H βαρβαρότητα και τα ψέμματα συνεχίζονται

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

H βαρβαρότητα και τα ψέμματα συνεχίζονται...

Ποιά θετική αλλαγή μπορεί να περιμένει ο Ελληνικός λαός για την δημόσια υγεία μετά από αυτές τις εκλογές; Η πορεία που θα ακολουθήσουμε διαγράφεται από το 3ο μνημόνιο που υπέγραψε η προηγούμενη κυβέρνηση και το οποίο θα υλοποιήσει η νέα, όποια και να είναι αυτή. 

Από το 3ο αυτό μνημόνιο προκύπτει ότι ο προϋπολογισμός για το σύστημα πρόνοιας της χώρας μας θα μειωθεί περαιτέρω του 50% που είχε ήδη μειωθεί από το 2009 μέχρι και το 2014, κατά 933 εκατομμύρια ευρώ (το 0.5% του ΑΕΠ του 2014), κάθε χρόνο μέχρι το 2017. Επομένως το μόνο που καταλαβαίνει κάποιος, αν και καλοπροαίρετος, είναι ότι όποιες συζητήσεις γίνονται περί ανατροπής των «άθλιων μνημονιακών πολιτικών στην υγεία» από αυτούς που υπέγραψαν τα μνημόνια είναι το λιγότερο παραπλανητικές. 

Τι προκύπτει όμως εξετάζοντας τρεις από τους κυριότερους τομείς της υγείας και στην ουσία αυτά «καίνε» όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά και όλες τις υποσχέσεις που δίνονται σήμερα προεκλογικά: 

1) Ανασφάλιστοι 

Η προηγούμενη κυβέρνηση έδειξε αρχικά την βούληση να αντιμετωπίσει το θέμα των ανασφάλιστων πολιτών, κάλεσε σε συνεργασία τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία της Αττικής και σχεδιάστηκε μια υπουργική απόφαση που θα έδινε μερική πρόσβαση σε μερίδα ανασφάλιστων συμπολιτών μας. Υπογράφτηκε από την ηγεσία του Υπουργείου Υγείας- έστω και κουτσουρεμένη- αλλά μπλόκαρε στο Υπουργείο Οικονομικών και από τότε σκονίζεται σε κάποιο συρτάρι του. Το κόστος υλοποίησης της ανερχόταν στα 400-500 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Προφανώς υπήρξε άρνηση από τους «ρυθμιστές μας» και δεν προχώρησε; Κατ” επέκταση ούτε και τώρα θα προχωρήσει. 

2) Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας 

Η προηγούμενη κυβέρνηση μέσα σε 7 μήνες σχημάτισε δύο διαφορετικές επιτροπές, με εντελώς διαφορετικούς προσανατολισμούς, χωρίς την συμμετοχή μάχιμων γιατρών ή οργανώσεων ασθενών. Επτά μήνες δεν έγιναν απλά πράγματα, για τα οποία δεν χρειαζόταν να δαπανηθεί ούτε ένα ευρώ! Όπως η αξιοποίηση του εξοπλισμού που διαθέτουν στα υπόγεια μονάδες του πρώην ΙΚΑ , που θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν σεβαστούς πόρους εάν οι γιατροί του ΠΕΔΥ τα χρησιμοποιούσαν, όπως π.χ. στο ΚΥ Καλυβίων υπάρχει υπέρηχος καρδιάς ενώ δεν υπάρχει καρδιολόγος και την ίδια στιγμή η πλειοψηφία των καρδιολόγων στα ΠΕΔΥ δεν έχουν υπέρηχο. Μια απλή αξιοποίηsη με μεταφορά ενός μηχανήματος πόσο δύσκολο είναι και πόσα άλλα μηχανήματα σαπίζουν άραγε; Και πολλά άλλα, απλά αλλά ουσιαστικά και ανέξοδα τα οποία δεν έγιναν. Ποιός μας εγγυάται ότι τώρα θα γίνουν; 

3) Χρηματοδότηση του ΕΣΥ 

Δεν διατίθενται 400-500 εκατομμύρια ευρώ για να βοηθηθούν κάποιοι, όχι όλοι, από τα 3 εκατομμύρια των ανασφάλιστων συμπολιτών μας. Αυτοί όμως που θα μας κυβερνήσουν σε λίγες μέρες υπόσχονται ότι θα βρουν χρήματα για την σωστή λειτουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Από πού, όταν έχουν υποσχεθεί – υπογράφοντας το 3ο μνημόνιο – ότι θα μειώσουν τις δαπάνες για την πρόνοια κατά 0.5% επί του ΑΕΠ (933 εκατομμύρια ευρώ) κάθε χρόνο για επόμενα τρία χρόνια! Πώς να το πιστέψεις όταν δεν γίνεται γνωστός ούτε τώρα ο τρόπος για να γίνει αυτό; 

Παράλληλα ούτε οι προηγούμενοι κυβερνόντες δεν προχώρησαν στην κατάργηση της ιδιωτικής εταιρείας ΕΣΑΝ, η οποία θα διαχειρίζεται όλον τον προϋπολογισμό της δευτεροβάθμιας υγείας. Δηλαδή θα διαχειρίζεται όλα τα χρήματα του ΕΣΥ προς δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία, ενώ την ίδια ώρα θα αξιολογεί και τις δημόσιες δομές. Μια ιδιωτική εταιρεία δηλαδή θα ελέγχει όλο το δευτεροβάθμια σύστημα υγείας της χώρας μας! 

Η προηγούμενη κυβέρνηση, όπως και όλες οι κυβερνήσεις από το 2009 και μετά, προτίμησαν τον εύκολο δρόμο της μείωσης των χρηματοδοτήσεων του ΕΣΥ, χωρίς καμία μελέτη και ορθολογισμό για τις επιπτώσεις στην δημόσια υγεία όλων μας. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρουμε την αύξηση των ανεμβολίαστων παιδιών (οι γιατροί του κόσμου μιλάνε για 250,000 παιδιά), την εδώ και 3 χρόνια αναστολή κάλυψης των εξόδων για προγεννητικούς ελέγχους εγκύων γυναικών, το κλείσιμο αντικαρκινικών κλινικών τα απογεύματα λόγω έλλειψης πόρων (με αποτέλεσμα την ακύρωση ραντεβού για τα οποία οι καρκινοπαθείς περιμένουν μήνες, χωρίς να του δίνεται η οποιαδήποτε εναλλακτική!) , την μη αγορά φαρμάκων από δημόσια νοσοκομεία λόγω έλλειψης πόρων με αποτέλεσμα οι άποροι να μην μπορούν τα καλύψουν τις ανάγκες τους … έχουμε δεχτεί ακόμα και καταγγελία ότι δημόσια κλινική στην περιοχή της Αθήνας αδυνατεί ακόμα και να σιτίσει τους ασθενείς της! 

Κάποιοι αρκούνται στην κατάργηση του 5ευρου στα νοσοκομεία και λένε ψέματα στους πολίτες ότι έχουν καλύψει τα 3 εκατομμύρια ανασφάλιστων συμπολιτών μας. Μας λένε ότι δεν υπάρχουν χρήματα για να «τα κάνουν όλα», την ίδια ώρα που το πάρτι με την χρηματοδότηση των τραπεζών συνεχίζεται με δις ευρώ. 

Για να αντιληφθούμε πόσο κρίσιμα είναι τα πράγματα, μόλις πριν από λίγες μέρες η υπηρεσιακή κυβέρνηση ζήτησε «...να εγκριθεί η αύξηση του ορίου αγορών των νοσοκομείων και του Πρωτοβάθμιου Εθνικού Δικτύου Υγείας (ΠΕΔΥ) με στόχο τη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας τους» με ποσό 150 εκατομμύριών ευρώ μέχρι το τέλος του έτους και πιο συγκεκριμένα «… να εγκριθεί η αύξηση του ορίου αγορών των νοσοκομείων και του Πρωτοβάθμιου Εθνικού Δικτύου Υγείας (ΠΕΔΥ) με στόχο τη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας τους«. Πως λοιπόν η επόμενη κυβέρνηση θα μειώσει περαιτέρω κατά 933 εκατομμύρια ευρώ τον προϋπολογισμό? 

