλούνται να πληρώσουν ημερησίως 10 δολάρια ανά άτομο, που ουσιαστικά είναι ένα τεράστιο ποσό γι αυτούς. (Κάθε φαμίλια πληρώνει ως μ.ο περίπου 60 δολ. την ημέρα). Όταν λοιπόν βγάζουν περίπου 30 δολάρια την ημέρα, με την εργασία 3-4 ατόμων, είναι αδύνατον να πληρωθούν τα ποσά της διαμονής, μιας οικογένειας (συνήθως 5-6 ατόμων).

Οι εργασίες που κάνουν, είναι κυρίως στη συγκομιδή της σόγιας και στην εκμετάλλευση φυτειών, της ” Έρμπα Ματέ”, που είναι διαδεδομένη στην Παραγουάη.  (Στη εν λόγω χώρα, στις απέραντες εκτάσεις της, καλλιεργείται η σόγια, σε ποσοστό 60% της γεωργικής της παραγωγής).

Η κατεστημένη «νομιμότητα» στις μεγάλες εκτάσεις των γαιοκτημόνων, έρχεται από το παρελθόν, όταν αυθαίρετα αυτά τα κτήματα, παραχωρήθηκαν αφειδώς στους Ευρωπαίους αποικιστές  και στους στρατιωτικούς, τον καιρό που κυβερνούσε ο δικτάτωρ Στρέσνερ. Οι αυτόχθονες λοιπόν αμφισβητούν το συγκεκριμένο ιδιοκτησιακό καθεστώς και ζητούν να γίνει αναθεώρηση και αναδιανομή  των εδαφών, με βάση τα σημερινά δεδομένα στην Παραγουάη. Ας σημειωθεί, ότι αναλογικά με την έκταση της Παραγουάης (τρεισήμισι φορές μεγαλύτερη της Ελλάδας) και τον πληθυσμό της (ο μισός της Ελλάδας), έχει στη λατινική Αμερική, τον μεγαλύτερο αριθμό γαιοκτημόνων (το 5% του πληθυσμού, κατέχει το 40% της χώρας). Αυτοί λοιπόν η κάστα των μεγαλοϊδιοκτητών, μαζί με τους υπόλοιπους κατόχους γης, συγκεντρώνουν ένα 70%, των έφορων εδαφών της χώρας. Όμως κι οι ακτήμονες είναι πάρα πολλοί (το 45% του πληθυσμού). Χωρίς να έχουν δικό τους τόπο, είναι εκτοπισμένοι ιθαγενείς ( Γκουαρανί), που τους ξερίζωσαν με τη βία από τα εδάφη τους πριν 50 χρόνια (για να δοθούν δώρο στους γαιοκτήμονες), τριγυρνούν σαν τα στοιχειά στη χώρα, αναζητώντας δουλειά και καλοσύνη, για να βολευτεί κι αυτών, με το λιγοστό μεροκάματο, η πονεμένη ζωή τους. Δεν είναι επαναστάτες από ιδεολογία, δεν κρεμάνε στο εικονοστάσι τους τον Τσε Γκεβάρα, δεν ξέρουν από τακτικές του αντάρτικου. Είναι βαθιά θρησκευόμενοι και την οργή τους την σβήνουν στην Παναγία, που θα βοηθήσει τους αδύναμους , όπως πιστεύουν. Γι αυτό και ψήφισαν στην πλειοψηφία τους,  το πνεύμα της «αλλαγής», γιατί έτσι ήλπιζαν, πριν από τέσσερα χρόνια.

Η αγροτική μεταρρύθμιση που εξαγγέλθηκε από τον προοδευτικό πρόεδρο Φερνάντο Λούγκο (πρώην καθολικό ιερωμένο), με την εκλογή του (από ένα συνασπισμό αριστερών και λαϊκών κινημάτων) το 2008, δεν έχει προχωρήσει, γιατί σεβόμενος τις δικαστικές αποφάσεις (που ουσιαστικά δικαιώνουν τους γαιοκτήμονες), δείχνει ατολμία, να προχωρήσει η κυβέρνηση του σε ριζοσπαστικότερες λύσεις.

