Τι αγαπώ στον λόφο αυτόν;

Πηγή: https://www.aftoleksi.gr/2021/03/05/ti-agapo-ston-lofo-ayton/

Του Νίκου Ιωάννου

"Τι αγαπώ στον λόφο αυτόν;» Η φράση που είδα γραμμένη σε ένα πλακάτ και με έκανε να σκεφτώ γιατί πραγματικά βρεθήκαμε στου Στρέφη ένα μεσημέρι περικυκλώνοντάς τον συμβολικά"

Τι αγαπάμε σε αυτόν τον λόφο;

Αγαπάμε πράγματα που άλλα είναι κοινά άλλα όχι, δεν έχει σημασία. Είναι τα κοτσύφια κι οι καλογιάννοι που κελαηδάνε, είναι ο γκιώνης, είναι το μπάσκετ, τα δέντρα, το θεατράκι, η κορυφή, τα φιλιά, τα τραγούδια, το παιχνίδι, οι συζητήσεις, οι βόλτες, είναι η ζωή μας. Είναι όλα αυτά που αγαπάμε στον λόφο του Στρέφη. Είναι που ανταμώσαμε όλη η γειτονιά σε μια σπουδαία πολιτική πράξη, για να σώσουμε τον λόφο από τα νύχια της κ-ε-νοτομίας. Ανταμώσαμε σε μιαν ανθρώπινη δημιουργία.

Είναι αυτά που, εσύ Κώστα Μπακογιάννη, δεν ξέρεις και δεν αγαπάς. Γιατί δεν αγαπάς αυτή την πόλη. Αγαπάς τα «έργα» για την πόλη. Αγαπάς τα έργα που θα δημιουργήσουν κάποιο οικονομικό κύκλο, με κάποιο πιθανό κέρδος, ωσάν να είναι αυτό το πρωταρχικό νόημα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Παίρνεις την ευθύνη του έργου αλλά δεν δίνεις λόγο γι΄ αυτό παρά μόνο στις εκλογές –εκεί δηλαδή όπου η γενίκευση εξαφανίζει το συγκεκριμένο. Αγαπάς την πολιτική σαν επάγγελμα, το οικογενειακό σου επάγγελμα. Ο επαγγελματισμός σου, λοιπόν, ως προς αυτό είναι αδιαμφισβήτητος.

Η αγάπη για την πόλη όμως είναι κάτι άλλο. Είναι να έχω δρόμο να διαβώ, για να δημιουργήσω, να έχω ποδηλατόδρομο να ποδηλατώ, για να δημιουργήσω, να έχω δρόμο να περπατώ ασκόπως και να περιπλανιέμαι δημιουργικά, μα όχι να περπατώ χωρίς αυτή την προοπτική και να αφήνω τον οβολό μου στις οικονομικές ανάγκες μόνο. Αγάπη για την πόλη είναι να αγαπάς τους ανθρώπους της, να αγαπάς αυτό που κάνουν οι άνθρωποι και όχι να τους βλέπεις σαν εμπόρευμα που θα τροφοδοτήσει την ανάπτυξη.

Όπως έδειξε ο αποτυχημένος «περίπατος», και όπως φαίνεται στην περίπτωση του Στρέφη, το σκεπτικό της ανάπλασης έχει να κάνει με την κατασκευή υποδομής «στέρεης» και «οριοθετημένης» όπου ο επισκέπτης θα νιώθει άνετα όταν περπατάει.

Αναμφισβήτητα χρειάζεται ο χώρος που κινούμαστε να είναι περπατήσιμος. Όμως όταν μετατρέπουμε αυτή τη στοιχειώδη ανάγκη σε γνώμονα σχεδιασμού μιας μητρόπολης όπως η Αθήνα, τοποθετούμε αυτομάτως τον εαυτό μας εκτός θέματος. Ο σχεδιασμός αυτός χρειάζεται για να εξυπηρετεί καλύτερα την ανθρώπινη κίνηση. Η ανθρώπινη κίνηση στην πόλη μας αποτελείται από τους διαφορετικούς προορισμούς εκατομμυρίων ανθρώπων. Προορισμοί οι οποίοι διέρχονται από ελεύθερα περάσματα όπως τα πάρκα, η αγορά, οι πλατείες, ο ιδιωτικός δημόσιος χώρος, περάσματα που γίνονται κόμβοι επικοινωνίας. Γίνονται τόποι δημιουργίας όπου ο σύγχρονος Αθηναίος μαζί με τους επισκέπτες δημιουργεί τον τρόπο, τη συμπεριφορά, τον πολιτισμό του.