Εάν προχωρήσουν τα σχέδια του 3ου μνημονίου για την δημόσια υγεία, τότε με σιγουριά μπορούμε να προβλέψουμε ότι το αμέσως επόμενο διάστημα το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Ελλάδας θα καταρρεύσει και αυτό θα έχει ανεπανόρθωτες συνέπειες στην δημόσια υγεία του Ελληνικού λαού. Τονίζουμε για πολλοστή φορά ότι η υγεία του λαού δεν μπορεί να είναι προς διαπραγμάτευση. Όλα αυτά τα στοιχεία που καταγράφονται κάποτε θα στραφούν εναντίων όλων όσων συμβάλλουν στα παραπάνω. Θα έρθει η στιγμή που αυτοί οι κύριοι και κυρίες θα λογοδοτήσουν στην δικαιοσύνη (εντός ή εκτός Ελλάδας). 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

Τώρα όλες μου οι γητειές ξοδεύτηκαν..(Αναδημοσίευση)

από την Πέπη Ρηγοπούλου 

στην Εφημερίδα των Συντακτών, 

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Τώρα όλες μου οι γητειές ξοδεύτηκαν, 

Και ό,τι δύναμη μου μένει είναι δική μου, 

Δύναμη αδύναμη πολύ (Σαίξπηρ, Τρικυμία)

Αυτό που κάνει ο Πρόσπερο, όταν στο τέλος της σαιξπηρικής «Τρικυμίας» σπάει το μαγικό του ραβδί και παραιτείται από τις υπερφυσικές δυνάμεις του, που γέμιζαν το ουτοπικό νησί του με ψευδαισθήσεις και οράματα, το κάνει πολύ συχνά, όπως και σήμερα, η ίδια η πραγματική ζωή. Σκίζει το πέπλο της Μάγια, ξεγυμνώνει το θέαμα της αυταπάτης που μας έκανε να ελπίζουμε αβασάνιστα. Όταν όμως σπάνε τα μάγια, όταν το ραβδί του Πρόσπερο, του κάθε Πρόσπερο, δεν υπάρχει πια, τι κάνουμε; Τι κάνουμε για να σώσουμε ό,τι μπορούμε; Να μαζέψουμε ίσως σε μια κιβωτό, σε ένα κιβώτιο του ναυαγού, όλα αυτά που είμαστε, τα υψηλά και τα χαμηλά, τα πάθη και τη μιζέρια μας, τα σπαράγματα της μνήμης μας από εποχές, όταν μια χώρα που την έλεγαν Ελλάδα ήλπιζε και προσδοκούσε; Το πρώτο ίσως είναι να αντισταθούμε στην αλληλοφαγία που γεννούν τα αισθήματα του ευνουχισμού, της ενοχής, της ήττας.

Μετά τις διαδοχικές ήττες των τελευταίων ετών, με επισφράγισμα την τελευταία που ζήσαμε μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, η υποτέλεια της χώρας μας μοιάζει εδραιωμένη. Το αίσθημα αυτό της υποτέλειας έχει ξυπνήσει και πάλι τον αλληλοσπαραγμό και τον διχασμό. 

Γιατί βεβαίως όποιος έχει σκύψει το κεφάλι του στους επικυρίαρχους, δεν μπορεί να είναι ελεύθερος. Και μόνο μέσα στην ελευθερία, ή τουλάχιστον στην προσπάθεια να ανακτηθεί η ελευθερία αυτή, μπορεί να αναπτυχθούν η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη. Στην αντίθετη περίπτωση, όπου όλη η επιθετικότητα μιας κοινωνίας στρέφεται προς τα μέσα, προς τον ίδιο της τον εαυτό, αυτό που ισχύει είναι η κατάχρηση εξουσίας, από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη.

Το βλέπουμε σε κάθε βήμα. Το είδαμε όταν κάποιος άπορος διώχτηκε από το συσσίτιο των απόρων διότι αρνήθηκε να δώσει τα προσωπικά του δεδομένα. Είναι όμως δυνατόν για να φάει κάποιος μια μπουκιά ψωμί έστω και σε αξιοπρεπές περιβάλλον να πρέπει να δώσει βορά στις στατιστικές την ιστορία της ζωής του; Και είναι δυνατόν ένας υπουργός να παύει τη διοίκηση νοσοκομείου, επειδή την ώρα που εκείνος έκανε έφοδο έλειπε με ολιγοήμερη άδεια, που τη δικαιούνταν απολύτως; Και μάλιστα να παίρνει τα συγχαρητήρια για την αποφασιστικότητά του από τους πολιτικούς προϊσταμένους του;

Αν δεν πιστέψουμε σ’ αυτό που είμαστε και σ’ αυτό που είναι οι διπλανοί μας, η καχυποψία και οι τιμωρητικές πολιτικές θα εξοντώσουν περαιτέρω τον ήδη πάσχοντα κοινωνικό ιστό. Που έχει διαρραγεί κάτω από το βάρος μιας ενοχής που μας έχουν φορέσει οι όντως ένοχοι.

Αυτοί που έχουν κρυφτεί σήμερα έχοντας κάνει το κουμάντο τους, κουμάντο που τώρα βρίσκεται στα χέρια της επίσημης ή της ανεπίσημης μαφίας κάποιων τραπεζών που συνεπικουρούνται από τους κάθε λογής διακινητές. Όχι μόνον αυτούς των ναρκωτικών, των όπλων, των δούλων και της πορνείας, που βρίσκονται ίσως πιο κοντά μας απ’ ό,τι νομίζουμε, αλλά πρώτα από όλους τους διακινητές της παραπλάνησης και της αυταπάτης, του ευνουχισμού και της ενοχής, της παραίτησης από κάθε ελπίδα, στο όνομα ενός ύποπτου ρεαλισμού.

Θα υπάρξει άραγε ποτέ κάποιος θεσμός πάταξης της διαφθοράς, που να κινητοποιηθεί εναντίον τέτοιων διαφθορέων;

Η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας (αναδημοσίευση)

από http://ta4mx.blogspot.gr/2015/09/blog-post.html

περίληψη:

Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νειάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια. Ατένιζε την έξοδο από την οικονομική κρίση, έπαιζε με τη ζωντανή ελληνική γλώσσα και επέτρεπε στην παγκόσμια κοινότητα να βαφτίζεται στα νάματά της.

«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.

Νομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και εντεύθεν, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό –κυρίως στη Γαλλία με αιχμή την ίδρυση του Ινστιτούτου της Σορβόνης (1920) από τον Hubert Pernot (1870-1946)– έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Την ώρα που το παιχνίδι αυτό παιζόταν στον Τύπο της Γαλλίας, στην Ελλάδα ο Π. Χάρης, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι στον τόπο μας ακόμη και η καθημερινή γλώσσα χώριζε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα, καλούσε τους διανοούμενους να απαντήσουν. 

Έτσι, ο Κωστής Παλαμάς πάντησε ότι η ωραιότερη λέξη είναι ο «δημοτικισμός», ο Γρηγόρης Ξενόπουλος έβρισκε γοητεία στη λέξη«αισιοδοξία», ο Σπύρος Μελάς χωρίς δισταγμό έβρισκε πιο ελκυστική τη λέξη «ελευθερία» και ο στιλίστας Ζαχαρίας Παπαντωνίου εξήρε την ομορφιά της λέξης «μοναξιά». Ο ζωγράφος και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Ουμβέρτος Αργυρός επέλεγε τη λέξη «χάρμα» διότι, όπως υποστήριζε, δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα και στα πέντε γράμματά της κλείνει ό,τι χίλιες άλλες λέξεις μαζί.

Ο Σωτήρης Σκίπης ανέσυρε τη λέξη «απέθαντος» από τα βυζαντινά κείμενα, διαχωρίζοντάς την από τη λέξη «αθάνατος», και ο Παντελής Χορν δήλωσε παντοτινή προτίμηση στη λέξη «νειάτα». Ο αλησμόνητος Αθηναιογράφος Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους, παρά τα χρόνια του, προτιμούσε τη λέξη «ιμερτή», δηλαδή την αγαπητή, την ποθητή. Ο θεατράνθρωπος Νικόλαος Λάσκαρις τη «ζάχαρη», ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος τη λέξη «χίμαιρα», ο ζωγράφος Παύλος Μαθιόπουλος το «φως» και ο γλύπτης Μιχαήλ Τόμπρος τη λέξη «ουσία». Ο Παύλος Νιρβάνας (Πέτρος Κ. Αποστολίδης), προφανώς επηρεασμένος από τον τόπο του (Σκόπελο), αγαπούσε τη λέξη «θάλασσα». Οι ζωγράφοι αποκάλυπταν τις ευαισθησίες τους: Ο Δημήτριος Γερανιώτης ήθελε την «αρμονία», ο Κωνσταντίνος Παρθένης την «καλημέρα» και ο Δημήτριος Μπισκίνης το «όνειρο».

