αποχαιρετισμός στη Ρίκα

Πολύ θλιμμένη γιατί θα μας λείψει πολύ ... 

έγραψε η Αννίτα Δεκαβάλλα ...

Ένα αντίο για τη Ρίκα

Πριν λίγες μέρες (στις 10 Νοέμβρη) έφυγε από κοντά μας η Ρίκα Ροδάκη Ζήσαμε μαζί στα Εξάρχεια, παλέψαμε μαζί για μια καλλίτερη γειτονιά. Για τη γειτονιά που αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε.

Η Ρίκα υπήρξε πρωτεργάτης σε πολλές κινηματικές πρωτοβουλίες της γειτονιάς μας. Για την όλη δράση και ιστορία της είμαστε ανακόλουθοι να μιλήσουμε. 

Για ό,τι είμαστε, για ό,τι ζήσαμε μαζί στέλνουμε στη Ρίκα τον ύστατο χαιρετισμό: οι αγώνες σου, αγώνες μας, οι προσδοκίες και τα όνειρά σου πέρασαν και στα δικά μας χέρια.

Καλό Ταξίδι Ρίκα,

από τα Εξάρχεια σου

Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων

Από τον αποχαιρετισμό του Ανδρέα Ρουμελιώτη: 

Αντίο συντρόφισσα Ρίκα Ροδάκη.

Συνήλθαμε στο νοσοκομείο. Ούτε καταλάβαμε τι είχε συμβεί. Εγκεφαλική διάσειση, σπασμένα χέρια – πόδια κι ένα ρωγμώδες κάταγμα στον 5ο θωρακικό σπόνδυλο που έθρεψε στραβά. Μια παρανυχίδα του μου πιέζει ακόμη τον οπίσθιο σάκο των νεύρων προκαλώντας μου ανυπόφορους πόνους κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός.Αυτοί οι πόνοι δεν θα μου επιτρέψουν ποτέ να ξεχάσω Ρίκα μου εκείνη την επίθεση των φασιστών εναντίον μας, στις 6 Μαΐου του 1987, στις 11 το βράδυ, στο κέντρο της πλατείας Εξαρχείων.

Η πολυτελής Μερσεντές που οδηγούσαν δύο φασιστάκια της ΕΝΕΚ, μπήκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην πλατεία. Ενδεχομένως να ήθελαν απλώς να μας τρομοκρατήσουν. Όταν τα συνέλαβαν όμως, αυτά τα κωλο- πλουσιόπαιδα, ήταν μεθυσμένα.

Το τιμόνι τους ξέφυγε. Η Μερσεντές χτύπησε σε σταθμευμένα αυτοκίνητα, παρέσυρε δυο μηχανάκια, πέρασε κυριολεκτικά ανάμεσα στο περίπτερο και τα τραπεζάκια των φοιτητών, πριν καταλήξει στη μέση της πλατείας και μας χτυπήσει. Εμένα, τη Ρίκα τη Ροδάκη, και τον Νίκο τον Λακόπουλο, ο οποίος όταν τον χτύπησαν τα ΜΑΤ στην πλατεια το 1984 είχε το θράσος να μηνύσει τον τότε αρχηγό της Αστυνομίας, εν ονόματι Μποσινάκη.

Ευτυχώς… που παρέσυρε τα μηχανάκια και τα εκσφενδόνισε πάνω μας. Αυτό ίσως, τότε, μας έσωσε τη ζωή.

Ραδιοπειρατές ήμασταν. Συμμετείχαμε ενεργά στο κίνημα της ελεύθερης ραδιοφωνίας. Το Ράδιο του Δρόμου, ο Τυφλοπόντικας των FM, το Ράδιο Χαλκίδα, το ράδιο ΑΝΤΙλαλος, ο Πειρατής των FM, το Κανάλι 15 των αείμνηστων Αλέξανδρου Γιώτη και Ρούσσου Κούνδουρου...

Τον Νίκο (τον Λακόπουλο) τον συμπαθούσε ο αείμνηστος Πάνος Κορόβηλας. Ήταν πολύ γοητευτικός πιτσιρικάς ο μπαγάσας ο Νικολάκης. Έτσι, παρά τις αντιδράσεις των «πρασινοφρουρών» και του μακαρίτη του Μαρούδα, ο οποίος απειλούσε ότι αν εκπέμψουμε παράνομα «θα ρίξει ακόμα και τους δορυφόρους», του έδωσε την πρώτη ζωντανή νεανική εκπομπή στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ (πρώην ΥΕΝΕΔ γιατί ήταν νωπή η εικόνα από τον φαντάρο - φρουρό που φύλαγε την πύλη στο πρώην στρατοκρατούμενο κανάλι).

"Εδώ Ράδιο Συννεφούλα"! Αυτός ήταν ο τίτλος της εκπομπής και εμείς «οι εραστές της Άνοιξης» που ... «θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε ΤΩΡΑ»! Πολλοί μάθαμε ραδιόφωνο από τον Νίκο Λακόπουλο και τη Ράδιο - Συννεφούλα. Ανάμεσά τους και ένας πιτσιρικάς τότε, ο Σταύρος Θεοδωράκης… Του άρεσε του Νίκου και τον προσέλαβε αμέσως.