Έτσι υπάρχει η πόλη μας, αυτή η χαοτική πόλη. Με σχεδιασμούς που επιχειρούν μια εύτακτη τοποθέτηση των κατασκευών δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει κανείς από το χάος της Αθήνας. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι απλές παρεμβάσεις που θα δώσουν χώρο στις ανθρώπινες δημιουργίες. Μια «ανάπλαση», μια παρέμβαση στο αστικό τοπίο πρέπει να έχει αντικείμενο αυτές τις δημιουργίες αλλιώς ποιο το νόημα; Ακόμη και η οικονομία, στο ανορθολογικό περιβάλλον που δρομολογείται, μοιραία βρίσκεται συνεχώς σε κρίση. Οι αρχιτεκτονικές-πολεοδομικές προτάσεις που αγνοούν την ψυχή της πόλης γίνονται μόνο για να παράξουν εργολαβικό κέρδος και να χειραγωγήσουν και εμπορευματοποιήσουν τον δημόσιο χώρο.

Δεν αγαπάς την Αθήνα, Κώστα Μπακογιάννη.

Σκοπός σου είναι να «καλλωπίσεις» τους χώρους, να τους συμμορφώσεις με βάση την αισθητική που ομογενοποιεί τα πάντα. Την αισθητική που επιβάλει το παγκόσμιο super market της κατασκευής και μετατρέπει την αστική ποικιλία σε αστικό-νεοκαπιταλιστικό ρεαλισμό, όμοιον σε πολλά με τον αστικό-σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Σκοπός σου είναι να «αποστειρώσεις» την πόλη από εκείνες τις ανθρώπινες δραστηριότητες που κατά τη γνώμη σου δεν αποδίδουν αρκετά κέρδη. Αυτό εννοείς με την ανάπλαση: να αποστειρώσεις την πόλη για να μπορεί να την επισκέπτεται ο τουρίστας ωσάν να επισκέπτεται ένα γιγάντιο Mall.

Όμως ο αέρας αυτής της ανάπλασης μεταφέρει σκόνη από την αστική έρημο του Dubai με κίνδυνο να σκεπάσει κάθε ζωντανή πλευρά της πόλης. Σχεδιασμοί και παρεμβάσεις όπως στο Ελληνικό, στον Ελαιώνα, στη Φιλαδέλφεια, στην Ακαδημία Πλάτωνος, στο κέντρο της Αθήνας, στου Στρέφη και μια σειρά άλλες προσομοιάζουν με τέτοιου είδους αστικό περιβάλλον. Αστικά μπαλκόνια, στεγνοί από επικοινωνία τόποι, αστική έρημος.

Εμείς οι πολίτες οφείλουμε να κρατήσουμε ζωντανή την πόλη μας για εμάς τους ίδιους και για τους επόμενους. Η πόλη είναι οι ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ και κάθε σχεδιασμός οφείλει να τις παίρνει υπόψη του.

Οι Εξαρχιώτες γνωρίζουμε καλά την κατάντια του Στρέφη. Η υποβάθμιση και η εγκατάλειψη βρίσκεται για πολλά χρόνια μπροστά στα μάτια μας. Αν υπάρχουν ευθύνες για αυτή την κατάσταση, σίγουρα βαραίνουν λιγότερο τους κατοίκους της γειτονιάς μας αφού δεν έχουν καμιά εξουσία –τουτέστιν κανέναν πόρο για να συμμορφώσουν το λόφο. Καμιά όμως εταιρία και κανένα αρχιτεκτονικό γραφείο και καμιά δημοτική αρχή δεν μπορεί να σχεδιάζει αγνοώντας την ψυχή της πόλης.

Εσύ, Κώστα Μπακογιάννη, επειδή έχεις την εξουσία και τους πόρους, οφείλεις να μας παραδώσεις τον λόφο του Στρέφη όπως τον θέλουμε εμείς, οι ίδιοι οι πολίτες, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να ακούσεις ΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΟΦΟ.

Εμείς οι πολίτες οφείλουμε να σκεφτούμε ότι, για να είμαστε πολίτες, η πόλη πρέπει να ανήκει σε εμάς. Πρέπει εμείς να έχουμε την εξουσία. Εμείς να αποφασίζουμε, όχι μόνο για το πώς θα φτιάξουμε τον λόφο του Στρέφη ή το Ελληνικό ή την Ακαδημία Πλάτωνος, αλλά να δίνουμε σε εμάς τους νόμους μας και τους θεσμούς μας, ξέροντας ότι εμείς τους δημιουργούμε και τότε θα είμαστε εμείς υπεύθυνοι για τη στήριξή τους από εμάς τους ίδιους.

Τότε θα είμαστε πραγματικά ΠΟΛΙΤΕΣ.

Στον δρόμο προς αυτή την εποχή θα παλεύουμε για το καλύτερο, για μια πόλη όσο το δυνατόν δική μας. Την περασμένη Κυριακή στου Στρέφη δείξαμε ότι μπορούμε να το κάνουμε.