Ως προς τις γυναίκες που κυριαρχούσαν στην πνευματική ζωή η λαογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη ήθελε «πίστη»,ενώ η 25χρονη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία έμελλε να δολοφονηθεί άδικα στα Δεκεμβριανά του 1944, δήλωνε πως «η λέξις που περικλείει τα περισσότερα πράγματα, τα πάντα θα έλεγα, είναι η λέξις «ΖΩΗ»»! Η ιατρός και συγγραφέας Άννα Κατσίγρα ήθελε «χαρά» και η καθηγήτρια του Ελληνικού Ωδείου Αύρα Θεοδωροπούλου αναζητούσε την «καλοσύνη». Ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι απαντήσεις των πολιτικών του 1933: Ο στρατιωτικός και Πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάςπροτιμούσε το «εμπρός», ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου τη λέξη «μάννα» και ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης τη λέξη «φιλότιμο» διότι εκφράζει έναν ολόκληρο ηθικό κόσμο και δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα του κόσμου. Ο αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος Ιωάννης Σοφιανόπουλος πρότασσε την «ανατολή» και ο ιδρυτής του ίδιου κόμματος Αλέξανδρος Μυλωνάς τη λέξη«πόνος».

Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νειάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια. Ατένιζε την έξοδο από την οικονομική κρίση, έπαιζε με τη ζωντανή ελληνική γλώσσα και επέτρεπε στην παγκόσμια κοινότητα να βαφτίζεται στα νάματά της.

[ΠΗΓΗ: Ελευθέριος Σκιαδάς, Μικρός Ρωμιός]

Προσφυγιά: φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου (αναδημοσίευση)

πηγή: http://www.artinews.gr/untitled-resource41.html

Κοιτώ τη φωτογραφία του Μπεχράκη: τον Σύρο πρόσφυγα, τον πατέρα που σφίγγει στην αγκαλιά του το παιδί, εκεί στα όρια, στο τράνζιτο ψυχών, σκουπίζοντας μ' ένα φιλί του τη βροχή.

Και δεν έχω άλλο τρόπο παρά να προσφύγω στους ποιητές, καθώς θεωρώ τις αναλύσεις περιττές, άχρηστες, γιατί εδώ χρειαζόμαστε ζεστασιά ψυχής κι "ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς". 

Ακούω, λοιπόν, την Ευαγγελία-Αγγελική Πεχλιβανίδου να εξηγεί πως η "Προσφυγιά- (είναι) αρμονίας κατάλυση":

Τους βλέπω μαζί της καθώς

"Κάθυγροι οδοιπορούν οι απόλεμοι «αθώοι» μετανάστες",

"….Κι άφησα πίσω τα παιχνίδια μου

Το παρελθόν και το μέλλον μου

Τα ’κρυψα κάτω απ’ το πλατύσκαλο της ξώθυρας

Ελπίζοντας στο γυρισμό,

Αγνοώντας…", λέει το παιδί

"Και μπροστά η χαραυγή, τα παιδιά μας

Άλλο κολλημένο στ’ αδειανό βυζί της μάνας.

Άλλο κουρνιασμένο στο στιβαρό κόρφο του πατέρα

Όπου η καρδιά χτυπούσε από κακό προαίσθημα"

Κι ύστερα ακούω τον Τ. Έλιοτ να λέει 

"Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει

Όχι μ’ έναν πάταγο αλλά με έναν λυγμό"

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ 

Και δεν μένει παρά να βυζάξει το παιδί ελπίδα, 

γιατί αν σώσουμε το παιδί υπάρχει ελπίδα

Έτσι που ...

 Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη

μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ

σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει

παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν"

Τάσος Λειβαδίτης

Μετά την συντριβή… (εξαιρετικό)

γράφει ο Φώτης Τερζάκης
πηγή: απέρανο γαλάζιο

Είναι τουλάχιστον ειρωνεία ένα απολυταρχικό καθεστώς που έχει μετέλθει όλα τα μέσα για να τσακίσει τη λαϊκή βούληση να σε καλεί σε εκλογές. Θυμίζει το περίφημο δημοψήφισμα του «Ναι στο Σύνταγμα» της απριλιανής δικτατορίας. Αυτή είναι όμως η πραγματικότητα μπροστά στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, στην Ελλάδα, Σεπτέμβριο του 2015.

Έξι μήνες παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα το ευρωπαϊκό σήριαλ τρόμου που μια διπλωματική γλώσσα αποκαλούσε «διαπραγμάτευση»: τη δυσφήμιση και τον διασυρμό, την τρομοκράτηση και τον κεκλεισμένων των θυρών βασανισμό ενός πρωθυπουργού και μιας εθνικής αντιπροσωπείας, και μέσω αυτών, αναμφίβολα, ενός ολόκληρου λαού που τόλμησε να διαλέξει ενάντια στις οδηγίες των αφεντικών του, από γραβατοφορεμένους τραμπούκους τύπου Ντάισενμπλουμ, Σώυμπλε, Γιούνγκερ, Σουλτς και τις ορντινάτσες τους· δεν κρατήθηκαν καν πρακτικά εκείνων των τρομερών «συνομιλιών», για να κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος τα πεπραγμένα.

Ακόμη και όσοι υποδεικνύαμε την ολοκληρωτική φύση του παγκοσμιοποιούμενου καπιταλισμού, καταγγέλλαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη ως δικτατορία του κεφαλαίου, παγώσαμε από το μέγεθος, και κυρίως από τον κυνικό και απροσχημάτιστο χαρακτήρα της βίας που άσκησαν τα ευρωπαϊκά όργανα σε μια μικρή χώρα και τους εκπροσώπους της: βία που ανακαλεί στη μνήμη την αποικιακή κτηνωδία των ευρωπαϊκών δυνάμεων, την αληθινή κολυμπήθρα του ευρωπαϊκού, δηλαδή του δυτικού, «πολιτισμού».

Πολλές αναλογίες έρχονται στο μυαλό για την τελική πράξη του δράματος, που οδήγησε διαδοχικά από μια χειρονομία έσχατης συμβολικής αντίστασης, την προκήρυξη δημοψηφίσματος, στον χρηματοοικονομικό πνιγμό που προκάλεσαν οι συνασπισμένοι δανειστές στη χώρα, στην παρ’ όλ’ αυτά και πέραν κάθε .ρεαλιστικής προσδοκίας νίκη τού δημοψηφίσματος, και στην πράξη ακύρωσής του μία στιγμή μετά με την ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης: είπαν «ξεπούλημα», «προδοσία», «νέα Βάρκιζα»· θα μπορούσε ακόμη ευστοχότερα κάποιος να μιλήσει για πραξικόπημα τύπου Χιλής, όταν ο Κίσινγκερ έκανε την περίφημη δήλωση «Δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε μια χώρα να κατρακυλήσει στον κομμουνισμό επειδή ο λαός της είναι ανώριμος», ή τη σοβιετική εισβολή του ’68 στην Τσεχοσλοβακία (που η επέτειός της ήταν τώρα, στις 21 Αυγούστου), η οποία ενδεχομένως κρύβει και μια προφητική αναλογία: το κάταγμα που προκλήθηκε στο ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι πιθανό -και ευχόμαστε ολόψυχα-να έχει ανάλογες μακροπρόθεσμες συνέπειες με αυτές που οδήγησαν στην κατάρρευση, μέσα σε μια εικοσαετία, του φαινομενικά ακαταμάχητου Σοβιετικού μπλοκ.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση -όπως και σε άλλες περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν, αλλού- τα χρηματοοικονομικά όπλα έπαιξαν τον ρόλο των αρμάτων μάχης, φαινόμενο αποκαλυπτικό για τη δομή και τη λειτουργία τού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού των ημερών μας.

