Ζητάω πολλά; (αναδημοσίευση)

από enfo.gr

Πελαγίζω με την σκέψη στο Αιγαίο Πέλαγος του Ρίτσου.

Δεν βλέπω το καράβι του "έρωτα" στην ξεγνοιασιά του ονείρου, όπως έγραφε ο ποιητής Ρίτσος. Βλέπω λαστιχένιες βάρκες, χέρια που γίνανε κουπιά. Ακούω φωνές σπαρακτικές, να θέλουν να πετάξουν σαν τους γλάρους προς την ελευθερία, να ζήσουν, να φτάσουν σε ένα λιμάνι, να ξεγελάσουν τον θάνατο. Παλεύουν τα σώματα με τα κύματα εκεί που άλλοτε πάλευε ο έρωτας να κατακτήσει την ηδονή.

Παλεύω, ρήμα που έγινε καθημερινός αναστεναγμός. Να παλέψω γιατί; Για ποια ζωή, για ποια ιδανικά; Γύρω μου ερείπια η αξιοπρέπεια που χάνεται από το χρέος που δημιούργησε η ίδια πατρίδα μου και με σέρνει όλο πιο βαθιά στην αυτοκαταστροφή.

Θέλω να ζήσω στο Αιγαίο το γαλάζιο του Ρίτσου κι όχι σε ένα Πέλαγος νεκροταφείο ψυχών. Ουρλιάζει η ψυχή μου και σας ρωτώ...

Ζητάω πολλά;