LikeFacebookTweetPrintEmail

Tags: ΕξάρχειαΝίκος ΙωάννουΠόλη/Δημόσιος χώρος

Εξάρχεια, η πολιορκία

φωτογραφία Δέσποινας Καλογεροπούλου από:http://exarchia.pblogs.gr

Για μένα τα Εξάρχεια δεν αποτελούν μια ξεχωριστή γωνιά της πόλης. Δεν διεκδικούν καμμία πρωτοκαθεδρία στις ανάγκες, τον πολιτισμό, την καθημερινότητα. Στην ίδια πόλη ζούμε όλοι μας, στην ίδια χώρα. Τα προβλήματα και οι προβληματισμοί κοινοί, οι αγώνες στον ίδιο εχθρό στοχεύουν. Εμείς οι εξαρχιώτες ζούμε τις ίδιες αγωνίες με κάθε πολίτη της χώρας, υφιστάμεθα την ίδια καταστολή, βιώνουμε την ίδια δυστυχία που η εξουσία επιβάλλει.

Όμως τα Εξάρχεια έχουν μπεί στο μάτι της εξουσίας εδώ και καιρό. Και αυτό εκφράζεται είτε με την προσπάθεια αλλοίωσης του χαρακτήρα της γειτονιάς, είτε με την καταστολή. Γιατί άραγε ;

Παληότερα είχαμε συνεχείς και συστηματικές προσπάθειες-σταυροφορίες της εξουσίας να "ισοπεδωθούν" τα Εξάρχεια, να διαγραφεί η ιστορία τους, να συκοφαντηθεί ο χώρος και οι άνθρωποί τους. Χάρη στον αγώνα των κατοίκων τα σχέδια της εξουσίας ναυάγησαν. Τον τελευταίο καιρό ο φασισμός, προκλητικός όσο ποτέ, ζητάει να πάρει τη ρεβάνς. Θέλει να βγάλει από το σώμα της πόλης -έτσι όπως την "ονειρεύεται" - το "αγκάθι" που τον πληγώνει, που αντιστέκεται στα σχεδιά του.

Τόσο η επιχείρηση εισβολής και καταστολής  την ημέρα της απεργίας, όσο και τα γεγονότα που ακολούθησαν την αντιφασιστική μοτοπορεία, δείχνουν το μένος της κυβέρνησης Σαμαρά και των συμμάχων της χρυσαυγιτών ενάντια σε αυτό που τα Εξάρχεια συμβολίζουν: Την ελευθερία σκέψης, τη διαφορετικότητα, τη συνύπαρξη, την αλληλεγγύη.

Και δεν είναι μόνο οι "πολεμικές επιχειρήσεις" κάθε τρείς και λίγο στη γειτονιά. Είναι και η συστηματική εισβολή της εγκληματικότητας με τη χορηγεία του μηχανισμού του υποκόσμου της χρυσής αυγής. 

Στα Εξάρχεια ξεφύτρωσαν και δοκιμάζονται δεκάδες εγχειρήματα παιδείας, πολιτισμού, αυτοδιάθεσης, αλληλεγγύης. Στόχος της εξουσίας είναι αυτά τα εγχειρήματα να καταπνιγούν. 

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Στόχος μπορεί να φαίνεται ότι είναι σήμερα οι αντεξουσιαστές,  και είναι, αλλά πέραν αυτού, απώτερος στόχος είναι αυτό που τα Εξάρχεια θέλουν και μπορούν να διεκδικήσουν: την ανθρώπινη Ζωή.

Θ.

Εκδήλωση: Κοινωνικές αντιστάσεις στα Εξάρχεια 26/27 Μάη

"Εργαστήρια" ναρκωτικών στο Λόφο του Στρέφη !

Από Χριστίνα Κοψίνη, εφ. Καθημερινή

Στου Στρέφη, σε αυτοσχέδια εργαστήρια, παρασκευάζεται η «σίσα», γνωστή ως «κόκα των φτωχών», η οποία εντοπίζεται μόνο στην Αθήνα. Στην κορυφή του λόφου, μέσα στη λακκούβα, έχουν στηθεί τα αυτοσχέδια εργαστήρια επεξεργασίας της «σίσας» ή τουλάχιστον ενός τύπου αυτής της σχετικά νέας ουσίας που αποκαλείται «κόκα των φτωχών». Η πρόσβαση, δύσκολη στο σημείο του λόφου Στρέφη. Κι ας είναι ελάχιστα μέτρα απόσταση από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής, σε ένα από τα πλέον φρουρούμενα σημεία της Αθήνας. Ολοι ξέρουν, αλλά κανείς δεν μιλάει.