Ως μεσοβέζικη «εξυπηρέτηση», η κυβέρνηση για να βοηθήσει το  οξύ πρόβλημα διαμονής των «camperos», αποφάσισε να τους μετακινήσει σε δημόσιες εκτάσεις (συνημμένη φωτογραφία), που όμως σύμφωνα με τους νόμους (του πρώην δικτατορικού καθεστώτος), έχουν κριθεί προστατευόμενα «δημόσια πάρκα», μνημεία της φυσικής ιστορίας  της Παραγουάης. Δηλαδή έχει βρεθεί ένας έμμεσος «οικολογικός» τρόπος, για να κατοχυρωθούν οι μεγαλογαιοκτήμονες, ούτως ώστε, να μην έχουν «ενοχλητικούς» φτωχούς γείτονες! Έτσι ουσιαστικά μένουν έκθετοι οι περιπλανώμενοι σκηνίτες κι αναγκάζονται να τρέχουν στα δικαστήρια, από τις μηνύσεις που τους κάνουν, όχι άμεσα οι γαιοκτήμονες, αλλά εμμέσως μέσω αυτών, η  WWF!

Στη συγκεκριμένη περίπτωση της τραγωδίας (της περασμένης Παρασκευής), οι ακτήμονες, κυνηγημένοι απ’ εδώ κι απ’ εκεί, πριν λίγους μήνες είχαν καταλάβει, ένα κομμάτι 2000 στρεμμάτων μιας φάρμας, ενός μεγαλοϊδιοκτήτη, στο Canindeyu (στα βορειοανατολικά της χώρας, στα σύνορα με την Βραζιλία).

Σε μια λοιπόν αναγκαστική έξωση (συνημμένη φωτογραφία) των «camperos» (μετά από δικαστικό ένταλμα στις 100 οικογένειες),  οι ακτήμονες αντιστάθηκαν κι έτσι μετά από πολύωρες μάχες, σκοτώθηκαν 19 άτομα.

Με τη συμπαράσταση μπράβων των γαιοκτημόνων, η επίθεση των αστυνομικών ξεσήκωσε κι άλλους ακτήμονες της συγκεκριμένης περιοχής, με συνέπεια η δραματική κατάσταση, να έχει πάρει πλέον την μορφή λαϊκής εξέγερσης (σκοτώθηκαν στη συνέχεια 8 αστυνομικοί). Επειδή οι αγρότες είναι αρματωμένοι με βαρύ οπλισμό (τουφέκια Μ-1), στην περιοχή έχουν σταλεί στρατεύματα, ενώ παράλληλα έχει κηρυχθεί η επίμαχη ζώνη απαγορευμένη.

Οδηγός δικαιωμάτων ανέργων

Μικρός Οδηγός Δικαιωμάτων Ανέργων που μοιράζεται στους ΟΑΕΔ από τη Συνέλευση "άνεργοι-άνεργες από τις γειτονιές της Αθήνας".

Πλήρως ελεγμένος και ενημερωμένος, καθώς ακόμα και οι «πληροφορίες» που δημοσιεύονται στο επίσημο site του ΟΑΕΔ δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Τον οδηγό αυτό μπορείτε να τον διαβάσετε εδώ


Ακόμη εδώ μπορείτε να διαβάσετε οδηγίες για τη φορολογική δήλωση των ανέργων.

Ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ (αναδημοσίευση)

Από http://e-apenanti.blogspot.gr/

                                                 

ποταμοῖσι τοῖσιν αὐτοῖσιν ἐμβαίνουσιν ἕτερα καὶ ἕτερα 

ὕδατα ἐπιρρεῖ· καὶ ψυχαὶ δὲ ἀπὸ τῶν ὑγρῶν ἀναθυμιῶνται*

(Αυτοί που μπαίνουν στα ίδια ποτάμια δέχονται συνέχεια άλλα 

κι άλλα νερά· κι απ' τα υγρά βγαίνουν οι ψυχές σαν αναθυμιάσεις ).

