Του Γιώργου Σταματόπουλου
Εφημερίδα των Συντακτών
Oι καθημερινές αρετές των απλών συνηθισμένων ανθρώπων: μια διαισθητική επικοινωνία, τίποτε άλλο. Ενας ρεφενές, με μπόλικο προβληματισμό. Θα πεινάσουμε; Θα ζήσουμε μέρες της Κατοχής; Εχουμε κοινά στοιχεία με τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60;
Δεν μπορεί κανείς να απαντήσει εύκολα. Ακόμη και στις χειρότερες μέρες μας οι άνθρωποι (μερικοί ή πολλοί δεν έχει νόημα) επιθυμούν να ανυψωθούν πάνω από τους διπλανούς τους, να πλουτίσουν, αδιαφορώντας εάν πατάνε επί πτωμάτων.
Είναι οι συνάνθρωποι εκείνοι που έχουν καταλήξει σε έναν κώδικα συμπεριφοράς με βάση τον οποίο δεν έχουν ενδοιασμούς προκειμένου να καταλάβουν θέσεις εξουσίας. Ας είναι και αριστεροί· ξέρουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Στον Μικρό Ερωτικό, στα Εξάρχεια, υπό την ήπια επήρεια τσικουδιάς προσπαθεί η ομήγυρις να δώσει απαντήσεις. Ο Σπύρος, ιδιοκτήτης (ή ένοικος) του παράξενου μαγαζιού με βινίλια και παιχνίδια ερωτικής προέλευσης, ομολογεί ότι πλέον δεν μπορεί να ζήσει την οικογένειά του. Παρ’ ότι κατέφυγε στον διακανονισμό των εκατό δόσεων, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του.
Ο,τι εισπράττει το διαθέτει στις ανάγκες των παιδιών του· έπαψε πλέον να πληρώνει φόρους και τα συναφή. Δεν έχει ο άνθρωπος να πληρώσει. Είναι έντιμος άνθρωπος, φαίνεται από τη σπουδαιότητα που εκπέμπει το πρόσωπό του.
Είναι αφύσικο αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Τα μέλη της ζουν σ’ έναν κόσμο ανασφάλειας και δυσπιστίας· για να επιζήσουν αναγκάζονται να εφευρίσκουν τρόπους που θα προστατεύσουν τη ζωούλα τους. Ναι, αλλά έτσι κηρύσσουν τον πόλεμο (Χομπς) σε όλον τον περίγυρο.
Θλιβερά νευρόσπαστα μας κατάντησαν· εκεί που νομίσαμε ότι βρεθήκαμε στην κορυφή του κόσμου (στην κατανάλωση και στην κάλυψη της ματαιοδοξίας μας), εκεί, εξαίφνης, συνειδητοποιήσαμε ότι τα θεμέλια της ευδαιμονίας μας ήσαν ρηχά και άτεχνα. Με κάποιον άκομψο τρόπο φτάσαμε να επιζητούμε απεγνωσμένα τον λιτό και αριστοκρατικό τρόπο ζωής· την απλότητα και την αυτάρκεια.
Ο Μικρός Ερωτικός στα Εξάρχεια, λιτός και ήρεμος, έχει σπάσει το πουριτανικό σύμπαν της κατανάλωσης και επιβιώνει χάρη στους φίλους που τον επισκέπτονται, χαίρεται κι ας είναι οι φίλοι του φτωχοί και μπερδεμένοι. Εχει ξεκαθαρίσει την πολιτική του στάση· η Αριστερά ήταν ένα όνειρο που κατακρεουργήθηκε στον πάγκο του εκδορέα της πραγματικότητας.
Φοβάται (χωρίς να λυπάται βεβαίως) ότι δεν θα τα καταφέρει να αντεπεξέλθει στις «υποχρεώσεις» του απέναντι στο κράτος. Ποιο κράτος; Ποια Αριστερά; Ουρλιάζει σχεδόν, ρωτώντας όλους μας. Και ποιος να απαντήσει; Εχει δίκιο, αλλά πού να το βρει; Θα μείνουμε όρθιοι, είναι το μόνο που τολμάμε να ψελλίσουμε.