Η άλλη όψη του δράματος, η ακόμη πιο απελπιστική, είναι ότι η συγκεκριμένη ελληνική κυβέρνηση έκαψε μόνη της, εξ αρχής, όλα τα όπλα που είχε στη διάθεσή της για ν’ αντισταθεί, προετοιμάζοντας τη συντριβή της (και μπορούμε να πούμε ποια ήταν αυτά: η ανάληψη του ελέγχου των τραπεζών και η επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, τουλάχιστον από τις 27 Φεβρουάριου όταν φάνηκε ήδη πώς παίζουν οι αντίπαλοί της· η άσκηση βέτο σε μια ολόκληρη σειρά κρίσιμων αποφάσεων της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, εξαιρετικά δυσοίωνων ούτως ή άλλως, που θα μπορούσε να προκαλέσει ανυπέρβλητες δυσκολίες στη λειτουργία της· προπαντός, η άρνηση της παραμικρής πληρωμής μέχρι την τελική έκβαση της διαπραγμάτευσης, που θα εξασφάλιζε πολύτιμα συναλλαγματικά αποθέματα στη χώρα σε περίπτωση χρηματοοικονομικού αποκλεισμού).

Και το ερώτημα που επανέρχεται μοιραία, βασανιστικά, είναι: Ηταν μόνο άγνοια του κινδύνου, αφελής εμπιστοσύνη στη «δημοκρατικότητα» της Ευρώπης και των συνομιλητών της, παραπλάνηση από αμφίβολους κι επιζήμιους διεθνείς «συμβούλους», ή απλή, ξεκάθαρη απειρία και ανικανότητα;

Ήταν οπωσδήποτε όλ’ αυτά, σε κυμαινόμενους βαθμούς· αλλά δεν είναι δυνατόν επαγγελματίες πολιτικοί να μη βάζουν στο μυαλό τους εκείνο που συζητιέται και στο τελευταίο καφενείο της χώρας. Η κυβέρνηση δεν θα είχε ξεγελαστεί τόσο εύκολα εάν δεν ήθελε να ξεγελαστεί, αν δεν είχε ήδη ένα επενδυμένο συμφέρον στην εθελοτυφλία της.

Δυστυχώς, όπως εκ των υστέρων φαίνεται όσο συναρμόζονται τα ελλείποντα κομμάτια του παζλ και φωτίζονται οι κρυφές πτυχές, οπωσδήποτε μετά την εκλογική της νίκη, και πιθανότατα από πριν, διαπραγματεύτηκε τη στήριξή της με κύκλους των αδίστακτων οικονομικών ελίτ της χώρας (τραπεζίτες, βιομήχανους, εφοπλιστές, γραφειοκράτες ακαδημαϊκούς, μεγιστάνες του τύπου), το πραγματικό «ευρωπαϊκό λόμπι» τού οποίου τα συμφέροντα είναι οργανικώς εξαρτημένα από τους μηχανισμούς αναπαραγωγής του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, και αυτοί προφανώς ζήτησαν μόνο ένα πράγμα: την πάση θυσία παραμονή στην Ευρωζώνη.

Προετοίμασε έτσι μεθοδικά την αδυναμία της να αντέξει στους εκβιασμούς των αντιπάλων της, και παρέδωσε μαζί της ως σφάγια τις λαϊκές μάζες που την στήριξαν και ήλπισαν να την χρησιμοποιήσουν σαν εργαλείο πολιτικής αντίστασης στον ευρωπαϊκό εφιάλτη. Διότι ναι μεν ουδέποτε κήρυξε ρητά την έξοδο από την Ευρώπη, αλλά όντως δεσμεύτηκε για απόσειση του ζυγού των μνημονίων που ήταν η φυσική συνέπεια της ένταξης στον ευρωπαϊκό οικονομικό και πολιτικό Λεβιάθαν, στις πύλες του οποίου είναι γραμμένο La.scia.te ogne speranza, voi ch’intrate. To μόνο που δεν είπε, βέβαια, ήταν, εάν αποδειχθεί αδύνατο να τηρηθούν ταυτόχρονα και δύο όροι, ποια θα ήταν η έσχατη «κόκκινη γραμμή»: η απόσειση των μνημονίων ή η παραμονή στην Ευρωζώνη.

Όχι, δεν ήταν λάθος η εκλογική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ότι του παρασχέθηκε η λαϊκή συγκατάθεση να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, ούτε η ανοχή και η στάση αναμονής απέναντι στην αμφισημία πολλών τακτικών του κινήσεων. Στην πολιτική, και ιδίως σε περιόδους εκτάκτου ανάγκης όπως αυτή που διανύουμε, είναι η στρατηγική εκείνη που κρίνει τις τακτικές κινήσεις, και το αποτέλεσμα εκείνο που κρίνει την στρατηγική. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να εκπληρώσει τα κριτήρια μιας αριστερής διακυβέρνησης, που είναι κριτήρια αξιακά και αδιαπραγμάτευτα ταξικού χαρακτήρα, μας φέρνει αντιμέτωπους με βαθύτερες δομικές αδυναμίες -παθολογίες, ακριβέστερα- της ελληνικής κοινωνίας, πέρα από την επιφανειακή πολιτική ανάγνωση. Γιατί η ρήση «Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει», παρά τον κυνισμό της, έχει ένα ποσοστό αλήθειας που δεν μπορούμε να παρακάμψουμε αβασάνιστα.

Πέπη Ρηγοπούλου: Η ζωή δίνει λύσεις που δεν φαντάζεται η ιδεολογία (αναδημοσίευση)

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Γιώργο Παπαϊωάννου

Η συζήτηση με την Πέπη Ρηγοπούλου δύσκολα περιορίζεται σε ένα μόνο πεδίο. Μιλήσαμε μαζί της κυρίως για την κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα στο πολιτικό πεδίο και την καταστρατήγηση της δημοκρατίας και της κυριαρχίας. Όπως και για το κενό πολιτικής εκπροσώπησης, το ρόλο του μαζικού κινήματος και του πολίτη, τη σχέση του με τους «εκπροσώπους». Αλλά και για τη βαθύτερη φύση των μνημονίων για τα οποία δηλώνει ότι «δεν είναι και δεν ήταν μόνον οικονομικά ή έστω και πολιτικά. Το πολιτισμικό μνημόνιο προηγήθηκε κατά πολύ και ήταν προϋπόθεση για να επιβιώνει μέχρι σήμερα το οικονομικό».

Η Πέπη Ρηγοπούλουδιδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων σχετικών με τον Πολιτισμό, την Τέχνη, το Μύθο, την Ψυχανάλυση. Το τελευταίο της βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ταξιδευτής με τίτλο Θάλαμος ανανήψεως: Μικρά Ασία, Πολυτεχνείο, Κύπρος, Μνημόνια.

Στην πρόσφατη ομιλία σας στο περιστύλιο της Βουλής για τα 41 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας, κάνατε λόγο για τη συμπληρωματικότητα που θα έπρεπε να έχουν η Βουλή και η -σύμφωνα με τη διατύπωσή σας- «άμεση και αυθόρμητη σε μεγάλο βαθμό έκφραση της πλατείας, που καταγράφει τον παλμό του κάθε πολίτη». Μπορεί αυτό να συμβεί χωρίς βαθιές τομές στο πολιτικό σύστημα και ποιες θα ήταν αυτές;