Εδώ και 2.500 χρόνια η ανθρώπινη σκέψη βασανίζεται από τη ρήση αυτή του Ηράκλειτου. Και η ιστορία θεσμοθέτησε ότι μόνο ως φάρσα μπορεί να επαναληφθεί χωρίς να επέλθει το απροσδόκητο, τουτέστιν ως φάρσα στους διατεταγμένους εργολάβους της. Οι οιποίοι εργολάβοι καμώνονται πως δεν αντιλαμβάνονται οι κοινωνίες το γελοίο της αποστολής των. Και την περιφρόνηση και Ύβρι τους στην Ιστορία. Ύβρις που, δια σημείων και τεράτων, επιστρέφεται στους υβριστές. 

Στις εκλογές που έκλεισαν βιαστικά ένα ακόμη παράθυρο της ιστορίας ζωγραφίσθηκε στα πρόσωπα των υβριστών ο τρόμος από την κάθοδο των σημείων στην αρένα της εκλογικής αναμέτρησης. Που δηλώθηκε ως ανακούφισηλόγω του ότι κατέστη εφικτό το ευτελέστατο: να σχηματισθεί κυβέρνηση που θα συνεχίσει το έργο της σωτηρίας της χώρας.

Ευ-τελής και όχι α-τελής η Κάθαρση της Τραγωδίας. Πάν μέτρον στα μέτρα του γελοίου. Η χώρα θα διαθέτει κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΚαρατζαΚουβέλη αντί της προηγούμενης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-Καρατζαφέρη. Το μεταλλαγμένο σε λαγό των μισθοφόρων του μνημονίου Κουβέλη να συνδράμει το κατά δύναμη στην πρόσκαιρη ανακούφιση των αγορών, ανακούφιση στις διαστάσεις του άλλου μείγματος, του τραγικού μετά του γελοίου.  Αλλά δεν θα παραλείψουν να μας πούν για χιλιοστή φορά πως ο λαός ψήφισε για κυβέρνηση, ψήφισε για τησωτηρία τους από Αυτούς. Κλείνοντας με τρομώδη βιασύνη το παράθυρο στην ιστορία, μας δήλωσαν ξεκάθαρα ότι το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν προϊόν βίας και εκβιασμών, γέννημα των εργαστηρίων της εκλογικής νομοθεσίας τους. Πόσοι από εμάς το άκουσαν ; 

Έτσι, ο κυρίαρχος λαός θα δεί ξανά σε πρώτο πλάνο τους ευ-τελείς κυνικής αποδοχής: υπουργούς και στελέχη του μνημονίου από άλλο μείγμα κομματικής προέλευσης να φιγουράρουν στα υπουργικά έδρανα. Ίσως το ευτελές τον ανακουφίσει βλέποντας τον Μπένυ από δήμαρχο κλητήρα, υφυπουργό στη νέα κυβέρνηση των δωσιλόγων. Και τον κυρΚουβέλη να κρατά φανάρι στις υφυπουργικές ονειρώξεις του Ψαρριανού, του Μπίστη, του Μαργαρίτη. Σαν τον άλλοτε αμνήμονα των μνημονίων Καρατζαφύρερ. Και θα δεί και αυτός μετέπειτα τους ξαμολημένους του λαγούς να την κάνουν ένας-ένας σαν τον Βορίδη, τον Άδωνι, τον Πλεύρη για άλλες πολιτείες με πιο πλούσιο μπουφέ. Ανηρέθη και ού καθηρέθη η προδοσία στους αυτοσκοπούς της ΡΗΜΑΔιακής συνιστώσας του μνημονίου. Η οποία ΔΗΜΑΡ απαιτεί -θεσμικώς παρακαλώ- δια του νουνεχούςστόματος του κυρΦώτη να συνυπογράψουν την προδοσία του και αυτοί που τον διαολόστειλαν για τις προδοσίες του. Το τραγικό του γελοίου επιπίπτει στα κεφάλια της χώρας σαν τις ακρίδες του Φαραώ. 

