Ο αεί και ωσεί παρών χρόνος (αναδημοσίευση)

"Πρέπει να τρόμαξαν από τούτο τον χορό κι έτσι επέστρεψαν στον πλανήτη, έφτιαξαν τα σπιτάκια τους, 

δάμασαν τον χρόνο και τα πάθη, ρίζωσαν στο «εγώ» τους"

Γιώργος Σταματόπουλος

στην Εφημερίδα των Συντακτών

Στις απαρχές του χρόνου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, εικάζουν πολλοί ότι εμφανίστηκε η γλώσσα και ο χορός, η μουσική και ο έρωτας στα σώματα των ανθρώπων. Ο πόνος, η καταστροφή και η πανωλεθρία είχαν προηγηθεί· πουθενά το λογικό ή η τρέλα. Αστέρια χόρευαν στο χάος και τα σώματα συμμετείχαν με χαρά και ευθυμία. Πρέπει να τρόμαξαν από τούτο τον χορό κι έτσι επέστρεψαν στον πλανήτη, έφτιαξαν τα σπιτάκια τους, δάμασαν τον χρόνο και τα πάθη, ρίζωσαν στο «εγώ» τους. Επραξαν καλά.

Κι έτσι φτάσαμε στην προεκλογική περίοδο ώς τις 25 Ιανουαρίου του 2015. Και να, σωρός τα μηνύματα από τους «συμπάσχοντες»: χαρά και ανακούφιση, αποφασιστικότητα και ελπίδα· το μέλλον ανοίγεται μπροστά μας με ονοματεπώνυμο: αριστερή κυβέρνηση. Πρέπει με κάθε τρόπο να το αποκρυπτογραφήσουμε· πρέπει ακόμη να ανακαλύψουμε το σθένος για να τα βγάλουμε πέρα και να αποδεχτούμε το νέο τούτο όνομα, που σκανδαλίζει πολλούς, είναι αλήθεια, αλλά τι να κάνουμε, μπήκε στη γραμματική του αεί παρόντος χρόνου μας.

Τέρμα το ψεύδος και ο τρόμος των εξουσιών, τέλος στα δήθεν του φιλελευθερισμού. Να ‘ναι αλήθεια, έτσι; Σαν άλλα να δείχνει ο χρόνος μας, κάτι σαν επιφυλακτικότητα και μια ψιλοταραχή για το άγνωστο μέλλον της διακυβέρνησης. Η λαϊκή σοφία δεν βοηθάει, μήτε η ψυχανάλυση, ούτε οι επιστήμες του ανθρώπου. Προπαντός ουδείς τολμά να ξεφύγει από τα όριά του (ατομικά ή συλλογικά). Δεν υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη, μόνο παρηγοριά για την απελευθέρωση από την εξουσία των υποτακτικών των μνημονίων. Υπάρχουν βεβαίως οι κανόνες της λογικής και οι άβυσσοι της τρέλας, αλλά κάπου τα έχουμε μπερδέψει. Η προώθηση της πολιτικής τέχνης απαιτεί γκρέμισμα θεμελίων, καταστροφή του παλιού κόσμου, ξεθωριασμένων ιδεολογιών, εκρίζωση της κρίσης. Κάτω από όλα αυτά ευδοκιμεί το νέο, που όμως απαιτεί τόλμη και αποφασιστικότητα και -κυρίως- παραίτηση από την αλαζονεία και το αρνητικό «εγώ» αυτών που θα καταλάβουν τα γκέμια της κυβέρνησης.

Ας μη βιαζόμαστε να συλλαβίσουμε τον νέο κόσμο αν δεν πειστούμε τι σημαίνει νέος, μάλλον ότι νέος σημαίνει υπερβατικός και αντισυστημικός τρόπος της δομής ενός πολιτικού συστήματος. Ολα τούτα τα οιονεί ασύνδετα θα έβγαζαν κάποιο νόημα αν ο αεί παρών χρόνος (μας) εκληφθεί ως ωσεί παρών· κάτι ίσως καταλαβαίναμε τότε. Μέρες που ‘ναι, καλά είναι τα αινίγματα και τα όνειρα, το νοητικό συναπάντημα με το απρόσμενο και τον σοσιαλισμό. Χωρούν άρα ακροβασίες στην πολιτική σκηνή, να ενθαρρύνουμε όμως τους ακροβάτες και όχι να τους αποθαρρύνουμε ή να τους γιουχαΐζουμε προτού καν ανεβούν στο τεντωμένο σκοινί. Γιατί είναι πολύ πιθανό τούτο το σκοινί να είναι η βαθύτερη υποκειμενικότητα του καθενός μας ξεχωριστά· άρα πρέπει να βάλουμε πλάτη και όχι να ισοπεδώνουμε ιδέες και προσωπικότητες.

Ας μας βοηθήσει ο νέος χρόνος να είμαστε πιο συνετοί και μυαλωμένοι, περισσότερο ρεαλιστές, αλλά το ίδιο περισσότερο κυνηγοί του ονείρου (της κοινωνίας). Πάμε αριστερά, λοιπόν, με ευψυχία και αποτελεσματικότητα. Οχι;a