Εφημερίδα των Συντακτών
«Τα στοιχειώδη» του Χρήστου Μποκόρου
Oι καθημερινές αρετές των απλών συνηθισμένων ανθρώπων: μια διαισθητική επικοινωνία, τίποτε άλλο. Ενας ρεφενές, με μπόλικο προβληματισμό. Θα πεινάσουμε; Θα ζήσουμε μέρες της Κατοχής; Εχουμε κοινά στοιχεία με τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60;
Δεν μπορεί κανείς να απαντήσει εύκολα. Ακόμη και στις χειρότερες μέρες μας οι άνθρωποι (μερικοί ή πολλοί δεν έχει νόημα) επιθυμούν να ανυψωθούν πάνω από τους διπλανούς τους, να πλουτίσουν, αδιαφορώντας εάν πατάνε επί πτωμάτων.
Είναι οι συνάνθρωποι εκείνοι που έχουν καταλήξει σε έναν κώδικα συμπεριφοράς με βάση τον οποίο δεν έχουν ενδοιασμούς προκειμένου να καταλάβουν θέσεις εξουσίας. Ας είναι και αριστεροί· ξέρουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Στον Μικρό Ερωτικό, στα Εξάρχεια, υπό την ήπια επήρεια τσικουδιάς προσπαθεί η ομήγυρις να δώσει απαντήσεις. Ο Σπύρος, ιδιοκτήτης (ή ένοικος) του παράξενου μαγαζιού με βινίλια και παιχνίδια ερωτικής προέλευσης, ομολογεί ότι πλέον δεν μπορεί να ζήσει την οικογένειά του. Παρ’ ότι κατέφυγε στον διακανονισμό των εκατό δόσεων, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του.
Ο,τι εισπράττει το διαθέτει στις ανάγκες των παιδιών του· έπαψε πλέον να πληρώνει φόρους και τα συναφή. Δεν έχει ο άνθρωπος να πληρώσει. Είναι έντιμος άνθρωπος, φαίνεται από τη σπουδαιότητα που εκπέμπει το πρόσωπό του.
Είναι αφύσικο αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Τα μέλη της ζουν σ’ έναν κόσμο ανασφάλειας και δυσπιστίας· για να επιζήσουν αναγκάζονται να εφευρίσκουν τρόπους που θα προστατεύσουν τη ζωούλα τους. Ναι, αλλά έτσι κηρύσσουν τον πόλεμο (Χομπς) σε όλον τον περίγυρο.
Θλιβερά νευρόσπαστα μας κατάντησαν· εκεί που νομίσαμε ότι βρεθήκαμε στην κορυφή του κόσμου (στην κατανάλωση και στην κάλυψη της ματαιοδοξίας μας), εκεί, εξαίφνης, συνειδητοποιήσαμε ότι τα θεμέλια της ευδαιμονίας μας ήσαν ρηχά και άτεχνα. Με κάποιον άκομψο τρόπο φτάσαμε να επιζητούμε απεγνωσμένα τον λιτό και αριστοκρατικό τρόπο ζωής· την απλότητα και την αυτάρκεια.
Ο Μικρός Ερωτικός στα Εξάρχεια, λιτός και ήρεμος, έχει σπάσει το πουριτανικό σύμπαν της κατανάλωσης και επιβιώνει χάρη στους φίλους που τον επισκέπτονται, χαίρεται κι ας είναι οι φίλοι του φτωχοί και μπερδεμένοι. Εχει ξεκαθαρίσει την πολιτική του στάση· η Αριστερά ήταν ένα όνειρο που κατακρεουργήθηκε στον πάγκο του εκδορέα της πραγματικότητας.
Φοβάται (χωρίς να λυπάται βεβαίως) ότι δεν θα τα καταφέρει να αντεπεξέλθει στις «υποχρεώσεις» του απέναντι στο κράτος. Ποιο κράτος; Ποια Αριστερά; Ουρλιάζει σχεδόν, ρωτώντας όλους μας. Και ποιος να απαντήσει; Εχει δίκιο, αλλά πού να το βρει; Θα μείνουμε όρθιοι, είναι το μόνο που τολμάμε να ψελλίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.