Ο κορμός της νέας διακυβέρνησης θα αποτελείται από μάνικες νερού, τανκς, χρυσαυγίτες δορυφόρους και μπόλικο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Παράπλευρες απώλειες για τινες συμμετέχοντες, η σωτηρία της χώρας υπεράνω όλων. Θάχει τον γελοίο κωλοτούμπα για πρωθυπουργό και για υπουργούς μπόλικους τραπεζίτες για τη διασφάλιση της σωτηρίας μας, τους ναυαγημένους πασόκους, τα ΡΗΜΑΔια της ΔΗΜΑΡ να τους τρέχουν τα σάλια για κατουρημένες ποδιές. Και όλους μαζί να επιδεικνύουν το στέμμα του νικητή χωρίς νίκη. Τέτοια τύχη για τους επόμενους λίγους μήνες στα μπατζάκια της χώρας.

Καμώματα ευ-τελών στο Επέκεινα (του Χρόνου). Ο οποίος Χρόνος απαξιεί να διδάσκει νενέκους, νάνους, προδότες, τυχοδιώκτες, αμνήμονες καθότι απουσιάζουν διαρκώς από τα τάματα και τα τάγματα της Ιστορίας, έχοντας άλλες προτεραιότητες: να εκτελέσουν εντολές μνημονίων και ανθρώπους μαζί. Αντάμα με ένα αξιοσέβαστο πλήθος φοβικών, εκβιαζομένων, αλλεργικών στο φώς, προθύμων νύν και αεί μισθοφόρων. Που πάντα υπήρχαν, σε θέση μάχης, και πάντα θα υπάρχουν.

*****

Και μείναν στα θρανία της Ιστορίας οι πολλοί. Και Τότε, και Τώρα και για Πάντα. Άλλοι στα μπροστινά τα θρανία και άλλοι πιο πίσω. Ως οι 700 Θεσπείς, ως οι 50 της Σπάρτης του Λεωνίδα, ως οι 250 Ιθωμιείς είλωτες. Προβλέποντας ότι η νίκη του Μαρδόνιου θα είναι Πύρρειος νίκη, επιγνώντες ότι ο δρόμος είναι α-τελής για τη δική τους Ολοκλήρωση, για τη δική τους ευτυχία και κανενός άλλου. Απλόχερα η Ιστορία τους δώρησε το  Ταξίδι στους μεγάλες αλλά και στενές διαδρομές της, στα λιοπύρια της και στις οάσεις της, στους στεναγμούς και στις χαρές της.

Χθές ευεργετηθήκαμε. Τα σημεία μήνυσαν πως είμαστε οι πολλοί. Και χιλιάδες πατημασιές θα γλυκαίνουν τις κακοτράχαλες σπιθαμές της διαδρομής μας. 

Ευεργετηθήκαμε αντικρύζοντας το εφικτό. Ψυχές και νόες αναθάρρυσαν ακούγοντας το Θάλαττα-Θάλαττα.

Ευεργετηθήκαμε γιατί είδαμε πως κανένας αγώνας δεν αφήνει μόνον στάχτες και καπνούς. Εἰ πάντα τὰ ὄντα καπνὸς γένοιτο, ῥῖνες ἂν διαγνοῖεν* (Αν όλα γίνοντα καπνός θα το νοιώθαμε στη μύτη μας).

*Ηράκλειτος. Η φωτογραφία είναι από: http://www.flickr.com

Φώτης Τερζάκης: Η έννοια του ολοκληρωτισμού και η φύση των κοινωνιών του ύστερου καπιταλισμού (Βίντεο)

Δείτε το βίντεο εδώ