Εδώ στις γούβες, σε στέρεη μορφή, μεταφέρονται προσεκτικά τα στοιχεία από τις μπαταρίες των αυτοκινήτων και άλλα άγνωστα συστατικά –μη ανιχνεύσιμα ακόμη από τα εργαστήρια– που αφού υγροποιηθούν, θα πουληθούν λiγο αργότερα προς 1 έως 2 ευρώ η δόση. Ναρκωτικό χαμηλού κόστους και εύκολο στη χρήση. Με μεγάλη διεγερτική επίδραση, που μπορεί να σε κρατήσει έως και τρία 24ωρα άγρυπνο. Απώλεια βάρους, επιθετικότητα, έντονη διάθεση σεξουαλικότητας. Αυτές είναι ορισμένες από τις παρενέργειες που καθιστούν τη «σίσα» εξαιρετικά επικίνδυνη για την υγεία. Μάλιστα, δεν λείπουν και οι συσχετισμοί με την αύξηση των κρουσμάτων HIV (έιτζ). Αν και δεν μπορεί να τεκμηριωθεί ευθεία συσχέτιση, πιθανολογείται ότι το διαρκές σπιντάρισμα και η έντονη σεξουαλική διέγερση, σε συνδυασμό με τη μείωση των αναστολών, οδηγούν σε μείωση των απαραίτητων προφυλάξεων από τον ιό του ΗΙV.

«Μέχρι τώρα, καμία νέα ουσία δεν είχε κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην Ελλάδα», αναφέρει η τελευταία ετήσια έκθεση του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά. «Ομως, το 2010 εντοπίστηκε στην Ελλάδα και μέχρι στιγμής σε καμία άλλη χώρα, η ουσία «σίσα» (εφεδρική ή κατ’ άλλους μεθαμφεταμίνη, υδροχλωρικό οξύ, αιθανόλη και υγρό μπαταρίας αυτοκινήτου). Η ουσία φαίνεται να είναι αρκετά διαδεδομένη κι επειδή χρησιμοποιείται κυρίως σε ενέσιμη μορφή, ενοχοποιείται από αρκετούς επαγγελματίες του χώρου για τη ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων του ΗΙV το 2011».

Το ναρκωτικό των φτωχών και της κρίσης συναντάται κυρίως στην Αθήνα και όχι σε άλλες μεγάλες πόλεις της περιφέρειας. Τουλάχιστον για την ώρα. Οι περιγραφές των επιπτώσεων από τους χρήστες είναι αποκαλυπτικές. «Φεύγει το μυαλό, βρίζεις, ξεφεύγεις, έχεις μανία να χτυπήσεις και να κλέψεις», περιγράφει ένας χρήστης την επίδραση της ουσίας στον οργανισμό του, απαντώντας σε πρόσφατη έρευνα που έκανε το ΚΕΘΕΑ. «Δεν μπορείς να κοιμηθείς ούτε να φας και προκαλεί ακατάπαυστη ομιλία», λέει άλλος χρήστης. «Κόβει την όρεξη. Πέντε άτομα αυτοκτόνησαν». Πέρυσι κόστιζε 20 ευρώ το γραμμάριο. Σήμερα η τιμή έχει πέσει.

Τα πρώτα απτά στοιχεία από τις επιπτώσεις που επιφέρει η χρήση αυτής της χημικής ουσίας προέρχονται από την έρευνα που διεξήγαγε η ομάδα άμεσης παρέμβασης του ΚΕΘΕΑ - Εξέλιξις το περασμένο φθινόπωρο. Η ομάδα αυτή κάνει αυτό που λέμε «δουλειά στον δρόμο». Φυσικά δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά επιχειρεί να μειώσει τη βλάβη, προσφέροντας μια δυνατότητα στον χρήστη. Να έλθει σε ένα συγκεκριμένο χώρο, να φάει, να πλυθεί, να αλλάξει ρούχα, να κουβεντιάσει.

Συνθήκες ένδειας

Από τον περασμένο Ιούνιο μέχρι και τον Σεπτέμβριο, το πρόγραμμα αναζήτησε περισσότερα στοιχεία γι’ αυτή τη νέα ουσία. Σε αυτό το τρίμηνο διαπιστώθηκε ότι από ένα σύνολο 148 χρηστών που ζήτησαν τις υπηρεσίες του προγράμματος στα Εξάρχεια, το 95,3% γνώριζε τη «σίσα». Το 63,2% έκανε χρήση ηρωίνης, ως κύρια ουσία, αλλά το 68,5% είχε κάνει και περιστασιακή χρήση της νέας ουσίας. Ηλικίες από 26 έως 45 ετών, με τους περισσότερους μεταξύ 31 και το 35 ετών.

