Ανοησίες περί βραβείου Νόμπελ; (αναδημοσίευση)

Γράφτηκε από: Δράση και βοήθεια για τη στήριξη και τη φιλοξενία των προσφύγων στη Σάμο
Μετάφραση από Μίσος Ταξικό & Άθω Σιμωνέτη

Το βρήκαμε στην Connectiva

Φαίνεται να υπάρχει ένας διάχυτος ενθουσιασμός για την υποψηφιότητα κατοίκων των παραμεθόριων ελληνικών νησιών για το Νόμπελ Ειρήνης. Ενδεχομένως να υπάρχουν αρκετοί κάτοικοι των νησιών που θα τους χαροποιούσε η αναγνώριση των προσπαθειών τους με αυτόν τον τρόπο, όμως υπάρχουν αρκετοί άλλοι που δεν θα ήθελαν ουδεμία σχέση να έχουν με ένα τέτοιο βραβείο.

Καταρχάς, αυτό είναι ένα βραβείο από τα πάνω και όχι από τα κάτω. Απονέμεται από το Νορβηγικό κοινοβούλιο το οποίο όλο και περισσότερο κυριαρχείται από το λαϊκίστικο ακροδεξιό Προοδευτικό Κόμμα. Ταυτόχρονα, η Νορβηγική κυβέρνηση υπερήφανα καυχιέται πως έχει μια από τις πιο σκληρές μεταναστευτικές και προσφυγικές πολιτικές σε όλη την Ευρώπη. Απειλεί να επαναπροωθήσει χιλιάδες πρόσφυγες ενώ ωμά απαιτεί από τους πρόσφυγες να περάσουν τέσσερα χρόνια στην Νορβηγία πριν μπορέσουν να αναζητήσουν τις οικογένειές τους για επανένωση. Γνωρίζουμε πως οι ελίτ της Ευρώπης είναι ειδικοί στην υποκρισία επομένως μπορούν πάντα να μας αφήνουν έκπληκτους. Αλλά, ποιός θα ήθελε ένα βραβείο από αυτή την κληρωτίδα;

Η εμπειρία μας στη Σάμο από την τοπική ελίτ είναι ότι ήταν και παραμένουν ένα τεράστιο πρόβλημα. Έχουν κάνει τόσο λίγα προκειμένου να βοηθήσουν και τόσο πολλά για να δυσκολέψουν τις προσπάθειές μας. Για παράδειγμα, μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού του 2015 ήταν ενάντια στον νόμο του Ελληνικού κράτος περί μεταφοράς προσφύγων με το αυτοκίνητό σου. Είναι αμέτρητες οι φορές που απειληθήκαμε με δίωξη για το γεγονός πως μεταφέραμε πρόσφυγες με τα οχήματά μας ή με τις μικρές βάρκες μας. Οι αρχές, εδώ, προσπάθησαν να καταστείλουν την ανθρωπιά μας, να μας κάνουν να φοβηθούμε. Ήταν εξοργιστικό.

Μερικοί από τους πιο θαρραλέους ακτιβιστές ήταν πολλοί επισκέπτες του νησιού, άνθρωποι που βρίσκονταν στη Σάμο για τις διακοπές τους ως τουρίστες. Άνθρωποι που δεν μπορούσαν να αντέξουν το θέαμα τέτοιου πόνου και συνέδραμαν προκείμενου από κοινού να παρέχουμε σίτιση, ένδυση, να νοιαστούμε για τους πρόσφυγες σε μια περίοδο που το ελληνικό κράτος δεν έκανε απολύτως τίποτα και καμία από τις μεγάλες ΜΚΟ δεν υπήρχε στο νησί. Η συνεισφορά τους ήταν τεράστια, όχι επειδή είχαν περισσότερα χρήματα από εμάς. Αλλά σε αυτό το ανόητο σόου για το βραβείο Νόμπελ παραμένουν αόρατοι.

Πολλά πράγματα άλλαξαν στο νησί της Σάμου από το καλοκαίρι του 2015. Όχι μόνο έχουμε τις μεγάλες ΜΚΟ αλλά επίσης και πολλούς «εθελοντές»’. Οι δεύτεροι είναι μια ετερογενής ομάδα αλλά είναι εκπληκτικό πόσο γρήγορα πολλοί από αυτούς έγιναν αυτοδίκαιοι και πομπώδεις στο «κάνω-το-καλό». Δε φαίνεται να καταλαβαίνουν πως μας προσβάλουν ανεπανόρθωτα όταν μας ευχαριστούν για τις προσπάθειές μας. Ποιοί νομίζουν πως είναι και «μας ευχαριστούν»; Δεν έχουμε κάνει τίποτα για αυτούς. Η αλαζονεία τους είναι κάτι που κόβει την ανάσα.

Ευτυχώς, δεν είναι όλοι οι εθελοντές έτσι, αλλά δυστυχώς είναι αρκετοί· είναι αυτοί που απολαμβάνουν να γίνονται θέμα και να δημοσιεύονται οι φωτογραφίες τους στις εφημερίδες, ενώ προσφέρουν ένα μπουκάλι νερό. Το facebook είναι γεμάτο από αυτή την αηδιαστική αυτοδικαίωση. «Εθελοντές» που κυλιούνται στην αυτάρεσκη λάσπη κολακειών που τους περιγράφουν ως «οι άγγελοι που προκαλούν δέος και σεβασμό». Δεν θα μας ξάφνιαζε να τους βλέπαμε να φοράνε διαφημιστικά μετάλλια που δηλώνουν «ήμουν και εγώ στη Σάμο/Χίο/Λέσβο/Κω το 2015»! Ακόμα χειρότερα, πολλοί «εθελοντές» δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα με το να συμμορφώνονται με τις τρέχουσες απαιτήσεις των Ελληνικών αρχών για εγγραφή και διαπίστευση. Φαίνεται πως αναζητούν ενεργά τις ευλογίες των αρχών οι οποίες για χρόνια ήταν και παραμένουν μέρος του προβλήματος και ποτέ μέρος της λύσης.

Κάνουμε ό,τι κάνουμε επειδή είμαστε άνθρωποι. Το να σταθούμε άπραγοι εμπρός στον πόνο που βλέπουμε στα παραμεθόρια νησιά δεν είναι επιλογή εκτός και εάν κάποιος/α επιλέγει να αποκτηνωθεί. Δεν υπάρχει τίποτα απολύτως ιδιαίτερο με μας. Παρόλα αυτά βλέπουμε τον ηρωισμό συνεχώς γύρω μας. Γινόμαστε μάρτυρες της πιο εκπληκτικής αλληλεγγύης γεμάτη από κατανόηση, φροντίδα και αγάπη. Και αυτή είναι περισσότερο παρούσα μεταξύ των προσφύγων. Είναι οι δικές τους αρετές που έδωσαν τη δυνατότητα σε τόσους πολλούς να επιβιώσουν και να ξεπεράσουν τα τραύματα της «φυγής» όσο και του ταξιδιού. Η δική μας συνεισφορά δεν είναι τίποτα, συγκρινόμενη με αυτό. Εάν πρέπει να δοθούν κάποια βραβεία, δώστε τα στους πρόσφυγες.
Για εμάς η ιδέα ενός βραβείου Νόμπελ είναι αηδιαστική και ένα ακόμη σημάδι ενός διεστραμμένου κόσμου, όπου το να είσαι άνθρωπος θεωρείται πως αξίζει βραβείο.