Η μνήμη μας λέει πως τη Βουλή δεν μας την χάρισε κανένας. Δεν εκχωρήθηκε, αλλά κατακτήθηκε. Και γι αυτό, με την επίγνωση ότι σήμερα, αυτήν την μετέωρη ώρα, η Βουλή των Ελλήνων είναι μειωμένης κυριαρχίας, και σε αντίθεση με την τάση που κυριαρχεί στην Ευρώπη και αλλού, και που έχει ενταθεί στην Ελλάδα, μετά από την πρόσφατη ήττα, χρειαζόμαστε μια εκπροσώπηση, όσο μπορούμε, όσο το δυνατόν, πιο δημοκρατική και ουσιαστική. Οι εκπρόσωποι χρειάζονται πολλά: Γνώση των ζητημάτων και όχι υπογραφές με κλειστά μάτια. Θάρρος, ανιδιοτέλεια και ικανότητα να κρατούν το καλύτερο, ακόμα και από τα λόγια του εξωκομματικού είτε εσωκομματικού αντιπάλου. Το εξουσιαστικό μοντέλο που αναπαράγεται συνεχώς, με ανθρώπους που γίνονται οι καρέκλες τους, που θεωρούν ότι το κράτος είναι εκείνοι και άρα όλα τους επιτρέπονται, χωρίς διάθεση αυτοκριτικής, οδηγεί στην αλλοτρίωση. Όχι μόνο τη δική τους αλλά και της κοινωνίας. Αυτό που πρωτίστως χρειάζεται είναι να εμπνέονται όχι από τα Μέσα και τις δημοσκοπήσεις, καταλήγοντας να γίνουν ετερόνομοι και απρόσωποι, επιρρεπείς στη διαπλοκή, αλλά από τον ουσιαστικό διάλογο με την κοινωνία. Τη ζωντανή πάσχουσα και αγωνιζόμενη κοινωνία και όχι το ιδεολόγημα ή την καρικατούρα της. Και αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να νιώθουν και να είναι όχι πάνω και έξω από τον κόσμο αλλά μέσα σ’ αυτόν. Μέσα στις αγωνίες του, μέσα στους αγώνες του, ακόμα και στα λάθη του, που δεν πρέπει να τα χαϊδεύουν, για να κλέψουν σήμερα την ψήφο του, έτοιμοι να αθετήσουν κυνικά αύριο όσα υποσχέθηκαν. Ο κόσμος, διστάζω να πω τη λέξη λαός έτσι που την έχουν διασύρει οι διάφοροι δεκάρικοι, δεν πρέπει να φοβίζει, με το πρόσχημα ότι είναι «ανεξέλεγκτος», «ανώριμος». Μέσα στον αγωνιζόμενο λαό υπάρχουν σπέρματα σκέψης που είναι ένα δώρο: Δώρο που ο πολιτικά δρων και σκεπτόμενος πρέπει να μπορεί να συλλαμβάνει, να επεξεργάζεται και να επιστρέφει στον δωρητή με την μορφή πολιτικού προτάγματος. Με αγάπη αλλά χωρίς κολακείες. Αυτή η υπέρβαση από την μεριά του εκπροσώπου, η κριτική και υπεύθυνη πορεία του προς τον λαό χρειάζεται και μια άλλη υπέρβαση. Αυτή του μαζικού κινήματος, των ανθρώπων που δρουν συλλογικά στη βάση. Όσοι μετέχουμε στη βάση πρέπει να εμπνεόμαστε από την Εκκλησία του Δήμου μάλλον και όχι την Απέλλα ή την Αρένα. Να βουλευόμαστε, δηλαδή, όχι να βοούμε σαν οπαδοί ή θεατές. Αν αυτή η υπέρβαση γινόταν -και μακάρι να γίνει- εκλεγμένοι/ες εκπρόσωποι και κοινωνική βάση θα μπορούσαν να πλησιάσουν και -με επίγνωση των διαφορετικών ρόλων τους- να συναντηθούν και να συνδυαστούν δημιουργικά και κριτικά ως αυτόνομοι και ενεργοί πολίτες.

Το κενό πολιτικής εκπροσώπησης που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, δεν επανέρχεται στο προσκήνιο μετά τις τελευταίες εξελίξεις; Τι θα διαπιστώναμε συγκρίνοντας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος με όσα ψηφίζει αυτές τις μέρες η Βουλή των Ελλήνων;

Επανέρχεται με φόντο την υποτέλεια και την ταπείνωση, την σχιζοείδεια είτε τον κυνισμό που δεν εγκυμονούν το καλό. Αλλά ενώ η καταγγελία μοιάζει απλή, η χάραξη εναλλακτικής πορείας απαιτεί όραμα, γνώση και τόλμη. Και επίγνωση ότι η ζωή δίνει λύσεις που δεν φαντάζεται η ιδεολογία.

Το τέλος της μεταπολίτευσης προαναγγέλλεται διαρκώς. Δεν φαίνεται όμως να έχει κλείσει οριστικά αυτός ο κύκλος, από την άποψη του τρόπου που οργανώνεται η πολιτική ζωή, που υπάρχουν τα κόμματα, που συμμετέχει ή δεν συμμετέχει ο πολίτης.

Κατ’ αρχήν ας σκεφθούμε πώς θα ήταν τα πράγματα σήμερα αν έστω και με τον οδυνηρό τρόπο που έγινε, δεν είχε πέσει η δικτατορία. Η Μεταπολίτευση -παρά τις κούφιες και ύποπτες ρητορικές, παρά την μεταμφίεση των συμφερόντων και την αναρρίχηση αρκετών που εισέπραξαν το αίμα άλλων στην Ελλάδα και την Κύπρο- έδωσε μια ανάσα σε πολλούς ανθρώπους, ήταν μια υπόσχεση για ένα αλλιώς που θα μπορούσε ίσως να υπάρξει με ουσιαστικό τρόπο. Η συνολική απαξίωσή της βολεύει όσους βιάζονται να θάψουν την κατάσταση που τους έφτιαξε, αλλά εμείς δεν πρέπει να κόβουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Κρατάμε τα πρόσωπα και τις πράξεις, σαν αυτές του Παναγούλη, του Κοροβέση και άλλων, όχι για να τις καταναλώνουμε εν κενώ σώματος και ψυχής ευτελίζοντάς τις, αλλά για να προχωρήσουμε πέρα από τη μίμηση, σε μια νέα σύνθεση που θα βρούμε.

Μοιάζει σήμερα να επιβεβαιώνεται η περίφημη ρήση ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική». Το πιο τραγικό είναι όταν αυτό επαναλαμβάνεται από την πλευρά εκείνη που βασίστηκε ακριβώς στην αμφισβήτηση αυτού του δόγματος. Τελικά, η Ελλάδα μπορεί να υπάρξει έξω από το καθεστώς της «αποικίας χρέους» που της έχουν επιφυλάξει ευρωπαϊκή ελίτ και «αγορές»;

Μιλάτε για μια εκσυγχρονισμένη, με όλες τις έννοιες, άποψη περί αυτόματου πιλότου, μόνο που τώρα πια ο «πιλότος» αποφάσισε να μας πάει φούντο. Αρνούμαι να προτείνω συνταγές και βέβαια ξέρω ότι δεν είναι αυτό που μου ζητάτε. Αλλά λύση δεν θα υπάρξει, αν δεν διαβάσουμε σωστά και συλλογικά την ελληνική και την διεθνή συγκυρία και αν δεν σχεδιάσουμε απάντηση. «Σιγανά και ταπεινά», δηλαδή χωρίς έπαρση, αλλά με τόλμη. Συλλογικά.

Τα τελευταία γεγονότα φαίνεται να δείχνουν ότι δεν αρκεί μια κυβερνητική εναλλαγή, ένα κόμμα, ένα ποσοστό για να βγούμε από την σημερινή καθολική κρίση. Ποιες θα ήταν οι προϋποθέσεις και οι απαιτήσεις μιας πιο σύνθετης πολιτικής για αυτή τη διέξοδο;

Να καταλάβουμε ότι τα μνημόνια δεν είναι και δεν ήταν μόνον οικονομικά ή έστω και πολιτικά. Το πολιτισμικό μνημόνιο προηγήθηκε κατά πολύ και ήταν προϋπόθεση για να επιβιώνει μέχρι σήμερα το οικονομικό. Εννοείται ότι στον όρο πολιτισμός περιλαμβάνω την επικοινωνία, τα «Μέσα» με τη διαπλοκή τους καθώς και την εκπαίδευση, αλλά και την ιστορική, την συλλογική και την προσωπική μνήμη. Από αντίθεση στην ψευδεπίγραφη ρητορική της χούντας, αλλά και υπό την επίδραση του νεοφιλευθερισμού οικοδομήθηκε στη χώρα μας μια ολόκληρη ιδεολογία και βιοθεωρία που εξαγίαζε την εξάρτηση από τη Δύση, μεταμφιέζοντας την υποτέλεια σε ευρωπαϊσμό: Το καλύτερο για να παραδοθούμε αμαχητί σε κάθε θεωρία περί αυτόματου πιλότου ή προσφάτως περί εντιμότητος και συνέπειας των «εταίρων» που μας γέλασαν γιατί πιστέψαμε ότι δεν επιθυμούν τίποτε άλλο από το καλό μας κ.λπ. Η πρώτη επείγουσα τομή είναι η πολιτισμική. Για να έχεις διάλογο με τον άλλο, πρέπει να υπάρχεις.