«Οπως η μεθαδόνη μοιάζει με το υποκατάστατο της ηρωίνης, έτσι και η σίσα μοιάζει με το υποκατάστατο της κόκας σε συνθήκες ένδειας», μας λέει η Μάρθα Φωστέρη, ειδική βοηθός διευθυντή του ΚΕΘΕΑ. «Η κρίση επηρεάζει και τις πιάτσες. Μειώνονται οι οικονομικές δυνατότητες των χρηστών να αγοράσουν τη δόση τους και πέφτουν οι αντοχές τους για να φροντίσουν στοιχειωδώς τον εαυτό τους. Οι νομικές και οικονομικές υποχρεώσεις συσσωρεύονται και η ανεργία συμβαδίζει με τη διάκριση του κοινωνικού στιγματισμού. Η εξαθλίωση μεγαλώνει. Η παραβατικότητα αυξάνεται και τα όποια υποκατάστατα γίνονται η εύκολη λύση», υπογραμμίζει η κ. Φωστέρη.

Μας θέτει δε και μια άλλη πτυχή, που έχει σχέση με την κοινωνική και την οικογενειακή συνοχή. Η κρίση δυσχεραίνει την απεμπλοκή των παιδιών από τις ουσίες γιατί μειώνονται και οι αντιστάσεις των οικογενειών. «“Πρέπει να πάω στη δουλειά, κυρία μου, δεν μπορώ να έλθω’’, μου λένε όλο και πιο συχνά οι γονείς που πρέπει να πάρουν μέρος στη θεραπεία του εξαρτημένου παιδιού». Αυτή είναι πλέον μια αρκετά κοινή απάντηση από γονείς κουρασμένους, φορτωμένους από το άγχος της απόλυσης, που λιγοστεύει ακόμη περισσότερο τον χρόνο και τη διάθεση για το πρόβλημα του παιδιού.

Διακίνηση δίπλα σε αυλή σχολείου

Στη γωνία, δίπλα στο δημοτικό σχολείο, γίνεται η καθιερωμένη πώληση της σίσας. Αριστοτέλους και Σμύρνης, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας. Θέλει ακόμη μιάμιση ώρα να χτυπήσει το κουδούνι για το σχόλασμα. Αλλά η αγοραπωλησία θα χαλάσει από την εμφάνιση των ανδρών της αστυνομίας. Στα σκαλάκια, 2 άνθρωποι «φαντάσματα» θα αφήσουν τις μισοτελειωμένες δόσεις τους. Ολα αυτά μόλις προχθές. «Εκτός της σχολικής αυλής δεν έχω αρμοδιότητα», δηλώνει η διευθύντρια του σχολείου, σε παρέμβαση κατοίκου που βρέθηκε μπροστά σε ανάλογη σκηνή. «Αραγε, ποιος έχει αρμοδιότητα; Mήπως πρέπει εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες, να κάνουμε αλυσίδες προστασίας γύρω από τα σχολεία και τις γειτονιές μας;» αναρωτιέται η Ελένη Ζ., κάτοικος της περιοχής. Οι επιχειρήσεις «σκούπα» απλώς μεταθέτουν το κακό, ένα δρόμο πιο πάνω. Οχι πια στα κεντρικά σημεία, αλλά στα στενά. Σαν να κρύβεις το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Από την παραγωγή του Στρέφη στην κατανάλωση που γίνεται κάθε μέρα στην Ηπείρου, τη Φυλής, τη Σμύρνης, τη Σολωμού, τη Στουρνάρη και σε άλλα σημεία του κέντρου της Αθήνας. Το πρόβλημα δεν σχετίζεται μόνο με την παραβατικότητα αλλά με τη ζωή. Το 17,7% των χρηστών εμφανίζει αυτοκτονικό ιδεασμό. Στην πλειοψηφία τους είναι υποσιτιζόμενοι, ενώ σε 7,5% είναι άστεγοι. Το 64% πάσχει από ηπατίτιδα C, ενώ το 84% είναι χρήστες ηρωίνης. Από το σύνολο των χρηστών το 61,3% απασχολείται κάπου. 

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής, ο αριθμός των προβληματικών χρηστών παραμένει σταθερός τα τελευταία χρόνια, περίπου 20.000, ενώ ο αριθμός των ενέσιμων ναρκωτικών υπολογίζεται σε 9.000. Περίπου 13.000 άνθρωποι κατηγορήθηκαν το 2010 για παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών. Οι 2 στους 5 χρήστες είναι 30–40 ετών.

Τα δικά μου Εξάρχεια;

της Μυρσίνης Ζορμπά

Υπάρχουν τα Εξάρχεια ή πρόκειται για μια φανταστική συνοικία στην οποία κατοικούν οι μύθοι των επίμονων θαυμαστών της, οι εξεγερσιακές προσδοκίες ανήσυχων πιτσιρικάδων, τα εφιαλτικά όνειρα των τρομαγμένων από τα δελτία ειδήσεων τηλεθεατών, η επινοημένη πραγματικότητα των ζηλωτών υπουργών δημόσιας τάξης, τα φαντάσματα των ποιητών;

Αναρωτιέμαι γι’ αυτό κάθε φορά που αιωρούμαι ανάμεσα στην πλασματική εικόνα των εντός και την ασύμβατη, αλλά εξίσου πλασματική εικόνα που έχουν γι’ αυτά οι εκτός. Ανάμεσα στην εικόνα των πρώτων, που ωραιοποιούν την πεζή πραγματικότητα των σπασμένων πεζοδρομίων και των σκουπιδιών δίνοντας στα μπακάλικα υπέροχα ονόματα, όπως Kάππαρη ή Θυμάρι, και στην εικόνα των δεύτερων, που είναι έτοιμοι να δαιμονοποιήσουν την καθημερινότητα των άλλων επειδή μοιάζει να είναι διαφορετική από τη δική τους.