Η Ράδιο Συννεφούλα εξέπεμπε όταν τελείωνε το σχολείο και γύριζαν οι μαθητές στα σπίτια. Μας άκουγε όλη η πιτσιρικαρία. Με πούλμαν έρχονταν με τους καθηγητές τους από όλη την Ελλάδα και μας ζητούσαν αυτόγραφα.

«Φασίστες χτύπησαν στα Εξάρχεια τα παιδιά της Ράδιο Συννεφούλας», έγραφαν την άλλη μέρα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Δεν είχαμε συνέλθει για να τα διαβάσουμε… 

Η Ρίκα και εγώ μείναμε μερικές εβδομάδες στο νοσοκομείο. Ο Νίκος ερχόταν μετά από μήνες στην εκπομπή με πατερίτσες και με μια εγκεφαλική διάσειση που μάλλον αυτή τον έκανε να εγκαταλείψει τη δημοσιογραφία και να φτιάξει το ιστορικό club «Decadence», εκεί στο λόφο του Στρέφη, απέναντι από τον «Βρούτο», που ήταν σημείο συγκέντρωσης όλης της ανατρεπτικής διανόησης εκείνης της εποχής.

Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια από τότε που κάτι σχεδιάζαμε με τη Ρίκα και τον Νίκο στο κέντρο της πλατείας Εξαρχείων. Εκεί που μας χτύπησε η Μερσεντές με τα δυο φασιστόμουτρα (κερδίσαμε τη δίκη και μας αποζημίωσαν μετά από χρόνια, έκαναν μεταπτυχιακά κάπου στην Αμερική…)

Στο μεταξύ αυτά τα 30 χρόνια και χανόμασταν και βρισκόμασταν. Κάποιες φορές με τον φίλο μου τον Μιχάλη τον Πρωτοψάλτη που «έφυγε» πρόπερσι. 

Η Ρίκα παρέμεινε ενεργή στον αντιεξουσιαστικό χώρο με μεγάλες επιρροές από τον Μπούτσκιν και τη Ριζοσπαστική Οικολογία. Στις τελευταίες εκλογές, του Σεπτεμβρίου του 2015, ήταν υποψήφια στην Α’ Πειραιά με τη Λαϊκή Ενότητα.

Τελευταία φορά την είδα στη Χαλκίδα πριν 2-3 χρόνια, όταν ήρθε για να πάρει μέρος στη γιορτή Οικολογικών Προϊόντων. Συμμετείχε σε πολλές συλλογικότητες. Ήταν μέλος της Πρωτοβουλίας Επαγγελματιών και της Συνέλευσης της Πλατείας Εξαρχείων. Είχε όμως πάντα τη δική της ξεχωριστή άποψη.

«Όλα αυτά τα χρόνια οι συλλογικότητες κάναμε εκδηλώσεις με τους τοξικομανείς μέσα στην πλατεία. Αυτοί που είχαμε στόχο να διώξουμε είναι οι πρεζέμποροι, όχι οι χρήστες. Και θα σου πω και το άλλο. Ρατσιστές είναι αυτοί που πίναν τον καφέ τους στο καφενείο και βλέπανε τον άρρωστο τον τοξικομανή να είναι κάτω, σε ελεεινή μορφή να χτυπάει ένεση μπροστά στα πόδια τους, και σφύριζαν αδιάφορα. Αυτοί είναι ρατσιστές και κυνικοί απέναντι στον ανθρώπινο πόνο», είχε πει στην Ελευθεροτυπία σε ένα ρεπορτάζ του 2010 για τη διακίνηση των ναρκωτικών.

Ήταν μελισσοκόμος και βιοκαλλιεργήτρια. Η οικογένεια της ήρθε από την Κρήτη μετά την επανάσταση των ρόδων στις αρχές του 1700. Αγωνίστηκε για τα ανθρωπινά δικαιώματα ενάντια στην καταστολή και για την προστασία του περιβάλλοντος.

Σπούδασε marketing στα KATEE, δημοσιογραφία, μελισσοκομία και Ευρωπαϊκό πολιτισμό στο ανοιχτό πανεπιστήμιο. Εργάστηκε από πολύ μικρή σε τουριστικές επιχειρήσεις στο νησί της Αίγινας, ως δημοσιογράφος στον ΣΚΑΙ (Ραδιόφωνο) και στον FLASH.

Ίδρυσε με άλλους βιοκαλλιεργητές τις αγορές βιολογικών προϊόντων που υπάρχουν σήμερα σε όλη την Αττική και σε πολλές πόλεις της επαρχίας και διετέλεσε πρόεδρος του Πανελλήνιου συλλόγου βιοκαλλιεργητών «Η ΔΗΜΗΤΡΑ».

Μέχρι τον Ιούλιο διατηρούσε μαζί με τα άλλα μέλη της συλλογικότητας βιοκαλλιεργητών ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ πρατήριο βιολογικών προϊόντων στην Τσαμαδού, στα Εξάρχεια, μέχρι που η κρίση τους έκλεισε.

Η κηδεία της έγινε την Τετάρτη 11 Νοεμβρίου στον Μεσαγρό της Αίγινας. Το έμαθα με μια μέρα καθυστέρηση και δεν πρόλαβα να είμαι κοντά της στο ξόδι. Γι’ αυτό σε αποχαιρετώ από εδώ. Γεια σου Ρίκα μου θα σε θυμόμαστε, θα σε θαυμάζουμε και θα σε αγαπάμε πάντα.

Α.Ρ.