Βλέπετε στο βάθος την πρόθεση να χτυπηθεί βαθύτερα η υπόσταση της χώρας ή και να μετατραπεί σε χώρο και πεδίο παρέμβασης γεωπολιτικών μεγαπαικτών; Ή μήπως αυτό αποτελεί συνωμοσιολογία;

Αυτοί που αποκλείουν πάση θυσία τις συνωμοσίες, που μπορεί να υπάρχουν είτε να μην υπάρχουν, είναι κυρίως επαγγελματίες συνωμότες, και συνειδητοί είτε αφελείς υποστηρικτές τους. Ή εν πάση περιπτώσει δεν έχουν διαβάσει καλά αστυνομικά. Χρειάστηκε να έρθει ο Κλίντον και να ζητήσει συγγνώμη για την Χούντα για να παραδεχτούν -ίσως- κάποιοι ότι ήταν αμερικανοκίνητη. Χρειάστηκε να έρθει ο εγγράμματος Πάπας Ιωάννης Παύλος στην Ελλάδα και να ζητήσει συγγνώμη για την άλωση της Πόλης το 1204, για να καταλάβουμε ότι αυτή οφείλονταν σε συνωμοσία της τότε ΕΦΕ (Ευρωπαϊκής Φεουδαρχικής Ένωσης) και ότι οι Σταυροφόροι δεν είχαν «χάσει» τον δρόμο τους. Ναι, η Ελλάδα δυστυχώς βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα των γεωπολιτικών συγκρούσεων. Ουκρανία, Κύπρος, Κουρδικό, Ιράκ, Συρία μας πείθουν ότι ο κόσμος των ισχυρών ελαύνεται από συμφέροντα και όχι από ιδανικά. Ας συλλάβουμε, όμως, επίσης ότι η νεοφιλελεύθερη θηριωδία γέννησε και γεννά ένα νέο παγκόσμιο προλεταριάτο, τα θύματά της, που είναι ο στρατηγικός σύμμαχός μας. Και με συνείδηση και των δύο αυτών αντίθετων γεγονότων, ας αντιδράσουμε με λογισμό και όνειρο.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας... (αναδημοσίευση)

από Achilles M. Peklaris

Δεν θέλω να πω μπράβο στους συντρόφους μου από το Στέκι Μεταναστών.

Ούτε και στους 5-10 Αναρχικούς που το ξεκίνησαν και όλους εκείνους που ακολούθησαν αμέσως. 

Ούτε και στις διάφορες συλλογικότητες και ανένταχτους που “τρέχουν” ακούραστα κάθε μέρα, από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ, την Αλληλεγγύη στους...

πρόσφυγες του ‪#‎pedion_areos‬.

Κι ούτε καν μισό μπράβο στον εαυτό μου - αγαπώ αυτό που κάνω, οπότε δεν κάνω κάποια θυσία.

Εμείς την έχουμε την “πετριά”, όλοι κάπως έτσι ζούμε, αυτό είναι το ψωμοτύρι μας και η καθημερινότητά μας και δεν κάναμε τίποτα παραπάνω απ’ ό,τι κάνουμε πάντα.

Αυτούς, όμως, στους οποίους θεωρώ ότι οφείλω μια βαθιά υπόκλιση, ένα πλατύ χαμόγελο και ένα μεγάλο “εύγε”, είναι οι άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με τον κινηματικό χώρο και όμως έτρεξαν από την πρώτη στιγμή και τρέχουν ακόμα, κάθε μέρα μες στο κατακαλόκαιρο και τον καύσωνα, γι’ αυτή την υπόθεση, σαν να είναι δική τους υπόθεση. Είτε τροφοδοτώντας διαρκώς τις διανομές ειδών πρώτης ανάγκης από το υστέρημά τους, είτε με προσωπική δουλειά καθημερινά στο "πεδίο της μάχης”.

Αυτοί είναι οι Αλληλέγγυοι.

-Η νεαρή φοιτήτρια που έφερε 2-3 μαχαιροπήρουνα, μια πετσέτα, ένα αλάτι και δύο πακέτα μακαρόνια, αδειάζοντας σε μια πλαστική σακούλα την ήδη άδεια κουζίνα της. 

-Ο σύλλογος εργαζομένων γνωστής και μεγάλης εταιρίας που χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα ή οποιαδήποτε προβολή, αγόρασε και προσέφερε 400 σκηνές, οι οποίες κάλυψαν άμεσα τις ανάγκες των προσφύγων. 

-Οι οικογενειάρχες που έβγαλαν απ’ τα ντουλάπια τους τα στοκαρισμένα "ζυμαρικά και όσπρια της χρεοκοπίας" και μας τα έφεραν μαζικά σε σακούλες του ΙΚΕΑ. 

-Η φτωχή πολύτεκνη κυρία που μας παρέδωσε τα 45 κιλά ροδάκινα που δικαιούταν από την πρόνοια χωρίς να κρατήσει ούτε μισή σακούλα για τα παιδιά της.

-Ο θαλερός παππούς με το καπελάκι του Πολεμικού Ναυτικού που ήρθε στο Πεδίο του Άρεως με πέντε μεγάλες σακούλες πλημμένα μήλα και τα μοίρασε χέρι με χέρι στις οικογένειες, στην αρχή διστακτικά και στη συνέχεια με ένα μεγάλο χαμόγελο ανθρωπιάς.

-Η ντόπια γιαγιά που έσφιξε με δάκρυα στην αγκαλιά της τη γιαγιά πρόσφυγα από το Αφγανιστάν, λες κι έσφιγκε την ίδια της την αδελφή. 

-Όλα τα παιδιά, ντόπιοι και μετανάστες, που ξημεροβραδιάζονται στην Τσαμαδού και στα άλλα σημεία συγκέντρωσης Αλληλεγγύης, κάνουν δεκάδες δρομολόγια με φορτία στο Πεδίο του Άρεως, ξεδιαλέγουν ρούχα, ταξινομούν τρόφιμα, μοιράζουν μερίδες, πλένουν φρούτα, κουβαλάνε κιβώτια.

-Αυτούς που συγκεντρώνουν επί μέρες φάρμακα και ρουχισμό κινητοποιώντας τον κύκλο τους, παίρνοντας τηλέφωνα και κανοντας διαδρομές πάνω κάτω στην πόλη για να τα μαζέψουν και να τα παραδώσουν. 

-Κι εκείνους που απλά μπήκαν σ’ ένα σούπερ μάρκετ με τη λίστα της αλληλεγγύης στο χέρι, γέμισαν ένα καρότσι μέχρι πάνω και το έφεραν καρφί στην Τσαμαδού.

Χίλια μπράβο. Μόνο αυτό έχω να πω. 

Είσαστε όλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ και νιώθω μεγάλη χαρά που βρεθήκαμε και συντονίσαμε τις καρδιές μας σ’ αυτή την απίστευτη, αυθόρμητη και αυτο-οργανωμένη κινητοποίηση.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Να μην το ξεχνάμε ποτέ και πάντα να βρισκόμαστε!

Το προφανές θα μας σκοτώσει (αναδημοσίευση)

από εφημερίδα Άπατρις, φύλλο 30

Ο ηγέτης, το τσακάλι, ο εργολάβος

του μέλλοντος, το ένστολο γουρούνι,

ο υιός ο εκλεκτός της Εκκλησίας

που πλένει μ’αγιασμό τα ωχρά του δόντια

και κάνει μάθημα αγγλικών κατ’οίκον

ή και δημοκρατίας, 

αθέατοι τοίχοι

και σάπιες προσωπίδες που χωρίζουν

τον άνθρωπο από τους άλλους τους ανθρώπους

τον άνθρωπο από τον ίδιο,

καταρρέουν.

Σε μία αχανή στιγμή καθώς για λίγο

νιώθουμε τη χαμένη ενότητά μας.

Οκτάβιο Παζ, Ηλιόπετρα στίχοι 350-355

Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να είναι δυστυχισμένοι. Ακόμη και να μην έχουν ποτέ συναντηθεί μαζί της, θα τη βρουν τη δυστυχία σε οποιαδήποτε κατάσταση. Δεν καταλαβαίνουν ότι είναι τόσος λίγος ο χρόνος για τον καθένα μας σ’ αυτήν την παράξενη ζωή για να προλάβουμε να ολοκληρωθούμε; κι ότι το να σπαταλάμε τη ζωή μας έτσι είναι σχεδόν ασυγχώρητο; κι ότι δεν υπάρχει ποτέ τρόπος ν’ ανακτήσουμε όσα θα χαθούν μ’ αυτόν τον τρόπο για πάντα;

Αυτοί που καταπιέζουν τις επιθυμίες τους το κάνουν επειδή οι επιθυμίες τους είναι τόσο αδύναμες, ώστε μπορούν να καταπιεστούν.