Τα βράδια αργά προσπερνάω τους φρουρούς των συνόρων έξω από το παλιό Χημείο στο σταυροδρόμι Ναυαρίνου και Μαυρομιχάλη και εκπλήσσομαι πάντοτε με την αφοσίωση που υπηρετούν το ρόλο τους. Ποια μεγάλη ιδέα φυλάνε άραγε; Τους γυρίζω γρήγορα την πλάτη με την άνεση του ιθαγενή που δικαιούται να εισέρχεται εντός των τειχών χωρίς την επίδειξη διαβατηρίου. Στα γύρω πεζοδρόμια τα κορίτσια κάνουν από νωρίς πιάτσα και συχνά αναμειγνύονται με τις χαμηλοβλεπούσες κατηχήτριες που βγαίνουν τρεχάτες από το κτίριο του Σωτήρος (ή της Ζωής;) μετά τον εσπερινό.  

Αν περικυκλώσεις ειρηνικά ένα γύρο τη συνοικία πεζοπορώντας τη Λ. Αλεξάνδρας, την Πατησίων, την Ακαδημίας κι ανέβεις την Ασκληπιού ως ψηλά στη Νεάπολη δεν υπάρχει ορατό ή αόρατο τείχος να χωρίζει την  περιοχή από τις κάτω συνοικίες, τη Βάθη, το Μεταξουργείο, το Μοναστηράκι, το εμπορικό κέντρο, το Κολωνάκι. Έχεις την αίσθηση μιας περιοχής με ανοιχτό κώδικα επικοινωνίας. Η ατμόσφαιρα είναι ρευστή και οι πολιτισμικοί πόροι αυτού του υπέροχου κέντρου της πόλης παραμένουν θαμμένοι και ασφαλείς, αόρατοι, μουγγοί όσο δεν τους φέρνει κάποιος στο φως για να παίξει μαζί τους το παιχνίδι τού σήμερα και να τους κάνει να του μιλήσουν. Δημόσια κτίρια φοβικά, γλώσσες αμετάφραστες, μνημεία με λησμονημένους συμβολισμούς. Δίπλα τους κυλάει το ποτάμι της ασήμαντης ρουτίνας σε τράπεζες, φαρμακεία, περίπτερα, φαστ φουντ.

Υπάρχουν, βέβαια, κάποιοι που φρουρούν ένα δικό τους κατά φαντασία τείχος που το χτίζουν στα όριά τους, με υλικά φόβου και τρομολαγνείας, αισθήματα υποβάθμισης, προσχήματα εξουσίας και διάκρισης, διαδίδοντας φήμες για επικίνδυνες συνωμοσίες. Ακατάβλητος πολιτισμικός πεσιμισμός μακράς διάρκειας και αντοχής, χωρίς αντίκρισμα και παραγωγική αξία, σαν το τζιτζίκι που βουίζει ματαίως.

Όμως οι περισσότεροι κάτοικοι, μέτοικοι, έποικοι, νομάδες και περαστικοί  βλέπουν στην περιοχή κυρίως ένα ποτάμι που τους επιτρέπει να ρίξουν τη μικρή τους βάρκα και ν’ αρμενίσουν κι αυτοί με μια  διάθεση ελευθερίας  έκφρασης. Χαζεύοντας, συναντώντας ανθρώπους κι ανταλλάσσοντας σκέψεις, ψωνίζοντας στη λαϊκή, πίνοντας καφέ στην πλατεία ή στα καφενεία της Καλλιδρομίου και ούζα στην Εμμανουήλ Μπενάκη, μέσα σ’ εκείνη την απαράμιλλα δοξαστική ατμόσφαιρα που κυριεύει τα μεσημέρια τις συντροφιές. 

Όλα ετούτα τα μέρη, οι δρόμοι, οι πλατείες, τα ανθρώπινα βλέμματα με τα οποία διασταυρώνεσαι, ένα τσιγάρο δρόμος είναι. Η καρδιά της πόλης χτυπάει εδώ παρά τα θανάσιμα πλήγματα που της καταφέρουν κατά καιρούς εχθροί και φίλοι, παρά τις αρρυθμίες, παρά τον εδώ και καιρό προαναγγελθέντα θάνατό της. Ζει ο Μεγαλέξανδρος; Ζει και βασιλεύει.

Τα Εξάρχεια ζουν και βασιλεύουν, φιλικά και  ευκολοανάγνωστα, συγκρουσιακά όπως είναι πάντοτε η κουλτούρα, χωρίς  λογοκρισία, με τους τοίχους φιλόξενους στις αφίσες και τα γκράφιτι, με νεανικό ρυθμό και ήχο, με πολλές και διαφορετικές ταυτότητες, με πυκνή διασταύρωση πληροφοριών, ιδεών, διασκέδασης, αναπάντεχων πολυφωνικών συναντήσεων που σχολιάζουν και κριτικάρουν ασυγκρίτως περισσότερα από τα δελτία ειδήσεων και τα κύρια άρθρα των εφημερίδων.

Σε σύγκριση με τις άλλες γειτονιές, τα Εξάρχεια είναι μια συνοικία σε πληθυντικό αριθμό, ίσως γι’ αυτό χωράνε τόσο πολλές και τόσες διαφορετικές φυλές. Αλλά συχνά  αναρωτιέμαι, ποια είναι τα δικά μου Εξάρχεια; Η ερώτηση  κλοτσάει αναπάντεχα τη νοσταλγία, που κατρακυλάει σ’ εκείνο το κρύο φθινοπωρινό πρωινό στα σκαλιά της Νομικής, συναντάει τη σαστισμένη φοιτητριούλα τού τότε, τον ξεχασμένο σ’ ένα παγκάκι του Αγίου Νικολάου νεανικό ενθουσιασμό  μιας συνωμοτικής παρέας φοιτητών και καταλήγει στα βιβλιοπωλεία και τους εκδοτικούς οίκους της Σόλωνος, της Ασκληπιού, της οδού Ζαλόγγου.

Φίλοι που μοιραστήκατε την εξερεύνηση της γειτονιάς σε τυπογραφεία που μύριζαν ακόμη αντιμόνιο, ζωηρές συντροφιές σε καφενεία και σε ταβέρνες, ατέλειωτες ιδεολογικές συζητήσεις ως το ξημέρωμα και παρέες που τραγουδούσαν, ναι τραγουδούσαν ξένοιαστα. Κι έπειτα διαβάσματα και ζεστά από το τυπογραφείο βιβλία που τα καταβροχθίζαμε άπληστα, μπερδεμένα με  έρωτες που έδιναν ραντεβού σε βιβλιοπωλεία στου Στρέφη, πίσω από φλιτζάνια αχνιστή σοκολάτα, σε ζαχαροπλαστεία, στις γκαρσονιέρες εργένηδων φίλων. Μοναχικοί φίλοι που αναζητούσαν συμπαράσταση στη χαρά ή τη λύπη, ραντεβού με μεταφραστές, συγγραφείς, διορθωτές, ανοιξιάτικες βόλτες στον Λυκαβηττό, χωρισμοί και αποχωρισμοί, οι κυριακάτικες εφημερίδες Σάββατο βράδυ στο περίπτερο της Ακαδημίας, Βοξ, Ριβιέρα, Εκράν κι εκείνο το σινεμά στην Ασκληπιού, νομίζω το έλεγαν Νεάπολις.

Κι αν ακόμη τα Εξάρχεια δεν υπάρχουν και είναι μια φανταστική συνοικία, όμως τα δικά μου Εξάρχεια υπάρχουν. Αλλά αυτά δεν είναι η γεωγραφία τους, τα στέκια, οι νεανικές μόδες, η περιοχή όπου βρίσκεται το σπίτι μου, οι φίλοι και οι δικοί μου άνθρωποι. Είναι το αίσθημα ελευθερίας πάνω στο οποίο ακούμπησα κάποια στιγμή τη ζωή μου και τις ανατροπές της. Είναι το ποτάμι μέσα στο οποίο έριξα τη βάρκα μου όταν αποφάσισα ότι δεν θέλω να είμαι ένας κάτοικος που ριζώνει αλλά επιθυμώ αθεράπευτα να είμαι ένας περιπλανώμενος νομάδας.  

Πηγή: Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων

ΕΞΩ Η ΜΑΦΙΟΖΙΚΗ ΒΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ! (αναδημοσίευση)

ΕΞΑΡΧΕΙΑ 2012: μεθοδευμένο από την αστυνομία στοίβαγμα τοξικοεξαρτημένων σε κεντρικά σημεία της γειτονιάς, εγκατάλειψη των κατοίκων στο έλεος των συμμοριών, ελεύθερη χρήση και διακίνηση ναρκωτικών σε πάρκα και πεζοδρόμους, δρόμοι γκέτο, εμπρησμοί αυτοκινήτων, τραμπουκισμοί, ληστείες σε μικρομάγαζα και περίπτερα ...

αν αισθάνεστε, όπως κι εμείς, ότι οι καθημερινές εκδηλώσεις μαφιόζικης βίας δηλητηριάζουν τη ζωή σας και σας καταδυναστεύουν 

ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ! 