Η ενεργητικότητα είναι μια αιώνια απόλαυση, κι αυτός που επιθυμεί αλλά δεν ενεργεί, πάσχει από θανάσιμη αρρώστια.

Μερικές φορές είναι απαραίτητο να θυμίζουμε τα αυτονόητα:

Ο καταναλωτισμός έχει εκλαϊκεύσει και εξαπλώσει παντού τη δημοκρατία του σουπερμάρκετ, όπου ο πολίτης διαθέτει τη μεγαλύτερη ελευθερία επιλογής υπό τον όρο να καταβάλλει το αντίτιμο κατά την έξοδο από το κατάστημα.

Οι παλιές ιδεολογίες έχουν χάσει το ουσιαστικό τους περιεχόμενο κι έχουν καταντήσει διαφημιστικά χαρτοφυλάκια που εξυπηρετούν τους εκλεγμένους πολιτικούς να πολλαπλασιάσουν την πελατεία και την εξουσία τους.

Η πολιτική, είτε αριστερή θέλει να λέγεται είτε δεξιά, δεν είναι παρά ένα σύστημα πελατειακό, όπου οι εκλεγμένοι προάγουν τα προσωπικά τους συμφέροντα κι όχι αυτά των πολιτών που υποτίθεται πως εκπροσωπούν.

Τα κράτη σήμερα είναι πλέον σκέτοι υπηρέτες της δικτατορίας των τραπεζών και των πολυεθνικών. Η δικτατορία τους διαφέρει από τις παραδοσιακές δικτατορίες γιατί δεν έχει ούτε πρόσωπο ούτε όνομα. Απαρτίζεται από ένα δαιδαλώδες σύστημα υπαλλήλων και νομικών εκπροσώπων και τα παραθυράκια του νόμου είναι ο στρατός της. Θα μπορούσε να παρομοιαστεί σαν μία διαδραστική Λερναία Ύδρα. Δύσκολος ο αγώνας εναντίον τους, αλλά το ανθρώπινο είδος αναπτύχθηκε γιατί ανέκαθεν θεωρούσε τις προκλήσεις και τις δυσκολίες των, σαν ένα βήμα προς την εξέλιξή του.

Είμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης ενός συστήματος θεμελιωμένου στην ακόρεστη εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης. Βρισκόμαστε σε μια οικονομία που καταστρέφεται καταστρέφοντας τον πλανήτη. Πώς επιτυγχάνουν το στόχο τους οι αντίπαλοί μας;

Συχνά ενσταλάζουν στο μυαλό μας μια παράλογη πίστη στην παντοδυναμία τους. Ενεργοποιούν το αντανακλαστικό του φόβου ότι ο παλιός κόσμος είναι αήττητος, την ώρα που ο κόσμος αυτός καταρρέει ολοσχερώς.

Είμαστε έρμαια των διαχειριστών της χρεωκοπίας, που βιάζονται να στραγγίξουν και την τελευταία σταγόνα γρήγορου κέρδους με την υπερεκμετάλλευση των πολιτών, των πολιτών που καλούνται να γεμίσουν, με αντάλλαγμα μια ζωή ολοένα και πιο επισφαλή.

Eίμαστε άραγε διατεθειμένοι να προσφέρουμε τις δυνάμεις μας για να ανακουφίσουμε τη χρεωκοπία ενός κράτους που όχι μόνο δεν υπηρετεί πια τους πολίτες αλλά ως βρυκόλακας τους ρουφά το αίμα για να ταΐσει τα πλοκάμια του παγκόσμιου τραπεζικού κήτους;

Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις. Είναι τρομακτικό να μη ζεις.

Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου,

και τον Ουρανό σ’ ένα αγριολούλουδο,

να κρατήσεις το Άπειρο στην παλάμη σου

και την Αιωνιότητα σε μια ώρα.

Η επιβίωση είναι για τα ζώα. Η ζωή είναι για τους ανθρώπους.

Firewater

Το δικαίωμα στη Στέγη είναι δικαίωμα στην Αξιοπρέπεια

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εποχή

¨Ενα ανάχωμα κατά των πλειστηριασμών έπεσε* με την ψήφιση της τροποποίησης του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (Κ.Πολ.Δ). Οι νέες διατάξεις "απλοποιούν" τις διαδικασίες εκτέλεσης για απαιτήσεις ιδιωτών (τραπεζών, επιχειρήσεων, κ.λπ.) έναντι των οφειλετών τους. Ο νέος Κ.Πολ.Δ θα αρχίσει να εφαρμόζεται από το 2016. Ο ισχύων Κ.Πολ.Δ παρείχε στην πράξη σχεδόν απόλυτη προστασία κάθε είδους ακινήτου μιας και προέβλεπε ότι η τιμή εκκίνησης ενός εκπλειστηριαζόμενου ακινήτου ήταν η αντικειμενική του αξία. Η οποία, όντας κατά πολύ υψηλότερη της εμπορικής, απέτρεπε κάθε επίδοξο "επενδυτή" να "χτυπήσει" το ακίνητο. Γνωρίζουμε και μπορούμε να θυμηθούμε την τεράστια συσσώρευση ακινήτων στα χρόνια της κατοχής και αμέσως μετά. 

Το κίνημα κατά των πλειστηριασμών είχε εξ' αρχής επισημάνει ότι τυχόν κατάργηση/τροποποίηση της διάταξης που όριζε την τιμή εκκίνησης ενός πλειστηριασμού θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου αλλά και την όρεξη κάθε κερδοσκοπικού ομίλου που θα αποζητούσε να δώσει έγγειο αξία στα τεράστια κέρδη από τη χρηματοπιστωτική του δραστηριότητα. 

Ένα από τα βασικά αιτήματα του κινήματος κατά των πλειστηριασμών ήταν να διατηρηθούν οι διατάξεις του Κ.Πολ.Δ που αφορούσαν τη διαδικασία εκτέλεσης (τιμή εκκίνησης, δυνατότητα απόκρουσης σε διάφορα προδικαστικά ή δικαστικά στάδια μιας κατάσχεσης ή ενός πλειστηριασμού, τήρηση των διατάξεων περί συνάφειας του ύψους της οφειλής με την αξία του ακινήτου). 

Να επισημανθεί ότι ο Κ.Πολ.Δ ήταν το κύριο νομικής φύσης "εμπόδιο" στην ολοκλήρωση των πλειστηριασμών, μιας και κάθε άλλη νομική προστασία είχε παύσει να υφίστατο από τις αρχές του 2014. Με την κατάργηση τον Δεκέμβρη του 2013 του "νόμου Παπαθανασίου" του 2008 με τον οποίο απαγορευόταν ο πλειστηριασμός κάθε είδους ακινήτου για οφειλές ανά περίπτωση δανειακής σύμβασης έως 200.000 ευρώ, απέμενε ο "νόμος Κατσέλη", που προστατεύει με αυστηρές προϋποθέσεις την πρώτη μόνο κατοικία όσων δεν έχουν την εμπορική ιδιότητα. 

Από τις αρχές του 2014 που έπαυσε η ουσιαστική προστασία των ακινήτων, όσες φορές απειλούνταν σπίτια, το κίνημα κατά των πλειστηριασμών πρωτοστάτησε για την αποτροπή τους. Με παραστάσεις σε υπουργεία, με διαμαρτυρίες έξω από εφορίες, τράπεζες αλλά κυρίως μέσα στα ειρηνοδικεία, το κίνημα έγινε ανάχωμα αλλά και ελπίδα για απελπισμένους συμπολίτες μας. Ακούσθηκε δυνατά η φωνή του "Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη". Η κυβέρνηση της αριστεράς θα μπορούσε να στηριχθεί σε αυτή τη φωνή και να επιβάlλει το κοινωνικό της πρόσημο στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Αντί αυτού και ενώ το κίνημα κάμφθηκε λόγω των προεκλογικών υποσχέσεων, η κυβέρνηση κατέληξε να υιοθετήσει πλήρως τις προτάσεις των δανειστών, ψηφίζοντας αυτά που οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν τόλμησαν μα και δεν μπόρεσαν. 

Μέσα στο νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται το κίνημα κατά των πλειστηριασμών θα πρέπει να επανεξετάσει τις προτεραιότητές του αλλά και τα αιτήματά του. Με μια απλή καταγραφή είναι: 

Προτεραιότητες 

-Μαζικοποίηση του κινήματος μέσω της απεύθυνσης στα πλατειά λαϊκά στρώματα και κυρίως μέσω της έγκυρης ενημέρωσης. 