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ -ΣΥΖΗΤΗΣΗ, ΠΕΜΠΤΗ 1 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ 7Μ.Μ. 

ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΙΣΟΓΕΙΟΥ, Ζ. ΠΗΓΗΣ 87 και ΣΜΟΛΕΝΣΚΥ 

  

Μέρα με τη μέρα κάθε πόλη και γειτονιά βιώνει τις οδυνηρές συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Η φτώχεια, η πείνα και η εξαθλίωση είναι εμφανείς σε κάθε δρόμο. Πλάι μας οι αποκλεισμένοι πληθαίνουν: Συμπολίτες μας άστεγοι, άνεργοι και πεινασμένοι ψάχνουν σε εισόδους πολυκατοικιών ένα μέρος να ξαπλώσουν και αναζητούν την τροφή τους σε κάδους σκουπιδιών. Άνθρωποι άρρωστοι, εθισμένοι σε ναρκωτικές ουσίες περιπλανιούνται στους δρόμους, θύματα μίας συγκεκριμένης πολιτικής κατάργησης των προγραμμάτων στήριξης και απεξάρτησης.

Παράλληλα, μαφιόζοι κυκλοφορούν στη γειτονιά. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά κοινού ποινικού εγκλήματος που συμβαίνουν τελευταία. Ληστείες, κλοπές, βανδαλισμοί σε καταστήματα και σπίτια, προπηλακισμοί και χειροδικίες, διακίνηση ναρκωτικών και στοίβαγμα τοξικοεξαρτημένων σε δρόμους - γκέτο είναι τα κομμάτια ενός παζλ για τη διάχυση του φόβου στη γειτονιά. Οι πρακτικές αυτές αποτελούν μέρος ενός καλοστημένου παιχνιδιού που το κράτος, οι δημοτικές και κυβερνητικές αρχές και οι μηχανισμοί τους προσπαθούν να στήσουν. Επειδή αυτές γεννιούνται από την κρίση, εμείς δε στοχοποιούμε τα θύματά της και δεν εναποθέτουμε τη λύση του προβλήματος στους δημιουργούς του. Εξάλλου είναι όλοι μέρος του σχεδίου που θέλει μια ολόκληρη γειτονιά και κοινωνία αποχαυνωμένη, τρομοκρατημένη, αδύναμη να διεκδικήσει ακόμα και τα αυτονόητα δικαιώματά της και τελικά χειρίσιμη. 

Η δική μας απάντηση στον φόβο, στον υφέρποντα ρατσισμό προς άτομα και κοινωνικές κατηγορίες είναι η αντίσταση και η αλληλεγγύη!

Δεν εφησυχάζουμε, δεν τρομοκρατούμαστε,  συλλογικά και μαζικά αντιστεκόμαστε! 

Δεν κρύβουμε το πρόβλημα.Το αναδεικνύουμε και το απαντάμε με τον τρόπο που τόσα χρόνια πετυχημένα κάνουμε ... τη συλλογική δράση.

Από: Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων

http://exarchia.pblogs.gr/2012/02/exw-h-mafiozikh-bia-apo-ta-exarheia.html

Εξάρχεια... (αναδημοσίευση)

Βρήκα και αναδημοσιεύω αυτό το κείμενο.

Βλέποντας από μια άλλη οπτική, μέρες πούναι,

τούτη τη μικρή μας "πατρίδα".

Εξάρχεια...

επέστρεψα μετά από χρόνια

στη γη των "κολασμένων" ΧΑ!

τον εξαρτημένων και του περιθωρίου...κατά πως λένε

περπάτησα στους δρόμους και ανάπνευσα

"αέρα καθαρό"...θυμήθηκα...

..........................................

εκεί που γνώρισα Αγγέλους

που δεν με γνώριζαν και μου άπλωσαν το χέρι

με έκαναν δική τους...μου έδειξαν...μου έμαθαν πράγματα...

..........................................

στα Εξάρχεια...εκεί που οι άλλοι φοβόντουσαν

εγώ γνώρισα την ελευθερία...

με εμπιστεύθηκαν

και εμπιστεύθηκα

αγαπήθηκα

και αγάπησα

............................................

στα Εξάρχεια...εκεί που μπορείς να μαζέψεις μαδημένα φτερά σε κάθε γωνιά...

Υ.Γ στην Ανδριάνα..
...κι ας μην το διαβάσει ποτέ, 

γιατί τώρα μόνο με τα μάτια της ψυχής της μπορεί να δεί,

 όπως πάντα άλλωστε...
το τραγούδι που αγαπά, αφιερωμένο...
αυτή δεν θα το ακούσει...
ακούστε το εσείς...

http://www.youtube.com/watch?v=s2g5Xr3xE1c&feature=player_embedded

Αναρτήθηκε από: http://oneirouodos.blogspot.com