-Οργάνωση και συντονισμός των κατά τόπους κινημάτων κατά των πλειστηριασμών. 

-Έκδοση ενημερωτικών κειμένων αλλά και δελτίων για τους επικείμενους πλειστηριασμούς. 

-Κοινωνική και ψυχολογική στήριξη των νοικοκυριών που απειλούνται από πλειστηριασμό. 

-Μαζικές κινητοποιήσεις σε ειρηνοδικεία, τράπεζες, εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία. 

Αιτήματα

-Απαίτηση για διαγραφή/κούρεμα οφειλών με κοινωνικά κριτήρια από τράπεζες, δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία. 

-Απαίτηση για πλήρη και χωρίς όρους προστασία της πρώτης κατοικίας εμπορικής αξίας έως 350.000 ευρώ αλλά και κάθε ακινήτου των αδύναμων οικονομικά νοικοκυριών. 

-Απαγόρευση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για οφειλές στο Δημόσιο/Ασφαλιστικά ταμεία ελεύθερων επαγγελματιών. 

Η μεθοδευμένη εδώ και χρόνια φτωχοποίηση των νοικοκυριών απέβλεπε σε αυτό: στην αρπαγή και του τελευταίου περιουσιακού του στοιχείου, στην αρπαγή της αξιοπρέπειάς του, της ζωής του. Και αν για τους κερδοσκόπους αυτό είναι το τελευταίο τους ριφιφί, για μας το κάθε σπίτι, το κάθε μαγαζί, ή χωράφι, ας γίνει ένα μετερίζι μάχης. 

Θανάσης Αλεξάνδρου 

Μέλος του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων και της Πρωτοβουλίας Πλειστηριασμοί-Stop 

*Για άγνωστο σε εμένα λόγο τόσο στην έντυπη όσο και στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας στη θέση του ρ. "επεσε" μπήκε το ρ. "δημιουργήθηκε". Η "δημιουργία" αυτή ελπίζω να μην απαξιώνει το όλο κείμενο.

Η αριστερά, το παρελθόν και η ήττα (αναδημοσίευση)

Του Θωμά Τσαλαπάτη

Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει. Ὅμως ἐγὼ

Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα. Ἔβλεπα τώρα

Πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω

Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.

Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους

Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία

Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα

Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.

Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,

Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο

Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω

Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω

Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.

Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Τόσο συχνά τα τελευταία χρόνια το παρελθόν χρησιμοποιήθηκε ως ένα πρόχειρο ερμηνευτικό εργαλείο. Πυκνή σε γεγονότα κάθε είδους, η πρόσφατη ελληνική ιστορία προσέφερε παραλληλισμούς σε κάθε κατάσταση του παρόντος μας. Ο Τσολάκογλου, η Μικρασιατική καταστροφή, η πτώχευση, τα Ιουλιανά έπαψαν να είναι απλά γεγονότα και ονόματα, έγιναν κώδικες ερμηνείας, παραλληλίες απόλυτες, εγχειρίδια βοηθείας στο να κατανοήσουμε το ξαφνικό παρόν μας. Κωδικοποιημένα ιστορικά γεγονότα χωρίς αποχρώσεις ή αντίλογο, κομμάτια της ιστορίας με το ιστορικό τους βάθος να απέχει, περιοριζόμενα στη μία και μόνη τρέχουσα άποψη με όρους δημοσίου λόγου και όχι επιστημονικής τεκμηρίωσης.

Σίγουρα η συγκεκριμένη πτυχή του δημοσίου λόγου, όπως αυτός καθιερώθηκε τα χρόνια της κρίσης, είναι μία από τις λιγότερο προβληματικές. Είναι άλλωστε κατανοητό πως στην πιο ρευστή εποχή κάποιος ψάχνει βράχους για να κρατηθεί, βεβαιότητες μέσα στην τρικυμία. Ειπωμένο με τρόπο απόλυτα καταφατικό, το παρελθόν προσέφερε την ασφάλεια της οικειότητας, τη σιγουριά του κοινού τόπου, τη βεβαιότητα του ήδη βιωμένου.

To ρευστό έγινε αχαρτογράφητο

Ανάμεσα σε εμάς και την περίοδο χρήσης αυτής της ρητορικής, όμως, μεσολάβησε ένα γεγονός που δεν έβρισκε παρόμοιο, ούτε στην ελληνική, ούτε στην ευρωπαϊκή ιστορία. Και αυτό είναι η εκλογική νίκη της αριστεράς. Το ρευστό έγινε πια αχαρτογράφητο και οι τρόποι με τους οποίους αντιλαμβανόμασταν το παρόν έμοιαζαν πως μπορούσαν να ταυτιστούν με τον τρόπο που το διαμορφώναμε. Έστω για λίγο, έστω σαν αίσθηση ενός γεγονότος που πλησιάζει, η δημιουργία έμοιαζε να συνορεύει με την αντίληψη. Μια τέτοια αίσθηση όμως κόπηκε απότομα.

Από την ανάταση του δημοψηφίσματος περάσαμε στην απότομη πτώση του κακού αποτελέσματος της διαπραγμάτευσης. Και κάπου εκεί όλα έμοιαζαν να αλλάζουν ξανά. Κάπου εκεί επέστρεψε και το παρελθόν: Η Βάρκιζα, οι χειρισμοί του ΚΚΕ πριν τον εμφύλιο, η ήττα του εμφυλίου, η ήττα γενικά. Ενώ θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την περιγραφή στην αρχή του κειμένου (για τη χρήση του παρελθόντος ως εργαλείου στο παρόν) ώστε να περιγράψουμε τους νέους αυτούς παραλληλισμούς, νομίζω πως έχει μεγαλύτερη σημασία να εστιάσουμε στη προβληματική τους φύση.

Το μέγεθος του αγώνα

Καταρχάς, έχω την αίσθηση -και χωρίς καμία πρόθεση να ηθικολογήσω- πως το να τοποθετούμε τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης ακόμα και στην ίδια πρόταση με τους αγώνες της αριστεράς είναι ασέβεια. Το να ψάχνουμε σχήματα λόγου ή αναλογίες για τη σημερινή ήττα με μια ήττα που είχε σαν κόστος νεκρούς, φυλακίσεις και εξορίες μοιάζει με μια ανώριμη συμπεριφορά και με μια προσπάθεια να αυξήσουμε το βραχύ μας μπόι. Η κατάθεση των όπλων ως κυριολεξία και ως μεταφορά έχουν την απόσταση του «πεθαίνω στη δουλειά» όταν δουλεύεις υπερωρίες, με την εγκληματική κυριολεξία των εργατικών ατυχημάτων.

Ταυτόχρονα, υπάρχει άλλη μια προβληματική ευκολία στις παραπάνω χρήσεις. Η ταύτιση της αριστεράς με την ήττα. Γιατί μπορεί οι ήττες του παρελθόντος να συγκρότησαν ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής αριστερής ταυτότητας, να διαχύθηκαν μέσα σε ποιήματα και τραγούδια, τον παλμό των οποίων κρατούμε ακόμη, να έγιναν κομμάτι και απόδειξη (ως κόστος) του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς, αλλά με μια βασική διαφορά. Η ήττα αυτή ήρθε ως αποτέλεσμα αγώνα. Το μέγεθος του αγώνα αυτού είναι που προσδιορίζει την ηθική, τη σημασία και τελικά την ίδια την ταυτότητα της ήττας.

Για ξεκαθαρίσουμε λίγο προς τι όλα αυτά. Έχω την αίσθηση πως η χρήση όλων αυτών των γεγονότων έχουν ως αποτέλεσμα να προσδιορίζουν την ήττα ως απαρέγκλιτη ταυτότητα της αριστεράς. Έχω την αίσθηση πως ταυτίζονται με μια ευκολία και μια προχειρότητα που με τη σειρά τους ταυτίζονται με την παραίτηση. Και ακόμη και αν δεν έχουμε απαντήσεις, ας διακινδυνεύσουμε τη βεβαιότητα πως η αριστερά ταυτίζεται με τον αγώνα και όχι με την ήττα, ακόμα και αν αυτή συναντήσουμε στο τέλος, ακόμη και αν «είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων/είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων». Αυτά.

(δημοσεύθηκε στην εφημερίδα Εποχή)